Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Επιστολή προς κάποιον που έχει μελαγχολήσει


Ἀλεξέγιεβ Ἰωάννης (Πνευματικός τῆς μονῆς Βάλαμο)
20.12.1947

Ἀδίκως στενοχωριέσαι μὲ τή μελαγχολική σου ἐπιστολή• εἴμαστε ἄνθρωποι καὶ οἱ καταστάσεις μας ἀλλάζουν. Καλὸ εἶναι πού γράφεις αὐτά πού σοῦ συμβαίνουν. Αὐτὰ δὲ μὲ στενοχωροῦν, ἀπεναντίας χαίρομαι πού μοῦ τὰ γράφεις ὅλα ἁπλᾶ καὶ χωρὶς νὰ ντρέπεσαι.

Ἡ φαντασία καὶ ἡ μνήμη ἀποτελοῦν μία ἐσωτερικὴ αἴσθηση. Μερικὲς φορὲς τὰ περασμένα ἔρχονται στὸ νοῦ τόσο ζωντανά, ὡς νὰ σὲ σφυροκοποῦν. Τότε χρειάζεται προσευχὴ μὲ συγκεντρωμένη τὴν προσοχὴ καὶ ὑπομονή. Ἡ μνήμη πρέπει νὰ γεμίζει ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων. Μὲ μιά λέξη: ὁ νοῦς δέν πρέπει νὰ μένει ἀργός. Ἡ μνήμη τῶν περασμένων πραγμάτων πρέπει νὰ ἀντικαθίσταται μὲ ἄλλες σκέψεις, ὁπότε τὰ παλαιὰ σιγά-σιγὰ φεύγουν καὶ μαζὶ μὲ αὐτὰ καὶ ἡ μελαγχολία. Στήν ἴδια καρδιά δὲν μποροῦν νὰ κατοικοῦν δύο κύριοι.

Τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη ποτὲ δὲ χορταίνουν. Ὅσο περισσότερο τὰ τρέφεις, τόσο πιὸ πολὺ ἀπαιτοῦν. Εἶναι σὰν τὰ σκυλιά πού ἔχουν συνηθίσει νὰ γλείφουν τὰ κόκκαλα, ὅταν ὅμως ἁρπάξεις ῥάβδο καὶ τὰ διώξεις δὲν πλησιάζουν πιά. Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος λέγει: «Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε». Καὶ «τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος κατὰ σκοπὸν διώκω ἐπὶ τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως»

Μιὰ γνωστή μου κυρία μοῦ ἔστειλε μιὰ μεγάλη ἐπιστολή πού γράφει, πὼς ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ ἀρχίζει νὰ ῥιζώνει μέσα της. Τὶ ὡραῖα πού καὶ στόν κόσμο ὑπάρχουν ἄνθρωποι προσευχόμενοι! Ἐκείνη ἔμενε στή Γερμανία, ἀλλά τώρα θὰ ταξιδέψει στή Νότια Ἀμερική. Καλὸ ταξίδι, ὁ Κύριος νὰ εἶναι βοηθὸς της.

Λοιπόν, παιδί μου, ἂς ἀρχίσουμε καὶ ἐμεῖς, κατὰ τὸ παράδειγμα αὐτῆς τῆς γυναίκας, νὰ ἀσκοῦμε πιὸ δυναμικὰ αὐτὴν τή μικρή προσευχή. Εἴθε ὁ Κύριος νὰ μᾶς βοηθᾶ! Σύ ἤδη συνήθισες τὴν ἐργασία σου, ὥστε νὰ μὴ χρειάζεται νὰ τή σκέπτεσαι. Γέμιζε λοιπὸν τὸ νοῦ σου μὲ προσευχὴ καὶ θεϊκὲς θεωρίες. Τώρα εἶναι ἡ κατάλληλη ὥρα, βάλε ἀρχή. Ἡ ζωὴ χωρὶς προσευχή, εἶναι γεμάτη ἀπό θλίψεις, ἐνῶ μὲ τὴν προσευχὴ - μάλιστα ὅταν αὐτὴ γίνεται συνήθεια - ἡ καρδιά ἀγάλλεται καὶ εἰρηνεύει· τὶ μακαρία καταστάση! Κάποιες φορὲς οἱ προσευχόμενοι προγεύονται τή μέλλουσα μακαριότητα ἤδη ἐδῶ πάνω στή γῆ.


www.agiazoni.gr/πηγή

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Οι απίστευτες επιδόσεις ενός τυφλού τοξοβόλου!


Χωρίς μάτια, και όμως στοχεύει χρυσά μετάλλια στην τοξοβολία! Ούτε στην αρχαία Ελλάδα δεν συνέβαιναν τέτοια θαύματα από τους περίφημους τοξότες της που συνόδευαν τον στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Ο Νοτιοκορεάτης Ιμ Ντονγκ Χιουν προκρίθηκε με ευκολία στην επόμενη φάση της τοξοβολίας στο ομαδικό Ανδρών και, μάλιστα, με νέο παγκόσμιο ρεκόρ.
Οι απίστευτες επιδόσεις ενός τυφλού τοξοβόλου
Και όμως, η όρασή του είναι προβληματική σε μεγάλο βαθμό.
Από το αριστερό μάτι έχει απώλεια 90% και από το δεξί 80%. Με λίγα λόγια, ο 26χρονος πρωταθλητής που λατρεύει το σούσι και τις σούπες είναι τυφλός.
Μόνος του δεν πάει πουθενά. Ακόμα και στο γυμναστήριο εδώ στο Λονδίνο συνοδεύεται από τον βοηθό προπονητή του. Δεν μπορεί, βλέπετε, να κυκλοφορεί ελεύθερα μόνος του.
Τον στόχο τον ξεχωρίζει θολά από τα χρώματα, δεν βλέπει τους ομόκεντρους κύκλους τη στιγμή της στόχευσης.
Επίσης, δεν φοράει γυαλιά, επειδή τον εμποδίζουν.
Τίποτα δεν εμποδίζει όμως το Ιμ να κατακτά χρυσά μετάλλια όπως το 2004 στην Αθήνα και το 2008 στο Πεκίνο. Οπως ίσως και στο Λονδίνο.
«Πέτυχα παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά μην ξεχνάτε ότι βρισκόμαστε ακόμα στον πρώτο γύρο, υπάρχει δύσκολος δρόμος στη συνέχεια» λέει ο ίδιος.
Το βράδυ δεν υπήρξε γιορτή. Μάλλον υπήρξε γιορτή όχι όμως για το παγκόσμιο ρεκόρ αλλά για ορισμένα πακέτα που έφθασαν στο κτίριο της αποστολής απευθείας από τη Σεούλ.
Πακέτα με κορεάτικο φαγητό που τους προμηθεύει τακτικά ο χορηγός της ομάδας, η αεροπορική εταιρεία της πατρίδας του έτσι ώστε να μην τους λείπουν οι γνωστές γεύσεις.
Οι προκριματικοί γύροι δεν απαιτούν εισιτήρια, οπότε υπήρξε πλήθος κόσμου στην τοξοβολία.

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Η Βλάχα από το χωριό Παναγιά της πολυπόθητης Κατάρας


Ήταν μια μάννα με οκτώ παιδιά. Όμορφο δέμας με βουνίσιο και κρυστάλλινο πρόσωπο σαν τις πηγές της πατρίδας μας. Είχε ανάπηρο σύζυγο , θύμα του καταραμένου πολέμου. Χρειάστηκε να δουλέψη σκληρά το τσαπί και το δικέλλι, το ζευγάρι και το δρεπάνι, για να ταΐση την πολυμελή φαμέλια της. Όταν γήρασε και την βρήκε το πάρκινσον από τις κακουχίες και τις κακοπάθειες, μου έλεγε πάντα το δίστιχο:
«Το τσαπί και το δικέλλι
Η καρδιά μου δεν τα θέλει».

Ήτανε μάννα αγαπημένη περισσότερο του δέοντος από τα παιδιά της. Θυμάμαι ακόμα την φωνή του γιού της, όταν η αρρώστια την βύθιζε στην πόρτα του Κάτω Κόσμου: «Μάννα, ε μάννα, άνοιξε τα μάτια σου».
Αυτή η μάννα, που ποτέ δεν είδε πώς είναι το σχολειό από μέσα, όταν την επισκεπτόμουνα στο χωριό, πρώτα με ρωτούσε:
-      Γέροντα τα ‘χεις ούλα τα παιδιά καλά; Μακάρι, Παναγία μου.
Κι έπειτα ρωτούσε για τον αγαπημένο της Θανάση και άφηνε διακριτικά να κυλήσουν δυό κόμποι δάκρυα από τα πανέμορφα μάτια της.
-         Πόσο όμορφα μου τα λες, κυρά-Βαγγελιώ.
-         Γέροντα, η καρδιά της μάννας είναι για όλα τα παιδιά ίδια. Όταν είχα τα πόδια μου, αυγό άφηνα στην εκκλησία, για να πάρω κερί. Τώρα που έχω δραχμή να αφήσω στον Άγιο, δεν έχω τα πόδια μου. Δεν με βοηθάνε να εκκλησιάζομαι, που ήταν η μοναδική χαρά μου.
-         Μα συ βλάχα ήσουνα∙ πως καταλάβαινες την Λειτουργία και το Ευαγγέλιο;
-         Φώτιζε ο Θεός.
Στα παιδιά της δεν είχε τίποτε άλλο να αφήση κληρονομιά, εκτός από την ευχή της και το καλό παράδειγμα της φιλεργίας και της φιλοτιμίας. Κληρονομιά που την κράτησαν όλα τους μέχρι σήμερα με πολλή ακρίβεια.
Το χωριό Παναγιά  κτισμένο στα σύνορα Θεσσαλίας και Ηπείρου, είχε όμορφους ανθρώπους  χαρούμενους,υψίκορμους κι ανδρειωμένους. Τέτοια ήτανε κι η κυρά- Βαγγελιώ, που μου γλυκαίνει την θύμηση αυτή την ώρα.
-         Προτιμώ, Γέροντα, εγώ να υποφέρω και να πάσχω παρά ο άλλος.


