Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Ο 9χρονος αγωνίζεται πάντα με τον παράλυτο αδελφό του!


Η δύναμη της αγάπης και η δύναμη της ψυχής βρίσκεται στην ιστορία των δυο μικρών αγοριών, Κέιντεν και Κόνερ, η οποία έκανε πολλούς ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη να δακρύσουν.

Τα δύο αδέρφια, κάνουν τρίαθλο μαζί. Τρέχουν, κολυμπάνε και κάνουν ποδήλατο. Με τη μόνη διαφορά ότι ο Κέιντεν, 6 ετών, έχει εγκεφαλική παράλυση και δε θα μπορέσει να περπατήσει ή να μιλήσει ποτέ.

Ο αδερφός του Κόνερ, που είναι μόλις 9 ετών, ήθελε απλά να μπορεί να παίζει με τον αδερφό του και  αποφάσισε ότι θα τρέχουν μαζί μια φορά την εβδομάδα και έπειτα ότι θα τον τραβάει και θα τον σπρώχνει στα αθλήματα του τριάθλου αφού είναι αυτό που αγαπάνε. Οι δυο μικροί αθλητές συγκίνησαν με την ιστορία τους και παρόλο που πάντα τελειώνουν τελευταίοι στους αγώνες δε τους νοιάζει, γιατί τερματίζουν μαζί.

«Έχουν βρει αυτό που αγαπάνε, το πάθος τους. Μετά το πρώτο αγώνα, δέθηκαν με έναν ιδιαίτερο τρόπο και δε μπορώ να το εξηγήσω», λέει η μητέρα τους

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Γιαγιά να με περιμένεις!


«Στις εφηβικές μου αναμνήσεις συνυπάρχουν τα πάρτι, η ρόκ μουσική και η γιαγιά μου. Για εκείνην, η ρόκ μουσική δεν ήταν παρά ένας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο την νεανική μας σύγχυση, από όσο εμείς την νηφάλια σοφία της. Ήξερε που πηγαίναμε, αλλά ποτέ δεν έμπαινε στον πειρασμό να αντιπαρατεθεί προς ό,τι θεωρούσε φυσικό για την ηλικία μας. Σηκωνόταν, μας φιλούσε, ευχόταν να περάσουμε καλά, κι ύστερα προσέθετε να έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας εκεί που θα είμαστε, και ας κάνουμε ό,τι θέλουμε. Μετά μας σταύρωνε, ευχόταν να είναι η Παναγιά μαζί μας, και συμπλήρωνε διστακτικά, σαν να μην ήταν σίγουρη αν έπρεπε ἠ όχι να το ξεστομίσει, να μην αργήσουμε, γιατί θα προσευχόταν για μας όσο λείπαμε και δεν άντεχε να ξενυχτάει…

Τελειόφοιτος της Ιατρικής, αφελώς πεπεισμένος για την παντοδυναμία της επιστήμης, βρέθηκα στην Μονή Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ. Έμεινα μόνο λίγες μέρες στο μοναστήρι αλλά η ανακάλυψη υπήρξε συγκλονιστική. Οι μοναχοί ζούσαν με τον τρόπο της γιαγιάς μου. Αναγνωριστικά σημάδια: το κομποσχοίνι, το ανεπιτήδευτο χαμόγελο και η άνευ όρων αποδοχή του άλλου.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πήγα να δω τη γιαγιά. Μισοαστεία-μισοσοβαρά της είπα κάποια στιγμή: «Τόσα κομποσχοίνια έχεις, δεν θα μου δώσεις κι εμένα ένα;» Σοβάρεψε απότομα. Σχεδόν βούρκωσε. Πήγε και μου έφερε ένα κομποσχοίνι μεταξωτό και είπε: 
«Πόρτο. Είναι το δικό σου. Στο φυλάω τρία χρόνια και περίμενα πότε θα μου το ζητήσεις». Η γιαγιά μου περίμενε να γυρίσω· από τα πάρτι, από τήν Αγγλία, από τον λανθασμένο δρόμο. Εγώ, και όσοι άλλοι συμπεριλαμβάνονταν στην προσευχή της…

Λίγους μήνες, πριν την αναχώρηση από τα επίγεια, με είχε πάρει ιδιαιτέρως και με αιφνιδίασε πάλι. Σε ένα χαρτοκιβώτιο είχε μαζέψει μια σειρά με όλα τα λειτουργικά βιβλία. Με την ίδια απλότητα, που μου έδωσε το «δικό μου» κομποσχοίνι, μου άφησε ρητή εντολή: «Αν κάποιος από σας γίνει ιερέας, θα τα κρατήσει αυτός. Αν όχι, θα βρεις κάποιο φτωχό ναό και θα τα δώσεις εκεί»…

Στην κηδεία της πολλοί άγνωστοι εμφανίστηκαν και μιλούσαν γι’ αυτήν με ευγνωμοσύνη. Όπως εκείνη η ηλικιωμένη κυρία, που έλεγε ότι η γιαγιά συνέχισε να την δέχεται στο σπίτι της, όταν όλοι την απέφευγαν. Και αυτό, γιατί απόκτησε ένα εξώγαμο παιδί λίγο μετά τον πόλεμο και την θεωρούσαν πόρνη. Διηγιόταν, ανάμεσα στα κλάματα, πως της έχωνε τσάντες με τρόφιμα κάτω από το παλτό, παρακαλώντας την να μην το μάθει κανείς…».

 Η γιαγιά μου και πολλοί άλλοι ευλογημένοι παππούδες και γιαγιάδες αναπαύονται πια εν ειρήνη. Η ευθύνη για το σήμερα και το αύριο έχει περάσει στα χέρια μας. Καλούμαστε να καθρεφτίσουμε τον εαυτό μας στην παρακαταθήκη που μας άφησαν και να προβληματιστούμε σοβαρά για τον τρόπο, που θα διαχειριστούμε την πνευματική μας κληρονομιά.

(Πρωτ. Αδαμάντιου Αυγουστίδη, Αναπλ. Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Παν/μίου Αθηνών.

«Παραμυθητική Θεολογία», εκδ. Δομή.)
 /4synodoiporoi

Το τρομακτικό όραμα για τις εκτρώσεις του Οσίου Γαβριήλ του δια Χριστόν σαλού και ομολογητού

 Ο π. Γαβριήλ ποτέ δεν σταμάτησε να εργάζεται. Δούλευε για κάποιο διάστημα ως αγρότης στα κολχόζ, όπου και διέμενε. Εκεί στερήθηκε για λίγο την ησυχία, καθώς δεν ήταν εύκολο να μένει μόνος του. Βρήκε όμως πολύ γρήγορα μια σπηλιά, την οποία είχαν εγκαταλείψει οι βοσκοί, την καθάρισε κι εγκαταστάθηκε εκεί. Πολύ πιθανό είναι την άγνωστη σε μας περίοδο της ζωής του να την πέρασε εκεί, στη σπηλιά. Ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε για τους ασκητές και τους σπηλαιώτες φανέρωνε μια εξοικείωση με τη ζωή αυτή, ενώ το πρόσωπο του φορτιζόταν και μια ανεπιτήδευτη τρυφερότητα διαγραφόταν στην έκφραση του.

 Οι πιστοί συχνά του ζητούσαν να κάνουν παρακλήσεις για να πληθαίνει και να αναπτύσσεται η Γεωργία.
  Κάποια φορά, κατά τη διάρκεια της παράκλησης στο ναό Σιόνι, ο άγιος είδε ένα τρομακτικό όραμα. Διηγείται ο ίδιος:
«Ήταν δυο στρατιωτικοί, με αρχαίες στρατιωτικές στολές, που έδειχναν εμένα: "Να! Αυτός είναι!". Ήρθαν πλάι μου και με πήραν μαζί τους. Με δυσκολία καταλάβαινα. Διέκρινα ένα άσπρο σπίτι χωρίς σταυρό. Με έβαλαν μέσα. Ήταν τελείως σκοτεινά. 
 Έκλεισαν τις πόρτες και μ' άφησαν εκεί. Όταν τα μάτια μου συνήθισαν στο σκοτάδι, είδα πεταμένα στο πέτρινο πάτωμα παιδάκια, που είχαν το μέγεθος ενός μικρού δαχτύλου και κείτονταν μέσα στα αίματα. Από μια τρύπα στο ταβάνι έπεφταν κι άλλα νεκρά παιδάκια, τόσα πολλά που δεν μπορούσα να σταθώ πουθενά. Όλα γύρω ήταν βουτηγμένα στο αίμα. Στεκόμουν στις μύτες των ποδιών μου. Και ξαφνικά άνοιξε η πόρτα κι άκουσα μια φωνή: " Έρχεται! Έρχεται!" Παραξενεύτηκα. "Ποιος έρχεται; Φαίνεται θα 'ναι εδώ το αφεντικό. Θα παρακαλέσω να με αφήσουν να φύγω από εδώ", σκέφτηκα. Πάλι ήρθαν εκείνοι οι δύο στρατιωτικοί. Στάθηκαν στην είσοδο και στην έξοδο και δεν μου επέτρεπαν να φύγω. Κόλλησα στον τοίχο. Τότε είδα την Παναγία να έρχεται με τη συνοδεία αγγέλων και αγίων. Ήταν ντυμένη στα λευκά. Την αναγνώρισα αμέσως. Με κοίταξε αυστηρά, μου έδειξε τα ματωμένα παιδιά και μου είπε: 'Τι' αυτό με παρακαλάς; Έτσι θα πληθαίνει η Γεωργία; Εγώ θα ευλογώ κι αυτοί θα σκοτώνουν;" Γύρισε κι έφυγε. Έπειτα με πήραν οι δυο στρατιωτικοί και με έφεραν στο κελί μου».

Την επομένη ο π. Γαβριήλ αποκάλυψε αυτό το όραμα σ' όσους ήταν παρόντες στην ικεσία και παρακάλεσε όλες τις γυναίκες να προσεύχονται προειδοποιώντας τες: «Μητέρες, μην κάνετε εκτρώσεις! Βοηθήστε να σωθεί η Γεωργία! Φοβήθηκα τόσο πολύ όταν είδα οργισμένη την Παναγία, που δεν ήξερα πού να πάω. Δεν επιθυμώ κανείς να δει έτσι τη Βασίλισσα του Ουρανού και της Γης».

Ποιο παιδί σας «αγαπάτε» περισσότερο;

Νινέττα Φαφούτη
Όταν ήμουν μικρή ήμουν σίγουρη ότι ο μπαμπάς μου έτρεφε μια ιδιαίτερη αδυναμία σε μένα, ενώ η μητέρα μου στον αδελφό μου. Παρόλο που κανένας από τους δύο δεν το παραδεχότανε (τουλάχιστον όχι μπροστά μας) εμείς το είχαμε εισπράξει. Ωστόσο, κανένας από τους δύο μας δεν είχε παράπονο γιατί μας έδιναν τόσο απλόχερα την αγάπη, την στοργή και την φροντίδα τους, που τι σημασία είχε αν υπήρχε ενδόμυχα μία μικρή «αδυναμία»;
Μία άκρως ενδιαφέρουσα έρευνα διεξήχθη στις ΗΠΑ από το περιοδικό parenting.com και την εκπομπή Raising America του καναλιού HLN. Περίπου 1.000 αναγνώστριες, τηλεθεάτριες και χρήστες των social media και των δύο μέσων, όλες  τους μαμάδες, ρωτήθηκαν πως πραγματικά νιώθουν με την μητρότητα. 
Τα αποτελέσματα της έρευνας υπήρξαν ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά μιας και καλά κρυμμένα «ένοχα» μυστικά τους βγήκαν στην επιφάνεια: 

Σχεδόν το ένα τέταρτο των μητέρων παραδέχτηκαν ότι έχουν μία μικρή προτίμηση σε κάποιο από τα παιδιά τους. 
Αυτό βέβαια δεν είναι εύκολο να το παραδεχτεί κάποιος γονιός, πόσο μάλλον μια μητέρα, αν αναλογιστούμε ότι οποιαδήποτε μορφή διάκρισης, ακόμα και απειροελάχιστης,  που μπορεί να αισθανόμαστε για κάποιο από τα παιδιά μας, αυτόματα δημιουργεί συναισθήματα ενοχής  και κατάκρισης, που δεν είναι καθόλου εύκολο να διαχειριστούμε, καθώς απέχουν πολύ από την εικόνα και το ιδεώδες της τέλειας  μητέρας, εκείνης της άμεμπτης κι αλάθητης σε όλα. 
Ο ειδικός στην ανατροφή των παιδιών και συγγραφέας του βιβλίου When Your Kids Push Your Buttons, Bonnie Harris , MS Ed, τονίζει ότι πρόκειται για ένα συναίσθημα απόλυτα φυσιολογικό. Και αυτό γιατί είναι φυσικό μια μητέρα να αισθάνεται λίγο περισσότερο δεμένη με ένα συγκεκριμένο παιδί της. Μπορεί το συγκεκριμένο παιδί να είναι πιο τρυφερό και εκδηλωτικό απέναντί της, να ταιριάζει πιο πολύ στην ιδιοσυγκρασία της, ακόμα και να αισθάνεται ότι είναι πιο εύκολο και καλόβολο για να το μεγαλώσει. Σε καμία περίπτωση δεν χρειάζεται να νιώθετε ενοχές για αυτή την προτίμηση, εφ’ όσον δεν το δείχνετε με την συμπεριφορά σας, κάνοντας τα υπόλοιπα παιδιά να νιώθουν άσχημα μ’ αυτήν την «αδυναμία». 
 
Επίσης η έρευνα έδειξε ότι πάνω από το 35% των ερωτηθέντων μαμάδων μερικές φορές εύχονταν το παιδί τους να έμοιαζε περισσότερο ...με το παιδί κάποιου άλλου. 
Τις περισσότερες φορές μάλιστα αναρωτιόμαστε γιατί το δικό μας παιδί δεν συμπεριφέρεται το ίδιο καλά όπως ο φίλος του. Άλλες φορές «ζηλεύουμε» τα ταλέντα του άλλου παιδιού…πιο εξωστρεφής, πιο κοινωνικός, καλύτερος μαθητής ή αθλητής, πιο «καλό» παιδί. Αυτό βέβαια γίνεται γιατί κατά βάθος, εμείς οι γονείς βλέπουμε τα παιδιά μας ως αντανάκλαση του εαυτού μας, αν δεν είναι σε κάποιο τομέα στο επίπεδο που επιθυμούμε ως γονείς,  έχουμε συχνά την αίσθηση ότι είμαστε εμείς υπεύθυνοι γι’ αυτό. Θα πρέπει επίσης να συνειδητοποιήσουμε ότι πιθανότατα, εξιδανικεύουμε υπερβολικά τους "αψεγάδιαστους" φίλους του. Μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά αυτά τα «ζούμε»» και τα βλέπουμε σε μεμονωμένες περιπτώσεις και για μικρά χρονικά διαστήματα, άρα δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την γενικότερη συμπεριφορά τους, την απόδοση τους και το χαρακτήρα που ξετυλίγουν αυτά τα παιδιά μπροστά στους δικούς τους γονείς. Που ξέρουμε; Μπορεί και εκείνοι οι γονείς, ορισμένες φορές να ήθελαν το παιδί τους να ήταν σαν το δικό μας. 
Ας πάρουμε λοιπόν την απόσταση που χρειαζόμαστε για να αναρωτηθούμε αν προβάλουμε στο παιδί μας κάποιες από τις δικές μας ανάγκες και απωθημένα της παιδικής μας ηλικίας, νομίζοντας ότι αποτελούν και δικές του επιθυμίες. Ας μην ξεχνάμε ότι το παιδί μας είναι ένα εντελώς ξεχωριστό άτομο με τον δικό του χαρακτήρα και τις δικές του ανάγκες. 
Τέλος, ας προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε καλύτερα το παιδί μας και να το αποδεχθούμε για αυτό που είναι. Ανακαλύπτοντας τα κοινά μας σημεία, ας τα θέσουμε σαν βάση για μία ουσιαστική σχέση μαζί του. 

Εξάλλου –και νομίζουμε πως όλες οι μαμάδες θα συμφωνήσουν- όλα στο τέλος καταλήγουν σ’ αυτό που απαντούσε και η δική μου μαμά όταν την ρωτούσα σε ποιο από τα παιδιά της έχει μεγαλύτερη αδυναμία: «Καρδιά μου, όποιο δάχτυλο κι αν κόψεις το ίδιο θα σε πονέσει».

πηγή

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Οι άγνωστες ηρωίδες που θυσιάστηκαν για την ελευθερία !

Οι άγνωστες ηρωίδες που θυσιάστηκαν για την ελευθερία !
  Ακριβή Νικολετοπούλου, Άννα Θωμάκου – Παυλάκου και Ελένη Βαλλιάνου

Η 60χρονη μάνα  Λουκία Τοπάλη και  η  38χρονη  κόρη  της Σοφία  Τοπάλη κρεμασμένες  στο  ίδιο  δέντρο. Η 40χρονη  Καλλιόπη  Μαράτου – Χρήστου από το  Αργοστόλι δολοφονημένη στο  3ο χιλιόμετρο του  δρόμου από  Θεσσαλονίκη προς  το Κιλκίς. Η δεκαεξάχρονη  Άννα Θωμάκου – Παυλάκου πυροβολήθηκε απ’ τους  Ναζί και  έπεσε  σε  πηγάδι για  να  σωθεί και  να  εκτελεστεί λίγους μήνες  αργότερα στο  Χαϊδάρι. Η Μαργαρίτα  Δημοπούλου και  η  22χρονη Καίτη  Βαϊδου εκτελέστηκαν επίσης  στο  Χαϊδάρι. Η 18χρονη Ήβη  Αθανασιάδου δολοφονήθηκε  την  ώρα που  έγραφε  συνθήματα στους  τοίχους. Η 25χρονη Αλίκη  Χεμίκογλου έπεσε  χτυπημένη από  τα μανιασμένα  φλογοβόλα  των Γερμανών.
Ο  μακρύς  κατάλογος
   Η 31χρονη Αγγελική Ρογκάκου εκτελέστηκε μαζί  με  21  συναγωνιστές της. Μα είναι  μακρύς  ο  κατάλογος των  “ ηρωίδων ‘που  παραμένουν  άγνωστες και  περιμένουν  να  στηθεί το  “ Ηρώο  της Ελληνίδας “ που τους υποσχέθηκε  η Ελληνική  Πολιτεία.
   Δεν  καταγράφεται στα  διεθνή  χρονικά  της  Αντίστασης ανάλογη  περίπτωση και  δεν ανιχνεύονται  στη  διεθνή  βιβλιογραφία τα  στοιχεία  ηρωισμού με  τα  οποία τροφοδότησαν  την  Ιστορία οι  Ελληνίδες όπου  κι’ αν  βρέθηκαν. Έπιασαν το  νήμα από  εκεί  που  το  είχαν  αφήσει η Μπουμπουλίνα, η Τζαβέλαινα και  το  έσυραν μέχρι  την  ημέρα  της  απελευθέρωσης, αφήνοντας πίσω  τους τα  ίχνη  της  Ελληνικής  ψυχής.
   Εκατοντάδες ρίχτηκαν στις  φυλακές, βασανίστηκαν και  υπέφεραν, Δεκάδες έμειναν ανάπηρες, περισσότερες  μεταφέρθηκαν σε  στρατόπεδα συγκέντρωσης και  χιλιάδες  ήταν εκείνες οι  οποίες  στήριξαν  τις  αντιστασιακές  Οργανώσεις. Οι  περισσότερες  μετά  τον  πόλεμο επέστρεψαν  στην  καθημερινότητα και τις  οικογένειές  τους χωρίς  να  αναζητήσουν  δάφνες.
   Και  έμειναν οι  ιστορικοί  Έλληνες  και  ξένοι, να  αναρωτιούνται τι  μπορεί  να  έκρυβε στην  ψυχή  τους η  καταγόμενη  από  τα  Κρώρα  Θηβών 22χρονη Καίτη  Βαϊδου, όταν  στεκόταν  μπροστά στους  Γερμανούς στρατοδίκες που  την  καταδίκασαν σε  θάνατο ή όταν την  εκτελούσαν τον Αύγουστο  του  1944.
   Ήξερε τόσα πολλά κι’ όμως δεν  μίλησε. Δεν  μαρτύρησε. Έστησε το  κορμί  της για να της  πάρουν τη  ζωή  οι  άνανδροι. Τι  αισθανόταν η Ζαν  ντ΄Αρκ της  Γαλλικής  Αντίστασης, όπως αποκαλούσε ο  Τύπος  την Ελένη  Βαλλιάνου ( 1909 – 1944 ) ; Γόνος πλούσιας  Ελληνικής οικογένειας, θυσίασε τη  ζωή  της για να  συλληφθεί από  την  Γκεστάπο και  να  εκτελεσθεί. Ηρωίδα της  Γαλλίας, ένας  δρόμος στις Κάννες  φέρει  το  όνομά  της (rue Helene Vagliano).
H   Oλλανδέζα
  Προφανώς, αισθανόταν το ίδιο  και  η Ολλανδέζα  Lucie van Schelle, σύζυγος  του Παναγιώτη  Τοπάλη, γνωστή  ως  Λουκία στα Λεχώνια Βόλου, όπου  είχαν εγκατασταθεί σε  ένα  απέραντο  κτήμα.
   Ο άνδρας  της είχε  φύγει απ’ τη  ζωή  πριν από  τον  πόλεμο και  εκείνη έμεινε με  την  κόρη  της  Σοφία (γεν 1906). Στα  χρόνια  της  Κατοχής μετέβαλαν  το  σπίτι τους σε  καταφύγιο μαχητών του  Εθνικού  αγώνα. Γνωρίζοντας ξένες  γλώσσες έγραφαν  στον  τύπο της  Αντίστασης και  σε  εφημερίδες του εξωτερικού, διέθεταν  χρηματικά  ποσά, οργάνωναν  συσσίτια και  παντοιοτρόπως βοηθούσαν όσους  πολεμούσαν  τον  κατακτητή.
   Κάτω  από περίεργες  συνθήκες συνελήφθησαν από  τους  Γκεσταπίτες και  υπέφεραν αφάνταστα μαρτύρια  για  να  ομολογήσουν.
   “ Έπραξα  το  καθήκον  μου “ είπε  η  Σοφία  λίγο πριν την  κρεμάσουν στο  ίδιο δέντρο  με  την  μάνα  της  και  μία  ακόμα  Ελληνίδα, τη  Φιλίτσα  Καλαβρού, 40  ετών. Τρεις όμορφες και  γενναίες  ψυχές άφησαν  την  τελευταία  τους  πνοή  σε  ένα  δέντρο…
   Ακολούθησε  πλιάτσικο από  τους  Γερμανούς και τους  ελάχιστους  Έλληνες  προδότες συνεργάτες  τους. Συλλογές  έργων τέχνης, αμέτρητα  ασημικά και  πορσελάνες, κοσμήματα, πολύτιμες  πέτρες και  χιλιάδες  λίρες ήταν τα  αργύρια  της  προδοσίας  τους.
Η “ τυχερή “ ράφτρα και  η ( εκ  Παρισίων ) κόρη  γνωστού γιατρού.
  Αλλά και η  φτωχή  ράφτρα Νίκη  Χωμενίδου στην  Αθήνα  είχε μετατρέψει το  σπίτι  της  στην οδό Ρόδου σε  μόνιμο  καταφύγιο  Βρετανών. Ανήκε  στη  ομάδα της  Λέλας  Καραγιάννη, έδρασε με  ευφυία και  δυναμισμό και  οι  περιπέτειές  της ξεκίνησαν  από  το  1941.
   Μπαινόβγαινε  στις  φυλακές, αλλά  συνέχισε τη  δράση  της μέχρι  που  στάλθηκε ως  επικίνδυνη στις  Ιταλικές  φύλακές Trani. Κατόρθωσε  ωστόσο να  επιζήσει και  πολλά χρόνια  αργότερα  να τιμηθεί απ’ τη  Βρετανική  Κυβέρνηση. Δεν κατόρθωσε  όμως  να  γλιτώσει η  γεννημένη στο  Παρίσι Εθνομάρτυρας Αλίκη Χεμίκογλου, κόρη  του  γνωστού στη  Αθηναϊκή κοινωνία,  γιατρού Γ.Χεμίκογλου.
   Ο πόλεμος τη  βρήκε στην  Αθήνα, φόρεσε  τη  στολή  της  νοσοκόμας και  βρέθηκε  στο μέτωπο. Όταν έβγαλε  τη  στολή  της νοσοκόμας, μπήκε στην  Αντίσταση, σημείωσε  μεγάλες  επιτυχίες στον  τομέα  της  κατασκοπίας, αλλά  οι  Γερμανοί βρέθηκαν  στα  ίχνη  της λίγο  προτού φύγει για  τη  Μέση Ανατολή. Πρωτάκουστα μαρτύρια  στις εγκαταστάσεις των SS ( Μέρλιν  6 ). Της  ξερίζωσαν  τα  μαλλιά, τη  στεφάνωσαν  με  σίδερο που  έσφιγγε, τη  μαστίγωσαν και  διοχέτευσαν ηλεκτρικό ρεύμα στα ευαίσθητα  σημεία  του  σώματός  της. Κι’ όμως, σακατεμένη την πήγαν να “ ψυχαγωγήσει “ Γερμανούς  στρατιώτες, απ’ όπου  απέδρασε. Βρίσκει  καταφύγιο  στο  χωριό  Χρυσό της  Άμφισσας, σε  ένα χαμόσπιτο όπου προσπαθούσε  να  περάσει τη  νύχτα. Εκεί  την  “ εντόπισαν και την  έκαψαν  με  φλογοβόλα οι  Γερμανοί  τον  χειμώνα  του  1943 .
“ Αυτός  είναι ωραιότερος  θάνατος “
 Την  τύχη της  Χεμίκογλου ακολούθησε και  η καταγόμενη  απ’ την  Αμαλιάδα Ηλείας και γεννημένη το  1912 ηρωίδα  Ακριβή Νικολετοπούλου. Εργάστηκε  στην  παρανομία, βοήθησε  στην  έκδοση εφημερίδας, εισήλθε στη  μυστική υπηρεσία  των  Άγγλων και μεθόδευσε την εγκατάσταση  πομπού  στα  Ζαρουχλαίίκα. Όταν  άρχισε να κινεί  υποψίες, ήρθε στην  Αθήνα και  έδρασε  με  το  ψευδώνυμο  Έφη. Συνελήφθη στο  ξενοδοχείο των “ Ξένων “ ( οδός  Αιόλου ), υπέστη  φρικτά  βασανιστήρια, καταδικάστηκε  σε  θάνατο και  εκτελέστηκε στις  8  Σεπτεμβρίου 1944. Στο  τελευταίο γράμμα προς  τους  γονείς  της έγραφε : “ Είμαι  ευχαριστημένη γιατί  πεθαίνω  σαν  Ελληνίδα. Ό  ωραιότερος  και τιμιότερος  θάνατος “ !  Έναν  όμορφο  θάνατο για  την  πατρίδα  ήθελαν  οι Ελληνίδες, που  περιμένουν να  γραφτεί η  ιστορία τους και  να  ανεγερθεί  το “ ηρώο “ τους.
Ελευθέριος Σκιαδάς
Από την εφημερίδα «Κυριακάτικη  Δημοκρατία», 27/10/2013

Τί σημαίνει αγαπώ τον άνδρα μου ή την γυναίκα μου ;



Μητρ. Σισανίου καί Σιατίστης κ. Παύλου


Ας ἔρθουμε ὅμως λιγάκι πιό κοντά σέ πιό ἀνθρώπινα πράγματα. Τί συμβαίνει μ’ ἕνα ζευγάριἀνθρώπων; Ποῦ θεμελιώνεται αὐτή ἡ σχέση κι αὐτόςὁ γάμος; Δέν μπορεῖ νά ἔχει ἄλλο θεμέλιο, παρά στήν ᾿Ελευθερία καί στήν ᾿Αγάπη. Πόσες φορέςἐπιδιώκουμε νά ἀλλάξουμε τόν ἄλλον, νάἀφομοιώσουμε τόν ἄλλον; Αὐτό σημαίνει πώς δέν τόν ἀγαπᾶμε. Γιατί, στήν πραγματικότητα, γνώρισεςἕναν ἄνθρωπο, τόν ἀγάπησες γι’ αὐτό πού εἶναι, τώρα γιατί θές νά τόν ἀλλάξεις;

 Καί μέ τί κριτήριο, θέλεις;
 Μέ τό κριτήριο ὅτι ἐσύ εἶσαι καλύτερος ἀπό ἐκεῖνον; ᾿Εκείνη ἤ ἐκεῖνον;
 Ποιό εἶναι τό κριτήριο; Καί γιατί αὐτό τό κριτήριο δέν εἶναι ἐγωϊστικό, δικό σου;  ῾Ο γάμος εἶναι ὁ μόνος χῶρος πού ἕνα κι ἕνα κάνει πάλι ἕνα. ῎Εχουμε ἕνα πρόσωπο, μία ἀντρόγυνη φύση, στά δύο αὐτά πρόσωπα. Εἴπαμε ποιό εἶναι τό καλούπι: «Μονάς ἐν τριάδι, καί τριάς ἐν μονάδι». Δέν ὑπάρχει ἄλλο σταθερώτερο θεμέλιο ἀπό τήν ᾿Ελευθερία καί τήν᾿Αγάπη σάν θεμέλιο αὐτῆς τῆς σχέσης. Πολύ περισσότερο ὅταν αὐτή ἡ᾿Ελευθερία κι αὐτή ἡ ᾿Αγάπη μπολιάζεται στή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί γίνεται - γι’ αὐτό ὁ γάμος εἶναι μυστήριο -, ᾿Ελευθερία καί ᾿Αγάπη τοῦ Θεοῦ, πού προσφέρεται στόν ἄνθρωπο.
  Τί σημαίνει ᾿Ελευθερία; Σεβασμός τῆς ἑτερότητας τοῦ ἄλλου. Βρῆκες ἕναν ἄνθρωπο. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι κάτι ἄλλο ἀπό σένα. Πῶς αὐτό τό ὑπολογίζεις; πόσο τό ἐκτιμᾶς; Ἀκόμα περισσότερο πόσο θεωρεῖς δῶρο τοῦ Θεοῦ τήν ἑτερότητα τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου μέ ὅ,τι χαρίσματα μά κι ἐλαττώματα ἄν ἔχει. ᾿Εάν πραγματικά ἀγαπῶ τόν ἄλλον, θέλω νά παραμείνει ἕτερος, γιατί τότε μόνο θά μπορῶ νά τόν ἀγαπῶ. ῎Αν τόν ἄλλο θέλω νά τόν ἀφομοιώσω, ἐάν θέλω νά γίνει σάν κι ἐμένα, δέν τόν ἀγαπῶ, θέλω νά ὑποτάξω τήν προσωπικότητά του. Κι αὐτό δείχνει δύο λάθη. ῞Οτι θεωρῶ τόνἑαυτό μου κριτήριο, ἀπ’ ὅποιον κι ἄν γίνεται ἡ κίνηση αὐτή, καί ὅτι δέν σέβομαι τήν ἑτερότητα τοῦ ἄλλου. ῞Οπου ὑπάρχει ἀληθινή ἐλευθερία, ὑπάρχει κι ἀληθινή ἀγάπη. Κι αὐτή δέν ὁδηγεῖ στήν ἀφομοίωση οὔτε στήν ἰσοπέδωση,ἀλλά στήν ἀναγνώριση τοῦ ἄλλου.

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Τα όνειρα – Αγ. Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ.

Οι δαίμονες χρησιμοποιούν τα όνειρα για να ενοχλήσουν και να πληγώσουν τις ανθρώπινες ψυχές. Με παρόμοιο τρόπο, οι άπειροι στον πνευματικό αγώνα Χριστιανοί, που δίδουν σημασία στα όνειρα, κάνουν κακό στον εαυτό τους. Είναι έτσι, σημαντικό ναδιακρίνουμε την ακριβή σημασία των ονείρων σε κάποιο πρόσωπο που η φύση του δεν έχει ανανεωθεί με το Άγιο Πνεύμα.
Κατά τη διάρκεια του ύπνου η κατάσταση ενός κοιμωμένου προσώπου είναι τέτοια ώστε ολόκληρος ο άνθρωπος χάνει την αυτοσυνειδησία της υπάρξεώς του και είναι σε μία κατάσταση λήθης. Κατά τη διάρκεια του ύπνου όλες οι εκούσιες δραστηριότητες και εργασίες σταματούν. Συνεχίζει μόνο αυτή η δραστηριότητα που είναι αναγκαία για την ύπαρξη και δεν μπορεί να σταματήσει. Στο σώμα το αίμα συνεχίζει την κυκλοφορία του, το στομάχι χωνεύει την τροφή, οι πνεύμονες διατηρούν την αναπνοή, το δέρμα εφιδρώνει. Στην ψυχή οι σκέψεις, οι φαντασίες και οι αισθήσεις συνεχίζουν να παράγονται, χωρίς όμως, την εξάρτηση της θελήσεως και της λογικής, αλλά με τη δράση της υποσυνείδητης φύσεώς μας.
Ένα όνειρο αποτελείται από τέτοιες φαντασίες, συνοδευόμενες από παράξενες σκέψεις και αισθήματα. Συχνά φαίνεται παράξενο ότι όλα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με τις θεληματικές και εν επιγνώσει σκέψεις του ανθρώπου. Αντίθετα παρουσιάζονται ξαφνικά και παράδοξα, σύμφωνα με τους νόμους και τις απαιτήσεις της φύσεως. Συχνά ένα όνειρο έχει μία χωρίς συνοχή εντύπωση των εκουσίων σκέψεων και επιθυμιών, ενώ άλλες είναι αποτέλεσμα μιας ιδιαίτερα ηθικής καταστάσεως του λογικού.
Έτσι ένα όνειρο δεν μπορεί και δεν πρέπει καθ’ εαυτό να έχει οποιαδήποτε σημασία. Η επιθυμία μερικών ανθρώπων να δουν στα παραληρήματα των ονείρων τους πρόβλεψη για το μέλλον τους, ή το μέλλον άλλων ανθρώπων, ή κάποιο άλλο νόημα, είναι ανόητη και παράλογη. 
Πώς μπορεί αυτό να είναι έτσι, αυτό που δεν έχει αιτία υπάρξεως; Οι δαίμονες που έχουν πρόσβαση στις ψυχές μας, κατά τη διάρκεια των ωρών που είμαστε ξύπνιοι, έχουν επίσης πρόσβαση και σ’ αυτές κατά τη διάρκεια του ύπνου. Επίσης κατά τη διάρκεια του ύπνου μας πειράζουν στο να αμαρτήσουμε, με το να αναμιγνύουν τη δική τους φαντασία με τη δική μας. Ακόμη όταν δουν μέσα μας ένα ενδιαφέρον για όνειρα, προσπαθούν να αυξήσουν το ενδιαφέρον μας για τα όνειρά μας. Σιγά – σιγά μάλιστα μας πείθουν να τα εμπιστευόμαστε. Μία τέτοια εμπιστοσύνη συνοδεύεται πάντα από πλάνη και η πλάνη κάνει τις διανοητικές μας απόψεις για τον εαυτό μας να λανθάνονται, οπότε όλη μας η ενεργητικότητα γίνεται σαθρή. Αυτό ακριβώς θέλουν και οι δαίμονες.
Σ’ αυτούς που είναι προχωρημένοι σ’ αυτή την εγωιστική αυτοθεώρηση, οι δαίμονες αρχίζουν να παρουσιάζονται σαν άγγελοι φωτός, με τη μορφή μαρτύρων και αγίων ακόμη και αυτής της Μητέρας του Θεού και του ίδιου του Χριστού. Χαίρονται με τον τρόπο που ζουν αυτοί οι πλανεμένοι, τους υπόσχονται ουράνια στέμματα και μ’ αυτό τον τρόπο τους οδηγούν σε μεγάλο ύψος αυτοεκτιμήσεως και υπερηφάνειας. Αυτό το ύψος είναι ταυτόχρονα και η άβυσσος του ολέθρου τους.
Πρέπει να ξέρουμε ότι αναμφίβολα στην παρούσα μας κατάσταση, η οποία ακόμη δεν έχει ανανεωθεί με τη χάρη, δεν είμαστε έτοιμοι να δούμε άλλα όνειρα, εκτός από αυτά που ύπουλα ετοιμάζουν για μας οι δαίμονες. Όπως κατά τη διάρκεια της εγρηγόρσεως, κατά την οποία και είμαστε ξύπνιοι, ξεσηκώνονται μέσα από την πεπτωκυία φύση μας ή προκαλούνται από δαίμονες σκέψεις και επιθυμίες — έτσι συμβαίνει και όταν κοιμόμαστε. Όπως και όταν είμαστε ξύπνιοι νοιώθουμε θεία παρηγοριά που πηγάζει από κατάνυξη (λόγω της αντιλήψεως της αμαρτωλότητός μας, της μνήμης θανάτου και της Τελικής Κρίσεως). Μόνο αυτές οι σκέψεις εμφανίζονται μέσα από τη χάρη του Θεού, που φυτεύτηκε μέσα μας με το άγιο βάπτισμα και μας μεταφέρονται μέσα μας, αναλόγως με τη μετάνοιά μας.
 Έτσι με παρόμοιο τρόπο, πολύ σπάνια και σε εξαιρετική ανάγκη, οι Άγγελοι του Θεού μας απεικονίζουν ή μας παρουσιάζουν το τέλος μας ή τα βάσανα της κολάσεως ή την Τελική Κρίση του Θεού πέραν του Τάφου. Από τέτοια όνειρα ερχόμαστε σε συναίσθηση και φόβο Θεού, σε κατάνυξη, σε μετάνοια. Αλλά τέτοια όνειρα δίδονται πολύ σπάνια, σε εξαιρετική ανάγκη, και σε αγιασμένες ψυχές αλλά και σε πολύ αμαρτωλούς, σύμφωνα με την ανεξιχνίαστη και ειδική πρόνοια του Θεού. Δίδονται εξαιρετικά σπάνια όχι λόγω της «τσιγγουνιάς» της Θείας Χάρης — όχι! Αλλά διότι ο,τι γίνεται σε μας, έξω από τη ρουτίνα, μας οδηγεί σε υπερηφάνεια και αυτοεκτίμηση και υποσκάπτει την ταπείνωσή μας που είναι τόσο σημαντική για τη σωτηρία μας.
Το θέλημα του Θεού, η εκπλήρωση του οποίου οδηγεί στη σωτηρία του ανθρώπου, έχει εκφρασθεί στην Αγία Γραφή τόσο καθαρά, τόσο δυναμικά και με τόση λεπτομέρεια, ούτως ώστε είναι εντελώς περιττό το να βοηθείται η σωτηρία του ανθρώπου με το να διασπάται η συνηθισμένη οδός των πραγμάτων.
Σ’ αυτόν που ζητούσε την ανάσταση ενός νεκρού ανθρώπου, που θα μπορούσε να αποσταλεί και να προειδοποιήσει τους αδελφούς του ειπώθηκε: «έχουσι Μωϋσέα και τους προφήτας• ακουσάτωσαν αυτών.» Ο δε είπεν: «ουχί πάτερ Αβραάμ, αλλ’ εάν τις από νεκρών πορευθή προς αυτούς, μετανοήσουσιν.» Είπε δε αυτώ: «ει Μωϋσέως και των προφητών ουκ ακούουσιν, ουδέ εάν τις εκ νεκρών αναστή πεισθήσονται» (Λουκ. ιστ’, 27-31).
Η πείρα έχει δείξει ότι πολλοί που τους παραχωρήθηκε να δουν στον ύπνο τους οράματα βασάνων — συγκλονίστηκαν από το όραμα για λίγο καιόμως, μετά ξεχάστηκαν και μαζί ξέχασαν ο,τι είδαν ,και ζούσαν μια απρόσεκτη πνευματικά ζωή. Από την άλλη, αυτοί που δεν είχαν οποιαδήποτε οράματα αλλά προσεκτικά μελετούσαν το θείο Νόμο, σταδιακά οδηγήθηκαν στο φόβο του Θεού, απέκτησαν πνευματική δύναμη και νίκη, και με χαρά που γεννιέται από την οικειοποίηση της σωτηρίας, πέρασαν από το επίγειο πέπλο των θλίψεων στην ευλογημένη αιωνιότητα.
Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος συζητά το ρόλο που παίζεται από τους δαίμονες στα όνειρα, με τον ακόλουθο τρόπο: «… Αφού εγκαταλείψουμε για τον Κύριον τα σπίτια μας και τους οικείους μας, και με την ξενιτεία για την αγάπη του Χριστού πωλήσουμε τον εαυτό μας, τότε οι δαίμονες επιχειρούν να μας ταράζουν με όνειρα. Παρουσιάζουν δε σ’ αυτά τους ιδικούς μας ότι θρηνούν, πεθαίνουν, καταστενοχωρούνται και βασανίζονται εξ αιτίας μας. Εκείνος, λοιπόν, που πιστεύει στα όνειρα, ομοιάζει μ’ αυτόν που κυνηγά τη σκια του και προσπαθεί να την πιάσει» (Σοφ. Σειράχ λδ’, 2).
Οι δαίμονες της κενοδοξίας εμφανίζονται στον ύπνο μας σαν προφήτες. Συμπεραίνουν, σαν πανούργοι που είναι, μερικά από τα μέλλοντα να συμβούν και να μας τα προαναγγέλουν. Και όταν αυτά πραγματοποιηθούν, εμείς μένουμε έκθαμβοι και υπερηφανεύεται μάλιστα ο λογισμός μας με την ιδέα ότι πλησιάσαμε στο προορατικό χάρισμα». (Κεφ. Γ’, 38 – 39).
Ο άγιος Κασσιανός διηγείται για ένα μοναχό στη Μεσοποταμία ο οποίος ζούσε μία πάρα πολύ ερημική και ασκητική ζωή, αλλά απώλεσε την ψυχή του, διότι πλανήθηκε από διαβολικά όνειρα. Παρατήρησε ότι ο μοναχός δεν πολυπρόσεχε την πνευματική του πρόοδο, αλλά ενδιαφερόταν μόνο για τους σωματικούς κόπους, για τους οποίους και αισθανόταν περήφανος. Ο διάβολος τότε, λοιπόν, άρχισε να του παρουσιάζει όνειρα που με τη διαβολική πονηρία του άρχισαν να επαληθεύονται. Όταν η εμπιστοσύνη του μοναχού στα όνειρα και στον εαυτό του ενισχύθηκε, ο διάβολος του παρουσίασε μπροστά του ένα θαυμάσιο όνειρο: Εβραίους να απολαμβάνουν τις ομορφιές του Παραδείσου — ενώ οι Χριστιανοί να τυραννιούνται με τα βάσανα της κολάσεως. Τότε ο διάβολος (ντυμένος σαν Άγγελος φωτός), συμβούλεψε το μοναχό να αποδεχθεί τον Ιουδαϊσμό, έτσι ώστε να είναι ικανός να έχει ένα μερίδιο από την ευτυχία των Ιουδαίων. Αυτό και έκανε ο μοναχός, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό.
Συνεπώς αρκετά έχουν ειπωθεί, για να εξηγήσουν στους αγαπητούς μας αδελφούς Χριστιανούς, πόσο ανόητο είναι να δίνουν σημασία στα όνειρα και ακόμη περισσότερο να τα πιστεύουν και να τα εμπιστεύονται. Από την προσοχή στα όνειρα λοιπόν, οπωσδήποτε θα μπει μέσα στην ψυχή μας η εμπιστοσύνη σ’ αυτά. Συνεπώς απαγορεύεται αυστηρά ακόμη και το να προσέχουμε στα όνειρα. Η ανθρώπινη φύση, ανανεωμένη με το Άγιο Πνεύμα, κυβερνάται από εντελώς διαφορετικούς νόμους από την πεπτωκυία φύση του ανθρώπου, που επιμένει στην αμαρτωλή κατάσταση.
Ο κυβερνήτης του αναγεννημένου ανθρώπου είναι το Άγιον Πνεύμα. «Η χάρη του Θείου Πνεύματος τους φωτίζει» λέει ο Μέγας Μακάριος, «και κατακάθεται στα βάθη του νου τους». Και έτσι, είτε ξύπνιοι είναι, ή κοιμούνται, η ψυχή τους παραμένει με τον Κύριο χωρίς αμαρτία, χωρίς γήινες η σαρκικές απολαύσεις και φαντασίες. Οι σκέψεις και οι φαντασίες που κατά τη διάρκεια του ύπνου είναι εκτός του ελέγχου της ανθρώπινης λογικής και θελήσεως, και που ενεργούν υποσυνείδητα στις απαιτήσεις της φύσεως, δρουν μέσα τους κάτω από τον έλεγχο του Αγίου Πνεύματος και γι’ αυτό τα όνειρα τέτοιων ανθρώπων, έχουν πνευματική σπουδαιότητα. Έτσι ο δίκαιος Ιωσήφ έμαθε από ένα όνειρο το μυστήριο της ενσαρκώσεως του Θείου Λόγου. Μ’ ένα όνειρο διατάχθηκε να φύγει στην Αίγυπτο και σ’ άλλο να επιστρέψει στο Ισραήλ. Τα όνειρα που εστάλησαν από το Θεό, φέρνουν μαζί τους μια αναμφισβήτητη πειθώ, ή βεβαιότητα. Αυτή η βεβαιότητα μπορεί να κατανοηθεί από τους αγίους του Θεού, αλλά όχι από αυτούς που ακόμη αγωνίζονται κατά των παθών τους.(Από το περιοδικό «Ορθόδοξη Μαρτυρία», τεύχος 28. Μετάφραση: Πρεσβύτερος Αναστάσιος Τελεβάντος)

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Τρυφερή φιλία ενός αγοριού με ένα άγριο σπουργίτι!

Ο 12χρονος Vadim Veligurov κατάγεται από τη Ρωσία και δεν έχει γάτες και σκυλιά στο σπίτι του. Όχι ότι δεν αγαπά τα ζώα, αλλά διατηρεί εδώ και 2 χρόνια μια σπάνια και ασυνήθιστη φιλία με ένα άγριο σπουργίτι. Ο Adi, όπως ονομάζει το πτηνό, βρέθηκε στην κατοχή του μικρού από τύχη. «Ήταν εγκαταλειμμένος στη φωλιά του και θα πέθαινε. Τον πήρα από το δάσος και τον έφερα στο σπίτι όπου τον μεγάλωσα. Μόλις έγινε καλά θέλησα να τον αφήσω ελεύθερο αλλά εκείνος δεν ήθελε με τίποτα…
perierga.gr - Τρυφερή φιλία με ένα άγριο σπουργίτι!
…Πετούσε μέχρι την αυλή και γύριζε ξανά στον ώμο μου. Εδώ και 2 χρόνια με ακολουθεί παντού. Στο φαγητό, στη βόλτα, στο παιχνίδι, στον ύπνο. Είμαστε αχώριστοι», λέει ο μικρός. Το σπουργίτι πλέον είναι μέλος της οικογένειας και ζει μια υπέροχη ζωή με τον μικρό, που δεν τον αφήνει στιγμή από δίπλα του. Κι όσο ο μικρός παίζει με τους φίλους του στην παιδική χαρά, ο Adi ανοίγει τα φτερά του και πετά στα γύρω δέντρα και μόλις σουρουπώσει και το παιχνίδι τελειώσει… προσγειώνεται στον ώμο του Vadim και επιστρέφουν μαζί στο σπίτι για το βραδινό φαγητό!
perierga.gr - Τρυφερή φιλία με ένα άγριο σπουργίτι!
perierga.gr - Τρυφερή φιλία με ένα άγριο σπουργίτι!
perierga.gr - Τρυφερή φιλία με ένα άγριο σπουργίτι!
perierga.gr - Τρυφερή φιλία με ένα άγριο σπουργίτι!
perierga.gr - Τρυφερή φιλία με ένα άγριο σπουργίτι!

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

«Είσαι έτοιμη να φέρεις στον κόσμο έναν Άγιο»;

Μια πιστή Ρωσίδα πήγε στον πνευματικό της στην Ρωσία και του είπε «Πατερ, θέλω να πάρω την ευχή σας να κάνω οικογένεια. Μου δίνετε την ευχή σας; Θέλω να ευχηθείτε για μένα και να με ευλογήσετε. Ηρθέ η ώρα είμαι ώριμη πλέον στην ηλικία και θα παντρευτώ».

Και την ρωτά ο πνευματικός «Είσαι έτοιμη να φέρεις στον κόσμο έναν Άγιο. Μπορείς το παιδί που θα μεγαλώσεις να δείξεις ένα τέτοιο κλίμα γύρω σου ώστε να πάρει αυτή την υποψία της Αγιότητας;. Τότε σου δίνω την ευλογία μου.»




Δεν την ρώτησε για άλλα πράγματα. Δεν την ρώτησε αν έχει λεφτά , αν έχει δουλειά, αν έχει τα εξωτερικά στοιχεία που συνθέτουν ένα πετυχημένο γάμο. Της είπε «Μπορείς να εμπνεύσεις Αγιότητα σε αυτό το παιδί ; μπορείς να το κάνεις Άγιο;». Εννοώντας «Μπορείς εσύ να είσαι Αγία για να δώσεις και στο παιδί αυτή την επιθυμία της Αγιότητας ; Τότε να έχεις την ευχή μου να ξεκινήσεις, αλλιώς το να κάνεις οικογένεια επειδή σε πήραν τα χρόνια, επειδή ήρθε η ηλικία, επειδή όλες οι φίλες σου και οι φίλοι σου έχουν κάνει οικογένεια, δεν είναι σωστό ξεκίνημα. Δεν αρκεί αυτό.».

Πρέπει να ξεκινήσει κανείς με σοβαρότητα αυτή την υπόθεση, με περίσκεψη, με ωριμότητα, και προσευχή. 

Πόση ώρα, πόσους μήνες κρατά η κυοφορία ; Εννέα μήνες και τελειώσαμε ; Πέρασαν εννέα μήνες. Κρατήσαμε τόσο καιρό το παιδάκι μας στα σπλάχνα μας, το φέραμε στην ζωή. Και τελειώσες; Όχι.

 Ναι , το παιδί το έφερες στην ζωή, Άγιο όμως δεν το έκανες ακόμα. Τους δίνεις τροφή μας δεν αρκεί για να χορτάσει. Είναι και ο χαρακτήρας. Του πήρε ωραίο δωμάτιο έβαλες και κλιματιστικό, μπράβο σου. Έχεις βάλει και ζεστα χαλιά και υπολογιστή. Αλλά χρειάζεται και ποιότητα ζωής το παιδάκι, δηλαδή να βοηθήσεις το παιδί σου να γνωρίσει τον εαυτό του. Να γνωρίσει τον κόσμο γύρω του, να γνωρίσει μέσα από τον κόσμο τον συνάνθρωπο του, να γνωρίσει το Θεό, να γνωρίσει την αλήθεια. 
Έμαθες το παιδί σου να αγαπάει ; έμαθες στο παιδί σου να προσεύχεται; Έμαθες στο παιδάκι σου να γονατίζει να κάνει θυσίες και να ταπεινώνεται ; του έχεις δείξει εσύ με το δικό σου παράδειγμα τι θα πει ταπείνωση; Σε έχει δει το παιδί σου να υποχωρείς, να ζητάς συγνώμη ; να χάνεις το δίκιο σου και να μην αντιμιλάς;.
 Σε έχει δει το παιδί σου από τα μικρά του χρόνια να αντέχεις στον πόνο χωρίς να διαμαρτύρεσαι , χωρίς να γκρινιάζεις και να αγανακτείς; Σε έχει δει όταν αποτυγχάνεις κάπου να το παίρνεις σαν αφορμή να πλησιάσεις περισσότερο τον Θεό και την ταπείνωση; Σε έχει δει να παραδέχεσαι ένα ΛΑΘΟΣ σου; 
Τότε πραγματικά θα ξέρει το παιδί σου γιατί ζει και που πηγαίνει. Θα ξέρει τον σκοπό που ζει σε αυτό τον πλανήτη και θα έχει πραγματικά αληθινούς ωραίους γονείς , οι οποίοι χωρίς να έχουν διαβάσει πολλα παιδαγωγικά , χωρις να ασχολούνται μόνο με το παιδί τους, αλλά με αβίαστο και ξεκούραστο τρόπο μέσα από την δική τους πορεία προς τον Θεό, θα βοηθούν και τα παιδιά τους. Και αυτό είναι πάρα πολύ ευλογημένο και αληθινό . Είναι μια αγωγή που γίνεται από γενιά σε γενιά με τρόπό αθόρυβο και άδηλο. Δεν φαίνεται αλλά γίνεται και επηρεάζει τον κόσμο όλο. 
 
Από το βιβλίο του π.Ανδρέα Κονάνου «Αγάπη για πάντα».
πηγή

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Να γίνουμε παιδιά...

«...ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδίαοὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαντῶν οὐρανῶν»(Ματ. 18,3).

(Ἀληθινὰ σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι, ἐὰν δὲν ἀλλάξετε φρόνημα καὶ δὲν γίνετε ταπεινοίἀθῶοι καὶἀπονήρευτοι σὰν τὰ παιδιά, δὲν θὰ μπεῖτε στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν).

Ό,τι έχεις μέσα σου παιδιάτικο
σα θησαυρό να το φυλάξεις.
Τους λογισμούςτους πόθους σου άλλαξε
μα αυτό ποτέ να μην αλλάξεις.

Κι όταν χλωμοφυλλιάσει η όψη σου,
και στα μαλλιά σου πέσουν χιόνια,
μόνο ό,τι φύλαξες παιδιάτικο
θα μείνει απείραχτο απτα χρόνια.

Γ.Δροσίνης
πηγή

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Η ψυχολογική υποστήριξη σώζει χιλιάδες ζωές καρδιοπαθών

_1_~1
Οι συστηματικές ψυχολογικές παρεμβάσεις, παράλληλα με την κανονική θεραπεία, θα μπορούσαν να περιορίσουν σημαντικά τα νέα καρδιαγγειακά επεισόδια και τους πρόωρους θανάτους καρδιοπαθών, σύμφωνα με μια νέα ελληνική επιστημονική έρευνα.
Η μελέτη, με επικεφαλής τη νοσηλεύτρια δρα Ζωή Αγγελοπούλου, που παρουσιάστηκε σε συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρίας Καρδιολογίας (Acute Cardiac Care Congress 2013) στη Μαδρίτη, διαπίστωσε ότι η προσθήκη της ψυχολογικής υποστήριξης στο σύνηθες θεραπευτικό σχήμα μειώνει, μετά από μια διετία, τα καρδιαγγειακά περιστατικά και τους σχετικούς θανάτους σε ποσοστό έως 55%. Η ωφέλεια των ψυχολογικών παρεμβάσεων δεν γίνεται άμεσα ορατή κατά τα πρώτα δύο χρόνια, αλλά μετά είναι αισθητή.
«Οι παρατηρήσεις μας στο νοσοκομείο δείχνουν ότι οι ασθενείς είναι λιγότερο πιθανό να πάθουν άλλο έμφραγμα, να πεθάνουν ή να κάνουν νέα εισαγωγή στο νοσοκομείο, όταν τους μιλάμε για την θεραπεία τους, τους παίζουμε μουσική ή τους βοηθάμε να κάνουν την προσευχή τους», ανέφερε η Αγγελοπούλου και επεσήμανε πως «η σταφανιαία νόσος, εκτός από τη σωματική, έχει και μια ψυχολογική διάσταση».
Οι ερευνητές έκαναν μια συγκριτική αξιολόγηση (μετα-ανάλυση) εννέα δημοσιευμένων κλινικών μελετών πάνω στο θέμα και επιβεβαίωσαν τις δικές τους παρατηρήσεις για τη σημασία που μπορεί να έχει η ψυχολογική υποστήριξη ενός καρδιοπαθούς στην πορεία της ασθένειάς του. Οι παρεμβάσεις αυτές μπορεί επίσης να περιλαμβάνουν καθοδήγηση του ασθενούς να κάνει ασκήσεις χαλάρωσης, συζήτηση με τις οικογένειές τους για τα θέματα που τον απασχολούν κ.α.
Εξ’άλλου, σύμφωνα με την Ελληνίδα ερευνήτρια, οι καρδιοπαθείς μπορούν να βοηθηθούν από μια γενικότερη «νέα κουλτούρα ενημέρωσής τους, η οποία τους ενθαρρύνει να κάνουν περισσότερες ερωτήσεις και να εμπλέκονται πιο πολύ στις αποφάσεις που αφορούν τη θεραπεία τους».
Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι οι ψυχολογικοί παράγοντες, όπως η κατάθλιψη, η κοινωνική απομόνωση, το χρόνιο στρες, αλλά και τα κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα, μπορεί να επηρεάσουν σημαντικά την πιθανότητα εμφάνισης του πρώτου εμφράγματος. Η νέα μελέτη δείχνει ότι οι ψυχολογικοί παράγοντες παίζουν σημαντικό ρόλο και στην πορεία εξέλιξης ενός καρδιοπαθούς, ο οποίος ήδη έχει υποστεί ένα καρδιαγγειακό επεισόδιο.
Γι’ αυτό, κατά τους ερευνητές, οι ψυχολογικές παρεμβάσεις θα πρέπει να ενσωματωθούν οργανικά στην αποκατάσταση των καρδιοπαθών με στεφανιαία νόσο. Νέες μελέτες θα μπορούσαν να διερευνήσουν ποιες από αυτές τις παρεμβάσεις είναι οι πιο αποτελεσματικές (για παράδειγμα η εισαγωγή της μουσικοθεραπείας στην κλινική πρακτική).
«Οι καρδιολογικές μονάδες είναι πολυάσχολα μέρη – στην Ελλάδα μερικές φορές αντιστοιχούν ένας έως δύο νοσηλευτές για δέκα έως 20 ασθενείς- γι’ αυτό βρισκόμαστε υπό συνεχή πίεση χρόνου. Όμως το εύρημά μας πως η προσθήκη της ψυχολογικής υποστήριξης στις σωματικές θεραπείες μειώνει τους θανάτους και τα καρδιαγγειακά περιστατικά έως 55%, θα έπρεπε να λειτουργήσει ως “καμπανάκι” πως αυτές οι παρεμβάσεις πράγματι έχουν αποτέλεσμα» δήλωσε η κ. Αγγελοπούλου.
 πηγή-Το είδα εδώ

Κοπέλες μετανοούν στις φυλακές της Ρωσίας

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Θα πλήρωνες ποτέ έναν άγνωστο για να σε αγκαλιάσει;

Το άρθρο επιμελήθηκε ο Θ.Παλλαντζάς, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, συνεργάτης του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών.
Δεν πρόκειται για γυμνό, ούτε για  σεξ. Αυτό που πουλάει μια νεοϋορκέζα για 60 δολάρια την ώρα, είναι απλά η αγκαλιά. Πιο συγκεκριμένα, η Jacqueline Samuels  προσφέρει ιδιωτικές, αλλά αυστηρά οριοθετημένες συνεδρίες αγκαλιάσματος, γιατί όπως δηλώνει, πιστεύει ακράδαντα στη θεραπευτική ιδιότητα του αγγίγματος. Επισημαίνει μάλιστα πως οι αμερικανοί πολίτες στερούνται σε γενικές γραμμές τόσο τα φυσικά, όσο και τα ψυχολογικά οφέλη του αγγίγματος.

Η Samuels μάλιστα , η οποία είναι 29 ετών και κάνει το μεταπτυχιακό της στην κοινωνική εργασία, αποκαλύπτει ότι κάποτε προσέφερε δωρεάν αγκαλιές στον τοπικό εμπορικό, μέχρι που συνάντησε την αντίδραση των υπηρεσιών ασφαλείας. Ήθελε να διερευνήσει το ζήτημα της αμηχανίας που προκαλεί η φυσική εγγύτητα και επαφή. Αργότερα, όταν στα πλαίσια μιας εργασίας για τη σχολή της έπαιρνε συνεντεύξεις από σεξουαλικούς εργαζόμενους, πολλές από αυτές τις γυναίκες ανέφεραν ότι συχνά οι πελάτες δεν ήθελαν τόσο να κάνουν σεξ, όσο είχαν ανάγκη για φυσική εγγύτητα κι επικοινωνία.
Η Samuels  είναι ξεκάθαρη σχετικά με την οριοθέτηση των συνεδριών της και ισχυρίζεται ότι οι περισσότεροι πελάτες της την έχουν σεβαστεί. Μέσα στις τελευταίες 6 εβδομάδες είχε 19 πελάτες. Κάποιοι είχαν ζητήσει και δεύτερη συνεδρία, ενώ άλλοι αρκέστηκαν σε μια μοναδική φορά. Στον ιστότοπο της απαντά σε κάποιες πιθανές ερωτήσεις αναφορικά με το πλαίσιο των συνεδριών. Εκεί διευκρινίζει πως ενώ η σεξουαλική δραστηριότητα δεν επιτρέπεται, η σεξουαλική διέγερση  είναι απολύτως φυσιολογική και δεν πρέπει να προκαλεί κανένα αίσθημα ντροπής κι αμηχανίας. Τα ρούχα όμως δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση να αφαιρεθούν.Παράλληλα, επισημαίνει ότι οι συνεδρίες αγκαλιάσματος μπορεί να είναι αναζωογονητικές, άνετες και διασκεδαστικές, αλλά δε συνιστούν θεραπεία.
Τονίζει μάλιστα ότι μετά από 1-2 λεπτά ο άγνωστος που αγκαλιάζει κανείς, δεν είναι πια τόσο άγνωστος και ισχυρίζεται ότι πολλοί από τους πελάτες φαίνονται να φεύγουν γεμάτοι ενέργεια και ηρεμία, ίσως ακόμα και πιο ευτυχισμένοι.
Η Samuels όμως, δεν είναι η μόνη που παρέχει συνεδρίες αγκαλιάσματος. Υπάρχουν και άλλοι  επαγγελματίας που ειδικεύονται σε ατομικές και ομαδικές συνεδρίες με σκοπό την εμπειρία της  μη σεξουαλικής οικειότητας. Πιστεύουν μάλιστα, πως η σχέση οικειότητας, κάτι που πολλοί άνθρωποι δεν έχουν βιώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά, από τη στιγμή που ανταποκρίνεται σε μια πολύ βασική ανθρώπινη ανάγκη.
Πρόκειται για μια θεραπευτική μέθοδο που παρέχει έναν ασφαλές χώρο και ένα ορισμένο χρόνο στα άτομα, ώστε να αποκτήσουν εμπειρίες αγγίγματος, εγγύτητας και οικειότητας. Ο Singley,  ένας 24χρονος από το Σαν Φραντσίσκο που ειδικεύεται σε τέτοιου τύπου συνεδρίες, περιγράφει μια τυπική συνεδρία ως εξής: κάθεται με τον πελάτη σε έναν καναπέ, ή κρεβάτι, κλείνουν τα μάτια, κάποιες φορές ο ίδιος καθοδηγεί μια πρακτική διαλογισμού και στη συνέχεια ξαπλώνουν και αρχίζουν να αγκαλιάζονται. Στη συνέχεια ο πελάτης καθοδήγει την εμπειρία. Είτε θέλει να μιλήσει, είτε θέλει να χαλαρώσει, είτε θέλει απλά να αγκαλιάσει και να αγκαλιαστεί.
Έρευνα που έχει γίνει σε πιθήκους, έχει δείξει ότι τα μωρά των πιθήκων που είχαν στερηθεί την αγκαλιά από τις μητέρες τους, δεν αναπτύσσονταν σωστά και συχνά παρουσίαζαν προβλήματα και στην εγκεφαλική τους ανάπτυξη, ακόμα και εάν οι ανάγκες που σχετίζονταν με την επιβίωση τους καλύπτονταν κανονικά. Η τακτική εμπειρία της αγκαλιάς φαίνεται να βοηθά στη μείωση της αρτηριακής πίεσης και του καρδιακού ρυθμού, ενώ παράλληλα αυξάνει την αυτοεκτίμηση.
Μια μελέτη που διεξήχθη από την ερευνητική ομάδα του πανεπιστημίου της Β. Καρολίνας, βρήκε ότι τα ζευγάρια που αγκαλιαζόντουσαν για παρατεταμένες χρονικές περιόδους, είχαν υψηλότερα επίπεδα της ορμόνης ωκυτοκίνης. Η ωκυτοκίνη προάγει τα συναισθήματα ηρεμίας, βελτιώνει τα καταθλιπτικά συμπτώματα, μειώνει το στρες και τους εθισμούς, καθώς επίσης ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, έτσι ώστε το σώμα να μπορεί να αυτοϊαθεί, να αναδομηθεί και να αποκαταστήσει τις βλάβες του πιο γρήγορα.
Οι ειδικοί που διερευνούν τη θεραπευτική ιδιότητα του αγγίγματος  και μελετούν τις μεθόδους των μαλάξεων, αλλά και διάφορους άλλους τύπους αγγίγματος σε όλα τα στάδια της ζωής, από τα νεογέννητα μέχρι τους ηλικιωμένους, ισχυρίζονται ότι μπορεί να βοηθήσει σε ένα μεγάλο αριθμό προβλημάτων, όπως είναι το άσθμα, ο διαβήτης και η ινομυαλγία.
Οι τεχνικές του αγγίγματος και της ενθάρρυνσης της μη σεξουαλικής οικειότητας χρησιμοποιούνται εδώ και χρόνια από τους ψυχοθεραπευτές και τους θεραπευτές σεξουαλικών διαταραχών. Εκεί ο στόχος είναι η ανάκτηση μιας χαμένης οικειότητας. Στην περίπτωση όμως της αγκαλιάς με έναν ξένο, φαίνεται παράδοξο το γεγονός ότι υπάρχει μια εμπειρία σωματικής οικειότητας με ένα άτομο που δεν υπάρχει ούτε συναισθηματική προσκόλληση , ούτε παρελθόν. Οι ειδικοί όμως επισημαίνουν ότι τα φυσικά και ψυχολογικά οφέλη του αγγίγματος δεν προϋποθέτουν την ύπαρξη σχέσης. Τονίζουν όμως, ότι η ύπαρξη σχέσης μπορεί να τροποποιήσει το οφέλη αυτά είτε θετικά είτε αρνητικά. Η αγκαλιά, για παράδειγμα, από ένα αγαπημένο πρόσωπο μπορεί να είναι πιο χαλαρωτική από αυτήν ενός αγνώστου. Από την άλλη, η αγκαλιά από κάποιον που προκαλεί φόβο είναι πιθανό να προκαλέσει μεγαλύτερο άγχος , σε σύγκριση με αυτή ενός αγνώστου.
Ένας θεραπευτής που χρησιμοποιεί τη μέθοδο της μάλαξης τονίζει ότι ενώ σήμερα υπάρχουν πολλοί τρόποι να κάνει κανείς ευκαιριακό σεξ, δεν είναι καθόλου εύκολο να βρει μια «ευκαιριακή αγκαλιά». Η αγκαλιά ενισχύει την οικειότητα σε ένα ζευγάρι και είναι πολύ σημαντικό και για τους δύο συντρόφους.
Ο Singley  χαρακτηριστικά αναφέρει πως περιμένει με ανυπομονησία την ημέρα που ο κόσμος δε θα χρειάζεται πλέον τις υπηρεσίες του. Φαίνεται όμως, πως η δυτική κουλτούρα έχει φέρει κάποια άτομα στη δυσάρεστη θέση να μη βρίσκουν άλλο τρόπο για να μοιραστούν μια εμπειρία οικειότητας, πέρα από το να πληρώσουν γι αυτήν. Αυτή η ανάγκη του να πληρώσει κανείς για μια αγκαλιά, από τη μια κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ως απόλυτη ένδειξη της απώλειας της συναισθηματικής εγγύτητας, από την  άλλη όμως, δίνει την ευκαιρία να ιεραρχηθούν εκ νέου οι ανάγκες του σύγχρονού ατόμου. 
πηγή-Από εδώ

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Σεβασμός προς τον / τη σύντροφο

Στην εκτενέστερη περικοπή για τον γάμο στην Καινή Διαθήκη υπάρχει η φράση: «Η γυναίκα να σέβεται τον άνδρα της» (Εφεσ. 5, 33), θα μπορούσε κανείς να δει στη λέξη «να σέβεται» μια αντανάκλαση της ανδρικής κυριαρχίας της κοινωνίας του πρώτου αιώνα. Ωστόσο ο σεβασμός γιά ένα άλλο πρόσωπο δεν προϋποθέτει αναγ­καστικά υπεροχή αυτού του προσώπου. Αν και ο σεβα­σμός απευθύνεται τελικά στον Θεό, λόγω της σχέσης του Θεού με τη δημιουργία Του, απευθύνεται και στη δη­μιουργία και είναι ο σεβασμός για τη ζωή που δίδασκε ο Albert Schweitzer. Υπάρχει κατ’ ακολουθία και ο κα­τάλληλος σεβασμός για εκείνους που δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα του Θεού. Αυτός ο σεβασμός θα είναι παρό­μοιος με τον σεβασμό που θα δείχνει ένας σύζυγος προς την σύζυγό του αν την «αγαπά όπως τον εαυτό του» (Εφεσ. 5, 33).
Αν και ο σεβασμός για πρόσωπα θα πρέπει να χαρακτηρίζει όλες τις σχέσεις, είναι ιδιαίτερα απαραίτητος στο γάμο, όπου δύο άνθρωποι συνδέονται με μια οικειό­τητα που περιγράφεται μοναδικά ως «σάρκα μία». Χω­ρίς αμοιβαίο σεβασμό αυτή η οικειότητα μπορεί να μεταβληθεί σε μίσος.
Η επαναδιαπραγμάτευση της συζυγικής συμβάσεως που ανεφέρθη προηγουμένως είναι στην πραγματικότη­τα η επαναδιαπραγμάτευση της έννοιας του αμοιβαίου σεβασμού στη μέση ηλικία. Αν και η σύμβαση θα διαφέρει ανάλογα με τον κάθε συγκεκριμένο γάμο, ο σεβα­σμός για τον ή την σύζυγό μας επικεντρώνεται σε κά­ποιες βασικές απόψεις του γάμου. Πρώτον η διάσταση της συντροφικότητας στο γάμο θα πρέπει να ανανεωθεί, αν είναι αναγκαίο. Σεβασμός είναι να δεις τον ή την σύ­ζυγό σου ως πρόσωπο και όχι ως υπηρεσία και ως πρό­σωπο μοναδικό και διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο, με σαγηνευτικά και διακριτά χαρακτηριστικά. Αυτός ο σεβασμός είναι η προϋπόθεση για να χαίρεται κανείς την παρουσία του άλλου και το κίνητρο για να κάνουν απο­λαυστικά πράγματα μαζί οι σύζυγοι.
Δεύτερον, σεβασμός για τον άλλο σημαίνει ότι προσ­παθούμε να βελτιώσουμε το ερέθισμα σ’ αυτό που είναι τόσο ξεκάθαρα μια σχέση ερεθίσματος και ανταπόκρι­σης. Αν έχουμε αμφιβολίες σχετικά με τα συγκεκριμέ­να της βελτίωσης του ερεθίσματος, ένας διάλογος με τον ή την σύζυγο θα τις ξεκαθαρίσει.
Τρίτον, σεβασμός για τον άλλο σημαίνει ότι αποδεχόμεθα τις ενοχλήσεις στη σχέση μας ως συνακόλουθες της στενής συνάφειας μάλλον παρά ως δικαιολογημέ­νους λόγους κριτικής. Όταν τελειομανείς τάσεις μας μάς κάνουν να παίρνουμε πολύ σοβαρά αυτές τις ενοχλήσεις και χάνουμε έτσι την αίσθηση του ευτράπελου, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να γίνουμε αλαζόνες και αγροίκοι.
Τελικά σεβασμός για τον ή την σύζυγο σημαίνει ότι κάνουμε σοβαρές προσπάθειες στη μέση ηλικία να ξε­διαλέξουμε τις παλιές κασέτες, που έχουν συγκεντρωθεί τα προηγούμενα χρόνια και εμποδίζουν νέα ξεκινήματα στη σχέση. Όπως είπε ο Balzac: «Ο γάμος πρέπει διαρ­κώς να κυριεύει το τέρας που κατασπαράζει, που λέγε­ται συνήθεια». Η μέση ηλικία είναι ο καιρός να δοκιμάσεις νέα πράγματα στο γάμο σου, να υπερβείς την αντίσταση στην αλλαγή, “να τα, εμπιστεύεσαι όλα και να ελπίζεις σε όλα” (Α’ Κορ. 13, 8). Είναι δυνατόν η συζυ­γική σου σχέση να γίνει μια νέα δημιουργία.
’Εφόσον ο γάμος είναι συντροφικότητα, θα βοηθήσει η από κοινού αντιμετώπιση και συζήτηση της συζυγικής σας ανάπτυξης. Ακουστέ προσεκτικά και αρκετά ο ένας τον άλλο. Το συνηθισμένο οικογενειακό παράπονο είναι ότι τα μέλη της οικογένειας δεν ακούνε ο ένας τον άλλο. Συζητώντας μαζί τις συζυγικές σας δυνατότητες, μπο­ρεί να συλλάβετε ιδέες που κανένας από τους δυο σας δεν θα είχε συλλάβει από μόνος του. Αν τέτοιες ιδέες εί­ναι αμοιβαία αποδεκτές, είναι πολύ πιθανόν ότι και οι δύο θα θελήσετε να τις πραγματοποιήσετε. Επί πλέον οι κοινές συζητήσεις είναι από μόνες τους εξάσκηση στην προσέγγιση. Έχει λεχθεί ότι η συζήτηση είναι το πιο ση­μαντικό ερωτογόνο.
Είναι απαραίτητο για τους συζύγους να επενδύσουν χρόνο, ενέργεια και πρωτοβουλία στο γάμο τους, έτσι ώστε να μπορεί να συνεχίζεται, έστω και αν τα παιδιά φύγουν. Σε ανοικτό διάλογο για ευαίσθητα θέματα μπο­ρεί να ανακαλύψεις ότι γίνεσαι αμυντικός. Αν είσαι κι εσύ όπως είμεθα οι περισσότεροι, θα πρέπει να το περιμένεις αυτό. Η αμυντικότητά μας διαγράφει συνήθως τις περιοχές που αισθανόμεθα ευάλωτοι και μη αποδε­κτοί. Αν το δεχθούμε αυτό, θα μπορέσουμε να βρούμε πηγές στην πίστη μας για να αντιμετωπίσουμε την α­μυντικότητά μας.
(π. Φιλόθεος Φάρος, «Στου δρόμου τα μισά», εκδ. Αρμός, σ. 173-176)
πηγή