Η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα...

"Δύο στο τετράγωνο .." α) Κοινωνική ερμηνεία: Δύο άνθρωποι συναντήθηκαν σε κάποιο οικοδομικό τετράγωνο ... β) Αισθητική ερμηνεία: Ο αριθμός δύο ευρισκόμενος εντός τετραγώνου σχήματος κ.λπ. Μια και πρόκειται όμως για μαθηματικά όλα τα παραπάνω είναι ανόητα και ισχύει το απλούστατο "δύο στο τετράγωνο ίσον τέσσερα". Κάθε πληροφορία ερμηνεύεται σωστά, όταν πάρουμε υπ’ όψιν μας το χώρο από τον οποίο προέρχεται και τις γνωστικές του προϋποθέσεις. Ο πιο σίγουρος τρόπος για να βγάλουμε λανθασμένα συμπεράσματα είναι να αρχίσουμε τα "εγώ νομίζω" επί παντός επιστητού. "Εγώ νομίζω" έχει το δικαίωμα να πει μόνο ο ειδικός, αυτός που έχει αφομοιώσει τα εμπειρικά δεδομένα της επιστήμης του.
Η διδασκαλία της Εκκλησίας δεν προήλθε από στοχασμούς σπουδαίων ανδρών περί Θεού και ανθρώπου. Προηγείται η έλλαμψη στη καρδιά του ακηράτου φωτός της θεογνωσίας, και μετά τη διάνοιξη των οφθαλμών της διανοίας έρχεται η κατανόηση των ευαγγελικών κηρυγμάτων. Έχουμε να κάνουμε με μια εμπειρική επιστήμη. Όπως τονίζει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: "δέν μπορούν όλοι να φιλοσοφούν περί Θεού", αλλά μόνο, "οι εξητασμένοι και διαβεβηκότες εν θεωρία, και προ τούτων και ψυχήν και σώμα κεκαθαρμένοι, ή καθαιρόμενοι, το μετριώτατον", δηλαδή οι καθαροί στη ψυχή και το σώμα ή τουλάχιστον και όσοι βρίσκονται στη διαδικασία αυτής της κάθαρσης. 
 Ισχύει ότι και σε όλες τις επιστήμες που μελετούν το τετραδιάστατο χωροχρονικό συνεχές, το λεγόμενο υλικό κόσμο, και τα φαινόμενά του. Η Αγία Γραφή δεν είναι απλώς το βιβλίο των βιβλίων φορτωμένο με ένα μαγικό αλάθητο. Είναι το βασικό εγχειρίδιο της ιατρικής του ανθρώπου επιστήμης. Δεν έχει λάθος σε όσες πληροφορίες έχουν να κάνουν με αυτά που πρέπει να ξέρουμε για να σωθούμε. Όπως και ένα σύγγραμμα ιατρικής, μπορεί να έχει λάθη ορθογραφικά ή σε πληροφορίες περί γεωγραφίας, φυσικής, αστρονομίας, παλαιοντολογίας κ.λ.π. Σε αυτές τις περιπτώσεις εκφράζει απλώς τις απόψεις της εποχής του συγγραφέα. Δηλαδή ο άγιος δέχεται την αποκάλυψη, βλέπει τα άρρητα ρήματα και μετά προσπαθεί, χρησιμοποιώντας το μυαλό του και τις γνώσεις της εποχής του, να μιλήσει σε τυφλούς για το πράσινο, το κόκκινο, το κίτρινο. Στην ουσία προσπαθεί να μας πει ότι υπάρχει δυνατότητα να δούμε· ότι το να είμαστε τυφλοί δεν είναι φυσιολογικό, όπως νομίζουμε, και ότι υπάρχει μια συγκεκριμμένη μέθοδος πού, αν την ακολουθήσουμε, θα θεραπευτούμε. Εκτός αυτού τα λόγια της Γραφής και των αγίων είναι ρήματα ζωής αιωνίου, κουβαλάνε τη ζωή και θεραπεύουν.
Οι γραφές λοιπόν μας μαθαίνουν όλα αυτά που πρέπει να ξέρουμε για να σωθούμε. Να σωθούμε όχι εσχατολογικά, να πάρουμε δηλαδή το εισιτήριο για τον παράδεισο (θά γίνει ίσως κι’ αυτό), αλλά εδώ, στο νυν αιώνα, σώζομαι, γίνομαι σωστός, υγιής. Ενώ βρίσκομαι σε λάθος κατάσταση, σε λάθος κατεύθυνση, είμαι άρρωστος· θεραπεύομαι, βρίσκω τη σωστή κατεύθυνση, επανέρχομαι στη σωστή κατάσταση, περνάει κανείς από το θάνατο στη ζωή, γίνεται σκεύος εκλογής, βιώνει την ανάσταση. Η Βασιλεία του Θεού δεν αναφέρεται μόνο στην άλλη ζωή. Αυτό το απομόνωσαν στη Δύση το Μεσαίωνα για να χειραγωγούν και να καταδυναστεύουν τους ανθρώπους. Τους ενδιέφερε να γίνουν κράτος εν κράτει, απλώς να έχουν και να ασκούν ανθρώπινη δύναμη και εξουσία· γι’ αυτό χρειάζονταν χρήματα, πολλά χρήματα, συγχωροχάρτια. "Ελθέτω η Βασιλεία Σου". Τί ζητάμε δηλαδή να πεθάνουμε μια ώρα αρχύτερα; Ο Κύριος μας δίδαξε να ζητάμε να μας δοθεί να βιώσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών από το νυν αιώνα. Είναι εντολή του Χριστού να ζητάμε και να παρακαλάμε να ζήσουμε την θέωση από αυτή μας την επίγεια ζωή σε ατομικό και σε κοινωνικό επίπεδο.
 Ας διαβάσουμε το αποστολικό ανάγνωσμα της ακολουθίας του γάμου ως θεραπευτικό κειμένο γραμμένο από κάποιο έμπειρο γιατρό. Από τους δεκατέσσερις στίχους του αναγνώσματος οι δύο πρώτοι απευθύνονται και στους δύο, οι επόμενοι τέσσερεις στη γυναίκα και οι τελευταίοι οκτώ στον άνδρα. Εκεί τέσσερις φορές ζητάει από τον άνδρα να αγαπάει τη γυναίκα του και μόλις στο τέλος του τελευταίου στίχου του αναγνώσματος, τον 33ο του Ε' κεφαλαίου προς Εφεσίους απευθύνεται στη γυναίκα με το τόσο γνωστό και παρεξηγημένο "η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα".
Από τον άνδρα ζητάει να αγαπάει την γυναίκα. Μετά την πτώση κυριαρχεί η φθορά και ο θάνατος. Καταντήσαμε να ζούμε σαν τα ζώα. Κυριαρχείται και καταδυναστεύεται ο άνθρωπος, η εικόνα του Κυρίου, από τα ένστικτα. Στη φύση βλέπουμε ότι το θηλυκό έχει έμφυτη την αγάπη και τη στοργή. Θεωρεί ο αποστόλος δεδομένη την αγάπη στη γυναίκα, δεν της ζητά να αγαπάει τον άνδρα της. Την προτρέπει να τον φοβάται δηλαδή.... να τον σέβεται. Αλλά καταχρηστικώς, ας χρησιμοποιήσουμε την λέξη με την σημερινή έννοια της. Δηλαδή να φοβάται μήπως εκείνος εκμεταλλευτεί την αγάπη της. Να φοβάται μήπως εκείνη εκμεταλλευτεί την αγάπη της· μήπως από την πολλή της την αγάπη φέρεται αδιάκριτα, με παρρησία, άθελά της τον προσβάλλει, γενικά υπερβάλλει και σβήνει και τη λίγη αγάπη που τυχόν έχει ο άντρας της· "ουδέν ούτω διαλύειν αγάπην ως η παρρησία, πέφυκε, και μίσος εργάζεσθαι" (Κλίμακα) “Φόβου γαρ καθ' εαυτήν κεχωρισμένη η αγάπη εις καταφρόνησιν πέφυκεν ως τα πολλά μεταπίπτειν, μη οίον στομουμένης φόβω της εξ αυτής τικτομένης φυσικώς παρρησίας” (άγιος Μάξιμος).
Πολύ βαρύτερη λοιπόν η ασθένεια του άνδρα. Πολύ ισχυρότερο το φάρμακο που του δίνει. Αγάπα, αγάπα, αγάπα, αγάπα!!! Κανονικά θα έπρεπε να αισθάνονται οι άνδρες προσβεβλημένοι από το ανάγνωσμα· δηλαδή τί, είναι πέτρες ψυχρές και παγερές, δεν έχουνε καθόλου αγάπη; Διαβάζουμε όμως τα κείμενα της Εκκλησίας χωρίς να γνωρίζουμε τις προϋποθέσεις της και τα παρεξηγούμε. Τα καταλαβαίνουμε κοινωνικά και εκεί ακριβώς που υπάρχει τιμή εμείς βλέπουμε υποτίμηση. Πατάει το πόδι η ελαφρόμυαλη, τρώει τη σφαλιάρα και διαλύεται ο γάμος πριν καλά καλά αρχίσει.
Η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα. Δύο στο τετράγωνο ίσον τέσσερα "αγάπα" για τον άνδρα. Χωρίς φιλαυτία, όχι προς ίδιον τέλος, όχι από συμφέρον, για καλοπέραση, αλλά με την αγάπη που "ου ζητεί τα εαυτής". Τέσσερα αγάπα για τον άνδρα και ένα φοβού για τη γυναίκα. Αγάπη μετά φόβου καί, όταν έρθη με το καλό η αγάπη που έξω βάλλει το φόβο, η αγάπη που ουδέποτε πίπτει, αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος μιλά για την οικογένεια

Ποιος είναι η κεφαλή στην οικογένεια;
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος μιλά για την οικογένεια και την εκπαίδευση στο katixitiko.gr.
- Η Ουσία είναι ότι φτιάχτηκε μια γενιά που είναι ανίκανη να ερωτευτεί και να αγαπήσει.
- Είναι κακό να ερωτευτεί κάποιος; 
- Τι σημαίνει αγαπώ;
- Γιατί ενώθηκαν η θεία και η ανθρώπινη φύση;/Πηγή

'Anti-sex Leagues'

Η οικογένεια είναι κυρίως ένα μέρος της παλιάς τάξης του κόσμου, όπως είναι οι παραδοσιακοί ρόλοι των ανδρών και γυναικών των οποίων οι διαφορές θεωρούνται ότι έχουν δημιουργηθεί σκόπιμα από το Θεό. Διαφορετικοί ρόλοι ανάμεσα στα φύλα θεωρούνται επίσης ότι έχουν θεσπιστεί από το Θεό. Αυτό είναι κρίσιμο στην περίπτωση της οικογένειας. Μια υγιής Χριστιανική κοινότητα δεν θα μπορέσει να αναπνεύσει στο είδος της ατμόσφαιρας την οποία η ατζέντα των φεμινιστικών μειονοτήτων έχει υπόψη της να επιβάλλει.

Στο σκληροπυρηνικό φεμινιστικό δόγμα οι γυναίκες περιγράφονται σαν να είναι τα «καταπιεσμένα θύματα» χιλιετίας ανδρικής κυριαρχίας και πατριαρχίας. Ως θύματα δεν μπορόυν να κάνουν κακό. Αυτές είναι υπεράνω κατηγορίας. Είναι ευγενικά θύματα ανδρικής βαρβαρότητας και φαίνεται ότι τα κοινωνικά κακά προέρχονται από τον λανθασμένο κυβερνητικό χειρισμό των υποθέσεων του κόσμου από τους άνδρες. (Μόνο μια μερική αλήθεια).

Τα σημερινά κακά είναι απόδειξη ότι οι άνδρες απέτυχαν και δεν είναι φτιαγμένοι για τη δουλειά αυτή. Υπονοείται ότι οι γυναίκες θα έκαναν μια πολύ καλύτερη δουλειά. Θα είχαν δημιουργήσει μια ουτοπία εάν τους δινόταν η ευκαιρία. Ο νέος μύθος είναι ο εξής: Των γυναικών η ανώτερη «φροντίδα», «περιποίηση» και «θηλυκή διαίσθηση και ο συντονισμός με τους ρυθμούς της γης» δεν θα επέτρεπαν ποτέ πόλεμο ή άλλες μορφές καταπίεσης.

Έτσι ποιά είναι η πηγή των κακών της ιστορίας; «Τα αρσενικά σωβινιστικά γουρούνια» (Βλέπετε είναι ελεύθερες να τα ονομάζουν έτσι), ειδικά όταν είναι ενσωματωμένα σε ανδροπρεπείς αρσενικούς. Οι πιο ασφαλείς, πιο ανεκτοί άνδρες είναι οι περισσότερο εκθηλυνομένοι ή οι εξαντλημένοι αρσενικοί. Αυτοί θα συμβιβαστούν με το φεμινστικό πρόγραμμα, σε αντίθεση με τους εκτός μόδαςJohn Wayne τύπους οι οποίοι είναι επικίνδυνοι και δεν θααλλάξουν ποτέ.

Κάποιος μπορεί να καταλάβει ότι αν αυτές οι υπερ-φεμινίστριες έπαιρναν τον έλεγχο της αστυνομίας, του στρατού, της αεροπορίας και της κυβέρνησης αυτές θα φυλάκιζαν κάθε αρσενικό του οποίου την συμπεριφορά έβρισκαν προσβλητική. Εάν ήταν δυνατόν πέρα από την φαντασίωση, θα βρισκόταν φυλακή οι ιδρυτές του έθνους, οι οργανωτές του (Αμερικανικού) Συντάγματος και 200 έτη στρατιωτών, οι οποίοι υπερασπίστηκαν την ελευθερία της Αμερικής. Όλοι, εκτός από τους «ασφαλείς αντρόγυνους άνδρες θα τοποθετούνταν εκτός κοινωνίας. Ελάτε να εισχωρήσετε στο νέο ιδανικό: φεμινιστική μητριαρχική κουλτούρα.

Ποιος λοιπόν εις το όνομα της αμεροληψίας διαγράφεται; Οι Λευκοί άνδρες. Όχι μόνο αυτό, αλλά και οι λευκοί συντηρητικοί Χριστιανοί άνδρες. Δείξτε σε ένα οποιοδήποτεgroup την φωτογραφία του Jerry Farwell (Αμερικάνος συντηρητικός χριστιανός τηλευαγγελιστής που ίδρυσε την ‘Moral Majority’ ‘Ηθική Πλειοψηφία’) και θα τον μισήσουν. Κοροϊδεύουν και περιφρονούν γιατί αυτός αντιπροσωπεύει τον δυνατό, παραδοσιακό, πεπαλαιωμένο αρσενικό, ο οποίος πιστεύει στο Θεό, στη χώρα, και στην οικογένεια με τον άνδρα ως κορυφή της οικογένειας.

Σχεδόν κάθε βδομάδα οι Θεολογικές σχολές του Ivy leagueκαι οι ιερατικές σχολές φιλοξενούν (δίνουν διαλέξεις) γεγονότα σχετικά με την αφύπνιση της γυναικείας συναίσθησης. Είναι ο δικός τους ακούραστος γύρος της υπενθύμισης της δικής τους καταπίεσης. Δίνονται ομιλίες και φιλμ σχετικά με την κακομεταχείρηση της συζύγου, φιλμ και σεμινάρια σχετικά με τη βία στο σπίτι, φιλμ και σεμινάρια σχετικά με πατέρες και πατριούς που κακοποίησαν τις κόρες τους. Η οικογένεια είναι ένα ίδρυμα μη κατάλληλο που καταρρέει, το οποίο πρέπει να αλλάξει ή να καταργηθεί. 

Γίνονται σεμινάρια και μαθήματα προγραμματισμού πάνω σε τελείως ισοπεδωτικούς γάμους. Θα έπρεπε να είναι ένας κόσμος ευνουχισμένων ανδρών που να υποκύπτουν σε διεκδικητικές γυναίκες. Σε ένα τέτοιο κόσμο η ομοφυλοφιλική φατρία, μπορεί να προτείνει την ομοφυλοφιλία σαν νέα αρετή. Θα είναι μια χρυσή εποχή λεσβιών και ομοφυλοφίλων και ίσως της κατάργησης τέτοιων κακών όπως του γάμου. Ο Θεός να αποτρέψει να μη δούμε ξανά μια τέτοια εποχή όπως «Το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι».

Υπάρχει ένα νέο ιδανικό ανδρόγυνης (μορφής). Αυτοπροσδιοριζόμενες «μειονότητες» (ομοφυλόφιλες - λεσβιακές δυνάμεις κ.λπ.) έχουν αναπτύξει το νέο ιδανικό σαν τη συγχώνευση του θηλυκού και αρσενικού μέσα κατά το οποίο οι σεξουαλικές διαφορές θα μειώνονταν. 

Οι άνδρες θα καυχώνται για την θηλυπρέπειά τους και οι γυναίκες θα γίνουν ψευδοαρσενικοί. Σύμμαχοι αυτών των γυναικών έχουν γίνει οι θηλυπρεπείς, γυναικουλίστικοι άνδρες οι οποίοι είτε αισθάνονται έλξη για άλλους άνδρες ή αυτοί που ντρέπονται για την ανδρική τους φύση και οι οποίοι έχουν αναγνωρίσει την ήττα τους στους λεσβιακούς και φεμινιστικούς σκοπούς. Χωρίς αμφιβολία, η αντρογυνία στο μέλλον θα αυξήσει περαιτέρω τον διχασμό και την αποξένωση ανάμεσα στα φύλα. Και αυτό είναι που θέλουν οι ομοφυλόφιλοι! Είναι σχεδόν μια εκστρατεία στρατολόγησης και κοινωνικής αλλαγής.

Οι καιροί έχουν αλλάξει. Στη δεκαετία των ‘60 πήγα να δω το φιλμ του Franco Zeffirelli ‘Ρωμαίος και Ιουλιέττα’. Έφυγα με δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια μου, καθώς οδηγούσα τη μοτοσικλέτα μου μέσα στην εξοχική περιοχή της Virginia. Είχα καταβληθεί από την επιθυμία για την ομορφιά της αληθινής θηλυκότητας, η οποία γοητεύει και την οποία οι θηλυκές γυναίκες έχουν. Όταν ερωτευόμουνα εκείνες τις μέρες, ερωτευόμουνα πραγματικά. Τα κορίτσια από τα κολλέγια των με τα όμορφα φορέματά τους και τα μακριά μαλλιά εμφανιζόταν για χορούς στο Πανεπιστήμιο και η έλξη που ένιωθα ήταν σαν ένας τεράστιος μαγνήτης. Τα κορίτσια εκείνης της εποχής εκτιμούσαν υπερβολικά το μυστήριο θέλγητρο της θηλυκότητάς τους. Θέλω να δω τέτοιες γυναίκες ξανά.

Ας ασχοληθώ με την αφήγηση: Αντί να έχουμε την λυγερή και θηλυκή Olivia Hussey τα 19 της να παίζει την Ιουλιέττα με τα ωραία της μάτια και το όμορφο πρόσωπό της, έχουμε την«Ms Betsy Gombler» (?) να κουνάει τους γοφούς της στην οθόνη ανακοινώνοντας στον Romeo τα μη διαπραγματευόμενά της με την φανταστική φωνή που έχουν μερικές απ’ αυτές (μια μίμηση της αντρικής φωνής πριν έρθει καλά καλά η εφηβεία - όχι ακόμη βαθιά, αλλά προσπαθώντας αρκετά ώστε να γίνει). Ονομάστε το Romeo and Ms Gombler, η σημερινή διασκευή μιας παλιάς ιστορίας. 

Ίσως ο George Orwell ήταν όντως ένας προφήτης όλων αυτών των πραγμάτων με την «antisex league» (sex = φύλλο). Χωρίς αντίθετα, δεν υπάρχει έλξη - τουλάχιστον αυτό είναι αλήθεια ανάμεσα στα φύλα. Όταν οι φεμινιστές γλωσσολόγοι μετατρέπουν όλα τα μεγάλα έργα της λογοτεχνίας όπως αυτοί επιθυμούν, ίσως μπορούν να εισαγάγουν στο μεγάλο πολυθαύμαστο Σαιξπηρικό έργο τη δική τους περιεκτική γλώσσα καθώς και το νέο ιδανικό των νέων γυναικών, την Ιουλιέττα αντικατεστημένη από ένα αντρογύναικο άτομο, γνωστό ίσως σαν «Άτομο 1» στο έργο.

 / Από το βιβλίο του Tal Brooke‘Όταν ο Κόσμος Γίνει Ένας’, εκδόσεις ΣΤΕΡΕΩΜΑ

redskywarning

...με το κτύπημα της καμπάνας

Ό π. Βαρσανούφιος, για μια ακόμη φορά, μου υπενθύμισε, πώς πρέπει να αγωνιστώ εναντίον του ύπνου.

«Πρώτα, πρέπει να θέλεις να ξυπνάς. Καί μετά, με ευκολία, θα σηκώνεσαι έγκαιρα καί για την ακολουθία. Διαφορετικά καί ολόκληρο το καμπαναριό να κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου, θα σε αποκοιμίζει περισσότερο με την γλυκεία του μελωδία! Αν θέλεις, κάμε κάτι ακόμα. Να παρακαλέσεις τον φύλακα σου άγγελο καί τον άγιο Βαρσανούφιο, επίσκοπο Τβέρ καί Καζάν. Σέ αυτόν δόθηκε το χάρισμα, να θεραπεύει όσους υποφέρουν από υπνηλία.
Σού το έχω ειπεί πολλές φορές καί σου το ξαναλέω: Το κτύπημα της καμπάνας πρέπει να σε ευρίσκει μέσα στην Εκκλησία. Γιατί; Επειδή τότε εισέρχεται στον ναό ή Θεοτόκος. Το διάβασα στον βίο του αγίου Παϊσίου του Κιέβου, του δια Χριστόν σάλου. Βρισκόταν ακόμη στον δρόμο, όταν ή καμπάνα είχε ήδη σημάνει για τον εσπερινό. Φτάνοντας στην εκκλησία δεν βρήκε κανένα. Ό νεωκόρος, άφού άναψε τα καντήλια έφυγε. "Εμεινε μόνος του. Ξαφνικά, ακούει ένα τρίξιμο καί βήματα. Γυρίζει καί βλέπει μια μεγαλοπρεπή γυναίκα να συνοδεύεται από τον απόστολο Πέτρο καί κάποιον άλλο άγιο. "Ερριξε μια ματιά μέσα στην Εκκλησία καί είπε: «Τί κρίμα! Ή καμπάνα σήμανε για προσευχή, καί άνθρωπος κανένας». Μετά στράφηκε στον όσιο. Τον ευλόγησε με το σημείο του Τιμίου Σταυρού καί έκανε να φύγει. Ό όσιος Παΐσιος έτρεξε να την προλάβει. Μα ή Παναγία ήδη είχε χαθή από τα μάτια του.

Όταν ό π. Άνατόλιος έκαμε την ϊδια ερώτηση στον π. Μακάριο, εκείνος του απάντησε:

Το κτύπημα της καμπάνας πρέπει να μας ευρίσκει μέσα στην Εκκλησία. Επειδή τότε εισέρχεται στον Ναό ή Τπεραγία Θεοτόκος».
Καί κάποια άλλη φορά, ζητώντας συγχώρηση, γιατί είχα καθυστερήσει να πάω στην ακολουθία, ό π. Βαρσανούφιος είπε:
«Ό Θεός να σε συγχωρήσει. Πάντοτε φρόντιζε να είσαι στην εκκλησία, πρίν σημάνει ή καμπάνα. Με το πρώτο κτύπημα της καμπάνας πρέπει να βρίσκεσαι μέσα στην εκκλησία. Αυτό μας το δίδαξαν οι Γέροντες μας, Μακάριος, Αμβρόσιος καί Άνατόλιος. Αυτό καί εγώ, λέω σε σένα. Καί αυτό πρέπει να κάμεις».
Από το βιβλίο-Όσιος Στάρετς Νίκων,Ρήματα Ζωής

Ι.Μ.Νικοπόλεως

Μια εκπληκτική ιστορία αγάπης και θέλησης για ζωή.Η περίπτωση της Diane Odell

Όταν διαβάζω για ανθρωπους σαν την Diane Odell αλλά και αυτούς που της συμπαραστέκονται,ντρέπομαι.

Ντρέπομαι γιατί αντιλαμβάνομαι ότι μεγαλοποιώ τα όποια προβλήματα μου,πραγματικά ή φανταστικά και αντιδρώ υπερβολικά στην αντιμετώπιση τους.

Και σκέφτομαι ανάλογες περιπτώσεις που υπάρχουν διπλα στην πόρτα μας κι εμείς τις προσπερνούμε παρασυρμένοι από την καθημερινότητα μας.

Πόσοι άνθρωποι δίχως αντικειμενικά προβλήματα,χάνονται στους ψευτοπαραδείσους των ναρκωτικών ή στον λαβύρινθο της κατάθλιψης και της δίχως νόημα ζωής ?

Ας είναι αναπαυμένη η ,αγιασμένη από τους κόπους και την ταλαιπωρία της ασθενειας ,ψυχούλα της Diane κι ο καλός Θεός ας δινει σπλαχνική καρδιά και σε άλλους Κυρηναίους και καλους Σαμαρίτες να στέκονται με υπομονή και αγάπη δίπλα στους πονεμένους.(misha.pblogs.gr)

“Για σχεδόν 60 χρόνια η Dianne Odell έζησε σε ένα μεταλλικό κύλινδρο, χωρίς να μπορεί να αναπνεύσει έξω από αυτό αλλά αποφασισμένη να μην αφήσει το γεγονός αυτό να κάμψει τη θέλησή της. 

Η Dianne Odell ξαπλωμένη μέσα στον τεράστιο μεταλλικό κύλινδρο που καλύπτει ολόκληρο το σώμα της, εκτός από το κεφάλι.Η Dianne Odell ξαπλωμένη μέσα στον τεράστιο μεταλλικό κύλινδρο που καλύπτει ολόκληρο το σώμα της, εκτός από το κεφάλι 

Ενώ ήταν μέσα στον κύλινδρο-τεχνητό πνεύμονα- κατάφερε να τελειώσει το σχολείο, να παρακολουθήσει μαθήματα στο κολέγιο και να γράψει ένα παιδικό βιβλίο, για ένα αστέρι στο οποίο εύχονται.
Το 1994 δήλωσε ότι η ζωή της ήταν πολύ καλή, γεμάτη αγάπη, πίστη και ανθρώπους που 
αγαπούσε και την αγαπούσαν. Θεωρούσε πως ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τη ζωή του καλή ή άσχημη.
Η Odell πέθανε την Τετάρτη 28 Μαϊου 2008, όταν λόγω διακοπής ρεύματος σταμάτησε το μηχάνημα που της έδινε αναπνοή. Το σπίτι είχε εξοπλιστεί με γεννήτρια για επείγουσες καταστάσεις, η οποία όμως προχτές δεν λειτούργησε.
Η Dianne Odell με μικρόφωνο φωνητικής υπαγόρευσης στο κεφάλι της και την οθόνη του υπολογιστή πίσω από το κεφάλι της, την οποία βλέπει μέσω ενός καθρέφτη που έχει μπροστά της, προσαρμοσμένο πάνω στον κύλινδρο. 

Τα μέλη της οικογένειάς της δεν κατάφεραν να θέσουν σε λειτουργία τη γεννήτρια ώστε να αντιμετωπιστεί η έκτακτη κατάσταση. Η οικογένεια έκανε ότι ήταν δυνατόν, αλλά δεν μπόρεσε να την κρατήσει στη ζωή. Είχε εξασθενήσει τους τελευταίους μήνες και δεν είχε τη δύναμη να συνεχίσει, δήλωσε μέλος της οικογένειάς της.

Η Odell αρρώστησε από πολιομυελίτιδα σε ηλικία τριών ετών-τρία χρόνια πριν την ανακάλυψη του εμβολίου- και ζούσε με τους γονείς της. Τη φρόντιζαν οι γονείς της, άλλα μέλη της οικογένειας και εθελοντές ενός συλλόγου.
Η Dianne Odell σε μικρή ηλικία, ξαπλωμένη μέσα στον τεράστιο μεταλλικό κύλινδρο που καλύπτει ολόκληρο το σώμα της, εκτός από το κεφάλι

Ο εκπρόσωπος του συλλόγου εθελοντών Frank McMeen δήλωσε πως η Odell ήταν αξιαγάπητος άνθρωπος, που νοιαζόταν για τους άλλους και την ευτυχία τους. Είχε αποδεχτεί με καρτερικότητα την κατάστασή της.
Στον τεχνητό πνεύμονα βρισκόταν ξαπλωμένη, ενώ προεξείχε μόνο το κεφάλι της. Για να επικοινωνεί με τους δικούς της χρησιμοποιούσε έναν καθρέφτη. Έγραφε μέσω κομπιούτερ που ενεργοποιούνταν με τη φωνή της, ενώ χρησιμοποιούσε ειδικά διαμορφωμένη τηλεόραση.
Η Dianne Odell ξαπλωμένη μέσα στον τεράστιο μεταλλικό κύλινδρο που καλύπτει ολόκληρο το σώμα της, εκτός από το κεφάλι

Μια δυσμορφία στη σπονδυλική της στήλη την εμπόδιζε από τη χρήση πιο σύγχρονων τεχνητών πνευμόνων που δίνουν μεγαλύτερη άνεση κινήσεων.
Οι άνθρωποι που τη φρόντιζαν μπορούσαν να τη βγάλουν από τον κύλινδρο μόνο για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, για βασικές ανάγκες φροντίδας.
Για τα εξηκοστά της γενέθλια η οικογένειά της, της έκανε πάρτι με 200 καλεσμένους.
Μόνο η διακοπή του ρεύματος στάθηκε ικανή να κάμψει τη θέλησή της για ζωή …;

www.iatronet.gr-Αντέγραψα από...

Ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ-Ένας υποδειγματικός οικογενειάρχης

Ο πελαργός είναι πουλί αγαπητό από τον λαό, μάλιστα είναι γνωστός από την αρχαιότητα ο θρύλος για την αυτοθυσία των νεαρών πελαργών που, εκτός από το ότι αναλαμβάνουν την διατροφή των αδύναμων γέρων γονιών τους, μαδούν τα φτερά τους για να τους ζεστάνουν.

Η λέξη πελαργός είναι σύνθετη από τις λέξεις «πελός» (μαύρος) και «αργός» (λευκός), και ανταποκρίνεται τελείως στο ασπρόμαυρο χρώμα αυτού του πουλιού. Το μήκος του ξεπερνάει το ένα μέτρο, οι φτερούγες του έχουν άνοιγμα δυο μέτρα και το βάρος του φτάνει τα τέσσερα κιλά περίπου. Προτιμά να τρέφεται σε ρηχά και στάσιμα νερά, σε λίμνες, λιμνοθάλασσες, λιμνούλες και ρυάκια. Είναι πολύ σιωπηλός, γι’ αυτό και στην αρχή πίστευαν ότι είναι βουβός. Σε σπάνιες όμως περιπτώσεις βγάζει μία λαρυγγώδη κραυγή ή ένα σφύριγμα.

Οι πελαργοί είναι μονογαμικά πουλιά. Όταν ζευγαρώσουν, το αρσενικό με το θηλυκό διατηρούν τον δεσμό τους για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Το θηλυκό γεννά τον Απρίλιο, συνήθως 2-3, πολλές φορές όμως ως και 6 αυγά. Η επώαση, που διαρκεί 30 περίπου ημέρες, γίνεται και από τους δυο γονείς. Αλλά και όταν εκκολαφθούν οι νεοσσοί, πάντα ένας από τους δυο γονείς μένει κοντά τους για να τους προστατεύει από τους εχθρούς, την βροχή, το κρύο ή την ζέστη.

Οι πελαργοί είναι μεταναστευτικά πουλιά. Όταν έρθει ο Οκτώβρης, ετοιμάζονται να φύγουν πάλι και να πάνε στην Νότιο Αφρική, όπου θα περάσουν τους ψυχρούς μήνες του χειμώνα. Λίγες ημέρες πριν από την αναχώρησή τους συναθροίζονται σε λιβάδια, κοντά σε τέλματα ή λίμνες, και από κεί ξεκινούν όλοι μαζί.

Οι πελαργοί κάνουν το μακρύ αυτό ταξίδι τους όχι πετώντας, άλλα ανεμοπορώντας. Γι’ αυτό όμως χρειάζονται ανοδικά ρεύματα, που δημιουργούνται μόνο πάνω από την στεριά. Σχηματίζουν μικρές ομάδες, που αρχίζουν να γυροπετούν και ν’ ανεβαίνουν όλο και ψηλότερα, ξεπερνώντας σε πολλές περιπτώσεις τα 700 μέτρα. Κατόπιν, ξαφνικά, όλοι μαζί αφήνουν το θερμό ανοδικό ρεύμα και παίρνουν την κατεύθυνση μετανάστευσης με ταχύτητα που ξεπερνά τα 70 χλμ./ώρα.

Είναι παροιμιώδη τα «δικαστήρια των πελαργών», όπου αποφασίζεται η ποινή του θανάτου για εκείνον που θα καθυστερήσει να φτάσει στην συγκέντρωση πριν από την μετανάστευση ή για εκείνον που πρόδωσε την συζυγική πίστη. Επίσης, οι παραδόσεις πολλών λαών αναφέρονται στην αυτοθυσία των νεαρών πελαργών που μαδούν τα φτερά τους για να σκεπάσουν τους αδύναμους, γέρους γονείς τους.

Κείμενο: Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: www.pemptousia.com//Αντιγραφή

Ένα πρόσφατο θαύμα του νεομάρτυρος Αγ.Αποστόλου Πηλίου Μαγνησίας

Πηγή Φώτογραφία

Ό Άγιος Απόστολος είναι νεομάρτυρας της Εκκλησίας μας, πού μαρτύρησε μόλις

19 ετών, στίς 16 Αυγούστου του έτους 1686 στην Κωνσταντινούπολη. Καταγόταν

από το Πήλιο, οπού καί σήμερα υπάρχει αφιερωμένος ιερός ναός.

Στό Βόλο υπάρχει επίσης παρεκκλήσιο έπ' όνόματί του.

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Βελεστίνου κ. Δαμασκηνός παρέστη  στο εν λόγω πανηγύριζαν παρεκκλήσιο καί κατά τον εσπερινό διηγήθηκε το παρακάτω θαΰμα:

«Στήν περιοχή του Βόλου είχε έλθει πρόσφατα ένα ανδρόγυνο εκπαιδευτικών από την Βόρειο Ελλάδα σε γνωστή του οικογένεια, επίσης εκπαιδευτικών.

Το ζεύγος αυτό δεν μπορούσε όμως να απόκτηση παιδιά, αν καί ή σύζυγος έμενε έγκυος."Οταν ή εγκυμοσύνη ης έφθανε στον έβδομο μήνα,άπέβαλλε.

Ή ευσεβής κυρία συνάδελφος εκπαιδευτικός τότε τους ώμίλησε για τον θαυματουργό άγιο Απόστολο του Πηλίου καί τους εϊπε, αν ήθελαν να αποκτήσουν παιδί, να το τάξουν είς τον Άγιον. Εκείνοι απήντησαν ότι δ'ν έπίστευαν «σε τέτοια πράγματα».

Ή ευσεβής κυρία τους έζήτησε τότε να της επιτρέψουν να κάνη εκείνη το τάμα,αλλά με τον ορον, αν θα αποκτούσαν παιδί, να έλθουν να το βαπτίσουν είς τον ναόν του Αγιου, να του δώσουν το όνομα του καί να γίνει εκείνη ανάδοχος.

Εκείνοι έδέχθησαν την πρότασίν της, επεσκέφθησαν τον ναόν του Αγίου είς 'Αγιον Λαυρέντιον Πηλίου καί μετά έφυγαν.

"Επειτα από ολίγον καιρόν της έτηλεφώνησαν ότι ή σύζυγος είχε μείνει έγκυος.

"Επρεπε, όμως, να περιμένουν να ιδούν τι θα συνέβαινε κατά τον εβδομον μήνα. Τελικώς το θαύμα έγινε. Το παιδί έγεννήθη ύγιέστατον.

Κατόπιν αύτοΰ έπρεπε να εκπληρώσουν το τάμα. Αλλά τότε εμφανίζεται ό κουμπάρος, ό όποιος είχε στεφανώσει το ζεύγος, ό όποιος επέμενε να βαπτίση εκείνος το παιδί.

Ή κυρία υπεχώρησε, αλλά υπό τον ορον να το βαπτίσουν είς τον ναόν του Αγίου καί να του δώσουν το όνομα του. Καί αυτό το μέρος του τάματος έγινε δεκτόν. "Ωρισαν την ήμέραν του Μυστηρίου, αλλά μίαν εβδομάδα πρίν από το Μυστήριον, έπεσε ό μέλλων ανάδοχος καί έσπασε καί τα δύο του χέρια.

Κατόπιν τούτου άναγκαστικώς υπεχώρησε καί ανάδοχος έγινε ή ευσεβής κυρία. Το παιδί είναι τώρα μεγάλο, αλλά ή ευσεβής εκπαιδευτικός, ή οποία εν τω μεταξύ έχασε τον σύζυγόν της, δεν ησύχαζε, εάν δεν έκανε γνωστόν το θαύμα».

περιοδικό ΄΄Τόλμη''Φεβρουάριος 2007

Ο Γέροντας Παίσιος για την βασκανία

Η ζήλεια, όταν έχει κακότητα, μπορεί να κάνει ζημιά. Αυτή είναι η βασκανία· είναι μια δαιμονική ενέργεια.
- Γέροντα, τη βασκανία την παραδέχεται η Εκκλησία;
- Ναι, υπάρχει και ειδική ευχή (Ο Γέροντας τόνιζε πως μόνο ο ιερέας μπορεί να διαβάζει την ευχή για βασκανία). Όταν κανείς λέει κάτι με φθόνο, τότε πιάνει το «μάτι».
- Πολλοί, Γέροντα, ζητούν «ματάκια» για τα μωρά, για να μην τα ματιάζουν. Κάνει να φορούν τέτοια;
- Όχι, δεν κάνει. Να λέτε στις μητέρες σταυρό να τα φορούν.
- Γέροντα, αν κανείς επαινέσει ένα ωραίο έργο, και αυτοί που το έφτιαξαν δεχθούν τον έπαινο με υπερήφανο λογισμό και γίνει ζημιά, αυτό είναι βασκανία;
- Αυτό δεν είναι βασκανία. Σ’ αυτήν την περίπτωση λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι. Παίρνει τη Χάρη Του ο Θεός από τον άνθρωπο, και τότε γίνεται ζημιά. Βασκανία υπάρχει σε σπάνιες περιπτώσεις. Ιδίως oι άνθρωποι που έχουν ζήλεια και κακότητα – λίγοι είναι τέτοιοι – αυτοί είναι που ματιάζουν. Μια γυναίκα λ.χ. βλέπει ένα παιδάκι χαριτωμένο με την μάνα του και λέει με κακότητα: «Γιατί να μην το είχα εγώ αυτό το παιδί; Γιατί να το δώσει ο Θεός σ’ αύτη;» Τότε το παιδάκι εκείνο μπορεί να πάθει ζημιά- να μην κοιμάται, να κλαίει, να ταλαιπωρείται, γιατί εκείνη το είπε με μια κακότητα. Και αν αρρώσταινε και πέθαινε το παιδί, θα ένιωθε χαρά μέσα της. Άλλος βλέπει ένα μοσχαράκι, το λαχταρά, και αμέσως εκείνο ψοφάει.
Πολλές φορές όμως μπορεί να ταλαιπωρείται το παιδί και να φταίει η ίδια η μάνα. Μπορεί δηλαδή η μάνα να είδε καμιά φορά κανένα αδύνατο παιδάκι και να είπε: «Τί είναι αυτό; Τί σκελετωμένο παιδί!» Να καμάρωνε το δικό της και να κατηγόρησε το ξένο. Και αυτό που είπε με κακία για το ξένο παιδί, πιάνει στο παιδί της. Μετά το παιδί ταλαιπωρείται εξ αιτίας της μάνας, χωρίς να φταίει. Λειώνει-λειώνει το καημένο, για να τιμωρηθεί η μάνα και να καταλάβει το σφάλμα της. Τότε φυσικά το παιδί θα πάει μάρτυρας! Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος.
(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Α΄, Με πόνο και αγάπη για το σύγχρονο άνθρωπο, Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1998)

Ο Αγ.Γρηγόριος Θεσσαλονίκης μιλά για την Παναγία ως ενότης όλης της κτίσεως

Μια πολύ ωραία εικόνα χρησιμοποιεί ό Αγ. Γρηγόριος Θεσσαλονίκης ό Κύπριος για τη Θεοτόκο. Είναι ή παραβολή του πιστού οικονόμου, πού αναφέρει ό ευαγγελιστής Λουκάς στο 12ο κεφάλαιο. Εκεί ό Χριστός ομιλεί για ένα πιστό οικονόμο πού τον άφησε ό Κύριος να διευθετήσει τα υπάρχοντα του καί από τον οποίο θα ζητούσε «εν καιρώ» τους λογαριασμούς. «Μακάριος ό δούλος εκείνος, όν έλθών ό Κύριος αυτού εύρήσει ποιοϋντα ούτως». Ένας τέτοιος μακάριος οικονόμος, πού οικονόμησε καί τακτοποίησε όλα τα δημιουργήματα του Θεού, είναι ή Ύπεραγία Θεοτόκος. Ή Παναγία ήταν ή ενότητα όλης της κτίσης. Ή κτίση δημιουργήθηκε, καί στην προκείμενη περίπτωση ό άνθρωπος για να ενωθεί με το Θεό. Όταν αμάρτησε ό Αδάμ ό σκοπός ματαιώθηκε. Έπρεπε να βρεθεί ή Παναμώμητη Κόρη από τη Ναζαρέτ, ή οποία θα ένωνε το Θεό καί τον άνθρωπο στο πρόσωπο του Υιού της, καί θα πραγματοποιούσε το σκοπό της δημιουργίας. Στό μυστήριο της ενσάρκωσης του Λόγου του Θεού, ολόκληρη ή σωτηρία της ανθρωπότητας κρεμόταν από την αβίαστη απάντηση της Παναγίας. Καί να, ή καταφατική απάντηση: «ιδού ή δούλη Κυρίου γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου» έγινε ή αρχή της λύτρωσης μας. Ή Παρθένος ως τέλειος εκπρόσωπος του ανθρώπινου γένους νυμφεύεται το Θεό καί ή ανθρώπινη φύση διαλύει τον παράνομο δεσμό με τη μοιχαλίδα αμαρτία. Με τη Μαριάμ ή φύση μας αποκτά τις προϋποθέσεις καί τις βάσεις για την ένωση της με το Θεό. Είναι ή Θεοτόκος το σκοπιμότατο τέλος της δημιουργίας.

Τὰ μάτια ποὺ είδαν τὸν Θεό...

Κάποτε, μετά τόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέ κάλεσαν οἱ Ἀμερικανοί φίλοι μου νά τούς ἐπισκεφτῶ ἀπό τήν Ἀγγλία. Ἐγώ στό μεταξύ εἶχα πληροφορηθεῖ ὅτι ὁ ἐπίσκοπος Ἀχρίδος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1881-1956) ζεῖ στό Σικάγο καί ἀποφάσισα νά τόν ἐπισκεφτῶ, μολονότι αὐτό δέν ἦταν οὔτε τόσο φθηνό μά οὔτε καί τόσο ἁπλό.
Τηλεφώνησα στήν σερβική Ἐκκλησία γιά νά μάθω τήν διεύθυνσή του καί μοῦ εἶπαν ὅτι ὁ ἐπίσκοπος ἔλειπε σέ ταξίδι στή Ν. Ὑόρκη γιά ἕνα τριήμερο. Ἦταν γιά μένα δῶρο ἐξ οὐρανοῦ. 
Συναντηθήκαμε. Ἐκεῖνος ἦταν γερασμένος καί καταβεβλημένος, ἀλλά τό βλέμμα τῶν μαύρων ματιῶν του διαπερνοῦσε τόν συνομιλητή -ὅπως τότε στήν Σερβία- μέχρι τήν καρδιά.
Ἀρχίσαμε νά μιλᾶμε γιά τήν πορεία τοῦ κόσμου, γιά τήν Ἐκκλησία, τή Ρωσία… «Σεβασμιώτατε», τόν ρώτησα, «ἄραγε οἱ κακουχίες καί οἱ στερήσεις στό στρατόπεδο συγκεντρώσεως στή ναζιστική Γερμανία κατά τόν πόλεμο πνευματικά φονεύανε ἤ ξαναγεννοῦσαν τόν ἄνθρωπο; Διότι, ἐγώ γιά παράδειγμα, γνώρισα ἀνθρώπους, καί μάλιστα πιστούς, οἱ ὁποῖοι στό στρατόπεδο δέν εἶχαν τή δύναμη νά προσευχηθοῦν, ἐπειδή ὅλες τους οἱ δυνάμεις ἦταν συγκεντρωμένες στό ξεροκόμματο, στό κρεμμύδι, στό φλιτζάνι μέ τό ζεστό νερό…». 

Μοῦ ἀπάντησε• στό στρατόπεδο γινόταν ἔτσι• κάθεσαι σέ μία γωνιά καί ἐπαναλαμβάνεις μέσα σου• -Κύριε, ἐγώ εἶμαι γῆ καί σποδός. Κύριε παράλαβε τήν ψυχή μου! Καί πάλι σέ ἀνεβάζει ὁ Κύριος… Στήν πραγματικότητα, θά ἔδινα ὅλη τή ζωή πού μοῦ ἀπέμεινε, ἐάν αὐτό ἦταν δυνατόν, γιά μία ὥρα παραμονῆς στό Νταχάου.
Ὁ ἐπίσκοπος σήκωσε τά μάτια του καί μέ κοίταξε ἴσια στά μάτια. Ἐγώ δέν μπόρεσα νά ἀντέξω ἐκεῖνο τό βλέμμα. Μέ κοίταζαν τά μάτια τοῦ ἀνθρώπου πού συνάντησε τό Θεό πρόσωπο πρός πρόσωπο… 
Μοῦ ἔλεγε καί τό ἑξῆς 
-Μέ πλησίαζαν οἱ δεσμοφύλακες καί εἰρωνικά μέ ρωτοῦσαν• 
-Πιστεύεις ἐσύ ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι Θεός; 
-Ὄχι, τούς ἀπαντοῦσα. 
Τότε ἄρχιζαν νά γελοῦν καί νά μέ ξαναρωτοῦν• 
-Δηλαδή ἐσύ δέν πιστεύεις πλέον; 
-Δέν πιστεύω πλέον, ἀλλά γνωρίζω, φώναζα μέ ὅλη μου τή δύναμη καί κεῖνοι ἐξαγριωμένοι ἔφευγαν αὐτοστιγμεί. 
Ἀργότερα ξανάρχιζαν τήν κουβέντα καί ρωτοῦσαν• 
-Ἐκεῖνος ὁ Ἰησοῦς σου ἦταν γιός μιᾶς Ἑβραιοπούλας; 
-Ὄχι, τούς ἀπαντοῦσα. 
-Τότε τίνος γιός ἦταν; 
-Υἱός τοῦ Θεοῦ, τούς ἀπαντοῦσα καί κεῖνοι δέν εἶχαν τί νά μοῦ ποῦν. 
Ὁ ἐπίσκοπος Νικόλαος ἦταν στύλος τῆς σερβικῆς Ἐκκλησίας. Τώρα, μετά τήν κοίμησή του, βλέπει συνεχῶς τό Θεό πρόσωπο πρός πρόσωπο. 
Μίλιτσα Ζέρνωβ-πηγή

Οι Γυναίκες της Σάντας Πόντου

Είναι δύσκολο να γράψει κανείς για τις γυναίκες της Σάντας και να τις περιγράψει σε όλο τους το μεγαλείο.
Οι Σανταίες δεν ήσαν συνηθισμένες γυναίκες, είχαν αρετές και ιδιαιτερότητες που δεν τις βρίσκουμε στον υπόλοιπο Πόντο.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι παλαιότεροι ιστοριογράφοι του Πόντου, όταν αναφέρονται στην Σάντα κάνουν ιδιαίτερη αναφορά στις γυναίκες της, τονίζοντας την αρετή, την ανδρεία και την εργατικότητά τους.
Αναφέρω λοιπόν σχετικά αποσπάσματα από τα γραφόμενα παλαιοτέρων συγγραφέων και ιστοριογράφων:
Ο Περικλής Τριανταφυλλίδης, στο έργο του «Η εν Πόντω ελληνική φυλή» Αθήναι 1866 σελ. 60, αναφέρει:
«… Η Σουμελά είχε εις εκκλησιαστικήν αυτής δικαιοδοσίαν και το χωρίων Σάντα, τρέφον αρειμανίους ου μόνον τους άνδρας αλλά και τας γυναίκας, οπλοφορούσαν καθ’ όλον το έτος, εν απουσία των ανδρών…»
Ο Σανταίος Φίλιππος Χειμωνίδης, στο έργο του «Ιστορία και στατιστική της Σάντας», Αθήναι 1902, σελ. 141-142, γράφει:
«…Καθ’ όλον το διάστημα της απουσίας των ανδρών αι γυναίκες ως άλλαι Σπαρτιάτιδες είναι οι διευθυνταί των οίκων, αυταί περί αυτού φροντίζουσαι. Η φιλεργία των γυναικών ιδία είναι παραδειγματική…»
Σε άλλο σημείο: «Άλλαι αρεταί κοσμούσαι την Σανταίαν ‘κοδέσποιναν είναι η κοσμιότηες και η αυστηρότηες των ηθών, η πίστις εις την οικογένειαν και η σοβαρότητης…»
Ο Κ. Παπαμιχαλόπουλος, στο έργο του «Περιηγήσις εις τον Πόντο» Αθήνα 1903, σελ. 140-141 γράφει:
«Αι Σανταίαι γυναίκες φημίζονται ως συνεταί, ανδρείαι και εργατικαί. Κατά την απουσία των ανδρών αυταί φροντίζουσι περί πάντων εν τω οίκω και ταις έξω εργασίαις φορούσι δ’ αυταί εν ώρα ανάγκης τα όπλα των ανδρλων προς φύλαξιν της τιμής αυτών και προς υπεράσπισιν και άμυναν της οικογενειακής περιουσίας. Και κατά τα άλλα δε κέκτηναι αι Σανταίαι γυναίκες απάσας τας αρετάς των καλών συζύγων…»
Τέλος, ο Δ.Η. Οικονομίδης, στο έργο του «Ο Πόντος και τα δίκαια του εν αυτώ ελληνισμού», Αθήναι 1920, σελ. 28, μας πληροφορεί:
«…Αι Σανταίαι είναι εύσωμοι και τολμηραί ως οι άνδρες των. Εξησκημέναι εις την χρήσιν των όπλων, οπλοφορούσι και αυταί εν ώρα ανάγκης. Ηνδραγάθησαν πολλάκις αύται και μέγαν έδειξαν ηρωισμόν, ώστε δικαίως δύνανται να θεωρώνται ως άλλαι Αμαζόνες…»
Στοιχεία που επέδρασαν στη δημιουργία του χαρακτήρα τηςΤρία είναι τα σημαντικότερα στοιχεία που επέδρασαν ώστε να δημιουργήσει η Σανταία έναν ιδιαίτερα ξεχωριστό χαρακτήρα:
1) Ο φυσικός περίγυρος
2) Οι διαρκείς συγκρούσεις των Σανταίων με Τούρκους και άλλα βαρβαρικά φύλα.
3) Ο τρόπος ζωής των Σανταίων.

Φυσικός Περίγυρος
Η Σανταία έζησε σε μια περιοχή με πανέμορφη, παραδεισένια φύση, σε μια περιοχή τριγυρισμένη από βαθυπράσινα ελατόδασα, με βαθιά φαράγγια, όμορφες ρεματιές και άφθονα κρύα νερά.
Όλος αυτός ο μαγευτικός φυσικός περίγυρος, της έδωσε μια διάθεση ρομαντισμού και της χάρισε λεβεντιά, περηφάνια και προπαντός καλή υγεία. Ήσαν όλες ροδομάγουλες, γεμάτες σφρίγος και ζωή, γεροδεμένες, σωστές αντρογυναίκες.
Επειδή η Σάντα ήταν τόπος ορεινός, απροσπέλαστος, απομονωμένος γεωγραφικά, οι Σανταίες δεν δέχτηκαν επιδράσεις ή επιμειξίες από αλλόφυλους γειτονικούς λαούς.
Συγκρούσεις Σανταίων με Τούρκους και αλλόφυλουςΟι Σανταίοι για να μπορέσουν να επιβιώσουν ήσαν αναγκασμένοι να συγκρούονται διαρκώς με Τούρκους και αλλόφυλους.
Υπήρξε ο πολεμικώτερος λαός του Ανατολικού Πόντου. Αγάπησαν με πάθος την ελευθερία και αντιστάθηκαν αιώνες ολόκληρους στους εχθρούς για να κρατήσουν τον ελληνισμό, την ορθοδοξία, την αυτονομία και το απάτητο του τόπου τους.
Στους αγώνες αυτούς οι γυναίκες δεν έμειναν αμέτοχες. Πότε δίπλα στους άνδρες και πότε μόνες τους, αντιμετώπισαν πολλές φορές τους Τούρκους σαν άλλες Σουλιώτισσες!
Από την εφηβική τους ακόμη ηλικία συνήθιζαν στην σκληραγωγία και στην χρήση όπλων. Το μεγαλύτερο διάστημα του χρόνου ζούσαν μόνες, χωρίς την παρουσία των ανδρών που ήσαν υποχρεωμένοι να ξενιτεύονται.
Για τον λόγο αυτό ήσαν αναγκασμένες να γνωρίζουν την χρήση όπλων, ώστε σε περίπτωση ανάγκης να είναι έτοιμες για την υπεράσπιση της οικογένειας και της περιουσίας από ληστρικές συμμορίες Τούρκων που λυμαίνονταν τον τόπο.
Κάτω από τις συνθήκες αυτές ήταν επόμενο να γίνουν ατρόμητες, γενναίες και ηρωικές πολεμίστριες.
Τρόπος ζωής των Σανταίων
Όταν λέμε τρόπος ζωής των Σανταίων εννοούμε κυρίως τον αναγκαστικό ξενιτεμό των ανδρών που σημάδεψε καταλυτικά την ζωή των γυναικών που ήσαν αναγκασμένες να ζουν χωρίς την παρουσία του άνδρα.
Πληγή αγιάτρευτη ο ξενιτεμός, μισός θάνατος, άφησε στην ψυχή της Σανταίας ένα αίσθημα βαθιάς θλίψης και πικρού πόνου, ενώ παράλληλα την έκανε ανθεκτική, καρτερική, με χαλύβδινη ψυχική αντοχή! [...]
Η όμορφη και ‘περήφανη βουνίσια πολιτεία, η αδούλωτη, ηρωική, λεβεντογέννα Σάντα, είχε ένα, αλλά μεγάλο μειονέκτημα:
Δεν μπορούσε να θρέψει τα παιδιά της!
Το έδαφος της άγονο, το κλίμα της ψυχρό, αδύνατη επομένως η καλλιέργεια της γης. Τα ελάχιστα δημητριακά και η κάποια κτηνοτροφία δεν ήσαν αρκετά. Δεν έμενε παρά μόνο ο δρόμος της σκληρής ξενιτιάς. Δρόμος πικρός, οδυνηρός και κάποτε μοιραίος! […]
Από τη στιγμή εκείνη της αναχώρησης άρχιζαν τα βάσανα της Σανταίας γυναίκας. Στο χωριό μένανε μόνο οι γέροι, τα παιδιά και οι γυναίκες. Όλο το βάρος, όπως ήταν φυσικό, έπεφτε στις γυναικείες πλάτες.
Αυτή άντρας, αυτή και γυναίκα. Αυτή πατέρας, μάνα και αδελφή και νύφη και κόρη. Ο στυλοβάτης του σπιτιού!
Φρόντιζε τα παιδιά, τους γέρους, το σπίτι. Περιποιότανε τα ζώα, τους κήπους. Κουβαλούσε ξύλα και χόρτα από το βουνό κι έπαιρνε επάνω της όλη την ευθύνη και το βάρος του σπιτιού. Δούλευαν ακατάπαυστα.
Ακόμη και οι έγκυες δούλευαν ως την ώρα της γέννας τους. Χαρακτηριστική ήταν η έκφραση:
Η κοιλία ‘ς σο στόμαν, το σαλάκ ‘ς σην ράχιαν και τ’ ορτάρ ‘ς σα χέρα ‘τ’ς»
(Η κοιλιά στο στόμα, φορτωμένη ξύλα και πλέκει και την κάλτσα της).
(Από το εξαιρετικό βιβλίο της Πόπης Τσακμακίδου – Κωτίδου «Οι γυναίκες της Σάντας του Πόντου» εκδόσεων Αδελφών Κυριακίδη) 

http://ellhnides.blogspot.com/     -Αντέγραψα από...

Παιδί και νηστεία(Γέροντας Παίσιος)

Γέροντα , παιδάκια πέντε-έξι ετών πρέπει να νηστεύουν πριν από την θεία κοινωνία;
Τουλάχιστον το βράδυ να έχουν φάει λαδερό φαγητό. Αλλά αυτό είναι και θέμα Πνευματικού. Καλύτερα η μητέρα να ρωτήση τον Πνευματικό , γιατί μπορεί το παιδάκι να έχη πρόβλημα με την υγεία του και να πρέπη λ.χ. να πιη γάλα. 

Γέροντα, ένα παιδάκι πόσο πρέπει να νηστεύη;
Αν το παιδί είναι γερό, έχη υγεία, μπορεί να νηστεύη. Άλλωστε τώρα υπάρχουν ένα σωρό τροφές νηστίσιμες. Παλιά τα παιδιά νήστευαν και όλη μέρα έτρεχαν και έπαιζαν, αλλά έτρωγαν πολλές φορές. Στα Φάρασα, την Μεγάλη Σαρακοστή όλοι, μικροί-μεγάλοι, έκαναν ενάτη. Μάζευαν οι γονείς τα παιδιά στο Κάστρο, τους έδιναν παιχνίδια, για να παίζουν, και στις τρεις το απόγευμα ,που χτυπούσε η καμπάνα για Προηγιασμένη, πήγαιναν και κοινωνούσαν. Έλεγε ο Άγιος Αρσένιος : « Τα παιδιά ,όταν παίζουν όλη την ημέρα, δεν θυμούνται το φαγητό. Τώρα που θα βοηθήση και ο Χριστός, δεν θα αντέξουν; » Και οι μεγάλοι, όταν δεν νηστεύουν, ελέγχονται βλέποντας τα παιδιά να νηστεύουν. Όταν μικρός δούλευα με τον μάστορά μου για πολύ καιρό σε κάποιο σπίτι και τρώγαμε εκεί, Τετάρτη και Παρασκευή έφευγα και πήγαινα να φάω στο σπίτι μου, γιατί αυτοί δεν νήστευαν. Μια φορά, Τετάρτη ήταν. Έφεραν να με κεράσουν μπακλαβά. « Ευχαριστώ, τους είπα , αλλά νηστεύω ». « Για δες , είπαν, μικρό παιδί να νηστεύη και εμείς μεγάλοι άνθρωποι να τρώμε ! ».
Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ´
Ιερόν Ησυχαστήριον ''Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος''

Η γυναίκα στην χριστιανική μας παράδοση(1)

Η διεθνής κοινωνία έχει, ως γνωστόν, αφιερώσει μία ήμερα του χρόνου προς τιμήν της γυναίκας. Την ήμε­ρα αυτή πολλά ακούγονται, γράφονται και λέγονται, από διεθνή βήματα, τον παγκόσμιο τύπο, τα μέσα ενημερώσε­ως, από άτομα και συλλόγους, προς τιμήν της Και είναι αυτό βεβαίως κάτι πολύ καλό και χρήσιμο, γιατί δί­νεται ή ευκαιρία να εξαρθεί ή αξία της γυναίκας, ό ρόλος καί ή αποστολή της στη ζωή, την κοινωνία καί τον πολιτισμό.

Όμως ή γυναίκα πουθενά άλλου δε βρίσκει τον πλήρη, τον άξιο καί αληθινό της λόγο, για τη φύση καί τη «μοίρα»  της, ούτε στις θρησκείες, ούτε στίς φιλοσοφίες, ούτε στίς κοινωνιολογίες καί τίς ανθρωπολογίες, όπως τον βρίσκει στη χριστιανική αποκάλυψη, στη βιβλιοπατερική μας παράδοση.

Στήν ορθόδοξη ανθρωπολογία κατά τρόπο αυθεντικό καί αλάνθαστο, φωτίζονται καί λύνονται όλα τα προβλήματα πού συνδέονται με τη γυναικεία ύπαρξη από καταβολής της μέχρι σήμερα.

Ή γυναίκα, λοιπόν, κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, έπλάσθη μαζί με τον Αδάμ, αποτελώντας με αυτόν τον ένα «θεοειδή» άνθρωπο. Χαρακτηριστική είναι ή φράση της Αγίας Γραφής: «καί έποίησεν ό Θεός τόν άνθρωπον, κατ'εικό­να Θεού έποίησεν αυτόν, άρσεν καί θήλυ έποίησεν αυτούς» (Γεν. 1,27). "Οπως επίσης, πολύ ενδιαφέρων είναι καί ό σχο­λιασμός του Μ. Βασιλείου: «το θήλυ όμοτίμως τω άρρενι παρά του Κτίσαντος γέγονε».

Έτσι, καθίσταται φανερή ή θέση της γυναίκας μέσα στο σχέδιο του Θεού. θα ήταν ό σύντροφος καί ό συνεργάτης του Αδάμ, όμοιος καί ισότιμος με αυτόν κατά πάντα, συμμέτοχος καί ουγκληρονόμος της Βασιλείας (Γεν. 2,18-24).
Ή επακολουθήσασα όμως πτώση του ανθρώπου επέφερε ανατροπή των δεδομένων της δημιουργίας καί ή γυναίκα επωμίζεται, μαζί με τον άνδρα, τίς φοβερές συνέπειες της πτώσεως, στο μέτρο πού πρώτη αυτή γίνεται το όργανον του «όφεως» καί ή θύρα της πτώσεως (Γεν. 3,1-7).

Μετά την πτώση ό άνθρωπος περιέπεσε σε κατάσταση δουλείας. Ό μεν άνδρας υποδουλώθηκε στη φύση, ή δε γυναί­κα στον άνδρα. Καί οι δύο, στο κακό. Ή γυναίκα ενώ «προ της παρακοής ομότιμος ην τω άνδρί» (Χρυσόστομος), μετά την πα­ρακοή, χάνει αυτή την όμοτιμία. Ή θεία «ετυμηγορία»: «έν λύπαις τέξη τέκνα καί προς τον άνδρα σου ή αποστροφή σου καί αυτός σου κυριεύσει» (Γεν. 3,16-19) αποτελεί το κλειδί για την ερμηνεία όλης της μετέπειτα τραγικής καταστάσεως της γυ­ναίκας μέσα στους αιώνες. Ό ίερός Χρυσόστομος σχολιάζει: «Είδες πώς πανταχού ου τη φύσει αλλά τη απάτη καί τη αμαρτία δείκνυσι την δουλείαν ακολουθούσαν; Μετά την άμαρτίαν, προς τον άνδρα σου ή αποστροφή σου καί αυτός σου κυριεύ­σει. Έποίησά σε, φησίν, όμότιμον ουκ έχρήσω καλώς τη αρχή· μετάβηθι προς την ύποταγήν. Ουκ ήνεγκας την έλευθερίαν κατάδεξαι την δουλείαν γενοϋ των αρχομένων καί τον άνδρα έπίγνωθι κύριον» (Λογ. Εις την Γένεσιν Α'}.
Ή γυναίκα, δοκιμάζοντας τους πικρούς καρπούς της παρα­βάσεως, διατελεί έκτοτε υπό την τυραννική εξουσία του ανδρός, ό όποιος έχει το δικαίωμα ακόμη καί να τη θανατώνει, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Αρχαίες πολιτείες καί λαοί, μερικοί μάλιστα θεωρούμενοι περισσότερο από άλλους πολιτισμένοι (όπως π.χ. ή αρχαία Ελλάδα) αντιμετωπίζουν την γυναίκα ως "res", ως πράγμα, ως όν χωρίς αξία. Ακόμη καί οί διανοούμενοι, οι φιλόσοφοι, οί ποιηταί καί οι νομοθέται τους έχουν πολύ ταπεινή ιδέα γι' αυτήν καί εκφράζονται άπαξιωτικά για την ϋπαρξή της. «Έτσι το πάν συνετέλεσε ή γυναίκα να γίνει για τον άνδρα ένα αντικείμενο εύχαριστήσεως ή δεσποτικής επιρροής» (Εύδοκίμωφ).

O Άγ.Γρηγόριος ό Θεολόγος αναγκάζεται να διαμαρτυ­ρηθεί έντονα για την άδικη καί άνιση μεταχείριση της γυναίκας στην εποχή του: «Καί γυνή μεν κακώς βουλευσαμένη περί κοίτην ανδρός, μοιχάται καί πικρά εντεύθεν τα των νόμων έπιτίμια. Άνήρ δε καταπορνεύων γυναικός, ανεύθυνος; Ουκ επαινώ την συνήθειαν. "Ανδρες γαρ οί νομοθετούντες, δια τούτο κα­τά γυναικών ή νομοθεσία».
Φωτεινή εξαίρεση στον αρχαίο κόσμο αποτελούσε, ή θέση της γυναίκας στό λαό Ισραήλ. Ο λαός αυτός με την εξ άποκαλύψεως θρησκεία του,είχε σε ιδιαίτερη περιωπή τη γυναίκα καί δεν παραγνώριζε την αξία καί την προσφορά της στην οικογέ­νεια καί την κοινωνία, θεωρώντας την συνοικοδόμο με τον άνδρα του πολιτισμού: «σοφαί γυναίκες ώκοδόμησαν οίκους» (Παροιμ. 14,1). Είναι δε γνωστό ότι πολλές από αυτές ανελάμ­βαναν ηγετικούς ρόλους στην κοινωνία. Σέ αυτές τίς σπουδαίες γυναίκες άναφέρεται-καί ό Απ. Πέτρος γράφοντας: «ούτω γαρ ποτέ καί αί άγιαι γυναίκες αϊ έλπίζουσαι επί τον Θεόν έκόσμουν έαυτάς, ύποτασσόμεναι τοις ιδίοις άνδράσιν... άγαθοποιούσαι καί μη φοβούμενοι μηδεμίαν πτόησιν» (Α' Πέτρ. 3.51)

Πολύ συχνά στην Παλαιά Διαθήκη εξαίρεται μετ'εγκωμίων το μεγαλείο της γυναικείας αρετής καί θεωρείται αληθινός θη­σαυρός ή παρουσία της: «γυναίκα άνδρείαν τίς εύρήοει; τιμιωτέρα δε εστί λίθων πολυτελών ή τοιαύτη» (Παροιμ. 31, 10). Ή γυναίκα αυτή, καθώς την σκιαγραφεί ή Γραφή, αποτελεί ευλο­γία και στήριγμα για τον άνδρα καί την οικογένεια της καί υπό­δειγμα εργατικότητας καί νοικοκυροσύνης. Ιδού μερικά από τα χαρισματικά χαρακτηριστικά της σε μετάφραση: 
«Εις αυτήν έχει πεποίθησιν καί στηρίζεται με θάρρος ή καρδία του ανδρός της. Καθ'όλον της τον βίον εργάζεται δια το καλόν του ανδρός της. Το στόμα της το ανοίγει με προσοχήν, σύμφωνα με τον νόμον του Θεού (26). Ανοίγει τα χέρια της καί απλόχερα δίδειεις τους πτωχούς» (20). «Δωρεά Θεού είναι γυναίκα σιωπηλή. Δεν υπάρχει κανένα αντάλλαγμα μιας πεπαιδευμένης κατά Θεόν γυναικείας ψυχής. "Οπως ό ανατέλλων ήλιος εις τα ύψη του ουρανού του Κυρίου, έτσι καί το ψυχικό κάλλος της ενάρετου γυναικός λάμπει μέσα είς τον οίκον της» (Σοφ. Σειρ. 26, 13-18}. Ή αληθινή γυναίκα είναι άξια θαυμασμού, γιατί ό πλούτος καί ή δύναμη της αρετής της υπερβαίνει κάθε άλλο χάρισμα: «πολλαί θυγατέρες έκτήσαντο πλοϋτον, πολλοί εποίησαν δύναμιν, συ δε (ή ενάρετη) ύπέρκεισαι καί υπέργηρος πάσας» (Παροιμ. 31,29).(Συνεχίζεται)
του Αρχιμανδρίτου Αθηναγόρα Καραμαντζάνη