Από το βιβλίο: «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»
Α’ έκδοση Σεπτέμβριος 2010
Ιερά Μονή Δοχειαρίου, Άγιον Όρος

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Η αμοιβαία εκδήλωση στοργής είναι αναγκαίο στοιχείο της συζυγικής αγάπης


Η αμοιβαία εκδήλωση στοργής είναι αναγκαίο στοιχείο της συζυγικής αγάπης. Η αγάπη φανερώνεται με την τρυφερότητα, την ευγένεια, το ενδιαφέρον. Η αγάπη εκφράζεται με λόγια.
    Οι λέξεις είναι η τροφή των συναισθημάτων, ζωντανεύουν την αγάπη. Στα απλά καθημερινά πράγματα βρίσκεται συχνά το μυστικό της ευτυχισμένης οικογενειακής ζωής. Δυστυχώς τα ξέχασαν αυτά σήμερα οι σύζυγοι. Ξεχνούν να εκφράσουν την εκτίμηση και τον θαυμασμό τους για τα χαρίσματα, τις ικανότητες, τις προσπάθειες, τις επιτυχίες που κάνει ο καθένας στον τομέα του, ακόμη και ένα κομπλιμέντο για την εμφάνιση και το καθημερινό ντύσιμο, το καλομαγειρεμένο φαγητό.
    Η γυναίκα ακτινοβολεί, αυξάνει το φιλότιμό της όταν νιώθει ότι την αγαπούν. Το ίδιο συμβαίνει και στους άνδρες. Σ' αυτούς αυξάνεται η καλή αυτοπεποίθηση. Η αγάπη συντηρείται με την επινόηση τρόπων εκδήλωσεώς της. Η ικανοποίηση των ιδιαιτέρων επιθυμιών και η ανοχή των αδυναμιών του άλλου βοηθούν την συνοχή των συζύγων.
   Ο άγιος Χρυσόστομος με τον τονισμό της αγάπης λέει στην ουσία ότι οι σύζυγοι πρέπει να μάθουν να συγχωρούν και να ανέχονται. Ο πιο ώριμος από τους δυό πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα.
Μέσα στον γάμο δεν έχει σημασία ποιός έκανε ένα λάθος η γιατί το έκανε.    Εκείνο που είναι ζητούμενο, είναι ποιός είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για να διορθωθεί η κατάσταση. «Να ανεχόμαστε, λέει ο άγιος, ο ένας τον άλλο με αγάπη. Πως είναι δυνατόν να ανέχεσαι αν είσαι οργίλος και κακόγλωσσος; Πες τον τρόπο: Με αγάπη.
Αν δεν ανέχεσαι τον πλησίον, πως θα σε ανεχθεί ο Θεός; Αν συ δεν υποφέρεις αυτόν που είναι σύνδουλος σου, πως θα σε ανεχθεί εσένα ο Κύριος»;

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Γονείς! Δίδετε Χριστιανικά Ονόματα εις τα Παιδιά σας (Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός)

Καθώς ο Ιωακείμ και η Άννα δεν επροτίμησαν το αρσενικόν από το θηλυκόν, έτσι και η ευγενία σας να μην προτιμάτε τα αρσενικά παιδιά σας από τα θηλυκά, διατί όλα τα πλάσματα του Θεού είνε. Καθώς ο Ιωακείμ και η Άννα έβγαλαν την Θεοτόκον το όνομα με νόημα Μαρία, ομοίως και η ευγενία σας, όταν βαπτίζετε τα παιδιά σας, να τα εβγάνετε εις το όνομα των Αγίω ,οπού έχουμε νόημα. Μαρία θέλει να ειπή Κυρία, ωσάν οπού έμελλεν η Θεοτόκος να γίνη βασίλισσα του ουρανού και της γης και πάσσης νοητής και αισθητής κτίσεως, να παρακαλή δια τας αμαρτίας μας. Νικόλαος το όνομα λέγεται εκείνος οπού ενίκησε τούς λαούς, τούς δαίμονας, τα πάθη. Γεώργιος λέγεται γεωργημένον φυτόν, στολισμένον με καρπούς, με αρετάς χριστιανικάς. Παρασκευή λέγεται εκείνη που ετοιμάσθη δια τον Χριστόν.
Και εκείνην την ημέραν, οπού είνε ο άγιος του παιδιού σου, αν θέλης να κάμης κούρμπανο  να εορτάσης τον άγιον, πως πρέπει να κάμης , εγώ σε λέγω. Γινεται το κούρμπανο θεϊκόν, γίνεται και διαβολικόν.
Θεϊκόν κούρμοπανον είνε· τώρα θέλεις να δώσης τρία γρόσια να πάρης ένα πρόβατο· δόσε το ένα γρόσι του παπά σου να σου διαβάση τόσες Λειτουργίες, το άλλο γρόσι πάρε κερί , λιβάνι και λάδι και σύρ’ τα εις την εκκλησίαν να τα κάψουν εμπρός εις τον άγιον και το άλλο γρόσι μοίρασέ το με το χέρι σου κρυφά ελεημοσύνην, να μη σε ξεύρη κανένας. Αυτό είνε το θεϊκό κούρμπανο. Και να διαβάσης το συναξάρι του αγίου  να ακούη το παιδί σου. Και να του ειπής: Ακούεις , παιδί μου, τι έκαμνεν ο άγιός σου; Έτσι να κάμης και συ. Ακούοντας το παιδίον τέτοια θαύματα ζηλεύει και λέγει; Αχ , πότε να γίνω και εγώ ωσάν τον άγιόν μου!
Διαβολικόν κούρμπανο είνε να πάρης ένα πρόβατο , να το μαγειρέψης και να κράξης τούς φίλους σου , τούς συγγενείς σου, να τρώγετε , να πίνετε , να μεθάτε , να ξερνάτε ωσάν τούς σκύλους. Αυτό είνε το διαβολικόν κούρμπανο.

Από τις διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Πρώτη φορά εδώ και μέρες σε βλέπω να χαμογελάς!

Είχαν περάσει ήδη δύο μήνες που είχε μάθει για την αρρώστια του παιδιού της. Είχε πέσει από τα σύννεφα. Όλα τα περίμενε, αυτό όμως ποτέ. Να πεθάνει η ίδια, ναι. Άλλωστε μεγάλη ήταν ήδη σε ηλικία, τη ζωή της την είχε ζήση. Αλλά να μάθει πως πεθαίνει ο γιός της, όχι. Αυτό δεν το περίμενε και φυσικά δεν το ήθελε. Στην αρχή αντέδρασε ψύχραιμα. Όσο ψύχραιμα δηλαδή μπορούσε να αντιδράσει. Περίμενε να επιβεβαιωθούν οι εξετάσεις και με τη καρδιά σφιγμένη άρχισε να ρωτάει ξανά και ξανά. Πώς και γιατί και τι μελί γενέσθαι. Θεραπεία δεν υπήρχε, το ήξερε καλά αυτό. Αλλά θα μπορούσε να ζήσει και πόσο ακόμα; Και πώς; Και πόσο επικίνδυνος ήταν για το περιβάλλον του; Και πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό για κείνον; Περνώντας οι μέρες, όλο και δε μπορούσε να το χωνέψει. Έτσι, στα καλά καθούμενα. Και αν το μάθουν οι συγγενείς, τι θα πουν; Και πρώτα από όλους ο άντρας της. Σίγουρα θα τον σκότωνε τον Παναγιώτη. Όχι πως δεν τον αγαπούσε. Αλλά τέτοια αρρώστια ήταν μεγάλο στίγμα για να το αντέξει και κείνη και αυτός. Στην αρχή συμβούλεψε τον Παναγιώτη να μη πει τίποτα σε κανέναν. Όσες φορές έμενε μόνη μαζί του, αποφεύγοντας πάντα να τον πλησιάσει και να τον αγγίξει, άρχισε να του φωνάζει και να του επιτίθεται. Κάθε μέρα όλο και πιο έντονα. Ζητούσε άγρια να ρίξει την ευθύνη σε κάποιον. Να βρει έναν φταίχτη. Ένα αίτιο. Κάτι τέλος πάντων να ξεσπάσει. Μέρα με τη μέρα τα όνειρα που είχε για τον μοναχογιό της, το έβλεπε καλά πια, είχαν καταρρεύσει. Και μαζί κατέρρεε και η ίδια.
Έτσι όταν ο Παναγιώτης αποφάσισε να κάνει αυτό το ταξίδι, ζητώντας ένα θαύμα, το επικρότησε. Τουλάχιστον θα σταματούσε να τον βλέπει για λίγες μέρες. Ίσως να γυρνούσε και υγιής κιόλας. Όπως και να χε χρειαζόταν και η ίδια ηρεμία. Και πόσο πια θα κρυβόταν από τον άντρα της; Σάμπως είχε και άλλα κουράγια να παριστάνει τον καραγκιόζη;
Ήταν Μεγάλη Πέμπτη μεσημέρι πριν φύγει. Του ευχήθηκε καλό ταξίδι και καλό Πάσχα και του ζήτησε να την πάρει τηλέφωνο σαν φτάσει. Έμεινε μόνη και το σπίτι της φάνηκε περισσότερο άδειο από κάθε φορά. Που να βρει αποκούμπι; Πού να στραφεί; Μηχανικά άναψε τσιγάρο. Τα μάτια της βούρκωσαν για άλλη μια φορά. Όλες τις προηγούμενες μέρες η διαίσθηση της είχε χτυπήσει κόκκινο. Τον έβλεπε ήδη να έχει αδυνατίσει καθώς είχε σταματήσει να τρώει. Το ήξερε, το ένιωθε, πως σύντομα θα τον έβλεπε πεθαμένο. Πεθαμένος στα 30. Όχι! Δε μπορεί να της συμβαίνει αυτό. Ήθελε να τον δει να κάνει παιδιά και να χαρεί κανακεύοντας τα εγγόνια της, όπως τον κανάκευε όταν ήταν μικρός. Και τουλάχιστον αν ήταν να πεθάνει, ας πέθαινε ξαφνικά και γρήγορα. Πιο εύκολο θα ήταν έτσι παρά να τον βλέπει να σβήνει σιγά-σιγά. Και τι θα έλεγε σε όλο το κόσμο; Πώς θα έκρυβε τέτοια αρρώστια;
Ένιωθε να σκάει. Έσβησε το τσιγάρο της βιαστικά, πέταξε μια ζακέτα πάνω της και βγήκε στο δρόμο. Σύντομα τα βήματα της την οδήγησαν στην εκκλησία της γειτονιάς. Είχε χρόνια να μπει σε εκκλησία. Πίστευε αλλά δεν πήγαινε σχεδόν ποτέ. Ίσως από φόβο, ίσως από αμέλεια. Έφτασε στο εικόνισμα της Παναγίας, έκανε το σταυρό της προσκύνησε και έκατσε παράμερα. Έμεινε να κοιτάζει το εικόνισμα με ένα βλέμμα παραπονεμένο. Και τότε ξέσπασε σε κλάματα. Ένα κλάμα ασταμάτητο, βαρύ μα και συνάμα λυτρωτικό. Έκλαψε πολύ ώρα. Ζήτησε συγνώμη για τις δικές της αμαρτίες και ζήτησε τη βοήθεια της χάρης Της για τη σωτηρία του παιδιού της. Πήγε ξανά την επόμενη μέρα. Αυτή τη φορά δεν έκλαψε. Αφού προσκύνησε προσευχήθηκε με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Βοήθα μας Παναγιά μου, βοήθα το παιδί μου να ζήση και εγώ να έρθω στο σπίτι Σου και στο σπίτι του παιδιού Σου, να προσκυνήσω και να σας ανάψω από δύο μεγάλες λαμπάδες.
Ξημέρωνε Μεγάλο Σάββατο. Ο ύπνος είχε πέσει βαρύς στα βλέφαρα της, εδώ και ώρα. Πόσο τον χρειαζόταν αυτόν τον ύπνο ύστερα από τόσο καιρό αϋπνίας και ξενυχτιού. Και τότε μέσα στον βαθύ της ύπνο, είδε ότι βρέθηκε στα Ιεροσόλυμα, στην Αγία Αυλή. Πέρασε τη μεγάλη δίφυλλη πόρτα, έστριψε αριστερά και βρέθηκε μπροστά στον Πανάγιο Τάφο. Είδε δύο πανύψηλους λευκοφορεμένους άντρες να φυλάνε τη πόρτα του. Γύρισε τι πλάτη της και μπήκε στον ναό της Αναστάσεως. Όλος ο χώρος ήταν άδειος. Μόνο μπροστά από το ιερό είδε μια γυναίκα μαυροφορεμένη, σκυμμένη να προσεύχεται. Τη πλησίασε και τότε εκείνη σηκώθηκε αργά, γύρισε το πρόσωπο της και της χαμογέλασε. Το ήξερε αυτό το πρόσωπο! Είναι η… Πετάχτηκε από τον ύπνο της αλαφιασμένη. Έξω μόλις είχε ξημερώσει. Ο άντρας της ροχάλιζε δίπλα της. Σηκώθηκε και πήγε στο εικονοστάσι. Σήκωσε το καντήλι στο πρόσωπο στην εικόνας της Παναγίας. Ναι, αυτή ήταν που είδε στον ύπνο της! Έκανε το σταυρό της. Βγήκε στο μπαλκόνι και κοίταξε τα αστέρια στον ουρανό. Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό ένα αίσθημα ελπίδας γεννήθηκε μέσα της. Θυμήθηκε κάθε βήμα που έκανε στο όνειρο της. ‘Ήταν πολύ περίεργο. Δεν είχε πάει ποτέ, ούτε είχε δει κάποια εκπομπή για να ξέρει πως είναι ο χώρος. Θα έβαζε αργότερα τη τηλεόραση να δει σε αναμετάδοση την τελετή του Αγίου Φωτός. Δάγκωσε τα χείλη της. Όλη τη μέρα ο Παναγιώτης δεν την είχε πάρει τηλέφωνο. Και αν είχε πάθει τίποτα; Προσπάθησε να διώξει τις κακές σκέψεις. Το όνειρο ήταν καλό. Να βγαίνε μονάχα. Αυτό και ας πέθαινε και η ίδια.
Μπήκε στο σπίτι και άρχισε να καταπιάνεται με το νοικοκυριό της. Οι δουλειές του σπιτιού ήταν το αποκούμπι της όλο αυτό τον καιρό. Σαν έφτασε το μεσημέρι παράτησε τα πάντα και στήθηκε μπροστά στη τηλεόραση. Και μόλις ξεκίνησε η αναμετάδοση από τα Ιεροσόλυμα και είδε τον Πανάγιο Τάφο και τον ναό της Αναστάσεως διαπίστωσε ότι ήταν ακριβώς ίδια όπως τα είχε δει και στον ύπνο της, λίγες ώρες πριν. Σαν είδε το Πατριάρχη να βγαίνει κρατώντας της λαμπάδες στα χέρια και να ευλογεί το πλήθος, χτύπησε το τηλέφωνο. Έτρεξε να το πιάσει. Και τότε μέσα από τις καμπάνες και τον θόρυβο του κόσμου άκουσε το παιδί της από το κινητό του να της λέει : Χριστός Ανέστη μάνα. Χρόνια πολλά! Της μίλαγε βουρκωμένος αλλά η φωνή του ήταν χαρούμενη. Κατάπιε τα δάκρυα της και ευχήθηκε και αυτή με τη σειρά της. Πρώτη φορά εδώ και τόσο καιρό τις μίλαγε χαρούμενος. Γρήγορα τελείωσε η συνομιλία τους. Η ελπίδα που είχε φωλιάσει στην καρδιά της, τώρα θέριεψε. Σαν έφτασε το βράδυ έφτιαξε τα μαλλιά της, φόρεσε το καλό της ταγιέρ, βάφτηκε ελαφρά, πήρε τον άντρα της από το χέρι και κίνησαν για την εκκλησία. Σαν έφτασαν, αυτός τη κοίταξε, της χαμογέλασε και της είπε.
-Πρώτη φορά εδώ και μέρες σε βλέπω να χαμογελάς.
-η αλήθεια είναι ότι πάντα στις γιορτές κουράζομαι με τις δουλειές του σπιτιού.
-και πρώτη φορά που ο Παναγιώτης δεν κάνει μαζί μας Πάσχα.
-δε πειράζει, μεγάλωσε πια, καιρός να κάνει και αυτός τη ζωή του.
Μετά το Χριστός Ανέστη, φιλήθηκαν και γύρισαν σπίτι.
Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και ήρθε η μέρα του γυρισμού του Παναγιώτη. Για τις λίγες μέρες που έλειψε γύρισε άλλος άνθρωπος. Αισιόδοξος, χαρούμενος και πιο παχύς από ότι έφυγε. Την επόμενη μέρα πήγε στο νοσοκομείο για τις εξετάσεις του. Και συνέχισε να είναι χαρούμενος παρά τα ισχυρά φάρμακα που τον είχαν φορτώσει οι γιατροί και παρά τις παρενέργειες που αυτά είχαν. Πέρασαν τέσσερα χρόνια. Ο Παναγιώτης συνέχισε να ζει. Και ήταν και τόσο καλά που κανείς δε θα μπορούσε να μαντέψει πόσο βαριά άρρωστος ήταν. 
Από τη μεριά της σταμάτησε να τον κατηγορεί και να μην τον αγγίζει. Σαν να εξαφανίστηκε ο φόβος από τη ψυχή της. Όταν βρέθηκαν τα χρήματα ήρθε η σειρά της να πάει στα Ιεροσόλυμα να εκπληρώσει το τάμα της. Ήταν η δεύτερη φορά στη ζωή της που έκλαψε, σαν έφτασε στον τάφο της Παναγίας. Και πάλι παρακάλεσε και πιο μεγάλο ευχαριστώ, δεν είχε να πει μέσα από την καρδιά της.  

Γιώργης Ταξιδευτής/πηγή

HOME ALONE


Η τεράστια κινηματογραφική επιτυχία τoυ Home Alone, τον έκανε πλούσιο και διάσημο σε πολύ μικρή ηλικία. Η πορεία του όμως μεγαλώνοντας δεν ήταν η αναμενόμενη...
Μεγαλώνοντας το χαριτωμένο ξανθό αγοράκι δεν συνέχισε τις επιτυχίες στο Χόλυγουντ ενώ συνελήφθη έχοντας στην κατοχή του μαριχουάνα και υπνωτικά χάπια.
Σήμερα δημοσιεύτηκε η φωτογραφία που βλέπεις στην οποία ο 31χρονος πλέον Macaulay Culkin φαίνεται πολύ αδυνατισμένος, ταλαιπωρημένος, αναμαλλιασμένος...
Η φωτογραφία δημιούργησε ανησυχία και φυσικά πολλά δημοσιεύματα για την πορεία της υγείας του και την φυσική του κατάσταση.
Η ζωή του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ...τραγική αφού εκτός του ότι ο πατέρας του κατηγορήθηκε ότι καταχράστηκε την περιουσία του, πέθαναν και οι δυο αδελφές του. Η μια σε τροχαίο δυστύχημα και η άλλη από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Ο ίδιος δήλωνε πριν λίγο καιρό ότι θα πρέπει να είναι ο πιο.... άνεργος ηθοποιός του Χόλυγουντ!
Το  δύσκολο  δεν  είναι  να  ανεβείς  στην  κορυφή.
Το  δύσκολο  είναι  να  κρατηθείς  σε  αυτήν!

Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Θαυμαστή μαρτυρία για τον γέροντα Παίσιο(ανέκδοτη)



Μου τηλεφώνησε ό συνάδελφος μου (συνταξιούχος αστυνομικός τού Αγίου Όρους) και μού είπε το έξης:
Γνώρισε προ καιρού δύο φίλους, ή μάλλον συνάντησε στο ιερόν Κελλίον της Παναγούδας Αγίου Όρους, δύο φίλους πού κατάγονται από την Λάρισα, οίτινες τού είπαν μεταξύ των άλλων:
Επισκέφθηκαν κάποτε τον μακαριστό πατέρα Παΐσιο στο Αγιον Όρος... Όμως φεύγοντας, ό ένας εξ αυτών ξέχασε το σακάκι του στο υπαίθριο αρχονταρίκι τού Γέροντος... Όταν επέστρεψαν στην Λάρισα, το εν λόγω ξεχασμένο σακάκι, το είχε στείλει ταχυδρομικά ό πατήρ Παΐσιος στο σπίτι τους.
Το θαυμαστό είναι, ότι δεν τούς είχε ρωτήσει ό Γέροντας, σε ποιά διεύθυνση, δηλαδή σε ποιά οδός και σε ποιόν αριθμό έμεναν στην Λάρισα.


 ΕΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑ- ΑΙΤΩΝ 50 ΨΑΛΜΟ.
Κ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ.ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΚΡΑ ΖΥΜΗ ΘΕΡΜΟΝ ΑΙΤΩΛΙΑΣ

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Της ζητήθηκε να συμμετέχει σε άμβλωση λέγοντάς της να κρατάει μόνο το κεφάλι του άψυχου εμβρύου!

Αρκετές νοσοκόμες κατά της άμβλωσης στο New Jersey, αγωνίζονται για το δικαίωμά τους να ακολουθήσουν τη συνείδησή τους και να μην αναγκάζονται να συμμετέχουν στη διαδικασία των αμβλώσεων. Αυτό το απόσπασμα στην The Washington Post, από συνέντευξη με μία από τις νοσοκόμες, μου κίνησε το ενδιαφέρον όταν το διάβασα:

Η νοσοκόμα, Fe Esperanza R. Vinoya, δήλωσε ότι της είπε ο διευθυντής της: " Δεν έχετε παρά να πιάσετε το κεφάλι του μωρού. Μην ανησυχείτε, είναι ήδη νεκρό".

Μπορείτε να φανταστείτε κάτι πιο τρομακτικό από το να είναι αναγκασμένη να "πιάσει" το κεφάλι ενός νεκρού βρέφους; Ένα μωρό που μόλις λίγα λεπτά πριν ζούσε στη μήτρα της μητέρας του;

Υπέρμαχοι υποστηρικτές των αμβλώσεων και bloggers είναι υστερικοί με αυτό (δεν χρησιμοποιώ τη λέξη σχεδόν υστερικοί) και προσπαθούν να επιτεθούν στα κίνητρα αυτών των γυναικών.
Εδώ είναι μόνο ένα δείγμα της διακωμώδησης από τον Erin Ryan του φεμινιστικού blog Jezebel:
"Από τον τρόπο που περιγράφεται αυτή η καταγγελία, θα σκεφτόσαστε ότι είχαν διαταχθεί να βάλουν στη σειρά τα μωρά και να τα πυροβολούν στο κεφάλι μπροστά στα παιδιά τους".

Για να μην αναφέρω ακόμη και πόσα άλλα πράγματα έχω δει να γράφονται για αυτές τις νοσοκόμες κατά της έκτρωσης.
Νομίζω ότι ο σκοπός των υποστηρικτών υπέρ των αμβλώσεων, για να υστεριάζουν με αυτόν τον τρόπο, είναι ο εξής: Πρέπει να υπερβάλλουν γιατί στην πραγματικότητα αυτό που ζητήθηκε να κάνουν αυτές οι νοσοκόμες, είναι πραγματικά τρομακτικό. Κανείς δεν μιλάει για πυροβολισμούς βρεφών με όπλα. Εδώ μιλάμε για τη σύνθλιψη του κρανίου του μωρού, ενώ το μωρό είναι ακόμα μέσα στη μητέρα του και η αποκοπή του από το μικροσκοπικό σώμα του. Υπέρμαχοι υποστηρικτές της ζωής ζητούν από όλες τις πλευρές, να αντιμετωπίσουν απλά την ανατριχιαστική πραγματικότητα.

Για ένα κίνημα που υποστηρίζει ότι η άμβλωση είναι θέμα "επιλογής", οι υποστηρικτές υπέρ της άμβλωσης, δεν μπορούν με τίποτα να παραδεχτούν ότι οι νοσοκόμες υπέρ της ζωής, έχουν την επιλογή να μην βοηθούν στις αμβλώσεις. Αλλά η πιο σημαντική επιλογή που αντιμετωπίζουν οι υποστηρικτές των αμβλώσεων, είναι κατά πόσον ή όχι θα συμφωνούσαν να συζητήσουν και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα της άμβλωσης.
Αντ 'αυτού, ετοιμάζουν τα όπλα και "συλλέγουν" τα κεφάλια των φτωχών θύματα των αμβλώσεων.

Pentapostagma.gr

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Η ευλάβεια του γέροντα Παίσιου στην Παναγία


Γέροντα, ποια εικόνα της Παναγίας σας αρέσει περισσότερο;
-Εμένα όλες οι εικόνες της Παναγίας μου αρέσουν. Και μόνο το όνομά Της να βρω κάπου γραμμένο, το ασπάζομαι πολλές φορές με ευλάβεια και σκιρτάει η καρδιά μου.

Είναι φοβερό ,αν το σκεφθής!
Μικρό κοριτσάκι ήταν και είπε το «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού».

Μέσα σε λίγες λέξεις τόσα νοήματα!
Πολύ θα βοηθηθής , εάν εμβαθύνης στα λόγια αυτά.
Είναι λίγα και δυνατά.
Αν τα μελετάς, θα αγαπήσης την ταπείνωση?

…… κι αν ταπεινωθής, θα δης τον Θεό να έρχεται μέσα σου και να κάνη την καρδιά σου Φάτνη της Βηθλεέμ.

(Από το βιβλίο:«Πάθη και αρετές»Γέροντος Παισίου Αγιορείτου) 

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Ο γέροντας Πορφύριος για την εξωτερική εμφάνιση


Ἡ κοπέλα μὲ τὸ “σοῦπερ μίνι” ἔχει ὑπέροχη ψυχή!

Πρὸ ἐτῶν,  ὅταν ὁ Γέροντας ὑπηρετοῦσε ἀκόμη στὴν Πολυκλινικὴ Ἀθηνῶν, μιὰ μέρα, καθὼς περπατοῦσε στὴν περιοχὴ τῆς Ὁμόνοιας μαζὶ μὲ δύο δικές του κοπέλες, πνευματικά του παιδιά, εἶδε ἀπὸ ἀπέναντι νὰ ἔρχεται μιὰ νεαρὴ μὲ προκλητικὴ ἐμφάνιση. Φοροῦσε τὸ γνωστὸ “σοῦπερ μίνι”, ποὺ ἦταν μόδα. Μόλις τὴν ἀντίκρισαν, λέει ὁ Γέροντας:
- Τι λέτε; Τί σκέπτεσθε; Τήν κατακρίνετε αὐτὴ τὴν κοπέλα;
- Ὄχι, Γέροντα, ἀπάντησαν αὐτές, γνωρίζοντας τὶς θέσεις του.
- Καλά κάνετε καὶ δὲν τὴν κατακρίνετε, είπε ὁ Γέροντας. Νά μὴν κρίνετε τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση. Αὐτὴ ἡ κοπέλα ποὺ βλέπετε ἔχει θαυμάσια ψυχή!  Ἔχει δυναμισμὸ ψυχῆς. Αὐτὸ ποὺ κάνει τώρα, δηλαδὴ ποὺ προκαλεῖ, ὀφείλεται στὴ δύναμη τῆς ψυχῆς της. Φαντασθεῖτε τί θὰ γίνει ἂν αὐτὴ ἡ κοπέλα γνωρίσει τὸν Χριστό, ἐὰν μάθει ὅλα ὅσα ἐσεῖς ξέρετε. Τότε ἀσφαλῶς θὰ φθάσει πολὺ ψηλά!
Αὐτὸς ἦταν ὁ τρόπος τῆς συμβουλευτικῆς καὶ τῆς παιδαγωγικῆς τοῦ πατρὸς Πορφυρίου. Καθοδηγοῦσε τοὺς ἀδελφοὺς βιωματικὰ καὶ ἐποπτικά.
Ἦρθαν στὸν Γέροντα μὲ ἄσεμνη ἐμφάνιση
Μιὰ ἡμέρα, ποὺ πῆγα στὸν Γέροντα, συνάντησα ἐκεῖ κάποιες κοπέλες, ποὺ εἶχαν πάει κι αὐτὲς νὰ τὸν δοῦν. Ἦταν, ὅμως, ἄσεμνα ντυμένες. Κουβέντιαζε, λοιπόν, μαζί τους ὁ Γέρων Πορφύριος γιὰ διάφορα πνευματικὰ θέματα, ἀλλὰ δὲν τοὺς ἔκανε καμία παρατήρηση γιὰ τὴν ἐμφάνισή τους. Ἐγώ, ὁμολογουμένως, ἀγανάκτησα ἐσωτερικὰ μ’ αὐτὲς τὶς κοπέλες, ποὺ πῆγαν σ’ ἕνα τέτοιο ἅγιο Γέροντα ντυμένες κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀλλὰ σκανδαλίσθηκα καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ γέρων Πορφύριος δὲν τοὺς ἔκανε παρατήρηση.
Ὅταν ἔφυγαν οἱ κοπέλες, χαμογελώντας μοῦ εἶπε: “Κύριε τάδε, ἐγὼ δὲν εἶμαι αὐστηρός, ὅπως εἶσαι ἐσύ”. Βέβαια, ἀμέσως κατάλαβα ὅτι εἶχε συλλάβει τὴ σκέψη μου καὶ τὸν σκανδαλισμό μου. Ὅμως, τὸν ρώτησα: “Γιατί τὸ λέτε αὐτό, Γέροντα;”. Μοῦ εἶπε τότε: “Ἦρθαν αὐτὲς οἱ κοπέλες ἐδῶ μ’ αὐτὴ τὴν ἐμφάνιση καὶ δὲν τοὺς ἔκανα παρατήρηση. Ἐγὼ ἔχω μιὰ ἄλλη τακτική. Διότι, ἀκόμη κι ὰν τοὺς μιλοῦσα γιὰ τὴν ἐμφάνισή τους, ἀφοῦ δὲν ἔχουν πίστη στὸν Χριστό, δὲ θὰ συμμορφώνονταν. Προσπαθῶ πρῶτα νὰ τὶς φέρω στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καί, τότε, μόνες τους θὰ καταλάβουν τὸ λάθος τους καὶ θὰ διορθωθοῦν”


Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου  σελ. 168,169 
  πηγή

Η ΑΓΙΑ ΜΑΚΡΙΝΑ-19 ΙΟΥΛΙΟΥ


Μια γυναίκα, που το όνομα της και το έργο έμειναν πολύ σεβαστά στην ιστορία της Εκκλησίας, είναι η οσία Μακρίνα, της όποιας την ιερή μνήμη εορτάζομε σήμερα. Η οσία Μακρίνα είναι αδελφή του Μεγάλου Βασιλείου και πρωτότοκη σε μια οικογένεια με εννέα παιδιά, που έδωκε στην Εκκλησία τρεις επισκόπους. Πατρίδα της είναι η Καππαδοκία, μια επαρχία με πλούσια και μεγάλη εκκλησιαστική παράδοση, πατρίδα πολλών αγίων και μεγάλων ιεραρχών. Η οικογένεια της οσίας Μακρίνας ήταν από τις πιο ξεχωριστές οικογένειες της Καππαδοκίας, με προγόνους αγίους μάρτυρες στα χρόνια των διωγμών και με διδάσκαλο τον άγιο Γρηγόριο το θαυματουργό.
Ο άγιος Γρηγόριος ο επίσκοπος Νύσσης, αδελφός της οσίας Μακρίνας, έγραψε το βίο της, αλλά και ο άλλος αδελφός της, ο Μέγας Βασίλειος, μας δίνει πληροφορίες, ώστε να γνωρίζουμε πολλά και με ακρίβεια για την οσία του Θεου. Αρχίζοντας τη βιογραφία της αδελφής του, ο άγιος Γρηγόριος γράφει· «Αυτά που γράφω είναι αξιόπιστα, γιατί δεν τα διάβασα, αλλά μου τα δίδαξε η πείρα, και σε όσα με ακρίβεια έχω να σας πω δεν θα επικαλεσθώ ξένη μαρτυρία». Η Μακρίνα λοιπόν ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας και ανατράφηκε από τους γονείς της με πολλή επιμέλεια· «και της ψαλμωδουμένης γραφής ουδ’ ο,τιούν ηγνόει», εκτος δηλαδή από τα άλλα, ήξερε και όλο το Ψαλτήριο.
Ο πατέρας της σε μικρή ακόμα ηλικία την αρραβώνιασε με κάποιον καλό νέο, αλλά ο νέος αυτός πέθανε πριν να έλθει ο καιρός για το γάμο. Αυτό ήταν αρκετό· η Μακρίνα, σαν και να είχε γίνει ο γάμος, έμεινε πιστή στη γνώμη του πατέρα της κι αφοσιώθηκε να βοηθήσει τη μητέρα της στην ανατροφή των αδελφών της. Όλα τα αδέλφια στο σπίτι τη σέβονταν σαν δεύτερη μητέρα τους, και είν’ αύτη που κατόρθωσε να πείσει το Μέγα Βασίλειο να αφήσει τη δικηγορική και να γίνει μοναχός. Όταν μάλιστα πέθανε ο πατέρας της, η Μακρίνα ανέλαβε να αναθρέψει και διδάξει τον ένατο αδελφό της Πέτρο, τον έπειτα επίσκοπο Σεβάστειας· «επί πάσαν την υψηλοτέραν ήγαγε παίδευσιν».
Αλλά η οσία Μακρίνα δεν υπήρξε μόνο για την οικογένεια της «του βίου διδάσκαλος» και «μετά την μητέρα μήτηρ», αλλά και μεγάλη οσία και μοναχή. Όταν μεγάλωσαν οι αδελφοί της και πήραν ο καθένας το δρόμο του, η Μακρίνα αποτραβήχθηκε στα οικογενειακά τους κτήματα στον Πόντο κι εκεί ίδρυσε μεγάλο και υποδειγματικό γυναικείο κοινόβιο μοναστήρι. Να τι γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο επίσκοπος Νύσσης για το φροντιστήριο αυτό της αρετής, όπως το χαρακτηρίζει· «Χορός ην περί αυτήν παρθένων πολύς, ας αυτή διά των πνευματικών ωδίνων γεννήσασα, και εις τελείωσιν διά πάσης επιμελείας προάγουσα, την των αγγέλων εμιμείτο ζωήν εν ανθρωπίνω σώματι». Άγιες γυναίκες, που έδωσαν το βίο τους για να κερδίσουν τη ζωή.
Η οσία Μακρίνα πέθανε ένα χρόνο μετά το θάνατο του αδελφού της Μεγάλου Βασιλείου, δηλαδή το 380. Ο άγιος Γρηγόριος, που βρέθηκε παρών στο θάνατο της και της έκλεισε τα μάτια, μας περιγράφει συγκινητικά τις τελευταίες στιγμές της. Μας απομνημονεύει και την προσευχή της οσίας πριν παραδώσει το πνεύμα, μια προσευχή γεμάτη πίστη και ελπίδα, που αρχίζει με αυτά τα λόγια· «Συ έλυσας ημίν, Κύριε, του θανάτου τον φόβον· συ ζωής αληθινής αρχήν ημίν εποίησας το τέλος της ενταύθα ζωής». Η οσία Μακρίνα, με την προσδοκία της αναστάσεως, έκαμε το πέρασμα «εκ του θανάτου εις την ζωήν». Προσευχότανε με πολύ σιγανή φωνή κι έκανε το σταυρό της· «επετίθει την σφραγίδα τοις οφθαλμοίς και τω στόματι και τη καρδία». Αμήν.
(+ Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου Δ. Ψαριανού, Εικόνες έμψυχοι, Εκδ. Αποστ. Διακονίας, σ. 418-420).

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Παραινέσεις προς τις γυναίκες (ο Άγιος Χρυσόστομος εξυψώνει το γυναικείο φύλο)

«Αλλά εις την οικίαν, λέγει, υπάρχει πολύς θόρυβος. Επειδή το θέλεις συ και περιβάλλεις τον εαυτόν σου από πλήθος φροντίδων, διότι ο μεν άνδρας, περιφερόμενος εις την αγοράν και τα δικαστήρια, καταποντίζεται υπό των εξωτερικών φροντίδων ωσάν υπό κυμάτων, η δε γυναίκα, διαμένουσα εις την οικίαν ωσάν εις διδασκαλείον ευσεβείας έχουσα συγκεντρωμένον τον νου της θα ημπορέσει και να ασχολείται με την προσευχήν και την ανάγνωσιν και την άλλην ευσέβειαν. Και όπως ακριβώς αυτοί που κατοικούν εις τας ερήμους δεν έχουν κανένα που να τους ενοχλεί, έτσι και αυτή, παραμένουσα συνεχώς εντός της οικίας, ημπορεί να απολαμβάνει διαρκώς γαλήνην. 

Εάν όμως ήθελε κάποτε παρουσιασθεί ανάγκη και να εξέλθει την οικίας, ούτε τότε υπάρχει εκεί δι’ αυτήν αφορμήν θορύβων· διότι έξοδοι αναγκαίαι δια τας γυναίκας είναι ο ερχομός τους εδώ ή όταν χρειάζεται να μεταβούν εις το λουτρόν δια να λούσουν το σώμα των, ενώ τον περισσότερον χρόνον κάθεται εντός της οικίας και ημπορεί να ασκεί την ευσέβειαν και δεχομένη τον άνδρα ταραγμένον να καταπραΰνει και να καθοδηγεί αυτόν και να τον απαλλάσσει από τας περιττάς και αγρίας σκέψεις του, και έτσι να τον αποστέλλει και πάλιν, αφού αποβάλλει όσα κακά έφερον από την αγοράν, και αφού πάρει μαζί του όσα καλά έμαθεν από την οικίαν· διότι δεν υπάρχει τίποτε ισχυρότερον από γυναίκα ευλαβή και συνετήν εις το να καθοδηγεί τον άνδρα και να διαπλάττει την ψυχήν του με αυτά που θέλει· καθόσον ούτε φίλους θα ανεχθεί τόσον ούτε διδασκάλους ούτε άρχοντας, όσον την σύζυγόν του που τον παραινεί και τον συμβουλεύει· διότι η παραίνεσις περιέχει και κάποιαν ηδονήν, επειδή αγαπάται πάρα πολύ αυτή που δίδει τας συμβουλάς· και πολλούς θα ημπορούσα να αναφέρω άνδρας σκληρούς και απειθείς που εμαλάκωσαν κατ’ αυτόν τον τρόπον· διότι αυτή συμμετέχει εις την τράπεζαν και την κλίνην και την παιδοποιίαν και εις τα φανερά και απόκρυφα και εις τα έσοδα και έξοδα και εις πολύ περισσότερα από αυτά, και είναι εξ ολοκλήρου αφωσιωμένη εις αυτόν, και τόσον στενά συνδεδεμένη μαζί του, όσον φυσικόν είναι να είναι συνδεδεμένον το σώμα με την κεφαλήν, και αν τύχει να είναι συνετή και εύχαρις όλους θα τους υπερβεί και θα τους νικήσει εις την φροντίδα υπέρ του συζύγου.
Δια τούτο συμβουλεύω την γυναίκα αυτό... να θέτει ωσάν έργο της και να συμβουλεύει τα πρέποντα· διότι, όπως ακριβώς έχει πολύ δύναμιν να οδηγεί προς την αρετήν, έτσι και προς την κακίαν. Αυτή οδήγησε εις την καταστροφήν τον Αβεσσαλώμ, αυτή τον Αμνών, αυτή παρ’ ολίγον θα το έκαμε και εις τον Ιώβ, αυτή έσωσε τον Νάβαλ από την σφαγήν, αυτή διέδωσε ολόκληρον έθνος· καθόσον η Δεββώρα και η Ιουδίθ διέπραξαν κατορθώματα ανδρών στρατηγών, καθώς και άπειραι άλλαι γυναίκες. Δια τούτο και ο Παύλος λέγει· «Που εξεύρεις, γυναίκα, εάν με αυτό σώσεις τον άνδρα σου;». Και κατά τους χρόνους δε εκείνους γνωρίζομεν την Περσίδα και την Μαριάμ και την Πρίσκιλλαν που ανέλαβον αποστολικόν έργον, τας οποίας πρέπει και εσείς να μιμηθείτε, και όχι μόνον με λόγια, αλλά και με έργα να διδάσκετε τον σύζυγον».


(Απόσπασμα από την ΞΑ Ομιλία του ιερού Χρυσοστόμου, Εις το Ευαγγέλιον του Ιωάννη, ΕΠΕ τόμος 14).ΠΗΓΗ

Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Φεμινίστρια πήγε να βοηθήσει μουσουλμάνα γυναίκα που κουβαλούσε ψώνια και βρέθηκε κατηγορούμενη για «έγκλημα μίσους»


Ο κόσμος της Αγγλίδας φεμινίστριας δημοσιογράφου, CinnamonHeathcote-Drury, αναποδογύρισε κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών, και όλη η ‘προοδευτική’ της κουλτούρα της κλονίστηκε σοβαρά.

Αυτό είναι το σκηνικό. Μια Βρετανίδα φεμινίστρια δημοσιογράφος (φωτογράφος για την ακρίβεια) βλέπει μπροστά της, στο ταμείο ενός super market, μια έγκυο γυναίκα με μαντίλα να κουβαλάει ένα μεγάλο αριθμού από ψώνια. Η φεμινιστική της συνείδηση την οδηγεί να επέμβει, καθώς οργισμένη βλέπει τον σύζυγο της μουσουλμάνας να στέκεται άπραγος χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα για να βοηθήσει την καταπονημένη γυναίκα του με τα ψώνια.

Έτσι αποφασίζει να μιλήσει στον άντρα αιφνιδιαστικά και να του πει ότι πρέπει να βοηθήσει και αυτός στο κουβάλημα. Αλλά, χωρίς να χάνει και καιρό, τον προσπερνάει και αρχίζει να βοηθά τη μαντιλοφορούσα γυναίκα, διότι, "αυτό σημαίνει φεμινισμός  - γυναίκες να βοηθούν γυναίκες"

Όμως η κίνησή της δεν φαίνεται να… συγκίνησε τον άντρα, ούτε και τη γυναίκα του, οι οποίοι δεν είχαν όρεξη για "κοινωνικά μαθήματα". Και, όπως κάνουν τόσοι πολλοί μουσουλμάνοι στη Βρετανία, χρησιμοποίησαν τον φιλελευθερισμό των Βρετανών εναντίον τους. Το ζευγάρι άρχισε να φωνάζει «ρατσισμός!» και η δημοσιογράφος συνελήφθη για «έγκλημα μίσους».Προηγουμένως ο άντρας την είχε βρίσει και η γυναίκα την είχε χαστουκίσει και την είχε κλωτσήσει…

Όπως και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, έτσι και αυτή η γυναίκα σκέφτηκε να ακολουθεί τις προδιαγραφές των φιλελεύθερων αρχών. Ήταν, βλέπετε, η ‘βασίλισσα του φεμινισμού’, που τα ήξερε όλα και φρόντιζε για τη «δεινή κατάσταση των μειονοτήτων», όπως της έμαθαν. Έλα όμως, που την κατηγορούν τώρα για «ρατσισμό» και για «έγκλημα μίσους», ακόμη! Τι στο καλό, πήγε στραβά;

Δεν ήξερε, ότι η αδιαφορία αυτού του μουσουλμάνου άνδρα μπροστά στην σύζυγό του που σήκωνε όλα τα βάρη είναι χαρακτηριστική σε πολλές μουσουλμανικές κοινωνίες; Ότι τα ψώνια είναι μια «γυναικεία δουλειά»; Ότι οι γυναίκες συχνά είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας; Και ότι στον ανδροκρατούμενο μουσουλμανικό κόσμο, οι γυναίκες κάνουν όλές τις δουλειές για το σπίτι και τα παιδιά;

Νόμιζε η φεμινίστρια δημοσιογράφος ότι με την ιδεολογία της επρόκειτο να φοβερίσει τον μουσουλμάνο. Ωστόσο, ακόμη και αν νόμιζε ότι θα έδινε σε αυτόν τον ‘σοβινιστή’ ένα μικρό μάθημα ‘δυτικού φιλελευθερισμού’, η ιδεολογία της είναι αυτή που επέτρεψε αμέτρητους παράνομους μετανάστες να έρθουν και να εγκατασταθούν στην χώρα της, φέρνοντας μαζί τους, τους σοβινιστικούς τους τρόπους και φέροντας σε αδιέξοδο την νοοτροπία της ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι «ίδιοι» και κάθε κουλτούρα είναι «καλή», είτε η δική μας η δυτική, είτε των «άλλων».

Η ‘φιλελεύθερη’ ιδεολογία της είναι υπεύθυνη που δεν έδωσε σε αυτό το ζευγάρι των μουσουλμάνων κανένα λόγο για να υιοθετήσουν τις δικές της πολιτιστικές διαδρομές. Έτσι, γιατί αυτός ο άνθρωπος δηλαδή, θα πρέπει να βοηθήσει τη μουσουλμάνα σύζυγό του; Η κουλτούρα του δεν του επιτρέπει κάτι τέτοιο, και η κουλτούρα της δημοσιογράφου του λέει ότι η κουλτούρα του είναι "εντάξει".

Το γεγονός ότι το μουσουλμανικό ζευγάρι χρησιμοποίησε στη συνέχεια την αδυναμία της κουλτούρας της δημοσιογράφου για να της επιτεθεί κατηγορώντας την ως υπαίτια «εγκλημάτων μίσους», κάνει το περιστατικό αστείο.

Στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες που υποστηρίζουν την «ισότητα» και τον «σεβασμό στην διαφορετικότητα», οι αυτόχθονες ιθαγενείς κάτοικοι θα είναι πιο …ένοχοι από τους υπόλοιπους, ειδικά στο άκουσμα της διάπραξης ενός «εγκλήματος μίσους» που θα καταγγείλει κάποιος τριτοκοσμικός (λαθρο) μετανάστης.

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Να μην κρίνουμε τους άλλους από αυτό που βλέπουμε(Γέροντος Κλεόπα Ιλίε)


Ιστορίες Γέροντος Κλεόπα Α΄
Να μην κρίνουμε τους άλλους από αυτό που βλέπουμε


Την ημέρα της Κρίσεως, όταν ο Θεός θα κρίνει τους ανθρώπους, δε θα κοιτάξει ούτε τα βασιλικά στέμματα, ούτε τα υψηλά αξιώματα.
 Θα ζητήσει να εξετάσει τις καρδιές μας. Και τότε, οι πιο ταπεινοί άνθρωποι, ο φτωχός χωριάτης, ο «καραβοτσακισμένος» από τα βάσανα της ζωής άνθρωπος, ο αγράμματος τσοπάνης, ο φυλακισμένος, ο ξενιτεμένος, ο ασθενής, η δυστυχισμένη χήρα, που κάθεται μαζί με τα παιδιά της μέσα στη φτώχια και τη δυστυχία, γιατί κανείς δεν τους ανοίγει την πόρτα, όλοι αυτοί, αν σήμερα προσεύχονται με δάκρυα στο Θεό, κατά την ημέρα της Κρίσεως θα είναι ανώτεροι από όλους τους ηγεμόνες του κόσμου, τους σημερινούς και τους αυριανούς.

  Κάποια μέρα λοιπόν ένας μεγάλος και ένδοξος βασιλιάς έτρεχε στο δρόμο μέσα στη χρυσή του άμαξα, περιστοιχισμένος από τους αυλικούς του. Κι εκεί που πήγαιναν όλοι μαζί, συνάντησαν σε μια γωνιά του δρόμου δύο άνδρες με σκισμένα, βρόμικα ρούχα και πρόσωπα μαραμένα από την άσκηση.
Ο βασιλιάς κατάλαβε αμέσως πως επρόκειτο για αγίους ανθρώπους του Θεού, που το σώμα τους είχε λιώσει από τη νηστεία, τους ασκητικούς αγώνες και την αϋπνία, ενώ η ψυχή τους έλαμπε από το φως του Θεού. 
Σταμάτησε λοιπόν αμέσως, κατέβηκε από την άμαξα και έπεσε γονατιστός στα πόδια τους, κάνοντας μετάνοιες. Στη συνέχεια σηκώθηκε και ασπάστηκε το χέρι τους με σεβασμό. 
  Οι αυλικοί του όμως, δε χάρηκαν καθόλου με αυτό που είδαν. Όλη την ώρα μουρμούριζαν:
  -Δες εδώ… Είναι σωστό τώρα αυτό;  Ένας ολόκληρος βασιλιάς, και τόσο ένδοξος μάλιστα, να φέρεται έτσι;
  -Άκουσον, άκουσον. Να πέσει στα πόδια των ζητιάνων! Πώ πώ ντροπή…
  Δεν τολμούσαν όμως να πουν τίποτα στον ίδιο, αλλά πήγαν στον αδελφό του:
  -Θα σε παρακαλέσουμε να πεις στο βασιλιά μας, άλλη φορά να μην εξευτελίσει έτσι τη φήμη και το βασιλικό του στέμμα! Αυτό κι αυτό έκανε στο δρόμο που πηγαίναμε…
  Κι εκείνος ο καημένος κάποια στιγμή το μετέφερε στον αδελφό του, ο οποίος όμως τον κατσάδιασε για την απερισκεψία και την ανοησία του και τον έδιωξε κακήν κακώς από κοντά του.
  Ξέχασα να σας πω ότι ο βασιλιάς αυτός είχε τη συνήθεια, όταν επρόκειτο να τιμωρήσει κάποιον με θάνατο, να στέλνει έξω από το σπίτι του έναν αγγελιαφόρο, για να τον ειδοποιεί με τη σάλπιγγα. Έτσι όποιος άκουγε τον ήχο της σάλπιγγας έξω από την πόρτα του γνώριζε ότι την επόμενη μέρα δε θα ζούσε.
  Όταν λοιπόν βράδιασε, ο βασιλιάς έστειλε τον αγγελιαφόρο με τη σάλπιγγα να σαλπίσει έξω από την πόρτα του αδελφού του. Μόλις εκείνος άκουσε τη σάλπιγγα του θανάτου, τρομοκρατήθηκε. Όλη τη νύχτα την πέρασε ξάγρυπνος, μέσα στην αγωνία και την απελπισία! Και ταυτόχρονα, προσπάθησε όπως όπως να τακτοποιήσει όλα τα θέματα του σπιτιού του, ώστε να είναι έτοιμος για ό,τι θα ακολουθούσε.
  Όταν ξημέρωσε, φόρεσε όπως και όλα τα μέλη της οικογένειάς του – η γυναίκα και τα παιδιά του – μαύρα, πένθιμα ρούχα κι αμέσως μετά πήγε στον αδελφό του το βασιλιά, κλαίγοντας και στενάζοντας για το τρομερό κακό που τον περίμενε.

  Μόλις τον είδε ο βασιλιάς να κλαίει έτσι, τον κάλεσε ιδιαιτέρως, σε κάποιο δωμάτιο.
  - Βρε άνθρωπε ανόητε και απερίσκεπτε! του είπε. Εάν εσύ φοβήθηκες τόσο πολύ από τη σάλπιγγα του θανάτου και τον αδελφό σου, που είναι άνθρωπος σαν και σένα και που απέναντί του σε τίποτα δεν έσφαλες ούτε είσαι ένοχος για κάτι, πώς μπόρεσες να κατηγορήσεις εμένα, που ασπάστηκα με ταπείνωση τους αγγελιαφόρους του Θεού μου;
Εκείνοι, βρε, μου υπενθυμίζουν τον θάνατο και τη φοβερή κρίση του Θεού, πολύ περισσότερο από όσο η σάλπιγγα αυτή! Διότι άνθρωπος είμαι κι εγώ κι έχω κάνει πολλά λάθη στη ζωή μου και μεγάλες αμαρτίες ενώπιον του Θεού. Ησύχασε λοιπόν. Μόνο την ανοησία σου ήθελα να σου δείξω και γι’ αυτό σε τρόμαξα με τη σάλπιγγα.
   - Συγχώρεσε σε με, αδελφέ μου, που τόσο απερίσκεπτα σε κατέκρινα, του απάντησε ανακουφισμένος εκείνος.
    -Εντάξει, αδελφέ μου, σε συγχωρώ. Αλλά σε λίγο θα διαπιστώσεις και μόνος σου την ανοησία εκείνων που σε παρακίνησαν να έρθεις και να μου πεις αυτά τα πράγματα.

  Και αφού με τον τρόπο αυτό τον καθησύχασε και τον συνέτισε, τον άφησε να πάει στο σπίτι του. Κατόπιν πρόσταξε τους τεχνίτες του να φτιάξουν τέσσερα ξύλινα κιβώτια. Τα δύο από αυτά τους είπε και τα κάλυψαν ολόκληρα με φύλλα χρυσού, τα γέμισαν με δυσώδη οστά και τα σκέπασαν με επίχρυσο καπάκι.
  Τα άλλα δύο τα άλειψαν εξωτερικά με πίσσα, τα γέμισαν με πολύτιμες πέτρες, μαργαριτάρια και άλλα πολύτιμα αντικείμενα και αρώματα και τα τύλιξαν με ένα τρίχινο πλεκτό από μαλλί γίδας.
  Ύστερα κάλεσε τους άρχοντες και τους φίλους τους, εκείνους δηλαδή που τον είχαν κατακρίνει, επειδή γονάτισε μπροστά στους ανθρώπους του Θεού. Έβαλε λοιπόν μπροστά τους  όλα τα κιβώτια και τους ζήτησε να εκτιμήσουν την αξία αυτών που ήταν επικαλυμμένα με φύλλα χρυσού και των άλλων, που είχαν την επίστρωση πίσσας.
  Εκείνοι βέβαια του απάντησαν ότι τη μεγαλύτερη αξία την έχουν τα κιβώτια που ήταν επενδυμένα εξωτερικά με φύλλα χρυσού, πιστεύοντας ότι μέσα τους κρύβονταν θησαυροί, πολύτιμα πράγματα και πολυτελή υφάσματα, ενώ για τα άλλα, που ήταν αλειμμένα με πίσσα, είπαν ότι δεν είχαν καμμία αξία.

  - Ήξερα πολύ καλά τι θα λέγατε! τους απάντησε ο βασιλιάς. Μόνο που κάνατε λάθος… Διότι ποτέ δεν πρέπει να κρίνουμε ένα πράγμα ή άνθρωπο από αυτό που εκ πρώτης όψεως βλέπουμε, αλλά πρέπει προηγουμένως να εξετάζουμε το εσωτερικό του, εάν είναι άξιο τιμής ή περιφρόνησης.
  Οι άρχοντες τον άκουγαν με απορία: «Τί να εννοούσε, άραγε;».
  - Ανοίξτε τα χρυσά κιβώτια! πρόσταξε τους υπηρέτες του.

  Και μόλις εκείνοι άνοιξαν τα κιβώτια, ξεχύθηκε από μέσα τους μια ανυπόφορη δυσωδία. Παραξενεμένοι οι αυλικοί πλησίασαν κοντά και διαπίστωσαν πως το περιεχόμενο ήταν πράγματι απωθητικό και αξιοκαταφρόνητο.
  - Έτσι ακριβώς μοιάζουν κι εκείνοι που είναι ντυμένοι με ωραία και ακριβά ρούχα και υπερηφανεύονται για τη μεγάλη τους περιουσία και για τη δόξα τους, ενώ η καρδιά τους είναι γεμάτη από έργα πονηρά, αμαρτωλά και βρόμικα, είπε με νόημα ο βασιλιάς.
  Αμέσως μετά πρόσταξε ν’ ανοίξουν και τα κιβώτια που ήταν αλειμμένα με πίσσα. Όταν τα άνοιξαν, μία εξαίσια ευωδία πλημμύρισε το δωμάτιο και, πλησιάζοντας οι αυλικοί του, διαπίστωσαν ότι περιείχαν πολύτιμα πράγματα, ακριβά και σπάνια.
  - Ξέρετε με τι μοιάζουν αυτά τα κιβώτια; συνέχισε ο βασιλιάς. Με εκείνους τους δύο ταπεινούς ανθρώπους, που ήταν ντυμένοι προχθές με σκισμένα ρούχα, που τα μάγουλά τους ήταν ζαρωμένα και τα πρόσωπά τους χλωμά από την άσκηση και τους κόπους. Κι εσείς τους είδατε και αμέσως με κατακρίνατε, επειδή τους έβαλα μετάνοια.
Όμως εγώ, αντιλαμβανόμενος με τα μάτια της ψυχής την καθαρότητα και τη λαμπρότητα των ψυχών τους, που ήταν άγιες και γι’ αυτό πολυτιμότερες και από το στέμμα μου και από τη βασιλική μου δόξα, ώστε όλα μου τα μεγαλεία να είναι μπροστά τους ένα μηδενικό, τους πλησίασα ταπεινά ζητώντας την ευλογία τους.
  Μ’ αυτό τον τρόπο τους δίδαξε ο σοφός βασιλιάς ότι δεν πρέπει ποτέ να κρίνουν την αξία του κάθε πράγματος και του κάθε ανθρώπου από τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, αλλά μονάχα από τα εσωτερικά του γνωρίσματα.



Παρόμοια να κάνουμε λοιπόν κι εμείς και να τιμούμε τους δούλους του Θεού, διότι όλοι είναι αδελφοί Του. Και να μην ξεχνάμε ποτέ πως ο Θεός την Ημέρα της Κρίσεως δεν θα εξετάσει κανενός την όψη, όπως είπε και ο προφήτης Σαμουήλ, όταν εξέλεξε για βασιλιά τον Δαβίδ.
  Ο Θεός, όπως και τώρα, έτσι και τότε θα ερευνήσει την καρδιά του ανθρώπου. Και τότε θα δοξασθούν οι ταπεινοί, οι περιφρονημένοι, οι περιγελόμενοι, οι διωγμένοι για τη θεία δικαιοσύνη, οι πτωχοί στο πνεύμα, εκείνοι δηλαδή που πιστεύουν ότι τα έργα τους είναι ελεεινά και άχρηστα, εκείνοι που επιθυμούν να εφαρμόζεται στον κόσμο η θεία δικαιοσύνη καθώς και όλοι όσους εμακάρισε ο Κύριος. Τότε θα λάμψουν όλοι οι περιφρονημένοι, αυτοί για τους οποίους πίστευαν πως ήταν το σκουπίδι της κοινωνίας.
  Τα ανόητα και περιφρονημένα του κόσμου θα ντροπιάσουν τα σοφά. Τα μικρά και αδύνατα θα ντροπιάσουν τα δήθεν ισχυρά. Γι’ αυτό λέει ο Σωτήρας μας πως οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι.
  Εκείνοι οι οποίοι θεωρούνται από εμάς ασήμαντοι και αποτυχημένοι, εάν σ’ αυτή τη ζωή προσεύχονται στον Θεό με όλη την καρδιά τους, στη βασιλεία των ουρανών θα λάμπουν περισσότερο και από τον ήλιο! Ενώ οι βασιλείς του κόσμου και οι δυνατοί της γης, εάν δεν πιστέψουν στο Θεό, θα παρουσιαστούν ενώπιόν Του γυμνοί από αρετές και τελευταίοι απ’ όλους. Και αυτή την αντιστροφή των πραγμάτων μαζί με όλα αυτά τα εκπληκτικά γεγονότα θα τα δούμε όλοι μας να συμβαίνουν, διότι ο Θεός είναι δίκαιος και η δικαιοσύνη Του μένει στον αιώνα. 
Ιστορίες Γέροντος Κλεόπα σελ, 76-82Εκδόσεις Άθως

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Η αποτυχία σ΄αυτή την τέχνη δεν προκαλεί πρόσκαιρη βλάβη αλλ΄απώλεια της ψυχής και αιώνιο θάνατο και κόλαση.

Ο διάβολος με κανένα άλλο ελάττωμα δεν οδηγεί τόσο στο βάραθρο της απώλειας τον άνθρωπο όσο με το να τον πείσει να μην καταδέχεται να ρυθμίζει τη ζωή του σύμφωνα με τη διδασκαλία και τις υποδείξεις των Πατέρων αλλά ν΄ ακολουθεί το δικό του θέλημα.
Γιατί αυτός που πορεύεται σύμφωνα με τη δική του κρίση και γνώμη ποτέ δεν θα προχωρήσει με ασφάλεια αλλά πολλές φορές θα σκοντάψει και θα πλανηθεί
και βαδίζοντας λές συνεχώς μέσα στο σκοτάδι θ΄ αντιμετωπίσει κινδύνους πολλούς και φοβερούς.
Πρέπει να μάθουμε και τούτο παίρνοντας παραδείγματα και από τις ανθρώπινες τέχνες και επιστήμες:
Αν δηλαδή εκείνες, που αφορούν πράγματα χειροπιαστά δεν μπορούμε μόνοι μας να τις μάθουμε αλλά έχουμε ανάγκη από κάποιον, που θα μας τις διδάξει σωστά και θα μας αναλύσει κάθε πλευρά τους
Δεν είναι αφελές και ανόητο να νομίζουμε ότι την πνευματική τέχνη
που είναι απ΄ όλες τις τέχνες και τις επιστήμες η πιο δύσκολη κι η πιο επίμοχθη
θα κατορθώσουμε να τη μάθουμε χωρίς δάσκαλο;
Γιατί δεν πρόκειται για τέχνη σωματική και ορατή όπως είναι οι υπόλοιπες τέχνες, που ασχολούνται μόνο με σωματικά ζητήματα
Πρόκειται για τέχνη κρυμμένη και αόρατη καθώς αποβλέπει μόνο στην ψυχή και έχει σκοπό να την κάνει θεοειδή.
Η αποτυχία σ΄αυτή την τέχνη δεν προκαλεί πρόσκαιρη βλάβη αλλ΄απώλεια της ψυχής και αιώνιο θάνατο και κόλαση.

πηγη

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Έσωσε το μωρό αλλά έχασε την δουλειά!


Ένας άνεργος άντρας από την Νέα Υόρκη διέσωσε ένα κοριτσάκι εννέα μόλις μηνών όταν έπεσε με το καροτσάκι του από την αποβάθρα του Μετρό.
Ο Delroy Simmonds περίμενε στο σταθμό της οδού Van Siclen Ave στο Μπρούκλιν περιμένοντας το Μετρό ώστε να παραβρεθεί σε συνέντευξη για να διεκδικήσει μια θέση εργασίας ως συντηρητής σε μια αποθήκη.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της New York Daily News, μια μητέρα με τέσσερα παιδιά στεκόταν στην αποβάθρα του μετρό όταν ο άνεμος παρέσυρε το καροτσάκι της μόλις εννέα μηνών κορούλας της και την παρέσυρε στις ράγες του μετρό.Ο άνεργος άνδρας ακούγοντας την διερχόμενη αμαξοστοιχία να έρχεται πήδηξε στην αποβάθρα για να σώσει το μικρό παιδί.
“Πήδηξα κάτω και άρπαξα το μωρό. Το τραίνο ερχόταν προς την αποβάθρα. Ειλικρινά εκείνη τη στιγμή δε σκέφτηκα κάτι άλλο, έπρεπε να σώσω το παιδί”.
Ο Simmonds δεν θεωρεί τον εαυτό του ηπερήρωα. “Έκανα ότι θα έκανε κάθε φυσιολογικός άνθρωπος”.
Αμέσως μετά το συμβάν το μωρό μεταφέρθηκε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Brookdale με μικροτραυματισμούς, ωστόσο ο Simmonds παρέμεινε άνεργος, καθώς λόγω του περιστατικού δεν πρόλαβε να πάει στη συνέντευξη.

Ο Άγιος Παγκράτιος


Ο Άγιος ιερομάρτυς Παγκράτιος καταγόταν από την Αντιόχεια. Διδάχτηκε την πίστη στον Χριστό από τον απόστολο Πέτρο και χειροτονήθηκε από τον ίδιο επίσκοπος Ταυρομενίου .

Ο Παγκράτιος, μετά την χειροτονία του, έπρεπε να μεταβεί στην επισκοπική του επαρχία, στο Ταυρομένιο της Σικελίας. Κατά θεία λοιπόν οικονομία συνάντησε δύο ναυτικούς, τον Ρωμύλο και το Λυκαονίδη . Αυτοί ήταν καλοπροαίρετοι άνθρωποι και μόλις άκουσαν από τον Άγιο για τον Χριστό, ασπάσθηκαν την χριστιανική θρησκεία. Οι ναυτικοί δε αυτοί ήταν από την Σικελία και επρόκειτο να επιστρέψουν εκεί με τα πλοία τους. Έτσι ο Παγκράτιος επιβιβάστηκε σε ένα από αυτά και πήγε στη Σικελία.

Όταν ο Άγιος έφτασε εκεί, εξαφάνισε τα αγάλματα και τους ναούς του Φάλκωνα, του Λύσσωνα και των άλλων δαιμόνων. Επίσης κατόρθωσε να προσελκύσει στην πίστη του Χριστού τον ηγεμόνα του τόπου Βονιφάτιο. Και όχι μόνον αυτό· αλλά τον έκαμε επιπλέον να χτίσει και εκκλησία για τις ανάγκες των χριστιανών της περιοχής.

Ο Άγιος Παγκράτιος είχε προικιστεί από το Θεό και με το χάρισμα της θαυματουργίας. Έτσι, θεράπευε κάθε ασθένεια, με αποτέλεσμα να προσέρχονται καθημερινώς στην πίστη του Χριστού πολλά πλήθη ανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτοί δε βαφτίζονταν από τον ίδιο τον θαυματουργό Άγιο και με τον τρόπο αυτό, εισέρχονταν επίσημα στους κόλπους της Εκκλησίας.

Ο άγιος ιερομάρτυς Παγκράτιος θανατώθηκε με πέτρες και μαχαίρια από οπαδούς της αιρέσεως του Μοντανισμού, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν την απουσία του ηγεμόνα Βονιφάτιου, ο οποίος τιμούσε ξεχωριστά και προστάτευε τον Άγιο.

πηγή