Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Ζουλιέν Γκριβέλ - ο οδοντίατρος των λεπρών

Aν η ανιδιοτελής προσφορά στο κοινωνικό σύνολο αποτελεί «πλούτο» ο ελβετός οδοντίατρος Ζουλιέν Γκριβέλ είναι πάμπλουτος. Από τα πρώτα κιόλας βήματά του ως οδοντίατρος στη Γενεύη αποφασίζει να θέσει εαυτόν στην υπηρεσία των Ελλήνων λεπρών. Ταξιδεύει επί 27 χρόνια δύο φορές το χρόνο για να χαρίσει ένα χαμόγελο στους χανσενικούς που νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων στην Αθήνα. Εις πείσμα της προκατάληψης που απομονώνει τους λεπρούς ως επικίνδυνους ο Ζουλιέν Γκριβέλ τούς πλησιάζει για να αποκαταστήσει τη ζημιά στα δόντια τους, καθώς τα ακρωτιασμένα χέρια τους δεν μπορούν να τα πλύνουν. Στα αλλοιωμένα τους χαρακτηριστικά ανακαλύπτει την αληθινή ομορφιά, την εσωτερική...

Για την ανιδιοτελή προσφορά του βραβεύεται από την Ακαδημία Αθηνών... Μιλήσαμε μαζί του, μοιραστείτε αυτή τη χαρά και την τιμή. 
-Πώς ήλθατε σε επαφή με τους χανσενικούς στην Ελλάδα;
Έχω μια πολύ ωραία, συγκινητική, παράξενη και σπαραχτική ιστορία.
Το 1972 τελείωσα τις σπουδές οδοντιατρικής στη σχολή στη Γενεύη, μετά από 3 χρόνια ως βοηθός ενός οδοντιάτρου, άνοιξα το δικό μου ιατρείο. Από τότε η ζωή θα είχε κυλήσει ομαλά, χωρίς εκπλήξεις, με μονοτονία, αλλά ευτυχώς που υπήρξε ένας φίλος μου κοινωνιολόγος που μιλούσε πολύ καλά τα ελληνικά ο οποίος είχε συμμετάσχει στην ταινία «Η τάξη για τη Λέπρα» και με ρώτησε αν μπορώ να έλθω στην Ελλάδα να φτιάξω τα δόντια ενός χανσενικού φίλου του. Ένιωσα έκπληξη, πρώτα από όλα, επειδή νόμιζα ότι ήταν πολύ πιο κοντά μας. Κατά το τέλος του 18ου αιώνα η εξάπλωση της λέπρας αυξήθηκε στην Ευρώπη. Το πρώτο διάταγμα για τη λέπρα ήταν το 1836 που πρότεινε την απομόνωση των λεπρών.
Δε φοβηθήκατε ότι θα μπορούσατε να κολλήσετε από τους λεπρούς;
Περίεργο, αλλά δε φοβήθηκα καθόλου. Όταν μου το ζήτησε ο φίλος μου, ένιωσα ότι ταιριάζει πολύ με τον εσωτερικό μου κόσμο...
-Πότε ήλθατε στην Ελλάδα για πρώτη φορά;
Ήλθα τότε για πρώτη φορά, μετά μου άρεσε να φτιάχνω τα δόντια του πρώτου μου ασθενή, έτσι ζήτησα την άδεια του υπ. Υγείας Σπύρου Δοξιάδη για να έρχομαι. Στην αρχή ερχόμουν 3 φορές το χρόνο για δύο εβδομάδες την κάθε φορά. Μετά ένας φίλος μου Ελβετός με ρώτησε αν μπορούσε να έρχεται μαζί μου κι έτσι ερχόμουν εγώ δύο φορές κι εκείνος μία.
-Πού συναντούσατε τους άρρωστους για να τους προσφέρετε τις υπηρεσίες σας;
Από το 1957 όλοι οι λεπροί της Ελλάδας, πήγαιναν στον Αντιλεπρικό Σταθμό στο χώρο του νοσοκομείου Λοιμωδών Νόσων στην Αγ. Βαρβάρα.
-Όταν έκλεισε η Σπιναλόγκα;
Ναι, το 1957. Ο προορισμός του Νοσοκομείου ήταν για περίθαλψη, επιμόρφωση και για να έχουν ένα εξιτήριο να βγουν στην κοινωνία.
-Ποια ήταν η πιο συγκλονιστική εμπειρία που ζήσατε μαζί τους; Σας μιλούσαν, σας έλεγαν τα προβλήματά τους; Πώς επικοινωνούσατε μαζί τους, ενώ δεν ξέρατε τη γλώσσα;
Αυτό ήταν το μαρτύριο στην αρχή για μένα, επειδή δεν ήξερα καλά τα ελληνικά αλλά τα έμαθα σιγά-σιγά αρκετά για να συνεννοηθούμε. Μου είπανε πολλές μαρτυρίες.
-Τι είναι εκείνο που κάνει αυτή την επαφή συγκλονιστική; Σας έβλεπαν σαν φίλο; Έναν άνθρωπο που μπορούσαν να εμπιστευθούν, ενώ η κοινωνία τούς γύριζε την πλάτη;
Ναι, έγινα φίλος τους, με έλεγαν «ο γιατρός μας έρχεται», ήταν μια πολύ συγκινητική συνάντηση.
-Τι εικόνες, τι συμπεριφορές έχετε κρατήσει από αυτούς τους ανθρώπους;
Το κουράγιο, την αξιοπρέπειά τους, πώς έχουν υποφέρει τόσες δοκιμασίες από παιδιά… Η πίστη τους μου έχει κάνει εντύπωση.
-Μέχρι πότε συνεχίσατε να επισκέπτεστε τους χανσενικούς για να φροντίζετε τα δόντια τους;
Μέχρι το 1998. Από τότε δεν είχε και πολλή δουλειά. Νομίζαμε ότι η νόσος είχε εξαφανιστεί. Ήταν γέροι, δεν είχε νέα κρούσματα. Το πρόβλημα ήταν ότι ήταν ακρωτηριασμένοι, πως δεν είχαν χέρια να πλυθούν. Τα δόντια τους ήταν χαλασμένα. Και τους έφτιαξα τα χαρακτηριστικά τους, το κοινωνικό διαβατήριο, ένα χαμόγελο.
-Αυτοί οι άνθρωποι είχαν τη δύναμη να χαμογελούν;
Αυτό ήταν το περίεργο, φανταστικό, ότι μπορούσαν να χαμογελούν ακόμα. Μια φορά ένας φίλος μου, που ήταν χανσενικός και ζει ακόμα, μου είπε: «Ξέρεις με αυτές τις δοκιμασίες βγαίνει όμορφα σμιλεμένη η ψυχή του ανθρώπου». Πώς μπορεί να το πει αυτό μετά από τόσες δοκιμασίες;…
-Είδατε, δηλαδή, όμορφους ανθρώπους με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά;
Είδα τη ψυχική ομορφιά. Μαζί τους έμαθα την ουσία της ζωής.
-Υπήρξε κάποια περίπτωση, κάποιος χανσενικός, που να σας συγκίνησε περισσότερο από τους άλλους;
Ναι, αυτοί που έμειναν θετικοί. Δηλαδή που… Είναι δύσκολο να σας εξηγήσω· όσοι είχαν τη νόσο γι’ αυτούς δεν ήταν στιγματισμένοι, ήταν θεραπευμένοι. Η προκατάληψη είχε φύγει, αλλά στην αρχή, 50 ολόκληρα χρόνια, ήταν γραμμένο ότι έπρεπε να στείλουμε τους λεπρούς στα λεπροκομεία. Και μετά όταν ήλθε το φάρμακο… Α, αυτό είναι πολύ σημαντικό. Το 1941 ένας γιατρός στην Αμερική βρήκε την προμίνη, μια ουσία στην οικογένεια των σουλφόνων. Οι πρώτες κλινικές δοκιμές ήταν πολύ ενθαρρυντικές. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί επιτέλους αντιμετωπίστηκε ο σωματικός εκφυλισμός που προκαλεί η νόσος μετά από 55 αιώνες συμφοράς. Πολύ σημαντική ανακάλυψη. Μετά από 50 χρόνια με απόρριψη και προκατάληψη πώς να γυρίσουν εύκολα στα χωριά; Τότε ήταν αθεράπευτη νόσος και όταν πήγαινε κάποιος στο λεπροκομείο ήταν σαν νεκρός. Κι όταν κάποιος αρρώσταινε τον διέγραφαν από τα μητρώα του χωριού του.
-Σαν να μην υπήρχε;…
Δεν υπήρχε πια. Φοβερό… Επειδή δεν είχε καμιά ελπίδα επιστροφής.
-Έχετε γνωρίσει και παιδιά χανσενικά;
Έχω γνωρίσει παιδιά των χανσενικών που είναι πολύ καλά. Δεν είχαν πρόβλημα και γι’ αυτό το θέμα π.χ. στη Σπιναλόγκα επιτρεπόταν ο γάμος εκεί. Τα παιδιά έπρεπε να πάνε στον παιδικό σταθμό στο Λοιμωδών Νόσων. Αλλά για φανταστείτε πως μια μητέρα έπρεπε να δώσει το παιδί της για να πάει στον παιδικό σταθμό.
-Δε θα το ξαναέβλεπε ποτέ;
Όχι, είχανε νέα από τα παιδιά και από το 1950 μπορούσαν να πάνε τα παιδιά να τους δουν. Φανταστείτε τον τρομερό αγώνα μεταξύ της λογικής και της αγάπης. Μια μητέρα έπρεπε να δώσει το παιδί, να φύγει από τα ακρωτηριασμένα της χέρια και της πληγές της. Ο νόμος και η λογική το ήθελαν αλλά η αγάπη δεν το ήθελε, οδυνηρός αγώνας.
-Μιλήστε μας για αυτά τα παιδιά.
Τα έχω δει αλλά τότε πια υπήρχε θεραπεία, δεν είχε πια ακρωτηριασμούς.
-Τι σήμαινε για σας η βράβευσή σας από την Ακαδημία Αθηνών, ήταν αναμενόμενη;
Ήταν ένα δώρο. Δεν το περίμενα, τι να περιμένω;… Ήταν μια ωραία αναγνώριση.
Οφείλω να υπογραμμίσω ότι όλα αυτά τα χρόνια η προσφορά σας στους χανσενικούς γινόταν αφιλοκερδώς. Ήταν μια προσφορά στον Άνθρωπο. 
-Στη χώρα σας έχετε βραβευθεί για το έργο σας;
Ναι, για τη διδακτορική διατριβή μου που ήταν για τη «Νόσο του Χάνσεν στην Ελλάδα και την Κρήτη του 20ού αιώνα».
-Έχετε πάει στη Σπιναλόγκα;
Ναι, πολλές φορές.
-Τι μπορείτε να μας μεταφέρετε για τον τόπο αυτό; Μέσα από το βιβλίο «Το Νησί» έχουμε διαμορφώσει μια εικόνα. Ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;
Όχι, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ήταν πάρα πολύ πιο δύσκολα, δεν είχε φάρμακα. Είχε ένα γιατρό που πολύ σπάνια πήγαινε εκεί. Δε ζούσε μαζί τους, έμενε απέναντι στην Πλάκα. Ήταν δράμα.
-Κάθε φορά που πηγαίνετε στη Σπιναλόγκα, τι νιώθετε;
Μεγάλη συγκίνηση ακόμη και σήμερα. Πέρυσι πήγα με φίλους και τους έδειξα τη Σπιναλόγκα και τους είπα την ιστορία. Ήταν πολύ συγκινητικό.
-Έχετε επισκεφθεί το δικό μας Λωβοκομείο, ξέρετε την ιστορία του;
Ξέρω πιο λίγα από ό,τι γνωρίζω για την Σπιναλόγκα. Είχα επισκεφθεί το Λωβοκομείο πριν από 10 χρόνια, αλλά πήγα και χθες.
-Να σημειώσουμε ότι γνωρίζετε τον Ανδρέα Μιχαηλίδη που έχει αναλάβει σε ένα μεγάλο βαθμό μαζί με μία Επιτροπή την προσπάθεια ανάδειξης του χώρου. Αλήθεια, τι είδατε εκεί κατά την επίσκεψή σας;
Είδα ένα μέρος με όλα ανοικτά, σπασμένα, χαλασμένα, με σκουπίδια και βρομιές. Κατά τη γνώμη μου είναι κρίμα. Είναι οι μνήμες των ανθρώπων που έζησαν ολόκληρη ζωή στη σκιά και κλεισμένοι εκεί.
-Τι θα περιμένατε να γίνει εκεί; Πώς φαντάζεστε το χώρο;
Τι να αποφασίσω εγώ, τίποτα. Αλλά κατά τη γνώμη μου πρέπει να αποκατασταθεί για τη μνήμη τους. Το μέρος αυτό αξίζει σεβασμό και αξιοπρέπεια.
-Αν συγκρίνουμε τα δύο μέρη τι μπορούμε να πούμε; Ήταν το Λωβοκομείο η Σπιναλόγκα της Χίου;
Νομίζω ότι ήταν το ίδιο. Ήταν κλεισμένοι, η απομόνωση ήταν σκληρή, υπήρχε απόρριψη και θα ήθελα να σας πω μια μαρτυρία που άκουσα από ένα χανσενικό: «Μπορεί να φανταστεί κανείς τι σήμαινε να είσαι λεπρός τότε, χωρίς φάρμακα, χωρίς ελπίδα θεραπείας, περιμένοντας το τελικό στάδιο της αρρώστιας, αυτό της ολοκληρωτικής σου καταστροφής. Η απέχθεια για τον ίδιο σου τον εαυτό. Καταραμένη ασθένεια. Ο φόβος…». Δεν αξίζουν σεβασμό αυτοί;
Εμείς αυτή την άποψη την υποστηρίζουμε χρόνια και προσπαθούμε μέσα από τη δουλειά μας να αναδείξουμε ότι αυτός ο τόπος χρειάζεται να διασωθεί καθώς και η μνήμη των ανθρώπων που έζησαν εκεί. Γίνονται κάποιες προσπάθειες, ας ελπίσουμε ότι γρήγορα θα τελεσφορήσουν…
Το ελπίζω κι εγώ…
-Αν ξαναρχίζατε τη ζωή σας πάλι τον ίδιο δρόμο θα επιλέγατε, πάλι κοντά στους χανσενικούς - ακόμη κι αν είχατε πληρώσει ένα βαρύ τίμημα ή αν θα είχε επηρεαστεί η ζωή σας απ’ αυτούς;
Σίγουρα! Δεν ξέρω με τους χανσενικούς, γιατί ελπίζω ότι δε θα έχει πια αυτή τη νόσο. Τέτοια αποστολή, αυτό αξίζει στη ζωή. Είναι… Αισθάνομαι πλούτο με όσα κέρδισα στο δρόμο, όπως λέει ο Καβάφης στο πολύ σημαντικό του ποίημα για την «Ιθάκη».
Κι εμείς νιώθουμε ότι ήταν μεγάλη τιμή και χαρά μας που σας φιλοξενήσαμε. Σας ευχαριστώ πολύ.
Πηγή : www.alithia.gr
Αντέγραψα από...

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Η ΟΣΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ - ΑΥΤΟΚΡΑΤΕΙΡΑ ΕΛΕΝΗ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΙΝΑ


Η Αγία Υπομονή, κατά κόσμον Ελένη Δραγάση και αργότερα, ως σύζυγος του Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου, «Ελένη η εν Χριστώ τω Θεώ Αυγούστα και Αυτοκρατόρισσα των Ρωμαίων η Παλαιολογίνα», ήταν θυγατέρα του Κωνσταντίνου Δραγάση, ενός από τους πολλούς Ηγεμόνες – κληρονόμους του μεγάλου Σέρβου Τσάρου Στεφάνου Δουσάν. Καταγόταν από βασιλική και ευλογημένη γενιά. Στους προγόνους της συγκαταλέγονται άνθρωποι που αγίασαν, π.χ. ο Στέφανος Νεμάνια, Σέρβος Βασιλέας και κτίτορας της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους (όσιος Συμεών ο Μυροβλύτης. Ο Κωνσταντίνος Δραγάσης ανέλαβε την ηγεμονία του σημερινού Βουλγαρικού τμήματος της βορειο – ανατολικής Μακεδονίας, στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Αξιού και Στρυμώνος.
Η γέννησή της τοποθετείται στα αμέσως μετά τον θάνατο το Δουσάν χρόνια. Η ανατροφή, η μόρφωση, η αγωγή της, ήταν διαποτισμένα με ό,τι ανώτερο υπαγόρευε το Βυζαντινό ιδεώδες, διότι οι Σέρβοι είχαν επηρεαστεί πολύ από τον Βυζαντινό πολιτισμό. Ένοιωθε τον εαυτό της περισσότερο ταυτισμένο με τον πολιτισμό και κυρίως με την εθνική συνείδηση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Συναισθηματικά και ουσιαστικά έρρεπε μάλλον προς το Βυζάντιο, του οποίου επέπρωτο να γίνει Αυγούστα και Αυτοκρατόρισσα, παρά προς την γενέθλιο Σερβική πατρίδα.
Κοντά σ’ αυτά και πάνω απ’ αυτά, γαλουχήθηκε με την πατροπαράδοτη στην οικογένειά της, ακράδαντη Ορθόδοξη Πίστη στο Θεό. Αυτή η πίστη είναι που θα την οδηγεί, θα την φωτίζει και θα την εμπνέει στην πολυτάραχη γεμάτη θλίψεις και δοκιμασίες ζωή της.
Υπολογίζεται νάταν 19 περίπου χρονών, όταν παντρεύτηκε τον Μανουήλ Β’ Παλαιολόγο (τέλη του 1390), λίγους μήνες πριν γίνει Αυτοκράτορας.
Η καινούργια ζωή της Ελένης – αγίας Υπομονής, από την αρχή της έδειξε ότι θα ήταν Γολγοθάς. Πολλές ήταν οι φορές που χρειάστηκε να πιει το ποτήρι της προσβολής και του εξευτελισμού στο πλευρό του συζύγου της, όχι μόνο από τους αλλόθρησκους, αλλά και από τα κατ’ όνομα χριστιανικά κράτη της Δύσεως, στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να βρει τρόπους σωτηρίας της ετοιμοθάνατης Αυτοκρατορίας.
Η Ελένη – αγία Υπομονή απεδείχθη εξαιρετικός άνθρωπος που συγκέντρωνε πολλές και μεγάλες αρετές και ψυχική δύναμη. Έδειξε ότι είχε απόλυτη συναίσθηση τόσο της θέσης της και των περιστάσεων, όσο και του ρόλου που αυτές της υπαγόρευαν, σε όλα τα επίπεδα.
Αγαπούσε το λαό. Ήταν η μεγάλη μάννα που ο καθένας μπορούσε να προστρέξει. Συμμεριζόταν τις αγωνίες του και ανησυχίες του ενώπιον των φοβερών εθνικών κινδύνων και προσπαθούσε πάντοτε με την προσευχή, με την πραότητά της και με γλυκά και παρηγορητικά της λόγια να τον ενισχύσει. Είναι πολύ χαρακτηριστικά και εύγλωττα μέσα στην λακωνικότητά της τα όσα γράφει για την Αυτοκρατόρισσα, ο σύγχρονός της φημισμένος φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός – Πλήθων: «Η Βασιλίς αύτη με πολλήν ταπείνωσιν και καρτερικότητα εφαίνετο να αντιμετωπίζει και τας δύο μορφάς της ζωής. Ούτε κατά τους καιρούς των δοκιμασιών απεγοητεύετο, ούτε όταν ευτυχούσε επανεπαύετο, αλλά εις κάθε περίπτωσιν έκανε το πρέπον. Συνεδύαζε την σύνεσιν με την γενναιότητα, περισσότερον από κάθε άλλην γυναίκα. Διεκρίνετο δια την σωφροσύνην της. Την δε δικαιοσύνην την είχε εις τελειότατον βαθμόν. Δεν εμάθαμε να κάμνει κακόν εις ουδένα, ούτε μεταξύ των ανδρών, ούτε μεταξύ των γυναικών. Αντιθέτως εγνωρίσαμε να κάμνει πολλά καλά και εις πολλούς. Με ποίον άλλον τρόπον δύναται να φανεί εμπράκτως η δικαιοσύνη, εκτός από το γεγονός του να μη κάμνει κανείς ποτέ θεληματικά και σε κανέναν κακό, αλλά μόνον το αγαθόν σε πολλούς;»
Στάθηκε αντάξια του φιλόσοφου και φιλόχριστου συζύγου της Μανουήλ. Στάθηκε άξια δίπλα του για 35 χρόνια, «συνευδοκόντας», σύμφωνα με σύγχρονή τους μαρτυρία, δηλ. όλα γινόντουσαν με συμφωνία, ομόνοια, συναπόφαση, εν πνεύματι Χριστού και αγωνιστική αγιότητα. Κατόρθωναν να τιμούν την αρετή με λόγια και έργα. «Λόγω μεν διδάσκοντας το πρακτέον, έργω δε γενόμενοι πρότυπα και εικόνες εφηρμοσμένης αγάπης».
Στο ευλογημένο ζευγάρι ο Θεός χάρισε οκτώ παιδιά. Έξι αγόρια από τα οποία τα δύο ανέβηκαν στον Αυτοκρατορικό Θρόνο, ο Ιωάννης Η’ και ο Κωνσταντίνος ΙΑ’, ο τελευταίος θρυλικός Αυτοκράτορας. Ο Θεόδωρος, ο Δημήτριος και ο Θωμάς διετέλεσαν Δεσπότες του Μυστρά και ο Ανδρόνικος της Θεσσαλονίκης. Και δύο κορίτσια, τα οποία όμως πέθαναν σε μικρή ηλικία. Η πολύτεκνη και φιλότεκνη μητέρα γαλούχησε τα παιδιά της με τα νάματα της Πίστεως και τη γλυκύτατη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, τα οδηγούσε σε ιερά προσκυνήματα και σεβάσμια μοναστήρια της Βασιλεύουσας και επιζητούσε υπέρ αυτών τις ευχές των αγίων Ασκητών και Γερόντων. Τα ανέθρεψε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» και ποτέ δεν «έπαυσε μετά δακρύων προσευχής και αγάπης να νουθετή ένα έκαστον». Με υπομονή και επιμονή, με προσοχή και προσευχή σμίλεψε τους χαρακτήρες τους, τους έδωσε μαζί με το «ζην»και το «εύ ζην». Έτσι, κατάφερε, μεταξύ άλλων, να θέσει τέρμα στις επί 90 περίπου χρόνια συγκρούσεις μεταξύ των μελών της Αυτοκρατορικής Οικογένειας για την εξουσία που είχαν εξαντλήσει την Αυτοκρατορία. Οι όποιες διαφορές απόψεων ή διενέξεις παρουσιάζονταν (μετά το θάνατο του Μανουήλ),  ξεπερνιόνταν ήσυχα με το κύρος της μητρικής της παρέμβασης και της προσευχής της. (Στη  φωτογραφία  που  δημοσιεύεται, ἡ  οσ. Υπομονή  με  τον  Αυτοκράτορα  σύζυγό  της  Μανουήλ και  τρία  ἀπό τά  παιδιά  τους, σε  μικρογραφία  Βυζαντινού  χειρογράφου).
Ιδιαίτερη ήταν η αγάπη της για τα Μοναστήρια. Εκεί αναπαυόταν, ξεκουραζόταν η ψυχή της, αντλούσε δύναμη και κουράγιο για τη συνέχεια. Αυτό, το ενέπνευσε σε όλη την οικογένειά της. Ο σύζυγός της αφού παρέδωσε τον θρόνο στον πρωτότοκο Ιωάννη, δύο μήνες πριν τον θάνατό του (29 Μαρτίου 1425), απεσύρθη στη Μονή του Παντοκράτορος στην Κωνσταντινούπολη, όπου εκάρη μοναχός με το όνομα Ματθαίος. Η ίδια, μετά το θάνατο του συζύγου της έγινε μοναχή (1425) στη Μονή της κυράς Μάρθας, με το όνομα Υπομονή. Και τρία από τα παιδιά τους επίσης έγιναν μοναχοί, ο Θεόδωρος και ο Ανδρόνικος (μ. Ακάκιος) στη Μονή του Παντοκράτορος και ο Δημήτριος (μ. Δαυίδ) στο Διδυμότειχο.
Ακόμα, εν όσω βρισκόταν στην πατρίδα της, μαζί με τον πατέρα της έκτισαν την Ι.Μ. Παναγίας Παμμακαρίστου στο Πογάνοβο της πόλης Δημήτροβγκραντ της ΝΑ Σερβίας. Στην Κωνσταντινούπολη είχε συνδεθεί με την Ι. Μ. του Τιμίου Προδρόμου της Πέτρας, όπου φυλαγόταν το ιερό λείψανο του οσίου Παταπίου του Θαυματουργού, στον οποίο η αγία Υπομονή έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια. Η Μονή είχε ιδρυθεί από τον συνασκητή του οσίου Παταπίου στην Αίγυπτο όσιο Βάρα, έξω από την πύλη του Ρωμανού πριν από το έτος 450. Με την συμβολή της Αγίας ιδρύθηκε στη Μονή γυναικείο γηροκομείο με την επωνυμία «Η ελπίς των απηλπισμένων». Η ευλάβειά της προς τον όσιο Πατάπιο φαίνεται από το γεγονός ότι ο αγιογράφος του σπηλαίου του οσίου Παταπίου στα Γεράνεια όρη της Κορινθίας, θεώρησε απαραίτητο να ιστορήσει την αγία Υπομονή δίπλα από το σκήνωμα του Οσίου.
Άνθρωπος φωτεινός και φωτισμένος η αγία Υπομονή, προικισμένη με πολλά τάλαντα, που τα «εμπορεύθηκε» με σύνεση και σωφροσύνη και τα πολλαπλασίασε, κατάφερε με την αρετή, την άσκηση και την καρτερία της να φθάσει σε δυσανάβατα μέτρα αρετής. Μια σημαντική φυσιογνωμία εκείνης της εποχής, ο Γεννάδιος Σχολάριος, ο πρώτος Οικουμενικός Πατριάρχης μετά την Άλωση, στον Παραμυθητικό του Λόγο προς τον Βασιλέα Κωνσταντίνο ΙΑ’, «Επί τη κοιμήσει της μητρός Αυτού αγίας Υπομονής», αναφέρει χαρακτηριστικά τα εξής:
«Την μακαρίαν εκείνην Βασίλισσαν όταν την επεσκέπτετο κάποιος σοφός, έφευγεν κατάπληκτος από την ιδικήν της σοφίαν. Όταν την συναντούσε κάποιος ασκητής, αποχωρούσε, μετά την συνάντηση, ντροπιασμένος δια την πτωχείαν της ιδικής του αρετής, συγκρινομένης προς την αρετήν εκείνης. Όταν την συναντούσε κάποιος συνετός, προσέθετεν εις την ιδικήν του περισσοτέραν σύνεσιν. Όταν την συναντούσε κάποιος νομοθέτης, εγινόταν προσεκτικώτερος. Όταν συνομιλούσε μαζί της κάποιος δικαστής, διεπίστωνε ότι έχει ενώπιόν του έμπρακτον Κανόνα Δικαίου. Όταν κάποιος θαρραλέος (τη συναντούσε), ένοιωθε νικημένος, αισθανόμενος έκπληξιν από την υπομονήν, την σύνεσιν και την ισχυρότητα του χαρακτήρος της. Όταν την επλησίαζε κάποιος φιλάνθρωπος, αποκτούσε εντονώτερο το αίσθημα της φιλανθρωπίας. Όταν την συναντούσε κάποιος φίλος των διασκεδάσεων, αποκτούσε σύνεσιν, και, γνωρίζοντας την ταπείνωσιν εις το πρόσωπόν της, μετανοούσε. Όταν την εγνώριζε κάποιος ζηλωτής της ευσεβείας, αποκτούσε μεγαλύτερον ζήλον. Κάθε πονεμένος με τη συνάντηση μαζί της, καταλάγιαζε τον πόνο του. Κάθε αλαζόνας αυτοτιμωρούσε την υπερβολικήν του φιλαυτίαν. Και γενικά κανένας δεν υπήρξε, που να ήλθεν εις επικοινωνίαν μαζί της και να μην έγινε καλύτερος».
Ο Θεός ευδόκησε να μην ζήσει τις τελευταίες τραγικές στιγμές της Αυτοκρατορίας. Την κάλεσε κοντά Του στις 13 Μαρτίου 1450, έχοντας διανύσει 35 χρόνια ως Αυτοκρατόρισσα και 25 ως ταπεινή μοναχή. Ο σύγχρονός της διάκονος Ιωάννης Ευγενικός, αδελφός του Μάρκου του Ευγενικού Αρχιεπισκόπου Εφέσου, στον Παραμυθητικό του Λόγο προς τον Κων/ νο Παλαιολόγο "επί τη κοιμήσει της Μητρός του αγίας Υπομονής" συνοψίζει:
«Ως προς δε την αοίδιμον εκείνην Δέσποινα Μητέρα σου, τα πάντα εν όσω ζούσε, ήσαν εξαίρετα, η πίστις, τα έργα, το γένος, ο τρόπος, ο βίος, ο λόγος και όλα μαζί ήσαν σεμνά και επάξια της θείας τιμής και, όπως έζησε μέτοχος της θείας Προνοίας, έτσι και ετελεύτησεν».
Η «Αγία Δέσποινα», όπως την ονομάζει ο Γεώργιος Φραντζής, συνέδεσε την έννοια του μοναχικού της ονόματος (Υπομονή), με τον τρόπον αντιμετωπίσεως και των ευτυχών στιγμών και των απείρων δυσκολιών της όλης ζωής της. Υπομονή κατά βίον, πράξιν και μοναχικό όνομα. «Τη υπομονή αυτής εκτήσατο την ψυχήν αυτής». 
Η  τιμία  Κάρα  της  Οσίας  Υπομονής  φυλάσσεται  στην  Ιερά  Μονή  Οσίου  Παταπίου  Λουτρακίου  Κορινθίας (εικονίζεται  στην  φωτογραφία) 

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Η αποστολή της γυναίκας στον κόσμο

Η ανθρωπότητα μοιάζει με την κορυφή όρους,πού οι δυό πλαγιές του είναι τό ανδρικό και το γυναικείο στοιχείο που αναπτύσσονται το ένα για το άλλο. [...] Ένω ό άνδρας προχωρεί στόν κόσμο με τά εργαλεία πού έπινοεί, ή γυναίκα πραγματώνει την αποστολή της με την αύτοπροσφορά. Μέσα στον κόσμο της είναι δεμένη ισχυρά με τούς ρυθμούς τής φύσεως και εναρμονισμένη με την τάξη πού βασιλεύει στο σύμπαν. Έξαιτίας αύτοϋ του γεγονότος κάθε γυναίκα είναι δυνάμει μητέρα και φέρνει στα βάθη της ψυχής της τον θησαυρό του κόσμου. Ένω ό σκοπος του ανδρός είναι ή ενεργητικότητα, της γυναίκας είναι της υπάρξεως. Και γι' αυτό σ' αυτήν βρίσκεται ή θρησκευτική κα­τηγορία κατ' εξοχήν. Ή γυναίκα είναι σε θέση να συσσωρεύη γνώσεις,άλλά αυτές δεν μπορούν να της δώ­σουν χαρά.Ή διανοούμενος γυναίκα, σε υπερβολικό βαθμό, και κατά τα ανδρικά πρότυπα, και ή γυναίκα πού μετέχει στην οικοδόμηση του πολι­τισμού φαίνεται να απογυμνώνεται από τήν ουσία ιης. Γιατϊ ή γυναίκα καλείται να προσφέρη στον πολιτισμό τό είναι της και τον αναντικατάστατο τρόπο της ύπάρξεώς της. Ό άνδρας δημιουργεί την επιστήμη, την τέχνη, τη φιλοσοφία, όπως καΐ τη θεολογία ώς σύστημα, αλλά καταλήγει σε μια φοβερή έξαντικειμένωση της αλήθει­ας. Ευτυχώς όμως ή γυναίκα βρίσκε­ται κοντά μας- είναι προορισμένη να γίνη ό φορεύς αυτών των αξιών, ό τόπος οπού θα ενσαρκωθούν και θα ζήσουν. Στήν κορυφή του κόσμου, στην καρδιά του πνευματικού στοι­χείου, βρίσκεται ή Δούλη του Θεού,εκδήλωση του ανθρωπίνου όντος, πού αποκαθίσταται στην αρχική αλήθεια. Ή αποστολή της γυναίκας είναι να προστατεύη τον κόσμο των ανδρών ως μητέρα, να τον σώζη ως Παρθένος, δίνοντας μια ψυχή, την ψυχή της. Ό προορισμός του νέου κόσμου βρίσκεται στα μπράτσα της μητέρας, όπως λέγει πολύ όμορφα το Κοράνιο: «Ό παράδεισος βρίσκετα στα πόδια της μητέρας».Ό Giraudoux λέγει ότι ή εποχή, πού ή γυναίκα δεν θα ξέρη να αγαπά και να δίνεται, θα είναι το τέλος του κόσμου. Ή απο­στολή της γυναίκας δεν εντοπίζεται στη λειτουργία της κοινωνίας αλλά της άνθρωπότητος. Το πεδίο δρά­σεως της δεν είναι ό τεχνικός πολι­τισμός αλλά οί πνευματικές άξίες. Με μάτια άγρυπνα, με «λαμπάδες» πού είναι εφοδιασμένες με «έλαιον άγαλ- λιάσεως», ξέρουν οι σοφές παρθένες
να περιμένουν τον Νυμφίο. 

«Τιμούν σιωπηλά» τη γέννηση των εσχάτων πραγμάτων πού έρχονται. [...]Ό χρό­νος της προσμονής γίνεται ήδη πλού­σιος από το αναμενόμενο «πράγμα».Ή αληθινή ύπερβατικότητα ενώνει το ανδρικό και το γυναικείο στοιχείο σε μια ολοκλήρωση πού τα μετα­μορφώνει. Σταματά πια ή διάκριση άνδρός και γυναίκας, των δύο εγώ.
Όλο το παράδοξο του ανθρωπίνου προορισμού είναι να γίνη η καταξίω­ση του έαυτοϋ του, αφού γίνη κάτι 
άλλο.Ό άνθρωπος θεωρείται Θεός κατά χάρη. Το μοναδικό κριτήριο της χάριτος, πού δεχόμαστε, είναι ή τα­πεινοφροσύνη και ή αγάπη (δούλη και φίλη του Νυμφίου), άστραποβόλος άστερισμός της «τελείας Περιστεράς», άπ' όπου κανένα όν δεν αποκλείεται. Το να άνήκη κανείς σ'αυτή την τάξη, πού τείνει στο μέλ­λον και έχει ήδη γευθη το μέλλον,είναι σα να τοποθετηται στην υψίστη ύπερβατικότητα πού οδηγεί κάθε υλικό σχέδιο προς τον θείο κόσμο.

Ή Παρθένος και ό Ίωάννης Βαπτιστής μαρτυρούν και διενεργούν αυτή την ύπερβατικότητα και ολοκληρώνουν το ανθρώπινο πλήρωμα εν Χριστώ.Ή Εκκλησία στη λατρευτική της ζωή έχει τη βαθειά εμπειρία της ένότητος των προσευχών, της Παρθένου καί του Βαπτιστοΰ. Οί πιστοί ζητοϋν την από κοινού μεσιτεία, της Μητέρας του βασιλέως των όλων και του θεί­ου Προδρόμου.  

του Παύλου Ευδοκίμωφ
 Από τό βιβλίο «Ή γυναίκα και ή σωτηρία του κόσμου», έκδ. Π. Πουρναρα.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Άν ήμουν..Ενα ενδιαφέρον βίντεο για τις εκτρώσεις


"Αν Ήμουν..." from anaplastiki on Vimeo.


Μια ιστορία για τη χαρά της εγκυμοσύνης και τη στενοχώρια της έκτρωσης. Ένας νέος συναντά ένα πρωινό μια καλή του φίλη, που κυοφορεί, η οποία του λέει με πόνο πως μετά από εξετάσεις το έμβρυο της έχει διαγνωστεί με σύνδρομο ντάουν και σκέφτεται πολύ σοβαρά να το ρίξει.
Ο νέος αυτός, την επόμενη μέρα, συναντιέται με μια ομάδα συνομήλικων του και τους αναφέρει την κατάσταση. Μια κοπέλα από την ομάδα περιγράφει με τη σειρά της μια περίπτωση ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης από το άμεσο οικογενειακό της περιβάλλον. Έτσι όλη η ομάδα αποφασίζει να βρει κάποιο τρόπο να αλλάξει γνώμη στις δύο αυτές γυναίκες, αλλά να δώσει και ένα γενικότερο κοινωνικό μήνυμα.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Για όλα φροντίζουμε εκτός από τον εκκλησιασμό τους (Αγ.Ιωάννης Χρυσόστομος)

Αλλά για να λάβουν την κοσμική παιδεία και για να υπηρετήσουν στον στρατό, φροντίζουμε και χρήματα δίνουμε και φίλους παρακαλούμε και πολύ τρέχουμε εδώ κι εκεί∙ ενώ για να ευδοκιμήσουν κοντά στο βασιλιά των αγγέλων, δεν κάνουμε απολύτως τίποτε.
Και στα θεάματα βέβαια, τα επιτρέπουμε να πηγαίνουν συνεχώς, ποτέ όμως δεν τα αναγκάζουμε να πάνε στην εκκλησία, αλλά κι αν μία ή δύο φορές έλθη το παιδί, θα έλθη άδικα και άσκοπα και τυχαία και για ψυχαγωγία.
 -Εμείς πρέπει να οδηγούμε το παιδί στην εκκλησία
Δεν έπρεπε όμως να γίνεται έτσι, αλλά όπως όταν το στέλνουμε στο σχολείο του ζητάμε ευθύνες για τα μαθήματα, έτσι και όταν το στέλνουμε στην εκκλησία ή καλλίτερα όταν το οδηγούμε σ’ αυτήν. Διότι δεν πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά μας σε άλλους να τα πηγαίνουν στην εκκλησία, αλλά εμείς να τα κρατάμε και να ερχώμαστε εδώ μέσα και να απαιτούμε από αυτά την απομνημόνευσι της εδώ ακροάσεως και διδασκαλίας.
Διότι έτσι , μόνο έτσι θα μας γινόταν εύκολη και άνετη η διόρθωσις των παιδιών. Αν δηλαδή στο σπίτι σας άκουαν συνέχεια να συζητάτε για τη χριστιανική ευσέβεια και να τα συμβουλεύετε τα σωστά, και μαζί με εκείνα προστίθονταν και αυτά, θα μας παρείχαν γρήγορα και μάλιστα πλούσιο τον καρπό από τα καλά αυτά σπέρματα.
 -Τολμάς ακόμη να ονομάζεσαι πατέρας;
Όμως τίποτε από αυτά δεν κάνουμε, αλλά τα αναγκαία θεωρούνται από μας πάρεργα. Και αν συμβουλέψη κανείς γι’ αυτά προκαλείται αμέσως γέλιο∙ γι’ αυτό και ανατράπηκαν τα πάντα, και εκείνους που δεν τιμωρούν οι γονείς, τους τιμωρούν οι νόμοι της πολιτείας.
Δεν ντρέπεσαι και δεν κοκκινίζεις , πες μου, όταν ο δικαστής τιμωρήση τον γυιό σου και τον κάνη φρονιμώτερο και να φτάνη στο σημείο να χρειάζεται διόρθωση από τον κόσμο, αν και από την αρχή έζησε μαζί σου τόσο καιρό; δεν κρύβεσαι και δεν εξαφανίζεσαι ; Και γενικά, πες μου, τολμάς να ονομάζεσαι πατέρας ακόμη, αφού πρόδωσες έτσι τον γυιό σου και δεν του πρόσφερες την απαραίτητη βοήθεια, αλλά τον άφησες να διαφθαρή από την κακία;
Από το βιβλίο: ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων Γ΄
«Ο ΓΑΜΟΣ, Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ»
Συνοδεία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

http://eisdoxantheou-gk.blogspot.com/

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Αυτοί που είδαν το Θεό


Καθένας μας μπορεῖ νὰ κρίνει γιὰ τὸ Θεὸ κατὰ τὸ μέτρο τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ γνώρισε. Γιατί πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ σκεφτόμαστε καὶ νὰ κρίνουμε γιὰ πράγματα ποὺ δὲν εἴδαμε ἢ δὲν ἀκούσαμε καὶ δὲν ξέρουμε; Οἱ ἅγιοι λένε πὼς εἶδαν τὸ Θεό. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ ἄνθρωποι ποὺ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός. Εἶναι φανερὸ πὼς μιλοῦν ἔτσι, γιατί δὲν Τὸν γνώρισαν, αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει καθόλου πὼς ὁ Θεὸς δὲν ὑπάρχει.
Οἱ ἅγιοι μιλοῦν γιὰ πράγματα ποὺ πραγματικὰ εἶδαν καὶ γνωρίζουν. Δὲν λένε, γιὰ παράδειγμα, πὼς εἶδαν ἕνα ἄλογο μήκους ἑνὸς χιλιομέτρου ἢ ἕνα πλοῖο δέκα χιλιομέτρων, ποὺ δὲν ὑπάρχουν. Κι ἐγὼ νομίζω, πώς, ἂν δὲν ὑπῆρχε Θεός, δὲν θὰ μιλοῦσαν κὰν γι' Αὐτὸν στὴ γῆ. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως θέλουν νὰ ζοῦν σύμφωνα μὲ τὸ δικό τους θέλημα καὶ γι' αὐτὸ λένε πὼς δὲν ὑπάρχει Θεός, βεβαιώνοντας ἔτσι μᾶλλον πὼς ὑπάρχει.
Ὅλων τῶν λαῶν ἡ ψυχὴ αἰσθανόταν πὼς ὑπάρχει ὁ Θεός, ἂν καὶ δὲν ἤξεραν νὰ λατρεύουν τὸν ἀληθινὸ Θεό. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὅμως δίδαξε πρῶτα τοὺς προφῆτες, ἔπειτα τοὺς ἀποστόλους, ὕστερα τοὺς ἁγίους πατέρες καὶ ἐπισκόπους μας, κι ἔτσι ἔφτασε ὡς ἐμᾶς ἡ ἀληθινὴ πίστη. Ἐμεῖς γνωρίσαμε τὸν Κύριο μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, Καὶ ὅταν Τὸν γνωρίσαμε, τότε στερεώθηκε σ' Αὐτὸν ἡ ψυχή μας.
Ὅσιου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου
ΠΗΓΗ:orthodoxfathers***Αντιγραφή...

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

''Η ΚΥΡΑ ΤΩΝ ΜΑΡΑΣΙΩΝ''


Λίγα μέτρα χωρίζουν το φτωχόσπιτο από τα συρματοπλέγματα των συνόρων. Από την πολυθρόνα της η υπερήλικη γυναίκα κοιτάζει με ανυπομονησία προς το παράθυρο.
Το σώμα της είναι 107 χρόνων, στη δύση της ζωής, αλλά το βλέμμα της βγάζει σπίθες. Σαν 20χρονο κορίτσι. Είναι πρωί και περιμένει τα "παιδιά" της, τους φαντάρους, που "φυλάνε Θερμοπύλες", να έρθουν να τη βοηθήσουν για να υψώσει την ελληνική σημαία στο φυλάκιο των Μαρασίων.Στο Δήμο Τριγώνου, στον βόρειο Έβρο. Είναι το καθήκον της, η δουλειά της. Αυτό που κάνει εδώ και 50 χρόνια. Της αρέσει να τη βλέπουν οι Τούρκοι στρατιώτες της άλλης πλευράς. "
Πάντα έχει παρέα μέσα στο σπίτι της. Ακόμη και ο Διοικητής της Μονάδας πίνει μαζί της το καφεδάκι του. Το 2007 η Ακαδημία Αθηνών τη βράβευσε για την πολυετή προσφορά της στα στρατευμένα νιάτα. Η πρόταση για τη βράβευση έγινε από γυναικεία σωματεία της Θεσσαλονίκης και το δήμαρχο Τριγώνου Έβρου, κ.Μαν.Χατζηπαναγιώτου."Η τιμή που έγινε στο πρόσωπό της αποτέλεσε τιμή προς όλες τις γυναίκες και τους άνδρες του Τριγώνου Έβρου, που αποτελούν το ζωντανό προμαχώνα της πατρίδας μας στην πιο νευραλγική περιοχή των συνόρων μας," λέει ο δήμαρχος Τριγώνου Έβρου. "Για να φαίνεται η σημαία απέναντι, εκεί όπου γεννήθηκα", λέει η ίδια. Συμβολίζει τη Μάνα.
Όσοι έκαναν τη στρατιωτική θητεία τους στον Έβρο, οι σημερινοί σαραντάρηδες και πενηντάρηδες, τη θυμούνται με λατρεία και ευγνωμοσύνη. Στο σπίτι της έβρισκαν καταφύγιο. Τους μαγείρευε, τους έπλενε, τους συμβούλευε. Έβλεπε τα φανταράκια σαν δικά της παιδιά.Η Βασιλική Λαμπρίδου - Φωτάκη γεννήθηκε το 1904 στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης. Από παιδί γνώρισε την ορφάνια και την πίκρα της προσφυγιάς, καθώς οι προστάτες - συγγενείς της μετακινήθηκαν κυνηγημένοι από τους Τούρκους στην Αδριανούπολη.
Μια γέφυρα μόλις 100 μέτρων - στο φυλάκιο Μαρασίων- χωρίζει Έλληνες και Τούρκους. Νέοι υπηρετούν την θητεία τους. Η γιαγιά της περιοχής, η γιαγιά όλης της Ελλάδας. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών εγκαταστάθηκε προσωρινά στο Ελληνοχώρι Διδυμότειχου και έπειτα στο Σάκο της Νέας Ορεστιάδας.
Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Και όταν έχασε τα τρία σε νεαρές ηλικίες, άρχισε να αντιμετωπίζει σαν δικά της παιδιά όλα τα Ελληνόπουλα και ιδιαίτερα τα στρατευμένα. Το 1962 εγκαταστάθηκε οριστικά στα Μαράσια. Το σπίτι της είναι το τελευταίο του οικισμού, δίπλα στο ακριτικό φυλάκιο."Είναι μια ευγενική και υπερήφανη γυναίκα. Και οι 7.000 κάτοικοι του Τριγώνου τη σέβονται και την εκτιμούν.

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Η δίψα και ο Ιησούς(Κυριακή Σαμαρείτιδος)

Ό Ίησούς κουρασμένος από την όδοιπορία κάθεται κοντά στο πηγάδι του Ιακώβ της πόλης Συχάρ. Εκεί έρχεται ή Σαμαρείτιδα με την υδρία της, για να αντλήσει τό φυσικό νερό. Καί τότε διεξάγεται ένας από τους πλέον καταπληκτικούς διάλογους πού υπάρχουν στη Καινή ΔιαθήκηΌ Ιησούς μιλάει με την Σαμαρείτιδα: «Πάς ό πίνων εκ του ύδατος τούτου διψήσει πάλιν ός δ' αν πίη εκ του ύδατος ου εγώ δώσω αύτω ου μη διψήση εις τον αιώνα» (Ίω. 4, 13). Καί ή γυναίκα εκείνη ακούει, εκπλήσσεται και ζητά: «Δός μοι τούτο το ύδωρ, ϊνα μη διψώ μηδέ έρχομαι ένθάδε άντλεΐν» (Ίω. 4. 15). Καί ό διάλογος συνεχίζεται.
Μπροστά όμως στην Πηγή της Ζωής, στον Ζωοδότη Κύριο δεν μπορεί να μείνει όπως ήταν πριν, όπως ερχόταν με την υδρία της στο φυσικό πηγάδι. Ή Σαμαρείτιδα φωτίζεται, μετανοεί καί σώζεται. Γίνεται φωτεινή στην καρδιά καί Φωτεινή στο όνομα. Είχε πλέον ξεδιψάσει ή ψυχή της στην Αιώνια Πηγή.Αν ή Εύα την έκτη ώρα «έξελήλυθεν εκ του Παραδείσου, απάτη του οφεως», τώρα την άλλη έκτη ώρα, ή Σαμαρείτιόα «επί την πηγήν... ήγγικεν άντλήσαι ύδωρ, ην ιδών εφη ό Σωτήρ• Δός μοι ύδωρ πιείν, καγώ ύδατος άλλομένου έμπλήσω σε».
Άλλα, από την ώρα εκείνη της εξόδου από τον κήπο της Εδέμ, ό άνθρωπος δέν σταμάτησε να ψάχνει για το φρέαρ του Ιακώβ. Εξακολουθεί να αναζητεί την πηγή της άγαθότητος, την αέναο πηγή, την αιώνια πηγή. Γιατί ό άνθρωπος διψά. Διψά καί ξαναδιψα. Όσο απομακρύνεται από τον Παράδεισο, τόσο η δίψα του μεγαλώνει. -
-Διψά ό αρχαίος Έλληνας όταν φιλοσοφεί για την ελευθερία, για την ανδρεία καί την τέχνη καί τον κτιστό κόσμο. Διψά όταν βουτηγμένος στην ειδωλολατρεία αναζητεί τον «άγνωστο Θεό».
-Διψά ό διανοούμενος, όταν μελετά καί ψάχνει στα βιβλία του να βρει την αλήθεια των όντων, όταν προσπαθεί να φτιάξει ιδεολογίες, πολιτικές, φιλοσοφικές, κοινωνιολογικές, όταν αναζητεί συνθήματα ζωής.
-Διψά ό καταναλωτής εκείνος, όταν γυρεύει όλο πιο επίμονα να βρει το καλλίτερο προϊόν, ίσως το ακριβότερο, για να δροσίσει την ξηραΐλα της ψυχής του.
-Διψά ό τραγουδιστής εκείνος, όταν τραγουδά τη μελαγχολία του, την απογοήτευση του, τους καημούς τοι όταν περιορίζεται στο αισθησιακό του τραγούδι
-Διψά ό νεολαίος εκείνος, όταν «σπινιάρει» με τη μηχανή του. Οταν ρουφά το ποτό καί όταν ακόμη λικνίζεται στα κλαμπ.
-Διψά ό νεοέλληνας εκείνος, όταν ψάχνει έναν τρόπο ζωής, όταν τρέχει διαρκώς με το άγχος χαραγμέ- νο στο πρόσωπο του, όταν καταντάει δούλος στο μαγκανοπήγαδο της δουλειάς καί μόνο.
-Διψά ό δυτικός άνθρωπος από την εποχή του Καντ καί του Χέγκελ μέχρι τους καιρούς του Μάρξ καί του Σάρτρ.


Διψά καί ό άνθρωπος του πρώην ανατολικού μπλοκ, Οταν τώρα είναι ελεύθερος εξωτερικά αλλά δεσμευμένος εσωτερικά.Ό σύγχρονος ευρωπαϊκός μηδενισμός στο βάθος του κρύβει την δίψα του για το αληθινό καί το αιώνιο. "Οσο προσπαθεί ό ευρωπαίος άνθρωπος να κενώσει τον κόσμο από την παρουσία του Θεού καί να εγκαθιδρύσει στη θέση του είτε τον άνθρωπο, είτε τη φύση, είτε τη μηχανή, είτε το χρήμα, είτε τις ίδέες του, τόσο ή τραγική του δίψα μεγαλώνει καί ή φθορά του κατατρώγει τα σωθικά. Το ανικανοποίητο κενό της ύπαρξης του παραμένει.
Γι' αυτό είναι πάντοτε επίκαιρα τα λόγια του ίεροϋ Αυγουστίνου: «"Ανήσυχη είναι ή ψυχή μας, ώ Θεέ, μέχρις ότου Σέ βρει καί αναπαυθεί σε Σένα».
Δίψα, λοιπόν, για την αλήθεια, για το νόημα της ύπαρξης, για το που πηγαίνω, για το αιώνιο. Δίψα πνευματική, πού ζητά ό καθένας να την υπερβεί, να την καταλύσει, να την σβήσει.
Ό λόγος όμως του Ίησού δεν είναι πληθωρικός, ανίσχυρος, ξηρός καί εφήμερος. Είναι λόγος ζωντανός, ουσιαστικός, αιώνιος, θεϊκός. Είναι το «ύδωρ το ζών». "Απ' αυτό το ύδωρ οποίος πιει, «ου μη διψήσει εις τον αιώνα» (Ίω. 4, 14). Καί όχι μόνο αυτό. "Ακολουθεί καί άλλη καρποφορία. «Το ύδωρ ό δώσω αΰτω, γενήσεται εν αύτω πηγή ύδατος άλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ίω. 4, 14).


Το ολόδροσο ύδωρ της Θείας Χάριτος το έχει μόνον ό Χριστός. Τα φρυγμένα χείλη του τραγικού αποστασιοποιημένου συγχρόνου ανθρώπου μόνο σ' αυτήν την αιώνια Πηγή μπορούν να δροσισθούν. Μέχρις ότου όμως γίνει αυτό, ή περιπλάνηση στην έρημο θά'ναι οδυνηρή.

Αρχ.Χρυσόστομου Παπαθανασίου

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Το αμάρτημα της οργής

ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΤΟΙ, «έστω πας άνθρωπος ταχύς εις το ακούσαι, βραδύς εις το λαλήσαι, βραδύς εις την οργήν» ( Ιακ. α΄19 ) . Πρέπει να είσαστε πρόθυμοι να ακούτε τα λόγια του Θεού. Οι άνθρωποι έχουν δύο ώτα και μία γλώσσα, για ν’ ακούνε πολλά και να λέγουν λίγα. Τα αυτιά είναι πάντα ανοικτά, ενώ η γλώσσα είναι κλεισμένη στο στόμα. Πρέπει να σκέπτεται, για να ομιλήση τον Λόγο του Θεού. Πόσο μάλλον πρέπει να προσέχη, όταν θα πη άλλα πράγματα. «Εκ της πολυλογίας ουκ εκφεύξεται αμαρτία∙ φειδόμενος χειλέων νοήμων έσει»( Παρ. 10,19 ) . Μεγαλύτερος είναι ο μακρόθυμος από τον ισχυρό και μεγαλύτερος είναι εκείνος που δεν θυμώνει από εκείνον που καταλαμβάνει πόλιν.
Μην ανοίγης εύκολα το στόμα σου και λέγε ολίγα. Μην θυμώνης εύκολα όπως ο άφρων. Να παρουσιάζης έργα πολλά και λες ολίγα. Από την γλώσσα εξαρτάται να δοξασθή ή να ατιμασθή ο άνθρωπος, μας αναφέρει ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος στο τρίτο κεφάλαιο της Επιστολής του. «Πολλά πταίομεν άπαντες. Ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλεος ανήρ, δυνατός χαλιναγωγήσαι και όλον το σώμα» ( Ιακ. γ΄ 2 ) .
Όποιος δεν φταίει στη γλώσσα είναι τέλειος ανήρ. Το σώμα είναι οίκος, οικοδεσπότης η ψυχή, φύλαξ ο νους, θύρα το στόμα, κλειδί η γλώσσα που ανοίγει και κλείνει.
Είναι αδύνατο να δικαιώση τον άνθρωπο ο άδικος θυμός. Έχομε δικαίωμα να θυμώνουμε κατά τας αμαρτίας. «Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε. Ο ήλιος μη επιδυέτω επί τω παροργισμώ ημών» ( Εφεσ. δ΄26 ).
Όταν οργιζώμεθα κατά του αδελφού να αποσύρωμε το θυμό μας, όπως και ο Θεός τον αποσύρει από ημάς, τουλάχιστον πριν δύση ο ήλιος. Να ακούη λοιπόν πρόθυμα ο άνθρωπος, να μην συμβουλεύη εύκολα και κατηχή, προπάντων να μη λέγη περιττά, να μη θυμώνη. Αλλοίμονο σ’ εκείνον που γίνεται αιτία να θυμώνη ο άλλος. Εάν δεν κρατήσωμε τη γλώσσα μας , δεν θα σωθούμε.
Από το βιβλίο: «Παραινέσεις και Διδαχές
Του Γέροντος Νεκταρίου Μαρμαρινού»
κτίτορος Ιεράς Μονής Οσίου Παταπίου, Λουτρακίου
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ
Αθήναι 2010
/ΠΗΓΗ

Ευχή για την απαλλαγή από τον θυμό


Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ὁ πραής καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, κατάπεμψον κατὰ τὸ μέγα καὶ πλούσιον ἔλεός σου καὶ ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν τὸ πνεῦμα τῆς εἰρήνης καὶ τῆς πραότητος, ἵνα εἰρηνεύοντες ἐκ τοῦ κακίστου πάθους τοῦ θυμοῦ, μνημονεύομεν ἀεὶ τοῦ ἐνδόξου καὶ φοβεροῦ ὀνόματός σου μετὰ καρδίας γαληνιώσης. Ἰησοῦ, τὸ ἀρνίον τὸ ἄκακον, τὸ προσφερόμενον ἐνώπιον τοῦ οὐρανίου Πατρὸς θυσία ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ἀχρείων, ἐπάκουσον ἡμῶν ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ δεομένων Σου καὶ ἐλευθέρωσον ἡμᾶς ἐκ τοῦ φοβεροῦ τοῦ θυμοῦ πάθους, διότι ἀπολλύμεθα ἐξ αὐτοῦ καὶ δὲν δυνάμεθα ποτέ να ἀφιερωθῶμεν εἰς τὴν ἀγάπην Σου καὶ εἰς τὸ θέλημά Σου τὸ ἅγιον, ἐνόσω ὑπὸ τοῦ πάθους τούτου κατεχόμεθα. Ἰησοῦ ἀνεξίκακε, ὁ ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ ὑπὲρ τῶν σταυρωσάντων Σε πρὸς τὸν οὐράνιον Σου Πατέρα προσευχόμενος, ποίησον καὶ ἡμᾶς τοιούτους, ὥστε νά προσευχόμεθα ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων καὶ κακοποιούντων ἡμᾶς, ἵνα οὕτω γενόμεθα μιμηταὶ Σου καὶ δοξάζεται καὶ δι' ἡμῶν τὸ Πανάγιον Ὄνομά Σου, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Κύριε ρύσαι με ἀπὸ θυμοῦ καὶ ὀξυχολίας, καὶ δώρησαί μοι πραότητα καὶ μακροθυμίαν. Κύριε, ρύσαι με ἀπὸ τοῦ ψεύδους καὶ τῆς καταλαλιᾶς καὶ τῆς κατακρίσεως, καὶ δώρησαί μοι ἐν πάσῃ ἀλήθειᾳ καὶ συμπαθείᾳ προσέχειν καὶ ὁμιλεῖν ἐν τῷ συντυγχάνειν με τοῖς ἀδελφοῖς μου. Κύριε, ρύσαι με ἀπὸ τῆς καυχήσεως καὶ τῆς ἀργολογίας καὶ δώρησαί μοι ταπείνωσιν καὶ σιωπήν. Κύριε, ρύσαι με ἀπὸ τῶν παραπτωμάτων τῆς γλώττης μου, ὅτι καθ' ἑκάστην ἁμαρτάνω δι' αὐτῆς ὁ τάλας καὶ οὒκ αἰσθάνομαι. Κύριε, ρύσαι με ἀπὸ τῆς ὀλεθρίου κενοδοξίας καὶ καθάρισόν με ἀπὸ τῶν κρυφίων μου. Κύριε, δώρησαί μοι ταπεινοφροσύνην βαθεῖαν, ἀήττητον καὶ κατάνυξιν τῇ καρδίᾳ μου, ὅπως κλαύσω τάς ἀνομίας μου καὶ ἐξάλειψον πάσας τάς ἁμαρτίας μου, καὶ ἐν μετανοίᾳ ἀληθή καὶ ἐξομολογήσει, καὶ ἐν συνειδότι ἀκαταγνώστῳ καὶ ἐν πίστι καθαρὰ καὶ ἀμωμήτῳ τὴν ἐμὴν εὐδόκησον τελευτήν. Πρεσβείαις τῆς παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ πάντων Σου τῶν Ἁγίων. Ἀμήν.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ +19 Μαίου

Η ιστορία ενός παιδιού

Μια φορά και ένα καιρό ένα παιδί ήταν η σειρά του να γεννηθεί και να έρθει. Μια μέρα το παιδί ρώτησε το Θεό "μου λένε ότι θα με στείλεις στη γη αύριο αλλά πως να ζήσω εκεί τόσο μικρό και τόσο αβοήθητο;"
Ο Θεός απάντησε "μέσα στους τόσους αγγέλους έχω διαλέξει έναν και για σένα. Θα σε περιμένει και θα σε φροντίζει στη γη."
"αλλά  ..." είπε το παιδί, "εδώ στον παράδεισο δεν κάνω τίποτε άλλο από το να τραγουδώ και να γελώ. Μόνο αυτό χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένο".
Ο Θεός είπε "ο άγγελος σου θα σου τραγουδά κάθε μέρα, θα νιώθεις την αγάπη του αγγέλου σου, θα είσαι ευτυχισμένο".
"Όμως  ..." είπε το παιδί "πως θα μπορώ να καταλαβαίνω όταν οι άνθρωποι μου μιλούν αφού δεν ξέρω τη γλώσσα τους;"
"αυτό είναι εύκολο" είπε ο Θεός "ο αγγελός σου θα σου λέει τις πιο όμορφες και γλυκές λέξεις που άκουσες ποτέ σου, και έτσι με πολλή υπομονή και φροντίδα ο άγγελος σου θα σου διδάξει πως να μιλάς".
Το παιδί κοίταξε ψηλά στον Θεό και είπε: "Και τι θα κάνω όταν θέλω να μιλήσω σ' Εσένα;"
Ο Θεός χαμογέλασε και του είπε "ο άγγελός σου θα σου βάλει τα χέρια μαζί και θα δείξει πως να κάνεις την προσευχή σου".
Το παιδί ήταν λυπημένο και είπε στο Θεό "αλλά θα είμαι πάντα λυπημένο επειδή δεν θα μπορώ να σε βλέπω πλέον".
Ο Θεός αγκάλιασε  το παιδί : " Ο άγγελός σου  θα σου μιλά πάντα για μένα και θα σου δείξει το δρόμο να έρθεις πίσω σε έμενα παρόλο που εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου."
Το παιδί τότε είπε: "Έχω ακούσει ότι στην γη υπάρχουν κακοί άνθρωποι.Ποιός θα με προστατεύσει;"
Ο Θεός έβαλε το παιδί στην αγκαλιά του λέγοντας " ο άγγελός σου θα σε προστατεύει, ακόμα και αν σημαίνει το δικό του κακό."
Εκείνη τη στιγμή ήταν απόλυτη γαλήνη στον Παράδεισο, αλλά φωνές από τη γη μπορούσαν ήδη να ακουστούν. Το παιδί αμέσως ρώτησε απαλά "Ω! Θεέ μου αν είναι να φύγω τώρα πες μου σε παρακαλώ το όνομά του αγγέλου μου!"
Ο Θεός απάντησε "το όνομα του αγγέλου σου δεν είναι σημαντικό ... εσύ απλά θα την          φωνάζεις                               

   Μαμά 
Το τέλος ... της ιστορίας 

Η αρχή της δημιουργίας

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Να βάλω το λαδάκι στα νηστικά παιδιά μου ή στο εικονοστάσι;Μια συγκινητική ιστορία

Ήταν παραμονή του Ευαγγελισμού, 24 Μαρτίου του 1942, και ήμασταν στη Δράμα, στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα, Ή ξένη κατοχή ήταν Βουλγάρικη. Οι στερήσεις, οι αρρώστιες και ή πείνα είχαν πάρει τρο­μακτικές διαστάσεις και ο Θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς και με­γάλους και ιδιαιτέρως τα παιδιά.
Μεταξύ των συγγενών μου είχα και μια μακρινή θεία, χήρα με πέντε παιδιά. Τον άνδρα της τον είχαν σκοτώσει οι κατακτητές πριν από έξι μήνες στις σφαγές της 29 "ς Σεπτεμβρίου του 1941. Από τρό­φιμα της είχαν απομείνει ένα δάκτυλο ελαιόλαδο και μια "χούφτα" κα­λά μποκάλευρο.
Εκείνο λοιπόν το απόγευμα, σκέφθηκε ότι αύριο, του Ευαγγε­λισμού, είχε έστω και κάτι λίγο για τροφή στα παιδιά: εκατό δράμια αλευράκι κι ένα δάκτυλο λαδάκι,
Ξαφνικά τα μάτια της έπεσαν πάνω στο σβησμένο κανδήλι, πού ήταν κρεμασμένο μπροστά στο εικονοστάσι. και τότε μπήκε στο δί­λημμα: Το λαδάκι στα νηστικά παιδιά της ή στο εικονοστάσι με την εικόνα του Ευαγγελισμού;
Αποφασιστικά όμως έκαμε τον Σταυρό της και είπε στην Παναγία: "Παναγία μου! ' Εγώ θα Σου ανάψω το καντήλι, γιατί ή μέρα πού ξημε­ρώνει είναι πολύ μεγάλη για την πίστη μας, αλλά και Συ όμως ανάλαβε να μου θρέψης τα παιδιά".
Πήρε το λιγοστό λαδάκι και μ' αυτό άναψε το καντήλι της Πανα­γίας. Το ιλαρό του φως φώτισε το φτωχικό σπίτι και ή καρδιά της γέμι­σε από γαλήνη. Αυτό τους συνόδευσε στη βραδινή τους προσευχή και στον ύπνο τους όλο εκείνο το αξέχαστο βράδυ.
Την άλλη μέρα, μετά τη Θεία Λειτουργία, ή θεία μου άνοιξε το ντου­λάπι, για να πάρει το λιγοστό αλεύρι, και έμεινε άφωνη. Τι βλέπει; Το "λαδερό" γεμάτο λάδι μέχρι πάνω, και δυο σακούλες γεμάτες αλεύρι και μακαρόνια!...
Σταυροκοπήθηκε ή γυναίκα πολλές φορές, δοξάζοντας και ευχαρι­στώντας τον Θεό και την Παναγία για το μεγάλο θαύμα, αλλά δεν είπε σε κανένα τίποτα.Για δυο χρόνια ούτε το λάδι άδειαζε από το μπουκάλι, ούτε και το αλεύρι "σώθηκε" ποτέ, παρά την καθημερινή τους χρήση για έξι στό­ματα, για ανταλλαγή με άλλα τρόφιμα και για κρυφή ελεημοσύνη. Άλλα και το κανδήλι παρέμεινε από τότε μέρα - νύχτα αναμμένο, μαρτυ­ρώντας με το άσβεστο φως του τη ζωντανή πίστη αυτής της ευλο­γημένης γυναίκας.
ΒΙΒΛ. ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. ΠΡ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΗΓΗ

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Αγιοπατερικά περί αρετής και απογνώσεως

Να ωθούμε τον εαυτό μας στην αρετή
«Εκείνος  που θέλει να σωθεί πρέπει, ακόμη καί με τη βία, να ωθεί τον εαυτό του προς το καλό καί ας μη θέ­λει ή καρδιά. Γιατί λέει ό άψευδής Κύριος: "Ή βασιλεία των  ουρανών βιάζεται καί βιασταί άρπάζουσιν αύτην'" καί πάλι: " Αγωνίζεσθε είσελθείν δια της στενής πύλης". Πρέπει, λοιπόν, καί χωρίς να θέλουμε, να ωθούμε τον εαυτό μας στην αρετή: δηλαδή στην αγάπη, ενώ δεν έχουμε αγάπη,στην πραότη­τα, ενώ αυτή μας λείπει, στο να έχουμε συμπαθή καί φιλανθρωπη καρδιά, να ανεχόμαστε τίς προσβο­λές  καί  τον  παραμερισμό  καί  να έγκαρτεροϋμε, ενώ ακόμη δεν έχουμε αυτή τη συνήθεια, στην προσευχή, αν καί δεν έχουμε ακόμη πνευματική προ­σευχή. Αν ό Θεός δει ότι αγωνιζόμαστε έτσι καί ωθούμε με τη βία τον εαυτό μας προς το καλό, έστω κι αν ή καρδιά μας αντιστέκεται, τότε θα μας γεμί­σει με όλους τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος». 
ΑΓ. ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ 
Περί απογνώσεως
«Αν συμβεί να πέσουμε, καλό είναι να μην απελπιζόμαστε καί αποξενωνόμαστε από τη φιλανθρωπία του Κυρίου. Γιατί μπο­ρεί καί θέλει να δείξει έλεος στην ασθένεια μας. Μόνο να μη φεύγουμε από Αυτόν, καί να μην αποκάμουμε. Ούτε να βιαζόμαστε, ούτε να λυγί­ζουμε, αλλά διαρκώς να βάζουμε αρχή. Έπεσες; Σήκω. Καί πάλι έπεσες; Σήκω πά­λι. Μόνο τον γιατρό να μην αφήσεις, καί κα­ταδικαστείς χειρότερα από τον αΰτόχειρα λόγω της άπογνώσεως. Μείνε κοντά Του καί Αυτός θα δείξει έλεος, είτε με την επιστροφή σου, είτε δια μέσου πειρασμών, είτε με άλλο τρό­πο της πρόνοιας Του, χωρίς να το γνωρίζεις».
 ΟΣΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Προσευχη για την ενότητα και τον αγιασμό της οικογένειας(Γερ.Σοφρωνίου)


Κύριε  Ἰησοῦ  Χριστέ,  ὁ  ἀμνὸς  τοῦ  Θεοῦ,  ὁ  αἴρων  τὴν  ἁμαρτίαν  τοῦ  κόσμου, 
ο τή σή αναβάσει ἐπὶ τὸν Γολγοθᾶν ἐξαγοράσας ημάς εκ τής κατάρας τού Νόμου 
καὶ  αποκαταστήσας  τὴν πεπτωκυῖαν  εἰκόνα  Σου, 
ὁ  ἐκτείνας  ἐπὶ   τοῦ  Σταυροῦ  τὰς  ἀχράντους  χεῖράς  Σου, 
ἵνα τὰ  ἐσκορπισμένα  τέκνα τοῦ Θεοῦ ἐπισυναγάγῃς εἰς ἕν, 
καὶ  καλέσας  τῇ  ἐπιφοιτήσει  τοῦ  Παναγίου  Πνεύματος  εἰς  ἑνότητα  πάντας, 
Σύ , ὁ  Ὤν  τοῦ  Πατρὸς  τὸ  ἀπαύγασμα, 
πρὸ  τῆς ἐξόδου Σου  ἐπὶ  τὴν  μεγάλην  ταύτην  καὶ  κοσμοσωτήριον  ἱερουργίαν 
ἐδεήθης  τοῦ  Πατρός Σου, ἵνα πάντες ἕν ὦμεν, 
καθὼς  Σὺ  εἶ  μετὰ  τοῦ  Πατρὸς  καὶ  τοῦ  Πνεύματος  τοῦ  Ἁγίου.
Παράσχου τοίνυν ἡμῖν χάριν καὶ   σοφίαν  τοῦ  ἐκπληροῦν τὴν ἐντολὴν ταύτην καθ’ἑκάστην, 
καὶ ἐνίσχυσον ἡμᾶς εἰς τὸν ἀγῶνα τῆς ἀγάπης ἐκείνης, ἥν Σὺ ἐνετείλω ἡμῖν, εἰπῶν: 
«Ἀγαπᾶτε  ἀλλήλους  καθὼς  ἐγὼ  ἠγάπησα  ὑμᾶς».
Δώρησαι  ἡμῖν  διὰ  τοῦ  Ἁγίου  Σου  Πνεύματος 
τὴν  δύναμιν  τοῦ  ταπεινοῦν ἑαυτοὺς  ὁ  εἷς ἐνώπιον τοῦ ἑτέρου, 
ἐν τῷ  κατανοεῖν  ὅτι, ἐὰν τις πλείον ἀγαπᾷ, πλείον καὶ ταπεινοῦται. 
Δίδαξον  ἡμᾶς  εὔχεσθαι  ὁ   εἷς  ὑπὲρ τοῦ  ἄλλου, ἀλλήλων τὰ βάρη  βαστάζειν ἐν ὑπομονῇ, 
καὶ  ἕνωσον ἡμᾶς τῷ συνδέσμῳ  τῆς  ἀκαταλύτου  ἀγάπης ἐν τῷ Ὀνὀματί  Σου τῷ Ἁγίῳ, 
χαριζόμενος ἡμῖν ὡσαύτως τοῦ ὁρᾶν ἐν ἑκάστῳ ἀδελφῷ καὶ ἑκάστῃ ἀδελφὴ ἡμῶν 
τὴν  εἰκόνα  τῆς  ἀῤῥήτου  δόξης  Σου  καὶ  μὴ  ἐπιλανθάνεσθαι  ὅτι 
Ὁ  ἀδελφός  ἡμῶν  ἡ  ζωὴ  ἡμῶν  ἐστί.
Ναί, Κύριε, ὁ  τῇ  σῇ  εύδοκίᾳ  ἐπισυναγαγὼν  ἡμᾶς  ἐπὶ  τὸ  αὐτό, 
ποίησον ἡμᾶς  γενέσθαι ἐν ἀληθείᾳ  μίαν οἰκογένειαν, 
ζῶσαν  ἐν  μιᾷ  καρδίᾳ, μιᾷ  θελήσει, μιᾷ ἀγάπῃ, ὡς εἷς ἄνθρωπος, 
κατὰ   τὴν  περὶ  τοῦ  προπάτορος  Ἀδάμ  προαιώνιον  βουλήν  Σου. 
Ἐπισκίασον  τὸν οἶκον  ἡμῶν  τῷ  τοῦ   φόβου Σου πνεύματι 
καὶ  σκέπασον  αὐτὸν  τῇ  σκέπῃ  τῆς  Παναχράντου Σου Μητρὸς καὶ πάντων τῶν Ἁγίων  Σου, εὐλογῶν  καὶ  ὑπερασπιζόμενος  ἕνα  ἕκαστον τῶν ἐνθάδε διαμενόντων, 
διαφυλάττων  ἡμᾶς  ἐκ φθοροποιῶν  λογισμῶν, ἀναρμόστων  λόγων  ἤ  κινήσεων καρδίας, ἐπιβλαπτόντων  τὴν εἰρήνην  καὶ  τὴν  ὁμόνοιαν, 
οπως οἰκοδομηθῇ  ὁ  οἶκος  οὗτος ἐπὶ  τὴν πέτραν τῶν Εὐαγγελικῶν Σου Ἐντολῶν 
εἰς  τόπον  προσευχῆς, ἁγιασμοῦ   καὶ   σωτηρίας  δι ’ ἡμᾶς  αὐτούς,
καὶ  διὰ  πάντας τοὺς ἐπισκεπτομένους ἡμᾶς, 
τοὺς  κοπιῶντας  καὶ  πεφορτισμένους  ἀδελφοὺς  καὶ  ἀδελφάς ἡμῶν, 
ἵνα   πάντες  εὕρωμεν  ἀνάπαυσιν  ἐν  Σοί, 
τῷ   πράῳ  καὶ  ταπεινῷ  Βασιλεῖ  ἡμῶν, 
νῦν  καὶ  ἀεὶ  καὶ  εἰς  τοὺς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων.

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

ΟΙ ΕΜΠΟΤΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΑΓ.ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΣΙΜΩΝΟΣ ΤΟΥ ΖΗΛΩΤΟΥ ΠΕΤΡΕΣ-ΑΜΠΧΑΖΙΑ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ,ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΚΑΙ Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ


Με τη χάρη του Θεού και με τις προσευχές του Αγ. Αποστόλου Σιμωνος,στο τόπο του μαρτυρίου του, στην Αμπχαζία,έμειναν ίχνη στις πέτρες.
Πολλές πέτρες γύρω από τον ποταμό Psirju έχουν πάνω τους ασυνήθιστες κόκκινες κηλίδες.Σύμφωνα με την τοπική εκκλησιαστική παράδοση,το αποστολικό αίμα που χύθηκε σ΄αυτόν τον τόπο εμπότισε τον βράχο.
Γι'αυτόν τον λόγο πολλοί πιστοί βουτάνε σ'αυτά τα νερά,σαν σ'έναν νέο Ιορδάνη,για να θεραπευτουν από ποικίλες παθήσεις,σωματικές και ψυχικές.
Όχι μόνο στον βράχο αλλά και σε πολλές μικρές πετρούλες βρίσκονται αυτές οι κηλίδες αίματος.Οι πιστοί της ψάχνουν και τις παίρνουν ως φυλαχτό.
Αυτό το θαύμα θυμίζει τους γουλιανούς που ζουν στον Ιορδάνη και στην λίμνη Γεννησαρέτ και στων  οποίων το κεφάλι  απεικονίζεται η βάπτιση του Χριστού.



Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΣΙΜΩΝΑ ΤΟΥ ΖΗΛΩΤΗ
Ο Απόστολος Σίμων, ένας από τους δώδεκα Μαθητές του Κυρίου, αδελφός του Ιούδα του Λεββαίου, είχε την επωνυμία Καναναίος ή Κανανίτης. Η επωνυμία αυτή δεν φανερώνει την καταγωγή του Αποστόλου Σίμωνος από τη Χαναάν ή την Κανά της Γαλιλαίας. Η λέξη «Καναναίος» είναι Χαλδαϊκή και σημαίνει «Ζηλωτής». Πράγματι ο Ευαγγελιστής Λουκάς τον προσονομάζει ως «Ζηλωτή».


Οι ζηλωτές αποτελούσαν μία ξεχωριστή κοινωνική τάξη στην Ιουδαϊκή κοινωνία κατά τους χρόνους του Χριστού. Αποτελούνταν από λαϊκούς αγωνιστές, οι οποίοι μάχονταν εναντίον των Ρωμαίων κατακτητών, συνεχίζοντας την παράδοση των Μακκαβαίων επαναστατών. Όμως συχνά, πολλοί από αυτούς, εκμεταλλεύονταν τον απελευθερωτικό αγώνα και καταντούσαν τύραννοι του ιδίου του λαού τους. Προέβαιναν σε παράνομες πράξεις βίας και ληστειών για ίδιο όφελος και γι αυτό τον 1ο αιώνα μ.Χ. είχε αναπτυχθεί λαϊκή δυσαρέσκεια κατά του κινήματος των ζηλωτών. Οι συσταυρούμενοι με τον Κύριο ληστές ήταν ζηλωτές.
Δεν γνωρίζουμε αν ο Σίμων ανήκε στην μερίδα των ζηλωτών ή προερχόταν από αυτή. Το πιο πιθανό είναι να προερχόταν από τους ζηλωτές. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ανήκε ταυτόχρονα και στους ζηλωτές, διότι το ζηλωτικό κίνημα ήταν αντίθετο με την διδασκαλία του Κυρίου. Υπάρχει βέβαια και μία άλλη υπόθεση για τον Απόστολο Σίμωνα. Είναι πιθανό να μην είχε καμία σχέση με τους ζηλωτές και το προσωνύμιο «Ζηλωτής» να σήμαινε τον ένθεο ζήλο του.
Κάποιοι ταυτίζουν τον Απόστολο Σίμωνα με το νυμφίο του γάμου της Κανά, όπου ο Κύριος έκανε το πρώτο θαύμα Του, μεταβάλλοντας το νερό σε κρασί.
 
Απολυτίκιον. Ήχος γ Θείας πίστεως.
Ζήλος ένθεος, καταλαβών σε, του γνωσθέντος σοι, σαρκός εν είδει, ζηλωτήν εν Αποστόλοις ανέδειξε και του Δεσπότου ζηλώσας τον θάνατον, δια Σταυρού προς αυτόν εξεδήμησας, Σίμων ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Κοντάκιον. Ήχος β Τους ασφαλείς
Τον ασφαλώς τα της σοφίας δόγματα, εν ταις ψυχαίς των ευσεβούντων θέμενον, εν αινέσει μακαρίσωμεν, τον θεηγόρον πάντες Σίμωνα, τω θρόνω γάρ τής δόξης νυν παρ ίσταται, και συν τοις ασωμάτοις επαγάλλεται, πρεσβεύων απαύστως υπέρ πάντων ημών.



ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΑΓ.ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΣΙΜΩΝΑ ΣΤΗΝ ΑΜΠΧΑΖΙΑ ΚΑΙ Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ
Το Πατριαρχείο της Γεωργίας σ''ενα σύντομο ιστορικό της γεωργιανής εκκλησίας αναφέρει ότι:''Η Παναγία θεωρείται προστάτρια και μεσίτρια της Γεωργίας''Η Ορθόδοξη εκκλησία της Γεωργίας έχει ιδρυθεί από τους Αγιους Αποστόλους.Μεταξύ αυτών αναφέρονται ως κύρηκες του χριστιανισμού στα γεωργιανά εδάφη τους:Αγ.Ανδρέα και Άγιο Σιμωνα στα δυτικά,τον Άγιο απόστολο Ματθία στα νότιοδυτικά και τους Αγίους Βαρθολομαίο και Θαδδαίο-ανατολικά
Η μονή στον Νέο Άθω

Τα ταξίδια τους και τα κυρήγματά τους έχουν διατηρηθεί στα γεωργιανά χρονικά,αλλά υπάρχουν αναφορές και σε Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς όπως οι Ωριγένης(2ος-3ος αιωνας),επίσκοπος Δωρόθεος Τύρου(4ος αιώνας),Αγ.Επιφάνιος Κύπρου(4ος αιώνας)και Νικήτας Παφλαγονίας(9ος αιώνας).Επιπλέον υπάρχουν και αρχαιολογικές μαρτυρίες για τον πρώιμο γεωργιανό χριστιανισμό(Ι-ΙΙΙ αιώνας)
Ωστο΄σο άλλες πηγές τόσο ορθόδοξες οσο και καθολικές αναφέρουν ώς τόπου μαρτυρίου του Αγίου αποστόλου Σίμωνα του Ζηλωτή άλλα μέρη.
-ότι σταυρώθηκε στη Βρετανία(στο σημερινό Linconshire)
-'οτι του έκοψαν το κεφάλι στη Γεωργία(στο Weriosphora ή κατά άλλες πηγές στον Νέο Άθω)
-ότι σταυρώθηκε στην Περσία(στο Σουανίρ)
-ότι σταυρώθηκε στη Σαμάρεια
Οτι πέθανε ειρηνικά στην Έδεσσα
Ο Ι.Ναος του Αγ.Αποστ.Σίμωνα στον Νέο Άθω

Ο Αγ.Απόστολος Σίμωνας είναι ο νυμφίος του γάμου που έγινε στην Κανά της Γαλιλαίας.Μετά το εκεί θαύμα έγινε απόστολος και ακολούθησε το Χριστό.

Η είσοδος στο σπήλαιο
Το εσωτερικό του σπηλαίου
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση η μόνή που έχει χτιστεί προς τιμήν του Αγ.Σίμωνα στον Νέο Άθω-Τσκούμ,βρισκεται πάνω στον τόπο του μαρτυρίου του.Την πρωτη εκκλησία σ'αυτό το μέρος έχτισαν μοναχοί από το Αγ.Όρος γύρω στον 12ο αιώνα.
Ο Νέος Άθως είναι μια πόλη στην περιοχή  της Γκουνταούτα στην Αμπχαζίας(δυτική Γεωργία),Οι Αμπχάζιοι  τιμούν ιδιαίτερα τον Άγιο Σίμωνα μαζί με τον Άγιο Απόστολο Ανδρέα.
Κάθε χρόνο γίνεται μεγάλο προσκύνημα προς τιμήν του Αγίου Σίμωνα.Κοντά στο μοναστήρι υπάρχει μαι φυσική σπηλιά όπου λέγεται ότι έζησε ο Άγ.Σίμωνας.Χιλιάδες χριστιανών την επισκέπτονται για να προσευχηθούν.
Λείψανα του Αγίου βρίσκονται στην Τουλούζ,ατον Αγ.Πέτρο της Ρώμης αλλά και στην εκκλησία Μποντεάνου στο Βουκουρέστι.

μετάφραση-επιμέλεια http://proskynitis.blogspot.com
πηγήhttp://simon-kananit.hrest.info/sviatie-mesta/peshera-simona-kananita/

http://proskynitis.blogspot.com/2010/05/blog-post_431.html
http://proskynitis.blogspot.com/2010/05/10.html