«Από τους καναπέδες της πολυεθνικής στα καρεκλάκια του νηπιαγωγείου!»

Γράφει η Κατερίνα Ανδρικοπούλου

Ο Τζεφ Δάκαλης γεννημένος στην Αμερική από Έλληνες γονείς με καταγωγή από τα Βαλιμίτικα Αιγίου,  στα 38 του χρόνια αποφασίζει να εγκαταλείψει την θέση του ως αντιπρόεδρος μεγάλης πολυεθνικής τράπεζας και να γίνει νηπιαγωγός.

 Με προπτυχιακές σπουδές και ΜΒΑ στα οικονομικά ανακοινώνει ένα ωραίο πρωί στους γονείς και στους φίλους του ότι δεν θέλει να είναι πια στέλεχος σε πολυεθνική και αλλάζει καριέρα για να γίνει κάτι πιο «ουσιαστικό», (όπως λέει ο ίδιος) να γίνει νηπιαγωγός.

 Σήμερα, 59 χρονών θα τον βρείτε να κάθεται στα καρεκλάκια του νηπιαγωγείου στο Βέρμοντ του Καναδά και να χτυπάει παλαμάκια ρυθμικά. Δουλεύει στο ίδιο νηπιαγωγείο εδώ και 10 χρόνια. Πριν από αυτό δίδαξε στο Δημοτικό σχολείο του Stowe Elementary School, στην Πρώτη και Δευτέρα τάξη Δημοτικού για 8 χρόνια.


 Βλέποντας τον να διδάσκει στην τάξη είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτή είναι η δεύτερη καριέρα του και ότι για 14 χρόνια υπήρξε αντιπρόεδρος της τράπεζας Citicorp στη Νέα Υόρκη. Στα 38 του αποφασίζει να αλλάξει την καριέρα του. «Δεν είχε νόημα η δουλειά μου στην τράπεζα», λέει ο ίδιος. Έτσι, εγκαταλείπει τη δουλειά του υψηλόμισθου στελέχους και αρχίζει να εξερευνά τι άλλο θα μπορούσε να κάνει. Αρχίζει να ρωτάει φίλους και συγγενείς που δούλευαν ως εκπαιδευτικοί.

  «Έκανα μια εκτενή έρευνα και αποφάσισα να γίνω νηπιαγωγός». Έτσι λοιπόν, αποκτά μεταπτυχιακές σπουδές στην προσχολική εκπαίδευση και διδάσκει για 3 χρόνια σε ένα νηπιαγωγείο στο New Jersey. Έπειτα μετακομίζει στο Βέρμοντ του Καναδά και πιάνει δουλειά στο νηπιαγωγείο του Stowe.

 Ως άντρας νηπιαγωγός είναι και εκεί όπως και στην Ελλάδα μειονότητα. Μια πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι το 99% των δασκάλων και νηπιαγωγών της Αμερικής είναι γυναίκες.

 Του αρέσει πιο πολύ να διδάσκει τα μικρότερα παιδιά. Όπως λέει ο ίδιος «στην ηλικία των 5 ετών, ένας χρόνος είναι το 20% της ζωής σου. Οι δυνατότητες μάθησης και ανάπτυξης σ’ αυτή την ηλικία είναι φαινομενικές».

 Γι’ αυτόν η μεγαλύτερη ευχαρίστηση είναι να βλέπει τα παιδιά να αναπτύσσουν αγάπη για τη μάθηση. «Η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι να βλέπεις τα παιδιά να μαθαίνουν και να είναι χαρούμενα. Δεν έφευγα ποτέ με αυτό το συναίσθημα ικανοποίησης από την τράπεζα» λέει ο ίδιος χαμογελώντας.
 Το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειάς του είναι να ανταποκρίνεται στις προσωπικές  διαφορετικές ανάγκες των 18 του μαθητών. «Οι ανάγκες τους δεν είναι μόνο εκπαιδευτικές, είναι συναισθηματικές και σωματικές. Αν κάτι συμβαίνει στο παιδί αυτό θα έχει αντίκτυπο σε όλες τις πτυχές της ζωής του. Τα παιδιά είναι ξεχωριστές προσωπικότητες με διαφορετικά ταλέντα δυνατότητες και ανάγκες ». «Είναι σημαντικό να δημιουργείς μια ατμόσφαιρα ασφάλειας και εμπιστοσύνης μέσα στην τάξη. Οι μαθητές σου πρέπει να νιώθουν ότι τους αγαπάς και τους νοιάζεσαι αλλά ότι έχεις και εσύ ανάγκες και συναισθήματα και ότι είσαι και εσύ ευάλωτος. Χρειάζεται να νιώθουν ασφάλεια για να μπορέσουν να μάθουν.»

 Τα παιδιά δεν φιλτράρουν τίποτα, δεν έχουν διπλωματία «Μπορεί να με ρωτήσουν γιατί δεν έχω μαλλιά πάνω στο κεφάλι μου ή γιατί φοράω πάλι την ίδια μπλούζα που φόραγα και χτες. Έχουν πολύ γέλιο!»

 Ξεκινάει κάθε μέρα με ένα «morning meeting» (οι κακές συνήθειες δεν κόβονται εύκολα)  όπου οι μαθητές του λένε καλημέρα, συζητούν το πρόγραμμα της ημέρας και  φτιάχνουν το ημερολόγιο. Μετά ξεκινάει το μάθημα με μουσική, κίνηση, χορό. Το πιο σημαντικό είναι να καταλαβαίνεις πότε χάνεις το ενδιαφέρον των παιδιών και να έχεις την ικανότητα να αλλάξεις την δραστηριότητα για να τους επαναφέρεις.

 Όπως λέει ο Τζεφ Δάκαλης  «τα αποτελέσματα στην προηγούμενη μου δουλειά ήταν πιο σαφή και ξεκάθαρα. Στη διδασκαλία όλα είναι πιο γκρι. Μπορεί να νομίζεις ότι τα πας καλά και ότι έχουν πιάσει το νόημα αλλά ύστερα από 2 λεπτά να συνειδητοποιείς ότι έχεις αποτύχει και ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτα από αυτά που ήθελες να τους διδάξεις».

 «Υπάρχουν πάντα κενά και λακκούβες αλλά και αυτό είναι εντάξει αρκεί να κατευθύνεσαι πάντα προς τα μπροστά» λέει ο ίδιος.

 Λίγοι οι άντρες νηπιαγωγοί και στην Ελλάδα.  Στη σχολή θυμάμαι ήταν 2 σε μεγαλύτερο έτος, στο έτος μου κανένας…Θα ήταν πολύ ωραίο να βλέπαμε περισσότερους άντρες νηπιαγωγούς. Στο elniplex, ξέρουμε καλά τι σημαίνει αυτό καθώς ο αρχισυντάκτης του είναι άντρας νηπιαγωγός.  
 Η αλήθεια είναι ότι όταν γνώρισα τον Τζεφ Δακάλη πέρυσι το καλοκαίρι ως μακρινό συγγενή του πατέρα μου με παραξένεψε και μένα αυτός ο ψηλός λεπτός κύριος που άφησε την τράπεζα για να γίνει νηπιαγωγός από πεποίθηση, όχι επειδή δεν μπήκε στη σχολή που ήθελε. Ο πατέρας μου πάλι τον κοίταζε σαν ούφο, όταν άρχισε να μου λέει ποιο τραγούδι λένε για καλημέρα το πρωί. Σήμερα, μου έστειλε με μέιλ  αυτό το άρθρο από την τοπική τους εφημερίδα και ήθελα να το μοιραστώ, έτσι γιατί υπάρχει και η άλλη εκδοχή.

  Είναι πραγματικά  ωραίο να κάνεις κάτι με την καρδιά σου, κάτι που αγαπάς και να έχεις τα κότσια να αλλάξεις την καριέρα σου στα 40 για να γίνεις κάτι που θα σε γεμίζει πιο πολύ. 

Πηγή: http://www.elniplex.com
αντιγραφή

Οι αλλαγές των εποχών στο δάσος σε ένα απίθανο βίντεο

O φωτογράφος Samuel Orr έστησε τη μηχανή του σε έναν τρίποδα μπροστά στο παράθυρό του, έχοντας το προνόμιο να αντικρίζει ένα υπέροχο δάσος έξω από το σπίτι του, και τράβηξε πάνω από 40.000 φωτογραφίες στη διάρκεια ενός έτους. Στη συνέχεια συνέθεσε τις εικόνες αυτές σε ένα εκπληκτικό timelapse βίντεο και παρουσίασε τις απίθανες αλλαγές που συμβαίνουν στα δέντρα του δάσους και στο φύλλωμα κατά τη διάρκεια των εποχών. «Από το χειμώνα στην άνοιξη και μετά στο καλοκαίρι και κατόπιν στο φθινόπωρο, η ομορφιά του δάσους είναι αξεπέραστη αν και πολύ διαφορετική σε χρώματα και εικόνες από τη μία εποχή στην άλλη», είπε ο ίδιος. Και το βίντεο αποδεικνύει του λόγου το αληθές! 

πηγή

Η ΑΓΙΑ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΚΥΡΑΝΝΑ Η ΟΣΣΑΙΑ-28 Φεβρουαρίου

Ἀναστασίας Κουρῆ

Φιλολόγου

Στὰ χρόνια ποὺ ζοῦμε, χρόνια δύσκολα ἀπὸ τὴν ὕπουλη σκλαβιὰ τοῦ ἔθνους σὲ δόλιες καὶ ἀφανεῖς δυνάμεις  ποὺ δὲν τὶς βλέπουμε ἄμεσα, καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ χειρότερο, εἶναι σημαντικὸ νὰ φέρνουμε στὴ μνήμη μας ἄνδρες καὶ γυναῖκες ποὺ ἀντιστάθηκαν στὰ πλούτη καὶ τὴ δόξα, στὶς ὑποσχέσεις καὶ τὶς φοβέρες τοῦ κατακτητῆ. Μία ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι καὶ ἡ Νεομάρτυς ἁγία Κυράννα. Ἡ Ἁγία γεννήθηκε πρὶν ἀπὸ λιγότερο τρεῖς αἰῶνες στὸ χωριὸ Ὄσσα ἢ Ἀβυσσώνα (Βυσσώκα) ΒΔ τοῦ Λαγκαδᾶ, σὲ ἀπόσταση περίπου 37 χλμ. ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη, ποὺ βρίσκεται στὶς πλαγιὲς τοῦ βουνοῦ Βερτίσκου, στὰ χρόνια τοῦ ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ.

Ἡ Κυράννα ἦταν ἕνα σεμνὸ καὶ ὄμορφο κορίτσι, πιστὴ χριστιανή, ποὺ ἀγαποῦσε μὲ πάθος τὸν Χριστό. Ζοῦσε μὲ τοὺς γονεῖς της, Ἕλληνες στὴν καταγωγὴ καὶ χριστιανοὶ στὸ θρήσκευμα. Στὰ δύσκολα ἐκεῖνα χρόνια ὁ τύραννος ἐξουσίαζε τὰ πάντα, χωράφια καὶ περιουσίες, ἐνῷ ὁ ἄμοιρος ραγιὰς βρισκόταν στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἕλληνας καὶ ὁ Χριστιανὸς ἦταν πάντοτε ἀδικημένοι. Τίποτα δὲν ἐξουσίαζαν οὔτε τὴ γῆ τους, οὔτε τὴν οἰκογένειά τους. Ἔπρεπε νὰ πληρώνουν τοὺς φόρους καὶ τὰ χαράτσια στὸν ἀφέντη τύραννο, ποὺ ἐρχόταν νὰ τὰ μαζέψει ὁ Τοῦρκος σούμπασης.

Μιὰ μέρα τὴν εἶδε ἕνας Γενίτσαρος καὶ σατανικὸς ἔρωτας ρίζωσε στὴν καρδιὰ του γι’ αὐτὴν τὴν ἀθώα κόρη. Τῆς εἶπε ὅτι ἤθελε νὰ τὴν κάνει χανούμισσά του καὶ τῆς ἔταξε πολύτιμα στολίδια καὶ πανέμορφα φορέματα… Ὁ Τοῦρκος τὴν τυραννοῦσε νύχτα-μέρα, καὶ ἡ Ἁγία δὲν μποροῦσε νὰ βγεῖ στὸν δρόμο διότι ὁ Γενίτσαρος παραφύλαγε γιὰ νὰ τὴν καλοπιάσει. Ὅσο ὅμως ἐκεῖνος ἔλεγε καὶ ἔταζε, τόσο ἡ Ἁγία τὸν ἀποστρεφόταν, διότι εἶχε στὴν ψυχὴ της τὸν Χριστό. Ὥσπου μιὰ μέρα ὁ Τοῦρκος γεμάτος ὀργὴ καὶ θυμό, τὴν ἅρπαξε καὶ τὴ μετέφερε στὸν κριτὴ τῆς Θεσσαλονίκης. Ἔπρεπε τώρα ἡ Ἁγία ν’ἀποδείξει πὼς δὲν ὑποσχέθηκε ποτὲ στὸν Τοῦρκο ὅτι θὰ τὸν κάνει σύντροφό της, οὔτε εἶπε ποτὲ πὼς θὰ γίνει Τουρκάλα.

Τὴν ἔκλεισαν στὴ φυλακὴ καὶ κάθε μέρα ἐρχόταν ὁ γενίτσαρος καὶ μαζὶ μὲ ἄλλους γενιτσάρους τὴ βασάνιζαν ἀνελέητα. Ἡ Ἁγία ἔκλεινε τὰ μάτια καὶ εἶχε τὸ νοῦ της στὸν Χριστό, οὔτε τοὺς ἔβλεπε οὔτε τοὺς ἀπαντοῦσε. Στὴν ἀρχὴ τὴν καλόπιαναν, μετὰ τὴ χτυποῦσαν, τὴν κλωτσοῦσαν, τὴν πλήγωναν μὲ ξύλα καὶ μαχαίρια, καὶ ἀφοῦ τὴν ἄφηναν ἑτοιμοθάνατη ἔφευγαν. Τὰ ἴδια ἔκανε καὶ ὁ δεσμοφύλακας στὴ συνέχεια. Κάθε νύχτα τὴν κρεμοῦσε ἀπ’τὶς μασχάλες καὶ μ’ἕνα ξύλο τὴν χτυποῦσε ὥσπου νὰ κουραστεῖ. Τότε τὴν ἄφηνε καὶ πήγαινε νὰ κοιμηθεῖ. Ἕνας Χριστιανὸς ἐπιστάτης παρακαλοῦσε τὸν δεσμοφύλακα καὶ, ὅταν καταλάγιαζε κάπως ἡ λύσσα του, πήγαινε καὶ τὴν ξεκρέμαγε. Χριστιανοὶ φυλακισμένοι ἀλλὰ καὶ Τουρκάλες βαρυποινίτισσες διαμαρτύρονταν στὸν δεσμοφύλακα λόγῳ τῶν ἀφόρητων δοκιμασιῶν καὶ κραυγῶν τῆς Ἁγίας, ὅταν τὴ βασάνιζαν. Τὴ δέκατη νύχτα ἦταν τόσο τὸ ξύλο ποὺ τῆς ἔδωσε καθὼς τὴν εἶχε κρεμασμένη, ποὺ κουράστηκε ὅσο ποτὲ καὶ ζήτησε καφὲ γιὰ νὰ συνέλθει. Ὁ Χριστιανὸς τὸν φοβέρισε καὶ οἱ Τουρκάλες φυλακισμένες τοῦ φώναξαν πολύ, ποὺ ἔπεσε κάτω κλαίγοντας ἐνῷ ἔτρεμε ἀπ’τὴν ντροπή του. Ὅμως ξαφνικὰ μέσα στὸ σκοτάδι τῆς νύχτας οὐράνιο φῶς ἄστραψε στὴ φυλακὴ ποὺ ἔλουσε τὸ κρεμασμένο σῶμα τῆς Ἁγίας. Μπρούμυτα ἔπεσαν οἱ Ἑβραῖοι, οἱ Τουρκάλες χτυποῦσαν τὰ στήθη τους λέγοντας ὅτι τὸ κρίμα τῆς Ρωμηᾶς μᾶς βρῆκε σὰν ἀστραπὴ νὰ μᾶς κάψει.

Ὁ δεσμοφύλακας τότε, ἔδωσε ἐντολὴ στὸν Χριστιανὸ νὰ τὴν ξεκρεμάσει, κι ἔγινε πάλι σκοτάδι στὴ φυλακὴ καὶ χύθηκε παντοῦ ἄρρητη εὐωδία. Ὁ Χριστιανὸς ἔκανε τὸν σταυρό του καὶ ἀφοῦ φίλησε μ’εὐλάβεια τὰ μαρτυρικὰ ἐκεῖνα χέρια, τὰ σταύρωσε πάνω στὸ μακάριο σῶμα. Περιποιήθηκε τὸ ἅγιο λείψανο, ἄναψε φῶτα καὶ προσκύνησε. Τὴν ἑπομένη διαδόθηκε στὴν πόλη ἡ φήμη τοῦ Μαρτυρικοῦ τέλους τῆς Ἁγίας. Οἱ Τοῦρκοι ντροπιασμένοι ἔδωσαν ἄδεια νὰ παραλάβουν τὸ τίμιο Λείψανὸ της οἱ χριστιανοὶ καὶ νὰ τὸ κάνουν ὅ,τι θέλουν. Πομπὴ τῶν χριστιανῶν μετέφερε τὸ ἅγιο Λείψανό της στὸ κοιμητήριο τῶν χριστιανῶν, ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη. Τὸν Βίο καὶ τὸ Μαρτύριο τῆς Ἁγίας περιέλαβε ὁ ἃγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὸ «Νέο Μαρτυρολόγιο». Οἱ εὐσεβεῖς κάτοικοι τῆς Ὄσσας τιμοῦν μὲ ἰδιαίτερη εὐλάβεια τὴ μνήμη τῆς ἁγίας Κυράννας στὶς 8 Ἰανουαρίου κάθε χρόνο. Τὸ 1868/69 οἱ κάτοικοι τῆς Ὄσσας ἔχτισαν λαμπρὸ ἱερὸ ναὸ πρὸς τιμὴν τῆς Ἁγίας, στὸ κέντρο περίπου τοῦ σημερινοῦ Δημοτικοῦ Διαμερίσματος τῆς Ὄσσης Λαγκαδᾶ.

Τὴν προπαραμονὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τὸ 2011, ὁ ἥλιος ἀνέτειλε λαμπρότερος, ὅπως ποτὲ ἄλλοτε στὴν Ὄσσα. Τὰ θεμέλια τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν, ἐκεῖ ὅπου βαφτίστηκε καὶ ἐκκλησιαζόταν ἡ ἁγία Κυράννα, ταρακουνήθηκαν καὶ τὸ δάπεδο τοῦ ἱεροῦ Βήματος σκίστηκε στὰ δυό, ἀποκαλύπτοντας τὰ εὐωδιάζοντα καὶ χαριτόβρυτα Ἱερὰ Λείψανα τῆς ἁγνῆς κόρης, τῆς νύμφης τοῦ Χριστοῦ.

Στὶς 11 Ὀκτωβρίου 2011 τελέστηκε σ’αὐτὸν τὸν ναὸ μεγαλοπρεπέστατη Δοξολογία μὲ τὴν παρουσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, γιὰ τὴν ἀνεύρεση τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τῆς Ἁγίας καὶ τὴν ἐπέτειο 260 ἐτῶν ἀπὸ τὸ Μαρτύριό της. Στὴν Δοξολογία ἦταν παρόντες ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμος μαζὶ μὲ 30 ἱεράρχες τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἐκπρόσωποι τῆς Πολιτείας, Μοναχοὶ καὶ Μοναχές, ἐκπρόσωποι τοῦ Ἁγίου Ὂρους καὶ πλῆθος κόσμου ποὺ προσέτρεξαν γιὰ νὰ τιμήσουν τὴ Μεγαλομάρτυρα Κυράννα. Ἃς ἔχουμε τὴ βοήθειά της καὶ νὰ θυμόμαστε τὴ θαυμαστὴ ἐπιμονὴ στὴν πίστη της στὸν Χριστὸ καὶ τὴ ρωμηοσύνη.

πηγή

Αποκριάτικες στολές για κορίτσια… της ντροπής!!!

Είχα πει να μην γράψω τίποτα, αλλά δεν τα κατάφερα! Συγνώμη λοιπόν αν θα στεναχωρήσω κάποιες φίλες και γνωστές που μπορεί να διαβάσουν το άρθρο μου και να τα πάρουν μαζί μου, αλλά πραγματικά δεν άντεξα!

Το είχα προσέξει και πέρσι, το πρόσεξα και φέτος ακόμη περισσότερο. Πηγαίνοντας σε γνωστό πολυκατάστημα αλλά σερφάροντας και λίγο στο ίντερνετ για στολές κοριτσίστικες έπεσα σε κάποιες στολές που και πάλι με άφησαν με ανοιχτό το στόμα. Και πριν να κάνω παιδιά κάτι είχα προσέξει, αλλά τώρα που έχω παιδιά το προσέχω ακόμη περισσότερο! Πραγματικά καθώς περιπλανιόμουν στους διαδρόμους του καταστήματος αυτού ψάχνοντας για διάφορα αποκριάτικα αξεσουάρ για να ντύσω την Ναταλία Νεράιδα του κήπου και τον Γιώργο Luke Skywalker (έπρεπε να τις φτιάξω για να μην τις πληρώσω χρυσάφι και να είναι και του γούστου μου), είδα πολλές και διάφορες στολές! Ε, όχι! Έλεγα μέσα μου! Τι πουλάνε οι άχρηστοι ρε παιδί μου? Υπάρχει περίπτωση να τις αγοράζει κάποιος αυτές τις στολές για τις κόρες του? Στολές από 6 χρονών, sexy όσο δεν έχω ντυθεί ούτε καν εγώ ποτέ σε απόκριες ή μη! Και τελικά, είδα φωτογραφίες στο Facebook από περήφανες μαμάδες να ποστάρουν τα κοριτσάκια τους με περηφάνια, φορώντας τέτοιες στολές!

Αλλά ας πούμε ότι εγώ είμαι σεμνότυφη και δεν ντύθηκα ποτέ έτσι! Ποιος ο λόγος να ντυθεί έτσι ένα μικρό κοριτσάκι??? Αλήθεια υπάρχει λόγος? Ποιος ακριβώς? Να δείξει η μαμά ότι το κοριτσάκι της μεγαλώνει και πως θα γίνει σούπερ γκόμενα? Πως είναι σούπερ γκόμενα από τώρα? Απλά έχει πλάκα να φαίνεται sexy? Τι? Πείτε μου να καταλάβω!

Ας κάνω λοιπόν και την επόμενη ερώτηση! Στα 13-15 της αν θα θέλει την ίδια στολή για να βγει το βράδυ έξω με τους φίλους της (τότε που ΚΑΙ ή ίδια αλλά ΚΑΙ τα αγόρια φίλοι της θα ξέρουν τι εστι sexy και τον λόγο που θέλεις να είσαι sexy), θα την αφήσετε να την φορέσει? Και αν όχι, τι θα της πείτε όταν σας πει ότι στα 7 της την είχε φορέσει??? Αν τότε δεν ήταν κακό, γιατί θα είναι τώρα που μεγάλωσε κακό να ντυθεί σαν στριπτιζέρ? Γιατί έτσι είναι αυτές οι στολές ρε παιδιά! Σαν στολές που φοράνε οι στριπτιζέρ!

Και ΟΚ, ας πούμε ότι τότε απλά θα το θέλει εκείνη για να τραβήξει τα βλέμματα των αντρών πάνω της και δεν “κάνει”! Στα 7 τους, στα 10 τους, στα 12, γιατί είναι καλό να στρέψει τα μάτια του οποιοδήποτε άντρα πάνω του το κοριτσάκι που δεν έχει ιδέα??? Ενός άντρα που ήθελε δεν ήθελε, βλέπει μπροστά του ένα κοριτσάκι ντυμένο sexy?

Και όπως μου είπε μια καλή φίλη! Χίλιες φορές καλύτερα να τα φορέσει αν ντε και καλά θέλει, τότε που θα γνωρίζει και ένα δυο πράγματα περισσότερα και θα ξέρει ας πούμε, να αντιμετωπίσει και αυτά τα βλέμματα, παρά τώρα που έχει άγνοια και δεν ξέρει πως να προστατέψει τον εαυτό της και το σώμα της! Αλλά όπως και να ‘χει, δεν είναι αυτές οι στολές προσβολή και στο γυναικείο φύλο? Δηλαδή η αστυνομικός πρέπει να είναι σε στολή όπως φαντασιώνονται οι άντρες? Και τη νοσοκόμα? Και γενικά tη γυναίκα από την παιδική της τελικά ηλικία? Όχι δεν είναι απλά μια στολή! Είναι όλη η φιλοσοφία πίσω από αυτό! Το τι σημαίνει! Ποιος το φοράει! Να είσαι ενήλικη, κάνε ότι θες! Αλλά στο παιδί? Το οποίο παίρνει και sexy πόζες στις φωτογραφίες! Και γελάνε και καμαρώνουν οι μαμάδες και οι μπαμπάδες!

Καλές μου μαμάδες! Τα κορίτσια μας και τα μάτια μας! Ας κρατήσουμε την αθωότητα τους όσο περισσότερο γίνεται. Την χάνουν που την χάνουν νωρίτερα όσο περνάνε τα χρόνια, ας μην τους την αφαιρούμε κι εμείς ακόμη γρηγορότερα επειδή μας αρέσει να βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν και να φανταζόμαστε πως θα είναι όταν μεγαλώσουν! Ας έχουν στο μυαλουδάκι τους ακόμη όμορφες εικόνες, παραμύθια, νεραϊδόσκονες, και παιδικές ιστορίες! Υπάρχει πάντα και ένα όριο! 

Εμείς θα το βάλουμε αυτό και θα ακολουθήσουν μετά και τα καταστήματα που δέχονται να βάλουν στα ράφια τους τέτοια κατασκευάσματα! Σκεφτείτε το!

eimaimama.gr/αντιγραφή

Ο "προοδευτικός", η "ηλίθια" και τα παιδιά

 Αυτός είναι παιδί της λεγόμενης γενιάς "του Πολυτεχνείου", φορτωμένος την ...υποχρέωση των ανεπαρκών να είναι "προοδευτικός" αριστερός για να μπορεί να υπάρξει. Το κακό είναι ότι στα 55 του διατηρεί όλες τις αναπηρίες του ατελούς προοδευτισμού και τίποτε από τα καλά που δίνει η αληθινή πρόοδος. Σ' αυτά τα πλαίσια λοιπόν και -προφανώς- φοβούμενος να είναι γονιός, διακηρύσσει πως είναι φίλος με τους γυιούς του. Βλέπεις οι φίλοι δεν έχουν ευθύνη. Ο πατέρας έχει.
 Ετούτος άφησε τα αγόρια να μεγαλώσουν όπως εκείνα ήθελαν, δίχως περιορισμούς στις βόλτες στο διαδίκτυο αλλά και στις βόλτες γενικώς, στα ξενύχτια, στο κάπνισμα, στις παρέες. Αν τα παιδιά δεν χάθηκαν τελείως, νομίζω πως είναι από τις προσευχές της μάνας -η οποία είναι πιστή και αγωνιζόμενη χριστιανή-.

 Ο ένας γυιός στα 17, ο άλλος στα 16. Μέχρι κάποια ηλικία η μητέρα τα έφερνε στην εκκλησία, τα βλέπαμε "παπαδάκια", εξομολογούνταν και γενικώς όσα φύτευε η μάνα κρατούσαν κόντρα στις επιρροές του πατέρα.
Φυσικά ο "προοδευτικός" πατέρας χλεύαζε τη γυναίκα για τις επαφές με τους παπάδες, τον εκκλησιασμό, τις ενοριακές συναντήσεις και όλα αυτά τα...αναχρονιστικά.

 Σιγά-σιγά, οι δύο έφηβοι άφησαν τα δύσκολα μονοπάτια της πάλης και της αντίστασης στο "έτσι γίνεται τώρα", αφέθηκαν στις ευκολίες της πατρικής "φιλίας", έγιναν και αυτοί "σύγχρονοι".
Η μάνα πύκνωσε τις νουθεσίες, τις προσευχές, κάποτε και τις έντονες διαμαρτυρίες.
 Όπως όταν ο μεγάλος γυιός, μαθητής τρίτης Λυκείου αντί να διαβάζει για τις εξετάσεις ξημεροβραδιάζονταν στον υπολογιστή ή γύριζε σπίτι μετά τα μεσάνυχτα, άγνωστο από πού. 
Όπως όταν ο μικρός έκανε δεσμό με μία συμμαθήτριά του και άρχισε να μένει στο σπίτι της, παρούσης και της μάνας της (!) (η οποία είναι διαζευγμένη και έχει άλλα δύο κορίτσια στο σπίτι).
Όπως όταν ο "προοδευτικός" άντρας της άρχισε να πηγαινοφέρνει ο ίδιος τον γυιό σ' αυτό το...σπίτι και μάλιστα να απαντά στις ενστάσεις της, με βρισιές. Γιατί αυτή είναι... ηλίθια, γιατί το αγόρι βρίσκει.... προστασία και αγάπη στο σπίτι της κοπέλας, γιατί το παιδί πρέπει να έχει σχέσεις για να μην γίνει ανώμαλο....
 Σήμερα την έβρισαν πάλι και οι τρεις, τα αγόρια και ο πατέρας. 
Την ειρωνεύτηκαν, την χλεύασαν για την πίστη της, της είπαν πως δεν υπάρχει πορνεία -όπως εκείνη είπε- και πως αυτά τα είπε ο Χριστός για τότε και όχι για τώρα! Στο τέλος ο... καλός σύζυγος βλαστήμησε την ώρα που την παντρεύτηκε και της είπε να "τσακιστεί" να φύγει.
 Η γυναίκα δεν μένει για οικονομικούς λόγους. Έχει δικό της, σεβαστό εισόδημα το οποίο διαθέτει για τα φροντιστήρια των παιδιών και συμπληρώνει τον πενιχρό μισθό του εργάτη συζύγου που πουλάει "τζάμπα μαγκιές".
Μένει επειδή αγαπάει, επειδή είναι μάνα, επειδή είναι χριστιανή και λέει " Εσύ Χριστέ μου υπέφερες τόσα για μένα κι' εγώ δεν θα αντέξω τα ελάχιστα για Σένα;"
Ανάβει το καντηλάκι της, κάνει τα απόδειπνα, τις παρακλήσεις, τις προσευχές της, λέει στους Αγίους για τα παιδιά και τον άντρα της, ζητάει κουράγιο απ' την Κυρά την Παναγιά, ρουφάει την μύτη και τα δάκρυά της και λέει "δόξα τω Θεώ".
Αυτή η γυναίκα δεν έχει άλλον εκτός από το σινάφι του Θεού.
Την ξέρω, την αγαπώ, οι προσευχές της έχουν κάνει θαύματα σε μένα και σήμερα απευθύνομαι στην αγάπη σας και εκλιπαρώ τις προσευχές σας για κείνη και για την οικογένειά της.
http://anazhthseis-elena.blogspot.gr/2014/02/blog-post_4161.html

Η πρώτη Κινεζούλα που θα έχει αδελφό

Η Li Yan αφήνει την κόρη της να ξαπλώσει πάνω στην κοιλιά της, λίγο πριν γεννήσει ένα υγιέστατο αγοράκι. Η οικογένεια της Li Yan, είναι η πρώτη στη Κίνα που πήρε επίσημη άδεια να αποκτήσει και δεύτερο παιδί και σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, εκατομμύρια οικογένειες μέχρι το τέλος του χρόνου θα αποκτήσουν το ίδιο δικαίωμα, θέτοντας και επισήμως τέλος στην πολιτική του ενός παιδιού.

πηγή

Το παρασκευιάτικο μυστικό της δασκάλας

Γράφει η Κατερίνα Ανδρικοπούλου

Διάβασα κάτι όμορφο πρόσφατα. Μια δασκάλα λέει, κάθε Παρασκευή ζητάει από τα παιδιά της τάξης της να γράψουν σε ένα χαρτί μυστικά και ήσυχα ποιος είναι ο καλύτερος τους φίλος μέσα στην τάξη και με ποιον θα ήθελαν να κάτσουν μαζί την επόμενη εβδομάδα. 

Όχι δεν έχει όρεξη για φασαρίες. Δεν τρελαίνεται να αλλάζουν τα παιδιά θέση γιατί ο Γιάννης μιλάει με τον Γιώργο και ο Κώστας τραβάει τα μαλλιά της Άννας όταν κάθεται πίσω της. 

Κάθε Παρασκευή όμως αυτή η δασκάλα κάθεται λίγο παραπάνω και  ανοίγει  σιγά- σιγά το κουτί των μυστικών και βγάζει ένα- ένα τα χαρτάκια για να τα διαβάσει προσεχτικά. Για έναν και μόνο λόγο. Για να δει ποιο παιδί μένει πάντα μόνο του, ποιο δεν έχει φίλους, ποιο δεν είναι τόσο δημοφιλές, ποιο δεν έχει πολλές παρέες, ποιο μένει πάντα στην απέξω. Θέλει να εντοπίσει αυτό το παιδάκι, το πιο ντροπαλό για να το βοηθήσει λίγο. Δε θέλει να κάνει εμετούς το πρωί ούτε να πονάει η κοιλιά του. Θέλει να έχει φίλους έστω και έναν φίλο και αυτό, για να έρχεται χαρούμενο στο σχολείο. Αν είναι χαρούμενο, θα μάθει, θα ανθίσει, θα μεγαλώσει ευχαριστημένο. Απλό, αυτονόητο; Όχι πάντα. 

Το λίγο παραπάνω, αυτή η φροντίδα, η κίνηση είναι αυτό που μένει.  Αυτό το νοιάξιμο είναι καλύτερο από χίλιες κατασκευές πολύπλοκες…

πηγή

Τα παιδιά έχουν ανάγκη να θαυμάζουν τους γονείς τους.

Το μέγεθος της βλάβης που μπορεί ένα παιδί να προκαλέσει στους γονείς είναι περιορισμένο. Μπορούν να μας ντροπιάσουν, αλλά μόνο αν έχουμε επενδύσει την υπόληψή μας πάνω στη δική τους εξέλιξη. Μπορούν να μας απογοητεύσουν, αυτό, όμως, τα πληγώνει περισσότερο από εμάς, αφού θέλουν τόσο πολύ να μας ευχαριστήσουν.

Αλλά οι γονείς μπορούν να πληγώσουν τα παιδιά τους πολύ πιο σοβαρά. Δεν τα πληγώνουμε μόνο με σωματική και συναισθηματική βία. Τα πληγώνουμε με προσδοκίες που δύσκολα εκπληρώνονται. (Ένας συνάδελφός μου υποστηρίζει ότι «το να είσαι απογοητευμένος» είναι μια μορφή παιδικής κακοποίησης αποκλειστικά της μεσαίας τάξης.) Και τα βλάπτουμε, με το να μη διαμορφώνουμε γι’ αυτά έναν ενήλικο τρόπο ζωής, μια κοσμοθεωρία που να εμπερικλείει την προθυμία να κάνει κανείς λάθη, να τα παραδέχεται και να μαθαίνει από αυτά, αντί να επιμένει ότι έχει πάντα δίκιο.

Τα παιδιά έχουν ανάγκη να θαυμάζουν τους γονείς τους. Και ένα από τα πράγματα, που θα έπρεπε να διδάσκουμε στα παιδιά μας να θαυμάζουν σ’ εμάς είναι η προθυμία μας να λέμε: «Λυπάμαι», «Έκανα λάθος σ’ αυτό», «Δεν ξέρω». Θυμάμαι τις φορές που αναγκάστηκα να πω στα παιδιά μου ότι είχα κάνει λάθος σε κάτι, πόσο φοβήθηκα μήπως χάσουν τον σεβασμό τους σ’ εμένα και πόσο ξαφνιάστηκα, όταν είδα ότι με αγάπησαν περισσότερο, ακριβώς επειδή ήμουν πρόθυμος να το πω. Είχαν ανάγκη να με ακούσουν να το λέω. Είχαν ανάγκη περισσότερο να βεβαιωθούν για την ακεραιότητά μου, παρά για την τελειότητά μου.

Αν προσπαθήσουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας να μας βλέπουν ως τέλειους, θα απογοητευτούν τρομερά, όταν έλθουν στην επιφάνεια οι ατέλειές μας, κάτι που θα γίνει αναπόφευκτα. Αν, όμως, τα διδάξουμε να μας βλέπουν σαν ανθρώπους που προσπαθούν να αναπτυχθούν, μαθαίνοντας από τα λάθη τους, τότε θα το κάνουμε ευκολότερο γι’ αυτά να βλέπουν τα δικά τους λάθη και τις αποτυχίες σαν μαθήματα που μπορούν να πάρουν, και όχι σαν αιτίες ντροπής και ανικανότητας.

---

Από το βιβλίο: “Κατακτώντας την ευτυχία” – Harold S. Kushner, εκδ. Λογείον

πηγή

Το κουϊντέτο της ζωής

Η ζωή μου χωρίς τέλος.

Ακούω την αναπνοή μου. 

Σαν ήχος θλιμμένου βιολιού.

Μέχρι να'ρθει η στιγμή 

να συντονιστώ με τ'άλλα όργανα.

Μέχρι να'ρθει αυτή η μοναδική

καινούρια μελωδία.

Να μ'επισκεφτεί μυστικά

ν'αγγίξει αληθινά

τις χορδές της ψυχής μου.

Η ζωή μοιάζει να'ναι

υπέροχη

όταν ακούς

όταν αφουγκράζεσαι

όταν συντονίζεσαι

με τη μουσική που παίζουν

οι ψυχές των ανθρώπων.

Πόσες ιστορίες ακόμα

περιμένουν για να γραφτούν...

Η ζωή είναι μουσική.

Και παίζει το δικό της

ανεπανάληπτο κουιντέτο.

ΠΗΓΗ

Ποιο είναι το μέτρο με το οποίο θα κριθούν οι άνθρωποι στο τέλος της ιστορίας;

 

Στην ωραία παραβολή της τελικής Κρίσης ο Χριστός απαντά στο ερώτημα: ποιο είναι το μέτρο με το οποίο θα κριθούν οι άνθρωποι στο τέλος της ιστορίας. Και μας αποκαλύπτει ότι, επειδή ο Θεός είναι αγάπη χωρίς όρια αυτή θέτει και ως βασικό κριτήριο για να κρίνει τους ανθρώπους.

Αυτό που δηλώνεται με σαφήνεια στο ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι ότι η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου θα γίνει, ενώ ο χρόνος της δεν δηλώνεται πουθενά. Σε άλλη περίπτωση, όταν ρωτήθηκε ο Χριστός σχετικά από τους μαθητές του, είχε απαντήσει, ότι ο χρόνος της Β΄ Παρουσίας είναι στη σκέψη του Θεού-Πατέρα. Αυτό είναι μία σαφής απάντηση σε όσους κατά καιρούς- ιδιαίτερα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά- που προσπαθούν να ορίσουν συγκεκριμένη ημερομηνία.

O Aπ. Παύλος στην ομιλία του στον Άρειο Πάγο ενώπιον των Αθηναίων, είχε βεβαιώσει, ότι «δεν παρέβλεψε τα χρόνια της άγνοιας, τώρα όμως απαιτεί από τους ανθρώπους σε κάθε τόπο να μετανοούν, γιατί καθόρισε μία μέρα που θα κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη, μέσω ενός ανδρός που τον όρισε γι’ αυτό. Κι έδωσε βέβαια απόδειξη σε όλους, ότι αυτός θα είναι ο κριτής, ανασταίνοντάς τον από τους νεκρούς». (Πρ. 17,30-31)

Με τον τρόπο αυτό ο Παύλος συνοψίζει την πίστη της Εκκλησίας για τη μέλλουσα κρίση του κόσμου από τον Ιησού Χριστό. Ως εκ τούτου καλούνται κατ’ αρχήν οι άνθρωποι να μετανοήσουν.

Η αναγγελλόμενη Βασιλεία του Θεού και η κρίση του κόσμου είναι πραγματικότητα, η οποία νοηματοδοτεί την ύπαρξη του ανθρώπου και την ιστορία του. Η βεβαιότητα της Κρίσεως στηρίζεται στο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού από τους νεκρούς.

Ο Απ. Παύλος αναφερόμενος στην τελική κρίση του κόσμου, λέγει ότι οι άνθρωποι «θα δώσουν λόγο σ’ Εκείνον που όπου να’ναι θα κρίνει ζωντανούς και νεκρούς» (Α΄ Πέτρ. 4,5). Σ’ αυτήν την τελική κρίση του κόσμου αναφέρεται ο Χριστός στο γνωστό ευαγγέλιο της Κρίσεως.

Η παραβολή της τελικής Κρίσεως δεν μοιάζει με τις παραβολές που μέχρι τώρα έχουμε γνωρίσει, αλλά είναι διήγηση με ζωηρά παραβολικά στοιχεία. Ο Υιός του ανθρώπου θα έλθει με δόξα και μεγαλοπρέπεια, θα καθίσει στο θρόνο του συνοδευόμενος από τους αγίους Αγγέλους του και μπροστά του θα καθίσουν όλα τα έθνη.

Η πρώτη εικόνα είναι παρμένη από την ποιμενική ζωή. Ο ποιμένας- Θεός, τα πρόβατα και τα ερίφια-οι άνθρωποι, ο Υιός του Ανθρώπου-ο Χριστός θα καθίσει στο θρόνο και θα τοποθετήσει δεξιά του τα πρόβατα και εξ ευωνύμων τα ερίφια.

Οι εικόνες που περιγράφουν την Κρίση είναι παρμένες από τη δικαστική ζωή (κριτές, αμοιβές, τιμωρίες) και βασιλική περιοχή (βασιλιάς, θρόνος, ακολουθία του).

Θα πει στους άξιους: «Ελάτε οι ευλογημένοι από τον πατέρα μου να κληρονομήσετε τη βασιλεία που έχει ετοιμαστεί για σας».

Θα πει και στους μη άξιους: «Φύγετε από μπροστά μου καταραμένοι. Πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους δικούς του».

Με ποιο κριτήριο γίνεται η Κρίση;

Μέτρο και κριτήριο για όλους τους ανθρώπους θα είναι τελικά η α γ ά π η. Με αυτή θα κριθούν όλοι όσοι γνώρισαν το Χριστό και όσοι δεν τον γνώρισαν. Και η αγάπη αυτή θα δοκιμάζεται στα θέματα : της πείνας, της δίψας, της γυμνότητας, της προσφυγιάς, της αρρώστιας, της στέρησης της ελευθερίας- της φυλακής.
Βέβαια ο καθένας μας είναι ελεύθερος να επιλέξει τον τρόπο που θα ζήσει. Ο τρόπος της ζωής του είναι εκείνος που κρίνει την ευτυχία ή τη δυστυχία του. Ο άνθρωπος υφίσταται τις συνέπειες των επιλογών του.

Η λέξη «φωτιά» στη σημερινή ευαγγελική διήγηση σημαίνει την αιώνια δυστυχία που θα νοιώθει κάποιος όταν από δικό του φταίξιμο χάσει για πάντα την σχέση του με τον Θεό. Από την άλλη πλευρά απολαμβάνει την ευτυχία που πηγάζει από τη συμμετοχή του στη ζωή του Θεού. Αυτός που τελικά αποφασίζει είναι ο ίδιος ο άνθρωπος (Ι. Δαμασκηνός).

Οι εικόνες που χρησιμοποιεί ο Χριστός είναι συμβολικές και θέλουν να δείξουν τη μεγάλη ευτυχία ή τη δυστυχία που αισθάνεται ο άνθρωπος όταν είναι κοντά ή μακριά από το Θεό. Αυτό που τονίζεται στην περικοπή είναι ότι ο άνθρωπος θα κριθεί ανάλογα με το πώς έζησε και τι έκανε.

Ο Θεός δεν «αμείβει» και δεν «τιμωρεί» κανέναν αφού όλους μας καλεί και μας θέλει κοντά του. Εμείς είμαστε που με τον τρόπο μας πλησιάζουμε ή απομακρυνόμαστε απ’ Αυτόν.

Και πιο συγκεκριμένα στην παραβολή της Κρίσης φαίνεται ότι το κριτήριο που θα κριθούν οι άνθρωποι είναι η αγάπη που θα δείξουν έμπρακτα στους άλλους που ουσιαστικά απευθύνεται στον ίδιο το Χριστό. Χριστιανική αγάπη σημαίνει να ζω και να υπηρετώ τους άλλους ανθρώπους. Σ’ αυτό το επίπεδο κρίνεται η σχέση που έχουμε με το Θεό. Και οι Φαρισαίοι ήταν «καλοί» και «ηθικοί». Τους έλειπε όμως η αγάπη και η πλατιά καρδιά.

Εκείνο που χρειάζεται είναι να συνειδητοποιήσουμε την προειδοποίηση του Χριστού για τη συντέλεια του κόσμου, όχι βέβαια για να φοβηθούμε, αλλά για να ζούμε εν μετανοία, γιατί μετά την Ανάσταση του Ιησού Χριστού προσεγγίζουμε προς τη εσχατολογική περίοδο. Το τέλος της ιστορίας και του κόσμου και η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου πρέπει να μας προκαλεί χαρά και όχι φόβο, γιατί θα σημαίνει την αιώνια συνύπαρξη μας με τους Αγίους –φίλους του Θεού.
 π.Γερασιμάγγελος Στανίτσας
πηγή

Γιαγιά,τι’ναι το Τριώδιο;

Η Ελπίδα και ο Γιώργος ,είναι απ’ τα παιδιά που έχουν την ευλογία στην οικογένειά τους, να ζει πολύ κοντά,η γιαγιά Σοφία.Απλή στους τρόπους,κολοσυνάτη,χωρίς πολλές γραμματικές γνώσεις, όμως πολύ πιστή στο Θεό.
Μας αρέσει να την ακούμε με προσοχή κάθε φορά που αποφασίζει να μας διηγηθεί κάποιο από τα θαύματα που έζησε…
Τις Κυριακές λοιπόν μετά απ’ την εκκλησία,έχουμε τη συνήθεια να μαζευόμαστε όλοι μαζί στο σπίτι της,
για το μεσημεριανό φαγητό και, έτσι έγινε και σήμερα…

Αφού απολαύσαμε τα νόστιμα και καλοψημένα φαγητά της γιαγιάς, μαζέψαμε και τακτοποιήσαμε τα πιάτα και τη κουζίνα. Οι «μεγάλοι» πήραν το καφεδάκι τους και βγήκαν να τ’ απολαύσουν στον ανθοστόλιστο και μυρωδάτο κήπο.Μπήκαμε κιόλας στην Άνοιξη βλέπεις!

Η γιαγιά έκατσε στη συνηθισμένη της γωνιά κάτω απ’ τις αγαπημένες της, άγιες εικόνες και τα’ άσβεστο με τα’ Άγιο Φως απ’ την Ανάσταση, καντηλάκι της.

_ Σήμερα λοιπόν παιδιά μου ξεκινά το Τριώδιο…

_ Γιαγιά, τι’ναι το Τριώδιο;ρώτησε η Ελπίδα.

_ Με την παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου που διάβασε ο παπάς σήμερα στην εκκλησία και λίγο πριν τη Μεγάλη Σαρακοστή, ο Θεός μας θυμίζει πως υπάρχουν δυο λογής ανθρώπων: οι υπερήφανοι ,και οι ταπεινοί που αναγνωρίζουν τα σφάλματά τους και μετανοιώνουν γι’αυτά.Γι’ αυτό κι Εκείνος τους αγαπά.

Την επόμενη Κυριακή, είναι η παραβολή του Ασώτου που μας λέει για το γιό ενός πλούσιου πατέρα, που αποφάσισε να σπαταλήσει το μερίδιο απ’ τη περιουσία του και να φύγει μακρυά απ’ το σπίτι του…

_ Γιαγιά , είπε ο Γιώργος , έμεινε για πάντα μακρυά του;

_ Ευτυχώς όχι,παιδί μου!αφού πέρασε πολλή δυστυχισμένη ζωή,γύρισε κλαίγοντας στον πατέρα του, παρακαλώντας τον να τον συγχωρέσει…

_ Και την άλλη Κυριακή γιαγιά, που λέμε της Αποκρηάς θα ντυθούμε να πάμε στο καρναβάλι όπως κάνουν και τα’άλλα παιδιά;

_ Άα! Γιωργάκη μου ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός λέει μια παροιμία! Και ξέρεις τι λέει ο Χριστούλης μας; Όπου είναι ο θησαυρός μας ,εκεί είναι και η καρδιά μας!

_ Τι σημαίνει αυτό γιαγιά;

_ Σημαίνει παιδιά μου ότι, αυτό το έθιμο είναι απ’τα παλιά , απ’ τους αρχαίους ακόμα που λάτρευαν το θεό Διόνυσο και έβαζαν μάσκες και ντύνονταν παράξενα κι ύστερα, έκαναν πράξεις άσεμνες, που δε λέγονται παιδί μου!...

_ Ο Απόστολος Παύλος μας λέι να φεύγουμε απ’ την ειδωλολατρεία και οι άγιοι της εκκλησίας μας, όπως ο Μέγας Βασίλειος μας παροτρύνουν να μοιάζουμε με τις μελισσούλες που πετούν στα μυρωδάτα λουλούδια του αγρού κι απ’ αυτά τρυγούν το νέκταρ, κι όχι με τις μύγες που πηγαίνουν όπου είναι βρωμιά!...είπε ο πατέρας ,πού άκουσε τη κουβεντούλα τους!

_ Μα τι θα πουμε στους συμμαθητές μας που θα παρατηρήσουν ότι λείπουμε;

_ Μπορείτε με θάρρος , σαν γνήσιοι χριστιανοί, ν’ απαντήσετε ότι :

Προτιμούμε να μη στενοχωρήσουμε το Χριστούλη μας και ότι δε γίνεται να υπηρετούμε δυο κυρίους…Ή τον Ένα θ’αγαπάμε ή τον άλλο…

Και ξέρετε πως γι’ αυτό θα κερδίσετε από ένα λαμπερό στεφάνι ,απ’ το Θεό γιατί αγωνίζεστε γι’ Αυτόν;

_ Εγώ το θέλω αυτό το στεφάνι ,γιαγιά!

_ Κι εγώ!

_ Μπράβο, καλά μου παιδιά! Τώρα είστε ήρωες σαν τους αγίους μας και όπως ο αη-Γιώργης, μαρτύρησαν και δε πρόδωσαν τη πίστη τους, παρ’όλα τα πλούτη και τ’αξιώματα που τους έταξαν οι άρχοντες!

Χαρά σ’αυτούς π’ακούν το λόγο του Θεού και τον εφαρμόζουν! Και ξέρετε; Εκείνη τη μέρα θα σας φτιάξω τη πιο νόστιμη τυρόπιτα και θα φάμε κι απ’ το αγαπημένο σας γλυκό σταφύλι που έφτιαξα με τα χεράκια μου, κι αν θέλετε, θα σας δείξω τα παράσημα που ο παππούς σας κέρδισε στο πόλεμο του ’40…

_ Αλήθεια γιαγιά;

_ Φυσικά ,είπε κι η μητέρα,που συμπλήρωσε την παρέα μας, κι έτσι , θα γιορτάσουμε όλοι μαζί, χριστιανικά!...
πηγή

Ψυ­χο­σάβ­βα­το και πά­λι...

Στο­λι­σμέ­να μι­κρὰ πι­α­τά­κια, μὲ τὴ λευ­κὴ τὴ ζά­χα­ρη νὰ σκε­πά­ζει τὸ βρα­σμέ­νο στά­ρι καὶ πά­νω της, ἕ­νας λι­τὸς σταυ­ρὸς ἀ­πό τριμ­μέ­νη κα­νέλ­λα ἤ λευκὰ ἀμύγδαλα, γιὰ νὰ εἶναι, ὅσο γίνεται, καὶ πιὸ καλωπισμένα.Στο­λι­σμέ­να, λοι­πόν, τὰ πιά­τα στὴ σει­ρὰ, μ᾿ ἕ­να κε­ρὶ στὸ κα­θέ­να πά­νω του νὰ φέγ­γει καὶ συ­νά­μα νὰ «με­λε­τᾶ» τὰ ὀ­νό­μα­τα, γιὰ ὅ­σους ἔ­γι­νε τὸ κό­λλυ­βο αὐ­τό, ἀλ­λὰ καὶ γιὰ τοὺς πάπ­που-πρὸς πάπ­που- ἐ­κεί­νους, δη­λα­δὴ, ποὺ δὲν ἔ­χουν γρα­φεῖ τὰ ὀ­νό­μα­τά τους στὸ χαρ­τὶ, ποὺ πα­ρα­δί­δε­ται μὲ τὸ πρό­σφο­ρο γιὰ μνη­μό­νευ­ση στὸν ἱ­ε­ρέ­α.

Τὸ θέμα εἶ­ναι, ὅτι τὰ ὀ­νό­μα­τα ἐ­κεῖ­να δὲ γρά­φτη­καν, ὄ­χι γιὰ ἄλ­λον λό­γο, μὰ ἐ­πει­δὴ μὲ τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν τὰ λησμόνησαν οἱ ἄνθρωποι. Ὡσόσο, εὐτυχῶς ποὺ θυμᾶται ὁ Θεὸς, ὁ ὁποῖος ἔχει ὅλους τοὺς καταλόγους Του πλήρως ἐνημερωμένους (πρβλ. Ἀπ.3,5)

Ἀ­πο­με­σή­με­ρο Πα­ρα­σκευ­ῆς, σὲ ὥ­ρα ἑ­σπε­ρι­νὴ, ἤ τὸ πρω­ῒ στὴ Λει­τουρ­γί­α, κο­μί­ζον­ται τὰ πι­α­τά­κια αὐ­τὰ καὶ μὲ τὸ τέ­λος τῆς ἀ­κο­λου­θί­ας ἤ τῆς Λει­τουρ­γί­ας, ἑ­ορ­τί­ως μοι­ρά­ζον­ται…

Ἡ εὐ­χὴ εἶ­ναι «χρό­νια πολ­λὰ». Για­τὶ, ἄ­ρα­γε; Θέ­λω νὰ πι­στεύ­ω ὅ­τι αὐ­τὸ δὲν ἀ­φο­ρᾶ ἐ­μᾶς τοὺς ζῶν­τες, ὅ­σο τὴν ἴ­δια τὴν ἡ­μέ­ρα ποὺ εἶ­ναι ἕ­να πα­νη­γύ­ρι, μιὰ σύ­να­ξη, μιὰ λαμ­πρὴ ἑ­ορ­τὴ. Ἑορτὴ πρὸς τιμὴν καὶ μνήμην πάντων «τῶν ἐπ᾿ ἐλπίδι ἀναστάσεως κεκοιμημένων». Κι αὐ­τό, ἐ­πει­δὴ μέ­σα στὴν ἐκ­κλη­σί­α συμ­βαί­νουν ὅ­λα τὰ «πα­ρά­δο­ξα», ἐ­κεῖ­να, δηλαδή, ποὺ δὲν τὰ κα­τα­λα­βαί­νει ὁ κό­σμος, για­τὶ ἔ­χει τὴ δι­κή του τὴ λο­γι­κὴ, τὸ δι­κό του τρό­πο μὲ τὸν ὁ­ποῖ­ο προ­σεγ­γί­ζει τὰ γε­γο­νό­τα…..Για­τὶ ὁ κό­σμος δὲν μπο­ρεῖ νὰ κα­τα­λά­βει τὸ τι ση­μαί­νει νὰ γι­ορ­τά­ζεις, νὰ πα­νη­γυ­ρί­ζεις τὸ θά­να­το ἑ­νὸς νέ­ου λ. χ. μάρ­τυ­ρα, ἤ ἔ­στω ἑνὸς γέ­ρον­τα ὁ­σί­ου. Ἐ­πει­δὴ θε­ω­ρεῖ τὸν θά­να­το, ὄ­χι ὡς μί­α δι­α­δι­κα­σί­α ὕ­πνου φυ­σί­ζω­ου, ἀλ­λὰ ὡς τὸ τέ­λος ἑ­νὸς βι­ο­λο­γι­κοῦ κύ­κλου, ὁ ὁ­ποῖ­ος καὶ κλεί­νει τὰ πάν­τα… Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ στοὺς κο­σμι­κοὺς τοὺς κύ­κλους, ἀν­τί­θε­τα μὲ ἐ­κεί­νους τῶν πι­στῶν, γι­ορ­τά­ζε­ται ὡς γε­νέ­θλιος ἡ­μέ­ρα, ἐ­κεί­νη, ἡ τῆς εἰ­σό­δου στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ποὺ λέ­γε­ται ζω­ή.

Ἐδῶ ὅμως τὰ πράγματα εἶναι διαφορετικὰ καὶ, τὸ κυριώτερο, ξένα πρὸς τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου. Γιατὶ στὸ σημερινὸ τὸ πανηγύρι παρατίθενται τὰ πιάτα μὲ τὰ κόλυβα γιὰ νὰ τονίσουν καὶ νὰ ἐξάρουν τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου, ἀφοῦ κατὰ τὸ Τρισάγιο, μόνο ὀνόματα Κεκοιμημένων μνημονεύονται. Ἑπομένως, μέσα σ᾿ αὐτὴ τὴν ἀντινομία, τὴν ὁποία ἐπεξεργάζεται σωτηριολογικὰ ἡ Ἐκκλησία, ἀνυψώνεται ἡ εὐαισθησία τοῦ κάθε πιστοῦ γιὰ τοὺς κεκοιμημένους του, ποὺ τοὺς θεωρεῖ, κατὰ τὸν Νίκο Γαβριὴλ Πεντζίκη «πολύτιμους λίθους». Γιατὶ οἱ μορφὲς τους κοσμοῦν πολλὲς, εὐλογημένες καὶ φωτεινὲς φάσεις τῆς ζωῆς μας· φάσεις τοῦ χθὲς, πασπαλισμένες μὲ τὴ νοστ(ο) αλγία τῆς δικιᾶς τους συμβολῆς. Γι᾿ αὐτὸ ἀπόψε κι αὔριο, μέσα στὴν ἀσκοπη φρενίτιδα τῶν ἡμερῶν αὐτῶν, τῆς καρναβαλικῆς, δηλαδὴ, «Ἀποκριᾶς», ὅπου κυριαρχεῖ ἡ λήθη ὡς ἀξία γιὰ τὴν ἔξοδο ἀπό τὶς πραγματικότητες τοῦ βίου, οἱ ὁποῖες συνθλίβουν, ταράζουν καὶ κατακρεουργοῦν τὴ ζωή, ἀπόψε κι αὔριο, λοιπόν, ἡ Ἐκκλησία μᾶς συγκαλεῖ καὶ μᾶς προτρέπει νὰ θυμηθοῦμε. Κι ἐνθυμούμενοι νὰ τιμήσουμε αὐτοὺς ποὺ μνημονεύουμε, γι᾿ αὐτὸ καὶ τοὺς καλοῦμε αὐτὴ τὴν ὥρα νὰ μᾶς προσέξουν ὅτι εὐχόμαστε γι᾿ αὐτοὺς. Γνωρίζοντας παράλληλα μὲ αὐτὸ καὶ κάτι ἀκόμα: ὅτι μέσα στὸ Χῶρο τῆς Βασιλέιας τοῦ Θεοῦ πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς μπορεῖ νὰ ἔχουν ταχθεῖ στὶς στρατιὲς τῶν Ἁγίων… Δηλαδὴ μπορεῖ νὰ μεσιτεύουν γιὰ μᾶς, ἐνῶ ἐμεῖς τὸ ἀγνοοῦμε· νὰ στεκουν σιμά μας, ὡς φύλακες καὶ συνοδοιπόροι, δίχως νὰ περιμένουν τίποτε ἄλλο ἀπὸ μᾶς, παρὰ μονάχα νὰ εὐχόμαστε, ὥστε νὰ εἶναι ἀναπαυμένοι. Γιὰ νὰ εἴμαστε αὔριο κι ἐμεῖς τὸ ἴδιο, ὅταν κάποτε ἀναχωρήσουμε ἐκ τῶν προσκαίρων καὶ κάποιοι εὔχονται γιὰ τὴ δικιὰ μας τὴν ἀνάπαυση…

Ἴσως γι᾿ αὐτὸ τὰ κόλλυβα γίνονται ἀπό τὴν ἴδια τὴν ὕλη ποὺ γίνεται τὸ ψωμί καὶ κατ᾿ ἐπέκταση ὁ Ἄρτος, ποὺ μεταβάλλεται σὲ Σῶμα Κυρίου, γατὶ στηρίζει. καὶ ὄχι μόνο, τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου…

π. Κωνσταντίνου Καλλιανού/πηγή

Πως μια μικρή, φαινομενικά ασήμαντη πράξη καλοσύνης γίνεται αφορμή για κάτι μεγαλύτερο…(βίντεο)

Πολλές φορές μπορεί να αναρωτιόμαστε «γιατί είμαι εδώ», ή «εγώ θα κάνω τι διαφορά;»
Ε λοιπόν, ναι…και το βιντεάκι θα σας το αποδείξει…πως μια μικρή, ευγενική χειρονομία μπορεί να κάνει τη διαφορά…να φτιάξει τη διάθεση σου, και του άλλου, να αλλάξει τη ζωή κάποιου, μέχρι και να αλλάξει τη ροή της ιστορίας…
Η ζωή όλων μας γίνεται καλύτερη…

πηγή

Με έναν Άγιο...στην τσέπη

Όπως σε όλα τα σπίτια των χριστιανών, έτσι και στο δικό της, υπήρχαν εκείνα τα μικρά μπουκαλάκια "σου έφερα αγίασμα από τον Άγιο" και τα βαμβάκια βουτηγμένα σε λαδάκια από καντήλες αγίων, όλα αποθησαυρίσματα αγαπητικής μέριμνας φίλων που πήγαιναν προσκυνηματικές εκδρομές.
Τα αράδιαζε σε εικονοστάσια, ραφάκια, γωνιές και ένιωθε μιαν ασφάλεια που ενεργοποιούνταν -κυρίως- τις στιγμές του στεναγμού, της εκ βαθέων (και όχι εκ χειλέων) προσευχής και όταν οι δρόμοι ολόγυρα έμοιαζαν κλειστοί.
Τελευταία, της έφεραν λαδάκι από τον Άγιο Γιάννη τον Ρώσο. 
Αυτός ήταν ανάμεσα στους πιο αγαπημένους της. 
Δεν ξεχώριζε τους Φίλους αλλά -κατά καιρούς- με κάποιους είχε περισσότερο αλισβερίσι. 
Μάλλον εκείνοι έκοβαν βόλτες στα μέρη της και της έφερναν γλύκα ουρανού, σαν θυμίαμα γιασεμί (π.χ.) που κάποιος περνάει και λιβανίζει, χάνεται, μετά έρχεται άλλος με άλλη ευωδιά (ας πούμε τριαντάφυλλο), φεύγει κι' αυτός για νάρθει ένας τρίτος. 
Παράπονο δεν είχε. Μόνη δεν την άφησαν ποτέ. Ο Αη Γιάννης, λοιπόν, ο Ρώσος πρέπει να είχε έρθει πολλές φορές γιατί έντονη ήταν η καταγραφή του στο νιώσιμό της....Είχε πάει και στο προσκύνημά του, είχε φέρει και κείνη ευλογίες αλλά τούτο το βαμβάκι το ποτισμένο λάδι και φυλαγμένο σε ένα τοσοδούλικο ναύλον σακουλάκι, κάτι της έκανε. Δεν το έψαξε τί ακριβώς αφού γαλήνη της έφερνε. 
Το είχε ακουμπισμένο στο κομοδίνο της τα βράδια και τα πρωινά το έπαιρνε μαζί της στο γραφείο. Αφού ετοιμαζόταν, λίγο πριν πάρει την τσάντα και φορέσει τα γυαλιά ηλίου, άναβε την μικρή λάμπα στο κομοδίνο, φιλούσε το βαμβακάκι "καλημέρα Αη Γιαννάκη μου" έλεγε και μετά "άντε πάμε τώρα". 
Και πήγαιναν...Το έβαζε στην τσέπη και έφευγαν.
Στη διάρκεια της ημέρας, άλλοτε το ξεχνούσε, άλλοτε το έβγαζε και το φιλούσε και πολλές φορές ψαχούλευε εξωτερικά την τσέπη να δει ότι είναι εκεί.
Δεν είχε την αίσθηση πως είχε μαζί της μια ευλογία αλλά πως ήταν ο ίδιος ο Άγιος. Όχι με τρόπο μαγικό αλλά με τον απλό τρόπο που έρχονται οι Άγιοι, όταν τους θέλεις πολύ. Αυτή άξια δεν ήταν αλλά ήθελε πολύ. 
Δεν της άρεσε ποτέ να είναι μόνη και τα τελευταία χρόνια κατάλαβε -επιτέλους- ότι ο μόνος σίγουρος τρόπος να είσαι "μαζί" (και δίχως φόβο προδοσίας) είναι με το σινάφι του ουρανού, το σινάφι του Θεού.
Έπαιρνε λοιπόν μαζί της τους Φίλους πότε με την ευχή, πότε με μίρλα "έλα καλέ άγιέ μου", πότε με μικρούλες προσευχές "Αχ Κύριε", πότε με το να τραβά το ρούχο Της "την πάσαν ελπίδα μου εις Σε ανατίθημι".
Χθες ο Ένας, μετά η Άλλη, τώρα ο Αη Γιαννάκης, πάντα Κάποιους είχε να ξεφορτώνει τον πόνο, τον φόβο, τα αδιέξοδα αλλά και να μοιράζεται τα χαμόγελα και αυτό το αβάστακτο της "αναίτιας" ευτυχίας που σε φουσκώνει, κάποιες φορές σαν μπαλόνι και νομίζεις πως θα πετάξεις.
Χάιδεψε στην τσέπη τον θησαυρό της, του είπε "ξέρεις εσύ" και συνέχισε να χτυπά τα πλήκτρα του υπολογιστή της.
"Συνήθως ο δρόμος της γαλήνης είναι σκανδαλιστικά εύκολος και απλός" μουρμούρισε και χαμογέλασε χτυπώντας ένα άλφα και μετά, για το κέφι της, ένα ωμέγα....
http://anazhthseis-elena.blogspot.gr/2014/02/blog-post_893.html

Γέροντας Ιωάννης του Πσκώβ «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου».

Αξιότιμη αδελφή εν Κυρίω I.!

Σας γράφω κατ' ευλογία του παππούλη, ο οποίος στέλνει την ευλογία του Θεού σε σας και τη Μ., καθώς και στους πάσχοντες γονείς σας.

Σας εύχεται για την τρέχουσα Μεγάλη Τεσσαρακοστή κι επιθυμεί η λύπη κι η συμπόνια σας για τη μαμά σας να φτάσουν στο σημείο, ώστε επιτέλους να την πλησιάσετε όχι μόνο στον δρόμο, αλλά να εκδηλώσετε τη θερμότερη συμμετοχή και να της δώσετε πρακτική βοήθεια σε όλα, όσα χρειάζεται.

Αν την είχες αφήσει προηγουμένως, ίσως αυτό έγινε λόγω του ότι δεν ήταν σε θέση να αποτελεί για σένα πρέπον παράδειγμα. Τώρα όμως, που δεν χρειάζεσαι κάτι τέτοιο, πρέπει να τη βοηθήσεις, έστω και για χάρη του χριστιανικού καθήκοντος: «τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου».

Για τις δικές τους πράξεις θα δώσουν λόγο οι ίδιοι και για τη δική μας στάση προς αυτούς θα ζητηθεί λόγος από εμάς. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Και το να αφήνουμε τη μητέρα χωρίς προσοχή σε δύσκολη για μας στιγμή, δεν αρμόζει ούτε κατά τον αστικό, ούτε κατά τον χριστιανικό νόμο.

Πολλές περιστάσεις στη ζωή μας εξαρτώνται από συλλογισμούς βαθύτερους απ' ότι φαίνεται σε μας που είμαστε έξω απ' τον χορό.

Γι' αυτό είναι εύκολο κι απλό να κατακρίνουμε, αλλά το να βοηθήσουμε, να προλάβουμε είναι πάνω από τις δυνάμεις μας. Χρειάζεται να συμπονούμε, πόσο μάλλον τους εξ αίματος πλησίον ανθρώπους μας.

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι η «όμορφη θεία» δεν θα μπορέσει να υποκαταστήσει για σας τη μαμά, άρα είναι απαραίτητο να αποκαταστήσετε τις θερμές, συγγενικές σχέσεις και να μην την αποφεύγετε στον δρόμο, επειδή μπόρεσε τόσο πολύ να πέσει, να ασχημύνει.

Ας το κάνουν οι άλλοι αυτό, δεν μπορείς να πείσεις τους πάντες, αλλά η κόρη πρέπει να δείξει συγκατάβαση και να τη δει όπως ήταν, όταν περνούσε άυπνες νύχτες πάνω από την κούνια σας, καλοκάγαθη, όπως στα πρώτα παιδικά σας χρόνια, όπως τη θυμάστε.

Λοιπόν, αξιότιμη I., πρέπει να ξαναβρείτε τη μαμά σας. Η ζωή, βεβαίως, θα είναι διαφορετική απ' ότι στην παιδική ηλικία, όμως τώρα είναι τόσο αβοήθητη, σαν παιδί, της χρειάζεται επίβλεψη και φροντίδα και μη λυπάσαι, αν υποχρεωθείς να θυσιάσεις κάτι για χάρη της' είναι βαριά άρρωστος άνθρωπος, τον οποίο χωρίς παράπλευρη βοήθεια απειλεί πρόωρος θάνατος.

Πάρτε πάνω σας αυτή τη φροντίδα ως καθήκον, και θα εκτελέσετε μία από τις εντολές του Θεού. Παρόλο που δεν είναι εύκολο, αυτό είναι που θα καθαρίζει τη συνείδηση σας, όταν μέσα στην καρδιά σας θα αναθερμάνετε το συναίσθημα της συγγενείας, που είχε χαθεί όχι από δικό σας φταίξιμο ίσως. 0 Κύριος δέχεται την προσευχή μόνο των ελεημόνων και γι' αυτό δεν είναι προς όφελος σας να αποφεύγετε τις συναντήσεις.

Υγεία να έχουμε και να μας φυλάει ο Θεός.

Από το βιβλίο «ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ  ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΠΣΚΩΦ»Με λεπτότητα και αγάπη

ΠΗΓΗ

Η αγάπη είναι για τους...γενναίους!

Εντάξει, όλοι γνωρίζουμε τι μέρα ξημερώνει σήμερα κι αν κάποιος έχει μείνει με την απορία ή τυχόν ξεχάστηκε, φροντίζουν όλα γύρω του, τα τηλεοπτικά κανάλια, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, οι βιτρίνες των καταστημάτων, γνωστοί και φίλοι, να του το υπενθυμίσουν εμφατικά.
Όπως έγινε και το απόγευμα που μας πέρασε που συνέβη να παραστώ στην παρακάτω συνομιλία μεταξύ δύο ανδρών:
"Και μην ξεχάσεις, είναι η γιορτή των ερωτευμένων αύριο" υπενθυμίζει ο πρώτος.
"Αύριο;" ρωτά φανερά έκπληκτος ο δεύτερος.
"Ε, ναι, τι σου λέω" ανταπαντά ο πρώτος.
"Ωχ.. καλά και μου το' πες! ... Θύμισέ μου, ποιον άγιο γιορτάζουμε;" ξαναρωτά ο δεύτερος διστακτικά.
"Τον άγιο ..Βαρθολομαίο, ντε!" ήρθε η απάντηση - κεραυνός από τον πρώτο και άπαντοι οι παρόντες λυθήκαμε στο γέλιο από τη βόμβα που μόλις είχε πέσει!
Γελάγαμε όλο το απόγευμα μέχρι δακρύων, του αγίου ολέθρου, δηλαδή :-)))

Αχχ.... ωραίο πράγμα ο έρωτας, δε λέω.. σαν την αγάπη όμως, τίποτα. Γιατί ο έρωτας είναι συναίσθημα εγωιστικό, ίσως το πιο εγωιστικό απ' όλα. Τα θέλει όλα δικά του, ζητά ανταλλάγματα, διεκδικεί, απαιτεί, φθείρει, καταρρακώνει, σαρώνει, ισοπεδώνει, δεν υπολογίζει τίποτα...

Η αγάπη όμως είναι κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό. Βρίσκεται σε άλλη σφαίρα. Δεν διεκδικεί τίποτα, αφού πλέον δεν έχει να κάνει με σένα. Γιατί αγάπη δεν είναι να απαιτείς, αλλά να προσφέρεις. Να δίνεις, χωρίς να κάνεις υπολογισμούς για το τι θα πάρεις πίσω ως αντάλλαγμα. Απλά να δίνεις. Εμπιστοσύνη, υποστήριξη, αφοσίωση, πίστη, την καρδιά σου, τον ίδιο σου τον εαυτό, ό,τι διαθέτεις μέσα σου για να προσφέρεις. Και αυτό θέλει χρόνο και δύναμη ψυχής για να το καταφέρεις. Γιατί το να ξεπερνάς τα όρια που σου θέτει ο εαυτός σου, να κατορθώσεις να βγεις δηλαδή έξω από αυτόν προκειμένου να φτάσεις το άλλο σου μισό, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα του κόσμου. Αν μη τι άλλο, προϋποθέτει γενναιότητα.

Η αγάπη επομένως είναι για γενναίους. Και, δυστυχώς, όσο λιγοστεύουν οι γενναίοι, τόσο πιο σπάνια γίνεται και η πιθανότητα να συναντήσεις στο δρόμο σου τη μία αγάπη, την αληθινή. Αν τύχει όμως και τη συναντήσεις, να είσαι σίγουρος ότι είναι για πάντα.

Αυτές οι δύο λέξεις είναι λοιπόν η ευχή μου για όλους με αφορμή τη σημερινή μέρα των ερωτευμένων, τη γιορτή της αγάπης:Για Πάντα!
evapsarrou

Σεξ παντού, Έρωτας πουθενά

…Η αποσπασματική χρήση του σεξ ως βιολογικής ανάγκης διαλύει σίγουρα τα ερωτικά κύτταρα. Αν χρησιμοποιήσω τα κουπιά μιας βάρκας για να παίξω τέννις στην παραλία, τα κουπιά θα είναι σπασμένα όταν θα έρθει η ώρα να λειτουργήσουν στο φυσικό τους περιβάλλον στην ισορροπία νερού-βάρκας. Με τον τρόπο αυτόν εύκολα μπορεί να περιγραφεί το υπόδειγμα του ανικανοποίητου σεξουαλικά Δον Ζουάν.Όσες περισσότερες σχέσεις, τόσο περισσότερα κατεστραμμένα «ερωτικά κύτταρα», τόσο μεγαλύτερη αδυναμία για ερωτική σεξουαλική σχέση.

Οι «ειδικοί» σεξολόγοι θα πρέπει να λάβουν σοβαρά τον παράγοντα αυτόν αν θέλουν να βοηθήσουν τους «πελάτες» τους. Ένας στομαχολόγος ποτέ δεν θα προτείνει φαγητά με καρυκεύματα στον ασθενή του. Απορώ γιατί ένας σεξολόγος προτείνει περισσότερο σεξ στον ερωτικά ανικανοποίητο «πελάτη» του.Φυσικά τη λύση δεν την περιμένουμε από το Viagra. Με χάπια δεν φτιάχνεται έρωτας. Το μόνο που φτιάχνεται, σίγουρα, μπορεί να είναι η ικανοποίηση πως ο ασθενής τα κατάφερε. Κι έτσι ξαναπαίζει το παιχνίδι της καταστροφής.

Τα κατάφερε σημαίνει πως μπόρεσε ν’ αποδείξει πως είναι άνδρας. Άρα μπόρεσε να εκφράσει τη δύναμή του. Δηλαδή, απέδειξε τον κατακτητικό εγωισμό του. Το αποτέλεσμα έρχεται ως φαύλος κύκλος.
Ο εγωϊσμός σπάει τη σχέση των προσώπων. Τα συναισθήματα δεν υπάρχουν εφ’ όσον πρέπει να καταξιωθείς…

ΠΡΟΓΑΜΙΑΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕΤΑΓΑΜΙΑΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ π. Κων/νου ΣτρατηγόπουλουΑπό το βιβλίο «Το σώμα του Χριστού και ο κήπος των τέρψεων» των εκδόσεων Εγρήγορση. egolpion.com

ΗΠΑ: Χριστιανή τραγουδίστρια υποψήφια για δύο Grammys αποχώρησε από την τελετή των βραβείων, η οποία, για μια ακόμη φορά, εξελίχθηκε σε πλατφόρμα προώθησης του αποκρυφισμού και της ομοφυλοφιλικής ατζέντας

Η δημοφιλής Αμερικάνα τραγουδίστρια gospel Natalie Grant, αποχώρησε από την τελετή των Grammys, καθώς μπροστά στα μάτια της διαδραματίζονταν σκηνές που ακόμα και τα mainstream μέσα μαζικής ενημέρωσης που ασχολούνται με τον χώρο της «ψυχαγωγίας» παραδέχθηκαν ότι είχαν καθαρά αποκρυφιστική φύση.

Η Grant ήταν υποψήφια για την Καλύτερη Σύγχρονη Χριστιανική Μουσική Εκτέλεση(Gospel/Contemporary) για το "Alive (Mary Magdelene)", ένα τραγούδι που έγραψε με τον σύζυγό της Bernie Helms και για το Καλύτερo Χριστιανικό Μουσικό Τραγούδι, για το “Hurricane” που ανέβηκε στα τσαρτς.

Η Grant έγραψε για τον ενθουσιασμό που είχε κατά την άφιξή της με τον σύζυγό της στην εκδήλωση, αλλά κατέστησε σαφές σύντομα ότι έφυγε νωρίς, καθώς αυτό που παρακολουθούσε ερχόταν σε σύγκρουση με τις χριστιανικές πεποιθήσεις της. Έγραψε: «Φύγαμε νωρίς από ταGrammy’s. Κάνω πολλές σκέψεις, οι περισσότερες από τις οποίες πιθανόν είναι καλύτερα να αφεθούν μέσα στο κεφάλι μου. Αλλά θα πω το εξής: Δεν έχω λάβει ποτέ την μεγαλύτερη τιμή να τραγουδήσω για τον Ιησού και για χάρη του Ιησού. Και ποτέ δεν ήμουν πιο σίγουρη για την πορεία που έχω επιλέξει».

Αν και παρέμεινε ‘κουμπωμένη’ σχετικά με τις ακριβείς περιστάσεις, η Grant αναφερόταν πιθανώς στην Katy Perry, η οποία περιβαλλόταν από δαιμονικές φιγούρες καθώς χόρευε γύρω από ένα ανάποδο σκουπόξυλο πριν βρεθεί σε ένα κύκλο φωτιάς την ώρα που έλεγε το τραγούδι "Dark Horse" (Μαύρο Άλογο). Η Perry φορούσε ένα ρούχο που είχε ένα φωτιζόμενο σταυρό που έμοιαζε με εκείνο των Ναϊτών Ιπποτών.

Στο tweeter υπήρχαν σχόλια όπως: «Η εμφάνιση της Perry έμοιαζε με πραγματική μαγεία», «τώρα, όλα τα μικρά κορίτσια που έχουν είδωλο την Katy Perry θα λατρεύουν το Σατανά», ενώ η χριστιανική μουσική ιστοσελίδα BreatheCast έκανε λόγο ότι η εμφάνιση της Perry ήταν γεμάτη με σατανικές εικόνες και μαγεία. Πολλοί δήλωσαν τον αποτροπιασμό τους για την έντονη αποκρυφιστική χροιά της παράστασης.

Πάντως, η Grant θα μπορούσε επίσης να είχε ενοχληθεί από τη μαζική ‘γαμήλια’ τελετή ομοφυλόφιλων που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια μιας παράστασης από τους Macklemore & Ryan Lewis.

Αλλά και το ντουέτο Beyonce και Jay - Z δεν έμεινε πίσω. Πολλοί γονείς διαμαρτυρήθηκαν.

Την κίνηση της Grant έτρεξαν να υποστηρίξουν πολλοί χριστιανοί, αλλά δεν γλύτωσε και από μηνύματα μίσους. 

Εκείνη απάντησε, μεταξύ άλλων, ως εξής:

«…Οι περισσότεροι από εσάς πάντα με υποστηρίζατε και με ενθαρρύνατε και είμαι ευγνώμων. Με στενοχωρεί όταν άνθρωποι με δικάζουν και εκσφενδονίζουν προσβολές. Δεν πρόκειται να συμμετάσχω σε διαφωνίες, παρά μόνο μερικά πράγματα θα ήθελα να πω: Δεν είπα ποτέ ότι έφυγα εξαιτίας κάποιας εμφάνισης. Είπα μόνο ότι έφυγα νωρίς.

Είναι τιμή μου να ανήκω στην χριστιανική μουσική κοινότητα. Πολλοί στην καριέρα με ρώτησαν γιατί ποτέ δεν προσπάθησα να πάω με την mainstream μουσική και χθες το βράδυ ήταν μια όμορφη υπενθύμιση ότι μου αρέσει να τραγουδώ για τον Ιησού και για χάρη του Ιησού.

Δεν έκρινα κανέναν. Δεν μισώ κανέναν. Και πιστεύω ότι κάθε πρόσωπο έχει δημιουργηθεί κατ’ εικόνα του Θεού. Ποτέ δεν θα σταθώ σε μια γωνιά του δρόμου με μια ταμπέλα και δεν θα χρησιμοποιήσω την πλατφόρμα μου για να εμπλακώ σε πολιτικά επιχειρήματα που μόνο διαιρούν και δεν ενώνουν. Θα συνεχίσω να προσεύχομαι η ζωή μου να είναι το μήνυμά μου. Έχω τις προσωπικές μου πεποιθήσεις με τις οποίες ζω και θα συνεχίσω να εργάζομαι τη δική μου σωτηρία με φόβο και τρόμο ενώπιον του Κυρίου. (Φιλιππησίους 2:12)…

Η τελευταία σκέψη μου: «Δεν ντρέπομαι το Ευαγγέλιο του Ιησού γιατί αυτό είναι η δύναμη του Θεού για τη σωτηρία σε όποιον το πιστεύει». (Ρωμαίους 1:16)

Από απονομή μουσικών βραβείων σε «mega- τελετουργικά»

Τα τελευταία χρόνια, αυτού του είδους οι "τελετές μουσικών βραβείων" έχουν εξελιχθεί σε μια γιορτή αποθέωσης του αποκρυφισμού και εσχάτως της ομοφυλοφιλικής ατζέντας, με ένα καταιγισμό συγκεκριμένων μηνυμάτων και συμβολισμών. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν πλέον ότι «κάτι δεν πάει καλά» με τη μουσική βιομηχανία και ότι προωθεί ένα συγκεκριμένο σύνολο αξιών και στάσεων. Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι υπάρχει και σχετικός προβληματισμός ή αντίδραση. Συνήθως η στάση που κρατά ο κόσμος είναι η απλή παρακολούθηση των γεγονότων κάτι που οδηγεί στην συνήθεια και από εκεί τελικά, στην αδιαφορία.