Αν είσαι ζευγάρι με παιδιά αποκατεστημένα , παντρεμένα , με εγγόνια ή περιμένοντας εγγόνια , ευχόμαστε το άρθρο να λειτουργήσει ως ακτινογραφία συνειδησιακού φρονήματος. Ο καθένας μας θα δεί τον εαυτό του μέσα στο άρθρο, αλλά ας πάμε πίσω από τις λέξεις και ιδιαίτερα στα παρασκήνια της έκφρασης να δούμε ποια είναι η πηγή και τι ύδωρ αναβλύζει. Θα εξετάσουμε το πρακτικό αποτέλεσμα τις οντολογικές και κοινωνικές συνέπειες όταν δεν υπάρχει στη ζωή μας ο Χριστός ως οντολογική προσωπική σχέση.
Ξεκινώντας λοιπόν , η αρχή του εγγάμου βίου αρχίζει με έρωτα ώστε , αυτός ο έρωτας να σταυρωθεί μέσα από τη ζωή για να μεταβληθεί σε αγάπη. Αυτή η πορεία για να θεμελιωθεί μπορεί να πάρει αρκετά χρόνια. Το νέο ζευγάρι γίνονται γονείς και πορεύονται μέσα στη ζωή με δυσκολίες, χαρές, λύπες και γενικότερα εμπόδια. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο που σπουδάζουν τα παιδιά τους ή τα παντρεύουν και τότε αρχίζει η περίοδος της αληθινής αποκρυστάλλωσης της σχέσης, τότε βγαίνει στην επιφάνεια η σκουριά αν η σχέση ήταν νεκρή, ή το μύρο αν η σχέση βάδιζε σε πνευματικά αναστημένα επίπεδα.
Σε αυτή την περίοδο καλείται ο άνδρας να γνωρίσει και πάλι τη γυναίκα του και το αντίστροφο. Δυστυχώς τόσα χρόνια βάδιζαν με παιδοκεντρικότητα και τώρα που τα παιδιά έφυγαν έμειναν πάλι μόνοι τους. Τότε γίνεται η διαπίστωση του τι σχέση είχαν τόσα χρόνια και τι σχέση θα έχουν από εδώ και μπρος. Οι δύο άγνωστοι καλούνται όχι μόνο να γίνουν γνωστοί αλλά να συνεννοηθούν ακόμα και σε απλά πράγματα. Αυτό ονομάζεται μοναχική αποξένωση του προσώπου λόγω στέρησης ουσιαστικού πνευματικού και υπαρξιακού νοήματος στην ζωή. Το νόημα που ήταν τα παιδιά έφυγε άρα τώρα δεν υπάρχει νόημα και ψάχνουν απεγνωσμένα να το βρουν γιατί αν κοιτάξει ο ένας τον άλλον το μόνο που θα βρει είναι το πού έφταιξε ο καθένας και πόσο, μέσα στην έγγαμη ζωή και ποιος έχει τα περισσότερα ελαφρυντικά ή βάρη. Οπότε φτάνουμε στο σημείο σταθμός, για αναζήτηση και στοχοποίηση νοήματος για να πάρει η ζωή πλέον άλλη χροιά.Αν το ζευγάρι έχει Χριστό αν οι καρδιά του ζευγάριου έχει γίνει μία και κοιτάει τον ουρανό τότε όχι μόνο δεν θα αλλάξει τίποτα όταν φύγουν τα παιδιά , αλλά το ζευγάρι θα μπει σε μια περίοδο ωρίμανση και πνευματικής προετοιμασίας για την μεγάλη συνάντηση και την καλή απολογία.
Πως εκφράζεται το νεκρό πνευματικό νόημα πρακτικά στην ζωή στο στάδιο της ώριμης ηλικίας ;
Το νόημα θα το βρουν με λανθασμένο τρόπο στα εγγόνια. Συνήθως θα πιέσουν και τα παιδιά τους οι υποψήφιοι παππούδες και γιαγιάδες να βγάλουν και το όνομα τους διότι πιστεύουν έτσι λανθασμένα ότι θα ξαναζήσουν ή , η πορεία προς τον τάφο θα επιβραδυνθεί
Συχνά έχουμε και το φαινόμενο της διπλής ονοματοδοσίας στα τέκνα κάτι το οποίο είναι το αποκορύφωμα της προσωπικής νεκρής ματαιοδοξίας. Δεν αναφερόμαστε για την διπλή ονομασία που τοποθετείτε κάποιο όνομα Αγίου προς τιμή του, αλλά την προσωπική ματαιοδοξία της ονοματοδοσίας όπως για παράδειγμα να βάλουμε και τα δύο ονόματα των παππούδων για να μην γίνει παρεξήγηση, οπότε βλέπουμε την διαφορά της οντολογίας. Δηλαδή το νεογνό γίνεται αντικείμενο και καλείται χωρίς τη θέληση του να λάβει την ταμπέλα της κενοδοξίας του κάθε νεκρού πνευματικά ανθρώπου. Αυτό στις μέρες μας αλλάζει με τα ζευγάρια να δίνουν όποιο όνομα επιθυμούν μέσα από δική τους προσωπική επιθυμία ή και αν ακόμα δώσουν ονόματα παππούδων και γιαγιάδων να το κάνουν διότι το επιθυμούν οι ίδιοι και όχι διότι τους ζητήθηκε και συχνά με δόλιο τρόπο :
«Εμείς έτσι κάνουμε στο σόι μας», «τι θα πει ο κόσμος» και άλλα τέτοια τραγελαφικά. Δε γνωρίζουν όμως ότι με τις φράσεις αυτές αποδεικνύουν πόσο νεκροί και στεγνοί είναι μέσα τους. Βλέπουν τη ζωή με τύπους και όχι με ουσία.Kανένα όνομα δεν μας ανήκει , τα ονόματα είναι των Αγίων και ειναι μεγάλη τιμη να φέρουμε τό όνομα ενός Αγίου που καλούμαστε να τον μιμηθούμε κατά τον Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο. Αν οι γονείς θέλουν όμως να βγάλουν τα ονόματα των παππουδων και των γιαγιάδων να το κάνουν με συμφωνία ώστε να μην γίνει το όνομα αιτία τσακωμών σε μια ρουλέτα συγκρούσεων που μπορει να φτάσει και στο σημείο κάποιοι να μην έρθουν και στην βάπτιση του παιδιού.
«Αυτό το φαινόμενο το βλέπουμε σε κάθε σόι να υπάρχουν 4 -5 ίδια ονόματα σε παιδιά και πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει.»
Εκεί αρχίζει ο δεύτερος και τελευταίος κρίκος της ζωής με τη μορφή της παιδοκεντρικότητας ή εγγονο-κεντρικότητας. Η γιαγιά και ο παππούς από τη στιγμή που στερούνται Χριστοειδούς πνεύματος και νοήματος προσπαθούν να πιαστούν από κάπου για να δώσουν ομορφιά διότι ο τάφος πλέον από φαντασία αρχίζει να γίνεται γεγονός που έρχεται.
Ο παππούς και η γιαγιά σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να ακυρώσει τους γονείς μπροστά στο εγγόνι και για κανέναν λόγο. Ιδιαίτερα σε ευαίσθητα θέματα όπως : Θανάτου, Θεού, πίστεως, Ιστορίας, οντολογίας, αγάπης, έρωτος, σχέσεων, κοινωνικότητας κλπ. Διότι το παιδί θα βρεθεί σε κυκλώνα διχογνωμίας και δρόμων που δε συγκλίνουν πουθενά που δεν έχουν προορισμό αλλά γίνονται πορεία φίλαυτης επιθυμίας του διδάσκοντος. Δεν είναι τυχαίο που οι Άγιοι γέροντες λένε ότι όλη η οικογένεια και οι γονείς οφείλουν να έχουν τον ίδιο πνευματικό ώστε η εν Χριστώ πορεία του Αγιασμού να έχει γερά θεμέλια. Οι γονείς καλούνται να θεμελιώσουν νουθεσία ελευθερίας στην πορεία του αγιασμού σε συνεργασία με τον πνευματικό.
Όπως είναι και λανθασμένο τα παιδιά να μεγαλώνουν περισσότερο με τη γιαγιά και τον παππού παρά με τους γονείς και ιδιαίτερα όταν ο παππούς και οι γιαγιά έχουν εκτροχιασμένες αντιλήψεις ιδιαίτερα ηθικιστικού ή κοσμικού τύπου, ώστε να πετρώνουν τις καρδιές των παιδιών. Δεν τους χαλάνε χατίρι διότι θεωρούν ότι πρέπει να ικανοποιήσεις κάθε επιθυμία στο εγγόνι για να γίνει αρεστός παππούς ή γιαγιά στα μάτια του. Συχνά επεμβαίνουν και στους γονείς με την εξής φράση : «Και εμείς μεγαλώσαμε παιδιά και ξέρουμε» η κορωνίδα της φιλαυτίας σε όλο το μεγαλείο. Ιδιαίτερα αυτή τη φράση τη λένε παππούδες και γιαγιάδες που είχαν νεκρή ζωή και προσπαθούν με τα λόγια να δώσουν ουσία στην ψεύτικη εσωτερικότητα τους. Στην λέξη «μεγαλώσαμε» θεωρούν το φαγητό και τις σπουδές και όχι τα πνευματικά εμβόλια όπως η προσωπική σχέση με τον Κύριο ως σωτηριολογική πορεία. Την ίδια λέξη θα μπορούσε κάποιος να τη χρησιμοποιήσει μεγαλώνοντας ένα κουτάβι, αλλά για τους νεκρούς Χριστολογικά ανθρώπους το παιδί είναι αντικείμενο που απλά πρέπει να το ηθικοποιήσεις με ένα φιλοσοφικό update.
Στις γιορτές έρχεται η αποθέωση. Τα Χριστούγεννα, Το Πάσχα, η ονομαστική εορτή γίνεται δωρο-αγάπη. Να πάρουμε δώρο στο εγγόνι για να δούμε στο πρόσωπο του ένα νεκρό στην ουσία χαμόγελο. Δε λέμε για τον βίο του Αγίου που έχει το παιδί μας, δεν του αναφέρουμε ότι το Πάσχα αφορά την υπαρξιακή του πορεία και ότι στα Χριστούγεννα το γεγονός της ενσάρκωσης είναι σχέση Θεού-ανθρώπου και όχι ένα μυθικό γεγονός που απλά το γιορτάζουμε κοινωνικά. Η απάντηση στο ερώτημα του παιδιού «γιατί γίνεται αυτό» , συνήθως είναι «γιατί έτσι», «γιατί το κάναμε στην οικογένεια μας», «γιατί έτσι κάνουν όλοι», κλπ , με αποτέλεσμα το παιδί να απορεί και φυσικό είναι διότι αυτές δεν είναι απαντήσεις συνείδησης με οντολογικό υπόβαθρο αλλά απλά να καλύψουμε λεκτικά την στιγμή του ερωτήματος. Άρα μια νεκρή απάντηση ιδιαίτερα σε σοβαρά θέματα θα σπείρει πνευματικό θάνατο και ερημιά στον ερωτούμενο με ολέθρια αποτέλεσμα ιδιαίτερα όταν είναι παιδί.
Όπως κλασσικά η ανόητη και ψευδής φράση της γιαγιάς όταν κοινωνάει το παιδί «Βάλαμε Χρυσό δοντάκι!» αντί Σώμα και Αίμα Χριστού με αποτέλεσμα το παιδί να βυθίζεται στο ψέμα και στην υποκρισία από τα γεννοφάσκια του σε ένα θέμα ιδιαίτερα υπαρξιακά σωτηριολογικό για εκείνο.
Ο παππούς και η γιαγιά που έχουν Χριστό στην ζωή τους , όχι ως θρησκευτική τυπολατρία αλλά ως οντολογία προσωπικής σχέσης μέσα από το Ορθόδοξο βίωμα θα νουθετήσουν παιδιά και εγγόνια με τον ίδιο τον Χριστό. Η προσευχή και η πνευματική ζωή είναι ενσάρκωση πρακτικά στην ζωή και όχι τυπολατρία για το φαίνεσθε αλλά για τον αγιασμό του είναι και την θυσία του πλησίον. Βλέπουν τα εγγόνια ως καρπούς αγάπης των παιδιών τους από τον δημιουργό και όχι ως αντικείμενα, ενώ δεν πρόκειται να ζητήσουν τίποτα , ούτε ανταλλάγματα ούτε κοσμικές δοξασίες : «Τι θα πει ο κόσμος» και φυσικά ούτε ψεύτικα νοήματα. Όλα αυτά συνοψίζονται στην φράση του Αποστόλου Παύλου : «Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἐαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.»
«Αυτό το φαινόμενο το βλέπουμε σε κάθε σόι να υπάρχουν 4 -5 ίδια ονόματα σε παιδιά και πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει.»
Εκεί αρχίζει ο δεύτερος και τελευταίος κρίκος της ζωής με τη μορφή της παιδοκεντρικότητας ή εγγονο-κεντρικότητας. Η γιαγιά και ο παππούς από τη στιγμή που στερούνται Χριστοειδούς πνεύματος και νοήματος προσπαθούν να πιαστούν από κάπου για να δώσουν ομορφιά διότι ο τάφος πλέον από φαντασία αρχίζει να γίνεται γεγονός που έρχεται.
Ο παππούς και η γιαγιά σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να ακυρώσει τους γονείς μπροστά στο εγγόνι και για κανέναν λόγο. Ιδιαίτερα σε ευαίσθητα θέματα όπως : Θανάτου, Θεού, πίστεως, Ιστορίας, οντολογίας, αγάπης, έρωτος, σχέσεων, κοινωνικότητας κλπ. Διότι το παιδί θα βρεθεί σε κυκλώνα διχογνωμίας και δρόμων που δε συγκλίνουν πουθενά που δεν έχουν προορισμό αλλά γίνονται πορεία φίλαυτης επιθυμίας του διδάσκοντος. Δεν είναι τυχαίο που οι Άγιοι γέροντες λένε ότι όλη η οικογένεια και οι γονείς οφείλουν να έχουν τον ίδιο πνευματικό ώστε η εν Χριστώ πορεία του Αγιασμού να έχει γερά θεμέλια. Οι γονείς καλούνται να θεμελιώσουν νουθεσία ελευθερίας στην πορεία του αγιασμού σε συνεργασία με τον πνευματικό.
Όπως είναι και λανθασμένο τα παιδιά να μεγαλώνουν περισσότερο με τη γιαγιά και τον παππού παρά με τους γονείς και ιδιαίτερα όταν ο παππούς και οι γιαγιά έχουν εκτροχιασμένες αντιλήψεις ιδιαίτερα ηθικιστικού ή κοσμικού τύπου, ώστε να πετρώνουν τις καρδιές των παιδιών. Δεν τους χαλάνε χατίρι διότι θεωρούν ότι πρέπει να ικανοποιήσεις κάθε επιθυμία στο εγγόνι για να γίνει αρεστός παππούς ή γιαγιά στα μάτια του. Συχνά επεμβαίνουν και στους γονείς με την εξής φράση : «Και εμείς μεγαλώσαμε παιδιά και ξέρουμε» η κορωνίδα της φιλαυτίας σε όλο το μεγαλείο. Ιδιαίτερα αυτή τη φράση τη λένε παππούδες και γιαγιάδες που είχαν νεκρή ζωή και προσπαθούν με τα λόγια να δώσουν ουσία στην ψεύτικη εσωτερικότητα τους. Στην λέξη «μεγαλώσαμε» θεωρούν το φαγητό και τις σπουδές και όχι τα πνευματικά εμβόλια όπως η προσωπική σχέση με τον Κύριο ως σωτηριολογική πορεία. Την ίδια λέξη θα μπορούσε κάποιος να τη χρησιμοποιήσει μεγαλώνοντας ένα κουτάβι, αλλά για τους νεκρούς Χριστολογικά ανθρώπους το παιδί είναι αντικείμενο που απλά πρέπει να το ηθικοποιήσεις με ένα φιλοσοφικό update.
Στις γιορτές έρχεται η αποθέωση. Τα Χριστούγεννα, Το Πάσχα, η ονομαστική εορτή γίνεται δωρο-αγάπη. Να πάρουμε δώρο στο εγγόνι για να δούμε στο πρόσωπο του ένα νεκρό στην ουσία χαμόγελο. Δε λέμε για τον βίο του Αγίου που έχει το παιδί μας, δεν του αναφέρουμε ότι το Πάσχα αφορά την υπαρξιακή του πορεία και ότι στα Χριστούγεννα το γεγονός της ενσάρκωσης είναι σχέση Θεού-ανθρώπου και όχι ένα μυθικό γεγονός που απλά το γιορτάζουμε κοινωνικά. Η απάντηση στο ερώτημα του παιδιού «γιατί γίνεται αυτό» , συνήθως είναι «γιατί έτσι», «γιατί το κάναμε στην οικογένεια μας», «γιατί έτσι κάνουν όλοι», κλπ , με αποτέλεσμα το παιδί να απορεί και φυσικό είναι διότι αυτές δεν είναι απαντήσεις συνείδησης με οντολογικό υπόβαθρο αλλά απλά να καλύψουμε λεκτικά την στιγμή του ερωτήματος. Άρα μια νεκρή απάντηση ιδιαίτερα σε σοβαρά θέματα θα σπείρει πνευματικό θάνατο και ερημιά στον ερωτούμενο με ολέθρια αποτέλεσμα ιδιαίτερα όταν είναι παιδί.
Όπως κλασσικά η ανόητη και ψευδής φράση της γιαγιάς όταν κοινωνάει το παιδί «Βάλαμε Χρυσό δοντάκι!» αντί Σώμα και Αίμα Χριστού με αποτέλεσμα το παιδί να βυθίζεται στο ψέμα και στην υποκρισία από τα γεννοφάσκια του σε ένα θέμα ιδιαίτερα υπαρξιακά σωτηριολογικό για εκείνο.
Ο παππούς και η γιαγιά που έχουν Χριστό στην ζωή τους , όχι ως θρησκευτική τυπολατρία αλλά ως οντολογία προσωπικής σχέσης μέσα από το Ορθόδοξο βίωμα θα νουθετήσουν παιδιά και εγγόνια με τον ίδιο τον Χριστό. Η προσευχή και η πνευματική ζωή είναι ενσάρκωση πρακτικά στην ζωή και όχι τυπολατρία για το φαίνεσθε αλλά για τον αγιασμό του είναι και την θυσία του πλησίον. Βλέπουν τα εγγόνια ως καρπούς αγάπης των παιδιών τους από τον δημιουργό και όχι ως αντικείμενα, ενώ δεν πρόκειται να ζητήσουν τίποτα , ούτε ανταλλάγματα ούτε κοσμικές δοξασίες : «Τι θα πει ο κόσμος» και φυσικά ούτε ψεύτικα νοήματα. Όλα αυτά συνοψίζονται στην φράση του Αποστόλου Παύλου : «Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἐαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.»
Το είδα εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου