Η ιστορία της Μπάμπουσκα(Μάτριοσκα)

Τις θυμόμαστε από παιδιά, τις γλυκές, ξύλινες, φουσκωτές κουκλίτσες με τα παραδοσιακά ρωσικά φορέματα, που θύμιζαν μανούλες ή γιαγιάδες και καθεμιά έκρυβε μέσα της έξι-εφτά άλλα κουκλάκια, το καθένα σε δύο κομμάτια, για να βγει από το εσωτερικό του το επόμενο μέχρι να φτάσουμε στην τελευταία φιγούρα, που είναι συμπαγής και ονομάζεται «σπόρος».

Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες που συνέλεξα συμβολίζουν πιθανόν δύο έννοιες. Η μία είναι η γονιμότητα (η πρώτη και μεγαλύτερη είναι η πρόγονος και ακολουθούν οι απόγονοί της).

Η άλλη συμβολίζει την εξέλιξη του ανθρώπου, από τη γέννηση μέχρι τα γηρατειά.

Οι μπάμπουσκες ή ματριόσκες, όπως τις λένε οι Ρώσοι, αποτελούσαν ανέκαθεν το πιο αγαπημένο αναμνηστικό όσων πέρασαν έστω και μία φορά από τους πάγκους της οδού Αρμπάτ στη Μόσχα ή και των ανά τον κόσμο τουριστών που τις έβρισκαν στα διάφορα παζάρια ή, ακόμη καλύτερα, έπεφταν στα χέρια τους ως δώρο από κάποιον συγγενή που πήγαινε παλιότερα μια βόλτα μέχρι το...σιδηρούν παραπέτασμα.

Το όνομα της κούκλας είναι Matryoshka (Матрёшка, προφέρεται ματριόσκα), και προέρχεται από το γυναικείο όνομα Matryona το οποίο είναι συνηθισμένο όνομα χωριατοπούλας. Πολλές φορές όμως θα συναντήσουμε (λανθασμένα) το όνομα Μπάμπουσκα για τις συγκεκριμένες κούκλες .

Για να γίνει μια αυθεντική ματριόσκα απαιτούνται καλής ποιότητας ξύλο, ανθεκτικό και ελαφρύ, και φυσικά ένας καλός τεχνίτης. Ο Βασίλι Ζβεζντότσκιν ζούσε στη Μόσχα στα τέλη του 18ου αιώνα και εργαζόταν σε εκδόσεις για παιδιά, όταν το 1898 είχε την ιδέα να φτιάξει μια κουκλίτσα άδεια στο εσωτερικό της, που θα έκρυβε εκεί άλλες κουκλίτσες μικρότερες, κούφιες κι αυτές, για να μπορούν να φιλοξενούν άλλες ακόμη πιο μικρές κ.ο.κ. 

Το πρώτο αυθεντικό μοντέλο ματριόσκας ζωγράφισε ένας διάσημος εικονογράφος παιδικών βιβλίων, ο Σεργκέι Μαλιούτιν. Την απεικόνισε χοντρούλα και γελαστή, με την παραδοσιακή ρωσική φορεσιά, μια ιδανική μανούλα, που συνολικά αποτελούνταν από οχτώ κομμάτια. Δύο χρόνια αργότερα, η πρώτη ματριόσκα εκτίθετο στη διεθνή Expo του Παρισιού. Κάπως έτσι γεννήθηκε η μυθική ματριόσκα, σύμβολο της τσαρικής Ρωσίας και όχι μόνο, γιατί φυσικά η ιστορία προχωράει... Σήμερα στους πάγκους του ιστορικού μοσχοβίτικου πεζόδρομου μπορείς να δεις και ματριόσκες με τον Οσάμα μπιν Λάντεν και τον Λένον, τον Ελβις και τον Πούτιν, τον Μπους, τον Σουμάχερ και τον Χάρι Πότερ, και πολύ τελευταία τον Ομπάμα, τη μια δίπλα στην άλλη.

Κι όμως, οι κινεζικές απομιμήσεις εκτόπισαν τις αυθεντικές ματριόσκες από την αγορά, που διέρχεται τώρα σοβαρότατη κρίση κι έχει άμεση ανάγκη από σωτήριες επεμβάσεις. 

Οι πωλήσεις των αυθεντικών έπεσαν κατά 90 τοις εκατό και οι περίπου 30 χιλιάδες καλλιτέχνες, που στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότεροι αφού ολόκληρες οικογένειες απασχολούνται στον τομέα, βρέθηκαν σε απόγνωση. Η φίρμα Aofis, το μεγαλύτερο εργοστάσιο παραγωγής στο Σεργκιέβ Ποσάντ, την πόλη της ματριόσκας, ζήτησε τη λήψη άμεσων μέτρων αφού, όπως δήλωσε ο διευθυντής της, Αλεξάντρ Κουρενόι, «κινδυνεύουμε να κλείσουμε για πάντα και να αφήσουμε την αγορά στα χέρια των Κινέζων». 

Η ρωσική κυβέρνηση κινητοποιήθηκε, μια και ετέθη θέμα εθνικού πρεστίζ, και τα πράγματα βαίνουν ήδη προς το καλύτερο. 

Εκτός όμως από τους Κινέζους, οι αυθεντικές ματριόσκες απειλούνται  και από μένα γιατί τόλμησα να τις κατασκευάσω από χαρτοπολτό και φοβάμαι μήπως φτάσει και σε μένα κάνα ρώσικο....εξώδικο.

πηγή

Το… “φθινοπωρινό πουλάκι” που αγίασε! (από τα παιδικά χρόνια του Γ. Ιακώβου Τσαλίκη)

(Άννα Ιακώβου, Ήταν κάποτε παιδία. Ο Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης. Άθως- παιδικά, εκδ. Σταμούλη 2008)

Οι Άγιοί μας, καθώς και οι μεγάλοι γέροντες και ασκητές μας, ήταν κι αυτοί κάποτε παιδιά!

Ας διαβάσουμε, λοιπόν, ένα μικρό απόσπασμα, μια θαυμαστή ιστορία από τα παιδικά χρόνια του Γέροντα Ιάκωβου Τσαλίκη, όπως καταγράφεται στο εξαιρετικό βιβλίο της Άννας Ιακώβου, «Ήταν κάποτε παιδία- Ο Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης»

….Φθινοπωρινό πουλάκι τον έλεγε η μάνα του, η κυρά-Δωρούλα, τον Ιάκωβο. Έτσι αδύνατος κι ασθενικός που ήταν, έμοιαζε περισσότερο μ’ εκείνα τα φθινοπωρινά πουλάκια που, σαν τα βλέπεις, αναρωτιέσαι πώς θ’ αντέξουνε τα πρωτοβρόχια, πώς θα πετάξουν κόντρα στους πρώτους παγωμένους αγέρηδες, πώς θα σκίσουν με τα φτερά τους εκείνους τους γκρίζους ουρανούς.

Και ήθελε η κυρά-Δωρούλα γερό και δυνατό τον μικρό Ιάκωβο για τα πρώτα του πεταρίσματα στη ζωή. Την ίδια όμως έγνοια είχε και για τις πνευματικές του πτήσεις. Πιο πολύ γι’ αυτά τα φτερουγίσματα ήθελε ο Ιάκωβος να κάμει γερά φτερά.

Και τώρα, που τον έβλεπε να μεγαλώνει και δειλά ν’ ανοίγει τις φτερούγες του σαν νιόβγαλτο πουλάκι να πετάξει στους δρόμους της γης και τ’ ουρανού, χτύπαγε πιότερο με λαχτάρα η καρδιά της.

Το πρώτο της ζωής του το φτερούγισμα ο Ιάκωβος το έκανε στα εφτά του χρόνια. Κι έφτασε τούτο το πετάρισμα ως του σχολειού τα σκαλοπάτια. Ένα σχολειό ασυνήθιστο που είχε στηθεί για χάρη των παιδιών μέσα στο μικρό ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής, μιας και σχολειό κανονικό στο χωριό τους δεν είχε ακόμη γίνει. Εκεί μάζευε ο δάσκαλος τα παιδιά και τους έκανε το μάθημα. Το χειμώνα μέσα. καθισμένοι στα στασίδια της εκκλησιάς, αντάμα μ’ Αγίους κι Αγγέλους να μαθαίνουνε γραφή κι ανάγνωση. Και σαν έμπαινε η άνοιξη, βγαίνανε έξω, στα πεζούλια της αυλής, κάτω απ’ τα πυκνόφυτα πεύκα που κρύβανε περίτεχνα το μικρό ξωκλήσι του λόφου.

“Γονιός για πάντα”! “Κάτω από την ίδια στέγη για πάντα”.

Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη

Έχω ακούσει πολλά όνειρα: “Να γεννήσω, να λευτερωθώ, να ησυχάσω”, ή αργότερα: “Να ξεπεταχτούν τα παιδιά, να ησυχάσω”, πιο έπειτα: “Να στρωθούν στο σχολείο, να μπουν σε μία ρέγουλα, να ησυχάσω” κα απελπισμένες φωνές: “Αμάν! Να περάσει η εφηβεία που με παλάβωσε, να ησυχάσω…”.

Έχω ακούσει πολλά τέτοια όνειρα και τα καταλαβαίνω γιατί πρώτα τα έκανα εγώ. Τα παιδιά γεννήθηκαν, λευτερώθηκαν, αλλά… Και ξεπετάχτηκαν αλλά…

Και στο σχολείο πήγαν, τα προβλήματα τα έλυναν μόνα τους, αλλά… Και η εφηβεία πέρασε -αμάν πιά- αλλά… Ναι, ναι, μη μεταθέτετε την ησυχία σας όταν όπως λένε θα αποκατασταθούν επαγγελματικά ή με γάμο. Εγώ έκανα αυτό που από ένστικτο έκανε ο γονιός της Μεσογείου και έτσι πραγματικά ησύχασα. Τοποθέτησα τη φράση δηλαδή: γονιός για πάντα και από τότε… ησύχασα.

Γονιός για πάντα, κάτω από την ίδια στέγη για πάντα και δόξα τω Θεώ, γι’ αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο αν τα “παιδιά” είναι αποκαταστημένα, όπως λέμε, έφυγαν απ’ τη φωλιά τους κι έκτισαν δικιά τους. Ξέρουν πως το αποκούμπι του πατρικού σπιτιού υπάρχει κι αναπαύονται σ’ αυτό. Οι επαγγελματικές στεναχώριες υπάρχουν πάντα και βεβαίως θα τις πούμε στο γονιό. Θα τις μεγαλοποιήσουν κιόλας αν θέλετε από μία ασυνείδητη ανάγκη να ακούσουν ένα γλυκό λόγο όπως τότε που έπεφταν σαν παιδιά, χτυπούσαν και ο γονιός τους έλεγε: “Έλα, δεν είναι τίποτα, μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει”. Ρώτησα μία φίλη για τον νιόπαντρο γιο της τι κάνει. “Καλά” μου απάντησε. Μόνο που κάθε φορά που ρωτώ, το πληρώνω σε λεφτά, γιατί δεν τα βγάζουν πέρα τα παιδιά. Σκέφτομαι να μην ξαναρωτήσω τι κάνουν, γιατί φαλίρισα.

Οι οικογενειακοί καβγάδες είναι κάτι συνηθισμένο και χρειαζούμενο, αν θέλετε…

Το ζευγάρι, αν οι σχέσεις με το πατρικό σπίτι είναι καλές, θα φέρει αυτά τα προβλήματα προς λύσιν η σαν διέξοδο, στο γονικό σπίτι. Όταν ξεθυμάνουν, όταν με χιούμορ και εξυπνάδα τους απομυθοποιήσεις το… τραγικό τους αδιέξοδο και με την πείρα σου τους πείσεις πως η συνύπαρξη δυο χαρακτήρων έχει δυσκολίες για όλους, αλλά είναι γοητευτική η πορεία γνωριμίας και ένωσης μ’ αυτόν τον άλλον ξαναλάμπει ο ήλιος στα μάτια τους.

 Φεύγουν αγκαλιασμένοι κι εσύ βέβαια ψήνεις καφέ για να συνέλθεις από το σοκ που έπαθες. Αργότερα τα εγγόνια θα βρίσκουν καταφύγιο σε σένα. Η επαφή μαζί τους, μπορεί να μην είναι ποσοτική, δηλαδή να μη μένουμε κοντά κι έτσι να μη βλεπόμαστε και τακτικά ούτε για πολλές ώρες, αλλά ξέρουν πως σε κάθε δυσκολία θα τρέξουν σε σένα και είναι δύσκολος ο δρόμος σήμερα και για τα παιδιά.

Τα σκέφτηκα αυτά, ετούτο τον καιρό που κάποια εγγόνια μου μπήκαν στην εφηβεία. Στην εφηβεία από την οποία πίστευαν πως είχαν πια ξεμπλέξει και γλυτώσει.

Και αρχίσαμε ξανά, από την αρχή να κουβεντιάζουμε τα βάσανα του έρωτα, ή να προσπαθώ να ανασκευάσω την εφηβική βεβαιότητα πως “κανείς δεν με καταλαβαίνει”. Έπρεπε να στηρίξω τον άλλον που έχει την αγωνία των εισαγωγικών στο Πανεπιστήμιο, αυτή τη χρονιά. “Θα τα καταφέρω γιαγιά;”, όλο αγωνία ρώτησε, ερώτημα που το ‘χα ξανακούσει και από τα παιδιά μου.

“Το μωρό, μάνα, αρρώστησε· θα τα καταφέρει ο οργανισμός του να τα βγάλει πέρα;”.

Πηγαίνεις, έρχεσαι, πηγαινοέρχονται στο σπιτικό σου τα παιδιά σου. Δεν είναι εκείνα τα παιδικά πρόσωπα που ήξερες. Τώρα σχηματίστηκαν οι πρώτες -αδιόρατες βέβαια, αλλά σχηματισμένες -ρυτίδες, έγνοιας. Και όλοι αυτοί περιμένουν να τους ενισχύσεις την κλονισμένη αυτοπεποίθηση, περιμένουν όχι σοφίες, όχι ρετσέτες και αποφθέγματα. Περιμένουν να τους δώσεις την πίστη για την αξία του αγωνιζόμενου ανθρώπου.

Κάτω από την ίδια στέγη έρχονται να κουρνιάσουν όνειρα, φόβοι, αγωνίες και τις καινούργιας γενιάς.

Τι είπατε; Πώς μόλις μεγαλώσουν τα παιδιά σας ή όταν αποκατασταθούν θα ησυχάσετε;

Μα ετοιμαστείτε για μία ευλογημένη αλήθεια: “Γονιός για πάντα”! “Κάτω από την ίδια στέγη για πάντα”. Ευτυχώς!!!

πηγή

Η απάντηση μιας μητέρας παιδιού με σύνδρομο down σε κάποιον που αποκάλεσε το παιδί της άσχημο

Σχολίασε μια φωτογραφία στο instagram γράφοντας τη λέξη "ugly" και πήρε την παρακάτω απάντηση από την οργισμένη μητέρα.

Αγαπητέ @JusesCrustHD,

Από τότε που ξεκίνησα το blog για τον γιο μου Quinn και την αναπηρία του, ήξερα πως αυτή η μέρα θα έρθει. 

Είναι αρκετοί οι άνθρωποι που ενοχλούν στο διαδίκτυο γράφοντας κακόβουλα σχόλια με σκοπό τη διασκέδαση μέσα από την προσβολή (trolling). Κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία μιας οθόνης και την επιλογή ενός ψευδώνυμου η πρόθεσή τους είναι ξεκάθαρη, να γίνουν σκληροί και απάνθρωποι. 
Έχω γίνει μάρτυρας της επιθετικότητάς τους πολλές φορές στο παρελθόν. Για να είμαι ακριβής μετά από την πρόσφατη ληστεία που έγινε στον Οργανισμό του Συνδρόμου Down στο Houston όπου εκλάπη τεχνολογία αξίας $10,000 δεν υπήρχε έλλειψη κακόβουλων και αδαών σχολίων εκεί που αναφερόταν το περιστατικό. 
Ένας χρήστης αφήνοντας ένα κακόβουλο σχόλιο στο οποίο ουσιαστικά αναφέρθηκε στις ανεπαρκείς ικανότητες των ατόμων με σύνδρομο Down. 
Ένας άλλος ισχυρίστηκε πως το να σκορπάμε λεφτά για υπολογιστές σε ‘καθυστερημένους’ ανθρώπους ήταν χαζό ούτως ή άλλως και πως ο Οργανισμός άξιζε να τον ληστέψουν. 
Αυτά τα σχόλια, μολονότι είναι προσβλητικά, εξυπηρετούν απλά στο να προβάλλουν την άγνοια των ανθρώπων που είναι γεμάτοι από μίσος και που προφανώς δεν αξίζουν καθόλου από το χρόνο μου. Όταν τα διαβάζω παίρνω διάφορες γκριμάτσες, μετά όμως συνειδητοποιώ πως είναι λίγα αυτά που μπορούμε να κάνουμε για να πολεμήσουμε τη βλακεία τους. 

Όμως το προηγούμενο Σάββατο ο ίδιος μου ο γιος έγινε στόχος και αντί να είμαι εξαγριωμένη, θα δώσω μια συμβουλή στον άνθρωπο που μίλησε για το παιδί μου: Μην γίνεσαι αχρείος, θα γυρίσω για να σε κυνηγήσω.
Δεν θέλω να κάνω υποθέσεις για σένα, αλλά θεωρώ πως δεν έχεις ιδέα το πόσο ανήμποροι αισθάνονται οι γονείς όταν φροντίζουν ένα άρρωστο βρέφος με αναπνευστικά προβλήματα. 
Ο Quinn ήταν άρρωστος όλη την προηγούμενη εβδομάδα αλλά την Παρασκευή αισθάνθηκε πολύ καλύτερα. Αποφασίσαμε να κάτσουμε στην αυλή και να ‘ρουφήξουμε’ λίγο ήλιο μετά το σχολείο. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα σε αυτόν τον κόσμο που να συγκρίνονται με το να βλέπεις τον πρόσφατα άρρωστο γιο σου να λάμπει με ένα χαμόγελο! Και έτσι τον απαθανάτισα σε μερικές φωτογραφίες για να γιορτάσουμε την ανάρρωση. Έπειτα τις ανάρτησα στο Instagram με την ετικέτα #downsyndrome.Μ΄αρέσει να τις ξανακοιτάζω στον ελεύθερό μου χρόνο, γιατί αυτά τα παιδιά είναι αξιαγάπητα. Εσύ λοιπόν, JusesCrustHD σκέφτεσαι διαφορετικά, καθώς βλέποντας τη φωτογραφία του μωρού μου θεώρησες καλό να αφήσεις σαν σχόλιο μια απλή λέξη:
«Άσχημος.»
Το ότι βρίσκεις το παιδί μου άσχημο ίσως είναι ένα θέμα. Έχεις όμως το δικαίωμα να έχεις την άποψή σου. Το γεγονός όμως οτι σκόπιμα έψαξες την ετικέτα #downsyndrome για να βρεις φωτογραφίες και να προσβάλλεις (δυστυχώς ο γιος μου δεν είναι το μόνο θύμα της συμπεριφοράς σου, βρήκα κι άλλα δηλητηριώδη σχόλια σου) είναι παιδαριώδες και συνάμα στενάχωρο. Το προφίλ σου είναι γεμάτο από προσβλητικές αναρτήσεις και χοντροκομμένες δηλώσεις. 
Σε μια τέτοια φωτογραφία δε, που απεικονίζονται δυο παιδιά με σύνδρομοDown εσύ κρίνεις πως πρέπει να βάλεις το σχόλιο «νευρόσπαστα», νευριάζεις γιατί πολλοί, μα ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι επικαλούνται την προκατάληψή σου. Ισχυρίζεσαι πως ήταν ένα αστείο και πως οι άνθρωποι θα έπρεπε να χαλαρώσουν περισσότερο. Αλλά για ποιον λόγο να ψάχνεις σκόπιμα φωτογραφίες των παιδιών μας; Τί έχεις να πεις στο ότι μια όμορφη φωτογραφία του παιδιού μου αμαυρώθηκε από το μίσος σου; Αυτό δεν είναι αστείο. Είναι ηλεκτρονικός εκφοβισμός. Περιττό να πω πως ανέφερα το προφίλ σου.

Το γεγονός πως κάποιος μειώνει τον γιο μου, γιατί είναι διαφορετικός δε θα είναι και το τελευταίο. Δε θα είναι είναι η τελευταία φορά που κάποιος κάνει πλάκα εις βάρος του, αλλά να ψάχνεις ενεργά ανθρώπους για να τους κοροϊδέψεις είναι κάτι παραπάνω από άσπλαχνο. Είναι απάνθρωπο.

 Κατανοώ πως η πρόθεσή σου είναι να με δεις νευριασμένη με το ‘αστείο’ σου. Θα είμαι ειλικρινής. Είναι δύσκολο να μην νευριάσει κανείς με αυτό, αλλά δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να κουβαλήσει τέτοιο βάρος στους ώμους μου. Δεν μπορώ να επιτρέψω γενικά στον εαυτό μου να νιώθει ο,τιδήποτε άλλο εκτός από λύπη για ένα άτομο που δεν έχει ίχνος ευγένειας. Γιατί στο τέλος, εσύ θα βρεθείς προ των ευθυνών σου για τις επιλογές σου μια μέρα. Υπάρχουν λίγοι άνθρωποι που ανέχονται τέτοιου είδους βλακώδη νοοτροπία, και τελικά θα αντιμιλάς σε λάθος άνθρωπο. Υποθέτω πως ήδη ξέρεις πως δεν υπάρχει ανοχή σε αυτά που λες, γι’ αυτό και κρύβεσαι πίσω από ένα ψευδώνυμο.

Ένας Θεός ξέρει πόσοι σκληροί έφηβοι υπήρχαν στη δική μου εποχή: αγόρια που έβρισκαν ευχαρίστηση σε φάρσες και αστεία σε βάρος άλλων. Υπήρχαν μάλιστα μερικοί που στόχευσαν και εμένα, όμως εγώ έγινα πιο δυνατή και ώριμη μέσα από μια τέτοια κακομεταχείριση. Ίσως γι’ αυτό το προσπερνώ και είμαι πρόθυμη να το ξεχάσω.

Ξέρω πού κατέληξαν όλα αυτά τα παιδιά και πιστέψέ με δε θα ήθελα να είμαι εκεί. Σαν δασκάλα, έχω δει πολλά παιδιά σαν και εσένα να συγκρούονται και να καίγονται. Βγες έξω. Διάβασε ένα βιβλίο. Πες έναν καλό λόγο σε κάποιον. Και πιο σημαντικό: φώτισε τον εαυτό σου. Υπάρχει αρκετή σκληρότητα σε αυτόν τον κόσμο, και όποιος αξίζει τον σεβασμό μας πρέπει να μοχθεί για να κάνει αυτό το μέρος καλύτερο και όχι χειρότερο.

Εγώ απλά ελπίζω τα παιδιά μου να μάθουν να αφήνουν πίσω αδαή και κακόβουλα σχόλια και πράξεις και να συμπεριφέρονται στους άλλους με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Σε όλους μας αξίζει μια τέτοια συμπεριφορά, ακόμα και σε σένα.
Μια περήφανη μαμά!

Μετάφραση: Έφη Λαγωνίκα 

Πηγή μετάφρασης: www.diekdikw.gr/

http://hamomilaki.blogspot.gr

Αυτοί οι άνθρωποι, εφόσον έδιωξαν από τη ζωή τους τον πραγματικό Θεό, έβαλαν στη θέση του τα άστρα!

Μ.Μ: Γιατί η αστρολογία είναι σήμερα σε αυτήν την έξαρση , καθ '  ην στιγμήν η επιστήμη είναι στο απόγειό της;

π.Ι : Αυτό είναι η περιεργότατη ειρωνεία του θέματος. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν λύνονται όλα τα προβλήματα με την ψυχρή επιστήμη , ούτε με τα μαθηματικά , ούτε με τη φυσική , ούτε με τη χημεία , ούτε με τη μηχανική, ούτε με τίποτε από όλα αυτά. Δεν λύνονται έτσι οι υποθέσεις της ζωής!
Η ψυχή του ανθρώπου είναι πλασμένη – όπως έλεγε ο  Τερτυλλιανός-  « εκ φύσεως χριστιανή »  . Και πρέπει ως χριστιανή ψυχή , να τρέφεται με τον πραγματικό λόγο του Θεού. Όταν δεν τρέφουμε την ψυχή μας με τον πραγματικό λόγο του θεού , θα την τρέφουμε με τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας, της αθεΐας, της αρνήσεως. Όπως έκανε ο άσωτος της παραβολής.
 Επειδή ο σύγχρονος άνθρωπος γκρέμισε από το βάθρο της ψυχής του τον αληθινό Θεό, την πίστη στον αληθινό Θεό, το Δημιουργό του και Λυτρωτή του κόσμου, και δεν μπορεί να βάλει το μηδέν στη θέση Του  - όποιος λέει ότι βάζει το  μηδέν ψεύδεται. Δεν υπάρχει άνθρωπος πραγματικά μηδενιστής και πραγματικά άθεος - , βάζει μια άλλη θεότητα, είτε πολιτική λέγεται αυτή, είτε θέατρο λέγεται, είτε κινηματογράφος, είτε αθλητισμός… Οτιδήποτε άλλο βάζει στη θέση του Θεού και πάνω από τον Θεό. Αυτοί οι άνθρωποι, εφόσον έδιωξαν από τη ζωή τους τον πραγματικό Θεό, έβαλαν στη θέση του τα άστρα! Το κτίσμα, δηλαδή το φθαρτό και πεπερασμένο, στη θέση του Αφθάρτου και Απείρου Θεού. Και έτσι δεν καθορίζει πλέον τη ζωή τους ο Θεός, αλλά τα άστρα. Εκεί κατήντησαν! Ενώ τα άστρα δεν μπορούν να επηρεάσουν καθόλου την ανθρώπινη θέληση , την οποία ο Ίδιος ο Κύριος θέλησε να είναι ελεύθερη ακόμη και απέναντι στον Ίδιο ! ...

… Για το θέμα της αστρολογίας έχω να προσθέσω και το εξής: ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος , αποδεικνύεται από το μεγάλο αγώνα που γίνεται στην ψυχή κάθε ανθρώπου , όταν έχει να πάρει κάποια απόφαση. Αν ήμασταν αυστηρώς καθορισμένοι , αν εξηρτάτο δηλαδή η θέλησή μας από τα άστρα, δεν θα είχαμε αυτή τη φοβερή διελκυστίνδα κατά τη λήψη αποφάσεων, ούτε τύψεις συνειδήσεως όταν πράττουμε κάτι κακό , κάτι το αμαρτωλό, ούτε επαίνους από τη συνείδησή μας ,όταν πράττουμε κάτι καλό. Το ρομπότ δεν δέχεται ούτε επαίνους, ούτε ψόγους. Το ότι ο άνθρωπος αισθάνεται μέσα του και τον έπαινο και τον ψόγο, είναι απόδειξη ότι είναι ελεύθερος. Και ακριβώς ως ελεύθερο τον αντιμετώπισε ο Θεός και έθεσε μπροστά του τις « τιμωρίες » της κολάσεως και τις « αμοιβές » του παραδείσου…  ]

βιβλίο "ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ », εκδόσεις Τραυλός
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
πηγή

Είναι κατορθωτή σήμερα η εγκράτεια;

Ο ΑλέξανδροςΤσιριντάνης με τη δυνατή επιχειρηματολογία που τον διακρίνει τονίζει ότι η εγκράτεια είναι κατορθωτή, με τη βοήθεια του Χριστού βέβαια:
"Μα είναι δυνατή, είναι εφαρμόσιμη η γενετήσια αυτή ηθική, μάλιστα στον αιώνα μας και την κοινωνία μας;
Πολλοί σπεύδουν να δώσουν αρνητική απάντησι στο ερώτημα τούτο. Και ίσως να ‘χουν κάποιο δίκιο. Ή μάλλον, ασφαλώς έχουν δίκιο... με ορισμένες προϋποθέσεις... Η γενετήσια ηθική είναι ηθική αυτοκυριαρχίας. Και η αυτοκυριαρχία αυτή, σ' έναν τέτοιο τομέα σαν το σεξουαλικό, είναι δυνατή μόνο μέσα στο πλαίσιο μιας ανώτερης πνευματικής ζωής. Έξω από αυτήν δεν είναι, βέβαια, δυνατή.

Δεν είναι δυνατή η γενετήσια αυτοκυριαρχία, όταν τη ζωή δεν την βλέπης με ειλικρίνεια, όταν δεν ξεκαθαρίζης αν θα ζήσης σαν πνευματικός άνθρωπος ή σαν σαρκίο, όταν κάθε σαρκολατρική κατωτερότητα τη θέλης να την καμουφλάρης σαν ‘'ιδεολογία'', σαν υποταγή στην ‘'επιστήμη'', κτίζοντας τη ζωή σου πάνω στην ψευτιά.
Δεν είναι δυνατή η γενετήσια αυτοκυριαρχία, όταν δεν έχουμε μέσα μας ξεκαθαρίσει τι είναι ελευθερία, σαν προϋπόθεσι μιας ζωής ανθρώπινης στ' αλήθεια και φυσιολογικής. Ότι ελευθερία θα πη συ να είσαι ελεύθερος απέναντι στα ένστικτα, όχι τα ένστικτα να είναι ελεύθερα να σε οδηγούν όπου θέλουν, σε κάτι που είναι ξένο προς τον προορισμό τους.
Δεν είναι δυνατή η αυτοκυριαρχία, όταν δεν την ζητάμε στα σοβαρά, με συνέπεια, χτυπώντας αλύπητα σαν εχθρό μας - σαν τον χειρότερο εχθρό μας - κάθε τι που μας εμποδίζει στην αυτοκυριαρχία αυτή.
Δεν είναι δυνατή η ηθική της αυτοκυριαρχίας, όταν τη ζητάμε έξω από το πεδίο, όπου μπορεί να εκδηλωθή. Η ηθική της αυτοκυριαρχίας στην ολοκλήρωσί της είναι χριστιανική ηθική. Και ο χριστιανισμός δεν είναι δειγματολόγιο ηθικών αρχών, να διαλέξης όποια θέλεις. Είναι ένα ενιαίο, αδιάσπαστο, αδιαίρετο σύστημα ζωής. Ή το δέχεσαι, ή το απορρίπτεις. Με όλες τις συνέπειες και στη μια περίπτωση και στην άλλη.
Αν, όμως, το άτομο, ο νέος, η νέα, μπη ολοκληρωτικά, ειλικρινά, με συνέπεια μέσα στο χριστιανικό κανόνα ζωής;
Τότε... τότε η νίκη στην πάλη με ό,τι κατώτερο μέσα μας δεν είναι απλώς ‘'δυνατή''. Είναι πραγματικότητα. Στον πνευματικό στίβο ο αγώνας είναι νίκη. Ο αγωνιστής της ελευθερίας, της πνευματικής ελευθερίας, και μόνο με το να είναι αγωνιστής, είναι νικητής. Αυτό ισχύει και για τη γενετήσια ελευθερία, στην πνευματική της πλευρά.
Όσο για τη σωματική, τη φυσιολογική πλευρά, ο πνευματικός αγωνιστής - ο νικητής που νίκησε στον σπουδαιότερο τομέα, τον πνευματικό -, ας ξέρη και τούτο:
Ο Χριστιανισμός δεν δίνει μόνο εντολές. Δίνει δύναμη.
Και η δύναμη αυτή κάνει και το γενετήσιο ένστικτο, δύναμι άγια και δημιουργική. Όχι ανταγωνιστή, παρά σύμμαχο και βοηθό του ανθρώπου, ενισχυτή και οδηγητή του μέσα στη ζωή της χριστιανικής δημιουργίας, μέσα στον χριστιανικό γάμο, μέσα τη χριστιανική οικογένεια.
Όπως και σ' άλλους τομείς, έτσι κι εδώ, η χριστιανική ηθική ενώνει το φυσιολογικό με το υπερφυσικό, εναρμονίζει το βιολογικό με το πνευματικό, την εντολή με το φυσιολογικά σκόπιμο, το παράγγελμα με τη δύναμι για την εκτέλεσί του.
Και αν σήμερα, σε τούτο τον εικοστό αιώνα, ζούμε ακόμα σαν άνθρωποι ομαλοί, σαν κοινωνία κάπως ακόμα ανθρώπινη, σαν βιολογικοί οργανισμοί όχι ακόμα εκφυλισμένοι, αν υπάρχουμε ακόμα σαν κάποιος πολιτισμός, αν δεν πέσαμε ακόμα από τα πλάνα ονειροπολήματα εξωχριστιανικών ‘'υπερανθρώπων'' στην πραγματικότητα του υποκτήνους, αυτό οφείλεται στο ότι η ανθρωπότητα, αιώνες τώρα και γενεών γενεές, τη δοκίμασε τη θεία αυτή δύναμη και τη νιώθει ακόμα να ενεργή πάνω της, πάνω στην εκλεκτότερη μερίδα της.
Οφείλεται στο ότι η χριστιανική ηθική, και στον τομέα της γενετήσιας δημιουργικής λειτουργίας, δεν είναι μόνο δυνατότητα. Είναι πραγματικότητα.
Όπως πραγματικότητα είναι η ζωή. Η καθαρή, ανώτερη, πνευματική κυβερνημένη ζωή. Η ζωή, που είναι η μόνη άξια και φυσιολογική για τον άνθρωπο!".


περ. Ακτίνες, Απρ. 1946, 123

http://imverias.blogspot.gr/2014/07/blog-post_18.html

ΚΟΡΗ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ Η ΝΕΑ ΜΟΝΑΧΗ ΣΤΟ ΜΕΤΟΧΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ !

Μέσα σε κλίμα κατανύξεως σήμερα Κυριακή 20 Ιουλίου 2014 τελέσθηκε μετά την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία η κουρά της δόκιμης μοναχής Σοφίας Γαβρηιλίδου θυγατέρας τ.Υπουργού Γεωργίας Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος και τ. Υπουργού Υγείας της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Ανδρέου Γαβριηλίδου εις το Μετόχι της Κυψέλης του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας «Ιερός Ναός των Αγίων Αθανάσιου, Νικόλαου και Φωτίου» 
( Κρίσσης 58-60, Άνω Κυψέλη, Δεύτερη Στάση του τρόλεϊ μετά την πλατεία Κυψέλης-Είσοδος PARKING οδός Πυθίας).
Την κουρά τέλεσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γουινέας κ.κ Γεώργιος , Εκπρόσωπος εν Αθήναις της ΑΘΜ του Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ Θεοδώρου Β, ο οποίος έδωσε στην νέα Μοναχή το όνομα Θεοδώρα κατεντολή και επιλογή του Πατριάρχου μας. 
Στην Ακολουθία παρέστησαν πλήθος Κληρικών, αντιπροσωπείες άλλων Ιερών Μονών οι γονείς και οικογένεια εκ Κύπρου της νέας Μοναχής και μέγα πλήθος ευλαβών προσκυνητών. Τα νέα υπέροχα άμφια του Λειτουργού Μητροπολίτη κ.κ Γεωργίου είναι πρόσφατο Δώρο του Πατριάρχου μας Θεοδώρου Β΄ για τα Ονομαστήρια Του!!
Στο Ιερό παρίστατο συμπροσευχόμενος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ειρηνουπόλεως και Σεϋχελλών Νήσων κ.κ Δημήτριος. 
Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ακολούθησε Αρχιερατικό Μνημόσυνο για τα θύματα της Κυπριακής τραγωδίας της 20ης Ιουλίου 1974!
Κατά την διάρκεια της κουράς πλησίον της νέας μοναχής προσηύχετο και ο πνευματικός της πρεσβύτερος π. Γεώργιος Χρυσοστόμου που έχει εξοπλίσει την Μοναστική Αδελφότητα με άξια μέλη!!!
Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος μίλησε για την εκπλήρωση του ονείρου για την Μοναχή Θεοδώρα και σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο κ. Γεώργιος επεσήμανε ότι «σήμερα ζούμε μια εμπειρία Παραδείσου…..είναι ο Παράδεισος που ζει μια Μοναστική αδελφότητα, όταν λειτουργεί αυθεντικά, μέσα στην υπακοή, στην παρθενία και καθαρότητα, μέσα στην ακτημοσύνη και στην αγιότητα… ». 
Μετά την κουρά στον χώρο υποδοχής του Μετοχίου με την αγάπη και φροντίδα των μοναζουσών Χαριθέας και Μηναίδος παρατέθηκαν καφές, τσάι, βουτήματα αλμυρά και γλυκά εδέσματα.

ΠΗΓΗ

Η Οσία Μακρίνα,αδελφή του Μεγ.Βασιλείου-19 Ιουλίου

«Η οσία Μακρίνα, η οποία κοσμείτο από το κάλλος του σώματος και τους σεμνούς τρόπους, επρόκειτο να παντρευτεί κάποιον εξίσου σεμνό και ωραίο άνδρα. Όταν ακόμη ήταν μνηστευμένη, έφυγε από τη ζωή ο υποψήφιος άνδρας της, κι αυτή, ενώ πολλοί άλλοι τη ζητούσαν σε γάμο, απεφάσισε να ζήσει ως χήρα, χωρίς να έχει αποκτήσει πείρα και των ωραίων στιγμών του γάμου. Χωρίστηκε λοιπόν από κάθε κοσμική σχέση, ζούσε μαζί με τη μητέρα της, την αγία Εμμέλεια, αφιερωμένη στις θείες αρετές και ασχολουμένη σαν δεύτερη μητέρα, μια που ήταν και η πρώτη στην ηλικία, με την ανατροφή των μετά από αυτήν αδελφών της, εννέα τον αριθμό. Αφού έζησε με οσιακό τρόπο και με πνευματικές ασκήσεις, έφτασε στο τέλος της και εξεδήμησε προς τον Κύριον».

  Ο υμνογράφος της ακολουθίας της, ακολουθώντας πολλούς εκκλησιαστικούς άνδρες που την εγκωμίασαν για την αγιασμένη ζωή της, χρησιμοποιεί πράγματι και αυτός πολλούς επαίνους για την αγία. Ιδιαιτέρως στέκεται κανείς με προσοχή σ’ έναν ύμνο από την τρίτη ωδή του κανόνα της, ο οποίος σε λίγες γραμμές μάς δείχνει το πώς έφτασε η οσία σε μεγάλο πνευματικό ύψος, αλλά αποκαλύπτει ταυτόχρονα, με συνεσκιασμένο βεβαίως τρόπο, τη σοφία και το παιδαγωγικό ήθος της μητέρας της, Εμμέλειας. 

῾Αγιωσύνης, απαλών εξ ονύχων, επόθησας, οφθαλμοίς τε μητρικοίς τετηρημένη, διέμεινας, Μακρίνα, πανάφθορος και παναμώμητος». Δηλαδή: Πόθησες από μικρό παιδάκι την αγιωσύνη, και αφού σε πρόσεξαν οι μητρικοί οφθαλμοί, διατηρήθηκες πανάφθορη και πάναγνη, Μακρίνα. Ο υμνογράφος χρησιμοποιεί, όπως είπαμε, πολλούς επαίνους, κάτι που φαίνεται και στον παραπάνω ύμνο. Όχι απλώς η οσία υπήρξε άφθορη και αγνή, αλλά παν-άφθορη και παν-αμώμητη. Δηλαδή ο υμνογράφος φθάνει σε σημείο υπερβολής, αφού μόνον για την Παναγία, τη μητέρα του Κυρίου μας, λέγονται τέτοιες εκφράσεις. 

Ο υμνογράφος προφανώς λαμβάνει υπόψη του όχι μόνο την αγιασμένη ζωή της, αλλά και το γεγονός ότι υπήρξε κόρη μίας αγίας γυναίκας, της αγίας Εμμέλειας, εγγονή μίας εξίσου αγίας, της αγίας Μακρίνας, της γιαγιάς, μαθήτριας του αγίου Γρηγορίου του Νεοκαισαρείας του θαυματουργού, και αδελφή μεγάλων αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας, όπως του Μ. Βασιλείου και του αγ. Γρηγορίου Νύσσης. Ποιος δεν θα σκεφτόταν ότι ευρισκομένη η αγία σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με τέτοια μεγάλα αναστήματα – για τα οποία μάλιστα, όσον αφορά στα αδέλφια της, συνέβαλε και η ίδια αποφασιστικά στην ανατροφή τους – δεν θα βοηθείτο και η ίδια στον περαιτέρω αγιασμό της;

     Ο ύμνος όμως μας καθοδηγεί στην κατανόηση της πνευματικής της ανέλιξης: (1) Η οσία έφτασε σε τέτοιο ύψος αγιότητας και αγνότητας, λόγω καταρχάς του πόθου της για την αγιωσύνη, και μάλιστα «εξ απαλών ονύχων». Από μικρό παιδί ο νους και η καρδιά της ήταν στραμμένα προς τον Θεό. Η μητέρα της φρόντισε ιδιαιτέρως γι’ αυτό, ήδη από την εγκυμοσύνη της. Σαν να έριξε την πρωτοκόρη της, ευρισκομένη ακόμη σε εμβρυϊκή κατάσταση, στα χέρια του Χριστού. Κι είναι τούτο μία εικόνα που μας δείχνει ο υμνογράφος: «επ’ αυτώ (τω Χριστώ)γαρ από γαστρός, επερρίφης άμωμε». Με την αγία Μακρίνα φαίνεται πολύ καθαρά το πόση σημασία έχει η εκ νεότητος στροφή προς τον Θεό και πόσο ρόλο παίζει η μητέρα στη δημιουργία ενός «περιβάλλοντος», πριν ακόμη έλθει στον κόσμο το παιδί της. Ό,τι έλεγε και ο αγιασμένος γέροντας Πορφύριος, ο οποίος τόνιζε ιδιαιτέρως το ρόλο ακριβώς της μητέρας, που την καλούσε να προσεύχεται, να είναι ήρεμη, να μελετά τον λόγο του Θεού, ήδη από την εγκυμοσύνη της, προς χάρη ακριβώς του εμβρύου παιδιού της. «Το νιώθουν τα παιδάκια», έλεγε. «Τα ασφαλίζετε έτσι με τη χάρη του Θεού».

        (2) Εκείνο όμως που είναι εξίσου ή και περισσότερο από το παραπάνω σημαντικό, είναι η φράση του υμνογράφου «οφθαλμοίς τε μητρικοίς τετηρημένη». Η οσία Μακρίνα βεβαίως πόθησε, και για τους λόγους που είπαμε, την αγιωσύνη, τον ίδιο δηλαδή τον Χριστό ως νυμφίο της ψυχής της, αλλά και η μητέρα της Εμμέλεια, δεν έπαυσε να τη φροντίζει και να την παρακολουθεί διακριτικά και με αγάπη. Η επισήμανση του υμνογράφου είναι σαφής: η μητέρα δεν αφέθηκε στη χάρη μόνο του Θεού ή και στην καλή «πάστα» του παιδιού της. Προφανώς γνωρίζοντας την ανθρώπινη φύση και ξέροντας τους κινδύνους που υπάρχουν στην ανάπτυξη ενός παιδιού, λόγω και της πονηρίας του «αρχεκάκου διαβόλου» - άλλωστε «επί τα πονηρά έγκειται η διάνοια του ανθρώπου επιμελώς» κατά τη Γραφή – είχε την έγνοια της κόρης της. Την παρακολουθούσε, όχι όμως με τρόπο αδιάκριτο και παρεμβατικό, ώστε να δημιουργήσει αντίδραση και γογγυσμό στο παιδί της, αλλα με διάκριση και με αγάπη. Πώς το λέει ο υμνογράφος; «μητρικοίς οφθαλμοίς», δηλαδή με μάτια γεμάτα από αγάπη, όπως είναι τα μάτια μίας στοργικής μητέρας. Υποκλινόμαστε στο σημείο αυτό όχι στην οσία Μακρίνα, αλλά στη αγία Εμμέλεια, και καταλαβαίνουμε έτσι πολύ καλά, το πώς μία οικογένεια έφτασε στο σημείο να αναδείξει όχι ένα ή δύο, αλλά πολλούς αγίους. Διότι ακριβώς είχε και μία τέτοια μάνα!

ΠΗΓΗ

«Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της οικογενειακής ζωής-Γέροντας Παύλος

Ο Γέροντας συχνά άκουγε περί διαταράξεων των σχέσεων μεταξύ ανδρογύνων. Η κατάσταση αυτή οφείλεται στον εγωισμό και των δύο συζύγων που τυφλώνει τα μάτια της ψυχής, για να μη μπορούν να διακρίνουν, τι το ωφέλιμο και το σωστό.

 Ο γέροντας θυσίαζε την ησυχία του, προκειμένου να ενώσει κάποιο αντρόγυνο που βρισκόταν σε προχωρημένη κατάσταση προβληματικής συμβιώσεως, είτε ακόμα και στα πρόθυρα του διαζυγίου. Ο ίδιος έκαμνε και ολόκληρα ταξίδια, με μοναδικό σκοπό να ενώση διαταραγμένα ζευγάρια. Συνήθως προκαλούσε εκείνο το μέλος από το ανδρόγυνο που είχε περισσότερη πίστη κι ευαισθησία. Ο μακαριστός πατήρ διέθετε έναν άλλο τρόπο, για να ενώνη τους ανθρώπους. Με την καλωσύνη και την πλεονάζουσα αγάπη του παρείχε τις προϋποθέσεις, για μια εν ομονοία και ενότητι συμβίωση των ανδρογύνων.

Συνεβούλευε κάποιο πνευματικό του παιδί: «Θα κάνης θερμήν προσευχήν ο Κύριος να φωτίση,τον άνδρα σου και τα παιδιά σου, κράτησέ τους κοντά εις τον Κύριον και Θεόν μας… Προσεύχου, προσεύχου παιδί μου όσον δύνασαι! Δύσκολη εποχή διερχόμεθα!» . 

Συνεβούλευε κάποια πνευματική του κόρη: «Ακόμη Θα πρέπη με την καλωσύνην σου, τους καλούς σου τρόπους και με την προσευχήν σου να κερδίσης τα παιδιά σου, να πείσης τον μεγαλύτερο να ανέχεται τον μικρότερο αδελφό του, να τον συγχωρεί κι όχι να τον εκδικείται. Όχι «οδόντα αντί οδόντος» , αλλά απέραντη αγάπην προς τον μικρότερον αδελφόν. Να προσεύχεσαι δι’ αυτά (ενν. τα παιδιά), να τα κοινωνής τακτικά ανά δεκαπενθήμερον και με μίαν ημέραν νηστείας. Ούτως θα γίνη εθισμός εις τα παιδιά η Θεία Κοινωνία και μόνα τους μετά θα ζητούν Θείαν Μετάληψιν. Και κάθε εβδομάδα να κοινωνούν, ακόμη καλύτερον!» 

Συνεβούλευε κάποιο πνευματικό του παιδί: «Πίστευε εις την συμπαράσταση του Θεού και στήριξε σ’ Εκείνον την φροντίδα της διατροφής και συντηρήσεως του νέου καρπού σου. Να αποβλέπης εις τα στρουθία του ουρανού που ούτε σπέρνουν, ούτε θερίζουν και ο Πατήρ ημών ο ουράνιος τρέφει αυτά. «Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά » . 
Συμβούλευε κάποια μητέρα: «Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της οικογενειακής ζωής, μιμήσου τόσες άγιες οικογένειες και αναπαύου εις την εκτέλεσιν των μητρικών σου καθηκόντων» . 
Συνεβούλευε ο γέροντας τα ανδρόγυνα: «Τα παιδιά να τα κοινωνείτε τακτικά!» .

Απόσπασμα από το βιβλίο «Σύγχρονες Πατερικές Μορφές» 
Πνευματικές νουθεσίες από το νησί της Αποκαλύψεως Γέροντος Παύλου Νικηταρά 
του Πρεσβυτέρου Θεμιστοκλέους Στ.Χριστοδούλου 

Από τη συμπεριφορά μας στο τέλος μένει η σκληρότης μας

Συχνά ερωτούσαν τον Γέροντα με ενδιαφέρον να μας εξηγήση πώς ενεργούσε κατά τις περιπτώσεις εκείνες, όπου μικροαπατεώνες προσεπάθουν να αποσπάσουν διάφορα ποσά χρησιμοποιώντας πονηρά τεχνάσματα. Εκείνος φυσικά πολύ εύκολα με την οξύνοιά του αντελαμβάνετο τις πλεκτάνες, αλλά έπραττε το δέον.
- Φυσικά παιδί μου δίδω το βοήθημα, διότι δεν δύνασαι να παίζης με τη δυστυχία των πτωχών ανθρώπων. Δίδω ό,τι πρέπει ακόμη και εάν πρόκειται για επαγγελματία επαίτη. Εγώ κάνω το χρέος μου και ας κάνει εκείνος καλά με τον Θεό. Πόση δυστυχία πρέπει να έχη κανείς για να ζητά και να απλώνη το χέρι; Μόνο ο Θεός το γνωρίζει.
- Η σκληρότητά μας μένει σε αυτές τις περιπτώσεις σαν μια πικρή γεύσι εις τόσους φτωχούς αδελφούς μας.
Να ενθυμηθούμε τα λόγια του ιερού Χρυσοστόμου , ο οποίος μας παρατηρεί: «Άνθρωπε, για να δώσης μία μικρή βοήθεια θα πρέπει, άραγε, να αναζητήσης όλο το γενεαλογικό δένδρο του πτωχού και να μάθης όλα τα αίτια της δυστυχίας του;».
Πόσες φορές άραγε και εμείς δεν υποπίπτουμε εις αυτό το σκληρό και αδιάκριτο παράπτωμα! Ας παρέχουμε λοιπόν αυτό που πρέπει και ας αφήνουμε τις ανακριτικές διαδικασίες και τις αγένειες. Σίγουρα δεν θα επιθυμούσαμε να ευρεθούμε ποτέ εις την ίδια κατάστασι με τον συγκεκριμένο αδελφό μας.


Από το βιβλίο: «ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ του π. Επιφάνιου»
Αρχιμ. Ιεροθέου Αργύρη
Ιεροκήρυκος
ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΥΠΑΚΟΗ”

πηγή

Ευχές γέννησης παιδιού και Σαραντισμού

Πότε διαβάζονται οι ευχές. Υπάρχει μισή ευχή;

Με τη γέννηση του παιδιού πρέπει να κληθεί ο ιερέας (επειδή είναι δύσκολο στο Μαιευτήριο), όταν η μητέρα επιστρέψει στο σπίτι, ώστε με τις ευχές γέννησης που θα διαβάσει, να αγιασθεί και η μητέρα και το παιδί.

Διαβάζονται «αι ευχαί εις γυναίκα λεχώ τη πρώτη ημέρα της γεννήσεως του παιδιού αυτής». Εύχεται ο ιερέας να βάλει ο Κύριος και Θεός μας την χείρα Του την κραταιά, στη μητέρα και να της χαρίσει γρήγορη ανάρρωση από τον τοκετό, να της καθαρίσει κάθε ρύπο που άφησε η γέννα και να της ανακουφίσει τους πόνους που προκάλεσε ο επώδυνος τοκετός. Ζητάει επίσης την ευρωστία της ψυχής και του σώματος αυτής, όπως και την περιφρούρησή της από ζήλεια, φθόνο και βασκανία.

Δυστυχώς, από άγνοια, από κακή πληροφόρηση ή για να εξέλθουν πιο γρήγορα από το σπίτι, ζητούν από τον ιερέα να τους διαβάσει τη «μισή» ευχή στις είκοσι ημέρες, δηλαδή να γίνει μισοσαραντισμός. Μισή ευχή και μισοσαραντισμός δεν υπάρχει. Στο ευχολόγιο υπάρχει μόνο η ευχή της πρώτης ημέρας και του σαραντισμού, την 40η δηλαδή ημέρα από την γέννηση του παιδιού στον ιερό Ναό.

Πως και γιατί γίνεται ο Σαραντισμός

Όταν το νήπιο συμπληρώσει σαράντα ημέρες από τη γέννησή του, (όχι 39 ή 38), τότε οδηγείται από την μητέρα του να εκκλησιασθεί στο ναό του Κυρίου μας, δηλαδή να σαραντήσει όπως έγινε και με τον Κύριό μας υπό της μητρός Του.

Αποτελεί μια εκδήλωση ευγνωμοσύνης του ανθρώπου προς τον Θεό Δημιουργό του, που τον αξίωσε να γίνει συνδημιουργός Του.

Ο ιερέας λαμβάνει μετά τις ευχές το βρέφος στην αγκαλιά του, το οδηγεί έμπροσθεν του Ιερού Βήματος λέγοντας μερικές ευχές. Τα βρέφη ως «άγια» δύνανται να εισαχθούν στα «Άγια των Αγίων». Όμως η Εκκλησία μας εισάγει μόνο τα άρρενα τέκνα επειδή μόνο αυτά μπορούν να γίνουν κληρικοί.

Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Γεωργίου Καλπούζου 

«ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

- Αυτονόητα αλλά τόσο άγνωστα θέματα», Εκδόσεις ΦΩΤΟΔΟΤΕΣ σελ. 102-103

πηγή

Άγιος Πορφύριος: Ποτέ δεν θα της μιλήσεις για νηστεία.

Κάτι, πού μου έκανε συγκλονιστική εντύπωση, όταν το άκουσα, άφορα στο θέμα της νηστείας.
Επρόκειτο για ένα ζεύγος νεόνυμφων. Ό σύζυγος συνήθιζε να τηρεί τίς Νηστείες, ενώ ή σύζυγος, εκ της οικογενειακής της παραδόσεως, δεν νήστευε. Δεν ήταν αρνήτρια, αλλά απλώς, έτσι ήταν συνηθισμένη.

Όταν έθεσαν το θέμα αυτό στο Γέροντα Πορφύριο, εκείνος συμβούλευσε το σύζυγο ως έξης: «Εσύ θα νηστεύεις, όπως μέχρι τώρα. Άλλα στη γυναίκα σου ποτέ δε θα μιλήσεις για νηστεία Καί στις περιόδους της νηστείας το ψυγείο θα το έχεις πάντοτε γεμάτο τρόφιμα. Ή γυναίκα σου ας τρώει εσύ να κάνεις τίς νηστείες σου».
Καί πράγματι, όπως μετά ομολογούσε αυτό το ανδρόγυνο, ήρθε ό καιρός πού, τηρώντας τη συμβουλή εκείνη του Γέροντος Πορφυρίου, άρχισε πλέον καί ή σύζυγος, ή οποία ήταν καλοπροαίρετος άνθρωπος, να συγκλίνει καί να συμπορεύεται μετά του συζύγου της καί στο θέμα της νηστείας.
πηγή

"The Sick Man" by Vasili Maximov

"The Sick Man" by Vasili Maximov (1881), ''Ο άρρωστος άνδρας''του Βασιλείου Μαξίμωβ

Η σύζυγος προσεύχεται για τον άντρα της μπροστά στο εικονοστάσι του σπιτιού.Ο πίνακας βρίσκεται στην Μόσχα στην Γκαλλερύ Τετριακώβ

Η Αγία Γολινδοὺχ Η Περσίδα που μετονομάστηκε Μαρία-13 Ιουλίου

Ἡ Ἁγία αὐτὴ ἦταν ἀπὸ τὴν Περσία στὰ χρόνια τοῦ βασιλιὰ τῶν Περσῶν Χοσρόη καὶ τῶν Ρωμαίων Μαυρικίου (582 – 602).

Εἰδωλολάτρισσα στὴ ἀρχή, μετὰ ἀπὸ κάποια ὀπτασία ποὺ εἶδε, μεταστράφηκε στὸν χριστιανισμὸ καὶ ὅταν βαπτίστηκε πῆρε τὸ ὄνομα Μαρία. Ὁ ἄνδρας της, τὴν κατήγγειλε στὸν Χοσρόη, ποὺ τὴν ἐξόρισε σὲ κάποιο φρούριο, τῆς Λήθης ὀνομαζόμενο, ὅπου ἔμεινε κλεισμένη γιὰ 18 ὁλόκληρα χρόνια. Ἔπειτα, ἐπειδὴ ἀρνήθηκε νὰ ἀλλαξοπιστήσει, ὑπέστη πολλὰ καὶ διάφορα μαρτύρια.

Ὅταν ἀπαλλάχτηκε ἀπ’ αὐτά, ἐπισκέφθηκε τὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου μόνασε σὲ κάποιο μοναστῆρι. Μὲ ὑπόδειξη τοῦ Πατριάρχη Ἱεροσολύμων, ξεκίνησε γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη, προκειμένου νὰ εὐχηθεῖ ὑπὲρ τῶν βασιλέων.

Πέθανε ὅμως στὸ δρόμο μεταξὺ τοῦ Νιτζιβίου καὶ τῆς Δαρᾶς μέσα στὸν εὐκτήριο οἶκο τοῦ ἁγίου Σεργίου, ἐνῷ προσευχόταν.
Στὸν Πατμιακὸ Κώδικα 266 λέγεται, ὅτι τὸ μαρτύριο τῆς συνέγραψε ὁ Εὐστράτιος πρεσβύτερος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος ἔγραψε καὶ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου Εὐτυχίου.

Όταν αρχίζει κανείς από μικρός την πνευματική ζωή...(Γέροντας Παίσιος)

Όταν αρχίσει κανείς από μικρός την πνευματική ζωή, αυτός κάνει την πιό χαρούμενη ζωή. Αποκτάει καλές συνήθειες και συνεχίζει έτσι μαζί με τον Χριστό.

Γέροντας Παΐσιος.

πηγή

Γιατί στην τελετή του Γάμου μνημονεύεται ο Άγιος Προκόπιος;

Ο άγιος Προκόπιος παρουσιάζεται κατά το όνομα του, ως τρόπον τινά η ενσάρκωση της προκοπής και ευχή για προκοπή. Ότι λέγεται με λόγια στην τελευταία ευχή ευλογίας.

“Ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνέυμα, η Παναγία Τριάς…παράσχοι υμίν…προκοπήν βίου και πίστεως…”, λέγεται στην απόλυση με ένα εποπτικότερο και λαϊκότερο τρόπο, με την μνημόνευση της Προκοπής του αγίου.

Μας ξενίζει ίσως το λαϊκότροπο του πράγματος, αλλά η θεία λατρεία δεν είναι αμέτοχη του λαϊκού αυτού στοιχείου. Δεν προορίζεται μόνον για τους λογίους, αλλά και για τον πολύ λαό του Θεού. Υπάρχει περιθώριο να το δουν οι λογιότεροι με περισσότερη συμπάθεια και κατανόηση.

Εξ άλλου η περίπτωση του αγίου Προκοπίου είναι ιδιάζουσα και και ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Κατά το συναξάριο του, το όνομα “Προκόπιος” του ΄δωσε ο Κύριος κατά την εμφάνιση Του σ’αυτόν κατά την διάρκεια του μαρτυρίου του:”Ουκ ετι συ Νεανίας (αυτό ήταν το όνομα του μάρτυρος), αλλά Προκόπιος έτη φερωνύμος καλούμενος. Ίσχυε τοιγαρούν και ανδρίζου, προκόπτων γαρ προκόψεις…”

Από τους ιερούς υμνογράφους εγκωμιάζεται ως “προκόπτων εν Θεώ” (δοξαστικό αίνων) ή “τη πίστει προκόπτων” (κοντάκιο-οίκος) ή “φερωνύμος προκόπτων” (εξαποστειλάριο). Στο πρώτο δε ιδιόμελο των στιχηρών των αίνων, χαρακτηριστικά συσχετίζεται προς την προκοπή των πιστών:”ως προκόπτων εν Θεώ, πάντας πρέσβευε, αθλοφόρε, προκόπτειν εν αυτή…εν θεαρέστοις οδοίς και θείαις πράξεσιν ευαρεστούντας αυτώ” Ειδικά δηλαδή στο να θεωρηθεί ο άγιος Προκόπιος ταυτόσημος με την προκοπή συντρέχουν όλοι οι ανωτέρω λόγοι: το όνομα του, το συναξάριο του, η λαϊκή ευσέβεια και η ιερή υμνογραφία…

Ι.Μ. Φουντούλη: “Απαντήσεις εις Λειτουργικάς Απορίας”

ΠΗΓΗ/ Το είδα  ΕΔΩ

Ψυχαναγκασμός: Η μανία με την καθαριότητα στο σπίτι

Η γυναίκα που ασχολείται ψυχαναγκαστικά με την καθαριότητα δεν συνειδητοποιεί το πλήθος των ψυχικών μικροβίων που καλλιεργεί στην καθημερινή ζωή της οικογένειας.

Τη στιγμή που διαμαρτύρεται για το ρόλο της ως υπηρέτριας που πιστοποιείται από τη συνεχή της ενασχόληση με τον καθαρισμό του σπιτιού, δεν συνειδητοποιεί ότι έχει γίνει ένας δικτάτορας που ενοχοποιεί τη ζωή.

Θεωρεί ότι ταλαιπωρείται εξαιτίας των παιδιών της και δεν συνειδητοποιεί ότι αυτή τα ταλαιπωρεί αφόρητα με το να τους στερεί το δικαίωμα να είναι φυσιολογικά παιδιά και όχι προγραμματισμένα ρομπότ. Αναπτύσσει μια αυτιστική στάση κατά την οποία τα άψυχα αντικείμενα του σπιτιού έχουν την προτεραιότητα έναντι των έμψυχων όντων.

Με αυτόν τον τρόπο παραιτείται από το δικαίωμά της να είναι η οικοδέσποινα που δημιουργεί το θερμό κλίμα του σπιτικού και περιορίζεται στο να είναι ο φύλακας του άψυχου σπιτιού.

Η μητέρα που ασχολείται διαρκώς με την καθαριότητα και βρίσκεται σε διαρκή διαμάχη με τα παιδιά της δεν συνειδητοποιεί ότι το σπίτι κατοικείται από ζωντανές υπάρξεις. Δε θέλει να σκέφτεται ότι πολλές μητέρες παραπληγικών παιδιών θα ευχόντουσαν να μπορούσαν τα παιδιά τους να αναστατώσουν το σπίτι.

Η γυναίκα που ασχολείται ψυχαναγκαστικά με την καθαριότητα του σπιτιού οργισμένα καταστρέφει την θηλυκότητά της και αποκαμωμένη δεν έχει ενέργεια για το θαύμα του έρωτα.

Εκείνος που εκνευρίζεται με τους άλλους που δεν τηρούν τους κανόνες της καθαριότητας τους οποίους ο ίδιος έχει θέσει δεν συνειδητοποιεί ότι στην πραγματικότητα και αυτός θα προτιμούσε να δραπετεύσει από την πεντακάθαρη φυλακή του. Γι αυτό οργίζεται με εκείνους που το τολμούν. Άλλωστε αυτό που θέλει να τακτοποιήσει δεν είναι οι ακάθαρτες επιφάνειες αλλά οι ακάθαρτες σκέψεις που ως λογισμοί της λένε ότι με κάτι άλλο θα ήθελε να ασχοληθεί.

Οι μητέρες αυτές θυμίζουν εκείνα τα παιδιά που ασταμάτητα διαβάζουν προκειμένου να είναι συνεπείς μαθητές μαθητές στις σχολικές υποχρεώσεις. Φθονούν τους συμμαθητές τους που παίζουν ξέγνοιαστοι και εύχονται να προκύψει μια αιφνιδιαστική εξέταση για να τιμωρηθούν.

Είναι όπως εκείνοι που στο φαγητό τους αφήνουν για το τέλος αυτό που τους αρέσει περισσότερο αλλά με ζήλεια και αγωνία παρατηρούν ότι οι άλλοι ήδη ευχαριστιούνται το δικό τους.

Επομένως μια γυναίκα που ασχολείται διαρκώς με τις οικιακές εργασίες κατά τρόπο εξουθενωτικό για την ίδια και βασανιστικό για τους οικείους της καλό θα είναι να αναρωτηθεί. Τι θα έκανε αν ήταν ελεύθερη να ασχοληθεί όχι με ό, τι πρέπει αλλά με ό, τι θα ήθελε;

Τότε πιθανόν να αναστατωνόταν συνειδητοποιώντας ότι έχει ξεχάσει να επιθυμεί. Πιθανώς όμως να ζούσε τον αναστάσιμο ξεσηκωμό και τη γλυκιά αναστάτωση από το ανοιξιάτικο ξύπνημα της ζωής της. Τότε θα μπορούσε πιθανόν να συνειδητοποιήσει ότι η δική της ελευθερία δεν θα οδηγούσε στη διάλυση της οικογένειάς της αλλά στην απελευθέρωση όλων των μελών της από τις πνιγηρές υποχρεώσεις και στην ανάδειξη των δημιουργικών τους ικανοτήτων.

Πηγή/Το είδα ΕΔΩ

Ποιὸς ἀγαπάει ἀληθινὰ σήμερα;

Συνέντευξη μὲ τὸν Καθηγητὴ κ. Ἠλία Βουλγαράκη

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πολὺ συχνὰ χρησιμοποιοῦμε τὴ λέξη ἀγάπη στὴν καθημερινή μας ζωή. Τί ἀκριβῶς ἐννοοῦμε;

ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗΣ: Δὲν μπορεῖ κανεὶς ν' ἀπαντήσει εὔκολα στὸ ἐρώτημά σας, γιατί δὲν νομίζω ὅτι ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν ἀνθρώπων ὑπάρχει ἕνας ἑνιαῖος τρόπος ποὺ ἀντιλαμβάνονται τὴν ἀγάπη. Βλέπουμε συχνὰ νὰ χρησιμοποιεῖται ἡ λέξη μὲ τόσο διαφορετικὰ νοήματα. Ἀπὸ τὸ «κάνω ἀγάπη» ποὺ μπορεῖ νὰ δηλώνει ἀκόμη καὶ μία ἀνέραστη σωματικὴ ἐπαφή, ὥς τὴν ἀγάπη σὰν βαθειὰ κοινωνία ἑνὸς ζευγαριοῦ γερόντων, ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔχει κίνητρο τὸ συμφέρον, ἔστω κι ἂν δὲν τὸ συνειδητοποιοῦμε, ὥς τὴν ἀγάπη ποὺ εἶναι ὁλοκληρωτικὴ ἀφοσίωση, ἀπὸ τὴν ἀγάπη στὸ Θεὸ γιὰ νὰ εἰσπράξουμε μία ἐλπίζομενη ἀνταπόδοση, ὥς τὴν ἀγάπη ποὺ εἶναι ἕνα καθολικὸ δόσιμο τοῦ ἑαυτοῦ μας σ' Αὐτόν, ὑπάρχει τεράστια διαφορά. Συνήθως οἱ ἄνθρωποι συλλογιοῦνται, ζοῦν καὶ μιλοῦν γιὰ τὴν ἀγάπη, βλέποντας μόνο μία της πλευρά, δηλαδὴ μὲ τρόπο ἀποσπασματικό. Ἄλλοτε τὴ βιώνουν ἀρρωστημένα, σὲ μορφὲς ποὺ ἀνήκουν στὴν παθολογία της. Κάποτε, καὶ δὲν εἶναι αὐτὸ καθόλου σπάνιο, τὴ ζοῦν μέσα στὴν πλήρη ἄρνησή της, ποὺ δὲν εἶναι τὸ μίσος ὅπως συνήθως πιστεύουμε, ἀλλὰ ὁ ἐγωισμός.

ΕΡΩΤ.: Σύμφωνα μὲ τὴ χριστιανικὴ θρησκεία, ποιὰ εἶναι ἡ σωστὴ ἔννοια τῆς ἀγάπης;

ΒΟΥΛ: Ἡ χριστιανικὴ θρησκεία δέχεται ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι καθολικὸ φαινόμενο, ποὺ δὲν ἀπαντιέται μόνο στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ σ' αὐτὰ τὰ ζῶα. Δέχεται ἀκόμη ὅτι ὁλόκληρο τὸ σύμπαν εἶναι δημιουργημένο ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ ὅτι λειτουργεῖ, στὴν πιὸ βαθειά του δομή, σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους της. Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ ἄξονας γύρω ἀπὸ τὸν ὁποῖο περιστρέφεται ὁλόκληρος ὁ κόσμος. Ἀκόμη καὶ τὸ κακό, ὅσο κι ἂν φανεῖ αὐτὸ ποὺ λέγω τολμηρό, ὑπακούει στὸ νόμο τῆς ἀγάπης. Κανεὶς δὲν κάνει τὸ κακὸ χωρὶς νὰ ἀποβλέπει στὸ προσωπικό του καλό, δηλαδὴ ἀπὸ μία κίνηση ἀγάπης γιὰ τὸν ἑαυτό του, ὅσο κι ἂν ἡ ἀγάπη αὐτὴ εἶναι διαστροφή. Ἡ χριστιανικὴ θρησκεία δέχεται, ὅτι τὸ ἀληθινὸ νόημα τῆς πραγματικῆς καὶ σωστῆς ἀγάπης βρίσκεται στὸ Θεό. Ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης τὸ λέγει αὐτό, ὅταν σὲ μία ἐπιστολὴ του γράφει: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστὶ» (Α' Ἰωαν. Δ' 8). Ἡ ἴδια ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη αὐτὴ τοῦ Θεοῦ φανερώθηκε καὶ φανερώνεται μὲ πολλοὺς τρόπους. Ὁ πιὸ μεγαλειώδης εἶναι ἡ ἀπόφασή Του νὰ στείλει τὸν Υἱόν του στὴ γῆ, ποὺ γίνεται ἄνθρωπος ὅπως καὶ μεῖς, θυσιάζεται, μὲ μοναδικὸ σκοπὸ νὰ σώσει ὅλους τους ἀνθρώπους. Αὐτὴ ἡ ἀνεπανάληπτη χειρονομία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ μᾶς διδάσκει, ὅτι ἡ ἀγάπη, στὸ πιὸ βαθύ της νόημα, εἶναι μία ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, μία πορεία πρὸς τὸν ἄλλο.

ΕΡΩΤ.: Θὰ λέγαμε, λοιπόν, πὼς ἡ δυσκολία στὴν ἐπικοινωνία μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, ποὺ τὴν αἰσθανόμαστε τόσο ἔντονα, ἔχει σχέση μὲ τὴν ἔλλειψη χριστιανικῆς ἀγάπης;

BΟΥΛ.: Δὲν ἔχω καμμιὰ ἀμφιβολία πάνω σ' αὐτό. Ἡ ἔλλειψη ἀγάπης ἤ καλύτερα ἡ διαστροφή της, ποὺ εἶναι ὁ ἐγωισμός, εἶναι ἡ αἰτία τοῦ κάκου. Ὁ ἐγωισμὸς εἶναι μία μορφὴ ἀγάπης μὲ ἀνάδρομη κατεύθυνση. Ἀντὶ νὰ πορεύεται πρὸς τὸν ἄλλο, ἀναδιπλώνεται στὸν ἑαυτό της. Ἀντὶ νὰ ὁδηγεῖται σὲ μία ἕνωση μὲ τὸν ἄλλο, καταλήγει στὴ διάστροφη μορφή της, τὴν αὐτοένωση, δηλαδὴ τὴ μόνωση. Ἀντὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ προσφέρεται στὸν ἄλλο γιὰ νὰ χαρεῖ μαζί του τὴν ὀμορφιὰ τῆς ἐπικοινωνίας, ἐκμεταλλεύεται τὸν ἄλλο γιὰ νὰ φτάσει στὴν πλήρη διάσπαση καὶ στὴ μοναξιά. Πολὺ φοβοῦμαι, ὅτι αὐτὴ ἡ μοναξιὰ εἶναι ἡ ἀρρώστια τοῦ αἰώνα μας, τὸ μεγάλο τίμημα ποὺ πληρώνουμε γιατί ἀρνηθήκαμε τὴ χριστιανικὴ ἀγάπη. Κάτι ἐκκλησιαστικὰ κείμενα περιγράφουν τὴν κόλαση σὰν ἕνα τόπο ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ εἶναι μαζί, ἀλλὰ θὰ στέκονται πλάτη μὲ πλάτη, δηλαδὴ δὲν θὰ μποροῦν νὰ κυττάζονται στὸ πρόσωπο, δὲν θὰ μποροῦν νὰ ἐπικοινωνοῦν. Πολὺ φοβοῦμαι ὅτι ἡ μορφὴ αὐτῆς τῆς κολάσεως δὲν μᾶς εἶναι ἄγνωστη.

ΕΡΩΤ.: Ποιὰ εἶναι ἡ σχέση μεταξὺ ἀγάπης καὶ εὐτυχίας;

BOΥΛ.: Ἡ καθημερινή μας πείρα μᾶς μιλάει γι' αὐτό. Ὅσοι, γιὰ κάποιο λόγο νοιώθουν τὸ ὄμορφο αὐτὸ συναίσθημα, καὶ ἔρχονται ἀρκετὲς στιγμὲς ποὺ σχεδὸν ὅλοι τὸ νοιώθουμε εἴτε στὸν ἀληθινὸ ἔρωτα, εἴτε στὴ μητρότητα, εἴτε στὴν πραγματικὴ φιλία, ξέρουμε ὅτι μᾶς γεμίζει χαρά. Κι εἶναι φυσικὸ αὐτὸ γιατί ὁ ἄνθρωπος στὴν οὐσία του εἶναι πλασμένος νὰ ἐπικοινωνεῖ κι ἡ ἀληθινὴ ἐπικοινωνία γίνεται, ὅπως εἴδαμε, μόνο μὲ τὴν ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη σοῦ σπάει τὰ δεσμὰ τῆς μοναξιᾶς ὅπου σ' ἔκλεισε ὁ ἐγωισμός, σὲ κάνει νὰ λειτουργεῖς καὶ πάλι σωστά, σύμφωνα μὲ τὸν ἀληθινὸ προορισμό σου, σὲ φέρνει σὲ ταυτότητα μὲ τὸν ἀληθινό σου ἑαυτό. Κάθε ὅμως μηχάνημα ἤ κάθε ὄργανο ποὺ λειτουργεῖ σωστὰ καὶ σύμφωνα μὲ τὸν προορισμὸ του εἶναι γαλήνιο. Ἡ γαλήνη αὐτὴ στὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ εὐτυχία. Κι ἐδῶ πρέπει νὰ προσθέσουμε κάτι ἄλλο. Ὅσο ἡ ἀγάπη αὐτὴ ξεμακραίνει ἀπὸ τὸν ἐγωισμό, ὅσο, δηλαδή, γίνεται πιὸ σωστὴ καὶ πιὸ ἀληθινή, τόσο πιὸ ὁλοκληρωτικὰ ζεῖ ὁ ἄνθρωπος τὴν εὐτυχία.

ΕΡΩΤ.; Μπορεῖτε νὰ μᾶς ἀναφέρετε ἕνα παράδειγμα χριστιανικῆς ἀγάπης;

BOYΛ.: Τὰ παραδείγματα εἶναι ἄφθονα, ἔτσι ποὺ νὰ μὴν ξέρει κανεὶς πιὸ νὰ πρωτοδιαλέξει. Προτιμῶ, χωρὶς νὰ φύγω ἀπὸ τὸ ἐρώτημά σας, νὰ σᾶς πῶ ὅτι καὶ σ' αὐτὴ τὴ χριστιανικὴ ἀγάπη ὑπάρχουν σκαλοπάτια, φέρνω ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὴ διδασκαλία ἑνὸς ἁγίου, ποὺ προχώρησε πολὺ στὴν ἀγάπη. Ξέρω ὅτι τὰ λεγόμενά του πολλοὺς θὰ ξαφνιάσουν, ἄλλους θὰ ἀναστατώσουν κι ἄλλους θὰ ἐξοργίσουν. Εἶναι ὅμως ταυτόχρονα σίγουρο, ὅτι πολλοὺς ἄλλους θὰ τοὺς ὑποψιάσουν, τὸ λιγότερο, γιὰ τὸ πόσο μακριὰ μπορεῖ νὰ φτάσει κανεὶς μὲ τὴν ἀγάπη. Λέγει. λοιπόν, ὁ ἅγιος Δωρόθεος γιὰ τὶς διαφορετικὲς περιπτώσεις συμπεριφορᾶς μὲ ἀγάπη ἀπέναντι σὲ μία προσβολή, ποὺ γίνεται σ' ἕναν ἄνθρωπο. Ὁ πρῶτος δὲν θέλει νὰ ἀντιμιλήσει, ἀλλὰ ἡ συνήθεια τὸν παρασύρει. Ἕνας ἄλλος μὲ περισσότερη ἀγάπη ἀγωνίζεται νὰ μὴν πεῖ τίποτε, ἀλλὰ στενοχωριέται γιὰ τὴν προσβολή. Ἄλλος πιὸ τέλειος δὲν στενοχωριέται γιὰ τὴν προσβολὴ ἀλλὰ γιατί δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ὑποφέρει. Ἄλλος πάλι δὲν προσέχει τὴν προσβολή, ἀλλὰ λυπᾶται γιὰ τὴν ταραχὴ τοῦ ἄλλου. Τέλος ἕνας ἀκόμη πιὸ προχωρημένος στὴν ἀγάπη ἀναζητεῖ νὰ βρεῖ μέσα του τὸ ποσοστὸ τῆς εὐθύνης του γιὰ τὴν ταραχὴ ποὺ δοκιμάζει αὐτὸς ποὺ τὸν πρόσβαλε.

ΕΡΩΤ.: Κι ὅμως πολλὲς φορὲς ἀκοῦμε νὰ λένε ὅτι ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη εἶναι μία ἀδυναμία.

BOYΛ: Τὸ ἔχω κι ἐγὼ ἀκουστά, ἀλλὰ δὲν συμφωνῶ. Εἶναι δυνατὸ νὰ χαρακτηρίζουμε ὡς ἀδυναμία τὴ σωστὴ λειτουργία ἑνὸς ὀργάνου; Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀδυναμία τὸ νὰ ζεῖ ὁ ἄνθρωπος σύμφωνα μὲ τὸν προορισμό του. Ἀντίθετα, ἀδυναμία εἶναι ἡ δυσλειτουργία, μὲ ἄλλα λόγια τὸ ἄγχος, ποὺ φέρνει μὲ τὴ σειρὰ του τὰ δῶρα τοῦ σημερινοῦ μας ἀνέραστου πολιτισμοῦ, δηλαδὴ τὶς ψυχώσεις καὶ τὶς νευρώσεις. Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ δὲν εἶναι τὸ θύμα. Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη δὲν εἶναι μία συνεχὴς ὑποχώρηση. Ἡ ἀγάπη εἶναι μία βαθειὰ δύναμη, ποὺ πηγάζει ἀπὸ μία ἐσωτερικὴ ἰσορροπία. Ἡ δύναμη αὐτῆς τῆς ἀγάπης σοῦ διώχνει τὸ φόβο ἀπὸ τὴ ζωή σου. Ἔχεις δεῖ κανένα νὰ φοβᾶται αὐτὸν ποὺ ἀγαπᾶ; Ἡ ἀγάπη σου δίνει ἀκόμα μία εὐεργετικὴ ὑπεροχή. Αὐτὸ σὲ ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν εὐθιξία, ποὺ εἶναι τόσο συνηθισμένο φαινόμενο στοὺς ἀδύνατους.

ΕΡΩΤ.: Θὰ λέγαμε ὅτι τὸ συναίσθημα τῆς ἀγάπης ἐκφράζεται εὐκολώτερα καὶ πιὸ ὁλοκληρωμένα στὸν ἔρωτα;

ΒΟΥΛ.: Ὅσο κι ἂν μπορεῖ νὰ σᾶς ξαφνιάσει αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ, εἶναι πάντως ἀλήθεια ὅτι στὰ συγγράμματα τῶν ἀρχαίων ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων χρησιμοποιεῖται πολὺ συχνὰ ἡ λέξη ἔρωτας ἀντὶ γιὰ τὴ λέξη ἀγάπη. Ἕνας μεγάλος ἀσκητής, ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακας, ἔφτασε νὰ πεῖ (καὶ δὲν εἶναι μόνο αὐτὸς ποὺ τὸ εἶπε), ὅτι ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη στὸ Θεὸ πρέπει νὰ μοιάζει μὲ τὴν μανιασμένη ἀγάπη τοῦ ἐραστῆ γιὰ τὴν ἐρωμένη του. Ταυτόχρονα, ὅμως οἱ ἴδιοι συγγραφεῖς διακρίνουν τὸν ἔρωτα ἀπὸ τὴν ἀγάπη. Ὁ ἔρωτας ἀναφέρεται καὶ ἀφορᾶ δύο πρόσωπα, ἐνῶ ἡ ἀγάπη εἶναι κάτι πολὺ πιὸ γενικό. Ἄν, συνήθως, χρησιμοποιοῦμε τὸν ἔρωτα γιὰ νὰ πάρουμε μία εἰκόνα τῆς ἀγάπης, εἶναι ἐξίσου ἀλήθεια, ὅτι ὁ ἔρωτας εἶναι στὴν οὐσία του κάτι τὸ πιὸ μερικὸ ἀπὸ τὴν ἀγάπη, ὄχι μόνο σὲ ἔκταση, ἀλλὰ καὶ σὲ ποιότητα. Πολλὲς φορὲς στὸν ἔρωτα ἀγαπᾶμε ἀποσπασματικά. Ὁ ἔρωτας δὲν μπορεῖ νὰ καλύψει ὅλες τὶς περιπτώσεις ἀγάπης, ὅπως τὸν γεμάτο ἀμοιβαία ἀφοσίωση δεσμὸ ἑνὸς γεροντικοῦ ζευγαριοῦ, τὴν ἁπαλὴ ἐμπιστοσύνη τοῦ μικροῦ παιδιοῦ στοὺς γονεῖς του, τὴν ὄμορφη σχέση ποὺ δημιουργεῖ ἡ φιλία. Μεγάλο πράγμα ὁ ἔρωτας στὴ στεγνὴ ἀπὸ συναισθήματα ἐποχή μας, δὲν νομίζω, ὅμως, ὅτι μπορεῖ νὰ φτάσει τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὸ πλάτος τῆς ἀγάπης.

ΕΡΩΤ.: Εἶναι δυνατὸ νὰ λέμε ὅτι ἀγαπᾶμε ἕνα μόνο πρόσωπο καὶ ν' ἀδιαφοροῦμε γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους ἀνθρώπους;

BOYΛ.: Τί θὰ λέγατε γιὰ ἕνα γιὸ ποὺ ἀγαπᾶ τὴ μητέρα του ὥστε νὰ μὴν ἔχει μάτια νὰ δεῖ μία κοπέλλα; Δὲν ἔχει ἡ στάση του αὐτὴ κάτι τὸ ἄρρωστο; Τί θὰ λέγατε πάλι γιὰ ἕνα ἀντρόγυνο, ποὺ τόσο πολὺ ἀγαπιέται, ὥστε νὰ ἀρνιέται νὰ γεννήσει παιδιά, μήπως τοὺς πάρουν μέρος ἀπὸ τὴν μεταξύ τους ἀγάπη; Ὅταν ἡ ἀγάπη κλείνεται καὶ δὲν προσφέρεται πιὸ πέρα, χάνει τὴν ὀξυγόνωσή της καὶ μαραζώνει. Εἶναι, κατὰ βάθος, ἕνας ὁμαδικὸς ἐγωισμός, ποὺ δὲν μένει στὸ τέλος δίχως συνέπειες γι' αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν ἀγάπη. Ἀκόμα κι αὐτὴ ἡ ἀγάπη στὸ Θεό, ὅταν ἀποκλείει τοὺς ἄλλους, εἶναι ἀπόλυτα ἀπαράδεκτη. Μά, θὰ μοῦ πεῖτε, μπορῶ νὰ ἀγαπῶ ὅλους τους ἀνθρώπους; Κι ἐγώ, μὲ τὴ σειρά μου, θὰ ἔλεγα ὅτι, ὅταν ἕνας μπορέσει νὰ ἀγαπήσει σωστὰ κι ἀληθινὰ ἕναν ἄλλο, ἀνακαλύπτει μέσα του ὅτι, αὐτόματα, ἀγαπάει ὅλον τὸν κόσμο. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ διαπιστώνουμε ἀκόμα καὶ στὸν ἔρωτα. Ὅταν ἡ ψυχὴ τραγουδάει, τὰ μάτια βλέπουν ὅλο τὸν κόσμο διαφορετικά. Μὲ τὸ νὰ λέμε, ὅμως ὅτι ἀγαπᾶμε ὅλους τους ἀνθρώπους, δὲν σημαίνει πὼς πρέπει νὰ φορτωθοῦμε ἐπάνω μας τὴν εὐθύνη γιὰ ὅλους. Ἀρκεῖ ἀκόμα ἕνα κάποιο χαμόγελο, ἕνας ζεστὸς λόγος, ἕνας πρόσχαρος χαιρετισμός, δύο κουβέντες παρηγοριᾶς, μία διάθεση νὰ δώσουμε λίγη προσοχὴ στὸν ἄλλο, μία προθυμία νὰ τὸν ἀκούσουμε, μία στάση φιλικὴ σὲ στιγμὲς ἐντάσεως καὶ ἐκνευρισμοῦ, λίγη περισσότερη ὑπομονὴ ἡ κατανόηση καὶ τόσα ἄλλα.

ΕΡΩΤ.: Ποῦ ὀφείλεται τὸ ὅτι πολλοὶ ἀπὸ μᾶς δὲν μποροῦν νὰ νοιώσουν αὐτὸ τὸ συναίσθημα; 

BOYΛ.: Ἀπὸ ὅσα εἴπαμε πιὸ πάνω, θὰ μποροῦσε νὰ δοθεῖ σὰν ἀπάντηση ὅτι δὲν νοιώθουμε τὴν ἀγάπη, γιατί δουλεύουμε στὸν ἐγωισμό. Ἀλλὰ ἡ ἀπάντηση αὐτὴ εἶναι μία ἁπλὴ μετάθεση τοῦ ἐρωτήματος. Γιατί τότε εἴμαστε ἐγωιστές; Φοβοῦμαι ὅτι, γιὰ τὴν ἔκταση ποὺ ἔχει πάρει ὁ ἐγωισμὸς σήμερα, φταίει κατὰ ἕνα μεγάλο μέρος, ἡ ἐποχή μας. Ἐνῶ σήμερα ἔχουμε δώσει τόση ἀξία στὸν ἄνθρωπο, στὶς προσωπικές μας σχέσεις, ἔχει μειωθεῖ ἡ πίστη μας σ' αὐτόν. Οἱ ἄνθρωποι μᾶς ἀπογοητεύουν. Δὲν τοὺς ἐμπιστευόμαστε. Ἔτσι, κλεινόμαστε ὁλοένα καὶ περισσότερο στὸν ἑαυτό μας. Ἐμπιστευόμαστε ὁλοένα καὶ περισσότερο στὶς δυνάμεις μας. Εἶναι βαρὺς ὁ κλῆρος τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου νὰ ἐξαρτᾶ τὰ πάντα ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Γιατί, ὅμως, χάσαμε τὴν πίστη μας στὸν ἄνθρωπο; Προσωπικὰ δὲν ἔχω ἀμφιβολία, ὅτι αὐτὸ ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι χάσαμε τὴν πίστη μας στὸ Θεό. Σκεφθεῖτε γιὰ λίγο αὐτὸ ποὺ σᾶς λέω. Ἡ ἀπιστία ἤ ἡ ἀμφιβολία βαραίνει πάνω στὴν ὕπαρξή μας. Μᾶς ἀποδυναμώνει τὴν ἐλπίδα. Μᾶς ἀφαιρεῖ τὴ δυνατότητα νὰ χαλαρώσουμε. Εἴμαστε σφιγμένοι. Ἀφοῦ δὲν ἔχουμε κάποιον νὰ ἐνδιαφέρεται γιά μᾶς, αὐτόματα τὸ συναίσθημα τῆς αὐτοσυντηρήσεως μεγαλώνει. Προσπαθοῦμε, στὴν ἀπελπισία μας, νὰ κρατηθοῦμε ἀπ' ὅ,τι βροῦμε.

ΕΡΩΤ.: Πῶς μποροῦμε νὰ αἰσθανθοῦμε ἀγάπη γιὰ τὸν ἄλλο; Εἶναι κάτι ποὺ ὑπάρχει ἔμφυτο σὲ ὁρισμένους ἤ μπορεῖ νὰ καλλιεργηθεῖ;

BOYΛ.: Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι προνόμιο ὁρισμένων. Εἶναι κάτι ἔμφυτο στὸν ἄνθρωπο. Ἁπλὴ ἀπόδειξη εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλοι μας, ἀνεξαιρέτως, ἀπὸ τὴ μία μεριὰ πικραινόμαστε βαθιά, ὅταν δὲν μᾶς ἀγαποῦν καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἐπιθυμοῦμε ζωηρὰ νὰ μᾶς προσφέρουν ἀγάπη. Ἡ δυσκολία εἶναι νὰ τὴν δείξουμε κι ἐμεῖς. Ἔχω ἀκούσει ἀρκετοὺς νὰ λένε ὅτι «θὰ παντρευτῶ ἀπὸ ἀγάπη κι ὅσο αὐτὴ ὑπάρχει, θὰ κρατήσω τὸ δεσμό μου». Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ παίρνουν, δυστυχῶς τὴν ἀγάπη σὰν κάτι δεδομένο, ποὺ ὑπάρχει ἤ δὲν ὑπάρχει, κι ὄχι σὰν κάτι ποὺ σὲ καλεῖ νὰ τὸ φροντίσεις, νὰ τὸ καλλιεργήσεις καὶ νὰ τὸ ἀναπτύξεις. Ἄν, ὅμως, ἡ ἀγάπη ἔχει ἄμεση σχέση μὲ τὴν εὐτυχία μας, καὶ εἴδαμε ὅτι ἔτσι εἶναι, τότε ἀξίζει τὸν κόπο νὰ παλαίψουμε γι' αὐτήν. Πρέπει, ὅμως στὴν προσπάθειά μας, νὰ ξεκινήσουμε σωστά. Ὅπως σὲ κάθε ἀγώνα, ἔτσι καὶ σ' αὐτὸν χρειάζεται μία τεχνική. Πρέπει πρῶτα ἀπ' ὅλα, νὰ πιστέψουμε ὅτι ἡ ἀγάπη μᾶς συμφέρει. Ἀμφιβάλλουμε γι’αὐτό; Ἂς κάνουμε μία δοκιμή. Ἂς χαλαρώσουμε γιὰ λίγο κι ἂς δείξουμε ἀγάπη. Τὶς περισσότερες φορὲς θὰ τὴν εἰσπράξουμε. Θὰ βροῦμε ἀνταπόκριση. Παρατηροῦμε ἔτσι, ὅτι ὁ κόσμος δὲν εἶναι τόσο κακός, ὅσο φανταζόμαστε. Διαπιστώνουμε ὅτι ἔχει ἀκόμα εὐαισθησία. Ἂν συνεχίσουμε τὸ πείραμα θὰ δοῦμε σιγὰ-σιγὰ ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν ἀλλάζουν γύρω μας. Στὴν πραγματικότητα, ἔχουμε ἀλλάξει ἐμεῖς. Θέλουμε νὰ προχωρήσουμε πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτή; Πρέπει τότε νὰ στρέψουμε τὴν φροντίδα μας μέσα στὸν ἑαυτό μας, γιὰ νὰ καλυτερέψουμε τὴν ποιότητα τῆς ἀγάπης μας. Κι αὐτὸ θὰ γίνεται ὅσο πιὸ πολὺ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὸν ἐγωισμό. Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα χρειάζεται ἡ ἄσκηση. Κι ἄσκηση δύσκολη, ἀλλὰ καὶ εὐχάριστη. Τὸ πόσο θὰ τραβήξει ἡ ἄσκηση αὐτὴ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ στόχο ποὺ βάζουμε καὶ ἀπὸ τὴν πίστη μας στὴν ἀξία τῆς ἀγάπης. Καὶ στὴν ἄσκησή μας γιὰ τὴν ἀγάπη ἔχουμε Κάποιον, ποὺ εἶναι πρόθυμος νὰ μᾶς βοηθήσει. Εἶναι Αὐτός, ποὺ τὴν ἔζησε στὴν τέλειά της μορφὴ καὶ μᾶς τὴ δίδαξε μὲ τόσους τρόπους, ἕνας ἀπὸ τοὺς ὁποίους εἶναι τὸ ἀνέβασμά Του πάνω στὸ σταυρό.

ΠΗΓΗ