Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Καλώς να 'ρθεις, άγιε Βασίλη! Καλή κι ευλογημένη νέα χρονιά!

Καλώς να 'ρθεις, άγιε Βασίλη! Καλή κι ευλογημένη νέα χρονιά!

Ναι, υπάρχει άη Βασίλης!

Διαβάστε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα για τον Μέγα Βασίλειο


Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

«Να εύχεστε χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό»(Γέροντας Παίσιος).Η αξία και η σημασία των ευχών

«'Οταν ευχεσθε σε κάποιον για την ονομαστική τον γιορτή (ή καί για οτιδήποτε άλλο, συμπληρώνου­με), να του λέτε: Σου ευχόμαστε χρόνια πολλά καί εόάρεστα στο Θεό».(Ίερομ. Χριστοδούλου, Ό Γέρων Παΐσιος, σελ. 237).

Ή αξία καί σημασία των ευχών.
 Κατά πρώτον, αξίζει να σημειώσουμε το πόσο σημαντι­κό είναι να ευχόμαστε καλά πράγματα για τους συνανθρώ­πους μας.'Αν ή κατάρα «πιάνει» πολλές φορές, πού σημαί­νει ότι το πονηρό περιεχόμενο της καρδίας μας μπορεί να επιδράσει αρνητικά στους άλλους, το ίδιο κι ακόμη περισ­σότερο μπορεί να επιδράσει ή ευχή μας καί ό καλός μας  λόγος. Καί τούτο γιατί το καλό, ως προερχόμενο από τον παντοδύναμο Θεό, είναι ισχυρότερο από το κακό καί ή θε-τική στάση μας απέναντι στους άλλους, όπως φανερώνεται από τίς ευχές μας, μπορεί να λειτουργήσει ως χάδι καί βάλ­σαμο στις ψυχές τους.
 Προϋπόθεση βεβαίως γι' αυτό είναι ότι οί ευχές μας αν­ταποκρίνονται στίς προθέσεις μας, δηλ. ευχόμαστε στους άλλους, γιατί πραγματικά καί αληθινά τους αγαπάμε ή τέ­λος πάντων τους συμπαθούμε. Διαφορετικά οι ευχές μας εί­ναι υποκριτικές, γεγονός πού εύκολα το επισημαίνει ό πλη­σίον μας πού τίς δέχεται.

  Χαρακτηριστικό παράδειγμα αρνητικής καί θετικής αν­τίδρασης σε κατάρα καί ευλογία αντίστοιχα είναι το γνω­στό περιστατικό, πού καταγράφεται στο Γεροντικό, από τη ζωή του οσίου Μακαρίου. Κάποτε, λέγει ή ιστορία, ό υπο­τακτικός του οσίου συνάντησε στο δρόμο του έναν ειδωλο­λάτρη ιερέα, τον όποιον απερίσκεπτα έβρισε, χαρακτηρί­ζοντας τον σατανά. Εκείνος τόσο θύμωσε από την άνεπάντεχη προσβολή, πού έσπασε το ραβδί του στίς πλάτες του καλόγερου, αφήνοντας τον μισοπεθαμένο. Σέ λίγο φάνηκε κι ό όσιος Μακάριος, ό όποιος συναντώντας τον ειδωλολά­τρη ιερέα έσπευσε να τον χαιρετίσει καί να του ευχηθεί. Ε­κείνος κοντοστάθηκε σαστισμένος καί ρώτησε: - Τι καλό είδες σε μένα, άββα, καί μου μιλάς έτσι; -Σέ βλέπω πού τρέ­χεις, του είπε ό όσιος, καί λυπάμαι πού δεν έχεις ακόμη κα­ταλάβει πώς μάταια κοπιάζεις.

 Κατανύχτηκε ή ψυχή του ειδωλολάτρη από τα γεμάτα αγάπη λόγια του οσίου καί γι' αυτό τον χαρακτήρισε άν­θρωπο του Θεού, εν αντιθέσει με τον άλλο κακόγερο, όπως του είπε, πού του κακομίλησε. Τελικά, το συναπάντημα αυ­τό ήταν ή αφορμή για τη μεταστροφή του ειδωλολάτρη στο Χριστιανισμό, άφού προηγουμένως ζήτησε καί τη συγγνώ­μη του οσίου για την κακομεταχείριση του μαθητή καί υπο­τακτικού του."Ωστε ό λόγος ό καλός, όπως καί οί ευχές πού ανταλ­λάσσουμε τίς ημέρες των μεγάλων εορτών, κάνει τον κακό καλό, ενώ ό κακός λόγος καί τον καλόν ακόμη τον ερεθί­ζει. Τα «χρόνια πολλά καί ή καλή χρονιά» λοιπόν έχουν ά-ξία και σημασία, έστω κι αν ίσως δεν το καταλαβαίνουμε ό­σο πρέπει.
2.  Ή χριστιανική κατανόηση των ευχών.
 Χρειάζεται όμως να προχωρήσουμε σ' αυτό πού επιση­μαίνει ό γέρων Παΐσιος: ή ευχή μας για χρόνια πολλά σε κάποιον να συμπληρώνεται καί με το «εύάρεστα στο Θεό». Γιατί άραγε έκανε την παρατήρηση αυτή ό άγιος Γέροντας; Μα ασφαλώς, γιατί ήξερε ότι το καλό τότε μόνον είναι πράγματι καλό, όταν σχετίζεται με το Θεό. Εκείνος είναι ή απόλυτη και μοναδική πηγή του, όπως το βεβαίωσε καί το άψευδές στόμα του Κυρίου: «Ουδείς αγαθός, ειμή εις, ό Θε­ός» (Ματθ. 19,18)! Χωρίς συσχέτιση του άγαθού καί κάλου με το Θεό, παίρνει αυτό τέτοιο περιεχόμενο, ανάλογο με το υλικό πού έχει κανείς στη ψυχή καί την καρδιά του. Κι ό­ταν λείπει ό Θεός από την ψυχή του ανθρώπου, τότε είναι γεμάτη αυτή από κακίες καί πάθη και δαιμονικές ενέργειες, άρα και το θεωρούμενο καλό από το συγκεκριμένο αυτό άν­θρωπο, σταματά να είναι καί γνησίως καί αληθινά καλό.

  'Ετσι ή ευχή «καλή χρονιά» πράγματι έχει νόημα καί είναι αληθινή, όταν κατανοείται ως εύάρεστη στο Θεό. Καί εύάρεστο στο Θεό γίνεται εκείνο πού τελεί εν υπακοή προς το θέλημα Του, άρα καλή θα είναι ή χρονιά για τον καθένα μας, όταν την κάθε στιγμή μας τη ζούμε έτσι, ώστε να τηρούμε το θέλημα Εκείνου. Ποιο είναι το θέλημα του Θεού, τώρα, με το όποιο πρέπει να γεμίζουμε το χρόνο μας; Ή πί­στη μας σ' Αυτόν καί ή αγάπη μας στον κάθε συνάνθρωπο μας. «Αυτή εστίν ή εντολή τον Θεού' ίνα πιστεύσωμεν τω ονόματι τον υιου Αυτού καί άγαπώμεν αλλήλους» (Α' Ίω.3,  23). 
 Στή διπλή αυτή εντολή συμπυκνώνεται κάθε επιμέ­ρους εντολή του Θεού, κι αυτό θα πει ότι, όταν ό Χριστια­νός εύχεται εκ καρδίας «Χρόνια πολλά καί καλή χρονιά»,είναι σαν να λέει: «Είθε να ζήσεις πολλά χρόνια, με εναπό­θεση της ζωής σου στα χέρια του Θεού, μακριά από άγχη,στενοχώριες, μελαγχολίες, καταθλίψεις, φοβίες, γιατί όλααυτά δείχνουν όλιγοπιστία ή απιστία στο Θεό. Καί παράλληλα να διαθέσεις τη ζωή σου στην εξυπηρέτηση του συν­ανθρώπου σου, γενόμενος αρωγός στην κάθε δύσκολη στιγ­μή του, κλαίγοντας στο κλάμα του καί χαίροντας στη χαρά του, γιατί αυτό θα πει αγάπη».

Με τα δεδομένα αυτά οί ευχές πού λέγονται στην αρχή της κάθε χρονιάς, αφενός αποκαλύπτουν την ποιότητα της χριστιανικής μας συνειδήσεως, αφετέρου μπορούν να γί­νουν το ερέθισμα για ένα δικό μας βαθύτερο προβληματι­σμό, πού θα πρέπει να μας οδηγεί σε μεγαλύτερη συναίσθη­ση του εαυτού μας, αλλά καί της θέσης καί του ρόλου μας μέσα στον κόσμο πού βρεθήκαμε. Κι ή θέση μας και ό ρό­λος μας δεν είναι να είμαστε ανεύθυνοι καί χωρίς σκοπό, μα πλήρως εξαρτημένοι από το Θεό, παραθέτοντας συνε­χώς «εαυτούς καί αλλήλους καί πασαν την ζωήν ημών Χριστω τω Θεώ».

