Γράφει η Κατερίνα Ανδρικοπούλου
Ο Τζεφ Δάκαλης γεννημένος στην Αμερική από Έλληνες γονείς με καταγωγή από τα Βαλιμίτικα Αιγίου, στα 38 του χρόνια αποφασίζει να εγκαταλείψει την θέση του ως αντιπρόεδρος μεγάλης πολυεθνικής τράπεζας και να γίνει νηπιαγωγός.
Με προπτυχιακές σπουδές και ΜΒΑ στα οικονομικά ανακοινώνει ένα ωραίο πρωί στους γονείς και στους φίλους του ότι δεν θέλει να είναι πια στέλεχος σε πολυεθνική και αλλάζει καριέρα για να γίνει κάτι πιο «ουσιαστικό», (όπως λέει ο ίδιος) να γίνει νηπιαγωγός.
Σήμερα, 59 χρονών θα τον βρείτε να κάθεται στα καρεκλάκια του νηπιαγωγείου στο Βέρμοντ του Καναδά και να χτυπάει παλαμάκια ρυθμικά. Δουλεύει στο ίδιο νηπιαγωγείο εδώ και 10 χρόνια. Πριν από αυτό δίδαξε στο Δημοτικό σχολείο του Stowe Elementary School, στην Πρώτη και Δευτέρα τάξη Δημοτικού για 8 χρόνια.
Βλέποντας τον να διδάσκει στην τάξη είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτή είναι η δεύτερη καριέρα του και ότι για 14 χρόνια υπήρξε αντιπρόεδρος της τράπεζας Citicorp στη Νέα Υόρκη. Στα 38 του αποφασίζει να αλλάξει την καριέρα του. «Δεν είχε νόημα η δουλειά μου στην τράπεζα», λέει ο ίδιος. Έτσι, εγκαταλείπει τη δουλειά του υψηλόμισθου στελέχους και αρχίζει να εξερευνά τι άλλο θα μπορούσε να κάνει. Αρχίζει να ρωτάει φίλους και συγγενείς που δούλευαν ως εκπαιδευτικοί.
«Έκανα μια εκτενή έρευνα και αποφάσισα να γίνω νηπιαγωγός». Έτσι λοιπόν, αποκτά μεταπτυχιακές σπουδές στην προσχολική εκπαίδευση και διδάσκει για 3 χρόνια σε ένα νηπιαγωγείο στο New Jersey. Έπειτα μετακομίζει στο Βέρμοντ του Καναδά και πιάνει δουλειά στο νηπιαγωγείο του Stowe.
Ως άντρας νηπιαγωγός είναι και εκεί όπως και στην Ελλάδα μειονότητα. Μια πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι το 99% των δασκάλων και νηπιαγωγών της Αμερικής είναι γυναίκες.
Του αρέσει πιο πολύ να διδάσκει τα μικρότερα παιδιά. Όπως λέει ο ίδιος «στην ηλικία των 5 ετών, ένας χρόνος είναι το 20% της ζωής σου. Οι δυνατότητες μάθησης και ανάπτυξης σ’ αυτή την ηλικία είναι φαινομενικές».
Γι’ αυτόν η μεγαλύτερη ευχαρίστηση είναι να βλέπει τα παιδιά να αναπτύσσουν αγάπη για τη μάθηση. «Η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι να βλέπεις τα παιδιά να μαθαίνουν και να είναι χαρούμενα. Δεν έφευγα ποτέ με αυτό το συναίσθημα ικανοποίησης από την τράπεζα» λέει ο ίδιος χαμογελώντας.
Το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειάς του είναι να ανταποκρίνεται στις προσωπικές διαφορετικές ανάγκες των 18 του μαθητών. «Οι ανάγκες τους δεν είναι μόνο εκπαιδευτικές, είναι συναισθηματικές και σωματικές. Αν κάτι συμβαίνει στο παιδί αυτό θα έχει αντίκτυπο σε όλες τις πτυχές της ζωής του. Τα παιδιά είναι ξεχωριστές προσωπικότητες με διαφορετικά ταλέντα δυνατότητες και ανάγκες ». «Είναι σημαντικό να δημιουργείς μια ατμόσφαιρα ασφάλειας και εμπιστοσύνης μέσα στην τάξη. Οι μαθητές σου πρέπει να νιώθουν ότι τους αγαπάς και τους νοιάζεσαι αλλά ότι έχεις και εσύ ανάγκες και συναισθήματα και ότι είσαι και εσύ ευάλωτος. Χρειάζεται να νιώθουν ασφάλεια για να μπορέσουν να μάθουν.»
Τα παιδιά δεν φιλτράρουν τίποτα, δεν έχουν διπλωματία «Μπορεί να με ρωτήσουν γιατί δεν έχω μαλλιά πάνω στο κεφάλι μου ή γιατί φοράω πάλι την ίδια μπλούζα που φόραγα και χτες. Έχουν πολύ γέλιο!»
Ξεκινάει κάθε μέρα με ένα «morning meeting» (οι κακές συνήθειες δεν κόβονται εύκολα) όπου οι μαθητές του λένε καλημέρα, συζητούν το πρόγραμμα της ημέρας και φτιάχνουν το ημερολόγιο. Μετά ξεκινάει το μάθημα με μουσική, κίνηση, χορό. Το πιο σημαντικό είναι να καταλαβαίνεις πότε χάνεις το ενδιαφέρον των παιδιών και να έχεις την ικανότητα να αλλάξεις την δραστηριότητα για να τους επαναφέρεις.
Όπως λέει ο Τζεφ Δάκαλης «τα αποτελέσματα στην προηγούμενη μου δουλειά ήταν πιο σαφή και ξεκάθαρα. Στη διδασκαλία όλα είναι πιο γκρι. Μπορεί να νομίζεις ότι τα πας καλά και ότι έχουν πιάσει το νόημα αλλά ύστερα από 2 λεπτά να συνειδητοποιείς ότι έχεις αποτύχει και ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτα από αυτά που ήθελες να τους διδάξεις».
«Υπάρχουν πάντα κενά και λακκούβες αλλά και αυτό είναι εντάξει αρκεί να κατευθύνεσαι πάντα προς τα μπροστά» λέει ο ίδιος.
Λίγοι οι άντρες νηπιαγωγοί και στην Ελλάδα. Στη σχολή θυμάμαι ήταν 2 σε μεγαλύτερο έτος, στο έτος μου κανένας…Θα ήταν πολύ ωραίο να βλέπαμε περισσότερους άντρες νηπιαγωγούς. Στο elniplex, ξέρουμε καλά τι σημαίνει αυτό καθώς ο αρχισυντάκτης του είναι άντρας νηπιαγωγός.
Η αλήθεια είναι ότι όταν γνώρισα τον Τζεφ Δακάλη πέρυσι το καλοκαίρι ως μακρινό συγγενή του πατέρα μου με παραξένεψε και μένα αυτός ο ψηλός λεπτός κύριος που άφησε την τράπεζα για να γίνει νηπιαγωγός από πεποίθηση, όχι επειδή δεν μπήκε στη σχολή που ήθελε. Ο πατέρας μου πάλι τον κοίταζε σαν ούφο, όταν άρχισε να μου λέει ποιο τραγούδι λένε για καλημέρα το πρωί. Σήμερα, μου έστειλε με μέιλ αυτό το άρθρο από την τοπική τους εφημερίδα και ήθελα να το μοιραστώ, έτσι γιατί υπάρχει και η άλλη εκδοχή.
Είναι πραγματικά ωραίο να κάνεις κάτι με την καρδιά σου, κάτι που αγαπάς και να έχεις τα κότσια να αλλάξεις την καριέρα σου στα 40 για να γίνεις κάτι που θα σε γεμίζει πιο πολύ.
Πηγή: http://www.elniplex.com
αντιγραφή
Ο Τζεφ Δάκαλης γεννημένος στην Αμερική από Έλληνες γονείς με καταγωγή από τα Βαλιμίτικα Αιγίου, στα 38 του χρόνια αποφασίζει να εγκαταλείψει την θέση του ως αντιπρόεδρος μεγάλης πολυεθνικής τράπεζας και να γίνει νηπιαγωγός.
Με προπτυχιακές σπουδές και ΜΒΑ στα οικονομικά ανακοινώνει ένα ωραίο πρωί στους γονείς και στους φίλους του ότι δεν θέλει να είναι πια στέλεχος σε πολυεθνική και αλλάζει καριέρα για να γίνει κάτι πιο «ουσιαστικό», (όπως λέει ο ίδιος) να γίνει νηπιαγωγός.
Σήμερα, 59 χρονών θα τον βρείτε να κάθεται στα καρεκλάκια του νηπιαγωγείου στο Βέρμοντ του Καναδά και να χτυπάει παλαμάκια ρυθμικά. Δουλεύει στο ίδιο νηπιαγωγείο εδώ και 10 χρόνια. Πριν από αυτό δίδαξε στο Δημοτικό σχολείο του Stowe Elementary School, στην Πρώτη και Δευτέρα τάξη Δημοτικού για 8 χρόνια.
Βλέποντας τον να διδάσκει στην τάξη είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτή είναι η δεύτερη καριέρα του και ότι για 14 χρόνια υπήρξε αντιπρόεδρος της τράπεζας Citicorp στη Νέα Υόρκη. Στα 38 του αποφασίζει να αλλάξει την καριέρα του. «Δεν είχε νόημα η δουλειά μου στην τράπεζα», λέει ο ίδιος. Έτσι, εγκαταλείπει τη δουλειά του υψηλόμισθου στελέχους και αρχίζει να εξερευνά τι άλλο θα μπορούσε να κάνει. Αρχίζει να ρωτάει φίλους και συγγενείς που δούλευαν ως εκπαιδευτικοί.
«Έκανα μια εκτενή έρευνα και αποφάσισα να γίνω νηπιαγωγός». Έτσι λοιπόν, αποκτά μεταπτυχιακές σπουδές στην προσχολική εκπαίδευση και διδάσκει για 3 χρόνια σε ένα νηπιαγωγείο στο New Jersey. Έπειτα μετακομίζει στο Βέρμοντ του Καναδά και πιάνει δουλειά στο νηπιαγωγείο του Stowe.
Ως άντρας νηπιαγωγός είναι και εκεί όπως και στην Ελλάδα μειονότητα. Μια πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι το 99% των δασκάλων και νηπιαγωγών της Αμερικής είναι γυναίκες.
Του αρέσει πιο πολύ να διδάσκει τα μικρότερα παιδιά. Όπως λέει ο ίδιος «στην ηλικία των 5 ετών, ένας χρόνος είναι το 20% της ζωής σου. Οι δυνατότητες μάθησης και ανάπτυξης σ’ αυτή την ηλικία είναι φαινομενικές».
Γι’ αυτόν η μεγαλύτερη ευχαρίστηση είναι να βλέπει τα παιδιά να αναπτύσσουν αγάπη για τη μάθηση. «Η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι να βλέπεις τα παιδιά να μαθαίνουν και να είναι χαρούμενα. Δεν έφευγα ποτέ με αυτό το συναίσθημα ικανοποίησης από την τράπεζα» λέει ο ίδιος χαμογελώντας.
Το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειάς του είναι να ανταποκρίνεται στις προσωπικές διαφορετικές ανάγκες των 18 του μαθητών. «Οι ανάγκες τους δεν είναι μόνο εκπαιδευτικές, είναι συναισθηματικές και σωματικές. Αν κάτι συμβαίνει στο παιδί αυτό θα έχει αντίκτυπο σε όλες τις πτυχές της ζωής του. Τα παιδιά είναι ξεχωριστές προσωπικότητες με διαφορετικά ταλέντα δυνατότητες και ανάγκες ». «Είναι σημαντικό να δημιουργείς μια ατμόσφαιρα ασφάλειας και εμπιστοσύνης μέσα στην τάξη. Οι μαθητές σου πρέπει να νιώθουν ότι τους αγαπάς και τους νοιάζεσαι αλλά ότι έχεις και εσύ ανάγκες και συναισθήματα και ότι είσαι και εσύ ευάλωτος. Χρειάζεται να νιώθουν ασφάλεια για να μπορέσουν να μάθουν.»
Τα παιδιά δεν φιλτράρουν τίποτα, δεν έχουν διπλωματία «Μπορεί να με ρωτήσουν γιατί δεν έχω μαλλιά πάνω στο κεφάλι μου ή γιατί φοράω πάλι την ίδια μπλούζα που φόραγα και χτες. Έχουν πολύ γέλιο!»
Ξεκινάει κάθε μέρα με ένα «morning meeting» (οι κακές συνήθειες δεν κόβονται εύκολα) όπου οι μαθητές του λένε καλημέρα, συζητούν το πρόγραμμα της ημέρας και φτιάχνουν το ημερολόγιο. Μετά ξεκινάει το μάθημα με μουσική, κίνηση, χορό. Το πιο σημαντικό είναι να καταλαβαίνεις πότε χάνεις το ενδιαφέρον των παιδιών και να έχεις την ικανότητα να αλλάξεις την δραστηριότητα για να τους επαναφέρεις.
Όπως λέει ο Τζεφ Δάκαλης «τα αποτελέσματα στην προηγούμενη μου δουλειά ήταν πιο σαφή και ξεκάθαρα. Στη διδασκαλία όλα είναι πιο γκρι. Μπορεί να νομίζεις ότι τα πας καλά και ότι έχουν πιάσει το νόημα αλλά ύστερα από 2 λεπτά να συνειδητοποιείς ότι έχεις αποτύχει και ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτα από αυτά που ήθελες να τους διδάξεις».
«Υπάρχουν πάντα κενά και λακκούβες αλλά και αυτό είναι εντάξει αρκεί να κατευθύνεσαι πάντα προς τα μπροστά» λέει ο ίδιος.
Λίγοι οι άντρες νηπιαγωγοί και στην Ελλάδα. Στη σχολή θυμάμαι ήταν 2 σε μεγαλύτερο έτος, στο έτος μου κανένας…Θα ήταν πολύ ωραίο να βλέπαμε περισσότερους άντρες νηπιαγωγούς. Στο elniplex, ξέρουμε καλά τι σημαίνει αυτό καθώς ο αρχισυντάκτης του είναι άντρας νηπιαγωγός.
Η αλήθεια είναι ότι όταν γνώρισα τον Τζεφ Δακάλη πέρυσι το καλοκαίρι ως μακρινό συγγενή του πατέρα μου με παραξένεψε και μένα αυτός ο ψηλός λεπτός κύριος που άφησε την τράπεζα για να γίνει νηπιαγωγός από πεποίθηση, όχι επειδή δεν μπήκε στη σχολή που ήθελε. Ο πατέρας μου πάλι τον κοίταζε σαν ούφο, όταν άρχισε να μου λέει ποιο τραγούδι λένε για καλημέρα το πρωί. Σήμερα, μου έστειλε με μέιλ αυτό το άρθρο από την τοπική τους εφημερίδα και ήθελα να το μοιραστώ, έτσι γιατί υπάρχει και η άλλη εκδοχή.
Είναι πραγματικά ωραίο να κάνεις κάτι με την καρδιά σου, κάτι που αγαπάς και να έχεις τα κότσια να αλλάξεις την καριέρα σου στα 40 για να γίνεις κάτι που θα σε γεμίζει πιο πολύ.
Πηγή: http://www.elniplex.com
αντιγραφή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου