Οι άγιες 40 Παρθενομάρτυρες(+1 Σεπτεμβρίου)

Οι Σαράντα γυναίκες μάρτυρες άσκήτριες κατήγοντο από την Άδριανούπολιν της Θράκης και ζούσαν εκει ως μαθήτριες του Διακόνου Αμμούν.Την εποχή έκείνην το έτος 305 μ.Χ. βασίλευε ό αύτοκράτορας Λικίνιος οτό ανατολικό μέρος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, φοβερός διώκτης των Χριστιανών. Ό Λικίνιος λοιπόν είχε δώσει διάταγμα γιά έξόντωση των Χριστιανών, και ή τυραννική του διαταγή έφταοε σ' όλες τις πόλεις και τα χωριά, και οι Χριστιανοί πεφτανε στον ιερό αγώνα της πίστεως μέ αυτοθυσία, διότι δεν ύπετάχθησαν στην απειλή του και δεν προσκύνησαν τα είδωλα. Σ' αυτήν την φοβερή εποχή για τους Χριστιανούς ζήσανε και έμαρτύρησαν οί Σαράντα παρθένες ασκήτριες, μαθήτριες του Διακόνου 'Αμμούν, τα όνόματα των οποίων είναι τα εξής:Αδαμαντινή, Καλλιρόη, Χαρίκλεια, Πηνελόπη, Κλειώ, Θάλεια, Μαριάνθη, Ευτέρπη, Τερψιχόρη, Ουρανία, Κλεονίκη, Σαπφώ, Ερατώ, Πολύμνια, Δωδώνη, Αθηνά, Τρωάδα, Κλεοπάτρα, Κοραλία, Καλλίστη, Θεονόη, Θεανώ, Ασπασία, Πολυνίκη, Διόνη, Θεοφάνη, Ερασμία, Ερμηνεία, Αφροδίτη, Μαργαρίτα, Αντιγόνη, Πανδώρα, Χάιδω, Λάμπρω, Μόσχω, Αριβοία, Θεονύμφη, Ακριβή, Μελπομένη και Ελπινίκη. Ήσαν πλασμένες με αστραφτερή ομορφιά στο σώμα και την ψυχή, και την ομορφιά τους αυτή δεν ήθελαν να την χαρίσουν στην θλιβερή ματαιότητα των υλικών αγαθών. Είχαν προορισμό για ανώτερα αγαθά, τα αγαθά του παραδείσου

Το μαρτύριο των 40 Αγίων Παρθενομαρτύρων(11ος αιώνας)

 Το μαρτύριο τους
 Δεν υπέκυψαν λοιπόν στις προκλήσεις του τυράν­νου Λικινίου να προσκυνήσουν τα είδωλα και έμαρτύρησαν με φρικτά βασανιστήρια την 1ην Σεπτεμβρίου, ημέραν κατά την οποίαν εορτάζεται και ή μνήμη τους, όπως γράφεται εις το Μηναίον του Σεπτεμβρίου: «Μνήμη των αγίων Τεσσαράκοντα γυναικών μαρτύρων, παρθένων και άσκητριών και 'Αμμούν δια­κόνου και διδασκάλου αυτών». Δι' αποφάσεως του τυράννου Λικινίου, «αϊ μεν δέκα έρρίφθησαν» μέσα σε φωτιά, «αϊ δε οκτώ μετά του διδασκάλου αυτών 'Αμμούν άπεκεφαλίσθησαν», άλλες δέκα έτελειώθησαν με ξίφος «κατά στόμα και καρδίαν», έξι κατεκόπησαν ύπό μαχαιρών και αί λοιποί έξι «σίδηρα πυρακτωμένα κατά στόμα λαβούοαι προς Κυριον έξεδήμησαν». 
Τα βασανιστήρια πού υπέστησαν οι Σαράντα μάρτυρες παρθένες και άσκήτριες ήσαν φοβερά, όπως αναφέρουν τα επίσημα στοιχεία που βρήκαμε στο Μηναίον του Σεπτεμβρίου.Με αυτά τα βασανιστικά μαρτύρια οι σαράντα παρθένες και ό δάσκαλος τους Διάκονος 'Αμμοϋν έξεδήμησαν εις Κυριον και τώρα ακτινοβολούν εις το στερέωμα της Εκκλησίας.
  "Εγιναν ένδοξες μάρτυρες με την θερμή τους θέληση, και όταν έβασανίζοντο, βλέπανε ανοιχτούς τους ουρανούς και στα δεξιά τους τον Υίόν του Θεού, πού και εκείνος έμαρτύρησε πριν άπ' αυτές, άπ' τους σταυρωτές του.Ό σκληρός Λικίνιος διέταξε να τις θανατώσουν και τις σαράντα με φρικτά μαρτύρια. Δεν γνώριζε όμως πώς στους μάρτυρες δεν υπάρχει θάνατος, διότι όλο το είναι τους είναι γεμάτο από τον μόνον αθάνατον, Κυριον και Θεόν μας Ιησοϋν Χριστόν και ότι νικούν κάθε θάνατον και κάθε άμαρτίαν με την δύναμιν του Ύπεραθανάτου Κυρίου μας. Ούτε αισθάνονται φόβον για τα μαρτύρια, και αυτό μας το βεβαιώνουν όλα τα Μαρτυρολόγια, πού διηγούνται και εξυμνούν την δύναμιν και την άφοβίαν των Μαρ­τύρων ενώπιον των βασανιστηρίων

 Ή πνευματικότητα τους
 Είναι μεγάλο μυστήριον πώς την εποχή εκείνη υπήρχε ώργανωμένη ή πίστη των Αγίων Παρθένων και πώς φύτρωσε μέσα τους ό θείος και γόνιμος σπόρος της εγκράτειας και της αγιότητας. Στά ασκητικά τους καθήκοντα, τα όποια εμείς δεν γνω­ρίζουμε έπι πόσα χρόνια ασκούσαν, όσο δύσκολα και αν ήσαν αυτά, υπηρετούσαν με πλήρη υποταγή.Ή ενδόμυχη πνευματική άφύπνισι της πίστεως και της πνευματικότητας είχαν ανυψώσει το είναι τους στο πνευματικό και ακατάλυτο θαϋμα να μπορέσουν να θυσιασθοΰν για τον Χριστό. Ή άφοσίωση στα πνευ­ματικά τους καθήκοντα τους έδωσε την δύναμι να διατηρήσουν την λάμψι της αγνότητας και της παρ­θενίας· στοιχεία απαραίτητα για κάθε γυναίκα.  Κοντά στον Διάκονο καϊ δάσκαλο τους 'Αμμούν αναγεννήθηκαν και απέκτησαν την αγιότητα και την αγάπη προς τον πλησίον. Ή συνείδησή τους ακουγόταν από μέσα τους σαν φωνή θεϊκής αποστολής και ήσαν έτοιμες για το μαρτύριο..Ή πνευματική ζωή είναι άνύψωσις πνεύματος, και οι σαράντα μάρτυρες το είχαν βάλει στήν αγνή τους καρδιά για τα καλά, γι' αυτό δεν λογάριασαν πλούτη και υλικά αγαθά ούτε στολίδια και κοσμική ζωή, που τους προσέφερε ό άρχοντας της Άδριανουπόλεως. Προτίμησαν τα στολίδια της αγάπης και της πίστεως στόν Λυτρωτή του κόσμου.Έμειναν ασυμβίβαστες με τους Νόμους της ειδωλολατρίας και αγωνίσθηκαν τον καλόν αγώνα της πίστεως με την φώτιση του Αγίου Πνεύματος, πού είχαν για οδηγό τους. Ή καρδιά τους ήταν καθαρή από λογισμούς και με κατάνυξι πνευματική προσηύχοντο στον μόνο αληθινό Θεό, για να τους δώση δύναμι να μη λυγίσουν ποτέ μπροστά στα μαρτύρια πού τις περίμεναν.  Είχαν επιλέξει για επίγεια πνευματική τροφή την πνευματική άγαλλίασι και την ουράνια ευφροσύνη. Ή αγάπη σ' όλους τους ανθρώπους ήταν ή μοναδική.Με αυτά τα βασανιστικά μαρτύρια οι σαράντα παρθένες και ό δάσκαλος τους Διάκονος 'Αμμούν έξεδήμησαν εις Κυριον και τώρα ακτινοβολούν εις το στερέωμα της Εκκλησίας. 

Πηγή το βιβλιαράκι«Οι Άγιες Σαράντα Παρθενομάρτυρες»της Βασιλικής Σ.Βασιλοπούλου εκδ.Αποκάλυψις/proskynitis.blogspot

Υψώνω το σύζυγό μου με προσευχή!

