Η 14η ημέρα του Σεπτέμβρη μοσχομυρίζει βασιλικό!

ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ

Η 14η ημέρα του Σεπτέμβρη μοσχομυρίζει βασιλικό! Από μικρό παιδί τη θυμάμαι έντονα αυτή τη μέρα, γιατί η μάνα μου μας κυνηγούσε να μην αρτηθούμε και γιατί για την ημέρα του Σταυρού προετοιμαζόμαστε δυο μήνες πριν: Όλο το καλοκαίρι ποτίζαμε τις γλάστρες με τα βασιλικά για να φουντώσουν και να είναι έτοιμα για τη Σεπτεμβριάτικη γιορτή του Σταυρού – τα λέγαμε και ως σήμερα τα λέμε «βασιλικά του Σταυρού». 

Όταν μεγάλωσα μάλιστα και ήθελα βασιλικό για να επιχειρήσω σάλτσα pesto (τις ελάχιστες φορές που με έπιασε να προσποιηθώ τον σεφ) η μάνα μου με κυνηγούσε όταν της κουτσούρευα εκείνον το φουντωτό βασιλικό!
 «Πήγαινε κι αγόρασε άλλη γλάστρα! Αυτή θα πάει στην εκκλησία το Σεπτέμβρη» μου έλεγε ανένδοτη, μέχρι που το έμαθα και μου ‘γινε συνήθεια! 

Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ τον είχα πάντα έννοια το Βασιλικό του Σταυρού (αν εξαιρέσει βέβαια κανείς εκείνες τις ελάχιστες κρίσεις μαγειρικής) και για το χατήρι του - επειδή αφιερώνω χρόνο στο πότισμά του- ποτίζω και τις άλλες γλάστρες στον κήπο στη διάρκεια του καλοκαιριού: στη δική μου περίπτωση δηλαδή όντως «για χάρη του βασιλικού, ποτίζονται και οι άλλες γλάστρες!»

Η αφορμή όμως είναι πάντα εκείνος ο βασιλικός! Και μόνο απ’ αυτό, σκέφτομαι ότι ίσως πράγματι ο βασιλικός του Σταυρού είναι ευλογημένος: κάνει έναν αδιάφορο άνθρωπο να ενδιαφερθεί για τα μικρά κομμάτια της πλάσης! 

Τι άλλο κρατάω από την ημέρα του Σταυρού; Πως η μάνα μου μετά την εκκλησία πιάνει πάντα το προζύμι για τα πρόσφορα της χρονιάς: από μικρό παιδί τη θυμάμαι να βάζει το βασιλικό σε σχήμα σταυρού πάνω στο πλαστικό μπολ με το προζύμι, με αναμμένο πάντα ένα καρβουνάκι με ένα σποράκι θυμίαμα και πως όσο κι αν αντιδρώ στο κάλεσμά της να δω το θαύμα, μέσα μου ηρεμώ όταν βλέπω πως αυτό το προζύμι σταδιακά αρχίζει να φουσκώνει και να χύνεται έξω από το μπόλ, πλούσιο κι ευλογημένο, και σαν το κέρας της Αμάλθειας να συμβολίζει στη σκέψη και την ψυχή μας μια ευημερία που δεν έχει σχέση με χρήματα αλλά με κάτι άλλο πιο δυνατό... θα μου πεις, ξέρεις στ΄αλήθεια και πιστεύεις ότι ο βασιλικός του Σταυρού κάνει το ζυμάρι να φουσκώσει χωρίς μαγιά;

 Δεν το ξέρω αλλά ναι το πιστεύω... κι επειδή το πιστεύω δε με νοιάζει να το ξέρω... η γνώση αφορά τη σκέψη ενώ η πίστη την καρδιά και για μερικά πράγματα μου αρκεί που τα ξέρει η καρδιά... για μένα ο Βασιλικός του Σταυρού δεν είναι γνωστικό αντικείμενο αλλά είναι ένα από τα πολλά ιδιαίτερα κομμάτια που κάνουν τη ζωή να ξεφεύγει από τη ρουτίνα, μια ανάμνηση και ένα γεγονός: δε θέλω να μάθω γιατί συμβαίνει, αλλά μου αρέσει όταν συμβαίνει: τη σφάζεις την κότα με τα χρυσά αυγά για να δεις τι έχει μέσα; Όχι! Απλά απολαμβάνεις εκείνο το ένα χρυσό αυγό που σε βγάζει από τη ρουτίνα και σε διδάσκει πως εκτος από τα προβλήματα υπάρχουν και οι ευλογίες ... άλλωστε όπως μας έλεγε ένας καθηγητής στο πανεπιστήμιο Ο Θεός στην ονομαστική δε μπορεί να αποδειχθεί... ο Θεός στην κλητική δε χρειάζεται απόδειξη... οπότε δε μου χρειάζεται να αποδείξω τίποτα: απλά απολαμβάνω την ημέρα που η αισιοδοξία του Ουρανού μοσχομυρίζει βασιλικό...