Υπάρχει κάτι πιο χαρούμενο από μια συνάντηση,από μια ''υπαπαντή''με κάποιον που αγαπάς;

Πόσο εκπληκτική καί όμορφη είναι ή εικόνα, ο πρεσβύτερος να κρατά στην αγκαλιά του το βρέφος, καί πόσο παράξενα τα λόγια του: "ότι ειδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου...". Συλλογιζόμενοι αυτά τα λόγια αρχίζουμε να εκτιμούμε το βάθος αυτού του γεγονότος καί τη σχέση πού έχει με μας, με μένα, με την πίστη μας. Υπάρχει στον κόσμο κάτι πιο χαρούμενο από μια συνάντηση, μια "υπαπαντή" με κάποιον πού αγαπάς; Είναι αλήθεια πώς το να ζεις σημαίνει να περιμένεις, να αποβλέπεις σε μια συνάντηση. Δεν είναι άραγε ή υπερβατική καί ομορφη προσδοκία του Συμεών το σύμβολο της; Δεν είναι ή πολύχρονη ζωή του σύμβολο της προσδοκίας, αυτός ό "πρεσβύτης" πού περνά ολόκληρη τη ζωή του περιμένοντας το φως πού φωτίζει τους πάντες καί τη χαρά πού πληρώνει τα πάντα; Πόσο δε απροσδόκητο, πόσο άρρητα όμορφο είναι το ότι το πολυαναμενόμενο φως καί ή χαρά έρχεται στον πρεσβύτη Συμεών με ένα παιδί! Φαντασθείτε τα τρεμάμενα χέρια του γέροντα Συμεών καθώς παίρνει στην αγκαλιά του το σαρανταήμερο βρέφος τόσο τρυφερά καί προσεκτικά, ατενίζοντας το μικρό πλάσμα, καί πλημμυρίζοντας από δοξολογία: "νυν απολύεις τον δοΰλόν σου, δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη• ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου". Ό Συμεών περίμενε. Περίμενε σε ολόκληρη τη ζωή του, καί είναι βέβαιο πώς στοχαζόταν, προσευχόταν καί βάθαινε καθώς περίμενε έτσι, ώστε στο τέλος ολόκληρη ή ζωή του να είναι μια συνεχής "Παραμονή" της χαρούμενης συνάντησης.


Δεν είναι καιρός να αναρωτηθούμε τί περιμένουμε ; Τί επιμένει ή καρδιά μας να μας υπενθυμίζει συνεχώς ; Μεταμορφώνεται βαθμιαία ή ζωή μας σε μια αναμονή, καθώς περιμένουμε να συναντηθούμε με τα ουσιώδη; Αυτά είναι τα ερωτήματα πού θέτει ή Υπαπαντή. Εδώ, σ' αυτή τη γιορτή ή ζωή του ανθρώπου αποκαλύπτεται ως ανυπέρβλητη ομορφιά μιας ώριμης ψυχής, πού έχει απελευθερωθεί, βαθύνει καί καθαριστεί από καθετί το μικρόψυχο. το ανόητο καί τυχαίο. Ακόμη καί τα γηρατειά καί ό θάνατος, ή γήινη μοίρα πού όλοι μας μοιραζόμαστε, παρουσιάζονται εδώ τόσο απλά καί πειστικά ως ανάπτυξη καί άνοδος προς εκείνη τη στιγμή, όταν με όλη μου την καρδιά, στην πληρότητα της ευχαριστίας, θα πω:"νυν απολύεις". Είδα το φως πού διαπερνά τον κόσμο. Είδα το "Παιδίον", πού φέρνει στον κόσμο τόση θεϊκή αγάπη, καί πού παραδίνεται σε μένα. Τίποτε δεν προκαλεί φόβο, τίποτε δεν είναι άγνωστο, όλα τώρα είναι ειρήνη, ευχαριστία, αγάπη. Αυτά φέρνει ή Υπαπαντή του Κυρίου. Εορτάζει τη συνάντηση της ψυχής με την Αγάπη, τη συνάντηση με Αυτόν πού μου έδωσε τη ζωή, καί πού μου έδωσε το κουράγιο να τη μεταμορφώσω σε αναμονή.

πηγή-'''Εορτολογιό''Αλεξάνδρου Σμέμαν
εκδόσεις ''Ακρίτας''