Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Τα Χριστούγεννα και η Μητέρα


Τα Χριστούγεννα είναι το μεγαλύτε­ρο γεγονός της παγκοσμίου ιστορίας, αφού αυτό έγινε το χρονικό ορόσημο δύο κόσμων: της προ Χριστού καί της με­τά Χριστόν ανθρωπότητας. Ή ένανθρώπησις του Θεού είναι: «το μόνον καινόν (καινούργιο) υπό τον ήλιον καί το πά­ντων των καινών καινότατον», κατά τον "Αγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό.
Επίσης στο Συναξάριον της ημέρας διαβάζουμε: «Θεός το τεχθέν, ή δε μήτηρ Παρθένος· τί μείζον άλλο καινόν είδεν ή κτίσις;». Γι' αυτό καί ή επί γης στρατευόμενη Εκκλησία του Χριστού εορτάζει το γεγονός με εξαιρετική λα­μπρότητα καί άγάλλεται θεοπρεπώς, μα­ζί με τις στρατιές των αγγέλων καί των αγίων, πού βρίσκονται στους ουρανούς, ψάλλοντας το: «Δόξα εν ύψίστοις Θεώ καί επί γης ειρήνη εν άνθρώποις ευδο­κία»!
Προεκτείνοντας λίγο το νόημα της εορτής, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τα Χριστούγεννα, εκτός των άλλων, καί ως την κατ' εξοχήν εορτή, πού προβάλ­λει το μυστήριο της Μητέρας, υπό τις εξής τρεις διαστάσεις του.
Πρώτον- Στό γεγονός των Χριστου­γέννων τονίζεται καί το μυστήριο της Μητέρας του Κυρίου μας. Καθώς πλη­σιάζουμε εύσεβώς καί εύλαβώς στο θεοδόχο Σπήλαιο της Βηθλεέμ, παρατη­ρούμε ότι σε πολύ κεντρική θέση υπάρ­χει ή Παναγία Μορφή Της. Είναι εκείνη πού έπαιξε τον πρωτεύοντα καί καθορι­στικό ρόλο στην εκπλήρωση του θείου σχεδίου της άπολυτρώσεώς μας. Είναι αυτή πού, κατά τον 'Αγιο Ίω. Δαμασκηνό καί πάλι: "άπαν το Μυστήριον της θείας Οικονομίας συνίστησιν». Διότι, κατά τον ίδιο πάντοτε "Αγιο Πατέρα: «ή Θεοτό­κος εχορήγησε τω κτίστη το κτισθήναι καί τω Πλάστη το πλασθήναι καί τω Υίω  του Θεού και Θεώ το σαρκωθήναι και ανθρωπισθήναι.
Ή Παναγία Μητέρα του Χρίστου είναι η υψίστη προσφορά του ανθρωπί­νου γένους προς τον Θεό. Στόν εσπε­ρινό των Χριστουγέννων ψάλλουμε: «Τί σοί προσενέγκωμεν Χριστέ ότι ώφθης επί της γης ως άνθρωπος δι'ημάς; "Εκαστον γαρ των υπό Σού γενομένων κτισμάτων, την εύχαρίστίαν Σοί προσά­γει.... ημείς δε (Σού προσφέρουμε) Μη­τέρα Παρθένον».
Συγχρόνως όμως ή Ύπεραγία Θεο­τόκος είναι καί ή πλέον γενναιόδωρη αντιπροσφορά του Θεού προς την ανθρωπότητα. "Ετσι, ή Μητέρα του Θεού, γίνεται η σπλαχνική μητέρα καί των ανθρώπων καί μάλιστα των χρι­στιανών. Καθώς την βλέπουμε να κρατά στην αγκαλιά Της τον Χριστό, είναι σαν να βαστάζη καί όλους εμάς, πού πιστεύ­ουμε σ' Αυτόν.
Δεύτερον-Στήν Μορφή της Μητέ­ρας του Κυρίου μας αντικατοπτρίζεται καί το Μυστήριο κάθε μητέρας. Το θαύμα της μητρότητας παίρνει από αυτήν ένα απέραντο βάθος καί μια ασύλ­ληπτη αξία. Επιβεβαιώνεται έτσι αυτό πού είπε κάποιος, ότι: «ή μητέρα μας είναι το άγιώτερο καί ίερώτερο πλάσμα στην ζωή μας». Ή ύπαρξη της κρύβει κάτι το θεϊκό, έφ' όσον καί αυτή γίνεται μια άλλη πηγή ζωής. Είναι δε επί πλέον καί μοναδική, έφ' όσον ό καθένας μας έχει μόνο μία μητέρα. Καί για να χρησι­μοποιήσουμε, κάπως διαφοροποιημένο τον Παύλειο λόγο: «εάν γαρ μύριους παιδαγωγούς έχωμεν... άλλ' ου πολλάς μητέρας».
Η μητέρα γεννώντας ένα παιδί, φέρ­νει στον κόσμο ένα πλάσμα, πού είναι πλασμένο «κατ' εικόνα» Θεού καί ακρι­βέστερα του Χριστού. Αυτήν την νέα ΰπαρξι ή Μητέρα καλείται να την οδη­γήσει από το «κατ' εικόνα» στο «καθ'όμοίωσιν», όπως λένε οί Πατέρες. Δη­λαδή να την κάνει ένα ομοίωμα του Χρι­στού. Αυτός είναι ό μέγας προορισμός της! Με το αίμα και το γάλα της, την αγά­πη και την στοργή της, την αγωγή και διαπαιδαγώγησα της, έχει αποστολή να μόρφωση τον Χριστό «εν τη καρδία» του παιδιού της (Γαλ. 4, 19), όπως έμορφοποιούσε μέρα με την ήμερα επί εννέα μήνες μέσα στα σπλάχνα της, την φυσι­κή του υπόσταση. Βεβαίως το έργο αυτό δεν είναι απλό. Είναι τεράστιο και το πλέον εύθυνοφόρο μέσα στη ζωή.
Ό Θεός έχει δώσει στην Μητέρα μια θέση μέσα στο σπίτι, κεντρική και ουσια­στική. Το σπίτι και ή οικογένεια είναι το πραγματικό της βασίλειο. Είναι το θερ­μοκήπιο, πού πρέπει να εκτρέφει χαρι­τωμένους ανθρώπους. Όπως λέγει ό "Αγ. Γρηγ. Νύσσης «από της εστίας ή χάρις ενταύθα το των αγαθών έργαστήριον». Καί σ' αυτό το θεϊκό έργο καλεϊται να διακονήση κυρίως ή Μητέρα. Καλείται να εντείνει τον αγώνα καί την αγωνία της, ιδίως κατά τις ήμερες των Χριστουγέννων, ώστε το σπίτι της να γί­νει μια άλλη Βηθλεέμ καί ή καρδιά των παιδιών της μια νοητή φάτνη.
Τρίτον- Καθώς εξετάζουμε το ύπέρθειο γεγονός της Γεννήσεως του Χρι­στού καί τον ρόλο της Μητέρας, πρέπει να τονίσουμε καί μια άλλη διάσταση του, την μυστική καί πνευματική.
Είπε κάποιος σύγχρονος συγγρα­φεύς: «Χίλιες φορές καί αν έχει γεννη­θεί ό Χριστός στη Βηθλεέμ, δεν έχει καμμιά σημασία, αν δεν γεννηθή μέσα στην καρδιά του κάθε ανθρώπου».Την αλήθεια αυτή υπογραμμίζει καί ό θεοφόρος "Αγ. Μάξιμος ό Όμολογητής με τα έξης λόγια: «Ο του Θεού Λόγος, έφ' άπαξ κατά σάρκα γεννηθείς, αεί γεννάται κατά πνεύμα τοις θέλουσι καί γίνεται βρέφος εαυτόν εν έκείνοις διαπλάττων ταίς άρεταϊς». Επομένως ό Χριστός έγεννήθη, για να... γεννάται μέ­σα στίς καρδιές μας. Έτέχθη, για να... τί­κτεται. Ήλθε, για να έρχεται στην προ­σωπική ζωή του καθενός μας
Ό 'Αγ. Συμεών ό νέος Θεολόγος, αναλύοντας το μυστήριο αυτό, λέγει: «Όταν πιστεύου­με ολόψυχα καί μετανοήσουμε θερμά, θα συλλάβουμε τον Λόγο του Θεοϋ στίς καρδιές μας, καθώς τον συνέλαβε ή Παρθένος, προσφέροντας Του καί εμείς τις ψυχές μας παρθενικές καί αγνές». Καί συνεχίζει: «Είναι καλότυ­χος όποιος θα ίδή τον Χριστό να μορ­φώνεται μέσα του. Αυτός γίνεται Μήτηρ Χρίστου, έχοντας μέσα του σαν βρέφος τον Χριστό». Δηλαδή, όπως ή μητέρα, όταν κυοφορεί αισθάνεται τα σκιρτήμα­τα του βρέφους καί αντιλαμβάνεται ότι κάτι ζωντανό υπάρχει στα σπλάχνα της, έτσι καί η χριστιανική καί αναγεννη­μένη ψυχή - σύμφωνα καί με την διαβεβαίωση του Αγίου Διαδόχου, Επισκόπου Φωτικής - αισθάνεται εντός της ως άλλα «βρεφοπρεπή σκιρτήματα», την παρου­σία του Χριστού. Αυτό άλλωστε ύπεσχέθη ό Κύριος σε αυτούς πού θα τον δε­χθούν μέσα τους: «ένοικήσω εν αϋτοϊς καί έμπεριπατήσω» (Β' Κορ. 6,16).
Κατόπιν τούτων αντιλαμβάνεται κα­νείς ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι μια απλή έπετειακή εορτή του κάθε χρόνου, αλλά ένα οριακό βιωματικό γεγονός, πού μπορεί να συμβεί σε κάθε άνθρωπο σε ανύποπτο χρόνο «εν παντί καιρώ καί τόπω» καί όχι μόνο την 25ην Δεκεμβρί­ου. "Ετσι τα Χριστούγεννα, από ένα ιστορικό καί εξωτερικό γεγονός, γίνεται εμπειρία εσωτερική καί υπαρξια­κή. Από αφορμή εορτα­σμού για μια μόνο ήμε­ρα, αποβαίνει γεγο­νός πού κάνει όλη την ζωή μας μια πανευφρόσυνη εορτή!...
Του Αρχ.Αθηναγόρα Καραματζάνη Πειραική Εκκλησία