Δούλος και αδελφός

Τ'αδέλφια σκίζουνε βουνά για να συναντη­θούνε". Πολύ θα ήθελα να γνώριζα τον κα­λό αυτό άνθρωπο πού ξεστόμισε πρώτος αυτά τα λόγια, κληροδοτώντας και σ' εμάς τη λαϊκή πα­ροιμία. Θα ήθελα να τον έφερνα λίγο και στο σπίτι μας τις ώρες εκείνες πού σκηνές σπάνιας εγκαρδιότητας λαμβάνουν χώρα ανάμεσα στ' αδέλφια, ώστε να δω αν θα 'μενε σταθερός στις απόψεις του. 

- Νίκησα!
- Ζαβολιά! Πώς νίκησες; Δεν ήταν δίκαιο!
- Μπα; Μόνο όταν κερδίζεις εσύ είναι δίκαιο;
-Αφού σου λέω πώς δεν επιτρεπόταν αυτή ή κίνηση!
-Εγώ έτσι ξέρω! Κι εσύ προχτές το ίδιο έκανες κι είπες ότι νίκησες!
-Δε σε ξαναπαίζω!
-Δε με νοιάζει!
Μαργαριτάρια αδελφικής συμπαράστασης, γλυκιές στιγμές οικογενειακής γαλήνης κι ευτυχίας. Μα τ' αδέλφια δεν είναι μόνο δύο καί οι ειρηνικοί διάλογοι δεν έχουν τέλος.
-Έτσι, ε; "Ωστε δε μου το δίνεις το μπαλάκι να παίξω κι εγώ;
-Αφού είναι δικό μου! Σ' εμένα το χάρισε ό μπαμπάς!
-Ναί, αλλά είπε να το παίζουμε όλοι μαζί!
- Εσύ όμως δε μας δίνεις τα στρατιωτάκια σου να τα παίζουμε κι εμείς!
-Ποιος σου μίλησε εσένα; Εσύ είσαι κορίτσι! Τι δουλειά έχεις με τα στρατιωτάκια; Μιλάει τώρα κι ή μικρή!
-Καί τί σου φταίει παρακαλώ ή μικρή; Εγωιστή!
-Μαμά! Με είπε εγωιστή! Ειναι ψεύτης!

"Σύ δε τί κρίνεις τον άδελφόν σου;" είπε ό Απόστολος, αλλά μάλλον δε θα μιλούσε για εμάς καί τη φιλάδελφη οικογένεια μας. Παρηγοριά στον άρρωστο αποτελεί πώς βλέπω κι άλλα φιλικά ασυννέφιαστα γονείκά πρόσωπα πού περιτριγυρίζονται από χαμογελαστά, μονοιασμένα παιδάκια, τα όποια προφανώς έχουν ήδη σκίσει τα βουνά για να συναντηθούνε καί να μαλλιοτραβηχτοϋν με την ησυχία τους. Ιδιαίτερα μετά την κυριακάτικη Θεία Λειτουργία, όπου καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην τρομάξει καί φύγει το υπόλοιπο εκκλησίασμα - συμπεριλαμβανομένου καί του ιερέως - μπροστά στίς εκρήξεις οικογενειακής αγάπης, οι γονείς έχουν ένα ύφος πού σου προξενεί την επιθυμία να μαδήσεις μια ανθισμένη μαργαρίτα: "Θα αντέξουν έως την άλλη Κυριακή;", "Δε θ' αντέξουν;"
Τα παιδαγωγικά βιβλία της βιβλιοθήκης μας υποδεικνύουν θαυμάσιες λύσεις ώστε να αντιμετωπιστεί αυτή η τρομερή αδελφική αγάπη. Όταν μάλιστα τα διαβάζουμε είμαστε πεπεισμένοι πώς επιτέλους βρήκαμε τον τρόπο να επιζήσουμε σώοι καί αβλαβείς μέχρι την επομένη Κυριακή (τουλάχιστον). Έπειτα όμως από μερικές ώρες έντονων προσπαθειών εφαρμογής, ξανακλείνουμε τα βιβλία τοποθετώντας τα στην ίδια θέση ώστε να μη γίνει πράξη ή νεότερη παροιμία: "Βιβλία σκίζουν οι γονείς, για να μην τρελαθούνε". Σίγουρα δε φταίνε οι καταξιωμένοι συγγραφείς καί οι απόψεις τους, όλες δοκιμασμένες καί πετυχημένες. "Αχ! "Ας έρχονταν όμως αυτοί, ήρεμοι καί ατσαλάκωτοι, να τίς πραγματοποιήσουν στα δικά μας πεδία μάχης!

Ευτυχώς έρχεται το βραδάκι της Κυριακής καί τ' αγαπημένα αδέλφια, κουρασμένα από τίς έντονες συγκινήσεις της ημέρας, αφού κάνουν έναν αποχαιρετιστήριο καβγά καί μια τελευταία συμφιλίωση, μας καληνυχτίζουν καί ξαπλώνουν για να κοιμηθούν. Καί πραγματικά, άρρηκτοι δεσμοί αγάπης τα ενώνουν, αλλά μόνο την ώρα του ϋπνου. Θεέ μου! Τούτο το μήνα αρχίζουν καί το σχολείο. Νέοι πολεμικοί ορίζοντες ανοίγονται μπροστά μας καί είναι αμφίβολη ή επιβίωση μας αν δε βρούμε κάποια παρηγοριά. Βλέπετε, έχουμε ξεχάσει πώς καταφέραμε καί επιζήσαμε από τίς δικές μας παιδικές αδελφικές συρράξεις. Μα όταν γίνεσαι γονιός, λες καί διαγράφεται κάθε προηγούμενο σταδιό της ζωής σου.
Ανοίγω, λοιπόν, την Καινή Διαθήκη. Πρώτη φορά πέφτει το βλέμμα μου στην επιστολή του Ιούδα. Δεν είναι, βέβαια, ό Ιούδας ό προδότης μα ούτε κι ό Ιούδας ό απόστολος πού αναφέρουν τα Ευαγγέλια. Είναι ένας από τους γιους του χήρου Ιωσήφ, προτού εκείνος κληθεί να πάρει υπό την προστασία του την Παρθένο Μαρία κι έπειτα το μικρό Ίησοΰ. Είναι, σύμφωνα με το νόμο, ένας από τους "αδελφούς του Κυρίου".
Κι αρχίζει την επιστολή του προς τους Χριστιανούς των αιώνων καί προς εμένα πού ψάχνω φως κι ελπίδα με τίς εξής σεμνές, καμαρωτές επτά λέξεις:" Ιούδας, Ιησού Χρίστου δούλος, αδελφός δε Ιακώβου".
Σέ πολλά θα τον είχαν βοηθήσει οι γονείς του. Άλλα το γεγονός του Σταυρού καί της Ανάστασης ήταν αυτά πού έκαμαν τον άγιο Ιούδα ν' αναγνωρίσει στο πρόσωπο του "μικρότερου αδελφού" του το Θεό. Μ' εμπιστοσύνη δηλώνει πώς είναι δούλος Του. Μα για να καταλάβουν καί οι χριστιανοί ποιος τους μιλά, τονίζει πώς εκτός από δούλος είναι καί αδελφός, αδελφός του Ιακώβου, πού ήδη είχε μαρτυρήσει πριν χρόνια στα Ιεροσόλυμα.
Ήρθε ή ελπίδα. Εκεί πού δεν επαρκούμε, αποτυγχάνουμε, δεν καταφέρνουμε όσα θα έπρεπε, υπάρχει
ό Σταυρωμένος Αιώνιος Γονιός πού μπορεί να κάνει το κάθε παιδί μας περήφανο με το να είναι δούλος του Θεού, χωρίς να πάψει να είναι καί αδελφός του διπλανού του. Αρκεί να παραμερίζουμε, ώστε να υψώνεται το Σημείο Του πού γκρέμισε τα εμπόδια καί σταμάτησε την έχθρα. Καί ποιος ξέρει; Ίσως καταφέρουμε κάποτε να το σηκώσουμε στους ώμους μας κι εμείς.
Καί τότε... μπορεί καί να μετακινηθούν τα βουνά πού χωρίζουν τα παιδιά μας.

Βασιλικής Τσουκάτου Κορωναίου
Εκπαιδευτικού