Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Νεογέννητο παιδί και προσευχή

Ο Χριστός είπε ότι όταν γεννηθεί ένα παιδί, η μητέρα ξεχνάει τους πόνους της διά την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον. 
Τα λόγια Του δείχνουν ότι για τον Ίδιο τον Θεό η γέννηση του κάθε παιδιού είναι ένα γεγονός: κάθε πρόσωπο είναι στα μάτια τού Θεού μοναδικό, είναι ένας άλλος, ένα εσύ.
Ένας γέροντας συμβούλεψε κάποια μητέρα η οποία σύντομα θα γεννούσε να βάλει μια πνευματική σφραγίδα στο παιδί λέγοντας την προσευχή τού Ιησού κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο νοσο-κομείο, ακόμα και την ώρα τού τοκετού.
Το νεογέννητο παιδί
Αν προσευχόμαστε και σιγά-σιγά μαθαίνουμε να ζούμε μέσα στο πνεύμα της προσευχής, δημιουργούμε μια ατμόσφαιρα μέσα στην οποία τα παιδιά γεύονται την προσευχή και την παρουσία τού Θεού.
 Αν μένουμε μέσα σ’ αυτό το πνεύμα, τότε, ακόμα και χωρίς λόγια ακόμα και πριν μάθουν να μιλούν, τα παιδιά μπορούν να αποκτήσουν εντελώς φυσικά ένα αισθητήριο για την προσευχή και την επιθυμία να γνωρίσουν τον Θεό.

Όταν γεννηθεί το παιδί τους, οι γονείς εκφράζουν την αγάπη τους γι’ αυτό με πολλούς τρόπους· ένας από αυτούς — και μάλιστα από τους πιο δυνατούς — είναι η προσευχή. Οι γονείς μπορούν να προσεύχονται κοντά στο παιδί τους, να λένε τις προσευχές τους κοντά του η κοντά στο κρεβάτι του και γενικά να το περιβάλλουν με προσευχή. Οι γονείς μπορούν να προσεύχονται ενδόμυχα τη στιγμή που αγκαλιάζουν το παιδί τους. Μπορούν να ευλογούν το παιδί με το σημείο του Σταύρου και να παρακαλούν τον Θεό, την Παναγία και τους άγιους να ευλογούν και να προστατεύουν το παιδί τους.
 Όταν οι γονείς πηγαίνουν να ρίξουν μια ματιά στο παιδί τους την ώρα που κοιμάται, για να δουν αν όλα πάνε καλά, μπορούν να προσεύχονται γι’ αυτό και να κάνουν επάνω του το σημείο του σταυρού, από το κεφάλι ως τα πόδια και από τα αριστερά προς τα δεξιά. 
Γνωρίζω κάποιον πατέρα, ο οποίος προσευχόταν κάθε βράδυ για το γιό του γονατιστός δίπλα στο κρεβάτι του, ενώ εκείνος κοιμόταν, και παρακαλούσε θερμά τον Θεό να γεμίσει τη ζωή του παιδιού με τη χάρη Του.
Αδελφής Μαγδαληνής, ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΗΜΕΡΑ, Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, σ. 26-27

ΠΗΓΗ

Ο Αναστημένος πια Χριστός...

«...Ό αναστημένος πια Χριστός με τίς τρύπες φανερές στα χέρια και στα πόδια, στέκεται τώρα δίπλα στη χαροκαμένη μά­να και γίνεται ό χαμένος της γιος, ό μακαρίτης ό άντρας της. Ή ανύπαντρη κόρη δεν νιώθει απόψε την απουσία του Νυμφίου. Ό φτωχός αισθάνεται πλούσιος. Κοινώνησε τον Θεό, τί άλλο μπορεί να θέλει; Ό κακός νιώθει ξαφνικά καλός καί ό κα­λός νιώθει καλύτερος. Κι οί ανθισμένες αμυγδαλιές επιμένουν πώς θα είναι αιώνια ανθισμένες, τίποτε δεν ομολογεί πώς είναι περαστικό. Ό κόσμος σταματά την ώρα της Αναστάσεως σ' ένα αιώνιο άνθισμα σε μια ατελείωτη παρηγοριά. Το δροσερό αεράκι μιας αιώνιας άνοιξης μπαίνει μέσα στίς κουρασμένες καρδιές καί φιλεύει μηνύματα, μαλακώνει τους πόνους καί στηρίζει κάθε απόφαση για καινούργια ζωή...» Κώστας Κουκης

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Η χριστιανική συζυγία.Συμβουλές προς τον σύζυγο(Αγ.Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

Ας θεωρούμε, λοιπόν, ότι ο άνδρας είναι το κεφά­λι και η γυναίκα το σώμα, όπως αποδεικνύει και τούτος ο αποστολικός συλλογισμός: «Ο άνδρας είναι η κεφαλή (δηλ. ο αρχηγός) της γυναίκας, όπως και ο Χριστός της Εκκλησίας. Ο Χριστός είναι και ο σω­τήρας του σώματός Του, της Εκκλησίας. Όπως όμως η Εκκλησία υποτάσσεται στο Χριστό, έτσι και οι γυναίκες πρέπει σε όλα να υποτάσσονται στους άνδρες τους» (Εφ. 5:23-24).
Εσύ, ο άνδρας, ακούς τον Παύλο, που συμβουλεύ­ει τη γυναίκα να υποτάσσεται σ' εσένα, και τον επαι­νείς και τον θαυμάζεις. Ακου, όμως, τι λέει παρακά­τω. Ακου τι ζητάει από σένα: «Οι άνδρες ν' αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκ­κλησία και πρόσφερε τη ζωή Του γι' αυτήν» (Εφ. 5:25). Είδες προηγουμένως υπερβολή υποταγής; Δες τώραυπερβολή αγάπης. Θέλεις να υπακούει σ' εσένα η γυναίκα σου, όπως η Εκκλησία υπακούει στο Χρι­στό; Φρόντιζε κι εσύ γι' αυτήν, όπως ο Χριστός για την Εκκλησία. Κι αν χρειαστεί τη ζωή σου να θυσιά­σεις γι' αυτήν, κομμάτια να γίνεις χίλιες φορές, τα πά­ντα να υπομείνεις και να πάθεις, μην αρνηθείς να το κάνεις.
Γιατί ούτε κι έτσι θα έχεις κάνει κάτι ισάξιο μ' εκείνο που έκανε ο Χριστός για την Εκκλησία, αφού εσύ θα έχεις πάθει γι' αυτήν με την οποία είσαι ενω­μένος, ενώ ο Κύριος έπαθε γι' αυτήν που Τον απο­στρεφόταν και Τον περιφρονούσε. Καθώς, λοιπόν, ο Χριστός όχι με απειλές, όχι με βρισιές, όχι με φοβέ­ρες, αλλά με πολλή αγάπη και στοργή, με φροντίδα και θυσία κατόρθωσε να εμπνεύσει την ευπείθεια σ' εκείνην που τόσο Τον είχε λυπήσει, έτσι να κάνεις κι εσύ, έτσι να φέρεσαι στη γυναίκα σου. Αν δεν σε προ­σέχει, αν σε αντιμετωπίζει με υπερηφάνεια, αν σου δείχνει περιφρόνηση, θα μπορέσεις να τη συμμορφώ­σεις με την πολλή φροντίδα σου, με την αγάπη και την καλοσύνη σου, όχι με την οργή και το φοβέρισμα. Μόνο έναν υπηρέτη μπορείς να συνετίσεις έτσι, ή μάλλον ούτε κι αυτόν, γιατί γρήγορα θα οργιστεί και θα φύγει από τη δούλεψή σου. Στη σύντροφο της ζωής σου, στη μάνα των παιδιών σου, στη βάση κάθε χαράς μέσα στην οικογένειά σου, δεν πρέπει με αγριάδα και απειλές να επιβάλλεσαι, αλλά με την αγά­πη και τον καλό τρόπο.
Τί συζυγική ζωή είναι αυτή, όταν η γυναίκα τρέμει τον άνδρα της; Και ποιά οικογενειακή θαλπωρή θα απολαύσει ο άνδρας, όταν ζει μαζί μέ γυναίκα που τη μεταχειρίζεται σαν δούλα; Κι αν πάθεις κάτι για χάρη της, μην της το χτυπήσεις. Ούτε ο Χριστός έκανε κά­τι τέτοιο. «Και τη ζωή του», λέει, «πρόσφερε γι' αυτήν, θέλοντας έτσι να την καθαρίσει και να την αγιάσει» (Εφ. 5:25-26). Επομένως ήταν ακάθαρτη, είχε ελατ­τώματα, ήταν άσχημη και ποταπή.


