Παιδί μου υπάρχει και η 11η εντολή, ού μπλέξεις "!

π. Ιωάννης Καλαΐδης

Πριν από αρκετά χρόνια ένα φιλικό μου πρόσωπο είχε σοβαρά προβλήματα με την σύζυγό του, η οποία τον ταλαιπωρούσε, με τον δύσκολο χαρακτήρα της, για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Γνωρίζοντας την μεγάλη αυτή δυσκολία που αντιμετώπιζε και θέλοντας να τον βοηθήσω, ρώτησα τον άγιο Πατέρα γιατί γινόταν αυτό και αν θα μπορούσε να βοηθηθεί. Τότε προς μεγάλη μου έκπληξη ο π. Ιωάννης μου είπε: " Παιδί μου υπάρχει και η 11η εντολή, ού μπλέξεις "!

Για να είμαι ειλικρινής δεν μπόρεσα να αντιληφθώ την πνευματική διάσταση αυτών των λόγων του Παππούλη. Από σεβασμό όμως και συστολή προς την αγιοσύνη του, δεν επέμεινα ούτε ζήτησα διευκρινήσεις. Μετά από πολλά χρόνια και όταν ο π. Ιωάννης ήταν πλέον στους Ουρανούς, μου έλυσε την απορία ένας ευλαβέστατος Αγιορείτης Ιερομόναχος. Μου είπε ότι ο άγιος Πατέρας ήθελε να πει ότι ο άνθρωπος αυτός έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός στην επιλογή του για το πρόσωπο που θα τον συντρόφευε σε όλη του την ζωή!

Σε ερώτησή μου δε, πώς πρέπει να είναι η συμπεριφορά των ανδρών προς τις συζύγους τους, ο π. Ιωάννης μού είπε: " Παιδί μου την γυναίκα δεν πρέπει να την αφήνεις να σου ανεβεί στο κεφάλι, ούτε να την πατάς κάτω με τα πόδια σου "!

Με απλά λόγια, μας δίδασκε τα πιο βαθιά νοήματα!
Ας μας σκεπάζει η αγία ευχή του!

Μιλτιάδης Τσεσμετζής - Εκπαιδευτικός

apantaortodoxias

Ἡ τεχνολογία βλάπτει τὴν ἀγάπη!

 Ναί, ἀκούγεται παράξενο αὐτό, καλοί μου φίλοι. Καὶ ὅμως, ὅπως θὰ δοῦμε, εἶναι πολλοὶ οἱ τρόποι μὲ τοὺς ὁποίους ἡ τεχνολογία μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν ἀγάπη. Καὶ δὲν εἶναι μόνον ἡ ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ πολλὰ ἄλλα ἀνώτερα συναισθήματα, τὰ ὁποῖα παραγκωνίζει πρὸς χάρη τῶν ἀρνητικῶν μας συναισθημάτων! Ἀλλ’ ἂς δοῦμε τί ἀκριβῶς συμβαίνει μὲ τὴν ἀγάπη, μέσα ἀπὸ συγκεκριμένα παραδείγματα …

Πρώτη περίπτωση. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὅλοι, λίγο ὥς πολύ, ἔχουμε μία ἰδιαίτερη σχέση μὲ τὰ κινητά μας, ἰδιαίτερα δὲ ἡ νέα γενιά, ἡ ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει πλέον χωρὶς αὐτά! Τὰ ἔχουμε πάντα μαζί μας, τρῶμε μὲ αὐτὰ καὶ κοιμόμαστε ἔχοντάς τα στὸ προσκεφάλι μας. Τὰ ἐλέγχουμε κατὰ μέσον ὅρο 47 φορὲς τὴν ἡμέρα, οἱ δὲ νέοι 82 φορὲς τὴν ἡμέρα, σύμφωνα μὲ τὶς ἔρευνες. Καὶ δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ συμβαίνει αὐτὸ καὶ τὰ ἀγαπᾶμε τόσο πολύ. Μὲ αὐτὰ ἐπικοινωνοῦμε, ἐνημερωνόμαστε, δικτυωνόμαστε, ψυχαγωγούμαστε κ.λπ. Ὡστόσο αὐτή μας ἡ ἀγάπη πρὸς τὰ κινητά, κάποτε ξεπερνᾶ τὰ ὅρια. Σὲ βαθμὸ ποὺ διαταράσσει (τουλάχιστον!) τὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἐνδιαφέρον μας πρὸς τὸν συνάνθρωπο, ἀκόμη δὲ καὶ μὲ τοὺς οἰκείους μας.

Πῶς; Ὅταν κάποιος μπροστὰ μας ἐλέγχει συνέχεια τὸ κινητό του καὶ ἀσχολεῖται μ’ αὐτό, ἀκόμη καὶ ἄθελά του, ἐκπέμπει τὸ ἑξῆς μήνυμα: Ὅτι βρίσκει τὸ κινητό του πιὸ ἐνδιαφέρον ἀπὸ μᾶς!

Τὸ βλέπουμε αὐτὸ ἰδιαίτερα στὴ νέα γενιά. Ὅταν βρίσκονται στὸ καθιστικὸ τοῦ σπιτιοῦ μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς καὶ τὰ ἀδέλφια τους, στὸ αὐτοκίνητο, ἀκόμη δὲ καὶ στὸ οἰκογενειακὸ τραπέζι, ἀποφεύγουν τὴ συζήτηση καὶ τὴν τόσο ἀναγκαία ψυχικὴ ἐπαφὴ μαζί τους, ἀσχολούμενοι μὲ τὸ κινητό! Τὸ ὁποῖο εἶναι καὶ ἡ διέξοδος στὸ νὰ μὴ ἔχουν καμμία τέτοια ἐπαφή!

Ὅμως τὸ φαινόμενο παρατηρεῖται καὶ στοὺς γονεῖς. Ἐνῷ μετὰ τὸν κάματο τῆς ἡμέρας ἢ καὶ τῆς ἑβδομάδας βρίσκονται ἐπιτέλους μαζὶ μὲ τὰ παιδιά τους (καὶ τοὺς ἐφήβους τους!), δὲν ἀφήνουν τὸ «ἔξυπνο» κινητὸ ἀπ’ τὰ χέρια τους, ἀσχολούμενοι ἀκατάπαυστα μαζί του! Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὑπάρχουν πολλὰ παιδιὰ σήμερα ποὺ – ὅσο παράξενο κι ἂν φαίνεται – τὰ ἔχουν μὲ τὶς νέες τεχνολογίες, ἐπειδὴ τοὺς στεροῦν τοὺς γονεῖς τους!

Τὸ φαινόμενο αὐτὸ εἶναι τόσο μεγάλο, ποὺ τὸ παρατηρεῖ κανεὶς ἀκόμη καὶ στὶς κηδεῖες, στὴν ὁποῖες – κατὰ τὰ ἄλλα – πηγαίνουμε, γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε γι’ αὐτοὺς ποὺ ἔφυγαν ἀπ’ τὴ ζωή αὐτὴ καὶ νὰ συμπαρασταθοῦμε στοὺς πενθοῦντες!

Ἐπιστημονικὴ μελέτη ποὺ δημοσιεύτηκε στὸ περιοδικὸ «Psychology of Popular Media Culture» ἔδειξε ὅτι γιὰ τὸ 70% τῶν γυναικῶν τὸ κινητὸ ἐπηρεάζει τὴ σχέση τους μὲ τὶς συζύγους τους, καθ’ ὅσον αὐτοί, ἐνῷ συζητοῦν, ἀπαντοῦν στὶς κλήσεις ἢ στέλνουν μηνύματα!
Ἄλλη ἔρευνα τοῦ Πανεπιστημίου Μπέϊλορ κατέληξε σ’ αὐτὸ τὸ συμπέρασμα: Ἐκεῖ στὴν προσ­πάθειά μας νὰ εἴμαστε συνέχεια σ’ ἐπαφὴ μὲ τὴν τεχνολογία, διαταράσσουμε τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις μας ἀκόμη καὶ μὲ τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους!

Τί παρατηρεῖ, μετὰ ἀπ’ αὐτὰ κανείς; Ὅτι ἐπειδὴ οἱ νέες τεχνολογίες μᾶς παρέχουν τὴ δυνατότητα νὰ μὴ εἴμαστε ἐκεῖ ποὺ εἴμαστε, τὸ ἴδιο κάνουν τελικὰ καὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀγαπᾶμε, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἴδια τὴν ἀγάπη!

Δεύτερη περίπτωση. Ὅπως ὑποστηρίζουν οἱ ψυχολόγοι, οἱ ἀνθρωπολόγοι καὶ ἄλλοι ἐπιστήμονες, ἡ ἐπιθυμία γιὰ στενότερη ἐπαφὴ μὲ τοὺς συνανθρώπους μας καὶ γιὰ τὴ δημιουργία ψυχικῶν δεσμῶν μαζί τους εἶναι διάχυτη σὲ ὅλους μας. Ἀπὸ ἐκεῖ πηγάζουν οἱ συγγένειες καὶ οἱ φιλίες. Καὶ τί δὲν κάνουμε ὅλοι, γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν κατάλληλη φιλικὴ συντροφιά!
Μάλιστα, σύμφωνα καὶ μὲ τὶς ἐπιστημονικὲς μελέτες, ὅσο πιὸ ἰσχυροὺς κοινωνικοὺς δεσμοὺς καὶ φιλίες ἔχει κάποιος, τόσο αὐξάνουν ἀκόμη καὶ οἱ πιθανότητες νὰ ζήσει περισσότερα καὶ καλύτερα χρόνια.

Ὅμως τὸ πᾶν εἶναι οἱ πραγματικοὶ φίλοι, σ’ αὐτοὺς ποὺ μποροῦμε νὰ δώσουμε τὴν καρδιά μας καὶ νὰ πάρουμε τὴ δική τους καὶ ὄχι οἱ ἁπλῶς γνωστοί. Αὐτοὶ οἱ δεσμοὶ τῆς πραγματικῆς ἀγάπης, εἶναι ὁπωσδήποτε λυτρωτικοί.

Καὶ τί γίνεται ἐπ’ αὐτοῦ σήμερα; Σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιστημονικὲς ἔρευνες, ἡ τεχνολογία μὲ πολλοὺς τρόπους ἔχει μειώσει διαχρονικὰ τοὺς πραγματικούς μας φίλους. Κι ἐνῷ ὁ ἀριθμὸς τῶν γνωστῶν μας αὐξάνεται (ὅπως καὶ τῶν εἰκονικῶν φίλων), τῶν πραγματικῶν ὅλο καὶ λιγοστεύει!
Οἱ γνωστοὶ μέσα ἀπὸ τὶς κοινωνικὲς ἐπαφὲς κυμαίνονται ἀπὸ 250 ἕως 5.500 ἀνθρώπους. Οἱ κοντινότεροι ἀπ’ αὐτούς, εἶναι γύρω στοὺς 120. Οἱ φίλοι περιορίζονται τὸ πολὺ σὲ 20. Οἱ πραγματικοὶ ὅμως εἶναι τὸ πολὺ δύο, ἀπὸ τρεῖς ποὺ ἦταν πρὶν ἀπὸ 30 χρόνια!

Ἂς σημειωθεῖ ὅτι οἱ φιλίες, γιὰ νὰ «χτιστοῦν», ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ἀπαιτοῦν καὶ χρόνο, δεδομένου ὅτι κεραυνοβόλα φιλία (κατὰ τὸν κεραυνοβόλο ἔρωτα) δὲν ὑπάρχει. Ἔρευνα τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Κάνσας ἔδειξε ὅτι, γιὰ νὰ ἐξελιχθεῖ μία γνωριμία σὲ μία τυπικὴ φιλία ἀπαιτοῦνται 50 ὧρες συναναστροφῆς καὶ ἄλλες 40 ὧρες, γιὰ νὰ γίνει ἀληθινή. Γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ δὲ σὲ πραγματικὴ καὶ στενὴ φιλία, ἀπαιτοῦνται συνολικὰ 200 ὧρες!

Καὶ τί κάνει ἐπ’ αὐτοῦ ἡ τεχνολογία; Αὐξάνει τοὺς εἰκονικοὺς φίλους σὲ βάρος τῶν πραγματικῶν καὶ περιορίζει τὸν χρόνο ποὺ μποροῦμε νὰ διαθέσουμε γιὰ τοὺς πραγματικοὺς πρὸς ὄφελος τῶν εἰκονικῶν!
Σκεφθεῖτε, τώρα, τί γίνεται ἂν ἐκεῖ στὶς τόσο περιορισμένες συναντήσεις μὲ τοὺς πραγματικοὺς φίλους μας, ἀσχολούμαστε καὶ μὲ τὰ κινητά μας, ὅπως πιὸ πάνω ἀναφέραμε!

Ὅπως καὶ ἄλλοτε ἔχουμε ἀναφέρει, ἡ πραγματικὴ φιλία δὲν εἶναι καθόλου εὔκολη ὑπόθεση. Χτίζεται σιγὰ – σιγά, μὲ κόπο καὶ ἀγώνα. Δοκιμάζεται στὸ χρόνο, στὶς χαρές, στὶς δυσκολίες. Εἶναι ἔκφραση ἀνθρωπιᾶς. Εἶναι δόσιμο πρὸς τὸν ἄλλο, εἶναι ἡ διαρκὴς προσφορά μας πρὸς αὐτόν. Μοιάζει μὲ τὸ πολύκαρπο δένδρο ποὺ γιὰ νὰ καρποφορήσει θέλει ἐκεῖνο τὸ ἀδιάκοπο σκάψιμο, πότισμα, κλάδεμα καὶ ράντισμα!

Ἀντίθετα ἡ ἠλεκτρονικὴ φιλία εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Δὲν ἀπαιτεῖ καὶ πολλά. Ἕνα ὑπολογιστὴ συνδεδεμένο μὲ τὸ διαδίκτυο μόνο! Κι ὕστερα μηδαμινὴ διαπροσωπικὴ ἐπαφὴ καὶ πολλὰ λόγια, λόγια, λόγια! Ἡ ἀγάπη ἐκφράζεται μὲ δῶρα, εἰκονικὰ κι αὐτά, ἡ δὲ ἔγνοια γιὰ τὸν ἄλλο μέ… συναισθηματεικονίδια! Ἄρα δὲν χρειάζεται τίποτα νὰ δώσεις, δὲν ἀπαιτεῖται ἡ προσφορά σου σὲ κάτι!
Λοιπόν, τί πλῆγμα ποὺ εἶναι κι αὐτὸ στὴν ἀγάπη!

Τρίτη περίπτωση. Τὰ κοινωνικὰ δίκτυα, ἐκεῖνο ποὺ κάνουν στὸ θέμα αὐτὸ εἶναι, ὄχι νὰ αὐξάνουν τὴν ἀγάπη, ἀλλὰ νὰ πυροδοτοῦν τὴ ζήλια, ἡ ὁποία βεβαίως βρίσκεται στὸν ἀντίποδα τῆς ἀγάπης. «Ἡ ἀγάπη οὐ ζηλεῖ», τονίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Δηλαδή, δὲν ζηλεύει.

Σύμφωνα μὲ ἔρευνα τοῦ Πανεπιστημίου Χοῦμπολτ καὶ τοῦ Πολυτεχνείου τοῦ Ντάρμσταντ, 1 στοὺς 3 χρῆστες τοῦ Facebook αἰσθάνονται χειρότερα ὅταν τὸ ἐπισκέπτονται, λόγω τῆς ζήλειας ποὺ νοιώθουν!
Κι αὐτὸ γιατί οἱ χαρούμενες φωτογραφίες τῶν φίλων ποὺ κατὰ κανόνα ἀνεβάζουν μετὰ ἀπὸ διακοπές, διασκεδάσεις καὶ ἄλλες ἐκδηλώσεις καὶ τὰ σχόλια γιὰ τὴν εὐτυχισμένη τους ζωή, πυροδοτοῦν συναισθήματα ζήλιας, ἀπογοήτευσης, ἀπομόνωσης καὶ μοναξιᾶς! Πολλοί, μὲ τὰ συναισθήματα αὐτά, ἔφθασαν νὰ μὴ «ἀνεβάζουν» τίποτα δικό τους, ἀκολουθώντας μία παθητικὴ στάση διαβάζοντας τὰ δημοσιεύματα τῶν ἄλλων μόνο!
Ἄλλη ἔρευνα τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μιζούρι μιλᾶ, γιὰ τοὺς ἴδιους λόγους, ὄχι μόνο γιὰ τὴ ζήλεια, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ γιὰ τὸν φθόνο ποὺ νοιώθουν οἱ χρῆστες γιὰ τοὺς «φίλους» τους!

Τέταρτη περίπτωση. Ὅπως εἶναι γνωστὸ τὰ κοινωνικὰ δίκτυα αὐτὸ ποὺ κάνουν ἐπιπλέον, εἶναι νὰ μᾶς ἀναγκάζουν νὰ αὐξάνουμε τὴν αὐτοπροβολή μας, τὸν ναρκισσισμό μας καὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ τὸ ἐγώ μας. Ἀπὸ αὐτὰ ποὺ συνέχεια «πρέπει» νὰ ἀνεβάζουμε γιά μᾶς, μέχρι τὰ «Like» ποὺ ἐπίσης «πρέπει» νὰ κάνουν οἱ ἄλλοι γιά μᾶς!
Ἡ κατάσταση αὐτὴ θυμίζει τὸ ἑξῆς ἀνέκδοτο. Κάποιος εἶπε στὸ φίλο του: «Τόσην ὥρα μιλᾶμε γιὰ μένα. Ἂς ποῦμε κάτι καὶ γιὰ σένα. Γιὰ πές μου, πῶς σὲ νίκησα τότε, στὸ σκάκι ποὺ παίζαμε;»!!!
Λοιπόν, αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ διόγκωση τοῦ ἐγώ μας, λειτουργεῖ ἀσφαλῶς σὲ βάρος τοῦ «ἐμεῖς» καὶ ὁπωσδήποτε στὸ πραγματικὸ ἐνδιαφέρον καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν ἄλλο. Ὅλα εἶναι γιὰ τὴν … αὐτοῦ ἐξοχότητα τὸν ἑαυτό μας, τοὺς δὲ ἄλλους τοὺς θέλουμε μόνο, γιὰ νὰ μᾶς θαυμάζουν καὶ νὰ μᾶς χειροκροτοῦν!

Πέμπτη περίπτωση. Ἔρευνα τοῦ Πανεπιστημίου Μπεϊχὰνγκ (Πεκίνο) ποὺ ἔγινε μὲ βάση 70.000.000 ἀναρτήσεις στὸ Weibo (ἀντίστοιχο τοῦ Twitter), θέλησε νὰ δεῖ ποιὰ ἀνθρώπινα συν­αισθήματα κυριαρχοῦν στὸν ψηφιακὸ κόσμο. Καὶ τί διαπίστωσε; Πὼς αὐτὰ δὲν εἶναι οὔτε τὸ συναίσθημα τῆς χαρᾶς, οὔτε δὲ καὶ τῆς λύπης (μὲ τὰ ὁποῖα καὶ ἐκδηλώνεται ἡ ἀγάπη), ἀλλὰ τῆς ἀποστροφῆς, τῆς ὀργῆς καὶ τοῦ θυμοῦ! Εἶναι δὲ καὶ αὐτὰ ποὺ ἔχουν καὶ τὶς περισσότερες ἀπαντήσεις καὶ προωθοῦνται μὲ ἐνθουσιασμό!


Ἂς μὴ μακρηγορήσουμε ἄλλο, παιδιά. Οἱ τεχνολογίες εἶναι, γιὰ νὰ μᾶς κάνουν καλύτερη τὴ ζωή καὶ ὄχι χειρότερη. Ἂς τὶς χρησιμοποιοῦμε «ἔξυπνα», λοιπόν, χωρὶς νὰ παραμερίζουμε τὴν ἀγάπη μας πρὸς τοὺς ἄλλους, τοὺς ὁποίους ὅλοι μας ἔχουμε πολὺ μεγάλη ἀνάγκη …

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

πηγή

ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ- «Ηγίασε, Πάτερ, σε ο Θεός εκ κοιλίας μητρός»

Ο όσιος Στυλιανός θεωρείται προστάτης των παιδιών: των νηπίων, των βρεφών, των νεογνών. Ο ίδιος ο Θεός φανέρωσε τη θέλησή Του να θεραπεύονται τα παιδιά με την επίκληση του ονόματός του, που γινόταν ίαμα σ’ αυτά και στις μητέρες τους (Συναξάρι). Ποια η αιτία του χαρίσματος αυτού; Κατά τον υμνογράφο του μακαριστό Γέροντα Γεράσιμο Μικραγιαννίτη, επειδή αγιάστηκε ήδη από την κοιλιά της μητέρας του. «Ηγίασε, Πάτερ, σε ο Θεός εκ κοιλίας μητρός». Κι αυτό γιατί ο Θεός προείδε με την παγγνωσία Του τη θετική προς Αυτόν στάση του, οπότε τον χαρίτωσε με πλούσια χαρίσματα και σημεία.

 «Εξ απαλών ονύχων ο Θεός σ’ έκανε δικό Του, γιατί προείδε την αγαθή ζωή σου». Η από τόσο νωρίς κλήση του από τον Θεό μάλιστα κάνει τον υμνογράφο να τον παραλληλίζει με γιγάντια αναστήματα του παρελθόντος, που και αυτά είχαν κληθεί με αντίστοιχο τρόπο: τον ένθεο προφήτη Σαμουήλ, τον ένδοξο προφήτη Ιερεμία, τον Πρόδρομο του Κυρίου, μέγα Ιωάννη τον Βαπτιστή.

 Ο περιορισμός όμως των χαρισμάτων του μόνο στον κόσμο των παιδιών θα ήταν μία συρρίκνωση της θαυμαστής παρουσίας του στην Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία τον προβάλλει, πέρα από προστάτη των παιδιών, και ευρύτερα ως έναν από τους στύλους της ζωής της: «στύλος άσειστος της Εκκλησίας ανεδείχθης, μακάριε» (απολυτίκιο). Χρειάζεται να το εξηγήσουμε. Η Εκκλησία μας βεβαίως στηρίζεται στον Κύριο Ιησού Χριστό, ο Οποίος αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της, όμως ο Ίδιος θέλησε να μαρτυρείται στον κόσμο και να στερεώνονται οι άνθρωποι και μέσω των πιστών Του. Εκείνος είπε ότι οι μαθητές Του θα αποτελούν τους μάρτυρές Του στον κόσμο «μέχρι τα πέρατα της γης». Από την άποψη αυτή, ο πιστός που με συνέπεια ακολουθεί τον Κύριο, σαν τον όσιο Στυλιανό που «ακολούθησε τον Χριστό με τέλειο φρόνημα», γίνεται κι αυτός ένας στύλος της Εκκλησίας: οι άνθρωποι μπορούν να στηρίζονται επάνω του, βλέποντας στο πρόσωπό του την παρουσία Εκείνου.

Ποιο το κύριο γνώρισμα της αγιασμένης ζωής του; Ο άγιος «διέπρεψε στην καθαρότητα των ηθών και στους ιερούς αγώνες για να αποκτήσει την τελειότητα των αρετών ως άγγελος». Κι αυτό θα πει ότι αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του, ώστε να ζήσει την αγάπη του Θεού, ήταν η εγκράτεια. Επανειλημμένως η ακολουθία του αναφέρει ότι υπήρξε «στήλη έμψυχος της εγκρατείας» και «της εγκρατείας αληθής υποτύπωσις». Δεν είναι τυχαίο ότι προβάλλεται «ως άσαρκος», «καθώς θεώρησε βδέλυγμα εντελώς την αίσθηση των φθαρτών», ζώντας σε ένα σπήλαιο και τρεφόμενος από άγγελο του Θεού. Η εγκράτειά του όμως δεν πρέπει να εννοηθεί αιρετικά: ως αποχή των αισθητών από μίσος προς αυτά ή από άρνηση γενικότερα προς τη ζωή. Η εγκράτεια, χριστιανικά, είναι η απομάκρυνση από τη γοητεία του κόσμου των αισθήσεων, διότι ο χριστιανός έχει προσανατολίσει με αγάπη τον νου και την καρδιά του προς τον Θεό. Η εγκράτεια δηλαδή είναι μία γενική αρετή, που χαρακτηρίζει όλη τη ζωή του ανθρώπου. «Ο πιστός εγκρατεύεται ως προς όλα» (Παύλος).

Που σημαίνει: δεν είναι δυνατόν να στραφεί κάποιος προς τον Θεό, αν ταυτοχρόνως δεν αγωνίζεται να απεγκλωβιστεί από τον μαγνήτη των παθών. «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν». Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να ακολουθεί κανείς τα ίχνη του Χριστού, χωρίς να θέλει να νηστεύει. Η νηστεία, ως στοιχείο εγκράτειας, δηλώνει το πού έχει ρίξει ο πιστός το κέντρο βάρους της ψυχής του. Αδυναμία νηστείας – εννοείται χωρίς να υπάρχει ιατρικός λόγος – σημαίνει ότι η ψυχή είναι «δεμένη» με τα πράγματα του κόσμου και όχι με τον Χριστό. Έτσι η εγκράτεια κατανοείται με θετικό τρόπο: σαν το ελατήριο που συμπιεζόμενο φαίνεται ότι μικραίνει, μαζεύει όμως τεράστια ενέργεια. Οπότε ασκούμενη σωστά δίνει τη δύναμη για να «πετάξει» ο άνθρωπος ακολουθώντας τα χνάρια του Χριστού. Στην πραγματικότητα είναι το «απαρνησάσθω εαυτόν» που είπε ο Κύριος, για να γίνει κάποιος ακόλουθος και μαθητής Του. 

«Τα έχασαν με την ασκητική σου διαγωγή, σοφέ Στυλιανέ, όσοι σε είδαν να ζεις σαν άγγελος από τον έρωτα του Θεού που είχες», σημειώνει για τον άγιο επί του θέματος ο υμνογράφος. Να δώσει ο Θεός διά του αγίου να ζούμε και εμείς με λίγη εγκράτεια, σ’ έναν κόσμο που ταλανίζεται μεν από ποικίλες κρίσεις, αλλά παραδέρνεται συνήθως από τις διάφορες ηδονές.

π.Γεώργιος Δορμπαράκης

πηγή

«Τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να πάρουν ανάσα – Σκύβουμε πάνω στο θέμα των αμβλώσεων»

Εισήγηση της κας Παναγιώτας Χατζηγιαννάκη, ιατρού, πνευμονολόγου με θέμα: 

«Τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να πάρουν ανάσα – Σκύβουμε πάνω στο θέμα των αμβλώσεων», η οποία πραγματοποιήθηκε στον πλαίσιο λειτουργίας του Κύκλου Ομιλιών «Μεγαλώνοντας παιδιά σήμερα» στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Παιανίας την Τετάρτη 20 Μαρτίου 2019.

ΕΔΩ

 Πεμπτουσία

«Μέσα σου έχεις το πυρ»

Σε κάποιο κήρυγμά του κατά των προκλητικών γυναικείων αμφιέσεων, έλεγε: 

—Τις βλέπεις τις γυναίκες τώρα το καλοκαιρι και γίνονται κινητά κρεοπωλεία. Τι σε πιάνει, κυρά μου, και περιφέρεσαι γυμνή; Κάνει ζέστη! σου λέει. Αμ δεν είναι η εξωτερική ζέστη. Μέσα σου έχεις το πυρ της Κολάσεως. Μέσα σου βράζουν τα καζάνια του Διαβόλου και γι' αυτό καιγεσαι και σκάζεις και πετάς τα ρούχα σου...

(Σημειωτέον ότι ο π. Ιωήλ ούτε αντίδωρο έδωσε κάποτε σε γυναίκα που είχε απρεπή ενδυμασία).

'Ανέκδοτα Ιωήλ Γιαννακόπουλου''
π.Επιφάνιος  Θεοδωρόπουλος,
Ιερόν Ησυχαστήριον Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος

«Αυτό εννοεί όταν λέει: ''Οι γυναίκες να υποτάσσονται στον άνδρα''(Άγ.Παΐσιος)

Του Ανδρέα Χριστοφόρου

  Άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης: «Άκουσέ με Ανδρέα. Πρώτα η σχέση σου με τον Θεό, τον οποίο να αγαπάς με όλη σου την καρδιά, που σημαίνει να φυλάσσεις μέσα σου τις εντολές Του. Ύστερα να αγαπάς την γυναίκα σου όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία. Να αγαπάς σημαίνει να μετανοείς και να συγχωρείς. Να έχεις πάντα σαν έγγαμος στο νου σου την διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου που διαβάζεται στο Μυστήριο του γάμου. Άνδρες να θυσιάζεστε για την γυναίκα σας, όπως ο Χριστός θυσιάστηκε για την Εκκλησία και την παρουσίασε καθαρή ενώπιον του Πατρός. Θυσία σημαίνει μετάνοια, να αγαπάς να βρίσκεις το σφάλμα σου, το δοκάρι σου όπως λέει ο Χριστός, και μετά θα διαβλέπεις, δηλαδή, θα βλέπεις δια του Χριστού το σφάλμα της γυναίκα σου με συμπόνια και θα την συγχωράς από καρδίας. Έτσι θα έρχεται από τον Θεό η αγάπη που περιμένει η γυναίκα σου. Αυτή είναι η αγάπη που περιμένει η γυναίκα από τον άνδρα, η αγάπη που δίνει ο Θεός στον άνδρα που μετανοεί. Όταν δεν υπάρχει ευσυνείδητη μετάνοια υπάρχει εξουσία του άνδρα προς την γυναίκα και η γυναίκα αντιδρά. Όταν υπάρχει μετάνοια στον άνδρα, η γυναίκα γίνεται αρνάκι και υπακούει σε όλα τον άνδρα, το κατάλαβες; Αυτό εννοεί όταν λέει ''οι γυναίκες να υποτάσσονται στον άνδρα'', στον άνδρα που θυσιάζεται με την μετάνοια..»

 Απόσπασμα από την Ημερίδα με θέμα: «Το μεγαλεῖο τῆς Μετανοίας στη ζωή τοῦ ἀνθρώπου», η οποία πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017 στις 6 το απόγευμα, στον Ιερό Ναό του πολιούχου μας Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη, σε συνεργασία με πτυχιούχους της Θεολογικής Σχολής και άλλων σχολών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατά την Ημερίδα και μετά από τον χαιρετισμό και τις ευλογίες του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου, και την ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γόρτυνος & Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμία, διακεκριμένοι ομιλητές, κληρικοί και λαϊκοί αναφέρθηκαν με τις εισηγήσεις τους στο εν λόγω σημαντικό θέμα. 

Πηγή αναδημοσίευσης οπτικοακουστικού υλικού:

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝ ΟΨΕΙ • Σταγόνες ἀπό τό ὕδωρ τό ζῶν

Ιερά Μητρόπολις Θεσσαλονίκηςhttps://www.youtube.com/watch?v=8Zdwe...

https://www.youtube.com/channel/UC4HT...

Μήν τρέχουμε μακρυά γιά νά δείξουμε ἀγάπη.Ἄς ξεκινήσουμε πρῶτα ἀπό τούς ἐντελῶς δικούς μας.

Ἀκούσαμε σήμερα στό Ἅγιο Εὐαγγέλιο τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό νά μᾶς λέγει:

«Ὅταν ἀγαπᾶτε μόνο ἐκείνους πού σᾶς ἀγαποῦν τί τό σπουδαῖο κάνετε;» Μπορεῖτε νά παρουσιάσετε αὐτό τό ἔργο σας, αὐτή τήν διάθεσή σας στόν Θεό, γιά νά τοῦ ζητήσετε ἀμοιβή; Μήπως δέν τό κάνουν αὐτό καί ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοί ἄνθρωποι; Οἱ ἄνθρωποι τοῦ ὑποκόσμου, οἱ σωματέμποροι, οἱ ληστές, οἱ λωποδύτες;
Θέλετε νά εἶστε ἀληθινοί δοῦλοι τοῦ Θεοῦ;
Νά δανείζετε ἐκείνους πού ἅμα τούς δώσετε, ὑπάρχει κίνδυνος νά τά χάσετε, γιατί δέν ἔχουν. Νά βοηθᾶτε ἐκείνους πού δέν θά σᾶς τό ἀνταποδώσουν. Καί νά ἀγαπᾶτε, ὄχι μόνο τούς ἀνθρώπους πού δέν ὑπάρχει πιθανότητα νά σᾶς κάμουν κακό, ἀλλά καί ἐκείνους γιά τούς ὁποίους εἶστε σίγουροι ὅτι εἶναι ἐχθροί σας.

 Ἄν θέλετε νά εἶστε καλοί, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, νά ἀγαπᾶτε, νά πιέζετε τόν ἑαυτό σας νά ἀγαπᾶτε, ἐκείνους πού σᾶς χτυπᾶνε στά νεῦρα. Ἐκείνους πού ὅταν τούς βλέπετε, σᾶς ἀναταράζουν. Ἐκείνους πού τούς θεωρεῖτε ὕποπτους καί ἐπικίνδυνους γιά τήν ζωή σας. Ἄν τό κάνετε θά ἔχετε, ἐπιτύχει ἕνα μεγάλο πράγμα. Θά εἴσαστε ὅμοιοι μέ τόν Πατέρα σας τόν Ἐπουράνιο. Πού ἀνατέλλει τόν ἥλιο καί γιά τούς καλούς καί γιά τούς κακούς. Καί βρέχει καί γιά τούς δικαίους καί γιά τούς ἀδίκους.

Ἅμα προσπαθεῖτε νά ἔχετε ἀγάπη πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους τότε θά γίνετε τέλειοι, γιατί θά μοιάζετε μέ τόν Θεό. Καί ὁ μισθός σας θά εἶναι μεγάλος «ἐν τοῖς οὐρανοῖς», δηλαδή στόν παράδεισο. Αὐτό πού τώρα ἀποκτήσατε, νά εἴσαστε ὅμοιοι μέ τόν Θεό στήν καλωσύνη, θά γίνει ἀφορμή μεγάλης δόξης καί μεγάλου μισθοῦ.

Αὐτά τά λόγια ἄς προσπαθήσουμε νά τά ἐξηγήσουμε μέ ὁρισμένα παραδείγματα. Γιατί εἶναι «τό Εὐαγγέλιο» τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἔλεγε συνεχῶς: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους». Καί ὅταν ἔλεγε «ἀλλήλους», δέν ἐννοοῦσε μόνο «τόν γείτονα καί τόν φίλο σας». Ἀλλά ὅποιον ἄνθρωπο βρεθεῖ μπροστά σας, μέσα στήν ζωή σας, νά τόν ἀγαπᾶτε. Ἔστω καί ἄν εἶναι Σαμαρείτης, ἔστω καί ἄν εἶναι ἐχθρός σας. Καί νά γίνεστε «πλησίον του». Νά σπεύδετε νά ἀνταποκριθεῖτε σέ ὅ,τι χρειάζεται.
Μήν τρέχουμε μακρυά γιά νά δείξουμε ἀγάπη
Ἄς μήν πᾶμε, ὅμως πολύ μακριά, στούς ἐχθρούς μας. Ἄς ξεκινήσουμε πρῶτα ἀπό τούς ἐντελῶς δικούς μας.

 Ἔχουμε μερικές περιπτώσεις. Ἕνας νεαρός γνωρίζει μιά κοπέλα. Τήν ἀγαπάει, τήν θεωρεῖ ὅτι θά γίνει ἡ πηγή τῆς μεγαλύτερής του εὐτυχίας. Καί ἡ κοπέλα τό ἴδιο πιστεύει.
   Παντρεύονται καί κάνουν οἰκογένεια. Ἀλλά μετά ἀπό λίγο καιρό, ἐπειδή ὁ ἕνας ἔχει τά νεῦρα του, ὁ ἄλλος τόν χαρακτήρα του καί ξεφυτρώνουν ὁρισμένες παραξενιές, ἀρχίζει ἡ γκρίνια. Καί ἐκεῖνος πού πρίν ἀπό λίγο ἦταν ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, πηγή εὐτυχίας, τώρα ἀρχίζει νά φαίνεται διάβολος. Καί πιστεύει ὁ ἄλλος ὅτι ἀτύχησε καί δυστύχησε. Καί ὅτι ἔτσι θά χαραμιστεῖ ἡ ζωή του.
  Μά ὑπάρχει ἄνθρωπος πού ἔχει τόν ἴδιο χαρακτήρα μέ ἄλλον; Ὑπάρχουν δυό ἄνθρωποι στόν κόσμο ὁλόκληρο πού ἔχουν τήν ἴδια συμπεριφορά, πού ἔχουν τήν ἴδια στιγμή τά νεῦρα τους; Πού ἔχουν τίς ἴδιες τάσεις καί τίς ἴδιες παραξενιές;
 Ἅμα δέν μάθεις, ἀδελφέ μου, νά ἀγαπᾶς ἐκεῖνον πού σέ χτυπάει στά νεῦρα καί ἅμα δέν ξεκινᾶς νά ἀγαπᾶς τό πρῶτο καί τό κοντινότερο πρόσωπο πού ἔχεις στόν κόσμο αὐτό καί δέν ἀγωνιστεῖς νά κατανοήσεις τίς ἰδιοτροπίες του, τίς παραξενιές του, τίς ἀτέλειές του, τά νεῦρα του, πῶς θά πεῖς ὅτι ἔχω ἀγάπη ἔστω ἕνα κουκουτσάκι;

  Ἄς κάνουμε, λοιπόν, τό πρῶτο βῆμα. Νά κατανοοῦμε τούς ἀνθρώπους, πού ἔχουμε μέσα στό σπίτι μας. Τήν πεθερά μας, τήν μητέρα μας, τόν πατέρα μας, τά παιδιά μας. Νά ξέρουμε νά ξεχωρίζουμε, πότε ἐνεργοῦμε, σάν πατέρας καί σάν μητέρα, παιδαγωγικά γιά νά διορθώσουμε τά παιδιά μας καί πότε νευριάζουμε ἀπό τόν κακό μας χαρακτήρα καί ἀπό ἔλλειψη ἀγάπης. Ὅλη μας ἡ ζωή πρέπει νά εἶναι κυριαρχημένη ἀπό τήν ἀγάπη, πολύ περισσότερο μέσα στό σπίτι μας.


  Μιά κοπέλα εἶχε παντρευτεῖ ἕνα σπουδαῖο νέο. Πέρασαν μερικά χρόνια κυριολεκτικά εὐτυχισμένοι. Ἀλλά μετά ὁ ἄνθρωπος αὐτός, νέος, λεβεντόπαιδο, ἀρρώστησε· ἔπεσε στό κρεβάτι κατάκοιτος. Ὁ κόσμος ἔλεγε, γι’ αὐτήν: «Ταλαίπωρη, δυστυχισμένη. Χαραμίστηκε ἡ ζωή της».
Καί ξέρετε τί τῆς ἔλεγαν; Νά φροντίσει νά τόν διώξει. Νά πάρει διαζύγιο, γιατί εἶναι πολύ νέα ἀκόμα. Νά παντρευτεῖ πάλι, γιά νά κάνει τήν ζωή της.
Ἐκείνη ἀπάντησε τά ἑξῆς θαυμάσια λόγια:
«Αὐτόν μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός. Ὅπως μοῦ ἔδωσε ἕνα πατέρα καί δέν μπορῶ νά κάνω ἐκλογή ἄλλου. Καί ὅπως μοῦ ἔδωσε μιά μητέρα καί δέν μπορῶ νά κάνω ἐκλογή ἄλλης μητέρας. Αὐτήν ἔχω. Αὐτή μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός.
Ἔτσι καί ἕναν ἄντρα μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός. Ὅσο ἦταν, ὑγιής, δούλευε, ἔφερνε τά ἀγαθά του, εἶχε τήν λεβεντιά του, ἦταν καλός; Καί τώρα πού ἀρρώστησε εἶναι κακός; Μ’ αὐτόν θά πεθάνω. Ἔκανε τόν σταυρό της καί ἔλεγε: «Τότε χαιρόμουν τά ἀγαθά του, τώρα θά χαρεῖ ἐκεῖνος τά ἀγαθά μου. Θά χαρεῖ τήν καλωσύνη μου καί τήν ἀγάπη μου».
Καί στεκόταν, ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ ἀπό πάνω του, ἐκτός ἀπό ὧρες πού ἦταν σε δουλειές, γιά νά τόν βοηθεῖ καί νά τόν παρηγορεῖ!
Θαυμαστό πράγμα. Θέλει κανείς νά τό ἀκούει καί νά τό βλέπει. Δέν ὑποδουλώθηκε ἡ γυναίκα αὐτή στήν ἐσωτερική τάση τοῦ ἀνθρώπου, πού θέλει χαρά, γλέντι, χορό καί τραγούδι γιά νά νομίσει τήν ζωή του εὐτυχισμένη. Ἀλλά τί εἶπε;

«Ἡ ζωή εἶναι καθῆκον· καθῆκον ἀγάπης, καλωσύνης, στοργῆς!»
Πρίν ἀπό χρόνια, στό Νοσοκομεῖο τῆς πόλης μας ἦταν κατάκοιτος χρόνια ὁλόκληρα ἕνας νεαρός. Σέ ἡλικία 18 χρονῶν χτύπησε μέ τό μηχανάκι του. Ἔσπασε τά πλευρά του ὅλα, ἔσπασε τό κεφάλι του, χάλασε τήν σπονδυλική στήλη, ἔσπασε τά κόκκαλα τῶν ποδιῶν του. Καί βρέθηκε, ὁ νεαρός τῶν 18 χρονῶν, πάνω σέ ἕνα κρεβατάκι περίπου φυτό· μόνο πού καταλάβαινε. Καταλάβαινε! Δέν μποροῦσε νά μιλήσει, δέν μποροῦσε νά κινήσει κανένα μέλος τοῦ σώματός του. Ἔτρωγε λιγάκι καί συνεχῶς κατέρρεε.
 Γιά τέσσερα χρόνια ὅταν πήγαινα ἐπίσκεψη σ’ αὐτό τό Νοσοκομεῖο, ἔβρισκα πάντα δίπλα του τόν πατέρα του. Πιό πολύ συγκίνηση ἀπό τήν κατάσταση τοῦ παράλυτου νεαροῦ, μοῦ προκαλοῦσε ἡ καλωσύνη τοῦ πατέρα του, πού μοῦ ἔλεγε:
 –Τό παιδί μου ὅταν μένει μόνο παθαίνει κατάθλιψη, στενοχωρεῖται. Βλέπει τήν κατάστασή του καί κλαίει. Ὅταν εἶμαι κοντά του χαμογελάει. Ἔρχομαι καί κάθομαι κοντά του, ὅσο μπορῶ περισσότερο, γιά νά χαμογελάει. Θά πεθάνει, τό ξέρω. Ἀλλά ὅσο γίνεται νά ἔχει εὐχαριστηθεῖ. Καί νά πεθάνει τουλάχιστον ἀπό μένα, εὐχαριστημένο.
 Ἀγάπη, ἀγάπη, γιά ἀγάπη πάσχει ὁ κόσμος. Μόνο ἡ ἀγάπη τρέφει τίς καρδιές, τίς ψυχές, ἱκανοποιεῖ τόν ἄνθρωπο ὁλόκληρο. Γιατί ὁ πατέρας ὅταν στεκόταν κοντά στό παιδί του, δέν θεωροῦσε τόν ἑαυτό του δυστυχισμένο. Ἀλλά αἰσθανόταν ἀνακούφιση καί χαρά, πού ἔκανε τό παιδί του νά χαμογελάει.

Χρειάζεται καί καμιά πονηριά στήν ὑπηρεσία τῆς ἀγάπης

 Τί θέλουμε νά ποῦμε μέ αὐτό; Ἔχετε προσέξει ἕνα μυστήριο πού ἔχει κρύψει, ὁ Δημιουργός μας Θεός, μέσα μας; Κάνουμε ἕνα κακό, τό ὁποιοδήποτε κακό, πού ἔστω μᾶς γεμίζει τήν τσέπη, ἤ μᾶς κάνει νά εὐφραινόμαστε στήν σάρκα μας ἤ καί στήν ψυχή μας, τήν κακούργα, γιατί φερθήκαμε ἐγωιστικά καί ταπεινώσαμε ἕναν ἄνθρωπο. Ἀλλά μετά αἰσθανόμαστε ἕνα παράξενο σφίξιμο. Καί μένουμε κατσούφηδες. Τό κακό ἡ ψυχή μας δέν τό θέλει καί διαμαρτύρεται. Ἔστω καί ἄν λέμε πώς εἴμαστε ἄθεοι καί ἔχουμε ρίξει τά ταμπού καί δέν πιστεύουμε τίποτα.

 Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: Προσέξατε. Ὁ Χριστός δέν φρόντισε νά κάνει τό γοῦστο του ὅταν ἦταν στήν ἐπίγειο ζωή Του. Δηλαδή, νά ἀγαπάει μόνο ἐκείνους πού τόν ἀγαποῦσαν. Ἀλλά τί ἔκανε; Ὑπέμενε γιά χάρη μας. Γιά νά μᾶς σώσει. Ὑπέμεινε βρισιές, ταπεινώσεις, ἐξευτελισμούς, Σταυρό καί θάνατο! Ὑπέμεινε τά πάντα. Γιατί; Γιά νά βάλλει μέσα στήν ζωή μας τό ἰαματικό φάρμακο τοῦ ἐλέους τῆς Διδασκαλίας Του, τοῦ παραδείγματός Του, καί προπαντός τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός Του, πού τά τρῶμε καί ἀποκτᾶμε τήν αἰώνια Ζωή.

Καί μᾶς ἔλεγε: «Δέν ἔχουν ἀνάγκη οἱ γεροί ἀπό γιατρό, ἀλλά οἱ ἄρρωστοι». Βλέπεις τόν ἀδελφό σου, τήν γυναίκα σου, τό παιδί σου, τόν ἄντρα σου, τόν πατέρα σου, ἄρρωστο; Ὅσο πιό ἄρρωστος εἶναι, τόσο πιό πολύ ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν φροντίδα σου. Μά δέν θέλει τό φάρμακο; Καί ἐσύ θά τόν ἀφήσεις νά μήν τό πάρει; Ἤ θά μετέλθεις τοῦ κόσμου τίς πονηρίες, γιά νά τόν καταφέρεις νά πάρει τό φάρμακο γιά τό καλό του; Καί θά ἀγρυπνήσεις δίπλα του. Καί θά κοπιάσεις μαζί του.

Ἅμα τόν ἐγκαταλείψεις, γιατί δέν ἔχει ὄρεξη γιά φαγητό καί θεραπεία, ἔχεις ἀγάπη; Ἤ λές μέσα σου: «δέν πάει νά πεθάνει νά ἡσυχάσω».

 Βλέπεις πάλι τόν ἀδελφό σου ψυχικά ἄρρωστο. Ὅσο πιό πολύ ψυχικά ἄρρωστο τόν βλέπεις, τόσο πιό πολύ πρέπει νά κοπιάζεις κοντά του. Μέ ὑπομονή, μέ καλωσύνη, μέ κατανόηση, μέ ἀγάπη. Χωρίς νά παρεξηγεῖσαι, χωρίς νά θλίβεσαι. Μετερχόμενος καί μερικές πνευματικές πονηρίες, γιά νά τόν βοηθήσεις, νά ἔρθει σέ συναίσθηση τοῦ κακοῦ πού κάνει, νά διορθωθεῖ, νά γίνει καλύτερος χριστιανός.

Τό πρῶτο καί τό κύριο χρέος πού ἔχουμε, εἶναι νά βοηθᾶμε τόν ἀδελφό μας, νά ἀποκτήσει διάθεση νά πάει κοντά στόν Χριστό. Γιατί τά ἁμαρτήματά του καί τό λάθος πού κάνει, δέν θά τό καταλάβει ποτέ, χωρίς τό φῶς τοῦ Χριστοῦ.
Ἄς παρακαλέσουμε τόν Κύριό μας, πού μᾶς δίδαξε τήν ἀγάπη νά μᾶς βοηθήσει νά ἔχουμε διάθεση νά δίνουμε ἀγάπη καί καλωσύνη σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Καί προπαντός πνευματικά. Γιατί ἡ ἀγάπη εἶναι ἐκείνη πού ἀνακουφίζει ὅλο τόν κόσμο. Ἀμήν.-

Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος (+),
Ὁμιλία στόν Ἀμμότοπο (2/10/1994)

ΠΗΓΗ

Αναβολή γάμων και βαπτίσεων λόγω κορωνοϊού…

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
Κάθε χρόνο, όλο και κάποιο λυπηρό φαινόμενο παρουσιάζεται, για να μας σπρώξει ακόμη περισσότερο έξω από το δρόμο της αληθινής ζωής…

Πριν λίγα χρόνια, με την οικονομική κρίση, βλέπαμε παντρεμένα ζευγάρια να διαλύουν τους γάμους τους, παίρνοντας διαζύγιο, ενώ συνέχιζαν να ζουν μαζί, για να αποκομίσουν οικονομικά οφέλη απέναντι στο κράτος.

Φέτος, ένα καινούργιο λυπηρό φαινόμενο παρουσιάστηκε, φανερώνοντας πόσο αποπροσανατολισμένοι είμαστε ως άνθρωποι και ως κοινωνία… Ζευγάρια, που είχαν προγραμματίσει να παντρευτούν (ενδεχομένως και να βαφτίσουν τα παιδιά, που είχαν σπεύσει να κάνουν πριν το γάμο τους), αναβάλλουν για του χρόνου το γάμο τους και τη βάφτιση των παιδιών τους, επειδή, λόγω κορωνοϊού …δεν μπορούν να διοργανώσουν γλέντι με εκατοντάδες καλεσμένους, όπως θα ήθελαν!

Ας θυμηθούμε όμως, αδελφοί, ότι ο γάμος και η βάφτιση δεν είναι μόνο ευκαιρίες για γλέντι ή και επίδειξη πλούτου, αλλά πρώτα απ’ όλα είναι μυστήρια της Εκκλησίας μας, ιδρυμένα από τον ίδιο το Χριστό, που σκοπό έχουν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να Τον πλησιάσουν και να κερδίσουν όχι μόνο αυτή τη ζωή, αλλά και την αιωνιότητα.

Αν αυτό δεν το δεχόμαστε, τότε φυσικά δεν έχουμε λόγο να παντρευτούμε στην εκκλησία ή να βαφτίσουμε τα παιδιά μας. Αν το κάνουμε, το κάνουμε μόνο εθιμοτυπικά και προφανώς δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας καν χριστιανούς (ή έχουμε κατασκευάσει ένα χριστιανισμό της αρεσκείας μας και αυτόν πιστεύουμε). Αν όμως είμαστε χριστιανοί, τότε καλό είναι να θυμηθούμε ότι, στο γάμο, η χάρη του Θεού ενώνει τους δύο ανθρώπους, τον άντρα και τη γυναίκα, σε έναν άνθρωπο («οι δύο εις σάρκα μίαν») ώστε, μετά το μυστήριο, δεν έχουμε πλέον δύο, αλλά έναν. Και ο κουμπάρος του γάμου συμβολίζει τον Ιησού Χριστό, που στεφανώνει το ζευγάρι και δίνει την ευλογία και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος για την κοινή πορεία της ζωής, από εδώ μέχρι τον Παράδεισο!...

Η δε βάφτιση, που συμβολίζει ότι ο παλιός μας εαυτός πεθαίνει, θάβεται συμβολικά μέσα στο νερό και γεννιέται ένας καινούργιος εαυτός μας, που είναι πλέον χριστιανός, δεν είναι ένα «μπάνιο του μωρού» με γέλια, στολίδια και φιοριτούρες (ούτε ένα πεδίο μάχης παππούδων και γιαγιάδων, για το «ποιος θ’ ακούσει τ’ όνομά του»)! Είναι μια καθοριστική στιγμή στη ζωή του παιδιού μας, όπου από κοινός άνθρωπος γίνεται χριστιανός και μπαίνει στο δρόμο να ενωθεί με το Χριστό και να γίνει άγιος – ή τέλος πάντων, να κερδίσει τον Παράδεισο. Και ο ίδιος ο λαός μας καθιέρωσε το βάφτισμα σε νηπιακή ηλικία (με τον ανάδοχο, το νονό, που έχει αποστολή να μιλήσει στο παιδί, καθώς μεγαλώνει, για την πίστη του Χριστού), επειδή γνωρίζει ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να πεθάνει αβάπτιστος, αποκομμένος απ’ το Χριστό, αλλά βαφτισμένος, ενωμένος μαζί Του.

Απευθυνόμενος λοιπόν στους συνανθρώπους μου χριστιανούς, παρακαλώ όλους να σπεύσουν να στεφανωθούν στην εκκλησία και, αν έχουν αβάφτιστα παιδιά, να τα βαφτίσουν, γιατί ο Χριστός περιμένει, αλλά ο χρόνος δεν περιμένει. Και επίσης, επιτρέψτε μου να το πω, και ο διάβολος περιμένει – περιμένει να αναβάλλουμε συνεχώς, ώστε στο τέλος να μείνουμε μακριά απ’ το Χριστό και να πέσουμε στα δικά του νύχια.

Βεβαίως, δεν είναι δική μου δουλειά το τι θα κάνεις εσύ, αδελφέ μου. Αλλά, όπως θα μπορούσα να απευθύνω μια έκκληση ενάντια στα ναρκωτικά ή στον αλκοολισμό ή σε οτιδήποτε βλαβερό, από καθαρό ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο και όχι επειδή «μου πέφτει λόγος», έτσι από αγάπη και μόνο συντάσσω αυτές τις γραμμές και, όποιος τυχόν παρεξηγήσει, ας προβληματιστεί καλύτερα μήπως έχω δίκιο, αφού δε γράφω πράγματα δικά μου, αλά του Χριστού και των αγίων.

Τα πολλά έξοδα, τα γλέντια και τα στολίδια μπορούν να περιμένουν ή και να λείπουν εντελώς. Αλλά η χάρη του Θεού στη ζωή μας, στο ζευγάρι και στα παιδιά του, δεν μπορεί να περιμένει. Γιατί μόνο το σήμερα μας ανήκει. Το αύριο ή το επόμενο καλοκαίρι δεν ξέρουμε τι θα έχει φέρει. Και, ό,τι κι αν φέρει, καλό για μας είναι να είμαστε με το Χριστό, όχι «μόνοι μας με τον εαυτό μας»…

πηγή

Για να συμφωνήσουν, θα πρέπει να ζούν και οι δύο εν Κυρίω...

 

'Όπου είναι δύο και συμφωνήσουν σε όλα, ότι μου ζητήσουν θα τούς το δώσω..'' είπε ο Χριστός.
Είναι συνήθως πολύ δύσκολο να συμφωνήσουν δύο. Για να συμφωνήσουν, θα πρέπει να ζούν και οι δύο εν Κυρίω...

 Γέροντας Παναής από την Λύση

πηγή

Οι νέοι άνθρωποι σήμερα δεν προχωρούν εύκολα σε γάμο. Τι φταίει και πως μπορούμε να βοηθήσουμε;¨

Συνέντευξη της άτυπης ομάδας των τέκνων των Αγίων Δημητρίου και Πορφυρίου, με τον πατέρα Γεώργιο Σχοινά 

ΕΡΩΤΗΣΗ.¨Πάτερ Γεώργιε, οι νέοι άνθρωποι σήμερα δεν προχωρούν εύκολα σε γάμο. Τι φταίει και πως μπορούμε να βοηθήσουμε;¨

 «Είμαστε σε μία κοινωνία που ολοένα και περισσότερο αποχριστιανικοποιείται και αποεκκλησιαστικοποιείται, άρα είναι δυστυχώς φυσικό επακόλουθο οι νέοι να μην προχωράνε στον γάμο. Οι άνθρωποι ζουν χωρίς ορθόδοξη κατήχηση, οι οικογένειες δεν ασχολούνται με τα παιδιά να τους μεταλαμπαδεύσουν την πίστη την χριστιανική, την ορθόδοξη, με αποτέλεσμα, ταΐζουμε τα παιδιά μας, τα ποτίζουμε, τους δίνουμε δώρα, τους φτιάχνουμε την ζωή τους γεμάτη με σπουδές και με παράλληλες δραστηριότητες, αλλά δεν έχουμε καλλιεργήσει την ψυχή τους ιδιαίτερα και δεν τους έχουμε δώσει το εφόδιο της πίστης.

 Κατά συνέπεια, πάρα πολλοί άνθρωποι δεν έχουν την ανάγκη να έχουν την ευλογία του Θεού στην ζωή τους και αν έχουν αυτήν την ανάγκη δεν μπορούν να την αναγνωρίσουν. Ο άνθρωπος θέλει πάντα τον Θεό, τον αποζητά, αλλά δεν μπορεί πάντοτε να αναγνωρίσει ότι αυτό που του λείπει είναι ο Θεός. Εκεί είναι που γίνονται ακόμη πιο τραγικά τα πράγματα, διότι ενώ ο Θεός και η ευλογία είναι που λείπει από την ζωή τους, ψάχνουν να βρουν αυτό το έλλειμμα να το αναπληρώσουν με άλλους τρόπους, οπότε πέφτουν στις ηδονές και τις αμαρτίες, στα διάφορα υποκατάστατα που προσφέρει άφθονα ο διάβολος προκειμένου να τους κλέψει. Συνεπώς η ακατήχητη κατάσταση των νέων ανθρώπων, αλλά και η δυσκολία η κοινωνική και τα οικονομικά που γίνονται ολοένα και δυσκολότερα, όλα αυτά τους ενισχύουν τον φόβο. Φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες, φοβούνται να μπουν σε διαδικασία υπεύθυνης δραστηριότητας.

 Για αυτό σου λέει το παιδί να παντρευτώ, άρα είμαι υπεύθυνος, σε μία σχέση ανά πάσα στιγμή σταματάω. Αν το δούμε αντικειμενικά αυτό δεν ισχύει, γιατί η υπευθυνότητα δεν δημιουργείται ξαφνικά με τον γάμο, αυτό είναι μία πλάνη, τους το φτιάχνει όμως έτσι ο πονηρός στο μυαλό για να τα κρατάει πάντοτε χωρίς ευλογία. Αν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα, η ευλογία του Θεού είναι εκείνη που βοηθά στο να μπορούμε να σηκώσουμε και την υπευθυνότητα, αλλά και να μοιραστούμε και την ευθύνη με κάποιον. Όταν παίρνουμε την ευλογία του Θεού και βάζουμε τον Χριστό ως ένα τρίτο στο γάμο μας, ουσιαστικά μοιραζόμαστε και την ευθύνη, γιατί βάζουμε τον Χριστό να σηκώσει ένα μεγάλο κομμάτι της συμβίωσής μας. Ο Χριστός είναι εκείνος που αφού τον έχω καλέσει θα έρθει να λύσει πολλά από τα προβλήματα που εγώ δεν θα μπορούσα να τα λύσω. Θα έρθει να δώσει την απαραίτητη ώθηση όταν εγώ θα έχω ολιγοψυχήσει , θα μου δώσει χάρη, θα μου δώσει δύναμη να ανταπεξέλθω. Αυτά όλα εντέχνως η εποχή μας τα κρύβει από τους ανθρώπους για να τους παραστήσει τον γάμο σαν ευθύνη, σαν μια κατάσταση πολύ δύσκολη που έχεις μόνο ευθύνες, μόνο υποχρεώσεις, τίποτα άλλο. Άρα τι να τον κάνεις τον γάμο αφού δεν σου προσφέρει τίποτα.»

ΕΡΩΤΗΣΗ.''Πότε ξεκίνησε αυτή η αλλαγή στην νοοτροπία των ανθρώπων σχετικά με τον γάμο;''
«Η άποψη των νέων για το γάμο έχει αλλάξει σταδιακά τα τελευταία σαράντα χρόνια, αλλά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια φαίνονται τα αποτελέσματα. Από τις αρχές της δεκαετίας του 70 και ιδιαίτερα όταν μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή ένωση και θελήσαμε να πάρουμε τα καλά που μας προσφέρει ο δυτικός πολιτισμός, μαζί με κάποια καλά πήραμε και κάποια αρνητικά. Τα κράτη της Ευρώπης είναι δομημένα τα περισσότερα σε άλλα θεμέλια. Άλλο είναι το φρόνημα της χριστιανικής δύσης, άλλο είναι το φρόνημα της ορθόδοξης εκκλησίας. Οι άνθρωποι της Ευρώπης έχουν υπόψη τους έναν χριστιανισμό αιρετικό για αυτό έχουν βγάλει και μία αντίδραση μεγάλη. Έχουμε την Γαλλία που είναι λαϊκό κράτος. Δεν έχει καμία θέση ο Θεός στο δημόσιο βίο για αυτό και όλη η νομοθεσία της είναι σε αυτήν την κατεύθυνση. Εμείς ήρθαμε και πήραμε από μιμητισμό κάποια αρνητικά του δικού τους πολιτισμού. Έτσι εύκολα αποδομούμε την οικογένεια, εύκολα παίρνουμε διαζύγια, εύκολα κάνουμε εκτρώσεις, εύκολα υιοθετήσαμε σύμφωνα συμβίωσης μεταξύ ανδρογύνου, αλλά και μεταξύ ομοφυλοφίλων και έχουμε συνέχεια. Αν δεν μπορέσουμε εμείς οι χριστιανοί να ζήσουμε τον Χριστό και να τον ομολογήσουμε ούτος ώστε να δουν και οι άλλοι ότι είναι αυτό που τους λείπει και τους χρειάζεται, η κατάσταση θα γίνεται ολοένα και χειρότερη. Η δική μας ευθύνη είναι να ζήσουμε τον Χριστό και να τον κηρύξουμε, ο καθένας με τον τρόπο του, από το δικό του μετερίζι. Ο ιερέας στην εκκλησία και όπου μπορεί έξω από την εκκλησία, ο δάσκαλος στην θέση του, ο γιατρός από την δική του θέση, ο μπακάλης… όλοι, όλοι μπορούμε να κηρύξουμε τον Χριστό. Γιατί είναι η ευθύνη μας αυτή.»

πηγή

Το γυμνόφιλον και ανέραστον

Χρήστος Γιανναράς

 Από καλοκαίρι σε καλοκαίρι η γυμνόφιλη μονοτροπία στην αμφίεση κερδίζει με άλματα τόσο την καθολίκευση της επιβολής της όσο και την επίταση της τόλμης των ευρημάτων της. Είναι πια γνώρισμα χαρακτηριστικό του πολιτισμού μας, του κοινού τρόπου του βίου σήμερα.

 Χωρίς άλλο, η κατάφαση της γυμνότητας του ανθρώπινου κορμιού συναριθμείται στις θριαμβικές, απελευθερωτικές κατακτήσεις της Νεωτερικότητας. Σηματοδοτεί την κατά κράτος νίκη καταπάνω στην αρρωστημένη απαξίωση, περιφρόνηση, φοβία για το σώμα, που βασάνισε, επί αιώνες πολλούς, τον δυτικό άνθρωπο. Ο μανιχαϊστικός ηθικισμός και ο αυγουστίνειος νομικισμός, τυπικά παράγωγα της αλλοτρίωσης του χριστιανισμού στη Δύση (σήμερα και στην εκδυτικισμένη Ανατολή) έφερναν μαζί τους ―άλλοτε ως αίρεση των «Καθαρών» και άλλοτε ως ζηλωτικά κινήματα αγγλοσαξωνικού πουριτανισμού ή γερμανικού πιετισμού― αυτή την εξωφρενική σχιζοείδεια: Να βδελύσσεται ο άνθρωπος το ίδιο του το κορμί, να το θεωρεί επίβουλο, εχθρικό! Να δαιμονοποιεί τη χαρά του κορμιού, τις αισθήσεις, τον έρωτα, να ανέχεται, με άκρα συγκατάβαση, την ηδονή της τροφής, τον θεσμό του γάμου.

 Κατάκτηση, λοιπόν, της νεωτερικότητας η κατάφαση της γυμνότητας του ανθρώπινου κορμιού, άργησε ωστόσο να αφομοιωθεί στον κοινό τρόπο του βίου, να αποτελέσει αυτονόητο πολιτιστικό δεδομένο. Μάλλον μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο καθολικεύεται η κοινωνική αποδοχή της κατάφασης και γίνεται ευδιάκριτη σαν κυρίαρχο στοιχείο, στη γυναικεία κυρίως εμφάνιση. Σίγουρα, ρόλο αποφασιστικό για την καθολίκευση αποδοχής της γυμνοφιλίας έπαιξε και η μετεξέλιξη των νεωτερικών κοινωνιών σε «κοινωνίες της αγοράς»: Η μαζική παραγωγή των ειδών της ένδυσης και η διεθνοποίηση της εμπορίας τους υποκαθιστά κυριαρχικά τις ατομικές επινοήσεις και τις τοπικές ιδιαιτερότητες. Η «μόδα» ταυτίζεται με τη στρατηγική των διαφημιστικών μεθοδεύσεων παραγωγών και εμπόρων, επιβάλλεται ως αυτονόητα υποχρεωτική σε διεθνή κλίμακα.


 Έτσι, και η κατάφαση της γυμνότητας δεν είναι πρωτίστως ατομική επιλογή, συνειδητή στάση ή κατάκτηση, είναι επιβεβλημένη προσαρμογή στο πρότυπο που δημιουργούν και επιβάλλουν τα συμφέροντα της αγοράς. Η «μόδα» εξουδετερώνει ατομικές αισθητικές προτιμήσεις, τοπικές παραδοσιακές ιδιαιτερότητες. Ισοπεδώνει τα γούστα, υποχρεώνει άτεγκτα σε ομοτροπία. Κάποιες υπέρτατες αυθεντίες αποφασίζουν, ερήμην των πειθήνιων καταναλωτών, τι «θα φορεθεί» αυτό το καλοκαίρι και τι τον επόμενο χειμώνα στις όπου γης «αναπτυγμένες» (με τις προδιαγραφές της Νεωτερικότητας) κοινωνίες.

Και οι ντρεσαρισμένες μάζες σπεύδουν, κολακευμένες για την «εκσυγχρονιστική» υποταγή τους, να συμμορφωθούν με τον φετφά, άβουλα, άκριτα, μιμητικά. Ο φετφάς συχνά ορίζει κωμικά επινοήματα: παπούτσια μυτερά και μακριά, όπως των κλόουν, ή φούστες τόσο κοντές, που κυριολεκτικά πομπεύουν τις ευτραφείς και βραχύσωμες. Αλλά η απειθαρχία στη μόδα είναι αδιανόητη. Ο ανθρωπολογικός τύπος της Νεωτερικότητας αμφισβητεί αρχές και εξουσίες, αρνείται τον έλεγχο ή τον προκαθορισμό των επιλογών του, επαναστατεί ενάντια σε αυθεντίες και δόγματα, μάχεται να υπερασπίσει τα δικαιώματά του, την αυτονομία του. Όμως αποδείχνεται απίστευτα εθελόδουλος όταν πρόκειται για τα προστάγματα της «μόδας».

Η κατάφαση της γυμνότητας του ανθρώπινου κορμιού στην Αρχαία Ελλάδα ήταν γεγονός άλλης τάξεως, ριζικά διαφορετικό από τη φυσιοκρατική γυμνοφιλία στη Νεωτερικότητα. αν κρίνουμε τουλάχιστον από την Τέχνη (τη γυμνότητα των αγαλμάτων), ο στόχος τότε ήταν να αναδειχθεί όχι η ατομική, περιπτωτική γυμνότητα, αλλά ο αφαιρετικά καθολικός λόγος του «είδους» (λόγος της φύσης ή ουσίας), δηλαδή ο άχρονος και αμετάβλητος «τρόπος» που κάνει τα όντα να είναι αυτό που είναι. Το ένδυμα ανήκει στα «συμβεβηκότα» (σε ατομικά, περιπτωτικά, εφήμερα γνωρίσματα του υπαρκτού), ενώ η γυμνότητα μπορεί να συνοψίσει τα σταθερά και οριστικά (αυτά που ορίζουν το υπαρκτό) γνωρίσματα, δηλαδή την αλήθεια του. Η αλήθεια είναι «ουσία χωριστή κατά τον λόγον αθάνατος». Την αθανασία στόχευε η γυμνότητα των αρχαιοελληνικών αγαλμάτων – όχι τη διέγερση των ενστικτωδών σεξουαλικών ενορμήσεων προς όφελος της εμπορίας προϊόντων.

Στην ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού, η εκκλησιαστική εμπειρία και μαρτυρία μετέθεσε τον στόχο: Το «αληθές», το άχρονο και όντως υπαρκτό – δεν είναι πια ο ανερμήνευτα δεδομένος (δίκην ειμαρμένης) λόγος του είδους (της ουσίας καθόλου), αλλά ο ενυπόστατος σε προσωπική ύπαρξη λόγος. Είναι το «πρόσωπο» ως ύπαρξη λογική και δημιουργική, ανυπότακτη σε προκαθορισμούς «φύσης», μοναδική, ανόμοια, ανεπανάληπτη. Αυτή η αλήθεια ως πρόσωπο, απόλυτη ετερότητα, δηλαδή απεριόριστη ελευθερία, γνωρίζεται μόνον στην εμπειρία της σχέσης. Και σχέση σημαίνει τον αυθυπερβατικό έρωτα, την ενεργό άρνηση της ιδιοτέλειας. Στον αληθινό έρωτα ολόκληρο το κορμί του αγαπημένου γίνεται αποκάλυψη της προσωπικής του ετερότητας – έχει υπερβαθεί κάθε απρόσωπη ενστικτώδης ορμή χρήσης του άλλου, εκδοχής του ως σκεύους ηδονής.

Η πείρα βεβαιώνει ότι μόνο η ανακάλυψη του μοναδικού, του ανόμοιου και ανεπανάληπτου γεννάει τον έρωτα. Η ποσότητα (το κοινά δεδομένο που διαφοροποιείται και μετριέται ποσοτικά) διεγείρει μόνο την ορμή να κατέχεις, να νέμεσαι – επιθυμία πιο εφήμερη κι από την ποσότητα. Το να επιδείχνει στους πάντες μια γυναίκα τα ποσοτικά της χαρίσματα μετρητής ομορφιάς («λεπτή» μέση, «πλούσιο» στήθος, «ατέλειωτα» πόδια, «πληθωρικές» καμπύλες) δηλώνει ότι εκλιπαρεί (συνειδητά ή ανεπίγνωστα) να την μεταχειριστούν σαν απρόσωπο σκεύος ηδονής, όχι να την ερωτευθούν. Τα ποσοτικά προτερήματα αξιολογούνται πάντοτε με σύγκριση και παραπέμπουν στη σύγκριση: Σίγουρα, κάπου στο εγγύτατο μέλλον παραμονεύει να γοητεύσει τον θηρευτή της ποσότητας κάποιο ακόμα «πλουσιότερο» στήθος, κάποιες ακόμα πιο τορνευτές γάμπες ή κάποιοι διεγερτικότεροι του ενστίκτου συνδυασμοί αναλογιών.

Μακάρι να βρισκόταν για κάθε ανυποψίαστο θύμα της τυραννικής εξουσίας της μόδας, για κάθε υποχρεωτικά γυμνόφιλη γυναίκα σήμερα, κάποιος που ειλικρινά να την αγαπάει και να της πεί: «Καλή μου, έχεις ένα μοναδικό βλέμμα, ένα αποκλειστικά δικό σου πανέμορφο χαμόγελο, ένα ανεπανάληπτα φωτεινό πρόσωπο. αν κάποιος σε ερωτευτεί, θα είναι γι΄ αυτή τη μοναδικότητά σου που δεν μαραίνεται, δεν φθίνει. Μόνο γι΄ αυτό που είσαι αποκλειστικά εσύ, κάποιος θα ποθήσει να μοιραστεί τη ζωή του μαζί σου, να μοιραστεί το θέλημά του, να ελευθερωθεί από το εγώ του. Όχι για τα σωματικά σου “προσόντα” τα μετρητά και συγκρίσιμα, αυτά, αν υπηρετούν τον έρωτα, πλουτίζουν τη σχέση, αν μόνο προκαλούν σε χρήση, θα σε σύρουν σε οδυνηρές ταπεινώσεις».

Μάταιος λόγος. Ο οδοστρωτήρας της μόδας ισοπεδώνει αδήριτα κάθε νεύση ερωτική, έχει ρεαλιστικά συγκροτήσει έναν ανέραστο κόσμο που εκλιπαρεί ταπεινωτικά φευγαλέα ηδονή.


Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα (“Μούσες πάνω σε στέγη”, 1949) είναι έργο του Νίκου Εγγονόπουλου.

πηγή

Μεγάλο αγαθό να έχεις άνθρωπο....

π.Παύλος Παπαδόπουλος

Είναι μεγάλο αγαθό να έχεις έστω έναν άνθρωπο με τον οποίο θα μοιράζεσαι τις αγωνίες σου, τα όνειρά σου.
Να συμπορεύεστε στην καθημερινότητα του βίου, να συσταυρώνεσαι και να συναναστένεσαι μαζί του.
Μεγάλο αγαθό να έχεις άνθρωπο που σε καταλαβαίνει και τον καταλαβαίνεις, που σε ξεκουράζει και δεν σε κουράζει, που σε αναπαύει και δεν σε ταράζει, που ζητά εσένα και όχι κάτι από εσένα.
Μεγάλο αγαθό να έχεις άνθρωπο που σε παρασύρει στα ανώτερα, στα πνευματικά, στα θεία και όχι στα επίγεια, στα μάταια και κοσμικά.
Μεγάλο αγαθό να έχεις άνθρωπο που η ζωή του είναι παράδειγμα για σένα και για τον καθένα.
Μακάριοι αυτοί που είναι τέτοιοι άνθρωποι, άνθρωποι απαλοί, διακριτικοί, πρόσχαροι, ειρηνικοί.
Και ευλογημένοι όσοι τους έχουνε στην ζωή τους.
Μην ψάχνεις απλά έναν οποιονδήποτε άνθρωπο στην ζωή σου που σου προσφέρει πρόσκαιρη χαρά. Να ψάχνεις άνθρωπο που να σε βοηθά να προοδεύεις πνευματικά.

 

πηγή

«Χριστούλης;», την ρώτησε πάλι. Κι εκείνη του χάϊδεψε το στήθος. «Μέσα σου», του είπε.

Της Στέλλας Αναγνώστου- Δάλλα

  Ήταν σήμερα στην Εκκλησία μπροστά μου, μια μανούλα με το παιδάκι της. Ήταν ένα αγοράκι, μόλις δυόμισυ έως τριών ετών το πολύ. Το κρατούσε αγκαλιά και το χάϊδευε, ενώ εκείνο έπαιζε με τα μαλλιά της. 
 Κάθε τόσο την ρωτούσε με μια γλυκειά, σιγανή φωνούλα: «Χριστούλης;», κι εκείνη του έδειχνε το τέμπλο. 
 Η στιχομυθία επαναλήφθηκε πολλές φορές, χωρίς να δυσανασχετήσει ποτέ η μητέρα. Όσο εκείνο ήθελε να βρίσκεται στην αγκαλιά της, εκείνη το κρατούσε. Όποτε ήθελε να κατεβεί, εκείνη το άφηνε, αλλά ο μικρός δεν απομακρυνόταν πολύ, μετά από κάθε μικρή γεύση ελευθερίας. Κάθε φορά που επέστρεφε, επαναλαμβανόταν η ερώτηση, και το νεύμα της μαμάς προς το Ιερό, σαν να ήταν κάποιος κώδικας επικοινωνίας μεταξύ τους. Σαν να ήξερε ο μικρός, ότι αυτό ήταν το μόνο πράγμα για το οποίο άρμοζε να μιλήσει στην μητέρα του μέσα στην Εκκλησία. ΄Η μήπως ήταν και το μόνο που τον ενδιέφερε;

 Ένοιωσα πως είχα μπροστά μου την Αγία Άννα καθώς έφερνε την Παναγία στον Ναό. Γαλήνια, ασφαλής χαρούμενη. Έκανε αυτό που ήθελε, και που ταυτόχρονα ήξερε πως ήταν το καλύτερο για το παιδί της. Το έφερε στο μόνο μέρος όπου ήθελε να το φέρει. Και το παιδί, το κοριτσάκι τότε, η Παναγία μας, χαιρόταν κι εκείνο, χόρευε, λέει, γύρω από την Κιβωτό της Διαθήκης, όπως χορεύει το παιδί γύρω από τον πατέρα του, και καθόλου δεν ήθελε να φύγει. Με χαρά έμεινε στον Ναό, ακόμη κι όταν απομακρύνθηκαν οι γονείς του.

Η κυρία με το αγοράκι μπροστά μου, προχώρησαν και κοινώνησαν. Ο μικρούλης, ήσυχα, γλυκά, με οικειότητα. Ούτε που πρόσεξα πότε ακριβώς.

Τους είδα ξανά μπροστά μου, την ώρα που απομακρυνόμουν από τον Ναό, πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο. Ο μικρός ήταν πάλι στην αγκαλιά της μαμάς του. «Χριστούλης;», την ρώτησε πάλι. Κι εκείνη του χάϊδεψε το στήθος. «Μέσα σου», του είπε.

πηγή

Ρώτησαν μια μητέρα: Ποιο παιδί σου αγαπάς περισσότερο;

Ρώτησαν μια μητέρα:

Ποιο παιδί σου αγαπάς περισσότερο;

Κι απάντησε :

Το άρρωστο μέχρι να γίνει καλά,

το ξενιτεμένο μέχρι να γυρίσει πίσω,

το μικρότερο μέχρι να μεγαλώσει..

Και ΟΛΑ μέχρι να πεθάνω

πηγή

Γιατί τόσοι πολλοί ἐρευνητές δεν παίρνουν στα σοβαρά τις ἀρνητικές ἐμπειρίες γυναικῶν που ἔκαναν ἔκτρωση;

Γράφει η Samantha Kamman

 Μια μετα-ανάλυση1 που δημοσιεύθηκε το 2011 στο British Journal of Psychiatry (Βρετανικό Περιοδικό της Ψυχιατρικής) αναζωπύρωσε τη διαμάχη για την έκτρωση και τις επιπτώσεις της στην ψυχική υγεία. 

Η ερευνητική ψυχολόγος Δρ. Priscilla Coleman συνδύασε τα ευρήματα 22 μελετών και η ανασκόπησή της βρήκε ότι οι γυναίκες που έχουν κάνει έκτρωση είναι 81% πιο πιθανό να παρουσιάσουν προβλήματα ψυχικής υγείας από αυτές που δεν έχουν κάνει έκτρωση. Αυτή η αναλυτική ανασκόπηση πολλαπλών μελετών συμπεριλάμβανε δεδομένα που συλλέχθηκαν μεταξύ 1995 και 2009 για 877.181 γυναίκες από έξι διαφορετικές χώρες.
Η έκτρωση συσχετίζεται με υψηλότερα ποσοστά προβλημάτων ψυχικής υγείας

 Σε κάθε μία από τις 22 μελέτες που χρησιμοποιήθηκαν – ακόμη και αυτές που ισχυρίζονταν ότι αποδεικνύουν πως η έκτρωση δεν έχει καθόλου ψυχολογικές παρενέργειες – βρέθηκαν υψηλότερα ποσοστά προβλημάτων ψυχικής υγείας μεταξύ γυναικών μετά από έκτρωση. Τα ποσοστά του άγχους για τις γυναίκες που είχαν κάνει διακοπή στις εγκυμοσύνες τους βρέθηκαν να είναι 34% υψηλότερα από αυτά των γυναικών που κυοφορούσαν μέχρι τέλους. Η κατάθλιψη μεταξύ γυναικών μετά από έκτρωση ήταν 37% υψηλότερη, και η αυξημένη κατανάλωση αλκοόλ κατά 110% υψηλότερη. Η χρήση μαριχουάνας ήταν 230% υψηλότερη σε γυναίκες που είχαν κάνει έκτρωση, και οι αυτοκτονικές τάσεις συμπεριφοράς βρέθηκαν κατά 155% υψηλότερες.

 Παρ’ όλο που οι γυναίκες που είχαν κάνει έκτρωση βρέθηκαν να είναι 55% πιο επιρρεπείς σε προβλήματα ψυχικής υγείας από αυτές που δεν έκαναν έκτρωση, η έρευνα της Coleman ήρθε αντιμέτωπη με μια εναντίωση. Ωστόσο, η εναντίωση σε έρευνες παρόμοιες με της Coleman δεν έχει επιχειρήσει, όπως αναμενόταν, να αντικρούσει αυτά τα ευρήματα, αλλά αντιθέτως έχει καταφύγει σε στρατηγικές αποφυγής και εκτροπής (της ανάλυσης και συζήτησης προς άλλες κατευθύνσεις).

Η έρευνα για την έκτρωση είναι κατά κανόνα μεροληπτική.

Αυτό συμβαίνει διότι μεγάλο μέρος της έρευνας γύρω από την έκτρωση συνήθως μαστίζεται από την προκατάληψη. Το 1967, η American Psychological Association – APA (Αμερικανική Ένωση Ψυχολογίας) πήρε τη θέση ότι η έκτρωση αποτελεί «ατομικό δικαίωμα». Δεν υπήρχε καμία απόδειξη ότι μια τέτοια επέμβαση βελτιώνει την ψυχική υγεία μιας γυναίκας, και απλά θεωρήθηκε ως δεδομένο πως ο τερματισμός μιας απρόσμενης εγκυμοσύνης θα μείωνε το στρες.
 Αφότου η έκτρωση νομιμοποιήθηκε, υπήρξαν λίγες μόνο δημοσιεύσεις μελετών που αξιολογούσαν την ψυχολογική κατάσταση μιας γυναίκας μετά από μια έκτρωση. Εντούτοις, οι περισσότερες από αυτές τις μελέτες ρωτούσαν τις γυναίκες πώς ένιωθαν λίγες ώρες μετά την ολοκλήρωση της έκτρωσης, και αυτές που συνέχιζαν να παρακολουθούν τις γυναίκες περίμεναν το πολύ μέχρι δύο εβδομάδες προτού ξαναζητήσουν να μάθουν για την κατάστασή τους. Οι περισσότερες γυναίκες αρνούνταν να απαντήσουν σε ερωτήσεις σχετικά με τις εκτρώσεις τους.

 Καθώς οι γυναίκες που ανέφεραν αρνητικά συναισθήματα στις επακόλουθες ερωτήσεις κατηγοριοποιήθηκαν ως μια μειοψηφία, τα συμπεράσματα τόνιζαν τις εμπειρίες των γυναικών που φερόντουσαν να αισθάνονται καλά μετά από μια έκτρωση. Αυτό χρησιμοποιήθηκε για να υποστηρίξει την άποψη ότι τα οφέλη ψυχικής υγείας και η πρόσβαση στις εκτρώσεις είχαν μια συσχέτιση.
Οι ερευνητές έχουν εδώ και καιρό επιλέξει να δυσπιστούν για τις αρνητικές εμπειρίες έκτρωσης γυναικών

  Αμφισβητήσεις για την παραπάνω ρητορική ανέκυψαν όταν οι γυναίκες που αγνοήθηκαν ως μια μειοψηφία, προσπάθησαν να έρθουν σε επαφή η μια με την άλλη για να μοιραστούν τις ιστορίες του πόνου τους. Η Nancyjo Mann βοήθησε στο να τραβήξει τη δημόσια προσοχή στις εμπειρίες γυναικών μετά την έκτρωση το 1982, όταν ίδρυσε τις Γυναίκες Θύματα Εκμετάλλευσης από την Έκτρωση (Women Exploited by Abortion – WEBA), εξασφαλίζοντας ότι σχεδόν κάθε Πολιτεία διέθετε ομότιμα ψυχοθεραπευτικά προγράμματα. Αυτό, σε συνδυασμό με τον ορισμό που έδωσε ο ψυχοθεραπευτής Δρ. Vincent Rue στο «μετεκτρωτικό σύνδρομο» (μετεκτρωτικό τραύμα) ως ένα είδος διαταραχής μετατραυματικού στρες (PostTraumatic Stress Disorder – PTSD), υποχρέωνε ξαφνικά τους υποστηρικτές της έκτρωσης να υπερασπιστούν τη θέση τους.

 Οι μαρτυρίες γυναικών όπως της Mann δεν λήφθηκαν σοβαρά υπόψη, και η έρευνα που απεκάλυπτε αρνητικές ψυχολογικές αντιδράσεις στην έκτρωση απορρίφθηκε προς όφελος αυτής που παρουσίαζε ότι δεν υπάρχουν δυσάρεστες συνέπειες. Αυτές οι μελέτες, προϊόντα υπερμάχων της έκτρωσης, εξέταζαν την ψυχική κατάσταση των γυναικών μόνο εντός των λίγων πρώτων μηνών από τις εκτρώσεις τους.
Η αντιπαράθεση γύρω από τη σχέση έκτρωσης και ψυχικής υγείας των γυναικών έφτασε σ’ ένα σημείο όπου οι πολιτικοί δεν μπορούσαν πλέον να προσποιούνται ότι αγνοούν το θέμα. Στο έτος 1987, ο Πρόεδρος Ρόναλντ Ρέιγκαν ανέθεσε στον

 Επικεφαλής Αξιωματούχο Υγείας2 Αρχιχειρούργο C. Everett Koop να συντάξει μια αναφορά πάνω στα αποτελέσματα της έκτρωσης. Μέσα στην επιστολή του προς τον Πρόεδρο, ο Koop ανέφερε ότι υπήρχαν ανεπαρκή δεδομένα, και έτσι δεν μπορούσε να προσφέρει ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα. Αντί να επιλύσει το θέμα, αυτό όξυνε περαιτέρω τον διχασμό μεταξύ των ερευνητών που βρισκόντουσαν ήδη σε ασυμφωνία σχετικά με τις συνέπειες της έκτρωσης στην ψυχική υγεία.

 O Δρ. Rue θα έπρεπε να περιμένει μέχρι το 1992 για να δει την ανάλυσή του για το μετεκτρωτικό τραύμα να δημοσιεύεται τελικά στο Journal of Social Issues (Περιοδικό των Κοινωνικών Προβλημάτων), και έγινε δεκτή μόνο για να μπορέσουν οι εκδότες του περιοδικού να «φέρουν μια ισορροπία σε αυτό το ιδιαίτερο πρόβλημα». Το άρθρο του Rue ήταν η μοναδική δημοσιευμένη εργασία που δεν υπερασπιζόταν την έκτρωση.

 Ερευνητές όπως η Δρ. Nada Stotland, που δήλωναν ότι το μετεκτρωτικό τραύμα απλά «δεν υφίσταται», απέφευγαν να έχουν στις δημοσιεύσεις τους παραπομπές στον Rue με την πρόθεση να διαψεύσουν το τραύμα που σχετίζεται με την έκτρωση. Μια μελέτη περίπτωσης (case study) της Stotland αργότερα αποκάλυψε όμως την έκπληξή της όταν μια πρώην ασθενής της βίωσε ετεροχρονισμένα μια δυσάρεστη ψυχολογική αντίδραση σε μια παρελθούσα έκτρωση, κατόπιν μιας αποβολής που υπέστη.

Η ερευνητική ανασκόπηση της Coleman είχε την πρόθεση να σταθμίσει αυτά τα αποτελέσματα χωρίς καμία από τις προκαταλήψεις που συχνά μάστιζαν παρόμοιες προηγούμενες μελέτες. Παρά τη δημόσια τοποθέτηση υπέρ της έκτρωσης, η APA (Αμερικανική Ένωση Ψυχολογίας) εξέδωσε μια αναφορά μέσα στο 2008 η οποία παρέλειπε να ακολουθήσει τα σχετικά επιστημονικά πρωτόκολλα. Η Coleman επιχείρησε να επανορθώσει για αυτό εφαρμόζοντας στις μελέτες για την έκτρωση τα ίδια στάνταρ αξιολόγησης που χρησιμοποιούνται σε φαρμακευτικές δοκιμές, αλλά οι υπέρμαχοι της έκτρωσης διατύπωσαν αβάσιμους ισχυρισμούς για τις μεθόδους πίσω από τη μελέτη της.

 Μια από τις κατηγορίες που εκτοξεύθηκαν εις βάρος της Coleman ήταν ότι η μελέτη της απέτυχε να ελέγχει για προϋπάρχοντα προβλήματα ψυχικής υγείας. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν γεγονός. Η μελέτη της Coleman περιλάμβανε πλήθος ελέγχων που απέκλειαν γυναίκες με ιστορικό ψυχιατρικής θεραπευτικής αγωγής νοσηλείας και διαταραχών ύπνου πριν από τις εγκυμοσύνες τους. Η μελέτη επίσης είχε ελέγχους για τα επίπεδα αυτοεκτίμησης, καθώς και για άλλα θέματα, προ της εγκυμοσύνης.
Η μελέτη της Coleman ήταν η πρώτη που εφάρμοσε τέτοιους περιορισμούς για γυναίκες με ψυχιατρικό ιστορικό, και η πρώτη που συνέκρινε γυναίκες που έφεραν επιτυχώς τις εγκυμοσύνες τους μέχρι το τέλος της περιόδου κύησης, με γυναίκες που υπέστησαν εκτρώσεις. Από την πλειοψηφία των προηγούμενων μελετών απουσίαζε μια τέτοια ομάδα σύγκρισης.

 Κάποιοι έχουν υποστηρίξει ότι ερευνητές όπως η Coleman, οι οποίοι έχουν αναγνωρίσει κινδύνους που σχετίζονται άμεσα με την έκτρωση, δεν έχουν προσφέρει ξεκάθαρη απόδειξη ότι η έκτρωση οδηγεί σε υψηλότερη πιθανότητα προβλημάτωνψυχικής υγείας. Από την άλλη, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι η έκτρωση έχει προσφέρει ψυχικά οφέλη για τις γυναίκες, ιδιαίτερα δε για εκείνες που δημοσίως μίλησαν για το τραύμα τους. Γιατί όσοι επανειλημμένα μας λένε να «εμπιστευτούμε τις γυναίκες» είναι απρόθυμοι να δεχτούν τις αρνητικές ιστορίες εκτρώσεων;

 Η μετα-ανάλυση της Coleman πρέπει να μας δώσει το κίνητρο να αναζητήσουμε τρόπους για να βοηθήσουμε τις γυναίκες μετά την έκτρωση να απαλύνουν τα τραύματά τους, αντί να απορρίπτουμε απευθείας ή να μη λαμβάνουμε στα σοβαρά υπόψη τις ιστορίες τους. (σημ. μετ.: και ακόμη περισσότερο να τις ενημερώνουμε σωστά προτού αποφασίσουν την έκτρωση για τα σοβαρότατα προβλήματα ψυχικής υγείας που τις περιμένουν μετά τη διάπραξη αυτού του διπλού εγκλήματος, κατά του εμβρύου και κατά του ίδιου τους του εαυτού.)

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ Ενωμένη Ρωμιοσύνη

Τα κακά λόγια άκουσες και τα καλά δεν άκουσες;

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης

Μια μέρα καθόταν ο Γέροντας έξω από το σπίτι μου. Ήρθε μια γυναίκα και συζήτησε αρκετή ώρα μαζί του. Ο Γέροντας επαίνεσε κάποια γνωστή της. Τότε η γυναίκα του λέει:
-Γιατί, πάτερ, την επαινείς τόσο;
-Αυτή, μάνα μου, και τι δεν έκανε. Πεθαμένους ξημέρωσε (δηλαδή ξενυχτούσε στα σπίτια που είχαν νεκρό), ορφανά βοήθησε, γεφύρια έχτισε, ελεημοσύνες έκανε.
-Πάτερ, γι’ αυτήν δεν άκουσα καλά λόγια.
-Τα κακά λόγια άκουσες και τα καλά δεν άκουσες; Αυτής τα στραβά άκουσες, τα δικά σου δεν τα ξέρεις;
-Πάτερ, τι έκανα η κακομοίρα;
– Όταν ζυγίζεις τη μισή οκά για μια κι έκλεβες στη ζυγαριά, δεν το σκεφτόσουν; Δούλεψες για τον διάβολο. Εκείνα λογάριασες και τα δικά σου δε λογάριασες;
Η γυναίκα σιώπησε και κατέβασε το κεφάλι της.

Όσο το καραβάκι της ψυχής μας πλέει στην θάλασσα της ζωής θα συναντά αλλαγές του καιρού

Όσο το καραβάκι της ψυχής μας πλέει στην θάλασσα της ζωής θα συναντά αλλαγές του καιρού, γιατί πότε βρέχει, πότε φυσά, πότε σηκώνεται μιά καταιγίδα που παρά λίγο να κομματιαστεί στα βράχια. Αλλιώς δεν μπορεί να είναι εδώ στην κοιλάδα του κλαυθμώνος και μόνο στην Άλλη Ζωή θα σταματήσουν οι αλλαγές.

Όσιος Ιωάννης Αλεξέγιεφ, Πνευματικός Ι.Μονής Βάλαμο.

Σου μίλησε απότομα, σε κοίταξε περίεργα, σου συμπεριφέρθηκε απαξιωτικά. Ε καί;

Σου μίλησε απότομα, σε κοίταξε περίεργα, σου συμπεριφέρθηκε απαξιωτικά. Ε καί;

 Γιατί τόσο πολύ σου στοιχίζει αυτή η ανάρμοστη συμπεριφορά του άλλου;
Να στεναχωριέσαι εάν εσύ είσαι τέτοιος άνθρωπος· εάν αδικείς, εάν συκοφαντείς, εάν ζεις μέσα στην παραξενιά και την ιδιοτροπία.
Γιατί θυμώνεις και βλέπεις τον άλλον ως εχθρό σου όταν έχει μια τέτοια συμπεριφορά; Η αλήθεια είναι ότι δεν στεναχωριέσαι που ο άλλος "ξέφυγε", στεναχωριέσαι και θυμώνεις που ο άλλος "ξέφυγε" πάνω σου!

Ο άλλος λοιπόν μπορεί να σε βλέπει κακοπροαίρετα ή να σε αντιμετωπίζει απαξιωτικά, όμως εσύ γιατί αντιδράς με τον ίδιο τρόπο; Γιατί απαντάς στην κακία του με κακία;
Δεν ωφελείσαι σε τίποτα, αντιθέτως και εσύ γίνεσαι όμοιος με αυτόν. Υιοθετείς την συμπεριφορά εκείνη, την οποία γνωρίζεις ότι δεν σου αρμόζει.

Είναι δυστυχώς ο εγωισμός που υπάρχει και μέσα σου και δεν σε αφήνει να δεις τις παγίδες του διαβόλου.
Άσε στην άκρη το σκεπτικό του κόσμου περί σωστού και λάθους, περί δικαίου και αδίκου. Βάλε στο κέντρο της ζωής σου το σκεπτικό του Θεού.
Δεν είναι ευχάριστο να δέχεσαι μια εχθρική επίθεση, όποια μορφή κι αν έχει αυτή, όμως μην εστιάζεις στην επίθεση αλλά δες την παγίδα που στήνεται και για σένα ώστε να μοιάσεις τον επιτιθέμενο στην συμπεριφορά του.

Πολλές φορές βέβαια, νομίζουμε ότι μας επιτίθενται οι άλλοι λόγω της καχυποψίας μας η οποία μας κάνει να παραμονεύουμε ώστε να παρεξηγηθούμε.
Ας έχουμε την "καλή υποψία" ώστε να βρισκόμαστε πάντοτε σε πνευματική εγρήγορση για να μην ενδίδουμε τόσο εύκολα σε αυτά που μας ψιθυρίζει ο εγωισμός μας.
Ας αντιμετωπίζουμε τα πράγματα απλά και ταπεινά, χωρίς αναλύσεις και δικές μας ερμηνείες.

Εσύ προσπάθησε να έχεις ανοικτή καρδιά προς όλους, καλή προαίρεση και διάθεση για ειρήνη, από εκεί και πέρα το πώς θα αντιδράσει ο άλλος είναι δική του απόφαση και επιλογή. Εσύ επέλεξε τον τρόπο του Θεού που απαντά στο μίσος με αγάπη, στον εγωισμό με ταπείνωση, στην κακία με συγχώρεση, στην ιδιοτροπία με απλότητα, στην βλοσυρότητα με χαμόγελο, στην οργή με πραότητα, στον πόλεμο με ειρήνη, στην πονηρία με αγαθότητα.

Όλα αυτά, θα μου πεις είναι δύσκολα ή και ακατόρθωτα να τα πετύχεις. Άλλη μια αλήθεια όμως είναι ότι όλα αυτά είναι δύσκολα στο βαθμό που εμείς επιμένουμε στο να ψάχνουμε μια επίγεια δικαίωση, μια κοσμική καταξίωση, μία φίλαυτη αυτοεπιβεβαίωση.

 Εάν πάψουμε να βλέπουμε την ζωή μας τόσο ρηχά, εάν πάψουμε να πασχίζουμε να ζούμε για το καλό μας όνομα, για την αξιοπρέπειά μας (που είναι βαπτισμένος εγωισμός), για το "δίκιο" μας, τότε θα αρχίσουμε να ζούμε την χαρά της ζωής και πλέον χωρίς προσπάθεια αλλά κατά έναν φυσικό τρόπο θα ζούμε Χριστομίμητα. Όχι ότι δεν θα έχουμε προβλήματα ή ότι οι άλλοι δεν θα μας επιτίθενται, αλλά πλέον εμείς θα αντιμετωπίζουμε τα θέματα αυτά διαφορετικά. Δηλαδή, αντί να προσπαθούμε να νικήσουμε τους άλλους θα προσπαθούμε να τα βρούμε με τους άλλους. Εάν δεν θέλουν εκείνοι είναι δικό τους θέμα, εμείς τουλάχιστον προσπαθήσαμε και θα έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας.

Η ζωή είναι πολύ μικρή μα και πολύ σημαντική για να την χαραμίζουμε σε μικρότητες και σε αντιμαχίες με τους άλλους.

Μακάρι την ζωή μας να την ξοδέψουμε μέσα στην χαρά και την ευτυχία, μέσα στην ειρήνη και την αγάπη που όλοι μας αξίζουμε.

Να σημειώσω όμως και αυτό...
Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι το εγώ μας, όχι οι άλλοι.
Μην υποκρίνεσαι κάτι που δεν είσαι για να αρέσεις στους άλλους, ούτε να κάνεις εκπτώσεις στα "πιστεύω" σου μόνο και μόνο για νιώθεις "ένα με την παρέα". Δεν είναι λύση αυτή... Διότι αργά ή γρήγορα θα δημιουργηθούν μέσα σου συγκρούσεις που θα σε πνίγουν, επειδή ακριβώς δεν θα αφήνεις τον πραγματικό σου εαυτό να εκφραστεί και να ζήσει. Μην ευνουχίζεις την προσωπικότητά σου στο βωμό της ανθρωπαρέσκειας.
Δεν θέλουμε την σύγκρουση, κάποιες φορές όμως έρχεται από μόνη της λόγο της διαφορετικότητάς μας με τον άλλον άνθρωπο.

Η ομορφιά και το νόημα της ζωής ξεκινά κάπου εκεί: στην αποδοχή μας ότι δεν θα αρέσουμε σε όλους, ότι δεν ταιριάζουμε με όλους, άρα δεν θα τα βρούμε με όλους. Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει από το να τους αγαπούμε όλους.
π.Παύλος Παπαδόπουλος

Γιατί τα παιδιά δεν πολυπάνε στην Εκκλησία;

Είπε Γέρων :Τα παιδιά δεν πολυπάνε στην Εκκλησία γιατί συχνά ο τρόπος που οι γονείς διδάσκουν τον Χριστό έχει να κάνει με τον καθωσπρεπισμό και το φαίνεσθαι:

"Θα έρθεις στην εκκλησία σήμερα μαζί μου σαν καλό παιδάκι" θα πει η μανούλα στον δεκάχρονο γιο της και θα του φτιάξει τη χωριστρούλα στο μαλλί. Συνήθως, όταν οι γονείς έχουν τέτοια εμμονή με τους τύπους και τα "μάτια του κόσμου", κάπου παρερμηνεύουν το κήρυγμα του Χριστού... και άμεσο αποτέλεσμα είναι να στερούν την αλήθεια τόσο από τον εαυτό τους, όσο κι από τα παιδιά τους.

Μετά, τα παιδιά θα έρθουν στην εφηβεία και θ' απορρίψουν οτιδήποτε με το "έτσι θέλω" τους επέβαλλαν οι γονείς κι είναι απόλυτα λογικό.

Αν η πράξη μας δεν είναι του Χριστού, αν τα παιδιά δηλ. δε βλέπουν μες το σπίτι Χριστό, τότε στην εκκλησιά γιατί να πάνε;

Τα παιδιά μας καταλαβαίνουν από χιλιόμετρα την υποκρισία και στρίβουν μακριά. Τα παιδιά έχουν διάκριση. Εμείς έχουμε διάκριση;

Να ευχόμαστε να δίνει ο Θεός μανάδες σαν την Αγία Μόνικα, την μητέρα του Αγ. Αυγουστίνου, που κοιμήθηκε το 382. Το ζωντανό παράδειγμα, η προσευχή, η ανοχή και η αγάπη είναι τα μεγαλύτερα σχολειά για τα παιδιά μας.

Ας κάνουμε στη μπάντα τους εγωισμούς κι ας διδάξουμε τον Χριστό στα παιδιά "καθώς εστί" -όπως ακριβώς Αυτός είναι- και όχι όπως Τον επιβάλλουμε ή θα Τον θέλαμε εμείς.

πηγή