ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ- «Ηγίασε, Πάτερ, σε ο Θεός εκ κοιλίας μητρός»

Ο όσιος Στυλιανός θεωρείται προστάτης των παιδιών: των νηπίων, των βρεφών, των νεογνών. Ο ίδιος ο Θεός φανέρωσε τη θέλησή Του να θεραπεύονται τα παιδιά με την επίκληση του ονόματός του, που γινόταν ίαμα σ’ αυτά και στις μητέρες τους (Συναξάρι). Ποια η αιτία του χαρίσματος αυτού; Κατά τον υμνογράφο του μακαριστό Γέροντα Γεράσιμο Μικραγιαννίτη, επειδή αγιάστηκε ήδη από την κοιλιά της μητέρας του. «Ηγίασε, Πάτερ, σε ο Θεός εκ κοιλίας μητρός». Κι αυτό γιατί ο Θεός προείδε με την παγγνωσία Του τη θετική προς Αυτόν στάση του, οπότε τον χαρίτωσε με πλούσια χαρίσματα και σημεία.

 «Εξ απαλών ονύχων ο Θεός σ’ έκανε δικό Του, γιατί προείδε την αγαθή ζωή σου». Η από τόσο νωρίς κλήση του από τον Θεό μάλιστα κάνει τον υμνογράφο να τον παραλληλίζει με γιγάντια αναστήματα του παρελθόντος, που και αυτά είχαν κληθεί με αντίστοιχο τρόπο: τον ένθεο προφήτη Σαμουήλ, τον ένδοξο προφήτη Ιερεμία, τον Πρόδρομο του Κυρίου, μέγα Ιωάννη τον Βαπτιστή.

 Ο περιορισμός όμως των χαρισμάτων του μόνο στον κόσμο των παιδιών θα ήταν μία συρρίκνωση της θαυμαστής παρουσίας του στην Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία τον προβάλλει, πέρα από προστάτη των παιδιών, και ευρύτερα ως έναν από τους στύλους της ζωής της: «στύλος άσειστος της Εκκλησίας ανεδείχθης, μακάριε» (απολυτίκιο). Χρειάζεται να το εξηγήσουμε. Η Εκκλησία μας βεβαίως στηρίζεται στον Κύριο Ιησού Χριστό, ο Οποίος αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της, όμως ο Ίδιος θέλησε να μαρτυρείται στον κόσμο και να στερεώνονται οι άνθρωποι και μέσω των πιστών Του. Εκείνος είπε ότι οι μαθητές Του θα αποτελούν τους μάρτυρές Του στον κόσμο «μέχρι τα πέρατα της γης». Από την άποψη αυτή, ο πιστός που με συνέπεια ακολουθεί τον Κύριο, σαν τον όσιο Στυλιανό που «ακολούθησε τον Χριστό με τέλειο φρόνημα», γίνεται κι αυτός ένας στύλος της Εκκλησίας: οι άνθρωποι μπορούν να στηρίζονται επάνω του, βλέποντας στο πρόσωπό του την παρουσία Εκείνου.

Ποιο το κύριο γνώρισμα της αγιασμένης ζωής του; Ο άγιος «διέπρεψε στην καθαρότητα των ηθών και στους ιερούς αγώνες για να αποκτήσει την τελειότητα των αρετών ως άγγελος». Κι αυτό θα πει ότι αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του, ώστε να ζήσει την αγάπη του Θεού, ήταν η εγκράτεια. Επανειλημμένως η ακολουθία του αναφέρει ότι υπήρξε «στήλη έμψυχος της εγκρατείας» και «της εγκρατείας αληθής υποτύπωσις». Δεν είναι τυχαίο ότι προβάλλεται «ως άσαρκος», «καθώς θεώρησε βδέλυγμα εντελώς την αίσθηση των φθαρτών», ζώντας σε ένα σπήλαιο και τρεφόμενος από άγγελο του Θεού. Η εγκράτειά του όμως δεν πρέπει να εννοηθεί αιρετικά: ως αποχή των αισθητών από μίσος προς αυτά ή από άρνηση γενικότερα προς τη ζωή. Η εγκράτεια, χριστιανικά, είναι η απομάκρυνση από τη γοητεία του κόσμου των αισθήσεων, διότι ο χριστιανός έχει προσανατολίσει με αγάπη τον νου και την καρδιά του προς τον Θεό. Η εγκράτεια δηλαδή είναι μία γενική αρετή, που χαρακτηρίζει όλη τη ζωή του ανθρώπου. «Ο πιστός εγκρατεύεται ως προς όλα» (Παύλος).

Που σημαίνει: δεν είναι δυνατόν να στραφεί κάποιος προς τον Θεό, αν ταυτοχρόνως δεν αγωνίζεται να απεγκλωβιστεί από τον μαγνήτη των παθών. «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν». Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να ακολουθεί κανείς τα ίχνη του Χριστού, χωρίς να θέλει να νηστεύει. Η νηστεία, ως στοιχείο εγκράτειας, δηλώνει το πού έχει ρίξει ο πιστός το κέντρο βάρους της ψυχής του. Αδυναμία νηστείας – εννοείται χωρίς να υπάρχει ιατρικός λόγος – σημαίνει ότι η ψυχή είναι «δεμένη» με τα πράγματα του κόσμου και όχι με τον Χριστό. Έτσι η εγκράτεια κατανοείται με θετικό τρόπο: σαν το ελατήριο που συμπιεζόμενο φαίνεται ότι μικραίνει, μαζεύει όμως τεράστια ενέργεια. Οπότε ασκούμενη σωστά δίνει τη δύναμη για να «πετάξει» ο άνθρωπος ακολουθώντας τα χνάρια του Χριστού. Στην πραγματικότητα είναι το «απαρνησάσθω εαυτόν» που είπε ο Κύριος, για να γίνει κάποιος ακόλουθος και μαθητής Του. 

«Τα έχασαν με την ασκητική σου διαγωγή, σοφέ Στυλιανέ, όσοι σε είδαν να ζεις σαν άγγελος από τον έρωτα του Θεού που είχες», σημειώνει για τον άγιο επί του θέματος ο υμνογράφος. Να δώσει ο Θεός διά του αγίου να ζούμε και εμείς με λίγη εγκράτεια, σ’ έναν κόσμο που ταλανίζεται μεν από ποικίλες κρίσεις, αλλά παραδέρνεται συνήθως από τις διάφορες ηδονές.

π.Γεώργιος Δορμπαράκης

πηγή

«Τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να πάρουν ανάσα – Σκύβουμε πάνω στο θέμα των αμβλώσεων»

Εισήγηση της κας Παναγιώτας Χατζηγιαννάκη, ιατρού, πνευμονολόγου με θέμα: 

«Τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να πάρουν ανάσα – Σκύβουμε πάνω στο θέμα των αμβλώσεων», η οποία πραγματοποιήθηκε στον πλαίσιο λειτουργίας του Κύκλου Ομιλιών «Μεγαλώνοντας παιδιά σήμερα» στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Παιανίας την Τετάρτη 20 Μαρτίου 2019.

ΕΔΩ

 Πεμπτουσία

«Μέσα σου έχεις το πυρ»

Σε κάποιο κήρυγμά του κατά των προκλητικών γυναικείων αμφιέσεων, έλεγε: 

—Τις βλέπεις τις γυναίκες τώρα το καλοκαιρι και γίνονται κινητά κρεοπωλεία. Τι σε πιάνει, κυρά μου, και περιφέρεσαι γυμνή; Κάνει ζέστη! σου λέει. Αμ δεν είναι η εξωτερική ζέστη. Μέσα σου έχεις το πυρ της Κολάσεως. Μέσα σου βράζουν τα καζάνια του Διαβόλου και γι' αυτό καιγεσαι και σκάζεις και πετάς τα ρούχα σου...

(Σημειωτέον ότι ο π. Ιωήλ ούτε αντίδωρο έδωσε κάποτε σε γυναίκα που είχε απρεπή ενδυμασία).

'Ανέκδοτα Ιωήλ Γιαννακόπουλου''
π.Επιφάνιος  Θεοδωρόπουλος,
Ιερόν Ησυχαστήριον Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος

«Αυτό εννοεί όταν λέει: ''Οι γυναίκες να υποτάσσονται στον άνδρα''(Άγ.Παΐσιος)

Του Ανδρέα Χριστοφόρου

  Άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης: «Άκουσέ με Ανδρέα. Πρώτα η σχέση σου με τον Θεό, τον οποίο να αγαπάς με όλη σου την καρδιά, που σημαίνει να φυλάσσεις μέσα σου τις εντολές Του. Ύστερα να αγαπάς την γυναίκα σου όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία. Να αγαπάς σημαίνει να μετανοείς και να συγχωρείς. Να έχεις πάντα σαν έγγαμος στο νου σου την διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου που διαβάζεται στο Μυστήριο του γάμου. Άνδρες να θυσιάζεστε για την γυναίκα σας, όπως ο Χριστός θυσιάστηκε για την Εκκλησία και την παρουσίασε καθαρή ενώπιον του Πατρός. Θυσία σημαίνει μετάνοια, να αγαπάς να βρίσκεις το σφάλμα σου, το δοκάρι σου όπως λέει ο Χριστός, και μετά θα διαβλέπεις, δηλαδή, θα βλέπεις δια του Χριστού το σφάλμα της γυναίκα σου με συμπόνια και θα την συγχωράς από καρδίας. Έτσι θα έρχεται από τον Θεό η αγάπη που περιμένει η γυναίκα σου. Αυτή είναι η αγάπη που περιμένει η γυναίκα από τον άνδρα, η αγάπη που δίνει ο Θεός στον άνδρα που μετανοεί. Όταν δεν υπάρχει ευσυνείδητη μετάνοια υπάρχει εξουσία του άνδρα προς την γυναίκα και η γυναίκα αντιδρά. Όταν υπάρχει μετάνοια στον άνδρα, η γυναίκα γίνεται αρνάκι και υπακούει σε όλα τον άνδρα, το κατάλαβες; Αυτό εννοεί όταν λέει ''οι γυναίκες να υποτάσσονται στον άνδρα'', στον άνδρα που θυσιάζεται με την μετάνοια..»

 Απόσπασμα από την Ημερίδα με θέμα: «Το μεγαλεῖο τῆς Μετανοίας στη ζωή τοῦ ἀνθρώπου», η οποία πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017 στις 6 το απόγευμα, στον Ιερό Ναό του πολιούχου μας Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη, σε συνεργασία με πτυχιούχους της Θεολογικής Σχολής και άλλων σχολών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατά την Ημερίδα και μετά από τον χαιρετισμό και τις ευλογίες του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου, και την ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γόρτυνος & Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμία, διακεκριμένοι ομιλητές, κληρικοί και λαϊκοί αναφέρθηκαν με τις εισηγήσεις τους στο εν λόγω σημαντικό θέμα. 

Πηγή αναδημοσίευσης οπτικοακουστικού υλικού:

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝ ΟΨΕΙ • Σταγόνες ἀπό τό ὕδωρ τό ζῶν

Ιερά Μητρόπολις Θεσσαλονίκηςhttps://www.youtube.com/watch?v=8Zdwe...

https://www.youtube.com/channel/UC4HT...

Μήν τρέχουμε μακρυά γιά νά δείξουμε ἀγάπη.Ἄς ξεκινήσουμε πρῶτα ἀπό τούς ἐντελῶς δικούς μας.

Ἀκούσαμε σήμερα στό Ἅγιο Εὐαγγέλιο τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό νά μᾶς λέγει:

«Ὅταν ἀγαπᾶτε μόνο ἐκείνους πού σᾶς ἀγαποῦν τί τό σπουδαῖο κάνετε;» Μπορεῖτε νά παρουσιάσετε αὐτό τό ἔργο σας, αὐτή τήν διάθεσή σας στόν Θεό, γιά νά τοῦ ζητήσετε ἀμοιβή; Μήπως δέν τό κάνουν αὐτό καί ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοί ἄνθρωποι; Οἱ ἄνθρωποι τοῦ ὑποκόσμου, οἱ σωματέμποροι, οἱ ληστές, οἱ λωποδύτες;
Θέλετε νά εἶστε ἀληθινοί δοῦλοι τοῦ Θεοῦ;
Νά δανείζετε ἐκείνους πού ἅμα τούς δώσετε, ὑπάρχει κίνδυνος νά τά χάσετε, γιατί δέν ἔχουν. Νά βοηθᾶτε ἐκείνους πού δέν θά σᾶς τό ἀνταποδώσουν. Καί νά ἀγαπᾶτε, ὄχι μόνο τούς ἀνθρώπους πού δέν ὑπάρχει πιθανότητα νά σᾶς κάμουν κακό, ἀλλά καί ἐκείνους γιά τούς ὁποίους εἶστε σίγουροι ὅτι εἶναι ἐχθροί σας.

 Ἄν θέλετε νά εἶστε καλοί, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, νά ἀγαπᾶτε, νά πιέζετε τόν ἑαυτό σας νά ἀγαπᾶτε, ἐκείνους πού σᾶς χτυπᾶνε στά νεῦρα. Ἐκείνους πού ὅταν τούς βλέπετε, σᾶς ἀναταράζουν. Ἐκείνους πού τούς θεωρεῖτε ὕποπτους καί ἐπικίνδυνους γιά τήν ζωή σας. Ἄν τό κάνετε θά ἔχετε, ἐπιτύχει ἕνα μεγάλο πράγμα. Θά εἴσαστε ὅμοιοι μέ τόν Πατέρα σας τόν Ἐπουράνιο. Πού ἀνατέλλει τόν ἥλιο καί γιά τούς καλούς καί γιά τούς κακούς. Καί βρέχει καί γιά τούς δικαίους καί γιά τούς ἀδίκους.

Ἅμα προσπαθεῖτε νά ἔχετε ἀγάπη πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους τότε θά γίνετε τέλειοι, γιατί θά μοιάζετε μέ τόν Θεό. Καί ὁ μισθός σας θά εἶναι μεγάλος «ἐν τοῖς οὐρανοῖς», δηλαδή στόν παράδεισο. Αὐτό πού τώρα ἀποκτήσατε, νά εἴσαστε ὅμοιοι μέ τόν Θεό στήν καλωσύνη, θά γίνει ἀφορμή μεγάλης δόξης καί μεγάλου μισθοῦ.

Αὐτά τά λόγια ἄς προσπαθήσουμε νά τά ἐξηγήσουμε μέ ὁρισμένα παραδείγματα. Γιατί εἶναι «τό Εὐαγγέλιο» τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἔλεγε συνεχῶς: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους». Καί ὅταν ἔλεγε «ἀλλήλους», δέν ἐννοοῦσε μόνο «τόν γείτονα καί τόν φίλο σας». Ἀλλά ὅποιον ἄνθρωπο βρεθεῖ μπροστά σας, μέσα στήν ζωή σας, νά τόν ἀγαπᾶτε. Ἔστω καί ἄν εἶναι Σαμαρείτης, ἔστω καί ἄν εἶναι ἐχθρός σας. Καί νά γίνεστε «πλησίον του». Νά σπεύδετε νά ἀνταποκριθεῖτε σέ ὅ,τι χρειάζεται.
Μήν τρέχουμε μακρυά γιά νά δείξουμε ἀγάπη
Ἄς μήν πᾶμε, ὅμως πολύ μακριά, στούς ἐχθρούς μας. Ἄς ξεκινήσουμε πρῶτα ἀπό τούς ἐντελῶς δικούς μας.

 Ἔχουμε μερικές περιπτώσεις. Ἕνας νεαρός γνωρίζει μιά κοπέλα. Τήν ἀγαπάει, τήν θεωρεῖ ὅτι θά γίνει ἡ πηγή τῆς μεγαλύτερής του εὐτυχίας. Καί ἡ κοπέλα τό ἴδιο πιστεύει.
   Παντρεύονται καί κάνουν οἰκογένεια. Ἀλλά μετά ἀπό λίγο καιρό, ἐπειδή ὁ ἕνας ἔχει τά νεῦρα του, ὁ ἄλλος τόν χαρακτήρα του καί ξεφυτρώνουν ὁρισμένες παραξενιές, ἀρχίζει ἡ γκρίνια. Καί ἐκεῖνος πού πρίν ἀπό λίγο ἦταν ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, πηγή εὐτυχίας, τώρα ἀρχίζει νά φαίνεται διάβολος. Καί πιστεύει ὁ ἄλλος ὅτι ἀτύχησε καί δυστύχησε. Καί ὅτι ἔτσι θά χαραμιστεῖ ἡ ζωή του.
  Μά ὑπάρχει ἄνθρωπος πού ἔχει τόν ἴδιο χαρακτήρα μέ ἄλλον; Ὑπάρχουν δυό ἄνθρωποι στόν κόσμο ὁλόκληρο πού ἔχουν τήν ἴδια συμπεριφορά, πού ἔχουν τήν ἴδια στιγμή τά νεῦρα τους; Πού ἔχουν τίς ἴδιες τάσεις καί τίς ἴδιες παραξενιές;
 Ἅμα δέν μάθεις, ἀδελφέ μου, νά ἀγαπᾶς ἐκεῖνον πού σέ χτυπάει στά νεῦρα καί ἅμα δέν ξεκινᾶς νά ἀγαπᾶς τό πρῶτο καί τό κοντινότερο πρόσωπο πού ἔχεις στόν κόσμο αὐτό καί δέν ἀγωνιστεῖς νά κατανοήσεις τίς ἰδιοτροπίες του, τίς παραξενιές του, τίς ἀτέλειές του, τά νεῦρα του, πῶς θά πεῖς ὅτι ἔχω ἀγάπη ἔστω ἕνα κουκουτσάκι;

  Ἄς κάνουμε, λοιπόν, τό πρῶτο βῆμα. Νά κατανοοῦμε τούς ἀνθρώπους, πού ἔχουμε μέσα στό σπίτι μας. Τήν πεθερά μας, τήν μητέρα μας, τόν πατέρα μας, τά παιδιά μας. Νά ξέρουμε νά ξεχωρίζουμε, πότε ἐνεργοῦμε, σάν πατέρας καί σάν μητέρα, παιδαγωγικά γιά νά διορθώσουμε τά παιδιά μας καί πότε νευριάζουμε ἀπό τόν κακό μας χαρακτήρα καί ἀπό ἔλλειψη ἀγάπης. Ὅλη μας ἡ ζωή πρέπει νά εἶναι κυριαρχημένη ἀπό τήν ἀγάπη, πολύ περισσότερο μέσα στό σπίτι μας.


  Μιά κοπέλα εἶχε παντρευτεῖ ἕνα σπουδαῖο νέο. Πέρασαν μερικά χρόνια κυριολεκτικά εὐτυχισμένοι. Ἀλλά μετά ὁ ἄνθρωπος αὐτός, νέος, λεβεντόπαιδο, ἀρρώστησε· ἔπεσε στό κρεβάτι κατάκοιτος. Ὁ κόσμος ἔλεγε, γι’ αὐτήν: «Ταλαίπωρη, δυστυχισμένη. Χαραμίστηκε ἡ ζωή της».
Καί ξέρετε τί τῆς ἔλεγαν; Νά φροντίσει νά τόν διώξει. Νά πάρει διαζύγιο, γιατί εἶναι πολύ νέα ἀκόμα. Νά παντρευτεῖ πάλι, γιά νά κάνει τήν ζωή της.
Ἐκείνη ἀπάντησε τά ἑξῆς θαυμάσια λόγια:
«Αὐτόν μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός. Ὅπως μοῦ ἔδωσε ἕνα πατέρα καί δέν μπορῶ νά κάνω ἐκλογή ἄλλου. Καί ὅπως μοῦ ἔδωσε μιά μητέρα καί δέν μπορῶ νά κάνω ἐκλογή ἄλλης μητέρας. Αὐτήν ἔχω. Αὐτή μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός.
Ἔτσι καί ἕναν ἄντρα μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός. Ὅσο ἦταν, ὑγιής, δούλευε, ἔφερνε τά ἀγαθά του, εἶχε τήν λεβεντιά του, ἦταν καλός; Καί τώρα πού ἀρρώστησε εἶναι κακός; Μ’ αὐτόν θά πεθάνω. Ἔκανε τόν σταυρό της καί ἔλεγε: «Τότε χαιρόμουν τά ἀγαθά του, τώρα θά χαρεῖ ἐκεῖνος τά ἀγαθά μου. Θά χαρεῖ τήν καλωσύνη μου καί τήν ἀγάπη μου».
Καί στεκόταν, ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ ἀπό πάνω του, ἐκτός ἀπό ὧρες πού ἦταν σε δουλειές, γιά νά τόν βοηθεῖ καί νά τόν παρηγορεῖ!
Θαυμαστό πράγμα. Θέλει κανείς νά τό ἀκούει καί νά τό βλέπει. Δέν ὑποδουλώθηκε ἡ γυναίκα αὐτή στήν ἐσωτερική τάση τοῦ ἀνθρώπου, πού θέλει χαρά, γλέντι, χορό καί τραγούδι γιά νά νομίσει τήν ζωή του εὐτυχισμένη. Ἀλλά τί εἶπε;

«Ἡ ζωή εἶναι καθῆκον· καθῆκον ἀγάπης, καλωσύνης, στοργῆς!»
Πρίν ἀπό χρόνια, στό Νοσοκομεῖο τῆς πόλης μας ἦταν κατάκοιτος χρόνια ὁλόκληρα ἕνας νεαρός. Σέ ἡλικία 18 χρονῶν χτύπησε μέ τό μηχανάκι του. Ἔσπασε τά πλευρά του ὅλα, ἔσπασε τό κεφάλι του, χάλασε τήν σπονδυλική στήλη, ἔσπασε τά κόκκαλα τῶν ποδιῶν του. Καί βρέθηκε, ὁ νεαρός τῶν 18 χρονῶν, πάνω σέ ἕνα κρεβατάκι περίπου φυτό· μόνο πού καταλάβαινε. Καταλάβαινε! Δέν μποροῦσε νά μιλήσει, δέν μποροῦσε νά κινήσει κανένα μέλος τοῦ σώματός του. Ἔτρωγε λιγάκι καί συνεχῶς κατέρρεε.
 Γιά τέσσερα χρόνια ὅταν πήγαινα ἐπίσκεψη σ’ αὐτό τό Νοσοκομεῖο, ἔβρισκα πάντα δίπλα του τόν πατέρα του. Πιό πολύ συγκίνηση ἀπό τήν κατάσταση τοῦ παράλυτου νεαροῦ, μοῦ προκαλοῦσε ἡ καλωσύνη τοῦ πατέρα του, πού μοῦ ἔλεγε:
 –Τό παιδί μου ὅταν μένει μόνο παθαίνει κατάθλιψη, στενοχωρεῖται. Βλέπει τήν κατάστασή του καί κλαίει. Ὅταν εἶμαι κοντά του χαμογελάει. Ἔρχομαι καί κάθομαι κοντά του, ὅσο μπορῶ περισσότερο, γιά νά χαμογελάει. Θά πεθάνει, τό ξέρω. Ἀλλά ὅσο γίνεται νά ἔχει εὐχαριστηθεῖ. Καί νά πεθάνει τουλάχιστον ἀπό μένα, εὐχαριστημένο.
 Ἀγάπη, ἀγάπη, γιά ἀγάπη πάσχει ὁ κόσμος. Μόνο ἡ ἀγάπη τρέφει τίς καρδιές, τίς ψυχές, ἱκανοποιεῖ τόν ἄνθρωπο ὁλόκληρο. Γιατί ὁ πατέρας ὅταν στεκόταν κοντά στό παιδί του, δέν θεωροῦσε τόν ἑαυτό του δυστυχισμένο. Ἀλλά αἰσθανόταν ἀνακούφιση καί χαρά, πού ἔκανε τό παιδί του νά χαμογελάει.

Χρειάζεται καί καμιά πονηριά στήν ὑπηρεσία τῆς ἀγάπης

 Τί θέλουμε νά ποῦμε μέ αὐτό; Ἔχετε προσέξει ἕνα μυστήριο πού ἔχει κρύψει, ὁ Δημιουργός μας Θεός, μέσα μας; Κάνουμε ἕνα κακό, τό ὁποιοδήποτε κακό, πού ἔστω μᾶς γεμίζει τήν τσέπη, ἤ μᾶς κάνει νά εὐφραινόμαστε στήν σάρκα μας ἤ καί στήν ψυχή μας, τήν κακούργα, γιατί φερθήκαμε ἐγωιστικά καί ταπεινώσαμε ἕναν ἄνθρωπο. Ἀλλά μετά αἰσθανόμαστε ἕνα παράξενο σφίξιμο. Καί μένουμε κατσούφηδες. Τό κακό ἡ ψυχή μας δέν τό θέλει καί διαμαρτύρεται. Ἔστω καί ἄν λέμε πώς εἴμαστε ἄθεοι καί ἔχουμε ρίξει τά ταμπού καί δέν πιστεύουμε τίποτα.

 Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: Προσέξατε. Ὁ Χριστός δέν φρόντισε νά κάνει τό γοῦστο του ὅταν ἦταν στήν ἐπίγειο ζωή Του. Δηλαδή, νά ἀγαπάει μόνο ἐκείνους πού τόν ἀγαποῦσαν. Ἀλλά τί ἔκανε; Ὑπέμενε γιά χάρη μας. Γιά νά μᾶς σώσει. Ὑπέμεινε βρισιές, ταπεινώσεις, ἐξευτελισμούς, Σταυρό καί θάνατο! Ὑπέμεινε τά πάντα. Γιατί; Γιά νά βάλλει μέσα στήν ζωή μας τό ἰαματικό φάρμακο τοῦ ἐλέους τῆς Διδασκαλίας Του, τοῦ παραδείγματός Του, καί προπαντός τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός Του, πού τά τρῶμε καί ἀποκτᾶμε τήν αἰώνια Ζωή.

Καί μᾶς ἔλεγε: «Δέν ἔχουν ἀνάγκη οἱ γεροί ἀπό γιατρό, ἀλλά οἱ ἄρρωστοι». Βλέπεις τόν ἀδελφό σου, τήν γυναίκα σου, τό παιδί σου, τόν ἄντρα σου, τόν πατέρα σου, ἄρρωστο; Ὅσο πιό ἄρρωστος εἶναι, τόσο πιό πολύ ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν φροντίδα σου. Μά δέν θέλει τό φάρμακο; Καί ἐσύ θά τόν ἀφήσεις νά μήν τό πάρει; Ἤ θά μετέλθεις τοῦ κόσμου τίς πονηρίες, γιά νά τόν καταφέρεις νά πάρει τό φάρμακο γιά τό καλό του; Καί θά ἀγρυπνήσεις δίπλα του. Καί θά κοπιάσεις μαζί του.

Ἅμα τόν ἐγκαταλείψεις, γιατί δέν ἔχει ὄρεξη γιά φαγητό καί θεραπεία, ἔχεις ἀγάπη; Ἤ λές μέσα σου: «δέν πάει νά πεθάνει νά ἡσυχάσω».

 Βλέπεις πάλι τόν ἀδελφό σου ψυχικά ἄρρωστο. Ὅσο πιό πολύ ψυχικά ἄρρωστο τόν βλέπεις, τόσο πιό πολύ πρέπει νά κοπιάζεις κοντά του. Μέ ὑπομονή, μέ καλωσύνη, μέ κατανόηση, μέ ἀγάπη. Χωρίς νά παρεξηγεῖσαι, χωρίς νά θλίβεσαι. Μετερχόμενος καί μερικές πνευματικές πονηρίες, γιά νά τόν βοηθήσεις, νά ἔρθει σέ συναίσθηση τοῦ κακοῦ πού κάνει, νά διορθωθεῖ, νά γίνει καλύτερος χριστιανός.

Τό πρῶτο καί τό κύριο χρέος πού ἔχουμε, εἶναι νά βοηθᾶμε τόν ἀδελφό μας, νά ἀποκτήσει διάθεση νά πάει κοντά στόν Χριστό. Γιατί τά ἁμαρτήματά του καί τό λάθος πού κάνει, δέν θά τό καταλάβει ποτέ, χωρίς τό φῶς τοῦ Χριστοῦ.
Ἄς παρακαλέσουμε τόν Κύριό μας, πού μᾶς δίδαξε τήν ἀγάπη νά μᾶς βοηθήσει νά ἔχουμε διάθεση νά δίνουμε ἀγάπη καί καλωσύνη σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Καί προπαντός πνευματικά. Γιατί ἡ ἀγάπη εἶναι ἐκείνη πού ἀνακουφίζει ὅλο τόν κόσμο. Ἀμήν.-

Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος (+),
Ὁμιλία στόν Ἀμμότοπο (2/10/1994)

ΠΗΓΗ

Αναβολή γάμων και βαπτίσεων λόγω κορωνοϊού…

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
Κάθε χρόνο, όλο και κάποιο λυπηρό φαινόμενο παρουσιάζεται, για να μας σπρώξει ακόμη περισσότερο έξω από το δρόμο της αληθινής ζωής…

Πριν λίγα χρόνια, με την οικονομική κρίση, βλέπαμε παντρεμένα ζευγάρια να διαλύουν τους γάμους τους, παίρνοντας διαζύγιο, ενώ συνέχιζαν να ζουν μαζί, για να αποκομίσουν οικονομικά οφέλη απέναντι στο κράτος.

Φέτος, ένα καινούργιο λυπηρό φαινόμενο παρουσιάστηκε, φανερώνοντας πόσο αποπροσανατολισμένοι είμαστε ως άνθρωποι και ως κοινωνία… Ζευγάρια, που είχαν προγραμματίσει να παντρευτούν (ενδεχομένως και να βαφτίσουν τα παιδιά, που είχαν σπεύσει να κάνουν πριν το γάμο τους), αναβάλλουν για του χρόνου το γάμο τους και τη βάφτιση των παιδιών τους, επειδή, λόγω κορωνοϊού …δεν μπορούν να διοργανώσουν γλέντι με εκατοντάδες καλεσμένους, όπως θα ήθελαν!

Ας θυμηθούμε όμως, αδελφοί, ότι ο γάμος και η βάφτιση δεν είναι μόνο ευκαιρίες για γλέντι ή και επίδειξη πλούτου, αλλά πρώτα απ’ όλα είναι μυστήρια της Εκκλησίας μας, ιδρυμένα από τον ίδιο το Χριστό, που σκοπό έχουν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να Τον πλησιάσουν και να κερδίσουν όχι μόνο αυτή τη ζωή, αλλά και την αιωνιότητα.

Αν αυτό δεν το δεχόμαστε, τότε φυσικά δεν έχουμε λόγο να παντρευτούμε στην εκκλησία ή να βαφτίσουμε τα παιδιά μας. Αν το κάνουμε, το κάνουμε μόνο εθιμοτυπικά και προφανώς δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας καν χριστιανούς (ή έχουμε κατασκευάσει ένα χριστιανισμό της αρεσκείας μας και αυτόν πιστεύουμε). Αν όμως είμαστε χριστιανοί, τότε καλό είναι να θυμηθούμε ότι, στο γάμο, η χάρη του Θεού ενώνει τους δύο ανθρώπους, τον άντρα και τη γυναίκα, σε έναν άνθρωπο («οι δύο εις σάρκα μίαν») ώστε, μετά το μυστήριο, δεν έχουμε πλέον δύο, αλλά έναν. Και ο κουμπάρος του γάμου συμβολίζει τον Ιησού Χριστό, που στεφανώνει το ζευγάρι και δίνει την ευλογία και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος για την κοινή πορεία της ζωής, από εδώ μέχρι τον Παράδεισο!...

Η δε βάφτιση, που συμβολίζει ότι ο παλιός μας εαυτός πεθαίνει, θάβεται συμβολικά μέσα στο νερό και γεννιέται ένας καινούργιος εαυτός μας, που είναι πλέον χριστιανός, δεν είναι ένα «μπάνιο του μωρού» με γέλια, στολίδια και φιοριτούρες (ούτε ένα πεδίο μάχης παππούδων και γιαγιάδων, για το «ποιος θ’ ακούσει τ’ όνομά του»)! Είναι μια καθοριστική στιγμή στη ζωή του παιδιού μας, όπου από κοινός άνθρωπος γίνεται χριστιανός και μπαίνει στο δρόμο να ενωθεί με το Χριστό και να γίνει άγιος – ή τέλος πάντων, να κερδίσει τον Παράδεισο. Και ο ίδιος ο λαός μας καθιέρωσε το βάφτισμα σε νηπιακή ηλικία (με τον ανάδοχο, το νονό, που έχει αποστολή να μιλήσει στο παιδί, καθώς μεγαλώνει, για την πίστη του Χριστού), επειδή γνωρίζει ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να πεθάνει αβάπτιστος, αποκομμένος απ’ το Χριστό, αλλά βαφτισμένος, ενωμένος μαζί Του.

Απευθυνόμενος λοιπόν στους συνανθρώπους μου χριστιανούς, παρακαλώ όλους να σπεύσουν να στεφανωθούν στην εκκλησία και, αν έχουν αβάφτιστα παιδιά, να τα βαφτίσουν, γιατί ο Χριστός περιμένει, αλλά ο χρόνος δεν περιμένει. Και επίσης, επιτρέψτε μου να το πω, και ο διάβολος περιμένει – περιμένει να αναβάλλουμε συνεχώς, ώστε στο τέλος να μείνουμε μακριά απ’ το Χριστό και να πέσουμε στα δικά του νύχια.

Βεβαίως, δεν είναι δική μου δουλειά το τι θα κάνεις εσύ, αδελφέ μου. Αλλά, όπως θα μπορούσα να απευθύνω μια έκκληση ενάντια στα ναρκωτικά ή στον αλκοολισμό ή σε οτιδήποτε βλαβερό, από καθαρό ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο και όχι επειδή «μου πέφτει λόγος», έτσι από αγάπη και μόνο συντάσσω αυτές τις γραμμές και, όποιος τυχόν παρεξηγήσει, ας προβληματιστεί καλύτερα μήπως έχω δίκιο, αφού δε γράφω πράγματα δικά μου, αλά του Χριστού και των αγίων.

Τα πολλά έξοδα, τα γλέντια και τα στολίδια μπορούν να περιμένουν ή και να λείπουν εντελώς. Αλλά η χάρη του Θεού στη ζωή μας, στο ζευγάρι και στα παιδιά του, δεν μπορεί να περιμένει. Γιατί μόνο το σήμερα μας ανήκει. Το αύριο ή το επόμενο καλοκαίρι δεν ξέρουμε τι θα έχει φέρει. Και, ό,τι κι αν φέρει, καλό για μας είναι να είμαστε με το Χριστό, όχι «μόνοι μας με τον εαυτό μας»…

πηγή

Για να συμφωνήσουν, θα πρέπει να ζούν και οι δύο εν Κυρίω...

 

'Όπου είναι δύο και συμφωνήσουν σε όλα, ότι μου ζητήσουν θα τούς το δώσω..'' είπε ο Χριστός.
Είναι συνήθως πολύ δύσκολο να συμφωνήσουν δύο. Για να συμφωνήσουν, θα πρέπει να ζούν και οι δύο εν Κυρίω...

 Γέροντας Παναής από την Λύση

πηγή

Οι νέοι άνθρωποι σήμερα δεν προχωρούν εύκολα σε γάμο. Τι φταίει και πως μπορούμε να βοηθήσουμε;¨

Συνέντευξη της άτυπης ομάδας των τέκνων των Αγίων Δημητρίου και Πορφυρίου, με τον πατέρα Γεώργιο Σχοινά 

ΕΡΩΤΗΣΗ.¨Πάτερ Γεώργιε, οι νέοι άνθρωποι σήμερα δεν προχωρούν εύκολα σε γάμο. Τι φταίει και πως μπορούμε να βοηθήσουμε;¨

 «Είμαστε σε μία κοινωνία που ολοένα και περισσότερο αποχριστιανικοποιείται και αποεκκλησιαστικοποιείται, άρα είναι δυστυχώς φυσικό επακόλουθο οι νέοι να μην προχωράνε στον γάμο. Οι άνθρωποι ζουν χωρίς ορθόδοξη κατήχηση, οι οικογένειες δεν ασχολούνται με τα παιδιά να τους μεταλαμπαδεύσουν την πίστη την χριστιανική, την ορθόδοξη, με αποτέλεσμα, ταΐζουμε τα παιδιά μας, τα ποτίζουμε, τους δίνουμε δώρα, τους φτιάχνουμε την ζωή τους γεμάτη με σπουδές και με παράλληλες δραστηριότητες, αλλά δεν έχουμε καλλιεργήσει την ψυχή τους ιδιαίτερα και δεν τους έχουμε δώσει το εφόδιο της πίστης.

 Κατά συνέπεια, πάρα πολλοί άνθρωποι δεν έχουν την ανάγκη να έχουν την ευλογία του Θεού στην ζωή τους και αν έχουν αυτήν την ανάγκη δεν μπορούν να την αναγνωρίσουν. Ο άνθρωπος θέλει πάντα τον Θεό, τον αποζητά, αλλά δεν μπορεί πάντοτε να αναγνωρίσει ότι αυτό που του λείπει είναι ο Θεός. Εκεί είναι που γίνονται ακόμη πιο τραγικά τα πράγματα, διότι ενώ ο Θεός και η ευλογία είναι που λείπει από την ζωή τους, ψάχνουν να βρουν αυτό το έλλειμμα να το αναπληρώσουν με άλλους τρόπους, οπότε πέφτουν στις ηδονές και τις αμαρτίες, στα διάφορα υποκατάστατα που προσφέρει άφθονα ο διάβολος προκειμένου να τους κλέψει. Συνεπώς η ακατήχητη κατάσταση των νέων ανθρώπων, αλλά και η δυσκολία η κοινωνική και τα οικονομικά που γίνονται ολοένα και δυσκολότερα, όλα αυτά τους ενισχύουν τον φόβο. Φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες, φοβούνται να μπουν σε διαδικασία υπεύθυνης δραστηριότητας.

 Για αυτό σου λέει το παιδί να παντρευτώ, άρα είμαι υπεύθυνος, σε μία σχέση ανά πάσα στιγμή σταματάω. Αν το δούμε αντικειμενικά αυτό δεν ισχύει, γιατί η υπευθυνότητα δεν δημιουργείται ξαφνικά με τον γάμο, αυτό είναι μία πλάνη, τους το φτιάχνει όμως έτσι ο πονηρός στο μυαλό για να τα κρατάει πάντοτε χωρίς ευλογία. Αν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα, η ευλογία του Θεού είναι εκείνη που βοηθά στο να μπορούμε να σηκώσουμε και την υπευθυνότητα, αλλά και να μοιραστούμε και την ευθύνη με κάποιον. Όταν παίρνουμε την ευλογία του Θεού και βάζουμε τον Χριστό ως ένα τρίτο στο γάμο μας, ουσιαστικά μοιραζόμαστε και την ευθύνη, γιατί βάζουμε τον Χριστό να σηκώσει ένα μεγάλο κομμάτι της συμβίωσής μας. Ο Χριστός είναι εκείνος που αφού τον έχω καλέσει θα έρθει να λύσει πολλά από τα προβλήματα που εγώ δεν θα μπορούσα να τα λύσω. Θα έρθει να δώσει την απαραίτητη ώθηση όταν εγώ θα έχω ολιγοψυχήσει , θα μου δώσει χάρη, θα μου δώσει δύναμη να ανταπεξέλθω. Αυτά όλα εντέχνως η εποχή μας τα κρύβει από τους ανθρώπους για να τους παραστήσει τον γάμο σαν ευθύνη, σαν μια κατάσταση πολύ δύσκολη που έχεις μόνο ευθύνες, μόνο υποχρεώσεις, τίποτα άλλο. Άρα τι να τον κάνεις τον γάμο αφού δεν σου προσφέρει τίποτα.»

ΕΡΩΤΗΣΗ.''Πότε ξεκίνησε αυτή η αλλαγή στην νοοτροπία των ανθρώπων σχετικά με τον γάμο;''
«Η άποψη των νέων για το γάμο έχει αλλάξει σταδιακά τα τελευταία σαράντα χρόνια, αλλά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια φαίνονται τα αποτελέσματα. Από τις αρχές της δεκαετίας του 70 και ιδιαίτερα όταν μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή ένωση και θελήσαμε να πάρουμε τα καλά που μας προσφέρει ο δυτικός πολιτισμός, μαζί με κάποια καλά πήραμε και κάποια αρνητικά. Τα κράτη της Ευρώπης είναι δομημένα τα περισσότερα σε άλλα θεμέλια. Άλλο είναι το φρόνημα της χριστιανικής δύσης, άλλο είναι το φρόνημα της ορθόδοξης εκκλησίας. Οι άνθρωποι της Ευρώπης έχουν υπόψη τους έναν χριστιανισμό αιρετικό για αυτό έχουν βγάλει και μία αντίδραση μεγάλη. Έχουμε την Γαλλία που είναι λαϊκό κράτος. Δεν έχει καμία θέση ο Θεός στο δημόσιο βίο για αυτό και όλη η νομοθεσία της είναι σε αυτήν την κατεύθυνση. Εμείς ήρθαμε και πήραμε από μιμητισμό κάποια αρνητικά του δικού τους πολιτισμού. Έτσι εύκολα αποδομούμε την οικογένεια, εύκολα παίρνουμε διαζύγια, εύκολα κάνουμε εκτρώσεις, εύκολα υιοθετήσαμε σύμφωνα συμβίωσης μεταξύ ανδρογύνου, αλλά και μεταξύ ομοφυλοφίλων και έχουμε συνέχεια. Αν δεν μπορέσουμε εμείς οι χριστιανοί να ζήσουμε τον Χριστό και να τον ομολογήσουμε ούτος ώστε να δουν και οι άλλοι ότι είναι αυτό που τους λείπει και τους χρειάζεται, η κατάσταση θα γίνεται ολοένα και χειρότερη. Η δική μας ευθύνη είναι να ζήσουμε τον Χριστό και να τον κηρύξουμε, ο καθένας με τον τρόπο του, από το δικό του μετερίζι. Ο ιερέας στην εκκλησία και όπου μπορεί έξω από την εκκλησία, ο δάσκαλος στην θέση του, ο γιατρός από την δική του θέση, ο μπακάλης… όλοι, όλοι μπορούμε να κηρύξουμε τον Χριστό. Γιατί είναι η ευθύνη μας αυτή.»

πηγή

Το γυμνόφιλον και ανέραστον

Χρήστος Γιανναράς

 Από καλοκαίρι σε καλοκαίρι η γυμνόφιλη μονοτροπία στην αμφίεση κερδίζει με άλματα τόσο την καθολίκευση της επιβολής της όσο και την επίταση της τόλμης των ευρημάτων της. Είναι πια γνώρισμα χαρακτηριστικό του πολιτισμού μας, του κοινού τρόπου του βίου σήμερα.

 Χωρίς άλλο, η κατάφαση της γυμνότητας του ανθρώπινου κορμιού συναριθμείται στις θριαμβικές, απελευθερωτικές κατακτήσεις της Νεωτερικότητας. Σηματοδοτεί την κατά κράτος νίκη καταπάνω στην αρρωστημένη απαξίωση, περιφρόνηση, φοβία για το σώμα, που βασάνισε, επί αιώνες πολλούς, τον δυτικό άνθρωπο. Ο μανιχαϊστικός ηθικισμός και ο αυγουστίνειος νομικισμός, τυπικά παράγωγα της αλλοτρίωσης του χριστιανισμού στη Δύση (σήμερα και στην εκδυτικισμένη Ανατολή) έφερναν μαζί τους ―άλλοτε ως αίρεση των «Καθαρών» και άλλοτε ως ζηλωτικά κινήματα αγγλοσαξωνικού πουριτανισμού ή γερμανικού πιετισμού― αυτή την εξωφρενική σχιζοείδεια: Να βδελύσσεται ο άνθρωπος το ίδιο του το κορμί, να το θεωρεί επίβουλο, εχθρικό! Να δαιμονοποιεί τη χαρά του κορμιού, τις αισθήσεις, τον έρωτα, να ανέχεται, με άκρα συγκατάβαση, την ηδονή της τροφής, τον θεσμό του γάμου.

 Κατάκτηση, λοιπόν, της νεωτερικότητας η κατάφαση της γυμνότητας του ανθρώπινου κορμιού, άργησε ωστόσο να αφομοιωθεί στον κοινό τρόπο του βίου, να αποτελέσει αυτονόητο πολιτιστικό δεδομένο. Μάλλον μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο καθολικεύεται η κοινωνική αποδοχή της κατάφασης και γίνεται ευδιάκριτη σαν κυρίαρχο στοιχείο, στη γυναικεία κυρίως εμφάνιση. Σίγουρα, ρόλο αποφασιστικό για την καθολίκευση αποδοχής της γυμνοφιλίας έπαιξε και η μετεξέλιξη των νεωτερικών κοινωνιών σε «κοινωνίες της αγοράς»: Η μαζική παραγωγή των ειδών της ένδυσης και η διεθνοποίηση της εμπορίας τους υποκαθιστά κυριαρχικά τις ατομικές επινοήσεις και τις τοπικές ιδιαιτερότητες. Η «μόδα» ταυτίζεται με τη στρατηγική των διαφημιστικών μεθοδεύσεων παραγωγών και εμπόρων, επιβάλλεται ως αυτονόητα υποχρεωτική σε διεθνή κλίμακα.


 Έτσι, και η κατάφαση της γυμνότητας δεν είναι πρωτίστως ατομική επιλογή, συνειδητή στάση ή κατάκτηση, είναι επιβεβλημένη προσαρμογή στο πρότυπο που δημιουργούν και επιβάλλουν τα συμφέροντα της αγοράς. Η «μόδα» εξουδετερώνει ατομικές αισθητικές προτιμήσεις, τοπικές παραδοσιακές ιδιαιτερότητες. Ισοπεδώνει τα γούστα, υποχρεώνει άτεγκτα σε ομοτροπία. Κάποιες υπέρτατες αυθεντίες αποφασίζουν, ερήμην των πειθήνιων καταναλωτών, τι «θα φορεθεί» αυτό το καλοκαίρι και τι τον επόμενο χειμώνα στις όπου γης «αναπτυγμένες» (με τις προδιαγραφές της Νεωτερικότητας) κοινωνίες.

Και οι ντρεσαρισμένες μάζες σπεύδουν, κολακευμένες για την «εκσυγχρονιστική» υποταγή τους, να συμμορφωθούν με τον φετφά, άβουλα, άκριτα, μιμητικά. Ο φετφάς συχνά ορίζει κωμικά επινοήματα: παπούτσια μυτερά και μακριά, όπως των κλόουν, ή φούστες τόσο κοντές, που κυριολεκτικά πομπεύουν τις ευτραφείς και βραχύσωμες. Αλλά η απειθαρχία στη μόδα είναι αδιανόητη. Ο ανθρωπολογικός τύπος της Νεωτερικότητας αμφισβητεί αρχές και εξουσίες, αρνείται τον έλεγχο ή τον προκαθορισμό των επιλογών του, επαναστατεί ενάντια σε αυθεντίες και δόγματα, μάχεται να υπερασπίσει τα δικαιώματά του, την αυτονομία του. Όμως αποδείχνεται απίστευτα εθελόδουλος όταν πρόκειται για τα προστάγματα της «μόδας».

Η κατάφαση της γυμνότητας του ανθρώπινου κορμιού στην Αρχαία Ελλάδα ήταν γεγονός άλλης τάξεως, ριζικά διαφορετικό από τη φυσιοκρατική γυμνοφιλία στη Νεωτερικότητα. αν κρίνουμε τουλάχιστον από την Τέχνη (τη γυμνότητα των αγαλμάτων), ο στόχος τότε ήταν να αναδειχθεί όχι η ατομική, περιπτωτική γυμνότητα, αλλά ο αφαιρετικά καθολικός λόγος του «είδους» (λόγος της φύσης ή ουσίας), δηλαδή ο άχρονος και αμετάβλητος «τρόπος» που κάνει τα όντα να είναι αυτό που είναι. Το ένδυμα ανήκει στα «συμβεβηκότα» (σε ατομικά, περιπτωτικά, εφήμερα γνωρίσματα του υπαρκτού), ενώ η γυμνότητα μπορεί να συνοψίσει τα σταθερά και οριστικά (αυτά που ορίζουν το υπαρκτό) γνωρίσματα, δηλαδή την αλήθεια του. Η αλήθεια είναι «ουσία χωριστή κατά τον λόγον αθάνατος». Την αθανασία στόχευε η γυμνότητα των αρχαιοελληνικών αγαλμάτων – όχι τη διέγερση των ενστικτωδών σεξουαλικών ενορμήσεων προς όφελος της εμπορίας προϊόντων.

Στην ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού, η εκκλησιαστική εμπειρία και μαρτυρία μετέθεσε τον στόχο: Το «αληθές», το άχρονο και όντως υπαρκτό – δεν είναι πια ο ανερμήνευτα δεδομένος (δίκην ειμαρμένης) λόγος του είδους (της ουσίας καθόλου), αλλά ο ενυπόστατος σε προσωπική ύπαρξη λόγος. Είναι το «πρόσωπο» ως ύπαρξη λογική και δημιουργική, ανυπότακτη σε προκαθορισμούς «φύσης», μοναδική, ανόμοια, ανεπανάληπτη. Αυτή η αλήθεια ως πρόσωπο, απόλυτη ετερότητα, δηλαδή απεριόριστη ελευθερία, γνωρίζεται μόνον στην εμπειρία της σχέσης. Και σχέση σημαίνει τον αυθυπερβατικό έρωτα, την ενεργό άρνηση της ιδιοτέλειας. Στον αληθινό έρωτα ολόκληρο το κορμί του αγαπημένου γίνεται αποκάλυψη της προσωπικής του ετερότητας – έχει υπερβαθεί κάθε απρόσωπη ενστικτώδης ορμή χρήσης του άλλου, εκδοχής του ως σκεύους ηδονής.

Η πείρα βεβαιώνει ότι μόνο η ανακάλυψη του μοναδικού, του ανόμοιου και ανεπανάληπτου γεννάει τον έρωτα. Η ποσότητα (το κοινά δεδομένο που διαφοροποιείται και μετριέται ποσοτικά) διεγείρει μόνο την ορμή να κατέχεις, να νέμεσαι – επιθυμία πιο εφήμερη κι από την ποσότητα. Το να επιδείχνει στους πάντες μια γυναίκα τα ποσοτικά της χαρίσματα μετρητής ομορφιάς («λεπτή» μέση, «πλούσιο» στήθος, «ατέλειωτα» πόδια, «πληθωρικές» καμπύλες) δηλώνει ότι εκλιπαρεί (συνειδητά ή ανεπίγνωστα) να την μεταχειριστούν σαν απρόσωπο σκεύος ηδονής, όχι να την ερωτευθούν. Τα ποσοτικά προτερήματα αξιολογούνται πάντοτε με σύγκριση και παραπέμπουν στη σύγκριση: Σίγουρα, κάπου στο εγγύτατο μέλλον παραμονεύει να γοητεύσει τον θηρευτή της ποσότητας κάποιο ακόμα «πλουσιότερο» στήθος, κάποιες ακόμα πιο τορνευτές γάμπες ή κάποιοι διεγερτικότεροι του ενστίκτου συνδυασμοί αναλογιών.

Μακάρι να βρισκόταν για κάθε ανυποψίαστο θύμα της τυραννικής εξουσίας της μόδας, για κάθε υποχρεωτικά γυμνόφιλη γυναίκα σήμερα, κάποιος που ειλικρινά να την αγαπάει και να της πεί: «Καλή μου, έχεις ένα μοναδικό βλέμμα, ένα αποκλειστικά δικό σου πανέμορφο χαμόγελο, ένα ανεπανάληπτα φωτεινό πρόσωπο. αν κάποιος σε ερωτευτεί, θα είναι γι΄ αυτή τη μοναδικότητά σου που δεν μαραίνεται, δεν φθίνει. Μόνο γι΄ αυτό που είσαι αποκλειστικά εσύ, κάποιος θα ποθήσει να μοιραστεί τη ζωή του μαζί σου, να μοιραστεί το θέλημά του, να ελευθερωθεί από το εγώ του. Όχι για τα σωματικά σου “προσόντα” τα μετρητά και συγκρίσιμα, αυτά, αν υπηρετούν τον έρωτα, πλουτίζουν τη σχέση, αν μόνο προκαλούν σε χρήση, θα σε σύρουν σε οδυνηρές ταπεινώσεις».

Μάταιος λόγος. Ο οδοστρωτήρας της μόδας ισοπεδώνει αδήριτα κάθε νεύση ερωτική, έχει ρεαλιστικά συγκροτήσει έναν ανέραστο κόσμο που εκλιπαρεί ταπεινωτικά φευγαλέα ηδονή.


Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα (“Μούσες πάνω σε στέγη”, 1949) είναι έργο του Νίκου Εγγονόπουλου.

πηγή

Μεγάλο αγαθό να έχεις άνθρωπο....

π.Παύλος Παπαδόπουλος

Είναι μεγάλο αγαθό να έχεις έστω έναν άνθρωπο με τον οποίο θα μοιράζεσαι τις αγωνίες σου, τα όνειρά σου.
Να συμπορεύεστε στην καθημερινότητα του βίου, να συσταυρώνεσαι και να συναναστένεσαι μαζί του.
Μεγάλο αγαθό να έχεις άνθρωπο που σε καταλαβαίνει και τον καταλαβαίνεις, που σε ξεκουράζει και δεν σε κουράζει, που σε αναπαύει και δεν σε ταράζει, που ζητά εσένα και όχι κάτι από εσένα.
Μεγάλο αγαθό να έχεις άνθρωπο που σε παρασύρει στα ανώτερα, στα πνευματικά, στα θεία και όχι στα επίγεια, στα μάταια και κοσμικά.
Μεγάλο αγαθό να έχεις άνθρωπο που η ζωή του είναι παράδειγμα για σένα και για τον καθένα.
Μακάριοι αυτοί που είναι τέτοιοι άνθρωποι, άνθρωποι απαλοί, διακριτικοί, πρόσχαροι, ειρηνικοί.
Και ευλογημένοι όσοι τους έχουνε στην ζωή τους.
Μην ψάχνεις απλά έναν οποιονδήποτε άνθρωπο στην ζωή σου που σου προσφέρει πρόσκαιρη χαρά. Να ψάχνεις άνθρωπο που να σε βοηθά να προοδεύεις πνευματικά.

 

πηγή

«Χριστούλης;», την ρώτησε πάλι. Κι εκείνη του χάϊδεψε το στήθος. «Μέσα σου», του είπε.

Της Στέλλας Αναγνώστου- Δάλλα

  Ήταν σήμερα στην Εκκλησία μπροστά μου, μια μανούλα με το παιδάκι της. Ήταν ένα αγοράκι, μόλις δυόμισυ έως τριών ετών το πολύ. Το κρατούσε αγκαλιά και το χάϊδευε, ενώ εκείνο έπαιζε με τα μαλλιά της. 
 Κάθε τόσο την ρωτούσε με μια γλυκειά, σιγανή φωνούλα: «Χριστούλης;», κι εκείνη του έδειχνε το τέμπλο. 
 Η στιχομυθία επαναλήφθηκε πολλές φορές, χωρίς να δυσανασχετήσει ποτέ η μητέρα. Όσο εκείνο ήθελε να βρίσκεται στην αγκαλιά της, εκείνη το κρατούσε. Όποτε ήθελε να κατεβεί, εκείνη το άφηνε, αλλά ο μικρός δεν απομακρυνόταν πολύ, μετά από κάθε μικρή γεύση ελευθερίας. Κάθε φορά που επέστρεφε, επαναλαμβανόταν η ερώτηση, και το νεύμα της μαμάς προς το Ιερό, σαν να ήταν κάποιος κώδικας επικοινωνίας μεταξύ τους. Σαν να ήξερε ο μικρός, ότι αυτό ήταν το μόνο πράγμα για το οποίο άρμοζε να μιλήσει στην μητέρα του μέσα στην Εκκλησία. ΄Η μήπως ήταν και το μόνο που τον ενδιέφερε;

 Ένοιωσα πως είχα μπροστά μου την Αγία Άννα καθώς έφερνε την Παναγία στον Ναό. Γαλήνια, ασφαλής χαρούμενη. Έκανε αυτό που ήθελε, και που ταυτόχρονα ήξερε πως ήταν το καλύτερο για το παιδί της. Το έφερε στο μόνο μέρος όπου ήθελε να το φέρει. Και το παιδί, το κοριτσάκι τότε, η Παναγία μας, χαιρόταν κι εκείνο, χόρευε, λέει, γύρω από την Κιβωτό της Διαθήκης, όπως χορεύει το παιδί γύρω από τον πατέρα του, και καθόλου δεν ήθελε να φύγει. Με χαρά έμεινε στον Ναό, ακόμη κι όταν απομακρύνθηκαν οι γονείς του.

Η κυρία με το αγοράκι μπροστά μου, προχώρησαν και κοινώνησαν. Ο μικρούλης, ήσυχα, γλυκά, με οικειότητα. Ούτε που πρόσεξα πότε ακριβώς.

Τους είδα ξανά μπροστά μου, την ώρα που απομακρυνόμουν από τον Ναό, πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο. Ο μικρός ήταν πάλι στην αγκαλιά της μαμάς του. «Χριστούλης;», την ρώτησε πάλι. Κι εκείνη του χάϊδεψε το στήθος. «Μέσα σου», του είπε.

πηγή