…Γι’ αυτό μη ζητάς από τη γυναίκα αυτά που δεν είναι δικά της. Βλέπεις, ότι όλα από τον Κύ­ριο τα πήρε η Εκκλησία. Απ’ αυτόν έγινε ένδοξη και λαμπρή. Μη νιώσεις αποστροφή για τη γυναίκα, επει­δή έτυχε να μην είναι όμορφη. Ακουσε τι λέει η Γρα­φή: «Η μέλισσα είναι τόσο μικρή ανάμεσα στα φτε­ρωτά, μα ο καρπός των κόπων της είναι τόσο γλυκός!» (Σοφ. Σειρ. 11:3). Θεού πλάσμα είναι η γυναίκα. Με την αποστροφή σου δεν προσβάλλεις εκείνην, αλλά το Δημιουργό της. Τί δικό της έχει; Ο Κύριος δεν της τα έδωσε όλα; Μα και την όμορφη γυναίκα μην την παινέψεις, μην τη θαυμάσεις. Ο θαυμασμός της μιας και η περιφρόνηση της άλλης δείχνουν άνθρωπο ακό­λαστο. Την ομορφιά της ψυχής να ζητάς και το Νυμφίο της Εκκλησίας να μιμείσαι. Η σωματική ομορ­φιά, πέρα από το ότι είναι γεμάτη αλαζονεία, προκα­λεί ζήλεια, πολλές φορές μάλιστα και αβάσιμες υπο­ψίες. Δεν χαρίζει, όμως, ηδονή; Για λίγο, ναι· για ένα μήνα ή δύο, ή το πολύ για ένα χρόνο· υστέρα, όχι πια. Γιατί, λόγω της συνήθειας, δεν σου κάνει πια αίσθηση η ομορφιά, η οποία όμως διατηρεί την αλαζονεία της. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην περίπτωση μιας γυ­ναίκας που δεν έχει εξωτερική ομορφιά, έχει όμως εσωτερική. Εκεί είναι φυσικό η ηδονή και η αγάπη του συζύγου να παραμένουν απ’ την αρχή ως το τέλος αμείωτες, γιατί προέρχονταιαπό ομορφιά ψυχής και όχι σώματος.
Υπάρχει τίποτα ωραιότερο από τ' αστέρια τ' ουρα­νού; Σώμα τόσο λευκό δεν μπορείς να μου βρεις. Μά­τια τόσο λαμπερά δεν μπορείς να μου δείξεις. Όταν δημιούργησε ο Θεός τ' αστέρια, οι άγγελοι τα θαύ­μασαν γεμάτοι έκπληξη. Κι εμείς τώρα τα θαυμάζου­με, όχι όμως τόσο πολύ, όσο όταν τα πρωτοείδαμε. Αυτό κάνει η συνήθεια. Ελαττώνει την έκπληξη, επο­μένως και το θαυμασμό και την έλξη. Σκεφτείτε τώρα πόσο περισσότερο ισχύει αυτό στην περίπτωση της γυναίκας. Αν μάλιστα τύχει να τη βρει και κάποια αρρώστια, αμέσως χάθηκαν όλα. Να γιατί από τη γυναίκα πρέπει να ζητάμε καλοσύνη, μετριοφροσύνη, ευθύτητα και ειλικρίνεια. Αυτά είναι τα γνωρίσματα της ψυχικής ομορφιάς. Σωματική ομορφιά να μη ζητάμε. Δεν βλέπετε τόσους και τόσους, που πήραν ωραίες γυναίκες, πως κατέστρεψαν τη ζωή τους αξιο­θρήνητα; Και δεν βλέπετε άλλους, που, χωρίς να έχουν ωραίες γυναίκες, έζησαν πολύ ευτυχισμένα;
Ούτε, όμως, και για πλούσια γυναίκα να ψάχνουμε. Κανένας ας μην περιμένει να γίνει πλούσιος με το γά­μο. Αισχρός και αξιοκαταφρόνητος είναι ένας τέτοιος πλουτισμός.Επιπλέον, όπως λέει ο απόστολος, «όσοι θέλουν να πλουτίσουν, πέφτουν σε πειρασμό, σε πα­γίδα του διαβόλου και σε πολλές επιθυμίες ανόητες και βλαβερές, που βυθίζουν τους ανθρώπους στην κα­ταστροφή και στο χαμό» (Α' Τιμ. 6:9).
Από τη γυναίκα, λοιπόν, μη ζητάς λεφτά, αλλά αρετές. Είναι δυνατό ν' αδιαφορείς για τα σπουδαι­ότερα και να φροντίζεις για τα ασήμαντα; Δυστυχώς, όμως, σε όλα αυτό κάνουμε. Αν αποκτήσουμε παιδί, νοιαζόμαστε όχι για το πως θα γίνει καλός άνθρω­πος, αλλά για το πως θα του εξασφαλίσουμε πλούτη· όχι για το πως θ' αποκτήσει καλούς τρόπους, αλλά για το πως θα έχει πολλούς πόρους. Στο επάγγελμά μας, πάλι, δεν κοιτάμε πως θα το ασκήσουμε τίμια, αλλά πως θα μας φέρει μεγάλα κέρδη. Όλα, λοιπόν, γίνονται για τα λεφτά. Μας έχει κυριέψει ο έρωτας του χρήματος, γι' αυτό οδηγούμαστε στην καταστρο­φή.
«Έτσι», συνεχίζει ο απόστολος, «και οι άνδρες οφείλουν ν' αγαπούν τις γυναίκες τους, όπως αγα­πούν τω ίδιο τους το σώμα. Όποιος αγαπάει τη γυ­ναίκα του, αγαπάει τον εαυτό του. Κανείς ποτέ δεν μίσησε το ίδιο του το σώμα, αλλ' αντίθετα το τρέφει και το φροντίζει· έτσι κάνει και ο Κύριος για την Εκκλησία, γιατί όλοι είμαστε μέλη του σώματός Του από τη σάρκα Του και τα οστά Του» (Εφ. 5:28-30).…
…Όση, λοιπόν, αγάπη έχεις στον εαυτό σου, τόση αγά­πη θέλει ο Θεός να έχεις και στη γυναίκα σου. Δεν βλέπεις ότι και στο σώμα μας πολλές ατέλειες ή ελλεί­ψεις έχουμε; Ο ένας έχει τα πόδια στραβά, ο άλλος τα χέρια παράλυτα, ο τρίτος κάποιο άλλο μέλος άρρω­στο κ.ο.κ. Και όμως, δεν το κακομεταχειρίζεται ούτε το κόβει· απεναντίας μάλιστα, το φροντίζει και το πε­ριποιείται περισσότερο απ’ όσο τα υγιή μέλη του, και ο λόγος είναι ευνόητος.
Όσο αγαπάς, λοιπόν, τον εαυτό σου, τόσο ν' αγα­πάς και τη γυναίκα σου. Όχι μόνο γιατί ο άνδρας και η γυναίκα έχουν την ίδια φύση, αλλά και για μιαν άλλη σπουδαιότερη αιτία: Γιατίδεν είναι πια δύο ξεχωριστά σώματα, αλλά ένα. …
Αλλά και η γυναίκα δεν πρέπει να περιφρονεί τον άνδρα της για οποιονδήποτε λόγο, προπαντός αν εί­ναι φτωχός. Να μη βαρυγγωμάει και να μην τον βρί­ζει, λέγοντας λ.χ.: "Ανανδρε και δειλέ, τεμπέλη και ακαμάτη, ανάμελε και υπναρά! Ο τάδε, αν και κατα­γόταν από φτωχή οικογένεια, με πολλούς κόπους και κινδύνους έκανε μεγάλη περιουσία. Και να, η γυναί­κα του φοράει πανάκριβα ρούχα, κυκλοφορεί με αμά­ξι, έχει τόσους υπηρέτες, ενώ εγώ πήρα εσένα, που είσαι ζαρωμένος από τη φτώχεια και ζεις άσκοπα!". Δεν πρέπει η γυναίκα να λέει στον άνδρα της τέτοια λόγια. Το σώμα δεν εναντιώνεται στο κεφάλι, αλλά το υπακούει. Πώς, όμως, θα υποφέρει τη φτώχεια; Από που θα βρει παρηγοριά; Ας σκεφτεί τις φτωχότερες γυναίκες. Ας συλλογιστεί πόσες κοπέλες από καλές οικογένειες όχι μόνο τίποτα δεν πήραν από τους άνδρες τους, αλλά και ξόδεψαν τη δική τους περιου­σία γι' αυτούς. Ας αναλογιστεί τους κινδύνους από έναν τέτοιο πλούτο, και θα προτιμήσει τότε τη φτωχι­κή αλλά ήσυχη ζωή. Γενικά, αν αγαπάει τον άνδρα της, δεν θα ξεστομίσει ποτέ παράπονο ή προσβλητικό λόγο γι' αυτόν. Θα προτιμήσει να τον έχει κοντά της χωρίς πλούτη, παρά να είναι πλούσιος, και αυτή να ζει μέσα στην ανασφάλεια και τις ανησυχίες, που συνε­πάγονται οι επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Ούτε και ο άνδρας, όμως, ακούγοντας τα παράπο­να ή τις επικρίσεις της γυναίκας του, πρέπει να τη βρίζει ή να τη χτυπάει, επειδή έχει εξουσία πάνω της. Καλύτερα να τη συμβουλεύει και να τη νουθετεί ήρε­μα, χωρίς ποτέ να σηκώνει χέρι εναντίον της. Ας τη διδάσκει την ουράνια φιλοσοφία, τη χριστιανική, που είναι ο αληθινός πλούτος. Ας τη διδάσκει όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με τα έργα, πως η φτώχεια δεν είναι καθόλου κακό. Ας τη διδάσκει να περιφρονεί τη δό­ξα και ν' αγαπά την ταπείνωση· και τότε εκείνη ούτε παράπονο θα έχει ούτε χρήματα θα επιθυμεί. Ας τη διδάσκει να μην αγαπάει τα χρυσά κοσμήματα και τα πολυτελή ρούχα και τα πολλά αρώματα, ούτε να θέλει για το σπίτι ακριβά έπιπλα και περιττά στολίδια. Όλα τούτα φανερώνουν ματαιόδοξο φρόνημα και κουφότητα. Και της ίδιας και του σπιτιού στολισμός ας είναι η κοσμιότητα και η σεμνότητα. Και η ίδια και το σπίτι ας μοσχοβολάνε το άρωμα της σωφροσύνης και της αρετής.


(Πηγή: Αποσπάσματα από το κεφάλαιο «Η χριστιανική συζυγία» του βιβλίου «Θέματα ζωής». Κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου. Η επεξεργασία και μετάφραση των κειμένων καθώς και η έκδοση των βιβλίων έχουν γίνει από τους πατέρες της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, Τόμος Α’, σελ. 125-126, 128-130, 131-132, 137-138).

πηγή: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=print&sid=1265

Αντέγραψα από...

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Πάσχα στα Καυσοκαλύβια

πηγή φώτο
...Απλότης και αγάπη χαρακτή­ριζαν τα Καυσοκαλύβια. Επάνω σ' αυτή στηριζόταν κι ένα ωραίο τους πασχαλινό έθιμο: Κάθε Πάσχα οί πατέρες έσχημάτιζαν ομάδες καί περιήρχοντο τίς καλύβες, για να χαιρετήσουν, να άλληλοευχηθοΰν καί να ανταλλάξουν το «Χριστός Ανέστη». Έτσι κι εκείνο το Πάσχα, από το ησυχαστήριο των διδασκάλων μου, έβλεπα τους πατέρες καθ' ομάδας, σαν τα παιδάκια πού λένε τα κάλα­ντα, να πηγαίνουν από καλύβα σε καλύβα καί να ψάλλουν όλοι μαζί το «Χριστός Ανέστη», το «Ό άγγελος έβόα» καί άλλους πασχαλινούς ύμνους μ'ένα πηγαίο ενθουσιαστι­κό παλμό. Μερικές μάλιστα ομάδες συνέ­πεσε να συναντηθούν στην καλύβη του γέροντα Μιχαήλ, του καλοκά­γαθου εκείνου νησιώτη μοναχού με την πλούσια καλωσύνη. Μετά τα συνήθη αναστάσιμα τροπάρια, κάθησαν όλοι για κέρασμα έξω στην αυλή της καλύβης. Από το ησυχα­στήριο μας φαίνονταν πολύ καθα­ρά. Ήσαν καθισμένοι σε ξύλινα πα­γκάκια. Επάνω στο υπαίθριο τρα­πέζι είχαν παρατεθεί πασχαλινά κόκκινα αυγά, τυρί, κρασί... Οταν πλέον διετράνωσαν την χαρά καί τη νικητήρια ιαχή της πί­στεως, το «Χριστός Ανέστη», καί με τα επίγεια αγαθά, πήραν στα χέ­ρια τους μουσικά βιβλία κι έψαλαν με άφθαστη χάρη. Θα τους ζήλευαν καί οί άγγελοι ακόμη στον ουρανό! Οί φωνές τους αγνές, χαρμόσυνες, πανηγυρικές, στο αυθόρμητο πα­ραλήρημα της Αναστάσεως, αντι­λαλούσαν στην χαράδρα, κατέβαι­ναν στην γαλανή θάλασσα, υψώνο­νταν επάνω κι από τον Άθω ως τ' αστέρια του ουρανού... 
Αρχιμ. ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ, Από το βιβλίο "Νοσταλγικές αναμνήσεις από το περιβόλι της Παναγίας», εκδόσεις Ι.Μ. ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Ανέστη ο Χριστός και χάρισε χαρά σε όλη τη κτίση(Αγ.Επιφάνιος)


Ό ήλιος της δικαιοσύνης τριήμερος ανέτειλε σήμερα και έφώτισε ολόκληρη την κτίση... 
Οι πύλες του "Αδη ανοίχθηκαν άπ' το Χριστό και οι νεκροί σηκώθηκαν σαν από ύπνο
Ανέστη ό Χρι­στός, ή ανάσταση των πεσμένων και άνέστησε μαζί του τον Α­δάμ" ανέστη 
ο Χριστος,ή πάντων ανάσταση καί ελευθέρωσε την Εύα άπ' την κατάρα ανέστη ό Χριστός
ή ανάσταση καί αφού αποκατέστησε την τάξη στον ταραγμένο κόσμο τον λαμπροστόλισε
... ανέστη καί χάρισε χαρά σ' ολόκληρη την κτίστη · ανέ­στη καί ή φυλακή του"Αδη
κενώθηκε" ανέστη καί τη φθορά της φύσεως μετέτρεψε σε αφθαρσία...

Αυτή την ήμερα πού έκανε για εμάς ό Κύριος ας σκιρτήσου­με από χαρά πνευματική κι

αςχαρούμε με ευφροσύνη θεάρεστη. Αυτή είναι ή εορτή πού είναι πάνω άπ' όλες τίς εορτές
.
.. Το Πά­σχα το δικό μας, το Πάσχα το αληθινό είναι το ότι θυσιάστηκε ό Χριστός για χάρη

μας"κι όσοι είναι μαζί με το Χριστό είναι μια καινούργια δημιουργία" κι όσοι είναι ενωμένοι

με το Χριστό έχουν καινούργια πίστη, καινούργιους νόμους, είναι ό νέος λαός του Θεού, ό νέος

Ισραήλ κι όχι ό παλαιός· έχουν καινούργιο Πάσχα, καινούργια καί πνευματική περιτομή
,
καινούργια καί αναίμακτη θυσία, καινούργια καί θεία διαθήκη. Ανανεωθείτε σήμερα καί

φρόνημα νέο, σταθερό βάλετε μέσα στίς καρδιές σας, για να δε­χθείτε τα μυστήρια της νέας

εορτής, της αληθινής καί να γευ­θείτε σήμερα αληθινή, ουράνια απόλαυση
.
ΑΓΙΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ Λόγος είς την άγίαν του Χριστού Άνάστασιν

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Το αντίδωρο της Μεγάλης Παρασκευής

Ημουν μικρό παιδί, μαθητής του Δημοτικού,και βοη­θούσα ως παπαδάκι όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα στο Ιε­ρό του Αγίου Κωνσταντίνου. Ήταν Μεγάλη Παρα­σκευή καί ή ακολουθία των Ωρών και της Άποκαθήλωσης είχε τελειώσει. Οι ιερείς ταχτοποιούσαν τα άμφια τους, οί πιο βιαστικοί από το εκκλησίασμα είχαν κιόλας προσκυνήσει καί τρία τέσσερα παιδιά από μας, μέσα στο ιερό, μαδούσαμε μερικά μπουκέτα από βιολέτες ή άλλα λουλούδια για να ξαναγεμί­σουμε τα πανέρια πού κρατούσαν τα κορίτσια, πλάι στον επι­τάφιο. Κάποια στιγμή μισάνοιξε ή πόρτα του ιερού καί φάνηκε μια γυναίκα, γύρω στα τριάντα, κοντή, αδύνατη πολύ κι ηλιο­καμένη καί με μια σκούρα καφετιά μαντήλα στο κεφάλι, όπως φορούν σε μερικά νησιά οί γυναίκες ακόμα καί σήμερα. -  Ψιτ, μικρέ, είπε σιγανά, γνέφοντας προς το μέρος μου,έλα να σου πω. "Αφησα τα λουλούδια πού κρατούσα καί πήγα προς το μέ­ρος της. -  Δώσε μου σε παρακαλώ ένα αντίδωρο. Την κοίταξα απορημένος. Δεν θυμόμουν τη μέρα εκείνη να είχαμε πάει - όπως κάναμε κάθε Κυριακή προς το τέλος της λειτουργίας - τα πανέρια με τα αντίδωρα πλάι στην Αγία Τρά­πεζα για να ευλογήσει ό ιερέας. Όμως πριν απαντήσω, κοίτα­ξα καλού κακού καί προς τον πάγκο πού αφήναμε τα πανέρια. Ήταν άδεια... -Δεν έχει αντίδωρο, της είπα. Ή γυναίκα με τη μαντήλα κατσούφιασε: -Κοίταξε καλά. Κάπου θα 'χει μείνει κανένα.


Καί καθώς είδε την αμηχανία μου πρόσθεσε: -Φώναξε κανένα μεγαλύτερο. Πήγα στο νεωκόρο καί τον κάλεσα. Παράτησε απρόθυμα τη δουλειά του - γυάλιζε κάτι λαμπάδες για τη βραδινή έξοδο του Επιταφίου - καί ήρθε προς την πόρτα. Όταν άκουσε τί ζητούσε ή γυναίκα, απάντησε απότομα: -Δεν έχει σήμερα, κυρά μου, αντίδωρο. Εκείνη έμεινε ακίνητη καί είπε με τόνο παρακλητικό αλλά σταθερό: -  Δώσε μου έστω ένα κομματάκι. Το έχω μεγάλη ανάγκη. -  Δεν υπάρχει αντίδωρο, κυρά μου. Δεν καταλαβαίνεις τί
σου λέω; απάντησε νευριασμένος ό νεωκόρος καί της βρό­ντησε την πόρτα στα μούτρα. Έμεινε εκεί, πίσω άπ' την κλειστή πόρτα, για πολλή ώρα. Δεν μίλαγε, μόνο κοίταγε προς το ιερό με παράπονο, σαν το σκυλί του δρόμου πού κοιτάζει την πόρτα του σπιτιού μπας καί του ρίξουν ένα ξεροκόμματο. Μπήκα καί βγήκα αρκετές φορές εκείνο το πρωινό άπ' την πόρτα του ιερού, κουβαλώντας λου­λούδια ή άλλα πράγματα καί έμεινε στο μυαλό ή εικόνα της, όλο ικεσία αλλά καί περηφάνια. Πέρασε ό καιρός κι όλη την υπόλοιπη χρονιά είδα μερικές φορές την παράξενη γυναίκα μόνο από μακριά. Δεν μου ξανα­μίλησε ούτε πλησίασε άλλη φορά στο ιερό. Ώσπου την άλλη χρονιά, πάλι Μεγάλη Παρασκευή, την ώρα πού γινόταν ή από­λυση, φάνηκε πάλι πίσω από την πόρτα. Αυτή τη φορά φώνα­ξε ένα άλλο παιδί, πού ήταν πιο κοντά. Δεν άκουσα τί του είπε μα από την κίνηση πού έκαμε εκείνο κατάλαβα τί ζητούσε. Πήγα κι εγώ κοντά, τη βεβαίωσα για μια ακόμα φορά πώς δεν υπήρχε αντίδωρο. Καθώς επέμενε, φωνάξαμε έναν από τους μεγαλύ­τερους πού μας πρόσεχαν καί φρόντιζαν τις εξόδους καί την πομπή του Επιταφίου. Ήταν παλληκάρι ευγενικό καί πρόθυμο - φοιτητής, θαρρώ, της Φιλολογίας.
Την άκουσε κι όταν είδε την επιμονή της, προσπάθησε να της εξηγήσει με ήρεμο καί γλυκό τρόπο ότι αυτή τη μέρα δε γί­νεται Θεία Λειτουργία καί επομένως δεν υπάρχει αντίδωρο. Ηταν σαν να μιλούσε στην πέτρα. Ή γυναίκα συνέχιζε να τον παρακαλάει, του ευχόταν να δει καλό στην υγειά του αν τη βοηθήσει, του είπε ότι είναι φτωχιά για να πληρώσει γιατρούς καί στα νοσοκομεία δεν της δίναν σημασία. Μ' ένα χείμαρρο από λόγια του εξήγησε ότι το μοναχοπαίδι της ήταν άρρωστο,παράλυτο στο κρεβάτι, κι αφού απελπίστηκε άπ' τους για­τρούς, βρέθηκε ένας άνθρωπος και της είπε ότι το παιδί της θα γίνει καλά μόνο αν του δώσει να φάει λίγο αντίδωρο της Με­γάλης Παρασκευής. - Πρόσεξε καλά όμως, της είχε πει. Το αντίδωρο αυτό το φυλάνε και το δίνουνε σε λίγους. Θα σου πούνε πώς δεν υπάρ­χει και θα σε διώξουνε. Μόνο αν επιμείνεις πολύ ή αν γνωρί­ζεις κανέναν από μέσα μπορεί να σου το δώσουν. Το παλληκάρι την άκουγε απορημένο. Εγώ πού ήμουν πιο μικρός δεν καταλάβαινα τί γίνεται. Ακόμα και σήμερα πού το σκέπτομαι, αναρωτιέμαι για ποιο λόγο της είχε πει εκείνος ό άνθρωπος αυτά τα λόγια. Ήταν τόσο άκαρδος πού να την πε­ριγελάει μέσα στον πόνο της; Ήταν τρελός; Ήθελε να της πει κάτι συμβολικό πού δεν το καταλαβαίναμε; Πάντως ό,τι κι ανσυνέβαινε, εκείνη το 'χε πιστέψει τόσο βαθιά μες στην απελ­πισία της πού δεν πίστευε σε καμιά εξήγηση. Στό τέλος ήρθε προς το μέρος μας ό νεωκόρος να δει για­τί χασομεράμε από τη δουλειά μας. Σάν την είδε μουρμούρισε «πάλι αυτή ή παλαβή;», καί την πλησίασε αγριεμένος. Βλέπο­ντας όμως τα μάτια της βουρκωμένα άλλαξε κάπως τό υφός του καί της είπε πιο μαλακά: -  Σοϋ το 'παμε, κυρά μου. Σήμερα ό Χριστός είναι στον τά­φο, είναι πεθαμένος... Δεν έχουμε ούτε αντίδωρο οϋτε πανη­γύρια. Έλα αϋριο το πρωΐ πού θα τον αναστήσουμε να σου δώ­σω ένα κοφίνι. Καί της ξανάκλεισε την πόρτα, αλλά αυτή τη φορά πιο απαλά. Τρίτη χρονιά - πάλι Μεγάλη Παρασκευή - ήρθε καί με βρήκε πιο αργά. Ή εκκλησία είχε αδειάσει σχεδόν κι ό νεωκόρος είχε πεταχτεί στο σπίτι του να ξεκουραστεί. Μάλλον τον παραφύλαγε να φύγει καί με πλησίασε άκροπατώντας στα δάχτυλα. Έμοιαζε πιο ξερακιανή από πρώτα καί μου χαμογέλασε αχνά, με μισόσφιχτα τα χείλη. -  Έλα δω, εσύ είσαι καλό παιδί. Βοήθησε με, σε παρακαλώ.Εσύ θα ξέρεις πού τα κρύβουν τα αντίδωρα. Δώσ' μου ένα μι­κρό κομματάκι. Τόσο δα. Τώρα όλοι λείπουν. Κανείς δε θα σε
καταλάβει. Κι όπως δεν έβλεπε να φέρνει αποτέλεσμα ή ικεσία της, πρόσθεσε: -  Θα σου δώσω κι ένα φράγκο. Να, εδώ το έχω.
Μπορεί να 'ταν καί το μοναδικό της... Πιάστηκε ή ψυχή μου πού δεν μπορούσα να τη βοηθήσω. Της ορκίστηκα πώς δεν υπάρχει αντίδωρο, πώς εγώ τουλάχι­στο δεν είδα να κόψανε σήμερα αντίδωρο κι ας ήμουν εκεί άπ' το πρωί. Δεν ξέρω αν με πίστεψε, πάντως έφυγε απελπισμέ­νη. Φαίνεται πώς ένα αγνό παιδί σαν εμένα ήταν ή τελευταία της ελπίδα σ' ένα κόσμο πού όλοι οι μεγάλοι ήταν συνεννοη­μένοι να της λένε ψέματα καί δεν ήθελαν να γίνει καλά το παι­δί της. Συγκινημένος άπ' το θέαμα της, μα καί με μια μικρή αμφι­βολία μήπως τελικά είχε δίκιο, διηγήθηκα το ϊδιο απόγευμα όλη την Ιστορία στο γέρο - εφημέριο πού είχε έρθει πιο νωρίς να φροντίσει τα καλύμματα της Αγίας Τράπεζας πρίν από τη βρα­δινή ακολουθία,άκουσε προσεκτικά καί κούνησε το κεφάλι του: -Δύστυχη γυναίκα. Εχει εδώ μπροστά της το Σταυρό του Κυρίου, έχει παραπέρα το ϊδιο το σώμα Του - πάνω στον Επι­τάφιο - κι αντί να σκύψει πλάι τους, να κολλήσει το κεφάλι της στη γη καί να παρακαλέσει για το παιδί της, εκείνη ψάχνει το αντίδωρο της Μεγάλης Παρασκευής. Έχει μπροστά της το χει­ροπιαστό καί κυνηγάει το ανύπαρκτο... Δεν ξαναεΐδα από τότε εκείνη την κοντή, αδύνατη κι ήλιοκαμμένη γυναίκα με τη σκούρα καφετιά μαντήλα. Δεν ξέρω τί απόγινε οϋτε εκείνη οϋτε το παιδί της. Τη θυμάμαι όμως πάντα,κι ώρες - ώρες αναρωτιέμαι πόσες φορές της μοιάζουμε κι εμείς, πόσες φορές δεν βλέπουμε αυτό πού έχουμε μπροστά μας κι αναζητούμε το άπιαστο, το ασήμαντο ή το ανύπαρκτο.
Έχουμε την υγειά μας, τη δουλειά μας, το σπίτι μας κι αναζη­τούμε τη δόξα, τον περίσσιο πλούτο, την ηδονή, τη μεγάλη ζωή. Έχουμε καταφύγιο, Πατέρα στοργικό, πίστη ζωντανή κι αποζητάμε την ευτυχία σε αστρολόγους, χαρτορίχτρες, λαο­πλάνους καί αγύρτες. Τα έχουμε όλα καί κυνηγάμε το τίποτα...το αντίδωρο της Μεγάλης Παρασκευής...
Του ιατρού Αθαν.Γιαλουρή-''Πειραική Εκκλησία''

Σκόρπα το Μύρο σου,Γυναίκα!


Mεγάλη Τρίτη και σκέφτομαι πώς ή μεγάλη μέρα της Γυναίκας,ειν' αυτή. Γιατί - για συλλογίσου - δίνει στον άοσμο κόσμο ή Γυναίκα, μυρωδιά. Από αυτήν, εύωδιάζεται ή οικουμένη! Μα πρόσεξε, την ευωδιά τη δίνει, τη σκορπά, εκείνη πού είναι στο Χριστό κοντά! Μας έμαθε ό κόσμος εμπόριο να κάνουμε σωστό. Δώσε μου τόσα, στη ζυγαριά, θα μπεί αυτό πού μούδωοες, να ξέρω πόσα θα σου δώσω εγώ.Καί μέσα στη συναλλαγή, νάτη ή Γυναίκα πού αρνήθηκε αυτό το άλισβερίσι. Γι' αυτήν μιλώ πού άλειψε με μύρο τα πόδια του Χριστού.Πανάκριβο το μύρο, τ' αγόρασε με στέρηση, με το αίμα της καρδιάς της το αγόρασε, για να το δώσει σε Εκείνον. Όλοι μιλούν για τη στιγμή πού το περίχυσε στα πόδια του Χριστού. για την αθέατη πλευρά, πώς έγινε και το αγόρασε το μύρο, δε το μαθαίνουμε. Καί συλλογιέμαι πώς: "Αν μια γυναίκα σαν έμενα, σαν εσένα, μια συνηθισμένη γυναίκα δηλαδή, ήθελε να κάνει δώρο ακριβό, σε πρόσωπο ακριβό κι αγαπημένο τί θα έκανε;Τό πρώτο, θα πήγαινε στα μαγαζιά, θα κοίταζε στίς όμορφες βιτρίνες, θά βλεπε τις τιμές, θα συλλογιόταν τα λεφτά που χει στο πορτο-φόλι της. Μετά, θάμπαινε μες στο μαγαζί. Να ψάξει κι άλλο θέλει. Καί να, αναπηδά. Το βρήκε επί τέλους! Μα ή τιμή!!! "Ω τί τιμή!! Τί ακριβό δώρο! Βγάζει το πορτοφόλι της, μετρά, ξαναμετρά, αδύνατο να τ' άγορά- σει Πρέπει να μην αδειάσει καί το πορτοφόλι ολότελα. Πρέπει να μείνει κατιτίς καί γι' άλλα ψώνια. Οι ανάγκες βλέπεις δεν τελειώνουνε ποτέ. Ή λογική δεν έβλαψε κανένα. Να δώσουμε, δε λέω, μα νάναι άπ' το περίσσευμα. Οχι κι από το στέρημα να είναι! Μα αυτή πού πήγε στο Χριστό κι έπεσε στα ποδάρια Του, θα έδωσε χωρίς κρατούμενα. "Ο,τι είχε καί δεν είχε τόδωσε, για ν' αγοράσει το πανάκριβο το μύρο. Καί το προσφέρει απλόχερα. Όχι μονάχο του. Με δάκρυα μετάνοιας γίνεται το μύρο ατίμητο. Καί τα μαλλιά της να σφουγγίζουνε δάκρυα καί μύρο μπερδεμένα. Οι άντρες πού βλέπουνε εκεί μπροστά στα μάτια τους να χύνεται, να σπαταλιέται κάτι τόσο ακριβό όπως το μύρο, ταράζονται. Γιατί θα έπρεπε τόσα λεφτά να πάν χαμένα; Τόσοι φτωχοί υπάρχουνε, τόση ανάγκη υπάρχει στον πλανήτη για λεφτά! Κι αυτή να τα σκορπά χωρίς να βάζει λογική στη σκέψη της, στην πράξη της!!! Καί τάπαν όλα ετούτα, γιατί ξέρανε μόνο την τιμή πού χε το δώρο.Πώς είν' ατίμητο, γιατί ατίμητη ή Αγάπη, «δε τόξεραν οι αντρικές καρδιές». Την ώρα πού κάθε είδος στο Σούπερ μάρκετ έχει καρφιτσωμένη άπάνω τήν τιμή, θέλαν καί την Αγάπη, ναι κι αυτή, να την κοστολογήσουν. Πόσο πηγαίνει το κιλό ή Αγάπη, πόσο το δίκιλο; Σέ κείνο το μεγάλο το οικονομικό κουτί; Πόσο στοιχίζει, πόσο πουλιέται, πόσο αγοράζεται, άραγε, ή Αγάπη; Μα οί μυρωδιές πού έχυσε ή γυναίκα στα πόδια του Χριστού καί πού γιόμισαν ευωδιές το σύμπαν, δεν έχουνε τιμή. Να ή Γυναίκα. Ή πονεμένη, ή απλή, ή παιδεμένη. Εσύ πού δίπλα μου περνας, Γυναίκα, στη σιωπή το Μύρο ετοιμάζεις. Με στέρηση, με πόνο καί οδύνη κι απέ απλόχερα το δίνεις, το σκορπάς στα πόδια του Χριστού. Κι οί μυρωδιές απλώνονται στην Πλάση κι αγιάζεται ή πλάση από τούτο το μοσκομύριστο μυρωδικό. Αυτό πού τόσο, ώ πόσο ακριβά! στοι­χίζει! Τόσο ακριβά, πού μόνο ό Χριστός το κοστολόγησε σωστά!! Μεγάλη Τρίτη! Καί σκέφτομαι πώς τούτη είναι ή μεγάλη μέρα της Γυναίκας

Της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη

Ο Μυστικός Θρίαμβος ή το γαιδουράκι


«...Τελικά, ό θρίαμβος του Χριστού, πού συμβολική του απεικόνιση είναι το γάιδουράκι, είναι οί μη Εβραίοι, οί Χριστια­νοί των εθνών, οί μελλοντικοί μάρτυρες καί άγιοι καί πιστοί, όσοι, αντίθετα με τους πανηγυρίζοντες σήμερα Εβραίους, θα δεχτούν το Χριστό ως αληθινό Σωτήρα τους καί όχι ως κοσμι­κό ηγεμόνα φορτωμένο με προσδοκίες εθνικής μεγαλουργίας...
...Ανάμεσα σ' αυτούς τους πιστούς, πού συνθέτουν το διαχρονικό καί αιώνιο θρίαμβο του Χριστού, είμαστε κι εμείς, οί σημερινοί Χριστιανοί. Ό πώλος της όνου είναι ή μυστική ανακεφαλαίωση όλων των Χριστιανών όλων των εποχών καί όλων των αιώνων.
Ό πώλος της όνου αποτελεί αθόρυβο ράπισμα της Ιου­δαϊκής τυφλότητας, πού έχοντας μπροστά της το Θεό, ζητω­κραυγάζει τον άνθρωπο· πού χειροκροτώντας το αιώνιο, χει­ροκροτεί το εφήμερο πού έχοντας μπροστά της τον αληθι­νό, αλαλάζει θεοποιώντας το ψεύτικο!...»
Γεώργιος Σουρέλης

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

π.Δημ.Γκαγκαστάθης-Ζητάτε συγνώμη ο ένας από τον άλλον

Ο αείμνηστος Γέροντας πατήρ Δημήτριος Γκαγκαστάθης σε κάθε νεαρό ζευγάρι τους έλεγε: «Μάθετε από την αρχή της γνωριμίας σας και μάλιστα του γάμου, από την πρώτη νύκτα του γάμου σας, να κάνετε μαζί την πρώτη προσευχή, το πρώτο απόδειπνο. Και αφού τελειώσει το απόδειπνο -όπως γίνεται στα μοναστήρια- να κάνετε μια μετάνοια ο ένας στον άλλον και να ζητήσετε συγγνώμη». Τον ρώτησε κάποιος λοιπόν - τότε που το είπε ο Γέροντας αυτό: «Κι αν δεν έχουμε καμία διαφωνία, γέροντα, γιατί να το κάνουμε αυτό;» Λέει: «Να το κάνετε υποχρεωτικά, γιατί έτσι θα μάθετε να ζητάτε ο ένας από τον άλλο συγγνώμη». Διότι, όταν θα έρθει το πρόβλημα, κι όταν πλέον θα έρθει ο ίδιος ο διάβολος για να γεμίσει τον νου με τις δικές του αναρiθμητες πληροφορίες, τις αλλοτριωμένες πληροφορίες, τότε βλέποντας τους δύο συζύγους να κάνουν μετάνοια και να υπακούουν ο ένας στον άλλον, επειδή δεν μπορεί να σταθεί σε μια τέτοια ταπεινοφροσύνη, ασφαλώς θα φύγει, γιατί σιχαίνεται τους ανθρώπους αυτούς οι οποίοι έχουν ταπεινοφροσύνη και έχουν αυτό το φρόνημα των μετανοιών. Πραγματικά, μια τέτοια κατάσταση, όταν από την αρχή λειτουργήσει, μπορεί να διαφυλάξει το νου, τον ηγεμόνα νου και των δύο ανθρώπων από την παραπληροφόρηση, ώστε να μην κατέβουν οι πληροφορίες στη συνέχεια στην καρδιά και πλέον τραυματίσουν την αγάπη.
ΠΗΓΗ

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Όταν ΄΄φορτώνουμε'' τα παιδιά με θρησκευτικά καθήκοντα


«Ή γυναίκα μου, βαθιά θρησκευόμενη, συνηθίζει να φορτώνει το μικρό μας αγό­ρι με ένα σωρό θρησκευτικά καθήκοντα, πού φοβάμαι ότι θα οδηγήσουν σε αντίθε­το αποτέλεσμα. "Ετσι δεν είναι;» 

Σέ όλα τα πράγματα έχει iσχύ ό σο­φός λόγος των αρχαίων: "πάν μέτρον άριστον". Όταν ξεπερνάμε τα όρια, τότε μπαίνουμε στα χωράφια της υπερβολής, πού προξενεί ζημιά καί κατα­στροφή. Είπαμε καί σε άλλα σημειώματα μας ότι χρειάζεται να δώσουν οί γονείς στα παιδιά τους την ηθική μόρφωση, την «παιδεία καί νουθεσία Κυρίου» πού γρά­φει o Απ. Παύλος. Συστήσαμε την ανάγκη διδασκαλίας στα παιδιά βασικών άρχων της θρησκείας μας, ώστε να διαμορφώ­σουν ανάλογα τον χαρακτήρα τους. "Από το σημείο όμως αυτό, μέχρι του να επι­βάλλουμε στο παιδί φορτία δυσανάλογα προς τίς δυνάμεις του, ή απόσταση είναι μεγάλη καί πρέπει να κάνουμε την απα­ραίτητη διευκρίνιση. Κάθε τι πού είναι υπερβολικό, είναι καί βλαβερό. Πάρτε για παράδειγμα το ζήτημα της τροφής. "Οταν τρως κανονικά, διατρέφεσαι καί εΐσαι υγιής. Όταν κάνεις υπερβολές στο φαγητό καί τρως λαίμαργα καί περισσότερο από ο,τι χρειάζεσαι, ζη­μιώνεις τον εαυτό σου καί αρρωσταίνεις. Το ϊδιο συμβαίνει καί με το θέμα της άγωγής των παιδιών στα θρησκευτικά ζη­τήματα. Δεν πρέπει να ζητάμε από τα παι­διά μας πράγματα πού δεν είναι της ηλι­κίας τους, ούτε να τα κρίνουμε με τα δικά μας μέτρα. Ό καλός παιδαγωγός θα λάβει ύπ' όψιν του την ηλικία καί την αντοχή του παιδιού, καί θα του ζητήσει τόσα, όσα μπορεί να δώσει. "Αν ζητήσει περισσότερα, το παιδί θα αντιδράσει και θα μισήσει την θρησκεία. Ένα παιδί του δημοτικού σχολείου, λ.χ., δεν μπορεί να καταλάβει την Αγία Γραφή διαβάζοντας την στο πρωτότυπο, αν δεν του εξηγήσουμε εμείς με απλά λό­για. Οι γραμματικές του γνώσεις δεν το βοηθούν. Κι όταν εμείς οι μεγάλοι δυσκο­λευόμαστε να μποϋμε στο νόημα της, πως θα έχουμε τέτοια αξίωση από ένα μικρό παιδί; "Επειτα, ένα μικρό παιδί δεν μπορεί να παρακολουθήσει με άνεση μια ιερή ακολουθία πού κρατάει τρεις ώρες. Μοι­ραία θα κουραστεί και η θα αρχίσει να νυ­στάζει ή θα ενοχλεί τους άλλους. Αψυχο­λόγητη και ανεδαφική είναι καί ή απαίτη­ση μερικών γονέων για προσευχή πολύω­ρη του παιδιού τους. Όλα πρέπει να αρχί­σουν με ένα σύστημα καί με μια μέθοδο. Ό Κύριος μας, όταν μιλούσε στους άπλοικούς Ιουδαίους, χρησιμοποιούσε απλά παραδείγματα από τη φυσική ζωή, πού τους ήταν προσιτά. ΟΙ παραβολές ήταν μια παραχώρηση του προς την άπλοικότητα των ακροατών του. Αυτό ήταν το μέτρο της συνέσεως. Καί έτσι πρέπει να φέρο­νται όσοι παιδαγωγοΰν ανθρώπους. Για να μάθει κανείς κολύμπι, δεν πηγαίνει άπ' ευθείας στα βαθειά νερά. Αρχίζει από τα ρηχά καί προχωρεί σιγά-σιγά. Στό παιδί μας θα δώσουμε την πνευμα­τική τροφή πού μπορεί να αφομοιώσει, χωρίς υπερβολές. Παιδιά πού μπήκαν απότομα στα βαθιά νερά της πνευματικό­τητας καί στίς αύστηρότητες των μεγά­λων, αντέδρασαν απότομα καί «κλώτση­σαν» ό,τι μέχρι τότε είχαν κατορθώσει. Κι όταν μεγάλωσαν, έγιναν αντίθετοι, πετώ­ντας μακρυά κάθε δεσμό με την πίστη. Μια αψυχολόγητη ενέργεια οδήγησε στην καταστροφή. Μια καλή μητέρα θα αρχίσει από τίς άπλοϊκότερες περί Θεοϋ ιδέες. Θα διδάξει το παιδάκι της τίς ιερές ιστορίες. Καθώς θα περνάνε οί μήνες, τα χρόνια,παράλληλα θα μπορεί να εισάγει το παιδί σε πολυπλοκότερα προβλήματα, να τοϊ εμφυτεύει καθαρότερες ιδέες. Στό θέμα της μελέτης καί της προσευχής δεν θα πά­ρει τα άκρα. Όταν κουράζεται το σώμα ή ή διάνοια, δεν υπάρχει καρποφορία. Δεν θα το ξεχάσει ποτέ αυτό ή καλή μητέρα παιδαγωγός. Καί θα προσπαθήσει, μιλώ­ντας στο παιδί της για το Θεό καί τη θρη­σκεία, να του δώσει ένα κομμάτι από τον εαυτό της. Καί κάτι άλλο. Δεν πρέπει να έχουμε υπερβολικές αξιώσεις καί από την διαγω­γή των παιδιών μας. Δεν μπορούν να εΐναι αλάθητα, θα τα κρίνουμε στα μέτρα των δυνατοτήτων τους. Όταν έμεΐς πέφτουμε σε λάθη, πώς δεν θα πέσουν εκείνα; "Ας είμαστε περισσότερο ρεαλιστές καί ολιγό­τερο υποκριτές. Τύ τέλειο πρέπει να το αναζητούμε πρώτα στον εαυτό μας, κι ύστερα στους άλλους. Όταν μάλιστα οι άλλοι είναι παιδιά, τότε χρειάζεται μεγα­λύτερη ανοχή, περισσότερη προσευχή και αδιάλειπτη προσοχή. "Έτσι θα τους εξα­σφαλίσουμε τη θεία βοήθεια καί θα αξιο­ποιήσουμε τίς πνευματικές τους δυνάμεις, για την καλλιέργεια του χαρακτήρα τους καί την κατάκτηση της αρετής. 
Μακαριστού αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου-Διάλογος με τους γονείς''

Γιορτάζοντας την Παγκόσμια Ημέρα του παιδιού

Οι όμορφες αυτές φωτογραφίες είναι από τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας του παιδιού το 2007 στην Ρωσία με εκδηλώσεις εναντίον των αμβλώσεων


ΠΗΓΗ