Θαυμαστές παρουσίες της Θεοτόκου σε Αθωνίτες Όσιους και γέροντες

Στήν ιερά μονή της Μεγίστης Λαύρας, ή Κυρία των Ουρανών, αυτή μόνη θέλει να είναι καί να λέγεται Οίκονόμισσα, ή οποία είπε προς τον κτίτορα της μονής Οσιο Αθανάσιο: «Εγώ θέλω εΐσθαι οικονόμος σας πάντοτε, να σας φροντίζω τα προς χρείαν μόνο μη άμελήτε τας υποσχέσεις του σχήματος». Στό Καθολικό της μονής, πού είναι αφιερωμένο στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, υπάρχει ή εικόνα της «Οΐκονόμισσας» ως ένθρονης με δεόμενους τους αγίους Αθανάσιο τον Άθωνίτη καί Μιχαήλ επίσκοπο Συνάδων.
Σέ παρεκκλήσι της Μ. Λαύρας βρίσκεται ή θαυματουργή εικόνα της «Κουκουζέλισσας». Κατά μία αγρυπνία του Σαββάτου του Ακάθιστου ό όσιος Ιωάννης ό Κουκουζέλης, ό καλλίφωνος Λαυριώτης Πρωτοψάλτης, μετά την ωραιότατη ψαλμωδία του, κάθησε στο απέναντι της εικόνας στασίδι λίγο ν' αναπαυθεί. ' Εκεί του παρουσιάσθηκε ή Θεοτόκος λέγοντας: «Χαίροις Ιωάννη! Ψάλλε μοι, καί εγώ ου μη σε εγκαταλείψω». Καί του πρόσφερε δώρο ευχαριστίας ένα χρυσό νόμισμα, το όποιο αφιερώθηκε στην εικόνα της καί πολλά θαύματα κατά καιρούς τέλεσε. Αργότερα καί πάλι του εμφανίσθηκε ή Θεοτόκος, για να του θεραπεύσει τα πόδια του, πού είχαν σαπίσει από τίς συνεχείς ένδακρεις στάσεις του, τίς αγρυπνίες καί την ορθοστασία καί του είπε: «Από του νυν εσο υγιής!» "Ετσι ανταμείβει ή Ουράνια "Ανασσα τους ταπεινούς διακονητές της.
Στό δοχείο της Μονής Βατοπεδίου υπάρχει ή θεομητορική εικόνα ή επιλεγόμενη «Έλαιοβρύτισσα» ή «Δοχειάρισσα». Σέ περίοδο πλήρους ελλείψεως του λαδιοϋ της μονής ό δοχειάρης Οσιος Γεννάδιος άρχισε να ελαττώνει την προσφορά λαδιοϋ στους πατέρες, για να φροντίζει τα κανδήλια του Καθολικού. Πηγαίνοντας για να λάβει το τελευταίο λάδι,είδε να έχουν ξεχειλίσει όλα τα πιθάρια της αποθήκης του και το λάδι να κυλά κι έξω της θύρας του δοχείου.Ολοι οι πατέρες θαύμασαν την Προστάτιδά τους,που ποτέ δεν τους εγκαταλείπει
Στήν περίοδο της εικονομαχίας, ευσεβής χήρα της Νικαίας, για να φρουρήσει από τη μανία των εΐκονομάχων την εικόνα της, την έρριξε με πίστη στη θάλασσα κι εκείνη με τρόπο θαυμαστό έφθασε στο "Αγιον "Ορος. Ό ασκητής όσιος Γαβριήλ ό Ίβηρίτης εΐδε στη θάλασσα πύρινη στήλη, καί βαδίζοντας πάνω στα κύματα, ως να ήταν ξηρά, παρέλαβε την αγία εικόνα, καί μετά από λιτανεία των πατέρων, την εναπόθεσαν στο άγιο βήμα του Καθολικού. Την επομένη όμως βρέθηκε στην πύλη της μονής. Την έφεραν πάλι στο ναό κι εκείνη πάλι πήγαινε στην πύλη. Παρουσιασθεϊσα δε σε όραμα ή Θεοτόκος στον όσιο Γαβριήλ ανανέωσε την προς τους πατέρες υπόσχεση της, καθώς είχε πει στον όσιο Πέτρο: «Να έλπίζωσιν εις την εύσπλαγχνίαν του Υίοΰ μου και Δεσπότου άπαντες οι εν τω όρει τούτω έναρέτως, μετ' εΰλαβείας και φόβου Θεοϋ ζώντες μοναχοί, καθότι τοϋτο το χάρισμα εγώ έζήτησα καί έλαβον παρ' αύτοϋ, και ιδού δίδωμι ΰμΐν σημεϊον, έως Οτου βλέπετε την έμήν εικόνα εν ταύτη τη μονή, ή χάρις και το έλεος του Υίοϋ μου ουκ έκλείψουσιν εξ υμών». Πόσο παρήγορα τα λόγια αυτά για κάθε ' Αγιορείτη! 
Στή Σερβική μονή του Χιλανδαρίου, την τιμώμενη στα Είσόδια της Θεοτόκου, υπάρχουν έξι θαυματουργές εικόνες της Παναγίας: 

Την πρώτη θέση, κατά κυριολεξία, την έχει ή «Τριχερούσα», της οποίας ή ιστορία είναι συνυφασμένη με τον βίο του μεγάλου αγίου ' Ιωάννου του Δαμάσκηνου, του μεγίστου των υμνογράφων της Εκκλησίας μας. Ό άγιος κατηγορήθηκε στον άρχοντα της Δαμάσκου ότι έγραψε δριμύτατες επιστολές κατά του είκονομάχου αυτοκράτορα Λέοντος του "Ισαυρου. Ή τιμωρία του ήταν να του κόψουν το δεξί χέρι. Ό άγιος μετά από θερμή προσευχή στη Θεοτόκο θεραπεύθηκε τελείως καί μεταβαίνοντας στη Λαύρα του ' Αγίου Σάββα των ' Ιεροσολύμων προς μονασμό παρέλαβε καί την εικόνα. "Οταν δε ό άγιος Σάββας, αρχιεπίσκοπος των Σέρβων καί κτίτορας της μονής Χιλανδαρίου, πήγε προσκυνητής στα Ιεροσόλυμα, του έδωσαν οι πατέρες δώρο την εικόνα, την οποία μετέφερε ευλογία στην πατρίδα του. Τον 14ο αιώνα στα προπύλαια της μονής Χιλανδαρίου συνέβη το αξιοθαύμαστο γεγονός ένα ζώο να σταθεί εκεί φέρνοντας μόνο του τη θεία εικόνα. Οι πατέρες την έθεσαν με συγκίνηση στο Ιερό βήμα. "Οταν δε κάποτε ή αδελφότητα της μονής διχάσθηκε ως προς την εκλογή νέου ηγουμένου, στην ήγουμενική θέση βρέθηκε ή «Τριχεροϋσα». Από τότε αντί για ηγουμένου εκλέγεται προηγούμενος καί οι διακονητές με βαθειά ευλάβεια θέτουν μετάνοια στην εικόνα αντί του ηγουμένου, αισθανόμενοι την προστατευτική της χάρη.
Στήν Μονή Ζωγράφου υπάρχει καί ή εικόνα της «Έπακούουσας». Μπροστά της ό όσιος Κοσμάς ό Ζωγραφίτης προσευχόταν παρακλητικά: «Ύπεραγία Θεοτόκε εύξαι έμοϋ προς τον σον Υΐόν και Θεόν, 'ίν' οδήγηση κάμε εν όδω σωτηρίας», Καί αμέσως άκουσε τη Θεομήτορα, να λέει: «Υιέ και Θεέ μου, δίδαξον τον δοϋλο σου πώς να σωθη». Στή συνέχεια, ή ϊδια φωνή, του έλεγε: «' Εξελθέτω της μονής καί άγωνισάσθω κατά μονάς». ' Ο ϊδιος ό όσιος Κοσμάς, σε μία πανήγυρη της μονής Βατοπεδίου, πού είχε πάει, είδε τη Θεοτόκο να υπηρετεί στην τράπεζα καί να διακονεί στο ναό. 
Στό Καθολικό της μονής ' Εσφιγμένου φυλάγεται ωραία εικόνα της «Έλεούσας». Στή Ρωσική μονή του Αγίου Παντελεήμονος ή επικαλούμενη «Ίεροσολυμίτισσα». Στή μονή Κωνσταμονίτου ή «'Οδηγήτρια» καί ή «Άντιφωνήτρια», ή οποία πλήρωσε τα πιθάρια της μονής με λάδι πού δεν είχαν, στίς αρχές του 11ου αιώνος, όταν δοχειάρης ήταν ό όσιος Ζαχαρίας. 
Πρώτη γνωστή παρουσία της Θεοτόκου είναι, ή στην αρχή αναφερθείσα, στον πρώτο επώνυμο όσιο του Αγίου "Ορους, στον Πέτρο τον Άθωνίτη. 
Οί Θεσσαλονικείς αύτάδελφοι όσιοι Συμεών καί Θεόδωρος, μαθητές του οσίου Ευθυμίου του Νέου ( + 898), από το «Περιβόλι της Παναγίας» πηγαίνουν κηρύττοντας στην Πελοπόννησο καί κατόπιν οράματος βρίσκουν την εικόνα της Θεοτόκου κι ανεγείρουν τη λαμπρότερη 'ίσως μονή της νότιας ηπειρωτικής ' Ελλάδος, της Θεοτόκου του Μεγάλου Σπηλαίου.
Από το παρά τη μονή Έσφιγμένου σπήλαιο πού άσκήτευε, αναχωρεί με την ευλογία του Γέροντος του, ό Ρώσος όσιος Αντώνιος ( +1073) καί μεταβαίνει στα σπήλαια του Κιέβου, όπου ανεγείρει μεγάλη μονή, πού την αφιερώνει στη Θεοτόκο. ΟΙ μαθητές του οσίου λαμβάνουν κι αυτοί την ευλογία του, με τα λόγια: «Εΰλογητός ό Θεός εν παντί, εϊη δε μεθ' ημών ή ευχή της αγίας Θεοτόκου καί πάντων των εν ' Αγίω "Ορει αγίων». "Ετσι ή Λαύρα του Κιέβου, ή κτισμένη από τον Αγιορείτη όσιο Αντώνιο, έγινε ή μητέρα του ρώσικου μοναχισμού.
Ό λάτρης της Θεοτόκου, όσιος Βαρθολομαίος της Σεμέρης ( + 1130) —η Σεμέρη είναι περιοχή της Ν. Ιταλίας— μεταφέρει προς τη Δύση την ορθή τιμή της Θεοτόκου. Αφού κτίζει μονή πού την αφιερώνει στην Παναγία την «Όδηγήτρια», έρχεται στο "Αγιον "Ορος
Μετά από μακρά παραμονή του στην αθωνική σχολή, επιστρέφει στην πατρίδα του μεταφέροντας στους μαθητές του τ' αγιορείτικα τυπικά καί την ιδιαίτερη τιμή της Θεοτόκου, τα οποϊα διατηρήθηκαν καί αρκετά έτη μετά το Σχίσμα.
Ό Σέρβος όσιος Συμεών ό Μυροβλύτης ( + 1199), συνκτίτορας με τον υιό του όσιο Σάββα της μονής Χιλανδαρίου, άνεπαύθη εν Κυρίω, έχοντας τα μάτια του στραμμένα στην εικόνα της Παναγίας.

Ό όσιος Σίμων ό Μυροβλύτης(13ος αι.), κτίτορας της τολμηρότερης οικοδομής στη Μακεδονία, της μονής της Πέτρας, έλαβε εντολή καί θάρρος για το έργο του από την ϊδια τη Θεοτόκο, όταν του μηνούσε: «Σίμων, φίλε πιστέ και λάτρα του Υιού μου, μη αναχωρεί των ώδε ότι εις φως τέθεικά σε μέγα».
Οι μαθητές του οσίου Γρηγορίου του Σιναΐτη ( +1346), ό Μάρκος ό νηπτικός, Ααρών ό διορατικός καί Κλήμης, είχαν συχνές τίς εμφανίσεις της Θεοτόκου στίς αγρυπνίες τους, καθώς καί ό Θεσσαλονικέας άγιος ' Ισίδωρος ( +1350), ό κατόπιν πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
 Ο άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς( +1359), ερχόμενος στο "Αγιον "Ορος «έπρόβαλε την Θεοτόκον όδηγόν όμοϋ καί προστάτην και μεσίτριαν, και κάθε στιγμήν και ώραν με προσευχάς έβανεν έμπροσθεν εις τους οφθαλμούς του την βοήθειάν της». Στό έξω της Μ. Λαύρας Κάθισμα του Αγίου Σάββα δέχθηκε την επίσκεψη της Θεοτόκου. Καί κατά τον βιογράφο του άγιο Φιλόθεο τον Κόκκινο, σε μετάφραση Αθανασίου του Πάριου, «δια μεσιτείας της Θεοτόκου πολλών χαρισμάτων ήξιώθη παρά Θεοϋ, καί μάλιστα του της θεολογίας δια της οποίας ήγωνίσθη δια την περί Θεοϋ όρθήν δόξαν».
Τη θεολογία διδάχθηκε καί ό όσιος Μάξιμος ό Καυσοκαλύβης ( +1365) από την ίδια την Θεοτόκο, παρά την κορυφή του "Αθωνα, όπου ό ναός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος καί της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. ' Η ανοικοδόμηση των δύο αυτών ιερών ναών στην αθωνική κορυφή είναι σύμβολο σημαντικό καί ουσιαστικό. Το "Αγιον "Ορος είναι ό τόπος όπου συνεχώς αναπέμπεται ή «ευχή του Ίησοΰ», ή οποία μεταμορφώνει ψυχικά τους ευχόμενους, καί είναι ό τόπος οπού αναπαύεται ή Μητέρα του Θεοϋ κι ενισχύει στους αγώνες τους τους φίλους του Υιού Της. Ή Κυρία του "Ορους είπε προς τον όσιο Μάξιμο: «Λάβε την χάριν κατά δαιμόνων ό σεπτός αθλοφόρος, καί κατοίκησε εις τα πρόποδα της κορυφής του "Αθωνος• διότι τοϋτο είνε θέλημα του Υιού μου, δια να άνεβής εις ϋψος αρετής, και να γένης διδάσκαλος και οδηγός εις πολλούς, καί να σώσης αυτούς». "Οπως καί πράγματι έγινε.
Ό θεωρούμενος πρώτος οικιστής της σκήτης της θεοπρομήτορος Αγίας "Αννης,όσιος Γερόντιος (14ος αι.), μετά από θερμή προσευχή καί σύσταση της Θεοτόκου έβγαλε πόσιμο καί Ιαματικό νερό για τους ασκητές πού το στερούνταν.Ό όσιος Γρηγόριος ό Δομέστικος ( +1405), αξιώθηκε κι αυτός να δωρηθεϊ από την Θεοτόκο, για την ωραία ψαλμωδία του, στην αγρυπνία της εορτής των Θεοφανείων. «Δέξαι σου το ψαλτικόν καί ευχαριστώ σοι πολλά», του είπε ή Παναγία.
Ό όσιος Αρσένιος Κονέφσκυ ( Ι 1444), ανανέωσε την τιμή της Θεοτόκου στίς ρωσικές μονές, μεταφέροντας το άγιορετικό πνεύμα.
Το πνεύμα αυτό, της μεγάλης τιμής καί αγάπης προς τη Θεοτόκο, διδάσκουν καί όλοι οί κατοπινοί Αγιορείτες άγιοι, ιεραπόστολοι, νεομάρτυρες καί όσιοι. Οί ιεροπρεπείς Κολλυβάδες, με πρόμαχο τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη ( + 1809), μεταφέρουν με το φλογερό τους κήρυγμα, με την ϊδρυση μονών, με τη σύνθεση ακολουθιών, τη συγγραφή βιβλίων, εγκωμίων κι επιστολών την εκ βαθέων αγάπη τους στην Τροφό καί Σκέπη του "Ορους.
Από τους ταπεινούς πατέρες διατηρείται μέχρι σήμέρα αύτη ή ϊδια τιμή καί αγάπη καί είναι νωπές οί ιστορίες, ζωηρές οί αφηγήσεις, συγκινητικές οί εξιστορήσεις, πρόσφατων επαναλήψεων των θεομητορικών αποτυπωμάτων στίς καρδιές, τίς μνήμες, τη ζωή, συγχρόνων σεβαστών  Αγιορειτών Γερόντων.

Ό Νεοσκητιώτης Γέροντας Ιωακείμ ό Σπετσιέρης ( ΐ 1934) έκοιμήθη λέγοντας τους «Χαιρετισμούς» της Παναγίας. Στόν Ρώσο ασκητή παπά-Τύχωνα ( 1968) ή Παναγία αποκάλυψε τον ακριβή χρόνο του θανάτου του. "Αν επισκεπτόσουν τον Γέροντα Φιλάρετο ( +1962) στην ασκητική φωλιά του στα φρικτά Καρούλια καί τον ρωτούσες, πώς αντέχει αυτή τη σκληρότητα, σου απαντούσε, με μία απόλυτη βεβαιότητα: «Ή Παναγία, παιδί μου, με βαστά». ' Εκοιμήθη ακούγοντας ύμνους στη Θεοτόκο. Ό ιερομόναχος Ιωακείμ ό Άγιαννανίτης ( +1950) είχε καλή συντροφιά του, καθώς έλεγε, το βάστηγμά του από το φόρεμα της Παναγίας, ή οποία κατά τη δέηση του, του έδωσε γενειάδα πού άκουμποϋσε στη γη. Στόν ευλογημένο Γέροντα Εύλόγιο ( +1948), παρουσιάσθηκε ή Παναγία στο χωριό του, παροτρύνοντας τον να πάει στο "Αγιον "Ορος, με τα λόγια: «Πήγαινε κι εγώ θα είμαι πάντα μαζί σου». ' Ο ενάρετος Γρηγοριάτης ηγούμενος Αθανάσιος ( + 1953) είχε «φαγωμένη» την εικόνα της Παναγίας του κελλιοϋ του από τους πολλούς ασπασμούς.Ο μακάριος Γέροντας Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης ( +1957) ακούγοντας ή λέγοντας το όνομα της Θεοτόκου δάκρυζε.
Νομίζουμε πώς δεν θα πρέπει ν' αναφερθούμε σε περισσότερους καί μάλιστα σε ζώντες πατέρες. Οί θαυματουργές εικόνες, οί ιερές σχέσεις αγίων, μοναχών καί λαϊκών, με αυτές καί με την ίδια τη Θεοτόκο, μιλούν εύγλωττα καί δυνατά για το μέγεθος της θεοτοκοφιλίας των οίκητόρων καί προσκυνητών του θεομητροβάδιστου "Ορους, 

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Από το βιβλίο«Η ευλογία του πόνου και ο πόνος της αγάπης»

Εκδ.«Τήνος»/proskynitis.blogspot.

Η Παναγία ως μητέρα δίπλα στις υποψήφιες μητέρες

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΖΩΝΗΣ

120. Θα ήθελα να σάς εμπιστευθώ την εμπειρία μας
8-12-2004
Πελοπόννησος
«Θα ήθελα να σας εμπιστευθώ την εμπειρία μας για την ευλογία που χάρισε η Παναγία στην αναξιότητά μας και μας έδωσε το πρώτο μας παιδί.
Είμασταν ήδη παντρεμένοι δυόμισι περίπου χρόνια και παρά τις ελεύθερες συζυγικές μας επαφές δεν είχαμε αποκτήσει παιδί. Χωρίς να βιαζόμαστε ιδιαίτερα να γίνουμε γονείς, είχαμε εν τούτοις αρχίσει να ανησυχούμε. Κάναμε μία σειρά από προγεννητικές εξετάσεις, οι οποίες για την γυναίκα μου ήταν ιδιαίτερα επώδυνες. Το αποτέλεσμα των εξετάσεων οδήγησε τους γιατρούς να μας προτείνουν την υποβοηθούμενη γονιμοποίηση. Εμείς δεν δεχθήκαμε αυτή την λύση. Είμασταν βέβαια καταστενοχωρημένοι. Το γεγονός όμως αυτό μας έφερε πιο κοντά. Η γυναίκα μου τόνιζε συνεχώς ότι ακόμα και αν όλοι οι γιατροί του κόσμου της έλεγαν ότι δεν θα αποκτούσε παιδί, πίστευε ότι αν ο Θεός ήθελε, θα μας το χάριζε.
Η θεία πρόνοια έφερε στην ζωή μας μία συνάδελφο και τον άνδρα της, ο οποίος μας μίλησε για την Τιμία Ζώνη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η σύζυγός μου αμέσως χάρηκε για την αναγγελία, έμενε όμως να καμφθώ εγώ, που πίστευα πεπλανημένα ότι ήταν εγωισμός να ζητάμε από τον Κύριο να ασχολείται με τις δικές μας υποθέσεις. Βλέπετε, ο Κύριος μέσα από αυτό ήθελε να μας φέρει ως οικογένεια ακόμη περισσότερο κοντά Του.
Τελικά πείσθηκα και εγώ και έφτασε με την συνδρομή ευγενών ανθρώπων τεμάχιο κορδέλας της Τιμίας Ζώνης από την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου. Όταν το πήραμε στο χέρι μας, είμασταν τόσο συγκινημένοι, που δεν ξέραμε πώς να το κρατήσουμε. Η σύζυγός μου το φόρεσε γύρω από την μέση της. Προσευχηθήκαμε. Την εβδομάδα που φόρεσε την ευλογημένη από την Τιμία Ζώνη κορδέλα έμεινε έγκυος! Το λέω και ανατριχιάζω!
Η ευλογία αυτή της Θεοτόκου είχε αλυσιδωτές αντιδράσεις στην ζωή μας. Σαν να άνοιξε κάποιος το φως του δωματίου και είδαμε την ζωντανή παρουσία του Κυρίου μας και της Υπεραγίας Θεοτόκου στην ζωή μας. Πλησιάσαμε ακόμη περισσότερο τον Κύριο. Επισκέφθηκα το Άγιον Όρος για πρώτη φορά στην ζωή μου, για να ευχαριστήσω την Κυρά μας Δέσποινα που έφερε την ευλογία που πήρα στην οικογένειά μου. Δεν ήταν μόνο ο ερχομός του παιδιού, με το οποίο μας ευλόγησε ο Κύριος. Ήταν η όλη ανακαίνιση και ο φωτισμός της οικογενειακής και προσωπικής μας ζωής, τόσο που να μπορούμε να την χωρίσουμε στην πριν και μετά την έλευση της ευλογίας αυτής ζωή. Το παιδί μας γεννήθηκε υγιέστατο. Σήμερα έχουμε ακόμη ένα μωρό, ένα κοριτσάκι και ευχόμαστε θερμά στον Θεό να ακολουθήσουν τα παιδιά μας τον δρόμο Του.
Γνωστός μας, στον οποίο διηγηθήκαμε το περιστατικό, μάς ζήτησε το ευλογημένο τεμάχιο το οποίο είχαμε στην κατοχή μας για την κόρη του, που είχε πολλές ατυχείς εγκυμοσύνες και ήταν πολύ στενοχωρημένη. Πράγματι, το δώσαμε και τα νέα ήταν ευχάριστα. Η κοπέλα έμεινε έγκυος. Όπως μας διηγήθηκε αργότερα η ίδια, ένιωσε ότι η Θεοτόκος την προστάτευσε με πολλούς τρόπους, όταν κατά την εγκυμοσύνη της κινδύνευσε να χάσει το παιδί της, όπως και τις προηγούμενες φορές· όμως η Θεοτόκος έκανε το θαύμα της. Το παιδάκι γεννήθηκε πρόωρο και ελλιποβαρές, όμως με την βοήθεια της Παναγίας μας -καί βαπτισμένο- βρίσκεται σήμερα εκτός εντατικής».
Ευχαριστούμε πολύ και παρακαλούμε
να μην γράψετε τα προσωπικά μας στοιχεία
121. Η εγκυμοσύνη μου ήταν «υψηλού κινδύνου»
27-12-2004
Αθήνα
«Τον Σεπτέμβριο του 2003 είχα φορέσει την κορδέλα που είναι ευλογημένη από την Αγία Ζώνη. Τον Δεκέμβριο έμεινα έγκυος. Η εγκυμοσύνη μου ήταν “υψηλού κινδύνου”, γιατί από βρέφος πάσχω από καρδιοπάθεια. Έως το καλοκαίρι του 2003 αποφεύγαμε να τεκνοποιήσουμε, γιατί οι γιατροί θεωρούσαν επικίνδυνη μία εγκυμοσύνη εξ αιτίας της πάθησής μου.
Ο Θεός και η Παναγία μας με βοήθησαν και με φρόντισαν. Ο γιατρός μου είχε δώσει τελική ημερομηνία της γέννας την 14η Σεπτεμβρίου. Επειδή παρουσίαζα αρρυθμίες, ο γυναικολόγος και ο καρδιολόγος αποφάσισαν να γεννήσω με καισαρική στις 18 Αυγούστου.
Στις 15 Αυγούστου αισθανόμουν μεγάλη εξάντληση και το μωρό κουνιόταν μέσα μου πολύ έντονα. Το βράδυ προσευχήθηκα στην Παναγία και άκουσα την Παράκληση. Έλεγα: “Πώς θα αντέξω αυτές τις δύο μέρες”; Με το ζόρι περπατούσα και ανέπνεα. Στις πέντε το πρωΐ μπήκα εσπευσμένα στο μαιευτήριο. Παρ’ ότι είμαι φοβιτσιάρα σε ό,τι αφορά τα ιατρικά, είχα μία ήρεμη προσδοκία και ψυχραιμία.
Τελικά όλα πήγαν καλά. Το μωρό γεννήθηκε και είναι, δόξα τω Θεώ, υγιές. Θέλω να σας πω ότι κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου συνεχώς φορούσα την κορδέλα της Αγίας Ζώνης και διάβαζα συχνά τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου».
Σάς ευχαριστώ πολύ για την αγάπη σας.
Μ.Ε./parratiritis

Περί της Παρθένου της δια Χριστόν σαλής

 Σ’ ένα γυναικείο Μοναστήρι ήταν μια μοναχή που έκανε την τρελή και πως τάχα είχε δαιμόνιο. Με τον τρόπο αυτό η ευλογημένη κόρη έπλεκε το στεφάνι της αρετής. Τόσο πολύ την εσυχαίνονταν οι άλλες αδελφές, δεν την καταδέχονταν να καθίσει μαζί τους στην τράπεζα. Εκείνη όμως χαιρόταν για την καταφρόνηση που της έκαναν. Δούλευε πάντοτε στο μαγειρείο της Μονής και υπηρετούσε όλους αγόγγυστα και με προθυμία. ήταν, κατά την παροιμία, ένα σφουγγάρι υπομονής. Αυτή η ευλογημένη εφάρμοζε την εντολή του Κυρίου: Εκείνος που θέλει να γίνει πρώτος και μεγαλύτερος από όλους, πρέπει να γίνει τελευταίος και υπηρέτης όλων.

Τα κεφάλια των άλλων παρθένων είναι κουρευμένα και σκεπάζονται με τα κουκούλια που φορούν. Εκείνη δε η ευλογημένη έριχνε στο κεφάλι της ένα καταμπαλωμένο ρούχο και με εκείνο έκανε πάντοτε τις υπηρεσίες της. Δεν την είδε ποτέ καμιά μοναχή να μασά τροφή, Ούτε στην τράπεζα κάθισε καμιά φορά, ούτε ένα κομμάτι ψωμί δε την είδε καμιά να πάρει για να φάγει, αλλά έτρωγε μόνο τα ψίχουλα που καθάριζε την τράπεζα και από τα ξεπλύματα των καζανιών και των πιάτων. Ούτε έτρωγε και κανένα άλλο φαγητό. Πάντοτε περπατούσε με γυμνά πόδια, χωρίς παπούτσια. Ποτέ δεν γόγγυσε ούτε έβρισε, ούτε καν μιλούσε σε καμιά αδελφή, παρ' όλο που όλες την έβριζαν και την κοροΐδευαν και πολλές φορές την κτυπούσαν μερικές άτακτες αδελφές.

Εκείνο το καιρό ζούσε ο περίφημος ασκητής Πιτηρούμ, που ασκήτευε και αγωνιζόταν εναντίον των δαιμόνων στη σκήτη Πορφυρίτης. Σ' αυτόν τον Όσιο φάνηκε άγγελος Κυρίου και του φανέρωσε τα κατά τη φαινόμενη σαλή παρθένο, λέγοντας του. "Τι σου φαίνεται, Πιτηρούμ; Με το να βρίσκεσαι στην έρημο αυτή νομίζεις ότι έφτασες σε μέτρα τελειότητας; Αν θέλεις να δεις γυναίκα να σε ξεπερνά στην άσκηση και η οποία έφτασε στα μέτρα της τελειότητας, πήγαινε στο γυναικείο Μοναστήρι των Ταβεννησιωτών και εκεί θα βρεις μια μοναχή που φορεί κορώνα στο κεφάλι της. Εκείνη λοιπόν είναι ανώτερη και αξιότερη από σένα, γιατί με το να υπηρετεί τόσο πλήθος μοναχών και παρ' όλο που καταφρονείται απ' όλες, δε λείπει από το στόμα της και το νου της η θεωρητική προσευχή. Τότε σηκώθηκε ο όσιος, πήρε μαζί του τους πιο άξιους μοναχούς και πήγε στο Μοναστήρι των Ταβεννησιωτών παρθένων, οι οποίες δέχτηκαν τον Μέγα Πιτηρούμ με πολλή ευλάβεια. Τότε πρόσταξε ο άγιος και ήλθαν μπροστά του όλες οι μοναχές, χωρίς την σαλή. Ο Όσιος όμως δεν έβλεπε αυτήν που του είχε πει ο άγγελος, και λέγει• δεν ήλθαν όλες λείπει μια. Οι μοναχές αποκρίθηκαν και είπαν ότι όλες εδώ είμαστε, πάτερ, εκτός μιας σαλής που βρίσκεται στο μαγειρείο. Ο Όσιος λέγει• ας έλθει και εκείνη να την ιδώ. Πήγαν και με τη βία την έσυραν και την έφεραν μπροστά στον Όσιο, ο οποίος την αναγνώρισε.

Μόλις την έφεραν και την είδε ο Πιτηρούμ στο σχήμα που του είχε πει ο άγγελος, έπεσε στα πόδια  της και ζητούσε με ταπείνωση να τον ευλογήσει. Το ίδιο έκαμε και η σαλή πέφτοντας στα πόδια του αγίου ζητούσε να την ευλογήσει φωνάζοντας, ευλόγησον με κύριε μου. Βλέποντας αυτά οι άλλες μοναχές στέκονταν άφωνες και θαύμαζαν• ωστόσο είπαν στον Όσιο: Αυτή είναι σαλή και να μην ενοχλείται από αυτήν. Ο Όσιος απάντησε˙ σεις είστε οι σαλές, αυτή η ευλογημένη, είναι πραγματικά σοφή και αγία και δε θα μπορέσουμε να τη φτάσουμε στα μέτρα της αγιότητας. Και μακάρι να βρεθώ σαν αυτήν άξιος την ημέρα της κρίσεως. Όταν άκουσαν αυτά οι άλλες μοναχές έπεσαν στα πόδια του αγίου και εξομολογούνταν αυτά που έκαναν στην αδελφή εκείνη. Η μια έλεγε, εγώ την έβριζα, άλλη έλεγε, εγώ την περιγελούσα, και άλλη, εγώ πολλές φορές την έλουζα με τα ξεπλύματα των πιάτων, και άλλη εγώ της έβαζα πιπέρι στη μύτη κλπ. Ο Όσιος δέχτηκε την εξομολόγηση τους και παρεκάλεσε και την σαλή, και τις συγχώρησε από καρδιάς. Λυπήθηκε όμως, γιατί δεν την ενοχλούσαν πλέον, αλλά την ευλαβούνταν και την τιμούσαν σαν αγία. Για να αποφύγει τις τιμές των ανθρώπων αναχώρησε κρυφά από το μοναστήρι και δεν έμαθε κανένας που είχε πάει η που βρίσκεται.

Πρεσβυτέρου Χαραλάμπους Νεοφύτου

Από το βιβλίο:

ΒΙΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ  ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ - ΕΚΔΟΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΔΟΔΕΙΧΤΗΣ

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ – ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ    www.egolpion.com

Η πρεσβυτέρα-Ο ρόλος της στην ιερατική οικογένεια και στον εκκλησιαστικό βίο

Του μακαριστου αρχιεπισκόπου κυρού Χριστοδούλου

Ευλογία, θυσία, διακονία, ευθύνη

...Κατ' αρχήν, πρέπει να πω πόσο μεγά­λη ευλογία είναι για την Αγία Όρθόδοξη Εκκλησία μας το γεγονός ότι έχει καθιε­ρώσει, μεταξύ των άλλων, και τον έγγαμο κλήρο, δηλαδή τους ίερεΐς οι όποιοι έχουν οικογένεια, εν αντιθέσει με την άτεγκτη ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ή οποία στο σημείο αυτό ακολουθεί μίαν άλλη οδό. Σέ όλα της τα ζητήματα, άλλα και σ' αυτό, ή Αγία "Ορθόδοξη Εκκλησία μας αποδει­κνύεται πολΰ πιο ανθρώπινη, πολΰ πιο ζεστή, πολύ πιο κοντά στον άνθρωπο και στις ανάγκες του, καί, επαναλαμβάνω ότι θεωρώ πώς αυτά ειναι πολΰ μεγάλη ευλογία, να έχουμε ιερείς εγγάμους, πού αποτελούν την πλει­ονότητα των ιερέων μας, ιερείς οι όποιοι ζουν το μυστήριο της ίερωσύνης ταυτό­χρονα με τη θαλπωρή της οικογενειακής εστίας καί της οικογενειακής αγάπης. Θέλω να πιστεύω ότι, αν δεν ήσαν έτσι τα πράγματα, ή Εκκλησία θα ήταν κάπως απομακρυσμένη από τα προβλήματα του συγχρόνου ανθρώπου, και τούτο γιατί μέσα στην οικογένεια βιώνεται ή πληρότη­τα των ανθρωπίνων αναγκών, αλλά και των ιερών και αγίων λύσεων στις ανάγκες αυτές καί στα προβλήματα των ανθρώπων.

"Οσον άφορα στο έργο μας πρέπει να τονίσει κανείς τέσσερις λέξεις-κλειδιά. Οι λέξεις αυτές είναι: πρώτον ευλογία, δεύτερον θυσία, τρίτον διακονία και τέταρτον ευθύνη.

Πρώτα άπ' όλα να τονίσουμε την ευλογία. Γνωρίζω πολύ καλά ότι όλοι ξέρουμε ότι το να είναι κανένας ιερέας, αυτό δεν είναι αποτέλεσμα δικής του προσ­πάθειας, αλλά είναι επιλογή και εκλογή του θεού. «Ούχ ύμεϊς με έξελέξασθε», εϊπεν ό Κύριος στους δώδεκα μαθητές Του, «άλλ' εγώ έξελεξάμην υμάς εκ του κόσμου». Καί είναι γνωστό επίσης και το «ούχ έαν τω τις λαμβάνει την τιμήν, άλλα ό καλούμενος υπό τον Θεού, καθάπερ και ό Ααρών». Ή συνειδητοποίηση, επομένως, του γεγονότος και της αληθείας ότι πρό­κειται για μία κλίση-κλήση (με γιώτα και με ήτα), μία κλίση-κλήση, ή οποία απορ­ρέει από την επιλογή του Θεού για μας, συνιστά πραγματικά μια υψηλή τιμή, ή οποία είναι ευλογία. Και αυτό δεν πρέπει ποτέ να το λησμονούν ούτε οι ίερεΐς μας καί οι αρχιερείς μας, ούτε οι οικογένειες των ιερέων μας, πού μετέχουν σ' αυτήν την ευλογία. Καί αυτό είναι πηγή καί έμπνευσης καί δύναμης κα­θημερινής...

Ή δεύτερη λέξη -κλειδί είναι ή θυσία. Ή θυσία είναι σύμφυτη με την ιερατική αποστολή. Και βεβαίως ή πρεσβυτέρα, ως σύζυγος και μητέρα μέσα στο σπίτι, έχει επιπλέον θυσίες να υποστεί, δεδομένου ότι ναι μεν συμμετέχει κατά κάποιον τρό­πον στην αποστολή του ιερέως στον κόσμο και στην κοινωνία, αλλά ωστόσο έχει και τα ιδικά της επιπλέον προβλή­ματα ως σύζυγος και μητέρα.

Κατ' αρχήν, στη σημερινή εποχή δεν είναι τόσο εύκολο να είναι κάποια γυναί­κα σύζυγος ιερέως. Εάν οι ιερείς μας, εις την έποχήν μας και πάντοτε, έφερναν τον όνειδισμό του Χρίστου, το ίδιο ισχύει, τηρουμένων των αναλογιών, και για την σύζυγο του ιερέως και για τα παιδιά του.

Πρέπει να στηρίξουμε τις ιερατικές οικογένειες, για να μπορέσουν αυτόν τον σταυρόν μιας τέτοιας θυσίας να τον φέρουν, πάντοτε βεβαίως με την λογικήν της ευλογίας, με την οποίαν αρχίσαμε προηγουμένως την παράθεσιν αυτών των σκέψεων μας. Τα προβλήματα της ιερα­τικής οικογένειας ίσως να μην είναι ευ­ρέως γνωστά, αλλά ωστόσο υπάρχουν, εί­ναι προβλήματα τα οποία τα κλείνει μέσα της ή κάθε οικογένεια, ή κάθε ιερατική οικογένεια, κι είναι προβλήματα, όμως, τα όποια έχομε όλοι καθήκον και υπο­χρέωση να τα προσεγγίσουμε, για να δώ­σουμε ένα χέρι βοηθείας στην αντιμετώ­πιση των...

Ή τρίτη λέξη είναι ή διακονία. Ή δια­κονία προέρχεται από την αντίληψη που έχουμε και έχουμε διδαχθεί να έχουμε, ότι είμαστε μιμητές Ιησού Χρίστου, ό όποιος «ουκ ήλθε διακονηθήναι αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτόν λύτρον αντί πολλών, λύτρον υπέρ τον κόσμου». Ή διακονία, ή έννοια της δια­κονίας είναι σύμφυτη με την έννοια της ίερωσύνης και προϋποθέτει, βεβαίως, μεγάλα αποθέματα αγάπης μέσα στην ψυχήν του ιερέως, αλλά και εις την ψυχήν της πρεσβυτέρας, της συζύγου του. Και αυτή ή διακονία είναι πού επεκτεί­νεται και αγκαλιάζει όλον τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική οντότητα...

Και τέλος ή λέξη  ευθύνη, ή τέταρτη λέξη, είναι και αύτη ή οποία προσιδιάζει στους ανθρώπους της Εκκλησίας και στους Ιερείς και στις πρεσβυτέρες. Το να ζει κανείς με ευθύνη, με υπευθυνότητα, με συνείδηση μιας υψηλής αποστολής, την οποίαν έχει να επιτελέσει μέσα στον κόσμο, και αυτό επίσης είναι μοναδικό. Είναι κάτι το όποιον το βιώνουμε περισσότερον και όλιγώτερον μπορούμε να το περιγράψουμε. Τι σημαίνει να ζεϊ κανένας με ευθύνη; Σημαίνει ακριβώς να ζει καθέ­νας με την αίσθηση και της προσφοράς μέσα στο κοινωνικό σύνολο, άλλα και της ανταμοιβής για αυτό το όποιον προσ­φέρει στο κοινωνικό σύνολο.

Απόσπασμα    ομιλίας του μακαριστού αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Χριστοδούλου

 από την Σύναξη Πρεσβυ­τερών της Ιεράς Αρχιε­πισκοπής Αθηνών.

Αγία Μαρκέλλα η Χιοπολίτιδα

Ἀνάμεσα στους πολυαρίθμους Ἁγίους, ποὺ κοσμούν τὸ τοπικό αγιολόγιο καὶ τὴν μακρόχρονη ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία του μυροβόλου νησιού της Χίου εἶναι καὶ η Ἁγία παρθενομάρτυς Μαρκέλλα, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ εὐλαβικὸ καύχημα τῶν ἁπανταχοῦ τῆς Γῆς Χίων καὶ τὸν πολύτιμο πνευματικὸ θησαυρὸ γιὰ χιλιάδες προσκυνητές, ποὺ συρρέουν στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου της, γιὰ νὰ ἀποδώσουν τὸν ὀφειλόμενο σεβασμὸ στὸ μεγαλεῖο καὶ τὸν ἡρωισμό της, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ζητήσουν τὴν θαυματουργική της χάρη γιὰ τὴν ἐπίλυση σωματικῶν καὶ ψυχικῶν ἀσθενειῶν.
.    Ἡ Ἁγία Μαρκέλλα γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε στὴν Βολισσό, στὸ ἱστορικὸ αὐτὸ κεφαλοχώρι τῆς βορειοδυτικῆς Χίου. Γιὰ τὸν χρόνο τῆς γέννησης, τῆς ζωῆς καὶ τοῦ μαρτυρίου τῆς Ἁγίας ὑπάρχει σύγχυση καὶ ἀσάφεια μεταξὺ τῶν βιογράφων. Σύμφωνα μὲ τὸν βιογράφο της, Ὅσιο Νικηφόρο τὸν Χίο, ἡ Ἁγία Μαρκέλλα ἔζησε καὶ ἤκμασε περὶ τὸ 1500. [ΣΗΜ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Κατ᾽ ἄλλους ἱστορικοὺς τὸ μαρτύριό της τοποθετεῖται στὴν περίοδο τῶν διωγμῶν Γ´ ἕως Δ´ αἰ.] Ὁ πατέρας της ἦταν εἰδωλολάτρης καὶ ἡ χριστιανὴ μητέρα της ἀπεβίωσε σὲ νεαρὰ ἡλικία. Ἡ Μαρκέλλα διακρίθηκε ἀπὸ νωρὶς γιὰ τὴν βαθιά της πίστη καὶ ἀγάπη στὸν Χριστό, τὴν καλοσύνη καὶ ἁγνότητά της, τὴν σεμνότητα καὶ τὴν εὐγένεια τῆς ψυχῆς της. Προικισμένη μὲ θεϊκὴ σοφία καὶ ἀμέτρητα ψυχικὰ χαρίσματα ἐπικοινωνοῦσε ἀδιάκοπα μὲ τὸν Θεό. Αὐτὸν τὸν “ ἐπίγειο ἄγγελο” φθόνησε ὁ ἑωσφόρος καὶ θέλησε νὰ τὴν πολεμήσει μὲ κάθε μέσο.
.    Ἔτσι ὁ εἰδωλολάτρης καὶ σκληρόκαρδος πατέρας της ἄρχισε νὰ ἐπιθυμεῖ ἐρωτικὰ τὴν ἴδια του τὴν κόρη καὶ νὰ νιώθει πρὸς αὐτὴ μία ἀστείρευτη σαρκικὴ ἐπιθυμία. Ὅταν ἡ Μαρκέλλα διαπίστωσε τὸν ἀναίσχυντο χαρακτήρα τοῦ σαρκολάτρη πατέρα της, ἐγκατέλειψε τὸ πατρικὸ σπίτι καὶ ἀναζήτησε καταφύγιο στὰ βουνὰ τῆς περιοχῆς. Τότε ὁ πατέρας της κινούμενος ἀπὸ τὶς κτηνώδεις ὀρέξεις του καὶ μὲ ἀπερίγραπτη μανία ἄρχισε νὰ ψάχνει νὰ βρεῖ τὴ νεαρὴ καὶ ὄμορφη Μαρκέλλα. Τότε ἡ δύστυχη καὶ ἔντρομη κόρη προσπάθησε νὰ προστατευθεῖ καὶ νὰ σώσει τὴν τιμιότητά της. Μία μεγάλη βάτος ἀπετέλεσε τὸ ἀσφαλὲς καταφύγιο τῆς Ἁγίας. Ἕνας βοσκὸς ὅμως ἀντελήφθη τὴν Μαρκέλλα καὶ ὑπέδειξε τὴν βάτο στὸν μανιακὸ πατέρα της. Τότε ὁ πατέρας ἔβαλε φωτιὰ στὴν βάτο, γιὰ νὰ τὴν ἀναγκάσει νὰ βγεῖ ἔξω ἀπὸ αὐτή. Ἡ Μαρκέλλα κατάφερε καὶ βρῆκε διέξοδο καὶ ἔτσι γλίτωσε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ σαρκολάτρη πατέρα της. Ἐν συνεχείᾳ ἄρχισε νὰ τρέχει πάνω στὶς πέτρες καὶ τὰ βράχια, ἀλλὰ ὁ πατέρας της βλέποντας τὴν δυσκολία νὰ τὴν φτάσει, ἀποφάσισε νὰ τὴν σημαδέψει μὲ τὸ τόξο του καὶ ἔτσι ἐκτόξευσε πρὸς αὐτὴ ἕνα βέλος. Ἡ Ἁγία πληγώθηκε καὶ τὸ ἁγνό της αἷμα πότισε τὰ βράχια. Παρόλα αὐτὰ δὲν ἔχασε τὴν ψυχική της δύναμη καὶ συνέχισε νὰ τρέχει. Οἱ σωματικές της δυνάμεις ἄρχισαν ὅμως νὰ τὴν ἐγκαταλείπουν καὶ κάποια στιγμὴ ἔπεσε κάτω ταλαιπωρημένη καὶ πληγωμένη. Ἡ βαθιὰ καὶ ἀκλόνητη πίστη της τὴν βοήθησε νὰ βρεῖ τὴν σωτήρια λύση. Μὲ τὰ μάτια στραμμένα στὸν Οὐράνιο Νυμφίο προσευχήθηκε καὶ Τοῦ ζήτησε νὰ σχίσει τὸν βράχο καὶ νὰ τὴν κρύψει μέσα. Ἡ παράκληση τῆς Ἁγίας ἔγινε πραγματικότητα καὶ ἔτσι ὁ βράχος σχίστηκε καὶ δέχτηκε τὸ σῶμα τῆς ἐνάρετης Μαρκέλλας μέχρι τὸ στῆθος. Ὁ σαρκολάτρης πατέρας φτάνοντας στὸν τόπο καὶ βλέποντας τὸ παράδοξο αὐτὸ θαῦμα, ὀργίστηκε ἀκόμη περισσότερο καὶ ἔκοψε μὲ ἕνα μαχαίρι τοὺς μαστούς της καὶ τοὺς πέταξε στὸ βουνό. Ἐν συνεχείᾳ ἀποκεφάλισε τὴν κόρη του καὶ πέταξε τὴν κεφαλή της στὴν θάλασσα. Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση μία ἀσυνήθιστη λάμψη ἄρχισε νὰ ἐκπέμπεται ἀπὸ τὴν κεφαλὴ τῆς Ἁγίας, ποὺ στέφθηκε μὲ τὸν οὐράνιο καὶ ἄφθαρτο στέφανο τῆς ἄθλησης καὶ τῆς θεϊκῆς δόξας.
.     Ὁ σχισμένος βράχος, ποὺ δέχτηκε τὸ μαρτυρικὸ σῶμα τῆς Ἁγίας, ἀποτελεῖ μέχρι σήμερα γιὰ τοὺς προσκυνητὲς σημεῖο εὐλαβικῆς ἀναφορᾶς καὶ πηγὴ ἰαμάτων, ἀφοῦ ὅσοι προσεύχονται μὲ πίστη, παρατηροῦν τὸν ἐρυθρὸ χρωματισμὸ τῶν βράχων καὶ τὸ νερὸ νὰ ἀτμίζει. Ἀναρίθμητα εἶναι τὰ θαύματα ποὺ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ἔχει ἐπιτελέσει ἡ Ἁγία Μαρκέλλα ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ μαρτυρίου της ἕως τὶς ἡμέρες μας, ἐνῶ μάρτυρες θαυμαστῶν σημείων ἔγιναν λαμπρὲς πνευματικὲς φυσιογνωμίες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως Ἅγιος Μακάριος ὁ Νοταρᾶς Ἐπίσκοπος Κορίνθου, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως καὶ ὁ βιογράφος καὶ συντάκτης τῆς Ἀκολουθίας τῆς Ἁγίας, Ὅσιος Νικηφόρος ὁ Χίος, οἱ ὁποῖοι συχνὰ προσέρχονταν στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου τῆς Ἁγίας, γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Ἡ μνήμη τῆς Ἁγίας παρθενομάρτυρος Μαρκέλλας ἑορτάζεται κάθε χρόνο στὶς 22 Ἰουλίου καὶ λαμπρὰ πανήγυρις λαμβάνει χώρα στὸν φερώνυμο ἱερὸ ναὸ τῆς Ἁγίας, ποὺ βρίσκεται ἐπὶ τῆς ἀμμώδους παραλίας στὸν ὁμώνυμο ὅρμο τῆς Βολισσοῦ καὶ ἀποτελεῖ παγχιακό, ἀλλὰ καὶ πανελλήνιο προσκύνημα.
.    Ἡ φιλοπατρία τῶν ἁπανταχοῦ τῆς Γῆς εὐρισκομένων Χίων, ἀλλὰ καὶ τὰ ἀναρίθμητα θαύματα τῆς Ἁγίας ὁδήγησαν στὴν ἀνέγερση ἱερῶν ναῶν ἐπ’ ὀνόματι τῆς πολυάθλου καὶ ἐνδόξου παρθενομάρτυρος τῆς Χίου. Ἔτσι ἡ συνοικία τοῦ Βοτανικοῦ στὴν Ἀθήνα κοσμεῖται μὲ ἐνοριακὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Μαρκέλλας, ἐνῶ τὰ τελευταῖα χρόνια ἀνηγέρθη περικαλλὲς παρεκκλήσιο στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ στὴν περιοχὴ τῆς Κάτω Κηφισιᾶς. Γραφικὰ παρεκκλήσια ἐπ’ ὀνόματί της ἔχουν καταγραφεῖ στὶς Σπέτσες, τὴν Ἄνδρο, τὴν Μῆλο, τὴν Σαντορίνη καὶ τὴν Σάμο.

Ἀριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος 
Ἐκπαιδευτικὸς/ΠΗΓΗ

Στυλιανή-Η εγγονή του παπά

Μ' έστειλαν μια φορά, πριν από αρκετά χρόνια, να κάμω κήρυγμα στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, στο χωριόΑργάκα. Με έπεμψαναπό τη Μητρόπολη επίτηδες για να μιλήσω για μια αίρεση που έκανε την εμφάνισή της τελευταία και σε αυτό το χωριό. Βέβαια, όταν επήγα δεν εσυνάντησααιρετικούς- εξάλλου, πώς να τους αναγνωρίσω; Ήταν το εκκλησίασμα δεκαπέντε με είκοσι πλάσματα δεν μου έβγαινε να μιλήσω για αιρέσεις και αρνητικά πράγματα πρώτη φοράπου τους εσυνάντησα.Δεν ενθυμούμαι τι τους είπα, πάντως την λέξη αίρεση δεν την έβαλα στο στόμα μου. Και ήσαν όλοι τόσο συμπαθείς από τον παπά ως τονκαντηλανάφτη.
Με αυτό τον τελευταίο εγίναμε φίλοι και ψιλοκουβεντιάζαμε μέσα στο ιερό. Ελέγετο Νικόλας Παύλου και ήταν ένας ευσυμπάθητος γέρος μεγαλόσωμος μα άκακος και αθώος στη ματιά, μαλακός στο δειν, θωριά βοδιού. Μου έλεγε κάθε τόσο: «Τώρα είσαι θεολόγος να πούμε; Και θα μας κηρύξης; Ωραία!»
Όταν επιτέλους εκήρυξα κι είπα ότι μου ήρθε στο νου, επέστρεψα αμέσως στο ιερό και εκάθησα κοντά του πάλι. «Πώς σου φάνηκε;» Του κάνω. «Ποιο;» «Το κήρυγμα» «καλό, καλό... βέβαια δεν κατάλαβα εγώ τίποτε. Έλα να πιούμε καφέ μετά, στο σπίτι μου».
Στο σπιτάκι του Νικάλα εγίνετο χαμός. Δεν ήμουν ο μόνοςπροσκεκλημένος. Κόσμος έμπαινε, κόσμος έβγαινε στο μικρό σπίτι και στη μικρή ξέφραγη αυλή. Γείτονες και γειτόνισσες, ξένοι και δικοί, παιδιά και εγγόνια. Και η γερόντισσα Στυλιανή, η γυναίκα του Νικόλαπηγαινοερχότανε κάνοντας καφέδες. Επρόσεξα πως αυτή καθόλου δενεβιάζετο, απεναντίας είχε ειρήνη στην όψη της και ένα ελαφρύμειδίασμα και ρυθμό στο βάδισμα και στους τρόπους.
Αργότερα κατάλαβα ότι αυτό το πανηγύρι εγίνετο κάθε μέρα. Ο κάθε περαστικός εκάθετο στην αυλή να πιει έναν καφέ, να αγναντέψει την θάλασσα, να πιει και να φύγει. Αυτή η χωρίς κάγκελο αυλή ήταν σαν δημόσια και αυτοί οι άνθρωποι δεν ήσαν ποτέ βαρετοί, ούτε σκοτεινοί. Τους αγάπησα και εγώ και τους επισκεπτόμουν κάθε τόσο.
Σε κάποια επίσκεψή μου διεπίστωσα πως έλειπε ο Νικόλας. Ερώτησα τη Στυλιανή που είναι, και αυτή μου είπε: «Έφυγε» και μου έγνεψε προς τον ουρανό. Επέμενα να μάθω πως έγινε, με ποιο τρόπο και τα συνηθισμένα που ερωτούμε. Αυτή είπε μόνο τούτο: «Αποφάσισε να βαρκάρει κι εβάρκαρε».
Μια χρονιά ανέλαβα να ιστορήσω τοιχογραφίες στο ναό των Αποστόλων με το μαθητή μου, τον Σωκράτη. Εκείνο το καλοκαίριεβλέπαμε καθημερινά τη γερόντισσα. Κάθε μέρα ήρχετο στην εκκλησία να μας δει και να μας φέρει κάτι να πιούμε, το μεσημέρι συνήθως τρώγαμε στο σπίτι της και το απόγευμα πάλι επηγαίναμε για καφέ και γλυκό του κουταλιού.

Μια μέρα ήταν στην αυλή υπό την κληματαριά με τις δυο αδελφές της, την Χρυστάλλα και την Αικατερίνη. Και οι τρεις ήσαν όμοιες, ξερακιανές,μαυροφορεμένες καιξυπόλητες. Αυτές είναι οι μόνες εν ζωή κόρες τουΠετρή, εγγονές τουπαπα-Χαράλαμπου, τουεξακουστού γερόπαπατης Αργάκας που άφησε ιστορίες και ανέκδοτα να έχει να λέγει ο κόσμος.
Η Στυλιανή έχει μια φωτογραφία του, αυτόςαπέθανε το 1951 εκατόν δέκα ετών. Συχνά τον φέρνουν στην κουβέντα τους οι γερόντισσες, ιδίως η Χρυσταλλού που είναι εξαιρέτωςομιλητική και αεικίνητη.
Όσο κρατούσε η επίσκεψή μας ομιλούσε, νουθετούσε, φιλοσοφούσε καιερητόρευε. Σε κάποια στιγμή εξαφανίστηκε για να επιστρέψει σύντομα προσφέροντάς μας από ένα μεγάλο πιάτο, γεμάτο κατακόκκινο καρπούζι. Ενώ ετρώγαμε αυτή ομιλούσε άνευ τελαίας και χωρίς τη δική μας συμμετοχή. Εμείς απολαμβάναμε την ομιλία και τον τρόπο της, την τοπική διάλεκτο και προφορά, τα δίστιχα που με αυτά διήνθιζε τον λόγο της κάθε τόσο. Ομιλούσε για τον παππού, τον παπά και τις προφητείες του που επαληθεύθησαν, για τον παλαιό κόσμο, και την άνευ άγχους ζωή, για τους Τούρκους της Μακούντας και την ευλάβεια των προς την Αγία Βαρβάρα, το μοναστήρι όπου ελειτουργούσε ο παππούς.
Η Αικατερίνη, η δεύτερη αδελφή σιωπούσε, που και που προσέθετε κάτι γελώντας. Αυτή δεν φιλοσοφεί, δεν εμβαθύνει, δεν στοχάζεται. Βλέπει και μειδιά. Διότι πολλά της έτυχαν, παιδιά και εγγόνια και είναι ως τα γεράματα της εμμέριμνος. Για αυτό τα παίρνει όλα ελαφριά και από πάνω για να συνεχίζει να ζει.
Η δε Στυλιανή είναι απ' όλες πιο σώφρων, ολιγομίλητη, σύννους, συνετή πλην μειδιώσα με συμπάθεια, πλήρης ηρεμίας και πραότητος. Τα μάτια της είναι έξυπνα μα και αθώα, είναι παιδαριογερόντισσα.
Μια φορά ο Νεόφυτος, ο νεώτερος εγγονός της γιαγιάς είχε κάποια νευρικότητα και μιλούσε απότομα και άσχημα προς τη γιαγιά του. Αυτή τότε γύρισε με σοβαρότητα και ήρεμα του είπε: «Πρόσεξε! Μη μουαντιμιλάς έτσι, γιατί όπου να΄ναι εγώ θα πεθάνω και τότε εσύ θα λυπάσαι για αυτά που κάνεις!» Δεν τον παρατήρησε για λόγου της, εκείνον εσκέπτετο για εκείνον ενοιαζόταν. Γενικά η σχέση της με τα εγγόνια της ήταν σπάνιο φαινόμενο. Συνέτρωγαν κι εσυμπεριφέροντομαζί της ωσάν να μην υπήρχε διαφορά στην ηλικία. Στη συμπεριφορά της γιαγιάς δεν υπήρχε το παράπονο, οι παρατηρήσεις, η γκρίνια. Δεν παρενέβαινε να διορθώσει. Όταν δεν συμφωνούσε, εδήλωνε απλώς τη διαφωνία της, έτσι για να γραφτεί ήρεμα κάτω στα πρακτικά. Στα πρακτικά των συνεδριάσεων των καρδιών των παιδιών.
Μια φορά την ευρήκα να κεντάει μοναχή της και της λέγω: «Κι εσύ τώρα τι θέλεις τα κεντήματα σε αυτή την ηλικία και βασανίζεις τα μάτια σου... ». Αυτή σήκωσε τα μάτια και μειδιώντας είπε: «Όταν κάνεις κάτι, ξεχνάς κάτι!» Πραγματικά ποτέ δεν εκάθετο άπραχτη, αργά μεν, αλλά πάντοτε έκανε κάτι. Και όταν περπατούσε στο δρόμο με το ταψί στο ώμο για να πάρει το φαγητό στο φούρνο της αδελφής της, περπατούσε τόσο ρυθμικά, τόσο ιερά σαν να χόρευε. Λες κι η υπηρεσία της η ακατάπαυστη γινότανε μετά ρυθμού και χορού, ωσάν το δράμα, σαν την τραγωδία των Ελλήνων, όπως την ιεροτελεστία των Χριστιανών.
Όταν εζωγραφίζαμε μέσα στην εκκλησία ο Σωκράτης εσυνήθιζε συχνά να κάνει διαλείμματα μόνος του, καπνίζοντας ένα τσιγάρο έξω. Τότε θυμάμαι ζωγραφίζαμε τις αγίες Βαρβάρα, Μαρίνα, Παρασκευή καιΙουστίνη και ήταν ενθουσιασμένος με την ιστόριση των γυναικείων αγίων μορφών. Μια φορά λοιπόν που έκενε το διάλειμμά του, επρόσεξετη Στυλιανή που περπατούσε ως συνήθως αργά στο δρόμο και ξυπόλητηφέροντας το ταψί στον ώμο. Αυτή δεν τον επρόσεξε διότι επρόσεχε μη χυθεί το λάδι, μόνο εβάδιζε ως συνήθως ως να ελιτάνευε τα άγια. Όταν ήρθε μέσα στο ναό, Σωκράτης μου λέγει: «Αυτή την γυναίκα πρέπει να την αγαπούσε πολύ ο άνδρας της. Αυτή η γυναίκα έχει την ομορφιά των αγίων που ζωγραφίζουμε. Είναι μια ζωντανή εικόνα!»
Την άκουσα μια φορά που έλεγε: «Όταν πεθάνω, εύχομαι εις τον Θεό να ξαπλώσω πάνω στη μονή μου και να πάω να βρω το Νικόλα χωρίς να απασχολήσω κανένα». Και σύνηψε την ιστορία της αδελφής της τηςΛωξάνδρας.
«Ήταν βουβή εκ γενητής. Από μωρό ήταν πίσω που τες αίγες των άλλων. Όλη την ημέρα, κάθε μέρα ως μια εβδομάδα πριν το θάνατό της. Τότε έδωσε ότι δικό της είχε και εξάπλωσε στη μονή της. Σε κάποια στιγμή αισθάνθηκε αδυναμία και έκαμε εμετό. Οι ευεργετηθέντεςσυγγενείς που ήσαν εκεί αισθάνθηκαν αηδία και έφυγαν. Αυτήεσταύρωσε τα χέρια και τα πόδια κι έμεινε έτσι για μια εβδομάδα άσιτη και ασύντυχη. Κι έφυγε έτσι. Ο Θεός αναπαύσοι την».
Μια φορά που εμπαίναμε στην αυλή της Στυλιανής την ακούσαμε να μονολογεί μεγαλόφωνα: «Όποιος πελλός χάσει το πας του έρκεταιδαμέσα». Προς στιγμή νομίσαμε πως το είπε για μας, αμέσως καταλάβαμε πως το είπε για κάποιους που είχαν φύγει, και αργότερα σκεφτήκαμε πως για όλους μας εταίριαζε. Το πελλός έρχεται από το απολωλός. Και η Στυλιανή φαίνεται πως έχει βιώσει βαθιά το τι εστί απολωλός άνθρωπος και ότι πας άνθρωπος απολωλός. Για αυτό η αυλή της μα και η καρδιά της είναι ξέφραγη εν επιγνώσει και με το λογισμό της εύχεται εν ειρήνη να πάει να συναντήσει τον Νικόλα.
Του Χαράλαμπου Επαμεινώνδα
noctoc-noctoc.blogspot.com

Σαν γη κατάξερη Σε διψάει η ψυχή μου

Κύριε Ιησού Χριστέ, ικετεύω την αγαθότητα σου" θεράπευσε τα τραύματα της ψυχής μου και φώτισε τα μάτια της καρδιάς μου, για να κατανοήσω το σχέδιο σου για σωτηρία, το όποιο πραγματοποιήθηκε σ' έμενα. Καί επειδή έμωράνθηκε ή διάνοια μου, ας την άρτύσει το αλάτι της χάριτος σου. Τί άλλο να σου πω, προγνώστα Θεέ, πού ερευνάς τίς καρδιές και τίς σκέψεις; Εσύ μόνος γνωρίζεις, πώς σαν κατάξερη γη σέ διψά ή ψυχή μου και σε ποθεί ή καρδιά μου. Γιατί εκείνον πού σε αγαπά διαρκώς τον χορταίνει ή χάρη σου κι όπως πάντοτε με ακούς, καί τώρα μην περιφρονήσεις τη δέηση μου, γιατί ή διάνοια μου είναι σαν ένας αιχμάλωτος, πού ζητά μόνο εσένα, τον αληθινό Σωτήρα. Στείλε γι' αυτό τη χάρη σου να έλθει καί να χορτάσει την πείνα μου καί να ξεδιψάσει τη δίψα μου. Γιατί ποθώ καί διψώ εσένα, το φως της αλήθειας, το χορηγό της σωτηρίας. Χορήγησε μου αυτά πού σου ζητώ καί στάξε μέσα στην καρδιά μου μια σταγόνα της αγάπης σου, για να ανάψει σαν φλόγα μέσα στην καρδιά μου καί να κατακαύσει τα αγκάθια καί τα τριβόλια της, τους πονηρούς δηλαδή λογισμούς. Χορήγησε τα λοιπόν πλουσιοπάροχα κι όπως ταιριάζει, ως Θεάνθρωπος, καί πολλαπλασίασε τα, ως Υιός αγαθός του αγαθού Πατρός.
ΟΣΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ
Απόσπασμα εκ του «Λόγου Ασκητικού»

Να μάθετε τα παιδιά σας να ζητούν τη βοήθεια του Θεού

Το φάρμακο και το μεγάλο μυστικό 
Για την πρόοδο των παιδιών είναι η ταπείνωση. 
Η εμπιστοσύνη στον Θεό δίδει απόλυτη ασφάλεια. 
Ο Θεός είναι το παν. 
Δεν μπορεί κανείς να πει ότι εγώ είμαι το παν. 
Αυτό ενισχύει τον εγωισμό. 
Ο Θεός θέλει να οδηγούμε τα παιδιά στην ταπείνωση. 
Τίποτα δεν θα κάνουμε κι εμείς 
Και τα παιδιά χωρίς την ταπείνωση. 
Θέλει προσοχή, όταν ενθαρρύνετε τα παιδιά. 
Στο παιδί δεν πρέπει να λέτε: 
Εσύ θα τα καταφέρεις, εσύ είσαι σπουδαίος
Είσαι νέος, είσαι ανδρείος είσαι τέλειος!... 
Δεν το ωφελείτε έτσι το παιδί. 
Μπορείτε, όμως, να του πείτε να κάνει προσευχή. 
Να  του πείτε: 
Παιδί μου, τα χαρίσματα που έχεις, ο Θεός σου τα έδωσε. 
Προσευχήσου να σου δώσει ο Θεός δυνάμεις
Για να τα καλλιεργήσεις και να πετύχεις. 
Να σου δώσει ο Θεός την Χάρη Του. 
Τούτο δω είναι το τέλειο. 
Σ' όλα τα θέματα να μάθουν τα παιδιά να ζητάνε τη βοήθεια του Θεού.
Στα παιδιά ο έπαινος κάνει κακό.
Τι λέει ο λόγος του Θεού; 
Λαός μου, οι μακαρίζοντες υμάς πλανώσιν υμάς 
Και την τρίβον των ποδών υμών ταράσσουσιν. 
Όποιος μας επαινεί, μας πλανάει 
Και μας χαλάει τους δρόμους της ζωής μας. 
Πόσο σοφά είναι τα λόγια του Θεού! 
Ο έπαινος δεν προετοιμάζει τα παιδιά 
Για καμιά δυσκολία στη ζωή και βγαίνουν απροσάρμοστα 
Και τα χάνουν και τελικά αποτυγχάνουν. 
Τώρα ο κόσμος χάλασε. 
Στο μικρό παιδάκι λένε όλο επαινετικά λόγια. 
Μην το μαλώσουμε, μην του εναντιωθούμε, μην το πιέσουμε το παιδί. 
Μαθαίνει, όμως έτσι και δεν μπορεί ν' αντιδράσει σωστά 
Και στην πιο μικρή δυσκολία. 
Μόλις κάποιος του εναντιωθεί, τσακίζεται, δεν έχει σθένος.
Οι γονείς ευθύνονται πρώτοι για την αποτυχία των παιδιών στη ζωή 
Και οι δάσκαλοι και καθηγητές μετά. 
Τα επαινούν διαρκώς. 
Τους λένε εγωιστικά λόγια. 
Δεν τα φέρνουν στο Πνεύμα του Θεού, τ' αποξενώνουν απ' την Εκκλησία. 
Όταν μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά και πάνε στο σχολείο 
Μ' αυτό τον εγωισμό, φεύγουν απ' τη θρησκεία και την περιφρονούν
Χάνουν το σεβασμό προς τον Θεό, προς τους γονείς, προς όλους. 
Γίνονται ατίθασα και σκληρά και άπονα
Χωρίς να σέβονται ούτε τη θρησκεία ούτε τον Θεό. 
Βγάλαμε στη ζωή εγωιστές και όχι Χριστιανούς.

Γέροντας Πορφύριος
Αντέγραψα από...