Κύριε, υψώνω το σύζυγό μου σε Σένα σήμερα και προσεύχομαι σύμφωνα με το λόγο Σου:

Να του δίνει δύναμη να ηγείται , χρόνο για να γνωρίζει την οικογένειά του (Ιωάννης 10:4) και άσβεστη επιθυμία να διοικεί σωστά το σπιτικό του (Α' Τιμόθεο 3:4).

Να ευλογείς τη δουλειά του και να του δείχνεις καθημερινά πως να Σε δοξάζει με τη συμπεριφορά του. Στερέωνε τα έργα των χεριών του, για να εκπληρωθεί το θέλημά Σου (Ψαλμός 90:16,17, Δανιήλ 6).

Να τον κάνεις σοφό διαχειριστή των χρημάτων μας και της περιουσίας μας και να θυμάται πως τα πάντα ανήκουν σ' Εσένα και μας τα έχεις εμπιστευθεί, για να εκπληρωθούν οι σκοποί Σου (Ματθαίος 6:19-21, Λουκάς 16:10-13).

Να Σε αγαπά μ' όλη την καρδιά, την ψυχή, τη διάνοια και τη δύναμή του και να μισεί το κακό (Μάρκος 12:30, Ψαλμός 97:10).

Να του δώσεις την επιθυμία να γίνει ένα πρότυπο χριστιανικού άντρα για τα παιδιά του (Δευτερονόμιο 6, Ψαλμός 78:5-7).

Να τον διδάσκεις και να τον καθοδηγείς στο δρόμο που πρέπει να πάρει (Ψαλμός 32:8), να του δίνεις ειρήνη μέσα σε κάθε κατάσταση και ακεραιότητα σε κάθε απόφαση που πρέπει να πάρει σήμερα (Α' Κορινθίους 14:33, Παροιμίες 11:3).

Να συλλογίζεται μέρα και νύχτα το Λόγο Σου και να προσεύχεται αδιάλειπτα (Ψαλμός 1:1-3, 119:18,37, Α' Θεσσαλονικείς 5:17).

Να μένει πιστός στο Χριστό μέχρι το τέλος (Εβραίους 12:1-2).

 πηγή

Κυκλοφόρησε τὸ νέο βιβλίο τῆς Ἄννας Κωστάκου-Μαρίνης μὲ τίτλο «Δύσκολο νὰ ζεῖς μ΄ἕναν Ἅγιο»

Συνηθίσαμε μέχρι σήμερα νὰ διαβάζουμε ἐμπειρίες ἀνθρώπων ποὺ ἔζησαν κοντὰ σὲ μεγάλες μορφὲς ἁγιότητας τῆς ἐποχῆς μας. Ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ αὐτούς, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, περιγράφει περισσότερο τὰ προσωπικὰ τοῦ συναισθήματα, τὶς δικές του κατανοήσεις καὶ τελικὰ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτὸ καὶ πολὺ λιγότερο τὴν αὐθεντικὴ σχέση του μὲ τὸ ἅγιο ἐκεῖνο πρόσωπο.

Τὸ παρὸν βιβλίο ἔρχεται νὰ ἀνατρέψει τὴν στάση αὐτή. Ἡ συγγραφέας δὲν καταγράφει τὴν γνωριμία μ’ ἕναν Γέροντα σὰν τίτλο κοινωνικῆς τιμῆς, σὰν ἕνα ἐχέγγυο ἠθικῆς καταξίωσης, κοινῶς, σὰν ἕνα στολίδι στὸ πέτο τῆς ἀτομικῆς φιλαρέσκειας.

Ὁ λόγος τῆς βαθιὰ βιωματικός, βάζει τὸ νυστέρι στὶς σάρκες τῶν βιωμάτων, ἀνατέμνει τοὺς ἱστοὺς τῆς μνήμης καὶ μᾶς παρουσιάζει σὰν μάθημα ἀνατομίας, τὴν πάλη τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν ἐλευθερία του, τὶς ἀποτυχίες τοῦ ν’ ἀκολουθήσει τὸ θεῖο θέλημα, τὶς πνευματικὲς ἀνυπακοὲς τοῦ ἀλλὰ καὶ τὶς ἀναζητήσεις του.

Σύντομο, λιτό, χωρὶς νὰ κουράζει ἢ νὰ ἀφήνει κενά, τὸ κείμενο τοῦ βιβλίου διατρέχει μὲ τὸν διαυγέστατο λόγο τοῦ τὴν πνευματικὴ πορεία μίας ὁλόκληρης ζωῆς.

Ὁ στοχασμὸς τῆς συγγραφέως δὲν θὰ μποροῦσε παρὰ νὰ εἶναι ποιητικός, ἀφοῦ τὸ βιβλίο ξεκινᾶ μὲ τὴν προτροπὴ τοῦ Γ. Πορφυρίου: ὅποιος θέλει νὰ γίνει χριστιανὸς πρέπει πρῶτα νὰ γίνει ποιητής. Κι ἐνῶ ἀπὸ τὴν μία μεριὰ ἡ ποιητικότητα μπολιάζει ὄχι μόνο τὶς εἰκόνες τῆς παιδικῆς πνευματικότητας ἀλλὰ...

καὶ τὶς νεανικὲς ἀνησυχίες μέχρι καὶ τὶς ἐνήλικες ἀνταρσίες, ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ καταγραφὴ τῶν ἴδιων τῶν λόγων τῶν Γερόντων, ὅπως καὶ ἡ ἀπουσία συναισθηματικῶν ἐξάρσεων στὸν σχολιασμὸ τῶν βιωμάτων, συντελεῖ καθοριστικὰ στὴν αὐθεντικότητα καὶ πνευματικὴ στιβαρότητα τοῦ κειμένου. 

  Ἡ συγγραφέας μέσα ἀπὸ τὶς προσωπικές της γνωριμίες μᾶς καθιστὰ μετόχους της οἰκουμενικότητας τῶν βιωμάτων της. Ἡ μαθητεία της στοὺς Γέροντες μᾶς βοηθᾶ νὰ δοῦμε τὴν ὑγιῆ στάση ἀπέναντι στὴν ἁμαρτία, ποὺ εἶναι ξένη πρὸς τὴν ἐγωιστικὴ ἀπελπισία, διότι γνωρίζει καλά, ὅτι ἡ ἐξομολογητικὴ διάθεση, ὅπως καὶ τὸ αἴσθημα τῆς μεγάλης ἁμαρτωλότητος  κινδυνεύει νὰ πέσει πάντοτε στὰ ὅρια τῆς οἴησης, ἀφοῦ ὁ οἰηματίας «ἐκεῖνο ποὺ θέλει, ἐκεῖνο νομίζει ὅτι καὶ εἶναι».

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΑΝΝΑ ΚΩΣΤΑΚΟΥ-ΜΑΡΙΝΗ.

ΕΚΔΟΣΗ 1Η : ΙΟΥΝΙΟΣ 2012.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ.

ΧΑΒΡΙΟΥ 3, Ἀθήνα.

            2103224819      .

ΣΕΛ. 136.

ΤΙΜΗ: 7 Εὐρώ.

orthodoxia-ellhnismos.gr/

«Παίγνιον ανόμου γυναικός»

Πρόδρομε τού Σωτήρος, σύ βασιλείς ήλεγξας, παρανομίαν μή εργάζεσθαι, διό παίγνιον ανόμου γυναικός, έπεισε τόν Ηρώδην άποτεμείν σου τήν κεφαλήν, καί διά τούτο από ανατολών ηλίου μέχρι δυσμών, αινετόν τό όνομά σου, Παρρησίαν έχων πρός Κύριον, εκτενώς ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Φώτη Κόντογλου

Σήμερα που γράφω, μέρα Tετάρτη, 29 Aυγούστου, είναι η μνήμη του αγίου Iωάννου του Προδρόμου. Xθες το βράδυ ψάλαμε τον Eσπερινό κατανυκτικά σ' ένα παρεκκλήσι, κ' ήτανε μοναχά λίγες γυναίκες και δυο-τρεις άνδρες. Σήμερα το πρωί ψάλαμε τη λειτουργία του πάλι με λίγους προσκυνητές. Tα μαγαζιά ήτανε ανοιχτά, όλοι δουλεύανε σαν να μην ήτανε η γιορτή του πιο μεγάλου αγίου της θρησκείας μας. Aληθινά λέγει το τροπάρι του "Mνήμη δικαίου μετ' εγκωμίων, σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Kυρίου, Πρόδρομε". Mε εγκώμια και με ευλάβεια γιορτάζανε άλλη φορά οι ορθόδοξοι χριστιανοί τον Πρόδρομο, αλλά τώρα του φτάνει η μαρτυρία του Kυρίου. Aυτή η μαρτυρία θ' απομείνει στον αιώνα, είτε τον γιορτάζουνε είτε δεν τον γιορτάζουνε οι άνθρωποι, είτε τον θυμούνται είτε τον ξεχάσουνε. K' η μαρτυρία είναι τούτη: πως ο άγιος Iωάννης ο Πρόδρομος είναι "ο εν γεννητοίς γυναικών μείζων" δηλ. "ο πιο μεγάλος απ' όσους γεννηθήκανε από γυναίκα" κατά τα λόγια του ίδιου του Xριστού. Γι' αυτό κ' η Eκκλησία μας ώρισε να μπαίνει το εικόνισμά του πλάγι στην εικόνα του Xριστού στο εικονοστάσιο της κάθε ορθόδοξης εκκλησιάς. Έναν τέτοιον άγιο δεν έχουμε καιρό να γιορτάσουμε. Έχουμε όμως καιρό να γιορτάζουμε και να κάνουμε φαγοπότια όπως έκανε ο Hρώδης, σε καιρό που πεινάνε χιλιάδες αδέλφια μας. Aπάνω σ' ένα τέτοιο φαγοπότι μαρτύρησε ο Πρόδρομος, κι' αυτή την ιστορία την ξέρουνε όλοι.

Aυτός ο τύραννος, για να γίνει τετράρχης της Iουδαίας, σκότωσε πολλούς εχθρούς του. Στον καιρό του ο κόσμος είχε γεμίσει από σκοτωμό και σκληροκάρδια. Oι λεγεώνες της Pώμης σφαζόντανε μεταξύ τους. O Kαίσαρας, ο Πομπήιος, ο Aντώνιος, ο Oκτάβιος, ο Bρούτος, ο Kάσσιος πολεμούσανε ο ένας καταπάνω στον άλλον για το ποιος θα εξουσιάζει την οικουμένη. Oι πιο μικροί σατράπες, σαν τον Hρώδη, τρωγόντανε κι' αυτοί μεταξύ τους και κολλούσανε σ' ένα δυνατόν ο καθένας. O Hρώδης ήτανε φίλος με τον Aντώνιο που πήρε στην εξουσία του την Aσία ύστερα από τη μάχη που έγινε στους Φιλίππους. Σαν σκότωσε όλους τους εχθρούς του, απόμεινε ένας μοναχός που τον λέγανε Yρκανό κ' ήτανε αρχιερέας, μα έκρυβε πονηρά την έχθρητά του ώς να μπορέσει να τον ξαποστείλει κι' αυτόν στον άλλον κόσμο. Στην πονηριά ήτανε τέτοιος, που ο Xριστός τον έλεγε πονηρή αλεπού. Mα η πεθερά του Hρώδη Aλεξάνδρα, που ήτανε κόρη του Yρκανού, κατάλαβε τον κακό σκοπό του, κ' έγραψε στη βασίλισσα της Aιγύπτου την Kλεοπάτρα και την παρακαλούσε να μιλήσει στον Aντώνιο τον εραστή της για το γυιο της τον Aριστόβουλο. Kείνες τις μέρες πήγε στην Iερουσαλήμ ένας φίλος του Aντωνίου λεγόμενος Δήλιος. Kαι σαν είδε τον Aριστόβουλο και την αδελφή του Mαριάμη, απόμεινε σαστισμένος απ' την εμορφιά τους, κ' είπε στην Aλεξάνδρα να στείλει στο μασκαρά τον Aντώνιο τις ζωγραφιές τους. Σαν τις είδε ο Aντώνιος, πολύ ευχαριστήθηκε κ' έγραψε να του στείλουνε τον Aριστόβουλο. Mα ο Hρώδης, που είχε μυρισθεί τα σχέδια της Aλεξάνδρας, έγραψε στον Aντώνιο πως αν έφευγε από την Iερουσαλήμ ο Aριστόβουλος, θα γινόντανε ταραχές κι' ακαταστασίες. Tην Aλεξάνδρα την πρόσταξε να κάθεται στην Iερουσαλήμ, για να βλέπει τι κάνει, γι' αυτό και κείνη έγραψε και παραπονιότανε στην Kλεοπάτρα, που της μήνυσε να πάρει τον Aριστόβουλο και να πάγει στην Aίγυπτο. Για να ξεφύγει λοιπόν από τα νύχια του Hρώδη, είπε και φτιάξανε δυο σεντούκια και στόνα μπήκε αυτή και στ' άλλο ο Aριστόβουλος. Aλλά τους πρόδωσε στον τύραννο ένας υπηρέτης του, και τους πιάσανε και τους πήγανε στην Iερουσαλήμ. O Hρώδης έκανε πως τους συγχώρησε, μα σε λίγον καιρό βρήκε ευκαιρία να εκδικηθεί. Mια βραδιά η Aλεξάνδρα τον προσκάλεσε σ' ένα συμπόσιο που έκανε στην Iεριχώ, κι' αυτός προσκάλεσε τους φίλους του να κολυμπήσουνε στις θαυμαστές γούρνες που είχε κανωμένες για να διασκεδάζει, κι' αυτοί εκεί που κολυμπούσανε και παίζανε μεταξύ τους, πνίξανε το δυστυχισμένο τον Aριστόβουλο. O Hρώδης έκανε πως πικράθηκε πολύ κ' έθαψε τον Aριστόβουλο με μεγάλη πομπή, μα ο κόσμος ήξερε πως αυτός τον σκότωσε. 

Όλη η ζωή του στάθηκε γεμάτη από φονικά και ραδιουργίες. Στο τέλος αρρώστησε και σκουλήκιασε το κορμί του, και πέθανε ύστερα από μεγάλη αγωνία στο 2 μ.X. Aνάμεσα στα τερατουργήματα που έκανε ήτανε κ' η σφαγή των 14.000 νηπίων κατά τη Γέννηση του Xριστού, κι' ο αποκεφαλισμός του Προδρόμου, σ' ένα συμπόσιο που έκανε, κ' η γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου, Hρωδιάδα, έβαλε την κόρη της Σαλώμη και χόρεψε μπροστά του γυμνή. Kαι τόσο ενθουσιάσθηκε ο τύραννος από το χορό, που έταξε στη Σαλώμη να της δώσει το μισό βασίλειό του. Mα εκείνη, δασκαλεμένη από τη μάνα της, που εχθρευότανε τον Iωάννη επειδή τη μάλωνε γιατί ζούσε με τον αδελφό του ανδρός της, του ζήτησε το κεφάλι του Προδρόμου. O Hρώδης στεναχωρήθηκε, γιατί κατά βάθος κι' αυτό το θηρίο σεβότανε τον Iωάννη για άγιο, και μαζί μ' αυτό φοβότανε και τον κόσμο που τιμούσε τον Iωάννη σαν προφήτη. Eπειδή όμως είχε πάρει όρκο, έστειλε ένα στρατιώτη και τον αποκεφάλισε μέσα στη φυλακή, κ' η Σαλώμη έφερε το κεφάλι και τόβαλε απάνω στο τραπέζι, σ' ένα ματωμένο δίσκο. Kαι τότε, εκείνη η φρενιασμένη τίγρη ευχαριστήθηκε και τρύπησε τη γλώσσα του με μια βελόνα για να την εκδικηθεί, επειδή ολοένα έλεγε: "Mετανοείτε!". Kαι, ω του θαύματος, μόλις τρύπησε τη γλώσσα του η πόρνη, μίλησε κ' είπε πάλι: "Mετανοείτε!" 
Aυτά γινήκανε μέσα σ' ένα ασβολερό φρούριο που το λέγανε Mαχαιρούντα, στα βουνά της Περαίας. Tο αγιασμένο λείψανο πρόσταξε ο Hρώδης να το θάψουνε μαζί με το κεφάλι, μα η Hρωδιάδα ζήτησε να θάψουνε την κεφαλή χωριστά, από το φόβο της μην κολλήσει με το κορμί και ζωντανέψει και σηκωθεί απάνω. Oι μαθητές του Iωάννου πήγανε νύχτα και κλέψανε το σώμα του και το θάψανε σ' άλλο μέρος. Aυτό το μακάριο τέλος έλαβε για την αλήθεια ο άγιος Iωάννης ο Πρόδρομος, το χελιδόνι που έφερε την άνοιξη στον αμαρτωλό τον κόσμο οπού τον έδερνε χειμώνας βαρύς.

πηγή

Φεμινιστικές οργανώσεις δεν υπάρχουν πια; Τις πάτησε το τραίνο;

Στο προχθεσινό «αντιρατσιστικό» και αντισυνταγματικό συλλαλητήριο, πλήθος λαθρομεταναστών παλλόμενο από μένος μάλλον παρά πάθος διαδήλωσε κατά των «ελλήνων ρατσιστών» λίγα μέτρα πιο πέρα από ένα μαρμάρινο τείχος, πάνω στο οποίο είναι σμιλεμένα με αίμα διάφορα ..

περίεργα τοπωνύμια όπως Θερμοπύλες, Μαραθώνας, Γράμμος, Μπιζάνι., Κορυτσά, Αετορράχη και άλλα πολλά εκατέρωθεν ενός νεκρού αρχαίου έλληνα οπλίτη σε ύπτια στάση.

Ασφαλώς και στα τοπωνύμια δεν καταλέγεται το Ισλαμαμπάντ.

Ασφαλώς και από το πλήθος απουσίαζε το γυναικείο φύλο.

Καμμία φεμινιστική οργάνωση δεν έχει πάρει θέση μέχρι στιγμής για το γεγονός ότι οι διαδηλωτές άφησαν τις γυναίκες, τις αδελφές και τις θυγατέρες τους στο σπίτι και στην πρόοδο. Ούτε και την προοδευτική migromate κ. Αφροδίτη Αλ Σαχλέ πήρε το μάτι μου.

Αν δεν με απατά η μνήμη μου, τελευταία φορά που άκουσα για φεμινισμό ήταν που παραπονιόντουσαν κάτι κλώσσες για την απαγόρευση εισόδου τους στο Άγιον Όρος. Έκτοτε, μούγκα στην πολυπολιτισμική στρούγκα.

Σωτήριος Καλαμίτσης

taxalia.blogspot

Το συγκινητικό χαρτάκι υπέρ Αναπαύσεως μίας ευσεβούς γιαγιάς

Χρόνια πολλά και ευλογημένα αδέλφια μου καλά! Σήμερα στη Θ. Λειτουργία επί τη Εορτή της Κοιμήσεως της Παναγίας μας, μέσα στα ονόματα που μνημονεύσαμε υπήρχε... και αυτό το χαρτάκι που δείχνει την ευσέβεια προς το πρόσωπο της Παναγίας μας, αυτής της απλής πονεμένης γιαγιάς που έχασε το εγγονάκι της 4 ετών πριν δύο μήνες.... Τα σχόλια δικά σας. Π. Αντώνιος 

axrhstou.blogspot.gr

«Εγώ πάω στον Παράδεισο. Εσύ μείνε εδώ με τον μπαμπά». Μια Ιταλίδα θυσιάζει την ζωή της για να σώσει το αγέννητο παιδί της

25 Ιουνίου 2012 (LifeSiteNews.com) - Όταν η Chiara Corbella έμαθε ότι ήταν έγκυος στο τρίτο της παιδί, ήταν μια μεγάλη χαρά που κατέληξε όμως σε μια γλυκόπικρη τραγωδία για τη νεαρή Ιταλίδα μητέρα, που πέθανε αυτό το μήνα, αφού ανέβαλε τη θεραπεία του καρκίνου της για να σώσει το αγαπημένο της μωρό.

Σε μια ιστορία που στους Ρωμαιοκαθολικούς θυμίζει εκείνη της σύγχρονης καθολικής αγίας Gianna Molla, η Κιάρα και ο σύζυγός της Enrico Petrillo ξεκίνησαν μια αξιοθαύμαστη πορεία πίστης το 2010, όταν έμαθαν ότι ήταν έγκυος στον Francisco - και ότι η Κιάρα είχε μια επιθετική μορφή καρκίνου, όπως αναφέρει το Καθολικό Πρακτορείο Ειδήσεων (CNA).

Η είδηση ήταν ιδιαίτερα οδυνηρή για το ζευγάρι, καθώς τα δύο αδέλφια του Φρανσίσκο, η Μαρία και ο Δαβίδ, είχαν πεθάνει λίγο μετά τη γέννησή τους. Στην πραγματικότητα, η Κιάρα και ο Ενρίκο είχαν γίνει δημοφιλείς ομιλητές υπέρ της ζωής και κατά των εκτρώσεων, μιλώντας για τις λίγες πολύτιμες στιγμές τους με κάθε ένα από τα δύο πρώτα παιδιά τους πριν η σύντομη ζωή τους τελειώσει.

Αυτή τη φορά, οι γιατροί, είπαν ότι ο Φρανσίσκο ήταν υγιής και αναπτυσσόταν κανονικά. Έτσι, όταν συμβούλευσαν την Chiara να αρχίσει αμέσως θεραπεία για τον καρκίνο της, εκείνη αρνήθηκε, περιμένοντας να γεννηθεί ο Φρανσίσκο το Μάιο του περασμένου έτους. Ο καρκίνος προχώρησε, στερώντας από την Chiara την όραση στο ένα μάτι προτού τελικά υποκύψει στις 13 Ιουνίου 2012.

«Πάω στον Παράδεισο για φροντίσω τη Μαρία και τον Δαβίδ, εσύ μείνε εδώ με τον μπαμπά. Θα προσεύχομαι για σένα», έγραψε η Chiara στο μωρό της Φρανσίσκο σε μια επιστολή, μια εβδομάδα πριν το θάνατό της.

Η κηδεία της Chiara τελέστηκε από τον γενικό Βικάριο της Ρώμης, καρδινάλιο Agostino Vallini, ο οποίος αποκάλεσε την Chiara "δεύτερη Gianna Beretta."

Η καθολική αγία Gianna Molla ήταν Ιταλίδα παιδίατρος η οποία πέθανε το 1962 από επιπλοκές που προκλήθηκαν από ένα ινομύωμα στην μήτρα της, αφού αρνήθηκε τόσο την έκτρωση όσο και την υστερεκτομή, επειδή ήταν έγκυος στο τέταρτο παιδί της.

Αν και η ιστορία είναι μια τραγωδία για τους εξωτερικούς παρατηρητές - και βεβαίως και για τον Enrico, με τον οποίον ήταν παντρεμένη η Κιάρα – οι τελευταίες συνομιλίες του ζευγαριού αποκαλύπτουν, σύμφωνα με τα λόγια του νεαρού άντρα, «μια ιστορία αγάπης πάνω στο σταυρό» που έμοιαζε ότι θα νικήσει ακόμη και το θάνατο.

«Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο σταυρός - αν το αγκαλιάσεις με τον Χριστό - παύει να είναι τόσο άσχημος όσο φαίνεται. Εάν έχεις εμπιστοσύνη στο πρόσωπό Του, θα ανακαλύψεις ότι αυτή η πυρκαγιά, αυτός ο σταυρός, δεν καίγεται, και ότι η ειρήνη μπορεί να βρεθεί μέσα στον πόνο και η χαρά μέσα στο θάνατο», είπε ο Enrico, στο CNA. «Πέρασα πολύ χρόνο φέτος σκεπτόμενος αυτή τη φράση από το Ευαγγέλιο που λέει ότι ο Κύριος δίνει ένα σταυρό που είναι γλυκύς και ένα φορτίο που είναι φως.

"Όταν κοίταξα στην Chiara όταν ήταν έτοιμη να πεθάνει, προφανώς ήμουν πολύ αναστατωμένος. Αλλά βρήκα το θάρρος και λίγες ώρες πριν - ήταν περίπου οκτώ το πρωί, η Κιάρα πέθανε το μεσημέρι – την ρώτησα.

"Είπα: «Αλλά Chiara, αγάπη μου, είναι αυτός ο σταυρός πολύ γλυκός, όπως λέει ο Κύριος; Με κοίταξε και χαμογέλασε, και με απαλή φωνή είπε, «Ναι, Enrico, είναι πολύ γλυκός».

"Έτσι, ολόκληρη η οικογένεια δεν είδε την Chiara να πεθαίνει ειρηνικά, αλλά ευτυχισμένα, κάτι που είναι εντελώς διαφορετικό."

Ο Enrico είπε ότι θα πει στον γιο του Φρανσίσκο, όταν μεγαλώσει, ότι «το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή» είναι το «άφησε τον εαυτό σου να αγαπηθεί για να αγαπήσεις και να πεθάνεις ευτυχισμένος», και ότι «αυτό είναι που η μητέρα του, η Chiara, έκανε».

"Επέτρεψε στον εαυτό της να αγαπηθεί, και κατά κάποιο τρόπο, νομίζω ότι αγάπησε τον καθένα με αυτόν τον τρόπο», είπε. «Την αισθάνομαι πιο ζωντανή από ποτέ. Το  να είμαι σε θέση να την δω να πεθαίνει ευτυχισμένη ήταν για μένα μια πρόκληση στο θάνατο».

 Πηγή/Κόκκινος Ουρανός

Μπάνιο στην Θάλασσα: Ο Φασισμός της σαρκολατρείας!

Πάει καιρός που οι άνθρωποι πήγαιναν στην θάλασσα για να γευτούν μόνο την δροσιά της θάλασσας αλλά και της ιαματικές της ιδιότητες. Τα τελευταία χρόνια οι πλειονότητα των ανθρώπων που καταφεύγουν στις πολυσύχναστες παραλίες αναζητούν και άλλα πράγματα.

Κατ' αρχήν το να πάει κάποιος για μπάνιο στην θάλασσα προϋποθέτει μία προετοιμασία. Περίπου ένα μήνα λοιπόν πιο πριν οι άνθρωποι θα λιγοστέψουν το φαγητό τους, ίσως γραφτούν και στο συνοικιακό τους γυμναστήριο ώστε όταν έρθει η ώρα να πάνε στην παραλία να μπορούν να σταθούν "αξιοπρεπώς". 

Είναι ο άγραφος νόμος πλέον της παραλίας ότι τα περιττά κιλά δεν είναι αρεστά, ότι τα μη μοδάτα μαγιό δεν είναι δεκτά, ότι τα πλαδαρά σώματα δεν έχουν θέση εδώ! Η ομορφιά έχει αντικειμενοποιηθεί. Όμορφος άνθρωπος σημαίνει: συγκεκριμένα κιλά, συγκεκριμένα μαλλιά, συγκεκριμένο ντύσιμο, όλα πρέπει να έχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές! Και ό,τι δεν είναι όμορφο....στον Καιάδα της διαφορετικότητας.

Οι άνθρωποι ειδικά οι ηλικίες από την εφηβεία (για να μην πούμε από πιο μικρά) μέχρι και τα 40, δηλαδή στην περίοδο της ζωής τους  που «επιβάλλεται» από το κοσμικό φρόνημα να «ζήσουν» την ζωή τους, τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να περάσουν απαρατήρητοι από την παραλία, ότι μπορεί να μην τραβήξει το σώμα τους ούτε ένα ηδονικό βλέμμα από κάποιον/α, ή ακόμα χειρότερο να εισπράξουν βλέμματα γεμάτα αυστηρότητα και απόρριψη, με αποτέλεσμα να προσπαθούν με κάθε τρόπο να δείξουν ότι και αυτοί είναι παρόντες σε αυτόν τον ξέφρενο χορό της σαρκολατρείας, ότι και αυτοί είναι άξιοι δούλοι της σάρκας και των επιθυμιών.

 Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας... η πλειονότητα των νέων ελεύθερων (και όχι μόνο) ανθρώπων που πηγαίνουν σε μία παραλία, δεν πάνε μόνο για την θάλασσα, αλλά κυρίως θα έλεγα επιλέγουν την παραλία που θα πάνε ανάλογα με τον κόσμο που μαζεύει.

 Κριτήριο είναι πλέον το πόσο μπορώ να σκανδαλιστώ και να σκανδαλίσω τους άλλους, το πόσο μπορώ να αμαρτήσω και να κάνω και τους άλλους να αμαρτήσουν.

Και γνωρίζω ότι τα γραφόμενα σε πολλούς ίσως φανούν "ζηλωτικά" και ακραία, όμως όποιος το σκέπτεται αυτό είτε έχει διαστρέψει τελείως τη συνείδησή του ή προσπαθεί να πείσει και να δικαιολογήσει τον εαυτό του ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Ο Φασισμός της παραλίας είναι γεγονός, και η σαρκολατρεία έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας ακόμα και σε απομονωμένες παραλίες όπου πήγαιναν μέχρι πριν λίγο καιρό μόνο κάποιες οικογένειες που ακριβώς ήθελαν συνειδητά να αποφύγουν όλο αυτό το αμαρτωλό μεθύσι από την οφθαλμολαγνεία.

Η κοινωνία προβάλλοντας συνεχώς συγκεκριμένα πρότυπα ζωής έχει καταντήσει τους ανθρώπους και ειδικά τους νέους, δούλους της μόδας, της τεχνολογίας αλλά ιδιαιτέρως της σάρκας, του ανθρωπίνου σώματος που το βλέπουν μόνο σαν ένα μέσο για την ικανοποίηση των εμπαθών επιθυμιών τους και την τέρψη της ματαιοδοξίας τους.

Την αλήθεια του πράγματος μπορεί κάποιος εύκολα να την διαπιστώσει από το πέρασμά του από μία παραλία, όπου η επιτυχία του "Θαλασσινού Μπάνιου" δεν είναι το να κάνει κανείς μπάνιο στην θάλασσα αλλά το να κάνει "αίσθηση", από τον σκανδαλίσει και να προκαλέσει.

Η τραγωδία της καταστάσεως αυτής είναι ότι οι άνθρωποι δεν διστάζουν να κοπιάζουν πολύ ώστε να καταφέρουν να σκανδαλίσουν τους συνανθρώπους τους, είτε με το καλλίγραμμο σώμα τους, είτε με ηδονικές ματιές, είτε με διάφορους άλλους τρόπους που μέσω τηλεόρασης ή ραδιοφώνου ή περιοδικών οι υποψήφιοι θύτες ενημερώνονται ώστε να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους.

Όμως ευθύνη σε όλο αυτό έχουν και όσοι πηγαίνουν σε παραλίες γνωρίζοντας ότι θα σκανδαλιστούν. Και θα πει κάποιος: "Δηλαδή δεν θα πρέπει να κάνουμε μπάνιο στην θάλασσα επειδή κάποιοι ή κάποιες θέλουν να προκαλούν;" η απάντηση είναι "ΟΧΙ δεν θα πηγαίνεις στην θάλασσα εάν γνωρίζεις ότι θα σκανδαλιστείς και θα αμαρτήσεις"!

Χίλιες φορές, αδελφοί μου, να μην πάω κάπου που γνωρίζω ότι υπάρχει κίνδυνος να μην ωφεληθώ πνευματικά παρά να πάω και να ρίξω μετά το φταίξιμο στους άλλους, διότι στην συγκεκριμένη περίπτωση ξέρω τί πάω να συναντήσω και όμως εγώ πηγαίνω, άρα όχι μόνο δεν δικαιολογούμαι αλλά φέρω το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την οποιαδήποτε πτώση που θα έχω.

Τα θαλασσινά μπάνια είναι καλά και ευλογημένα όμως όταν εγκλωβίζονται μέσα στον φασισμό της σαρκολατρείας είναι επικίνδυνα να παρασύρουν και τον πλέον "αθώο", αν και αθώοι δεν υπάρχουν, υπάρχουν μόνο ένοχοι που είτε σκανδαλίζουν και προκαλούν είτε ένοχοι που λόγο της πνευματικής τους μαλθακότητας ακολουθούν τους εμπαθείς βηματισμούς του κόσμου!

Ο χριστιανός ο οποίος θέλει να νικήσει τα πάθη του αλλά δεν κόβει τις αιτίες που τα προκαλούν ομοιάζει με άνθρωπο που περιλούζεται με βενζίνη και παίζει με την φωτιά!

Με αφορμή την σαρκολατρεία που επικρατεί στις παραλίες αλλά και γενικότερα την όλη κατάσταση της σημερινής κοινωνίας, ας αναλογιστούμε και εμείς τι θέλουμε από την ζωή μας, ποιοι είμαστε και που βαδίζουμε.

Ποια θα είναι η επιλογή μας; Τι θα κάνουμε; Θα ακολουθούμε σαν άβουλα ζώα τα κελεύσματα του κόσμου; Θα χορεύουμε και εμείς στους μεθυστικούς ρυθμούς της αμαρτίας με πρόφαση (άκουσον, άκουσον) το καλοκαίρι; Θα ενδίδουμε ελαφριά τη καρδία στην οφθαλμοπορνεία που οδηγεί και σε μεγαλύτερες πτώσεις;

Αδελφέ/ή μου, η σωτηρία σου, η ένωσή σου με τον Θεάνθρωπο Κύριό μας είναι υπόθεση δική σου, αν εσύ δεν νοιάζεσαι γι’ αυτήν, ποιος άλλος θα νοιαστεί;

Η καρδιά σου αγαπητέ/ή, κτίστηκε από τον Θεό για ένα και μόνο σκοπό, για να αγαπάται και να κατοικείται από Αυτόν που είναι η Αλήθεια, η Αγάπη και το Φως.

Δεν είναι και τόσο σπουδαίο πράγμα να γεννηθεί κανείς βασιλιάς, όσο το να γίνει άξιος της Ουρανίου Βασιλείας με τις γενναίες του αποφάσεις και πράξεις.

Καλή δύναμη, και καλό πνευματικό αγώνα.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

ΠΗΓΗ

Ο πατρό-Κοσμάς και οι δάσκαλοι

Eτούτος ο τάφος έχει την εξουσίαν να διδάσκει Βασιλείς, Πατριάρχας, Αρχιερείς, Ιερείς, άνδρας και γυναίκας, νέους και γέροντας και όλον τον κόσμον... Να καθήοετε από πέντε, δέκα να συνομιλείτε αυτά τα θεία νοήματα, να τα βάλετε μέσα εις την καρδίαν σας, δια να οας προξενήσουν την αιώνιον ζωήν. Δεν είναι, αδελφοί μου, λόγια ιδικά μου, όσα σας είπον, αλλά του Αγίου Πνεύματος, από την Αγίαν Γραφήν».

Με τα λόγια αυτά ο μεγάλος μας Παιδαγωγός περιέγραψε την αξία που έχει το λειτούργημα του διδασκάλου και το μέγεθος της πνευματικής εξουσίας που αυτός έχει έναντι των διδασκομένων. Θα μπορούσε κανείς, όπως ο Αγιος Κοσμάς παρομοίασε το σκαμνί απ' όπου δίδασκε με τάφο, ανάλογα να θεωρήσει τη διδασκαλική έδρα με τον τάφο κάθε διδασκάλου, πάνω στον οποίο οι μαθητές του θα γράψουν λόγια ευγνωμοσύνης, τιμής, σεβασμού και αναγνώρισης ή λόγια περιφρόνησης και λήθης. Η διδασκαλία, όπως τη χρωμάτισε ο πατρο-Κοσμάς, απαιτεί αίμα καυτό από την καρδιά του δασκάλου. Κι εμείς οι άνθρωποι αυτού του τραγικού αιώνα, δεν ξέρω αν είμαστε ικανοί να υποστούμε μια τέτοια ναρκισσιστική απώλεια.

Το έργο του είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, αλλά είναι καρπός και του ελληνικού πνεύματος. Και τέτοιο πρέπει να είναι και το έργο του κάθε δασκάλου. Η Ελλάδα μας είναι ο ευλογημένος τόπος, που μαζί με τους καρπούς της γης καρπίζει στον ήλιο του πνεύματος καρπούς που αποτελούν το καλύτερο καλοκαίρι πολιτισμού της ανθρωπότητας. Βγαίνει ο ήλιος στην Ελλάδα και τα πάντα συναγωνίζονται, πραγματικά και μεταφορικά, να φανούν, να δείξουν την παρουσία τους, το έργο τους.
Βγαίνει ο πνευματικός ήλιος της Ελλάδας, το ελληνικό φως και ομορφαίνει ο κόσμος με ποιητές, με φιλοσόφους, με ήρωες, με μάρτυρες, με στοχαστές, με μουσικούς, με στρατηγούς, με ρήτορες, με συγγραφείς. Οι καρποί του ελληνικού πνεύματος γεμίζουν τις βιβλιοθήκες και τα μουσεία όλου του κόσμου, δίνοντας τους χρώμα και γεύση. 

Οι ελληνικές περιοχές ας συνδεθούν, επιτέλους, με τα πνευματικά προϊόντα και όχι μόνο με τα γεωργικά και όταν ρωτούν οι ξένοι «τι βγάζει αυτός ο τόπος;», να λέμε βγάζει ήρωες, φιλοσόφους, γιατρούς, αγίους. Είναι κρίμα ν' ακούς σήμερα ότι εδώ βγαίνει φράουλα ή καπνός ή πορτοκάλια ή μήλα στο Πήλιο και να μην ακούς τα νέα παιδιά να λένε περήφανα, εδώ βγήκε ο Σωκράτης, ο Δημόκριτος, ο Βενιζέλος, ο Μακρυγιάννης, ο Ρήγας Φεραίος, ο Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Μέγας Αλέξανδρος...
Που είναι σήμερα οι ταγοί της ελληνικής παιδείας, οι καθηγητές, οι ακαδημαϊκοί, οι πνευματικοί άνθρωποι, να περπατήσουν, σαν άλλος πατρο-Κοσμάς κοντά στον Ελληνα απ' άκρου εις άκρον της Ελλάδας; Ποια μηνύματα φθάνουν στα Ελληνόπουλα μέσω των περιοδικών, εφημερίδων, βιβλίων, τηλεοράσεων; Ποιος Κοσμάς Αιτωλός θα σταματήσει τα «τηλεσκουπίδια» της ανοησίας και τις δοσοληψίες των παιδιών μας με τους τηλεοπτικούς αστέρες που τα ταΐζουν απάτες, εκβιασμούς, βιασμούς, εγκλήματα και κάθε λογής ψέμα;

Είναι καιρός το εκπαιδευτικό μας σύστημα να προσφέρει στα παιδιά μας άξια πρότυπα αρετής, ποιητές, φιλοσόφους, αγίους, μάρτυρες Ορθοδοξίας και Ελλάδας, δημιουργούς πνευματικούς. Να διδάξει τα παιδιά μας με τα παραδείγματα των καρπών του πνεύματος της ελληνικής γης. Να μην αφήσει τους αγίους να κοιτούν απορημένοι τη νέα γενιά από τα τέμπλα των εκκλησιών. Να μην εγκαταλείψει τα αρχαία ερείπια να πέφτουν στη γη μη έχοντας κάτι να πουν, να μην καθηλώσει τα αγάλματα των ηρώων ακίνητα στις πλατείες, να μην κάνει βουβά τα ονόματα στις ταμπέλες των δρόμων, χωρίς να 'χουν να δείξουν κάποια οδό να βαδίσουμε.Οι καιροί μας επιβάλλουν όλοι οι Ελληνες να μελετήσουμε προσεκτικά το φαινόμενο Κοσμάς ο Αιτωλός, τώρα που η υλιστική ειδωλολατρία, ο εγωισμός, η υποτίμηση των αξιών, η δειλία κυριαρχούν. Τα παιδιά μας θέλουν πρότυπα για να νιώσουν περήφανα, ν' αναβαπτιστούν και να ξεδιψάσουν μακριά από τα βρόμικα νερά της επικαιρότητας. Τα παιδιά μας θέλουν ήλιο, φως και Ελλάδα. Θέλουν αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια. Και ο Αγιος Κοσμάς δίδαξε αυτό ακριβώς: να στέκεται ο Ελληνας ψηλά, να μην προσκυνάει κατακτητή, να μην αλλάζει την πίστη του, να μην ανταλλάσσει με τίποτα την Ορθοδοξία και την Ελλάδα, να μην υποδουλώνεται οε καμία τυραννική εξουσία.

Ο μεγάλος παιδαγωγός και μάρτυρας πέρασε στην Ιστορία, αφήνοντας παρακαταθήκες και διδαχές, ικανές να κρατήσουν όρθιο και ζωντανό αυτό το έθνος, ικανές να το οδηγήσουν σε ατραπούς δόξας και μεγαλείου. Εμείς, οι σύγχρονοι νεοέλληνες, ιδίως οι κληρικοί και οι εκπαιδευτικοί, έχουμε χρέος να τον μελετήσουμε, να τον ασπασθούμε και να τον μιμηθούμε. Ισως αυτός είναι ένας τρόπος να μη χαθεί, κατά κόσμον, η φήμη και το όνομα του. Αλλωστε ποιους θυμόμαστε κι εμείς από τόσους περαστικούς, σ' αυτή τη γη, ανθρώπους; Μόνο αυτούς που υπηρέτησαν ιδέες, αγωνίστηκαν για οράματα και μαρτύρησαν για ιδανικά, όπως ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Αγιος και Ισαπόστολος.

Αρχ.Επιφάνιου Οικονόμου εφημερίδα''Ορθοδοξία και Ελληνισμός''9-2-2003/
πηγή

Καλύτερα να μην γεννιόταν η γυναίκα εκείνη που σκοτώνει τα παιδιά της(Γέροντας Κλεόπας)

* Καλύτερα να μην γεννιόταν η γυναίκα εκείνη που σκοτώνει τα παιδιά της. Διότι είναι αμαρτία εναντίον του Αγίου Πνεύματος. Και έπειτα, που έπρεπε να βρίσκει ο Θεός καλύτερη κατοικία για το παιδί παρά στη κοιλία της μητέρας του; Και από ’κει το βγάζεις και το πετάς στα σκυλιά και το σκοτώνεις;

 «Ποια λέαινα, λέει ο άγιος Έφραίμ ο Σύρος, ποια αρκούδα θα σκότωνε ποτέ το μικρό της; Και εσύ, λογικό ον, κάνεις χειρότερα από τα άγρια ζώα, όταν έφτασες να σκοτώσεις τα παιδιά σου». Πήγαινε στο δάσος για να συναντήσεις μια αγριογουρούνα με γουρουνόπουλα. Εγώ ήμουν στο δάσος, έμεινα εννέα χρόνια και επτά μήνες μόνος μου σ’ ένα βουνό στο «Ποϊάνα Κραϊνικούλουι». ΄Ημουν μόνος μου. Όταν βρεθήκαμε αντιμέτωποι, ο Θεός φυλάξοι, γύρισα διότι είχα ένα έλατο και γαντζώθηκα απ’ αυτό. Σάν αστραπή ώρμησε πάνω μου. Όταν αγγίξεις το γουρουνόπουλο σκόνη σε έκανε˙ εκεί μπορείς να πεθάνεις. Και οι κυνηγοί τις φοβούνται. ΄Ετσι φυλάει το αγριογούρουνο τα γουρουνόπουλά του. Οι χριστιανές μητέρες μόνο σκοτώνουν τα παιδιά τους! 

΄Ετσι είναι οι νόμοι της φύσης που άφησε ο Θεός˙ η μητέρα να φυλάσσει τους υιούς της. Να είναι όμως ο λογικός άνθρωπος χειρότερος από τα ζώα και τα κτήνη και να σκοτώνει τα παιδιά του; Άλλοίμονο για τέτοιες μητέρες! Θεός φυλάξοι! Όλες οι αμαρτίες είναι βαριές, αλλά αυτή είναι βαρύτερη από όλες. Γι’ αυτό οι ΄Αγιοι Πατέρες την τιμωρούν τόσο βαριά….

πηγή

Σύντομος βίος Γερόντισσας Κωνσταντίας της Αράπισσας

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ της αράπισσας 
Η γερόντισα Κωνσταντία έζησε το πρωτο μισό του 19ου αιώνος και κατάγονταν απο χώρα της Αφρικής.  Υπηρέτησε ως δούλα σε σπίτι κάποιου Τούρκου , ο οποίος ήταν κάτοικος της παλαιάς πόλεως της Ζαβέρδας . Για κάποιους άγνωστους λόγους μέχρι σήμερα εγκαταλείφθηκε στην τύχη της απο τους Τούρκους οι οποίοι  μετά την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους εγκατέλειψαν την περιοχή .
 Πιθανόν να μπόρεσε να δραπετεύσει με ιδία μέσα . Βρήκε καταφύγιο στην  Ιερά  Μονή Αγίου Δημητρίου Ζαβέρδας (νυν Παλαίρου Αιτωλ/νίας)   στην οποία κι έλαβε το Ιερό βάπτισμα και στην συνέχεια το αγγελικό σχήμα. Έζησε  σε αυτή για πολλες δεκαετίες , ασκητικά στολίζοντας τον βίο της με αρετές και βοηθώντας τον πλησίον της με κάθε δυνατό τρόπο.
 Ανέδειξε την Μονή σε πνευματική όαση στην οποία έβρισκε καταφύγιο κάθε κατατρεγμένος . Η σωματική και η πνευματική της άσκηση έφτανε στα μέτρα μεγάλων ανδρών ασκητών. Και ο Θεός την χαρίτωσε με πολλα χαρίσματα όπως το διορατικό και αυτό της θαυματουργίας. 
Αλλά και ο Αγιος Δημήτριος ο εφορος και προστάτης της Ιεράς Μονής την αξίωσε ώστε οφθαλοφανώς να παρουσιάζεται σε αυτήν και να την κατευθύνει στον πνευματικό της αγώνα αλλά και στον αγώνα της για την ορθή λειτουργία του Μοναστηρίου του μεσα απο την οποία ωφελούνταν πνευματικά πλήθος λαού. Ετελειώθη ειρηνικά στην Μονή που τόσο αγάπησε και ετάφη σε αυτή.
Ας έχουμε την ευχή της και ας ευχαριστήσουμε τον Πανάγιο  Τριαδικό Θεό   ο Οποίος μας χάρισε απο τα βάθη της αφρικανικής γής, αυτό το πνευματικό ανάστημα, που καθαγίασε την ακαρνανική γή.

πηγή

Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

Ο μεγαλύτερος εχθρός μου ήταν πάντα η επιβεβλημένη εικόνα. Είμαι καχύποπτη σε αυτό που βλέπω. Κρίνω πάντοτε τους γύρω μου από τον ήχο, τη χροιά και τον τόνο της φωνής τους. Προτού ακόμα πάω νηπιαγωγείο η κρατική τηλεόραση ξεκίνησε να εκπέμπει τα δύο της κανάλια, την τότε ΥΕΝΕΔ και την Ε.Ρ.Τ. Ποτέ δεν αγάπησα την τηλεόραση.
Θυμάμαι πως όταν τα αδέλφια μου και οι γονείς μου καρφώνονταν πάνω της για να δουν το Θέατρο της Δευτέρας,Το μινόρε της αυγής, ή Το Λούνα Παρκ απομακρυνόμουν από την εικόνα και άκουγα μόνο τον τρόπο που μιλούσαν οι ηθοποιοί. Η καλύτερη στιγμή της καθημερινότητάς μου, όταν ήμουν 4 χρόνων, ήταν τα πρωινά, που σκαρφαλωμένη στον πάγκο της κουζίνας έπαιρνα το τρανζιστοράκι της μητέρας μου, το κολλούσα στο αυτί μου και άκουγα με λαχτάρα τα παραμύθια της θείας Λένας.

 Με μεγάλωσαν δύο αξιολάτρευτες γιαγιάδες, η Θοδωρίτσα και η Έλλη, οι οποίες ήταν σχεδόν τυφλές, αλλά είχαν αυξημένη ακοή και μαγικό τρόπο να μου αφηγούνται με τις ώρες παραμύθια και να μου λένε ένα σωρό τραγούδια. Η μαμά μου ήταν πανέμορφη, κατά τα λεγόμενα των άλλων, αλλά στα αυτιά μου φάνταζε σαν δυνάστης όταν, συχνά πυκνά, μου ούρλιαζε επειδή της ήταν δύσκολο να τα βγάλει πέρα με τρία παιδιά. Μεγαλώνοντας, κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και διάβαζα δυνατά παραμύθια στον εαυτό μου προσπαθώντας να δώσω θεατρική χροιά στη φωνή μου.
Αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος γιατί μου άρεσε να γράφω αληθινές ιστορίες και να παίρνω συνεντεύξεις για το ραδιόφωνο. Επέλεξα με λατρεία το ραδιόφωνο ως πρώτη μου δουλειά. Αλλά δυστυχώς για μένα ξεκίνησα με το πολιτικό ρεπορτάζ. Τότε κατάλαβα ότι οι πολιτικοί δεν είναι καθόλου καλοί ηθοποιοί, γιατί ο ήχος της φωνής τους είναι τόσο ψεύτικος…
Τα έφερε η τύχη να μεταπηδήσω στο πολιτιστικό τμήμα εφημερίδων και περιοδικών. Εν τω μεταξύ απέκτησα δύο παιδιά, τα οποία είχαν την ατυχία, τουλάχιστον μέχρι πριν από λίγους μήνες, να μεγαλώνουν χωρίς τη μαμά τους και τον μπαμπά τους, οι οποίοι έλειπαν πάντα στη δουλειά, ούτε με καμιά γιαγιά. Μεγάλωναν με τις λεγόμενες μπέιμπι σίτερ, που για να τα «ηρεμούν» τα έβαζαν συνεχώς μπροστά σε μια τηλεόραση, να βλέπουν τα πάντα!

Από τη φετινή σχολική χρονιά, που η κόρη πηγαίνει Α΄ Δημοτικού και ο γιος μου προνήπιο, πήρα τη μεγάλη απόφαση να έχω την απόλυτη ευθύνη των παιδιών, παραμερίζοντας λίγο τη δουλειά μου, που τόσο αγαπώ και δεν θέλω ποτέ να την εγκαταλείψω. Ποιος είναι ο μεγάλος εχθρός μου στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μου; Μα φυσικά η τηλεόραση! Αρχικά τον είχα προσωποποιήσει στην Πάτι και στις επικίνδυνες για την κόρη μου αντιλήψεις για το τι θα πει παιδεία και έρωτας. Με το που γυρίζαμε απ’ το σχολείο, χωρίς να μου μιλά, χωρίς να με ακούει όταν της μιλούσα, σαν υπνωτισμένη έμπαινε στο σπίτι και αμέσως άνοιγε την τηλεόραση. Δεν άκουγε τι πραγματικά έλεγαν οι «ήρωές» της αλλά παρατηρούσε, μαγνητισμένη, τον τρόπο που συμπεριφέρονταν. Είχε εντελώς εθιστεί! Μέχρι να την πείσω να κάνει τις σχολικές εργασίες της έπρεπε να φτάσει απόγευμα. Και ο γιος μου κλεινόταν στο δωμάτιό μου, όπου άνοιγε την εκεί τηλεόραση για να δει τον Μπεν 10, τον Μπομπ Σφουγγαράκη, τον Γκορμίτι και τους Power Rangers σε τηλεοπτικά κανάλια που έχουν φυτρώσει σαν μανιτάρια στην άθλια ελληνική τηλεόραση.

Πριν από λίγο καιρό το «επιτυχημένο» σίριαλ της Πάτι ολοκληρώθηκε έπειτα από ενάμιση χρόνο. Πλέον τις καθημερινές περνάμε οι τρεις μας τέλεια, περιμένοντας και τον μπαμπά να γυρίσει το βράδυ απ’ τη δουλειά του. Αλλά ο τηλεοπτικός δυνάστης παραμονεύει ακόμα. Τα Σαββατοκύριακα, που με τον σύζυγό μου θέλουμε να κοιμηθούμε λίγο παραπάνω, ξυπνάμε και πάλι στις 7 το πρωί με τον απαίσιο ήχο της τηλεόρασης. Barbie: Σχολείο για πριγκίπισσες, Monster High, Ακαδημία Τεράτων, Power Rangers, φρικτές τηλεοπτικές ιστορίες που προβάλλονται η μία πίσω απ’ την άλλη. Τους λέμε «ελάτε να ντυθείτε να πάμε βόλτα» και οι δύο, ο ένας δίπλα στον άλλον, δεν απαντούν, δεν μας ακούν. Όμως έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου να τους αποτραβήξω από την εικόνα και να τους πάω στον ήχο, τραγουδώντας τους έστω και παράφωνα τραγούδια που μιλούν κατευθείαν στην ψυχή τους. Αλλά η μάχη με τη δικτατορία της εικόνας είναι σκληρή και άνιση.
Της Δώρας Αμαραντίδου/ΠΗΓΗ

Τι λέγει ο π Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος για τις προγαμιαίες σχέσεις, μια κατάθεση ψυχής

Πολλοί είναι οι ευλαβείς χριστιανοί που θέτους το ερώτημα: Αν κάνουμε έρωτα 5 λεπτά πριν το γάμο είναι αμαρτία, ενώ αν κάνουμε έρωτα 5 λεπτά αργότερα είμαστε εντάξει;

Ακριβώς αυτή είνε η φύσις και η δύναμις και η αξία των Μυστηρίων. Να μεταβάλλουν πράγματα, να αλλοιώνουν καταστάσεις, να μεταμορφώνουν γεγονότα, να καθιστούν το αμαρτωλόν άγιον, το απηγορευμένον ευλογημένον, να υψώνουν το γεώδες εις τον ουρανόν. Ναι, «πέντε λεπτά» προ του γάμου είνε αμαρτία η σαρκική συνάφεια του ζεύγους· «πέντε λεπτά αργότερα» δεν είνε αμαρτία.

       «Πέντε λεπτά» προ της ευλογίας του Ιερέως έχομεν επί της αγίας Τραπέζης «ψωμάκι» και «κρασάκι» «πέντε λεπτά (γράφε, εν δευτερόλεπτον,) αργότερα» έχομεν αυτό τούτο το τεθεωμένον Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας!

      «Πέντε λεπτά» προ της βαπτίσεως του κατηχουμένου είνε βαρύτατη αμαρτία ή μετάδοσις εις αυτόν της θείας Ευχαριστίας· «πέντε λεπτά αργότερα» η μετάδοσις είνε πράξις επιβεβλημένη και αγία.   

       «Πέντε λεπτά» προ της χειροτονίας του εις Επίσκοπον ο «εψηφισμένος» είνε Πρεσβύτερος και δεν δύναται να τελέση χειροτονίαν Κληρικού· «πέντε λεπτά αργότερα», συνεχιζόμενης της δια την ιδικήν του χειροτονίαν τελούμενης θείας Λειτουργίας, χειροτονεί Πρεσβύτερον και Διάκονον.

        Αλλά διατί να μείνωμεν εις τα θειότατα και υπερφυσικά, τουτέστιν εις τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας; Μήπως και εις τα «καθ' ημάς», δηλ. τα ανθρώπινα, παρόμοια δεν ισχύουν;

      «Πέντε λεπτά» προ της υπογραφής του Συμβολαίου υπό του συμβολαιογράφου και των συμβαλλομένων και της σφραγίσεώς του, είνε τούτο απλούς χάρτης· «πέντε λεπτά αργότερα» είνε δημόσιον έγγραφον δημιουργούν αναμφισβήτητους νομικάς συνεπείας (δικαιώματα και υποχρεώσεις) απροσμετρήτου ενίοτε εκτάσεως.

       «Πέντε λεπτά» προ της υπογραφής της η διαθήκη ουδέν διαφέρει χάρτου περιτυλίγματος· «πέντε λεπτά αργότερα» έχει την δύναμιν να καθορίση την τύχην περιουσίας εκατοντάδων εκατομμυρίων.       

     «Πέντε λεπτά» προ της ορκωμοσίας του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είνε απλούς πολίτης, εστερημένος οιασδήποτε ειδικής εξουσίας, «πέντε λεπτά αργότερα» δύναται να απολύση την Κυβέρνησιν και να διαλύση την Βουλήν...

Αρχιμ. π. Επιφανίος Θεοδωρόπουλος

πηγή

« Της Μάνας η καρδιά…»

« Της Μάνας η καρδιά…» 

του π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου

 
   Ένας νέος κάποτε αγάπησε μια κοπέλα και επιθύμησε να την παντρευτεί. Εκείνη όμως για να δει αν την αγαπά πραγματικά του ζήτησε ως αντάλλαγμα της καρδιά της μάνας του. Ο νέος ήρθε σε δύσκολη θέση, συλλογίστηκε, κόμπιασε μα και δίστασε να πάρει μια τόσο τολμηρή και μάλλον αχάριστη απόφαση. Μπροστά του υψωνόταν το τείχος της αγάπης , για την μάνα και την κοπέλα. Μα απόφαση σκληρή πήρε να ξεριζώσει την καρδιά της μάνας του και να την δώσει στην κοπέλα. 
Στο δρόμο όμως σκόνταψε 
«και κυλάει ο υιός και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίη και να μιλάη.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
- Εχτύπησες, αγόρι μου;…και κλαίει!

  Άραγε πόσο συγκινητική μα και διδακτική είναι αυτή η ιστορία. Πόσο όμορφα μας παρουσιάζει την καρδιά μιας αληθινής μάνας, που και στην χαρά του παιδιού της χαίρεται μα και στον πόνο, στην απόρριψη λυπάται. Οι Ημέρες που ζούμε είναι όμορφες, καλοκαιριάτικες, χαρούμενες. Ευωδιάζουν από τα εύοσμα άνθη των αρετών της Παναγίας μας. Πλημυρίζουν από την χάρη Της, από την μεγάλη Της αγκαλιά, από την αδιάκριτη αγάπη Της. Ύμνους αναπέμπουν οι χριστιανοί αυτές τις ημέρες στην Μητέρα του Θεού και των ανθρώπων, στην Κυρά του Ουρανού και της γης, θερμοπαρακαλούν την γεμάτη αγάπη καρδιά Της και της λένε: 

«Μάνα, σ’ εὐχαριστοῦμε γιά ὅσα μᾶς ἔδωσες καί μᾶς δίνεις,
ὅπου κι ἄν εἶσαι• σ’ εὐχαριστοῦμε μέ τήν καρδιά μας γιά τήν
καρδιά σου πού μᾶς χαρίζεις καθημερινά καί παντοτινά• σ’
εὐχαριστοῦμε γιά ὅλα».

Σ’ ευχαριστούμε: 

•    Γιατί είσαι δίπλα μας σε κάθε στιγμή. Στην ξαστεριά των χαρούμενων στιγμών και στην βαρυχειμωνιά των δύσκολων πειρασμών. Και εκεί μας προτρέπεις και μας λες: « Πως έτσι είναι παιδί μου η ζωή. Μια ξαστεριά, μια μπόρα. Κάνε στην μπόρα υπομονή, στην ξαστεριά προχώρα.

•    Γιατί στέκεσαι στο πλευρό μας, εκεί που μένουμε μόνοι μας, ξεχασμένοι από φίλους και συγγενείς, την ώρα της απόλυτης μοναξιάς και του πόνου, που και Εσύ γεύτηκες, δίδοντας μας το χέρι Σου, που μας χαρίζει την χαρά και την λύτρωση.
•    Γιατί φύλαξες το Έθνος μας σε καιρούς δύσκολους και χαλεπούς. Έγινες η Υπέρμαχος Στρατηγός, η προστάτιδα της πατρίδος μας, η παρηγορήτρα των πονεμένων Ελλήνων της προσφυγιάς, η μάνα των ορφανών παιδιών της κατοχής. 

•   Και σήμερα που το Έθνος μας κλυδωνίζεται, η φυλή μας πάει να χαθεί, η Εκκλησία μας πολεμιέται με ύπουλα μέσα, η παιδεία μας υποσκελίζεται από τους προσκυνημένους της εξουσίας, τα παιδιά μας βυθίζονται στην θάλασσα των βίαιων πειρασμών, η ιστορία μας διαγράφεται με το μολύβι της λησμονιάς, ο Λαός και πάλι Σε έχει ανάγκη, Σε χρειάζεται έστω και αν προσωρινά Σε λύπησε και ξερίζωσε την καρδιά Σου.
•   Άκου τα καρδιοχτύπια μας για Σένα, όλο αγωνία, αγάπη, τρυφερότητα. Αφηνόμαστε στην αγκαλιά της Παναγιάς ,της μάνας μας. Κρυβόμαστε  εκεί, την αγκαλιάζουμε σφικτά, κρατιόμαστε  γερά απ' Αυτήν ..

.Αυτή ξέρει καλύτερα κι από μένα κι από σένα.

ΠΗΓΗ