3. Ό χρόνος δόθηκε προς μετάνοια.
 Τα παραπάνω είναι απόρροια της χριστιανικής θεωρή­σεως του χρόνου. Κατανοούμε το χρόνια πολλά ως εύάρεστα στο Θεό, γιατί ό χρόνος δεν είναι μια άσκοπη ροή γε­γονότων καί καταστάσεων. Μια τέτοια αντίληψη είναι καρ­πός απιστίας προς τον παντοδύναμο καί αιώνιο προσωπικό Θεό. Ό χρόνος, σύμφωνα με την πίστη μας, δόθηκε και δί­νεται ως δωρεά από το Θεό στον άνθρωπο, προκειμένου να τον αξιοποιεί αυτός για τη σωτηρία του.
 «Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν - κατά τον απόστολο - ότι αί ήμέραι πονηραί εισί(Έφ. 5,16).Με άλλα λόγια ό Θεός επιτρέπει να ζούμε, να παρατεί­νεται δηλ. μέσα στο χρόνο ή ζωή μας, για να μετανοούμε: να μεταστρεφόμαστε προς ό,τι ζήτα το πανάγιο θέλημα Του «άποστυγουντες το πονηρόν, κολλώμενοι τω άγαθώ» (Ρωμ. 12,9). Ό λόγος του Πνεύματος του Θεού δια στόμα­τος Ιωάννη του Θεολόγου είναι σαφής: «"Εδωκα χρόνον, ίνα μετανοήση» (Άποκ. 2,21). Κι ό απόστολος Παύλος ερ­μηνεύοντας τη μακροθυμία του Θεού προς τον άμαρτάνοντα άνθρωπο σημειώνει: «Το χρηστόν του Θεού εις μετάνοιαν σε άγει» (Ρωμ. 2,4). Κατά συνέπεια, ζούμε για ν' αυ­ξάνουμε τη σχέση μας με το Χριστό. Κάθε άλλη επιλογή του ανθρώπου αποτελεί προσβολή του Θεού και βλασφημία προς το άγιο θέλημα Του.
4. Ή χαρά για τον καινούργιο χρόνο.
  'Ετσι ό μόνος πού μπορεί να χαίρεται για τον ερχομό κάθε φορά του νέου χρόνου, είναι ό πιστός Χριστιανός. Μόνον ό Χριστιανός μπορεί να βλέπει το χρόνο όχι ως πο­ρεία προς το θάνατο, άλλ' ως πορεία, όπως είπαμε, προς με­γαλύτερη σχέση με τον κατεξοχήν αγαπημένο του, το Χρι­στό. 
  Και φτάνει μάλιστα ό καθόλα συνεπής πιστός, ό ά­γιος, να επιθυμεί για το λόγο αυτό καί τον ίδιο θάνατο.
Ό απόστολος Παύλος καί πάλι σημειώνει στους Φιλιππησίους: «'Εχω την έπιθυμίαν εις το άναλύσαι καί συν Χρι­στώ είναι» (1,23). 'Ηθελε να φύγει από τη ζωή αύτη, όχι γιατί μισούσε τον κόσμο καί τη ζωή, αλλά γιατί αγαπούσε περισσότερο την πηγή της ζωής, το Χριστό και τη Βασι­λεία Του. Κι ό άγιος Ιωάννης της Κλίμακος επισημαίνει; «Ό άγιος επιθυμεί κάθε ώρα το θάνατο». Για το Χριστιανό λοιπόν υπάρχουν λόγοι χαράς για τον ερχομό του νέου χρόνου: τον φέρνει πιο κοντά στον αρχηγό της πίστης Του!
 Είναι ακατανόητη όμως η χαρά του απίστου και εκτός της Εκκλησίας ανθρώπου για τον καινούργιο χρόνο. Γιατί γιορτάζει αυτός; Επειδή θα έλθει μια ώρα γρηγορότερα στο θάνατο; Διότι στην πραγματικότητα ό κάθε νέος χρό­νος είναι καί μια μείωση της επί γης ζωής του' μια ανάσα πιο κοντά στη φθορά. 'Ισως λοιπόν για το λόγο αυτό να ξε­νυχτάνε πολλοί γλεντώντας την παραμονή της Πρωτοχρο­νιάς; επειδή επιθυμούν να διασκεδάσουν τον υποσυνείδητο φόβο τους με τον επερχόμενο θάνατο.'Ετσι κι αλλιώς όμως! Για τους Χριστιανούς ό χρόνος έχει νόημα και σκοπό. Κι είμαστε ευτυχείς πού ό Θεός εν Χριστώ μας έχει δώσει τη χάρη να κατανοούμε την αλήθεια αυτή. Απομένει καί να την ενεργοποιούμε στη ζωή μας!
πρωτοπ.Γεωργίου Δορμπαράκη/πηγή

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Τα Χριστούγεννα στους τοίχους




Γράφει ο π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος
Kάπου πιο μακριά, εκεί σε μια άλλη ήπειρο, σε μια κοσμοπολίτικη γωνιά αυτού του πλανήτη, στο κέντρο της Times Square στη Νέα Υόρκη, υψώθηκε λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα μια τεράστια γιγαντοαφίσα που περνούσε το δικό της μήνυμα...που εξέφραζε τη μυωπική προοπτική της λογικής, των στενόμυαλων δημιουργών της.
Κρατήστε το Merry (δηλαδή την εορταστική ατμόσφαιρα) και πετάξτε τον μύθο (δηλαδή την γέννηση του Χριστού)». 

Μα κάπου πιο κοντά, εδώ στην Ελλάδα σε ένα μικρό καλντερίμι, γραφικό και παραδοσιακό , σ’ ένα τοίχο είδα ένα νέο να γράφει το δικό του μήνυμα στον κόσμο. Άλλωστε είναι μόδα και ίσως μια ευκαιρία αυτά τα μηνύματα στους τοίχους σήμερα, κάπως έτσι εκφράζουν οι νέοι την άποψή τους.
«Ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή»π. Πορφύριος.

Τα δυο παραπάνω μηνύματα στους τοίχους παρουσιάζουν δυο διαφορετικούς κόσμους, δυο ξένες μεταξύ τους λογικές, δυο αντίθετες αντιμετωπίσεις των καταστάσεων της ζωής.

Έρχονται Χριστούγεννα, πλησιάζουν οι ωραίες και γιορτινές αυτές ημέρες, δυστυχώς όμως σ’ ένα κλίμα σύγχυσης της λογικής, απογοήτευσης και κατάρρευσης των όποιων ονείρων για αυτή τη ζωή, απελπισίας και απομάκρυνσης από τον αληθινό Θεό, την όντως Ζωή. Και πρέπει σήμερα εμείς, να ζήσουμε Χριστούγεννα, μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση. Να απολαύσουμε τις ημέρες αυτές, ως κάτι το μοναδικό και ανεπανάληπτο. 

Μα αν πρόκειται μόνο για την εορταστική ατμόσφαιρα των ημερών, ξέρετε καλύτερα από εμένα ότι γρήγορα σβήνει, όπως τα λαμπάκια από τα δέντρα που μετά τις γιορτές , θα πάρουν την θέση τους στις αποθήκες για να χρησιμοποιηθούν και πάλι του χρόνου. Όπως ο εξωτερικός διάκοσμος, στους δρόμους και στα σοκάκια, στις αυλές και στα μπαλκόνια των σπιτιών, που γιατί όχι έχουν την δική τους άποψη, έρχονται όμως ως κάτι το ψεύτικο και πλασματικό να μας υπενθυμίσουν πως πρέπει να είμαστε χαρούμενοι και με πρόσωπα χαρωπά. Αν αυτή είναι η εορταστική ατμόσφαιρα των εορτών, τόσο υλική, τόσο ψεύτικη, τόσο γήινη, μάλλον δεν θα την προτιμήσουμε έστω και αν εξωτερικά μας δελεάζει. Αν αυτή έρχεται απλώς να ταιριάξει με την μεγάλη σε σημασία και αξία γιορτή των Χριστουγέννων, τότε δεν μπορούμε να την αρνηθούμε.

Πάντως θα ήταν ωραίο, πολύ πνευματικό και ουσιαστικά ωφέλιμο να επιλέξουμε ως στάση ζωής αυτόν τον Μύθο της αφίσας. Να ζήσουμε Χριστούγεννα με Χριστό, να επιλέξουμε την ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ για σπιτικό μας, να ακολουθήσουμε τον Χριστό που στον κόσμο αυτό δεν είχε που την κεφαλήν κλίναι, να αρκεστούμε στην ζεστασιά από την ανάσα των ζώων, απορρίπτοντας την ψυχρότητα των ανθρώπων, να γευτούμε την απόρριψη της κοινωνίας, μιμούμενοι τον Χριστό που όλοι του έκλεισαν τις πόρτες, να γεμίσουμε με χαρά και χάρη αφήνοντας ως δώρο στο ταπεινό βρέφος της Βηθλεέμ όχι χρυσάφια και ασήμια, που δεν τα έχουμε, μα τα πολύτιμα μαργαριτάρια της μετανοίας, που μπορούμε να δώσουμε. 

Τότε όντως τα Χριστούγεννα δεν θα τελειώσουν με το τέλος των γιορτών, αλλά θα παραμείνουν για εμάς όχι ένας μύθος, που τον ακούσαμε και είπαμε να τον ακολουθήσουμε αλλά μια πραγματικότητα που την γευτήκαμε και προτιμήσαμε να την ζήσουμε.

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Μιά ευλαβέστατη γυναίκα ονόματι Βασιλική


ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΗΣ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Στο Μεσολόγγι ζούσε μία ευλαβέστατη γυναίκα, ονόματι Βασιλική (Κούλα την φώναζαν), παντρεμένη με τον Δημήτριο, ψαρά στο επάγγελμα. Ήταν και οι δυο πολύ πιστοί και πολύ απλοί άνθρωποι.

Όταν ή Βασιλική ήταν νέα, την ήμερα των Θεοφανείων «είδε τους; ουρανούς ανεωγμένους» και τούς Αγγέλους τού Θεού να ψάλλουν. Γι' αυτό έλεγε: «Αυτή την ήμερα μη φεύγεις από την εκκλησία, έστω και αν καίγεται το σπίτι σου, γιατί ανοίγουν οι ουρανοί».
Το σπίτι πού κατοικούσαν ήταν Ισόγειο και για πάτωμα είχε τσιμέντο, Όταν έβρεχε γέμιζε νερό πού έφθανε τα είκοσι εκατοστά. Είχαν τοποθετήσει πέτρες για να πατάνε και με ένα "γκιούμι" άδειαζαν το νερό. Το χειμώνα δεν έστρωναν κουρελούδες για να έχουν λίγη ζέστη, γιατί μούσκευαν από τα νερά. Αλλά μέσα σ' αυτό το παγωμένο σπίτι ή καρδιά τους χτυπούσε πολύ ζεστά για τον Χριστό και τα πρόσωπα τους ήταν πάντα χαρούμενα και ειρηνικά. Ή θεία Χάρι τούς φύλαγε και δεν αρρώσταιναν.

Είχαν στο σπίτι τους μία εικόνα της Παναγίας θαυματουργή, μπρος στην οποία άναβαν ακοίμητο καντήλι και εκεί έκαναν τις προσευχές και τις μετάνοιες τους. Στην Εκκλησία πήγαιναν πάντα Κυριακές και εορτές.

Όταν εκοιμήθη ό Δημήτριος, ή σύζυγος του Βασιλική άρχιζε να μοιράζει τα υπάρχοντα της. Κράτησε μόνο τα απολύτως απαραίτητα και τα υπόλοιπα τα έδωσε ελεημοσύνη. Άδειασε το σπίτι της. Γύριζε με το Ευαγγέλιο στη μασχάλη και το διάβαζε ευκαίρως - ακαίρως με πολλή ευλάβεια. Από την σύνταξη της κρατούσε ένα μικρό μέρος για τις ανάγκες της και τα υπόλοιπα τα μοίραζε στους φτωχούς. Την ρωτούσε ό γιός της τί τα κάνει τα χρήματα, και αυτή απαντούσε: «Τα ξόδεψα, παιδί μου».

Μία Κυριακή πήγε κατά τη συνήθεια της στην Εκκλησία και κοινώνησε. Όταν επέστρεψε και έφθασε έξω από το σπίτι της κατάλαβε ότι έφθασε το τέλος της. Εκεί μπροστά στην πόρτα του σπιτιού γονάτισε, έκανε τον σταυρό της και φώναξε τη νύφη της πού έμενε δίπλα, λέγοντας της ότι πεθαίνει. Και έτσι γονατιστή και σταυροκοπημένη παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο τον όποιον τόσο αγάπησε εκ νεότητας της και τήρησε πιστά τις εντολές Του.' Εκοιμήθη περίπου το έτος 1970.

Όταν έγινε γνωστή ή κοίμηση της γέμισε το σπίτι της φτωχούς ανθρώπους. Ό ένας έλεγε «έμενα μού έδωσε κουβέρτα, Θεός σχωρέσ' την», ό άλλος έλεγε «μού έδωσε πιάτα», ό άλλος «ποτήρια», ό άλλος «χρήματα». Έτσι αποκαλύφθηκε μετά την κοίμηση της πού πήγαιναν τα πράγματα και τα χρήματα της.

Όσο ζούσε την επισκεπτόταν ή αδελφή της Γεωργία με τον εγγονό της. Ή συμβουλή της ήταν: «Να διαβάζεις, παιδί μου, Ευαγγέλιο. Αυτό είναι το καλό το βιβλίο».

Από το βιβλίο''Υποτακτικόν από τη ζωή των μοναζουσών''
Ιερόν Δοχειαρίτικο κελίον Αγ.Ιωάννη του Θεολόγου,Άγιον όρος 2012
πηγή

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΙΟΥΛΙΑΝΗ


«Η αγία Ιουλιανή έζησε επί της βασιλείας του Μαξιμιανού και ήταν κόρη πλουσίων γονέων, οι οποίοι την μνήστευσαν με κάποιο συγκλητικό, ονόματι Ελεύσιο. 
Ενώ ο Ελεύσιος ήθελε να την νυμφευθεί, δεν δέχτηκε η αγία, η οποία του είπε: Εάν δεν αποκτήσεις πρώτα την εξουσία της πόλεως, δεν συνέρχομαι σε γάμο μαζί σου. Αυτός πράγματι καταστάθηκε στο αξίωμα του επάρχου, αλλά αυτή του είπε πάλι: Εάν δεν μεταστραφείς στην πίστη των χριστιανών από τη θρησκεία των ειδώλων, δεν καταδέχομαι την κοινωνία σε γάμο με εσένα. 
Αυτός τότε αποκάλυψε τα πάντα στον πατέρα της παρθένου, ο οποίος, επειδή δεν μπόρεσε να της αλλάξει την πίστη στον Χριστό, την παρέδωσε κατά τους νόμους της εποχής προς εξέταση στον έπαρχο και μνηστήρα της. Ο μνηστήρας της την γύμνωσε από τον χιτώνα της και έδωσε εντολή σε ένδεκα στρατιώτες να την μαστιγώσουν με ωμά βούνευρα, τόσο που την καταξέσχισαν. Στη συνέχεια την κρέμασαν από τα μαλλιά, ώστε αποσπάσθηκε το δέρμα της κεφαλής της, έπειτα κατέφλεξαν τις πλευρές της με σίδερα πυρωμένα, όπως και διαπέρασαν από το μέσο των μηρών της άλλο σίδερο πυρακτωμένο και αυτό. Στο τέλος, έδεσαν τα χέρια της στα πλευρά της και κατά την εντολή του επάρχου την οδήγησαν στη φυλακή.
 Την ίδια λοιπόν  νύκτα που ρίχτηκε στη φυλακή και ενώ προσευχόταν, της εμφανίστηκε ο αφανής εχθρός και πολέμιος όλων διάβολος, σε σχήμα αγγέλου, ο οποίος την προέτρεπε να θυσιάσει στα είδωλα και να ελευθερωθεί. Η αγία όμως, αφού τον απώθησε, τον έκανε και χωρίς τη θέλησή του να ομολογήσει όλα τα σχετικά με αυτόν. Την οδήγησαν πάλι στον έπαρχο και επειδή παρέμενε αμετάθετη στην αγάπη του Χριστού, την έριξαν σε καμίνι που το είχαν ανάψει πολύ. Το καμίνι σβήστηκε με παράδοξο τρόπο, με αποτέλεσμα πεντακόσιοι άνδρες να πιστέψουν στον Χριστό, οι οποίοι και τελειώθηκαν αμέσως με ξίφος, μαζί με εκατόν τριάντα γυναίκες. Η μάρτυς στη συνέχεια ρίχτηκε σε φλογισμένο λέβητα, αλλά ο λέβητας έγινε λουτρό για τη μακάρια Ιουλιανή. Κι όχι μόνο αυτό: ο λέβητας λύθηκε και χύθηκε έξω το πυρακτωμένο περιεχόμενό του, σαν να κινήθηκε από κάποια μηχανή, και κατέστρεψε τους απίστους που βρίσκονταν ολόγυρά του. Από όλα αυτά η μάρτυς παρέμεινε αβλαβής, γι’ αυτό και υπέστη τελικά τον διά ξίφους θάνατο. Ήταν δε όταν μνηστεύτηκε τον Ελεύσιο ένδεκα χρονών, ενώ όταν μνηστεύτηκε τον Χριστό διά του μαρτυρίου, δεκαοκτώ χρονών. Τελείται δε η σύναξή της στο μαρτύρειο αυτής, που βρίσκεται πλησίον της αγίας μάρτυρος Ευφημίας στο Πέτριο».
Η αγία Ιουλιανή συνιστά, κατά τον άγιο Ιωσήφ, τον υμνογράφο της αγίας, τον μαγνήτη, που μαγνήτισε τον ίδιο τον Κύριο και Θεό της. Ήταν τέτοιες και τόσες οι αρετές της, λόγω της πληγωμένης από έρωτα Κυρίου καρδιάς της, ώστε Εκείνος την αγάπησε για το κάλλος της ψυχής της και την οδήγησε στον νυμφώνα της βασιλείας Του. Για τον υμνογράφο δηλαδή η αγία Ιουλιανή ανήκει στη χορεία των πέντε παρθένων της γνωστής παραβολής, που «εισήλθον μετ’  αυτού εις τους γάμους». Η παρθενία της δεν υπήρξε στείρα και άκαρπη, αλλά πλήρης του ελαίου της χάριτος του Θεού. «Ετρώθης τω γλυκυτάτω έρωτι Χριστού πανεύφημε» (πληγώθηκες από τον γλυκύτατο έρωτα του Χριστού, πανεύφημε), «όθεν σου ο Κύριος νυν ηράσθη του κάλλους και προς φωτεινότατον σε νυμφώνα εισήξεν» (γι’ αυτό ο Κύριος αγάπησε το κάλλος σου τώρα και σε έβαλε μέσα στον φωτεινότατο νυμφώνα Του). Η αγία δηλαδή κατενόησε από πολύ μικρή ότι ο Χριστός, αν θέλει κανείς να νιώσει τη δύναμη και τη χάρη Του, δεν είναι το περιθώριο της ζωής, αλλά το κέντρο και η διαρκής αναφορά. Όπως Εκείνος μας προσέφερε όλον τον Εαυτό Του, κατά τον ίδιο τρόπο ζητάει και τη δική μας ολοκληρωτική προσφορά. «Ολόκληρον σαυτήν τω Θεώ προσενήνοχας» (ολόκληρο τον εαυτό σου πρόσφερες στον Θεό), σημειώνει ο υμνογράφος.
Με τον τρόπο αυτό η αγία Ιουλιανή είδε εμπειρικά να πραγματοποιείται και στον εαυτό της η υπόσχεση του Κυρίου, ότι όποιος θα Τον αγαπήσει αληθινά, θα γίνει κατοικητήριο δικό Του, θα Τον δει να φανερώνεται ο Ίδιος  στην ύπαρξή του. Κι είναι αυτό που αδιάκοπα κραυγάζει η Εκκλησία και οι άγιοί μας: η πίστη μας δεν είναι κάτι το θεωρητικό, αλλά αγκαλιάζει και το σώμα και την ψυχή μας. Μόλις νιώσει κανείς λίγο την αγάπη του Θεού, αμέσως Εκείνος καθίσταται ένοικος της ψυχής και του σώματος του ανθρώπου. «Ετέλεσας την ψυχήν, ναόν πανάγιον Θεού, ένδοξε» (έκανες την ψυχή σου πανάγιο ναό του Θεού, ένδοξε). 
Ο υμνογράφος όμως γίνεται σαφής. Δεν θέλει να αφήσει περιθώριο παρεξήγησης, ώστε να νομίσει κανείς ότι έχει φτάσει αυτήν την αγάπη. Συνεχίζει λοιπόν για την αγία: «θείοις ναοίς πάντοτε, ύμνοις και ευχαίς παρεδρεύουσα». Δηλαδή: έκανες την ψυχή σου ναό πανάγιο του Θεού, με το να ζεις πάντοτε μέσα στους θείους ναούς, με τους ύμνους και τις προσευχές. Με άλλα λόγια, η αγάπη του Θεού προϋποθέτει την ένταξη στην Εκκλησία, την αγάπη για τις ακολουθίες της Εκκλησίας, την αγάπη για τους ύμνους και τις προσευχές. Πράγματι, δεν υπάρχει πιο άμεσος και αποτελεσματικός τρόπος να αγαπήσει κανείς τον Θεό από το να εμβαπτίζει διαρκώς την ύπαρξή του σε ό,τι αποτελεί χώρο του Θεού και τραγούδια του Θεού. Που σημαίνει: αν σήμερα η αγάπη προς τον Θεό έχει υποχωρήσει, κατά το μεγαλύτερο μέρος φταίει η μικρή ή και μηδαμινή σχέση του ανθρώπου με την λατρεία της Εκκλησίας.
Ο άγιος Ιωσήφ, εν αγνοία του, επισημαίνει κάτι που ιδιαιτέρως στην εποχή μας αποτελεί σχεδόν παραδοξότητα: το «ερύθημα της παρθενίας». Λέγοντας για την μάρτυρα ότι στράφηκε ολοκληρωτικά προς τον Χριστό τονίζει ότι έκανε το φυσικό κόκκινο χρώμα της παρθενίας, το κοκκινάδι δηλαδή της σεμνότητας και της ντροπαλοσύνης, πιο λαμπρό με το αίμα του μαρτυρίου της. Τι ωραία εικόνα! Τι ποιητική σύλληψη! Μας λέει να δούμε με τα μάτια της ψυχής μας την αγία γεμάτη σεμνότητα, με κόκκινα τα μάγουλά της από τη χάρη της παρθενίας της. Κι αυτό το κόκκινο να το δούμε πιο έντονο πια, μετά το μαρτύριό της. Το μαρτύριό της δηλαδή ήταν η συνέχεια της παρθενίας της. Η επιβεβαίωση της σεμνότητάς της και της χάρης που την διακατείχε. Έτσι μας καθοδηγεί ο υμνογράφος να δούμε και το νόημα της παρθενίας: ως της καθαρότητας πρωτίστως της ψυχής διά της ανατάσεως αυτής προς τον Σωτήρα Χριστό. Κι αυτή η ανάταση είναι ένα είδος μαρτυρίου, του μαρτυρίου της συνειδήσεως, που προεκτείνεται και με το μαρτύριο του αίματος, όταν ζητηθεί κάτι τέτοιο.
Πώς να μην ενεργήσει η χάρη του Θεού μέσα σε ένα τέτοιο πλάσμα; Πώς ο Χριστός να μην την διατηρήσει αβλαβή από όσα οι δαιμονοκίνητοι διώκτες της της έκαναν; Πώς να μην επηρεαστούν βλέποντάς την όλοι οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι; Και τι λέει επ’ αυτού ο άγιος Ιωσήφ; Όλοι αυτοί που μέσω της αγίας βρήκαν την πίστη του Χριστού υπήρξαν και η δική της προίκα σ’  Εκείνον. «Ώσπερ προίκα πολύτιμον τω Νυμφίω προσήγαγες, αθληφόρε ένδοξε, δήμον άγιον, τοις θαυμασίοις πιστεύσαντα, οις πίστει ετέλεσας» (Σαν πολύτιμη προίκα πρόσφερες στον Νυμφίο Χριστό, αθλοφόρε ένδοξε Ιουλιανή, όλους εκείνους τους αγίους ανθρώπους, που πίστεψαν στον Χριστό από τα θαυμάσια που με πίστη τέλεσες). Η αγία Ιουλιανή μας καθοδηγεί και σ’ αυτήν την αλήθεια: η αγία βιοτή μας, η συνεπής πορεία μας πάνω στα χνάρια του Χριστού λειτουργεί ιεραποστολικά: φέρνει και άλλους στον Χριστό. Κι αυτό λογαριάζεται σε εμάς. Συνιστά την προίκα μας μπροστά στον Χριστό. Πόση «προίκα» τέτοια άραγε θα φέρουμε κι εμείς μαζί μας; Πόσους ανθρώπους δηλαδή θα έχουμε επηρεάσει θετικά σε όλη την επίγεια ζωή μας, ώστε αυτό να «μετρήσει» υπέρ ημών στην κρίση του Θεού;

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Συγκλονιστική προσλαλιά μιας μάνας κατά την εξόδιο ακολουθία του 19χρονου γιού της. Παράδειγμα προς μίμηση


Νεανίας, άγγελος στον ουρανό Βασίλειος Δαρδανός, φοιτητής 
«Δεν φοβάμαι τό θάνατο» 
Τόν περασμένο Αὔγουστο φτερούγισε γιά τόν Οὐρανό ἡ ἁγνή ψυχή τοῦ 19χρονου Βασιλείου Δαρδανοῦ, ἀπό τόν Ἁλίαρτο - Βοιωτίας. Τελευταῖος γιός τοῦ εὐσεβοῦς Ἱερατικοῦ ζεύγους π. Παναγιώτη καί Μαργαρίτας, δοκίμασε τόν πόνο ἀπό τή λεγόμενη ἐπάρατο νόσο λίγο μετά τήν ἐπιτυχία του στή Φιλοσοφική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ἐπί ἕνα χρόνο φοίτησε στό σχολεῖο τοῦ πόνου καί πῆρε ὁμολογουμένως ἄριστα. Τό πτυχίο τό πῆρε ἀπό τά χέρια τοῦ ἀγωνοθέτου Χριστοῦ.

 Στή συνέχεια δημοσιεύουμε τήν προσλαλιά τῆς θεολόγου μητέρας τοῦ Μαργαρίτας, κατά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία, στήν ὁποία προέστη ὅ Μητροπολίτης Θηβῶν καί Λεβαδείας π. Γεώργιος. Ἡ πίστη τῆς θυμίζει μητέρες μαρτύρων καί ἡρώων. 
 Θέλω νά πῶ ἕνα λόγο ἁπλό γιά τό Βασίλη μας, πού νά ταιριάζει στήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς του, στή δυνατή του πίστη, στόν τρόπο πού περπάτησε τήν μαρτυρική τοῦ πορεία. Σήμερα σας παρακαλοῦμε, μήν ψάχνετε γιά ἀπαντήσεις λογικές τοῦ παρόντος καιροῦ. Σήμερα σας παρακαλοῦμε ἐμεῖς, ἡ οἰκογένειά του, ἁρπάξτε τήν εὐκαιρία νά περάσετε στήν ἄλλη λογική, στή σχοινοβασία τῆς πίστης, στήν ἄλλη ἀνάγνωση τῆς ζωῆς. Γιατί σ’ αὐτή τή διαδρομή ὅ Βασίλης ἔτσι περπάτησε καί ἀγάπησε τή δοκιμασία του καί μᾶς ἔλεγε συχνά: «Εἶναι ἡ καλύτερη χρονιά τῆς ζωῆς μου, ἡ ἀσθένεια εἶναι εὐλογία καί εὐκαιρία».
 Καί ὅσο ἡ ἀσθένεια ἔφθειρε τό νεανικό του σῶμα, τόσο ἀνανέωνε τό πνεῦμα του καί καθάριζε τήν ψυχή του. Ὁ μικρότερός μας προπορεύεται σήμερα. Ἴσως καί ὁ καλύτερός μας. Καί εἶναι! 
Ἄν καί ἔζησε λίγο, σά νά συμπλήρωσε χρόνια πολλά. Καί ὁ Κύριός μας τόν δοκίμασε καί τόν βρῆκε ἄξιο γιά τόν ἑαυτό Του. Ὅ Βασίλης στήν ἀρχή τῆς δοκιμασίας του ἔλεγε: «Ἴσως ὅ σκοπός τῆς ζωῆς νά εἶναι ἡ ἁγιότητα». 
Καί στό τέλος ἔλεγε: «Θέλω τήν ἁγιότητα. Δέν φοβᾶμαι τόν θάνατο». Μᾶς ἔλεγε συχνά: «Φοβᾶμαι, μήπως χάσω τόν παράδεισο». 
Γι’ αὐτό σήμερα, ἄς σκεφτοῦμε μέ τή λογική του Βασίλη, τήν ξένη γιά τόν κόσμο, ἀφοῦ γι’ αὐτόν εἴμαστε ἐδῶ, καθώς προπορεύεται ὅλων μας στήν οὐράνια πατρίδα. Ἐμεῖς, πού τοῦ κρατήσαμε τό χέρι ἀπ' τήν ἀρχή ὡς τό τέλος, ξέρουμε, ἔχουμε τήν βεβαιότητα, πώς ὁ Βασίλης μας «μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν», ἀφοῦ ἀξιοποίησε καί τελειοποίησε στήν πολύμηνη δοκιμασία του, ὅλα τοῦ τά χαρίσματα, τήν ὑπομονή, τήν εὐγένεια, τήν ταπεί¬νωση, τό ἄριστο ἦθος, μά πάνω ἀπό ὅλα τή βαθιά του πίστη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

 Μοῦ ἔλεγε λίγες μέρες πρίν φύγει: «Ξέρει Ἐκεῖνος, ξέρει, γιατί τά ἐπέτρεψε ὅλα». Αὐτή τοῦ τήν πίστη κληροδοτεῖ σ' ἐμᾶς. Αὐτό μας ἀφήνει τό παιδί μας. Εἴμαστε εὐγνώμονες σήμερα στό Θεό, πού μας ἀξίωσε νά κουβαλήσουμε αὐτό τό Σταυρό, ἐλάχιστα νά μιμηθοῦμε τήν ἀγάπη Του, καί πού μας ἔδωσε τή δύναμη, τήν ἀπόφαση στήν καρδιά μας, τήν ἐσωτερική εἰρήνη νά σταθοῦμε.
 Εἴμαστε εὐγνώμονες στό Θεό, πού ἔστειλε τό Βασίλη στή ζωή μας, 19 χρόνια πρίν, καί μᾶς ἀξίωσε νά μεγαλώσουμε ἕνα παιδί, πού μας χάρισε τόσες καί μόνο χαρές καί στάθηκε τόσο ἄξια ἀπέναντι στή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τή δέχτηκε στήν καλή γῆ καί τήν καρποφόρησε.
Ὅμως στήν πορεία δέν ἤμασταν μόνοι. Ἡ δοκιμασία τοῦ παιδιοῦ μας ἔδωσε στήν ἀγάπη τήν εὐκαιρία νά ξεδιπλωθεῖ μέσα ἀπό τήν προσευχή καί τή θερμή συμπαράσταση ὅλων σας μέ κάθε τρόπο. Σεβασμιώτατε, ἐπίσκοπε ἀληθινέ της καρδιᾶς μας, σᾶς εὐχαριστοῦμε. Δέν μπορῶ νά πῶ γιά ποιό ἀπό ὅλα, ἀπό τήν πρώτη ὡς τήν τελευταία στιγμή. Γιά ὅλα. Ὁ Κύριος γνωρίζει, καί ἐμεῖς, πού γευτήκαμε μίας ἀληθινῆς πατρικῆς παρουσίας.
 "Ὅλους σας, σᾶς εὐχαριστοῦμε. Αὐτούς, πού κουράστηκαν μαζί μας τίς μέρες καί τίς νύχτες τῶν θεραπειῶν καί τοῦ πόνου. Καί ἰδιαίτερα τούς νέους συνεργάτες τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπιτροπῆς, πού σάν ἀληθινά ἀδέλφια συνόδεψαν ὅλο μας τόν ἀνήφορο. 
Εὐχαριστοῦμε αὐτούς, πού ὕψωσαν θερμό λόγο ἱκεσίας στήν προσευχή τους γιά μᾶς νά γνωρίζουν, ὅτι ἡ προσευχή τούς μας περιέβαλε ὡς τεῖχος ἀπρόσβλητο, σέ πολύ δύσκολες στιγμές, πού φαίνονταν ἀξεπέραστες. 
 Εὐχαριστοῦμε τό ἐξαιρετικό προσωπικό τοῦ νοσοκομείου, πού ἀγκάλιασαν τό παιδί μας, τό φρόντισαν μέ τόση ἀγάπη καί εὐγένεια, τοῦ ἔκαναν πιό εὔκολες τίς δύσκολες ὧρες τῆς νοσηλείας, ἀφήνοντας καί σέ μας τήν γλυκιά αἴσθηση, πώς τό παιδί μας εἶχε τήν καλύτερη φροντίδα, πού θά μποροῦσε νά ἔχει.  Βασίλη, γλυκιά μας λαχτάρα καί ἀγάπη, καλό σου ταξίδι! Σ' εὐχαριστοῦμε, ἀγόρι μου γλυκό, γιά ὅλα ὅσα ξέρουμε καί γι' αὐτά πού δέν μποροῦμε νά κατανοήσουμε. 
 Ἔσυ, πού προπορεύεσαι, τώρα πιά ξέρεις, πώς παίρνεις τό βραβεῖο τῆς ἄνω κλήσεως, γιατί τό πόθησες κι ἀγωνίστηκες γι' αὐτό. 

Καλόν παράδεισο, ἀγόρι μου, καί καλῆ ἀντάμωση στήν κοινή μας πατρίδα, νά μοιραστοῦμε μαζί σου αὐτό πού ἤδη προγεύεσαι.

 «Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου, Ἅδη, τό νῖκος;». Χριστός Ἀνέστη! 

 Πηγή: Περιοδικό ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 573, σελ. 181-182./

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Οι αγκαλιές κάνουν καλό την υγεία υποστηρίζουν Σουηδοί επιστήμονες



Νέα μελέτη από τη Σουηδία υποστηρίζει ότι το ιδανικό «φάρμακο» ενάντια στο στρες, την κούραση και μακροπρόθεσμα την καρδιοπάθεια είναι μία απλή αγκαλιά.
Όπως αναφέρει ο επικεφαλής ερευνητής δρ Γιαν Άστρεμ, ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής στο Λίνκεπινγκ της Σουηδίας, «Η θετική συναισθηματική εμπειρία της αγκαλιάς ενεργοποιεί διάφορες βιοχημικές και ψυχολογικές αντιδράσεις», ενώ μόλις δέκα δευτερόλεπτα αγκαλιάς από ένα αγαπημένο μας πρόσωπο αρκεί για να μειωθεί η αρτηριακή πίεση, να αυξηθεί η ωξυτοκίνη και οι άλλες ορμόνες ευεξίας και να μειωθεί αισθητά το στρες.
Ο δρ Άστρεμ και οι συνεργάτες του ανέλυσαν συνδυαστικά μεταξύ τους προγενέστερες μελέτες για να αξιολογήσουν τις θεραπευτικές επιδράσεις της αγκαλιάς στον οργανισμό.
Μία από αυτές τις μελέτες είχε διεξαχθεί σε άνδρες και γυναίκες ηλικίας 20-49 ετών και είχε δείξει πως έπειτα από 10 δευτερόλεπτα αγκαλιάς, αλλάζουν αισθητά τα επίπεδα διαφόρων ορμονών στον οργανισμό τους.
Η οξυτοκίνη, η οποία συνήθως εκκρίνεται από τον εγκέφαλο κατά τον τοκετό και τον θηλασμό, και διεγείρει την παραγωγή γάλακτος και το «δέσιμο» της μητέρας με το μωρό, είναι μια από τις ορμόνες που παράγονται και βοηθούν τα «αγκαλιαζόμενα» άτομα να δεθούν περισσότερο και να αναπτύξουν σχέση εμπιστοσύνης.
Ο τρόπος που παράγεται η οξυτοκίνη μέσω της αγκαλιάς είναι εντυπωσιακός: το δέρμα περιέχει ένα δίκτυο αισθητηρίων οργάνων που λέγονται σωμάτια Pacinian και τα οποία συνδέονται με τον εγκέφαλο μέσω του πνευμονογαστρικού νεύρου, το οποίο με τη σειρά του συνδέεται με διάφορα όργανα του σώματος, όπως η καρδιά, αλλά και οι υποδοχείς της ωκυτοκίνης, οι οποίοι διεγείρονται κατά την αγκαλιά.

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Είσαι τόσο όμορφη και χωρίς αυτά τα πράγματα...


Είχε πάει μία κυρία νά εξομολογηθεί σέ έναν πνευματικό, καί αυτή είχε πολύ περιποιηθεί τόν εαυτό της, είχε βαφτεί, είχε πάρα πολύ φροντίσει τόν εαυτό της, αλλά η ψυχή τής διψούσε ακόμα καί δέν ενοιωθε ευτυχισμένη. Καί της λέει ο πνευματικός μέ πολύ αγάπη.
Δέν τήν μάλωσε γιά αυτό πού έβλεπε, γιατί αυτός έβλεπε πιό βαθιά. Καί τής λέει, γιατί βάφεσαι τόσο πολύ; Καί απαντάει αυτή μέ ειλικρίνεια, γιατί λέει πάτερ θέλω νά φαίνομαι ωραία, θέλω νά φαίνομαι όμορφη. Είναι κακό, πάτερ; Καί της λέει ο πνευματικός της καθόλου κακό, πολύ καλό. Άν ήξερες όμως, της λέει, πόσο ωραία είσαι;

Εγώ σέ βλέπω πανέμορφη. Έχεις χαρίσματα, έχεις στήν ψυχή σου μία ωραιότητα πού δέν τήν έχεις καταλάβει. Άν τήν καταλάβεις, δέν θά χρειαστεί νά έχεις αγωνία γιά νά γίνεις όμορφη, γιατί είσαι ήδη όμορφη! Δηλαδή αυτό πού πάμε νά πετύχουμε στήν Εκκλησία, είναι ήδη μές στήν καρδιά μας, μές στόν πυρήνα τής υπάρξεώς μας. Υπάρχει! Ποιό δηλαδή; Η χάρη τού Αγίου Πνεύματος πού τήν έχουμε ήδη μέσα μας.

Νά τό καταλάβουμε, νά τό φανερώσουμε στή ζωή μας καί νά τό ζήσουμε στή σχέση μας.        
πηγη

Υποτιμά ο Απ. Παύλος το γυναικείο φύλο;

του Στέλιου Μπαφίτη

Υποτιμά ο απ. Παύλος το γυναικείο φύλο; Ας ακούσουμε τον ίδιο τον απόστολο. Παρακάτω, παρουσιάζουμε τα επίμαχα χωρία από τις επιστολές του.

«Περί δε των όσων μοι εγράψατε, καλόν είναι εις τον άνθρωπον να μη εγγίση εις γυναίκα• διά τας πορνείας όμως ας έχη έκαστος την εαυτού γυναίκα, και εκάστη ας έχη τον εαυτής άνδρα. Ο ανήρ ας αποδίδη εις την γυναίκα την οφειλομένην εύνοιαν• ομοίως δε και η γυνή εις τον άνδρα. Η γυνή δεν εξουσιάζει το εαυτής σώμα, αλλ' ο ανήρ• ομοίως δε και ο ανήρ δεν εξουσιάζει το εαυτού σώμα, αλλ' η γυνή» 
(Απόστολος Παύλος, Α’ Κορινθίους, Ζ 1-4).

Апостол Павел
Αν ανατρέξουμε στο υπόμνημα του Π. Τρεμπέλα «Εις τας επιστολάς της Καινής Διαθήκης», τόμος Α’, σελ. 295, παρατηρούμε τα εξής:

«…καλόν είναι εις τον άνθρωπον να μη εγγίση εις γυναίκα…»:
«Δεν είπεν ανδρί, αλλά γενικώς ανθρώπω, ίνα συμπεριλάβει και τας γυναίκας».

«…διά τας πορνείας όμως…»:
«Αντιθετικός. Το χωρίον επεκρίθη ως εκφράζον πολύν χαμηλήν ιδέαν περί γάμου. Ο απόστολος όμως δεν εκθέτει ενταύθα πλήρη θεωρίαν περί γάμου, ούτινος ακόμη και εν σ. 14 αλλά και εν ια’ 3, Εφεσίους ε’ 25-27 εξαίρει την ηθικήν πλευράν. Αλλά εις κοινωνίαν πλήρη πειρασμών συμβουλεύει ως «το ασφαλές και βοηθούν ημών τη ασθενεία το τη νομίμω κεχρήσθαι γυναικί και τω νομίμω ανδρί» (Χρυσόστομος). Εις πληθυντικόν σημαίνων τα ποικίλα είδη της σαρκικής αμαρτίας. Εφόσον κινδυνεύει ο άγαμος να εκτραπεί εις πορνείαν, ίνα αποφύγει αυτήν, έχει καθήκον να νυμφεύηται».

«…ας έχη έκαστος την εαυτού γυναίκα, και εκάστη ας έχη τον εαυτής άνδρα…»: «ΤΑ ΑΥΤΑ δε και άνδρασι και γυναιξί νομοθετεί, επειδή ΜΙΑ η φύσις (Θεοδώρητος)».

«Ο ανήρ ας αποδίδη εις την γυναίκα την οφειλομένην εύνοιαν…»:
«Οι μεν ανθρώπινοι νόμοι ταις μεν γυναιξί διαγορεύουσι σωφρονείν…τους δε γε άνδρας την ίσην σωφροσύνην ουκ απαιτούσι. Ανδρες γαρ όντες οι τεθεικότες τους νόμους, της ισότητος ουκ εφρόντισαν, αλλά σφίσι συγγνώμην απένειμαν. Ο δε θείος απόστολος… τοις άνδρασι πρώτοις νομοθετεί σωφροσύνην (Θεοδώρητος)».


«Η γυνή δεν εξουσιάζει το εαυτής σώμα, αλλ' ο ανήρ• ομοίως δε και ο ανήρ δεν εξουσιάζει το εαυτού σώμα, αλλ' η γυνή…»:
«Επειδή είπε την οφειλόμενην εύνοιαν, ηρμήνευσε, ποια εστίν αύτη. Αύτη φησίν· ούτε ανήρ, ούτε γυνή του ιδίου σώματος εξουσιάζουσι (Οικουμένιος)»

«Εν μεν τοις άλλοις το πλέον δίδωσι τω ανδρί, ένθα περί υποταγής ή εξουσίας π λόγος αυτών, ΝΥΝΙ ΔΕ ΙΣΟΤΗΤΑ ΔΕΔΩΚΕ (Χρυσόστομος)».


Από όλα αυτά, προκύπτει ότι ο απ. Παύλος μιλάει καθαρά για ισότητα του άνδρα και της γυναίκας. Η διαφορά είναι στον ρόλο του συζύγου και της συζύγου (όπως και σε όλα τα σχετικά χωρία).

«Θέλω δε να εξεύρητε, ότι η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός, κεφαλή δε της γυναικός ο ανήρ, κεφαλή δε του Χριστού ο Θεός» (Α Κορινθίους, ια 3)

Ο απ. Παύλος, δεν υποτιμά την γυναίκα επειδή αναφέρει τον άνδρα ως κεφαλή της γυναικός. 
Αυτό γίνεται φανερό από το γεγονός ότι στο ίδιο εδάφιο αναφέρει επίσης τον Θεό ως κεφαλή του Χριστού. Από την στιγμή που ο Χριστός είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας και ομοούσιος«τω Πατρί», ίσος δηλαδή και εκ της ίδιας ουσίας ως ο Λόγος του Θεού, δεν γράφει ο απ Παύλος δείχνοντας κατωτερότητα και ανωτερότητα, αλλά κάτι άλλο.
 Αναφέρεται στον τρόπο ύπαρξης. Ο Λόγος ως προς την ουσία είναι ομοούσιος τω Πατρί, αλλά ως προς τον τρόπο ύπαρξης είναι Υιός του Πατρός, χωρίς να είναι κατώτερος. 

Ο ιερός Χρυσόστομος είναι ξεκάθαρος όταν γράφει«Ει γαρ και υποτέτακται ημιν η γυνή, αλλ’ ως γυνή, αλλ’ ως ελευθέρα και ως ομότιμος. Και ο Υιός δε, ει και υπήκοος γέγονε τω Πατρί, αλλ’ ως Υιός Θεού, αλλ’ ως Θεός» (26η ομιλία εις την προς Κορινθίους).

 Όπως ο Υιός, υπακούοντας στον Πατέρα, δεν έπαψε να είναι ίσος και ομοούσιος με τον Πατέρα, έτσι και η γυναίκα δείχνοντας την υπακοή της δεν έπαψε να είναι ίση και ίδιας ουσίας με τον άνδρα.
 Σε άλλο σημείο, ο ιερός Χρυσόστομος αναφερόμενος στην φράση «κεφαλή δε της γυναικός ο ανήρ», μιλάει για την προστασία που οφείλει ο άνδρας προς την γυναίκα του. «Και αλλαχού δε κεφαλήν ειπών τον άνδρα της γυναικός, επήγαγεν· «Ώσπερ και ο Χριστός κεφαλή και Σωτήρ εστί της Εκκλησίας και προστάτης, ούτω και ο ανήρ οφείλει της αυτού γυναικός είναι» (26η ομιλία εις την προς Κορινθίους).

Υπακοή όμως σε όλα; Όχι! Ο απ. Παύλος είναι σαφέστατος σε άλλο σημείο: «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας, καθώς πρέπει εν Κυρίω» (Κολοσσαείς, γ 18).

Ώστε, εάν κάποιος εκλαμβάνει ότι το «κεφαλή δε της γυναικός ο ανήρ» είναι υποτίμηση του γυναικείου φύλου, τότε ας εκλάβει αναλόγως και το «κεφαλή δε του Χριστού ο Θεός» ως υποβάθμιση δήθεν του Χριστού, κάτι που είναι άτοπο αν λάβουμε υπόψη την χριστολογία του απ. Παύλου στην οποία βασίστηκαν όλοι οι Πατέρες.

Ακόμα καθαρότερα, ότι η υπακοή δεν δείχνει κατωτερότητα αλλά τρόπο συνύπαρξης, είναι αυτό που αναφέρει ο απ Παύλος στην προς Εφεσίους όταν γράφει: «υποτασσόμενοι αλλήλοις» (Ε,21), Δηλαδή και ο άντρας ΥΠΟΤΑΣΣΕΤΑΙ στην γυναίκα.

«Διότι ο μεν ανήρ…είναι εικών και δόξα του Θεού• η δε γυνή είναι δόξα του ανδρός. Διότι ο ανήρ δεν είναι εκ της γυναικός, αλλ' η γυνή εκ του ανδρός• επειδή δεν εκτίσθη ο ανήρ διά την γυναίκα, αλλ' η γυνή διά τον άνδρα...

Πλην ούτε ο ανήρ χωρίς της γυναικός ούτε η γυνή χωρίς του ανδρός υπάρχει εν Κυρίω. Διότι καθώς η γυνή είναι εκ του ανδρός, ούτω και ο ανήρ είναι διά της γυναικός, τα πάντα δε εκ του Θεού» 
(Α’ Κορινθίους, ια 7-12).


Εικόνα και δόξα του Θεού καλείται εδώ ο άνδρας με την έννοια ότι αυτός πλάστηκε πριν από την δημιουργία της γυναίκας, όπως εξηγεί ο Θεοδώρητος· «Καλείται εικών Θεού κυρίως «κατά το αρχικόν μόνον ως απάντων των επί της γης την αρχήν πεπιστευμένον» (Υπόμνημα Π. Τρεμπέλα, Εις τας επιστολάς, Α’ Τόμος, σελ. 350)

Κατά τον Σευηριανό Γαβάλων, δεν λέγεται εδώ ο άνδρας εικόνα του Θεού για την ανωτερότητά του, διότι και η γυναίκα λέγεται εικόνα του Θεού επίσης στην Αγία Γραφή· «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ' εικόνα εαυτού• κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν• άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γένεση, α 27).

 ‘’Ει γαρ ην καθ’ εν τι τούτων, πάντως αν και η γυνή Θεού εικών εκλήθη»(Υπόμνημα Π. Τρεμπέλα, Εις τας επιστολάς, Α’ Τόμος, σελ. 350).

Ο Π. Τρεμπέλας σχολιάζοντας αναφέρει: «Αντανακλά ορατώς την κυριαρχίαν του αοράτου δημιουργού επί πάντων…Αξιοσημείωτον, ότι δεν ονομάζεται και εικών του ανδρός, διότι και αύτη επλάσθη κατ’ εικόνα Θεού». (Υπόμνημα, σελ. 350).

Τα χωρία σε καμία περίπτωση δεν υποβιβάζουν την γυναίκα. Ο απ. Παύλος απλά αναφέρεται στην δημιουργία όπου δεν δημιουργήθηκε ο άνδρας από την γυναίκα, αλλά η γυναίκα από την πλευρά του άνδρα, για αυτό και «η γυνή είναι δόξα του ανδρός». Η δημιουργία της γυναίκας από τα πλευρά, δηλώνει ότι είναι ίδιας ουσίας με αυτήν του ανδρός και ότι είναι ίση με αυτόν. 
Για αυτό και ο απόστολος Παύλος, δείχνοντας αυτήν την ισότητα, γράφει: «ούτε ο ανήρ χωρίς της γυναικός ούτε η γυνή χωρίς του ανδρός υπάρχει εν Κυρίω». Και εν τέλει, εξυψώνει το γυναικείο φύλο γράφοντας ότι «η δε γυνή είναι δόξα του ανδρός», η οποία δίνει αξία στον άνδρα. 
Αναφέρει ο ιερός Χρυσόστομος«Επειδή γαρ πολλήν υπεροχήν έδωκε τω ανδρί, ειπών ότι εξ αυτού η γυνή, και ότι δι’ αυτόν· ίνα μήτε τους άνδρας επάρη πλέον του δέοντος, μήτε εκείνας ταπεινώση , όρα πως επάγει την διόρθωσιν, λέγων· «Πλήν ούτε ανήρ χωρίς γυναικός, ούτε γυνή χωρίς ανδρός εν Κυρίω» 
(26η ομιλία εις την προς Α’ Κορινθίους).

«Ευχαριστούντες πάντοτε υπέρ πάντων εις τον Θεόν και Πατέρα εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, υποτασσόμενοι εις αλλήλους εν φόβω Θεού. Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας ως εις τον Κύριον, διότι ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός, καθώς και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός είναι σωτήρ του σώματος. Αλλά καθώς η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, ούτω και αι γυναίκες ας υποτάσσωνται εις τους άνδρας αυτών κατά πάντα. Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκάς σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής» (Εφεσίους, ε 20-25).

Τα χωρία δείχνουν ένα παραλληλισμό της σχέσης του Χριστού και της εκκλησίας με αυτήν του άνδρα και της γυναίκας. Όπως ο Χριστός είναι η κεφαλή της εκκλησίας, έτσι και ο άντρας είναι κεφαλή της γυναικός του. Όπως η εκκλησία υποτάσσεται στον Χριστό, έτσι και η γυναίκα. Και μάλιστα λέει κατά πάντα.

Τι είναι η «κεφαλή» και η «κατά πάντα υποταγή»; Που αναφέρεται το «κατά πάντα»; Βεβαίως, σε ότι είναι σωστό και όχι παράλογο.
Σε ότι απορρέει από την αγάπη και την φροντίδα που ΟΦΕΙΛΕΙ να έχει ο άντρας στην γυναίκα του, όπως εύκολα προκύπτει από το απόσμασμα. Να τις αγαπάνε όπως ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία, και παρέδωσε το σώμα του θυσία για αυτήν. Άρα, η υπακοή της γυναίκας «η κατά πάντα», δεν έχει χαρακτήρα δουλικό και υποτιμητικό, αλλά βασίζεται στην αγάπη, όπως και της Εκκλησίας που βασίζεται στην αγάπη του Κυρίου.

 Ο Χριστός δέχτηκε να πεθάνει στον Σταυρό και να δείξει έμπρακτα την άπειρη αγάπη του για μας. Ομοίως, κατά τα παραπάνω χωρία του αποστόλου Παύλου, ο άνδρας θα ξεχάσει το δικό του θέλημα και θα κάνει αυτό που επιθυμεί εκείνη.

Η έννοια της υποταγής έχει να κάνει και με την ευθύνη που έχει ο Χριστός απέναντι στην εκκλησία του. Έτσι και ο άντρας έχει την ευθύνη της γυναίκας του.

«Ούτω χρεωστούσιν οι άνδρες να αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα. Όστις αγαπά την εαυτού γυναίκα εαυτόν αγαπά» (Εφεσίους, ε 28).

Σχετικά με το χωρίο «η δε γυνη ινα φοβηται τον ανδρα», πρέπει να το πιάσουμε από πιο πριν που λέει: «έκαστος την εαυτού γυναίκα ούτως αγαπάτω ως εαυτόν η δε γυνή ίνα φοβηται τον άνδρα» (Εφεσίους, ε 33).


Όπως βλέπουμε, μιλάει για αγάπη και για «φόβο». Οι λέξεις μέσα στην Αγία Γραφή έχουν πολλές σημασίες. Εδώ, η λέξη «φόβος» δεν έχει την έννοια που μας έρχεται πρώτη στο νου.Έχει την έννοια του σεβασμού. Για αυτό, και οι περισσότερες μεταφράσεις, ως «σεβασμό» την αποδίδουν.

Ας το δείξουμε όμως από την ίδια την Αγία Γραφή. Ο φόβος δεν συνυπάρχει με την αγάπη. Η Γραφή είναι σαφέστατη: «Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ' η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον, διότι ο φόβος έχει κόλασιν• και ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη» (Α’ Ιωάννου, δ 18).

Ο ιερός Χρυσόστομος, σχολιάζει ως εξής: «Οικέτην μεν γαρ φόβω τις αν καταδήσαι, μάλλον δε ουδέ εκείνον, ταχέως γαρ αποπηδήσας οιχήσεται· την δε του βίου κοινωνόν, την παίδων μητέρα, την πάσης ευφροσύνης υπόθεσιν, ου φόβω και απειλαίς δει καταδεσμείν, αλλ΄αγάπη και διαθέσει. Ποία γαρ συζυγία, όταν η γυνή τον άνδρα τρέμη;» (Ομιλία Κ προς Εφεσίους). 
Δηλαδή, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, δεν μπορεί να υπάρξει συζυγία που να βασίζεται στον τρόμο. Όχι μόνο στην συζυγία, όπου η γυναίκα χαρακτηρίζεται ως «κοινωνός του βίου του ανδρός» και «μητέρα των παιδιών», αλλά ούτε καν στις σχέσεις εργοδοτών και υπηρετών.

Στην ίδια ομιλία του λέει και τα εξής: « Αλλά όταν ακούεις φόβον, ελευθέρα προσήκοντα φόβον απαίτει, μη καθώς δούλης· σώμα γαρ εστί σον· αν γαρ τούτο ποιήσης, σαυτόν καθυβρίζεις, το σώμα ατιμάζων το σον. Ποιος δε εστίν φόβος; Ώστε μη αντιλέγειν, ώστε μη επανίστασθαι, ώστε μη των πρωτείων εράν· αρκεί μέχρι τούτων εστάναι τον φόβον. Αν δε αγαπάς, ως εκελεύσθης, μείζονα εργάση· μάλλον δε ουκέτι φόβω τούτο εργάση αλλά και αυτή η αγάπη εργάζεται τι»

«Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας, καθώς πρέπει εν Κυρίω. Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας και μη ήσθε πικροί προς αυτάς. Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα• διότι τούτο είναι ευάρεστον εις τον Κύριον» 
(Κολοσσαείς, γ 18)

Τα παιδιά να υπακούουν στους γονείς. Δεν εξαιρεί πουθενά την γυναίκα, αφού αναφέρεται στους γονείς και όχι αποκλειστικά στους πατέρες . Όπως τα παιδιά οφείλουν να ακούνε τον πατέρα, άλλο τόσο και την μητέρα.

«Η γυνή ας μανθάνη εν ησυχία μετά πάσης υποταγής• εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός, αλλά να ησυχάζη. Διότι ο Αδάμ πρώτος επλάσθη, έπειτα η Εύα• και ο Αδάμ δεν ηπατήθη, αλλ' η γυνή απατηθείσα έγεινε παραβάτις» (Α’ Τιμοθέου, β 11-14).


Ο απόστολος Παύλος στο συγκεκριμένο κομμάτι αναφέρεται στην περίπτωση της Εύας, χωρίς να σημαίνει ότι υποτιμά το γυναικείο φύλο, διότι σε άλλα σημεία αναφέρεται στον Αδάμ. Στο συγκεκριμένο κομμάτι αναφέρει την Εύα διότι αναφέρεται πιο πριν στις γυναίκες. Και μάλιστα αναφέρεται στο πρώτο σκέλος της εξαπάτησης, όπου συμμετείχε η Εύα. Σε άλλα σημεία αναφέρεται στον Αδάμ.

«Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι' ανθρώπου, ούτω και δι' ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών.Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ» (Α Κορινθιους 15,22).


Ο απ. Παύλος, εξισώνει τα δύο φύλα και μάλιστα σε μια εποχή όπου η γυναίκα ήταν πραγματικά υποτιμημένη αν ανατρέξουμε σε κείμενα αρχαία του εθνικού κόσμου. Ονομάζει την Πρίσκιλλα ως συνεργό του αναφέροντάς την πρώτη, και στην συνέχεια τον σύζυγό της Ακύλα:«ασπάσασθε Πρίσκιλλαν και Ακύλαν τους συνεργούς μου εν Χριστώ Ιησού». (Ρωμαίους ιστ,3)

Ο απ. Παύλος, είναι σαφέστατος:

«Διότι πάντες είσθε υιοί Θεού διά της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού• επειδή όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε. Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην, δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος, δεν είναι άρσεν και θήλυ• διότι πάντες σεις είσθε εις εν Χριστώ Ιησού» (Γαλάτας, γ 26-28).

Επιμέλεια: Sophia-Siglitiki Drekou

ΠΗΓΗ

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Η νύχτα της Αγίας Άννας

Ξημέρωνε της Αγίας Αννης. 
Ενα ξεροβόρι μας έκανε να σηκώσουμε τον γιακά. 
Η αγρυπνία άρχιζε στις δέκα.



Μπαίνοντας στην εκκλησία κατάλαβαμε το διαφορετικό....Κατέβηκαν οι γιακάδες, ξεκουμπώθηκαν πανωφόρια και καρδιές, ζεστάθηκαν τα παγωμένα μέλη, αόρατος κυκλοφορούσε ο Παπαδιαμάντης -ευτυχής που μπορούσε να ξαναγράψει- άγιοι μπαινόβγαιναν αθέατοι -ένιωθες την ελαφρά αύρα του ερχομού τους-, ταπεινές οι φωνές των ψαλτάδων, ανθοστόλιστες οι εικόνες, το λείψανο του Αγ. Ρηγίνου ασφάλεια της νύχτας, ο παπα Μιχάλης στο ψαλτήρι εγγύηση ότι όλα θα είναι σεβαστικά και παπαδιαμαντικής υφής, το σκοτάδι σπλαχνικό, το λιγοστό φως ευγενικό, σκυμένα κεφάλια, χέρια δεμένα μπροστά σε εκούσια υποταγή έρωτος προς το θείον και οι άγιοι να ανεβοκατεβαίνουν από τα εικονίσματα, άλλος στο Χερουβικό, άλλος στο Ευαγγέλιο, άλλος στο Κοινωνικό για να χαιδέψουν τα ανθρώπινα και να τα απαλύνουν σε μετάνοια και κατάνυξη.

Η μάνα μου αλλιώς κι'αυτή απόψε, έφερε το προσφοράκι που ζύμωσε, λιβάνι και καρβουνάκι για να τα καίνε οι άγγελλοι την ώρα που θα κοινωνούσε, νομίζω.


Η Ζωή δίπλα μου, έκλαιγε. Μετά μου είπε πως έβλεπε στην Ωραία Πύλη τον Γέροντα Ευμένιο με πορφυρή στολή γεμάτη χρυσούς σταυρούς....Καθόλου παράξενο να ήταν κι'αυτός εκεί. Τί είναι νάρθεις απ' τον Παράδεισο; Χόπ, ένα πήδημα και έφτασες....


Ο παπα Σπυρίδωνας έδινε το αντίδωρο, ο παπα Νικόλας τον άρτο. 
Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, ο κόσμος αφού έπαιρνε και από τα δύο, δεν έφευγε. 
Ολοι κοντοστέκονταν. Σαν να μην ήθελαν να πάψουν να αποτελούν πληθυσμό της οικίας του Κυρίου, σαν να ήταν εποχή κατακομβών και έξω περίμεναν οι διώκτες, σαν να ήταν στη μέση ενός θαύματος και δεν ήθελαν να βγούν εκτός του κάδρου των θαυμασίων......
Τελικά βγήκαμε στην κρύα νύχτα, πάλι. Μέσα μας, όλα ήταν ζεστά .
 Αργότερα στις κουβέρτες, στα ενύπνια και στα χνώτα των σπιτικών μας, οσφραινόμαστε τα λιβάνια τούτης της παράξενης βραδυάς..
Εξω φυσούσε δυνατό ξεροβόρι. 'Η μήπως μας είχαν ακολουθήσει οι άγιοι που είχαν κατέβει να τιμήσουν την γιαγιά μας την Αννα, την μάνα της Κυράς της Παναγιάς;
http://anazhthseis-elena.blogspot.com/2011/12/blog-post_09.html

Η ζωή στη σκήτη της Αγίας Άννης στο Άγιο Όρος

Φανερώνουσα τάς αντιμισθίας, τάς οποίας θα έχουν από Θεού οί εν τη Ιερά ημών Σκήτη έγκαταβιούντες μοναχοί καί υπομένοντες την ενταύθα σκληρότητα του τόπου.

Προ ετών επί του Οικουμενικού Πατριάρχου Κυρίλλου, του εν τη ίερά Σκήτη της Άγιας Άννης μοναχικώς έγκαταβιώσαντος καί όσίως τελειωθέντος (έκοιμήθη τη 27η Ιουλίου του 1775), έγένετο εν τω τύπω τούτω (κάτωθεν της Σκήτης, πλησίον του ελαιώνας του Πατριάρχου, ένθα το Προσκυνητάριον καί ο Τίμιος Σταυρός, τοποθετηθείς ενταύθα προς αίώνιον άνάμνησιν του γεγονότος θαύματος, η μάλλον της θείας άποκαλύψεως) το έξης θαυμάσιον:
Γέροντος τίνος υποτακτικός, μεταφέρων εκ της θαλάσσης φορτίον επί των ώμων καί ανερχόμενος μετά πολλού κόπου, αλλά καί υπό αδημονίας καταληφθείς, ως ματαίως δήθεν κοπιάζων, έκάθησεν ενταύθα μετά του φορτίου προς ολίγην άνάπαυσιν, τυραννούμενος υπό των ανωτέρω λογισμών, οπού παραδόξως ακούει άνωθεν, την κατ' έξαίρετον τρόπον εφορον καί άρωγόν ημών Ύπεραγίαν Θεοτόκον λέγουσαν αύτώ:
«Τί αδημονείς καί θλίβεσαι; Γίνωσκε ότι οί κόποι τους οποίους οί αδελφοί ύπομένουσιν άχθοφορούντες, ως θυσία εύάρεστος εις τον Θεόν προσφέρονται, καί οί ιδρώτες ους χύνουσιν ανερχόμενοι, ως αίμα μαρτυρικόν παρά τω Χριστώ λογισθήσονται, καί μέγαν μισθόν λήψονται εν τη ήμέρα της κρίσεως οί αγογγύστως υπομένοντες τους σκληρούς κόπους καί αγώνας της ενταύθα ασκήσεως καί υπακοής».

Ταϋτα άκουσας ό αδελφός καί πληροφορηθείς τη καρδία διηγήσατο τοις άδελφοίς καί πατράσι, διανύσας δε εν πνευματική χαρα καί όσιότητι το υπόλοιπον της εν ασκήσει καί υπακοή ζωής ο απήλθε προς αιωνίους μονάς, ίνα λάβη τον μισθόν των κόπων αυτοϋ, κατά την θείαν ύπόσχεσιν.


