Ζήσε τη στιγμή...

Σκεφτόμουν τις προάλλες τα σημαντικά πράγματα στη ζωή των ανθρώπων .Την καριέρα,την οικογένεια, τα παιδιά,τα χόμπυ μας…Πόση λίγη «αδρεναλίνη»σε μια «συνηθισμένη»ζωή.Πως όλα επαναλαμβάνονται…


Εάν σταθείς στο επίπεδο των «ορατών» πραγμάτων της ζωής τότε δεν έχει πολύ ενδιαφέρον.Όταν ήμουν μικρή επιθυμούσα να ζήσω για να δω πως θα είναι χωρίς σχολείο.Τότε ζούσα…πιο πολύ για το μέλλον.Όταν τελειώσω το τάδε θα….

Σε κάποια στιγμη νόμιζα ότι εάν πραγματοποιήσω το τάδε πράγμα η ζωή πλησιάζει στο τέλος της.

Έπειτα μπήκα σε μια περίοδο της ζωής μου που κατάλαβα ότι η ομορφιά της ζωής δεν έγκειται στο να κυνηγάς την αδρεναλίνη,να περνάς γρήγορα από το ένα στο άλλο,αλλά στο να ζεις το βάθος της στιγμής.Να μετατρέψουμε την κάθε στίγμη σε μια σχέση με τον Χριστό.Δηλαδή να δέχομαι την κάθε στιγμή ως ευλογία δική Του και να την ενσωματώνω στη ζωή μου.
Εμπειρικά όσοι πιστεύουν το κάνουν.Να η αγράμματη γιαγιά μου στο χωριό,είτε ξηρασία είχε,είτε πολύ βροχή,είτε είχε σοδειά,είτε όχι έλεγε:’’όλα από το Θεό είναι παιδί μου’’
Όταν ζούμε τη στιγμή μέσα στην παρουσία του Θεού,τότε η ζωή δεν χωρίζεται σε ξεχωριστές στιγμές:«σπίτι,φαγητό,παιδιά,εργασία,ανάπαυση,διασκέδαση,αλλά γίνεται ένα continuum,εξίσου σημαντικό στην προοπτική της σωτηρίας
Κατά αυτή την έννοια λοιπόν θα καταλάβουμε τόσο την μνήμη θανάτου στην οποία μας προτρέπουν οι Άγ.Πατέρες,όσο και το «εάν πεθάνεις πριν πεθάνεις τότε δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις»,αλλά και το ζήσε τη στιγμή.