Μου έχει "κολλήσει" πως απλώνεις το ρούχο Σου πάνω από τον κόσμο.
Μου έχει "κολλήσει" πως οι πόνοι που μας ξυπνούν τις νύχτες, μετά κρεμιούνται κοσμήματα στο μαφόρι Σου,
πως κλαις με τα δάκρυά μας,
πως τα στενάγματά μας είναι οι δρόμοι που περπατάς (όταν φεύγεις από μας για να πας στο Γυιό Σου) και πως όταν οι οι άγγελοι σου βγάζουν τα υποδήματα πέφτουν τα "αχ" του κόσμου και γεμίζει η Παράδεισος το αιτημένο έλεος, που ξημερώνει τις "καλημέρες" της γης.
Αν δεν είναι έτσι, δεν είσαι Εσύ που ζητούσα.
Επειδή, όμως είναι έτσι, είσαι Εσύ η Μάνα μας, η Κυρά, η δικιά μας Μαρία, η αιτία της ελπίδας μας που δίνει φως στα κεριά των απογευματινών Παρακλήσεων, η Παναγία της μεγάλης Αγάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου