Κάθε χρόνο, όλο και κάποιο λυπηρό φαινόμενο παρουσιάζεται, για να μας σπρώξει ακόμη περισσότερο έξω από το δρόμο της αληθινής ζωής…
Πριν λίγα χρόνια, με την οικονομική κρίση, βλέπαμε παντρεμένα ζευγάρια να διαλύουν τους γάμους τους, παίρνοντας διαζύγιο, ενώ συνέχιζαν να ζουν μαζί, για να αποκομίσουν οικονομικά οφέλη απέναντι στο κράτος.
Φέτος, ένα καινούργιο λυπηρό φαινόμενο παρουσιάστηκε, φανερώνοντας πόσο αποπροσανατολισμένοι είμαστε ως άνθρωποι και ως κοινωνία… Ζευγάρια, που είχαν προγραμματίσει να παντρευτούν (ενδεχομένως και να βαφτίσουν τα παιδιά, που είχαν σπεύσει να κάνουν πριν το γάμο τους), αναβάλλουν για του χρόνου το γάμο τους και τη βάφτιση των παιδιών τους, επειδή, λόγω κορωνοϊού …δεν μπορούν να διοργανώσουν γλέντι με εκατοντάδες καλεσμένους, όπως θα ήθελαν!
Ας θυμηθούμε όμως, αδελφοί, ότι ο γάμος και η βάφτιση δεν είναι μόνο ευκαιρίες για γλέντι ή και επίδειξη πλούτου, αλλά πρώτα απ’ όλα είναι μυστήρια της Εκκλησίας μας, ιδρυμένα από τον ίδιο το Χριστό, που σκοπό έχουν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να Τον πλησιάσουν και να κερδίσουν όχι μόνο αυτή τη ζωή, αλλά και την αιωνιότητα.
Αν αυτό δεν το δεχόμαστε, τότε φυσικά δεν έχουμε λόγο να παντρευτούμε στην εκκλησία ή να βαφτίσουμε τα παιδιά μας. Αν το κάνουμε, το κάνουμε μόνο εθιμοτυπικά και προφανώς δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας καν χριστιανούς (ή έχουμε κατασκευάσει ένα χριστιανισμό της αρεσκείας μας και αυτόν πιστεύουμε). Αν όμως είμαστε χριστιανοί, τότε καλό είναι να θυμηθούμε ότι, στο γάμο, η χάρη του Θεού ενώνει τους δύο ανθρώπους, τον άντρα και τη γυναίκα, σε έναν άνθρωπο («οι δύο εις σάρκα μίαν») ώστε, μετά το μυστήριο, δεν έχουμε πλέον δύο, αλλά έναν. Και ο κουμπάρος του γάμου συμβολίζει τον Ιησού Χριστό, που στεφανώνει το ζευγάρι και δίνει την ευλογία και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος για την κοινή πορεία της ζωής, από εδώ μέχρι τον Παράδεισο!...
Η δε βάφτιση, που συμβολίζει ότι ο παλιός μας εαυτός πεθαίνει, θάβεται συμβολικά μέσα στο νερό και γεννιέται ένας καινούργιος εαυτός μας, που είναι πλέον χριστιανός, δεν είναι ένα «μπάνιο του μωρού» με γέλια, στολίδια και φιοριτούρες (ούτε ένα πεδίο μάχης παππούδων και γιαγιάδων, για το «ποιος θ’ ακούσει τ’ όνομά του»)! Είναι μια καθοριστική στιγμή στη ζωή του παιδιού μας, όπου από κοινός άνθρωπος γίνεται χριστιανός και μπαίνει στο δρόμο να ενωθεί με το Χριστό και να γίνει άγιος – ή τέλος πάντων, να κερδίσει τον Παράδεισο. Και ο ίδιος ο λαός μας καθιέρωσε το βάφτισμα σε νηπιακή ηλικία (με τον ανάδοχο, το νονό, που έχει αποστολή να μιλήσει στο παιδί, καθώς μεγαλώνει, για την πίστη του Χριστού), επειδή γνωρίζει ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να πεθάνει αβάπτιστος, αποκομμένος απ’ το Χριστό, αλλά βαφτισμένος, ενωμένος μαζί Του.
Απευθυνόμενος λοιπόν στους συνανθρώπους μου χριστιανούς, παρακαλώ όλους να σπεύσουν να στεφανωθούν στην εκκλησία και, αν έχουν αβάφτιστα παιδιά, να τα βαφτίσουν, γιατί ο Χριστός περιμένει, αλλά ο χρόνος δεν περιμένει. Και επίσης, επιτρέψτε μου να το πω, και ο διάβολος περιμένει – περιμένει να αναβάλλουμε συνεχώς, ώστε στο τέλος να μείνουμε μακριά απ’ το Χριστό και να πέσουμε στα δικά του νύχια.
Βεβαίως, δεν είναι δική μου δουλειά το τι θα κάνεις εσύ, αδελφέ μου. Αλλά, όπως θα μπορούσα να απευθύνω μια έκκληση ενάντια στα ναρκωτικά ή στον αλκοολισμό ή σε οτιδήποτε βλαβερό, από καθαρό ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο και όχι επειδή «μου πέφτει λόγος», έτσι από αγάπη και μόνο συντάσσω αυτές τις γραμμές και, όποιος τυχόν παρεξηγήσει, ας προβληματιστεί καλύτερα μήπως έχω δίκιο, αφού δε γράφω πράγματα δικά μου, αλά του Χριστού και των αγίων.
Τα πολλά έξοδα, τα γλέντια και τα στολίδια μπορούν να περιμένουν ή και να λείπουν εντελώς. Αλλά η χάρη του Θεού στη ζωή μας, στο ζευγάρι και στα παιδιά του, δεν μπορεί να περιμένει. Γιατί μόνο το σήμερα μας ανήκει. Το αύριο ή το επόμενο καλοκαίρι δεν ξέρουμε τι θα έχει φέρει. Και, ό,τι κι αν φέρει, καλό για μας είναι να είμαστε με το Χριστό, όχι «μόνοι μας με τον εαυτό μας»…
