Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

«Περιμένω να μου χαρίσει ο Θεός ένα ζευγάρι παπούτσια..»

Τέλος Νοέμβρη θα ήτανε…Εκείνη τη χρονιά τα κρύα είχαν αρχίσει απο νωρίς. Οι άνθρωποι είχαν μαζευτεί στα σπίτια του, ο,τι είχε ο καθένας. Οποιος δεν είχε μαζευόταν στους δρόμους, καλή ώρα. Οι βιτρίνες απο καιρό στον δικό τους κόσμο. Λες και ζούσαν σ άλλη εποχή, με άλλους ανθρώπους. Ενδεχομένως πιο καλή.
Ο μικρός διαβάτης είχε κολλήσει τη μύτη του σε μια βιτρίνα. Αυτή καμάρωνε για τα λούσα της. Παπούτσια όλων των ειδών. Οπως έπεφταν επάνω τους τα  χρωματιστά φώτα έφτανε ν απλώσεις τα χέρια σου και να τα πάρεις. Ο μικρός μας ούτε καν που το σκεφτόταν. Τα χέρια του ήταν κοκκαλωμένα απο το κρύο και δεν έβγαιναν εύκολα απο τις τσέπες.
«Τι κάνεις εδώ;» τον ρώτησε μια καλοβαλμένη ψηλή γυναίκα.
Σήκωσε τα μάτια του και έκανε κάμποση ώρα μέχρι να φτάσει τα μάτια της. Πέρασε πρώτα απο τα ακριβά της ρούχα, την τσάντα, τα βραχιόλια το κολλιέ και κατέληξε στα μεγάλα της μάτια που τον κοιτούσαν ίσαμε την ψυχή του.
Ξανακολλά το πρόσωπο του στη βιτρίνα και λέει
«Περιμένω να μου χαρίσει ο Θεός ένα ζευγάρι παπούτσια..»
Δίχως δεύτερη σκέψη η γυναίκα παίρνει τον μικρό απο το χέρι και μπαίνουν στο κατάστημα. Κάθεται εκείνος στον μικρό καναπέ και κάποια πωλήτρια πλησιάζει και του καθαρίζει τα πόδια. Ύστερα του φοράει ένα ζευγάρι καινούργιες κάλτσες και πάνω απο αυτές εκείνο το ζευγάρι παπούτσια που ζήλευε τόσην ώρα.
Βγήκαν απο το κατάστημα. Η γυναίκα έσκυψε και φίλησε το μικρό τρυφερά στο μέτωπο.
«Να προσέχεις» του είπε και έκανε να φύγει
«Συγνώμη…» είπε ο μικρός που δεν είχε συνέρθει ακόμα απο την έκπληξη
«Ναι;» κοντοσθάθηκε η γυναίκα
«Μήπως είστε η σύζυγος του Θεού;» ρώτησε εκείνος και έμεινε αρκετή ώρα με τη χαρά μπερδεμένη με απορία και ευγνωμοσύνη.
πηγή

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Όταν οι χιμπαντζήδες...σιωπούν!

Photo: When this female named Dorothy died of heart failure, all the chimpanzee family came out of the forest to say good bye..... the most stunning reaction was a recurring, almost tangible silence, reported staff at Cameroon’s Sanaga-Yong Chimpanzee Rescue Centre. If you know chimpanzees, then you know that they are not usually silent beings. I think it’s beautiful how many of the chimps are touching each others’ shoulders. <3

Όταν πέθανε η Ντόροθυ,η θηλυκή χιμπατζίνα,όλη η οικογένεια βγήκε στο δάσος για να την αποχαιρετήσει.Η αντίδρασή τους ήταν η...σιωπή.,οπως αναφέρει το προσωπικό του Κέντρου διάσωσης χιμπαντζήδων του Καμερούν.Όπως ξέρετε οι χιμπαντζήδες σπάνια κάνουν ησυχία,συνήθως είναι θορυβώδεις.Έπισης είναι πολύ όμορφο το πως ακουμπούν ο ένας τον ώμο του άλλου

ΟΙ ΔΕΚΑ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ


1. Μακάριο το σπίτι,που κυβερνάει ο Χριστός.

2. Μακάριο το σπίτι,που καταστατικό του έχει το Ιερό Ευαγγέλιο.


3. Μακάριο το σπίτι,που όλοι προσεύχονται.

4. Μακάριο το σπίτι,που το ανδρόγυνο ζει με αμοιβαία αγάπη,ανοχή,
συνχωρητικότητα και διαφυλάσσει,σαν κόρη οφθαλμού,το συζυγικό
του σπίτι.

5. Μακάριο το σπίτι,που τα μέλη του ζουν με αλληλοσεβασμό,αλληλοκατανόηση και ο καθένας υποχωρεί για το χατήρι του άλλου,οπότε κανένα δυσάρεστο μεταξύ τους πρόβλημα.

6. Μακάριο το σπίτι,που τα μέλη του είναι πιστά παιδιά του Θεού και ζουν την πνευματική και μυστηριακή ζωή της Αγίας Του Εκκλησίας,οπότε δεν κινδυνεύουν να γίνουν θύματα της μαγείας.

7. Μακάριο το σπίτι,που τα μέλη του είναι πνευματικώς καλλιεργημένα και θρησκευτικώς κατηρτισμένα,οπότε δεν διατρέχουν το κίνδυνο να παρασυρθούν από τους αιρετικούς και τα κάθε όργανα του Αντίχριστου.

8. Μακάριο το σπίτι,που τα μέλη του ζουν με φρόνηση και αυτοκυριαρχία οπότε δεν κινδυνεύουν να πέσουν θύματα των εμπόρων των ναρκωτικών και του λευκού θανάτου.

9. Μακάριο το σπίτι, που τα μέλη του ζουν με σωφροσύνη,εγκράτεια καιγενικά σύμφωνα με τους κανόνες της ηθικής.

10. Μακάριο το σπίτι,που βασιλεύει η Αγάπη και όπου αγάπη ευλογία καιόπου ευλογία ο Χριστός και όπου ο Χριστός ευτυχία, χαρά, ειρήνη,γαλήνη

πηγή Facebook

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Λάδι και Δάκρυ Χρειάζονται τα Παιδιά

his ministers a flaming fire

Γράφει η  Φανή Μήτσου Θεοδωρίδου
Ό,τι κι αν έκανε η μάνα για το παιδί της αυτό πήγαινε στα χαμένα. Όσες
προσπάθειες κι αν έκανε να το φέρει στο δρόμο του Θεού, ήτανε
άκαρπες. Άσπρο η μάνα,μαύρο ο γιος. Κι όσο έβλεπε να βγαίνουν απ’ τα
χέρια της, με την χάρη του Θεού, παιδιά υπέροχα, έξυπνα, χρήσιμοι
άνθρωποι στην κοινωνία, παιδιά περήφανα που την είχανε δασκάλα, και το
δικό της το μοναδικό παιδί, που του αφοσιώθηκε ολότελα σαν έμεινε
χήρα, να μην αποφασίζει για κάτι, της ερχότανε τρέλλα.


Η παρέα του έβαλε κατά νου να ξεθεμελιώσει και να ρημάξει
κράτος, ηθική, θρησκεία, πατρίδα.Έλα τώρα εσύ μάνα, που γαλουχήθηκες
και γαλούχησες γενεές γενεών με ό,τι ωραιότερο υπάρχει σε ουρανό και
γη, να συμφωνήσεις με το παιδί αυτό. Μέρες, εβδομάδες, μήνες έλειπε
από το σπίτι, χωρίς σημάδια ζωής. Κι’ η μάνα, αχ, αυτή η μάνα! Ποιος
θα γράψει ποτέ τους πόνους, τους μόχθους ,τα δάκρυα αυτών των μανάδων,
που δεν βλέπουν καμιά προκοπή, καμιά λαχτάρα στα παιδιά τους! Οι άλλες
που δικαιώνονται, χορταίνουν τουλάχιστο με τους επαίνους και τα
συχαρίκια των συγγενών. 


Η μάνα λοιπόν περίμενε. Πάντα περίμενε μια
αλλαγή. Η προσευχή της, το λιβάνι που έκαιγε, το καντηλάκι που άναβε, ήταν όλα, μα όλα γι’ αυτό το παιδί. Όταν ήρθε ο καιρός του να πάει
στρατιώτης, αναθάρρησε η μάνα. Ίσως εδώ βρει τον εαυτό του, είπε.
Αυτός όμως παρουσίασε πιστοποιητικό ψυχιάτρου και πήρε αναβολή.
Και να βλέπει η μάνα τις επιτυχίες των άλλων παιδιών, τα πτυχία ,τις
υποτροφίες και το δικό της παιδί χαμένο στις ιδέες του, τις
μηδενιστικές, τις καταστροφικές,. Κι’ αυτή εκεί, καντήλι και
θυμίαμα, λάδι και δάκρυ. Σημάδια έκανε το πάτωμα. Κάποτε
παρουσιάσθηκε στο σπίτι, γιατί πήρε την απόφαση να πάει
στρατιώτης .»Καλό σημάδι» είπε μέσα της η μάνα.
Πέρασε όλη την θητεία του σε φυλάκιο του Έβρου. Δεν ήρθε να τη δει
ούτε μια φορά. Κι’ η μάνα δεν άφησε το εικονοστάσι χωρίς λάδι και δάκρυ
ούτε ένα βράδυ. Κάποτε απολύθηκε. Μάιο μήνα ήρθε ίσια στο σπίτι.
Χαρούμενος, κεφάτος, σα να μην έλειψε ούτε μια μέρα. Της ζήτησε χρήματα
να πάει λιγες μέρες στη θάλασσα με κάτι φίλους. Του έδωσε αμέσως.
Ένιωθε να παλεύει η μάνα με κάποιον στήθος με στήθος. Κι’ αυτός ο
κάποιος δεν ήταν το παιδί της . Ήταν το πνεύμα του κακού που έπρεπε να
το νικήσει το πνεύμα του Θεού.


Πέρασαν δέκα μέρες κι όλη η παρέα γύρισε. Γύρισαν χαρούμενοι. Είπανε
τα νέα τους, φάγανε, ήπιανε καφέ και τότε ο γιος της της φέρνει ένα
δέμα.
-Μάνα , σου έφερα ένα δώρο. Είπα να μην έρθω με άδεια χέρια αυτή τη
φορά. Άνοιξέ το να δούμε αν σου αρέσει. Δώρο από σένα αγόρι μου και
δεν θα μου αρέσει; Και μόνο που με σκέφτηκες φτάνει.

 -Άνοιξέ το ,λοιπόν… 
Η μάνα παίρνει το δέμα και το ανοίγει . Μόλις αντίκρυσε
το δώρο πάγωσε. Τα δάκρυά της αυλάκωσαν τα μάγουλά της. Ήταν ένα
πανέμορφο καντηλάκι ,σπάνιας τέχνης .

 -Μάνα,σ’ έβλεπα πρωί και βράδυ ν'ανάβεις το καντήλι και ήξερα, ήμουνα βέβαιος πως τόκανες για μένα. Στη σκέψη μου ,στη θύμησή μου, σ’ έφερνα πάντα μπροστά στο καντηλάκι.
Τίποτε δεν μου ξέφευγε απ’ όσα έκανες , απ’ όσα υπέφερες. Καποιο μέρος
ήθελα νάχω σ’ αυτή σου τη λαχτάρα. Άντε λοιπόν ,σήκω. Έλα μπράβο, βάζω
το καντηλάκι, βάζεις το λάδι και το… δάκρυ!…. Μα σούφερα
ένα ακόμη ακόμη δώρο. Άνοιξέ το!… Πήρε η μάνα το δεύτερο
δώρο, το ανοίγει και τι να δει! Ένα κ α ν τ ή λ ι !
-Κι άλλο παιδάκι μου; Δίδυμα ήτανε;

 -Αυτό για το σαλόνι. Φωνάξαμε τον πατέρα Γρηγόριο να κάνει αγιασμό και βρήκε το σαλόνι χωρίς καντήλι. Ξέρεις πόσο ντροπιάστηκα; Ολόκληρο σαλόνι χωρίς καντήλι ;

Μ ά ν ε ς αγρότισσες, μάνες νησιώτισες, μάνες πολίτισες,
Βορειοηπειρώτισες. Μάνες που τα παιδιά σας γέμισαν την ποδιά σας με
πτυχία, με διπλώματα κι εσείς οι άλλες, που πασχίζετε μαζί με μένα
για νάβρουν τα παιδιά σας μια θέση στον ήλιο… Και σεις που πιστεύετε, και σεις που δεν πιστεύετε, πάρτε το λάδι και το δάκρυ σας κι ελάτε
να ανάψουμε όλες μαζί το κ α ν τ η λ ά κ ι που έφερε ο γιος
μου. Αφήστε όλους αυτούς , που θέλουν τάχα να προστατέψουν τα παιδιά
μας από αρρώστιες κι αρχίζουν να διαφημίζουν στην τηλεόραση
ανομολόγητους τρόπους, ελάτε λέω, να γονατίσουμε και να ζητήσουμε
απ’ τον Θεό να σώσει τα παιδιά μας.
Λάδι και δάκρυ χρειάζονται τα παιδιά μας. Με λάδι και δάκρυ δεν χάνονται ποτέ!

πηγή

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

«Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών»

Στη συζυγία η αγάπη επιβάλλεται και για ένα ακόμη λόγο
Ας πούμε καλύτερα από κάποια ιδιαιτερότητα. 
Αυτός είναι η φύση της γυναίκας
Που αποδεικνύεται ότι είναι γέννημα και προϊόν αγάπης. Δημιουργήθηκε από την πλευρά του Αδάμ που ήταν κοντά στο μέρος της καρδιάς και επομένως δεν ισορροπεί, όταν τη στερείται. 
Η ίδια πηγάζει αγάπη μέσω της μητρότητάς της και δίκαια απαιτεί να αγαπάται
αφού και η ίδια κατά φύση και θέση αγαπά.
Η ιστορία και τα πράγματα μαρτυρούν ότι αν οι σύζυγοι θέλουν να πετύχουν 
την αρμονία και την ομαλότητα μεταξύ τους πρέπει να υπάρχει μόνιμα μεταξύ τους η αγάπη, ειδικά όμως του άνδρα προς τη γυναίκα του. 

Αυτό ακριβώς έκανε και ο Χριστός προς την Εκκλησία του. Παρέδωσε τον εαυτό του για να την καταστήσει ένδοξη.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αυτός ο Μέγιστος Ιεράρχης προκαλεί τον άνδρα να μην κουράζεται να δείχνει στη σύζυγό του την αγάπη του και ότι όλη η θέληση και η προσπάθεια του είναι η ευτυχία της.
Αυτό δυστυχώς, πολύ απουσιάζει σήμερα και τα αποτελέσματα είναι απελπιστικά. 

Η σημασία και η φύση της συζυγίας παραχαράχθηκε από την επίδραση του ευρωπαϊκού κυκεώνα που τίποτε δε σεβάστηκε από την ανθρώπινη προσωπικότητα, τις πνευματικές και ηθικές αξίες, που οι πρόγονοί μας με αυτοθυσία κράτησαν.
Επειδή η αύξηση των ανθρώπων γίνεται με τη νόμιμη συζυγία, με λύσσα ο αδίστακτος εχθρός του άνθρωπου, ο διάβολος προσπαθεί να διαλύσει τα ήθη και να καταλύσει το δεσμό της αγάπης και της ενότητας. 
Το τόσο σοβαρό θέμα του γάμου δεν πρέπει να παραμεληθεί με τις παραχαράξεις του ένοχου και ανώμαλου βίου για να μην ακούσουμε και εμείς
όπως οι παλαιοί αποστάτες των ηθικών αξιών, που αποκήρυξε ο Θεός:
"Ου μη καταμείνει το πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τούτοις διά το είναι αυτούς σάρκας".
Και επέφερε τον κατακλυσμό για να τιμωρήσει την αποστασία.
Ο σύζυγος για να πετύχει εύκολα αυτό το ρόλο -ανάλογα με τις περιστάσεις
Θα πρέπει να φέρεται στη σύζυγό του 
Αλλοτε σαν πατέρας
Αλλοτε σαν αδελφός
Αλλοτε σαν φίλος 
Και πάντοτε σαν άνδρας της. 


Αν το κάνει αυτό θα πετύχει την ατάραχη και αρμονική διάθεση της συζύγου που ενώ σε πολλά σημεία είναι περισσότερο φιλότιμη και έχει αυτοθυσία σε μερικά μικρής σημασίας συμβάντα αποθαρρύνεται και μικροψυχεί.
Δεν είναι υπερβολή ούτε προσποίηση η εκδήλωση αγάπης του συζύγου προς τη γυναίκα του αφού μόνο στη νόμιμη συζυγία μπορεί να εκδηλωθεί η γνήσια και πραγματική αγάπη εφ΄ όσον "έσονται οι δυο εις σάρκα μίαν". 
Καμιά άλλη εκδήλωση τρυφερότητας και συμπάθειας δεν μπορεί να παραλληλι­σθεί με το "έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν" της νόμιμης συζυγίας από την οποία προέρχεται η καταβολή της ανθρώπινης ζωής. 
Άλλωστε και η περιγραφή του γυναικείου φύλου, που είναι και το ασθενές μέρος
απαιτεί την πρακτική του συμπλήρωση από την ανδρική αγάπη και αυτός είναι ο λόγος της ζήλειας που πλεονάζει στη γυναίκα. 


Ο καλύτερος τρόπος δαμασμού της γυναικείας ζήλειας είναι πρακτικά η γνήσια και έμπρακτη εκδήλωση αγάπης του συζύγου προς τη γυναίκα του,στη γενική διαστροφή που επικράτησε λόγω της αποστασίας από το Θεό 
"Ανένδεκτον του μη ελθείν τα σκάνδαλα" (Λουκ. 17,1). 
Χρειάζεται πολλή προσοχή στη συγκράτηση του δεσμού της συζυγίας. Να μη λαμβάνονται υπ΄ όψιν τα σκάνδαλα, από τα οποία πηγάζουν οι παρεξηγήσεις. 
Συνιστούμε, ειδικά στον άνδρα, ως την κεφαλή να μην προδίδει την αγάπη και το σύνδεσμο με τη σύζυγό του γιατί ο διάβολος και τα όργανά του ουδέποτε θα παύσουν να πολεμούν για να πληγώσουν τη ρίζα της ζωής.
Ένα δείγμα πραγματικής παρηγοριάς και στηριγμού που μας συμβούλευσαν οι γέροντες σύμβουλοί μας, και των δύο φύλωνγια τις δύσκολες ώρες είναι: 
"Μην ξεχνάτε ποτέ την πρώτη εβδομάδα του γάμου σας". Είστε οι ίδιοι όπως και τότε. Τίποτε δε σας χωρίζει..Η αγάπη προς τη σύζυγο είναι ως προς τον άνδρα και δικαιοσύνη.
Γιατί το μόνο πρόσωπο που αχώριστα και πρακτικά θα παραμείνει στο πλευρό του είναι η σύζυγός του
Αφού όλα τα πρόσωπα του περιβάλλοντός του σιγά-σιγά θα εκλείψουν
ενώ στους ευσεβείς συζύγους η συζυγία συνεχίζεται και στην αιωνιότητα.

Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού

πηγη

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Κυριακή ΙΓ΄ Λουκά – Το μεγαλείο της γυναίκας (Αποστολικό ανάγνωσμα)


ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ- Τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης: Γαλ. γ΄ 23 - δ΄ 5
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ -Τῆς Κυριακῆς: Λουκ. ιη΄ 18-27
ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Ἑορτάζει σήμερα ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία  τὴν μνήμη τῆς ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης τῆς πανσόφου.
Πρὸς τιμὴν τῆς Ἁγίας  ἀναγινώσκεται καὶ ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν  πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολὴ μὲ τὴν ἐπαναστατικὴ διακήρυξη τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»· δηλαδή, δὲν ὑπάρχει πλέον ἄνιση διάκριση μεταξὺ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Διότι ὅλοι ἐσεῖς γίνατε ἕνας νέος ἄνθρωπος μὲ τὴν ἕνωσή σας μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό.
Ἂς δοῦμε λοιπὸν ποιὰ εἶναι ἡ θέση τῆς γυναίκας γιὰ τὸν κόσμο ποὺ ζεῖ χωρὶς Χριστὸ καὶ ποιὸ εἶναι τὸ μεγαλεῖο στὸ ὁποῖο τὴν ἀνυψώνει ἡ ἐν Χριστῷ ζωή.

Ὅπως μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία, ὁ προχριστιανικὸς κόσμος θεωροῦσε τὴ γυναίκα  πολὺ κατώτερη ἀπὸ τὸν ἄνδρα. Δὲν τῆς ἐπέτρεπαν νὰ συμμετέχει στὴ δημόσια ζωὴ καὶ τὴν ἀντιμετώπιζαν ὡς δούλη καὶ ἰδιοκτησία τοῦ ἄνδρα, ὁ ὁποῖος τῆς φερόταν ὡς ἀπόλυτος κυρίαρχος.
Αὐτὴν τὴν περιφρόνηση τῆς γυναίκας ποὺ παρατηροῦμε στὰ χρόνια πρὸ Χριστοῦ, τὴ βλέπουμε δυστυχῶς μέχρι σήμερα μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν λαῶν ποὺ ζοῦν χωρὶς τὸν Χριστό. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα οἱ μωαμεθανικὲς χῶρες, ὅπου ἡ γυναίκα ζεῖ μᾶλλον σὰν φυλακισμένη. Τὸ Κοράνι τὴν θεωρεῖ κατώτερη ἀπὸ τὸν ἄνδρα καὶ δίνει τὸ δικαίωμα στὸν ἄνδρα νὰ τὴν χτυπᾶ, νὰ τὴν πουλᾶ, νὰ τὴν διώχνει ὅποτε ἐκεῖνος θέλει.
Ἀλλὰ καὶ στὶς λεγόμενες χριστιανικὲς χῶρες, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ζοῦν μακριὰ  ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ χωρὶς ἠθικοὺς φραγμούς, ἡ γυναίκα γίνεται ἀντικείμενο ἐκμεταλλεύσεως καὶ οὐσιαστικὰ χάνει τὴν ἀξιοπρέπειά της.
Ἡ γυναίκα δὲν καταξιώνεται οὔτε ἀπὸ τὴ οἰκονομικὴ ἀνεξαρτησία της οὔτε ἀπὸ τὴ χειραφέτησή της ἀπὸ τὸν ἄνδρα. Κάπου ἀλλοῦ κρύβεται τὸ μεγαλεῖο της. Κι αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο μᾶς φανερώνει σήμερα ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀλλὰ καὶ τὸ παράδειγμα τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης.
Εἶναι ἐντυπωσιακὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέσα σὲ ἕναν κόσμο μὲ ἔντονες προκαταλήψεις ἐναντίον τῶν γυναικῶν τολμᾶ νὰ ὑπερασπισθεῖ τὴν ἰσότητα μεταξὺ τῶν δύο φύλων καὶ νὰ διακηρύξει ὅτι στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ «οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ». Δὲν πλεονεκτοῦν οἱ ἄνδρες εἰς βάρος τῶν γυναικῶν.
Ὅλοι εἴμαστε ἴσοι!
Πόσο τιμητικὴ εἶναι ἡ θέση τῆς γυναίκας μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία φανερώνεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι στὴν κορυφὴ τῆς ἁγιότητος βρίσκεται μία γυναίκα: Ἡ Πάναγνη Παρθένος Μαρία, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος! Ἀλλὰ καὶ κάθε γυναίκα ποὺ ἐγκολπώνεται τὸν Χριστό, μπορεῖ νὰ μεγαλουργήσει καὶ νὰ διακριθεῖ σὲ ἀρετή, σὲ ἀνδρεία, σὲ ἀγάπη, σὲ αὐτοθυσία  στήν ἁγιότητα!
Αὐτὸ φάνηκε καθαρὰ καὶ στὴ ζωὴ τῆς πανσέμνου Νύμφης τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης. Ἡ ἁγία Αἰκατερίνη ἦταν μιὰ νεαρὴ κόρη ποὺ διέθετε ὀμορφιά, σοφία, πλούτη καὶ δόξα. Κάπου ἀλλοῦ ὅμως κρυβόταν τὸ μεγαλεῖο της: στὴν ὁλόθερμη ἀγάπη της πρὸς τὸν Χριστό, στὸν Ὁποῖο ἀφιέρωσε ὅλα τὰ χαρίσματά της. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ γνώρισε τὸν Κύριο Ἰησοῦ καὶ δέχθηκε στὴν ψυχή της τὸ κάλεσμά Του,
Τὸν ἀκολούθησε μὲ πιστότητα καὶ ἀφοσίωση. Ἀπέρριψε χωρὶς ἀμφιταλαντεύσεις τὶς δελεαστικὲς προτάσεις τοῦ αὐτοκράτορα, ὁ ὁποῖος εἶχε θαμπωθεῖ ἀπὸ τὸ κάλλος της, καὶ ὁμολόγησε ἐνώπιόν του μὲ παρρησία τὴ χριστιανικὴ πίστη. Μὲ καταπληκτικὴ σοφία ἀποστόμωσε τοὺς φιλοσόφους ποὺ προσπάθησαν νὰ τὴν μεταστρέψουν στὴν εἰδωλολατρία καὶ τοὺς κέρδισε στὸν Χριστό. Ἔμεινε ἀτρόμητη καὶ σταθερὴ μέχρι τέλους καὶ ἀξιώθηκε νὰ μαρτυρήσει μόλις σὲ ἡλικία 18 ἐτῶν!

Ποιὸς μπορεῖ νὰ μιλήσει γιὰ «ἀσθενὲς φύλο» ὅταν διαβάζει τὸ βίο τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης καὶ τῶν ἄλλων ἀναρίθμητων ἁγίων μαρτύρων γυναικῶν; Ποιὸς μπορεῖ νὰ μὴ θαυμάσει τὴν τόλμη τῶν Μυροφόρων ἢ τὴ φιλανθρωπικὴ ἀκτινοβολία τῆς ἁγίας Ταβιθά, τῆς ἁγίας Ὀλυμπιάδος, τῆς ἁγίας Φιλοθέης καὶ τόσων ἄλλων; Ποιὸς μπορεῖ νὰ μὴ συγκινηθεῖ ἀπὸ τὴ θυσιαστικὴ ἀγάπη τῶν ἁγίων μητέρων τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἢ ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀνεξάντλητη ὑπομονὴ τῆς ἁγίας Μόνικας;
Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλεῖο στὸ ὁποῖο ἀνύψωσε ὁ Χριστὸς τὴ γυναίκα. Μεγαλεῖο ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος. Μεγαλεῖο ποὺ  ἔγινε πράξη στὴ ζωὴ ὅλων τῶν ἁγίων, κατ’ ἐξοχὴν δὲ στὴν Παναγία Παρθένο, τὴν Κεχαριτωμένη. Μακάρι καὶ οἱ σημερινὲς γυναῖκες νὰ ἀνακαλύψουν αὐτὸ τὸ μυστικὸ  μεγαλεῖο καὶ νὰ ποθήσουν νὰ τὸ κατακτήσουν.
«Ο ΣΩΤΗΡ» 15-11-2012-ΠΗΓΗ

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Καημένη κυρα Σοφία.....


Όταν απόσωσε το φαγητό της, το ρολόι της διπλανής εκκλησιάς χτυπούσε τέσσερις. 
Έκανε το σταυρό της "δόξα τω Θεώ, είχαμε φαγητό και σήμερα". Και τί φαγητό! Αρχοντικό! Μπαρμπούνια τηγανητά. Κατεψυγμένα βέβαια αλλά δεν έχει κόλλημα μ' αυτά. Νοστιμότατα ήταν, με το λαδάκι τους, κόκκινα - κόκκινα, λαχταριστά. 
Σήκωσε τα πιάτα, γύρω μια θαλπωρή -είχε και καλοριφέρ αναμμένο-, ένδοξα απομεινάρια μεσημβρινής λιακάδας είχαν πάρει τον κεκανονισμένο προς δυσμάς δρόμο τους, "δόξα τω Θεώ" πάντα ευσχημόνως και κατά τάξη. 
Έπιασε πάλι να σκέφτεται την κυρα Σοφία, την γειτόνισσα. Πάντα την σκεφτόταν την ώρα του τραπεζιού γιατί ήταν μια μικρή συννεφιά στο Φως ιλαρόν του οσονούπω εσπερινού..... 


Όχι πως δεν είχε να φάει η κυρα Σοφία -κουτσά στραβά τα έβγαζε πέρα με την σύνταξη του συχωρεμένου του άντρα της- αλλά είχε ένα πικρό μυστικό που αυτή το έμαθε κατά τύχη: Έτρωγε μοναχούλα, σαν έγκλειστη, στο δωμάτιό της ενώ το σπίτι ήταν γεμάτο παιδιά και εγγόνια.
Δικό της ήταν το σπίτι και επειδή οι δουλειές του γιου της δεν πήγαν καλά, ήρθε με τη γυναίκα και τα παιδιά του να μείνει με τη μάνα, να γλυτώνει το ενοίκιο.
 Σοβαρή, αξιοπρεπής και λιγόλογη κοπέλα η νύφη (έμοιαζε σ' αυτό με την πεθερά) δεν έδωσε ποτέ δικαίωμα στην γειτονιά (ακριβώς όπως και η γριούλα).
 Όλα έμοιαζαν αρμονικά, μέχρι που αυτή -από σπόντα- έμαθε πως τα τσανάκια τους ήταν ξεχωρισμένα. Η κυρα Σοφία ψώνιζε χωριστά το λάδι της και τα άλλα χρειαζούμενα, μαγείρευε χωριστά και έτρωγε μόνη στο δωμάτιό της. Η οικογένεια του γιου είχε άλλο κουμάντο.
Την πείραξε αυτό που έμαθε. Της θύμισε αυτό που έλεγαν στα παιχνίδια τους -όταν ήταν παιδί- "όλοι αντάμα και ο ψωριάρης χώρια".
 Καημένη κυρα Σοφία....Σηκωνόταν αξημέρωτα, λέει, να μαγειρέψει ένα πιάτο φαγάκι, για να είναι η κουζίνα ελεύθερη μετά, να ετοιμάσει η νύφη το φαγητό της οικογένειας.Αυτή, δηλαδή, δεν ήταν στην οικογένεια; 
Το μεσημέρι έτρωγε στο στενό της δωματιάκι. Δεν μιλούσε όμως σε κανένα, δεν παραπονιόταν, δεν κουσκούσευε την νύφη. Μάλιστα της κρατούσε και τα παιδιά, όταν δούλευε.
Στο στόμα της ήταν ακόμη η γεύση των ψαριών, δεν την χρειαζόταν πια, πήρε μια μπουκιά σταφιδόψωμο. Γλυκάθηκε μα αντί να πει "δόξα Σοι Κύριε", μουρμούρισε "Χριστέ μου βόηθα την κυρα Σοφία". Φαντάστηκε πως αν ποτέ η γιαγιούλα έτρωγε σταφιδόψωμο και αυτό πικρό θα της ήταν.
Νοικοκυρά γυναίκα...
Την θυμάται όταν πρωτοήρθε στη γειτονιά και αγόρασαν -με τον άντρα της- το οικόπεδο και άρχισαν να χτίζουν. Αν και νέα τότε, είχε τα μαλλιά της μαζεμένα σε ένα σεμνό κότσο, ήσυχη γυναικούλα με ήσυχα σαν προβατάκια παιδιά και ο κυρ Θανάσης ο σύζυγος ήταν ψηλός, καλοκάγαθος, με ένα ποδήλατο και μεγάλα αυτιά (με τα οποία αυτή και ο αδελφός της γελούσαν με την άκακη αναίδεια των παιδαρίων).


Το σπίτι τους χτίστηκε μικρό γιατί μικρό ήταν οικόπεδο, γιατί λίγα ήταν τα λεφτουδάκια της στέρησής τους. 
Το ήξερε και από μέσα καθώς την έστελνε η μάνα της να αγοράσει σταφύλια ( είχε ο Θανάσης ένα αμπέλι κληρονομικό). 
Ένα σαλόνι τόσο μικρό που στην κηδεία του Θανάση ο κόσμος ήταν στην αυλή, ένα ακόμη δωμάτιο (από την κλειστή πόρτα καταλάβαινε πως ήταν υπνοδωμάτιο) και μια μικρή κουζινούλα (όλα με γκρο μπετόν -εκείνα τα χρόνια-). Στο κουζινάκι ήταν τα τελάρα με το ροζακί και η παλάντζα κρεμασμένη, δίπλα στις κουτάλες.
Το σπιτάκι δεν άλλαξε ποτέ...Ορατά τουλάχιστον, γιατί δεν γνωρίζει αν έπεσαν τίποτε χωρίσματα μέσα, αν άλλαξαν την διαρρύθμιση -όπως άλλωστε δεν ήξερε μέχρι πρόσφατα το μυστικό της γιαγιάς. Υποθέτει δε πως τα εγγόνια θα κοιμούνται στο σαλόνι (υπήρχαν παιδικά αυτοκόλλητα στα τζάμια), το ζευγάρι στο παλιό υπνοδωμάτιο και η κυρα Σοφία μάλλον... στο κουζινάκι.
Και τί πείραζε δηλαδή, να μαγειρεύουν ένα πιάτο παραπάνω;
Και τί θα πείραζε, αν καθόταν όλοι στο ίδιο τραπέζι;
Τώρα αρχίζει να λύνεται και η απορία της για το ότι η κυρα Σοφία όλο στην αυλή είναι και σκουπίζει τα σκουπισμένα, ακόμη και με βροχή και με κρύο και με καύσωνα....Βγαίνει και στο πεζοδρόμιο και μαζεύει τα λεμόνια της λεμονιάς που είχε φυτέψει ο συχωρεμένος -όταν αγόρασαν το οικόπεδο- και αν δεν υπάρχουν λεμόνια σκουπίζει τα φύλλα και ξεχνιέται αρκετή ώρα στο στυλιάρι της σκούπας ,κοιτάζοντας τα αυτοκίνητα που περνούν....
"Μα τί ψώνιο είναι αυτό με το σκούπισμα;" αναρωτιόταν για χρόνια "δεν κρυώνει, δεν ζεσταίνεται, δεν βαριέται; Όλο στο πεζοδρόμιο βρίσκεται."
Τώρα δίνει -μόνη της- την απάντηση πως μάλλον η αυλή και το πεζοδρόμιο είναι ο τόπος που την πονάει λιγότερο, καθώς εκεί κανείς δεν την απομονώνει, κανείς δεν την περιφρονεί.
 Το αντίθετο μάλιστα: Την χαιρετούν οι γείτονες και της χαμογελούν τα παιδιά, όταν μαζί με τα λεμόνια "δώστα στη μάνα σου" τους χώνει και καμιά καραμέλα στην τσέπη.....

http://anazhthseis-elena.blogspot.gr/2012/11/blog-post_22.html

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Τότε είναι που το φως διώχνει το σκοτάδι...


Συζητούσαν, περασμένα μεσάνυχτα στο χαγιάτι του μοναστηριού, για το ποιά είναι η στιγμή, που το φως της ημέρας έρχεται και διώχνει το σκοτάδι της νύχτας.
 Είναι η στιγμή -είπε ο υποτακτικός- που μπορείς μέσα στο θαμπό φως να 
διακρίνεις και να ξεχωρίσεις ένα πρόβατο από ένα σκύλο ή μια συκιά από μια ροδακινιά. 


- Όχι, είπε ο Γέροντας. Είναι η στιγμή, που μπορείς να κοιτάξεις τον διπλανό σου στα μάτια και να τον αναγνωρίσεις ως αδελφό σου. Τότε είναι που το φως διώχνει το σκοτάδι

Ένας παπαγάλος πραγματικός...Άινστάιν

Απολαύστε αυτήν την παπαγαλίνα με το όνομα Άινστάιν.Είναι η σούπερ σταρ του ζωολογικού κήπου  Knoxville.Μιμείται τα πάντα με την άνεση μιας σταρ

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Τα Εισόδια της Θεοτόκου και το αδύνατον της «χειροτονίας- ιερωσύνης των γυναικών»


Η είσοδος της Κυρίας Θεοτόκου στό νομικό ναό προξενεί στούς Ορθοδόξους Χριστιανούς εορτή θαυμασία καί παγκόσμια, επειδή αυτή έγινε μέ παράδοξο τρόπο καί είναι ένα προοίμιο του μεγίστου καί φρικτού μυστηρίου της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου, τό οποίο διά μέσου της Θεοτόκου επρόκειτο νά γίνει στόν κόσμο. Έλαβε δέ τήν αφορμή η εορτή των Εισοδίων από τήν εξής υπόθεση. Η παναοίδιμος αγία Άννα, επειδή όλη σχεδόν τή ζωή της πέρασε στείρα, χωρίς νά γεννήσει παιδί, παρακαλούσε τόν Δεσπότη της φύσεως μαζί μέ τόν άνδρα της, τόν άγιο Ιωακείμ, νά χαρίσει σ’αυτούς παιδί καί, αν επιτύγχαναν του ποθουμένου, ευθύς θά αφιέρωναν στόν Θεό τό παιδί, πού θά γεννούσαν. Καί, λοιπόν, γέννησε η αγία Άννα παραδόξως, εξ επαγγελίας καί μετά σπέρματος ανδρός, αυτήν πού έγινε πρόξενος της σωτηρίας του γένους των ανθρώπων, τήν καταλλαγή καί συμφιλίωση του Θεού μέ τούς ανθρώπους, τήν αιτία της αναπλάσεως, της εγέρσεως καί της θεώσεως του πεσόντος Αδάμ, δηλ. αυτή τήν Υπεραγία καί Δέσποινα Θεοτόκο Μαρία.

Γι’αυτό, όταν αυτή έγινε τριών χρονών, τήν πήραν οι γονείς της καί, αφού συγκέντρωσαν τίς παρθένες της γειτονιάς, οι οποίες λαμπαδοφορώντας συνόδευαν τήν Παρθένο, τήν προσέφεραν κατά τήν σημερινή ημέρα στό ναό. Καί, εκπληρώνοντας τίς υποσχέσεις τους, αφιέρωσαν τήν κόρη τους στόν Θεό, πού τούς τήν χάρισε. Γι’αυτό τήν παραδίδουν στούς ιερείς καί μάλιστα στόν τότε αρχιερέα προφήτη Ζαχαρία, τόν πατέρα του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, ο οποίος άρχισε νά εγκωμιάζει τόσο τήν Παρθένο όσο καί τούς γονείς της, τόν Ιωακείμ καί τήν Άννα, η οποία, απευθυνομένη στόν προφήτη Ζαχαρία, του είπε˙ «Δέξου, Αρχιερεύ, τήν κόρη μου, μάλλον τήν κόρη του Θεού. Δέξου τήν καθαρά καί αμόλυντη καί υψηλοτέρα του ουρανού. Βάλ’την στό Ναό, επειδή αυτού πρέπει νά κατοικεί. Ναός Θεού είναι, σέ Ναό της ταιριάζει νά κατοικεί. Αγία είναι, σέ καθαρό τόπο βάλ’την. Στά χέρια του Θεού παράδωσέ την. Σέ τόπο άγιο πρόσθεσέ την , γιά ν’αγιάσει. Πάρε, Ζαχαρία, τήν κόρη μου καί αφιέρωσέ την στό Ναό, γιατί έτσι τάξαμε». Σάν άκουσε ο Ζαχαρίας ότι τήν είχαν ταμμένη στόν Θεό, τήν πήρε νά τήν πάει στό Βήμα. Εκεί μέσα ήταν η στάμνος του Μωϋσέως, πού κάποτε είχε τό μάννα, η ράβδος του Ααρών, τό χρυσό θυμιατήριο, οι πλάκες, πού ήταν γραμμένος ο νόμος. Μόλις μπήκε η Παναγία, έπεσαν όλα καί τήν προσκύνησαν. Αφού, λοιπόν, ο Ζαχαρίας τήν παρέλαβε, τήν έβαλε στό ενδότατο του ναού, όπου έμπαινε μόνος του ο αρχιερεύς μία φορά τόν χρόνο. Καί αυτό τό έκανε κατά βούλησιν Θεού, ο οποίος επρόκειτο σέ λίγο νά γεννηθεί από αυτή, γιά τήν διόρθωση καί σωτηρία του κόσμου.
Μερικοί υποστήριξαν λανθασμένως ότι στό ναό υπήρχε χωρισμένος τόπος, όπου έμεναν μόνο οι παρθένες, καί μαζί μ’αυτές έμενε καί η Θεοτόκος. Οι μέν άλλες παρθένες έβγαιναν μετά τήν απόλυση καί πήγαιναν στά σπίτια τους, μόνο δέ η Θεοτόκος προσκαρτερούσε στό ναό. Η άποψη αυτή είναι εσφαλμένη, διότι η Θεοτόκος εισήλθε όχι στόν οίκο των παρθένων, αλλά σ’αυτά τά άγια των αγίων καί εκεί έμεινε τρεφομένη από τόν άγγελο. Καί αν αυτό φαίνεται άτοπο, τό νά εισέλθει δηλ. γυναίκα στό ενδότατο του ναού, αυτό τό φαινομενικά άτοπο τό διόρθωσε ο Ζαχαρίας, λέγοντας στό λαό ότι ο Θεός δείχνει στό Λογείο, πού ήταν κρεμασμένο μπροστά του, ότι θέλει νά μπει η Παρθένος μέσα σ’αυτά τά άγια των αγίων καί έτσι έπεισε τόν λαό νά δεχθεί νά βάλει τήν Παρθένο εκεί. Αφού, όμως, η Κυρία Θεοτόκος γέννησε τόν Κύριο, ο Ζαχαρίας τήν συναρίθμησε μέ τίς παρθένες, πού προσκαρτερούσαν στό ναό, επειδή ήταν Παρθένος καί μετά τόκον, γι’αυτό καί φονεύθηκε.
Εκεί, λοιπόν, η Παρθένος διέμεινε δώδεκα χρόνια, τρεφομένη μέν ξενοπρεπώς από τόν Αρχάγγελο Γαβριήλ μέ ουράνια τροφή, αξιουμένη δέ της εμφανείας του Θεού καί της ομιλίας μέ τούς Αγγέλους, έως ότου πλησίασε ο καιρός του θείου Ευαγγελισμού καί των ουρανίων καί υπερφυσικών εκείνων μηνυμάτων, τά οποία εμήνυαν ότι ο Θεός ευδόκησε νά σαρκωθεί απ’αυτή φιλανθρώπως, γιά ν’αναπλάσει τόν κόσμο, πού είχε φθαρεί από τήν αμαρτία. Τότε η Θεοτόκος, αφού εξήλθε από τά άγια των αγίων, παραδόθηκε στόν μνήστορα άγιο Ιωσήφ, γιά νά υπάρξει εκείνος φύλακας καί μάρτυς της παρθενίας της καί γιά νά υπηρετήσει καί στόν άσπορο τόκο της καί στή φυγή στήν Αίγυπτο καί στήν επάνοδο στή γη του Ισραήλ[1].
Θα θέλαμε να κάνουμε ένα μικρό σχόλιο σχετικά με αυτή την ξενοπρεπή, ουράνια τροφή της Θεοτόκου από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ. 
Στην περίπτωση αυτή έχουμε πρακτική εφαρμογή του λόγου του Κυρίου : «ουκ επ’άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος, αλλ’εν παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού»[2], δηλ. ο άνθρωπος δεν θα ζει με άρτο μόνο, αλλά και με κάθε λόγο, που βγαίνει από το στόμα του Θεού. Εδώ διαφαίνεται η σχέση σωματικής και πνευματικής τροφής. Και οι δύο είναι απαραίτητες και αναγκαίες, για να τραφεί το σώμα και η ψυχή. Την ανωτερότητα, όμως, και την υπεροχή στην ιεράρχηση κατέχει η πνευματική τροφή. Όταν δε ο Θεός πει, ο άνθρωπος ζει και χωρίς σωματική τροφή, όπως αυτό συνέβη και συμβαίνει στη ζωή αγίων ασκητών. Αυτό θα μπορούσε να είναι και μία απάντηση, μία λύση διεξόδου, μπροστά στην παγκόσμια οικονομική κρίση, που μαστίζει τον κόσμο, η οποία ουσιαστικά είναι κρίση βαθύτατα πνευματική και ηθική, που εδράζεται στην απιστία, την αθεΐα, την αποστασία από το θέλημα του Αγίου Τριαδικού Θεού και την αμετανοησία, μέσα στα πλαίσια της οποίας πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας στερούνται ακόμη και τα προς το ζην και της σωματικής τροφής. Ότι δηλ. οφείλουμε να επικεντρώσουμε την προσοχή μας και την φροντίδα μας περισσότερο στην πνευματική τροφή της ψυχής. Αν κάποιος είναι τακτοποιημένος κατά το δυνατόν ως προς τα πνευματικά με την ακρόαση, μελέτη και εφαρμογή του θείου λόγου, του θείου θελήματος, με μυστηριακή ζωή δηλ. με συχνή και αδιάλειπτη προσευχή, μετάνοια, εξομολόγηση, εκκλησιασμό και θεία Κοινωνία, τότε δεν έχει να φοβάται σε τίποτε την έλλειψη της σωματικής τροφής. Γιατί η έλλειψη της πνευματικής τροφής, ο πνευματικός λιμός είναι ασυγκρίτως χειρότερος από την έλλειψη της σωματικής τροφής, του σωματικού λιμού. Και ο ίδιος ο Κύριος λέει : «Μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι. Φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα απολέσαι εν γεέννη»[3]. Δηλ.  μη φοβηθείτε από τους διώκτες, οι οποίοι θανατώνουν το σώμα, δεν έχουν όμως την δύναμη να θανατώσουν την ψυχή. Αλλά, να φοβηθείτε περισσότερο τον Θεό, ο οποίος μπορεί να καταδικάσει στην απώλεια της κολάσεως και την ψυχή και το σώμα. Αλλά και στην περίπτωση του σωματικού λιμού, της ελλείψεως της σωματικής τροφής, και πάλι ο Χριστός έχει δώσει την λύση στο ερώτημα-απορία πώς θα τρεφόμαστε με θαυματουργικές επεμβάσεις. Στην Π.Δ. έδωσε το μάννα στον Ισραηλιτικό λαό στην Αίγυπτο. Στον προφήτη Ηλία έστειλε το κοράκι, που του μετέφερε κρέας. Στα εισόδια της Θεοτόκου έστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, ο οποίος έτρεφε την Παναγία με ουράνια τροφή. Αλλά και στην Κ.Δ. ο ίδιος Χριστός επετέλεσε το θαύμα πολλαπλασιασμού των άρτων και των ιχθύων. Τα πάντα μπορεί να καταφέρει ο Θεός, φτάνει εμείς να καταφάσκουμε συνεχώς, να συνεργαζόμαστε, να έχουμε απόλυτη πίστη στην θεία πρόνοιά Του.
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρεται στήν Παναγία ως ησυχάστρια, στηριζόμενος στόν άγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά, σύμφωνα μέ τόν οποίο όλα τά δώδεκα χρόνια, πού πέρασε η Παναγία μέσα στό ναό, από τά Εισόδια μέχρι τόν Ευαγγελισμό, έζησε ησυχαστική καί ασκητική ζωή, ως η πρώτη ησυχάστρια καί ασκήτρια. Ήταν τόσο πολύ αφιερωμένη στό έργο της προσευχής, ώστε βαθούλωσαν τά μάρμαρα του ναού από τίς πολλές γονυκλισίες, πού έκανε.
Επίσης, κατά τόν άγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά, η Θεοτόκος, βρισκομένη δώδεκα χρόνια στά άγια των αγίων, άκουγε τίς θείες Γραφές, δηλ. τήν Π.Δ., πού διαβάζονταν στό ναό κατά τίς ακολουθίες καί από εκείνες έμαθε τήν παράβαση καί τό ολίσθημα των Προπατόρων καί τίς προφητείες περί του εαυτού της καί του Υιού της[4].
Όπως όλες οι Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές έχουν αντίκτυπο και προσφέρουν πολλά διδάγματα εις πνευματικήν ωφέλειαν ημών των Χριστιανών, έτσι και η Θεομητορική εορτή των Εισοδίων. Οι άγιοι Πατέρες κάνουν λόγο για τρία είδη εισόδου του ανθρώπου. Το πρώτο είδος εισόδου είναι η είσοδος του ανθρώπου στην επίγεια ζωή με την φυσική, βιολογική του γέννηση. Αυτή η είσοδος λέγεται νυκτερινή είσοδος, διότι ο άνθρωπος γεννιέται μέσα στην αμαρτία. Ο προφητάναξ Δαβίδ, αναφερόμενος σ’αυτή τη είσοδο, λέει χαρακτηριστικά στον Ν΄ (50ό) ψαλμό : «Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου». Το δεύτερο είδος εισόδου είναι η είσοδος του ανθρώπου στην Ορθόδοξη Εκκλησία και την πνευματική ζωή με την διά του αγίου Βαπτίσματος γέννηση. Η είσοδος αυτή λέγεται φώτισμα. Τέλος, το τρίτο είδος εισόδου είναι η είσοδος του ανθρώπου στα πραγματικά Άγια των Αγίων, δηλ. στην επουράνιο και αιώνιο Βασιλεία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού διά της αξίας μεταλήψεως του Τιμίου Σώματος και Αίματος του Χριστού, με την οποία λαμβάνει την πρόγευση και τον αρραβώνα της Βασιλείας, και διά της καθολικής Αναστάσεως στη Β΄ Παρουσία, με την οποία μετέχει στους γάμους της Βασιλείας.   
Η είσοδος της Θεοτόκου στα Άγια των Αγίων είναι όντως ένα καινοφανές και μη επαναλαμβανόμενο γεγονός στην ιστορία. Καινοφανές μεν γιατί πρώτη φορά επετράπη σε γυναίκα να εισέλθει στα Άγια των Αγίων, μη επαναλαμβανόμενο δε διότι δεν επετράπη έκτοτε να εισέρχεται γυναίκα στο Άγιο Βήμα, το Ιερό. Η απαγόρευση αυτή μάλιστα έχει πάρει άκαμπτο συνοδικό χαρακτήρα με ιεροκανονική επικύρωση.
Στην ακολουθία των Χαιρετισμών των Εισοδίων της Θεοτόκου στον οίκο, που αρχίζει με το γράμμα «Μ», ο ιερός υμνογράφος αναφέρει : «Μη τολμήση γυνή τις, εισελθείν εν Αγίω Βήματι, όπου μόνη εισήλθε, η Αγία εν ταις γυναιξίν, εις τα των Αγίων Άγια, ου μόνος ο Αρχιερεύς εισήρχετο, του ενιαυτού άπαξ». Επίσης, στον οίκο με το γράμμα «Ψ», λέει : «Χαίρε, μόνη η αξία εν τω Βήματι εισελθείν˙ χαίρε, σοι γαρ μόνη έξεστιν εν τω Ιερώ οικείν».
Ο 69ος Ιερός Κανόνας της ΣΤ΄ Οικουμενικής  Συνόδου ορίζει : «Μη εξέστω τινί των απάντων εν λαϊκοίς τελούντι, ένδον του ιερού εισιέναι θυσιαστηρίου». Το άγιον Βήμα είναι αφιερωμένο στους ιερωμένους. Γι’αυτό ο παρών Κανών εμποδίζει την είσοδο σ’αυτό των λαϊκών. Και σημειώνει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης : «Γι’αυτό ας παρακινηθούν οι ιερείς και πνευματικοί να αποκόψουν την παράνομη συνήθεια, που επικρατεί σε πολλούς τόπους, το να εισέρχονται λαϊκοί μέσα στο άγιο βήμα, η οποία (συνήθεια), μη διακρίνοντας ιερείς από λαϊκούς, κάνει να πίπτουν οι λαϊκοί στην ποινή του βασιλέως Άχαζ, ο οποίος, λαϊκός όντας, τόλμησε να επιχειρήσει τα έργα των ιερωμένων. Κατά κάποιον τρόπο κι αυτοί, εισερχόμενοι στον διορισμένο τόπο των ιερέων, οικειοποιούνται τα των ιερέων»[5].
Το γεγονός αυτό της εισόδου της Θεοτόκου στα Άγια των Αγίων το εκμεταλλεύονται δυστυχώς οι προοδευτικοί, εκσυγχρονιστές, ανανεωτές, οικουμενιστές κληρικοί και θεολογοι και ομιλούν και ενθέρμως υποστηρίζουν ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία θα πρέπει να σπάσει να ανωτέρω στεγανά και να επιτρέψει την χειροτονία και την μυστηριακή ιερωσύνη των γυναικών, διακηρύσσοντας μάλιστα μέσω συνεδρίων ότι δήθεν η ορθόδοξος παράδοση δεν έχει ισχυρά επιχειρήματα εναντίον της χειροτονίας των γυναικών.  
Η ιερωσύνη, όμως, όπως είναι γνωστό, πηγάζει από τόν Ίδιο τόν Ιησού Χριστό, δηλαδή τό αρχιερατικό Του αξίωμα, γι’αυτό καί ο Ίδιος αποκαλείται ο Μέγας Αρχιερεύς. Η ιερωσύνη του Χριστού προτυπώθηκε στήν Παλαιά Διαθήκη, τόσο από τήν ιερατική φυλή του Λευί, όσο καί από τόν Μελχισεδέκ, γιά τόν οποίο κάνει λόγο ο Απόστολος Παύλος στήν πρός Εβραίους επιστολή. Ο Αρχιερεύς Χριστός παρέδωσε τήν ιερωσύνη, χειροτονώντας τούς αγίους Αποστόλους καί αυτοί μέ τή σειρά τους «επέθηκαν τάς χείρας των επί»[6]άλλους άνδρας αξίους της ιερωσύνης καί όχι γυναίκας, όπως εσφαλμένα συμβαίνει μέ τά απεξηραμμένα φύλλα της αιρετικής παρασυναγωγής του Προτεσταντισμού καί δή των Αγγλικανών, των Λουθηρανών καί των Μεταρρυθμισμένων, οι οποίοι, επηρρεασμένοι από τό ανόητο φεμινιστικό κίνημα, επιτρέπουν τήν συμμετοχή γυναικών στό Μυστήριο της ιερωσύνης, τήν οποία δυστυχώς υιοθετούν ακόμη καί ακαδημαϊκοί οικουμενιστές «θεολόγοι». Αυτή η ακατάπαυστη διαδοχή της ιερωσύνης συνεχίσθηκε ανά τούς αιώνες καί φθάνει μέχρι καί τίς ημέρες μας, αλλά καί έως συντελείας αιώνων. Γι’αυτό καί στήν Ορθόδοξη Εκκλησία ομιλούμε περί αποστολικής διαδοχής.
Ο ομότιμος καθηγητής της Χριστιανικής Ηθικής στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ κ. Γεώργιος Μαντζαρίδηςσημειώνει τα εξής σχετικά με το θέμα : «Το ενδιαφέρον του θέματος από την πλευρά της Χριστιανικής ηθικής συνίσταται κυρίως στην άποψη ότι η άρνηση της χειροτονίας των γυναικών συνδέεται με κάποια γενικότερη υποτίμησή τους στην Εκκλησία. Η άποψη όμως αυτή παραθεωρεί και βασικά στοιχεία, που έχουν σχέση με τη λειτουργική υπεροχή της γυναίκας στη ζωή και τη διδασκαλία της Εκκλησίας. Και πρίν απ’όλα παραμερίζει την πρόταξη της γυναίκας στη σωτηρία του ανθρώπου και τη συντριβή του διαβόλου. Η έχθρα ανάμεσα στον άνθρωπο και τον διάβολο είναι κυρίως έχθρα ανάμεσα στη γυναίκα και το διάβολο. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι γίνεται λόγος και για «σπέρμα» της Εύας, που θα συντρίψει το διάβολο[7]. Η  Εύα έλαβε το πρωτευαγγέλιο της σωτηρίας και η Παναγία δέχθηκε τον Ευαγγελισμό της θείας ενανθρωπήσεως.
Η γυναίκα λοιπόν που πρωτοστάτησε στη πτώση πρωτοστατεί και στην ανόρθωση του ανθρώπου. Ο άνδρας συμπαρασύρεται στη πτώση και συμπορεύεται στην ανόρθωση. Ο πρώτος ρόλος δε βρίσκεται σ’αυτόν, αλλά στη γυναίκα. Και στις δύο περιπτώσεις η γυναίκα πρωτοστατεί και ο άνδρας ακολουθεί. Ειδικότερα η Παναγία γίνεται συναίτιος της θείας ενανθρωπήσεως, μαζί με τον ίδιο τον Θεό. Δανείζει στον Θεό την ανθρώπινη φύση, που γίνεται η απαρχή της καινής κτίσεως. Από την άποψη αυτή η Παναγία είναι «μετά τον πρώτον ιεράρχην Χριστόν, έτερος Ιεράρχης»[8]. Ο αποκλεισμός όμως της γυναίκας από την μυστηριακή ιερωσύνη έχει πραγματικό και συμβολικό νόημα. Η γυναίκα συνεργεί στο μυστήριο της σωτηρίας, ενώ ο άνδρας διακονεί. Οι ιέρειες ήταν ευρύτατα γνωστές στον προχριστιανικό κόσμο εκτός του Ισραήλ. Ειδικότερα υπήρχαν στις θρησκείες των Ελλήνων και των Ρωμαίων, με τις οποίες ήρθε σε άμεση σχέση η Εκκλησία, αλλά και ο Ισραήλ. Γι’ αυτό από κοινωνική άποψη φαίνεται παράδοξη η απουσία ιερειών στον ιουδαιοχριστιανικό κόσμο, όπου μάλιστα η θέση της γυναίκας ήταν υψηλότερη. Επιπλέον σε ολόκληρη τη χριστιανική γραμματεία, όπου παρουσιάζονται πλείστα εκκλησιαστικά ζητήματα, ουδέποτε ανέκυψε ζήτημα ιερειών. Μόνο η γνωστικίζουσα αίρεση του Μοντανισμού δεχόταν γυναίκες στον επισκοπικό και τον πρεσβυτερικό βαθμό, πράγμα που χαρακτήρισε ο άγιος Επιφάνιος Κύπρου ως «ειδωλοποιόν επιτήδευμα» και «εγχείρημα διαβολικόν»[9].
Οι χαρακτηρισμοί του αγίου Επιφανίου δεν πρέπει να θεωρηθούν τυχαίοι, αλλά δηλωτικοί της στάσεως της Εκκλησίας απέναντι στην μυστηριακή ιερωσύνη των γυναικών. Οι επίσκοποι και οι πρεσβύτεροι είχαν εξαρχής όχι μόνο λειτουργική, αλλά και συμβολική θέση στο σώμα της Εκκλησίας. Αυτοί υπάρχουν «εις τύπον του Πατρός» ή «εις τύπον Θεού»[10]. Ενώ στο «βασίλειον ιεράτευμα»[11] προσέρχονται αδιακρίτως άνδρες και γυναίκες, στην μυστηριακή ιερωσύνη προσλαμβάνονται μόνο άνδρες. Η παρουσία ιερειών θα υποδήλωνε την ύπαρξη γυναικείων θεοτήτων, όπως συνέβαινε στις προχριστιανικές θρησκείες. Η άρνηση δηλ. της ειδωλολατρίας, που συνεπάγεται και την άρνηση θεοτήτων των δύον φύλων, συμβαδίζει με την απουσία ιερειών. Η Εκκλησία είχε μόνο διακόνισσες, που εξυπηρετούσαν πρακτικές λειτουργικές ανάγκες, και όχι ιέρειες με μυστηριακή ιερωσύνη συμβολικού χαρακτήρα, που χαρακτηρίζεται ως «ειδωλοποιόν επιτήδευμα» ή «εγχείρημα διαβολικόν», δηλ. ειδωλολατρία. Και δεν είναι τυχαίο ότι ο Μοντανισμός εκτός από την ιερωσύνη των γυναικών διατήρησε και άλλα ειδωλολατρικά στοιχεία, ενώ ο εισηγητής του Μοντανός ήταν αρχικά ιερέας της θεάς Κυβέλης. Αλλά και σήμερα η προώθηση γυναικών στην ιερωσύνη δεν είναι άσχετη με τη διάδοση νεογνωστικών και νεοπαγανιστικών αντιλήψεων, που χαρακτηρίζουν το γενικότερο πνεύμα της εποχή μας»[12].
Υπάρχουν και άλλα πάμπολλα επιχειρήματα εναντίον της χειροτονίας των γυναικών, τα οποία παραθέτουμε στη συνέχεια, όπως τα καταγράφει ο κ. Χρήστος Λιβανός [13] :
α) Η ρίζα της αληθείας, ότι μόνο άρρενες πρέπει να λαμβάνουν ιερωσύνη βρίσκεται στην εντολή του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη «παν άρσεν διανοίγον μήτραν, άγιον τω Κυρίω κληθήσεται»[14].
β) Η ιερωσύνη κατά την Παλαιά Διαθήκη εδίδετο μόνο σε άνδρες.
γ) Ο Χριστός δεν επέλεξε καμμία γυναίκα ως Απόστολό Του. Και οι δώδεκα Απόστολοί Του ήσαν άνδρες.
δ) Ο προδότης Ιούδας δεν αντικαταστάθηκε από γυναίκα, αλλά από άνδρα, τον Απόστολο Ματθία[15].
ε) Στον Μυστικό Δείπνο ο Χριστός κάλεσε μόνο τους Δώδεκα και σ’αυτούς παρέδωσε το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας.
στ) Την εντολή να βαπτίσουν «πάντα τα έθνη» έδωσε ο Χριστός μόνο στους Αποστόλους και όχι στον ευρύτερο κύκλο των μαθητών Του, που αποτελούσαν και γυναίκες[16].
ζ) Την εξουσία του «δεσμείν και λύειν αμαρτίας» έδωσε ο Χριστός μόνο στους Αποστόλους Του και όχι σε γυναίκες[17].
η) Η Παναγία, αν και προερχομένη, κατά τον άγιο Γερμανό Κωνσταντινουπόλεως, «εκ γένους ιερατικού, φυλής Ααρωνείτιδος, ρίζης προφητικής και βασιλικής»[18], δεν έλαβε την ιερωσύνη. Ο ίδιος ο Υιός της δεν την συμπεριέλαβε μεταξύ των Αποστόλων.
θ) Οι Απόστολοι ουδέποτε χειροτόνησαν γυναίκες.
ι) Η Παύλειος διδασκαλία είναι αληθινός καταπέλτης εναντίον της ιερωσύνης των γυναικών. «Αι γυναίκες υμών εν ταις εκκλησίαις σιγάτωσαν», παραγγέλλει στους Κορινθίους[19], «γυναικί δε διδάσκειν ουκ επιτρέπω», γράφει προς τον Απόστολο Τιμόθεο[20]. Πώς λοιπόν θα χειροτονήσουμε γυναίκες, εφ’όσον ο ίδιος ο Κύριος[21] απαγορεύει σ’αυτές το «διδάσκειν», το οποίο είναι αναπόσπαστο μέρος της θείας Λατρείας και από τα βασικότερα καθήκοντα του πρεσβυτέρου και του επισκόπου;
ια) Ο πρεσβύτερος πρέπει να είναι «μιάς γυναικός ανήρ»[22], συμβουλεύει ο Απόστολος, χωρίς όμως να προσθέσει και το αντίστροφο, «ενός ανδρός γυνή».
ιβ) Ο επίσκοπος ίσταται «εις τύπον και τόπον Χριστού». Ο Χριστός είναι άνδρας. Δύναται γυναίκα να σταθεί εις τύπον και τόπον του ανδρός Χριστού;
ιγ) Ο ιερεύς είναι «alter Christus», άλλος Χριστός. Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος, η δε Εκκλησία η Νύμφη. Δύναται γυναίκα να θεωρηθεί Νυμφίος; Θα τολμήσουμε να συμβολίσουμε την υπερφυά σχέση Χριστού-Εκκλησίας με τη διεστραμμένη σχέση ομοφυλοφίλου ζεύγους; Αυτό ακριβώς πράττουν όσοι ετερόδοξοι παρέχουν την ιερωσύνη στις γυναίκες.
ιδ) Η Ιερά Παράδοση, την οποία δεν παραδέχονται οι Προτεστάντες, μαρτυρεί κατά της χειροτονίας γυναικών, αφού επί 2012 έτη τώρα όλοι οι φορείς της ιερωσύνης ήταν και είναι άνδρες.
ιε) Πλήθος αγίων γυναικών κοσμεί το νοητό στερέωμα της Εκκλησίας μας. Μεταξύ αυτών οι Μυροφόρες, οι ισαπόστολοι Φωτεινή και Ελένη, καθώς και άγιες μητέρες μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας. Καμμία απ’αυτές δεν υπήρξε ιερουργός των θείων Μυστηρίων. Καμμία από τις αρχαίες διακόνισσες ή τις ανά τους αιώνες μοναχές δεν απαίτησε να λάβει το αξίωμα της ιερωσύνης.
ιστ) Οι Αποστολικές Διαταγές είναι σαφείς και κατηγορηματικές: «Ουκ επιτρέπομεν ουν γυναίκας διδάσκειν εν εκκλησία, αλλά μόνον προσεύχεσθαι και των διδασκάλων επακούειν. Και γαρ και αυτός ο διδάσκαλος ημών Κύριος Ιησούς Χριστός ημάς τους δώδεκα πέμψας μαθητεύσαι τον λαόν και τα έθνη, γυναίκας ουδαμού εξαπέστειλεν εις το κήρυγμα… Ει δε εν τοις προλαβούσι διδάσκειν αυταίς ουκ επιτρέπομεν, πως ιερατεύσαι ταύταις παρά φύσιν τις συγχωρήσει; Τούτο γαρ της των Ελλήνων αθεότητος το αγνόημα θηλείαις θεαίς ιερείας χειροτονείν, αλλ’ ου της του Χριστού διατάξεως»[23].
ιζ) Ο Τερτυλλιανός γράφει : «Δεν επιτρέπεται στη γυναίκα να ομιλεί στην εκκλησία ούτε να διδάσκει ούτε να χρίει ούτε να κάνει την προσκομιδή ούτε να διεκδικεί για τον εαυτό της οποιοδήποτε αξίωμα που έχουν οι άνδρες ή κάποιο ιερατικό λειτούργημα»[24].
ιη) Ο άγιος Επιφάνιος Κύπρου ρωτά : «τίνι ουν σαφές εστιν ότι των δαιμόνων εστί το δίδαγμα και σχήμα και ηλλιοωμένον το επιχείρημα»; Και προσθέτει : «Θεώ γαρ απ’αιώνος ουδαμώς γυνή ιεράτευσεν»[25].
ιθ) Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συμβουλεύει «οι γυναίκες να απομακρύνονται από μια τέτοια υπηρεσία, όπως και το πλείστον των ανθρώπων», προσθέτοντας ότι «ο θείος νόμος απομακρύνει τις γυναίκες από το ιερατικό λειτούργημα, αλλ’αυτές επιζητούν να το κατακτήσουν δυναμικά»[26].
Τέλος, η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν υιοθέτησε και δεν πρέπει να υιοθετήσει ποτέ την χειροτονία-ιερωσύνη των γυναικών, για να διακρίνεται και να μην εξομοιώνεται με την αιρετική παρασυναγωγή του Προτεσταντισμού καί δή των Αγγλικανών, των Λουθηρανών καί των Μεταρρυθμισμένων. Μπροστά στην ανωτέρω ακαταμάχητη θεολογική επιχειρηματολογία εναντίον της χειροτονίας των γυναικών, τί έχουν να απολογηθούν οι Οικουμενιστές, οι οποίοι αδιάντροπα και ανερυθρίαστα συμμετέχουν στο παμπροτεσταντικό Παγκόσμιο Συμβούλιο των δήθεν «Εκκλησιών» ή καλύτερα των Αιρέσεων, αλληλοασπαζόμενοι, συναγελαζόμενοι, συντρώγοντες, συμπίνοντες και κυρίως συμπροσευχόμενοι με παστόρισσες και ιέρειες και αναγνωρίζοντες την «ιερωσύνη» ή μάλλον μιαροσύνη τους;



