Διάλογος δυο εμβρύων ή περί υπάρξεως του Θεού

- Και εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση;



- Βέβαια. Μετά τη γέννηση κάτι ακολουθεί. Πιθανόν να βρισκόμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε για κάτι που ακολουθεί.


- Τι βλακεία! Μετά τη γέννηση δεν ακολουθεί τίποτα. Εξάλλου πως θα είναι εκεί;


- Δεν ξέρω ακριβώς αλλά σίγουρα θα είναι πιο φωτεινά απ’ ότι εδώ. Ίσως να περπατάμε με δικά μας πόδια και να τρώμε με δικό μας στόμα.


- Σαχλαμάρες! Δε γίνεται να περπατήσεις. Και να τρως από το στόμα μου φαίνεται γελοίο! Αφού εμείς τρεφόμαστε από τον ομφάλιο λώρο. Να σου πω κάτι ακόμα; Πρέπει ν’ αποκλείσουμε τη ζωή μετά τη γέννηση, αφού ήδη ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός.


- Όχι, όχι. Κάτι θα υπάρχει σίγουρα. Πιθανόν διαφορετικό απ’ ότι έχουμε συνηθίσει εδώ.


- Μα από εκεί δε γύρισε κανείς. Με τη γέννηση η ζωή πολύ απλά τελειώνει. Εξ’ άλλου η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα διαρκές στρίμωγμα στο σκοτάδι.

- Εγώ δεν ξέρω ακριβώς πως θα είναι εάν γεννηθούμε, αλλά σίγουρα θα βρούμε τη ΜΗΤΕΡΑ και εκείνη θα μας φροντίσει.


- Τη μητέρα; Εσύ πιστεύεις στη μητέρα. Κατ’ εσένα που θα μπορούσε να βρίσκεται;


- Οπουδήποτε, γύρω μας. Αφού ζούμε εν αυτή και δι’ αυτής. Χωρίς εκείνη δεν θα υπήρχαμε καθόλου.


- Εγώ δεν το πιστεύω! Εγώ δεν είδα ποτέ καμία μητέρα γι’ αυτό δεν υπάρχει.


- Ναι, αλλά καμιά φορά, όταν ησυχάζουμε, την ακούμε πως τραγουδάει, αισθανόμαστε πως παρηγορεί τον κόσμο γύρω μας. Εγώ πιστεύω ότι εκεί έξω μας περιμένει η αληθινή ζωή!

Το χέρι Σου στο χέρι μου...

Το χέρι Σου στο χέρι μου κρατώ και προχωρώ στους δρόμους της ζωής- τα μάτια μου κλειστά.

Μα φράχτης ξύλινος μου βρέθηκε μπροστά.

Τα χέρια μου απλώνω κάποιο πέρασμα να βρω

και ψηλαφώ γνωστό στο ξύλο σχήμα: τον Σταυρό!

ΕΛ.ΜΑΙΝΑΣ

Ο ΓΕΝΝΑΙΟΣ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ

Κάθε χρόνο, στίς 29 Μαίου, με κάποιες σεμνές καί πραγματικά συγκινητικές, αλλά δυστυχώς τόσο αριθμητικά λίγες, εκδηλώσεις, ξαναφέρναμε στη μνήμη μας την τραγωδία της αλώσεως της Βασιλεύουσας από τους Τούρκους. Καί όπως κάθε χρόνο αυτή την αποφράδα ήμερα,
διαβάζονται θαυμάσια κείμενα για την τεράστια ιστορική καί διαχρονική σημασία του γεγονότος καί ακούγονται συγκλονιστικές περιγραφές των μαρτυρικών στιγμών πού έζησε, καθώς ψυχορραγούσε, ή Κωνσταντινούπολη. Ακόμα, ψάλλαμε ύμνους καί μοιρολόγια, θυμόμαστε ξανά την «καλόγρια πού μαγείρευε ψαράκια στο τηγάνι», παρηγορούμε, με βουρκωμένη φωνή, την πολυδσκρυσμένη «Κυρά Δέσποινα» πώς «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά της θα 'ναι» καί δεόμαστε για τίς ψυχές πού χάθηκαν εκείνες τίς ώρες της μεγάλης συμφοράς. Κι όσοι αφήνουμε ελεύθερη τη φαντασία μας να πορευτεί, με συντροφιά τη γνώση, στα αγιασμένα τείχη, βιώνουμε μια ατμόσφαιρα ζυμωμένη με λιβάνι, δάκρυα καί αίμα, με θυσίες καί προδοσίες, με τους ήχους από τα σήμαντρα της Άγια-Σοφίάς καί τίς ψαλμωδίες των βασανισμένων χριστιανών να πνίγονται από τον αχό της φοβερής λομπάρδας καί τα βογκητά των λαβωμένων σπαθάριων.Καί γονατίζουμε ευλαβικά για να προσκυνήσουμε τον μαρτυρικό κι αξεπέραστο, σε μεγαλείο ψυχής, τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Αυτόν πού συναντούμε εκεί, στη μέση της φωτιάς καί του ολέθρου, στα ανάκτορα των Βλαχερνών, στα τείχη πού στοίχειωσαν, μέσα στην ολόφωτη εκκλησιά, αλλά καί στην πύλη του Ρωμανού, δίπλα στους ήρωες πολεμιστές του. Εκείνος παντού, εκείνος. Ό αυτοκράτορας, πού δεν ήξερε να απαιτεί παρά μόνο να παρακαλεί, εκείνος, άλλοτε να εμψυχώνει καί άλλοτε να προ-σεύχεται με συγκίνηση στο Θεό, για να τον αξιώσει να κάνει το χρέος του ως χριστιανός καί ως βασιλέας.


Πάντα καί παντού εκείνος, ό Κωνσταντίνος, όρθιος αλλά καί γονατιστός, βασανισμένος αλλά καί άδάκρυτος, ταπεινός καί ανθρώπινος, αλλά υπερφυσικός καί μεγαλειώδης μάρτυρας. Αυτός πού τάχθηκε να γίνει ό θεματοφύλακας της Όρθόδοξης Χριστιανικής Πίστης στην Ανατολή καί δέχθηκε, με αληθινό σπαραγμό ψυχής, την ενωτική λειτουργία πού αξίωσαν από αυτόν οι απεσταλμένοι της Καθολικής Ρώμης καί του επέβαλε ή ζοφερή ανάγκη. Αυτός πού ξαγρυπνά μερόνυχτα, κοιτάζοντας με τα ματωμένα μάτια του τη θάλασσα, μάταια περιμένοντας τη βοήθεια πού του είχε υποσχεθεί ό Πάπας καί πού ποτέ δεν ήρθε. Αυτός πού, λίγες μέρες πριν από το βέβαιο τέλος, όταν ό Μεχμέτ του μήνυσε να παραδώσει την Πόλη με αντάλλαγμα να φύγει ελεύθερος με όλα του τα υπάρχοντα καί να γίνει αφέντης του Μοριά, άρθρωσε τον ιερό λόγο πού από
τήν καρδιά του τον είχε μεταγγίσει στους στρατηγούς του, τους συμβούλους του, τους συγκλητικούς, τον μεγάλο δούκα. Τον λόγο πού φέρνει ρίγος άφοϋ προφήτευε μαζί τον θάνατο καί την τιμή: «Το δε την Πόλιν σοι δοϋνε, ουκ έμόν εστίν οϋτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη, πάντες αυτοπροαιρέτως άποθανοϋμεν καί ου φεισόμεθα της ζωής ημών».

Ό Κωνσταντίνος, αγιασμένο σύμβολο του ελληνικού Βυζαντίου, άφοϋ ό ίδιος ήθελε να τον αποκαλούν «Αυτοκράτορα των Ελλήνων», είναι μια μορφή ιερή καί ανθρώπινη, περήφανη στην απόγνωση της, μια συνείδηση πού σήκωσε όλη την ευθύνη καί το βάρος των περιστάσεων, έχοντας, από την πρώτη ώρα της στέψης του στο Μυστρά, την πικρή επίγνωση πώς είναι νομοτελειακά ό αμνός της θυσίας καί του ολέθρου. Κακότυχος στη δική του προσωπική ζωή, με ελάχιστες ώρες χαράς, ήταν ένας ηγέτης πού ένέπνεε λατρεία, σεβασμό καί αυταπάρνηση. Ίσως όμως να ήταν καί καλότυχος, ποιος ξέρει; Μετά από τα τελευταία λόγια του, πριν από την τελική μάχη, μέσα στην κατάμεστη εκκλησιά, «Άποθάνωμεν υπέρ Χριστού πίστεως καί της πατρίδος ημών» καί με την κίνηση να άγκαλιάσει έναν έναν τους συστρατιώτες του, ζητώντας τους συγχώρεση για να κοινωνήσει των Άχραντων Μυστηρίων, παραμένει μέγιστος καί αξεπέραστος. Κλώνος καί συνέχεια του Λεωνίδα, πρόγονος του Διάκου καί του Παπαφλέσσα, των ηρώων του έπους του '40 καί των παλληκαριών της Κύπρου.


Μένει ό μαρμαρωμένος γενναίος, μαρμαρωμένος στο χρόνο καί στην Ιστορία μας, για όσους τουλάχιστον θησαυρίζουν ακόμα στην κιβωτό της ψυχής τους, αξίες της Ιστορίας μας. Αξίες καί έννοιες πού δίνουν νόημα καί αξία στο πέρασμα μας από αυτή τη ζωή, κι έχουν ονόματα μυριάκριβα, όπως πατρίδα, θρησκεία, χρέος καί θυσία.

Εϊθε, ό Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, να μείνει καί για τίς επερχόμενες γενιές, πληγή καί όνειρο, ματωμένη πορφύρα καί κατάλευκο μάρμαρο, σύμβολο μαζί καί τάμα.

ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Σχόλιο πού ακούστηκε από τον Ραδιοφωνικό Στοθμό της "Πειραϊκής Εκκλησίας 91,2 FΜ"

GAY DAYS,ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ,ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΜΥΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΝΤΙΣΝΕΥ

Ο Βίνσεντ Price ειναι ένας από τους κυριότερους αποκρυφιστές ο οποίος εισήγαγε στο κόσμο πολύ τρόμο με τα σενάρια που έγραφε. Σχεδίασε και κάποια πράγματα για τη Ντίσνεϋ ενώ έκανε και τη φωνή του Ράντιγκαν.

Όσο αφορά τα έργα του για τους ενήλικες ,κάποια φορά η Ντίσνεϋ έμεινε χρεωμένη προς τα συνδικάτα. Για να μπορέσει να πληρώσει το χρέος άρχισε μυστικά να παράγει έργα πορνό. Ο Fritz Springmeier υποστηρίζει ότι ο διευθυντής των στούντιο Walt Disney ασχολούταν επίσης με τη διεύθυνση των στούντιο Touchstone, Miramax, Hollywood, ‘’τα οποία δημιουργήθηκαν για να καλύπτουν τη παραγωγή έργων πορνό από τη Disney’’

Mόνο αυτό; Όχι! Ο Σατανάς είναι διαφθορέας και πολύ «εφευρετικός» στο έργο του, ελπίζοντας να αρνηθούμε το Θεό. Φαίνεται απίστευτο αλλά τα κινούμενα σχέδια με τα οποία μεγαλώνουν τα παιδιά μας είναι γεμάτα υποσυνείδητα μυνήματα. Σας παρουσιάζουμε μερικά παραδείγματα για να πεισθείτε μόνοι σας. Στη «Μικρή σειρήνα» ένας από τους πύργους του κάστρου ( η Τρίτη κολώνα από τα δεξιά προς τα αριστερά) παρουσιάζει ένα ανδρικό μόριο σε στύση. Ακόμη και ο ιερέας που τελεί το γάμο έχει στύση. Πίσω από τα λόγια του τραγουδιού της «Μικρής σειρήνας» Kiss the girl…βρίσκεται ένα Τζαμαϊκανό συγκρότημα το οποίο προφέρει βλάσφημες λέξεις σε αφρικανική διάλεκτο, προς όσους παρακολουθούν τη ταινία.

Στη ταινία «Αλαντίν» εάν το το βάλετε στο πιο αργό θα προσέξετε ότι λέει πολύ γρήγορα για να μη γίνει κατανοητό «good teenagers,take off your clothes”(«καλοί μου νεοί βγάλτε τα ρούχα σας»)
Μια άλλη διάσημη ταινία κινουμένων σχεδίων είναι η «Ποκαχόντας». Σε σχέση με την αληθινή διήγηση η Disney ξεχνάει να διευκρινίσει ότι η βασική πρωταγωνίστρια γίνεται χριστιανή. Στην ταινία «Lion King» υπάρχουν πολλά υποσυνείδητα μηνύματα που περιέχουν τη λέξη σεξ (sex) και ψέμα (lie). Αν ρολάρετε τη ταινία αργά θα δείτε ότι πολλές φορές εμφανίζεται η λέξη σεξ. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές είναι εκείνη που το λιοντάρι χτυπάει με το πόδι του τη γη. Στη μέση της σκόνης που σηκώνεται ψηλά εμφανίζεται η λέξη SEX

Υποσυνείδητα μηνύματα για τη λέξη σεξ υπάρχουν και στη «Πεντάμορφη και το τέρας»

Σε συνέντευξη του γιατρού James Dobson στα πλαίσια μιας τηλεοπτικής εκπομπής εμφανίζεται ο Μίκυ Μάους παρουσιάζοντας τη τελευταία παραγωγή της Disney «Μεγαλώνοντας ως ομοφυλόφιλος». Στη παρουσίαση του ο εκπρόσωπος τύπου της Disney προσκαλεί όλους τους αρσενικούς έφηβους να εξερευνήσουν τον όμορφο κόσμο της ομοφυλοφιλίας.

Σήμερα η Disney προωθεί τις ετήσιες συναντήσεις «Gay and Lesbian day at Walt Disney World» Επέτρεψε να εμφανιστούν ο Μίκυ Μάους και ο Ντόναλντ Ντοκ σαν αγαπημένοι ομοφυλόφιλοι ενώ η Μίνι Μάους και η Νταίζη Ντακ ως λεσβίες. Ο Ντίσνευ βελτίωσε τις υγειονομικές παροχές των ομοφυλόφιλων υπαλλήλων του οι οποίοι «ζουν» μαζί. Αυτό όμως δεν εφαρμόστηκε στα ετερόφυλα ζευγάρια. Ο πρόεδρος της, Μαικλ Αϊσνερ δήλωσε ότι το 40% των 63000 υπάλληλων του είναι ομοφυλόφιλοι. Ο ίδιος,ο οποίος κατέχει το 60% των μετοχών της Disney,εγκατέλειψε τη σύζυγο του και παντρεύτηκε με ένα ομοφυλόφιλο στη Disneyworld στο Ορλάντο της Φλόριντας.

…Τώρα πως πάμε με την «υστεροφημία της Disney» και τη «κληρονομιά Disney;». Αναφερόμαστε φυσικά στη Disneyland και στη Disneyworld!


Ας δούμε τι λέει σχετικά με τη λειτουργεία αυτών των «πάρκων διασκέδασης» ο διάσημος μασόνος H.G.Wells: «Ο φίλος του Γουόλντ Ντίσνεϋ, μασόνος H.G.Wells, υποστηρίζει στο βιβλίο του «Μια μοντέρνα ουτοπία» (A modern Utopia) ότι θα υπάρχουν πολλά «σόου και διασκεδάσεις» για τους ανθρώπους στη Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Τι συμβολίζουν όμως από απόψεως σατανιστικής λειτουργίας των πραγμάτων αυτά τα τεράστια και αλαζονικά κτίσματα; Στο βιβλίο “Deeper Insights into the Illuminati Formula” οι Fritz Spingmeier και Cisco Wheeler αναφέρουν: «Είναι γνωστό ότι η Disneyland και η Disneyworld είναι σημαντικά κέντρα όπου οι Ιλουμινάτι δημιουργούν σκλάβους. Η Disneyland είναι ένα μέρος που λαμβάνουν μέρος πολλές σατανιστικές τελετές και πορνογραφικές δραστηριότητες. Οι Ιλουμινάτι είχαν ανάγκη από ένα μέρος όπου θα έρχονταν άνθρωποι από όλο τον κόσμο χωρίς να προκαλούν υποψίες, ώστε να έχουν απόλυτη κάλυψη για τις δραστηριότητές τους.

Ένα αντικείμενο συζήτησης για τους εργαζομένους στα στούντιο της Disney ήταν η παράξενη συμπεριφορά του Walt. Κανείς δεν τον έβλεπε μέχρι αργά το απόγευμα, όταν και έβγαινε από τα υπόγεια τούνελ που σα λαβύρινθος απλώνονται κάτω από τα στούντιο. Η εξήγηση που ο ίδιος έδινε ήταν πως είχε σημαντικές συζητήσεις με τους μηχανικούς.

Σύμφωνα με πηγές της C.I.A το 1977 προσέλαβε εργάτες για να χτίσει υπόγεια τούνελ κάτω από τη Disneyland. Αυτοί οι εργάτες έπρεπε να το κρατήσουν μυστικό και δεν πήραν παρά ελάχιστες πληροφορίες για το σκοπό για τον οποίο οι μυστικές υπηρεσίες εμπλέκονται στη κατασκευή ενός πάρκου διασκέδασης. Κάτω από τη λίμνη Χάλντεϋ χτίστηκε ένα κέντρο νοητικου προγραμματισμού Αυτό βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα μακριά από τη Disneyland . Παρότι πήραν αυστηρά μέτρα για να μη γίνει γνωστή η ύπαρξη τους, κατά καιρούς έγιναν πολλές δίκες κατά τις οποίες τα θύματα θέλησαν να αποκαλύψουν την ύπαρξή αυτών των τούνελ και τον κύριο σκοπό τους.

Τελικά αυτά έκλεισαν και στο κοινό παρουσιάστηκαν δύο τούνελ «νέα», ένα του τεχνικού ελέγχου και ένα των ηθοποιών.

Στα πάρκα Disney προσέλαβαν ένα στρατό καταδοτών ντυμένους ως τουρίστες , για να παρακολουθούν τους εργαζόμενους. Πολλοί εργαζόμενοι ήθελαν να τα κάνουν γνωστά αλλά η Disney πάντοτε κατάφερνε να σταματήσει την αρνητική διαφήμιση.

Μια εξαίρεση είναι τα άρθρα που δημοσιεύτηκαν στις 4 Νοεμβρίου 1966 στο “Noppa Valley Register” υπό τον τίτλο: «Σοβαρά παράπονα των εργαζομένων στη Disneyland με τα οποία καταγγέλλουν τα κατάχρηστικά μέτρα ασφαλείας που κυριαρχούν στο μαγικό βασίλειο»

Ο καθηγητής νομικού δικαίου στο UCLA, David Sklansky,είχε πει σχετικά με τη Disney: «Ένα από τα σημαντικά προβλήματα είναι ότι δεν ξέρουμε τι πραγματικά αυτοί κάνουν –εάν ποτέ σταματούν να παρακολουθούν το προσωπικό. Η διοίκηση φυσικά δεν υφίσταται τέτοιους ελέγχους».

Ολόκληρο το παγκόσμιο σύστημα ενώθηκε για να στηρίξει τη δημόσια εικόνα της Disney, την επιθυμητή από τη μασονία εικόνα.


Όταν κάτι το οποίο όλος ο κόσμος θεωρεί νόμιμο και ηθικό δεν δέχεται επίθεση από το πάγκοσμιο σύστημα,τότε οι άνθρωποι θα πρέπει να υποπτεύονται ότι κάτι δεν πάει καλά.Γιατί την Ντίσνευ δεν την αγγίζει κανείς;

μετάφραση-www.orthodoxigynaika.blogspot.com

πηγή-www.credintaortodoxa.ro

Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ και η δυνατότητα επικοινωνίας των ανθρώπων

Το γεγονός της Πεντηκοστής μεταξύ άλλων φανερώνει ότι ένα από τα πρώτα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος είναι η δυνατότητα της επικοινωνίας. Ο άνθρωπος, που έχει το πνεύμα του Θεού, μπορεί να μιλάει και να καταλαβαίνει τη γλώσσα του συνανθρώπου του ξεπερνώντας οποιοδήποτε σχετικό εμπόδιο.

Το περιστατικό του Πύργου της Βαβέλ είναι ως προς αυτό το σημείο το αντίθετο με την Πεντηκοστή στη θεία αποκάλυψη. Στο περιστατικό αυτό φαίνεται, πως ακριβώς ο άνθρωπος που ειδωλοποίησε τον εαυτό του και έτσι έχασε το πνεύμα του Θεού, έχασε ταυτόχρονα και τη δυνατότητα να μιλάει και να καταλαβαίνει τη γλώσσα του συνανθρώπου του.
Η σύγχυση που επικρατεί συχνά στην ανθρώπινη επικοινωνία, είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης αμαρτίας. Ο Θεός δεν έκανε τους ανθρώπους αλλόγλωσσους. Αν ο άνθρωπος δεν είχε αμαρτήσει και δεν είχε στερηθεί της Χάριτος, τώρα ¨ πάσα η γη χείλος ην, και μία πάσι¨.

Η δυσκολία στην ανθρώπινη επικοινωνία είναι το αποτέλεσμα του ανθρωπίνου εγωκεντρισμού, που κάνει τον άνθρωπο να βλέπει όλους τους συνανθρώπους του, ακόμη κι αυτούς που είναι πολύ κοντά του, σαν εχθρούς ή σαν ανταγωνιστές, που έχουν αυτό που θέλει να έχει εκείνος ή που μπορούν να πάρουν αυτό που εκείνος έχει. Αυτό το κλίμα του κρυφού πολέμου κάνει αδύνατη την ανάπτυξη εμπιστοσύνης.
Αυτή η τραγική ανθρώπινη πραγματικότητα είναι η αιτία της πιο βασανιστικής μοναξιάς, που τελικά είναι το πιο αφόρητο μαρτύριο του συγχρόνου ανθρώπου. Το πνεύμα του Θεού αποκαθιστά την εμπιστοσύνη και την επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους , γιατί δεν είναι πνεύμα ανταγωνισμού αλλά πνεύμα προσφοράς. Ο άνθρωπος που έχει το πνεύμα του Θεού δεν σκέπτεται τι θα πάρει από τον άλλο, άλλα τι θα δώσει. Δεν βλέπει το συνάνθρωπό του σαν ανταγωνιστή αλλά σαν συναγωνιστή, δεν προσπαθεί να εξασφαλίσει για τον εαυτό του την καλύτερη θέση αλλά να βοηθήσει το συνάνθρωπό του να την πάρει.

Η δυνατότητα της επικοινωνίας είναι ένα χάρισμα του πνεύματος του Θεού που δεν μπορεί να την έχει όποιος δεν έχει το πνεύμα.
Ο Χριστός τήρησε την υπόσχεση που έδωσε και την ημέρα της Πεντηκοστής έστειλε στους μαθητές το Πανάγιο Πνεύμα. Έτσι ¨ Πεντηκοστήν εορτάζομεν, και Πνεύματος επιδημίαν, και προθεσμίαν επαγγελίας, και ελπίδος συμπλήρωσιν¨(Στιχηρό Ιδιόμελο Πεντηκοστής).
Το Άγιο Πνεύμα επεδήμησε στους Αποστόλους, στην Εκκλησία και δι’ αυτών σ’ όλους όσοι ανοίγουν σ’ αυτό την πόρτα της ψυχής τους. Δια του Αγίου Πνεύματος ¨ Πάσα ψυχή ζωούται¨ και ¨ περικρατείται πάντα τα ορατά συν τοις αοράτοις¨.

ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ-Οσίου Εφραίμ του Σύρου

Τοιχογραφία καθολικού Ι.Μ.Διονυσίου-16ος αιώνας

Μακάριος ό άνθρωπος εκείνος πού έχει την αγάπη του Θεού. Διότι έχει εντός του τον Θεόν. «Ό Θεός αγάπη εστίν. Καί ό μένων εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει».

Ό έχων την αγάπη υπερνικά τα πάντα με την βοήθεια του Θεοϋ.

Ό έχων την αγάπη δεν φοβάται. διότι ή αγάπη «έξω βάλλει τον φόβον».

Ό έχων την αγάπη δεν αποστρέφεται κανένα, ούτε μεγάλο, ούτε ένδοξο, ούτε πτωχό, ούτε πλούσιο. Τα πάντα στέργει, τα πάντα υπομένει.

Ό έχων την αγάπη δεν επαίρεται κατά τίνος, δεν κομπάζει, δεν καταλαλεϊ κανένα, αλλά αποστρέφεται τους καταλαλητάς.

Ό έχων την αγάπη δεν περπατάει με δόλο, δεν υποσκελίζει τον άδελφόν, ούτε υποσκελίζεται.

Ό έχων την αγάπη δεν φθονεί, δεν συκοφαντεί, δεν χαίρεται για τα σφάλματα των άλλων, δεν διασύρει τον πταίστη, αλλά τον συλλυπείται καί τον βοηθάει. Δεν παραβλέπει τον άδελφόν του στην ανάγκη του, αλλά υπερασπίζει αυτόν καί πεθαίνει μαζί του.


Ό έχων την αγάπη κάνει το Θέλημα του Θεοϋ καί είναι μαθητής Του. Διότι ό καλός Δεσπότης μας είπε: «εκ τούτου γνώσονται πάντες ότι έμοί μαθηταί έστέ, εάν άγάπην έχητε εν άλλήλοις».

Ό έχων την αγάπη ουδέποτε θεωρεί, ούτε λέγει ότι κάτι είναι δικό του, αλλά όσα έχει παρουσιάζει κοινά προς όλους.

Ό έχων την αγάπη κανένα δεν θεωρεί ξένον, αλλά όλους οικείους.

Ό έχων την αγάπη δεν θυμώνει, δεν κομπάζει, δεν έξάπτεται, δεν χαίρει για τίς αδικίες, δεν καταγίνεται ακατάπαυστα στα ψεύδη, κανένα δεν νομίζει έχθρόν, παρά μόνο τον διάβολο.

Ό έχων την αγάπη τα πάντα υπομένει, πολιτεύεται ενάρετα καί μακροθυμεί
.
Λοιπόν, μακάριος είναι αυτός που έχει την αγάπη καί αναχωρεί εκ του κόσμου προς Κύριον μαζί με αυτή. Διότι ό Κύριος γνωρίζει τον δικό Του καί θα τον προσδεχθή στην αγκαλιά Του. Διότι, ό εργάτης της αγάπης θα συνδιαιτάται μαζί με τον Χριστό, άφού δι' αυτής ήλθε στη γη ό Θεός, δι' αυτής ανοίχθηκε ό Παράδεισος καί φάνηκε για μας κλίμακα προς Ουρανό. Κι' ενώ υπάρχουμε εχθροί συμφιλιωθήκαμε μαζί Του...
Αθλιος καί ταλαίπώρος είναι εκείνος πού βρίσκεται μακρύα από την αγάπη. Ποιος δεν θα λυπηθή τον άνθρωπον εκείνον, πού είναι μακρυά από τον Θεό καί στερείται από το φως καί ζει μέσα στο σκοτάδι;...Όποιος δεν έχει την αγάπη του Χρίστου είναι εχθρός Του. Ό άψευδής Χριστός είπε: «Όποιος μισεί τον αδελφό του είναι άνθρωποκτόνος καί περπατάει μέσα στο σκοτάδι...»."Οποιος δεν έχει αγάπη καί οξύθυμος γίνεται καί από το μίσος κυριεύεται εναντίον των άλλων.


Όποιος δεν έχει αγάπη χαίρεται για τις αδικίες, πού υποφέρουν οι άλλοι. Δεν συμπάσχει με τον άμαρτάνοντα. Δεν εκτείνει το χέρι του στον πεσμένο κατά γης. Δεν συμβουλεύει τον πταίστη. Δεν στηρίζει τον κλονισμένο.

"Οποιος δεν έχει αγάπη ειναι βλαμμένος στον νουν. Είναι φίλος του διαβόλου.
Είναι εφευρέτης κάθε πονηρίας . Είναι αίτιος φιλονεικιών καί ύβρεων. Είναι σύντροφος των καταλαλούντων, σύμβουλος των υβριστών, εργάτης της υπερηφάνειας, σκεύος της αλαζονείας.


Όποιος, τέλος, δεν έχει αγάπη είναι όργανο του έχθροϋ καί πλανάται σε κάθε στενωπό καί δεν γνωρίζει ότι περπατάει μέσα στο σκοτάδι.

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ 1955-1959

Συμπληρώθηκαν εφέτος 55 χρόνια από την έναρξη της Εθνεγερσίας του Κυπριακού λαού (1η Απριλίου 1955). Ευλαβικά γυρίζει ή σκέψη μας στα άγια εκείνα χρόνια, πού ό λαός της μαρτυρικής Κύπρου ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος; για να αγωνισθεί για ελευθερία και Ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα.

Ή 1η Απριλίου 1955 άνοιξε την πιο ηρωική, αλλά καί την πιο πολυτάραχη σελίδα της Κυπριακής Ιστορίας. Είναι θαυμαστός ό ηρωισμός, ή αυταπάρνηση καί ή έθελοθυσία των παλληκαριών της Κύπρου. Ή δίψα για ελευθερία, το πάθος για την Ένωση, φλόγισε τις ψυχές τους καί τις οδήγησε σε πράξεις ηρωικές καί μεγάλες, τίς ανέβασε σε δυσθεώρητα ϋψη ηρωισμού, πού φαίνεται σαν κάτι εξωπραγματικό μέσα στην εποχή του ευδαιμονισμού, στην οποία ζούμε. Ό αγώνας του 1955 -1959 ήταν το αποκορύφωμα των αγώνων του Κυπριακού λαού μέσα στους αιώνες. Ή έκφραση του προαιώνιου πόθου για ελευθερία καί ένωση. Ήταν αγώνας παλλαϊκός. Έδωσαν το παρών άνθρωποι κάθε ηλικίας,τάξεως και μορφώσεως,άνδρες και γυναϊκες.


Με όπλο ανίκητο την πίστη στο Θεό καί την αφοσίωση στα ελληνοχριστιανικά ιδανικά οι Έλληνες της Κύπρου νίκησαν τη Βρετανική αυτοκρατορία, Ή στρατιωτική καί ηθική νίκη του Κυπριακού λάου υμνήθηκε διεθνώς καί από μερίδα του Βρετανικού Τύπου.

Αξίζει να σταθούμε στη συμβολή της Ελληνίδας - Κύπριας στον απελευθερωτικό αγώνα του 1955 -1959. Ή προσφορά της ήταν πολύτιμη, συγκινητική.

Οί Γυναίκες της Κύπρου - από τη μικρή μαθητριούλα μέχρι τη γερόντισσα -έδωσαν το «παρών» στον εθνικό συναγερμό του 1955 - 1959. Δεν υπάρχει πράξη για την ελευθερία χωρίς τη γυναικεία παρουσία.

Αγωνίσθηκαν με παραδειγματική αυταπάρνηση καί αυτοθυσία, σε όλες τίς τάξεις της ΕΟΚΑ. Με απαράμιλλη τόλμη, με εφευρετικότητα καί πανουργία κατόρθωναν να φέρνουν σε πέρας τίς πιο δύσκολες αποστολές ξεγελώντας τους "Αγγλους. Δεν λογάριαζαν τη ζωή τους, την προσωπική καί οικογενειακή τους ευτυχία καί πολλές φορές ούτε την υπόλήψη τους. Σύμφωνα με τις ηθικές άντι- λήψεις της εποχής εκείνης δεν επιτρεπόνταν στις γυναίκες να έχουν πολλές κουβέντες με τους άνδρες, οϋτε να καθυστερούν τα βράδια. Κινδύνευε «να βγει το όνομα τους». Οί γυναίκες της Κύπρου θυσίασαν τα πάντα για την Ελλάδα καί την Ελευθερία. «Δεν γνωρίζουμε τί θα έκαναν οι Εγγλέζες, όταν ή πατρίδα τους θα κινδύνευε οέ πόλεμο. Μα εμείς ως Ελληνίδες, έχομε παράδοση, Ιστορία», εϊπε απλά μία άγωνίστρια.


Οι ηρωίδες της Ελλάδος από την Αρχαία Ελλάδα μέχρι τις ηρωίδες του 1821 καί του 1940 ξανάζησαν στην Κύπρο. «Μας καταντρόπιασαν οι γυναϊκες'', είπε ό "Αγγλος ανακριτής Περέιρα για τις άγωνίστριες της Κύπρου.

"Ή ωριμότητα πού έδειξαν οι γυναίκες του 1955-59 ήταν τέτοια, πού καί ό Μακάριος καί ό Διγενής, οι αρχηγοί του απελευθερωτικού αγώνα, είχαν εμπιστευθεί σε γυναίκες ύψιστα μυστικά, τα οποία εκείνες έκράτησαν μέ θρησκευτική ευλάβεια».

«Ή συμβολή της Ελληνίδας Κύπριος εις τον άπελευθερωτικόν αγώνα, υπήρξε εξόχως σημαντική. Με παραδειγματικήν αϋταπάρνησιν ανέλαβε καί έξετέλεσε κατά τρόπον άξιοθαύμαστον πάσαν άποστολήν μη όρρωδήσασα προ ούδενός κινδύνου... Εις όλας τάς πράξεις της Ελληνίδας Κύπριας διέκρινα τόλμη μέχρι παραφροσύνης, εφευρετικότητα καί πανουργίαν, αλλά καί ευγενή φιλοδοξίαν να φανεί ανωτέρα του ανδρός». Στά «Απομνημονεύματα» του ό Διγενής γράφει:

«Εις πολύ εμπιστευτικάς αποστολάς έχρησιμοποίουν το γυναικείον φϋλον. Αϊ γυναίκες απεδείχθησαν πολύ έμπιστοι καί παραδόξως όλιγότερον φλύαραι, ή οι άνδρες εις την έκπλήρωσιν της αποστολής των, καθώς επίσης και περισσοτερον καρτερικοί εις τα βασανιστήρια των "Αγγλων. Ουδεμία γυνή εξ εκείνων, τάς οποίας επέλεξα καί έχρησιμοποίησα εις εμπιστευτικάς απόστολάς, έπρόδωσε ή έφλυάρησε ή απεκάλυψε κάτι κατόπιν βασάνων».


Οι Ελληνίδες της Κύπρου ήσαν πράγματι αξιοθαύμαστες. Είχαν για όπλο τους τη βαθιά πίστη καί την αγάπη στο Χριστό καί στην Ελλάδα. Ήσαν «πολυμήχανες καί πολύτροπες». Το σώμα τους το είχαν μετατρέψει σε «κρύπτη, για να μεταφέρουν φυλλάδια, έγγραφα, επιστολές, όπλα. Κάποιες έστηναν σαν ασπίδα τα κορμιά τους μπροστά στίς κάννες των όπλων των "Αγγλων, για να προστατεύσουν τα παλληκάρια. Φιλοξενούσαν στο σπίτι τους αγωνιστές, καταζητούμενους. Φρόντιζαν για την τροφή τους (χωρίς πολλές φορές να έχουν χρήματα δανείζονταν}. Μέσα στα σπίτια τους κατασκεύαζαν κρησφύγετα, μαζί με τους άνδρες τους, για να κρύβονται οι αγωνιστές. Ήξεραν τί τίς περίμενε, αν το ανακάλυπταν οι "Αγγλοι, σύμφωνα με το νόμο έκτακτης ανάγκης. Το σπίτι θα σωριαζόταν σε ερείπια. Θα ακολουθούσαν συλλήψεις, βασανιστήρια. Μέσα στα σπίτια τους γίνονταν οί συνεδριάσεις της οργανώσεως, κρυβόταν πολεμικό υλικό, γινόταν ή δακτυλογράφηση καί πολυγράφηση φυλλαδίων.


Οί γυναίκες περιποιούντο πληγωμένους, συνόδευαν άρρωστους αγωνιστές στο γιατρό, βοηθούσαν με κίνδυνο της ζωής τους στην απόδραση αγωνιστών από τίς φυλακές. Μετέφεραν όπλα στον τόπο της εκτελέσεως καί τα παρέδιδαν στους άνδρες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Μετά την εκτέλεση έπαιρναν τον οπλισμό καί χάνονταν μέσα στο θόρυβο καί στη σύγχυση. Πετροβολούσαν τους "Αγγλους, ύψωναν τίς Ελληνικές Σημαΐες. Μερικές κοπέλλες είχαν λάβει μέρος σε μαχητικές Όμάδες. Είχαν τοποθετηθεί σε σπουδαίες θέσεις, σε θέσεις όμαδάρχου, μία δε σε θέση Τομεάρχου.


Οί γυναίκες της Κύπρου δεν δείλιαζαν μπροστά στίς δυσκολίες καί στους κινδύνους. Δεν γνώριζαν τί θα ειπεί ή λέξη «αδύνατον». Οι γυναίκες στα Χανδριά πετροβολούσαν τα Αγγλικά στρατεύματα. Οί "Αγγλοι απαντούσαν με σφαίρες. «Δεν μας φοβίζουν οί σφαίρες σας, είμαστε Ελληνίδες», απάντησαν οί ηρωικές γυναίκες.

Πολλές φορές σχημάτισαν αυθόρμητα ανθρώπινες αλυσίδες μπροστά στους πάνοπλους στρατιώτες, για να εμποδίσουν την σύλληψη ανδρών. Οί γυναίκες στα Σπήλια - Σολέας σχημάτισαν ανθρώπινη αλυσίδα καί εμπόδισαν τους "Αγγλους να συλλάβουν τον ιερέα του χωριού.

Πολλές συνελήφθησαν, φυλακίσθηκαν, μεταφέρθηκαν στα άνακριτήρια Όμορφίτας... Τίς βασάνισαν με ανήκουστα καί ανείπωτα βασανιστήρια. Τίς υπέβαλαν σε δαρμούς, εξευτελισμούς, πείνα, δίψα, κρύο, ψυχικά βασανιστήρια. Όμως δεν φοβήθηκαν. Οϋτε λέξη δεν ξέφυγε από τα χείλη τους. "Εμειναν ολόρθες, αλύγιστες. Οί "Αγγλοι έμειναν κατάπληκτοι μπροστά στην αντοχή τους. Είχαν αποβάλει το χωματένιο εαυτό τους. Είχαν επιτύχει την υπέρβαση του εαυτού τους, την υπέρβαση του φόβου του θανάτου και της αγάπης για τη ζωή -τίποτε δεν μπορούσε να κάμψει την πίστη τους, την προσήλωση τους στα ιδανικά της πίστεως και της Πατρίδος.


Διακρίνονταν για το ήθος και τη σεμνότητα τους, ήταν ικανές, δραστήριες και διέθεταν εχεμύθεια και θάρρος αξιοζήλευτο.

Σέ επίσκεψη μου στην αγαπημένη Κύπρο, το φθινόπωρο του 1996, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω αρκετές άγωνίστριες. Ή επικοινωνία μαζί τους ήταν πολύτιμη. Μίλησαν απλά, σεμνά για τα γεγονότα πού οι ϊδιες έζησαν καί για το έργο τους. Στέκομαι με θαυμασμό καί σεβασμό μπροστά στο μεγαλείο τους. Άπλες γυναίκες με την ίδια σκέψη καί γενναία ψυχή, θα έκαναν τον αγώνα σκοπό της ζωής τους καί τα έδωσαν όλα χωρίς επίδειξη, Σήκωσαν στους ώμους τους ένα μεγάλο μέρος του Αγώνα, είδαν την υπέρτατη θυσία σαν χρέος τους. Διηγήθηκαν γενναίες πράξεις με τον πιο απλό τρόπο, χωρίς να έχουν την αίσθηση ότι αυτό πού έκαναν ήταν ηρωισμός, γιατί αυτός ό ηρωισμός ήταν πηγαίος. Έγραφαν μια Ιστορία θυσίας καί ηρωισμού. Δεν επεδίωξαν να τις γράφει ή ιστορία. Μετά τη λήξη του Αγώνα πέρασαν στην αφάνεια αγνές, ταπεινές,χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος από το ηρωικό πέρασμα τους. Όμως το παράδειγμά τους έμεινε.


Υπάρχουν πολλές γνωστές άγωνίστριες, πολύ περισσότερες είναι οι άγνωστες. Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις με μελάνι μια ιστορία πού έχει γραφεί με αίμα. Νιώθεις πολύ φτωχές τις δυνάμεις σου! Όμως πρέπει να το κάνεις. Γιατί τα παραδείγματα της παλληκαριάς, της αυτοθυσίας καί της περιφρόνησης προς τη ζωή, δεν πρέπει να μένουν κρυμμένα πίσω από την αυλαία της Ιστορίας, με τον κίνδυνο να σκεπαστούν από τη λήθη. Εκείνοι πού δίνουν τη ζωή τους γίά μιαν αγία καί ιερή ιδέα, όπως είναι ή ιδέα της Πατρίδος, δεν τη δίνουν μόνον σαν ένα απλό καθήκον απέναντι της, αλλά καί για να γίνουν φωτεινά παραδείγματα στίς γενιές πού έρχονται. «Θαυμάζω τίς γυναίκες μας καί στ' όνομα τους μνέω». Αυτό το θαυμάσιο στίχο έγραφε ό εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός για τίς Μεσολογγίτισοες. Πιστεύουμε ότι οι Ελληνίδες της Κύπρου είναι άξιες του θαυμασμού πού αισθανόταν ό εθνικός μας ποιητής προς τίς Ελληνίδες.

Παναγιώτας Παναγοπούλου Ρουμπίνα

Φιλόλογος-συγγραφέας

-







-

Oi Άγιοι Ανδρόνικος και Ιουνία

του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου

Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου
από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»
***

Αποστολική Συζυγία


«Τους φωταυγείς αστέρας και ιερούς Αποστόλους τιμήσωμεν
Ιουνίαν ενθέως και τον θεοφόρον Ανδρόνικον».


Ανήκουν στο χορό των εβδομήκοντα Αποστόλων, αλλά δεν εχρημάτισαν μαθηταί του Αποστόλου Παύλου όπως τόσοι και τόσοι άλλοι.


Ήταν συγγενείς του Αποστόλου των Εθνών και προερχόταν από την Ταρσό της Κιλικίας. Πολύ όμως πριν ακόμη κληθή στο Αποστολικό αξίωμα ο ένδοξος Απόστολος Παύλος εκείνοι είχαν γνωρίσει το Χριστό και μαζί τον ευαγγελίζοντο.


Υπήρξαν μάλιστα επίσημοι μεταξύ των λοιπών Αποστόλων. Όλα αυτά τα μαρτυρεί και εγκωμιαστικά τα παραθέτει στον έβδομο στίχο του δέκατου έκτου κεφαλαίου της προς Ρωμαίους επιστολής του ο Άγιος Παύλος και γράφει: «Ασπάσασθε Ανδρόνικον και Ιουνίαν τους συγγενείς μου και συναιχμαλώτους μου, οίτινες εισίν επίσημοι εν τοις αποστόλοις, οι και προ εμού γεγόνασιν εν Χριστώ».
«Όντως θαύμα παράδοξον» και οι δύο ομόζυγοι αδέσμευτοι από τις ηδονές και χαρές του γάμου, απρόσβλητοι από τα βέλη του πονηρού και πλάνου να «ζουν εν Χριστώ», να αιχμαλωτίζονται για το Χριστό, να κηρύττουν το Χριστό και να περιοδεύουν προς τον ιερόν αυτό σκοπό «πάσαν την υφήλιον» όλες τις χώρες του τότε γνωστού κόσμου!




«Ως υπόπτερός τις διαδραμών, πάσαν πλάνην εκ βάθρων ανέσπασε, τον Χριστόν κηρύττων συνεπομένην έχων και την υπερθαύμαστον Ιουνίαν, τω κοσμώ ήδη νεκρωθείσαν, και Χριστώ μόνω ζώσαν» μαρτυρεί το Ιερό Συναξάριο.

Ενεκρωθησαν και οι δυο για τον κόσμο, ενέκρωσαν τα πάθη της σαρκός και ημπορούσαν να ειπούν μαζί με τον συγγενή τους Απόστολο Παύλο: «ζω δε ουκέτι εγώ ζή δ' εν εμοί Χριστός». Γι' αυτό και αναδείχτηκαν επίσημοι μεταξύ των Αποστόλων, γιατί έθυσίασαν τα πάντα για το Χριστό, δεν εκράτησαν τίποτα για τον εαυτό τους, ούτε νεότητα, ούτε ωραιότητα, ούτε τις χαρές του γάμου, ούτε και τα λοιπά του κάθε ανθρώπου δικαιώματα αλλά σαν τη λαμπάδα έλυωναν επάνω στο κήρυγμα και την ιεραποστολή.
Και είχαν πολύ μεγάλο και πάρα πολύ δύσκολο πρόγραμμα. Μέλημα τους ήταν όσο το δυνατό περισσότερες πόλεις και χώρες να περιοδεύσουν, όσον ημπορούσαν περισσότερες ψυχές στο Χριστό να προσελκύσουν, όσο ανέπνεαν, τα είδωλα και τους ναούς των να καταστρέψουν και όσο ζούσαν ευκτήριους οίκους για τη δόξα και τη λατρεία του Χριστού να ανεγείρουν.


Δέκα ζωές δεν έφθαναν για εκείνο το μεγαλόπνοο και σωτήριο τους πρόγραμμα. Και όμως στα λίγα χρόνια πού ο Θεός τους εχάρισε επραγματοποίησαν όλα τα παραπάνω και «πάσαν ιερώ κηρύγματι φωταγωγούντες την γήν» «προς φως ωδήγησαν θεογνωσίας τους ενυπάρχοντας εν σκότει πάλαι της αθεότητος» και «οίκους και βωμούς κατέστρεψαν της πλάνης και εδομήσαντο Εκκλησίας εις σωτηρίαν των ψυχών ημών» κατά τον ιερόν Υμνογράφο.
Το κήρυγμα τους, την αυταπάρνησή τους, τις πολλές τους ιεραποστολικές επιτυχίες τις πολυάριθμες χριστιανικές εκκλησίες πού έκτισαν οι τρισμακάριοι Απόστολοι Ανδρόνικος και Ιουνία τα συνώδευε πάντοτε ο Κύριος με θαύματα ούτως ώστε να πιστεύουν οι πάντες ότι ήταν περισσότερον από ευεργετική η παρουσία τους.


Όπως μάλιστα μαρτυρεί το Ιερό Συναξάριο «πνεύματα ακάθαρτα εξ ανθρώπων απεδίωξαν, και πάθη εθεράπευσαν».


Εξ αλλού αυτό είχαν ζητήσει από τον Κύριο στο Υπερώον της Ιερουσαλήμ οι άγιοι Απόστολοι και λοιποί μαθηταί οι όποιοι μετά την απελευθέρωσι του Πέτρου και του Ιωάννου από το πονηρότατο Συνέδριο «ομοθυμαδόν ήραν φωνήν προς τον Θεόν και είπον... και νυν Κύριε έπιδε επί τας απειλάς αυτών — των εχθρών της πίστεως — και δός τοις δούλοις σου — στους Αποστόλους — μετά παρρησίας πάσης λαλείν τον λόγον σου εν τω την χείρα σου εκτείνειν εις ίασιν και σημεία και τέρατα γίνεσθαι δια του ονόματος του αγίου παιδός σου Ιησού».


Ω αγία συνεργασία του Θεού μετά των Αποστόλων, ώ αγία και ηρωική συζυγία του Ανδρόνικου μετά της Ιουνίας!
Αυτά τα παραδείγματα αγαπητοί μου αδελφοί, όπως το του Ανδρόνικου και της Ιουνίας είναι μεν λίγα αλλά θαυμάσια και εξαιρετικά.


Εκείνο πού κάνουν πολλοί σύζυγοι με κόπους και μόχθους και ίδρωτες πολλούς, που γεννούν δηλαδή πολλά παιδιά και τα σπουδάζουν και τους χτίζουν σπίτια και τα προικίζουν και υστέρα ακόμη και για τα εγγόνια τους φροντίζουν, ημπορούσαν να το μεταφέρουν στην πίστι μας και στου Χριστού την κλήσι και να αποκτήσουν με την Ιεραποστολική τους φλόγα και διάθεσι πολλά πνευματικά τους παιδιά και να τα εκθρέψουν με το γάλα της πίστεως και να τα αποκαταστήσουν χτίζοντας γι' αυτά σχολεία και εκκλησίες όπου θα βρίσκουν την αληθή και σωτήρια γνώσι και όλες τις χαρές του πνεύματος.


Θα έλεγα μάλιστα πώς τα ανδρόγυνα πού δεν έχουν παιδιά θα έπρεπε περισσότερο να διαθέσουν τον καιρό τους και τα χρήματα τους στα έργα της Εκκλησίας τα καλά, στα κατηχητικά, στην επίσκεψι των ασθενών, στην ενίσχυση των ιδρυμάτων, στην προσφορά εθελοντικής υπηρεσίας στα άσυλα των ανιάτων και σε λοιπά ευαγή ιδρύματα και όχι στα ταξίδια ανά την Ευρώπη και τις άλλες Ηπείρους και όχι στη μεγάλη ζωή με τα γλέντια και τις διασκεδάσεις με τα τσιγάρα και τα πιοτά και τις παράνομες και αμαρτωλές με άλλα πρόσωπα σχέσεις.



Πόσο διαφορετική θα ήταν η κοινωνία μας αν όλα τα παραστρατημένα ανδρόγυνα, αντιλαμβανόταν το πραγματικό νόημα του γάμου και την αξία της εν Χριστώ συζυγίας και της συνεργασίας υπέρ της κατισχύσεως του αγίου Του θελήματος!!!

πηγή-www.zoiforos.gr

ΓΡΑΜΜΑ...ΠΡΟΣ ΕΝΑΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟ

Αγαπητέ φίλε.


Μου είπαν ότι έχεις έντονο άγχος καθώς ευρίσκεσαι, στο τελικό στάδιο πριν τις εξετάσεις. "Οτι έχεις μεταπτώσεις στη συναισθηματική σου κατάσταση.Άλλοτε νιώθεις ήσυχος και σίγουρος καί άλλοτε τα νιώθεις μαύρα, δύσκολα, ακατόρθωτα καί νιώθεις τίς προσπάθειες σου περιττές. "Οτι άλλοτε κάνεις αστεία, λες καί δεν υπάρχει πρόβλημα, καί άλλοτε το πιο μικρό αστείο πού θα σου κάνουν είναι ικανό να σε κάνει να θέλεις να διαλύσεις τα πάντα...

Μαθαίνω ότι οι δικοί σου προσπαθούν να σου συμπαρασταθούν καί άλλοτε τα καταφέρνουν, άλλοτε πάλι καταφέρνουν το αντίθετο, καθώς ανησυχώντας οι ίδιοι, προσπαθούν να σε πείσουν να μην ανησυχείς... Καθώς σε κοιτάζουν με βλέμμα πικραμένο ή φοβισμένο, όπως όταν έχει αρρωστήσει ένα προσφιλές τους πρόσωπο.
"Οταν διαβάζεις πολύ, σου λένε ότι πρέπει να βγεις έξω, να ξεσκάσεις, αλλά όταν βγαίνεις έξω, σε κοιτάζουν ανήσυχα μήπως καί έχεις παραιτηθεί.


Μου ζήτησαν λοιπόν, επειδή συνεργάζομαι με τους εφήβους καί τίς οικογένειες τους, να γράφω κάτι πού να μπορεί να βοηθήσει...

Λοιπόν θα είμαι ξεκάθαρος, όπως πρέπει να είσαι, όταν αναφέρεσαι στη ζωή.

Το άγχος, ή αγωνία, ή ανησυχία, ή ανασφάλεια, ή αποσταθεροποίηση, ή ξενοιασιά, ο εκνευρισμός, ό φόβος, όλα αυτά τελοσπάντων, όχι μόνο δεν είναι αρνητικά στοιχεία στην πορεία σου, αλλά αντιθέτως αποτελούν αποδείξεις Οτι είσαι ζωντανός, υγιής καί υπεύθυνος...
"Ενας υγιής άνθρωπος, όταν βρίσκεται σε μία εσωτερική διεργασία, όταν θέτει στόχους, όταν δίνει εξετάσεις, όταν ανοίγεται, τότε είναι φυσιολογικό να αναρωτιέται... Είναι ή ανάληψη της ευθύνης της έλευθερίας του πού τον δυσκολεύει... Είναι ωραίο το να έχεις ένα σκοπό και νά τον παλεύεις. Τότε είσαι καί νιώθεις ζωντανός.Στή διάρκεια του αγώνα, αν είσαι φυσιολογικός, θα αναρωτηθείς καί γιά το εάν θα τα καταφέρεις. Θα αναρωτηθείς και για το εάν αξίζει τόσος κόπος. Για το εάν είναι αυτός που σου ταιριάζει ή ακόμα και αν στην πραγματικότητα είναι δικός σου στόχος η κάποιοι άλλοι σου τον έχουν επιβάλει άμεσα ή έμμεσα...

"Ομως όλα αυτά δεν είναι αδυναμία. Δέν αποτελούν προδοσία.Είναι η ευκαιρία του να έπαναδιαβεβαιώσεις και νά επαναπροσδιορίσεις το στόχο σου. Είναι το τίμημα της ελευθερίας. Καί όταν ακόμα κλείνεις τα αυτιά σου καί δέν ασχολείσαι με τέτοια ερωτήματα καί αύτό υγεία είναι, καθώς γνωρίζεις ότι ή επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου δεν θα σημαίνει τον τελικό προσδιορισμό, αλλά αντίθετα θα σου επιτρέψει να θέσεις καί άλλους στόχους στη συνέχεια...
"Ενας αθλητής πού τρέχει ίΟΟ μ. δεν προλαβαίνει να σκεφτεί. Συγκεντρώνεται, παίρνει μία ανάσα καί τρέχει δίχως να γυρίσει να δει δίπλα του ή μέσα του τί συμβαίνει. "Ενας μαραθωνοδρόμος όμως, καθώς τρέχει, σκέφτεται, ξανασκέφτεται, ιδρώνει, εξαντλείται, αναρωτιέται για τις δυνάμεις του, για την επάρκεια της προπόνησης του, για τίς δυνατότητες των αντιπάλων του, γιά τό εάν θα πρέπει τώρα ή αργότερα να δώσει όλες του τίς δυνάμεις. Αναρωτιέται ακόμα καί για το εάν το να τρέχεις μαραθώνιο είναι ή καλύτερη επιλογή ή αν θα έπρεπε να ασχολείται με κάτι άλλο. Καί καθώς αναρωτιέται, τρέχει... Καί δεν πρόκειται βέβαια για κάποιον αδύναμο άνθρωπο, γιατί τότε δεν θα μπορούσε να τρέχει μαραθώνιο...
Είναι ή μακρά επίπονη καί απαιτητική διαδικασία του Μαραθωνίου που θέτει ερωτήματα. Καί εσύ, φίλε μου, δεν τρέχεις 100 μέτρα Μαραθώνιο τρέχεις καί σου αξίζει το χειροκρότημα μου, όπως καί να νιώθεις.


Σου εύχομαι να πετύχεις, αλλά όχι μόνο σε μία σχολή ή σε μία καλή σχολή, αλλά σε κάτι περισσότερο. Στό να υπερασπίζεις τίς επιλογές σου καί ταυτόχρονα να τίς διευρύνεις...

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ-Παιδοψυχολόγου

περιοδικό ΄΄Πειραική Εκκλησία''

Ο δεύτερος είναι τίποτα;

Κανενός δεν του αρέσει ή αποτυχία σε οποιαδήποτε ενασχόληση της ζωής του. Ή αποτυχία δηλώνει κακή προετοιμασία, ανικανότητα, φέρνει απογοήτευση, οίκτο καί λύπηση από τους άλλους ή ειρωνεία. Ή κοινωνία μας, άλλωστε, δηλώνει ξεκάθαρα ότι «την Ιστορία την γράφουν οι νικητές». «Ό

πρώτος τα παίρνει όλα, ό δεύτερος είναι τίποτα». Ό εγωισμός μας θίγεται με την όποια ήττα ή αποτυχία, γιατί κατανοούμε ότι είμαστε αδύναμοι κι έτσι μειώνεται ή αύτοεκτίμησή μας αλλά καί γκρεμίζονται τα όνειρα καί οί ελπίδες μας να πάμε μπροστά, να είμαστε νικητές, πρώτοι, πετυχημένοι καί αποδεκτοί.
Είναι γεγονός ότι στη ζωή μας καλούμαστε πολύ συχνά να περάσουμε δοκιμασίες πού απαιτούν αγώνα. Καί όχι μόνο οί μεγάλοι. Οί νέοι μας πού δίνουν εξετάσεις είτε σχολικές είτε για να μπούνε στα Πανεπιστήμια, όταν προσπαθούν να αποκτήσουν πτυχία στις ξένες γλώσσες, να μάθουν ένα μουσικό όργανο ή να πρωτεύσουν στον αθλητισμό καί σε άλλες ενασχολήσεις, έχουν στο νου τους το άγχος καί τη φοβία της αποτυχίας. Γιατί σε κάθε δοκιμασία τέτοιου είδους απαιτεί να νικήσει κανείς πρωτίστως τον εαυτό του,

κάνοντας την καλύτερη δυνατή προετοιμασία, αξιοποιώντας τίς δυνάμεις του καί υπερβαίνοντας το αίσθημα της κούρασης, της ανίας καί, κυρίως, της ματαιότητας. Γιατί ό καθένας γνωρίζει καλά πώς κάθε δοκιμασία δεν είναι το τέλος, αλλά ή αρχή μιας νέας. "Αλλωστε, ό άνθρωπος ζει με την απληστία της προόδου καί το ανικανοποίητο στη ζωή του, ό,τι κι αν καταφέρει, όσα κι αν πετύχει.


Δεν είναι όμως αρκετό να νικήσει κανείς τον εαυτό του. Χρειάζεται να τον δεί καί σε σύγκριση με τους άλλους. Γιατί δεν διαγωνίζεται μόνος του, αλλά μαζί μ' αυτόν διαγωνίζονται καί οί άλλοι πού έχουν τον ίδιο ή παρόμοιο στόχο. Καί είναι σκληρό να συνειδητοποιεί κάποιος ότι υπάρχουν άλλοι πού προετοιμάστηκαν καλύτερα, πού έχουν περισσότερες ικανότητες ή βοηθήθηκαν από τίς όποιες συγκυρίες της δοκιμασίας, την ψυχραιμία τους, την αυτοπεποίθηση τους, την αρετή τους.

Γι' αυτό καί δεν συμβιβαζόμαστε με την αποτυχία. Σπάνια διακρίνει κανείς στους ανθρώπους εκείνο το ωραίο αίσθημα πού ή κοινωνία ονομάζει «ανωτερότητα» καί ή Εκκλησία «ταπείνωση», του να μπορεί κανείς να παραδεχθεί ότι δεν προσπάθησε όσο θα μπορούσε, ότι δεν ήταν οί δυνατότητες του τέτοιες ώστε να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, ότι ό άλλος είναι καλύτερος. Γι' αυτό σπεύδουμε να αποδώσουμε τίς αποτυχίες μας στην τύχη των άλλων, στην αδικία πού ό κόσμος, το σύστημα, ή εποχή, ό Θεός επιτρέπουν να μας συμβεί.
Σέ κάθε δοκιμασία ή Εκκλησία δεν θα πάψει να μας μιλά γι' αυτό το σπουδαίο όπλο της ταπείνωσης, πού πηγάζει από την εμπιστοσύνη στο Θεό. Δεν έχει σημασία ή πρωτιά όσο ή αίσθηση της προσπάθειας. Ότι κάναμε αυτό πού μπορούσαμε. Ή αυτογνωσία του να μην θέτουμε στόχους πολύ πιο πάνω από τίς ικανότητες μας. Καί κυρίως ή γενναιότητα να αναγνωρίζουμε την υπεροχή των άλλων ή να μην καυχιόμαστε για τίς δικές μας επιτυχίες.
Γιατί ή έκβαση μιας δοκιμασίας περιλαμβάνεται οτό σχέδιο του Θεού για τον καθέναν μας. Ό Θεός επιτρέπει να νικήσουμε ή να χάσουμε όχι για να δοξαστούμε ή να καταρρακωθούμε καί να μελαγχολήσουμε, αλλά για να προοδεύσουμε πνευματικά. Ή Πρόνοια Του επιζητεί τη σωτηρία του καθενός μας. Καί αυτή περνά μέσα από τη νίκη ή την ήττα, την επιτυχία ή την αποτυχία, εφόσον δεν οφείλεται σε δικά μας λάθη ή τη δική μας οκνηρία.
Επομένως, κάθε φορά πού βλέπουμε τη δοκιμασία «προ των


πυλών», εϊτε με τη μορφή εξετάσεων είτε κρίσης στις διαπροσωπικές σχέσεις,
 εϊτε πόνου, είτε σύγκρουσης, ας λειτουργεί μέσα μας

 αυτό το ευλογημένο αίσθημα της ταπείνωσης. Με εμπιστο¬

σύνη στο Θεό να κάνουμε τον αγώνα μας. Καί ας μην αποκάμου¬

με, αν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό. Οϋτε να υπερηφα¬

νευόμαστε πάλι, εφόσον επιτύχουμε. Πάντοτε ή ζωή συνεχίζεται.

Καί ευτυχώς για όλους, κάθε δοκιμασία καί αγώνας δεν είναι τίποτε

 άλλο παρά μία στάση. "Αν τη δούμε στα πλαίσια της σωτη


ρίας μας καί της αγάπης του Θεού προς τα πρόσωπα μας, τότε θα

καταλάβουμε την αξία της. Καί ή ταπείνωση θα μας προφυλάξει


από την αντίληψη του ότι «ό δεύτερος είναι τίποτα». Γιατί θα μας

μείνει ή χαρά της συμμετοχής, αλλά καί ή βεβαιότητα Οτι κάτι κα¬

λύτερο ό Θεός θα επιτρέψει για όλους μας.

π.Θεμ.Μουρτζανός

Τί Μάνα,τί Παναγιά.Το ίδιο είναι.Και οι δύο καταλαβαίνουν,συγχωρουν,νοιάζονται...

Να τη γιορτάζουμε τότε πού γιομίζει χαμομήλι ή γη, είπαν. Είναι μια καλή ιδέα. Τότε πού οι άγέρηδες μαλακώνουν την ορμή τους καί γίνονται αύρες, ψίθυροι, χάδι. Τότε πού γιορτάζουν τα λουλούδια, Να τη γιορτάζουμε τότε πού γεννιέται ή ελπίδα, είπαν. Έτσι την πρώτη Κυριακή του Μάη αποφασίστηκε να γιορτάζει ή Μάνα,τότε πού μοσχομυρίζουν τα τριαντάφυλλα.
Κλείνω τα μάτια καί τις βλέπω μακριά, ατέλειωτη σειρά, τις μανάδες του κόσμου. "Αλλες φυλές, άλλα χρώματα κι όμως τόσο ίδιες. Όμοιες είναι οι μανάδες της γης. Μα οι δικές μας μανάδες, κουρασμένες, κυρτωμένες, βασανισμένες, οι μανάδες του τόπου μας έχουν πάρει από την καυτή πέτρα μας την κάψα της αγάπης τους, Κι από τη βασανισμένη γη μας το σταφιδιασμένο ρυτιδιασμένο πρόσωπο πού άπαλαίνει σαν άντικρύσει ένα παιδί.
Μέσα σ' αυτόν τον παράλογο κόσμο μας, πού όλα μετακινούνται, όλα είναι ρευστά, όλα είναι σημεία αντιλεγόμενα, μέσα σ' αυτόν τον αιώνα πού αυθεντικές αξίες καταρρέουν κι ανέρχονται άλλες πού με απίστευτη ταχύτητα γκρεμίζονται κι αυτές, ένα μένει αμετακίνητο, μιας αξίας ή λάμψη δεν θαμπώνει. Της αξίας της μάνας.
Ό γάμος, ή ηθική, ή αλήθεια, ό Θεός, προπάντων Αυτός, έχουν πολέμιους. Μα σ' όλη αυτή τη λαίλαπα δεν τόλμησε κανείς να αμφισβητήσει τη Μάνα. Καί είναι τούτο το παρήγορο σημάδι, το μοναδικό Ίσως παρήγορο σημάδι των καιρών μας. Ή Μάνα.


Ή ταπεινή αυτή δουλεύτρα, πού δεν έχει όχτάωρο, δεν έχει ασφάλιση, δεν έχει ΙΚΑ για την προσφορά της. Δεν έχει ούτε τα παιδιά της τελικά, γιατί ξέρει πώς τα ετοιμάζει για να της φύγουν, να φτιάξουν δικές τους φωλιές. Είναι το δικό της πάλεμα, το μόνο ανιδιοτελές δόσιμο πού συναντάμε στη ζωή. Ό νόμος, ό πανίσχυρος νόμος πού ρυθμίζει τίς ανθρώπινες σχέσεις «σοϋδωσα τόσα, τόσα θα μου δώσεις», καταργείται. Πρώτα πρώτα γιατί δε μετριέται το τί δίνει. Μα μπορείς κι αν μόνο έχεις ένα χέρι με πέντε δάκτυλα να μετρήσεις τί της δίνει το παιδί της. Γιατί είναι τόσο λίγα, μα τόσο λίγα, αυτά πού της δίνει. Έκτος αν μετράς τίς πίκρες. Ό Καμπούρογλου λέει κάπου: «Δίκαια ονομάζουμε τη γη μητέρα, αφού την ποδοπατάμε κι αυτή δεν παύει να μας δίνει καρπούς καί άνθη.
Σκέφτομαι πώς υπολογίζουμε -αν το υπολογίζουμε- μόνο τίς μεγάλες ευεργεσίες του Θεού. Τίς καθημερινές τίς θεωρούμε αυτονόητες, περίπου υποχρεωτικές. Το ίδιο αυτονόητες θεωρούμε τίς καθημερινές προσφορές της Μάνας μας. Ένα βουερό ποτάμι ή Μάνα μας, εκεί ξεπλενόμαστε κι εμείς καί... τα βρώμικα του σπιτιού μας. Κελαηδιστή βρύση ή Μάνα μας καί απλά εμείς ξεδιψάμε με το νερό της. Είναι αδιανόητο το ποτάμι να ξεραθεί κι ή βρύση να μην έχει καθαρό καί μπόλικο νερό.

Ή Μάνα μου κι ή δικιά σου Μάνα


Σ' αυτή τη βιαστική εποχή, πού λαχανιάζοντας τρέχουμε να προλάβουμε και πού, από την αγωνία να το προλάβουμε, ξεχάσαμε ποιο είναι αυτό καί τρέχουμε μόνο, δεν προλαβαίνουμε καν να δοϋμε τα μάτια της. Αυτά τα σοφά βαθιά μάτια που'χουν πολλές φορές ψιχάλες βροχής ή είναι άνταριασμένα. Δεν σκεφτόμαστε καν πώς έχει κι αυτή μία προσωπικότητα, σαν άνθρωπος έχει καί δικά της προβλήματα, έχει ώρες μοναξιάς, κακοκεφιάς, έχει κι αυτή ένα κορμί με αρθριτικά, ένα πονοκέφαλο, κάτι κιρσούς, έχει όρια σωματικής αντοχής. Σκέφτομαι με τί φυσικότητα τα παιδιά μου θα με πάρουν τηλέφωνο για να μου διηγηθούν οικογενειακές γκρίνιες, οικονομικές δυσκολίες, προβλήματα υγείας. Καί πόσο απλά καί φυσικά θα ξεχάσουν την πίεση μου, το αν έκανα τίς εξετάσεις πού παρήγγειλε ό γιατρός, αν λύθηκε ένα επαγγελματικό μου πρόβλημα
 
Καί το όμορφο είναι πού δεν θυμώνεις για όλα αυτά. Και συνεχίζεις αμετανόητα να δίνεις. Δίνεις καί προσεύχεσαι. Να ποια είναι ή Μάνα. Καί προσεύχεται ή Μάνα τόσο για τους άλλους, πού στο τέλος έχει ξεχάσει να προσευχηθεί για τον εαυτό της. Μου τόπε αυτό θυμάμαι μια κυρούλα πού ήταν άρρωστη.




«Προσευχήσου να γίνεις καλά», της είπα.


Γέλασε, «Προσεύχομαι, μα που να προλάβεις τόσο κόσμο! Βάλε παιδιά, βάλε άντρα, βάλε εγγόνια, βάλε να πεις ευχαριστώ στο Θεό για τίς χαρές πού τους έδωσε, βάλε να παρακαλέσεις για τίς πίκρες τους, που να προλάβεις να παρακαλέσεις για λόγου σου;» Το είπε τόσο απλά, όσο απλά λέγονται τα πιο σημαντικά πράγματα.
Καί θυμάμαι πώς τέλειωσε:

«Να παρακαλέσω να πάω στον Παράδεισο; Μα αν δεν είναι εκεί τα παιδιά μου;» Να αρνείσαι Παράδεισο. Πού παρακαλάει νύχτα μέρα να τον κερδίσουν τα παιδιά της. Γιατί την έχω δει τη Μάνα την ακούραστη, κυρτωμένη από το βάρος της κάθε μέρας, να σέρνεται μπρος στο εικονοστάσι. Θα ανάψει με σιγανές κινήσεις το καντήλι μπρος στην Παναγιά. Κι εκεί οι δύο Μανάδες, η Μάνα του ουρανού καί της γης ή Μάνα, θα στήσουνε κουβέντα. Κι αφού πει ή μια κι υπομονετικά ακούσει ή "Αλλη, θα γίνει κάποια αλλαγή. Θα στηλωθεί ή Μάνα της γης, θα αναστενάξει μ' ανακούφιση καί με καινούριο κουράγιο θα ξαναμπεί στην πάλη. Κι ή άλλη Μάνα, τ' ουρανού ή Μάνα, όπως παίζει με την εικόνα της το φως του καντηλιοϋ, εκεί στο μισοσκόταδο, θα δακρύσει. Γιατί καταλαβαίνει από καημούς καί βάσανα ή Παναγιά, μια κι είναι Μάνα. Σκέφτομαι πόσες ονομασίες έδωσε ό λαός στην Παναγιά. Γρηγορούσα, την είπε, Γλυκοφιλούσα, Έλευθερώτρια. Την είπε έτσι με τα χείλια του. Μέσα όμως στην ψυχή του ό λαός Μάνα την λέει. Μάνα την λογαριάζει. Μάνα την υπολογίζει. Αυτό το«Παναγιά μου» πού ακούγεται σε ώρα ανάγκης, συνώνυμο της Μάνας είναι. Τί Μάνα, τί Παναγιά. Το ϊδιο είναι. Κι οί δυο μεσολαβούν, καταλαβαίνουν, συγχωρούν, νοιάζονται...



Μάνα, άπ' τους ανθισμένους μαγιάτικους αγρούς σοϋπλεξα ένα στεφάνι. Σκύβω καί σου φιλώ τα παιδεμένα χέρια σου. Αυτά τα χέρια πού -κι ας μην το ξέρεις- κρατούν τον κόσμο μας.


Κι ακόμα θα σκύψω να σου φιλήσω τ' άσπρα μαλλιά σου. Ξέ¬


ρω, για χάρη μου άσπρισαν πρίν της ώρας τους. Καί το ρυτι-


διασμένο σου κούτελο άσε με να φιλήσω, Μάνα, Μάνα γλυκύ¬


τατη, Μάνα ουρανόσταλτη, ατίμητη Μάνα.

ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΟΥ-ΣΟΥΡΕΛΗ

Ιερομόναχου Σαββάτιου Μπαστοβόι-ΓΙΑΤΙ ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΤΙΣ ΝΤΙΣΚΟΤΕΚ;

Η κάθε εποχή σήμανε και μια μάχη με κάτι. Η Αναγέννηση πάλεψε για την αναστήλωση του ανθρώπου, ενώ η μοντέρνα εποχή για την καθίδρυση της δημοκρατίας κ.α. Αλλά η πιο ενδιαφέρουσα μάχη γίνεται σήμερα. Η τελευταία




μάχη της ανθρωπότητας, ίσως φανεί περίεργο είναι η μάχη κατά της ντροπής.

Η θεωρία του Φρόιντ περί συμπλεγμάτων την οποία διατύπωσε τον 19ο αιώνα, μπήκε στα μυαλά πολλών πολλές φορές χωρίς τη θέληση τους. Δε ξέρω σε ποιο βαθμό κατάφερε ο Φρόιντ να θεραπεύει αυτά τα συμπλέγματα, το σίγουρο πάντως είναι ότι δημιούργησε ένα νέο σύμπλεγμα το οποίο μόλυνε τον 20ο αιώνα τα σύμπλεγμα Φρόιντ.

Ο Φρόιντ δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να παραφράσει τη ρήση του Βούδα. « Η ζωή είναι πόνος, για κάθε πόνο υπάρχει μία αιτία. Όμως ο Φρόιντ τα πάει παραπέρα προσθέτοντας και τις αιτίες αυτού του πόνου, κατά την άποψη του φυσικά».

Οι αιτίες του πόνου κατά Φρόιντ είναι λίγο ασυνήθιστες. Μια απ’ αυτές είναι το «οιδιπόδειο σύμπλεγμα» ενώ το άλλο η ντροπή η οποία προέρχεται από το αίσθημα της κατωτερότητας την οποία αισθανόμαστε εξαιτίας κάποιων προηγούμενων αποτυχιών.

Η εμμονή της επιτυχίας στη ζωή φαίνεται να έχει βρει στην εποχή μας μια λύση τόσο απλή: ''Να επιμένεις και να επιβάλλεσαι. Πως θες να σε σέβονται οι άλλοι αν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου;

. Νίκησε τη συστολή σου την αιτία όλων των αποτυχιών''

Οι μοντέρνοι ψυχολόγοι προσφέρουν ένα πλήθος μεθόδων για ν’ απαλλαγούμε από την ντροπή, αυτή όντας μια κεντρική ενασχόληση της σύγχρονης παιδαγωγικής και των νέων οικογενειών.

Όμως σκοτώνοντας το αίσθημα της ντροπής δε σημαίνει ότι ο ίδιος δε θα κάνεις κάποιες ντροπιαστικές πράξεις. Το αστείο της υπόθεσης πηγάζει ακριβώς από την άνεση με την οποία κάποιος κάνει πράξεις ενοχλητικές, όντας σίγουρος ότι κάνει κάτι καλό. Αντίθετα, εμείς έχουμε την ανάγκη του αισθήματος της ντροπής, για να μην γινόμαστε ρεζίλι μπροστά στους άλλους. Η ντροπή είναι η εγγύηση της αξιοπρέπειας μας.

Είναι περίεργο πως ο νεαρός με το «τουπέ» ο οποίος πριν παρουσιαστεί λέει ένα χαζό αστείο με το οποίο γελάει μόνος του, αντικατέστησε το ιδεώδες του απλού σιωπηλού και ευγενικού νέου. Και ξέρετε τι τους κάνει τόσο ελκυστικούς σε κάποιους; Το γεγονός ότι δεν ντρέπεται καθόλου όταν τους λες πόσο βλάκας είναι.

Εγώ δε θα δοκιμάσω ν’ αντικαταστήσω αυτό το ιδεώδες με το Χριστιανικό επειδή θέλω να με διαβάσουν μέχρι τέλος. Αλλά θα πρότεινα μια βόλτα στις παραδόσεις των μεγάλων πολιτισμών να δούμε αν έχουμε κάποια σχέση μ’ αυτές. Ν’ αρχίσουμε με τους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι συνήθως προκαλούν τα θαυμασμό κι εκείνων που δεν γνωρίζουν τίποτε γι’ αυτούς. Ας πάρουμε την καλύτερη περίπτωση άντρα του καιρού μας: νέος, με λεφτά, επιτυχημένος επιχειρηματίας, ένας από εκείνους τους δύο μπαίνει στον ανελκυστήρα σε μια διαφήμιση βερνικιού παπουτσιών και κοιτάζει με ζήλο τα παπούτσια του άλλου. Ένας από εκείνους ο οποίος, ακολουθώντας τις συμβουλές του ψυχολόγου του, πάντοτε αρχίζει μια συζήτηση πρώτος.


Τώρα ας φανταστούμε αυτόν τον άνδρα των καιρών μας στην αυλή του Πυθαγόρα, όπου αρχάριοι σιωπούσαν για τρία χρόνια. Εννοείται ότι ο άνθρωπος μας, στην πρώτη προσπάθεια «θα βγει στην επιφάνεια» θα τον έδιωχναν οι Πυθαγόρειοι ως άξεστο.

Ας μεταφερθούμε τώρα μ’ αυτόν τον άνδρα στους ταοιστές, ίσως εκεί να τον δεχτούν. Αλλά να ο Λαο Ζι ούτε που σηκώνει τα μάτια του προς τον ομιλούντα νεοφερμένο, ξέροντας ότι «σιωπώντας μπορείς να τα πεις όλα». Στη συνέχεια πάμε στον Κομφούκιο. Αλλά και αυτός βλέποντας πόση σημασία δίνει ο ξένος στα γυαλισμένα παπούτσια του, του λέει: « Σοφός είναι αυτός ο οποίος όντας ντυμένος με κουρέλια, μπορεί να σταθεί χωρίς να ντραπεί ανάμεσα σε ανθρώπους ντυμένους με ακριβά ρούχα.

Δε θα συνέχιζαν το ταξίδι μας, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι αυτός ο άνδρας δε θα μπορέσει να σταθεί σε κανέναν πολιτισμό του κόσμου.


Αυτό το ιδεώδες είναι προϊόν του αιώνα μας. Ένα προϊόν μιας ηπείρου χωρίς παράδοση, χωρίς θρησκεία και κουλτούρα της ηπείρου των χάμπουργκερ.

Οι διαφημίσεις που βλέπουμε στο δρόμο, στις εφημερίδες στην τηλεόραση, όλες μας προτρέπουν να είμαστε πρώτοι, να είμαστε οι καλύτεροι. Αλλά πως είμαστε όλοι «πρώτοι»;

Στις παραδόσεις όλων των λαών για να είσαι πρώτος πρέπει να παλέψεις, πρέπει να έχεις αρετές. Τώρα όμως είναι πιο εύκολο. Θέλεις να είσαι πρώτος; Κανένα πρόβλημα. Αγόρασε τις τάδε μπαταρίες και κάπνισε τα τάδε τσιγάρα. Είσαι χονδρός; Πιες το τάδε ποτό και όλες οι κοπέλες θα σ’ ερωτευτούν. Οι συμμαθητές σου σε κοροϊδεύουν και σου δίνουν σφαλιάρες; Βάλε τα τάδε άφτερ-σειβ και θα γίνεις δυνατός.
Η σημερινή κοινωνία μεγαλώνει μια γενιά καταναλωτών. Χρειάζεται πολλή προσοχή για να μην μετατραπούμε σ’ εμπορικά ρομπότ που αγοράζουν χωρίς διάκριση πράγματα που δεν χρειάζονται. Αλλά προπάντων να προσέχουμε να μην πληρώσουμε για όλα αυτά με τις ίδιες τις αρετές μας, με την ίδια αξιοπρέπειά μας. Για να πουλήσουν οι οίκοι μόδας και καλλυντικών λάνσαραν


το κόμπλεξ των κοριτσιών που δεν έχουν φίλο. Η ηλικία από την οποία πρέπει να αισθάνεται το κορίτσι αυτό το κόμπλεξ μειώνεται ανάλογα με τη δίψα των παραγώγων για χρήματα
Μερικά προϊόντα όπως εσώρουχα, καλτσόν, μπλουζάκια, φουστίτσες και άλλα




«ειδικά εργαλεία» θα είχαν μικρές πωλήσεις, όμως με το λανσάρισμα αυτού του κόμπλεξ του κοριτσιού που δεν έχει φίλο, πουλάνε καλό ακόμα και σε κοριτσάκια του γυμνασίου.

Και επειδή σ’ αυτή την ηλικία τα κοριτσάκια δεν έχουν χρήματα δικά τους, εφηύραν ένα κόμπλεξ του ¨στενόμυαλου γονιού¨. Συνήθως οι γονιοί αυτοί είναι «κακοί» και δεν αφήνουν τα παιδιά τους να ζήσουν τη ζωή τους.
Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι όταν οι πωλητές όλων αυτών των προϊόντων κάνουν κήρυγμα. Κηρύγματα που φθάνουν στις καρδιές των νέων πιο καλά κι αν κήρυττε ο Απ. Παύλος: « Ο Θεός μας έπλασε άνδρα και γυναίκα και αισθανόμαστε έλξη ο ένας για τον άλλο. Εκείνος είπε να’ αγαπιόμαστε, ο ίδιος ο Θεός είναι αγάπη. Αγαπηθείτε όσο είστε αγοράζοντας τα τάδε προφυλακτικά και τα τάδε μακιγιάζ και τη δείνα σοκολάτα. Αρχίστε τώρα, η νιότη δεν περιμένει αιώνια..»Βέβαια η φύση μας λέγει αλλά. Αν το πάθος πήρε τη θέση του νου, ωστόσο καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι καλό αυτό που κάνουμε. Γιατί πως εξηγείται ο πανικός της φοιτήτριας όταν ειδοποιηθούν ότι έξω στο διάδρομο έχουν έρθει οι γονείς της, απροειδοποίητα, ενώ κάποιον έχει την ίδια στιγμή στο κρεβάτι της.
Αλλά πιο χαρακτηριστική είναι η ντροπή που αισθάνεται το κορίτσι όταν συναντήσει τους γονιούς του αγοριού και αντίστροφα.


Αφού δεν κάνετε κάτι κακό γιατί ντρέπεστε; Όταν αμαρτήσαμε το πάθος έδιωξε την ντροπή, ενώ όταν έρθει η στιγμή να εξομολογηθούμε, η ντροπή γίνεται αξεπέραστη.

Εσκεμμένα ανέφερα πριν τις παραδόσεις και την πίστη άλλων λαών για να μην φανώ ως ένας ανυπόφορος απολογητής του Χριστιανισμού. Οι αρετές ήταν και θα είναι ίδιες για όλους τους λαούς όλων των καιρών ΄ μετριοφροσύνη, η ντροπή, η σεμνότητα, η σοφία και η αγάπη.

Αυτό που μας οδηγεί στην αρετή, σαν ένας μύθος της Αριάδνης είναι το αίσθημα της ντροπής, το οποίο κατά τους Αγ. Πατέρες είναι η φωνή του Θεού μέσα μας. Η ντροπή δεν υπάρχει στα παιδιά όσο είναι αθώα. Αυτή εμφανίζεται μετά την πρώτη ροπή προς την αμαρτία όταν τα παιδί μαθαίνει τι είναι καλό και τι κακό.
Το κοριτσάκι που μέχρι εχθές πηδούσε στην αγκαλιά σου μόλις σ’ έβλεπαν, μόλις δει ένα έργο με τετραγωνάκι, κοκκινίζει και γίνεται συνεσταλμένη. Αυτή η ντροπή είναι που την σταματάει απ’ το αμάρτημα σε κάποια ηλικία, αφού εναντιωθεί στις εκπομπές που την προτρέπουν να «νικήσει» τη ντροπή της. Αυτή η ντροπή μπορεί να τη σώσει και σ’ άλλες περιπτώσεις δυσάρεστες, γιατί όχι τραγικές, παραδίδοντας τη σώα και αβλαβή στη μέλλουσα οικογένειά της, στα παιδία και στο σύζυγό της. « Η αιδώς της γυναίκας σταματάει την αμαρτία» έλεγε ένας από τους Πατέρες της ερήμου.
Η ντροπή είναι ένα αίσθημα που έχουν όλοι οι άνθρωποι μετά την πτώση. Όταν αντιστεκόμαστε στην ντροπή για ν’ αμαρτήσουμε. τότε αντιστεκόμαστε


στη φωνή του Θεού. ……και φώναζε: «Αδάμ, που ει,» (Γεν 3,9)

Όλοι κληρονομήσαμε αυτό το αίσθημα και αυτοί που πιστεύουν και αυτοί που δεν πιστεύουν. Αν θέλετε αυτό είναι μία απόδειξη ότι ο Θεός υπάρχει, ότι η Βίβλος λέει την αλήθεια.

Παρακολουθήστε τους νέους που έρχονται από κάνα χωριό στην πόλη για να σπουδάσουν, πόσο συνεσταλμένοι είναι. Θαυμάστε πως κοκκινίζουν όταν αγοράσουν ένα πακέτο τσιγάρα σ’ ένα γεμάτο κόσμο μπαρ.

Θαυμάστε τη σεμνότητα με την οποία κάθεται σε μία γωνιά το κορίτσι το οποίο ερωτεύτηκε.

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί σβήνουν τα φώτα στις ντίσκο και γιατί αυτοί οι νέοι ντρέπονται να χορέψουν; Αναρωτηθήκατε γιατί οι έφηβες κλείνονται στο δωμάτιο για να μάθουν η μία στην άλλη αυτές τις αφύσικες κινήσεις;

Αναρωτηθήκατε γιατί οι έφηβες όταν αλλάζουν χρώμα στα μαλλιά ή την κόμμωση τους στην αρχή ντρέπονται τους άλλους; Ίσως επειδή είναι κάτι αθώα παιδάκια, τα οποία δεν θα έκαναν τίποτα απ’ όλα αυτά αν δεν τα ζητούσαν οι καιροί. Ο νέος ζει μια εσωτερική σύγκρουση: από τη μια μεριά όλοι του λένε ότι αυτό που κάνει είναι καλό, από την άλλη αισθάνεται ότι μέσα του κάτι εναντιώνεται. Η εσωτερική φωνή του λέει ότι είναι μία ανοησία ένα πλήθος ανθρώπων να συγκεντρώνεται σε μία αίθουσα και να κουνιέται ο ένας μπροστά στον άλλο απ’ την άλλη όμως προκαλεί ευχαρίστηση. Τότε, για να τα συμβιβάσει και τα δύο, σβήνουν τα φώτα στις ντίσκο, ενώ οι αρχάριοι πίνουν για να αισθανθούν καλύτερα. Και το μόνο που μένει είναι ένα τρομερό κενό.
Οι αρχάριοι κάνουν την αμαρτία με το φως σβηστό. Όχι μόνο ντρέπονται ο ένας τον άλλο, αλλά χωρίς να το καταλάβουν ντρέπονται και την πανταχού παρουσία του Κτίστου.


Η συνήθεια να σβήνουν τα φώτα προέρχεται από τον Αδάμ, ο οποίος μόλις αμάρτησε κρύφτηκε. Από τότε εμείς επαναλαμβάνουμε την πράξη του Αδάμ.

Τι νύχτα γίνονται ληστείες, βιασμοί. Το σκοτάδι ευνοεί την αμαρτία. Πάλι νύχτα έφυγε ο Ιούδας από το Μυστικό Δείπνο για να προδώσει τον Ιησού, όπως μας περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: « λαβών ου̉̃ν τὸ ψωμίον ε̉κει̃νος ευ̉θέως ε̉ξη̃λθεν η̉̃ν δε νὺξ» ο Ιούδας πηγαίνοντας να προδώσει τον Ιησού, κρατούσε στο χέρι του το κομματάκι ψωμιού που Εκείνος του είχε δώσει. Για να καταλάβουμε την ομορφιά αυτής της χειρονομίας, πρέπει να ξέρουμε ότι στην Ιουδαϊκή παράδοση ο οικοδεσπότης άπλωνε το πρώτο κομμάτι ψωμιού προς τον πιο αγαπητό φιλοξενούμενο. Αυτό θέλησε να δείξει και ο Χριστός, όταν έδωσε το ψωμί στον Ιούδα, ένα ψωμί που δεν ήταν απλό ψωμί αλλά ευχαριστιακό ψωμί, δηλαδή το ίδιο το σώμα του Χριστού, ο οποίος σταυρώθηκε για μας τους ανθρώπους, συνεπώς και για τον Ιούδα. Τονίζοντας ιδιαίτερα αυτό το σημείο ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Θέλει να μας δείξει την αδιαντροπιά στην οποία έφτασε ο Ιούδας εξαιτίας του πάθους του.

Η μάχη με την ντροπή είναι μία μάχη με τον ίδιο τον εαυτό μας. Να μην φανταστούμε ότι αν μείνουμε μ’ ένα πόδι ή ένα μάτι θα μας ονομάσουν ανάπηρους, ενώ αν αφήσουμε να καταστραφεί ένα από τα βασικά μας αισθήματα θα μας ονομάσουν άτλαντες. Πάλι ανάπηρους θα μας ονομάσουν. Επειδή είναι δυνατόν να νικήσουμε τη ντροπή και ταυτόχρονα να εξαφανίσουμε και το τελευταίο ίχνος της εικόνας τους Θεού. Χρειάζεται βέβαια προσπάθεια, αλλά δεν είναι αδύνατον. Έχουμε τη δύναμη και την ελευθερία να μετατραπούμε σε τέρατα, τα οποία κομματιάζουν τα ίδια τους τα παιδιά με κρύο αίμα στο όνομα μιας παράλογης απαλλαγής από τα κόμπλεξ.


Γι’ αυτούς που έχουν τη συνήθεια να μάχονται με την ντροπή προσπαθώντας ν’ απαλλαγούν απ’ αυτή μπορούν να ικανοποιήσουν αυτή τους τη συνήθεια. Παλέψτε με τη ντροπή που αισθανόμαστε τότε όταν δεν καταφέρνουμε να φαινόμαστε στους άλλους όπως θα θέλαμε εμείς, αυτή είναι μια ντροπή που πηγάζει από την περηφάνια. Παλέψτε με τη δηλητηριώδη ντροπή που μας πνίγει τότε όταν πρέπει να πούμε στον άλλο: «Συγχώρεσέ με, είχα άδικο».

Όσο για τα κόμπλεξ αν αυνανίζεσαι αν «ανάβεις» όταν μιλάς σ’ ένα κορίτσι αν είσαι τσιγκούνης και θέλεις να φαίνεσαι σπουδαιότερος απ’ ότι είσαι, πώς να μην έχεις; Άστα αυτά και θ’ απαλλαγείς από τα κόμπλεξ.
Κάνε τα έργα του φωτός γιατί « το φως της αλήθειας, ο Υιός του Θεού, ήλθεν εις τον κόσμο, άλλ’ οι άνθρωποι επροτίμησαν το σκοτάδι της πλάνης και όχι το φως. Και έκαμαν την προτίμηση αυτή διότι ήσαν πονηρά τα έργα τους. Διότι καθένας, που επιμένει να πράττει έργα πονηρά και κακά δεν αδιαφορεί απλώς, αλλά αποστρέφεται το φως και δεν έρχεται εις το φως, δια να μην γίνει φανερή η ασχήμια και η φαυλότης των έργων του και προκληθεί ούτος η αποδοκιμασία του και η εξέγερσης της συνειδήσεώς του». (Ιωαν. γ 19-20)


«Ας αποθέσωμεν λοιπόν σαν άλλα νυκτερινά ενδύματα τα έργα της αμαρτίας, που γίνονται εις το σκοτάδι, και ας ενδοθώμεν σαν άλλα όπλα τα φωτεινά έργα της αρετής» (Ρωμ 13,12)

Είναι λίγο δύσκολο τα να κάνεις; Όλος ο κόσμος μεταμορφώνεται σε μια κοσμική ντισκοτέκ. Τα φώτα είναι σβηστά. Όλα είναι έτοιμα. Στο σκοτάδι, μια γνωστή φωνή, φωνάζει τα’ όνομά μας.

μετάφραση- http://www.orthodoxigynaika.blogspot.com/

Απο το βιβλίο του ιερομόναχου Σαββάτιου Μπαστοβόι
«Μεταξύ του Φρόιντ και του Χριστού»

ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ

Βαρύ του φαίνεται το κομποσχοίνι να κρατά




στην αγρυπνία της μονής όλη τη νύχτα


ψυχές μια μια με τ' όνομα τους ν' ανασύρει


από το φρέαρ του θανάτου καί της λήθης.

Μορφές πελώρια πού έχουν μείνει μάτια


καί στην εστία να ρθουν της συνείδησης του


σιωπηλές προσμένουν, να γευθούν σταγόνα φως,


σμάρι πουλιών πού το ίδιο ψίχαλο ραμφίζουν.

Το αίμα της καρδιάς του γίνεται πηγή ζωής



καί ιερέας τίς ψυχές μεταλαμβάνει


στην κοινωνία του Χρίστου καί της αγάπης


πού αίρει τη μεθόριο των ζώντων καί νεκρών.


Συνδαιτημόνες όλοι μυστικής τραπέζης


κι αυτός οικοδεσπότης τους ανεβάζει


στο υπερώο κόμπο κόμπο με το κομποσχοίνι


στη συνεστίαση, στο Δείπνο πού ό Κύριος τελεί.

ΕΛ.ΜΑΙΝΑΣ