Εάν ήμασταν απλοί σάν τά παιδιά...

  Εὰν ήμασταν απλοὶ σάν τά παιδιά, ὁ Κύριος θά ἔδειχνε σ' ἐμᾶς τόν Παράδεισο, θά ἐβλέπαμε Αυτὸν ἐν τῆ δόξῃ τῶν Χερουβεὶμ καί τῶν Σεραφεὶμ καί πασῶν τῶν Ἐπουρανίων Δυνάμεων καί τῶν Ἁγίων! Αλλὰ δέν εἴμαστε ταπεινοί καί γιά αυτὸ βασανίζουμε καί τούς εαυτοὺς μας καί τούς ἄλλους, ὅσοι ζοῦν μαζί μας.

Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης

εδώ

«Λες του άλλου σ’ αγαπώ και φρικάρει»

Κωνσταντίνος Γανωτής

 Βλέπω τους νέους να στέκονται μουδιασμένοι μπροστά στην κλήση να κάνουν οικογένεια. Ίσως λαχταρούν ν’ αγαπήσουν και φοβούνται. 

Μια κοπέλα εξομολογείται: «Λες του άλλου σ’ αγαπώ και φρικάρει». Ακούτε; Φρικάρει! Πώς μπόρεσε η αγάπη να συνδυαστεί με τη φρίκη!

Έτσι αρκούνται σε μια επιδερμική επισκόπηση και λογαριάζουν τις στιγμές (στιγμές!) ηδονής, που μπορούν ν’ αποσπάσουν. Κι ύστερα ν’ ακολουθεί η βασανιστική διάρκεια του τίποτα, του κενού της πλήξης, πρόξενου της κατάθλιψης.
Όλοι σχεδόν οι σημερινοί νέοι κατέχονται από τη θλίψη της αποτυχίας του έρωτα. Και η θλίψη γίνεται έκπληξη ύστερα από την τόση διαφήμιση του μόνου σχεδόν προϊόντος της απελευθέρωσης των ηθών, που επεδίωξε και πέτυχε ο σύγχρονος προοδευτισμός.

Γι’ αυτό δεν στοχάζονται οι νέοι μας σήμερα, δεν θέλουν να σκέφτονται ειλικρινά και παραδίδονται μόνο στα κλισέ των συνθημάτων ή ρεμβάζουν με ή χωρίς ναρκωτικά.

Και ο πιο ψυχρόαιμος στοχαστής της σημερινής πολιτιστικής πραγματικότητας δεν μπορεί να μην εκπλαγεί με τη γενική και θεαματική αποτυχία του ανθρώπου να διασώσει την ευτυχία του. Και είναι τόσο φυσικό, λ.χ. στο τόσο ευαίσθητο αίσθημα του έρωτα, να περιμένει ο άνθρωπος να βρει την ευτυχία του, ώστε η αποτυχία του αυτή ακριβώς σ’ αυτό το θέμα να είναι κεφαλαιώδης. Ο άνθρωπος του πολιτισμού είναι ο εραστής της μοναξιάς του. Σκαρώνει μια βιοθεωρία για την ευτυχία του και πάει ν’ αναγκάσει τον κόσμο να επαληθέψει τη θεωρία του.

Για την ειρήνη στην οικογένεια (Γέρων Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα)

  Σύμφωνα με τον γέροντα Θαδδαίο, οι σχέσεις στην οικογενειακή ζωή εξαρτώνται πολύ από το πόσο τα μέλη της οικογένειας περιφρουρούν τις σκέψεις τους.

 Δημοσιεύουμε επιστολή του Γέροντα που απευθύνεται σε μια γυναίκα που θλιβόταν για τη σχέση της με τον αδερφό και την κουνιάδα της, καθώς αυτοί φέρονταν άσχημα στη μητέρα της και την πεθερά της. Η γυναίκα έστειλε γράμμα στον π. Θαδδαίο και εκείνος τη συμβούλεψε αποκαλύπτοντας τα βαθύτερα συναισθήματα και τις ενδόμυχες σκέψεις των μελών της οικογένειας. Η γυναίκα υπάκουσε και η κατάσταση στην οικογένεια άλλαξε ριζικά.

Η επιστολή του Γέροντα:
Ευγενική ψυχή, αγαπημένη στον Κύριο,
Διάβασα το μεγάλο γράμμα σου. Είσαι υπερευαίσθητη και όλοι όσοι είναι υπερευαίσθητοι υποφέρουν πολύ στη ζωή τους, γιατί δίνουν υπερβολική σημασία στις συνθήκες και τις ταλαιπωρίες που τους έρχονται στη ζωή.
Επειδή περιμένεις ενδιαφέρον και κατανόηση από όλους, ειδικά από τη δική σου οικογένεια, γι’ αυτό υποφέρεις πολύ.

Πρέπει όμως πάντα να εμβαθύνεις. Όταν μια μητέρα παντρεύει τον γιο της, η νύφη της μπορεί να είναι ένας άγγελος καλοσύνης, αλλά η πεθερά δεν μπορεί να την αντέξει, επειδή η νύφη «απήγαγε» τον γιο της. Είναι φυσικό για τον σύζυγο να στραφεί στη γυναίκα του, και οι γονείς να μένουν έξω από αυτή τη σχέση, αλλά η μάνα αυτό δεν το υποφέρει. Στην ψυχή της δεν αντέχει τη νύφη της. Εξωτερικά μπορεί να φαίνεται σαν η καλύτερη σχέση νύφης- πεθεράς, αλλά δυστυχώς, κανείς δεν χρειάζεται να μας πει με λόγια εάν κάποιος μας αγαπά ή δεν μας αγαπάει. Είναι κάτι που απλά το νιώθεις και πράγματι μεταξύ της πεθεράς και νύφης δημιουργείται συχνά ένας πνευματικός πόλεμος μπορεί να διαρκεί μέχρι το τέλος της ζωής της.

Αυτό συμβαίνει γιατί η νύφη δεν ξέρει το μυστικό της ζωής, ότι πρέπει να αγαπά την πεθερά της περισσότερο από τη μητέρα της. Η πεθερά θα συνεχίσει να κάνει ψυχολογικό πόλεμο στη νύφη της για κάποιο διάστημα, αλλά στο τέλος θα αναγκαστεί να καταθέσει τα όπλα της, γιατί δεν υπάρχει δύναμη που θα μπορεί για πολύ να αντιστέκεται στην αγάπη. Όταν η πεθερά δει ότι δεν υπάρχει αντίσταση από τη νύφη της, αλλά ότι την περιβάλλει συνεχώς με αγάπη, τότε θα αγαπήσει την νύφη της πολύ περισσότερο από τον γιο της, γιατί τώρα βλέπει στη νύφη της άλλο ένα παιδί που την αγαπάει πολύ.

Δύσκολα κανείς συνειδητοποιεί και αποδέχεται αυτό το μυστικό, αλλά υπάρχουν τέτοιες νύφες όπου ανάμεσα σε αυτές και τις πεθερές τους βασιλεύει η τέλεια θεϊκή αγάπη.

Ακόμη θα πρέπει να καταλάβεις ότι η κουνιάδα σου δεν μπορεί να αντέξει ότι ο σύζυγός της, ο αδερφός σου δηλαδή, είναι ευγενής και φιλόξενος προς εσένα και τη μητέρα σου. Οπότε να αποδεχθείς ότι ο αδερφός σου πρέπει να δείχνει αγενής με εσένα και τη μητέρα του, προκειμένου να διατηρήσει την αρμονία του γάμου του.
Εσύ, ως ευσεβής ψυχή, πρέπει να συλλάβεις και να κατανοήσεις όλα αυτά, και να μην παίρνεις κατάκαρδα τις προσβολές που σου κάνουν οι συγγενείς, οι στενοί φίλοι και οι εχθροί σου, αλλά να τους συγχωρήσεις από τα βάθη της καρδιάς σου και έτσι θα είσαι σε θέση να διατηρήσεις την ειρήνη στην καρδιά και την ψυχή σου.

Συγχώρεσε τους πάντες μέσα από την καρδιά σου και από εδώ και πέρα μην κάνεις πνευματικό πόλεμο με καμία ψυχή και τότε θα έχεις την ειρήνη του Θεού μέσα σου και αυτή η ειρήνη θα ακτινοβολεί από εσένα προς όλες τις κατευθύνσεις, ειδικά προς αυτούς με τους οποίους έρχεσαι συχνά σε επαφή.
Εύχομαι ειρήνη και χαρά και ό,τι καλύτερο σε όλους από τον Κύριό μας και την Υπεραγία Μητέρα του Θεού.
Αρχιμ. Θαδδαίος και οι αδελφοί αυτού.
(Πηγή: ifamnews.com)

* Ο γέρων Θαδδαίος γεννήθηκε στην πόλη Πέτροβατς της Σερβίας το 1914. Η ζωή του υπήρξε γεμάτη δοκιμασίες. Χειροτονήθηκε ιερομόναχος το 1938. Διακόνησε σε πολλές μονές και επαρχίες της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας καταλήγοντας στη μονή της Βιτόβνιτσα. Ο γέρων καλούσε διαρκώς το λαό του σε μετάνοια, προσευχή και νηστεία με στόχο την πνευματική και ηθική κάθαρση. Επέμενε στο διαρκή πόλεμο κατά των λογισμών και των κακών πράξεων καλώντας στην προσήλωση στις αγαθές σκέψεις και έργα έναντι των συνανθρώπων μας. Η μεγάλη πνευματική εμπειρία του, η πραότητά του και η καλοσύνη του τον ανέδειξαν ως έναν από τους πλέον φημισμένους πνευματικούς πατέρες τόσο στη Σερβία όσο και σε άλλες ορθόδοξες χώρες. Απεβίωσε το 2003 έχοντας προσφέρει ανεκτίμητο έργο στην πνευματική διακονία του λαού του.

πηγή

Η ποδιά της γιαγιάς (αφιερωμένο, σε όλες τις αγαπημένες γιαγιάδες μας)

Μέσα στην ποδιά της γιαγιάς,κρύβεται ολάκερη Θεολογία.....
Πόσα χτυποκάρδια δεν έχει αφουγκραστεί.....
Πόσα δάκρυα δεν έχει σκουπίσει....
Πόσα χαμόγελα δεν έχει σκορπίσει...
Πόση θαλπωρή δεν έχει προσφέρει...
Η ποδιά της γιαγιάς, δεν είναι απλά ένα πανί που μυρίζει νοστιμιές,
είναι μια αγκαλιά που μοσχοβολά Αγάπη!!!..

Ioannis Papadimitriou

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

  Αν ρωτήσετε εφήβους τι είναι έρωτας, πιθανότατα θα δυσκολευτούν να σας απαντήσουν. Οι περισσότεροι θα μείνουν στο "μου αρέσει κάποιος/α", "θέλω κάποιον/α", "είμαι κολλημένος/η σε κάποιον/α", "τον/την σκέφτομαι συνέχεια", αλλά δύσκολα θα ακούσετε την απάντηση "δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτόν/ή". Και ακόμη πιο δύσκολα θα μπορέσετε να πάρετε απάντηση που να συνδέει τον έρωτα με την αγάπη. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Κι όμως, σε "γιορτές" ερωτευμένων οι περισσότεροι/τες δεν θα αρνηθούν να συμμετάσχουν, ούτε θα λείψουν τα κρυφόγελα, όταν τους ρωτήσεις.

  Όλα αυτά δεν έχουν προκύψει τυχαία. Ζούμε σε μια εποχή στην οποία ο έρωτας έχει ταυτιστεί με το σώμα, με την εμφάνιση, με την σεξουαλικότητα και μόνο. Το "μαζί" δεν συνδέεται με την ολότητα του ανθρώπου, με το σώμα και την ψυχή ως ενότητα. Έτσι, ο έρωτας δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί από την σωματική, την σαρκική του απολυτότητα. Ίσως δεν χρειάζεται και συναισθήματα. Αρκεί το γούστο. Όταν ένας ολόκληρος κόσμος, και τηλεοπτικός και διαδικτυακός και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, ασχολείται μόνο με την προβολή ζευγαριών χωρίς έκφραση συναισθημάτων, αλλά μόνο με την παρουσία τους σε κοινωνικές εκδηλώσεις ή με χωρισμούς, όταν παραδείγματα πιστότητας σε ζευγάρια γίνονται ολοένα και πιο σπάνια, τότε γιατί η νεώτερη γενιά, η οποία λειτουργεί μιμητικά, να νοιαστεί να δει, να μάθει, να νιώσει τι σημαίνει έρωτας αληθινά;

Ας μην ξεχνούμε και την φοβία της Εκκλησίας να μιλήσει για τον έρωτα ως συστατικό στοιχείο του γάμου, της σχέσης, της από κοινού ζωής, μήπως και κατηγορηθεί για ήττα από το κοσμικό φρόνημα. Αν ο Δημιουργός του κόσμου και του ανθρώπου μάς ήθελε ανέραστους, δεν θα έλεγε "ποιήσωμεν τω ανθρώπω βοηθόν κατ' αυτόν", αλλά θα αρκούνταν στη δημιουργία ενός μηχανισμού αναπαραγωγής. Δεν θα ευλογούσε τον έρωτα και την αγάπη στα πρόσωπα του άνδρα και της γυναίκας, όχι για να πληθυνθεί μόνο ο άνθρωπος, αλλά για να μπορέσει να συνοδοιπορήσει στην οδό της βασιλείας του Θεού, κατεξοχήν οδό αγάπης. Όταν ιδανικό των πολλών στην εκκλησιαστική ζωή είναι ο μοναχισμός και μόνο αυτός, τότε ποια αντίβαρα στην ανέραστη ή την ταυτισμένη με την σωματικότητα εποχή μας, μπορούμε να αντιτάξουμε ως πρότυπα για τα παιδιά μας;

"Τίμιος ο γάμος και η κοίτη αμίαντος", μας λέει η φωνή του αποστόλου Παύλου. Έχει τιμή ο γάμος διότι είναι καρπός του έρωτα και χαρακτηρίζεται από την πιστότητα του ενός απέναντι στον άλλον. Ότι ο άλλος είναι ο άνθρωπός του. Η χαρά της ομόνοιας και της ενότητας. Ότι μέσα από τον έρωτα που γίνεται συνύπαρξη ευλογημένη από τον Θεό ο άνθρωπος μαθαίνει να εκκόπτει το ίδιον θέλημα. Μαθαίνει να ανέχεται εν αγάπη. Μαθαίνει να βαστάζει τα βάρη του άλλου. Κι αυτός είναι ο σκοπός κάθε ασκητικότητας μέσα στην Εκκλησία. Αλλά τούτο δεν γίνεται χωρίς συναίσθημα. Χωρίς λαχτάρα κοινωνίας. Χωρίς υπέρβαση του εγώ. Χωρίς λόγο με τον άλλο. Χωρίς μετοχή όλης της ύπαρξης, του σώματος και της ψυχής στην ηδονή και την οδύνη της σχέσης. Χωρίς νίκη κατά του θανάτου που μας λέει "εγώ και μόνο εγώ".

Αντί για φοβικά σύνδρομα λοιπόν ή για προσποίηση με το πρόσχημα ότι ο έρωτας είναι της αμαρτωλότητας, ας επιλέξουμε να μιλήσουμε και να δείξουμε τον πληρωτικό της ύπαρξης έρωτα, που γεννά νόημα αγαθότητας και ζωής που μοιράζεται για να μην είναι κλεμμένη (Στ. Σπανουδάκης).

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"στο φύλλο της Τετάρτης 15 Φεβρουαρίου 2023

πηγή