Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΓΗΡΑΤΕΙΑ

α. "Οταν γηράσης, εκτενείς τάς χείρας σου και άλλος σε ζώσει και οισει οπού ου θέλεις. Ίω. κα' 18.
"Οταν γεράοεις, θ' απλώσεις τα χέρια σου και άλλος θα σε ζώσει κα'ι θα σε φέρει εκεί, οπου δε θέλεις.


β. Πρεσβύτας νηφάλιους είναι, σεμνούς, σώφρονας. Τίτ. β' 2.
Οι γέροντες να είναι προσεκτικοί και. άγρυπνοι, σεβαστικοι και σεμνοί, φρόνιμοι.


γ. Μη με απορρίψεις, Κύριε, στα γηρατειά μου, όταν θα λιγοστέψουν οι δυνάμεις μου, μη με εγκαταλείψεις. Ψαλμ. ο' 9.


δ. Καμάρι των γερόντων είναι τα εγγόνια τους και καύχημα των παιδιών είναι οι καλοί γονείς τους. Παρ. ιζ'6.


ε. Μην περιφρονήσεις άνθρωπο στα γηρατειά του, γιατί από μας τους νεότερους γίνονται οι γέροντες. Σ. Σειρ. η' 6.


ς. Τα γηρατειά πού έχουν φρόνηση, είναι καλύτερο από την απαίδευτη νεότητα. (Γρηγόριος Θεολόγος).


ζ. Δεν είναι ώραία στους γέρους τα παιχνίδια των παιδιών. (Γρηγόριος Θεολόγος).


η. Τίμα περισσότερο το φρόνιμο νέο από τον ακόλαστο γέρο και τίμα επίσης περισσότερο το γέρο πού είναι φιλομαθής από τον αμαθή νέο. (Ιερός Χρυσόστομος).


θ. "Οσοι υπηρετούν τους γέρους, είναι άξιοι ευτυχισμένων γηρατειών. (Πατερικό).


ι. Αξίωσε μας, Κύριε, προτού επιστρέψουμε οτή γη να επιστρέψουμε σε Σένα. (Ευχή της Πεντηκοστής)


ία. Γήρας τιμάν. (Χίλων)
Να τιμάς τα γηρατειά.


ιβ. Γήρας προσδέχου. (Ισοκράτης).
Να περιμένεις τα γηρατειά.


ιγ. Ή δύναμη και ή ομορφιά είναι τ' αγαθά της νεότητος και ή σωφροσύνη των γηρατειών. (Δημόκριτος)


ιδ. Κανένας δεν είναι ερωτευμένος τόσο πολύ με τη ζωή, όσο εκείνος που γερνάει. (Σοφοκλής).


ιέ. Στήν πράξη υπερτερούν οι νεότεροι, στή σκέψη υπερτερούν οι γεροντότεροι. (Ευριπίδης).


ις. Να φοβάσαι τα γηρατειά, γιατί δεν έρχονται μόνα τους. (Μένανδρος).


ιζ. Ή σύνεση κάνει ελαφριά τα γηρατειά και άξια μεγάλου σεβασμού. (Ανθολόγιο Στοβαίου).


ιη. Πρέπει κανείς να γεράσει, για να πεισθεί πόσο σύντομη είναι ή ζωή. (Σοπενχάουερ)


ιθ. Ό γέρος, πού έζησε κοινωνικά, πού έχει δυνατό μυαλό και μνήμη πιστή, είναι θησαυρός ανεκτίμητος. (Λα Μπρυγιέρ)


κ. Σώφρων νεότης, βίος διανυόμενος εν υπομονή υπό το φως των εντολών του Κυρίου, επιστέφεται εν τέλει υπό γήρατος χρυσού και λάμποντας και κατά πάντα σεβαστού. (Παν. Τρεμπέλας).


κα. Φρόντισε οί ρυτίδες του προσώπου οου να μην επεκταθούν στην καρδιά σου.

κβ«Πρέπει κανένας να γεράσει για να πεισθεί πόσο λιγόχρονη είναι η ζωή.»(Αρτουρ Σοπενχάουερ)

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ Γ.ΤΣΙΤΟΥΡΙΔΟΥ-Μια αγία μορφή.

Γεννήθηκε το 1870 και παντρεύτηκε το 1890 τον Γεώργιο Τσιτουρίδη, ο οποίος αργότερα χειροτονήθηκε ιερέας και εφημέρευε στο χωριό τους Τσόπλη ή Δερμιτζίκιοι της Ορτού (Κοτυώρων) του Πόντου. Απέκτησαν έξι κόρες και ένα γιό που εκοιμήθη μικρός.

Η πρεσβυτέρα Κυριακή ήταν απλή, ευλαβέστατη και πολύ ελεήμων. Πονούσε και έκλαιγε όταν έβλεπε την δυστυχία των ανθρώπων. Είχε πάντα ανοικτή την πόρτα του σπιτιού της όπου εύρισκαν φαγητό και ζεστασιά οι φτωχοί και πεινασμένοι, και τόπο για να μείνουν οι ξένοι.
Το έτος 1903 ο παπα-Γιώργης με την οικογένειά του μετανάστευσε και εγκαταστάθηκε στο χωριό Άταρα η Αζάντα της περιοχής Σοχούμ της Γεωργίας. Ήταν ο μοναδικός ιερέας της περιοχής, όπου ζούσαν πολλοί Έλληνες πρόσφυγες. Λειτουργούσε, βάπτιζε, στεφάνωνε και διάβαζε τους αρρώστους. Στο σπίτι του κατέφευγαν κάθε μέρα δεκάδες πρόσφυγες που δεν είχαν «που την κεφαλήν κλίναι». Η πονόψυχη πρεσβυτέρα, ακούραστη, ζύμωνε, μαγείρευε και έτρεφε όλους τους φτωχούς που κατέφευγαν στο σπίτι τους. Τους αγαπούσε και τους παρηγορούσε σαν παιδιά της. Επειδή δεν χωρούσαν να φιλοξενηθούν όλοι στο μικρό τους σπιτάκι, ζήτησε από τον παπα-Γιώργη να φτιάξη ένα μεγάλο ξενώνα και έτσι μπορούσε να φιλοξενή μέχρι εκατό άτομα.
Η ευλαβής πρεσβυτέρα, ενώ έτρεφε τόσα πεινασμένα στόματα, η ίδια έκανε κάθε μέρα ενάτη. Μέχρι τον Εσπερινό δεν έτρωγε και δεν έπινε τίποτε. Πήγαινε στην Εκκλησία, έπαιρνε αντίδωρο και μετά έτρωγε. Κρέας και αρτύσιμα δεν έτρωγε παρά μόνο λαχανικά και φρούτα.
Περνώντας μια μέρα με τον παπα-Γιώργη έξω από ένα κοιμητήρι του Σοχούμ, ζήτησε όταν πεθάνη να την θάψη σε αυτό το κοιμητήριο. Ο παπάς απόρησε γιατί ήταν νέα, περίπου 40 ετών. Σε λίγες μέρες που αρρώστησε και εκοιμήθη, την έθαψαν κατά την επιθυμία της σ’ εκείνο το κοιμητήρι.
Επτά χρόνια από την κοίμηση της την είδε ο παπα-Γιώργης στον ύπνο του να του λέγη: «Επτά χρόνια δεν βαρέθηκες να με έχεις κάτω από την γη; Να έρθης να με βγάλης». Αυτό το όνειρο το είδε επανειλημμένως. Επίσης ένας μοναχός από το Μοναστήρι Νόβα φον στην Τράντα κάθε βράδυ έβλεπε φως να κατεβαίνη στον τάφο της και άκουγε μια φωνή να του λέη: «Να ρθης στο νεκροταφείο να με βγάλης».
Πράγματι έγινε η ανακομιδή. Είδαν τότε ότι δεν υπήρχε χώμα πάνω από τα οστά της και από κάτω υπήρχε νερό. Μια ευωδία ξεχύθηκε και είδαν έκπληκτοι το δεξί της χέρι, όπου φορούσε την βέρα της, το αυτί της και την καρδιά της να είναι άφθαρτα, ενώ τα υπόλοιπα οστά να είναι χρυσοκίτρινα.
Το άφθαρτο χέρι και την καρδιά της τα πήρε ο καλόγερος της Τράντας, ενώ τα υπόλοιπα οστά της σήμερα φυλάγονται στην αγία Πετρούπολη της Ρωσίας.

Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», 4η διήγηση.
Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής, 2008.
ΠΗΓΗ

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Η ελπίδα της Χριστουγεννιάτικης απελπισίας

Παραμονές Χριστουγέννων καί, όπως συμβαίνει όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια, βλέπουν το φως της δημοσιότητας κείμενα πού «καταγγέλουν» Οτι έχει χαθεί το νόημα της γιορτής και ότι ό ύπερκαταναλωτισμός έχει επιβάλλει το υφός και το ήθος του. "Ομως αν απογυμνωθούν οι γιορτές αυτών των ήμερων από το φολκλορικό τους στοιχείο, τα ρεβεγιόν, την ευκαιρία για ολιγοήμερες διακοπές και τις υποχρεωτικές οικογενειακές συγκεντρώσεις, «που τις επιβάλλουν οι μέρες», τί θα απέμενε άραγε για τους πολλούς πού να θυμίζει ότι είναι Χριστούγεννα;

Το ερώτημα μας δέν αντιμάχεται την, δικαιολογημένη άλλωοτε, δυσθυμία πού καλύπτεται πίσω από τη «γκρίνια». Θέλουμε όμως να προκαλέσουμε τη σκέψη, και γιατί όχι, και την ψυχή μας, να αναγνωρίσει ότι όλα αυτά είναι πια δεδομένα και αυτονόητα και ή μεμψιμοιρία δεν μπορεί να τα διορθώσει. Το πολύ να τονισθεί και γραπτώς το έλλειμα νοήματος και να επιδεινωθεί το αίσθημα της πνευματικής μιζέριας και της συναισθηματικής στέρησης πού συγκαλύπτει ή τεχνητή λάμψη των ήμερων.
Είναι φανερό ότι ή καταναλωτική έξαρση δεν αποτελεί τη φυσική εκδήλωση μιας ευτυχίας που ζητά εκτόνωση άλλα λειτουργεί σαν διεγερτικό μιας χαράς που δέν έχει λόγο και νόημα ώστε να εκδηλωθεί αυθόρμητα. Ή ύπερφωταγωγημένη έρημία των άπρόσωπων πόλεων αγωνίζεται να συσκοτίσει τη σχεδόν ύπομανιακή υποχρεωτική ευθυμία. Τίποτα όμως δεν μπορεί να κρύψει την κατάθλιψη πού φουντώνει τέτοιες μέρες,τις απόπειρες αυτοκτονίας πού αυξάνουν και τα «κοριτσάκια με τα σπίρτα» πού γίνοντα ορατά όσο ποτέ άλλοτε. Στό πνευματικό επίπεδο, άλλωστε, πόσο μακριά βρισκόμαστε από αυτά σχεδόν όλοι μας.
Το να καταφύγει κανείς σε μελαγχολικές διαπιστώσεις είναι εύκολο και το επόμενο βήμα είναι συνήθως ή καταφυγή στο πρόσχημα και στην ψευδαίσθηση των αναμνήσεων του παλιού κάλου (;) καιρού, μέχρι να κυλίσουν οι μέρες και να επιστρέψουμε στην ψυχοφθόρα ασφάλεια της ρουτίνας μας.
"Ας μην καθηλωθούμε όμως στις θλιβερές διαπιστώσεις όσο αληθινές κι αν είναι αυτές.Εάν απομακρυνθούμε από την καθυπόταξη της σκέψης μας στην απογοήτευση που γεννά ή παρατήρηση αυτών των φαινομένων και προσεγγίσουμε το ψυχολογικό τους υπόβαθρο, μπορεί να οδηγηθούμε σι: ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις.

Με όποιο τρόπο κι αν προσπαθεΐται να καταπνίγει ή κραυγή της υπαρξιακής μας αγωνίας, είτε στο θόρυβο των ρεβεγιόν, είτε κάτω από το πέπλο της φαντασμαγορίας και της τεχνητής ευφορίας, ή μεταμφιεσμένη κατάθλιψη παραμένει ή αληθινή, κυριαρχούσα συναισθηματική κατάσταση. Οι ειδικοί γνωρίζουν καλά την αμυντική βουλιμική διάθεση του καταθλιπτικού ατόμου, που προσπαθεί να συγκαλύψει με «στοματικές» ικανοποιήσεις, όπως ή καταναλωτική μανία, το έλλειμμα που βιώνει στο συναισθηματικό επίπεδο. Τυπικό το παράδειγμα της συζύγου, που προσπαθεί να ανακουφίσει το καταθλιπτικό άγχος της συναισθηματικής της στέρησης, «σηκώνοντας» τα μαγαζιά. Ό ίδιος μηχανισμός μας ωθεί να εκφραζόμαστε ψευόοευφορικά στην προσπάθεια να αποφύγουμε τη συναίσθηση του εσωτερικού μας κενού και της δυσθυμικής μας διάθεσης.
Τί μας κάνει λοιπόν ομοθυμαδόν μελαγχολικούς και κατ' ανάγκη συμμέτοχους της προκατα-σκευαομένης και ψευδεπίπλαστης ιλαρότητας που χαρακτηρίζει το κλίμα αυτών των ήμερων; "Αν τα Χριστούγεννα ήσαν εξ όρισμού άνευ Χρίστου, μια γιορτή του χειμερινού ηλιοστασίου όπως ήταν προχριστιανικά ή 25η Δεκεμβρίου, τότε ίσως δεν θα είχαν νόημα οι σκέψεις και οι προβληματισμοί. Θα μπορούσαμε να έπαναπαυθούμε στη σιωπηλή συμφωνία ότι κάποιες ευκαιρίες διαφυγής από τη ρουτίνα είναι χρήσιμες επομένως και να συμβιβαστούμε με την υποταγή στη χρησιμοθηρία τον γιορτασμού. "Οσο δε πιο εκκωφαντική ή ανάπαυλα, τόσο πιο μεγάλη ή συγκάλυψη του τραγικού στοιχείου της καθημερινότητας μας.
"Ομως το βαθύτερο αίτημα της λύτρωσης μας από τη φθορά, το χρόνο και την αναγκαιότητα δεν μπορεί να απαντηθεί με την υποταγή σε θεσμοθετημένες επιμέρους αναγκαιότητες, έστω διασκεδαστικές αλλά τελικά πάντοτε φθοροποιές. Πόση χαρά μπορεί να περιέχει ένα πανηγύρι στο οποίο υποτίθεται ότι γιορτάζεται ή γέννηση Εκείνου που θα μπορούσε να μας λυτρώσει από την δουλεία της πνευματικής μας άνελευθερίας και της υπαρξιακής μας μιζέριας, όταν Τον έχουμε ήδη εξορίσει από τη ζωή μας και από το νόημα της; Ποιο γαμήλιο γλέντι δικαιολογεί τους πανηγυρισμούς και τις γιορταστικές υπερβολές όταν έχει έκδιωχθεί ό «νυμφίος»; Τέτοιοι «γάμοι» μοιάζουν περισσότερο με κηδείες των οποίων ή λαμπρότητα οφείλεται κυρίως στις ενοχές των οικείων παρά στην αγάπη και τη χριστοκεντρική ελπίδα.
Ή συγκαλυμμένη μελαγχολία των ήμερων μπορεί να κρύβει το ένοχοποιημένο πένθος για τον εξοστρακισμό της ενσαρκωμένης μας ελπίδας του προαιώνιου Θεού πού «παιδίον γέγονεν» και αναζητά εγκάρδιες φάτνες για να τις μετατρέψει, φιλοξενούμενος εκεί, σε οίκους του Πατρός Του.
Παρόλο τον ξεπεσμό της υπάρχει κάτι θετικό και ελπιδοφόρο σ αυτή τη συνεχώς πιο έκκο-σμικευμένη ατμόσφαιρα της γιορτής. "Οσο πιο ψευδεπίπλαστα επιμένουμε να τη γιορτάζουμε, πνίγοντας την σε φως από «νέον» και πλαστικά πλουμίδια, τόσο πιο κούφια και άπελπις θα είναι ή γεύση που θα αφήνει. Και τόσο πιο πολύ ό λαός «ό καθήμενος εν σκότει» θα αρχίσει να αναζητά το Μέγα Φως πού το συλλογικό του ασυνείδητο θυμάται πώς γνώρισε κάποτε. Ίσως λοιπόν τότε να ζαναζητήσει τον αστέρα που οδηγεί στη φάτνη. Στήν προσωπική καρδιακή φάτνη του καθενός που θα κατανοήσει ότι όσο ταπεινή και βρώμικη κι αν είναι, ό Χριστός θα την καταδεχθεί, θα την ένοικήσει και θα την μετατρέψει σε δώμα της Βασιλείας του Θεού.
Μέχρι τότε, όσοι από μας θέλουν να βρίσκονται κοντύτερα στη φάτνη παρά στα ανάκτορα του Ηρώδη ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε τη γιορτή και τη ζωή μας με τέτοιο τρόπο, ώστε αν κάποιος μας ρωτήσει για το αστέρι των μάγων ή παρατηρήσει τη δική μας πορεία να βρει το σωστό δρόμο. Τότε ή χαρά της γιορτής θα ξαναβρεί το νόημα και την αυθεντικότητα της. Τότε, αντί της παθητικής μας συμμετοχής οέ ψευδο-παρηγορητικά τηλεοπτικά βαριετέ, ίσως σταθούμε ικανοί να απολαύσουμε την ευφρόσυνη και βιωματική μας συμμετοχή στον χαρμόσυνο ύμνο: «Χριστός γεννάται, δοξάσατε».


πρωτοπρεσβύτερου Αδαμαντίου Αυγουστίδη
περιοδικό ''Εφημέριος''

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Το δώρο των Χριστουγέννων

Συνήθειο λες και το 'χε πάλι ή Βηθλεέμ να κοιμάται. Όταν συνέβαιναν τα μεγάλα του κόσμου μέσα στην αυλή της, εκείνη έπεφτε σε λήθαργο βαθύ.

Σ' αυτό «το σπίτι του άρτου» -γιατί Βηθλεέμ τούτο πάει να πει- πρίν πολλά χρόνια γεννήθηκε ό Σωτήρας του κόσμου! Κοντοζύγωναν πάλι Χριστούγεννα. Μέσα στη Βασιλική της Γεννήσεως πού στεκόταν αγέρωχη, ένας μεγάλος "Αγιος άναβε τα καντήλια στο ιερό σπήλαιο. Ό όσιος Ιερώνυμος. Ένας σεβαστός γέροντας με πλούσια χιονάτη γενειάδα καί μάτια όλο λάμψη καί φως. Σά μικρό παιδί ζητούσε εκείνος να φροντίζει το σπήλαιο της Γεννήσεως. Καί κάθε φορά ρίγη διαπερνούσαν το σώμα του.

Έτσι καί σήμερα έσκυψε καί με δάκρυα στα μάτια ασπάστηκε τον ιερό τόπο. Γονάτισε κι άρχισε να προσεύχεται θερμά. Προσευχήθηκε για την Εκκλησία, τον πιστό λαό, τους γνωστούς, ακόμα καί για κείνους πού τον έχθρεύονταν. Προσευχήθηκε για τους φτωχούς καί τους ανήμπορους. Άφοϋ πέρασε ώρα αρκετή σήκωσε το κεφάλι.
Στήν ησυχία της νύχτας ή πιο γλυκιά φωνή του κόσμου ακούσθηκε να καλεί τον Όσιο. -«Ιερώνυμε...».
Σάν από ϋπνο βαθύ να ξύπνησε ό "Αγιος, κοίταξε μήπως κάποιος τον περιπαίζει. Όμως στο Ναό δεν βρισκόταν κανείς.
- «Ιερώνυμε...», ξανακούσθηκε ή φωνή. «Τί θα μου προσφέρεις για την ήμερα της Γέννησης Μου;».
- «Κύριε...», απάντησε ό Όσιος, καταλαβαίνοντας τώρα από πού ερχόταν ή φωνή. «Κύριε..., για Σένα τα'χω αφήσει όλα. Για τη δική Σου αγάπη. Ή καρδιά μου ολόκληρη, ή ζωή είναι δικιά σου. Τί άλλο έχω να σου προσφέρω;»
- «Κι όμως, Ιερώνυμε», ξανακούσθηκε πάλι ή φωνή του Χριστού. «Έχεις κάτι ακόμα καί το ξεχνάς. Το θέλω».
- «Μα τί είναι αυτό;» απάντησε ό Όσιος. «Πώς θα είχα κάτι καί να το κρατώ για μένα; Πες μου τί ξέχασα να Σού προσφέρω».
Σιωπή απλώθηκε παντού, Σέ λίγο ή φωνή ξανακούσθηκε.
- «Ιερώνυμε, δός Μου τις αμαρτίες σου!»
- «Τις αμαρτίες μου, Πανάγιε Θεέ; Τί να την κάνεις τέτοια σιχαμερή προσφορά;».
- «Μα γι' αυτές ήρθα στον κόσμο, Ιερώνυμε. Αυτές ζητώ από κάθε άνθρωπο, για να τον καθαρίσω».
Ή φωνή σταμάτησε καί μια γλυκιά ευωδιά πλημμύρισε το σπήλαιο μαζί καί την καρδιά του Όσιου.
Τούτο το δώρο θα έδινε στο Χριστό. Πιο ακριβό άπ'όλου του κόσμου τα μαλάματα.

Αρχ.Εφραιμ Παναούση

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Κακοποιημένα παιδιά-Οι νάνοι πρέπει να γίνουν γίγαντες

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κοριτσάκι πού το έλεγαν Χιονάτη. Ζούσε ευτυχισμένη στο παλάτι της παιδιάστικης ομορφιάς, έτσι όπως πρέπει να ζουν όλα τα παιδιά σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο. Δυστυχώς ή ευτυχία της δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ, γιατί κηδεμόνας της, ήταν μια κακιά μάγισσα, πού ποιος ξέρει το λόγο, ζήλεψε την αθωότητα καί την ομορφιά της καί θέλησε να της κάνει κακό. Τρελή από φθόνο ή μάγισσα άφησε μονάχη τη Χιονάτη σε ένα σκοτεινό δάσος, μακριά από την ασφάλεια καί τη στοργή, καταδικάζοντας την σε μια ζωή γεμάτη φόβο καί δάκρυα. Μάταια προσπαθούσε το παιδί να ξεφύγει από τον εφιάλτη του,μάταια αναζήτησε καταφύγιο στη γειτονιά των νάνων. Τί να έκαναν έξι ή επτά ή καί εκατό νάνοι μπροστά στην οργή μιας μάγισσας, πού είχε νύχια σουβλερά καί μπορούσε με μια κίνηση να δηλητηριάσει το κορμάκι καί την ψυχή της μικρής;
"Αχ, καλέ μου παραμυθά, δεν ήξερες πώς όταν ή βία μολύνει τη ζωή ενός παιδιού, ό σωτήρας του πρέπει να είναι τουλάχιστον γίγαντας; Καλό το σκηνικό με τους νάνους, γλυκό κι όμορφο στίς σελίδες ενός βιβλίου, μα στην πραγματικότητα ή Χιονάτη έχει ανάγκη από τεράστια δύναμη για να ξεφύγει από το βασανιστή της, καί δυστυχώς ή Χιονάτη δεν είναι μοναχά μία. Πόσα νανόσπιτα να φτιάξουμε στο δάσος, για να προστατευτούν οι Χιονάτες της ζούγκλας μας, όταν οι κηδεμόνες τους είναι μάγισσες πού ξέρουν να παραπλανούν καί να κρύβονται; Το ξέρεις δα κι εσύ πώς παιδιά σαν την ηρωίδα σου δεν σώζονται με νανοσυμβουλές του τύπου «κλείσε καλά την πόρτα» καί «μην ανοίγεις σε κανέναν», γιατί για το κακοποιημένο παιδί το κακό κατοικεί στο σπίτι καί δυναμώνει πίσω από κλειστές πόρτες καί σιωπή.

"Αχ, καί τί δεν θα έδινα για να έμεινε ή Χιονάτη στη φαντασία καί για να άκουγα την ιστορία της ως παραμύθι καί όχι ως είδηση; Καί τί δεν θα έδινα για να βεβαιωθώ πώς οι Χιονάτες μου, ήταν όλες ασφαλείς, καί πώς ή κοινωνία, εγώ κι εσύ δηλαδή, τίς νοιαζόμαστε πραγματικά; Θα ήθελα να ήμουν γίγαντας καί όχι νάνος μπροστά σ' ένα βασανισμένο παιδί, να καλέσω βοήθεια, επώνυμα καί σθενα¬ρά, χωρίς να φοβάμαι για τίς επιπτώσεις πού θα είχε αυτό στη δική του ζωή. Θα ήθελα να είχα τη δύναμη να φωνάξω σε κάθε Χιονάτη πώς δεν είναι μοναχή της μέσα στο σκοτάδι, να της υποσχεθώ πώς θα την προστατέψω καί να τηρήσω την υπόσχεση μου ως το τέλος.
Γι' αυτό, καλέ μου κυρ-παραμυθά, γράψε ξανά το παραμύθι σου, μα βάλε γίγαντες να προστατεύουν το παιδί από τέτοιους κηδεμόνες. Βάλε γίγαντες με δύναμη καί καλοσύνη, πού να μη φοβούνται να τα βάλουν με τη μάγισσα, μα πού να χαμογελούν στο μικρούλι, για να διώχνουν το φόβο του. Βάλε γίγαντες σε σώμα καί ψυχή, πού να γίνουν μια αγκαλιά για το τρομαγμένο πλασματάκι, για να αισθάνεται μονάχα ασφάλεια καί ζεστασιά. Καί στο τέλος, κυρ-παραμυθά μου, μη γράψεις το ψεύτικο «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» για τούτη την ιστορία, μόνο γράψε οργισμένο μήνυμα προς όλους μας: «Σέ σας μιλάω, βρε ηλίθιοι νάνοι! Γίνετε γίγαντες για χάρη της Χιονάτης καί μην αφήσετε μια μάγισσα να τη θεωρήσει κτήμα της καί να την βασανίσει! Σηκωθεΐτε καί ακούστε το κλάμα της, γιατί κι αν ό Θεός δεν της χάρισε γονιούς πού να αξίζουν, της χάρισε εσάς να την προστατέψετε! Για κάθε Χιονάτη πού πονά μονάχη σ' ένα δάσος, εκτός από το βασανιστή γονιό της, θα λογοδοτήσετε κι εσείς πού με την αδιαφορία σας αφήνετε τίς μάγισσες να αλωνίζουν καί τίς Χιονάτες να πονούνε.
«Φοβάμαι, δεν αισθάνομαι ασφαλής» έγραψε πρίν από μερικά χρόνια ένας μαθητής σε μια έκθεση. «Δεν ανέλυσες επαρκώς το θέμα», ήταν ή παρατήρηση του άγνωστου εκπαιδευτικού. Ή παρατήρηση αυτή με έκανε να σκεφτώ τα περί νάνων καί γιγάντων, μα δεν μπορώ να πω ευχαριστώ για την
έμπνευση. Μπορώ μόνο να ντραπώ!
της Μάρως Σιδέρη
Θεολόγου-Παιδαγωγού
''Πειραική Εκκλησία''

ΑΓΙΟΙ ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΣ ΚΑΙ ΑΓΛΑΙΑ

Στα χρόνια του Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.) ζουν ή Αγλαΐα και ο Βονιφάτιος. Ή πρώτη είναι αριστοκράτισσα, συγκλητική, κόρη του Άκακίου, ανθυπάτου τής Ρώμης, πλούσια, ευγενής κυρία. Και ο δεύτερος, ο Βονιφάτιος, είναι δούλος τής Αγλαΐας, σκλάβος της έμπιστος στα οικονομικά, διαχειριστής τής μεγάλης περιουσίας της.
Αγλαΐα και Βονιφάτιος. Κυρία και δούλος. Τούς χωρίζει ή κοινωνική θέση. Τούς συνδέει όμως ή ανομία. Ζουν και οι δύο θεωρητικά και πρακτικά την ανηθικότητα, την ειδωλολατρία.
Ό Βονιφάτιος έχει μία φυσική καλοσύνη, μία τρυφερή καρδιά πού συμπονεϊ τούς ξένους, ελεεί τούς πτωχούς, φιλοξενεί τούς οδοιπόρους. Είναι όμως μέθυσος, ακόλαστος, ανειρήνευτος. Δίπλα του ή Αγλαΐα αισθάνεται και αυτή το ίδιο κενό, απουσία ειρήνης. Αναζητά μέσα στην κατείδωλο Ρώμη λίγη γαλήνη, κάποια ανάπαυση ψυχής.
Έχει ακούσει ή Αγλαΐα ότι όποιος τιμά τα ιερά Λείψανα, παίρνει χάρη από τον Θεό και ψυχική βοήθεια, ανακούφιση, ενίσχυση. Γνωρίζει ότι στην περιοχή τής Ανατολής έχουν ξεσπάσει διωγμοί.
Πολλοί Χριστιανοί θυσιάζονται, γίνονται μάρτυρες. Θεωρεί λοιπόν ότι βρήκε την πολύτιμη ευκαιρία για να εξασφαλίσει σεβάσμια Λείψανα.
Καλεί λοιπόν τον δούλο της Βονιφάτιο. Και του ανακοινώνει τη σκέψη - απόφαση της. Ό Βονιφάτιος την ειρωνεύεται και τής λέει: «Και αν σου φέρουν το δικό μου σώμα, θα καταδεχθείς να το τιμήσεις ως άγιο;». Ή Αγλαΐα επιτιμά τον δούλο της. Επιμένει στην απόφαση της. Τον διατάσσει να φύγει. Του δίνει και συνοδεία από 12 ιππείς, χρήματα πολλά και καθαρά σεντόνια και αρώματα και μύρα για να περιποιηθεί τα ιερά Λείψανα πού θα φέρει πίσω. Ό Βονιφάτιος υπακούει. Και αναχωρεί για το μεγάλο ταξίδι. Μπορεί να είναι χορτασμένος από τις παράνομες ηδονές και αφάνταστα ψυχικά κουρασμένος, άλλά τώρα αρχίζει να αισθάνεται ένα δέος, μία εσωτερική ευλάβεια γι' αυτό πού πορεύεται να κάνει. Δεν έχει όρεξη για αστεία ούτε για φαγητά. Σε όλο το ταξίδι νηστεύει, προσεύχεται. Κάποια αλλοίωση συμβαίνει μέσα του.
Φθάνει στην Ασία, στην Ταρσό τής Κιλικίας, εκεί όπου έγίνοντο μαρτύρια Χριστιανών. Αφήνει τη συνοδεία του να αναπαυθεί στο ξενοδοχείο και αυτός τρέχει προς το στάδιο τής πόλεως, εκεί όπου οι μάρτυρες τιμωρούνται γιατί μένουν πιστοί στην αγάπη του Χριστού. Αντικρίζει την ώρα εκείνη θέαμα συγκινητικό, είκοσι Χριστιανούς να μαρτυρούν: Άλλον τον κρεμούσαν, άλλον τον ράβδιζαν, άλλον τον ακρωτηρίαζαν και σε άλλον συνέτριβαν τα οστά...
Έκθαμβος παρακολουθεί τη γαλήνια και φωτεινή μορφή τους. Όλοι τα υπομένουν όλα με καρτερία και σταθερότητα. Αυθόρμητα και με απόλυτη συναίσθηση ο Βονιφάτιος φωνάζει δυνατά και ομολογεί μέσα στο στάδιο: «Είναι μέγας ο Θεός των Χριστιανών πού τόσο ενισχύει τούς Μάρτυρες Αγίους του». Πέφτει στα πόδια τους συγκινημένος και τούς θερμοπαρακαλεί να μείνουν πιστοί, να μη δειλιάσουν και να ευχηθούν γι' αυτόν να τούς μιμηθεί στα μαρτύρια και να τούς ακολουθήσει στην ουράνια δόξα.
Βλέποντας ο άρχοντας το παράδοξο αυτό γεγονός καλεί σε απολογία τον απρόσμενο επισκέπτη του σταδίου και ο Βονιφάτιος αποκρίνεται: «Είμαι Χριστιανός, με λένε Βονιφάτιο, ήρθα από τη Ρώμη και θέλω και εγώ να μαρτυρήσω για την αλήθεια του Χριστού».
Μάταια ο άρχοντας τον πιέζει για ν' αρνηθεί τον Χριστό και να προσκυνήσει τα είδωλα. Μάταια του τάζει μεγάλα ευεργετήματα, πλούτο πολύ με δόξα και τιμές. Ό Βονιφάτιος άπαντα σταθερά: «Τιμώρησε με όσο θέλεις». Και οι τιμωρίες δεν άργησαν να έρθουν.
Τον έτέντωσαν. Τον έδειραν τόσο πολύ, ώστε φάνηκαν τα οστά του και μετά κάρφωσαν αιχμηρά ξύλα μέσα στα νύχια του. Και ο μάρτυρας ψέλλιζε: «Κύριε, δώσ' μου δύναμη να νικήσω. Για σένα πάσχω».
Διέταξε μετά ο άρχοντας να του ρίξουν στο στόμα βρασμένο μολύβι, άλλά οι παρευρισκόμενοι θεατές αγανάκτησαν και εμπόδισαν τον άρχοντα στο έργο του αυτό. Μετά τον έριξαν μέσα σε λέβητα με πίσσα. Άλλά ο Θεός με θαύμα τον διεφύλαξε. Τέλος διέταξαν τον αποκεφαλισμό του μάρτυρα με την αιτιολογία ότι είναι «υβριστής των θεών και παραβάτης των βασιλικών διατάξεων». Πριν ολοκληρώσει ο δήμιος το έργο του, ο Βονιφάτιος γεμάτος ευφροσύνη προσευχήθηκε στον Θεό και είπε: «Κύριε, απόστειλε το έλεος σου. Συγχώρησε τον ταπεινό και αμαρτωλό δούλο σου. Και παράλαβε ειρηνική την ψυχή μου στη μακαριότητα των ουρανών». Μετά από αυτό άγγελος παρέλαβε την ψυχή του μάρτυρος για να την οδηγήσει στον ουρανό. Εκείνη την ώρα πίστευσαν πεντακόσιοι παρευρισκόμενοι θεατές.

Οι σύντροφοι πού συνόδευαν τον Βονιφάτιο από τη Ρώμη, έμαθαν με καθυστέρηση από τον αδελφό του «κομενταρησίου» (δημίου) όλα όσα συνέβησαν με τον κύριο τους. Απόρησαν. Δεν πίστευαν σε όσα άκουσαν, επειδή ήξεραν τη φιλήδονη πολιτεία και το άθεο ήθος του Βονιφατίου. Όταν όμως αντίκρισαν στο στάδιο το μαρτυρικό του σώμα, έκλαψαν για το θαύμα τής αλλαγής του. Δωροδόκησαν τούς φύλακες με σημαντική ποσότητα χρυσού και παρέλαβαν το ιερό του Λείψανο. Και αφού το έμύρωσαν με ευωδέστατα αρώματα, το έφεραν πίσω σε ιερή λειψανοθήκη με τιμές και λαμπρότητα.
Καθώς ή πομπή πλησίαζε στη Ρώμη, ή Αγλαΐα άκουσε φωνή αγγέλου πού τής έλεγε: «Έλα να προϋπαντήσεις τον κάποτε δούλο σου, οίκέτη και υπηρέτη σου. Τίμησε τον τώρα με ευλάβεια σαν σωτήρα. Είναι φύλακας τής ζωής σου».
Βαθιά συγκλονισμένη ή Αγλαΐα από το ανέλπιστο αυτό θαύμα και δοξάζοντας τον Θεό, βγήκε σε μικρή απόσταση έξω από την πύλη τής Ρώμης με ευλαβείς κληρικούς σε ιερή πομπή. Και εκεί παρέλαβε με δέος και ευλάβεια τον θησαυρό της, τον Βονιφάτιο, και είδε εκείνον πού κάποτε ήταν άνομος δούλος της να είναι τώρα άγιος, λυτρωμένος, ένδοξος, μάρτυρας δικός της και τής Εκκλησίας όλης. Έκτισε δε προς τιμήν του μεγαλοπρεπή ναό.

O άγιος Βονιφάτιος επιτελούσε κατόπιν πολλά θαύματα σε δαιμονισμένους και βαριά ασθενείς. Το μεγαλύτερο ό-μως θαύμα ήταν ή οριστική μεταστροφή τής Αγλαΐας στον Χριστό. Ή πλούσια αυτή συγκλητική κυρία τής Ρώμης παρέδωσε όλο της τον πλούτο στους πτωχούς και τον εαυτό της τον παρέδωσε σε σκληραγωγία, σε άσκηση και κακοπάθεια. Έζησε με αληθινή μετάνοια, με αυστηρή νηστεία και με διαρκή προσευχή. Και δεκαπέντε χρόνια μετά τον θάνατο του αγίου Βονιφατίου έκοιμήθη ειρηνικά και παρέδωσε το πνεύμα της στον Θεό του ελέους, των οικτιρμών και τής φιλανθρωπίας.

Το ιερό της Λείψανο ετάφη δίπλα στον άγιο Βονιφάτιο. Και επειδή βρήκε μεγάλη παρρησία προς τον Θεό, επιτελούσε και αυτή μεγάλα θαύματα στους πιστούς. Ή αγία μας Εκκλησία συνεορτάζει και τούς δύο στις 19 Δεκεμβρίου.
Ας μην κατακρίνουμε λοιπόν τη ζωή των ανθρώπων πού ζουν μακριά από τον Θεό. Ή πορεία κάθε άνθρωπου πολλές εκπλήξεις μπορεί να παρουσιάσει. Ή θεία Χάρη του παντοδυνάμου Κυρίου αλλοιώνει και τις πιο άνομες καρδιές, εφ' όσον είναι δεκτικές και καλοδιάθετες. Αυτό συνέβη τόσο εντυπωσιακά στη ζωή των άγιων Βονιφατίου και Αγλαΐας.
Ας δοξάζουμε με ύμνους δυνατούς τον Κύριο και Θεό μας, πού ανοίγει δρόμους προς την αγιότητα, προς τη σωτηρία σε όλους μας. «Θαυμαστός ό Θεός έν τοις άγίοις αύτοϋ».

http://paterikoslogos.com

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Τρεις αγιασμένες μορφές μοναζουσών στην Κρήτη

Η αγιασμένη μοναχή Ξένη Παττακού
Γεννήθηκε το 1878 το Χρωμοναστήρι Ρεθύμνης και κοιμήθηκε, τυφλή και πλήρης ημερών, στην ιερά μονή Σαββατιανών, στο Ηράκλειο, στις 7.8.1995. ["Νεκρός": Στράφηκε στο μοναχισμό όταν η οικογένειά της την εμπόδισε να παντρευτεί τον άνθρωπο που αγαπούσε]. Με το πρόσωπό της συνδέονται αρκετές παραδόσεις περί υπερφυσικών σημείων και εμφανίσεων, όπως ότι, όταν ήταν νέα και ασκήτευε σε ερημικό μέρος, ένας ντόπιος ξεκίνησε από το χωριό του να τη βιάσει (ήταν πανέμορφη). Επέστρεψε όμως άπρακτος και έντρομος, γιατί είδε δύο ένοπλους άντρες (αγγέλους) να φρουρούν την είσοδο του κελλιού της.
Όπως και οι παλαιοί ασκητές (αλλά και πολλοί από εκείνους που αναφέρονται σ’ αυτή την εργασία), η γερόντισσα Ξένη πολλές φορές αντιμετώπισε το διάβολο καταπρόσωπο με διάφορες μορφές και σώθηκε χάρη στην άμεση επέμβαση, σε όραμα, της Παναγίας.
“Παραισθήσεις από την απομόνωση, τη νηστεία και τις εμμονές”, θα πουν κάποιοι. Δεν μπορώ να βεβαιώσω κανέναν για το αντίθετο –απλώς καταγράφω τις μαρτυρίες, που δεν έχω λόγο να τις αμφισβητήσω, αν και δεν είμαι άγιος για να τις ερμηνεύσω με βεβαιότητα. Η διάκριση των πνευμάτων (να ξέρεις, δηλαδή, από πού προέρχονται τα οράματά σου, να διακρίνεις τα αληθινά από τα ψεύτικα) είναι η «βασίλισσα των αρετών» για τους ορθόδοξους ασκητές, που συχνά αντιμετώπισαν το πρόβλημα της τρέλας ή των διαβολικών δοκιμασιών. Κατά τον άγ. Ιωάννη της Κλίμακος, μόνον οι τέλειοι είναι σε θέση να γνωρίζουν από τις σκέψεις της ψυχής τους «ποία μεν του συνειδότος, ποία δε Θεού, ποία δε δαιμόνων έννοια», όμως «εν δυσίν όμμασιν αισθητοίς φωτίζεται το σώμα, και εν ορατή και νοητή διακρίσει οι οφθαλμοί της καρδίας λαμπρύνονται» (Κλίμαξ, ΚΣΤ΄, Β΄, ο΄).
Προσθήκη "Νεκρού": από τη βιογραφία της, όπως παραδίδεται από τους ανθρώπους του περιβάλλοντός της, φαίνεται ότι ήταν εργάτρια της νοεράς προσευχής, μια αγιασμένη ψυχή που ανήκε στην ορθόδοξη παράδοση των ησυχαστών μοναχών, δηλαδή εκείνων που μαθαίνουν να προσεύχονται διαρκώς (κάνοντας παράλληλα και τις καθημερινές τους εργασίες), ανοίγοντας έτσι την καρδιά τους προς το Χριστό.


Η γερόντισσα Φιλοθέη Τζαγκαράκη
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που η σχέση τους με το Θεό έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: σε όνειρα ή οράματα φαίνεται ότι ο ουρανός τούς εμπιστεύεται ιερούς θησαυρούς, με την αποστολή να τους διαφυλάξουν αλλά και να τους αναδείξουν. Η αγιότητά τους είναι ιδιότυπη και οι άνθρωποι τους αγαπούν και τους σέβονται, επειδή έχουν καθαρή και φωτεινή καρδιά, γεμάτη αγάπη –και γι’ αυτό γίνονται «σκεύη εκλογής» και παίρνουν στα χέρια τους τα ιερά κειμήλια. Επιτρέψτε μου να αναφέρω δυο τρεις περιπτώσεις από το Ρέθυμνο της Κρήτης. [...]
Κοντά στο μοναστήρι του προφήτη Ηλία στα Ρούστικα Ρεθύμνης, δίπλα στο ναΐσκο της αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας, είναι θαμμένη από το 1975 η μακαριστή μοναχή Φιλοθέη , κατά κόσμον Στυλιανή Τζαγκαράκη, γνωστή ως Χατζίνα, κάτοχος ιστορικού και θαυματουργού σταυρού ευλογίας (μητέρα τεσσάρων παιδιών, μεταξύ αυτών και του π. Σταύρου Τζαγκαράκη, εφημερίου της ενορίας Αγίων Αναργύρων στο προάστιο Περιβόλια του Ρεθύμνου, ο οποίος φυλάσσει τώρα το κειμήλιο αυτό), η ζωή της οποίας σφραγίστηκε από πλήθος θαυμαστών σημείων συνδεδεμένων με τον τίμιο σταυρό που είχε στη φύλαξή της κληροδοτημένο από μια θεία της.
Το πρώτο και ίσως σπουδαιότερο απ’ αυτά ήταν η ανάσταση του μικρού Σταύρου, όταν, σε ηλικία λίγων μηνών, σκοτώθηκε πέφτοντας απ’ την ταράτσα. Ο θάνατός του πιστοποιήθηκε από γιατρό και ορίστηκε η κηδεία του. Το όνομα Σταύρος το φέρει λόγω του θαύματος που τον επανέφερε στη ζωή. Η συνέχεια ήταν εντυπωσιακή, με αμέτρητους προσκυνητές που ζήτησαν την ευλογία του θαυματουργού κειμηλίου. Η Χατζίνα, λαϊκή τότε και σύζυγος του Νίκου Τζαγκαράκη, αρχικά αντιμετώπισε την αντίδραση του τότε επισκόπου Ρεθύμνης, που άλλαξε όμως στάση κατά την πορεία.
Μετά το θάνατο του συζύγου της και σε προχωρημένη ηλικία η ίδια έλαβε το μοναχικό σχήμα και το όνομα Φιλοθέη. Εξυπακούεται ότι δεν εκμεταλλεύτηκε οικονομικά τα θαύματα του σταυρού (θεραπείες κ.λ.π.), δε δημιούργησε οπαδούς, δε διαφήμισε τον εαυτό της, δεν έγινε διάσημη παρά μόνο από στόμα σε στόμα, δεν απέκτησε χρήματα ούτε πέρασε τον εαυτό της για αγία.
Για τη Γερόντισσα Φιλοθέη βλ: 1) Η Γερόντισσα Φιλοθέη μοναχή, κατά κόσμον Στυλιανή Τζαγκαράκη (Χατζήνα), Ορθόδοξος Κυψέλη, 2005, και 2) Αννίτας Πιτσιδιανάκη (επιμ.) «Όταν λαός και κλήρος πορεύονται αρμονικά», εφημ. «Ρέθεμνος», Ρέθυμνο Τετάρτη 6.12.2000, σελ. 10.
Προσθήκη "Νεκρού": Από μαρτυρίες ντόπιων, φαίνεται ότι η Γερόντισσα δεν ήταν άγευστη του διορατικού χαρίσματος. Κάποτε κάποια ευσεβής γυναίκα ήθελε να την επισκεφτεί στο μοναστήρι της αγίας Φιλοθέης, αλλά χρειαζόταν 200 δραχμές για ταξί (ή για τη συγκοινωνία) και ο αυταρχικός σύζυγός της αρνιόταν να της δώσει αυτό το ποσόν. Μετά από πολύ αγώνα, τον έπεισε, αφού όμως είχε πληγωθεί και πικραθεί πολύ. Πήγε στη Γερόντισσα και συζήτησαν άλλα θέματα, δεν της είπε για το θέμα με το σύζυγό της. Όταν όμως έφευγε, η Γερόντισσα της έδωσε ένα φάκελο, για να τον δώσει στον άντρα της. Όταν εκείνος άνοιξε το φάκελο, είδε ότι είχε μέσα 200 δραχμές.


Η λαϊκή (=όχι μοναχή) Γερόντισσα Αικατερίνη Βασιλάκη (Στεφάναινα)
Ανάλογη πορεία ακολούθησε και η Αικατερίνα Βασιλάκη, γνωστή ως Στεφάναινα, η οποία κατείχε έναν άλλο ιστορικό και θαυματουργό σταυρό, που φυλάσσεται σήμερα στο παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού, στον ομώνυμο λόφο που δεσπόζει της πόλης του Ρεθύμνου. Ο σταυρός αυτός εκτινάχθηκε, κατά την παράδοση, από το Αρκάδι με την ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης στις 9 Νοεμβρίου 1866.
Κατά καιρούς τον χρησιμοποίησε σε ανατριχιαστικούς εξορκισμούς (η μαζική περίπτωση των Κεραμιανών είναι η χαρακτηριστικότερη) και κάποια στιγμή τον εμπιστεύτηκε στην Εκκλησία του Ρεθύμνου, οικοδομώντας το 1935 τον ομώνυμο ναΐσκο (Τίμιος Σταυρός), όπου και σήμερα φυλάσσεται.
Για την ανέγερση του ναού αυτού, η μεν Στεφάναινα ονειρεύτηκε δύο καβαλάρηδες που την καθοδήγησαν (και, όταν τους ρώτησε ποιοι είναι, απάντησαν “Στο σπίτι σας θα γεννηθούνε δυο παιδιά που θά ’χουνε τα ονόματά μας” –Γιώργης και Δημήτρης), ο δε ιδιοκτήτης του οικοπέδου έλαβε, επίσης σε όνειρο, εντολή να παραχωρήσει το χώρο παρά τις αντιρρήσεις του - αυτά τα διασώζει η προφορική παράδοση της πόλης του Ρεθύμνου, και, σημειωτέον, είναι πράξεις από τις οποίες κανείς δεν ωφελήθηκε οικονομικά. Η Στεφάναινα βρήκε το σχέδιο του ναού μυστηριωδώς χαραγμένο στη θέση όπου βρίσκεται, σαν απάντηση στην ανησυχία της για το πόσο μεγάλο έπρεπε να τον κάνει. Η ίδια πέθανε το 1956, ενώ η κόρη της Γαλάτεια υπηρετεί ακόμη και σήμερα, υπερήλικας, το προσκύνημα του Τ. Σταυρού. [Σημ: η λαϊκή γερόντισσα Γαλάτεια κοιμήθηκε γύρω στο 2005].
Βλ. σχετικά Κωνσταντίνου Α. Κωστουράκη, Κοινωνικά Θέματα, Ο Εχθρός - Τα Κεραμιανά, Θεσσαλονίκη 19822, σελ. 27-30. Για τη μετέπειτα πορεία του σταυρού της Στεφάναινας βλ. Τμήματος Β1 του 1ου Γυμνασίου Ρεθύμνης (συντον.-επιμ. Κων. Ηλ. Παπαδάκη), Ο Λόφος του Τιμίου Σταυρού της πόλης μας χθες και σήμερα, Ρέθυμνο 1994, και π. Ιω. Πίτερη, Θαύματα του Τιμίου Σταυρού, Ρέθυμνο 1989


ΠΗΓΗ-http://o-nekros.blogspot.com/

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Ο γέροντας Παίσιος περί οικογένειας

Έλεγε ο γέρων Παίσιος. Η γυναίκα όταν είναι έγκυος πρέπει να είναι ήρεμη, να διαβάζει το Ευαγγέλιο, να προσεύχεται, να λέει την ευχή. Έτσι αγιάζεται και το παιδί. Από τώρα αρχίζει η ανατροφή του παιδιού. Να προσέχεις να μην στεναχωρείς την έγκυο για κανένα λόγο.

*****************
Είπε πάλι. Καλό είναι η οικογένεια να έχει τον ίδιο πνευματικό. Ο άντρας, η γυναίκα, τα παιδιά, αυτό βοηθά πολύ.
*****************
Ένας πιστός τον ρώτησε. Γέροντα, σήμερα πήραν βαθμούς τα παιδιά και είναι στεναχωρημένα. Κοίτα να δεις, σήμερα οι μεγάλοι θέλουν να παίρνουν πολλά λεφτά με λίγη δουλειά, και οι μικροί να παίρνουν μεγάλους βαθμούς, χωρίς διάβασμα. Και αν είναι δυνατόν να μην φεύγουν από την καφετέρια ή την ξυλοτέξ – πως το λένε – να παίρνουν ένα τηλέφωνο να ρωτούν τι βαθμούς τους έβαλαν. (γέλια).
*****************
Ρώτησε κάποιος τον γέροντα Παϊσιο. Γέροντα σήμερα πολλοί νέοι άνθρωποι δεν θέλουν να κάνουν παιδιά γιατί σκέφτονται σε τι είδος κόσμο θα φέρουν το παιδί τους. Μόλυνση από τα χημικά, από τα πυρηνικά, ζωή γεμάτη άγχος, άγρια κοινωνία, πόλεμοι, πεινά, σκοτωμοί, βιασμοί, αρπαγές, απαγωγές…
Αν είμαστε κιόλας στον καιρό του Αντίχριστου σκέφτομαι και εγώ μήπως δεν αξίζει κανείς να παντρεύεται και να κάνει παιδία. Όχι, Θανάση δεν είναι έτσι!…….. Οι χριστιανοί στο καιρό των διωγμών δεν παντρεύονταν; Και παντρεύονταν και παιδιά έκαναν!! Είχαν την ελπίδα τους στηριγμένη στο Χριστό …όχι στους ανθρώπους.
Είναι ολιγοπιστία αυτός ο λογισμός. Ο Θεός σε μια στιγμή μπορεί να τα διορθώσει όλα. Να σβήσει όλα τα στραβά. Κάνουν οι άνθρωποι σχέδια …έχει και Θεός τα δικά Του. Να ήξερες πόσες φορές τύλιξε ο διάβολος τη γη με την ουρά του για να την καταστρέψει … Δεν τον άφησε ο Θεός …του χαλάει τα σχέδια. Και το κακό που πάει να κάνει ο διάβολος, ο Θεός το αξιοποιεί και βγάζει μεγάλο καλό. Μην ανησυχείς!
*****************
Ρώτησε κάποιος. Γέροντα είναι μερικά ζευγάρια που ενώ θέλουν, δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Για να βολεύεται και κανένα ορφανό …τους έδωσε και ο Θεός ένα δικό τους μετά!
*****************
Είπε πάλι. Σήμερα τον ζαλίζουν τον άνθρωπο. Τα χτυπάνε τα καημένα τα παιδιά από δω και από κει με διάφορες θεωρίες, τα πιάνει μετά φόβος, άγχος και ξεσπάνε στα ναρκωτικά και την διασκέδαση. Αλλά αυτή η κοσμική διασκέδαση προσθέτει άγχος. Βλέπεται από αυτή την ζωή κανείς γεύεται σε κάποιο βαθμό την κόλαση ή τον παράδεισο αν ζει σύμφωνα με το θέλημα του θεού με την Εκκλησία.
*****************
Oι γονείς να προσέχουν στο σπίτι τι βιβλία, έχουν γιατί μπορεί να πέσουν στα χέρια των παιδιών και να πάθουν ζημιά. Στο σπίτι να έχεις μόνο χριστιανικά βιβλία.
*****************
Είπε πάλι. Όταν το παιδί από μικρό γεμίσει με Χριστό πηγαίνει στην εκκλησία με τους γονείς, κοινωνεί, ψάλλει, προσεύχεται, αργότερα όταν μεγαλώσει και φύγει μακριά από τους γονείς και βρεθεί ακόμη και σε άσχημο περιβάλλον δεν έχει ανάγκη. Είναι σαν το ξύλο που όταν έχει ποτιστεί καλά με λινέλαιο μετα δεν έχει ανάγκη από την βροχή, επειδή είναι ποτισμένο με το λαδί, δεν δέχεται τα νερά, τα πετάει έξω.
*****************
Έλεγε πάλι. Στα παιδία πρέπει να προσέχουμε πολύ τι τους λέμε. Γιατί έχουν μια απλότητα και τα πιστεύουν. Είναι και πολλά που έχουν μεγάλο φιλότιμο και παίρνουν τα λόγια των γονιών τους κατά γράμμα.
*****************
Ρώτησαν τον γέροντα. Σε αυτά τα παιδία που έχουν μπλέξει με την γιόγκα και με την μαγεία, πρέπει να τους το λέει κανείς ξεκάθαρα, από την αρχή ότι είναι διαβολικά αυτά η να τους το λέει σιγά – σιγά΄; Και ο γέρων απάντησε. Να τους το λέει κανείς, αλλά με καλοσύνη

πηγή-www1myblog.pblogs.gr
ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Ένα μικρό αφιέρωμα στην εορτή της Συλλήψεως της Αγ.Άννης(με πολλές εικόνες)

Σύμφωνα με το προαιώνιο σχέδιο του Θεού, ο οποίος επιθυμούσε να ετοιμάσει ένα πάναγνο κατοικητήριο για να κατασκηνώσει μαζί με τους ανθρώπους, δεν επετράπη στον Ιωακείμ και την Άννα να αποκτήσουν απογόνους. Και οι δύο είχαν φθάσει σε προχωρημένη ηλικία και είχαν μείνει στείροι - συμβολίζοντας την ανθρώπινη φύση, στρεβλωμένη και αποξηραμένη από το βάρος της αμαρτίας και του θανάτου -, δεν έπαυσαν ωστόσο να παρακαλούν τον Θεό να τους λυτρώσει από το όνειδος της ατεκνίας. Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός έστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στον Ιωακείμ που είχε αποσυρθεί σε ένα βουνό και στην Άννα που θρηνούσε την δυστυχία της στον κήπο τους, για να τους αναγγείλει ότι επρόκειτο σύντομα να εκπληρωθούν στο πρόσωπό τους οι πάλαι προφητείες και ότι θα γεννούσαν τέκνο που προοριζόταν να καταστεί η αυθεντική Κιβωτόςτης καινής Διαθήκης, η θεία Κλίμαξ, η άφλεκτος Βάτος, το αλατόμητον Όρος, ο ζωντανός Ναός όπου θα κατοικούσε ο Λόγος του Θεού <1>. Την ημέρα αυτή, με την σύλληψη της Αγίας Άννης, τερματίζεται η στειρότητα της ανθρώπινης φύσης, που χωρίσθηκε από τον Θεό δια του θανάτου· και με την υπέρ φύσιν τεκνοποίηση αυτής που είχε μείνει στείρα έως την ηλικία κατά την οποία δεν μπορούν πλέον φυσιολογικά να τεκνοποιήσουν οι γυναίκες, ο Θεός ανήγγειλε και επιβεβαίωσε το πλέον υπερφυές θαύμα της ασπόρου συλλήψεως και την αμώμου γεννήσεως του Χριστού από τα σπλάγχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.

Παρότι εγεννήθη από θεία επέμβαση, η Παναγία προήλθε από σύλληψη μέσω συνευρέσεως ανδρός και γυναικός κατά τους νόμους της ανθρώπινης φύσης μας, της πεπτωκυίας και δέσμιας της φθοράς και του θανάτου μετά το προπατορικό αμάρτημα (βλ. Γέν. 3,16) <2>. Σκεύος εκλογής, τίμιος Ναός που προετοίμασε ο Θεός πρό των αιώνων, η Θεοτόκος είναι η πλέον αγνή και τέλεια αντιπρόσωπος της ανθρωπότητας, αλλά δεν βρίσκεται εκτός της κοινής κληρονομίας και των συνεπειών του αμαρτήματος των πρωτοπλάστων. Ακριβώς όπως έπρεπε, για να μας λυτρώσει ο Χριστός από το κράτος του θανάτου δια του εκουσίου Σταυρικού Του θανάτου (βλ. Εβρ. 2,14), να γίνει ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού όμοιος με τον άνθρωπο στα πάντα πλην της αμαρτίας, εξίσου απαραίτητο ήταν η Μητέρα Του, στα σπλάγχνα της οποίας ο Λόγος του Θεού ενώθηκε με την ανθρώπινη σάρκα, να είναι σε κάθε τι όμοια με εμάς, υποκείμενη στην φθορά και στον θάνατο, μή τυχόν και θεωρηθεί ότι η Λύτρωση και η Σωτηρία δεν μας αφορούν απολύτως και εξ ολοκλήρου, εμάς του απογόνους του Αδάμ. Η Θεοτόκος εξελέγη μεταξύ των γυναικών όχι τυχαίω τω τρόπω, αλλά γιατί ο Θεός είχε προβλέψει προαιωνίως ότι θα ήταν σε θέση να διαφυλάξει τελείως την αγνότητά της ώστε να Τον δεχθεί μέσα της. Και ενώ συνελήφθη και γεννήθηκε όπως όλοι μας, αξιώθηκε να καταστεί κατά σάρκα Μητέρα του Υιού του Θεού και κατά πνεύμα μητέρα όλων μας. Γλυκύτατη και φιλεύσπλαγχνος, είναι σε θέση να μεσιτεύει υπέρ ημών ενώπιον του Υιού της, ώστε να μας χαρίσει Εκείνος το μέγα έλεος.
Ακριβώς όπως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο καρπός της παρθενίας της, η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν καρπός της σωφροσύνης του Ιωακείμ και της Άννας. Ακολουθώντας αυτήν την οδό της αγνότητος και εμείς, μοναχοί και σώφρονες χριστιανοί, κάνουμε να γεννηθεί και να μεγαλώσει μέσα μας ο Σωτήρας Χριστός.
ΠΗΓΗ


ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ



Πώς καθιερώθηκε η εορτή.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Γ.Φίλια”Τὰ αἴτια καὶ οι χρονικοὶ παράμετροι τοῦ ἡμερολογιακοῦ καθορισμοῦ εἶναι ἀδύνατον νὰ διερευνηθοῦν πλήρως. Θὰ ἀναμείνουμε, μᾶλλον, τὰ δεδομένα καθορισμοῦ τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου (8 Σεπτεμβρίου), ἐκ τῆς ὁποίας προφανῶς καθορίστηκε ἡ κατὰ ἐννέα μῆνες ἐνωρίτερον (περίοδος κυήσεως) ἡμερομηνία τῆς 9ης Δεκεμβρίου. Οἱ πρῶτες μαρτυρίες τελέσεως τῆς ἑορτῆς τῆς Συλλήψεως ἀνάγονται στὰ τέλη τοῦ 7ου- ἀρχὲς τοῦ 8ου αἰ.. Ἔκτοτε, ἡ ἑορτὴ διαδόθηκε εὐρύτατα, μὲ ἀποκορύφωμα τὸ 12ο αἰ., ὅταν ἐπὶ αὐτοκράτορος Μανουὴλ Κομνηνοῦ ἔλαβε ἐπίσημο κρατικὸ χαρακτήρα.
Ποιοί Εκκλησιαστικοί συγγραφείς ασχολήθηκαν με την εορτή.
Τὸ ἀρχαιότερο ἐγκώμιο τῆς ἑορτῆς εἶναι “ὁ Λόγος εἰς τὴν Σύλληψιν τῆς Ἁγίας Ἄννης” τοῦ Ἰωάννου μοναχοῦ καὶ πρεσβυτέρου Εὐβοίας (8ος αἰ.)(. Στὸ κείμενο αὐτὸ ἐξιστοροῦνται τὰ σχετικὰ μὲ τὴν ἀτεκνία τοῦ Ἰωακεὶμ καὶ τῆς Ἄννας, μὲ τὴν ἀπόρριψη τῶν δύο ἀπὸ τὸ θρησκευτικὸ περιβάλλον τους λόγῳ τῆς ἀτεκνίας τους, μὲ τὴ θερμὴ προσευχὴ τοῦ καθενὸς σὲ διαφορετικὸ τόπο, καθὼς καὶ μὲ τὴν πληροφόρηση τοῦ Θεοῦ ὅτι ἡ προσευχή τους εἰσακούστηκε. Ἡ ἐγκωμιαστικὴ Ὁμιλία ὁλοκληρώνεται μὲ τὴν ἐπισήμανση τοῦ Πρωτευαγγελίου τοῦ Ἰακώβου, ὅτι μετὰ τὴν ἐξαγγελία τοῦ Θεοῦ ἡ Ἄννα συνέλαβε τη Θεοτόκο διὰ τῆς φυσιολογικῆς βιολογικῆς ὁδοῦ.
Παρόμοιες πληροφορίες παρέχει στοὺς Λόγους του περὶ τῆς ἑορτῆς τῆς Συλλήψεως ὁ Γεώργιος Νικομηδείας (†860), καθὼς καὶ ὁ Ἰάκωβος Μοναχὸς (†1099). Τὰ γεγονότα περὶ τῆς Συλλήψεως τῆς Θεοτόκου ἐμπλουτίζει ὁ μοναχὸς Ἐπιφάνιος (†1015), ὁ ὁποῖος ὅμως παραθέτει ἐλεγχόμενες πληροφορίες (ὅπως τὰ σχετικὰ μὲ τὴν ὀνοματοδοσία τῆς Θεοτόκου κατὰ τὴν ἐξαγγελία τῆς Συλλήψεως).
Ὁ Εὐθύμιος Κωνσταντινουπόλεως (†917) ἀποκαλεῖ τὴν ἑορτὴ τῆς Συλλήψεως ὡς «πρώτη ἀπ᾿ὅλες τὶς ὑπόλοιπες», ὡς «πρόξενο τῆς σωτηρίας» μας καὶ ὡς «πάταξη» τοῦ «ὄφεως», ὑπὸ τὴν ἔννοια τῆς ἀναιρέσεως τῶν ἐπιπτώσεων τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Ὁ ἴδιος ἀναφέρεται στὸν ἐπὶ τῆς ἐποχῆς του ἑορτασμὸ τῆς Συλλήψεως, μαρτυρώντας περὶ «χαριστηρίων φωνῶν» οἱ ὁποῖες προέρχονται ἀπὸ «κατώδυνες καὶ πνευματοφόρες ψυχὲς».
Εορτολογικό περιεχόμενο της εορτής-Συναξάριο.
Σύμφωνα με το προαιώνιο σχέδιο του Θεού, ο οποίος επιθυμούσε να ετοιμάσει ένα πάναγνο κατοικητήριο για να κατασκηνώσει μαζί με τους ανθρώπους, δεν επετράπη στον Ιωακείμ και την Άννα να αποκτήσουν απογόνους. Και οι δύο είχαν φθάσει σε προχωρημένη ηλικία και είχαν μείνει στείροι – συμβολίζοντας την ανθρώπινη φύση, στρεβλωμένη και αποξηραμένη από το βάρος της αμαρτίας και του θανάτου -, δεν έπαυσαν ωστόσο να παρακαλούν τον Θεό να τους λυτρώσει από το όνειδος της ατεκνίας. Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός έστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στον Ιωακείμ που είχε αποσυρθεί σε ένα βουνό και στην Άννα που θρηνούσε την δυστυχία της στον κήπο τους, για να τους αναγγείλει ότι επρόκειτο σύντομα να εκπληρωθούν στο πρόσωπό τους οι πάλαι προφητείες και ότι θα γεννούσαν τέκνο που προοριζόταν να καταστεί η αυθεντική Κιβωτός της καινής Διαθήκης, η θεία Κλίμαξ, η άφλεκτος Βάτος, το αλατόμητον Όρος, ο ζωντανός Ναός όπου θα κατοικούσε ο Λόγος του Θεού <1>. Την ημέρα αυτή, με την σύλληψη της Αγίας Άννης, τερματίζεται η στειρότητα της ανθρώπινης φύσης, που χωρίσθηκε από τον Θεό δια του θανάτου· και με την υπέρ φύσιν τεκνοποίηση αυτής που είχε μείνει στείρα έως την ηλικία κατά την οποία δεν μπορούν πλέον φυσιολογικά να τεκνοποιήσουν οι γυναίκες, ο Θεός ανήγγειλε και επιβεβαίωσε το πλέον υπερφυές θαύμα της ασπόρου συλλήψεως και την αμώμου γεννήσεως του Χριστού από τα σπλάγχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.
Παρότι εγεννήθη από θεία επέμβαση, η Παναγία προήλθε από σύλληψη μέσω συνευρέσεως ανδρός και γυναικός κατά τους νόμους της ανθρώπινης φύσης μας, της πεπτωκυίας και δέσμιας της φθοράς και του θανάτου μετά το προπατορικό αμάρτημα (βλ. Γέν. 3,16). Σκεύος εκλογής, τίμιος Ναός που προετοίμασε ο Θεός πρό των αιώνων, η Θεοτόκος είναι η πλέον αγνή και τέλεια αντιπρόσωπος της ανθρωπότητας, αλλά δεν βρίσκεται εκτός της κοινής κληρονομίας και των συνεπειών του αμαρτήματος των πρωτοπλάστων. Ακριβώς όπως έπρεπε, για να μας λυτρώσει ο Χριστός από το κράτος του θανάτου δια του εκουσίου Σταυρικού Του θανάτου (βλ. Εβρ. 2,14), να γίνει ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού όμοιος με τον άνθρωπο στα πάντα πλην της αμαρτίας, εξίσου απαραίτητο ήταν η Μητέρα Του, στα σπλάγχνα της οποίας ο Λόγος του Θεού ενώθηκε με την ανθρώπινη σάρκα, να είναι σε κάθε τι όμοια με εμάς, υποκείμενη στην φθορά και στον θάνατο, μή τυχόν και θεωρηθεί ότι η Λύτρωση και η Σωτηρία δεν μας αφορούν απολύτως και εξ ολοκλήρου, εμάς του απογόνους του Αδάμ. Η Θεοτόκος εξελέγη μεταξύ των γυναικών όχι τυχαίω τω τρόπω, αλλά γιατί ο Θεός είχε προβλέψει προαιωνίως ότι θα ήταν σε θέση να διαφυλάξει τελείως την αγνότητά της ώστε να Τον δεχθεί μέσα της . Και ενώ συνελήφθη και γεννήθηκε όπως όλοι μας, αξιώθηκε να καταστεί κατά σάρκα Μητέρα του Υιού του Θεού και κατά πνεύμα μητέρα όλων μας. Γλυκύτατη και φιλεύσπλαγχνος, είναι σε θέση να μεσιτεύει υπέρ ημών ενώπιον του Υιού της, ώστε να μας χαρίσει Εκείνος το μέγα έλεος.
Ακριβώς όπως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο καρπός της παρθενίας της, η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν καρπός της σωφροσύνης του Ιωακείμ και της Άννας. Ακολουθώντας αυτήν την οδό της αγνότητος και εμείς, μοναχοί και σώφρονες χριστιανοί, κάνουμε να γεννηθεί και να μεγαλώσει μέσα μας ο Σωτήρας Χριστός.
Πηγή: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος τέταρτος – Δεκέμβριος, σ. 93-95)-Βιβλίο-Η ΥΠΕΡΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ.
επιμέλεια πρωτ.Δημήτριος Αθανασίου
ΠΗΓΗ

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Το χαστούκι του Αγ.Νικολάου και οι «αγάπες» των οικουμενιστών

Έψαχνα πολύ καιρό μια «λογική» απαντηση στο επιχείρημα των οικουμένιστων να εχουμε αγάπη για τους ετερόδοξους και να μην τους στενοχωρουμε.Ακουσα επίσης να λένε «καλύτερα μια ειρήνη στραβή παρά ένας σωστός πόλεμος»Και προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι ανώτερο ,η αγάπη ή η αλήθεια
Την απάντηση μου την έδωσε ο Αγιος Νικόλαος.Παρότι δεν έχει γράψει τίποτα,μια χειρονομία του έχει «φυτευθεί» στο υποσυνείδητο των χριστιανών ’’Αγαπώ τον Άρειο ως μέλος της Εκκλησιας …αλλά παρολα αυτά του δίνω ένα χαστούκι επειδή αρνήθηκε την ΑΛΗΘΕΙΑ.’’
Ένα χαρακτηριστικό της εικόνας του Αγίου Νικολάου είναι ότι μας κοιτάει προσεχτικά,με μάτια ορθάνοιχτα,με μία περίσκεψη που πηγάζει από κάποια παλιά ανάμνηση που δεν θέλει και δεν μπορεί να την ξεχάσει.Την ανάμνηση ενός ΧΑΣΤΟΥΚΙΟΥ.
Χριστιανικά η χειρονομία του παραμένει απαράδεκτη.
Η εικονογραφική μορφή του Αγίου μας εξηγεί ότι δεν πρόκειται για μια εμπαθής χειρονομία,αλλα για αποτέλεσμα της θεολογικής ακρίβειας,συνοδευόμενης όμως από ένα ΕΣΩΤΕΡΙΚΌ ΒΙΩΜΑ,αντιστοιχο του οποίου μπορούμε να βρούμε μόνο στην αγιογραφική διήγηση της απομάκρυνσης των εμπόρων από τον ναό.από τον Υιό του Θεού.
Το πόσο σημαντικό ήταν αυτό που έγινε το 325 στη Νικαία,φάνηκε δυο αιώνες αργοτερα όταν οι βησιτγόθοι αρειανοί΄΄υιοθετήθηκαν’’ από τη δυτική εκκλησία,αρχίζοντας τους δογματικούς συμβιβασμούς που ως αποτέλεσμα είχαν το σχίσμα
Η εικονογραφική απεικονιση του Αγίου Νικολάου λοιπόν,με το μέτωπο χαρακωμένο από τις ρυτίδες,μας μιλάει για την βαρυτητα όσων έγιναν τότε και όσων ακολούθησαν.Το τεράστιο μέτωπο του,φωλιά πνευματικής δύναμης και σοφίας,αχώριστα από την αγαπη και ρυτιδωμένο από τις έγνοιες του πράου επισκόπου από τα Μύρα της Λυκίας,μας λέει ότι και η πραότητα έχει τα όρια της και ότι οι εκτροπές από την ορθή πίστη ξεπληρώνονται και με άλλον τρόπο,εκτος απ΄αυτά τα γλυκανάλατα που βλέπουμε και ακούμε στις μέρες μας
Ο Άγιος Νικόλαος σφραγίζει την ακεραιότητα του μυστηρίου της ενανθρωπήσεως του Κύριου ημών Ιησού Χριστου,τον Υιόν του Θεού,τον μονογενή,τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων.Φως εκ Φωτός,Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού,γεννηθέντα ου ποιηθέντα,ομοουσιον τω Πατρί ,δι ού τα πάντα εγένετο
 π.Γεώργιος

http://proskynitis.blogspot.com/2009/12/blog-post_05.html

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

ENA ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΑΓ.ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΜΕΤΡΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ

Γνωρίζουμε από το βίο της Αγ. Βαρβάρας ότι προσπαθώντας να ξεφύγει από τον ειδωλολάτρη πατέρα της που ήθελε να τη σκοτώσει, ένας βράχος άνοιξε κατά τρόπο θαυμαστό και κρύφτηκε μέσα. Γι’ αυτό οι ανθρακωρύχοι όλου του κόσμου την θεωρούν προστάτριά τους.
Η Αγία Μεγαλομάρτυρας Βαρβάρα πέθανε για το Χριστό απoκεφαλίζοντας την ο πατέρας της επειδή ομολόγησε την Αγ. Τριάδα. Επειδή ζήτησε ο πύργος να έχει τρία και όχι δύο παράθυρα, ομολογώντας έτσι την πίστη της στην Αγ. Τριάδα, όπως την είχε κατηχήσει ο Βαλεντιανός, τον οποίο είχε στείλει ο Ωριγένης για να τη βαπτίσει Χριστιανή. Αφού βαπτίστηκε κατέστρεψε όλα τα ειδωλολατρικά αγάλματα του πατέρα της και σημάδεψε όλους τους τοίχους με το σημείο του Σταυρού. Αφού αρχικά η Αγία Βαρβάρα γλύτωσε από τον πατέρα της, τον Διόσκορο φεύγοντας τελικά εκείνος την έπιασε και την έσυρε μπρος στον Μαρκιανό, τον απεσταλμένο του αυτοκράτορα Μαξιμιανού (284-306). Βλέποντας ότι αντέχει στα φριχτά βασανιστήρια, τελικά την αποκεφάλισε ο ίδιος ο πατέρας της. Μετά από λίγο κεραυνός σκότωσε και τον Διόσκορο και τον Μαρκιανό.
Αυτοί οι κεραυνοί έκαναν τους πυροβολητές και τους πυροτεχνουργούς να τη θεωρούν προστάτιδά τους. Παρότι τα λείψανα της βρίσκονται από το 1909 ( επειδή για εννιά αιώνες βρίσκονταν στον Αγ. Μάρκο στη Βενετία, όπου τα είχαν φέρει από την Κωνσταντινούπολη) στη Μονή Σαν Τζιοβάνι ντιν Τορτσέλο, κοντά στη Βενετία, η λατρεία της είναι έντονη σε περιοχές με ανθρακωρυχεία: Σαξωνία, Σιλέτζια, Βοημία, Λορένα, Τιρόλ, Βάλεα Ζίουλουι και Τιργκου Οκνα-Ρουμανία, όπου βρίσκεται ένας μοναδικός ναός πολλά μέτρα κάτω από τη γη και που την έφτιαξαν ανθρακωρύχοι σκάβοντας σ’ ένα αλατωρυχείο.


Στη Ορθόδοξη εικονογραφία ζωγραφίζεται πολλές φορές μ’ ένα ποτήριο στο χέρι όντας προστάτιδα ενάντια στο αιφνίδιο θάνατο και μη θέλοντας να στερηθούν οι ετοιμοθάνατοι την θεία κοινωνία. Συχνά τη συναντούμε κοντά σ΄ έναν πύργο (με τρία παράθυρα) ή κρατώντας ένα βιβλίο (για τους ετοιμοθάνατους) ή ένα κλαδί φοίνικα.
 
http://www.proskynitis.blogspot.com/

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ...

Περνώντας από μια υπόγεια διάβαση, διάβασα γραμμένο στους τοίχους της:
«Απαγορεύονται οι απαγορεύσεις».
Σίγουρα οι αποδέκτες είναι πολλοί. Μένω στους γονείς.
Όχι υπερασπίζοντας αυτούς αλλά καταθέτοντας κάποιες σκέψεις για την αποκατάσταση της αλήθειας στα μάτια καί στις καρδιές των νέων ανθρώπων. Μου ήρθε στο νου ή παρακάτω ιστορία: «Ένας φυσιολόγος επιστήμονας μελετούσε μία μέρα ένα μικρό κουκούλι, όπου μία πεταλουδίτσα ακουγότανε μέσα να αγωνίζεται να τρυπήσει το κουκούλι, για να βγει έξω, να πετάξει ελεύθερη. Ό άνθρωπος την λυπήθηκε. Παίρνει ένα σουγιαδάκι, τρυπάει το κουκούλι καί ελευθερώνει τη φυλακισμένη πεταλουδίτσα. Την βάζει στο τραπέζι του, αλλά πού να κινηθεί ή να πετάξει; Που τα φτερά της; Τίποτε. Όλα τα μέλη της ήταν αδύναμα, ανέτοιμα. Ήταν ανάπηρη. Την είχε βγάλει πρίν την ώρα της ό άνθρωπος, άλλ' αντί να την ελευθερώσει την αχρήστευσε. Τα δεσμά της ήταν για το καλό της. Με τον αγώνα της να τρυπήσει τη φυλακή της (το κουκούλι της δηλαδή) τα όργανα του σώματος της γυμναζόταν, δυνάμωναν καί θα 'ρχόταν καιρός να βγει έξω καί να πετάξει καί να χαρεί τα λουλούδια».
Το ίδιο συμβαίνει καί με μας. Οι περιορισμοί, οι «απαγορεύσεις», τα εμπόδια είναι για το καλό μας. Μας δυναμώνουν στην πίστη καί στην αρετή. Μας συγκρατούν στη μικρή ηλικία μέχρι να δυναμώσουν τα φτερά μας καί να πάρουμε το δρόμο μας. Σίγουρα υπάρχουν καί υπερβολές. Δίκαια στις υπερβολές αυτές της υπερπροστασίας των γονιών αντιδρούν καί επαναστατούν οί νέοι.
Σέ αυτό το σημείο είναι επίκαιρος κι ένας διάλογος πού επιγράφεται: ό γλύπτης καί το άγαλμα.
-Τί έχεις λοιπόν; Γιατί γογγύζεις; (έλεγε διάσημος γλύπτης στον ακατέργαστο πέτρινο όγκο πού λάξευε για να σχηματίσει άγαλμα αντάξιο να κοσμήσει τον Παρθενώνα).
- Γογγύζω, γιατί με κτυπάς χωρίς οίκτο, απάντησε το μελλοντικό αριστούργημα. Κοίταξε τα συντρίμματά μου,σκορπισμένα καταγής.
- Κι όμως δεν ξέρεις ότι αν δε σε κατεργαστώ, δε θα λάβεις θέση στο ναό καί δε θα ελκύσεις τα βλέμματα των μεταγενεστέρων;


Στόν παράδεισο υπήρχε μία «απαγορευτική» εντολή στους πρωτόπλαστους από το Θεό-Πατέρα. Να μη φάνε από τους καρπούς του δέντρου πού βρισκόταν στο μέσον του Παραδείσου. Με αυτή την εντολή, έδειχνε ό Θεός στον άνθρωπο πώς όχι μόνον τον αγαπά αλλά καί τον εμπιστεύεται. Ήθελε ή σχέση μαζί του να είναι καρπός αγάπης καί ελευθερίας, όχι αποτέλεσμα συμφέροντος καί καταναγκασμού.
Είναι γνωστό ότι αυτή ή όμορφη σχέση με ευθύνη του ανθρώπου διαταράχθηκε. Οί «απαγορεύσεις» καλλιεργούν την αγάπη καί την ελευθερία, το σεβασμό καί την εμπιστοσύνη ανθρώπου καί συνανθρώπων, Θεού καί ανθρώπων.

του θεολόγου Άγγελου Γκούνη

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ(1 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)

Ο άγιος Φιλάρετος ήταν έγγαμος και πατέρας τριών τέκνων. Ήταν αγρότης στο επάγγελμα, καλός οικογενειάρχης και άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τον Θεό και είχε πλούσια πνευματική ζωή.

Επειδή ήταν φιλόθεος, γι’ αυτό ήταν και φιλάνθρωπος και πολύ ελεήμων. Είχε μεγάλη καρδιά γεμάτη από αληθινή αγάπη καί, όπως ο πατριάρχης Αβραάμ, ήταν φιλόξενος και πάντα προθυμος στην διακονία του “πλησίον”. Άλλωστε δεν μπορούσε να συμβαίνη διαφορετικά επειδή, όποιος αγαπά πολύ τον Χριστό, δεν μπορεί παρά να αγαπά αληθινά και τους αδελφούς του “τούς ελαχίστους”. Ακόμα και εκείνη την περίοδο της ζωής του που από κάποιες συγκυρίες επτώχευσε και “τάφερνε δύσκολα”, και τότε “έδειξε θαυμαστή καρτερία, όπως ο Ιώβ, και συνέχισε να αγαθοεργή μέχρι υπερβολής.
Και ο Θεός, που είδε την ακαταγώνιστη πίστη του, οικονόμησε με την πρόνοιά Του, ώστε ο Κωνσταντίνος ο γιός της βασίλισσας Ειρήνης, να πάρη για γυναίκα του την εγγονή του Αγίου, Μαρία, τον δε Φιλάρετο να τιμήση με το αξίωμα του Υπάτου”, (Υπουργού θα λέγαμε σήμερα). Αλλά και τότε, που απέκτησε πλούτο και δόξα, εξακολουθούσε να είναι καλόκαρδος, απλός και προσιτός.
Όταν πλησίασε η ώρα της εξόδου του από τον μάταιο αυτό κόσμο, κάλεσε τους συγγενείς, τα παιδιά και τα εγγόνια του καί, αφού τους έδωσε τις τελευταίες συμβουλές και νουθεσίες, κατέληξε: “Παιδιά μου, μη ξεχνάτε ποτέ την φιλοξενία, μη επιθυμείτε τα ξένα πράγματα, μη λείπετε ποτέ από τις ακολουθίες και λειτουργίες της Εκκλησίας, και γενικά όπως έζησα εγώ, έτσι να ζήτε και εσείς.”. Και αφού τα είπε αυτά, ξεψύχησε με την φράση “γενηθήτω το θέλημά Σου”.
Η ζωή και το παράδειγμα του οσίου Φιλαρέτου φανερώνουν περίτρανα ότι κανένας τρόπος ζωής, όπως και κανένα επάγγελμα δεν αποτελούν εμπόδιο για την απόκτηση της αγιότητος και της γνώσεως του Τριαδικού Θεού.
Ούτε ο γάμος, ούτε η παρθενία αποτελούν σκοπό της ζωής, αλλά είναι μέσα προς επίτευξη του σκοπού που είναι η θέωση του ανθρώπου. Το να φθάση, δηλαδή, ο άνθρωπος από το “κατ’ εικόνα” στο “καθ’ ομοίωσιν”, από το παρά φύσιν στο κατά φύσιν, δηλαδή στην φυσική του ζωή, που είναι, όχι το να ζη κανείς έξω στην ύπαιθρο και μακριά από τις πόλεις, αλλά το να μεταμορφώση τα πάθη του και να αποκτήση κοινωνία με τον Θεό. Ο όσιος ήταν ένας οικογενειάρχης, ένας βιοπαλαιστής, που εργαζόταν και μοχθούσε καθημερινά να θρέψη την οικογένειά του. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε και από την εσωτερική εργασία, την υπακοή στην Εκκλησία και την τήρηση των εντολών του Χριστού, οι οποίες είναι πηγές ακτίστου ενεργείας και μεταγγίζουν ζωή. Προσευχόταν συνεχώς και έλαβε το χάρισμα της προσευχής. Αγαπούσε αληθινά, τον ευχαριστούσε η διακονία “τού πλησίον” και έλαβε το χάρισμα της φιλοξενίας.
Εύρισκε νόημα ζωής στο δόσιμο και την προσφορά, έκανε πράξη ζωής το “μακάριον εστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν” και έλαβε το χάρισμα της ελεημοσύνης. Υπήρξε πράγματι φιλάρετος, ήτοι φίλος της αρετής, ή όπως ψάλλει ο ιερός υμνογράφος, “προσλαβών το όνομα και συμβαίνων το πράγματι”, δηλαδή το όνομά του φανέρωνε και τον τρόπο της ζωής του.
Οι αλλαγές που συνέβησαν κατά την διάρκεια της ζωής του, δηλαδή η πτώχευση και ίσως η περιφρόνηση των ανθρώπων, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, και όπως έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας “τών ευτυχούντων πάντες φίλοι, των δυστυχούντων ουδέ οι γεννήτορες”, δεν επηρέασαν την εσωτερική του διάθεση και τον τρόπο της ζωής του. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί πάντοτε υπήρχαν και υπάρχουν αυτοί που υπολογίζουν την ανθρώπινη αξία με το χρήμα και τα υλικά και επηρεάζουν πολλές φορές ακόμα και τους πιο καλοπροαιρέτους.
Εδώ θα ανοίξω μια παρένθεση και θα αναφέρω ένα ποιηματάκι, που το είδα γραμμένο πάνω σε ένα χαρτονόμισμα των εκατόν δραχμών, και το οποίο μου προξένησε εντύπωση και ομολογώ ότι το βρίσκω αληθινό: “Μιλήσαμε για λουλούδια και μας είπαν ρομαντικούς, μιλήσαμε για ελευθερία και μας είπαν αλήτες, μιλήσαμε για χρήματα και μας είπαν ανθρώπους”. Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει και σήμερα, στην φιλόϋλη εποχή μας. Ο Όσιος όμως αποδείχθηκε ανώτερος των περιστάσεων και δεν επηρεάστηκε από όλα αυτά, αντίθετα εξακολούθησε να προσφέρη από το υστέρημα των υλικών αγαθών, πρωτίστως όμως και κυρίως από το περίσσευμα της καρδιάς του.
Το ίδιο ανεπηρέαστος έμεινε και όταν απέκτησε αξιώματα, χρήματα και δόξα και σίγουρα άρχισε, όπως συμβαίνει συνήθως, να περιβάλλεται από κόλακες και όλους εκείνους τους “τύπους”, που μπορεί εύκολα να σε αποπροσανατολίσουν και να σε βγάλουν έξω από τον σκοπό και την προοπτική σου, και αυτό δείχνει την σταθερότατα του χαρακτήρα του, την ζωντανή του πίστη και την προσήλωσή του στο ζωοποιό θέλημά του Θεού. Αυτό απετέλεσε την πυξίδα της ζωής του και αυτό είχε πάντα στην καρδιά και τα χείλη μέχρι την τελευταία του πνοή, αφού, όπως είδαμε πιο πάνω, ξεψύχησε προσευχόμενος και λέγοντας στον Θεό “γενηθήτω το θέλημά Σου”.
Αξιοπρόσεκτες είναι οι τελευταίες συμβουλές και νουθεσίες προς τα συγγενικά του πρόσωπα. Αξίζει να τις μελετήσουμε και μείς και να προσπαθήσουμε να τις εφαρμόσουμε. Δεν είναι κούφια λόγια, αλλά το απόσταγμα μιας ολόκληρης ζωής, που την πέρασε ευεργετώντας τους ανθρώπους, τους “ελαχίστους αδελφούς του Χριστού”. Η πηγή από την οποία αντλούσε δύναμη ήταν η προσευχή και η λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. Ο τρόπος της ζωής του αποτελεί ζωντανό παράδειγμα προς μίμηση. Η προτροπή του “όπως έζησα εγώ ετσι να ζήτε και σείς”, ομοιάζει με εκείνη του Άποστόλου Παύλου “μιμηταί μου γίνεσθε καθώς καγώ Χριστού” (Α’ Κορ. 11,1).

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
πηγη-www.paremvasis.gr
ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