Για τα παιδάκια με μογγολισμό(Γέροντας Παίσιος)

Είναι μερικοί γονείς που, αν μάθουν ότι το παιδί τους θα γεννηθεί μογγολάκι, πάνε και το σκοτώνουν. 

Κάνουν έκτρωση. Λες και δεν είναι άνθρωπος ή δεν έχει ψυχή... Λες και δεν μπορεί να κερδίση τον Παράδεισο... Και ξέρεις τί καλοσύνη έχουν τα καημένα. 

Νά, ένα πού γνωρίζω κάνει και καλή προσευχή... Κάνει
και πολλές μετάνοιες... Μούσκεμα στον ίδρωτα γίνεται... Τέτοιο φιλότιμο έχει.

(θυμήθηκε κάτι και χαμογέλασε). 

- Μετά, όταν πεινάσει, τρίβει την κοιλίτσα του με το χέρι και λέει στην εικόνα της Παναγίας: 

«Παναγίτσα, τώρα πάω φάω και μετά πάλι έρθω προσευχή».

Γέλασε χαρούμενος ο γέροντας.

- Με κομποσχοίνι, γέροντα, κάνει προσευχή;

- Ναί, και με το κομποσχοίνι... 

Μετά, ξέρεις τί καλοσύνη έχει;... 

Νά, μια φορά το κοροΐδευαν κάτι παιδιά στην γειτονιά
και έπιασαν να το σκουντάνε... σχεδόν το δέρναν το καημένο. 

Το βλέπει ο πατέρας... ορμάει... Πιάνει ένα παλιόπαιδο και, πάνω στον θυμό του, ήταν έτοιμος να το δείρει.

Μπαίνει στη μέση το μογγολάκι, πιάνει τα χέρια του πατέρα να τον εμποδίσει, τον κοίτα στα μάτια και του λέει: «ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ», (δηλαδή ήθελε να πει ότι δεν μας λέει έτσι ο Χριστός)... Τον πήραν μετά τα δάκρυα τον πατέρα...

Είδες αγάπη πού είχε!!!

Δηλαδή οι άλλοι... οι «έξυπνοι», πού κάνουν ένα σωρό κακίες, είναι καλύτεροι;... Αυτό το παιδάκι, λοιπόν, έπρεπε να το σκοτώσουμε;...

- Όχι, γέροντα, αλλά... νά, είναι δύσκολα για τους γονείς.

- ΑΥΤΟΣ θα βάλη και τους γονείς του στον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ... Με την υπομονή πού θα κάνουν εξ αιτίας του οι γονείς θα μπουν στον Παράδεισο.

Από το βιβλίο «Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε» Αθανάσιου Ρακόβαλη/πηγή

Ο πληρωμένος έρωτας στην υπηρεσία της Αντίστασης

Η κυρά Ρένα ήταν μια γυναίκα γύρω στα 35 όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Αθήνα. Έμενε στον Πειραιά, στη γούβα του Βάβουλα. Γειτονόπουλό της ήταν ο συνομιλητής μου, ο λαογράφος – συγγραφέας Δημήτρης Φερούσης, ο οποίος έζησε σαν παιδί την Κατοχή. Μου λέει την ιστορία της.

«Ήταν άσχημες εποχές. Πείνα, εξαθλίωση και οι Γερμανοί έκαναν συνέχεια μπλόκα. Βλέπεις ο Πειραιάς ήταν το λιμάνι και φοβόντουσαν συνέχεια μήπως γίνει κάποιο σαμποτάζ. Αλίμονο σε εκείνον που τον έπιαναν μετά την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Στη γειτονιά μου, μια αυλή είμασταν όλοι και όλοι τότε, ζούσε η κυρία Ρένα, μια πανέμορφη γυναίκα. Νταρντάνα! Ο άντρας της, κάποιοι λέγανε ότι σκοτώθηκε, κάποιοι άλλοι πως είχε καταφύγει στη Βόρεια Αφρική και πολεμούσε με τους συμμάχους. Μια μέρα, είδαμε να βγαίνει από το σπίτι της ένας γερμανός αξιωματικός. Έγινε σούσουρο στη γειτονιά. Αλλά κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει τότε. Υπήρχε φόβος. Αυτό συνεχίστηκε για καιρό. Το βράδυ ερχόταν ο Γερμανός και ήταν φιλικός με όσους τύχαινε να συναντήσει στην αυλή. Αν και οι περισσότεροι μόλις τον βλέπαμε, κλεινόμαστε στα σπίτια μας. Του έβγαζε νερό και πλενόταν, έτρωγε μετά, κοιμόταν και έφευγε το πρωί.

Όταν τελείωσε ο πόλεμος, οι πατριώτες την βούτηξαν τη γυναίκα και την πήγαν στο δικαστήριο. Παραλίγο να την κουρέψουν κιόλας, συνηθιζόταν αυτό τότε, για να διακρίνει ο κόσμος ποιες πήγαιναν με τον εχθρό. Στο δικαστήριο πήγε μάρτυρας και η μάνα μου. Ήταν η μοναδική που την υπερασπίστηκε. Η μάνα μου γνώριζε πράγματα που εγώ αλλά και η υπόλοιπη γειτονιά, αγνοούσαμε. Μιλούσαν με την κυρά Ρένα, σε ώρες που εγώ έπαιζα έξω από το σπίτι. Η κυρά Ρένα μέσω του Γερμανού είχε βοηθήσει πολύ κόσμο. Και τρόφιμα της έφερνε που τα μοίραζε σε δικούς μας αλλά το κυριότερο, είχαν κοπεί εντελώς τα μπλόκα από τη γειτονιά. Μπορούσαμε να κινούμαστε πιο ελεύθερα από πριν. Αλλά κανείς δεν είχε σκεφτεί τότε πως αυτό γινόταν λόγω της κυρά Ρένας.
Το εντυπωσιακό είναι πως ο δικαστής την αθώωσε! Μετά έφυγε από το σπίτι. Δεν την ξαναείδα από τότε…»

ΓΥΝΑΙΚΕΣ – ΟΠΛΑ

Η περίπτωση της κυρά Ρένας δεν είναι η μοναδική στην Ελλάδα. Σύμφωνα με το βιβλίο του παλαίμαχου δημοσιογράφου Α. Αθανασιάδη «Τι έκαμα για την Ελλάδα; Απομνημονεύματα» - Αθήνα 1949, αντιστασιακοί προέτρεπαν τις δηλωμένες πόρνες να μην πηγαίνουν στους οίκους ανοχής, προκειμένου να υποχρεωθούν οι Γερμανοί- Ιταλοί στρατιώτες να καταφύγουν σε πόρνες του δρόμου, οι οποίες έπασχαν (οι περισσότερες) από σύφιλη, αντικειμενικός στόχος ήταν με τον τρόπο αυτό να τεθούν εκτός μάχης πολυάριθμοι κατοχικοί φαντάροι!

Στο ίδιο θέμα αναφέρεται και σε βιβλίο του ο γιατρός Κώστας Γιαννάτος, μέλος της ΟΑΓ (παρακλάδι αντιστασιακής οργάνωσης) εκείνη την εποχή. Αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Σε δύο λοιπόν από τους πιο αξιοπρεπείς οίκους ανοχής που σύχναζαν οι μαχητές της Βέρμαχτ, είχαν μοιράσει τις κοπέλες σε δύο «βάρδιες». Η πρώτη βάρδια ήταν οι υγιείς γυναίκες που δούλευαν μόνο κάποιες ώρες δύο φορές την εβδομάδα όταν οι Γερμανοί γιατροί εξέταζαν το «προσωπικό» του «οίκου». Η δεύτερη βάρδια που ήταν πόρνες κυρίως που νοσούσαν. Το παιχνίδι αυτό κράτησε ένα περίπου χρόνο (Δεκέμβρης 1941 – Φεβρουάριος 1943) και βοήθησε η Ελληνική Αστυνομία εκδίδοντας πλαστές ταυτότητες. Τον Φεβρουάριο του 1943 οι Γερμανοί βρήκαν την άκρη και εξάρθρωσαν την οργάνωση Από την υπόθεση αυτή προσβλήθηκαν από αφροδίσια νοσήματα 20.000 Γερμανοί στρατιώτες (το νούμερο το βάζω όπως το βρήκα). Ποιοι στρατιώτες ήταν αυτοί ; Εκτός των ντόπιων κατακτητικών μονάδων ήταν και φαντάροι του «Άφρικα Κορπς» αυτοί έμεναν επί μήνες στην Αθήνα μέχρι να βρεθεί τρόπος μεταφοράς τους στην Αφρική. Λέγεται ότι ο Ρόμελ παραπονέθηκε ότι του έστελναν «σαπισμένες» ενισχύσεις…» 

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΒΕΡΜΑΧΤ

Εκτός από τις παραπάνω περιπτώσεις, υπάρχει και άλλο ένα κεφάλαιο που αναφέρεται στα παιδιά που έκαναν Ελληνίδες μαζί με Γερμανούς στη διάρκεια της Κατοχής. Δεν γνωρίζουμε το πλαίσιο στο οποίο αναπτύχθηκαν οι σχέσεις (αν π.χ. ήταν έρωτας, συναίσθημα δηλαδή ή αν τα γεγονότα συνέβησαν υπό το καθεστώς του φόβου). Διαβάζουμε από το βιβλίο της γεμανίδας ιστορικού και ψυχολόγου Κέρστιν Μουτ που έχει τίτλο «Η Βέρμαχτ στην Ελλάδα» το οποίο ρίχνει φως στην Ιστορία:

«Η Όλγα ήταν μια από τις «νύφες της Βέρμαχτ», τις Ελληνίδες που απέκτησαν παιδιά με Γερμανούς στρατιώτες της Kατοχής, τα λεγόμενα «παιδιά της Βέρμαχτ» ή τα «μπάσταρδα των Γερμανών», όπως τα αποκαλούσαν στην Ελλάδα. Γι’ αυτές τις γυναίκες υπήρχαν δύο επιλογές. Ή έφευγαν, στη Γερμανία για να ζήσουν ως άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας, εφόσον δεν ανήκαν στην άρια φυλή ή έμεναν πίσω, και ρίχνονταν από την κοινωνία στην «πυρά». Στη Γερμανία, τους απαγόρευαν, λόγω φυλετικής «κατωτερότητας», ακόμα και να μπουν στα καταφύγια για να προστατευτούν από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων, ενώ στην Ελλάδα, ήταν τα «γουρούνια των ναζί», οι «πόρνες-προδότριες», οι «σκύλες του Χίτλερ», καταδικασμένες να μην παντρευτούν και να ζήσουν στο περιθώριο. Τα παιδιά τους, όταν βαφτίζονταν, καταχωρούνταν στα εκκλησιαστικά μητρώα χωρίς επώνυμο, γιατί αυτό θα ήταν του Γερμανού πατέρα τους».

Βλέπουμε ότι η γερμανική ιστοριογραφία δίνει έστω και έπειτα από δεκαετίες φωνή στα «παιδιά» τα οποία στις πατρίδες τους ήρθαν αντιμέτωπα με την κοινωνική κατακραυγή και κυρίως την εσωτερικευμένη ντροπή για ένα ανομολόγητο κρίμα που δεν είχαν διαπράξει. Το 2005 εκδόθηκε το βιβλίο της Εbba Drolshagen με ιδιαίτερη έμφαση στα νόθα παιδιά Γερμανών με Νορβηγίδες και την ίδια χρονιά η μελέτη των Jean-Ρaul Ρicaper και Ludwig Νorz για τα «μπάσταρδα» των Γαλλίδων. Στη Νορβηγία το ζήτημα έλαβε μεγάλη έκταση καθώς νόθα κόρη γερμανού φαντάρου ήταν και η τραγουδίστρια των Αbba Αnni-Frid Lyngstad. Στη Γαλλία τα «παιδιά» αυτά που είναι πια ηλικιωμένοι οργανώθηκαν και διεκδικούν συμβολικά το γερμανικό διαβατήριο. Αυτό το ταμπού επρόκειτο να σπάσει και στην Ελλάδα και η Κέρστιν Μουτ. Από τα 12 παιδιά που εντόπισε δέχθηκαν να της μιλήσουν μόνο τα έξι. Διηγούνται την ιστορία τους κρυμμένα πίσω από ψευδώνυμα. Εξι ιστορίες ανθρώπων εσωτερικά ακρωτηριασμένων με την ίδια τυπολογία: μεγάλωσαν χωρίς πατέρα - αυτός συνήθως είχε εξαφανιστεί στο ανατολικό μέτωπο ή είχε επιστρέψει στη Γερμανία - οι μητέρες τους συνήθως τα απέρριπταν και ο περίγυρος τα χλεύαζε.

Ο Γερμανός Ρόμπερτ Ζόμερ (Robert Sommer), μελετητής της Ιστορίας του Πολιτισμού, τόλμησε πριν από κάποιο καιρό να παρουσιάσει την πρώτη εμπεριστατωμένη έρευνα για το θέμα με τίτλο: «Τα πορνεία των στρατοπέδων συγκέντρωσης - σεξουαλική καταναγκαστική εργασία».

Από τις ιστορικές πηγές είναι γνωστό ότι οι ναζί και ο ίδιος ο Χίτλερ δεν αποφάσιζαν τίποτε χωρίς ενδελεχή μελέτη, χωρίς γνωμοδότηση ειδικών και χωρίς συγκεκριμένο πλάνο. Έτσι ελήφθη το 1941 και η απόφαση για την σύσταση πορνείων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στόχος της: η αύξηση της παραγωγικότητας των κρατουμένων.

Όπως είπε στο μικρόφωνο της Deutsche Welle ο ερευνητής Ρόμπερτ Ζόμερ, «η ιδέα ήταν του Χάινριχ Χίμλερ: πίστευε ότι με τα πορνεία θα προσφέρουν στους άνδρες κρατούμενους ένα κίνητρο για να αυξήσουν την παραγωγικότητά τους. Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ΄30 οι κρατούμενοι στα στρατόπεδα έπαιζαν ουσιαστικό ρόλο σαν εργατικό δυναμικό. Οι επιδόσεις όμως αυτού του συγκεκριμένου εργατικού δυναμικού ήταν προβληματικές, διότι οι συνθήκες διαβίωσης σε αυτά ήταν άθλιες: λίγο φαγητό υπό την συνεχή τρομοκρατία των SS. Έτσι η παραγωγικότητα ήταν χαμηλή.» Κάτω από το 1% των κρατουμένων επισκέφθηκαν τα πορνεία

www.protagon.gr

Κάποτε φτάνει στη ζωή ενός ανθρώπου ή ενός λαού η ώρα του μεγάλου ΟΧΙ

Ο Όκτώβριος είναι ό μήνας πού μας θυμίζει το έπος του '40, τον αγώνα του έθνους μας, τη δόξα καί τον πόνο του, μα πιο πολύ το μεγάλο του όχι.
Εκείνη τη δύσκολη περίοδο πολλοί λαοί βρέθηκαν στη διατύπωση - με λιγότερο ή περισσότερο εύσχημο τρόπο - της απειλής:
- "Αν δεν υποκύψετε θα σας συντρίψουμε με τη στρατιωτική μας ισχύ.
Χώρες πλούσιες καί δυνατές έσκυψαν καί άνοιξαν ύποταχτικά την πόρτα στον κατακτητή. Κάποιοι γείτονες μας έσπευσαν να δώσουν «γήν καί ύδωρ» προσδοκώντας ίσως καί ορισμένα οφέλη εις βάρος μας. Όμως ό δικός μας λαός σαν ήρθε ή ώρα να διαλέξει ανάμεσα στο εύκολο ναί καί το μεγάλο όχι βροντοφώνησε εκείνο το ξημέρωμα της 28ης - με το στόμα του τότε κυβερνήτη του Ιωάννη Μεταξά - την απόφαση του να μείνει λεύτερος καί περήφανος έστω κι αν οι υπέρτερες δυνάμεις του εχθρού κατόρθωναν να τον νικήσουν στο πεδίο της μάχης.
Δεν ήταν βέβαια ή πρώτη φορά στην  ιστορία μας πού αρθρώσαμε ένα τέτοιο όχι. : Το «μόλων λαβε» του Λεωνίδα, το «πάντες αυτοπροαιρέτως άποθανοϋμεν» του Παλαιολόγου ήταν παρόμοιες ήρωϊκές αρνήσεις πού άσχετα με την πρόσκαιρη επικράτηση των βαρβάρων πέρασαν στην ιστορία καί έχτισαν το μεγαλείο του ελληνικού έθνους.

Κάποτε φτάνει ίσως καί στη ζωή του κάθε ανθρώπου ή ώρα του μεγάλου όχι.Όσοι καταφέρνουν να το ξεστομίσουν κόντρα στίς συνέπειες πού άμεσα θα το ακολουθήσουν, έχουν να περάσουν μέσα από ένα δύσκολο δρόμο πού όμως οδηγεί τελικά στη δικαίωση. Σκεφθεϊτε το όχι του Ιωσήφ. Μόνος κι έρημος, φτωχός καί άγνωστος στον ξένο τόπο είχε πολλά να κερδίσει σαν εραστής της γυναίκας του Πετεφρή. Φεύγοντας - έστω καί γυμνός - μακριά από τις βρώμικες προτάσεις της, φώναξε το δικό του, βουβό όχι. Γι' αυτό το όχι του βρέθηκε στη φυλακή, βασανίστηκε, συκοφαντήθηκε μα τελικά: - «.. άντεδοξάζετο παρά του βλέποντος τάς των ανθρώπων καρδίας...».
Κι από βοηθός του μάγειρα βρέθηκε σύμβουλος του βασιλιά, δεύτερος σ' όλο το κράτος μετά τον Φαραώ. Κι ακόμα έμεινε στη μνήμη της ανθρωπότητας ως υπόδειγμα αρετής, ως «πάγκαλος».
Πόσοι καί πόσοι μάρτυρες της πίστεως μας δεν είπαν το δικό τους όχι, ένα όχι πού ταυτιζόταν με βασανιστήρια καί θάνατο. 
Από τον νήπιο Κήρυκο μέχρι τον εκατόχρονο Χαράλαμπο, άπ' τον τραχύ πολεμιστή Μερκούριο ως την αβρή παρθένα Βαρβάρα πόσες χιλιάδες φωνές δεν κραύγασαν το όχι τους άπένταντι στίς απειλές καί τις κολακείες. Κι από την άλλη μεριά πόσοι ερημίτες κι ήσυχαστές, στυλίτες καί καλυβίτες δεν απάντησαν όχι στο κάλεσμα του κόσμου, στα πλούτη, στίς ηδονές, στα φαγητά καί την καλοπέραση καί αγωνίστηκαν μέχρι το τέλος της ζωής τους τον «καλόν αγώνα».
Να θυμηθούμε εδώ καί το παράδειγμα του Ηρακλή πού αρνήθηκε τον εύκολο δρόμο της Κακίας για να βαδίσει στο στενό καί δύσβατο μονοπάτι της Αρετής πού στην κατάληξη του τον περίμενε ή δόξα. Μύθος θα πείτε. Μύθος ναι, μα πού εκφράζει το πιστεύω του λαού μας από τα πρώτα κιόλας βήματα του στην ιστορία.
Κι αν ή εκλογή του Ηρακλή είναι μύθος, είναι όμως πραγματικότητα ολοζώντανη ή ιστορία του Σωκράτη πού μέσα στη φυλακή, λίγο πριν του φέρουνε το κώνειο, είχε το σθένος να προφέρει το δικό του όχι απέναντι στην απόδραση πού του πρότεινε ό πιστός του Κρίτων. Ένας Σωκράτης πού θα το 'χε σκάσει στο σκοτάδι για να γλιτώσει το τομάρι του θα ήταν ένας ακόμα σοφιστής, επιτήδειος στα λόγια καί ισχνός στην πράξη. Ό Σωκράτης πού αρνήθηκε να δραπετεύσει ήταν ό μεγαλύτερος φιλόσοφος των αιώνων.
Είμαστε αληθινά τυχεροί εμείς οι σημερινοί Ελληνες πού έχουμε τόσα λαμπρά παραδείγματα μέσα από την πίστη καί την ιστορία μας, παραδείγματα πού μας δείχνουν πόσο αξίζει - όταν ειπωθεί την κατάλληλη ώρα - το μεγάλο όχι. Κι όπως ή ζωή κυλάει ασταμάτητα δημιουργώντας συνεχώς νέες καταστάσεις καί νέα προβλήματα ίσως κάποια στιγμή κληθούμε καί πάλι ως λαός ή ως άτομα να διαλέξουμε ανάμεσα στην εύκολη κατάφαση καί την επώδυνη άρνηση.
Καί τί δίλημμα αντιμετωπίζουμε σήμερα ως λαός, θα αναρωτηθείτε.
Ασφαλώς δεν υπάρχει προς το παρόν για τη χώρα μας καμιά εμφανής πολεμική απειλή ανάλογη με αυτή πού χτύπησε την πόρτα μας εκείνη τη φθινοπωρινή νύχτα του '40. Κι όμως κίνδυνος άλλος πιο ύπουλος μας περιζώνει κι είναι εχθρός όχι φανερός πού να στέκεται έξω από τα σύνορα μας αλλά πού ποτίζει το ίδιο το είναι μας. "Αν κοιτάξει κανείς γύρω του, μέσα στο δικό μας χώρο λίγα πράγματα θ' αντικρίσει πού να τον κάνουν περήφανο. Μια εικόνα διάχυτης παρακμής υπάρχει παντού: διαφθορά στην πολιτική καί οικονομική ζωή, απίστευτη έκπτωση στίς ηθικές αξίες, παντελής απουσία της αξιοκρατίας στο δημόσιο βίο, προβολή προτύπων ασήμαντων ή καί αρνητικών από τα μέσα μαζικής ενημερώσεως καί υιοθέτηση όλων των αρνητικών στοιχείων πού παρουσιάζουν οι δυτικοί εταίροι μας χωρίς δυστυχώς να τους μιμούμαστε αντίστοιχα καί στα πολλά θετικά τους. Ή απογοήτευση των νέων, ή διάλυση της οικογένειας, τα ναρκωτικά, ή επίσημη ή συγκεκαλυμμένη πορνεία, το ξέφρενο κυνήγι του χρήματος με κάθε μέσο δεν είναι παρά μερικά από τα συμπτώματα μιας αρρώστιας βαριάς πού καιρό τώρα κατέχει ως έθνος καί πού αν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα ενδέχεται να έχει την ίδια κατάληξη πού έχουν όλες οι σοβαρές ασθένειες: το θάνατο.

Μήπως έχει φθάσει καί για μας πού κατοικούμε στη σημερινή Ελλάδα ή ώρα να ξεστομίσουμε το δικό μας μεγάλο όχι; Το όχι σε κάθε τί πού αν καί αντιλαμβανόμαστε ότι είναι στραβό το παρακολουθούμε αδρανείς,αδιάφοροι ή καί βολεμένοι. Μήπως ήρθε ή ώρα να πούμε όχι σ' εκείνους πού βλέπουμε ότι μας κοροϊδεύουν, ότι μας εκμεταλλεύονται, ότι μας οδηγούν στο γκρεμό κι όμως τους ακολουθούμε σιωπηλοί ή καί χαρούμενοι, με την ίδια ανεμελιά πού ακολουθεί το κοπάδι των προβάτων τον μπροστάρη του; Μήπως ήρθε ή ώρα να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας καί ν' αναρωτηθούμε πού βαδίζουμε ως άτομα καί ως έθνος καί να ψάξουμε να βρούμε τί φταίει για μια κατάσταση πού δε μπορεί να συνεχιστεί έτσι για πολύ ακόμα; Το αίμα καί οι θυσίες τόσων γενιών πού πέρασαν θα ήταν κρίμα να πάει τελικά χαμένο από τη δική μας αβελτηρία.

Κάποτε φτάνει στη ζωή ενός ανθρώπου ή ενός λαού ή ώρα του μεγάλου ΟΧΙ.
Ας τεντώσουμε τ' αυτιά μας για να νιώσουμε το κάλεσμα εκείνης της ώρας. Θα ήταν κρίμα να την αφήσουμε να πάει χαμένη. 

του Αθανασίου Γιαλουρή

Ιατρού/πηγή

Πώς θέλετε να σας πιστέψουμε ότι αγαπάτε την ειρήνη, ενώ εσείς δεν αγαπάτε τον Ιησού Χριστό;

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

"Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν"
Ιησούς Χριστός

Πώς θέλετε να σας πιστέψουμε ότι αγαπάτε την ειρήνη, ενώ εσείς δεν αγαπάτε τον Ιησού Χριστό;Δεν καταλαβαίνετε ότι όταν δεν αγαπάτε τον Ιησού αυτο-καταδικάζεστε και αυτο-αποκαλύπτεσθε; 
Αντί να μετανοήσετε πικρά για να εκτιμήσει ο κόσμος την ειλικρίνειά σας και την ψυχική συντριβή σας, έχοντας επίγνωση της ματαιότητας, ζητείτε να σας πιστέψουν οι πολίτες ότι αγαπάτε την ειρήνη. Με την υποκρισία απομακρύνετε από κοντά σας τους καλύτερους πολίτες και συγκεντρώνετε γύρω σας τους ιδιοτελείς κι αυτούς που δεν πιστεύουν σε τίποτε. Κανένα καθεστώς δεν έμεινε στην εξουσία για πολύ , όταν έχασε την εμπιστοσύνη και την συνεργασία των καλυτέρων πολιτών.
Ο Θεός υπάρχει και τα βλέπει όλα. Σ΄Αυτόν θα δώσουμε λόγο όλοι οι άνθρωποι και οι πλούσιοι και οι φτωχοί και οι άρχοντες και οι βασιλείς της γης και απλοί πολίτες. Θα δώσουμε λόγο ακόμα και για κάθε μάταιη σκέψη μέσα στην καρδιά μας.
Ό,τι υπάρχει, υπάρχει για να μας θυμίζει το Θεό ή για να μας κάνει να Τον ξεχνάμε.Μας θυμίζουν το Θεό για παράδειγμα τα λουλούδια, τα πουλιά, ο έναστρος ουρανός, η θάλασσα και όλα τα πλάσματα του Θεού μας θυμίζουν την ομορφιά και τη σοφία και την καλοσύνη του Θεού.Μας θυμίζουν το Θεό τα αθώα παιδιά, οι άνθρωποι που στο πρόσωπό τους έχουν φως.Μας θυμίζει το Θεό η γαλήνη όπου την συναντάμε στη Φύση ή στον άνθρωπο και στα ζώα, μας θυμίζουν το Θεό οι άνθρωποι που πιστεύουν και προσεύχονται.
Όταν βλέπουμε κάποιον να κάνει το σταυρό του, αυτός ενισχύει την πίστη μας.
Και μας κάνουν να ξεχνάμε το Θεό οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν, που είναι διαρκώς ανήσυχοι και ταραγμένοι, που είναι γεμάτοι οργή. Μας κάνει να ξεχνάμε το Θεό η γυναίκα που είναι όλη μια πρόκληση για γενετήσια ηδονή. Μας κάνει να ξεχνάμε το Θεό το ψεύδος, η υποκρισία, η ιδιοτέλεια, η αρχομανία των πολιτικών.Πόση ζημιά έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν οι πολιτικοί που απομάκρυναν με την Εκπαίδευση και με την προπαγάνδα, με τον κομματισμό και τον συνδικαλισμό τον κόσμο απ΄ το Θεό. 


Πώς μιλούν για ειρήνη και αδελφοσύνη και συνεργασία και ενότητα ενώ δεν πιστεύουν ότι η ανθρώπινη φύση είναι μία, ότι ο Δημιουργός είναι ο πατέρας όλων των ανθρώπων κι οι άνθρωποι είναι μεταξύ τους αδέρφια, πως το να δουλεύουμε για τους άλλους είναι εντελώς φυσικό, ενώ είναι αφύσικη η ιδιοτέλεια και ο απάνθρωπος ανταγωνισμός της ελεύθερης αγοράς.
Πώς θέλουν να πιστέψουμε ότι εργάζονται για τους άλλους, όταν δεν γνωρίζουν άλλες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, εκτός από αυτές που δημιουργεί ο δουλικός φόβος και η σατανική επιθυμία, δηλαδή τις σχέσεις αφέντη και δούλου; 
Ο Ιησούς μας δίδαξε να αγαπάμε τους εχθρούς μας και να μην εξοντώνουμε τους αντιπάλους μας, αλλά να προσπαθούμε να τους πείσουμε.
Δεν μπορεί κανείς να υπολογίσει την τεράστια ζημιά, που προκάλεσε στον κόσμο η απώθηση των αδελφικών σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους, που τους οδήγησε στην σκληρή σχέση αφέντη-δούλου.
Τώρα, στο αδιέξοδο που οδήγησε η απομάκρυνση του ανθρώπου απ΄ το Θεό, ο δρόμος της επιστροφής είναι ο ίδιος που θα μας βγάλει από την ηθική, την οικονομική, την κοινωνική κρίση που αντιμετωπίζουμε οι Έλληνες. Έχουμε πλέον πεισθεί ότι υλικά είμαστε μικροί, αλλά δεν είμαστε μικροί πνευματικά. Η δύναμή μας είναι η ενότητα στην οικογένεια και στην πίστη,στις σχέσεις πνευματικής συγγένειας και αδελφότητας μεταξύ μας.
Οι επίβουλοι εχθροί ξέρουμε τώρα ποιοι είναι και τι θέλουν, όταν διαιρούν για να διαλύσουν αυτούς που είναι οι σύμμαχοί μας, το έθνος, το λαό, την κρατική του υπόσταση. Ξέρουμε τι υποφέρουν οι λαοί που διαιρέθηκαν, που έχασαν τη γλώσσα τους και την κρατική τους υπόσταση και ζουν σαν εξόριστοι στην πατρίδα τους. 
Ξέρουμε ότι το αληθινό όνομα του "Καλλικράτη" είναι Ξενοκράτης. Ποτέ δεν έπαψε η ξενοκρατία στην Ελλάδα. Μόνο που τώρα με τα εδώ όργανά της δρα απροκάλυπτα.
Είδα το σατανά να πέφτει ως αστραπή στη Γη. Τα λόγια αυτά σημαίνουν ότι κανείς δεν θα επικαλεσθεί την άγνοιά του ως άλλοθι. Οι πάντες γνωρίζουμε τί συμβαίνει τώρα στον τόπο μας. Εκείνο που ίσως δεν συνειδητοποιούμε ακόμη είναι ότι η παθητικότητα οδηγεί στη βία και στον πόλεμο.
moschoblog.blogspot

Ο θάνατος των παιδιών και ο Θεός

Το μεγαλύτερο ίσως σκάνδαλο ενάντια στη θρησκευτική πίστη είναι ο θάνατος των παιδιών. «Τι Θεός είν’ αυτός, που αφήνει τα παιδιά να πεθαίνουν;».

«Το παιδί μου είναι δικό μου, ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΜΕΝΑ, ΟΧΙ ΣΤΟ ΘΕΟ. Το θέλω εδώ, κοντά μου, μαζί μου, να το βλέπω και να το νιώθω. Δεν του δίνω κανένα δικαίωμα να μου το πάρει. Ακόμα κι αν ήξερα ότι θα το έβαζε στον παράδεισο, να είναι αιώνια ευτυχισμένο μαζί με το Χριστό, την Παναγία και τους αγίους, πάλι δεν του το δίνω – είναι δικό μου και το θέλω εδώ, μαζί μου».

Η εξέγερση αυτή είναι ανθρώπινη και, ως εκ τούτου, απόλυτα κατανοητή και δικαιολογημένη. Ο δεσμός γονιού και παιδιού (ιδίως μάνας και παιδιού) είναι τέτοιος, που, αν πεθάνει το παιδί, ο γονιός νιώθει να του ξεκολλάνε τα σωθικά του, όπως η μέλισσα όταν ρίχνει το κεντρί της και μετά πεθαίνει.

Φυσικά, είναι μια εξέγερση καθαρά συναισθηματική, όχι λογική. Αν θέλω το καλό του παιδιού μου (αν αγαπώ αληθινά το παιδί μου), θα προτιμήσω να είναι στον παράδεισο παρά στη γεμάτη πόνο και δάκρυα Γη. Όσο κι αν κάποιοι θα εξοργιστούν με αυτό που θα πω, το παιδί μου το θέλω κοντά μου ΓΙΑ ΜΕΝΑ, όχι γι’ αυτό. Αν ένας βασιλιάς το καλούσε να μείνει στο παλάτι του –λέει κάποιος άγιος– θα έκανα τούμπες από τη χαρά μου! Τώρα, που το κάλεσε ο Βασιλιάς του σύμπαντος για να μείνει στο αιώνιο και ολόφωτο Παλάτι Του, γιατί βουτιέμαι στα μαύρα, τραβάω τα μαλλιά μου και τον καταριέμαι;

Δεν ξέρεις σίγουρα αν υπάρχει παράδεισος; Ρώτα, ψάξε, μάθε. Ρώτα πρώτα πρώτα το Χριστό, που μίλησε για τη μετά θάνατον ζωή πολλές φορές. Ρώτα επίσης τους αγίους, που είδαν με τα μάτια τους το Φως του Θεού και έζησαν μέσα τους τη θεία χάρη, ακόμα και πριν πεθάνουν. Δες πώς οι ψυχές των αγίων που έζησαν στο παρελθόν ακούνε τις προσευχές μας και συχνά εμφανίζονται και κάνουν θαύματα. Και τέλος, δες πόσες περιπτώσεις υπάρχουν στην οικογένειά σου και στους φίλους σου (αν όχι και σε σένα) όπου νεκροί έχουν επικοινωνήσει με τους ζωντανούς σε όνειρα ή με άλλα σημάδια. Όλα αυτά «είναι ψέματα, συμπτώσεις, φαντασία»; Ερεύνησέ το πρώτα και μετά βγάλε το συμπέρασμά σου.
Είναι ανάγκη οι άλλοι να στηρίζουμε το γονιό που χάνει ό,τι πολυτιμότερο έχει. Γι' αυτό είμαστε Εκκλησία (=συνάντηση) και όχι μονάδες, για να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο με αγάπη και να μην αφήνουμε τον πληγωμένο να χάνει το δρόμο.

Το παρακάτω κείμενο μιλάει για την ασθένεια και την κοίμηση ενός οχτάχρονου κοριτσιού, κόρης μιας οικογένειας ορθόδοξων χριστιανών από τις ΗΠΑ. Η οικογένεια είχε στενή πνευματική σχέση με την Αδελφότητα του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας, το μοναστήρι του οποίου βρίσκεται στην Πλατίνα της Καλιφόρνιας. Εκεί ζούσαν ακόμη τότε (1972) μόνο οι ιδρυτές του, οι ιερομόναχοι π. Σεραφείμ Ρόουζ και π. Γερμανός Ποντμοσένσκυ. Εκεί οι γονείς και τ’ αδέρφια της μικρής Μάγκυ ανακάλυψαν την «άλλη πλευρά» του μυστηρίου του θανάτου (μετάβαση στον ουράνιο κόσμο) και εκεί έγινε ο τάφος του κοριτσιού. Η κατάληξη της περιπέτειας είναι μια τρομερή φράση της μητέρας του, που λίγοι μπορούν να την αντέξουν. Ας είναι αιώνια η μνήμη της. Και στα δικά μας.

Το κομμάτι προέρχεται από το βιβλίο του Ιερομόναχου Δαμασκηνού, π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η ζωή και τα έργα του, μτφρ. μοναχός Παΐσιος Νεοσκητιώτης, Μυριόβιβλος ²2007, τόμ. Β΄, σελ. 297-302

Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΓΚΥ

Όταν ήρθε στο ερημητήριο του Αγίου Γερμανού για πρώτη φορά το 1970, η Μαργαρίτα [6 ετών] ήταν η πρώτη γυναίκα που πέρασε τις πύλες του.

Το 1972, η μικρή Μάγκυ εμφάνισε κρίσεις και διαγνώστηκε μια σπάνια ασθένεια αποκαλούμενη εγκεφαλίτιδα του Ντάουσον. Οι γιατροί είπαν ότι δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι σχετικά με αυτή την ασθένεια και ότι η Μάγκυ θα πέθαινε στο διάστημα μεταξύ έξι εβδομάδων και δύο ετών.

Κατά την οδυνηρή περίοδο της ασθένειας της Μάγκυ, ο μεγαλύτερος γιος του Βλαδίμηρου και της Σίλβιας, Θωμάς (ο αναδεξιμιός του π. Σεραφείμ), είπε στους γονείς του ότι ήθελε να μείνει στο ερημητήριο της Πλατίνα. Ο Θωμάς ήταν τότε μόλις δώδεκα ετών. Ενθυμούμενος τους λόγους για τους οποίους ήθελε να πάει, είπε αργότερα: «Η Πλατίνα ήταν μια περιπέτεια, όπως όταν πηγαίνει κάποιος σε κατασκήνωση. Αλλά ο κύριος λόγος που θέλησα να μείνω εκεί, ήταν επειδήαισθάνθηκα ότι υπήρχε αγάπη».

Ο Βλαδίμηρος και η Σίλβια με χαρά έδωσαν την άδεια στο γιο τους να πραγματοποιήσει την επιθυμία του. «Αισθανθήκαμε ότι ήταν το ιδανικό μέρος για να στείλουμε τους γιους μας να μείνουν για λίγο» αναπολεί ο Βλαδίμηρος. «Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό, η θέρμανση ήταν ανεπαρκής και η προσέλευση στο σχολείο σήμαινε δυο μίλια οδοιπορία σε κατήφορο, που το χειμώνα ήταν χιονισμένος, αυτό ήταν σαν να είχε κατεβεί ο ουρανός στη γη». […]

Στη γιορτή της Κοιμήσεως τη Θεοτόκου, τον Αύγουστο του 1972, ο Βλαδίμηρος και η Σίλβια ήρθαν στο μοναστήρι με τα άλλα παιδιά τους, συμπεριλαμβανομένης και της Μάγκυ. «Η ασθένεια της Μάγκυ είχε προχωρήσει πάρα πολύ τότε» θυμάται η Σίλβια. «Ένα μεγάλο μέρος του εγκεφάλου της είχε καταστραφεί από τον ιό. Καθώς κατεβαίναμε το λόγο, αφού φύγαμε από το μοναστήρι, φθάσαμε σε μια δύσκολη στροφή. Εκείνη τη στιγμή η εννιάχρονη κόρη μας Σεσίλια, που ήταν ένα έτος μεγαλύτερη από την Μάγκυ, είπε στην μικρότερη αδελφή:“Μάγκυ, πες μια προσευχή!”. Η Μάγκυ είπε: “Σε αγαπάω, Θεέ μου!”. Εκείνες ήταν οι τελευταίες λέξεις της· μετά από αυτό δεν μπόρεσε να μιλήσει».

«ΠΗΓΕ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ»

Το Νοέμβριο του 1972, ενόσω ο Θωμάς βρισκόταν στο μοναστήρι για περίπου τέσσερις μήνες, η Μάγκυ πέθανε.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΔΡΑΜΑΤΑ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ SOS - H φτώχεια τους αναγκάζει να δώσουν τα παιδιά τους

ΚΑΤΆ 50%, ΣΕ ΣΧΈΣΗ ΜΕ ΤΟ 2010, ΑΥΞΉΘΗΚΕ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΌ ΤΩΝ ΓΟΝΙΏΝ ΠΟΥ ΛΌΓΩ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΉΣ ΚΡΊΣΗΣ ΑΔΥΝΑΤΟΎΝ ΝΑ ΣΥΝΤΗΡΉΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΖΗΤΟΎΝ ΑΠΌ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΌ ΦΟΡΈΑ ΝΑ ΤΑ ΚΡΑΤΉΣΕΙ

«Από τα 1.000 περιστατικά που καλύπτουμε, τα 250 υπάγονται στις φροντίδες παραμονής στα Χωριά, ενώ οι 750 περιπτώσεις χρειάζονται κάποια οικονομική στήριξη», λέει ο κ. Στέργιος Σιφνιός, διευθυντής κοινωνικής εργασίας και έρευνας στα Χωριά SOS.

Σήμα κινδύνου εκπέμπουν τα Χωριά SOS. Η οικονομική ανέχεια, η ανεργία, οι σαρωτικές απολύσεις έχουν φέρει σε απελπιστική κατάσταση χιλιάδες οικογένειες, που αντιμετωπίζουν πλέον τεράστια προβλήματα, σε σημείο να μην μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους.

Συγκλονιστικά στοιχεία που προκύπτουν από τα Παιδικά Χωριά SOS δείχνουν ότι η κρίση κτυπά την καρδιά του κοινωνικού ιστού, καθώς δεκάδες οικογένειες και μεμονωμένοι γονείς έχουν απευθυνθεί στις υπηρεσίες τους με αίτημα να πάρουν τα παιδιά τους, λέγοντας ότι οι ίδιοι αδυνατούν να τα συντηρήσουν.

"Αυτό το φαινόμενο ξεκίνησε το 2010 και φέτος έχει πολύ μεγάλη αύξηση που αγγίζει το 50% συγκριτικά με τον προηγούμενο χρόνο.

Στήριξη
Σε απόλυτους αριθμούς από τα 1.000 περιστατικά που καλύπτουμε σε όλες τις δράσεις μας, τα 250 υπάγονται στις φροντίδες παραμονής στα Παιδικά Χωριά, ενώ οι 750 περιπτώσεις χρειάζονται κάποια οικονομική στήριξη", λέει ο κ. Στέργιος Σιφνιός, διευθυντής κοινωνικής εργασίας και έρευνας στα Χωριά SOS.

"Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου έρχονται γονείς και λένε: πάρτε το παιδί, έχω σοβαρό πρόβλημα, δεν ξέρω τι να κάνω. Παλαιότερα αυτό το φαινόμενο ήταν κάτω από το 10% των συνολικών περιπτώσεων.

Από το 2010 είδαμε δεκάδες γονείς να λένε ότι βρίσκονται σε ανέχεια και μέσα στην απελπισία τους να ζητούν απεγνωσμένα να κρατήσουμε τα παιδιά τους για να τα σώσουμε από την πείνα. Πολλοί ζητούν να τα φιλοξενήσουμε για ένα διάστημα μέχρι να βρουν κάποια δουλειά και να τα ξαναπάρουν κοντά τους.

Αρκετοί δεν μπορούν να τα θρέψουν γιατί έχουν χάσει την εργασία τους και αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις πρόκειται για μονογονεϊκές οικογένειες", λέει ο κ. Στέργιος Σιφνιός και σημειώνει ότι το φαινόμενο απλώνεται ραγδαία σε όλη την Ελλάδα.

ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΣΙΦΝΙΟΣ
"Στόχος μας να γυρίσουν σύντομα σπίτι τους"

"Εχουμε δεχθεί πολύ λίγα παιδιά (δέκα με δεκαπέντε) από τις περιπτώσεις στις οποίες οι γονείς αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και βέβαια με τον στόχο να επιστρέψουν σύντομα στην οικογένειά τους.

Κατά κύριο λόγο με τους γονείς δεν συζητάμε τον αποχωρισμό του παιδιού, αλλά προσπαθούμε να τους στηρίξουμε και να καταλάβουν πόσο κακό είναι για τους ίδιους και για το παιδί μια τέτοια κατάσταση", εξηγεί ο κ. Σιφνιός και σημειώνει ότι τα Χωριά προσφέρουν υλική βοήθεια, τρόφιμα, ρούχα και μερικές φορές οικονομική υποστήριξη π.χ. για την πληρωμή του ενοικίου.

"Ομως είναι δύσκολα τα πράγματα και για εμάς πλέον. Οι δωρεές έχουν μειωθεί στο ελάχιστο και οι οικογένειες που έρχονται για βοήθεια έχουν αυξηθεί γιατί υπάρχει φτώχεια".

Τα Παιδικά Χωριά SOS ξεκίνησαν τη δεκαετία του '80 και αναδείχθηκαν σε έναν κοινωνικό φορέα που καλύπτει κενά της πολιτείας. Σήμερα λειτουργούν: στη Βάρη με 65 παιδιά, στην Αλεξανδρούπολη με 20 παιδιά και στην Θεσσαλονίκη με 55 παιδιά.

Οι δομές
Παράλληλα λειτουργούν Κέντρα Στήριξης Παιδιού και Οικογένειας σε Αθήνα, Αλεξ/πολη και Καλαμάτα, καθώς και Κέντρο Ημέρας για παιδιά με νοητική αναπηρία στην Αλεξ/πολη. Συνολικά σε όλες τις δομές φιλοξενίας και υποστήριξης εντάσσονται περίπου 1.000 παιδιά. Από τα περιστατικά, που καταφθάνουν καθημερινά, το 80% αφορά Ελληνες γονείς και το 20% οικονομικούς μετανάστες.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63479217 /Αντέγραψα από...

Παιδιά να προσέχετε...!

Αχ τι εποχή είναι αυτή που διανύουμε;

Καθημερινά στην περιοχή του Νομού της Κορινθίας, γινόμαστε μάρτυρες φημών, για σωματέμπορους και βιαστές παιδιών, που δρούνε ανεξέλεγκτα.

Ακούσαμε την ιστορία, για μία ηλικιωμένη γυναίκα που κάνει ωτοστόπ, στην περιοχή του Ισθμού της Κορίνθου, σε ανυποψίαστες διερχόμενες κοπελιές. Όταν σταματήσει κάποιος να την μεταφέρει με το αυτοκίνητο, εκείνη είναι έτοιμη να ακινητοποιήσει το θύμα της και όχημα, τύπου κλούβας, που ακολουθεί, με ιατρικό εξοπλισμό, να αναλάβει την αφαίρεση οργάνων!

Μας είπανε παιδιά, στην Τρίπολη της Αρκαδίας, ότι κυκλοφορεί κάποιος, ηλικίας 45 ετών, ψηλός, λεπτός, με μπλε τζιν και μαύρα γυαλιά συνήθως, έξω από τα φροντιστήρια των παιδιών μας, την Φιλαρμονική του Δήμου, την 28ης Οκτωβρίου και την περιοχή της Αγίας Βαρβάρας και παρακολουθεί τα κορίτσια, ηλικίας περίπου 15 ετών, με σκοπό κάποια από αυτά, να τα απαγάγει και μεταφέρει στο εξωτερικό…! Είναι γνωστός, σε πολλά κοριτσάκια, που όμως, αν και φοβούνται, δεν μπορούν να κάνουν και πολλά οι γονείς τους, γιατί δεν τους μιλά, δεν τα πλησιάζει, απλώς τα παρακολουθεί φανερά, για μέρες!

Μην γελάτε!
Μακάρι να είναι φήμες…
Όταν όμως, στο λένε πολλοί και πολλά κοριτσάκια και δάσκαλοι στα σχολεία, το ξέρουν, δεν είναι απλώς μία φήμη, αλλά είδηση.
Παιδιά να προσέχετε…

Ξέρουμε ότι η αστυνομία, πρέπει να δεχθεί κάποια καταγγελία και μαρτυρία, για να συλλάβει κάποιον, αλλά εμείς σαν γονείς, ας είμαστε πιο προσεκτικοί και ας αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο, στα μονάκριβα παιδιά μας.

Ξέρουν και δρούνε διακριτικά, όλοι αυτοί οι παιδεραστές και σωματέμποροι…
Γονείς να προσέχετε…

όσα ακούμε ότι γίνονται στην τηλεόραση και είναι σοκαριστικό, όταν συμβαίνει και στην γειτονιά σου.
Είναι σοκαριστικό, όταν βλέπεις να περιμένει άγνωστος, το παιδί σου, έξω από το φροντιστήριο, την ίδια ώρα κάθε μέρα, ξέροντας επακριβώς το πρόγραμμά του. Να σου λένε τα παιδιά, ότι τον βλέπουν συνεχώς, δεν είναι γονιός, δεν είναι δάσκαλος... τα ακολουθεί μέχρι το σπίτι τους και μετά εξαφανίζεται.

Άνθρωποι ανώμαλοι, έχουν κατακλύσει και το διαδίκτυο, την κάθε ιστοσελίδα κοινωνικής συνάθροισης, τύπου Facebook, Hi5, Twitter, MySpace κλπ και πλησιάζουν τα παιδιά μας στο δωμάτιό τους...
Γονείς να προσέχετε...
Ενημερώστε τα παιδιά σας, θέλει προσοχή η εποχή μας. Ζητήστε συμβουλές ασφαλής χρήσης του υπολογιστή, από καθηγητές, για τα παιδιά σας.

Ξέρουμε ότι το διαδίκτυο, παρακολουθείτε συνεχώς και ελπίζουμε, να ευαισθητοποιήσουμε κάποιες υπηρεσίες, να ερευνήσουν τα παραπάνω, διαβάζοντας το άρθρο μας, καθώς και οι γονείς να γίνουν πιο υπεύθυνοι, αυτήν την εποχή!

ιδικά το περιστατικό της Τρίπολης, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό και έχει πάρει διαστάσεις!
Το άρθρο μας, ξαναλέμε, δεν είναι φανταστικό!

Η Παναγία Κερνίτσης να προσέχει τα παιδιά μας...

church-taxiarchon-kernitsas.