Να μην αμελείς να ξεριζώνεις από τις καρδιές των παιδιών τους σπόρους της αμαρτίας

Να μην αμελείς να ξεριζώνεις από τις καρδιές των παιδιών τους σπόρους της αμαρτίας , της πονηρίας και των βλάσφημων λογισμών, τις αμαρτωλές συνήθειες και τάσεις και κάθε άλλο πάθος. Οι σπόροι όλων των κακιών υπάρχουν και στα παιδιά. Να τους επισημάνεις κάθε κίνδυνο της αμαρτίας που θα συναντήσουν στο δρόμο της ζωής. Μην τους κρύψεις την αμαρτία, γιατί μπορεί από άγνοια ή από πλημμελή αντίληψη να στερεωθούν στις αμαρτωλές συνήθειες που, όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, αναπτύσσονται και ριζώνουν και μετά έχουν την ανάλογη καρποφορία.

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης.

Συγκλονίζει η ιστορία του παιδιού που βγήκε ζωντανό από τον τάφο του

 Στη Συρία και σε όλη τη Μέση Ανατολή μιλάνε γα τον Αχμέντ , το παιδάκι βγήκε ζωντανό από τον τάφο όπου είχε ενταφιασθεί με τη μητέρα του…
 Ο Αχμέντ συνόδευε τη μητέρα του σε ένα φαρμακείο του Χαλεπίου, όταν εξεράγη βόμβα που προκάλεσε το θάνατο πολλών νεκρών και υλικών ζημιών. Μόλις έφτασαν οι πρώτες βοήθειες διαπίστωσαν τον ακαριαίο θάνατο της μάνας και ότι το παιδί είχε επίσης εκπνεύσει δίπλα στη μάνα, μετά από κάποιους σπασμούς.
 Μερικές ώρες αργότερα , θάφτηκαν και οι δυο χωρίς να προηγηθεί νεκροψία, κάτι που είναι σύνηθες στις σημερινές συνθήκες πολέμου. Ενώ λοιπόν τους ενταφίασαν και είχαν τοποθετήσει και την ταφόπλακα, οι άνθρωποι που είχαν αναλάβει να ανοίξουν τον λάκκο , άκουσαν παιδικό κλάμα.  Άνοιξαν αμέσως τον τάφο και τότε ,ως εκ θαύματος, παρευρισκόμενοι πολίτες και τυχόν συγγενείς, αντίκρυσαν το παιδάκι να κλαίει και να ουρλιάζει με όλη του τη δύναμη!
 Με έντονη τη συγκίνηση, έβγαλαν τον Αχμέντ από τον τάφο και τον οδήγησαν στο πλησιέστερο κέντρο υγείας όπου διαπιστώθηκε ότι είχε τραυματισθεί σε 50 σημεία του σώματός του από τα θραύσματα της βομβιστικής επίθεσης , ιδιαίτερα στο δεξί του μάτι.
πηγή

Ο Άγιος σύζυγος της πόρνης

Ζούσε στην Αθήνα πρό ετών κάποιος άνθρωπος πού τον έλεγαν Νικόλαο.
Ταπεινός, ευσεβής, με τη νηστεία του, την αγρυπνία του και με «Θεϊκές καταστάσεις» όπως γράφει στις άγιες προσευχές του. Είχε μάλιστα και την αρετή της ελεημοσύνης.

Στα 35 χρόνια του, εφόσον τακτοποίησε τις άγαμες αδελφές του, απεφάσισε κι΄ αυτός να παντρευτεί. Όπως ήταν φυσικό, εφόσον ήταν και ευσεβής, θα έπρεπε να ψάξει να βρεί μία κοπέλα μέσα από την Εκκλησία, και πιθανόν να πείτε και μέσα από τις αδελφότητες, και οπουδήποτε αλλού υπήρχε ευλάβεια και ευσέβεια σε χώρους χριστιανικούς.

Αλλά όμως εκείνος διάλεξε κάτι άλλο…

Πήγε λοιπόν στην πλατεία Βάθης και πήγε σε ένα σπίτι της αμαρτίας. Και την πρώτη κοπέλα που τον υποδέχτηκε, της είπε :
-«Σήκω και έλα μαζί μου. Έταξα στο Θεό να γλυτώσω μια ψυχή από τη λάσπη. Έλα να σε βγάλω από δω μέσα. Θέλεις να γίνεις γυναίκα μου;»
Βέβαια κεραυνός να έπεφτε στο κεφάλι εκείνης τής κοπέλας, δεν θα ξαφνιάζονταν τόσο πολύ, όπως ξαφνιάστηκε εκείνη τη στιγμή. Την ευκαιρία βέβαια δεν την έχασε και έτσι δέχτηκε. Την δέχτηκε με την προϋπόθεση ότι θα εξομολογείτο και θα άρχιζαν μία καινούργια ζωή, όπως και πράγματι έγινε.

Η πρώην άσωτη γυναίκα ήταν πλέον στο πλευρό του Νικόλα σαν αγνότατο ρόδο. Φρόνιμη και σιωπηλή με τα νεανικά της χρόνια φωτεινά πλέον, απ’ τη μετάνοια και την εξομολόγηση στο καθαρό της πρόσωπο.
Πέρασε έτσι αρκετός καιρός. Αλλά η αμαρτία όμως είναι δυνατή, και δεν παρατάει εύκολα τα πλάσματα που δουλέψανε γι’ αυτήν, και για το μεγάλο αφεντικό της αμαρτίας που λέγεται διάβολος.
Έτσι λοιπόν η γυναίκα του Νικόλα, κύλισε ξαφνικά στην παλιά αμαρτία, και έγινε τώρα πλέον μοιχαλίδα. Σαν να την έπιασε βέβαια ένα είδος τρέλας.

Της μίλησε ο Νικόλας, ο καλός εκείνος σύζυγος,
-«Κοίταξε», της είπε, «δεν σου κρατάω καμιά κακία. Θα σ’ αφήσω όσα λεφτά έχω και το σπίτι ακόμα, και εγώ θα πάω στο Άγιο Όρος. Και αν με κρατήσουν εκεί θα γίνω μοναχός, αν όχι, θα γυρίσω πίσω, και θα δούμε τι θα κάνουμε.»
Και έφυγε…
Φτάνοντας ο Νικόλας στο Άγιο Όρος, έψαξε και έμαθε για έναν περίφημο και άγιο πνευματικό, ας τον πούμε παπα-Σάββα, και πήγε να τον συμβουλευτεί. Σαν τον άκουσε εκείνος, πήρε αυστηρή όψη και του είπε:
-«Δεν έχεις καμιά δουλειά εδώ πέρα. Αμαρτάνεις μόνον που το σκέπτεσαι. Έταξες να σώσεις την γυναίκα σου. Να πας πίσω να την ξαναπάρεις κοντά σου. Και προσπάθησε με τη ζωή σου, με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή και ελεημοσύνη να την σώσεις…»

Αποσβολώθηκε ο Νικόλας, κοντοστάθηκε, του φάνηκε πολύ βαριά αυτή η εντολή του πνευματικού, κατάλαβε όμως ύστερα από προσευχή που έκαμε κατά την διάρκεια της αγρυπνίας εκεί στο κελάκι εκείνου του αγιασμένου γέροντος και πήρε την απόφαση να γυρίσει πίσω.
Άνοιξε την αγκαλιά του, άνοιξε το σπιτικό του και την ξαναπήρε μέσα. Εκείνη ύστερα από την όλη αυτή διαδικασία, συγκινήθηκε, εξομολογήθηκε και έβαλε καινούργια αρχή.
Μα η αμαρτία είναι και γλυκιά και δυνατή και ισχυρή. Και η γυναίκα ξαναέπεσε, και ξαναέπεσε, και ξαναέπεσε, και ξαναέπεσε…
Ο Νικόλας υπέμενε, καρτερούσε, αγρυπνούσε ώρες, γονατιστός προσευχόταν γι’ αυτήν, σιωπούσε και νήστευε, νήστευε εξαντλητικά.

Ερεθισμένη από αυτήν την ανοχή πρόσθεσε στην ντροπή και κάτι άλλο πλέον, την άσχημη συμπεριφορά της. Άρχισε να τον φωνάξει, να τον ξεφτιλίζει, να τον βρίζει, να τον ματώνει καθημερινά με την θηριώδη εκείνη συμπεριφορά της, την διαβολική.

Πόσο θα μπορούσε αλήθεια να βαστάξει ο ανεξίκακος εκείνος άγιος άνθρωπος του αιώνος μας;
Περνούσαν τα χρόνια και ο Σταυρός γινόταν όλο και πιο αβάσταχτος. Έδειχνε σιγά σιγά να λυγίζει.

Και ξημέρωνε ημέρα της Καθαράς Δευτέρας.

Την πέρασε γονατιστός, λύγισε μπροστά στην σιωπή του Θεού που έδειχνε πως δεν νοιαζόταν πλέον για το πλάσμα του. Έπεσε μπροστά στο εικονοστάσι και με λυγμούς φώναξε:
-«Θεέ μου, ή φώτισέ την και δώσε της μετάνοια αληθινή, ή πάρε με. Δεν αντέχω άλλο τούτο το βάσανο 15 ολόκληρα χρόνια».
Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια!
Η γυναίκα του που ήλθε απέξω από την αμαρτία, γιατί είπαμε ήτανε νύχτα και ξημέρωνε η Καθαρά Δευτέρα, ήταν μια τέτοια ημέρα, που τον βρήκε γονατιστό και άκουσε και τα λόγια που έλεγε κλαίγοντας τούτος ο άνθρωπος, τη συγκλόνισε κυριολεκτικά, την πήραν τα κλάματα, … κατάλαβε την άβυσσο των κριμάτων της, … ήταν «η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή», αλλά η μετανοημένη πλέον.
Κεραυνοχτυπημένη λοιπόν από την θεία φώτιση, σωριάστηκε στα πόδια του και φώναξε:

«Συγχώρεσέ με, δεν είμαι μόνο τιποτένια, αλλά για τελευταία φορά. Για τελευταία και μοναδική φορά συγχώρεσέ με».
Και κείνος πάλι την συγχώρεσε.
Και ακολούθησαν μετά από κείνην την βραδιά που ξημέρωνε η Μεγάλη Σαρακοστή και η Καθαρά Δευτέρα, ακολούθησαν χρόνια ευτυχίας, και με παιδιά μέσα στην οικογένεια, δύο αγγελούδια που τους χάρισε ο Πανάγιος Θεός, και ευλογία ήλθε μια για πάντα σε αυτό το σπιτικό, χάρις στην αγία υπομονή, τη μεγάλη καρδιά και την συγχωρητικότητα αυτού του ανθρώπου του Νικολάου, χάρις στην προσευχή του, χάρις στην υπομονή του, την ματωμένη υπομονή του, την πολλή του προσευχή και τα πολλά του τα δάκρυα.

Τελικά έσωσε έναν άνθρωπο !

Τώρα εγώ και σεις, αν ήμασταν στη θέση του, τι θα κάναμε; Γιατί αυτός ο άνθρωπος, όταν αύριο μεθαύριο κοιμηθεί, θα μας κρίνει επάνω στην Βασιλεία των Ουρανών για το πόσο υπήρξαμε ανεκτικοί στα σφάλματα του πλησίον μας. Δεν λέω του συντρόφου μας, λέω του πλησίον μας, του οποιουδήποτε πλησίον μας.

Και πόση προσευχή κάναμε γι’ αυτόν, και πόση νηστεία, και πόσα δάκρυα χύσαμε για να αλλάξει ζωή, για να αλλάξει διαγωγή.
Αυτή είναι η αληθινή ζωή του Ευαγγελίου. Αυτή είναι η πράξις των Πράξεων των Αποστόλων, των συμβουλών των Αποστόλων, των εντολών του Αγίου Θεού, αυτή είναι η πράξις, την οποία πρέπει να την δείχνουμε με την ζωή μας κάθε μέρα.
Πάντως εκείνο που θέλω να παρακαλέσω όλους σας, είναι να ενθυμούμεθα ότι την αρετήν θα την διαπράττουμε όσο το δυνατόν δύναται στα κρυφά, μέσα στο ταμείον της καρδιάς μας, όπου θα θησαυρίζουμε τις αρετές του Αγίου Θεού, για να ωφεληθούμε…

Να ωφεληθούμε όχι μόνον εμείς προσωπικά, αλλά για να ωφεληθεί και ο σύντροφος της ζωής μας, να ωφεληθούν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, και να δημιουργήσουμε με την δική μας αγιασμένη ζωή, με τη δική μας ανεξικακία, με την δική μας συγχωρητικότητα, με τη δική μας ολόθερμη αγάπη, όχι την ψεύτικη, όχι την φαινομενική, όχι των χειλέων, την καρδιακή αγάπη, να δημιουργήσουμε μία ασπίδα, ένα προπέτασμα πως θα το πώ, μια ασφάλεια, γύρω από την οικογένειά μας…

Έτσι ώστε χάριν ημών και χάριν των προσωπικών μας αγώνων, και της αγάπης που θα έχομε προς τον Θεόν και τον πλησίον, όταν θα έρθουν οι δύσκολες ώρες, -και έρχονται, δεν καθορίζουμε είπαμε ημερομηνίες, αλλά έρχονται,- να μας ασφαλίσει ο Θεός.

Να πιάνουμε το σάπιο δένδρο και να ζωντανεύει, το ξερό και να βγάζει καρπούς, να σταυρώνουμε το άδειο μπουκάλι και να γεμίζει από λάδι. Θα το κάνει το θαύμα αυτό ο Θεός στούς δικούς Του ανθρώπους, αφού το έκανε και στον άπιστο τον αχάριστο εκείνον Ισραηλιτικό λαό, για σαράντα ολόκληρα χρόνια στην έρημο.

Θα το κάνει και σε μας ο Χριστός όταν έρθουν οι δύσκολες αυτές ώρες, αρκεί να είμεθα από σήμερα και από τούτη τη στιγμή κοντά εις τον Πανάγιο Θεόν.
Η αγάπη του Αγίου Θεού, εύχομαι νάναι πάντοτε μαζί σας,

Αμήν.

http://www.istologio.org/

Ο εκκλησιασμός των παιδιών

Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου

 «Μην μου πει κανείς ότι τα παιδιά δεν πρέπει να απασχολούνται με τέτοια πράγματα. Θα πρέπει όχι μόνον να απασχολούνται, αλλά αυτά να είναι και το μοναδικό αντικείμενο της σπουδής τους. Επειδή όμως είσθε ασθενείς, δεν σας λέω τέτοιο πράγμα, ούτε από την ψυχαγωγία απομακρύνω τα παιδιά, ούτε σας από τις βιοτικές απασχολήσεις σας. Αλλά από τις επτά ημέρες αξιώνω μία να την αφιερώνετε στον κοινό όλων μας Κύριο . . . Ιδιαίτερα αυτή η ηλικία έχει ανάγκη από αυτά τα ακούσματα, διότι όπως είναι απαλή, αποτυπώνονται εύκολα τα λεγόμενα . . . Έτσι μπορούν τα παιδιά να γίνουν σεβαστότερα από σας τους γεροντότερους και χρησιμότερα στις πολιτικές υποθέσεις, αφού στα νεανικά τους χρόνια θα παρουσιάζουν τις αρετές των πρεσβυτέρων».

πηγή

Η Αγία Ακυλίνα η Ζαγκλιβερινή +27 Σεπτεμβρίου

Η Αγία Ακυλίνα γεννήθηκε το έτος 1745 μ.Χ. στο Ζαγκλιβέρι της Θεσσαλονίκης. Το σπίτι της σώζεται μέ­χρι και σήμερα, όχι βέβαια σε καλή κατάσταση. 

Εδώ ζούσε μαζί με τους χριστιανούς γονείς της τον πατέρα της το Γιώργη και τη Μητέρα της που δυστυχώς δε διασώθηκε το όνομά της. Μια μέρα ο πατέρας της Ακυλίνας μάλωσε με ένα τούρκο και πάνω στο θυμό του μαχαίρωσε τον τούρκο και τον άφησε νεκρό. Όλο το χωριό αναστατώθηκε και όλοι οι Χριστιανοί τρομαγμέ­νοι έτρεχαν να κρυφτούν για να γλυτώσουν απ' την μα­νία των τούρκων για εκδίκηση. Ο Γιώργης καταδικάζε­ται σε θάνατο, οι τούρκοι θα τον κρεμάσουν. Αν όμως θέλει να γλυτώσει τη ζωή του, υπάρχει λύση, αρκεί να τουρκέψει. Ο Γιώργης δειλιάζει μπρος στην κρεμάλα, προδίδει την πίστη του και υπόσχεται να τουρκέψει σιγά-σιγά και την οικογένειά του. 

Οι Χριστιανοί σαν το άκουσαν φαρμακώθηκαν: «Ακούς εκεί, να βρεθεί Ζαγκλιβερινός να προδώσει τη Πί­στη του!». Όλοι με ένα στόμα έλεγαν. 

Εκείνες όμως που φαρμακώθηκαν πιο πολύ, ήταν η Γυναίκα του και η Ακυλίνα. 

Ντυμένες και οι δυο στα μαύρα, κλείστηκαν μέσα και κλαίνε για τον πατέρα τους που έγινε προδότης της πίστεως και της πατρίδος. Άδικα η καλή του γυναίκα προσπαθεί να τον κάνει να συνέλθει, να Μετανοήσει, να Εξομολογηθεί. Αυτός τυφλωμένος από τα δώρα, ούτε θέλει ν' ακούσει για το Όνομα του Χριστού. 

Έτσι η μόνη παρηγοριά της Μάνας μένει τώρα η Ακυλίνα, και προσπαθεί να την αναθρέψει όσο πιο καλά γίνεται Χριστιανικά σα να διαισθάνονταν ότι θ' ακολου­θήσει το δρόμο του Μαρτυρίου. 

Και δεν άργησε να ξεσπάσει η καταιγίδα. Το έτος 1764 μ.Χ. ο Γιώργης παίρνει διαταγή του πασά που ήταν διοικητής της Θεσσαλονίκης να πείσει την κόρη του να γί­νει τουρκάλα, γιατί την είδε στη βρύση και θαμπώθηκε από την ομορφιά της ο γιος του και τη θέλει για γυναί­κα του. Χάρηκε ο Γιώργης γι' αυτή την μεγάλη τιμή, και τρέχει στο σπίτι του να της πει το μεγάλο νέο και τα μάτια του γυάλιζαν γι' αυτά που του έταξε ο πασάς. Η Ακυλίνα πάγωσε. Μάνα και Κόρη τον βγάζουν έξω από το σπίτι και ούτε θέλουν να τον ακούσουν. Αλλά ο «τούρκος» δεν υποχωρεί εύκολα. Λυσσάει, στην αρχή με γλυκόλογα και υποσχέσεις, όταν όμως βλέπει την Α­κυλίνα να μένει ασυγκίνητη σε όλα αυτά, αλλάζει τακτι­κή και διατάζει βασανιστήρια. Η ατίμητη Μάνα την εμ­ψυχώνει γενναία λέγοντάς Την:

-Παιδί μου πρόσεχε, μην αρνηθείς το Χριστό. Αυτή η ζωή είναι πρόσκαιρη μπροστά στον Παράδεισο και στην Αιωνιότητα Της Μακαρίας Ζωής.

'΄΄

Τα μαρτύρια αρχίζουν.

Την γυμνώνουν, την χτυπούν, την μαστιγώνουν με βέργες και συρματένια σχοινιά. Το σώμα της γίνεται ό­λο μια πληγή. Το αίμα της χύνεται ποτάμι και βάφει τη Μακεδονική γη του Ζαγκλιβερίου. Η Ακυλίνα έχει τα μάτια στον Ουρανό και προσπαθεί να επαναλάβει:

«Χριστιανή είμαι και Χριστιανή θα πεθάνω».

Τρεις μέρες την βασάνισαν. Την τρίτη μέρα το απόγευμα μέσα στους πόνους και στην αιμορραγία την φέρ­νουν στο σπίτι της. Η Μάνα της την σφίγγει στην α­γκαλιά της μόλις τη βλέπει και το μόνο που νοιάζεται να ρωτήσει είναι:

«Παιδί μου μήπως δείλιασες και αρνήθηκες το Χριστό;»

Η Ακυλίνα προσπαθεί με δυσκολία να απαντήσει:

«Μητέρα έκανα όπως μου είπες. Το διαμάντι που μου εμπιστεύθηκες το φύλαξα καθαρό και αμόλυντο και τώρα πάω κοντά στο Χριστό και Θεό μου».

Ήταν 27 Σεπτεμβρίου 1764 όταν έφυγε η  Αγία της ψυχή.

Από το Άγιο Λείψανό της ξεχύθηκε μια ανέκφρα­στη Ουράνια ευωδία και όλοι οι δρόμοι απ' όπου το πέ­ρασαν ευωδίαζαν για πολλές ήμερες.

Οι τούρκοι για να τη θεωρήσουν δική τους έστω και μετά θάνατο, διέταξαν να τη θάψουν στο τουρκικό νε­κροταφείο, δίπλα στην πλατεία του χωριού.

Το ίδιο βράδυ ένα φως κατέβηκε πάνω στον τάφο της σαν άστρο και έμεινε για ώρες πολλές.

Τότε τρεις Ορθόδοξοι Ζωντανοί Χριστιανοί, Παλληκάρια του Χριστού έκαναν όρκο μυστικό και έκλεψαν το σώμα της Αγίας. Πού το έθαψαν όμως; Παραμένει ακό­μη άγνωστος ο τόπος. Πιστεύουμε ότι θα το αποκάλυψη ο Κύριος στους εσχάτους χρόνους.

Η Μνήμη Της τιμάται στις 27 Σεπτεμβρίου.

ΠΗΓΗ

Με το Σταυρό βοηθό τι να φοβηθώ;

Στην εκκλησιά και στο σπίτι μας,

στις ερημιές και στους δρόμους,

σε νοσοκομεία και σε σχολεία,

σε δικαστήρια, σε γραφεία και σε καταστήματα,

σε πόλεις και σε χωριά,

σε νησιά και σε βουνά,

στη σημαία της πατρίδας μας,

στις μεγάλες στιγμές της ζωής μας

ακόμη και επάνω στο ίδιο το σώμα μας

πολύ κοντά στην καρδιά μας,

παντού βρίσκεται το θαυμαστό αυτό δώρο του Θεού,

που από Ξύλο της Οδύνης έγινε Σημείο της Χαράς.

Στις σελίδες αυτού του βιβλίου οι μικροί αναγνώστες ζουν τις περιπέτειες μιας μικρής παρέας παιδιών που ζουν στις Κυκλάδες και μαζί τους ανακαλύπτουν παίζοντας την καθοριστική σημασία του Σταυρού του Χριστού στη ζωή μας. Πρόκειται για ένα πρότυπο πολύμορφου βιβλίου το οποίο βοηθά να προσεγγίσουν τα παιδιά το θέμα από θεολογική, ιστορική, παιδαγωγική και καλλιτεχνική πελυρά. Ιδανικό βόηθημα για το Δημοτικό και για τα κατηχητικά. Και φυσικά ένα δώρο- έκπληξη για τον Σταύρο και την Σταυρούλα, εικονογραφημένο πλούσια από την Αγγελική Δελεχά.

Συγγραφέας: Αννέτα Τόλιου

Σελίδες 40 σελίδες

ISBN: 978-960-495-088-1

Εκδότης: Άθως

Τί είναι το σπίτι για μας;

Αφορμή για το παρόν άρθρο μού έδωσε μια φράση της μ. Μάργκαρετ Θάτσερ που διάβασα τις τελευταίες μέρες σε κάποιο ιστολόγιο. Είχε πει η σιδηρά κυρία τα πιο κάτω φαιδρά, κατά την άποψή μου: «Σπίτι είναι ο τόπος όπου πας, όταν δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις».

Πόσο αποκαρδιωτικά λόγια. Πόση αλλοτρίωση και ισοπέδωση της γυναίκας. Το σπίτι είναι μόνο για τα ναυάγια της ζωής, για τους άχρηστους και τους περιθωριακούς, σαν να μας λέει. Με λίγα λόγια όσοι είναι στο σπίτι τους, δεν αξίζει να ζουν. Οποία απαξίωση στις χιλιάδες νοικοκυρές όλου του κόσμου που μεγαλώνουν σωστές οικογένειες, που θυσιάζουν τη ζωή τους για να έχουν μια όμορφη ατμόσφαιρα σε όσους αγαπούν, που τους έχουν πάντα ζεστό, φρέσκο φαγητό, που διακρίνονται για τον ετεροκεντρισμό της αγάπης.

Σπίτι για μας είναι η φωλιά μας. Είναι ο δικός μας χώρος. Είναι ο τόπος όπου τα πρόσωπα που αγαπιούνται βρίσκονται μαζί, μαθαίνουν να συμβιώνουν, έστω και με τις διενέξεις τους, μαθαίνουν να λύνουν τις διαφορές τους  και να αγαπιούνται κάθε φορά. Είναι ο χώρος, ακόμη, που συναντούνται δυο και τρεις γενιές, όταν υπάρχουν  γιαγιάδες και παππούδες που δεν αφήνονται στη μοναξιά τους.

Ταυτόχρονα, σπίτι είναι ο χώρος που έχεις όλα τα πράγματα που σου αρέσουν. Αντανακλά το γούστο σου, τις συνήθειές σου, την πνευματική σου στάθμη, τα χρώματα που σου αρέσουν, τα πιστεύω και τις αρχές σου, τους ήρωες και τις ηρωίδες σου.

Επιπλέον, το σπίτι για μας είναι ο χώρος που δεχόμαστε τους συγγενείς και τους φίλους μας, τους περιποιόμαστε, ετοιμάζουμε με αγάπη και χαρά τα αγαπημένα μας φαγητά και γλυκά για να τους ευχαριστήσουμε, γελάμε με τα αστεία μας, συζητάμε για την πολιτική, και καμιά φορά ανεβαίνουν και οι τόνοι.

Αξίζει να τονίσουμε ότι σπίτι είναι ο χώρος όπου δεν χρειάζεται ο άνθρωπος να φορά τη μάσκα του κοινωνικού καθωσπρεπισμού, που αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο να εκτονωθεί, να είναι ο εαυτός του. Οι δικοί του άνθρωποι δεν τον παρεξηγούν και τον κατανοούν, κι αν ακόμα δεν νιώθει καλά.

Απεναντίας, τον συντρέχουν, τον συμπονούν και τον παρηγορούν. Είναι ο χώρος που ακουμπά ο κάθε πονεμένος για να βρει ανακούφιση από τα βάρη της ζωής. Είναι το καταφύγιό μας.

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι σπίτι είναι ο χώρος που μοιραζόμαστε τα μυστικά μας, που δείχνουμε τον πραγματικό εαυτό μας, που ξεγυμνωνόμαστε ψυχικά, που ξεκουραζόμαστε σωματικά, που αναλαμβάνουμε δυνάμεις, σαν τον μυθικό Ανταίο που από τη Γη έπαιρνε δύναμη.

Το σπίτι, επίσης, είναι ο καρπός του αγώνα δυο ανθρώπων, η ανταμοιβή των κόπων τους, το αποτέλεσμα της σκληρής δουλειάς και της οικονομίας, για να έχουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους. Είναι το συναίσθημα του «έχειν», η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για ασφάλεια, μα και η μέγιστη και πρωτόφαντη ικανοποίηση ότι δυο άνθρωποι μαζί ένωσαν τις δυνάμεις τους κι έκαναν κάτι δικό τους, χωρίς να περιμένουν από άλλους να τους το δώσουν έτοιμο.

Σπίτι, για μένα είναι η μυρωδιά που με τύλιγε, μόλις έφτανα έξω από το σπίτι μας, κι ερχόταν από το φούρνο, όταν η μητέρα μου έψηνε τα πρόσφορα και την πίτα, την «κόρτα», που παίρναμε στην εκκλησία για το μνημόσυνο του παπά μου ή των παππούδων μου, μετά την προσφυγιά μας. Αυτή η μυρωδιά του φρεσκοψημένου άρτου είναι αξεπέραστη, διαπερνά κάθε πόρο της ύπαρξής μας, και δεν φεύγει ποτέ.

Σπίτι, πρωτίστως, για μας τους πρόσφυγες είναι το πατρικό μας που κουρσεύτηκε. Για μένα είναι το επιβλητικό αρχοντικό μας σπίτι με τα κεραμίδια, με το ανώι για τις ζεστές νύκτες του καλοκαιριού, με τα σκαλιά της εισόδου που κάναμε τσουλήθρα. Σπίτι για μένα είναι τα περίτεχνα σχέδια στην πόρτα της εισόδου, τα πανέμορφα μαρμαράκια με τα εντυπωσιακά χρώματα και σχέδια, το δωμάτιό μου όπου έκανα τα κοριτσίστικα όνειρά μου.

 Σπίτι για μένα είναι εκεί που γεννήθηκα, και φυλάω στην πιο πολύτιμη γωνιά της καρδιάς μου τις ανεξίτηλες εικόνες από τον παπά μου να μας διηγείται ιστορίες και να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, και τη μητέρα μου να μας προλαβαίνει κάθε μας ανάγκη.

Σπίτι, επίσης, είναι οι οικογενειακές φωτογραφίες που βγάλαμε στο φωτογραφείο του Βασιλείου στο Βαρώσι, το σεντούκι με τα προικιά, στην περίπτωσή μας τα πολύχρωμα λευκονοικιάτικα υφαντά, τα ταϊστά, τα μεταξωτά. Επιπρόσθετα, είναι και η σουβάντζα με τα πιάτα της προγιαγιάς, η βιτρίνα με τα κινέζικα βάζα, η αυλή μας με τους λεμονανθούς και τα γιασεμιά.

Το σπίτι μου, μου το θυμίζουν οι δυο φούρνοι της αυλής του πατρικού μου που μοσκοβολούσαν στη γειτονιά σαν φούρνιζε η μητέρα μου στον μεγάλο φούρνο ψωμιά που έβγαιναν αχνιστά και μυρωδάτα, μαζί με τις ελιόπιτες, τις χαλλουμόπιτες, τις τιτσιρόπιτες, και άλλα καλούδια, και το μικρό φουρνάκι για το ψητό της Κυριακής, το κέικ και τον σιμιγδαλένιο χαλβά.

Σπίτι, τέλος, είναι ο τόπος που θέλουμε να γυρίσουμε. Εκεί που αφήσαμε τα νεανικά μας όνειρα. Εκεί που κάναμε τις ζαβολιές μας. Εκεί που δεθήκαμε με ακατάλυτους δεσμούς αγάπης με την οικογένειά μας.

Πού να καταλάβουν άνθρωποι ψυχροί, άτεγκτοι και αδυσώπητοι, τι σημαίνει σπίτι; Πού να τη βρουν την ευαισθησία, όταν στη θέση της καρδιάς έχουν το χρήμα, το συμφέρον, την εξουσιομανία, την επικράτηση;

Δεν είναι, λοιπόν, για μας το σπίτι ο τόπος που καταλήγεις, όταν δεν έχεις τι άλλο να κάνεις, αλλά ο τόπος όπου παίρνει νόημα η ύπαρξή σου! Προσωπικά, αγάπησα πιο πολύ το σπίτι μου, από πέρσι τέτοιο καιρό που αφυπηρέτησα πρόωρα και έμεινα στο σπίτι. Δεν υπάρχει ωραιότερος τόπος!

Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη- Φιλολόγου

 ΠΗΓΗ

Νικηφ.Βρεττάκου-Από το Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ(1957)

Άλλαξε τη μπόλια της η μητέρα μου
κι ετοιμάστηκε να πάει στην εκκλησία.
Καθαρή σαν αστέρι -παρ΄όλα τα μαύρα της,
κατεβαίνει ένα ένα τα σκαλοπάτια κοιτάζοντας
... την ευγένεια του ήλιου και τις άσπρες πορτοκαλιές.
Δεν ξέρει η μητέρα μου τι είναι ο ήλιος.
Τον φαντάζεται αγάπη που ανατέλλει στον ουρανό.
Δεν ξέρει η μητέρα μου.
...
Στέκεται ακίνητη πλάι στο στασίδι της.
Παρ΄όλο το πλήθος, δείχνει ολομόναχη.
Κοιτώντας τον Παντοκράτορα δεν ξέρει η μητέρα μου, πως
ο παντοδύναμος βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο.
Πως είναι απ' το χέρι του που κρέμονται όλα και πως
ολόκληρη η γης, δεν είναι παρά ένα
μικρό Ναγκασάκι.
...
Είναι τώρα θαρρώ καιρός να της γράψω
στη γλώσσα της. Με λέξεις αγράμματες.
Να της γράψω πως είμαι καλά. Πως είμαστε τώρα
όλοι καλά, από πάνω τον έσπερο ως κάτω
τα λαγκάδια της Πλούμιτσας:
"Σεβαστή μου μητέρα,
δύο χιλιάδες Αμερικανοί επιστήμονες
υπογράψανε έκκληση. Υπογράψανε για όλα
όσα αγαπάς. Κι αγαπώ. Και για σένα.
Στείλε τους ένα κλωνάρι βασιλικό. Στείλε τό μου εμένα
κι εγώ, βάζοντάς το μέσα σ' ένα χαρούμενο
και γρήγορο φάκελο, θα τους γράψω:
"Απ' τη μάνα μου".

πηγή

Άγιος Ευστάθιος και η συνοδεία του, Θεοπίστη η σύζυγος του, Αγάπιος και Θεόπιστος τα παιδιά του

Ο Ευστάθιος ήταν αξιωματικός περίβλεπτος στη Ρώμη και στη χριστιανική πίστη προσήλθε με θαυμαστό τρόπο.

Όταν κάποτε κυνηγούσε ένα ελάφι, είδε στα κερατά του να φέρει σταυρό και άκουσε μία φωνή που τον καλούσε στην ορθή πίστη. Έτσι πίστεψε και βαπτίστηκε με το όνομα Ευστάθιος από Πλακίδας που ονομαζόταν πριν, καθώς επίσης και η γυναίκα του Τατιανή σε Θεοπίστη, αλλά και τα δυο τους παιδιά Αγάπιος και Θεόπιστος.

Όταν ο αυτοκράτωρ Τραϊανός έμαθε ότι ασπάσθηκε το χριστιανισμό, του αφαίρεσε τον ανώτερο στρατιωτικό βαθμό που είχε και τον εξόρισε με όλη του την οικογένεια. Κατά την πορεία όμως, τον χώρισαν από τη σύζυγο του Θεοπίστη και τα δύο του παιδιά, το Θεόπιστο και τον Αγάπιο. Το γεγονός αυτό, πίκρανε πολύ τον Ευστάθιο.

Μετά από χρόνια, όταν ο Τραϊανός περιήλθε σε μεγάλη πολεμική δυσχέρεια, θυμήθηκε τον ικανότατο αξιωματικό του Ευστάθιο. Τον επανέφερε λοιπόν στην υπηρεσία, και ο Ευστάθιος με τη γενναιότητα αλλά και τη στρατηγική που τον διέκρινε συνετέλεσε κατά πολύ στην νίκη. Στο δρόμο μάλιστα, βρήκε την οικογένεια του και ένοιωσε μεγάλη χαρά.

Ο διάδοχος, όμως, του Τραϊανού, Αδριανός, απαίτησε από τον Ευστάθιο να παραστεί στις θυσίες των ειδωλολατρικών θεών. Ο Ευστάθιος, βέβαια, αρνήθηκε, με αποτέλεσμα να βασανιστεί αυτός και η οικογένεια του. Αλλά η αγάπη τους στο Χριστό ενδυνάμωνε την ψυχή τους στα βασανιστήρια, ενθυμούμενοι μάλιστα τους θείους λόγους, που λένε: «Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμὸν ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς, ὃν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Επιστολή Ιακώβου, α' 12). Πανευτυχής, δηλαδή, είναι ο άνθρωπος που βαστάει με υπομονή τη δοκιμασία των θλίψεων. Διότι έτσι γίνεται σταθερός και δοκιμασμένος, για να πάρει το λαμπρό και ένδοξο στεφάνι της αιώνιας ζωής, που υποσχέθηκε ο Κύριος σ' αυτούς που Τον αγαπούν.

Τελικά, ο Ευστάθιος με την οικογένεια του πέθαναν μέσα σε χάλκινο πυρακτωμένο βόδι (117 μ.Χ.).

πηγή

Η μανία για ΣΕΞ

ΣΕΞ, η κινητήρια δύναμη των περισσότερων έργων κατά τη διάρκεια του ελεύθερου χρόνου και μη των εφήβων, ενηλίκων ακόμη και αυτών που βρίσκονται στη μέση ηλικία.

Η ενέργεια του σύγχρονου ανθρώπου στη σημερινή εποχή εστιάζεται στο σεξ. Μια ολόκληρη βιομηχανία (περιοδικά, κινηματογράφος, σειρές, μετρήσεις, μόδα, φάρμακα, τηλεόραση, ραδιόφωνα, μουσική, πλαστικές εγχειρίσεις) και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, έχει στήσει μια πλύση εγκεφάλου προς την πορνεία άνευ προηγουμένου.

Το να χρησιμοποιεί ο ένας τον άλλον για την ευχαρίστησή του, όχι μόνο δεν θεωρείται αναξιοπρεπές και τραγικό, αλλά απ’ τους περισσότερους πλέον ενθαρρύνεται σαν κάτι το έξυπνο και αξιοθαύμαστο. Αυτός που κάνει σεξ πιο συχνά θεωρείται ο πιο μάγκας, ενώ όσοι δεν έχουν συχνές σεξουαλικές σχέσεις ντρέπονται κιόλας…

Ας συνέλθουμε όμως γιατί η κατάσταση έχει ξεφύγει...Η μελαγχολία και η κατάθλιψη έχουν μπει δυνατά στη ζωή των νέων ανθρώπων ως αποτέλεσμα της ασυδοσίας και της παρακμής τους. Η ερωτική επαφή που υπάρχει για ένα λόγο, για τη δημιουργία και την αναπαραγωγή δεν πρέπει να εστιάζεται στο σεξ ως τη βασική πηγή ευχαρίστησης με τον η την οποιαδήποτε που σκοπό έχει το ΣΕΞ και μόνο. Οι οικογένεια πρέπει να είναι ο υπέρτατος σκοπός αυτού που είναι αδύναμος να αντισταθεί στο ισχυρό του θέλω.

Η αγνότητα και η ένωση με το Θεό είναι χιλιάδες φορές πιο ανώτερη αίσθηση από αυτή της φτηνής ηδονής. Η αποκοπή από την πηγή της ζωής που είναι ο Θεός επιφέρει λατρεία των ηδονών όπως σεξ, φαγητό, ποτά, ναρκωτικά κτλ.

Δεν είναι όλα παιχνίδι... Στην περίπτωση που υπάρχει μια εγκυμοσύνη κι ένα παιδί από ατύχημα, αξίζει να καταστρέφουμε άλλες ζωές επειδή εμείς αναζητούμε λίγη ηδονή; Κάπως έτσι καταφεύγει ο κόσμος στο άλλο άκρο στις εκτρώσεις...

Ο κόσμος νομίζει ότι αν δεν εκτονωθεί σεξουαλικά θα πάθει κάτι, θα εκραγεί, θα χάσει την ισορροπία του, όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, γιατί με το σεξ ο άνθρωπος βιώνει ευχαρίστηση την οποία μετά αναζητά ξανά και ξανά με αποτέλεσμα να γίνεται λάγνος και χειρότερος από ανισόρροπο. Έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι από τη συχνή ερωτική επαφή ο οργανισμός εκρίνει ορμόνες σε καθημερινή βάση και όταν σταματήσει, αυτές κάνουν για λίγο καιρό τον άνθρωπο να τρελαίνεται και να αναζητά απεγνωσμένα σύντροφο καταλήγοντας αναπόφευκτα στην πορνεία και στον αυνανισμό…

Η αγνότητα έχει γίνει δυστυχώς ‘ντεμοντέ’, ενώ είναι πραγματικά κάτι αξιοθαύμαστο και Θεάρεστο. Αγνό δεν εννοούμε τον άνθρωπο που αναγκαστικά λόγω συνθηκών δεν κάνει σεξ ενώ θα ήθελε, αλλά τον άνθρωπο που επιλέγει να μείνει καθαρός, τον άνθρωπο που δεν παίρνει μέρος στις κατεστημένες συμπεριφορές, και το βασικότερο, τον άνθρωπο που έχει επιλέξει τον Χριστό σαν την κύρια τροφή του, τον άνθρωπο που σέβεται το σώμα του ως ναό και κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.

Διαβάστε επίσης Η πορνεία και η θεραπεία της

ΠΗΓΗ

Ο επιζών της τραγωδίας των Τεμπών που έγινε Διάκονος μιλά για την ζωή του

Για τα γεγονότα που τον οδήγησαν να πάρει την πιο σημαντική απόφαση της ζωής του και να αφιερωθεί για πάντα στον Θεό, μίλησε στην εκπομπή «Μίλα» της Τατιάνας Στεφανίδου στο STAR, ο Ιεροδιάκονος Μακάριος, ένας εκ των επιζώντων μαθητών της τραγωδίας στα Τέμπη. 

Δέκα χρόνια μετά το τραγικό δυστύχημα που έκοψε το νήμα της ζωής σε 21 αγγελούδια που επέστρεφαν στο σπίτι τους μετά από εκδρομή, ο Μακάριος αποφάσισε ευχαριστήσει τον Θεό για την διάσωση του με τον πιο απόλυτο τρόπο, αφιερώνοντας τον εαυτό του στην Εκκλησία και τον μοναχισμό.

Ο νεαρός κληρικός, είπε στην κάμερα της εκπομπής πως πλέον έχει συγχωρήσει εκείνους που έφταιξαν σημειώνοντας όμως πως όσο κι αν περάσει ο καιρός η «πληγή» στην καρδιά του παραμένει ανοικτή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Μαθητής που έζησε την τραγωδία στα Τέμπη χειροτονήθηκε Διάκονος

dogma

Συζούμε.Θέλει η κοπέλα μου,θέλω και εγώ,τι κακό κάνουμε;

Κάποτε ήλθε για εξομολόγηση  στους Τρεις Ιεράρχες στόν π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο ένας φοιτητής,μέλος γνωστής χριστιανικής νεολαίας. Εκεί άρχισε μια συζήτηση για διάφορα θέματα , αλλά κυρίως για τα σαρκικά...

-  - Γιατί πάτερ Επιφάνιε να απαγορεύεται αυτό και κείνο και το άλλο, όταν πραγματοποιούνται από «ειλικρινή αγάπη», ερωτούσε ο νέος για τα διάφορα σαρκικά παραπτώματα ; Γιατί να μην επιτρέπονται οι «δεσμοί» των νέων αγοριών και κοριτσιών;

-    - Παιδί μου, απαντούσε με διάφορα επιχειρήματα εκείνος, επειδή το λέγει ο Χριστός. Συγχρόνως να το αντιληφθούμε ότι όλα αυτά που αναφέρεις δεν αποτελούν πραγματική αγάπη, αλλά σαρκικά πάθη και αμαρτήματα με χαμηλό φρόνημα.

-      Γιατί, συνέχισε , αυτό που εσύ κατονομάζεις αγάπη ασφαλώς είναι σκοτεινό πάθος. Πρέπει να γνωρίζης ότι αποτελεί τυφλή ηδυπάθεια. Είναι εκτροπή που δεν προετοιμάζει τον γάμο, αλλά τον ανατινάζη εις τον αέρα , πριν καν οικοδομηθή.

-    - Και πού το λέγει το Ευαγγέλιο αυτό το πράγμα με σαφήνεια, ερωτούσε με εριστικό τρόπο και ο νέος; 

Η συζήτησις ήταν μακρά και κοπιώδης, διότι ο νέος δεν εδέχετο να αντιληφθή την πραγματικότητα, ότι δηλ. ο Χριστός αναζητά καθαρότητα βίου εις κάθε τομέα, προ πάντων δε εις τον σαρκικό. Να κατανοήσουμε ότι Εκείνος όχι δεν αποδέχεται τα μεγάλα σαρκικά παραπτώματα, αλλά ούτε το πονηρό βλέμμα. Μας ξεκαθαρίζει με σαφήνεια ότι και το παραμικρό βλέμμα με σκοπό την επιθυμία της σαρκός αποτελεί μοιχεία μέσα εις την καρδία.

- Άκουσε παιδί μου, του είπε εις το τέλος, αφού δεν επέτυχε να τον κλονίση. Θεωρώ πιο τίμιο να αποδεχθής ότι δεν διαθέτης τη δύναμη να απαλλαγής από αυτό το πάθος. Και να ζητήσης να σε ελεήση ο Θεός, παρά να ισχυρίζεσαι ότι αυτό δεν είναι αμαρτία. Πρόσεχε, αυτό αποτελεί τραγικό λάθος σου!

-      Μάλιστα , διαπράττεις κάτι πολύ χειρότερο από την αμαρτία της πορνείας! Μετατρέπεις το πάθος σου και το κάνεις σημαία. Τροποποιείς το μεγάλο ατόπημα και προσπαθείς να το διαδώσης και εις τους άλλους.

-      Φρονώ πως δεν αμαρτάνεις πλέον από αδυναμία, αλλά από ιδεολογία. Αυτή η κατάστασις παγιώνει την ασθένειά σου εις αθεράπευτο και θανατηφόρο πνευματικό νόσημα.

Αργότερα Ο Γέροντας μας εξεμυστηρεύετο για τη συνάντησι εκείνη με βαθύ ψυχικό πόνο:

-      Αλήθεια σας διαβεβαιώ ότι ήτο τόσο μεγάλη η επιμονή του νέου εκείνου , που επί πολύ χρόνο επέμενε για τα αμαρτήματά του, ώστε θα την χαρακτήριζα την πιο δύσκολη και κοπιώδη εξομολόγηση ολόκληρης της ζωής μου. Εκράτησε πολύ χρόνο και δεν θα απείχε πολύ από την πραγματικότητα, εάν έλεγα ότι στην κυριολεξία μου έσπασε το κεφάλι με την αμαρτωλή και αδιόρθωτη επιμονή του.

- Δυστυχώς τα πάθη δημιουργούν τη δική τους παράλογη και αθεράπευτη λογική.

Είναι εις όλους γνωστόν ότι η διαστροφή του Νόμου του Θεού συντελείται με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς είναι η αλλαγή του ορισμού της λέξεως «αμαρτία».

Οι πονηροί άνθρωποι δεν αποδέχονται τον γενικό ορισμό που προσδιορίζει ως αμαρτία «οτιδήποτε αντιβαίνει εις το Άγιο θέλημα του Θεού». Αντιθέτως, καταφεύγουνε εις τον γενικό ορισμό της «αμαρτίας», ο οποίος γι’ αυτόν τον λόγο είναι απολύτως εσφαλμένος.

α) «Αμαρτία»,ισχυρίζονται με πονηρία, υπάρχει μόνον όταν διαπράττω κακό εις κάποιον.

Εάν ίσχυε ο συγκεκριμένος ορισμός, τότε πλήθος πράξεων που είναι βαρύτατες δεν θα εθεωρούντο αμαρτίες.Παράδειγμα τρανταχτό, τα ναρκωτικά, η ομοφυλοφιλία, το κάπνισμα, τα ποτά, η διαφθορά και όλα γενικώς τα σαρκικά αμαρτήματα, δεν θα ήσαν αμαρτία, καθ’ ότι υποτίθεται ότι δεν προκαλούν κακό εις τρίτα πρόσωπα...

β) Τα ίδια τα διεφθαρμένα άτομα διατυπώνουν μια ακόμα πονηρά άποψι, ώστε να αιτιολογήσουν την απνευμάτιστη ζωή τους:

- «Δεν πρέπει να πράττουμε κάτι, εάν δεν το νιώθει η καρδιά μας!».

Με βάσι αυτή τη συλλογιστική, ο άνθρωπος δεν προσεύχεται, δεν εκκλησιάζεται, δεν νηστεύει, δεν διαβιώνει ηθικά, εφ’ όσον δεν το νιώθει ως επιτακτική ανάγκη μέσα του. Μα, άνθρωπέ μου, και εις το σχολείο δεν νιώθει κανείς ότι πρέπει να φοιτήση, αλλά είναι υποχρεωμένος να το πράξη, διότι διαφορετικά θα παραμείνη αγράμματος.

Προφανέστατα, λοιπόν, το επιχείρημα του «τί νιώθει η καρδία»,  αποτελεί καταστρεπτικό στοιχείο του πεπτωκότος ανθρώπου.

γ) Εάν δεν αντιλαμβάνομαι,δεν καταλαβαίνω την προσευχή,τότε δεν προσεύχομαι.

Απαντούμε με τον εξής τρόπο: 

Ο καθηγητής κρατά εις τα χέρια του το γραπτό που εσύ παρέδωσες μαθαίνοντας το μάθημα «παπαγαλία». Και όμως , αυτός σε βαθμολογεί με άριστα, καθότι κατέβαλες κόπο για να το αποστηθίσης. Έτσι ενεργεί και ο Θεός ( ευλογεί τον κόπο και την προσπάθειά σου ) . 

Ακόμη και όταν προσευχόμεθα, αλλά δεν καταφέρνουμε να κατανοούμε σωστά το περιεχόμενο. Εκείνος αποδέχεται ευχαρίστως την πρόθεσι, τη διάθεσι, την απόφασι, τον κόπο, την προσφορά του χρόνου και ολόκληρου του εαυτού μας προς Αυτόν. Τα παραλαμβάνει και τα επιμετρά με το πλήθος των οικτιρμών Του. Τα επευλογή κατά το μέγα Έλεός Του και την άπειρο αγάπη Του.

δ) Επί πλέον,  διατυπώνουν το κατάπτυστο επιχείρημα:

«Κάμε ό,τι σου επιτάσσει η καρδιά σου. Αυτή να ακούς, και ουδένα έτερο».

Αυτή η συλλογιστική καταλήγει εις μεγάλη ανηθικότητα. Μήπως «υπακούων εις την καρδιά σου», ήτοι εις τα σαρκικά πάθη, ελευθέρως δύνασαι να πορνεύης, να απατάς τη σύζυγό σου, να διαλύης τον γάμο σου κ.τ.λ.;

Μα, άνθρωπέ μου, και η σύζυγός σου ενδεχομένως να νιώθη ότι «η καρδία της συγκινείται από τον γείτονα!». Είναι μήπως ελεύθερη να αμαρτήση; Ασφαλώς όχι.

Αυτά και άλλα πολλά πονηρά επιχειρήματα προβάλλει ο Διάβολος , για να σπρώξη τον άνθρωπο μέσα εις τα φοβερά τα δίκτυα του. 

Και δυστυχώς, πολλοί χριστιανοί, συνεργούσης και της σαρκός, συλλαμβάνονται από την πονηρά παγίδα. 

Υιοθετούν αυτές τις καταστρεπτικές απόψεις. Αυτές που τις εισήγαγε ο εχθρός διαστρέφοντας τη λογική τους με πολλή τέχνη και μαεστρία. Εις το τέλος, βεβαίως, το αποτέλεσμα επέρχεται τραγικό και καταστρεπτικό για την πορεία και την ευτυχία του ανθρώπου.

Εν κατακλείδι σημειώνουμε τα εξής:

-      Ο δρόμος προς την υγεία διέρχεται μέσα από την προσεκτική εφαρμογή των ιατρικών εντολών και την λήψι των κατάλληλων φαρμάκων.

-      Ο δρόμος προς την ασφαλή οικοδομή διέρχεται μέσα από την προσεκτική εκτέλεση των σχεδίων του μηχανικού.

-      Και φυσικά, ο δρόμος προς την ευτυχία διέρχεται μέσα από την ακριβή και προσεκτική εφαρμογή όλων των εντολών του Θεού. Και φυσικά και όλων εκείνων που αναφέρονται εις την αγνότητα, την εγκράτεια και τον πόλεμο του σαρκικού φρονήματος. 

Από το βιβλίο: «ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ"  του π. Επιφάνιου»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΥΠΑΚΟΗ”

 http://talantoblog.blogspot.gr/2013/08/blog-post_19.html

Ένα ζευγάρι υιοθέτησε παιδί που άλλοι το έλεγαν...κατάρα!

Της Nancy Flanders

Μέχρι την ημέρα που γεννήθηκε ο Αδάμ βρισκόνταν ασφαλής στην κοιλιά της μητέρας του.Μόλις γεννήθηκε όμως,σ'ένα νοσοκομείο στο Αλιπούρ της Ινδίας το εγκατέλειψαν.Είχε γεννηθεί με φρικτές παραμορφώσεις.Οι γονείς αρνήθηκαν να το πάρουν στο σπίτι.Κάνεις δεν το ήθελε.Κανείς δεν άνοιξε την θύρα της καρδιάς του και του σπιτιού του για να το πάρει.Όχι μόνο αυτό αλλά ακούστηκε πως οι συγχωριανοί των γονιών του θα το δηλητηρίαζαν εαν κάποιος έπαιρνε το παιδί στο χωριό.
Έτσι ο Αδάμ περίμενε στο νοσοκομείο για να βρεθεί γι"αυτόν κάποια οικογένεια.Δεν άργησε να βρεθεί.

 Στο νοσοκομείο όπου γεννήθηκε ο Αδάμ εργάζεται ένα νιόπαντρο ζευγάρι:Ο ψυχίατρος Raja Paulraj και η βοηθός ιατρού Jessica Cooksey Paulraj.Είχαν ακούσει για το εγκαταλελειμένο μωρό και πήγαν να το δουν.Το ερωτεύτηκαν αμέσως.Αν και οι γιατροί τους είπαν πως ο Αδάμ θα ζήσει για μερικές εβδομάδες,αυτοί το υιοθέτησαν.
 Το παιδί έχει την ασθένεια Bartsocas Papas(εδώ)μια σπάνια ασθένεια όπου το παιδί γεννιέται με δυσμορφίες.
 Γεννήθηκε χωρίς βλέφαρα και μύτη ενώ έχει μια σχισμή στον ουρανίσκο και στα χείλη.Επίσης τα χέρια του είναι παραμορφωμένα και τα πόδια του κολλημένα.Όσοι έχουν αυτήν την ασθένεια πεθαίνουν λίγο καιρό αργότερα.Στους θετούς γονείς είπαν ότι πρέπει τουλάχιστον να του εξασφαλίσουν όλες τις ανέσεις.

    Αυτοί δεν περιορίστηκαν σε αυτό Ήρθαν σε επαφή με όλους τους φίλους τους και να που ένας από αυτούς,ο οποίος εργάζεται στο UNSHospitals στο Chappel Hill ,τους έφερε νέα σχετικά με το θαύμα που αυτοί έψαχναν.
Δύο μήνες λοιπόν μετά την γέννηση του βρίσκουμε τον Αδάμ στην Β.Καρολίνα όπου έκανε τις πρώτες του εγχειρίσεις.Μια στα βλέφαρα,για να μην χάσει την όρασή του και μία στα χείλη.
 Όμως οι εγχειρήσεις ήταν πολύ ακριβές.Παρόλα αυτά σε μερικές ημέρες ιδρύθηκε το Ίδρυμα του μικρού Αδάμ και μαζευτηκαν 140.000 δολλάρια.Παρόλες τις δυσοίωνες προβλέψεις πάντως ο Αδάμ σε λίγο θα κλείσει τα δύο του χρόνια.Εν τω μεταξύ απέκτησε και αδελφάκι.

  Σε μια συνένευξη που παραχώρησε στο τοπικό κανάλι ABC o Raja δήλωσε:«Εγώ βλέπω τον Αδάμ τόσο όμορφο.Μερικές φορές παρατηρούμε κάποια αφύσικα πράγματα και χάνουμε την ομορφιά που κρύβεται κάτω από το λεγόμενο αφύσικο»
 Η Jessica και ο Raja είναι δύο συνηθισμένοι άνθρωποι οι οποίοι ακολούθησαν την κλήση του Θεού.Αυτοί είδαν ένα παιδάκι το οποίο χρειαζόνταν αγάπη,ένα σπίτι και μία οικογένεια και του τα πρόσφεραν.Με την πράξη τους  έγιναν ένα τέλειο παράδειγμα γι'αυτούς που με έργα και λόγια υποστηρίζουν τις εκτρώσεις.

 Ο Αδάμ έχει αναγκη από πολλές εγχειρήσεις ακόμη,αλλά επειδή δεν είναι ακόμη αμερικανός πολίτης δεν είναι ασφαλισμένος.Γι αυτόν τον σκοπό έχει δημιουργηθεί το ακόλουθο ίδρυμα medicalfoundationofnc.

Απόδοση στα ελληνικά http://orthodoxigynaika.blogspot.gr/
Πηγές: 1 και   2

Η Αγία μάρτυς Αριάδνη

Ἂν καὶ δούλα, ἦταν ἀνώτερη καὶ λαμπρότερη ἀπὸ πολλὲς κυρίες, δοῦλες τῶν κοσμικῶν ματαιοτήτων καὶ τῶν γήϊνων μολυσμῶν.

Ἡ Ἁγία Ἀριάδνη ἔζησε στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Ἀδριανοῦ καὶ Ἀντωνίνου (117 – 139 μ.Χ.), καὶ ἔγινε χριστιανὴ στὴν Φρυγία, πόλη τῶν Προμισέων. Ὅταν τὸ πληροφορήθηκε ὁ ἀφέντης της, Τέρτυλος, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἰσχυρότερους πρόκριτους τῆς πόλης, τὴν πίεζε νὰ ἐπανέλθει στὴν εἰδωλολατρία. Ἐκείνη ὅμως ἐπέμενε στὴν χριστιανικὴ ὁμολογία της, καὶ στάθηκε ἀδύνατο νὰ τὴν πείσουν νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, κατὰ τὴν ἥμερα μάλιστα ποὺ γιόρταζε τὰ γενέθλιά του ὁ γιὸς τοῦ κυρίου της

Τότε τὴν ἔδειραν σκληρὰ καὶ τὴ βασάνισαν γιὰ πολύ, ἀφοῦ ἔγδαραν τὶς σάρκες της μὲ σιδερένια νύχια. Γιὰ νὰ ἀποφύγει περισσότερες πιέσεις, ἐγκατέλειψε τὸ σπίτι τοῦ κυρίου της. Καὶ ἐνῶ τὴν καταδίωκαν, ἔπεσε σὲ γκρεμὸ ὅπου καὶ βρῆκε τὸν θάνατο.Η μνήμη της τιμάται στις 18 Σεπτεμβρίου.

«Ιντερνετισμός».Η νέα πάθηση των παιδιών

Εξήντα οκτώ παιδιά προεφηβικής ηλικίας, που πάσχουν από μία σχετικά νέα πάθηση, τον... ιντερνετισμό, βρίσκονται σε στάδιο απεξάρτησης στην Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρώτο εξάμηνο του 2011, υπάρχουν τόσα περιστατικά παιδιών όσα σχεδόν ολόκληρο το 2010.

Ειδική αναφορά στο θέμα αναμένεται να γίνει στο 3ο Παιδιατρικό Παιδοπνευμονολογικό Συνέδριο, που πραγματοποιείται στις 8 -11 Σεπτεμβρίου στα Ιωάννινα. Σύμφωνα με τον επίκουρο καθηγητή κ. Χ. Κατσαρδή, τα παιδιά που πάσχουν από την ασθένεια αυτή ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα. Χάνουν την επαφή με την πραγματική ζωή. Τα περιστατικά κατάθλιψης και αυτοκτονίας στους εφήβους αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.

Στο συνέδριο θα γίνει σημαντική συζήτηση και για άλλα θέματα που απασχολούν τα παιδιά και τους εφήβους, όπως η παχυσαρκία και το άσθμα. Συγκεκριμένα, θα παρουσιαστούν τα αποτελέσματα μελέτης που δείχνουν ότι ένα στα τέσσερα παιδιά στην ηλικία των επτά ετών είναι υπέρβαρο ή παχύσαρκο. Οπως επισημαίνει η καθηγήτρια Παιδιατρικής, κυρία Χ. Μπακούλα, τα δεδομένα αλλάζουν στην εφηβεία όπου μόνον ένα στα τέσσερα κορίτσια πάσχει από παχυσαρκία. Η αναλογία στα αγόρια είναι ένα στα δύο.

Για το παιδικό άσθμα οι ειδικοί επιστήμονες αναφέρουν ότι μολονότι υπάρχει στην θεραπευτική φαρέτρα πλήθος αποτελεσματικών φαρμάκων, εν τούτοις η πάθηση σε ποσοστό 60% ελέγχεται πλημμελώς. Απ' αυτή εκτιμάται ότι πάσχει το 15%-20% των παιδιών.

[πηγή]

Η ΑΓΙΑ ΜΕΛΙΤΙΝΗ-16 Σεπτεμβρίου

Η Αγία Μελιτινή έζησε κατά το έτος 160 μ.Χ., όταν βασιλιάς ήταν ο Αντωνίνος ο επονομαζόμενος ευσεβής. Ο τότε λοιπόν ηγεμόνας της Θράκης Αντίοχος, σκληρός πολέμιος των χριστιανών, διέταξε να συλληφθεί και η Μελιτινή από τη Μαρκιανούπολη, που καταγγέλθηκε ότι εργαζόταν δραστήρια για τη διάδοση του Ευαγγελίου. Επειδή οι απειλές δεν μπόρεσαν να τη φοβίσουν, ανέλαβε η ίδια η σύζυγος του ηγεμόνα να την άλλαξοπιστήσει. Γι' αυτό τη δέχτηκε στο σπίτι της και χρησιμοποίησε επιδέξια όλα τα σαγηνευτικά και ύπουλα γυναικεία μέσα. Αλλά αυτή που ανέλαβε να νικήσει, νικήθηκε. Υπέστη όμως μια ήττα, από 'κείνες που συγχρόνως είναι και ένδοξη νίκη. Θέλησε δηλαδή να κάνει ειδωλολάτρισσα τη Μελιτινή, και κατέληξε στο να γίνει η ίδια χριστιανή. Κατόπιν και οι δυο γυναίκες μαζί, αφού απέκρυψαν το γεγονός από τον Αντίοχο, συνεργάστηκαν και έφεραν πολλούς ειδωλολάτρες στη χριστιανική πίστη. Μανιώδης ο Αντίοχος, όταν έμαθε την αλήθεια, αποκεφάλισε τη Μελιτινή, η οποία βάδισε με θάρρος στο θάνατο και συγχρόνως στην αιώνια τρυφή και δόξα.Η μνήμη της τιμάται στις 16 Σεπτεμβρίου

Δεν κατάφερε να τους χωρίσει ούτε ο θάνατος!

Δύο επιτύμβιες στήλες σε μια μικρή πόλη στην Ολλανδία δεν μπορεί παρά να προσελκύσουν την προσοχή του κοινού. Ο λόγος; Ο τοίχος που χωρίζει τους δύο τάφους αλλά και τα χέρια που ενώνονται στην κορυφή των μνημάτων! Όσο κι αν η εικόνα προκαλεί εντύπωση, η συγκινητική ιστορία που κρύβεται πίσω της όχι μόνο επεξηγεί τα πάντα αλλά υπερτονίζει και μια μεγάλη αγάπη που υπάρχει ακόμα και μετά θάνατον. Πιο συγκεκριμένα, ένας γάμος που έγινε το 19ο αιώνα (το 1840 για την ακρίβεια) στην Ολλανδία μεταξύ ενός προτεστάντη, του J.C.P.H Aeffderson, και μιας καθολικής, της JWC Van Gorkum προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και ένα μεγάλο σκάνδαλο.

Ο λόγος; Η θρησκευτική διαμάχη καθολικών και προτεσταντών που είχε χωρίσει τους ανθρώπους, τα κτήρια, τις δραστηριότητες σε δύο στρατόπεδα. Εκκλησίες, καταστήματα και δημόσιοι χώροι διαχωρίζονταν ανάλογα με τις θρησκευτικές και πολιτικές πεποιθήσεις των ανθρώπων, κι αυτό μέχρι πριν και 40 χρόνια. Η διαφορές του ζευγαριού ήταν όχι μόνο θρησκευτικές αλλά και κοινωνικές, αφού προερχόταν από διαφορετικές τάξεις. Ωστόσο, παρόλα τα ταμπού στην ολλανδική κοινωνία του 19ου αιώνα, ο γάμος του ζευγαριού κράτησε για 40 χρόνια και έληξε με το θάνατο του συνταγματάρχη.

Οκτώ χρόνια αργότερα, όταν η σύζυγός του απεβίωσε, η επιθυμία της ήταν να ταφεί δίπλα στον σύζυγό της. Ο νόμος, όμως, αλλά και οι προκαταλήψεις δεν το επέτρεψαν και έτσι ένας τοίχος χώριζε τα δύο μνήματα. Ωστόσο, οι συγγενείς της γυναίκας σκέφτηκαν να τη φέρουν κοντά με τον συνταγματάρχη χρησιμοποιώντας τη γλυπτική δημιουργικότητα. Έτσι τα μνήματα υψώθηκαν αρκετά και το χέρι της συζύγου απλώθηκε για να πιάσεια υτό του άντρα της στην άλλη πλευρά του τοίχου. Ούτε η κοινωνία, ούτε τα θρησκευτικά ταμπού, ούτε οι κοινωνικοί διαχωρισμοί, ούτε ο θάνατος, ούτε ένας τοίχος με τούβλα ήταν αρκετά για να τους χωρίσουν…

πηγή