Ἐξυψώνει τή γυναῖκα ὁ Χριστιανισμός
Ἡ Οἰκογένεια, κοινωνία θείας Χάριτος.
Ὁ πάνσοφος Δημιουργός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον «κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν Αὐτοῦ»(Γενέσ. α΄26).
Καί εἶπεν ὁ Θεός· «Οὐ καλόν εἶναι τόν ἄνθρωπον μόνον· ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθόν κατ' αὐτόν»(Γενέσ. β΄18), καί ἔπλασε τήν γυναῖκα ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων καί σάρκα ἐκ τῆς σαρκός τοῦ Ἀδάμ.
«Ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, κατ' εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. Καί εὐλόγησεν αὐτούς» (Γενέσ. α΄ 27-28) καί πάντα ὅσα ἐδημιούργησε, τά ἔθεσε ὑπό τήν ἐξουσίαν τοῦ ἀνθρώπου (παρβλ. Γενέσ. β΄18 ἑξ.). Τίμησε ὁ Θεός τά πλάσματά Του. Καί εὐλόγησε τόν θεσμόν τῆς Οἰκογενείας, ὥστε νά εἶναι κοντά στόν Δημιουργό καί Εὐεργέτη, νά ἀπολαμβάνει τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ καί νά ζῇ ὡς κοινωνία Θείας Χάριτος.
Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ προσφέρεται στόν ἄνδρα καί στή γυναῖκα μαζί, δηλαδή στόν ἄνθρωπον. Ἡ θέσι τῆς γυναικός μπροστά στό Θεό δέν διαφέρει ἀπό τή θέσι τοῦ ἀνδρός. Ὁ Θεός ἔταξε τή γυναῖκα δίπλα στόν ἄνδρα, σάν ἀγαθή, πιστή, ἀφοσιωμένη καί πολύτιμη σύντροφο. Χαρά τῆς ζωῆς.
Ἀναλογισθήκαμε ἄραγε ποτέ, ποιά θά ἦταν ἡ μορφή τῆς ζωῆς χωρίς τήν πολύτιμη καί ἀνεκτίμητη καί ἀπερίγραπτη παρουσία τῆς γυναικός; Θά ἦταν πράγματι ἡ ζωή μας ἕνα ἀπύθμενο κενό, πυκνό, βαθύ σκοτάδι.
Ἡ γυναῖκα σύντροφος, ἀδελφή καί πάνω ἀπό ὅλαμητέρα εἶναι «δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον ἄνωθεν καταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν φώτων» (Ἰακ. α΄ 17). Ἡ ἐνάρετη γυναῖκα εἶναι τό δῶρον τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, πού νοηματίζει τή ζωή μας. Δίνει περιεχόμενο καί σκοπό. Εἶναι ζωντανή εὐλογία τοῦ κόσμου.
Ἡ συμβολή της στήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων εἶναι εὐεργετική ἀπό κάθε ἄποψι. Ὁ σοφός Σειράχ λέγει: «Γυνή ἀγαθή, μερίς ἀγαθή» (Σοφ. Σειρ.κστ΄ 3). Ἡ ἐνάρετη γυναῖκα εἶναι ἕνας ἐπίγειος Ἄγγελος, εἶναι εὐτυχία, εἰρήνη καί γλυκύτητα, δῶρον τοῦ Θεοῦ σέ κείνους, πού Τόν σέβονται καί Τόν λατρεύουν. Ὅπως ὁ Ἥλιος, πού ἀνατέλλει καί ἀνεβαίνει στά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ τοῦ Κυρίου, ἔτσι καί τό κάλλος τῆς ψυχῆς, τῆς ἀγαθῆς καί ἐνάρετης γυναίκας λάμπει στό τακτοποιημένο καλά σπιτικό της καί στό χῶρο τῆς δραστηριότητός της (πρβλ. Σ. Σειρ.κστ΄ 16).
Ὁ Χριστός ὕψωσε τή γυναῖκα.
Ὁ Χριστιανισμός ὑπερύψωσε τή γυναῖκα καί τήν κοινωνική της θέσι. Πρίν ἀπό τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ περιφρονήθηκε, κατάντησε δούλη στόν ἄνδρα. Ὁ Χριστός τήν τοποθετεῖ ψηλά, στή θέσι πού τῆς ἀνήκει. Διακηρύττει τήν ἰσότητα ἀνάμεσα στόν ἄνδρα καί τή γυναῖκα: «Οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ἡμεῖς εἷς ἐσμέν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (πρβλ. Γαλάτ. γ΄ 28).
Ἡ γυναῖκα πλάσθηκε «κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν Θεοῦ», ὅπως καί ὁ ἄνδρας. «Κρίθηκε δέ ἀναγκαία ἡ παρουσία της στή ζωή μας, σύμφωνα μέ τή διακήρυξι τοῦ Δημιουργοῦ «ὅτι οὐ καλόν εἶναι τόν ἄνθρωπον μόνον».
Ὁ Χριστός, ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, διαλύει τόν σκοταδισμό μας καί προσδιορίζει τή θέσι τῆς γυναικός στή ζωή τῆς ἀνθρωπότητος. Τονίζει ὅτι στά μάτια τοῦ Θεοῦ ἡ γυναῖκα ἀξίζει τό ἴδιο, ὅσο καί ὁ ἄνδρας. Ὅλοι εἴμαστε ἴσοι μπροστά στό Θεό. Καί ὁ καθένας θά κριθῇ καί θά πάρῃ τή θέσι του, ἀνάλογα μέ τά ἔργα του.
Ἡ γυναῖκα δέν εἶναι κατώτερη ἀπό τόν ἄνδρα. Οἱ διαφορές, πού ὑπάρχουν ἀνάμεσα στόν ἄνδρα καί τή γυναῖκα εἶναι βιολογικές. Καί δέν ἐπιτρέπεται οὔτε νά παραβλέπωνται οὔτε νά παραβλάπτωνται. Οἱ βιολογικές ὅμως αὐτές διαφορές δέν εἶναι ἐμπόδιο στήν ἠθική ἰσότητα τῆς γυναίκας μέ τόν ἄνδρα καί στήν πνευματική της τελείωσι.
Ὑγιής φεμινισμός
Εἶναι ἀναμφισβήτητη ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστιανισμόςὕψωσε τή γυναῖκα σέ ὑψηλό θρόνο τιμῆς καί διεκήρυξε τήν ἰσότητά της μέ τόν ἄνδρα. Πῆρε τή θέσι, πού δικαιωματικά τῆς ἀνῆκε μέσα στή ζωή.
Ὁ ὑγιής φεμινισμός δέν ἀπομακρύνεται ἀπό τήν χριστιανική πίστι καί συνεπῶς δέν ἐπιτρέπει νά προδίδωνται καί νά περιφρονοῦνται οἱ ἰδιότητες τοῦ φύλου, ὅπως ἐπίσης καί ἡ ὑψηλή καί ἀνεκτίμητη ἀποστολή τῆς γυναικός, κυρίως ὡς μητέρας καί πιστῆς καί ἀφοσιωμένης συντρόφου.
Ὁ ὑγιής «φεμινισμός» (feminismus) δέν λησμονεῖ ὅτι στήν Καινή Διαθήκη, σάν ὕψιστο παράδειγμα ἀρετῆς προβάλλεται ἡ Θεοτόκος, πού, χάρις στό κάλλος τῆς ψυχῆς της, καταξιώθηκε νά γίνῃ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἀναδείχθηκε «ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καί καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν», «τῶν φιλοθέων φιλοθεοτέρα καί τῶν Ἁγίων ἁγιωτέρα» Παναγία. Καί δίκαια ἐξυμνεῖται καί εἶναι «κλῖμαξ ἐπουράνιος δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός», «γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν» καί «αἰτία τῆς τῶν πάντων θεώσεως».
Ὁ ὑγιής φεμινισμός γνωρίζει ὅτι ὁ Χριστιανισμός ὁδηγεῖ τή γυναῖκα στή δόξα, τήν κάνει μέλος τοῦ μυστικοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἠθικά ἰσότιμη πρός τόν ἄνδρα, ναόν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀδελφή καίΝύμφη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, θυγατέρα τοῦ οὐρανίου Πατρός καί Μητέρα τῶν τέκνων Του.
Ὁ πάνσοφος Δημιουργός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον «κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν Αὐτοῦ»(Γενέσ. α΄26).
Καί εἶπεν ὁ Θεός· «Οὐ καλόν εἶναι τόν ἄνθρωπον μόνον· ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθόν κατ' αὐτόν»(Γενέσ. β΄18), καί ἔπλασε τήν γυναῖκα ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων καί σάρκα ἐκ τῆς σαρκός τοῦ Ἀδάμ.
«Ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, κατ' εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. Καί εὐλόγησεν αὐτούς» (Γενέσ. α΄ 27-28) καί πάντα ὅσα ἐδημιούργησε, τά ἔθεσε ὑπό τήν ἐξουσίαν τοῦ ἀνθρώπου (παρβλ. Γενέσ. β΄18 ἑξ.). Τίμησε ὁ Θεός τά πλάσματά Του. Καί εὐλόγησε τόν θεσμόν τῆς Οἰκογενείας, ὥστε νά εἶναι κοντά στόν Δημιουργό καί Εὐεργέτη, νά ἀπολαμβάνει τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ καί νά ζῇ ὡς κοινωνία Θείας Χάριτος.
Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ προσφέρεται στόν ἄνδρα καί στή γυναῖκα μαζί, δηλαδή στόν ἄνθρωπον. Ἡ θέσι τῆς γυναικός μπροστά στό Θεό δέν διαφέρει ἀπό τή θέσι τοῦ ἀνδρός. Ὁ Θεός ἔταξε τή γυναῖκα δίπλα στόν ἄνδρα, σάν ἀγαθή, πιστή, ἀφοσιωμένη καί πολύτιμη σύντροφο. Χαρά τῆς ζωῆς.
Ἀναλογισθήκαμε ἄραγε ποτέ, ποιά θά ἦταν ἡ μορφή τῆς ζωῆς χωρίς τήν πολύτιμη καί ἀνεκτίμητη καί ἀπερίγραπτη παρουσία τῆς γυναικός; Θά ἦταν πράγματι ἡ ζωή μας ἕνα ἀπύθμενο κενό, πυκνό, βαθύ σκοτάδι.
Ἡ γυναῖκα σύντροφος, ἀδελφή καί πάνω ἀπό ὅλαμητέρα εἶναι «δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον ἄνωθεν καταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν φώτων» (Ἰακ. α΄ 17). Ἡ ἐνάρετη γυναῖκα εἶναι τό δῶρον τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, πού νοηματίζει τή ζωή μας. Δίνει περιεχόμενο καί σκοπό. Εἶναι ζωντανή εὐλογία τοῦ κόσμου.
Ἡ συμβολή της στήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων εἶναι εὐεργετική ἀπό κάθε ἄποψι. Ὁ σοφός Σειράχ λέγει: «Γυνή ἀγαθή, μερίς ἀγαθή» (Σοφ. Σειρ.κστ΄ 3). Ἡ ἐνάρετη γυναῖκα εἶναι ἕνας ἐπίγειος Ἄγγελος, εἶναι εὐτυχία, εἰρήνη καί γλυκύτητα, δῶρον τοῦ Θεοῦ σέ κείνους, πού Τόν σέβονται καί Τόν λατρεύουν. Ὅπως ὁ Ἥλιος, πού ἀνατέλλει καί ἀνεβαίνει στά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ τοῦ Κυρίου, ἔτσι καί τό κάλλος τῆς ψυχῆς, τῆς ἀγαθῆς καί ἐνάρετης γυναίκας λάμπει στό τακτοποιημένο καλά σπιτικό της καί στό χῶρο τῆς δραστηριότητός της (πρβλ. Σ. Σειρ.κστ΄ 16).
Ὁ Χριστιανισμός ὑπερύψωσε τή γυναῖκα καί τήν κοινωνική της θέσι. Πρίν ἀπό τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ περιφρονήθηκε, κατάντησε δούλη στόν ἄνδρα. Ὁ Χριστός τήν τοποθετεῖ ψηλά, στή θέσι πού τῆς ἀνήκει. Διακηρύττει τήν ἰσότητα ἀνάμεσα στόν ἄνδρα καί τή γυναῖκα: «Οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ἡμεῖς εἷς ἐσμέν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (πρβλ. Γαλάτ. γ΄ 28).
Ἡ γυναῖκα πλάσθηκε «κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν Θεοῦ», ὅπως καί ὁ ἄνδρας. «Κρίθηκε δέ ἀναγκαία ἡ παρουσία της στή ζωή μας, σύμφωνα μέ τή διακήρυξι τοῦ Δημιουργοῦ «ὅτι οὐ καλόν εἶναι τόν ἄνθρωπον μόνον».
Ὁ Χριστός, ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, διαλύει τόν σκοταδισμό μας καί προσδιορίζει τή θέσι τῆς γυναικός στή ζωή τῆς ἀνθρωπότητος. Τονίζει ὅτι στά μάτια τοῦ Θεοῦ ἡ γυναῖκα ἀξίζει τό ἴδιο, ὅσο καί ὁ ἄνδρας. Ὅλοι εἴμαστε ἴσοι μπροστά στό Θεό. Καί ὁ καθένας θά κριθῇ καί θά πάρῃ τή θέσι του, ἀνάλογα μέ τά ἔργα του.
Ἡ γυναῖκα δέν εἶναι κατώτερη ἀπό τόν ἄνδρα. Οἱ διαφορές, πού ὑπάρχουν ἀνάμεσα στόν ἄνδρα καί τή γυναῖκα εἶναι βιολογικές. Καί δέν ἐπιτρέπεται οὔτε νά παραβλέπωνται οὔτε νά παραβλάπτωνται. Οἱ βιολογικές ὅμως αὐτές διαφορές δέν εἶναι ἐμπόδιο στήν ἠθική ἰσότητα τῆς γυναίκας μέ τόν ἄνδρα καί στήν πνευματική της τελείωσι.
Ὑγιής φεμινισμός
Εἶναι ἀναμφισβήτητη ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστιανισμόςὕψωσε τή γυναῖκα σέ ὑψηλό θρόνο τιμῆς καί διεκήρυξε τήν ἰσότητά της μέ τόν ἄνδρα. Πῆρε τή θέσι, πού δικαιωματικά τῆς ἀνῆκε μέσα στή ζωή.
Ὁ ὑγιής φεμινισμός δέν ἀπομακρύνεται ἀπό τήν χριστιανική πίστι καί συνεπῶς δέν ἐπιτρέπει νά προδίδωνται καί νά περιφρονοῦνται οἱ ἰδιότητες τοῦ φύλου, ὅπως ἐπίσης καί ἡ ὑψηλή καί ἀνεκτίμητη ἀποστολή τῆς γυναικός, κυρίως ὡς μητέρας καί πιστῆς καί ἀφοσιωμένης συντρόφου.
Ὁ ὑγιής «φεμινισμός» (feminismus) δέν λησμονεῖ ὅτι στήν Καινή Διαθήκη, σάν ὕψιστο παράδειγμα ἀρετῆς προβάλλεται ἡ Θεοτόκος, πού, χάρις στό κάλλος τῆς ψυχῆς της, καταξιώθηκε νά γίνῃ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἀναδείχθηκε «ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καί καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν», «τῶν φιλοθέων φιλοθεοτέρα καί τῶν Ἁγίων ἁγιωτέρα» Παναγία. Καί δίκαια ἐξυμνεῖται καί εἶναι «κλῖμαξ ἐπουράνιος δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός», «γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν» καί «αἰτία τῆς τῶν πάντων θεώσεως».
Ὁ ὑγιής φεμινισμός γνωρίζει ὅτι ὁ Χριστιανισμός ὁδηγεῖ τή γυναῖκα στή δόξα, τήν κάνει μέλος τοῦ μυστικοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἠθικά ἰσότιμη πρός τόν ἄνδρα, ναόν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀδελφή καίΝύμφη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, θυγατέρα τοῦ οὐρανίου Πατρός καί Μητέρα τῶν τέκνων Του.
Ἀντιφεμινιστικός Φεμινισμός
Μολονότι ὁ Χριστιανισμός ὕψωσε τή γυναῖκα, ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτίας δέν ἄφησε νά πάρῃ τή θέσι, πού διακαιωματικά τῆς ἀνήκει. Ἡ ἰσότητά της καθυστέρησε ἤ καί ἐμποδίσθηκε σέ διάφορες ἐποχές ἐξ αἰτίας τῶν συνθηκῶν καί τῶν ἐξελίξεων τῆς κοινωνίας, πού κατεπάτησε, μεταξύ ἄλλων, καί αὐτήν τήν ἀρχή τοῦ Χριστιανισμοῦ περί τῆς θέσεως τῆς γυναικός.
Κατά τά μέσα ὅμως τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος, δίκαια, ξέσπασε μιά Φεμινιστική Κίνησις, μέ σκοπό τή χειραφέτησι τῆς γυναίκας καί τήν ἐξίσωσί της μέ τόν ἄνδρα, σέ ὅ,τι ἀφορᾷ τά δικαιώματά της, ἀστικά, κοινωνικά, πολιτικά καί οἰκονομικά.
Χωρίς ἀμφιβολία «ὁ φεμινισμός», πού ἐμφανίστηκε, κατά τά νεώτερα αὐτά χρόνια, εἶχε πολλές ὑγιεῖς ἐπιδιώξεις. Ἀπέβλεπε στήν κατοχύρωσι τῶν δικαιωμάτων τῆς γυναικός, πού πρῶτος ὁ Χριστιανισμός τῆς ἀνεγνώρισε, ὅπως εἶναι π.χ. ἡ πνευματική καί ἠθική ἰσότητα μέ τόν ἄνδρα, ἡ ἐξασφάλισι τῆς συμμετοχῆς τῆς γυναικός στήν οἰκονομική καί ἐπαγγελματική ζωή, στήν ἐπιστήμη καί τόν πολιτισμό καί ἡ ἀνάλογη προπαρασκευή καί μόρφωσί της, γι' αὐτό τό σκοπό, κλπ.
Μέ τόν καιρό ὅμως, δυστυχῶς, μέσα στόφεμινιστικό κίνημα γεννήθηκε ἕνας ἄσχετος, ἀνεξάρτητος, κακόβουλος, «ἕνας ἀρρωστημένος, ἄθεος Φεμινισμός», πού χωρίσθηκε ἀπό τό Χριστιανισμό. Ἀρνήθηκε τήν Πίστι καί ἔπληξεθανάσιμα τό γνήσιο «φεμινιστικό ἰδεῶδες».
Ἡ κίνησι πῆρε καθαρά ὑλιστική καί ἀντιχριστιανική μορφή. Ὁ δῆθεν πολιτισμός παρουσίασε καί παρουσιάζει τήν γυναῖκα σάν ἕνα εἶδος πολυτελείας ἤ σάν κάποιο οἰκιακό κόσμημα, ἤ ἀκόμη χειρότερα, χρησιμοποιεῖ τή γυναῖκα, τήνἐμπορεύεται, τήν ξεγυμνώνει, τήν ἐξευτελίζει καί τήν «πλασάρει» ἤ τή χρησιμοποιεῖ σάν μέσον διαφημίσεως διαφόρων προϊόντων.
Μέ θεωρητικές καί πρακτικές ὑπερβολές καί ἀκρότητες ἡ φεμινιστική κίνησις ἔφθασε στό ἀξιολύπητο φαινόμενο παρανοήσεως καί παρεξηγήσεως τῶν λέξεων καί τῶν ἐννοιῶν καί ξέφυγε ἀπό τόν ἀληθινό της προορισμό.
Ὁ ἐκφυλισμένος αὐτός φεμινισμός, πολεμεῖτούς Οἰκογενειακούς καί ἠθικούς θεσμούς, κηρύττειτό δικαίωμα τῆς ἀπόλυτης, ἐλεύθερης ζωῆς τῶν γυναικῶν, χωρίς ἀπολύτως κανέναν ἠθικό φραγμό.Διδάσκει τόν ἐλεύθερο ἔρωτα καί τίς ἐλεύθερες ἐξωγαμικές γενετήσιες σχέσεις, ἐπιτρέπει τίς, χωρίς λόγο, ἐκτρώσεις, διασαλπίζει ὅτι τό αὐτόματο διαζύγιο εἶναι δικαίωμα τῆς «μοντέρνας» γυναίκας.Λησμονεῖ ὅτι κάλλιστον χρῶμα εἶναι τό τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα. Εἰρωνεύεται καί ἐμπαίζει τήν σεμνότητα καί τίς ἄλλες χριστιανικές ἀρετές, πού ἀποτελοῦν τόν πραγματικό στολισμό τῆς γυναίκας.
Ὅπως εἶναι φανερόν, «ὁ ἀρρωστημένος αὐτός φεμινισμός» βλάπτει θανάσιμα τή γυναῖκα, εἶναι, οὐσιαστικά, ἀντιφεμινιστικός.
Δέν ἐξυψώνει , ἀλλά εὐτελίζει τή γυναῖκα.
Ἀντίθετα μάλιστα τήν ὁδηγεῖ στήν ἄβυσσο τοῦ ἐξευτελισμοῦ τῆς προσωπικότητός της. Τήν ἀποπροσανατολίζει. Τήν ἀπομακρύνει ἀπό τήν ὑψηλή της ἀποστολή καί καθιστᾶ τή συμβολή της ἐπιβλαβῆ. Ὁ ἀρρωστημένος φεμινισμός ἐξαφανίζειτή γαλήνη καί κυριολεκτικά διαλύει τήν Οἰκογένεια, καί γενικώτερα τήν κοινωνία.
Εἶναι εὔκολο νά καταλάβουν οἱ σύγχρονες γυναῖκες καί μάλιστα οἱ Νέες, τή δολιότητα, πού κρύπτεται στίς ψυχές ὅλων ἐκείνων τῶν δῆθενὑποστηρικτῶν τῆς φεμινιστικῆς κινήσεως. Καί εἶναι καιρός νά καταλάβουν ὅτι «κρύπτεται Ὄφις ὑπό τόν χόρτον» («Latet anguis in herba»).
Ὁ «Φεμινισμός», ὅπως τόν διδάσκει ὁ Χριστιανισμός εἶναι ἰδανικό. Δέν ἐπιτρέπεται νά γίνεται μέσον ἐκμεταλλεύσεως τῆς γυναικός, παιχνίδι στά χέρια δημοκόπων καί δημαγωγῶν.
Ἡ προσπάθεια ἀνδροποιήσεως τῆς γυναικός παραβλέπει τά δεδομένα τῆς φυσιολογίας καί τῆς βιολογίας καί δέν ὠφελεῖ. Βλάπτει τή γυναῖκα καί τό κοινωνικό σύνολο. Πρέπει ἐπίσης νά καταλάβουν οἱ γυναῖκες, ὅτι ἡ γυμνότητα καί ἡ ἐλευθεριότητά τους, μέ τήν πρόφασι τοῦ Φεμινισμοῦ, δέν τίς ἀνεβάζει πνευματικά, ἀλλά τίς ὑποβιβάζει, τίς ὑποτιμᾶ. Δέν τίς ἀπελευθερώνει, ἀλλά τίς ὑποδουλώνει.
Ἡ φιλοδοξία μερικῶν γυναικῶν νά καπνίζουνπερισσότερα τσιγάρα ἀπό τόν ἄνδρα, νά χορεύουν
περισσότερους χορούς, νά πίνουν περισσότερα ποτά, νά χαρτοπαίζουν καί νά γυρίζουν τό βράδυ πιό ἀργά ἀπό τόν ἄνδρα στό σπίτι, δέν εἶναι ἐλευθερία, εἶναι ἀσυδοσία καί ὑποδούλωσι. Εἶναι ὑπερβολές καί ἀκρότητες, πού δέν τίς ἀνυψώνουν, ἀλλά τίς κηλιδώνουν. Εἶναι «ἀρρωστημένος φεμινισμός», πούἐπιφέρει θανάσιμο πλῆγμα στήν Οἰκογένεια. Τήν διαλύει καί τήν ξεριζώνει σάν ἱερό, ἠθικό,οἰκονομικό καί νομικό θεσμό.
Ὁ ὑλιστικός καί ἀντιχριστιανικός φεμινισμός εἶναι ὀλέθριος γιά τή γυναῖκα. Οἱ Διακηρύξεις, γιά δῆθενἐλευθερίες καί τά κηρύγματα π.χ. γιά τό λεγόμενο «Αὐτόματο Διαζύγιο», γιά τόν «Πολιτικό Γάμο», γιά τό «Σύμφωνο συμβίωσεως» καί πολλά ἄλλα, βλάπτουν περισσότερο τήν γυναῖκα καί λιγότερο τόν ἄνδρα. Μᾶλλον ὠφελοῦν τόν ἄνδρα.
Ἡ χειραφέτησι τῆς γυναίκας, ὅπως παρουσιάζεται σήμερα στήν πρᾶξι, κάτω ἀπό τήν ἐπίδρασι τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ, τοῦ ὑλιστικοῦ Φεμινισμοῦ, καταρρακώνει τήν ἀξιοπρέπεια καί τήν προσωπικότητά της, τήν κάνει ψυχικόν ράκος, παιγνίδι στίς χαμηλές ὀρέξεις τοῦ ἀνδρός, τήν προάγει στήν πορνεία, τήν καθιστᾶ δούλη στόν ἀλκοολισμό καί τήν τοξικομανία. Πολλά κορίτσια ξεγελάστηκαν ἀπό αὐτές τίς «ψευτοφεμινιστικές» ἰδέες καί βρέθηκαν σύντομα στό περιθώριο τῆς ζωῆς,σωστά κουρέλια, ἀξιοθρήνητα.
Φωτεινά παραδείγματα:
1.- Ἡ Παναγία, ἡ Θεοτόκος, ἡ Μητέρα τοῦ Φωτός.
2.-Οἱ Μυροφόρες γυναῖκες, πού ἀξιώθηκαν, χάρις στή θερμή Πίστι, τήν ἁγνή ἀγάπη τους καί τήν ὁλόψυχη ἀφοσίωσί τους, νά γίνουν «Εὐαγγελίστριες τῶν Εὐαγγελιστῶν» καί «Ἀπόστολοι τῶν Ἀποστόλων»
3.-Καί νέφος ἄλλων ἁγίων γυναικῶν, πού, ἀπό τήν ἀρχή τοῦ κόσμου καί μέχρι σήμερα, ἐγκολπώθησαν τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί ἀξιώθηκαν νά γεννήσουν καί νά ἀναθρέψουν Ἁγίους καί Εὐεργέτες τῆς ἀνθρωπότητος.
Ἅγιες γυναῖκες πού γνώρισαν τόν Κύριο. Τόν λάτρεψαν. Πίστεψαν καί ἀφοσιώθηκαν σ' Αὐτόν. Καί Ἐκεῖνος, δέν τίς ξεχώρισε ἀπό τούς ἄνδρες. Τίς δέχθηκε κοντά Του. Κι' αὐτές παρέμειναν πιστές στή θεία διδασκαλία Του. Οἱ Μυροφόρες, π.χ. ὄχι μόνον Τόν παρηκολούθησαν σέ ὅλη τήν εὐεργετική Του πορεία, ἀλλά ὅπως ἀναφέρει ὀ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, καί «διηκόνουν αὐτῷ ἀπό τῶν ὑπαρχόντων αὐταῖς» (Λουκ. η΄ 3). Ἐνσαρκώνουν τήν ἁγνή ἀγάπη καί σέ ὅλη τή ζωή τους προσφέρουν μῦρα καί δάκρυα εὐγνωμοσύνης στό λυτρωτή, στόν Ἠγαπημένο.
Αὐτές οἱ ἐξαγιασμένες ψυχές, μέ τήν τόλμη, τόν ἠρωϊσμό καί τήν ἁγνή τους ἀγάπη, ἄνοιξαν τό δρόμο, πού ὀφείλει νά ἀκολουθήσῃ κάθε γυναῖκα, πού σέβεται τόν ἑαυτό της, ἐάν θέλῃ νά κατορθώσῃ τήν τελειότητά της καί νά ἐπιτελέσῃ τήν ὑψηλή της ἀποστολή μέσα στόν κόσμο.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι εἶναι σπάνιον τό ἀγαθόν. Καί δίκαια ὁ Σοφός Σολομών(Παροιμ. κθ΄ 28) ἀναρωτιέται: «Γυναῖκα ἀνδρείαν τίς εὑρήσει; Τιμιωτέρα δέ ἐστί λίθων πολυτελῶν ἡ τοιαύτη».
Οἱ εὐσεβεῖς γυναῖκες δέν ἐνδιαφέρονται καί δέν καμαρώνουν, γιά τή φυσική καί ἐπίπλαστη Ὀμορφιά, ἀλλά γιά τήν Ὀμορφιά τῆς ψυχῆς.
Ἡ εὐσεβής γυναῖκα, «ἕν ἐπισταμένη κάλλος, τό τῆς ψυχῆς, καί τό τήν θείαν εἰκόνα ἤ συντηρεῖν ἤ ἀποκαθαίρειν εἰς δύναμιν... Μίαν δέ ἀληθινήν εὐγένειαν γινώσκουσα, τήν εὐσέβειαν, καί τό εἰδέναι πόθεν τε γεγόναμεν, καί ποῖ καταντήσομεν» (Γρηγ.Ναζιανζηνοῦ,Migne P.G. 35,993B).
Ἡ Μητέρα μας εἶναι τό πιό γλυκό, τό πιό ἱερό, τό πιό πολύτιμο καί τιμιώτερο ἀγαθό, πού ἔχουμε ὅλοι μας σ' αὐτό τόν κόσμο.
Κάθε εὐσεβής γυναῖκα, σάν Μητέρα, ἀδελφή καί πιστή σύντροφος, μέ τή στοργή καί τήν τρυφερότητά της, μέ τήν παρουσία της καί τή θυσιαστικότητά της ρυθμίζει, κανονίζει, τήν εἰρήνη μέσα στήν Οἰκογένεια καί προάγει τήν εὐημερία γενικά τῆς ἀνθρωπότητος. «Ταμεῖον ἀρετῆς ἐστιν ἀνδρεία γυνή».
Ἄν πραγματικά οἱ σύγχρονες γυναῖκες καί μάλιστα οἱ Νέες ἐπιθυμοῦν νά σταθοῦν στό ὕψος, πού τίς ἀνέβασε ὁ Χριστός, ἄς ἔχουν στή ζωή τους Ὑπόδειγμα τήν Παναγία Μητέρα Του. Ἄς πάρουν τό δρόμο πού πῆραν οἱ ἅγιες καί ἁγνές Μυροφόρες, τό δρόμο τῆς ἀφοσιώσεως καί τῆς θυσιαστικῆς Ἀγάπης.
Τότε ἀσφαλῶς θά ἀξιωθοῦν νά δοῦν τόν Κύριο καί νά νοιώσουν τή Χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Καί σάν πιστές, μέ τή θεία συμμαχία, πραγματικά θά δημιουργοῦν ἀξίες καί θά διαμορφώνουν μέ τρυφερότητα καί στοργή τήν κοινωνική ζωή, χωρίς ποτέ νά λησμονοῦν ὅτι τό πιό ὑψηλό, τό πιό ἱερό ἀγαθό στόν κόσμο εἶναι « ἡ Μητέρα».
Καί δόξα τῷ Θεῷ, ὄχι μόνον ὑπῆρξαν γυναῖκες εὐσεβεῖς, πού ἡ συμβολή τους στόν κόσμο ὑπῆρξε ἀνεκτίμητη, ἀλλά καί σήμερα ὑπάρχουν γυναῖκες πιστές, εὐσεβεῖς, πού εἶναι πάντοτε ἕτοιμες νά θυσιασθοῦν στό βωμό τῆς Χριστιανικῆς Ἀγάπης. Ἕτοιμες νά σπογγίσουν τά δάκρυά μας, νά ἁπαλύνουν τόν πόνο μας, νά παρασταθοῦν στίς δύσκολες ὧρες, νά θεραπεύσουν τήν ψυχή μας. Καί αὐτές δίνουν νόημα στή ζωή μας, ὀμορφαίνουν τόν κόσμο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου