Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

ΕΥΛΑΒΕΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ


Μου διηγείτο ό αιδεσιμολογιώτατος πρεσβύτερος πατήρ Παναγιώτης Κοντόπουλος για κάποιες ευλαβείς γυναίκες, οι όποιες δεν προσεβλήθησαν από τα μικρόβια του τύφου = εγωισμού της ορθολογιστικής Δύσεως.
Υπήρχε μία γριούλα κατάκοιτος. Δεν ήδύνατο να εκκλησιάζεται την Κυριακή. Όταν όμως άκουε τον γλυκύτατο ήχο της καμπάνας ανασηκωνόταν και καθόταν στο κρεβατάκι της. «Δεν είναι καλόν ή εκκλησία να διαβάζει —έλεγε— και εγώ να είμαι ξαπλωμένη».

Ή κυρία Αικατερίνα, άλλη ηλικιωμένη γυναίκα, είχε τούς εξής λογισμούς: Άραγε τελείται κανονικά ή Θεία Λειτουργία όταν δύο ιερείς μεταξύ τους είναι ψυχραμένοι και ολίγον πριν αντάλλαξαν ψυχρούς λόγους; Τότε, την ώρα καθ' ην ό ιερεύς εκφωνούσε το «Ευλογημένη ή Βασιλεία του Πατρός...», είδε ένα φωτεινό σύννεφο να σκεπάζει την Αγία Τράπεζα και τούς ιερείς... Βεβαιώθηκε έτσι για την εγκυρότητα και κανονικότητα των μυστηρίων, παρά την οποιαδήποτε πνευματική κατάσταση των λειτουργών ιερέων.

Ή γριούλα Χαρίκλεια ήτο εντελώς αγράμματη, αλλά πιστή και ευλαβής. Σέ μίαν εγχείρηση κατά την νάρκωση της φώναζε δυνατά τα ονόματα διαφόρων ιερέων Πνευματικών: «Πάτερ Λεόντιε, πάτερ Βασίλειε, πάτερ
Ιωάννη, ό Θεός να σάς έχει καλά να σώζετε ψυχές». Ενθυμείτο όταν ήταν μικρή κοπελίτσα τον πατέρα Λεόντιον στον άγιο Χαράλαμπο Θεσσαλονίκης και έλεγε πώς όταν λειτουργούσε μιλούσε μέσα στον Ιερόν Βήμα με τούς αγίους. Για τον ίδιο ιερέα αναφέρει και ό Σεβασμιότατος άγιος Νικοπόλεως Μελέτιος σ' ένα τεύχος αναφερόμενο στον π. Αγαθάγγελο Μιχαηλίδη με πόση μέθεξη ψυχής διάβαζε τις ευχές της Θείας Λειτουργίας. Ενθυμείτο και τον λαϊκόν ιεροκήρυκα, πρώην στρατιωτικό, ονόματι Νικόλαο Ρέγκο, πνευματικόν τέκνον της συνοδείας των Δανιηλαίων από τα Κατουνάκια του Αγίου Όρους. Αυτή ή κατανυκτική ψυχή, ό Ν. Ρέγκος, οσάκις έψαλλε το «Άξιον εστίν...» στην Θεία Λειτουργία δάκρυζε. Κάποιοι μιλούσαν με πολύν σεβασμό για το πρόσωπον του και για θαυματουργικές επεμβάσεις της πυριπνόου προσευχής του.


Μία άλλη ευλαβής γυναίκα, φιλόξενη απειλεί τον άγιο Σπυρίδωνα ότι εάν δεν της στείλει κάποιον άνθρωπο στην οικία της να τον φιλοξενήσει, θα ανοίξει την τηλεόραση!

Μία άλλη Σμυρναία φιλόξενη ψυχή έπρεπε κάθε Σάββατο να μαγειρεύσει ένα περιποιημένο φαγητό σέ μεγάλη ποσότητα και να έπισκεφθή τούς φυλακισμένους των φυλακών της Σμύρνης. Αυτή ή γυναίκα, παρ' ότι είχε πέντε κορίτσια, μεγάλωνε την ορφανή από μητέρα κόρη του αδελφού της. Δεν ξεχώρισε το ορφανό σέ τίποτα. Το προίκισε και το υπάνδρευσε, όπως ακριβώς και τις κόρες της. Όταν εύρίσκετο στην επιθανάτια κλίνη της σηκώθηκε λίγο πριν εκπνεύσει και έλαβε μία στάση σαν να επρόκειτο να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Όσοι ήσαν γύρω της είπαν ότι κάποιος άγγελος είχε έλθει να την μεταλάβει.


Υπήρχε μία αγράμματη, αλλά πιστή γυναίκα, ή οποία γνώριζε ποιό Ευαγγέλιο έχει το τυπικό της Εκκλησίας μας κατά την επομένη Κυριακή.

ΕΥΛΑΒΗΣ ΚΑΙ ΑΠΛΟΣ ΙΕΡΕΥΣ
Ένας ευλαβέστατος ιερεύς, ό όποιος χαρακτηρίζεται διά την απλότητα του, έλεγε εμπιστευτικώς σέ μία ψυχούλα.
—Όταν αρχίζω την Θεία Λειτουργία και λέγω το «Ευλογημένη ή Βασιλεία του Πατρός...» αισθάνομαι ότι όλα φωτίζονται, όλα λάμπουν και αστράπτουν. Το ίδιο γίνεται όταν λέω το «Πρόσχωμεν τα άγια τοις άγίοις».

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΕΩΣ

Ή Ευγενία Ζάκα του Σταύρου (ή Ζάκαινα) είχε κα-αγωγή Βορειοηπειρωτική από το χωριό Λόγγοι. Έζησε 78 έτη και εκοιμήθη το 1952. Κατωκησε στην Γέφυρα του νομού Θεσσαλονίκης, πλησίον στον Άξιον. Ό εγγονός της είναι ό καλός Σαμαρείτης Σταυρός Νάτσιος, πού μου διηγήθη ταύτα. Ή Ζάκαινα είχε πάντα το σπίτι της ανοικτό για φιλοξενία φαγητού και ύπνου. Ειδικά είχε αδυναμία στους αναπήρους, ορφανούς και πτωχούς. Το 1949 ένα άρρωστο παιδί το έδιωξαν από το σπίτι του. Έπασχε από μεγάλη ασθένεια, (πιθανόν φυματίωση). Αυτή, ως άνθρωπος της θυσίας και της αυταπαρνήσεως, συμμάζεψε το άρρωστο στο σπίτι της. Δεν λογάριασε ότι είχε δώδεκα παιδιά και είκοσι περίπου εγγόνια. Επί πέντε χρόνια περιποιόταν το άρρωστο με ειδική φροντίδα. Με ειδικά φαγητά, παρ' Όλες τις δυσκολίες της εποχής εκείνης. Μέχρις ότου εκοιμήθη μέσα στην μητρική αγκαλιά της. Ή Ζάκαινα υπήρξε γι' αυτό δεύτερη μάνα.
Ποτέ κακή κουβέντα δεν έβγαλε από το στόμα της. Πάντα έλεγε «έχει ό καλός Θεός. Μη στενοχωρήσθε».
Ένα παιδί της τραυματίσθηκε στον πόλεμο και έμεινε μονόχειρ. Ή μάνα Ζάκαινα έλεγε: Το χαλάλησα για την Πατρίδα. Και ό ήρωας γιός της έλεγε στον Στρατηγό του: Στρατηγέ μου προσέφερα το χέρι μου για την Πατρίδα.

Από το βιβλίο-«Απλοί και άπλαστοι και αληθηνοί άνθρωποι»Αρχιμ.Ιωαννίκιος Κοτσώνης  2000

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Πώς να μιλήσουμε για την κρίση στα παιδιά μας;


Είναι αδιαμφισβήτητη η επίδραση της κρίσης, την οποία διερχόμαστε, στην οικογένεια. Η ανατροπή του οικονομικού προγραμματισμού από την μία και η ανασφάλεια για το μέλλον από την άλλη οδηγούν, εκτός από την κοινωνία, και την οικογένεια σε κλίμα μελαγχολίας και κατάθλιψης. Το ερώτημα «τι μέλλει γενέσθαι;» δεν μπορεί παρά να απασχολεί τους περισσότερους από τους ανθρώπους, ιδίως αυτούς που αισθάνονται ότι τα παιδιά τους θα βρεθούν σε δυσκολότερη θέση από τους ιδίους, αλλά και δεν θα είναι ως γονείς σε θέση να ικανοποιήσουν τα όνειρα που πιθανόν να είχαν για εκείνα.
Αυτό το γενικευμένο κλίμα ανασφάλειας , το οποίο προκαλείται και επιτείνεται όχι μόνο από όσα γνωρίζουμε και βιώνουμε εξαιτίας της κρίσης, αλλά και από την αβεβαιότητα των όσων δεν γνωρίζουμε και όσων φανταζόμαστε ότι μπορεί να μας συμβούν, αποτελούν αφορμές ενός ευρύτερου προβληματισμού και ανατοποθέτησης όλων μας απέναντι στο νόημα της ζωής. 

Έως τώρα είχαμε την αίσθηση ότι ο ρους των αγαθών που ο πολιτισμός μας αφειδώλευτα μας προσέφερε, είχε χαράξει ορισμένους καλούς δρόμους  για την ζωή μας και για την ζωή των παιδιών μας. Έννοια-κλειδί για την προ-κρίσεως πορεία μας ήταν αυτή της αυτάρκειας. Ο καθένας είχε το πρόγραμμά του, την άνεσή του, την δυνατότητα να ανταποκριθεί, είτε χάρις στην εργασία του και τον κόπο του είτε χάρις στην ευκολία με την οποία μπορούσε να δανειστεί χρήματα , στις απαιτήσεις της εποχής, να εξασφαλίσει για τα παιδιά του ένα άνετο μέλλον, να έχει την πολυτέλεια των επιλογών τόσο για τον εαυτό του όσο και για εκείνα.

Ακόμη και καταστάσεις κρίσεων , όπως είναι κάποιο πρόβλημα υγείας ή οι συγκρούσεις μέσα στην οικογένεια , μπορούσαν να βρουν τρόπους υπέρβασης και θεραπείας, χάρις στην άνεση που τα χρήματα έφερναν. Μάλιστα οι μεγαλύτεροι συνήθως είχαν καταφέρει να δώσουν στην γενιά μας σπίτια, ευκαιρίες για άνετη ζωή, την δυνατότητα υπέρβασης του κατοχικού συνδρόμου, που δεν έγκειτο μόνο στον φόβο της πείνας , αλλά και στον φόβο για την ελευθερία στην ζωή. Το ίδιο και η δική μας γενιά πορευόταν με την αίσθηση ότι όλα θα πήγαιναν ως είχαν και ότι θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε μία ζωή με άνεση, ταξίδια, αγαθά, διασκέδαση, δυνατότητες ικανοποίησης των επιθυμιών μας, χωρίς ιδιαίτερους υπαρξιακούς προβληματισμούς, καθώς διαθέταμε τον ελεύθερο χρόνο μας στην τηλεόραση, στο Διαδίκτυο  , στην βόλτα, στην απουσία ουσιαστικής επικοινωνίας και στον εγκλωβισμό στον εαυτό μας. Μάλιστα, έχοντας την δυνατότητα των αγαθών, θωρούσαμε ότι μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε στα παιδιά μας υποκατάστατα της δικής μας παρουσίας, μη αφιερώνοντας χρόνο σ’ αυτά και αφήνοντας ως παιδαγωγό την τηλεόραση ή τον υπολογιστή και, ταυτόχρονα προσφέροντάς τους, αντί της αγάπης, αγαθά που τα ξεγελούσαν.
Η κρίση όμως διέλυσε τις ψευδαισθήσεις . Αποκάλυψε τρία χαρακτηριστικά του κόσμου και του πολιτισμού, τα οποία δεν τα είχαμε συνειδητοποιήσει.
Το πρώτο είναι η ρευστότητα των αξιών, των θεσμών, του τρόπου λειτουργίας της ίδιας της κοινωνίας. Έχοντας αφεθεί σε έναν ατομοκεντρισμό, δηλαδή σε μία ζωή στη οποία κυριαρχούσε το «εγώ» μας, δεν είχαμε δει ότι όταν «μέτρο πάντων χρημάτων άνθρωπος» και μάλιστα, όχι ο συνάνθρωπος –πλησίον , αλλά ο εαυτός μας και μόνο, τότε δεν υπάρχουν στηρίγματα, δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο υγιές και το άρρωστο, δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στα χαρίσματα των ανθρώπων. Στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα αυτό εκφράζεται με τους όρους «απαξίωση των θεσμών» και «αναξιοκρατία». Η ρευστότητα φανέρωσε ότι την ώρα της κρίσης δεν υπήρχαν τα στηρίγματα εκείνα, τα οποία θα μπορούσαν να κάνουν τους ανθρώπους να μην αποκαρδιωθούν, να βρούνε εναλλακτικές λύσεις όχι μόνο για την επιβίωσή τους , αλλά, κυρίως για το νόημα της ζωής τους. Όταν δεν υπάρχουν σταθερά σημεία αναφοράς δεν μπορεί να υπάρξει πίστη. Και η πίστη δεν έχει να κάνει μόνο με την θρησκευτικότητα του ανθρώπου. Έχει να κάνει με την αυτοεκτίμησή του, με την δυνατότητά του να πατήσει στα πόδια του, να μην αποκάμει στις δυσκολίες, να μπορεί να εφεύρει, να γεννήσει λύσεις, να παράγει  νέα δεδομένα, τα οποία θα τον διευκόλυναν να αντέξει. Η πίστη έρχεται μέσα από αξίες και τον τρόπο που κανείς έχει μεγαλώσει . Πρωτίστως όμως έρχεται όταν κάποιος έχει νόημα, φιλοσοφία ζωής και μπορεί να προσαρμόσει τις όποιες αλλαγές των καταστάσεων σ’ αυτό το νόημα, αντλώντας δύναμη, για να μπορέσει τελικά να μην  συντριβεί από την όποια δυσκολία.
Το δεύτερο είναι η βαθύτερη κρίση-έλλειψη παιδείας στη ζωή μας . Επαναπαυτήκαμε στην αίσθηση ότι την παιδεία την βρίσκει ο άνθρωπος στο σχολείο. Ότι παιδεία σημαίνει γνώσεις. Ότι παιδεία είναι τα προσόντα που μπορούν να εξασφαλίσουν στον καθέναν μας θέση στην αγορά εργασίας . Και αυτό θελήσαμε και ακόμη θέλουμε για τα παιδιά μας. Παιδεία όμως είναι κυρίως η δυνατότητα του καθενός μας να μπορεί να αναζητεί την ποιότητα στη ζωή του. Να μπορεί να την εκτιμήσει όταν τη βρει. Να μπορεί να την δημιουργήσει ο ίδιος, έχοντας έμπνευση και μεράκι. Έχοντας, αυτό που ονομάζουμε «έρωτα», όχι μόνο με την σχεσιακή του λογική με το άλλο φύλλο, αλλά κυρίως, μέσα από την δημιουργικότητα και την αγάπη για κάθε τί που μας δίνει γνήσια χαρά , γιατί μας κάνει να προσφέρουμε τον εαυτό μας ή, έστω , κάτι από αυτόν. Και για να έχουμε παιδεία δεν αρκούν οι γνώσεις. Χρειάζεται το κτίσιμο μιας ευαισθησίας απέναντι στην ασχήμια, χρειάζεται η άρνηση του κακού και της αμαρτίας γύρω μας, αλλά και εντός μας, και η ανάπτυξη του εαυτού μας σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Η ποιότητα εξαρτάται από την αγάπη που έχουμε μέσα μας. Εξαρτάται από την αγάπη που μπορούμε να δείξουμε στους γύρω μας . Από το πόσο μπορούμε να μοιραστούμε αυτά που μας δόθηκαν ή αυτά που αποκτήσαμε. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται παιδεία, και θύραθεν και εκκλησιαστική, ασκητική, πνευματική. Η παιδεία δεν αποκτιέται μόνο στο σχολείο. Αποκτιέται χάρις στον κόπο του καθενός, ο οποίος δεν σταματά με την απόκτηση ενός τίτλου σπουδών, οποιαδήποτε βαθμίδας. Αποτελεί συγκερασμό εμπειριών, μόρφωσης, καλλιέργειας, ένταξης της ευαισθησίας στην υπηρεσία και τον τρόπο της αγάπης. Είναι αυτονόητο ότι η παιδεία δεν γνωρίζει ηλικίες, θέσεις, ιδιότητες, αλλά είναι πνευματική και δια βίου….
( συνεχίζεται)

Από το βιβλίο: « H αγάπη είναι απλή μα θέλει κόπο»
Δρόμοι για την σύγχρονη οικογένεια…
Πρωτοπρεσβυτέρου Θεμιστοκλή Μουρτζανού
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ-πηγή

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Μια ερώτηση εξαιρετικά οδυνηρή για το παιδί: «Ποιον αγαπάς πιο πολύ, τη μαμά ή τον μπαμπά;»

Ρωτούν οι φίλοι και οι συγγενείς το παιδάκι.... Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς νιώθει το παιδί, όταν του κάνουν αυτή την ερώτηση; 
  Η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος και συγγραφέας αρκετών βιβλίων μεταξύ των οποίων τα "Οι γονείς κάνουν τη διαφορά" και "Μεγαλώστε ευτυχισμένα παιδιά" κυρία Αλεξάνδρα Καππάτου συμβουλεύει.
   Ένα παιδί τριών, τεσσάρων χρόνων δεν καταλαβαίνει ακόμα την έννοια αυτής της ερώτησης και μετατρέπει το ερώτημα σε "ποιον αγαπάς εσύ;".   Δημιουργείται σύγχυση και ένταση στην προσπάθειά του να καταλάβει τις προσδοκίες εκείνου που το ρωτά. Σε πολλές περιπτώσεις λέει "και τους δύο", οι μεγάλοι όμως επιμένουν με περισσότερες ερωτήσεις που διχάζουν το παιδί. Αν εκείνη τη στιγμή παρευρίσκεται ο ένας μόνο γονιός δεν είναι απαραίτητο να επιλέξει και συνεπώς δεν υπάρχουν προβλήματα. Πιθανόν υποδεικνύει ως αγαπημένο το γονιό που είναι παρών.
  Όταν ο μπαμπάς και η μαμά είναι και οι δύο εκεί το παιδί νιώθει λιγότερο άνετα.  Αντιλαμβάνεται αμέσως το μορφασμό απογοήτευσης στο πρόσωπο του μπαμπά του εάν η απάντηση είναι "τη μαμά" ή το αντίστροφο. Καταλαβαίνει δηλαδή ότι προξένησε δυσαρέσκεια σε ένα πρόσωπο που αγαπά πολύ. Η σχέση του με τους γονείς είναι η πιο σημαντική, ιδιαίτερη και καθοριστική στη ζωή του και είναι εξαιρετικά οδυνηρό για αυτό να βρίσκεται στη μέση προκειμένου να επιλέξει ποιο από τα δύο του μισά αγαπά πιο πολύ. Θα ήταν καλό, λοιπόν, οι μεγάλοι να μην εκφράζουν τέτοιου είδους ερωτήσεις.  

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Αγνή Παρθένε Δέσποινα, Αγγελικές φωνές παιδιών ψάλλουν την Παναγία μας

Ο ύμνος "Αγνή Παρθένα -- Δέσποινα είναι ένας μη-λειτουργικός ύμνος, που συνέθεσε ο Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης τον 19ο αιώνα, κατά τη διάρκεια της θητείας του ως διευθυντής της Θεολογική Σχολής στην Ριζάρειο της Αθήνας.
Η παράδοση θέλει την Παρθένο να εμφανίζεται ενώπιον του Αγίου Νεκταρίου στο μοναστήρι της Αίγινας, και να του ζητάει να καταγράψει σε χαρτί έναν ιδιαίτερο ύμνο, όπου οι αγγελικές χορωδίες ήταν έτοιμες να το ψάλλουν. Αυτός ο Ύμνος ήταν ο "Αγνή Παρθένα -- Δέσποινα".


Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Γέροντα με ταλαιπωρούν κάτι άσχημα όνειρα..


-Όταν βλέπεις άσχημο όνειρο, ποτέ να μην εξετάζεις τι είδες, πώς το είδες, αν είσαι ένοχη, πόσο φταις. Ο πονηρός, επειδή δεν μπόρεσε να σε πειράξει την ημέρα, έρχεται την νύχτα. Επιτρέπει καμιά φορά και ο Θεός να μας πειράξει στον ύπνο, για να δούμε ότι δεν πέθανε ακόμη ο παλιός άνθρωπος.
Άλλες φορές πάλι ο εχθρός πλησιάζει τον άνθρωπο στον ύπνο του και του παρουσιάζει διάφορα όνειρα, για να στενοχωρεθεί, όταν ξυπνήσει.
Για αυτό να μη δίνεις καθόλου σημασία να κανείς τον σταυρό σου, να σταυρώνεις το μαξιλάρι, να βάζεις και τον σταυρό και κάνα-δυο εικόνες επάνω στον μαξιλάρι και να λες την ευχή μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Όσο δίνεις σημασία, άλλο τόσο θα έρχεται ο εχθρός να σε πειράζει.
Αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στους μεγάλους, αλλά και στους μικρούς. Και στα μικρά παιδιά ακόμη, παρόλο που είναι αγγελούδια, ο εχθρός πηγαίνει και τα φοβερίζει, όταν κοιμούνται και τινάζονται με αγωνία, τρέχουν φοβισμένα και με κλάματα στην αγκαλιά της μητέρας.
Άλλοτε πάλι τα πλησιάζουν οι Άγγελοι και γελούν μέσα στον ύπνο τους από χαρά ή ξυπνάνε από την μεγάλη τους χαρά. Επομένως τα όνειρα που φέρνει ο πειρασμός είναι μια εξωτερική επίδραση του εχθρού στον άνθρωπο την ώρα που κοιμάται. 

-Και όταν, Γέροντα, νιώθεις ένα πλάκωμα την ώρα που κοιμάσαι;

-Μερικές φορές αυτό οφείλεται σε μια αγωνιώδη κατάσταση που ζει κανείς μέσα στην ημέρα ή σε διάφορους φόβους, σε διάφορες υποψίες κ.λπ. Φυσικά όλα αυτά μπορεί να τα χρησιμοποιήσει το ταγκαλάκι, να κάνει κάποιον συνδυασμό, για να ζαλίσει τον άνθρωπο. Πολλές φορές είναι τόσο ελαφρός ο ύπνος, που νομίζει κανείς ότι είναι ξυπνητός και ότι προσεύχεται, για να φύγει αυτό το πλάκωμα, από το οποίο του κρατιέται ακόμη και η αναπνοή. 


Καμιά φορά μάλιστα ο διάβολος μπορεί να πάρει την μορφή ενός ανθρώπου ή ενός Αγίου και να παρουσιασθεί στον ύπνο κάποιου. Κάποτε παρουσιάσθηκε σε έναν άρρωστο στον ύπνο του με την μορφή του Αγίου Αρσενίου και του είπε: «Είμαι ο Άγιος Αρσένιος. Ήρθα να σου πω ότι θα πεθάνεις. Τα ακούς; Θα πεθάνεις».
Τρόμαξε ο άνθρωπος. Ποτέ ένας Άγιος δεν μιλάει έτσι σε έναν άρρωστο. Και αν τυχόν είναι να πεθάνει ο άρρωστος και παρουσιασθεί ένας Άγιος να τον πληροφορήσει για τον θάνατο του, θα του το πει μα καλό τρόπο: «Επειδή είδε ο Θεός που ταλαιπωρείσαι, για αυτό θα σε πάρει από αυτόν τον κόσμο. Κοίταξε να ετοιμασθείς». Δεν θα του πει: «Τι ακούς; Θα πεθάνεις»! 

-Και όταν, Γέροντα, φωνάζει κανείς στον ύπνο του; 

-Καλύτερα, ξυπνάει ...Πολλά όνειρα είναι της αγωνίας. Όταν ο άνθρωπος έχει αγωνία ή είναι κουρασμένος, παλεύουν αυτά μέσα του και τα βλέπει σε όνειρο. Εγώ πολλές φορές, όταν την ημέρα αντιμετωπίζω διάφορα προβλήματα των ανθρώπων, αδικίες που συμβαίνουν κ.λπ., ύστερα στον ύπνο μου μαλώνω με τον άλλον: «βρε αθεόφοβε, φωνάζω, αναίσθητος είσαι!» και με τις φωνές που βάζω ξυπνάω. 

-Γέροντα, από τα όνειρα μπορεί κανείς να προβλέψει κάτι που θα του συμβεί;

-Όχι, μη δίνετε σημασία στα όνειρα. Είτε ευχάριστα είναι τα όνειρα είτε δυσάρεστα, δεν πρέπει να τα πιστεύει κανείς, γιατί υπάρχει κίνδυνος πλάνης. Τα ενενήντα πέντε τοις εκατό από τα όνειρα είναι απατηλά.
Για αυτό οι Άγιοι Πατέρες λένε να μην τα δίνουμε σημασία. Πολύ λίγα όνειρα είναι από τον Θεό, αλλά και αυτά, για να τα ερμηνεύσει κανείς, πρέπει να έχει καθαρότητα και άλλες προϋποθέσεις, όπως ο Ιωσήφ και ο Δανιήλ, που είχαν χαρίσματα από τον Θεό. «Θα σου πω, είπε ο Δανιήλ στον Ναβουχοδονόσορα, και τι όνειρο είδες και τι σημαίνει» . Αλλά σε τι κατάσταση είχε φθάσει!
Ήταν μέσα στα λιοντάρια, παρόλο που ήταν νηστικά, δεν τον πείραζαν . Του πήγε ο Αββακούμ φαγητό, κι εκείνος είπε «Με θυμήθηκε ο Θεός;» . Αν δεν θυμόταν ο Θεός τον Προφήτη Δανιήλ, ποιόν θα θυμόταν; 

-Γέροντα, μερικοί άνθρωποι δεν βλέπουν όνειρα 

-Καλύτερα που δεν βλέπουν! δεν ξοδεύουν ούτε εισιτήρια, ούτε βενζίνη! Στα όνειρα σε ένα λεπτό βλέπεις κάτι που στην πραγματικότητα θα διαρκούσε ώρες, μέρες γιατί καταργείται ο χρόνος. Να, από αυτό μπορεί να καταλάβει κανείς το ψαλμικό: «Χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου, Κύριε, ως η ημέρα η εχθές, ήτις διήλθε».

Από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τ. Γ΄»

Η σημασία της πίστης στην αγάπη του ζευγαριού

Αποσπάσματα από το κείμενο: Εμείς και η Αγάπη μας (π. Ευσεβίου Βίττη)


 Υπάρχουν αγάπες εγωιστικές, αγάπες τυφλές, αγάπες, που διαφθείρουν και καταστρέφουν, γιατί στο βάθος τους κρύβουν το στοιχείο της φθοράς και της ανθρώπινης ανεπάρκειας, όσο κι αν προβάλλονται ως αγνές και καθαρές κρινόμενες με ανθρώπινα μέτρα. Δεν φτάνει δυστυχώς μόνο η καλή διάθεση και ο συναισθηματισμός μας να αγαπούμε. Στην απόλυτη εκτίμηση της ανθρώπινης αυτάρκειας πέφτουν πολλοί στηριζόμενοι στην αγνότητα των προθέσεών τους, όπως υποστηρίζουν.
 Παίρνουμε το παράδειγμα του ισχυρισμού δύο νέων, που έχουν ισχυρότατο το αίσθημα αμοιβαίας αγάπης. Αφού αγαπούμε, λένε, ο ένας τον άλλο, γιατί να ζητήσουμε άλλη βοήθεια; Αυτή η αγάπη μας καθαγιάζει τον δεσμό μας. Η προαίρεσή μας είναι τόσο καθαρή και τόσο αμοιβαία! Το ίδιο περίπου λένε και άλλοι αναφερόμενοι σε άλλους δεσμούς ή σχετικές δραστηριότητες. Όμως δεν συμφωνεί η πραγματικότητα με αυτούς τους ισχυρισμούς, τους οποίους σύντομα διαψεύδει. 
  Όσο αγνές και αν είναι οι προθέσεις μας, όσο ανιδιοτελής και αν είναι η θέλησή μας για την επιτυχία κάποιου ωραίου και ευγενικού σκοπού, και δεν αμφιβάλλουμε γι' αυτό, δεν είναι αρκετές αυτές οι διαβεβαιώσεις να προφυλάξουν από την εκλογή λανθασμένου δρόμου, από την υπερεκτίμηση των ανθρώπινων δυνατοτήτων, από τυχόν εκτροχιασμό και κατάληξη από αγάπη σε μη-αγάπη ή, σε αδιαφορία ή ακόμα και μίσος! Πού πήγε η προηγουμένως υποστηριζόμενη αυτάρκειά της; Αυτό δεν καταβοά η θλιβερή πραγματικότητα;  Αναφέρω ενδεικτικά τον τρομακτικό αριθμό διαζυγίων και το δράμα των ζευγαριών, που για διάφορους λόγους δεν πραγματοποιούν το διαζύγιο, αλλά έχουν μεταβάλει την οικογένεια σε ξενοδοχείο παραμονής κάτω από κοινή στέγη, ενώ οι καρδιές απέχουν μίλια μακρυά μεταξύ τους. 
  Κάποτε όμως αυτά τα ζεύγη ξεκίνησαν με ωραίες προοπτικές και ελπίδες, αλλά με μόνα τα δικά τους εφόδια, για να καταλήξουν πολύ σύντομα ή και με παρέλευση κάποιου χρόνου στο δράμα, που λέγεται καταστροφή μιας οικογένειας με όλες τις τραγικές συνέπειες που αυτή συνεπάγεται. Σκοντάφτουν όλες αυτές οι περιπτώσεις στην ανθρώπινη ατέλεια και ανεπάρκεια. Αγάπη αληθινή και διαρκή και ανθεκτική στα χτυπήματα των περιστάσεων, μόνον ο Θεός, που είναι η πηγή της αγάπης, μπορεί και να την εμπνέη διαρκώς, να την τροφοδοτή και να ανανεώνη τη φρεσκάδα της και να την κάνη ικανή να νικάη τον χρόνο και την γήρανση του εξωτερικού άνθρωπου. 

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Κύριε, κάνε γι αυτούς λίγο χώρο κοντά Σου...!

Χρόνια ολόκληρα τους γνωρίζω, χρόνια ολόκληρα παρακολουθώ την τραγωδία τους ανίκανη να κάνω κάτι άλλο εκτός από το να ψελλίζω μικρές, αμήχανες προσευχές. Και όχι μόνον εγώ. Μία πόλη ολόκληρη.
Βιοπαλαιστές γονείς και τρία όμορφα και σχεδόν ευφυή παιδιά, που το ένα μετά το άλλο μπήκαν στον ζοφερό δρόμο των ναρκωτικών.
Εκεί τελείωσε η ζωή τους ως συνηθισμένων ανθρώπων: Από άνθρωποι της διπλανής πόρτας, έγιναν πρόσωπα μιας διαρκούς επικαιρότητος καθώς βλέπαμε τις φωτογραφίες τους στις εφημερίδες, έξω από φυλακές οι γονείς, μέσα τα παιδιά και σε αίθουσες δικαστηρίων γονείς και παιδιά -οι πρώτοι κομποδένοντας με αγωνία τα χέρια, τα δεύτερα πάντα με χειροπέδες-.
Και όμως συνέχισαν να ζουν.....Παλεύοντας, κλαίγοντας, χαμογελώντας για αντίσταση και ελπίζοντας.

