Γιατί τόσο πολύ σου στοιχίζει αυτή η ανάρμοστη συμπεριφορά του άλλου;
Να στεναχωριέσαι εάν εσύ είσαι τέτοιος άνθρωπος· εάν αδικείς, εάν συκοφαντείς, εάν ζεις μέσα στην παραξενιά και την ιδιοτροπία.
Γιατί θυμώνεις και βλέπεις τον άλλον ως εχθρό σου όταν έχει μια τέτοια συμπεριφορά; Η αλήθεια είναι ότι δεν στεναχωριέσαι που ο άλλος "ξέφυγε", στεναχωριέσαι και θυμώνεις που ο άλλος "ξέφυγε" πάνω σου!
Ο άλλος λοιπόν μπορεί να σε βλέπει κακοπροαίρετα ή να σε αντιμετωπίζει απαξιωτικά, όμως εσύ γιατί αντιδράς με τον ίδιο τρόπο; Γιατί απαντάς στην κακία του με κακία;
Δεν ωφελείσαι σε τίποτα, αντιθέτως και εσύ γίνεσαι όμοιος με αυτόν. Υιοθετείς την συμπεριφορά εκείνη, την οποία γνωρίζεις ότι δεν σου αρμόζει.
Είναι δυστυχώς ο εγωισμός που υπάρχει και μέσα σου και δεν σε αφήνει να δεις τις παγίδες του διαβόλου.
Άσε στην άκρη το σκεπτικό του κόσμου περί σωστού και λάθους, περί δικαίου και αδίκου. Βάλε στο κέντρο της ζωής σου το σκεπτικό του Θεού.
Δεν είναι ευχάριστο να δέχεσαι μια εχθρική επίθεση, όποια μορφή κι αν έχει αυτή, όμως μην εστιάζεις στην επίθεση αλλά δες την παγίδα που στήνεται και για σένα ώστε να μοιάσεις τον επιτιθέμενο στην συμπεριφορά του.
Πολλές φορές βέβαια, νομίζουμε ότι μας επιτίθενται οι άλλοι λόγω της καχυποψίας μας η οποία μας κάνει να παραμονεύουμε ώστε να παρεξηγηθούμε.
Ας έχουμε την "καλή υποψία" ώστε να βρισκόμαστε πάντοτε σε πνευματική εγρήγορση για να μην ενδίδουμε τόσο εύκολα σε αυτά που μας ψιθυρίζει ο εγωισμός μας.
Ας αντιμετωπίζουμε τα πράγματα απλά και ταπεινά, χωρίς αναλύσεις και δικές μας ερμηνείες.
Εσύ προσπάθησε να έχεις ανοικτή καρδιά προς όλους, καλή προαίρεση και διάθεση για ειρήνη, από εκεί και πέρα το πώς θα αντιδράσει ο άλλος είναι δική του απόφαση και επιλογή. Εσύ επέλεξε τον τρόπο του Θεού που απαντά στο μίσος με αγάπη, στον εγωισμό με ταπείνωση, στην κακία με συγχώρεση, στην ιδιοτροπία με απλότητα, στην βλοσυρότητα με χαμόγελο, στην οργή με πραότητα, στον πόλεμο με ειρήνη, στην πονηρία με αγαθότητα.
Όλα αυτά, θα μου πεις είναι δύσκολα ή και ακατόρθωτα να τα πετύχεις. Άλλη μια αλήθεια όμως είναι ότι όλα αυτά είναι δύσκολα στο βαθμό που εμείς επιμένουμε στο να ψάχνουμε μια επίγεια δικαίωση, μια κοσμική καταξίωση, μία φίλαυτη αυτοεπιβεβαίωση.
Εάν πάψουμε να βλέπουμε την ζωή μας τόσο ρηχά, εάν πάψουμε να πασχίζουμε να ζούμε για το καλό μας όνομα, για την αξιοπρέπειά μας (που είναι βαπτισμένος εγωισμός), για το "δίκιο" μας, τότε θα αρχίσουμε να ζούμε την χαρά της ζωής και πλέον χωρίς προσπάθεια αλλά κατά έναν φυσικό τρόπο θα ζούμε Χριστομίμητα. Όχι ότι δεν θα έχουμε προβλήματα ή ότι οι άλλοι δεν θα μας επιτίθενται, αλλά πλέον εμείς θα αντιμετωπίζουμε τα θέματα αυτά διαφορετικά. Δηλαδή, αντί να προσπαθούμε να νικήσουμε τους άλλους θα προσπαθούμε να τα βρούμε με τους άλλους. Εάν δεν θέλουν εκείνοι είναι δικό τους θέμα, εμείς τουλάχιστον προσπαθήσαμε και θα έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας.
Η ζωή είναι πολύ μικρή μα και πολύ σημαντική για να την χαραμίζουμε σε μικρότητες και σε αντιμαχίες με τους άλλους.
Μακάρι την ζωή μας να την ξοδέψουμε μέσα στην χαρά και την ευτυχία, μέσα στην ειρήνη και την αγάπη που όλοι μας αξίζουμε.
Να σημειώσω όμως και αυτό...
Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι το εγώ μας, όχι οι άλλοι.
Μην υποκρίνεσαι κάτι που δεν είσαι για να αρέσεις στους άλλους, ούτε να κάνεις εκπτώσεις στα "πιστεύω" σου μόνο και μόνο για νιώθεις "ένα με την παρέα". Δεν είναι λύση αυτή... Διότι αργά ή γρήγορα θα δημιουργηθούν μέσα σου συγκρούσεις που θα σε πνίγουν, επειδή ακριβώς δεν θα αφήνεις τον πραγματικό σου εαυτό να εκφραστεί και να ζήσει. Μην ευνουχίζεις την προσωπικότητά σου στο βωμό της ανθρωπαρέσκειας.
Δεν θέλουμε την σύγκρουση, κάποιες φορές όμως έρχεται από μόνη της λόγο της διαφορετικότητάς μας με τον άλλον άνθρωπο.
Η ομορφιά και το νόημα της ζωής ξεκινά κάπου εκεί: στην αποδοχή μας ότι δεν θα αρέσουμε σε όλους, ότι δεν ταιριάζουμε με όλους, άρα δεν θα τα βρούμε με όλους. Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει από το να τους αγαπούμε όλους.
π.Παύλος Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου