Το γλύκισμα της αγάπης

Ο όσιος Δαβίδ ό Γέροντας γεννήθηκε στο χωριό Γαδινίτζα. Σέ ηλικία τριών ετών βλέπει τον Τίμιο Πρόδρομο. Το γεγονός αυτό ήταν ή προσωπική του κλήση στη μοναχική ζωή και πολιτεία. Όταν έγινε μοναχός, επιδόθηκε με περισσό ζήλο σε κόπους, νηστείες και αγρυπνίες προσπαθώντας με κάθε τρόπο ν' αποφεύγει το φοβερό δοξάρι της κενοδοξίας. Μεταξύ της Χαιρώνειας και του Ελικώνα θα ιδρύσει περιώνυμο μοναστήρι πού θα καταστεί φάρος φωτεινός των θελόντων σωθήναι.

Αμέτρητοι προσκηνητές έρχονταν κοντά στον Όσιο για να ξεδιψάσουν τον καύσωνα της ψυχής τους. Κι όσο εκείνος απέφευγε τη δόξα των ανθρώπων, τόσο ό Θεός τον δόξαζε καί τον στόλιζε με αμέτρητες αρετές. Ακούγοντας για τη θαυμαστή πολιτεία του Όσιου τον πλησίαζαν αναζητώντας απλανή οδηγό με βαθιά πίστη καί ευλάβεια. Το μοναστήρι απέκτησε μοναχούς με αγωνιστικό φρόνημα καί φόβο Θεού. Κοντά του προέκοπταν στην αρετή με τις ευλογημένες του παραινέσεις καί τις πολύτιμες συμβουλές του. Κουρασμένοι από τα κύματα της ζωής εύρισκαν γαλήνιο λιμένα στο μοναστήρι του Όσιου. Μιμούμενος τη ζωή του Χριστού διήλθε το βίο του ευεργετών καί ίώμενος.

Κάποια φορά λοιπόν πηγαίνοντας προς την περιοχή της Ελευσίνας με σκοπό να ωφελήσει ψυχές, φιλοξενήθηκε από έναν ευλαβή χριστιανό, ό όποιος θέλοντας να ευχαριστήσει τον Όσιο, θέλησε να του παραθέσει ένα πλούσιο τραπέζι. Με πολλή αγάπη καί φροντίδα ετοίμασε το φαγητό για να ευχαριστήσει τον Όσιο πού τόσο τον είχε βοηθήσει στην πνευματική του ζωή. Ανάμεσα στα όμορφα φαγητά πού είχε παραθέσει ό καλός χριστιανός, είχε ετοιμάσει κι ένα όμορφο γλύκισμα καμωμένο από κολοκύθα, σπάνιο έδεσμα για τον τόπο εκείνο.
-Πάρε, γέροντα, είναι γλύκισμα όμορφο, θα σ' αρέσει, είπε ό καλός χωρικός.
Καί ό όσιος Δαβίδ άμάθητος στις τόσες περιποιήσεις καί τα όμορφα φαγητά υπάκουσε στο νόμο της αγάπης. Καί πήρε να φάει. Μα το γλύκισμα ήταν τόσο πικρό, ώστε ήταν τελείως αδύνατο να το βάλει κάποιος στο στόμα του. Ό Όσιος δε μίλησε, οϋτε παραπονέθηκε. Δεν έκανε τον παραμικρό μορφασμό για να μην πικράνει το νοικοκύρη. Όταν όμως εκείνος δοκίμασε από την κολοκύθα, λυπήθηκε πολύ. Καί πιο πολύ επειδή πρόσφερε στον Όσιο του Θεού τέτοιο πικρό κέρασμα.
Τότε ό Όσιος, προικισμένος από το Θεό, διάβασε το λογισμό του κάλου χωρικού καί δεήθηκε στον Κύριο να μετατρέψει την πικρότητα σε γλυκύτητα. Ή γεμάτη ευσπλαχνία καρδιά του δεν άντεχε να βλέπει λυπημένο τον ευλαβή χριστιανό. Αφού τέλειωσε την προσευχή του, ευλόγησε το γλύκισμα καί είπε:
-Πάρε, παιδί μου, να δεις πόσο νόστιμο είναι!
Ό νοικοκύρης πήρε να δοκιμάσει. Κι ευθύς ό πικρός καρπός είχε μεταβληθεί σε γλύκισμα. Γεμάτος χαρά δόξασε το Θεό για τα θαυμαστά πού πάντοτε καί παντού επιτελεί. Καί ό "Αγιος συμπλήρωσε ταπεινά:
-Ή αγάπη, παιδί μου, όλα τα γλυκαίνει!

Αρχ.Εφραίμ Παναούση
περιοδικό ''Πειραική Εκκλησία''

Μια ιστορία για την αγάπη και τη συγνώμη

Είναι η ιστορία δύο φίλων που περπατούν στην έρημο. Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο. Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο: «ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ».

Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παρολίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε. Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μία πέτρα: «ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ».
Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε: όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στη πέτρα. Γιατί;
Ο άλλος φίλος απάντησε: «Όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγγνώμης μπορούν να το σβήσουν.
Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».
ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ. ΠΑΡΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ!

Λόγος εις την αγίαν Ισαπόστολον Μυροφόρον Μαρία την Μαγδαληνή(Νικηφόρου Καλλίστου του Ξανθοπουλου)

Από το βιβλίο του αρχ.Νεκταριου Ζιόμπολα''Η Ισαπόστολος Μαρία η Μαγδαληνή και η βυζαντινή υμνογράφος Κασσιανή-Οι παρεξηγημένες-Χρέος η αποκατάστασή τους''.
Παρακάτω παραθέτουμε έναν σχολιασμό του π Νεκταρίου, στο λόγο του Νικηφόρου Καλλίστου του Ξανθόπουλου εις την Αγ.Μαρία την Μαγδαληνή.
Ο λόγος του σοφοϋ και πιστοϋ Νικηφόρου του  Καλλίστου, όπως θα φανεί είναι ό,τι καλύτερο είναι γνωστό για την μεγάλη Μυροφόρο. Μάλιστα όσα γράφει για την νεανική της ζωή, για τα επτά δαιμόνια καί γενικά για την ζωή της πριν γνωρίσει τον Ίησοϋ Χριστό. Μάλιστα ειδικό ενδιαφέρον έχουν τα όσα αναφέρει το γιατί ό διάβολος με βάση την προφητεία «ιδού ή Παρθένος...»,ως αγνότατη την επισήμανε καί πάσχισε να θίξει την παρθενία της κλ.π. όπως θα δοΰμε. Τα στοιχεία αυτά είναι άγνωστα ακόμη καί στους πολύ θρησκευόμενους. Την Κυριακή των Μυροφόρων πού συνήθως γίνεται λόγος για τη Μαγδαληνή, το θέμα εστιάζεται ως προς τη στάση της την προσφορά της στον τάφο του Χρίστου ως μυροφόρα καί όχι για την εν γένει ζωή της. Όταν ή Αγία 22 Ιουλίου εορτάζεται, ή εορτή της περνά σχεδόν απαρατήρητη από το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Καί όμως, ως Πρόσωπο του άμεσου περιβάλλοντος του Χρίστου καί λόγω της τόσης συκοφαντήσεως καί σπιλώσεως της μνήμης καί ηθικής της από τους βλάσφημους πού έγινε λόγος, θα έπρεπε γενικά εκ μέρους της Εκκλησίας εύκαίρως- άκαίρως, κυρίως την Μ. Εβδομάδα καί το Πάσχα, να γίνεται λόγος για τη Με¬άλη αυτή μορφή της πίστεως, το ποια στην ουσία ήταν καί είναι, δίδοντας έτσι υλικό καί γνώση στο να αμύνονται οι πιστοί όταν θίγεται το ιερό της πρόσωπο. Το ότι έκκλησιαστικώς ιερά άμυνα δεν υπάρχειγια τη μεγάλη Μυροφόρο εκτός από φραστικά πυρά, είναι ένα κρίμα.

Ακόμη στο ότι υπάρχει άγνοια στους πιστούς -ακόμη καί σε ιερείς καί θεολόγους - για τη ζωή καί δράση της Μαρίας της Μαγδαληνής, φαίνεται ότι επαληθεύεται το «έκαστος εξ ετέρου σοφός, τότε πάλαι το τε νυν». Δηλαδή δεν «άρδευόμεθα» από τα κείμενα, από τίς πηγές, αλλά άρκούμεθα σε ό,τι συνήθως κυκλοφορεί, αναπαράγεται.

Με την ευκαιρία πάντως πού ασχολούμεθα εδώ με την ιερή αύτη προσωπικότητα, παρέχεται ή δυνατότητα στους αναγνώστες να μάθουν πολλά καί για αυτή τη μοναδική όντως μορφή της Εκκλησίας του Χρίστου.

Τα κείμενα του σοφού Νικηφόρου είναι σε δύσκολη αρχαΐζουσα γλώσσα. Όρισμένα άπ' αυτά θα τα σχολιάσουμε πλην ελευθέρως.

«...Πατρίς τοίνυν (λοιπόν) τη μακαριά ταύτη μαθήτρια του Λόγου Μαγδαληνή, ην ό Θεός τω μεγάλω πατριάρχη Αβραάμ καί τοις εξ αυτού έπηγγείλατο, ή γη της επαγγελίας ή κληροδοτηθεϊσα τω Ισραήλ.... Αυτή μεν ουν της μακαριάς Μαγδαληνής ή πατρίς». Δηλαδή ή Παλαιστίνη. Οι γονείς της, «άνωθεν καί γαρ αύτοϊς ως εκ σειράς το της ευγενείας καλόν των άφ' ηλίου ανατολών καί ούτοι ορμώμενοι, ευγενείς το σώμα, την ψυχην ευγενέστεροι... Γεννώσι τοίνυν την μακαρίαν ταύτη ν Μαρίαν περί τα μέσα που της μοναρχίας του Καίσαρος Όκταβίου.... Έπεί δ' άπέσχετο γάλακτος, καί πόρρω τιτθών ην, καί άρτι ποσίν οικείοις έπιβαίνειν της γης ήρξατο, ουκ έπ' άτρακτονέρεΐδειν πήχεις, ούδ έρια νήθειν... άλλ' ες γραμματι-στού φοιτάν έγκελεύεται... καί ασκείται μεν αύτη, όσα τω θεόπτη γέγραπται Μωϋσεΐ, καί τη λοιπή σκιώδει Γραφή, δσα τε προφήται καί ψαλμοί διεξέρχονταΐ τοις μέντοι ψαλμοις καί προσετετήκει τα μάλιστα, καί τούτοις νυκτός ην καί ημέρας έμμελετώσα, καί των προφητικών έκείνοις έγκειμένη διηνεκές, όσα περί Χρίστου, ει'τ' ούν περί του ήλειμμένου καί Μεσσίου εμφανέστατα διαγγέλλουσιν».


Ιδού πώς αρχίζει ή ζωή της Μαγδαληνής Μαρίας. Αφού ως μικρά παιδίσκη ακόμη άπεκόπει από το μητρικό γάλα καί δεν είχε σχέση με τη θηλή του μαστού καί άρχισε να κινήται να σκέπτεται, δεν ασχολήθηκε με κλωστικά όργανα με το αδράχτι καί με το να γνέθει μαλλιά, αλλά παροτρύνθηκε να φοιτήσει να ακούσει προς διδαχή γραμματοδιδάσκαλο. Κάτι φυσικό όχι για όλους καί μάλιστα για μικρή παιδίσκη. Ασκείται λοιπόν στα του θεόπτου Μωϋσέως, στους προφήτες καί μάλιστα καταγίνεται με τους ψαλμούς του Δαβίδ. Φθάνει δε έως του σημείου να έρευνα να ένασχολεΐται με όσα περί Χρίστου Μεσσίου γίνεται λόγος στην Παλαιά Διαθήκη. Ή πληροφορία αύτη λέει πολλά για την μετέπειτα ζωή καί δράση της άκρως θρησκευόμενης Μαρίας. Εξ απαλών ονύχων λοιπόν διέτριβε στα ιερά βιβλία της Π. Δ. καί επομένως από πρώτο χέρι γνώριζε πολλά καί περί Μεσσίου. "Ωστε ή ζωή της αρχίζει με το να έχει εφοδιασθεί πνευματικά με τα όντως εφόδια της ζωής πού για τα παιδικά χρόνια της Μαρίας ήταν ό προφητικός λόγος, οί ψαλμοί. Καί συνεχίζεται το κείμενο.
»...'Άρτι δε των γονέων ταύτη διαμετρισαμένων το ζην, αυτή καί παρούσης εξουσίας είς το ραθυμεϊν, ουκ έμεινεν εν άπαιδευσία• ου γαρ προς τρυφάς άπεϊδε, καί βλακείας ανήκε το σώμα, καί τη λοιπή ραστώνη έκδεδιήτητο• καί ταϋτα παρηβώσαν ήδη την ήλικίαν επαγόμενη, πλούτω τε βριθομένη, καί άρτι παθών των εκ φύσεως επιβαίνουσα• άλλ' ασχολον έργον ταύτη νηστεία καί προσευχή, τηξις σαρκός, καί ή προς το θείον νεΰσις τε καί οίκείωσις, νόμου μελέτη, Γραφών άνάγνωσις... Τα του ρέοντος πλούτου ψυχής γενναιότητι αποθησαυρίζει...».


Ενώ ήταν ακόμη μικρή ή Μαρία, πέθαναν οι γονείς της οπότε είχε όλα τα περιθώρια καί την άνεση να ζήσει μια αδιάφορη καί ξέφρενη ζωή. Όμως ή θωρακισμένη από μικρή με τα ουσιώδη της ζωής Μαρία δεν είχε σχέση με «το ραθυμεϊν» ούτε «προς τρυφάς» εστράφη ή ζωή της καί με ότι καταγίνονται συνήθως τα νιάτα. Καί μάλιστα ενώ βρέθηκε να έχει κάποιον πλοϋτον από τους γονείς της καί ως εκ τούτου θα ήταν εύκολο ως νέα γυναίκα να κλίνει προς πάθη καί νεανικές αδυναμίες, αύτη πάση θυσία απέφευγε όλα αυτά. Καί αυτό το μπόρεσε διότι ως σκοπό καί βασική ασχολία της είχε τη νηστεία την προσευχή τη μελέτη των Γραφών καί την άσκηση, είς τρόπον ώστε να κυριαρχεί να έχει πλήρη έλεγχο στίς οποίες επιθυμίες της σαρκός, ή μάλλον να είναι οριστικά στραμένη προς τα θεια πράγματα. Θησαύριζε δηλαδή όχι τα ρέοντα καί χαμερπή, αλλά σε αρετή καί γενναιότητα ψυχής.
»...Ην γαρ αύτη καί προ της χάριτος τα της χάριτος σπουδαζόμενα. Άγνεία μεν βίου τοσαύτη έκέ-χρητο, καί ούτω δια σπουδής ην αύτη το της παρθενίας καλόν ως άποσχέσθαι μεν εορτών, άπείπασθαιδε πανηγύρεως καί του θάμα παραβάλλει προσήκουσι, καί άνδράσιν αύτοϊς ες όψιν το παράπαν άνομίλητα είναι των άτοπων καί γαρ έκρινε, παρθενεύειν έλομένη, καί της κατά την πράξιν αφής άφεστώσα δια των αισθήσεων οίον τισιν άσωμάτοις άφαϊ, του ποθούμενου δράττεσθαι πόρρωθεν, καί ο όραν αίσχρόν δια σώματος τούτο ταϊς διανοίαις καί τη του νου έμπαθεϊ συνάφεια έργάζεσθαι,ταϊς τε των ομμάτων έπιβολαϊς περιπτύσσεσθαι δι' ων άπεμάξατο τύπων ο πολλού δέουσι περί αυτών είδέναι, αϊ νυν άσκεϊν παρθενίαν προείλατο. Δια τοι ταϋτα καί γέλωτος άμετρίαν συνέστελλε, καί παρρησίας άφηρεϊτο το πλείστον, καί ησυχία έντρυφώσα συνήν αεί τω θεώ, νοός καθαρότητι συγγινομένη, καί τη συνέχει των Γραφών αναγνώσει καί τοις άλλοις καί πρόγε πάντων τη καί μέχρις αυτής παροράσεως παρθενία καί καθαρότητι».

Στήν παράγραφο αύτη ό συγγραφέας Κάλλιστος αναφέρει αρχικά κάτι το άκρως σπουδαίο, το ασύγκριτο θα έλεγα. Ότι ή νεαρή Μαρία εκεί στα Μάγδαλα της Γαλιλαίας, «καί προ της χάριτος τα της χάριτος σπουδαζομένη». Πρίν δηλαδή εμφανισθεί ό Χριστός αυτή κατεγίνετο, άσχολείτο μετά ζήλου καί στα σοβαρά, ήταν δοσμένη σε εκείνα τα μεγάλα καί τα υψηλά πού χαρακτηρίζουν τίς θεοφιλές ψυχές πού άκουσαν καί ελκύστηκαν από τη θεία διδασκαλία. Τόσο δε αυστηρή ήταν ή ζωή της άγνείας καί ψυχοσωματικής καθαρότητας καί φροντίδος ώστε να διατηρεί το αγαθόν της παρθενίας άμεμπτο, ώστε δεν είχε σχέση καί συμμετοχή σε συνάξεις καί ξεφαντώματα καί μάλιστα όπου υπήρχε το ανδρικό στοιχείο, απέφευγε το δυνατόν κάθε σχέση επαφή ή ακόμη καί συνομιλία. Καί όλα αυτά, διότι είχε χαράξει οριστικά καί μετά ζήλου ψυχής στο να παρθενεύει, καί επομένως έπρεπε να αποφεύγει καί να διατηρεί καθαρές τίς αισθήσεις της ως κόρην οφθαλμού, ωσάν να μην είχε σώμα καί για να πετύχει του ποθούμενου έπρεπε να απέχει στο να βλέπει ο,τι το αισχρό, διότι καί μόνο ματιά δυνατόν να έχει στη συνέχεια εμπαθείς λογισμούς πού οδηγούν ακόμη καί σε πράξεις. Έτσι απέφευγε ακόμη καί επιτρεπόμενους τύπους. Με άλλα λόγια ό,τι διακαώς ποθούν αυτές πού καί τώρα εκλέγουν την παρθενική ζωή. Γενικά ή Μαρία ζούσε καί εντρυφούσε στο δικό της ηθικό κόσμο καί δια της προσευχής καί μελέτης πάσχιζε να έχει κατά το δυνατόν συνεχώς καθαρόν τον νουν, να έχει πνευματική επαφή με το Θεό. Ακόμη καί στο να γελάσει είχε μέτρο καί απέφευγε τολμηρές εμφανίσεις. Προκειμένου λοιπόν να διατηρεί συνεχώς την ψυχική της καθαρότητα καί παρθενία δεν επέτρεπε στον εαυτό της το να παραβλέπει καί ολιγωρεί στα ιερά της καθήκοντα.


Στ' αλήθεια καταπλήσσουν όλα αυτά το τί αυστηρή ζωή ζούσε ως νέα γυναίκα ή Μαρία, μάλιστα πρίν κάνει την εμφάνιση του «το φως του κόσμου », δηλαδή σε εποχή άκρως ηθικής παρακμής. Εξαίρεση εξαιρέσεως ή τόσο πειθαρχημένη μάλιστα παρθενική ζωή πού ζούσε ή ψυχή αυτή, καί χωρίς να έχει πλάι της τους γονείς της ως στήριγμα. "Οντως αποτελεί ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ πού εκπλήσσει. Με βάση αυτά γίνεται φανερό το αβυσσαλέο συκοφαντικό μένος αυτών πού σπιλώνουν την τιμήν της καί ετοιμάζουν την κόλαση τους.

Το πάθος της αναγνώρισης και το ήθος της αφάνειας

''Δόξαν παρά ανθρώπων ου λαμβάνω'' (Ίω. 5, 41). Είναι γεγονός πώς ό άνθρωπος έχει ανάγκη από την άναγνώριοη των πράξεων του και την εκτίμηση της διακονίας του. Καί μέχρις ενός σημείου αυτό δεν είναι κακό. Ή επιβράβευση ενισχύει την αυτοπεποίθηση, ενθαρρύνει την πρόοδο και συμβάλλει στην ψυχολογική ωριμότητα του ατόμου. Στηρίζει τις καλές πρωτοβουλίες καί οικοδομεί μια ήρεμη καί ισορροπημένη προσωπικότητα. Ενδέχεται όμως ό ύπερτονισμός των δυνατοτήτων ενός ανθρώπου καί ή άκρατος έπαινολογία να δημιουργήσουν μία αρρωστημένη συνείδηση κι ένα αλλοτριωμένο πρόσωπο γεμάτο εγωιστικό κομπασμό καί ματαιόδοξη μεγαλομανία.

VASILI NESTERENKO-We want such glory

Ή συνεχής καί μανιώδης αναζήτηση της ανθρώπινης δόξας, αποτελούν λανθασμένο δρόμο γι' αυτό πού λέμε δικαίωση καί αναγνώριση. Αυτός πού βλέπει τα ενδεχόμενα ταλέντα του ως μέσα προβολής καί επιβολής καί όχι ως χαρίσματα πνευματικής καλλιέργειας καί διακονίας, συμπεριφέρεται εγωκεντρικά καί θέτει ως μέτρο όλων των προβληματισμών καί αναζητήσεων τον εαυτό του. Δε μπορεί να πειθαρχήσει στους όρους της πνευματικής ζωής καί τους κανόνες της κοινωνικής συμπεριφοράς. Ή τάση της υπεροχής καί της εντύπωσης, ενθαρρύνει την υποκριτική διάθεση του ανθρώπου για να μπορεί να επιβάλλεται σ' όλες τις καταστάσεις καί τον παγιδεύει στους νόμους της εμπορευματοποίησης της ζωής καί της πλαστογράφησης των άξιων, για να μπορεί ευκολότερα να ενισχύει την ψευδώνυμη ταυτότητα του.
Εικόνα καί προέκταση αύτοϋ του πάθους της αναγνώρισης καί της προβολής, είναι το σύμπτωμα της σημερινής κοινωνικής ματαιοδοξίας καί μαζικής υποβολής πού ακούει στο όνομα διαφήμιση. Ένα γεγονός πού ξεπερνά τη ζεστασιά των ανθρωπίνων σχέσεων καί επηρεάζει αρνητικά τη συμπεριφορά καί τον τρόπο της ζωής μας. Μια νοοτροπία καταναλωτικής υστερίας καί απώλειας της αίσθησης του μέτρου καί της αυτάρκειας.


Θα επανέλθουμε όμως στον προβληματισμό πού επιβάλλει το κενό, ή υποκριτική συμπεριφορά καί ή εσωτερική ανασφάλεια του μεγαλομανούς καί ματαιόδοξου ανθρώπου με μία γνώμη του καθηγητή Ί. Ν. Ξηροτύρη ό όποιος αναφερόμενος στο παράδειγμα πού δίνει σχετικά ό Ντοστογιέφσκυ με τη σιλουέτα του Φόμο Φομοβίτς σημειώνει- «Ό Φόμο είναι ματαιόδοξος, κούφιος καί φορτωμένος από αχόρταγη μανία να παρουσιάζεται ότι αξίζει, χωρίς βέβαια να έχει αξία, κατορθώνει να τοποθετεί τον εαυτό του στο κέντρο του περιβάλλοντος του. Να προσελκύει το ενδιαφέρον της μάζας καί να πετυχαίνει βέβαια, αλλά με διάφορες ψευτιές καί παραμόρφωση των γεγονότων. Δεν αφήνει καμιά ευκαιρία ανεκμετάλλευτη, τοποθετεί τον εαυτό του στη θέση του αδικούμενου, στη θέση του ανθρώπου πού τον κακομεταχειρίσθηκαν καί πάσχει άδικα, φτάνει να πάρει τη μορφή του μάρτυρα για το δίκιο. Το άτομο με την ύπερτονισμένη τάση για αναγνώριση καί αξία με τη στάση του γενικά καί με τα μέσα τα όποια μεταχειρίζεται, οδηγείται στις τεταμένες σχέσεις, στους διαπληκτισμούς καί στη διχόνοια {Αρθρο με τον τίτλο «Ή μανία να μας λογαριάζουν» σε παλαιότερο τεύχος του περ. «ΕΠΙΛΟΓΕΣ»).

Θα προσθέταμε εδώ πώς τα άτομα αυτά πολύ εύκολα οδηγούνται στην εσωτερική απομόνωση καί την αύτοπαραίτηση από τη ζωή. Ό κύριος εκφραστής της ελληνικής ροκ μουσικής Παύλος Σιδηρόπουλος λίγο πριν τον σκοτώσει ή ηρωίνη στα 41 του μόλις χρόνια, δήλωνε σε Αθηναϊκή εφημερίδα {30 Ιουλίου 1989) τα εξής: «Κάνοντας μια βαθειά ενδοσκόπηση νομίζω ότι μ' έστειλε εκεί {στα ναρκωτικά δηλαδή) ή απουσία αναγνώρισης από την έποχή μου. Πιστεύω ότι στη χώρα πού ζω, ή προσφορά μου καί το ταλέντο μου δεν αναγνωρίστηκαν αρκετά». Αξίζει όμως ή υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μας να πληρωθεί με το θάνατο;

Στό σημείο αυτό εύκολα έρχεται στο νου ό χαρακτηρισμός της ματαιοδοξίας από τη Βίβλο ως απιστία καί έκφραση αυταρέσκειας- «πώς δύνασθε πιστεϋσαι δόξαν παρά αλλήλων λαμβάνοντες καί την δόξαν την παρά του μόνου Θεού ου ζητείτε;» (Ίω. 5, 41). Ή αξία του ανθρώπου, για να θυμηθούμε τον "Εριχ Φρόμ, δε βρίσκεται σε ό,τι έχει, αλλά σε ό,τι είναι- στην ανόρθωση μέσα του του θεανθρώ-πινου μεγαλείου του, στην έσχατολογική ελπίδα ότι μπορεί να γίνει κοινωνός της Αναστάσεως καί να ζήσει στην αιωνιότητα. Γι αυτό καί ό «καυχώμενος εν Κυρίω καυχάσθω» (Β' Κορ. 10,17).

Ή εν Χριστώ ζωή δεν αρνείται την πρόοδο καί τη δημιουργικότητα αλλά δίνει σ' αυτές το νόημα πού πρέπει. Σχετικοποιεί τα πράγματα του κόσμου καί προφυλάσσει τον άνθρωπο από την ευτέλεια, το εφήμερο καί τις μεταπτώσεις της ανθρώπινης δόξας, καθόσον «ή μεν γαρ παρά των ανθρώπων δόξα, των δοξαζόντων μιμείται την εύτέλειαν, όθεν καί μεταπίπτει ραδίως- ή δε του Θεού ούχ οϋτως, άλλ' ακίνητος μένει δια παντός» (άγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Προς τους τάς συνάξεις καταλιμπάνοντας... καί περί της "Αν-νης Λόγος Δ', ΡΟ 54, 663). Όταν όμως το έργο μας γίνεται με υπευθυνότητα καί ταπείνωση είναι αποδοτικό κι ευλογημένο. Το παράδειγμα των αποστόλων είναι αποκαλυπτικό στο σημείο αυτό- «ούτε γαρ ποτέ εν λόγω κολακείας έγενήθημεν..., γράφει ό απόστολος Παύλος, ούτε ζητοϋντες εξ ανθρώπων δόξαν... άλλ' έγενήθημεν ήπιοι εν μέσω υμών» (Α' Θεσ.. 2, 5-7). Δε ζητήσαμε, τονίζει, να αρέσουμε αλλά να είμαστε ταπεινοί ανάμεσα σας. "Ετσι δε μετέδιδαν μόνο το ευαγγέλιο αλλά καί τις ϊδιες τίς ψυχές τους άποδεικνύοντες στην πράξη το μεγαλείο της χριστιανική ς ζωής.


Ή εκκλησιαστική παράδοση καί εμπειρία μας λέγει πώς ή αληθινή μεταμόρφωση καί δόξα του ανθρώπου δε θεμελιώνεται στο θόρυβο καί στο κυνήγι της αποδοχής, αλλά στη δύναμη της μετάνοιας, της ταπείνωσης καί στη σιωπή της άσκησης• «τα της εννοίας εγκλήματα, τη σιγή της ασκήσεως άπέπνιξας» (Δοξαστικό ίδιόμελο εσπε¬ρινού Κυριακής Ε Νηστειών). Ή ανακάλυψη της δικής μας δόξας βρίσκεται στη δόξα των παθημάτων του Ιησού «ϊνα, όπως γράφει ό απόστολος Παύλος, καί ή ζωή του Ιησού εν τω σώματι ημών φανερωθή» (Β'Κορ. 4,10).

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΚΑΛΤΣΗ
''Νεανικοί Προβληματισμοί''

Η εκκλησία τιμά σήμερα ένα τρίχρονο νήπιο και την αγία μητέρα του!

Η εκκλησία μας τίμα την ήμερα αύτη ένα νήπιο τριών χρονών! Ναί, έναν άγιο, πού αγίασε στην νηπιακή ηλικία του («Νηπιάζοντι σώματι και τελειοτάτω Μάρτυς φρονήματι, τον άρχέκακον κατέβαλες...», ψάλλει στον "Ορθρον ή Εκκλησία). Πρόκειται για τον "Αγιο Μάρτυρα Κήρυκον, πού συνεορτάζεται με την επίσης Αγία Μητέρα του Ίουλίττα. Κι όταν γιορτάζη ή Εκκλησία έναν "Αγιο, δεν είναι μόνον για να τίμηση την μνήμη του, οΰτε μόνο για να παρακάλεση όπως μεσιτεύση στην 'Αγία Τριάδα υπέρ όλου του κόσμου, υπέρ νεκρών και ζώντων. Ή εορτή έχει επίσης σκοπόν να προβάλη στους πιστούς ένα υπόδειγμα βίου, ένα πρότυπο ζωής. Γι'αυτό μας υπενθυμίζει τον Βίο και την Πολιτεία του και μας παρακινεί στην μίμηση του, αφού πρότυπον όλων των Αγίων είναι και ήταν πάντοτε ό Θεάνθρωπος  Ιησούς Χριστός.
«Δευτε και θεάσασθε άπαντες ξένον θέαμα και παράδοξον. Τις έώρακε νήπιον, τριετή όντα, τύραννον αίσχύναντα;».

Αυτή εΐναι ή αρχή από το Δοξαστικόν (του Εσπερινού) για τον "Αγιον Κήρυκο και σε σύγχρονη γλώσσα θέλει νά πή:
«Ελατέ να δήτε ένα παράδοξο καΐ ασυνήθιστο θέαμα. Ποιος είδε ένα νήπιο τριών χρονών να ντροπιάζη τύραννο;».
Και είναι αλήθεια ότι το μικρό νήπιο μπόρεσε να ντροπιάση τον Ρωμαίο Τύραννο της Ταρσού με την πίστη του στον Χριστό. Καλύτερα όμως να δοϋμε τι γράφει το Συναξάρι του αγιασμένου αύτοΰ ζευγαριού — μητέρας και παιδιού — που αρχίζει με τους στίχους:
«Ίουλίττα σύναθλος υίώ Κηρύκω ή λαιμότμητος τω κάραν τεθλασμένω...».
Σέ σημερινή άπόδοσι σημαίνει:
«Ή Ίουλίττα υπήρξε συναθλήτρια με τον γιο της Κήρυκο, εκείνη, πού της έκοψαν τον λαιμό, με εκείνον, πού του έσπασαν το κρανίο του...».

Γράφει λοιπόν το Συναξάρι (βιογραφία) ότι ή Αγία Ίουλίττα καταγόταν από το Ικόνιο της Μικράς "Ασίας και έζησε στην εποχή του αυτοκράτορας Διοκλητιανου, πού ήταν μεγάλος διώκτης των Χριστιανών, γύρω στο τέλος του τρίτου αιώνος. Επειδή όμως γίνονταν φοβεροί διωγμοί εναντίον εκείνων, πού πίστευαν στον Κύριο μας Ιησού Χριστό, πήρε το γιο της Κήρυκο, πού ήταν τότε τριών χρονών και πήγε για περισσότερη ασφάλεια στην πόλι Σελεύκεια. "Αλλά κι' έκεί τα ίδια και χειρότερα γίνονταν είς βάρος των πιστών. Φυλακίσεις, βασανιστήρια, θανατώσεις τρομερές, κατασχέσεις και άλλα φρικτά και απαίσια. Οι Χριστιανοί αναγκάζονταν να κρύβωνται και να συναντιούνται μυστικά, για να τελέσουν την θεία Λειτουργία (ενώ σήμερα, πού γίνεται ελεύθερα παντού, πολλοί Χριστιανοί αδιαφορούν και δεν πηγαίνουν να προσευχηθούν μαζί και να κοινωνήσουν τα θεια και άχραντα Μυστήρια...). "Ετσι αναγκάστηκε να φυγή κι από κεί και να πάη στην Ταρσό της Κιλικίας, πού βρίσκεται και αυτή στην Μ. Ασία.
Την πόλι εκείνη την διοικούσε τότε ενας πολύ σκληρός και άγριος ηγεμόνας, πού τον έλεγαν Αλέξανδρο. Και ήταν φοβερός και μαυρόψυχος για τους Χριστιανούς, πού τους κυνηγούσε μέρα και νύχτα και τους δίκαζε ό ίδιος με αυστηρότητα και μεγάλη εχθρότητα. Τους βασάνιζε με μύριους τρόπους και προσπαθούσε να τους άναγκάση να αρνηθούν τον Χριστό.
Μια μέρα οί στρατιώτες του συνέλαβαν, μαζί με άλλους χριστιανούς και την Ιουλίττα με τον μικρό γιο στην αγκαλιά και τους παρουσίασαν στον Αλέξανδρο. Εκείνος διέταξε αμέσως να τους ρίξουν όλους στα υπόγεια των φυλακών και να τους βασανίσουν, μέχρι πού ν' αρνηθούν τον Κύριο και να προσκυνήσουν τα είδωλα. Καθώς κοίταγε όμως τους αλυσοδεμένους Χριστιανούς, του έκανε έντύπωσι ή νεαρή Ιουλίττα, με τον Κήρυκο στην αγκαλιά. Γι' αυτό και την άλλη μέρα, πού  κάθισε στον δικαστικό θρόνο για να κρίνη τους συλληφθέντες, θέλησε να έκμεταλλευθή την μητρική άγάπη της Ίουλίττας.


— Φέρτε μου αυτήν με το παιδί, διέταξε.Αμέσως έτρεξαν οι φρουροί και ώδήγησαν μπροστά του την πιστή Ίουλίττα, πού κρατούσε πάντα τον Κήρυκο στην αγκαλιά της. Ηταν άγρυπνη, ταλαιπωρημένη, κουρελιασμένη καϊ αίματωμένη από τους ξυλοδαρμούς και τα αλλά βασανιστήρια. Το θάρρος της όμως παρέμενε άκμαίο και ή πίστη της φλογερή και αδάμαστη.
Ό τύραννος της μίλησε φιλικά και ήρεμα, για νά-τήν καλοπιάση και να της άλλάξη την γνώμη. Να την συγκίνηση και να την κάνη να λυπηθή το παιδί της και να θυσιάση στα είδωλα.
— Είναι κρίμα να χαθήτε και οι δυο σας, είπε. Γιατί,αν δεν προσκυνήσετε τον αυτοκράτορα και τα είδωλα,σας περιμένουν πολλά βασανιστήρια και φοβερός θάνατος.

— Δεν είναι κρίμα, καθώς λες Αρχοντα της Ταρσου,.να ύποφέρη κανείς και να θανατώνεται για την αγάπη,του αληθινού Θεού, που είναι ό Χριστός και όχι τα άψυχα είδωλα σας. Αντίθετα είναι τιμή μεγάλη και ευτυχία αιώνια. Μη προσπαθής να μου άλλάξης την γνώμη. Ή πίστις μου αξίζει πιο πολύ απ όλα και από την ίδια την ζωή.
Ό "Αλέξανδρος θαύμασε το θάρρος της βασανισμένης Ίουλίττας, αλλά και θύμωσε ταυτόχρονα για την άρνησή της. "Εμεινε για μια στιγμή συλλογισμένος και υστέρα πήρε ξαφνικά στην αγκαλιά του τον μικρό Κήρυκο, με σκοπό να τον -προσέλκυση με το μέρος του και με τον τρόπο αυτό να λυγίση την αποφασιστικότητα της μητέρας του.
— Και καλά εσύ, είπε πάλι με συγκρατημένη οργή ό Αλέξανδρος, μπορεί να θέλης να βασανισθής και να πεθάνης. Το αθώο αυτό παιδί, ό γιος σου ό μονάκριβος,γιατί να χαθή άδικα; "Ε; Τί λες κι' εσύ μικρέ μου; θέλεις να πεθάνης για τον Χριστό;
Ό Κήρυκος όλη αυτήν την ώρα, πού τον κρατούσε στα χέρια του ό ηγεμόνας, του είχε γυρίσει το πρόσωπο και κοίταζε συνεχώς την μητέρα του, ψιθυρίζοντας αδιάκοπα το όνομα του Χρίστου.
— Χριστέ μου, έλέησον! Χριστέ μου, έλέησον!
Γιατί ή πιστή μητέρα του, σαν όλες τις αληθινές Χριστιανές, είχε συμβουλέψει τον μικρό Κήρυκο ν' αγαπά με όλη του την καρδιά τον Κύριο και ποτέ, μα ποτέ, να μη τον άρνηθή. Ακόμα τον είχε διδάξει σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής του να προσεύχεται θερμά καϊ να επικαλείται το όνομα του Κυρίου Ίησου Χρίστου. (Αύτη είναι ή παντοδύναμη έπίκλησι «Κύριε Ίησου Χριστέ, Υιέ του θεού, έλέησον με», ή γνωστή με το όνομα «νοερά η καρδιακή προσευχή», πού γίνεται με την καρδιά κι όχι με το στόμα και είναι από τα πιο ισχυρά πνευματικά όπλα του Χριστιανού).
— Λοιπόν; Δεν μιλάς, μικρέ; ξαναρώτησε ό Αλέξανδρος.


Και τότε, ό τρίχρονος Κήρυκος, πού καταλάβαινε ολην αυτήν την δραματική σύγκρουση για την πίστη, ανάμεσα στα δαιμόνια των ειδώλων και την χάρη του Κυρίου, έσφιξε τις μικρές γροθιές του και με όλη του την δύναμι κλώτσησε στην κοιλιά τον ηγεμόνα, για να του δείξη ποιά ήταν ή άπάντηση του. Εκείνος όργίσθηκε φοβερά, εξαγριώθηκε κι' όπως κρατούσε τον μικρό Κήρυκο στα χέρια τον πέταξε με μανία πάνω στα μαρμαρένια σκαλιά του θρόνου του. Τόσο ισχυρή ήταν ή πτώση, πού το κρανίο του παιδιού τσακίστηκε κι έβαψε με το αίμα του τα σκαλιά του τυράννου, ενώ την ίδια στιγμή οί άγγελοι επήραν την άγια ψυχή του και την οδήγησαν στον Κύριο των Δυνάμεων, από τον όποιον έλαβε και τον δοξασμένο στέφανο του Αγίου Μάρτυρος της Πίστεως.

— Δόξα σε Σένα, Κύριε, φώναξε με άγαλλίαση ή Ίουλίττα. Σ' ευχαριστώ πού πήρες το παιδί μου κοντά Σου!
Αξίωσε με να 'ρθώ κι' εγώ στην αιώνια βασιλεία Σου!
Ή καλή μητέρα δεν κλονίστηκε από την τραγική αύτη σκηνή, πού είδε με τα μάτια της και ήταν ευχαριστημένη και υπερήφανη, πού το παιδί της δεν αρνήθηκε τον Χριστό, άλλα κέρδισε την αιώνια ευτυχία. Αντίθετα ό ,Αλέξανδρος ταράχτηκε πολύ και ένοιωσε ταπεινωμένος και ντροπιασμένος, πού ένα νήπιο τριών χρονών τον περιφρόνησε τόσο και αυτόν και την εξουσία του. Διέταξε λοιπόν να πάρουν την Ίουλίττα στις φυλακές και να την βασανίσουν και πάλι, χωρίς κανένα έλεος.
— Πάρτε την! Βασανίστε την! ούρλιαξε ό ηγεμόνας.
Κι1 όπως την έσερναν οι φρουροί, εκείνη φώναζε δυνατά:
— Χριστιανή είμαι! Χριστιανή ! Και ποτέ δεν θ' αρνηθώ τον Κύριο μου Ίησου Χριστό, τον αληθινό Θεό!
Της έκαναν πολλά βασανιστήρια και μαρτύρια οι δήμιοι των φυλακών. Εκείνη όμως έμεινε πιστή «άχρι θανάτου» και ούτε μια φορά δεν λύγισε. Στό τέλος, με διαταγή του Αλεξάνδρου, την αποκεφάλισαν καϊ ή μαρτυρική και Άγια μητέρα του Αγίου Κηρύκου παρέδωσε την ψυχή της στον ΘΕΟ, που την στεφάνωσε κι' εκείνη με το αμάραντο στεφάνι της Άγιας Μάρτυρος. Η-αν το έτος 269, μήνας Ιούλιος, ακριβώς ή δεκάτη πέμπτη ημέρα του μηνός.
Πηγή το βιβλίο του Π.Μ.Σωτήρχου ''ΠΑΙΔΟΜΑΡΤΥΡΕΣ''
Εκδόσεις ''Ορθοδόξου Τύπου''

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ-Περίοδος αναψυχής και όχι διασκέδασης

Tο καλοκαίρι είναι περίοδος αναψυχής,  όχι διασκέδασης. Διασκεδάζω, μας πληροφορεί το λεξικό των Λίντελ καί Σκότ, αλλά καί του "Α.Ν. Γιάνναρη, σημαίνει διασκορπίζω, πετώ από δω καί από εκεί διαλύω. Άναψυχώ σημαίνει, κατά τα ίδια λεξικά, δροσίζω, αναζωογονώ διά δροσερού αέρος, καί αναψυχή είναι το ξανάσασμα, ή ξεκούραση απο πόνους καί κακά. Καί ή Καινή Διαθήκη δεν περιέχει ούτε μία φορά τη λέξη «διασκέδαση», ούτε καί τη λέξη «ψυχαγωγία», πού προέρχεται από την αρχαία ειδωλολατρική λατρεία καί σήμαινε την τέρψη καί την ευφροσύνη λόγω της ανακλήσεως των νεκρών από τον "Αδη.


Ή λέξη «άναψυχή» περιλαμβάνεται δύο φορές στην Καινή Διαθήκη. Στίς Πράξεις των Αποστόλων υπάρχει ή ομιλία του Αποστόλου Πέτρου στο Ναό, στην οποία, προσκαλώντας τους Εβραίους να μετανοήσουν, τους τονίζει: «Μετανοήσατε καί επιστρέψατε εις το έξαλειφθήναι υμών τάς αμαρτίας, όπως αν έλθωσιν καιροί άναψύξεως από προσώπου του Κυρίου, καί άποστείλη τον προκεχειρισμένον ύμΐν Χριστόν Ίησοΰν, όν δει ούρανόν μεν δέξασθαι άχρι χρόνων αποκαταστάσεως πάντων ων έλάλησεν ό Θεός δια στόματος πάντων αγίων αΰτοϋ προφητών άπ' αιώνος» (Πράξ. 3, 19-22). Καί ό "Απ. Παύλος, στην Β' προς τον Τιμόθεο επιστολή του, γράφει: «Δώη έλεος ό Κύριος τω οίκω Όνησιφόρου, ότι πολλάκις με άνέψυξε καί την άλυσίν μου ουκ έπαισχύνθη, αλλά γενόμενος εν Ρώμη σπουδαιότερον έζήτησέν με καί εύρε» (Τιμ. Β', 1,Ιο¬ί 7). Στήν πρώτη περίπτωση καί κατά τον αείμνηστο καθηγητή Παν. Τρεμπέλα, ό "Απ. Παύλος τονίζει στους Εβραίους ότι θα πρέπει να μετανοήσουν για να έρθουν καιροί αναψυχής από τις θλιβερές περιπέτειες τους, δια της άπολαύσεως των ευλογιών της Καινής Διαθήκης, καί για να τους αποστείλει πάλι τον Σωτήρα καί Λυτρωτή, τον Ίησοϋ, ό Όποιος προ πάντων των αιώνων έχει προοριστεί δια να εΐναι καί δικός τους Μεσσίας. Καί στη δεύτερη περίπτωση ό καθ. Τρεμπέλας σημειώνει, ότι ό Απ. Παύλος ευχήθηκε θερμά για τον Όνησιφόρο καί την οικογένεια του, γιατί πολλές φορές του έδωσε αναψυχή καί ανακούφιση, καί δεν ντράπηκε να δείξει ότι είναι φίλος του καί του συμπαραστάθηκε όταν ήταν φυλακισμένος καί δέσμιος στη Ρώμη.
"Ας δροσίσουμε λοιπόν τις ψυχές μας, κι ας μην τις διασκορπίζουμε από δω καί από κεί. Ας είναι ευκαιρία αυτοσυγκέντρωσης καί ανασυγκρότησης για όλους μας. Ή χαλάρωση από το άγχος των εργασιών μας, δεν πρέπει να σημάνει καί ελαστικότητα στίς αρχές μας

πηγή-περιοδικό ΄΄ΤΟΛΜΗ''

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ

Η μοναχή Μαγδαληνή από τη γνωστή αδελφότητα του Έσσεξ γράφει στο σημαντικό βιβλίο της ''Συνομιλίες με παιδιά: μεταδίδοντας την πίστη'': «Για έναν ενήλικο χριστιανό ή συνομιλία με ένα παίδι είναι μία ευχάριστη εμπειρία αναζωογόνησης. Καινούργιο φως χύνεται σε όψεις της ζωής, που εϊτε θεωρούμε ως δεδομένες εϊτε αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Οί καθημερινές χαρές και οι αβεβαιότητες ανακαλύπτονται εκ νέου. Μαθαίνουμε ποια στοιχεία από το προσωπικό οικοδόμημα της πίστης μας είναι χτισμένα πάνω στην πέτρα και ποια πάνω στην άμμο. "Οποιες πεποιθήσεις μας είναι άναφομοίωτες έρχονται στην επιφάνεια με όλες τους τΙς αδυναμίες» (σ. 14).

Με αλλά λόγια, το παίδι ανταποδίδει στον ενήλικο τη διδασκαλία και την αγωγή πού αυτός του προσφέρει. Τί τον μαθαίνει; Να παίρνει στα σοβαρά τη ζωή του, να αναθεωρεί διαρκώς τις απόψεις του, να είναι έντιμος με τον εαυτό του.

Το χαρακτηριστικό της «φρεσκάδας» του παιδικού βλέμματος ήλθε αυτομάτως στο νου μου όταν διάβασα το παρακάτω απόσπασμα στο περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Κωνσταντίας-Άμμοχώστου της Κύπρου. Σέ αυτό παρατίθεται απομαγνητοφωνημένη τηλεοπτική εκπομπή στην οποία συζητουν οι μητροπολϊτες Μόρφου Νεόφυτος και Κωνσταντίας-Άμμοχώστου Βασίλειος, οπότε ό πρώτος ανέφερε το ακόλουθο πραγματικό γεγονός.


Μία οικογένεια κατά τον εκκλησιασμό της ακούσε και κήρυγμα πού όμως διατυπώθηκε με θεατρινίστικο, ξηρό και αυστηρό τρόπο. Ό πατέρας απέφυγε να το σχολιάσει αλλά το παίδι του είπε: «Μα τί κήρυγμα ήταν αυτό πού έκανε ό παπάς σήμερα; Μας μίλησε για την αγάπη με τόσο άσχημο τρόπο. "Αν πάμε ξανά σ' αυτή την εκκλησία θα μας κάνει να μισήσουμε την αγάπη» (Πνευματική Διακονία, τ. 5-6, σ. 102).

Εκ στόματος νηπίων και ελαχίστων ακούγονται αλήθειες πού ίσως πολλοί μεγάλοι να δεσμεύονται από το να τις εκφέρουν! Άλλα πριν φθάσει στα χείλη ή αλήθεια έχει βιωθεί από την καρδιά και το μυαλό. Το παιδί, μη έχοντας ακόμη αναπτύξει ψυχολογικούς μηχανισμούς αύτολογοκρισίας, είναι πιο ελεύθερο από τους ενήλικες να βιώσει την αλήθεια και το ψέμα. Ειδικά δε όταν εισέλθει στην εφηβεία ή κριτική του μπορεί να γίνει καταλυτική και κοφτερή, μάλιστα δε για μίαν Εκκλησία σαν την σημερινή, πού έχει σε μεγάλο βαθμό συνθηκολογήσει με το ψέμα.

Προφανώς δεν μας αρέσει να το δεχτούμε ότι ο τομέας της εκκλησιαστικής ζωής που έχει σε μεγαλύτερο βαθμό αλλοιωθεί από το υπαρξιακό ψευδός είναι το κήρυγμα. Βεβαίως και ή ποιμαντική συμβουλευτική κατά την εξομολόγηση, και ή κατήχηση, και οί δημόσιες δηλώσεις και άλλες πτυχές της διακονίας μας είναι ευάλωτες στην διαστρέβλωση της υπαρξιακής μας αλήθειας. "Ομως το κήρυγμα κρατεί σταθερά τα πρωτεία. "Οπως έχουμε κατ' επανάληψιν σε αλλά άρθρα τονίσει, στο κήρυγμα συχνά εισχωρεί εϊτε μία ψευδής θεολογία εϊτε μία ψευδής εκφορά αληθούς θεολογίας. Στό παραπάνω παράδειγμα επρόκειτο για την δεύτερη περίπτωση.


"Εχοντας συνηθίσει να υποτιμούμε άλλοτε τη νοημοσύνη των ανθρώπων και άλλοτε τη συναισθηματική τους επίγνωση, γίνεται ακόμη πιο δύσκολο να μην υποτιμήσουμε τα παιδιά. Γενικά ό,τι συνδέεται με το παίδι έχει λάβει για τον περισσότερο κόσμο, αυτονόητα και αντανακλαστικά, τον χαρακτηρισμό του εύκολου, ενώ δεν έπρεπε να είναι έτσι. Πράγματι, οί συγγραφείς παιδικών βιβλίων μας λένε πώς το γράψιμο τους είναι μία αρκετά δύσκολη υπόθεση. Και ή μόνιμη κακοδαιμονία των σχολικών βιβλίων το επιβεβαιώνει. Σά να μην είναι δηλαδή καθόλου απλή υπόθεση το να επικοινωνήσει γνήσια ό ενήλικος με το παιδί, όπως άλλωστε μαρτυρεί και ή συχνότατη απουσία ψυχικής επαφής μέσα στις οικογένειες.

Συζητώ με γονείς και μου διηγούνται το ακόλουθο περιστατικό. Ό γιος τους, μαθητής στην αρχή μόλις της δευτέρας δημοτικού, επιστρέφει στο σπίτι και τους λέγει: «Ή δασκάλα αύτη μόνο να μάθουμε θέλει, δε νοιάζεται για μας όπως ή περσινή»! Το επτάχρονο παιδί ήταν ικανό να άντιληφθή τη διαφορά μεταξύ διανοητικού παραγεμίσματος και προσωπικού ενδιαφέροντος, ανάμεσα στην ξηρή γνωστική διαδικασία και στην υπαρξιακή επαφή! Γιατί λοιπόν να μην διακρίνει αυτές τις διαφορές και, στη συμπεριφορά ημών των κληρικών; Γιατί π.χ. να μην εντοπίσει την αδιαφορία του ιερέα νεότητας γύρω από το κατηχητικό του; Τί το εμποδίζει να αισθανθεί ότι ό λειτουργός που κηρύττει το κάνει από υποχρέωση και όχι από γνήσιο ενδιαφέρον για τους πιστούς;


Πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε την «πλαστότητά» μας επειδή το κοινό μας υποφέρει από το ίδιο νόσημα. Και συχνά το έχουμε επιλέξει ή διαμορφώσει εμείς οί ίδιοι. Και όμως, τα «βολικά» ακροατήρια χρησιμεύουν μόνο για να αυξάνουν την αύτοεκτίμησή μας. Ανθρώπινη ανάγκη οπωσδήποτε, άλλα όχι αρκετή. Τα «δύσκολα», αντιρρητικά, απαιτητικά ακροατήρια είναι εκείνα πού μας ωριμάζουν. "Οπως άλλωστε συμβαίνει και με τα φυσικά μας παιδιά. Έ, λοιπόν,τα παιδιά και οί έφηβοι ανήκουν στο δύσκολο κοινό, αλλά ευεργετικό για την ψυχολογική και πνευματική μας ωρίμανση.

Στόν επίλογο της ή αδελφή Μαγδαληνή γράφει: «Θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου προς δλα τα παιδιά, τα όποια, καθώς μου φέρονταν ως πραγματικό πρόσωπο, διέλυσαν σε μεγάλο βαθμό τον παιδαγωγικό μου στόμφο, περισσότερες φορές άπ' όσο τολμώ να ομολογήσω» (σ. 476-477). Να συμπληρώσω λοιπόν κι εγώ συμπερασματικά, ότι βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση όσοι κληρικοί διατηρούν ποιμαντική επαφή με παιδιά και εφήβους.

πρωτ.Βασιλείου Θερμού

περιοδικό ''Εφημέριος'',έτος 59-τ.6

Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΥΡΙΑΚΗ

TOIXOΓΡΑΦΙΑ-ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓ.ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΚΟΥΡΑΜΑΔΕΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Οι γονείς της ονομαζόταν Δωρόθεος και Ευσεβία. Το όνομά της η αγία παρθένος και μάρτυς Κυριακή, το οφείλει στο γεγονός ότι οι ευσεβείς γονείς της την ονόμασαν έτσι, επειδή ακριβώς γεννήθηκε σε ημέρα Κυριακής. Το όνομα συνδέεται στενά με το πρόσωπο και τη συνείδηση του ανθρώπου. Αν το όνομα είναι κάτι έξω από τη φύση του και προστίθεται έπειτα στον άνθρωπο, όμως ύστερα συνδέεται τόσο, που γίνεται ένα με αυτόν. Έτσι καταλαβαίνομε την καλή συνήθεια των ευσεβών χριστιανών να δίνουν στα παιδιά τους τα ονόματα των ηρώων της πίστεως ή άλλα, που συνδέονται με ιερά γεγονότα της Εκκλησίας. Με αυτόν τον τρόπο και με την ευκαιρία του ετήσιου εορτασμού, όταν η Εκκλησία γιορτάζει τα ιερά της πρόσωπα και γεγονότα, ο κάθε χριστιανός στο όνομά του έχει μια συνεχή υπόμνηση ευσεβείας. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει πως με το όνομα είναι σάμπως να εισάγει «εις την οικίαν έκαστος την εαυτού τον άγιον».



Η αγία μας λοιπόν ανατράφηκε σε χριστιανικό περιβάλλον με πολύ αγάπη και στοργή. Διακρινόταν από πολλές άλλες νέες της εποχής της. Η σωφροσύνη και η αγνότητά της καθώς και όλες οι αρετές της Αγίας προκάλεσαν το ενδιαφέρον πολλών αρχόντων της περιοχής. Οι σκέψεις όμως της Αγίας ήταν κοντά στους ηρωικούς μάρτυρες στους πιστούς στρατιώτες του Χριστού που κάθε μέρα έχυναν το αίμα τους με γενναίο φρόνημα. Το σωματικό ιδιαίτερα κάλλος της Κυριακής ξεσήκωσε την επιθυμία ενός νέου ειδωλολάτρη άρχοντα της περιοχής ο οποίος θέλησε να την ζητήσει σε γάμο χωρίς να ξέρει ότι η Κυριακή ήταν χριστιανή, η οποία και του αρνήθηκε. Αυτό ήταν και αφορμή να παρουσιαστεί μπροστά στον αυτοκράτορα Διοκλητιανό διώκτη των χριστιανών και ν' ακολουθήσουν τα μαρτύριά της. Μετά από φρικτά μαρτύρια αποφάσισαν να την αποκεφαλίσουν, η Αγία γονατισμένη και προσευχόμενη στο σημείο που θ' αποκεφαλιζόταν χαρούμενη παρέδωσε την ψυχή της στο Χριστό. Η μνήμη της Αγίας Κυριακής εορτάζεται από την εκκλησία στις 7 Ιουλίου.



πηγή-www.inakalex.gr

Είχε επισκεφτεί ο Όσιος Σισώης τον τάφο του Μεγ.Αλεξάνδρου;

Όσιος Σισώης θρηνών μπροστά στον τάφο του βασιλιά των Ελλήνων. [Η τοιχογραφία αυτή, που βρίσκεται στο νάρθηκα της μονής Βαρλαάμ των Μετεώρων (1566), είναι έργο του ιερέα και σακελλάριου Γεωργίου].


Ο Όσιος Σισώης είχε επισκεφτεί τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου;
Όποιος διαβάσει το βιβλίο μας «Η Άγνωστη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου» θα βρει ένα κεφάλαιο, που μιλάμε για τον τάφο του θρυλικού βασιλιά, για τον οποίον η γνωστή Ελληνίδα αρχαιολόγος κυρία Λιάνα Σουβαλτζή έδωσε σκληρούς αγώνες για την ανεύρεσή του στην όαση της Σίουα (ή Σίβα).
Είναι η ίδια η κυρία Σουβαλτζή, η οποία μέσα στο βιβλίο της «Ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην όαση της Σίουα», θυμίζει σ’ όλους μας τον μεγάλο ασκητή της ερήμου, τον Αββά Σισώη (4ος αι. μ.Χ.), πού είχε δη τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και έλεγε τα άγνωστα στο ευρύ κοινό λόγια του:
«Ορών σε, τάφε, δειλιώ σου την θέαν
και καρδιοστάλακτον δάκρυον χέω, χρέος το
κοινόφλητον εις νουν λαμβάνων, πώς ουν
μέλλω διελθείν πέρας τοιούτον. Αι, αι, θάνατε,
τις δύναται φυγείν σε.»

Δηλαδή (σε νεοελληνική απόδοση):
«Βλέποντάς σε, Τάφε, δειλιώ και τρομάζω από την θεωρία σου και χύνω δάκρυα από την καρδιά, φέροντας στον νου μου το υπό όλων των ανθρώπων οφειλόμενο χρέος, δηλαδή του θανάτου` πώς και εγώ μέλλω να διέλθω από τέτοιο τέλος; ΄Ε, θάνατε, ποίος είναι εκείνος ο άνθρωπος, πού μπορεί να διαφύγει από τα χέρια σου;»

Για όσους διερωτώνται ποιος ήταν ο όσιος Σισώης, θα τους πούμε ότι, όπως γράφει ο «Ορθόδοξος Συναξαριστής»:
«Ο Όσιος Σισώης έλαμψε με την πνευματική του σύνεση, την ταπεινοφροσύνη, τη φιλαδελφία και το ενδιαφέρον του στο να επιστρέψει και ένα μόνο αμαρτωλό. Μεταξύ των ασκητών αναδείχτηκε ονομαστός και μέγας, αθλητής της πρώτης γραμμής, τύπος εγκράτειας, αλλά και ψυχή πού προσευχόταν για δικαίους και αδίκους, πλούσιους και φτωχούς, άρχοντες και ιδιώτες, κληρικούς και λαϊκούς και γενικά για όλο τον κόσμο. Στη γη ήταν, αλλά η ζωή του ήταν ουράνια. Υψωμένος πάνω από τη σάρκα, που χαλιναγωγούσε τέλεια με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τη θεία κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού. Η μνήμη του μένει υπόδειγμα σ' όσους θέλουν την ασκητική ζωή, για να είναι γνήσιοι και πραγματικοί ασκητές, όχι μόνο με την αντοχή του σώματος, αλλά και με την πνευματική αναγέννηση και τη λάμψη της αρετής.»
Και να ήταν μόνον αυτός;
Ο Δωρόθεος, Επίσκοπος Τύρου, όταν επανήλθε από την εξορίαν, κατά την οποίαν είχε εργασθή ως σκλάβος στα ορυχεία της οάσεως της Σίουα, ανέφερε, ότι οι κάτοικοι ήταν ειδωλολάτρες και λάτρευαν τον ΄Αμμωνα και τον Αλέξανδρον , ο οποίος ήταν θαμμένος εκεί!
πηγή

ΜΑΡΙΑ ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ

Με την Παναγιά χέρι - χέρι

Περπάτησα όλο το Αιγαίο
Βγήκα στίς ακτές του Νοτιά
Και στ'ακρωτήρι των ανέμων.
Πήρα βήμα - βήμα
Τα μελτέμια των καρδιών
Κι έφαγα μαζί τους νεράντζι Θαλασσινό.
Αίμα καί πάθοςΣτά περβάζια των σπιτιών
Γιρλάντες με την πίκρα κρεμασμένες
Καί στα κατώφλια
Αγκαλιές καί χωρατά
Σάν βλέπαν τη Μαρία στον αγέρα,
Στάθηκα σε κάθε τύψη καί λυγμό
Αγγιξα τις άσπιλες πληγές
Ανέβηκα στίς στέγες των Ναών
Κι είδα τη δίψα της μητέρας των καημών
Καί τον αχό του ναύτη,
Των αγγέλων.
Αταίριαστα φεγγάρια κι αναφιλητά Μεγάλες πέτρες στα παράθυρα του ήλιου Ταξίδια χωρίς θύμησες Κι ολόγυμνες σκιές Ολάκερη ζωή ένα καρτέρι.
Αμυγδαλιές τα φουσκωμένα μας πανιά Καί στα μουράγια των νησιών Δένουν Γ/ς πλώρες τ'άστρα Μα μες στ' αμπάρια δάκρυ κι οιμωγές Καί στα ιστία όρκοι καί αρμύρες.

Με την Παναγιά χέρι χέρι
Περπάτησα όλο το Αιγαίο
Στά μάτια της
Είναι γραμμένα δρομολόγια κι επιγραφές
Θαλασσινή γλαυκή Κυρά
Εϊσ' ό μαγνήτης κι ή βελόνα της πυξίδας.
Είσαι ή σάρκα του αγέρα πού φυσά
Καί το τιμόνι της καρδιάς πού ξαγρυπνάει
Είσαι το πλοίο
Το σταμνί πού ξεδιψά
Καί το τραπέζι
Πού χορταίνει τη σιωπή μας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΕΡΟΥΣΗΣ

πηγή φώτο

Μια πρώην Miss Universe βρήκε παρηγοριά μόνο στην Ορθόδοξη πίστη

Ενα γνωστό τηλεοπτικό πρόσωπο στη Ρωσία και πρώην Miss Universe πιστεύει ότι μόνο η ορθόδοξη πίστη τη βοήθησε στη ζωή της και της έφερε παρηγοριά.

''Οταν ήμουν πιο νέα δοκίμασα διάφορες θρησκείες,αλλά μόνο στην Ορθοδοξία βρήκα αληθινή πνευματική βοήθεια''δήλωσε η Οξάνα Φιοντόροβα.
Εντούτοις ο δρόμος προς την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν ήταν εύκολος.Σύμφωνα με την Οξάνα:''έκανα πολλά λάθη,αλλά η καρδιά μου πάντα έψαχνε την Αλήθεια''φτάνοντας έτσι στην Ορθοδοξία.

Η Οξάνα είναι πεπεισμένη ότι η Ορθόδοξη πίστη και πνευματικότητα κάνουν τους Ρώσους δυνατούς και δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτά.

''Όταν ένας άνθρωπος είναι με το Θεό δεν έχει τι να φοβηθεί.Δεν υπάρχει άλλος δρόμος μόνο ο δρόμος του Θεού''
Η Οξάνα επίσης ενθαρρύνει τους πιστούς να είναι έτοιμοι για δοκιμασίες και να έχουν την πνευματική δύναμη να μην εγκαταλείψουν το δρόμο που διάλεψαν

μετάφραση- επιμέλεια:www.orthodoxigynaika.blogspot.com

πηγή κειμένου