Δια τον αυτόν Πατριάρχην Κύριλλον διηγούνται τα εξής: «Εις το αυτό οπού έγινε το ανωτέρω θαυμάσιον, είχε κτήμα έλαιόφυτον, σωζόμενον σήμερον, το όποιον έπεσκέπτετο, άνερχόμένος καί κατερχόμενος καβάλλα γαϊδουράκι. Εν μια των ήμερών,ότε ανήρχετο επιβαίνων επί του αυτού ζώου εις την Καλύβην του, οί δε άλλοι αδελφοί άνέβαινον καί κατέβαιναν πεζή προς την θάλασσαν, κάθιδροι καί μετά κόπου μεταφέροντες επί των ώμων τα προς απαραίτητα, είδεν Άγγελον λαμπαδηφό ρον, όστις έσπόγγιζε δια τίνος μανδηλίου τον ιδρώτα των κοπιώντων Πατέρων και αδελφών, αυτόν δε άντιπαρήλθε και δεν έσπόγγισε. Λυπηθείς δια τούτο ό Πατριάρχης είπεν "Άγιε "Άγγελε, σπόγγισε και έμέ με αυτό το μανδήλι- "Οχι, του άπαντα ο "Άγγελος, διότι είσαι καβάλλα επί του ζώου καί δεν κοπιάζεις, σπογγίζω μόνον τους κοπιάζοντας καί ιδρώνοντας εις τον τόπον τούτον. "Ας ασπασθώ τουλάχιστον το μανδήλι αυτό, ανταπαντά ό Πατριάρχης. "Αλλά καί δια τοϋτο δεν είσαι άξιος, είπεν ό φαινόμενος "Άγγελος, καί έξηφανίσθη. Τότε ό άοίδιμος Πατριάρχης έπώλησε το ζώον καί έζησε του λοιπού ως οι άλλοι Πατέρες καί αδελφοί της Σκήτης». Με τοιαύτα θαύματα καί θειες αποκαλύψεις, καί αγίας παραδόσεις καί επαγγελίας ζουν ενταύθα οί Πατέρες της Σκήτης, «την εαυτών σωτηρίαν κατεργαζόμενοι» κατά τον θείον Άπόστολον, έχοντες κραταιάν προστάτιν καί εφορον, μετά την Κυρίαν Θεοτόκον, την σεπτήν Αυτής μητέρα, την άγίαν καί πανένδοξον καί θαυματουργόν "Άνναν, ης ή χάρις καί ή βοήθεια είη μεθ' ημών καί υμών εν παντί καί πάντοτε. Αμήν».




Χαρακτηριστικό της ευλάβειας των Άγιαννανιτών πατέρων είναι το παρακάτω περιστατικό του ιερομόναχου Μήνα με ένα ψαρά, πού πήγε Κυριακάτικα να του πωλήσει ψάρια για την πανήγυρη της καλύβης του: «Ό Γέροντας παραξενεύτηκε πότε τα έπιασε, γιατί ήταν Κυριακή. Ρωτάει λοιπόν τον ψαρά: -Πότε τα έπιασες; Εκείνος απάντησε: -Σήμερα το πρωϊ. Είναι φρέσκα-φρέσκα! Τότε ό παπα-Μηνάς του λέει: -Παιδί μου, δεν μπορώ να τα αγοράσω, είναι αφορισμένα, γιατί τα έπιασες την Κυριακή. Ό ψαράς δεν μπορούσε να το καταλάβει αυτό. Τότε του λέει ό Γέροντας: -Θέλεις να βεβαιωθείς γι' αυτό; Δώσε ένα ψάρι στο γάτο καί θα δείς ότι δεν θα το φάει. Πράγματι δεν το έφαγε το ψάρι ό γάτος, έδειξε αποστροφή. Αυτό φυσικά συγκλόνισε τον ψαρά καί στο έξης σεβόταν τίς Κυριακές καί τίς μεγάλες εορτές».
Στή Σκήτη της Αγίας Άννης, γράφει ό αείμνηστος Καθηγούμενος της Μονής Διονυσίου Γαβριήλ, «διελάρυζαν οί πνευματοφόροι πατέρες του παρελθόντος- εξ αυτής προήρχοντο οί πλήρεις πνεύματος καί σοφίας πνευματικοί, οί φρονηματίσαντες επί γενεάς καί εν ήμέραις δουλείας καί εκβιασμού συνειδήσεων το χριστεπώνυμον πλήρωμα, εις έμμονήν προς τα παραδεδομένα της άμωμήτου του Χριστού πίστεως καί εκείθεν έβλάστησε δεκάς όλη καλλινίκων μαρτύρων εν όσιότητι πρότερον τον τόπον καθαγιασάσης. Ημείς οί περιλειπόμενοι θα ενθυμούμεθα πάντοτε τον βαθυστόχαστον Κύριλλον, τον άπλούστατον πλην διακριτικώτατον Ίωάσαφ, τον βιβλικής μορφής Καισάριον καί τόσους άλλους πνευματικούς ιερομόναχους οικοδομήσαντας καί παρηγορήσαντας καί εις ούρανόν κατευθύνοντας χιλιάδας ψυχών δια της ιεράς έξομολογήσεως καί των πατερικών των νουθεσιών». Ό γέροντας Χαράλαμπος ό Άγιαννανίτης, πού κοιμήθηκε το 1945 στην καλύβη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, διακρινόταν όχι μόνο για τη σκληραγωγία στην οποία υποβαλλόταν, την αδιάλειπτη προσευχή καί τα φιλάνθρωπα αισθήματα του,άλλά καί για τη συνεχή μνήμη θανάτου. Ό Κύπριος γέροντας Νικόδημος της καλύβης της Αναλήψεως, παρά την πτώχεια του, ήταν τόσο φιλόξενος, πού έμοιαζε «ή φιλοξενία του με αυτήν του Πατριάρχου Αβραάμ. Κάθε οδοιπόρος θα εύρισκε εις την καλύβην του στέγην. Κάθε πεινασμένος άρτον. Κάθε πτωχός έλεος καί εύεργεσίαν». "Εξεδήμησε σε ηλικία 100 χρόνων καί φανέρωσε προορατικό χάρισμα. Στήν Κύπρο ήταν μάγειρας του Βρετανού Αρμοστή, αλλά απαρνήθηκε την κοσμική ζωή για την πνευματική.

Στή Σκήτη πάντοτε συνδυαζόταν το θαυμάσιο φυσικό περιβάλλον με την καλλιέργεια του εσωτερικού πνευματικού κόσμου των πατέρων, όπως με εξαίρετο τρόπο το αποδίδει ό Χερουβείμ ό Άγιαννανίτης: «Το πνευματικό περιβάλλον της σκήτης μας, γεμάτο ζωή καί φως με τίς όσιακές καί αγωνιστικές μορφές των πατέρων, εναρμονιζόταν άριστα με το ασύγκριτο φυσικό πλαίσιο της μικρής εκείνης πολίχνης. Τα άφθονα νερά της, οί καταπράσινοι κήποι με τα καρποφόρα δένδρα, τα άνθη, τα πουλιά με προεξάρχοντα το αηδόνι καί το κοτσύφι, τα βράχια, ή σιωπή, Ολα αυτά έδιναν μια μαγευτική όψη.
Κάθε απόγευμα, το καλοκαίρι, μετά τον εσπερινό άρχιζε το πότισμα του κήπου μας. Το νερό κελάρυζε κι έτρεχε από τίς στέρνες στους κήπους δημιουργώντας μια όμορφη συναυλία. Πολλές φορές βοηθούσα τον π. Παΐσιο στο πότισμα. Τίς ώρες εκείνες γινόταν ένα είδος συναγερμου για την καλλιέργεια καί συντήρηση των κηπουρικών μας.


Πιο κάτω από μας, στην καλύβη του Αγίου Σεραφείμ, έμενε ό μακαριστός παπα-Διονύσιος με τους εκλεκτούς υποτακτικούς του Σεραφείμ καί Γελάσιο. Συνέπιπτε να περιποιούνται κι αυτοί την ίδια ώρα τον κήπο τους, καθώς καί οί περισσότεροι από τους άλλους πατέρες. Όλοι όμως είργάζοντο με σιωπή καί προσευχή. Ή σκήτη τότε έμοιαζε με μελισσώνα, με ήσυχη, όμογνωμούσα πνευματική οικογένεια».


(Από το βιβλίο του Ι.Μ.Χατζηφώτη,Η σκήτη της Θεοπρομήτορος Αγ.Άννης στο Άγιον Όρος "Άθως, εκδ. Άδελφότητος Θεοφιλαίων, "Αγ. Όρος)
ΠΗΓΗ

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Η μητέρα να προσεύχεται σιωπηλά & με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό,ν' αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της

Κάθε φορά, που ο Γέροντας μιλούσε για την προσευχή, αντιλαμβανόμουν ότι δεν εννοούσε μια προσπάθεια επιδερμική και αποσπασματική , αλλά βαθιά και διαρκή.
Κάποτε αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα του παιδιού μίας γνωστής στο Γέροντα και σε μένα μητέρας, η οποία μου ζήτησε να τον ρωτήσω σχετικά, μου είπε: « Το παιδί έχει ένα εσωτερικό πρόβλημα και γι' αυτό συμπεριφέρεται έτσι.
Το παιδί είναι καλό , δεν το θέλει αυτό που κάνει , αλλά αναγκάζεται , είναι δεμένο από κάτι. Δε διορθώνεται με τη λογική , δε μπορείς να το πείσεις με συμβουλές, ούτε να το αναγκάσεις με απειλές. Αυτό θα κάνει τα αντίθετα.
Μπορεί να γίνει χειρότερα, μπορεί να μείνει έτσι, μπορεί και να απαλλαγεί από αυτό. Για να απαλλαγεί, πρέπει να εξαγιασθεί η μητέρα του. Για να ελευθερωθεί, θέλει κοντά του έναν άγιο άνθρωπο , με πολλή αγάπη, που δε θα του κάνει διδασκαλία, ούτε θα το φοβερίζει , αλλά θα ζει με αγιότητα, και το παιδί, που θα τον βλέπει , θα ζηλέψει και θα τον μιμηθεί.
Προ πάντων το παιδί θέλει κοντά του έναν άνθρωπο πολλής και θερμής προσευχής. Η προσευχή κάνει θαύματα. Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται στο αισθητό χάδι στο παιδί της, αλλά να ασκείται στο πνευματικό χάδι της προσευχής.
Όταν πάει να το χαϊδέψει χωρίς προσευχή, το παιδί κάνει έτσι ( απλώνει βίαια τα χέρια και απωθεί τη μητέρα). Όταν όμως χωρίς να το χαϊδέψει , κάνει μυστικά για το παιδί της θερμή προσευχή, τότε αυτό αισθάνεται στην ψυχή του ένα ανεξήγητο , για κείνο, πνευματικό χάδι, που το ελκύει προς τη μητέρα του.
Η μητέρα στην προσευχή της για το παιδί πρέπει να λιώνει σαν τη λαμπάδα. Να προσεύχεται σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό , ν' αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της.

Γέροντας Πορφύριος/πηγή