Δυο κορίτσια και ένα αγόρι, οι "ένοχοι". Κάποτε το ένα κορίτσι παντρεύτηκε έναν επίσης "ένοχο" και έκαναν ένα κοριτσάκι. 
Η οικογένεια έκανε διάλειμμα ευτυχίας....Ένα μωρό, μια υπόσχεση, στις ροζ κουβερτούλες οι προσευχές περπάτησαν δικαιωμένες. Το νεαρό ζευγάρι αποτοξινώθηκε αλλά οι...παλιοί "σύντροφοι" δήλωσαν παρόντες και ο νεαρός άντρας βρέθηκε πάλι στην φυλακή, όπου και τον αυτοκτόνησαν την παραμονή της δίκης του.
Το μωρό ορφάνεψε, η μαμά του άρχισε πάλι να μπαινοβγαίνει στις φυλακές, η γιαγιά έσφιγγε πάλι τα δόντια, ο παππούς άνοιγε κανονικά το μικρό του μαγαζί και οι γείτονες ρωτούσαν μόνο για την εγγονούλα του....

Η άλλη κόρη αρνήθηκε τον πραγματικό κόσμο και άρχισε να μπαινοβγαίνει σε νευρολογικές κλινικές και ο γιος -με βουερή συχνότητα- πρωτοσέλιδη είδηση...
Τα χρόνια πέρασαν, το μωρό έγινε κοπέλα, η γιαγιά στο πρόσωπό της έντυνε κρυφές προσδοκίες με χρώματα άνοιξης αλλά γρήγορα φόρεσαν όλοι πάλι μαύρα: Η μητέρα της κοπέλας βρέθηκε νεκρή (ήταν από τις κρατούμενες που μιλούσαν πολύ...) στο καράβι που την μετέφερε από την μία φυλακή στην άλλη.
Στην κηδεία τον αδελφό της τον έφεραν από την δική του φυλακή με χειροπέδες που δεν του τις έβγαλαν ούτε για να νεκροφιλήσει την αδελφή του. Υποθέτω πως για να μπορέσει να της δώσει το τελευταίο φιλί, ακούμπησε τα δεμένα του χέρια πάνω στο νεκρό κορμί.
Στο σπίτι λιγόστεψαν οι ένοικοι και στο κοιμητήριο αύξαναν οι τάφοι....
Ωστόσο συνέχιζαν να ζουν. Κάνοντας τους θανάτους προσευχές και τις φυλακές περάσματα για να διαβούν στο επόμενο της απαντοχής.

Σήμερα κηδέψαμε τον παππού (στα 73 του χρόνια, μετά από 13 χρόνια αλλεπάλληλων εγκεφαλικών και Πάρκινσον).
Ελάχιστος κόσμος...Ποιός πηγαίνει δίπλα σε μια τέτοια οικογένεια!
Επιτρέψτε μου την "έπαρση" να νιώθω υπερήφανη που ήμουν εκεί. 
Υποκλίθηκα με σεβασμό σ' αυτόν τον ηρωικό άνθρωπο, σ' αυτόν τον αγωνιστή που άντεξε και του ευχήθηκα "καλή Ανάσταση".
Αγκάλιασα την γυναίκα του και ένιωσα λίγη μπροστά στην αξιοπρέπεια και τον Γολγοθά που της είχε γράψει "Χριστός Ανέστη" στο απαλό της χαμόγελο, όταν μου είπε πως είναι σίγουρη πως τον άντρα της θα τον έπαιρνε ο Χριστός στον Παράδεισο.
Μερικά μνήματα παραπέρα, ήταν θαμμένη η κόρη τους....
Η εγγονή κάθισε, για λίγο, στο μάρμαρο της μάνας της. 
Λίγο αργότερα συναντηθήκαμε στον καφέ.
Δεν έκλαιγε κανείς. Ετούτοι είχαν κλάψει ήδη περισσότερα από όσα δάκρυα αναλογούν σε μια ...φυσιολογική ζωή και τώρα απλά βουτώντας μέσα στην παγιωμένη τους θλίψη, πάλευαν να μην χάσουν Εκείνον που κάτι είχε πει για στενή και τεθλιμμένη οδό, για ευτυχισμένους πενθούντες, για κουρασμένους και αδικημένους....
Τους αποχαιρέτησα με έντονο μέσα μου ένα αίσθημα κατωτερότητας μπροστά στις υπομονές τους και με λίγη ενοχή επειδή -δεν μπορεί- φταίω κι' εγώ για τους τόσους "ενόχους" τούτης οικογένειας.... Ίσως αν δεν ήταν τόσο σπάνιες οι προσευχές μου, αν δεν ήταν φευγαλέες, αν ήμουν λιγότερο ολιγόπιστη, λιγότερο συμβεβλημένη με την βόλεψη της κοινωνικής καθωσπρεπωσύνης....
Κύριε........

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Στον πηγαιμό για το σχολείο...!

Περπατούν πολλά χιλιόμετρα, ανεβαίνουν γέφυρες από σχοινιά και διασχίζουν απόκρημνα μονοπάτια.
Ποια είναι η πιο δυσάρεστη ανάμνηση από τα σχολικά σας χρόνια; Κάποιοι θα θυμηθούν έναν κακό καθηγητή και κάποιοι άλλοι μερικούς νταήδες συμμαθητές που είχαν βάλει σκοπό της ζωής τους να τους κάνουν την ζωή δύσκολη. Οι περισσότεροι όμως θα αναφερθούν στο καθημερινό βάρβαρο πρωινό ξύπνημα και στην ατέλειωτη αναμονή στο κρύο για το λεωφορείο. Αν ανήκετε και εσείς στην τελευταία κατηγορία, μάλλον πρέπει να δείτε τις φωτογραφίες που ακολουθούν..
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή! Γνωρίζετε ότι υπάρχουν παιδιά σε όλο τον κόσμο, που καθημερινά διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να πάνε σχολείο; Παιδιά που περπατούν πολλά χιλιόμετρα, ανεβαίνουν γέφυρες από σχοινιά και διασχίζουν απόκρημνα μονοπάτια; Είναι παιδιά που προσπαθούν να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον σε περιοχές που το σχολείο δεν είναι δεδομένο αλλά πολυτέλεια.
Αυτό θα κάνει την αναμονή στη στάση του λεωφορείου να μοιάζει εύκολη. Είναι μια γέφυρα κοντά στο χωριό Batu Busuk στη Σουμάτρα, στην Ινδονησία, που χρησιμοποιούν παιδιά για να πάνε στο σχολείο.

dinfo.gr - Αν νομίζετε ότι αυτά τα παιδιά διασκεδάζουν κάνετε λάθος!
Όταν η γέφυρα που οδηγεί στο χωριό Sanghiang Tanjung καταρρέει από τις πλημμύρες, τα παιδιά πάνε σχολείο κρατώντας ένα τεντωμένο σχοινί.
dinfo.gr - Αν νομίζετε ότι αυτά τα παιδιά διασκεδάζουν κάνετε λάθος!
Η γέφυρα έχει μήκος 40 μέτρα ενώ τα βάσανα τους δεν σταματούν στο τέλος της. Ακολουθεί περπάτημα επτά μιλίων..
dinfo.gr - Αν νομίζετε ότι αυτά τα παιδιά διασκεδάζουν κάνετε λάθος!
Υπάρχουν παιδιά στην Κολομβία που χρησιμοποιούν μια τροχαλία σε ένα τεντωμένο σχοινί, 430 μέτρα πάνω από το έδαφος, μόνο και μόνο για να πάνε στο σχολείο.
dinfo.gr - Αν νομίζετε ότι αυτά τα παιδιά διασκεδάζουν κάνετε λάθος!
Υπάρχουν αμέτρητες χώρες σε όλο τον κόσμο, όπου τα παιδιά διακινδυνεύουν τη ζωή τους κάθε μέρα , μόνο και μόνο για να μάθουν. Αυτοί οι μαθητές από τις Φιλιππίνες ανεβαίνουν σε σαμπρέλες από λάστιχα αυτοκινήτων για να διασχίσουν ένα πλημμυρισμένο ποτάμι.
dinfo.gr - Αν νομίζετε ότι αυτά τα παιδιά διασκεδάζουν κάνετε λάθος!
Αν τα καταφέρουν τους περιμένει μια γκρεμισμένη γέφυρα.
dinfo.gr - Αν νομίζετε ότι αυτά τα παιδιά διασκεδάζουν κάνετε λάθος!
Αυτά τα παιδιά περπατούν ή κάνουν ποδήλατο σε μια σανίδα που βρίσκεται στην κορυφή ενός υδραγωγείου.
dinfo.gr - Αν νομίζετε ότι αυτά τα παιδιά διασκεδάζουν κάνετε λάθος!

dinfo.gr - Αν νομίζετε ότι αυτά τα παιδιά διασκεδάζουν κάνετε λάθος!
dinfo.gr - Αν νομίζετε ότι αυτά τα παιδιά διασκεδάζουν κάνετε λάθος!

Αυτά τα αγόρια από το Βιετνάμ δεν έχουν καν γέφυρα. Βγάζουν τα ρούχα τους, κολυμπούν έως την άλλη πλευρά του ποταμού, ξαναντύνονται και πάνε σχολείο!
dinfo.gr - Αν νομίζετε ότι αυτά τα παιδιά διασκεδάζουν κάνετε λάθος!

Υπάρχουν μαθητές που κάθε πρωί διασχίζουν επικίνδυνα μονοπάτια για να φτάσουν στο σχολείο τους..
dinfo.gr - Αν νομίζετε ότι αυτά τα παιδιά διασκεδάζουν κάνετε λάθος!
Ακροβατούν σε σχοινιά..
dinfo.gr - Αν νομίζετε ότι αυτά τα παιδιά διασκεδάζουν κάνετε λάθος!
Κάποια άλλα διασχίζουν βίαιες περιοχές, όπου οι πυροβολισμοί και οι εκρήξεις έχουν γίνει πλέον ρουτίνα..
dinfo.gr - Αν νομίζετε ότι αυτά τα παιδιά διασκεδάζουν κάνετε λάθος!

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Γεωργίου Βερίτη "Μάνα γλυκυτάτη"

Γεωργίου Βερίτη "Μάνα γλυκυτάτη"
(΄Απαντα ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις ΔΑΜΑΣΚΟΣ, Αθήναι, 1968)

Θέ μου, να κάμω σε Σένα θερμή προσευχή!
Θέ μου, η αγάπη Σου ας είν΄ πιο βαθιά, πιο γλυκιά για τη Μάνα!
Μέσα της κάμε ν΄ απλώνεται πάντα η δική Σου γαλήνη,
και στις πληγές της καρδιάς της η χάρη Σου βάλσαμο ας γίνη.
Μάνα γλυκύτατη, Μάνα ουρανόσταλτη, ατίμητη Μάνα!
δε σε θαμπώνουν απάτες εσένα κι΄ονείρατα πλάνα.
Πάνω στο χρέος ακοίμητη εσύ, νύχτα - μέρα σκυμμένη,
τ΄άπειρο ακούς μέσ΄τα χάη μια - μια τις στιγμές να σημαίνη.
Τόσο η ψυχή σου είν΄απλή, που μιλά με τ΄αμίλητα πλάσματα,
κι ούτε γελιέσαι ποτέ μ΄όσα φτιάνει το ψέμα φαντάσματα.

Μάνα, η στοργή σου μεγάλη κι΄απέραντη όσο η πλάση!
Ποιός θα μπορέση ως βαθιά την καρδιά σου ποτέ να διαβάση;
Μάνα, η στοργή σου πασίχαρη σαν τις αχτίδες του ήλιου,
μέσ΄στη χαρά του χρυσού προσκαλεί μαγικού σου βασίλειου.
Πώς με βελούδινα δάχτυλ΄αγγίζεις τους πόνους μας και τους γλυκαίνεις
Μάνα γλυκύτατη, όλα τα βάσανα συ τ΄απαλαίνεις!
Πάνω απ΄το λίκνο μας σκύβοντας, άγγελε - ώ τη χαρά σου!
τα μεταξένια σου απλώνεις φτερά, τα μεγάλα φτερά σου.
΄Ω το γλυκό, τρυφερό σου, μανούλα, κι΄ολόθερμο φίλημα,
στου βρεφικού μας ονείρου τ΄αθώο κι΄απλό παραμίλημα!
΄Ω, πώς πονάς όταν βλέπεις εμάς στο κρεββάτι του πόνου,
και στους δικούς μας κινδύνους, καλή, πόσα φίδια σε ζώνουν!
Πόσες φορές σου τρυπάμε, φτωχή, την καρδιά με μαχαίρι,
και πόσες άλλες σηκώσαμε απάνω σου βέβηλο χέρι!
Πόσες φορές σ΄ανεβάσαμε απάνω σε ξύλον οδύνης,
δίχως εσύ και μια λέξη πικρή παραπόνου ν΄αφήνης!
Κ΄ώ, πόσες άλλες φορές στου φρικτού Γολγοθά μας τα σκότη
μόνη σου κλαις, σ΄ένα θρήνο βουβό, τη χαμένη μας νιότη!
΄Ολα μας ταμαθες, Μάνα γλυκύτατη, ατίμητη Μάνα,
και με της Πίστης μας τ΄άγιο μας έθρεψες κ΄άφθαρτο μάννα.
΄Ενα κομμάτι χτυσάφι μας έκρυψες μέσα βαθιά μας,
να μπουμπουκιάσουν οι ανθοί λαχταράς του καλού στην καρδιά μας.

Μάνα! πού βρήκες την τόση στοργή, την αγάπη την τόση;
Μέσ΄στην ψυχή σου απ΄το χέρι του Πλάστη μας έχει φυτρώσει!
Μάνα, που πήρες απ΄ όλα τα πλάσματ΄ ανώτερο θρόνο,
άφθαρτη μένει κι΄ ανέγγιχτ' η δόξα σου μέσα στο χρόνο.
Μεσ΄στην αγκάλη σου, ώ θαύμα! κρατάς το Θεό μας, Μητέρα,
κι΄ είσαι απ΄τη γη κι΄απ΄τους κόσμους των άστρων, εσύ, ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ!!!

Μια από τις πιο σπάνιες απεικονίσεις του Χριστού και της Παναγίας

Μια από τις πιο σπάνιες απεικονίσεις του Χριστού και της Παναγίας υπάρχουν σε μια εικόνα που δύσκολα μπορεί να βρει κάποιος είτε στους Ναούς είτε ακόμη και ως φορητή.

Πρόκειται για μια εικόνα που έχει τίτλο «Τα πρώτα βήματα του Χριστού» και απεικονίζει τον Ιησού μικρό παιδί να προσπαθεί να κάνει τα πρώτα του βήματα. Η πιο παλιά εικόνα που υπάρχει στον ορθόδοξο κόσμο βρίσκεται στη Μονή Λειμώνος στη Λέσβο και χρονολογείται στα τέλη του 16ου αιώνα, όπως διαβάσαμε στο dogma.gr

Στο αριστερό μέρος της παριστάνεται η Θεοτόκος, υψηλόκορμη και στραμμένη προς τα δεξιά. Έχει τα χέρια απλωμένα προς το Χριστό, ο οποίος παρουσιάζεται ως μικρό παιδί που βηματίζει προς την αγκαλιά της μητέρας Του, απλώνοντας τα χέρια Του προς το μέρος της.

Τα χαρακτηριστικά Του παραπέμπουν μάλλον στην ηλικία των δύο ή τριών ετών παρά στην ηλικία κατά την οποία αρχίζουν τα παιδιά να βηματίζουν, κατά τους έξι με οκτώ πρώτους μήνες της ζωής τους.

ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΠΟΚΡΥΦΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ;

Η εικόνα θεωρείται μοναδική στον κόσμο ως προς τη θεματολογία της. Είναι αξιοπερίεργο μάλιστα το ότι ούτε στα Ευαγγέλια, ούτε στα Απόκρυφα καταγράφεται κάποιο σχετικό επεισόδιο, οπότε δημιουργούνται φυσιολογικά ερωτηματικά για την προέλευση της παράστασης.

Η πιθανότερη ερμηνεία είναι να προέρχεται από το απόκρυφο ευαγγέλιο του Ιακώβου, όπου γίνεται λόγος για την παιδική ηλικία της Παναγίας και τα πρώτα επτά βήματά της.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως η εικόνα είναι έργο καλού ζωγράφου, που εργάστηκε σύμφωνα με την τεχνοτροπία της κρητικής σχολής.

Με βάση αυτήν την εικόνα αρκετοί αγιογράφοι έχουν εμπνευσθεί και έχουν δημιουργήσει παρόμοια έργα.

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Aν δεν γίνετε σαν τα παιδιά...

Πηγαίνοντας (προς τη Γαλιλαία) εδίδασκε ο Iησούς τους μαθητές του και τους έλεγε,
          ― O υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί στα χέρια των ανθρώπων, και αυτοί θα τον σκοτώσουν, και την τρίτη μέρα θα αναστηθεί.
          Tο λόγο αυτόν οι μαθητές δεν τον καταλάβαιναν, αφού ο Iησούς ήταν ο παντοδύναμος Mεσσίας, πώς ήταν δυνατό να παραδοθεί στους ανθρώπους και να θανατωθεί απ’ αυτούς; Aλλά με όλη την απορία τους, τα λόγια του Iησού τούς λύπησαν. Ένιωθαν πως έμελλε να πάθει πολλά κακά ο Kύριός τους χωρίς να ξέρουν τι, και φοβούνταν να τον ρωτήσουν, μήπως και δε θελήσει να τους το πει, ίσως και από δειλία, μη μάθουν χειρότερα ακόμα πράγματα που θα τους έθλιβαν ακόμα περισσότερο.
          H ομιλία του θανάτου τούς έφερε στη συλλογή της βασιλείας των ουρανών, και αναμεταξύ τους άρχισαν να συζητούν και να λογομαχούν, ποιος απ’ όλους άραγε θα ήταν ο πρώτος στην βασιλεία των ουρανών;
          O Iησούς προπορεύουνταν χωρίς ν’ ανακατωθεί στις ομιλίες τους.
          Σαν έφθασαν όμως στην Kαπερναούμ και μπήκαν στο σπίτι τους, ρώτησε ο Iησούς,
          ― Tι συζητούσατε στο δρόμο;
          Oι μαθητές ντροπιασμένοι σώπαιναν.
          Tότε κάθησε ο Iησούς, και φωνάζοντας γύρω του τους δώδεκα, τους είπε πάλι εκείνα που τόσες φορές τους είχε ξαναπεί,
          ― Όποιος θέλει πρώτος να γίνει, πρέπει απ’ όλους τελευταίος να είναι και δούλος ολονών να γίνεται.
          Kαι για να εικονίσει ομορφότερα εκείνα που τους έλεγε, φώναξε ένα από τα παιδάκια που πάντα μαζεύονταν γύρω του, και το έστησε στη μέση, το αγκάλιασε και τους είπε,
          ― Aλήθεια σας λέγω, αν δεν αλλάξετε και δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δε θα μπείτε στη βασιλεία των ουρανών. Γιατί όποιος δεχθεί τέτοιο παιδάκι στ’ όνομά μου ―δηλαδή χωρίς υπεροψία αλλά με αγάπη και εκτίμηση,― εμένα δέχεται· και όποιος εμένα δέχεται, δε δέχεται εμένα παρά εκείνον που μ’ έστειλε.
          Tα λόγια αυτά του Iησού θύμησαν του Iωάννη πως αυτός και οι σύντροφοί του απέκρουσαν κάποτε έναν που μεταχειρίζουνταν τ’ όνομα του Iησού. Διακόβοντας τη διδαχή του Kυρίου του, είπε,
          ― Δάσκαλε, είδαμε κάποιον που στ’ όνομά σου έβγαζε δαιμόνια, και τον εμποδίσαμε, γιατί δε μας ακολουθεί.
          Tου αποκρίθηκε ο Iησούς,
          ― Mην τον εμποδίζετε, γιατί δε σας είναι αντίθετος· και όποιος δε σας είναι αντίθετος, μαζί σας είναι.
          Kαι με το παιδάκι πάντα στην αγκαλιά εξακολούθησε τη διδαχή του για την ταπεινοφροσύνη· και έλεγε,
          ― Όποιος σας ποτίσει ένα ποτήρι νερό στ’ όνομά μου, γιατί είστε του Xριστού ακόλουθοι, αλήθεια σας λέγω, δε θα χάσει την πληρωμή του. Mα όποιος πειράξει κανένα από τούτα τα μικρά που πιστεύουν σε μένα, καλύτερα να κρεμάσει μυλόπετρα στο λαιμό του και να βουλιάξει στης θάλασσας το πέλαγος. Kοιτάξτε μην καταφρονήσετε ένα από τούτα τα μικρά, γιατί σας το λέγω, οι άγγελοί τους στους ουρανούς στέκονται εμπρός στον πατέρα που είναι στους ουρανούς.
          Tόσην αξία δίνει ο Θεός στα μικρά και στα ταπεινά, ακόμα και στ’ αδύνατα που εύκολα παρασύρονται, και δε θέλει ούτε ένα να χαθεί· γι’ αυτά, για τη σωτηρία τους έστειλε τον υιό του στον κόσμο.



[ Aφήσετε τα παιδάκια να έρχονται σε μένα ]

Γυναίκες πολλές μαζεύουνταν ν’ ακούσουν [τον Iησού] και πολλές τον ακολουθούσαν, και όσες είχαν παιδιά τού τα έφερναν και τ’ ακουμπούσαν στα πόδια του για να τα ευλογήσει. Kαι μια μέρα μαζεύτηκαν τόσα πολλά, που οι μαθητές θύμωσαν με τις μανάδες και γύρευαν να διώξουν τα παιδιά. Mα το αντιλήφθηκε ο Iησούς και αγανάκτησε. Mάλωσε τους μαθητές και τους είπε,
          ― Aφήσετε τα παιδάκια, να έρχονται σε μένα και μην τα εμποδίζετε. Γιατί σε όσους είναι σαν και αυτά ανήκει η βασιλεία του Θεού. Aλήθεια σας λέγω, όποιος δε δεχθεί σαν παιδί τη βασιλεία του Θεού, δε θα μπει μέσα σ’ αυτήν.
          Kαι αγκαλιάζοντας τα παιδάκια τα κατευλογούσε βάζοντας τα χέρια του απάνω τους.

(Aπό το βιβλίο: Πηνελόπη Δέλτα, H ζωή του Xριστού, Tυπογραφείον «Eστία», 1925) 

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Η αγία υπακοή-Αγ.Σεραφείμ του Σαρώφ

… Ούτε οι τοίχοι, ούτε η πλούσια επίπλωση κάνουν το σπίτι. Οι εκατομμυριούχοι στα μεγαλοπρεπή τους μέγαρα μπορεί ποτέ να μην γνωρίσουν τί θα πει σπίτι. Αλλά όπου υπάρχουν καλές σχέσεις, όπου η αγάπη δένει τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους και με τον Θεό, εκεί πάντοτε βρίσκεται η ευτυχία. Γιατί οι καλές σχέσεις είναι παράδεισος παντού. Η μονοτονία και η δυστυχία δεν μπορούν να υπάρχουν εκεί όπου υπάρχει η αγάπη. Αλλά η φλόγα της αγάπης πρέπει να διατηρείται αναμμένη θερμά και φωτεινά με το γλυκό ξύλο της θυσίας. Διδάσκοντάς μας να διαγράψουμε το εγώ από την ζωή μας, ο Κύριός μας μας λέει το μυστικό της ευτυχίας, αυτό που οι Άγιοι αποκαλούν την έκσταση της αυταπάρνησης. Γιατί η θεϊκή αγάπη είναι πάντοτε ταπεινή, αναζητά να δίνει παρά να δέχεται, να υπηρετεί  μάλλον, παρά να υπηρετείται, να αγαπά μάλλον παρά να αγαπάται και θυσιάζει οτιδήποτε για τον Αγαπημένο. Μόνον τότε η αγάπη γίνεται καθαρή και άγια φωτιά στην καρδιά και όχι ξέσπασμα σαρκικής επιθυμίας.
Ο χριστιανικός γάμος είναι έργο ζωής. Είναι εύκολος μόνον σε ιδανικές περιπτώσεις. Η πιστότητα μέχρι τέλους, δίδασκε ο Άγ. Σεραφείμ είναι βασική για την ευτυχία. Αν οι Χριστιανοί ανακαλύψουν ότι δεν μπορούν να ζουν μαζί, συνεχίζουν να ζουν μαζί για την οικογένειά τους, για τα παιδιά τους, για την Εκκλησία και για τον Θεό. Αυτό μπορεί να σημαίνει μεγάλο μαρτύριο, αλλά αυτός ο έγγαμος τρόπος ζωής είναι ο δρόμος για τον αυριανό. Γιατί μόνον εκείνοι που σηκώνουν τον σταυρό μπορούν να ακολουθήσουν τον Χριστό.
Η προσευχή, η διάκριση και ιδιαίτερα η εμπειρία σοφών οδηγών, προικισμένων με διορατικότητα θα οδηγήσουν  στην  γνώση του Θεού και στην αποδοχή του «χαρίσματος του Θεού» από τον καθένα. Αλλά εάν είσαι ακόμη αβέβαιος ή ανυποψίαστος, πρέπει να επιλέξεις την οδό του γάμου, η οποία, ως χάρισμα του Θεού, είναι επίσης καλή κι ευλογημένη και όχι επιλήψιμη ( Ο Θεός να μας φυλάξει από τέτοια βλασφημία! ) και αγωνίσου σε εκείνην. Όταν όμως ο Κύριος μας στέλνει πνευματοφόρους οδηγούς , θα πρέπει να το θεωρούμε ως το έλεος του Θεού και να απευθυνόμασθε προς αυτούς σε περιπτώσεις αμφιβολίας. Γι’ αυτό πολύ άνθρωποι ζητούσαν την ευλογία του π. Σεραφείμ για να επιλέξουν την μοναχική ζωή…
…Οι Άγιοι Πατέρες, Βαρσανούφιος ο Μέγας και άλλοι, συμπεριλαμβανομένου και του συγγραφέα του «Αοράτου Πολέμου» , συστήνουν την ακόλουθη οδό της λύσης των αμφιβολιών. Αφού αρνηθείς εσωτερικά το δικό σου θέλημα και τις προκαταλήψεις σου, προσευχήσου στον Θεό τρεις φορές, όπως έκανε ο Κύριος στον κήπο της Γεσθημανή, και τότε να σκεφθείς το ζήτημα ξανά μέσα στην ψυχή σου, παίρνοντας την ευθύνη επάνω σου. Μετά από αυτό δέξου την απόφαση προς την οποία κλίνει η καρδιά σου, έστω και ελαφρά.
Αλλά εκτός όλων αυτών το χάρισμα της διακρίσεως είναι ένα ιδιαίτερο δώρο του Θεού το οποίο δίνεται από το Άγιο Πνεύμα.  ᾧ μὲν γὰρ διὰ τοῦ Πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας… ἄλλῳ δὲ διακρίσεις πνευμάτων  ( Α΄Κορ. 12: 8-10 ), λέει ο Απόστολος Παύλος. 
Και ο Άγ. Σεραφείμ διδάσκει: «Ο Ηγούμενος , ως ποιμένας λογικών προβάτων, πρέπει να έχει το χάρισμα της διακρίσεως, για να μπορεί να δίνει οποιαδήποτε στιγμή χρήσιμες συμβουλές σε όλους όσους ζητούν την καθοδήγησή του»…
… Αλλά εκτός του ότι είναι δώρο του Θεού, η διάκριση αποκτάται, σύμφωνα με τους λόγους του Άγ. Σεραφείμ, με συνεχή «μελέτη της Αγίας Γραφής, του νόμου του Κυρίου νύχτα και ημέρα»: τέλος , υποδεικνύει μια ακόμη οδό προς αυτήν: «Εκείνος που είναι υπάκουος κάνει μεγάλη πρόοδο στην οικοδομή της ψυχής του∙ και εκτός αυτού αποκτά μέσω αυτής της υπακοής μία κατανόηση των πραγμάτων και έρχεται σε συντριβή».
Όταν υπάρχει απευθείας εντολή από άνθρωπο που έχει την εξουσία και είναι ικανός, ο π. Σεραφείμ παραγγέλει να την εκτελεί κανείς αναντίρρητα για χάρη της αγίας υπακοής…

Από το βιβλίο: «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ. 
Πνευματική Βιογραφία»
Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ/ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ
ΠΗΓΗ

To να πέσεις είναι αναπόφευκτο, το να σηκωθείς είναι αναγκαίο

Οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 2014, γνωστοί και ως Αγώνες της 22ης Χειμερινής Ολυμπιάδας, είναι μία διεθνής αθλητική διοργάνωση προγραμματισμένη να διεξαχθεί στο Σότσι της Ρωσίας από 7 έως 23 Φεβρουαρίου του 2014.
Καθώς λοιπόν πλησιάζουμε στην μεγάλη διοργάνωση ένα συγκλονιστικό βίντεο κάνει το γύρω του διαδικτύου και "σαρώνει" τα like!  
Η διαφήμιση της P&G με πρωταγωνιστές παιδιά και τις μαμάδες τους λίγο πριν τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου ήταν ένα από τα ωραιότερα viral!
H εταιρεία ετοίμασε τη συνέχεια της διαφήμισης, με αφορμή τους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.

To  να πέσεις είναι αναπόφευκτο, το να σηκωθείς είναι αναγκαίο. Για να μπορέσεις να πετύχεις, πρέπει να αποτύχεις.

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Η Τέχνη του Σωστού Τσακωμού!

Ομιλία του π. Ανδρέα Κονάνου, την οποία προσκαλώ ν' ακούσετε με ένα κλικ αγάπης  εδώ!
  • Η σημασία της χημείας του ζευγαριού στον καυγά
  • Η αντιφατικότητα των συναισθημάτων του ανθρώπινου προσώπου
  • Τσαλάκωμα και πικρές αλήθειες στον τσακωμό
  • Το νόημα της τριβής σε πολυμελή οικογένεια
  • Αυτογνωσία, ετερογνωσία και θεογνωσία
  • Η επιστήμη του τσακωμού χωρίς εμπάθεια και μίσος
  • Αγάπη, διαφωνίες και καυγάδες
  • Ποια είναι πιο αποτελεσματική στάση, η ψυχρότητα ή η συγχωρητικότητα προς το σύντροφο που σφάλλει;
  • Αγία Γραφή: Να λύνετε τις διαφορές σας μέχρι τη δύση του ηλίου
  • Γόνιμη στάση στο τσακωμό: Η λεπτότητα κινήτρων, συναισθημάτων και τρόπων έκφρασης στην επικοινωνία
  • Πως να εξοργίζουμε τον άλλο με το βλέμμα, τις λέξεις, ακόμα και τη σιωπή
  • Δεν είναι κακό να τσακωνόμαστε, αλλά το να μένουμε εκεί.
  • ΠΗΓΗ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Του Αρχιμ. Πλάτωνα Κρικρή

Στήν Παλαιά Διαθήκη γίνεται λόγος γιά τήν γυναίκα στίς δύο γνωστές διηγήσεις πού έχουν ως θέμα τήν δημιουργία του ανθρώπου. Σ’ αυτές τίς διηγήσεις (παρά τούς διαφορετικούς προσανατολισμούς πού έχει κάθε μία) εκφράζονται μέγιστες αλήθειες. Οι ιεροί συγγραφείς, φωτισμένοι από τό Πνεύμα του Θεού, δέν έχουν πρόθεση νά μας δώσουν μέσα από τά μοναδικά αυτά κείμενα κάποια οντολογική ερμηνεία της γυναίκας, ούτε νά εκθέσουν κάποια θεολογία σχετικά μέ τήν δημιουργία της καί τό πρόσωπό της. Οπωσδήποτε διακατέχονται κι αυτοί από τό γενικότερο ανδροκρατούμενο πνεύμα της εποχής τους – πώς μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά. Όμως παρόλα αυτά τονίζουν, (μέσα από εικόνες, σύμβολα καί άλλα πολιτιστικά στοιχεία του καιρού τους) ότι τόσο ο άντρας, όσο καί η γυναίκα είναι δημιουργήματα ενός αγαθοποιού Θεού. Έχουν κι οι δύο τήν ίδια ανθρώπινη φύση (το αρχικό ανθρώπινο κύτταρο) ως εικόνες του Θεού. Αποτελούν ως «άρσεν και θήλυ», όντα αλληλοσυμπλήρωσης καί αλληλοβοήθειας. Ο καθένας βλέπει στόν άλλον τόν εαυτό του καί ταυτόχρονα ό,τι τόν διακρίνει. Επωμίζονται καί οι δύο τό ίδιο έργο, καί έχουν από κοινού τήν ευθύνη γιά τόν κόσμο γύρω τους. Αυτά τά δύο μοναδικά όντα ο Θεός τά αγαπά, τά φροντίζει, τά ευλογεί. 

Αλλά ενώ αυτές οι αλήθειες αποκαλύπτουν στό βάθος τό αρχικό σχέδιο της θείας Σοφίας, έρχεται η πτώση των Πρωτοπλάστων, πού, εκτός από όλα τά άλλα, δημιουργεί μιά ρήξη ανάμεσα στόν άντρα καί τήν γυναίκα. Η γυναίκα στρέφεται πρός τόν άνδρα μέ μιά επιθυμία κτητική, κι αυτός λειτουργεί έναντι της ως κυρίαρχος καί εξουσιαστής. Αυτή ακριβώς η μεταπτωτική κατάσταση διαπερνά καί όλα τά βιβλία της Π.Δ. Κατά τίς ραββινικές παραδόσεις καί τίς διάφορες ερμηνείες του Νόμου, η γυναίκα θεωρείται κατώτερη από τόν άντρα στήν εξυπνάδα καί στήν ωριμότητα – κάτι σάν ισόβια «ανήλικη». Στήν ερωτική ζωή λειτουργεί ως πηγή επιθυμίας. Στόν χώρο της ηθικής ως απειλή. Στην θρησκευτική και λατρευτική ζωή λογίζεται ως ον ανάξιο καί ακάθαρτο. Κατά τήν ίδια νομοθεσία μία γυναίκα αποτελεί κτήμα του συζύγου, (μαζί με τά παιδιά, τούς δούλους καί τά άλλα περιουσιακά στοιχεία), αφού μετά τόν γάμο περνά από την κυριαρχία του πατέρα στήν εξουσία του άνδρα. Εύκολα μπορεί νά βρεθεί στό δρόμο, χωρισμένη από τόν άντρα. Ενώ αυτή δέν μπορεί νά χωρίσει τόν σύζυγό της, εκτός από ορισμένες περιπτώσεις. Όταν κάποια αποδεικνύεται άπιστη πρός τόν άνδρα κατά τήν περίοδο του αρραβώνα, τιμωρείται μέ λιθοβολισμό. Και όταν η απιστία γίνεται κατά τόν γάμο, με στραγγαλισμό. Ενώ γιά τόν άνδρα υπάρχει ατιμωρησία σέ ανάλογα παραπτώματα. Η πολυγαμία θεωρείται δικαιολογημένη, όπως καί τό δικαίωμα του άνδρα νά χωρίσει τήν γυναίκα, αν αυτή δεν του έχει γεννήσει παιδί στά πρώτα δέκα χρόνια του γάμου. Οι ίδιοι νόμοι επιβάλλουν σ’ αυτήν «καθαρμούς» σαράντα ημερών στήν περίπτωση πού γεννήσει αγόρι, καί ογδόντα ημερών, όταν γεννήσει κορίτσι. Απαγορεύουν σ’ αυτήν νά ασκεί τό ιερατικό λειτούργημα, όπως επίσης καί νά συμμετέχει στήν λατρεία κατά τίς περιόδους των γυναικείων κύκλων. Δέν της επιτρέπουν τέλος, όταν πηγαίνει στόν Ναό, νά στέκεται πρός τήν πλευρά πού βρίσκονται οι άνδρες.

Όμως παρόλα αυτά, στά ίδια βιβλία της Π. Δ. λάμπουν μέ τήν παρουσία τους σεβαστές γυναίκες, όπως ήταν η Σάρα, η Ρεβέκκα, η Λεία, η Ραχήλ, κατά τούς εωθινούς χρόνους της ιερής ιστορίας, οι προφήτισσες Μυριάμ (αδελφή του Μωυσή) Δεββώρα, Ιαήλ, Άννα (μητέρα του Σαμουήλ), οι ελευθερώτριες Εσθήρ, Ιουδίθ. Ούτε λείπουν απ’ αυτά τά βιβλία οι έπαινοι γιά τήν γυναικεία γονιμότητα (κύριο στοιχείο καταξίωσης της γυναίκας), γιά τήν γυναικεία αξιοσύνη, τήν πιστότητα καί αφοσίωση πρός τόν άνδρα, τήν καθαρότητα στίς συζυγικές σχέσεις, τήν τρυφερότητα του άνδρα προς τήν γυναίκα. Αισθήματα πού κορυφώνονται μέ τήν γυναικεία προσωποποίηση της Σοφίας καί κατ’ εξοχήν μέ τό «Άσμα Ασμάτων», αυτόν τόν θαυμάσιο ύμνο της ανδρόγυνης αγάπης. Όμως η πραγματικότητα δέν έπαυε νά είναι πικρή γιά τήν γυναίκα. Καί απ’ αυτή τήν άποψη μπορούμε νά εκτιμήσουμε τήν όλη στάση του Ιησού, όντως επαναστατική, προς τίς γυναίκες.

Πράγματι, ο Ιησούς, σύμφωνα με τίς διηγήσεις των Ευαγγελίων, δέν αποκλείει από τήν αγάπη Του τήν γυναίκα - τό αντίθετο μάλιστα. Γι’ Αυτόν εκείνο πού έχει σημασία δέν είναι τό φύλο, αλλά τό ανθρώπινο πρόσωπο. Έτσι καλεί τίς γυναίκες αδελφές Του, γιατί κι αυτές ανήκουν στήν κοινότητα της Εκκλησίας. Ευσπλαχνίζεται τήν χήρα μητέρα της Ναΐν καί ανασταίνει τόν γιό της. Γιατρεύει τήν συγκύπτουσα της συναγωγής, γιατί είναι κόρη του Αβραάμ καί ίση μπροστά στόν Θεό. Εμπιστεύεται μέγιστες αλήθειες σέ μιά γυναίκα, τήν Σαμαρείτισσα (Ιω. 4, 14 εξ.), παρά τίς αντίθετες αντιλήψεις της εποχής, όπου αποτελούσε πρόβλημα ακόμα καί η συζήτηση μέ μιά γυναίκα. Επιτρέπει σέ γυναίκες (όπως ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου, η Σαλώμη, η Σουζάνα κ. ά.) όχι μόνο νά Τόν διακονούν (Λουκ. 8, 1) αλλά νά βγαίνουν έξω από τό σπίτι τους καί νά Τόν ακολουθούν στό κηρυκτικό έργο, πράγμα αδιανόητο γιά ένα ραββίνο αυτής της εποχής. Καί προπάντων δείχνει τήν ιδιαίτερη αγάπη Του σέ γυναίκες του περιθωρίου, απορριμένες κοινωνικά καί εξουθενωμένες, γιατί θέλει ν’ αποκαταστήσει τήν αξιοπρέπειά τους καί ν’αποκαλύψει σ’ αυτές ότι είναι άξιες εκτίμησης εκ μέρους Του καί εκ μέρους του Θεού. 

Μετά απ’ αυτή τήν στάση του Ιησού, οι γυναίκες είναι παρούσες στήν Σταύρωση καί στόν Ενταφιασμό˙ γίνονται αγγελιοφόροι της Ανάστασης˙ μετέχουν στό γεγονός της Πεντηκοστής, όπως η Εκκλησιαστική κοινότητα είναι συγκεντρωμένη «ομοθυμαδόν επί το αυτό» καί δέχεται τήν φωτιά του Αγίου Πνεύματος˙ αναδεικνύονται σέ προφήτισσες (οι τέσσερις κόρες του Φιλίππου), σέ διδασκάλισσες (Πρίσκιλλα, Φοίβη), σέ διακόνισσες, σέ γυναίκες φιλανθρωπίας καί αγάπης (Ταβιθά), σέ μάρτυρες, μοναχές καί μητέρες.

Αλλά κι ο Απ. Παύλος διακηρύττει κάτι εξαιρετικά σημαντικό γιά τήν εποχή του. Ότι στόν καινούργιο κόσμο της Βασιλείας του Θεού καταργείται κάθε διάκριση - εθνική, θρησκευτική, κοινωνική – όπως κι αυτή πού έχει σχέση μέ τήν γυναίκα. Όμως ο ίδιος ο Απόστολος βλέπει ότι τόσο ο κόσμος, όσο καί η τότε κοινότητα της Εκκλησίας, δέν μπορούν νά αντέξουν μιά τέτοια ριζοσπαστική αλήθεια, κατ’ ουσία εσχατολογική. Γι’ αυτό καί προσφεύγει στήν οικογενειακή «ιεραρχία» της εποχής εκείνης, πού ήθελε τόν ανδρα « κεφαλή της γυναικός». Καί στή συνέχεια περνά σ’ ένα θαυμάσιο εικονισμό άνδρα Χριστού – Εκκλησίας, άντρα – γυναίκας. Έτσι, μέσα απ’ αυτόν τόν εικονισμό προβάλλεται ένα ανώτερο επίπεδο σχέσεων άντρα – γυναίκας, πού ξεπερνά όλες τίς σχετικές ιδεολογίες αυτής της εποχής καί χτυπάει στήν ρίζα κάθε μορφή αυταρχισμού, ανδρικού ή γυναικείου.

Όμως παρά τήν ρωμαλέα στάση του Αποστόλου Παύλου, δέν αλλάζουν πολλά σχετικά μέ τήν ισοτιμία του άνδρα καί της γυναίκας. Ο μύθος της ανδρικής κυριαρχίας, στο κοινωνικό υπερ – εγώ, παραμένει καί μέσα στίς χριστιανικές κοινότητες. Η υπερβολική «καθαρολογία» του Ιουδαϊσμού, σχετικά μέ τούς γυναικείους βιολογικούς κύκλους, περνάει καί μέσα στήν Εκκλησία. Οι «γνωστικίζουσες» αντιλήψεις γιά τόν κόσμο, τό σώμα, τήν ηδονή (ως δημιουργήματα κατωτέρων θεϊκών δυνάμεων) όπως καί κάποιες εκτροπές του ασκητισμού, καλλιεργούν ένα πνεύμα υποψίας καί περιφρόνησης, εχθρότητας καί φόβου πρός τήν γυναίκα. Έτσι ορισμένοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς δέν βλέπουν τήν γυναίκα ως πηγή της ζωής, όπως τήν θέλει τό θείο Σχέδιο της δημιουργίας, αλλά ως πηγή ρύπου καί μολυσμού (Αποκ. 14, 4). Ως ένα δηλ. καταραμένο ον, πού υπάρχει, είτε γιά τήν αποφυγή της πορνείας, είτε ως μέσο παιδοποιίας, καί πού η σχέση μ’ αυτό (η ερωτική – συζυγική) καθιστά τόν άνθρωπο, κατά κάποιο τρόπο, ακάθαρτο.



Αυτού του είδους τίς αντιλήψεις, πού τραυμάτιζαν τήν γυναικεία αξιοπρέπεια καί αμφισβητούσαν τήν σοφία του Θεού, χρειάστηκε ν’ αντιμετωπίσουν οι Πατέρες της Εκκλησίας – όσο φυσικά η εποχή τους τό επέτρεπε.. Γι’ αυτό οι Πατέρες δέν παύουν νά στηλιτεύουν τήν τότε νομοθεσία πού εξαντλούσε όλη τήν αυστηρότητα γιά τίς ηθικές παρεκτροπές της γυναίκας, ενώ άφηνε στό απυρόβλητο τίς απιστίες του άντρα. Νά συμβουλεύουν τούς άνδρες νά συμπεριφέρονται μέ τρυφερότητα στίς γυναίκες τους. Νά τονίζουν μέ όλες τους τίς δυνάμεις τό «ομότιμον ανδρός καί γυναικός». Ότι δηλ. ο άντρας καί η γυναίκα έχουν τήν ίδια τιμή, αξία καί δόξα, μέ βάση τήν δημιουργική πράξη του Θεού˙ τό ίδιο θεϊκό αρχέτυπο, ως μία καί ενιαία ανθρώπινη φύση˙ τήν ίδια οντολογική ταυτότητα του «κατ’ εικόνα». Καί επιπλέον, ότι καί τούς δύο αφορά η λυτρωτική πράξη του Χριστού˙ η αναδημιουργία μέσα στήν Εκκλησία˙ η από κοινού πορεία πρός τήν ζωή, τόν θάνατο καί τήν ανάσταση.

Βέβαια, παρά τίς καταπληκτικές αυτές τοποθετήσεις των Πατέρων, η ισότητα άντρα – γυναίκας σέ όλα τά επίπεδα παρέμενε γιά τόν ιστορικό Χριστιανισμό κάτι τό ανέφικτο. Μέ αποτέλεσμα τό ανθρώπινο ον νά ταυτίζεται σχεδόν μέ τόν άντρα, καί η γυναικεία ύπαρξη νά θεωρείται υποτιμημένη καί προβληματική. Οι χριστιανοί δέν έπαυαν νά τονίζουν τήν πνευματική ισοτιμία ανάμεσα στόν άντρα και τήν γυναίκα. Όμως δέν μπόρεσαν νά βγάλουν απ’ αυτή τήν χαρισματική ισοτιμία τά αναγκαία συμπεράσματα γιά τήν θέση της γυναίκας στήν κοινωνική ζωή. Έτσι δέν κατόρθωσαν νά κάνουν πράξη (είτε γιατί παρεξέκλιναν πρός κάποιο «αγγελισμό», είτε γιατί η εποχή δέν ήταν ώριμη), αυτά πού ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς είχε διακηρύξει, από τόν δεύτερο αιώνα, ως συνέπειες της πνευματικής ισότητας: «η τροφή κοινή, γάμος συζύγιος, αναπνοή, οψις, ακοή, γνώσις, ελπίς, υπακοή, όμοια πάντα» (P. G 8, 260C).

Επιπλέον εκείνο πού δέν μπόρεσε νά δει ο ιστορικός Χριστιανισμός μέσα στούς αιώνες είναι, τί ακριβώς διαφοροποιεί τόν άνδρα καί τήν γυναίκα ως ετερότητα. Ενώ δηλ. τά δύο αυτά όντα αποτελούν στόν πυρήνα τους μία ενότητα (Γεν. 1,26˙ 27˙), τί είναι εκείνο τό μυστηριώδες, πού κάνει τόν άνδρα νά είναι αυτό πού είναι, καί τήν γυναίκα νά στέκεται έναντί του ως ένα «άλλο πρόσωπο», πολύ κοντινό ταυτόχρονα ομως «καθαρά διαφορετικό». Οι Πατέρες της Εκκλησίας πέρασαν παράπλευρα από τό υπερφυσικό μυστήριο των φύλων καί τό πρόβλημα της γυναικείας οντότητας. Γι’ αυτό είδαν τήν γυναίκα περισσότερο από ηθική ή ψυχολογική άποψη, καί μέ μέτρο πάντα τόν άντρα. Όμως αυτή η άγνοια είχε ως αποτέλεσμα νά ταυτισθεί ο άντρας μέ τήν δύναμη καί τήν εξουσία (ο σοφός, ο πολεμιστής, ο κυβερνήτης) καί η γυναίκα μέ τήν παιδοποιία καί τούς υπηρετικούς ρόλους – αυτή πού φροντίζει τό σπίτι, αυτή πού ξεκουράζει ερωτικά τόν άνδρα, αυτή πού του γεννάει παιδιά.


Αλλά στήν Εκκλησία υπάρχει καί η Γυναίκα «η περιβεβλημένη τόν ήλιον» (Απ. 12, 1). Η Εύα της Χάρης και της Σωτηρίας, η Υπεραγία Θεοτόκος. Οι Πατέρες κι οι Υμνογράφοι της Εκκλησίας έγραψαν καταπληκτικά κείμενα για τό τίμιο πρόσωπό της. Γι’ αυτούς η Θεοτόκος (Γυναίκα – Μητέρα – Παρθένος) αποτελεί δόξα καί τιμή γιά τό ανθρώπινο γένος, τήν πιό χαριτωμένη ύπαρξη της εκκλησιαστικης ιστορίας. Όλο αυτό τό μεγαλείο της Θεοτόκου δέν βρίσκεται στήν βιολογική γονιμότητα, αλλά στό γεγονός ότι έγινε η Μητέρα του Θεού. Καί αυτό τό μέγα γεγονός καί θαύμα, ότι ο Υιός του Θεού «γεννήθηκε από μία γυναίκα» (Γαλ. 4, 4) καταξιώνει στό έπακρο τήν γυναικεία ύπαρξη. Πρόκειται γιά μιά μητρότητα άλλης τάξεως, πού αποκαλύπτεται ως μυστική ανταπόκριση στήν αγάπη του Θεού. Απ’ αυτή τήν άποψη, εκείνο πού διακρίνει τήν γυναίκα, αυτό πού χαρακτηρίζει τήν γυναικεία πνευματικότητα, είναι η δυνατότητα αποδοχής του Άλλου – του Θεού, του άντρα, του παιδιού, του συνανθρώπου. Είναι η ανέκφραστη τρυφερότητα πού αγκαλιάζει καί σώζει τήν ζωή, μ’ ένα τρόπο μυστικό, ενδόμυχο καί πολύμορφο. Μιά «μητρότητα» πού επωάζει καί «γεννά» ό,τι πιό ωραίο υπάρχει στόν κόσμο ως ζωή, αμοιβαιότητα καί χάρη. Γι’ αυτό και οι Πατέρες είδαν στην χαρισματική μητρότητα της Θεοτόκου (στην μυστική αποδοχή της αγάπης του Θεού) το μυστήριο της Εκκλησίας.

Βέβαια μία τέτοια «στάση» έναντι του κόσμου υπάρχει και στον άντρα, αλλά στην γυναίκα είναι κάτι το μοναδικό. Και απ’ αυτή την άποψη οι άγιοι άντρες και άγιες γυναίκες της Εκκλησίας δεν είναι όντα πού περικλείονται μέσα στην βιολογικότητά τους, ούτε εξαντλούνται στους κοινωνικούς ρόλους. Είναι πρόσωπα πού από τήν μιά φανερώνουν τόν εσώτατο εαυτό τους ως μυστηριακή «ετερότητα» (χαρισματικός πλούτος των δώρων του Θεού) καί από τήν άλλη αποκαλύπτουν «τήν ταυτότητα διά της χάριτος» (Άγ. Μάξιμος), όταν συγκλίνουν πρός τό κοινό Αρχέτυπο, καί γίνονται «εις εν Χριστω Ιησου»(Γαλ.3,28).Μέσα απ’ αυτή τήν αφατη σχέση (ταύτιση καί διάκριση, κοινότητα καί ετερότητα, αμοιβαιότητα καί μοναδικότητα) ο άντρας καί η γυναίκα αποτελούν τήν πιό λαμπρή καί ακτινοβόλα εικόνα του Ενός καί Τριαδικού Θεού. 

ΠΗΓΗ