Η ΟΣΙΑ ΜΗΤΗΡ ΗΜΩΝ ΜΕΛΑΝΗ Η ΡΩΜΑΙΑ (31 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)

«Η οσία Μελάνη έζησε επί της βασιλείας του Ονωρίου και καταγόταν από ένδοξο και λαμπρό γένος. Επειδή αγάπησε με όλη την ψυχή της τον Κύριο, θέλησε να ζήσει παρθενικό βίο. Οι γονείς της όμως την πίεσαν και παρά τη θέλησή της την οδήγησαν σε γάμο, από τον οποίο έκανε δύο παιδιά. Έπειτα οι γονείς της και τα παιδιά της έτυχε να φύγουν από τη ζωή αυτή, οπότε η αγία άφησε την Πόλη και πήγε να ζήσει σε προάστειο. Εκεί ασχολείτο πια με τη φιλοξενία των ξένων που έρχονταν, και με τις επισκέψεις της στους φυλακισμένους και τους εξόριστους. Μετά από αυτά, αφού πούλησε την περιουσία της που ήταν μεγάλη και μάζεψε δώδεκα μυριάδες χρυσού,  έδινε χρήματα  στα Μοναστήρια και στις Εκκλησίες, ενώ η ίδια έτρωγε ανά δύο ημέρες, έπειτα ανά πέντε, ώστε τελικά να τρώει μόνον κατά το Σάββατο και την Κυριακή. Από την άλλη είχε το χάρισμα να γράφει έντεχνα και με ευφυή τρόπο. Έζησε και στην Αφρική  για επτά χρόνια κι αφού σκόρπισε τον πολύ πλούτο της, έφθασε στην Αλεξάνδρεια. Από εκεί πήγε στα Ιεροσόλυμα, όπου έγινε έγκλειστη σε κελλί. Μάζεψε κοντά της και ενενήντα παρθένους, που  παρείχε σ’ αυτές διαρκώς όλα τα αναγκαία για τη ζωή τους. Κάποια στιγμή την έπιασε ξαφνικά πόνος στον πλευρό και αρρώστησε βαριά. Προσκάλεσε τότε τον επίσκοπο Ελευθερουπόλεως και δέχτηκε από αυτόν τη θεία μετάληψη. Κι αφού  μάζεψε όλες τις αδελφές, άφησε αυτήν τη φωνή σαν τελευταίο λόγο της: «Όπως φάνηκε καλό στον Κύριο, έτσι και έγινε». Κι αμέσως παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο».

Μέσα στις ανεξερεύνητες βουλές Του ο Θεός θέλησε να ικανοποιήσει τελικώς την αρχική επιθυμία της οσίας Μελάνης: να αφιερωθεί πλήρως στον Κύριο. Κι όχι μόνον αυτό: η οσία έγινε ο ελκτικός πόλος για να συναχτούν γύρω της και πάρα πολλές κοπέλες που επιθυμούσαν επίσης την πλήρη αφιέρωση διά του παρθενικού βίου, ώστε να δοξολογούν διαρκώς ως άγγελοι το άγιο όνομα Εκείνου.   Ο άγιος Θεοφάνης ο υμνογράφος επισημαίνει μεν  τη διάσταση αυτή του έργου της, αλλά σημειώνει και την προϋπόθεση: μπόρεσε η αγία να ανοικοδομήσει ιερό μοναστήρι για τις παρθένους, αφού όμως η ίδια είχε καταστήσει τον εαυτό της ναό της υπερθέου Τριάδος, κατοικητήριο του Θεού. «Ναόν την καρδίαν και το σώμα Τριάδος της υπερθέου εκτελέσας, θείους ανεδόμησας οίκους, αξιάγαστε∙ εν οις Παρθένων τάγματα και Μοναζόντων χορούς συνήθροισας υμνούντας συμφώνως και δοξολογούντας Χριστόν εις τους αιώνας» (Έκανες την καρδιά και το σώμα σου ναό της υπερθέου αγίας Τριάδος, αξιάγαστη Μελάνη,  και έτσι οικοδόμησες θεϊκούς οίκους. Σ’ αυτούς συνάθροισες τάγματα παρθένων και χορούς μοναζόντων, που με σύμφωνη γνώμη υμνούν και δοξολογούν τον Χριστό στους αιώνες). Κι είναι προφανές: κανείς δεν μπορεί να φέρει κοντά του και πολύ περισσότερο να κρατήσει στη συνέχεια νέους ανθρώπους, άνδρες ή γυναίκες, και μάλιστα με σκοπό την με αδιάκοπη βία κατά του εαυτού τους δοξολογία του Θεού, αν ο ίδιος δεν έχει γεμίσει από τη χάρη του Θεού, η οποία αυτή κατεξοχήν λειτουργεί ως μαγνήτης των ανθρώπων.

Ο άγιος Θεοφάνης επιμένει ιδιαίτερα στον πνευματικό αγώνα της οσίας Μελάνης. Αν έφτασε σε τόσο μεγάλο πνευματικό ύψος η οσία, αν κατέστησε τον εαυτό της άξιο κατοικητήριο του ίδιου του Θεού, είναι διότι πρώτον, ασκήθηκε στις βασικές αρετές του κάθε αφιερωμένου στον Θεό ανθρώπου, δηλαδή τη φρόνηση, την ανδρεία, τη σωφροσύνη και τη θεία δικαιοσύνη, με τις οποίες τα πάθη της αμαρτίας μεταστρέφονται και γίνονται ένθεα πάθη – «Φρονήσει, ανδρεία, σωφροσύνη, και θεία δικαιοσύνη διαλάμπουσα, έσχες ανυψούσάν σε ύψος προς ουράνιον, υψοποιόν ταπείνωσιν, δι’ ης κατέβαλες, οσία, τον μεγάλαυχον όφιν»(Έλαμψες με τη φρόνησή σου, την ανδρεία, τη σωφροσύνη και τη θεία δικαιοσύνη, γι’ αυτό και είχες την υψοποιό ταπείνωση να σε ανυψώνει προς το ουράνιο ύψος. Με αυτήν την ταπείνωση νίκησες, οσία, τον υπερήφανο διάβολο)∙ και δεύτερον, εκτός από τις ασκητικές αρετές έλαμψε κυρίως σ’ αυτό που αποτελεί σκοπό και των αρετών αυτών: την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Η οσία υπήρξε ελεήμων καρδία, τόσο που όλη τη μεγάλη περιουσία της την διέθεσε στους πτωχούς και αναγκεμένους συνανθρώπους της. Κι ίσως ο Θεός γι’ αυτό θέλησε να έχει επίγειο πλούτο: για να γίνει όργανο προσφοράς του προς τον συνάνθρωπο. «Ελέω τον έλεον εκτήσω∙εσκόρπισας έδωκας τοις πένησιν∙ η δικαιοσύνη σου μένει αιωνίζουσα, και το εκ ταύτης κέρδος σοι μη παλαιούμενον, Μελάνη θεοφόρε οσία» (Με το έλεός σου απέκτησες το έλεος του Θεού. Σκόρπισες, έδωσες στους φτωχούς, γι’ αυτό και η δικαιοσύνη σου μένει στους αιώνες, όπως και το κέρδος σου από αυτήν τη δικαιοσύνη δεν παλιώνει, Μελάνη θεοφόρε οσία).

Πράγματι: δεν υπάρχει άλλος δρόμος που εκβάλλει πιο εύκολα και άνετα στη Βασιλεία του Θεού από τα δύο αυτά: την ασκητική δι’ εγκρατείας διαγωγή και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Και σημειώνει ο υμνογράφος τα δύο αυτά, διότι το ένα αποτελεί προϋπόθεση του άλλου: κανείς δεν μπορεί να ζήσει σωστά την αγάπη, να έχει αληθινό έλεος προς τον συνάνθρωπό του - συνεπώς να μπορεί να κατοικήσει μέσα του ο Θεός που είναι αγάπη – αν με τη ζωή της εγκράτειας και της άσκησης δεν εξαλείψει το κεντρικό εμπόδιό της, τον εγωισμό. Η ασκητική ζωή της εγκρατείας ισοπεδώνει το εγωιστικό αμαρτωλό φρόνημα και ανοίγει τον άνθρωπο στην ελευθερία της αγάπης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Κι αυτό συνιστά τον Παράδεισο ήδη από τη ζωή αυτή. Όπως το λέει και ο άγιος Θεοφάνης: «Τας αμόρφους τέλεον ιδέας των παθών εκ ψυχής ξέσασα, σεμνή, εγκρατείας χρώμασι, διεζωγράφησας εν αυτή απάθειαν και αγάπην ανυπόκριτον» (Αφού έξυσες, σεμνή, από την ψυχή εντελώς τις άμορφες ιδέες των παθών, ζωγράφισες σ’ αυτήν με τα χρώματα της εγκράτειας την απάθεια και την ανυπόκριτη αγάπη).

ΠΗΓΗ

Δημήτρη, να μαλώνεις με όλον τον κόσμο, εκτός από την Μαρία!

Έγραψες Γερόντισσα, ευχές στον Δημήτρη που παντρεύεται; 
- Έγραψα, Γέροντα. 
- Φέρε την κάρτα να συμπληρώσω κι εγώ: «Ο Χριστός και η Παναγία μαζί σας. Σου δίνω ευλογία, Δημήτρη, να μαλώνεις με όλον τον κόσμο, εκτός από την Μαρία! Το ίδιο και στην Μαρία!». 

Για να δω, θα καταλάβουν τι εννοώ; Με ρώτησε κάποιος: 
«Γέροντα, τι ενώνει περισσότερο τον άνδρα με την γυναίκα;»
. «Ή ευγνωμοσύνη», του λέω. 
Ό ένας αγαπάει τον άλλον γι” αυτό που του χαρίζει. Ή γυναίκα δίνει στον άνδρα την εμπιστοσύνη, την αφοσίωση, την υπακοή. Ό άνδρας δίνει στην γυναίκα την σιγουριά ότι μπορεί να την προστατέψει. 
Ή γυναίκα είναι ή αρχόντισσα του σπιτιού, αλλά και ή μεγάλη υπηρέτρια» ό άνδρας είναι ό κυβερνήτης του σπιτιού, αλλά και ό χαμάλης.

Μεταξύ τους τα ανδρόγυνα πρέπει να έχουν την εξαγνισμένη αγάπη, για να έχουν αλληλοπαρηγοριά και να μπορούν να κάνουν και τα πνευματικά τους καθήκοντα. Για να ζήσουν αρμονικά, χρειάζεται να βάλουν εξαρχής ως θεμέλιο της ζωής τους την αγάπη, την ακριβή αγάπη, που βρίσκεται μέσα στην πνευματική αρχοντιά, στην θυσία, και όχι την ψεύτικη, την κοσμική, την σαρκική. Αν υπάρχει αγάπη, θυσία, πάντα έρχεται ό ένας στην θέση του άλλου, τον καταλαβαίνει, τον πονάει. Και όταν παίρνει κανείς τον πλησίον του στην πονεμένη του καρδιά, παίρνει τότε μέσα του τον Χριστό, ό οποίος τον γεμίζει και πάλι με την ανέκφραστη αγαλλίαση Του. 
Όταν υπάρχει αγάπη, και μακριά να βρεθεί ό ένας από τον άλλον, αν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, κοντά θα βρίσκεται, γιατί την αγάπη του Χριστού δεν την χωρίζουν αποστάσεις.
 Όταν όμως, Θεός φυλάξει, τα ανδρόγυνα δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους, μπορεί να βρίσκονται κοντά, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκονται μακριά. Γι” αυτό πρέπει να προσπαθήσουν να διατηρήσουν σε όλη την ζωή τους την αγάπη, να θυσιάζεται ό ένας για τον άλλον. 
Η σαρκική αγάπη ενώνει εξωτερικά τους κοσμικούς ανθρώπους τόσο μόνον, όσο υπάρχουν κοσμικά προσόντα, και τους χωρίζει, όταν αυτά χαθούν, οπότε και αυτοί οδηγούνται στην απώλεια .
Ενώ, όταν υπάρχει ή πνευματική, ή ακριβή αγάπη, αν τυχόν ό ένας από τους συζύγους χάση τα κοσμικά του προσόντα, αυτό όχι μόνο δεν τους χωρίζει, αλλά τους ενώνει περισσότερο. Όταν υπάρχει μόνον ή σαρκική αγάπη, τότε, αν λ.χ. ή γυναίκα μάθη ότι ό σύντροφος της κοίταξε κάποια άλλη, του πετάει βιτριόλι και τον τυφλώνει. Ενώ, όταν υπάρχει ή αγνή αγάπη, τον πονάει πιο πολύ και κοιτάζει με τρόπο πώς να τον φέρει πάλι στον σωστό δρόμο. Έτσι έρχεται ή Χάρη του Θεού.

Γέροντας Παίσιος
πηγή

Χριστούγεννα... στης νύχτας τη βαθιά σιγή

Χριστούγεννα... στης νύχτας τη βαθιά σιγή

χαρμόσυνα καμπάνα θα χτυπήσει.

Ξύπνα, καρδιά, από τον ύπνο το βαθύ,

νέα, γλυκειά ζωή για σε θ' αρχίσει.

Μην κλαις, καρδιά, βασανισμένη κι ορφανή.

Σ' αυτή τη γη φθάνει απόψε η συντροφιά σου.

Άνοιξε διάπλατα σαν φάτνη ταπεινή

να γεννηθεί μέσα σ' αυτήν ο Βασιλιάς σου.

(Βασιλικής Ράλλη, ποιητική συλλογή ''Ψυχής αντίλαλοι'').

fb

Τι είναι η άνωθεν ειρήνη;

 Είχα πει, νομίζω, κι άλλη μια φορά ότι ένα παιδί σε κάποιο χωριό στη Ρωσία τα παλιά χρόνια πήγαινε τακτικά μέσα στο ιερό μαζί με άλλα παιδιά, όπου υπηρετούσε, και άκουε τον ιερέα που έλεγε σε κάθε Θεία Λειτουργία, στον εσπερινό, στον όρθρο: «Υπέρ της άνωθεν ειρήνης και της σωτηρίας των ψυχών ημών του Κυρίου δεηθώμεν». «Υπέρ της άνωθεν ειρήνης». Και διερωτάτο το παιδί: «Τι θα πει άνωθεν ειρήνη; Τι είναι άνωθεν ειρήνη;»

 Το παιδί, με όσα είχε ακούσει από δω κι από κει, ήξερε ότι ειρήνη είναι να έχουν ειρήνη στο σπίτι, να έχουν ειρήνη στο χωριό οι άνθρωποι, να μη μαλώνουν, να έχει ειρήνη ο κόσμος,η οικουμένη, να μη γίνεται πόλεμος κλπ. Τι είναι αυτή η άνωθεν ειρήνη; Αργότερα, όταν μεγάλωσε, ήρθε εδώ στην Ελλάδα, πήγε να μονάσει στο Άγιον Όρος, όπου έμαθε αυτά που μαθαίνει καθένας που πηγαίνει εκεί, όποιος βέβαια θέλει να μάθει. Δεν έμαθε με το μυαλό του, δεν διάβασε και έμαθε, αλλά μαθαίνει πλέον η καρδιά. Ο άνθρωπος αρχίζει και ζει ορισμένα πράγματα. Έμαθε λοιπόν, προχώρησε και τότε κατάλαβε τι είναι άνωθεν ειρήνη. Τότε θυμήθηκε και πήρε απάντηση στο ερώτημα που είχε πάντοτε τι σημαίνει άνωθεν ειρήνη.

 Ένιωθε μια ειρήνη την οποία ποτέ δεν είχε νιώσει ή ποτέ δεν είχε ακούσει γι' αυτή την ειρήνη. Ήταν κάτι άλλο αυτή η ειρήνη κι όχι η ειρήνη για την οποία ομιλούν οι άνθρωποι. Κατάλαβε ότι είναι αυτή η ειρήνη για την οποία ομιλεί ο ίδιος ο Κύριος που δίδει την ειρήνη. «Είρήνην την εμήν δίδωμι υμίν, λέει, ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν». Ναι· ο Χριστός δίνει μια δική του ειρήνη. Είναι η ουράνια ειρήνη, που είναι κάτι θεϊκό, είναι μια θεϊκή δύναμη, είναι μια θεϊκή παρουσία μέσα στον άνθρωπο, είναι μια θεϊκή ενέργεια.

πηγή

...και από μάνα του Θεανθρώπου έγινε Μάνα όλων μας....

Είδα μια μάνα να κοιτά το παιδί της που περπάτησε για πρώτη φορά.
Το πρόσωπό της έλαμψε, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα, η αγκαλιά της γέμισε με ευγνωμοσύνη. Θαύμασα για την αγάπη της, θαύμασα για το δέσιμό της με το παιδί της...

Είδα μια μάνα να κοιτά το παιδί της να σταυρώνεται χωρίς να φταίει σε τίποτα. Το σώμα του γεμάτο πληγές να καρφώνεται πάνω σε σταυρό. Άλλοι να το βρίζουν, άλλοι να το κοροϊδεύουν, άλλοι να παίζουν στα ζάρια τα ενδύματά του...

Και το πρόσωπό της μάνας αυτής έμεινε ατάραχο, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα, το στόμα της όμως δεν άνοιξε, κραυγή και παράπονο δεν ακούστηκε...η καρδιά της γέμισε συγχώρηση όταν στην αγκαλιά της έλαβε το τέκνο της νεκρό.

Θαύμασα αυτήν την μάνα, όχι γιατί δεν ούρλιαξε από πόνο, αλλά γιατί τον πόνο της τον έκανε αγάπη...και από μάνα του Θεανθρώπου έγινε Μάνα όλων μας....

Έχει τεράστια σημασία να υπάρχει κάποιος που να προσεύχεται πραγματικά μέσα στην Οικογένεια.

Έχει τεράστια σημασία να υπάρχει κάποιος που να προσεύχεται πραγματικά μέσα στην Οικογένεια. Η προσευχή προσελκύει τη Χάρη του Θεού και την αισθάνονται όλα τα μέλη της Οικογένειας, ακόμα κι εκείνοι των οποίων η καρδιά εχει παγώσει. Πάντα να προσεύχεστε.

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα.

O Άγιος Νικόλαος.Εικόνα Πίστεως και πραότητος.

Η εκκλησία μας αγαπητοί αδελφοί γιορτάζει τη μνήμη του Αγίου Νικολάου ενός μεγάλου Αγίου ενός λαοφιλούς Αγίου, ενός Αγίου που το όνομά του είναι η δική μας νίκη. Νικόλαος σημαίνει η νίκη του λαού. Και η νίκη του λαού είναι η Αγιότητα του Αγίου. Γιατί αυτή η αγιότητα δεν ανήκει στον Άγιο μόνον.

Είναι κάτι που χαρίζεται σε όλους μας αφού ο Άγιος είναι επίσκοπος της εκκλησίας είναι μέλος της εκκλησίας και αφού σε ένα σώμα που είναι το σώμα του Χριστού η εκκλησία η υγεία των επί μέρους κυττάρων είναι η υγεία ολόκληρου του σώματος.

Ένας Άγιος είναι ένας δικός μας θησαυρός, ένας θησαυρός όλης της εκκλησίας και μάλιστα όχι στιγμιαίος αλλά διαχρονικός. Αυτό το δείχνει η τιμή και η ευλάβεια των ανθρώπων στον άγιο Νικόλαο. Τον θεωρούμε ένα διαρκή θησαυρό μας γι αυτό ακριβώς και το όνομά του φέρουμε και την πρεσβεία του επικαλούμεθα και ζητάμε τον φωτισμό του. Και ζητάμε και σήμερα να μας οδηγήσει.

Το ερώτημα που έχω θέσει στον εαυτό μου και το οποίο θέλω να θέσω σε όλους μας είναι τι μπορεί να σημαίνει ο Άγιος Νικόλαος ένας επίσκοπος της Εκκλησίας για τον εαυτό του και για την εκκλησία και για το λαό του Θεού τότε που υπήρξε πάνω σε τούτο τον κόσμο αλλά και σήμερα που βρίσκεται στη Βασιλεία του Θεού, δηλαδή στην εκκλησία του Χριστού. Μερικά στοιχεία μας τα δείχνει το τροπάριό του.

Κανόνα πίστεως. Τι είναι η πιστή. Η πίστη είναι η σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Είναι μία σχέση η πίστη. Τι σχέση; Προσώπων. Δεν είναι διανοητική η σχέση με το Θεό. Ο Θεός δεν ζητάει από μας και δεν περιμένει από μας να τον αναγνωρίσουμε. Και να το καταλάβουμε καλά. Δεν μας έχει ανάγκη. Υπήρξε πριν από μας και μπορεί να υπάρχει και χωρίς εμάς. Άρα λοιπόν η πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη.

Και η εμπιστοσύνη υπάρχει ανάμεσα σε δύο πρόσωπα. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στον αέρα. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη σε απρόσωπες δυνάμεις. Έτσι λοιπόν ο Άγιος Νικόλαος ήταν όχι απλώς πιστός αλλά κανόνας πίστεως. Το έδειξε η ζωή του αυτό το πράγμα όπως μας λέει στη συνέχεια το τροπάριό του.

Εμπιστεύτηκε το Χριστό. Απόλυτα. Εμπιστεύτηκε το λόγο του Χριστού. Ολόκληρο. Και τον έκανε κανόνα και τρόπο ζωής του. Και αυτή την πίστη, αυτήν τη ζωντανή σχέση την υπεράσπισε. Αυτός ο πράος Άγιος, ο γλυκύς Άγιος, ο Άγιος ο γεμάτος αγάπη δεν δίστασε στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο να χαστουκίσει τον Άρειο. Γιατί; Γιατί η πίστη δεν είναι προσωπική μας υπόθεση όπως λίαν βλακωδώς και ανοήτως λένε κάποιοι σήμερα. Και λένε γιατί τη ζωντανή πίστη τη φοβούνται.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και κρύβονται πίσω από ωραίες λέξεις. Διότι δεν ζεις με το μυαλό σου ζεις με τη ζωή σου. Λοιπόν ή ζεις ή δε ζεις. Ή ζεις ή είσαι πεθαμένος. Αυτό ήξερε ο Άγιος Νικόλαος. Αυτή τη ζωή των ανθρώπων υπερασπιζότανε γιατί αυτό είναι ακριβώς η σχέση με το Θεό.

Είναι η σχέση που πηγάζει η ζωή, που πηγάζει το φως, που πηγάζει η αλήθεια. 

Δεν είναι ιδιοτροπία μας αν υπάρχει ο ήλιος ή δεν υπάρχει. Είτε μας αρέσει είτε όχι υπάρχει ο ήλιος. Είτε μας αρέσει είτε όχι υπάρχει ο Θεός. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα υπόλοιπα είναι αυτά που πάμε να κρυφτούμε για να μη δείξουμε πόσο κοντοί είμαστε. Έτσι λοιπόν αυτή την πίστη υπερασπίστηκε. Ποιο είναι το περιεχόμενο της πίστης; Αυτό που γιορτάζουμε σε λίγες μέρες. «Μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριο». Ποιο; «Ο Θεός εφανερώθει εν σαρκί».

Το συγκλονιστικότερο γεγονός των αιώνων. Ο Θεός γίνεται αυτό που ποτέ δεν ήταν. Γίνεται άνθρωπος. Αυτό είναι η πίστη. Είναι η σχέση σ’ έναν Θεό που μας πλησιάζει τόσο πολύ, που γίνεται τόσο οικείος μας ώστε να ντυθεί την ανθρώπινη φύση μας και να σταθεί απέναντί μας και να διαλέγεται μαζί μας. Και ακόμα να μας υπηρετεί. Να υπηρετεί τη σωτηρία μας. Να υπηρετεί τη ζωή που νικάει το θάνατο. Αυτή λοιπόν είναι η σχέση του με το Θεό. Απ’ αυτή τη σχέση πηγάζει η ζωή.

Τα υπόλοιπα δύο που ακούμε είναι η ζωή του. Εικόνα πραότητος. Εγκρατείας διδάσκαλον. Τι είναι η πραότητα. Τι είναι η εγκράτεια. Είναι ο αγώνας του ανθρώπου. Ο αγώνας όμως που στηρίζεται στη σχέση με το Θεό. Στην εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Θεού. Η πραότητα δεν είναι εξωτερική ηρεμία των νεύρων μας. Είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος.

Και ο Άγιος γι αυτό ήτανε πράος. Αληθινά πράος. Και τότε ακόμα που χαστούκισε τον Άρειο πράος ήτανε. Και δεν ήτανε μία τιμωρία στον Άρειο αλλά μια προειδοποίηση γι αυτό που έλεγε χωρίς να καταλαβαίνει τι έλεγε.

Η πραότητα, η εγκράτεια. Τι είναι η εγκράτεια. Ο έλεγχος του εαυτού μας. Ποιος μας κυβερνάει. Ο νους ή το στομάχι μας. Ποιος κυβερνάει ο Θεός ή ο αρρωστημένος εγωισμός μας.

Ακριβώς λοιπόν από κει πηγάζει ο αγώνας για την αρετή. Η πραότητα, η εγκράτεια, η καλοσύνη τα πάντα είναι αρετές. Οι αρετές δεν είναι ξεκάρφωτες. Οι αρετές είναι λουλούδια. Αλλά για τα λουλούδια χρειάζονται ρίζες. Χωρίς ρίζες δεν υπάρχει λουλούδι. Υπάρχουν τα ψεύτικα λουλούδια. Και βέβαια σήμερα τα προτιμάμε γιατί έχουμε ψευτίσει ολόκληροι…….

Έτσι λοιπόν αυτός είναι ο αγώνας του Αγίου. Αυτό κέρδισε. Εμπιστεύτηκε το λόγο του Θεού και αγωνίστηκε να καρποφορήσει τις αρετές του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του.

Ποιος είναι ο πρώτος καρπός του Αγίου Πνεύματος. Η Αγάπη. Αυτήν την Αγάπη είχε ο άγιος Νικόλαος. Αυτός ο άνθρωπος με τη δυνατή πίστη. Και αυτή η αγάπη δεν τον έκανε παρά να νοιάζεται, να νοιάζεται για όλους, να νοιάζεται για τα προβλήματα των ανθρώπων….για να μην πληγωθούν οι ψυχές των ανθρώπων.

Για να μην ταπεινωθούν οι ψυχές των ανθρώπων. Και τη σκόρπιζε απλά και αθόρυβα ο άγιος Νικόλαος αυτή την αγάπη. Αλλά αυτή η αγάπη όμως κάνει τον άγιο Νικόλαο και να συγκρούεται. Με ποιον; Με τον αυτοκράτορα. Μαθαίνει ότι τρεις άνθρωποι έχουν συκοφαντηθεί είναι στη φυλακή και πρόκειται ο άρχοντας να τους εκτελέσει.

Μα είναι άδικο αυτό το πράγμα. Δεν σκύβει το κεφάλι ο Άγιος. Δεν κάνει πως δεν είδε πως δεν κατάλαβε. Αλλά πηγαίνει στον αυτοκράτορα. Και του το λέει. Και ο αυτοκράτορας παραξενεύεται. Δεν το πιστεύει και πολύ. Και ο Άγιος του λέει: «Εάν δεν αφήσεις ελεύθερους αυτούς τους ανθρώπους που είναι αθώοι, εγώ άναξ θα προσευχηθώ στο Θεό εναντίον σου».

Αυτό φτάνει στον αυτοκράτορα. Ο αυτοκράτορας ξέρει ποια είναι η δύναμη της προσευχής του Αγίου Νικολάου. Την έχει ζήσει και σε άλλες περιπτώσεις. Όταν λοιπόν τώρα ο Άγιος του λέει θα προσευχηθώ στο Θεό εναντίον σου τότε πρώτον πείθεται ότι ο άγιος έχει δίκιο. Γιατί ήξερε ότι δεν θα έλεγε κάτι τέτοιο εάν όντως δεν ήταν αθώοι. Και τους ελευθερώνει.

Είναι γνωστό ότι ο Άγιος Νικόλαος είναι προστάτης των θαλασσινών μας. Γιατί είναι προστάτης και τι σημαίνει προστάτης; Άνθρωπος που αγαπάει, που προστατεύει, που τρέχει παντού για να βοηθήσει τον κάθε άνθρωπο………

Έτσι λοιπόν ο Άγιος είναι ο άνθρωπος της αγάπης πρώτος καρπός του Αγίου Πνεύματος. Ειρηνεύει το λαό του Θεού και αγωνίζεται για τη ζωή του για την ποιότητα της ζωής του. Αυτόν γιορτάζουμε.

Τι ήταν ο άγιος Νικόλαος; Επίσκοπος. Επίσκοπος είμαι και εγώ σήμερα, όπως ήταν εκείνος τότε. Μπορεί να είμαι αμαρτωλός αλλά ο άγιος είναι πρότυπο για μένα. Είναι πρότυπο για μας.

Και στο σημείο αυτό παίρνω τον Άγιο να τον βάλω μπροστά και να σας ρωτήσω ευθέως. Θέλετε Επισκόπους σαν τον Άγιο Νικόλαο ή θέλετε Επίσκοπους συμβιβασμένους με όλους και με όλα. Αυτήν την επιλογή πρέπει να αποφασίσετε για να μην ακούω ανοησίες. Να μην ακούω αυτά που κάποιοι επειδή κινδυνεύουν τα δικά τους συμφέροντα σήμερα λένε να μην μιλάει η Εκκλησία. Και ποιος να μιλάει.

Να μιλάτε εσείς; Να μιλάει η δημοσιογραφική αλητεία των Αθηνών; Και ο επίσκοπος δεν θα μιλάει; Είναι γελασμένοι όλοι τους. Γιατί; Γιατί έχουμε πρότυπο και παράδειγμα τους Αγίους μας. Και μα βάση το δικό τους παράδειγμα, και όχι του κάθε εξωνημένου δημοσιογράφου ή οποιουδήποτε άλλου ακόμη και πολιτικών, θα υπηρετήσουμε την εκκλησία.

Και αυτό ας το καταλάβουν όλοι. Για να καταλάβουν γιατί είναι πρώτη αυτή η ευθύνη του Επισκόπου για να υπερασπίζεται το άδικο δηλαδή τον αδικούμενο μάλλον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται και ότι και αν συμβαίνει. Δεν είναι εύκολο πράγμα. Γιατί; Γιατί σήμερα ξεχάσαμε τη δικαιοσύνη. Μικροί και μεγάλοι.

Άρχοντες και αρχόμενοι. Σήμερα μιλάμε μόνον για συμφέροντα. Υποφέρουμε για αυτά. Κατηγορούμε τους Αμερικάνου. Εμείς τι κάνουμε; Τα συμφέροντά μας κοιτάμε και μόνον τίποτε άλλο. Θέλουμε να βάλουμε το δικό μας παιδί σε μια θέση έστω κι αν ο άλλος έχει πιο πολλά προσόντα. Και θα πάμε να ψάξουμε ποιοι θα μας βοηθήσουν να κάνουμε αυτό το πράγμα; Τι κάνουμε εκείνη τι στιγμή; Αδικούμε……..

Αυτό διέλυσε την Ελλάδα ότι δεν θέλουμε δικαιοσύνη. Τι θα πει δεν θέλουμε τη δικαιοσύνη; Δεν θέλουμε τη χάρη του θεού στη ζωή μας. Αυτό σημαίνει στην πράξη. Γιατί όποιος έχει τη χάρη του Θεού στη ζωή του τρέμει και φοβάται να μην αδικήσει τον άλλον. Εμάς δεν μας νοιάζει αυτό το πράγμα.

Είμαστε έτοιμοι και να βρίσουμε ακόμα όσους υπερασπίζονται τη δικαιοσύνη. Να καταλάβουμε καλά όμως η Εκκλησία και όσοι είτε ποιμένες της Εκκλησίας είτε ο λαός του Θεού θέλει να έχει παράδειγμα τον Άγιο Νικόλαο σ’ αυτόν θα στοιχηθούμε και στους Αγίους μας όλους για να πορευόμαστε ακριβώς μέσα στη ζωή μας.

Ο Άγιος Νικόλαος λοιπόν δεν δίστασε να συγκρουστεί και με τον αυτοκράτορα ακόμα γιατί πίστευε ότι είχε δίκιο. Γι αυτό λοιπόν, Ναι, ο λόγος της Εκκλησίας θα είναι διαρκής.

Και θα είναι και θα προσπαθεί να είναι ο λόγος της αληθείας του Θεού. Μόνο σ’ αυτό το σημείο μπορούμε να ελέγξουμε αν είναι λόγος της αλήθειας του Θεού. Όχι ποιος τον λέει.

Αν λοιπόν ο κάθε απλός πολίτης, ο Απόστολος Παύλος επικαλέστηκε κάποια στιγμή το δικαίωμα και την ιδιότητα του Ρωμαίου Πολίτη και είπε: είμαι Ρωμαίος Πολίτης απαιτώ να δικαστώ με δικαιοσύνη απ’ το κανονικό μου δικαστήριο και έτσι γλύτωσε απ’ αυτούς που πήγανε να τον φάνε.

Εάν λοιπόν όλοι, πολύ περισσότερο και οι ποιμένες της Εκκλησίας, είμαστε πολίτες με όλα μας τα δικαιώματα, πολύ δε περισσότερο είμαστε οι ποιμένες με τρομακτικές ευθύνες. Η ευθύνη μας δεν είναι, με τη βία να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά είναι να ορθοτομούμε το λόγο της αλήθειας και να αφήσουμε σε σας, το λαό του Θεού, να πάρετε τις ευθύνες σας…….

Βλέπουμε τις συνθήκες της κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε. Γιατί όλα αυτά; Γιατί χάσαμε το μέτρο, χάσαμε το φως, χάσαμε την άγκυρα και βουλιάζουμε. Βουλιάζουμε σαν άνθρωποι, βουλιάζουμε σαν κοινωνίες. Γιατί; Γιατί κάποτε γι αυτό το λαό, το δικό μας, ο Χριστός είπε: Ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου.

Όμως ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης και τους Ιουδαίους τους επέλεξε αλλά τον αρνήθηκαν και διαλύθηκαν. Ε! λοιπόν οι συνέπειες είναι πάντοτε οι ίδιες και αυτή είναι η βασικότερη αιτία από τα όσα σήμερα ο τόπος μας υποφέρει. Ότι βγάλαμε το Θεό απ’ τη ζωή μας. Και παλεύουμε μετά μανίας να τον βγάλουμε. Ούτε τα παιδιά μας δεν βλέπουνε τις εικόνες του Χριστού και της Παναγιάς στα σχολεία μας.

Είμαστε ή δεν είμαστε δαιμονισμένοι; Γιατί μόνον τα δαιμόνια φοβούνται τους Αγίους. Μόνον τα δαιμόνια φρίττουν στις εικόνες των Αγίων. Τι ψάλλουμε στην Εκκλησία; Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον Σταυρόν Σου ημίν δέδωκας. Όπλον κατά του διαβόλου.

Γι αυτό λένε κατεβάστε τους Σταυρούς. Γιατί; Για να μην ενοχλούνται τα δαιμόνια. Και μετά ψαχνόμαστε γιατί τα παιδιά μας σαπίζουν στα ναρκωτικά; Γιατί τα παιδιά μας γίνονται τρομοκράτες; Γιατί; Εμείς ήμαστε οι αθώοι και είναι εκείνοι οι ένοχοι. Εμείς ήμαστε οι πρώτοι ένοχοι. Από μας πηγάζει η μεγάλη αδικία που εξωθεί τους άλλους να αδικούν χωρίς να καταλαβαίνουν ότι μπαίνουν σε έναν φαύλο κύκλο.

Η Εκκλησία του Χριστού λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, έχει τους Αγίους της φώτα ολόφωτα για να φωτίζουν την πορεία της ζωής. Και τι είδαμε και τι βλέπουμε και στον Άγιο Νικόλαο και σε όλους τους Αγίους. Οι ίδιοι σαν άνθρωποι υπήρξανε απόλυτα ταπεινοί, απόλυτα απλοί, διάκονοι των αδελφών τους και μάλιστα μυστικοί, όπως ο άγιος Νικόλαος.

Όταν όμως αυτό που κινδυνεύει είναι η πίστη, το έλεγε ο άγιος Ιγνάτιος: πέστε ότι θέλετε για μας, βρίστε μας, πετάξτε μας, όταν όμως κινδυνεύει η πίστη γινόμαστε θηρία. Γιατί; Γιατί ξέρουμε το θησαυρό της πίστεως. Γιατί κάποια στιγμή αγαπητοί αδελφοί και εγώ και οι άλλοι επίσκοποι και οι πατέρες και οι ιερείς δεν θα δώσουμε λόγο σε κανέναν πρωθυπουργό, σε κανέναν υπουργό, σε κανέναν δημοσιογράφο. Θα δώσουμε λόγο στο Θεό.

Και Εκείνος θα μας ρωτήσει αν ήμασταν αυτό που Εκείνος μας έστειλε να είμαστε. Κι αν ήμασταν θα ακούσουμε τη γλυκειά φωνή του: «είσελθε εις την χαράν του Κυρίου».

Εάν δεν ήμασταν, τότε θα μας πει αυτό που είπε και μάλιστα στην αποκάλυψη, φοβερός ο λόγος ξέρετε, λέει σ’ έναν Επίσκοπο της εποχής εκείνης, λέει: «Σε βλέπω και βλέπω ότι δεν είσαι ούτε ψυχρός ούτε θερμός, θέλω (θα το πω στη δημοτική) να σε ξεράσω από το στόμα μου λέει ο Θεός σ’ αυτόν τον Επίσκοπο.

Γιατί; Γιατί δεν είσαι ούτε θερμός ούτε ψυχρός. Αηδία μου προκαλείς. Γιατί έχεις μια τέτοια ευθύνη και δεν ανταποκρίνεσαι σ’ αυτήν. Γι αυτό λοιπόν σήμερα που γιορτάζουμε την μνήμη του Αγίου Νικολάου, ενός πραγματικά μεγάλου επισκόπου και Αγίου της Εκκλησίας τον βάζουμε μπροστά μας για να τον έχουμε ὀλοι μας οδηγό στην πορεία της ζωής μας.

Ο Σισανίου και Σιατίστης Παύλος.

πηγή

Η εν Χριστώ τελείωση της γυναίκας - Καθηγουμένη Θεολογία Μοναχή

«Η αρρώστια όλων των μαμάδων», μια ιστορία που θα κάνει κάθε μαμά να δακρύσει!

Κάπου, σε ένα σπίτι, εκεί γύρω από τη γειτονιά σου, ζει ένα κοριτσάκι. Το λένε Χριστιάννα. Το κοριτσάκι είχε την καλύτερη μαμά του κόσμου. Το φιλούσε και το κρατούσε αγκαλιά, σχεδόν όλη μέρα όταν ήταν μικρό.
Έπαιζε μαζί του με τις κούκλες του και του διάβαζε παραμύθια, αλλάζοντας τη φωνή της. Ακόμα θυμόταν η Χριστιάννα τις φορές που πλατσούριζαν μαζί στο μπάνιο και τα βράδια που της τραγουδούσε με τη μοναδική φωνή, μέχρι να το πάρει ο ύπνος.

Όμως, καθώς το κοριτσάκι μεγάλωνε, η μαμά του άλλαζε. Γινόταν πιο σοβαρή, και συνέχεια του έλεγε τι πρέπει να κάνει και τι να μην κάνει. Ακόμα και η φωνή της είχε αλλάξει. Το χαμόγελο σπάνια φαινόταν πια στα χείλη της και η διάθεση για παιχνίδι την είχε εγκαταλείψει. Η Χριστιάννα είχε στενοχωρηθεί πάρα πολύ και έψαχνε με το μικρό μυαλουδάκι της να βρει, τι κακό είχε βρει τη μαμά της και κάθε μέρα ήταν όλο και χειρότερα. Μάλλον θα ήταν κάποια αρρώστια, που είχε κολλήσει, και την άλλαζε τόσο πολύ.

Μετά από καιρό, παρατήρησε πως κάθε φορά που εκείνη έπεφτε και χτυπούσε, ή κάθε φορά που ήταν στο κρεβάτι με πυρετό, η μαμά της χειροτέρευε. Η ανησυχία της μεγάλωνε και γραμμές χάραζαν το μέτωπό της. Έτσι, κατέληξε πως εκείνη αρρώσταινε τη μαμά της και άρχισε να γίνεται πολύ προσεκτική. Έπλενε τα χέρια της, δεν έτρεχε στις σκάλες και σταμάτησε να ρουφάει τις μύξες της.
Όμως, όχι μόνο δεν είδε καμία αλλαγή, αλλά πρόσεξε πως και οι άλλες μαμάδες ήταν το ίδιο σοβαρές. Ίσως είχαν όλες κολλήσει την ίδια αρρώστια. Επίσης, ήταν φανερό πως όσο κι αν προσπαθούσε, δεν θα κατάφερνε ποτέ να σταματήσει να σκοντάφτει, κι ας μην ανέβαινε πάνω στα κάγκελα του σχολείου, και να κρυολογεί, ακόμα κι αν δεν έβγαζε το μπουφάν της. Είχε απελπιστεί, πώς να βρει τον τρόπο να κάνει τη μαμά της καλά;

Ένα πρωί, ενώ ήταν έτοιμοι να φύγουν για το σχολείο, η μαμά της είχε πάθει την καθημερινή της κρίση. Γύριζε γύρω γύρω και μάζευε πράγματα, έδινε κοφτές οδηγίες σε όλους και φώναζε δυνατά την ώρα κάθε δύο λεπτά. Την στιγμή που είχε σκύψει να δέσει τα κορδόνια της μικρής Χριστιάννας, όχι γιατί δεν ήξερε να το κάνει μόνη της, αλλά για να τελειώνουν πιο γρήγορα, η κόρη της έπιασε το πρόσωπο της μητέρας της με τα δυο της χεράκια και της είπε: «Τι ωραία που ήταν τότε που ήθελες να γίνεις σαν εμένα. Θυμάσαι;» και συνέχισε: «Εγώ δε θέλω να μεγαλώσω και να αρρωστήσω, όπως εσύ και οι άλλες μαμάδες.»
Η μαμά της δεν είχε χρόνο να της εξηγήσει ότι δεν ήταν άρρωστη, πως απλώς είχε τόσα να σκεφτεί και να κάνει. Πώς να περιγράψει σε ένα παιδί τι σημαίνει να είσαι μεγάλος; Πως να της πει ότι ανησυχούσε τόσο για εκείνη; Ένα δάκρυ γέμισε τα μάτια της και επάνω του γυάλισε όλη η λαχτάρα της μητέρας της να περάσει όμορφα με την κόρη της, όπως όταν ήταν ένα μικρό μωράκι στην αγκαλιά της. Όμως ο χρόνος είχε γίνει λίγος και εκείνη ήθελε να μην της λείψει τίποτα.
Ήθελε να είναι πάντα καλά. Δεν είχε καταλάβει ότι με αυτόν τον τρόπο της στερούσε το πιο σημαντικό, τη μαμά της. Εκείνη τη φιγούρα που γεμίζει ευτυχία κάθε παιδική καρδιά. Δεν είχε καταλάβει ότι το γέλιο της μητέρας είναι πολυτιμότερο από όλους τους θησαυρούς πάνω στη Γη.
Η Χριστιάννα έβαλε το χέρι της μέσα στο δικό της και της είπε: «Μη στενοχωριέσαι, με έχεις μάθει να προσέχω και δεν θα κολλήσω ποτέ αυτή την αρρώστια, που κλέβει τα γέλια και τα παιχνίδια.» Η μαμά της έσκυψε και της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο για να σφραγίσει αυτή την συμφωνία μεταξύ τους και έβαλε τα δυνατά της να θυμάται πόσο όμορφα είναι να είσαι παιδί.
Από τότε, σκοπός της μητέρας της ήταν να δείξει στην κόρη της, ότι μπορεί να γίνει μεγάλη, χωρίς να χάσει την παιδικότητά της, γιατί εκεί κρύβεται όλη η χαρά της ζωής. Ακόμα κι όταν έχανε το δρόμο της, προς τον ενθουσιασμό, και απογοητευόταν από όσα γίνονταν γύρω της, αρκούσε μια ματιά μέσα στα παιδικά μάτια για να ξαναβρεί τη σπίθα, που θα κερνούσε φλόγα τη ζωή της.

Κείμενο, Έλενα Κατσαντώνη
 πηγή-Το είδα εδώ

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης:Τι σημαίνει ευγένεια;

Τι σημαίνει ευγένεια;

... Δεν λέμε ευθέως την αλήθεια. Δεν την αντέχει ο άλλος.
 Επιστρέφει, επί παραδείγματι, ο σύζυγος στο σπίτι και η σύζυγος έχει κάνει κάποιο λάθος. Της επιτίθεται ο σύζυγος:
"Λάθος έκανες, Αυτή είναι η αλήθεια. Η αλήθεια να λέγεται!".
 Δεν είναι αυτή η αλήθεια. Δεν είναι αυτό αγάπη. Αυτό είναι εγωϊσμός. Αυτό σημαίνει ότι δεν αγαπάς την γυναίκα σου που την αγκαλιάζεις κάθε ημέρα, αφού της δίνεις μιά στο κεφάλι και στην καρδιά της. Πώς συμβιβάζονται αυτά;
 Το ίδιο ισχύει και για την γυναίκα με τον άνδρα, για τον Γέροντα με τον υποτακτικό, τον υποτακτικό με τον Γέροντα, τον αδελφό με τον αδελφό....
 Να λοιπόν τι σημαίνει ευγένεια...

Μπροστά στην μικρούλα Θεοτόκο αγανακτώ για την έκτρωση

Του π.Παντελεήμονος Κρούσκου

Aφορμή για το άρθρο αυτό είναι η εικόνα της μικρής χαριτωμένης παιδούλας Θεοτόκου, πού σήμερα εισέρχεται στον Ναό, αλλά και του Παιδίου, πού έφερε στον κόσμο, το οποίο ο Ηρώδης ηβουλήθη απολέσαι.Επίσης το παρακάτω περιστατικό:Στις ειδήσεις είπαν για μια εργαζόμενη έγκυο , από την οποία το αφεντικό της ζήτησε να κάνει έκτρωση, για να ανταποκρίνεται καλύτερα στην δουλειά της ή επειδή για τον ίδιο ήταν οικονομικά ασύμφορο. Αυτή είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής σήμερα και μια καλή ευκαιρία στους θιασώτες στο "δικαίωμα της έκτρωσης" να κατανοήσουν τί ακριβώς ισχύει με τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους! Aυτή είναι η κοινωνία των ανθρώπων. Δαρβινιστές οι αφέντες, τ.ε όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει, δαρβινιστές κατά μίμησιν και οι δούλοι. Χωρίς εισαγωγικά οι λέξεις.


Αναγνωρίζω πώς πολλές κυρίες πού μας διαβάζουν ίσως έχουν περάσει αυτή την τραυματική εμπειρία , αυτά τα φρικτα διλήμματα και τώρα υποφέρουν. Ίσως και να τους κακοφαίνεται. Δεν στιγματίζω ανθρώπους πού έχουν μετανοήσει και το μόνο που τους αξίζει έιναι μια αγκαλιά. Γι αυτό και δεν γράφω συχνά για τέτοια θέματα , για να μην πληγώσω όσες βασανίζονται τώρα και είναι μεταμελημένες. Από ίχνη καθαρά κοσμικού ανθρωπισμού πού επιβιώνουν εντός μου.Αλλά ωστόσο δεν μπορώ να μην τα γράφω γι αυτούς πού χωρίς να κοκκινίζουν, χωρίς να μελετούν την φύση του πράγματος, επιστρατεύουν χιλιάδες νόμιμες και ηθικές δικαιολογίες για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην έκτρωση. Είναι σαν να λέμε: Πεινάει ο κόσμος, δεν χωράει η γη τον κόσμο, σκοτώστε 2 δις από την πλεμπα να ξελαφρώσουμε. Πολλοί θιασώτες της έκτρωσης θα επαναστατούσαν μπροστά σε αυτο. Ωστόσο δεν ειναι πρόθυμοι να δούν το δικαίωμα στην ζωή ενός αγέννητου παιδιού.

Τί τρομακτική υποκρισία και αδιακρισία!
Δεν υπάρχει πιό απάνθρωπο πράγμα από την έκτρωση.

Ενα ανυπεράσπιστο παιδί, μια ψυχή( αυτά για τα ανεξεικόνιστα οβραίικα και σοφιστικά τα ακούω βερεσε) μια ψυχούλα αθώα, καταδικάζεται σε θάνατο από την μάνα, το πατέρα, τον γιατρό, τις οργανώσεις δικαιωμάτων, την κοινωνία την ίδια, από πρακτικά φιλάνθρωπα πνεύματα με ...κατανόηση και μετα δολοφονείται με οξύ ή με μαχαίρι χωρίς να μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του!
Και αυτό είναι δικαίωμα, πολιτισμός και σοφή πράξη!

Ποιός θα το υπερασπιστεί το άμοιρο, πού οι περισσότεροι δεν του αναγνωρίζουν ύπαρξη. Που φρονούν ότι είναι εξάρτημα του ανθρωπίνου σώματος, όπως το έντερο και το συκώτι. Τι βολική και απάνθρωπη λογική!

Δε λογαριάζω ηλικία, φτώχεια και άλλες δικαιολογίες. Να πεινάσεις να το θρέψεις! Είσαι μικρή;Να μεγαλώσεις μαζί του. Η ζωή μας ρυθμίζεται με τις επιλογές μας. Δεν μπορεί ο καθένας να παριστάνει τον Θεό και να αποφασίσει για μια ζωή. Οι άνθρωποι είμαστε μικρόψυχοι και δειλοί. Επειδή είμαστε εξαρτημένοι συναισθηματικά με την μητέρα (ή τον πατέρα), προσπαθούμε να την απαλλάξουμε από διάφορα βάρη και την λυπούμαστε, όταν βέβαια ΔΕΝ της το επιβάλλουμε από καθαρό ηθικισμό ή για την δική μας βολή.

Ενώ για το αγέννητο με το οποίο δεν δεθήκαμε ούτε έχουμε συμφέρον από αυτό δεν δίνουμε μια δεκάρα. Και πέφτει το αίμα πάνω στο δυστυχισμένο πλάσμα που λεγεται μητέρα της έκτρωσης, το αίμα του αθώου φονευμένου παιδιού, και δεν μπορεί να ησυχάσει η καημένη μέχρι τα γεράματα της. Και μετά εκ των υστέρων ζητά μετάνοια και παρηγοριά από την εκκλησία. Όπως όλοι οι ψύχραιμοι αλλα και οι εν βρασμώ φονείς, πού κατατρύχονται από τις ερινύες τους.Ή τρέχει στους ψυχολόγους χωρίς να βρίσκει ανάπαυση.

Δεν με νοιάζει αν με πούν συντηρητικό, συναισθηματικό ή ξύλινο, ηθικολόγο ή στενόμυαλο. Χρειάζεται η πιό σκληρή ηθικολογία πολλές φορές, γιατί με τους πονηρούς και τους ηθικολόγους αντιπαλεύουμε.

Εγώ όποιον εξουθενώνει τον αδύναμο με οποιαδήποτε πρόφαση και παριστάνει τον Θεό τον βάζω απέναντι μου!Του αντιστέκομαι τον δείχνω και με το δάχτυλο.Είναι η εικόνα ενος πονεμένου ανθρώπου πού δείχνει τον αντίχριστο, για όποιον δεν μπορεί να τον αναγνωρίσει.

Και μην νομίζετε πώς τα βάζω με τις μητέρες κυρίως, αν και κάποιες πωρωμένες από αυτές κάνουν έκτρωση, σαν να κάνουν τσιγάρο, αλλά με την θεσμοκρατούμενη κοινωνία πού όλα είναι ηθικά και αγγελικά πλασμένα. Ακόμα και το να σκοτώσεις με οξύ και μαχαίρι ένα μωρό.

Ζούμε στην εποχή του δαρβινισμού.

Όποιος δεν μπορεί να επιβιώσει δηλαδή ας πεθανει. Ο νόμος της ζούγκλας σε μας πού λεγόμαστε άνθρωποι και φύσηξε πάνω μας ο Δημιουργός.

Ε λοιπόν πολλοί από εμας θα γίνουμε κακοί για να μην περάσει τέτοια φρικτή ιδεολογία, πού εκφράζεται με την πιό άνανδρη και άσπλαχνη πράξη. Του δειλού πού τρωει την σάρκα του αθώου και του ανυπεράσπιστου.
Και θα μας βρείτε μπροστά σας!

iereasanatolikisekklisias.

Με αφορμή μια ζωγραφιά...

Ευγενία Παρασχάκη

Έτσι προέκυψε η εργασία που ακολουθεί. Έναυσμα οι εργασίες στο μάθημα των Θρησκευτικών σε σχέση με την εσωτερική ειρήνη. Η Ευγενία ζωγράφισε και η Ευτυχίς έγραψε...φυσικά για την Ειρήνη.

Όλοι την φωνάζουν το "φρικιό" και την δείχνουν με το δάχτυλο. Περπατά στο πεζοδρόμιο, σκυφτή, χωρίς να δίνει σημασία στις φωνές και τις βρισιές. Κάνει μεγάλα άτσαλα βήματα και κλοτσάει με το πόδι της πέτρες και χώματα. Και όμως το πρόσωπο της είναι ήρεμο...

-Καλά αναίσθητη είσαι κορίτσι μου. Δεν ακούς που σε κοροϊδεύουν. Αντιμετώπισε τους. Βρίσε τους λιγάκι.

Τίποτα αυτή. Δεν ακούει την φωνή μου. Μεγαλώνει το βήμα και στρίβει στη γωνία του δρόμου. Χάνεται από τα μάτια των άλλων. Και τότε, αρχίζει να τρέχει, να τρέχει. Ώσπου σταματάει να ξαποστάσει. Τα μάτια της είναι γεμάτα δάκρυα. Πέφτει κάτω στις λάσπες. Κάνει να σηκωθεί. Δεν μπορεί. Νιώθει βαριά. Πέτρα ασήκωτη είναι η καρδιά της. Το μυαλό της βουίζει. Τα χέρια της τρέμουν. Αν την δουν έτσι οι άλλοι, θα την βρίσουν χειρότερα. Θα την πουν <<ρεμάλι>> και δεν το θέλει. Δεν είναι αλήθεια!!!

Αργά- αργά σηκώνεται. Σε τι χάλι όμως! Τα κατάμαυρα ρούχα της, γεμάτα λάσπες έχουν κολλήσει πάνω στο σώμα της από τις τρύπες στο παντελόνι και στην μπλούζα. Οι αλυσίδες κρέμονται...

Συνεχίζει το τρέξιμο. Φτάνει μπροστά σε μια καγκελόπορτα. Ένας κήπος ρημαγμένος και πιο μέσα ένα σπίτι κατεστραμμένο. Μπαίνει μέσα, χάνεται στα πίσω δωμάτια. Την ακολουθάω προσεκτικά. Τι είναι αυτό Θεέ μου;... Ανάμεσα σε χαλάσματα τρία μικρά κρεβάτια. Το ένα άδειο. Υποθέτω ότι είναι το κρεβάτι του κοριτσιού. Στο άλλο μια μεγάλη γυναίκα. Τα μάτια της, ορθάνοιχτα, κοιτούν στο κενό. Αχ Θεέ μου, τυφλή είναι!!! Στο άλλο κρεβάτι ένα κοριτσάκι ως επτά χρονών. Τα ματάκια του κατάκλειστα δεν κοιτούν πουθενά...!

Το κορίτσι πλησιάζει την γυναίκα...:

- Γλυκιά μου μανούλα γύρισα, πώς είσαι σήμερα; Χρειάστηκες τίποτα όσο έλειπα;

- Όχι ομορφιά μου, όλα ήταν καλά. Τα φρόντισες όλα πριν φύγεις. Σ’ ευχαριστώ αγάπη μου, σ’ ευχαριστώ κάνεις τα πάντα για μας.

- Μάνα σας αγαπώ τόσο πολύ, πώς θα μπορούσα να μην σας φροντίζω με όλη μου την καρδιά, εσένα και την μικρή μου αδελφή;

Και πλησίασε την αδερφή της και την σφιχταγκάλιασε με αγάπη! Τα ματάκια του μικρού σφίχτηκαν καθώς αγκάλιαζαν τη μεγάλη αδελφή, μα δεν άνοιξαν...

-Ειρήνη, --αα! ώστε έτσι έλεγαν το κορίτσι--, Ειρήνη, ξαναλέει το μικρό με γλύκα, που ήσουν; Σε έψαχνα... Ήθελα να βγούμε έξω, να με πας βόλτα, αλλά εσύ δεν ήσουν εδώ... Σε φώναζα αλλά δεν απαντούσες...! Πού ήσουν;

- Μικρό μου, έξω ήμουν, σας έφερα το φαγητό σας, του είπε και του χάιδεψε το χεράκι. Την σκέπασε καλά και την ξαναφίλησε με αγάπη.

Έπειτα, σηκώθηκε, πήγε κοντά στην μάνα της, την φίλησε και της είπε:

- Μάνα, πάω να ετοιμάσω το φαγητό, να σας φέρω να φάτε...

Και έκανε να φύγει. Μα η φωνή από το κρεβάτι της μάνας την σταμάτησε μπρος στην πόρτα.

-Ειρήνη κορίτσι μου, έλα εδώ, θέλω να σου πω μερικά πράγματα...!

...- Έχω να σε δω περίπου από τα 8 σου χρόνια. Σε θυμάμαι με το λευκό σου φουστανάκι, να τρέχεις μες στον κήπο μας και να πέφτεις στην αγκαλιά του πατέρα σου. Τώρα; Τώρα δεν ξέρω πως είσαι! Έχεις εκείνο το όμορφο λουλούδι στα μαλλιά ; Τα όμορφα βραχιόλια σου; Φοράς τα ροζ σου πέδιλα; Δεν έχω πια εικόνα σου στο μυαλό μου... Πώς είσαι, Ειρήνη μου; Πως είσαι; Πες μου...!

-Ναι, Ειρήνη, πες μας πως είσαι; Εγώ δεν σε θυμάμαι καθόλου...! λέει και η μικρή αδερφή. Εγώ, σε φαντάζομαι Ειρήνη, να είσαι σαν άγγελος!!!

Τα μάτια της Ειρήνης γέμισαν δάκρυα...! Τι να τους έλεγε τώρα; Κοίταξε τα μαύρα λασπωμένα ρούχα της, τις αλυσίδες που κρέμονταν. Αχ! Πώς είχε καταντήσει έτσι; Μα ο δρόμος μετά τον θάνατο του πατέρα της, την τύφλωση της μάνας και της αδερφής της, την είχε οδηγήσει σε αυτήν την κατάσταση...!

Και τότε πήρε την απόφαση της:
-Γλυκιά μου μάνα, γλυκιά μου αδερφούλα, έτσι είμαι όπως με θυμάστε και με φαντάζεστε. Με το λευκό μου φόρεμα και το λουλούδι στα μαλλιά. Τίποτα δεν άλλαξα. Έμεινα έτσι ακριβώς όπως μου έμαθες και μου δίδαξες καλή μου μάνα, κατάλευκη, να σκορπίζω πάντοτε την χαρά, την αγάπη και την ειρήνη!!!

Της Πούλιου Ευτυχίδου

ΠΗΓΗ

Το άγιο Νήπιο και ο άγιος Ρωμανός (18 Νοεμβρίου)

Οι άγιοι Πλάτων, Ρωμανός, Βαρουλάς (το όνομα του Νηπίου, σύμφωνα με μια ρωσική παράδοση), Ζακχαίος και Αλφαίος. Από το μηνολόγιο του Νοεμβρίου

«Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον» (Ματθ. ΚΑ’ 16) λέγει ο Ψαλμωδός. Και αυτός ο αίνος δεν είναι φανταστικός, ούτε ρητορικό σχήμα, αλλά μια μεγαλειώδης και ένδοξη πραγματικότητα, με αληθινά νήπια ευλογημένα, που ομολόγησαν και εμαρτύρησαν και θυσιάστηκαν για τον Χριστό. Ναι, νήπια και μικρά παιδιά, που φωνάζουν και διαλαλούν την πίστι τους μέσα στους αιώνες και τραγουδούν αγγελικά το όνομα του Ιησού Χριστού! Πολλά είναι τα νήπια, που ανέβηκαν στον υψηλότατον βωμό του Μαρτυρίου. Από τις 14.000 νήπια, που κατέσφαξε ο αιμοσταγής Ηρώδης ο θηριόψυχος, έως τον τριετή Κήρυκο και ως τα «μειράκια» των νεομαρτύρων. Ένα από αυτά τα Άγια Νήπια γιορτάζει και η Εκκλησία μας, μαζί με τον Άγιο Ρωμανό και τον Άγιο Παιδομάρτυρα Πλάτωνα, στις 18 Μοεμβρίου. Μένει ανώνυμο στα Συναξάρια το Άγιο αυτό Νήπιο και άγνωστο το όνομά του σε μάς σήμερα. Είναι όμως γνωστό και ένδοξο στην Βασιλεία του Θεού.

Το Συναξάρι του Αγίου Νηπίου, που είναι συνδεδεμένο με το Συναξάρι του Αγίου Ρωμανού, αναφέρει τους εξής δύο στίχους:

«Κόλπους Αβραάμ νήπιον λαχόν ξίφει τοις Βηθλεέμ σύνεδρον ώφθη νηπίοις».

Και στην σημερινή γλώσσα σημαίνει ότι το «νήπιον με τον αποκεφαλισμό του δια ξίφους επέτυχε να πάη στους κόλπους του Αβραάμ (μεταφορική παρομοίωσι του Παραδείσου) και να εχη συντροφιά τα νήπια της Βηθλεέμ». Οι δύο – τρεις στίχοι, που προτάσσονται πάντοτε σε κάθε Συναξάρι των Αγίων και των Μαρτύρων της Εκκλησίας, είναι σαν ένα είδος ταυτότητος, μιας ατομικής καταγραφής της κάθε περιπτώσεως και περιέχει πολύ συνοπτικά, σχεδόν επιγραμματικά το όνομα, το μαρτύριο, τον τύπο, την ιδιότητα και την ήμερα της θυσίας του Μάρτυρος, θα μπορούσαμε να πούμε ότι μοιάζουν σαν τις επιγραφές, που βάζουν σήμερα πάνω στους επιτάφιους σταυρούς των Χριστιανών, με το όνομα, την πατρίδα, την ιδιότητα και την χρονολογία γεννήσεως και θανάτου του αποβιώσαντος.

 Γι’ αυτό και υπάρχουν πολλά τέτοια μεμονωμένα περιστατικά στα Συναξάρια, όπου μνημονεύονται οι Άγιοι και οι Μάρτυρες, χωρίς υπόμνημα (βιογραφία) και μόνο με τους αρχικούς στίχους, που διασώθηκαν από την θυελλώδη εκείνη περίοδο των διωγμών, κατά την οποία δεν υπήρχαν οι δυνατότητες και οι προϋποθέσεις να γίνωνται γνωστά όλα τα στοιχεία και να καταγράφωνται με πληρότητα. Οι Χριστιανοί ήταν συνεχώς διωκόμενοι και η Εκκλησία κρυμμένη από τα μάτια της κοσμικής εξουσίας, έτσι, που πολλές φορές μετακόμιζαν από πόλι σε πόλι και πολλά στοιχεία και βιβλία και πληροφορίες χάνονταν, καίγονταν ή καταστρέφονταν από την αναστάτωσι, τις μετακινήσεις, τους διωγμούς, τις καταστροφές και τις πυρκαγιές. 

Γι’ αυτό και πρέπει να ευγνωμονούμε όλους εκείνους, που βοήθησαν, κουράστηκαν και κινδύνευσαν για να διασωθούν ως τις μέρες μας, όλα τα σπουδαία στοιχεία, που έχουμε από την μεγάλη και ηρωική εκείνη εποχή, την πιο βάρβαρη σε αγριότητα, αλλά και την πιο υψηλή και ένδοξη μέσα στην παγκόσμια ιστορία. Είναι η πιο κορυφαία στιγμή του ιστορικού ανθρώπου, στην προσπάθειά του να ξαναγυρίση κοντά στον Δημιουργό του και να απάντηση στο μέγα κάλεσμα της αγάπης του Θεού.

Ας επιστρέψουμε όμως στην ιστορία του Αγίου Νηπίου και του Αγίου Ρωμανού, που ζούσαν την εποχή του βασιλέως της Ρώμης Μαξιμιανού, το 286 – 304 μ.Χ. Ο Ρωμανός ήταν διάκονος στην Καισάρεια της Παλαιστίνης και αργότερα πήγε στην Αντιόχεια. (Στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε ότι οι Συναξαριστές μιλούν για δύο συνωνύυμους Αγίους την ίδια μέρα, με το όνομα Ρωμανός, μέσα στην ίδια περιοχή σχεδόν και με το ίδιο μαρτύριο, που γιορτάζονται την ίδια μέρα. Η μόνη διαφορά τους είναι το επεισόδιο με το νήπιο. Πιθανόν να πρόκειται για δύο ξεχωριστούς Αγίους, αλλά εξ ίσου πιθανόν είναι να πρόκειται για ένα και το ίδιο πρόσωπο, που όμως παραδόθηκε από δύο διαφορετικές πηγές).

Μιαν ημέρα, που ο Έπαρχος Ασκληπιάδης έμπαινε στο ναό των ειδώλων, ο διάκονος Ρωμανός, που είχε αγωνιστικότατον φρόνημα, δεν δίστασε να ελέγξη τολμηρά και δημόσια τον άρχοντα και τού είπε:

– Δεν είναι θεοί τα είδωλά σας, οι δε Χριστιανοί υπερέχουν σε ευσέβεια, γιατί λατρεύουν τον αληθινό Θεό. Αυτό το μαρτυρούν ακόμα και τα μικρά παιδιά.

Και για να επιβεβαιώση τα λόγια του εζήτησε την μαρτυρία ενός μικρού παιδιού, γύρω στα πέντε του χρόνια, που το κρατούσε η μητέρα του στην αγκαλιά. Το πήρε λοιπόν ένας από τους στρατιώτες, που ακολουθούσαν τον Έπαρχο και το πλησίασαν κοντά του και ο Ασκληπιάδης ερώτησε το νήπιον:

– Ποίον δει σέβειν Θεόν; (Ποιόν Θεόν πρέπει να σεβώμεθα;).

– Τον Χριστόν, απήντησε το μικρό παιδί.

Οργισμένος και ντροπιασμένος ο Έπαρχος χτύπησε στο πρόσωπο το νήπιο και διέταξε να κόψουν την γλώσσα του Αγίου Ρωμανού. Οι δήμιοι εξετέλεσαν αμέσως την διαταγή του Επάρχου, αλλά ο Μάρτυς και με κομμένη την γλώσσα συνέχισε να μιλά θαυματουργικά με κανονική φωνή και δόξαζε τον Θεό και το άπειρο έλεός του. Το νήπιο, που το ξαναχτυπούν οι στρατιώτες και διψά, ζητά λίγο νερό. Η μητέρα του όμως, η οποία βρίσκεται κοντά του, του φωνάζει:

– Μη πιής, παιδί μου, από το νερό των ειδωλολατρών. Να κάνης υπομονή και να πιής το νερό, που θα σου δώση ο ίδιος ο Χριστός.

Το νήπιο, που τόσο θαρρετά ωμολόγησε την πίστι του στον Χριστό, θα αποκεφαλισθή από κάποιον στρατιώτη, κατά διαταγή του Επάρχου, ενώ ο Ρωμανός θα κλεισθή στην φυλακή, όπου και θα συνεχισθούν οι ξυλοδαρμοί και τα μαρτύρια. Το γεγονός της γενναίας και δημοσίας ομολογίας του θα το μάθη ο αυτοκράτορας Μαξιμιανός, καθώς και το παράδοξο θαύμα, να μιλά δηλαδή ο Μάρτυρας και με κομμένη την γλώσσα, πράγμα φυσικώς αδύνατο, αντί νσ θαυμάση και νσ σκεφθή την δύναμι του Θεού του ζώντος, αγριεύει και δίνει αυστηρή διαταγή νσ θανατωθή και ο Ρωμανός στην φυλακή με απαγχονισμό. Η διαταγή του αυτοκράτορος, που φοβάται μη γνωσθή ευρύτερα το γεγονός και οι Χριστιανοί πάρουν θάρρος και αρχίζουν να ελέγχουν δημοσίως τους τυράννους των, εκτελείται αμέσως. Ο απαγχονισμός του Αγίου έγινε μέσα στην φυλακή και ο πιστός Ρωμανός έλαβε τον στέφανον της μαρτυρικής θυσίας του. Οι δύο στίχοι του Συναξαριού του αναφέρουν χαρακτηριστικά:

«Ρωμαλέος ην Ρωμανός προς βασάνους

ρώμη κρατυνθείς παντοδυνάμου Λόγου».

Και σε σημερινή μετάφρασι:

«Γενναίος εστάθηκε στα βάσανα ο Ρωμανός

αφού δυναμώθηκε με την δύναμι του παντοδυνάμου Λόγου».

Η θυσία της πρόσκαιρης και μάταιης ζωής αυτού του κόσμου όμως τον ανέβασε στα υψη της ουράνιας δόξας και της αιωνίας ευτυχίας στην Βασιλεία των Ουρανών, όπου βρίσκεται τώρα. Γι’ αυτό και ταιριάζει να κλείσουμε τις λίγες αυτές γραμμές, με το θαυμάσιο Κοντάκιόν του, που ψάλλεται κάθε χρόνο στην γιορτή του, σε ήχο Δ’ (Προσόμοιον: «Επεφάνης σήμερον»):

«Ως αστέρα μέγιστον, η Εκκλησία,

Ρωμανέ πανεύφημε,

σε κεκτημένη αληθώς,

φωταγωγείται τοις άθλοις σου,

την φωτοφόρον δοξάζουσα μνήμην σου».

Π. Μ. Σωτήρχου, Παιδομάρτυρες, σελ. 81-86

ΠΗΓΗ

Η πρώτη δόκιμη στην Τανζανία

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΑΝΖΑΝΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

"ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΣΑΡΑ. ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΔΟΚΙΜΗ ΜΟΝΑΧΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΑΣ. ΕΥΧΕΣΘΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΕΡΕΩΜΕΝΗ Η ΝΥΜΦΗ ΧΡΙΣΤΟΥ."

https://www.facebook.com/orthodoxtanzania?fref=nf/Το είδα ΕΔΩ

Ιησού μου,στις καρδιές των νέων με τα όμορφα τριαντάφυλλα, γίνε Φράκτης!

π.Ανδρέας Κονάνος

Σάββατο βράδυ.Είδα ένα ζευγάρι στο Χαλάνδρι.
Μια κοπέλα όμορφη, με το αγόρι της. 
Πάρκαραν, και βγήκαν απ’ το αυτοκίνητο, για να διασκεδάσουν.
Είδα την κοπέλα και το ντύσιμό της.Έκανε ψύχρα το βράδυ, μα αυτή φορούσε τόσο λίγα.
Κι αναρωτήθηκα αν βγήκε για να πει "ανήκω στον καλό μου" ή κάτι σαν "περάστε κόσμε"!!!

Κι ήθελα να της πω:
Ρε κοπελιά μου όμορφη, η σχέση θέλει και λίγη περιφρούρηση.
Κάτι σα "φράχτη", μη σου κλέψουν (τα ξένα βλέμματα, αγγίγματα ή λογισμοί) τα τριαντάφυλλα, και μείνουν μόνο αγκάθια να τρυπούν του ευαίσθητου αγοριού σου την καρδιά.
Υπάρχει κι η ζήλεια, κι η ανασφάλεια κι αυτό που στη σχέση λέγεται "αποκλειστικότητα".
Αποφάσισε σε ποιον θες ν’ ανήκεις. Και δείξε το μετά, λίγο πιο έμπρακτα.
Υποστήριξε την αγάπη σου.Ο άλλος κλονίζεται.Γεμίζει αμφιβολίες.
Μα το φανάρι έδειξε πράσινο.
Έβαλα πρώτη κι έφυγα.
Κι ένιωθα τι δύσκολο είναι να κρατιέται μια σχέση θερμή, ζωντανή και σίγουρη, με διάρκεια.Όλα παίζονται. Ανά πάσα στιγμή.

Κύριε, Ιησού, Χριστέ…
Μήπως όλα αυτά είναι κοσμικά και χαμηλά και δε σ’ αγγίζουνε Εσένα;
Έχεις άραγε κάποια εμπλοκή σ’ όλο αυτό το σκηνικό, Εσύ;…
Μπορείς κάτι να πεις, κάτι να κάνεις, κάτι να δώσεις;
Αν ναι, κάνε το.

Ιησού μου,στις καρδιές των νέων
με τα όμορφα τριαντάφυλλα,
γίνε Φράκτης!

 .facebook.com-Το είδα ΕΔΩ

Η πίστη και το κουράγιο της Βέφας Αλεξιάδου

Μια χριστιανή μητέρα για την κοίμηση της κόρης της

Η τηλεοπτική σεφ Βέφα Αλεξιάδου, η οποία έχασε αναπάντεχα την κόρη της Αλεξία, αισθάνθηκε την ανάγκη να επικοινωνήσει με τους φίλους της στο Facebook και να τους ευχαριστήσει για την συμπαράσταση που έδειξαν στον μεγάλο της πόνο. 

Η κ. Αλεξιάδου έγραψε:

«... Φίλες και φίλοι μου Καλημέρα. Τρίτη σήμερα. Ξημέρωσε μια όμορφη μέρα, όπως μια εβδομάδα πριν που δεν ήξερα τι θα μου έφερνε. Μου φύλαγε ανείπωτο πόνο! Ένα δυνατό χτύπημα το πιο δυνατό που ένιωσα στη ζωή μου και που μπορεί να νιώσει άνθρωπος. Άνοιξα και σήμερα την πόρτα μου, όπως τότε, καλημέρισα τη ζωή και παρακάλεσα το Θεό, όπως κάθε μέρα, να μου δώσει τη δύναμη αντιμετωπίσω, ότι θα φέρει στο διάβα της. Παρακάλεσα να μου δώσει επί πλέον δύναμη όση χρειάζομαι για να σταθώ στα πόδια μου και να συνεχίσω με θάρρος τη ζωή. Παρόλο το βαθύ, το μεγάλο πόνο μου.

Η βαθειά πίστη μου στο Θεό είναι το στήριγμά μου, όπως και σε κάθε πονεμένο άνθρωπο που πιστεύει σ' Αυτόν. Δεν θα πω, όπως λένε κάποιοι, ότι τα μεγάλα δέντρα χτυπούν οι κεραυνοί. Χιλιάδες, εκατομμύρια μανούλες ένιωσαν τον ίδιο πόνο που νιώθω εγώ, και πρώτη απ' όλες η Παναγιά μας, που ο δικός της πόνος ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερος από όλους τους δικούς μας, γιατί είδε το παιδί της να πεθαίνει άδικα με το μαρτυρικότερο θάνατο κρεμασμένο επάνω στο Σταυρό. Η δύναμη της, ο δικός της πόνος δίνει κουράγιο στο δικό μας πόνο. 

Δεν μας τα παίρνει τα παιδιά μας ο Θεός, που στην ουσία είναι δικά του παιδιά. Ο Θεός δεν είναι κακός, δεν είναι τιμωρός. Αυτή είναι η ζωή μας! Και το ξέρουμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε, ότι συγκρινόμενη με την αιωνιότητα είναι ένα απειροελάχιστο ταξίδι.

Γι αυτό πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι για τη στιγμή που θα φτάσουμε στο τέρμα και θα περάσουμε στην αιώνια ζωή. Στο σύντομο αυτό ταξίδι εδώ κάτω στη γη, η ζωή μας είναι ένα μεγάλο σχολειό! Όλοι είμαστε μαθητές, δίνουμε εξετάσεις, κι εκεί επάνω ψηλά απονέμονται τα βραβεία. Όσο καλύτερες είναι οι επιδόσεις και οι αντοχές μας, τόσο μεγαλύτερη η ανταμοιβή μας.

Ένα Μ Ε Γ Α Λ Ο ευχαριστώ μέσα από την πονεμένη κάρδια μου για την τόση αγάπη και τη συμπαράσταση σας στη θλίψη μου. Με στηρίζετε! Να 'στε όλοι και όλες καλά. Να έχουμε μια όμορφη, χαρούμενη μέρα με ευχάριστες ειδήσεις.
Και μέσα από τα φυλλώματα των δέντρων τρυπώνει ο ήλιος και ζεσταίνει τις καρδιές μας. Έχετε σκεφθεί ότι το φως του τρέχει με τέτοια ταχύτητα στο άπειρο και ότι όχι μόνον εμείς αλλά και γενιές που δεν γεννηθήκαν ακόμη είμαστε ξεπερασμένοι;...»


πηγή-Το είδα ΕΔΩ