[1] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού, τ. Β΄ (Νοέμβριος-Δεκέμβριος), εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλλη, Θεσ/κη 2003,                                              
   σσ. 148-151.
[2] Ματθ. 4, 4.
[3] Ματθ. 10, 28.
[4] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Η Υπεραγία Θεοτόκος στη ζωή και το έργο του αγίου Νικοδήμου»,Κολλυβαδικά. Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης-Άγιος Αθανάσιος Πάριος, εκδ. Βρυέννιος, Θεσ/κη 2004, σσ. 33-35.
[5] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σσ. 280-281.
[6] Πράξ. 6, 6.
[7] Γέν. 3, 15.
[8] Θεοφάνους Νικαίας, Λόγος  εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον  11, εκδ. M. Jugie, Theorhanes Nicaenus (+ 1381), Sermo in Sanctissimam Deiparam,  
  Lateranum Romae 1935, σ. 64.
[9] ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΆΝΙΟΣ ΚΥΠΡΟΥ, Πανάριον  49, PG 42, 745BC.
[10] ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ, Προς Μαγνησιείς 4, Προς Τραλλιανούς 3. 
[11] Α΄ Πέτρου 2, 9.
[12] ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ, Χριστιανική ηθική  ΙΙ, εκδ. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη, σσ. 384-387.
[13] ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ, «Εμπόδια στόν διάλογο μέ τόν Προτεσταντισμό», εν Οικουμενισμός˙ Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις. Πρακτικά διορθοδόξου επιστημονικού συνεδρίου. Αίθουσα τελετών Α.Π.Θ. 20-24 Σεπτεμβρίου 2004, τ. Β΄, εκδ. Θεοδρομία, Θεσσαλονίκη 2008, σσ. 627-632.
[14] Λκ. 2, 23.
[15] Πράξ. 1, 21-26.
[16] Μτθ. 28, 16-20.
[17] Ιω. 20, 23.
[18] ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, Εις την Είσοδον της Θεοτόκου Β΄, PG 98, 313A.
[19] Α΄ Κορ. 14, 34.
[20] Α΄ Τιμ. 2, 12.
[21] Α΄ Κορ. 14, 35.
[22] Τίτ. 1, 6.
[23] Αποστολικαί Διαταγαί  ΙΙΙ, 6, 1-2 και 9, 1-4.
[24] ΤΕΡΤΥΛΛΙΑΝΟΣDe Virginibus, IX, 1, C.C. ii, 1218-19.
[25] ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΥΠΡΟΥ, Κατά αιρέσεων  49, 2-3, PG 41, 881.
[26] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Περί Ιερωσύνης  ΙΙ, 1, 2.