Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΩΣ ΣΥΝΕΧΕΣ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ

ΩΣ ΣΥΝΕΧΕΣ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

Ιερομόναχος Σάββας Αγιορείτης

     Ο άνδρας πρέπει να αγαπά την γυναίκα του όπως και ο Χριστός αγαπά την Εκκλησία. Αυτή η αγάπη πρέπει να είναι συνεχής ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά της συζύγου. 

Ο άνδρας ως κεφαλή της οικογένειας είναι υπεύθυνος για την σωτηρία της συζύγου και των παιδιών. Θα πρέπει να είναι πρότυπο ανιδιοτελούς αγάπης τόσο απέναντι στη σύζυγο του όπως και απέναντι στα παιδιά του. 

Η συγχωρητικότητα και η αγάπη η οποία «ουδέποτε εκπίπτει» είναι συνεχές ζητούμενα για τον άνδρα-σύζυγο. Η αγάπη πρέπει να υπάρχει ακόμη και αν η σύζυγος η τα παιδιά δεν υπακούουν η και δεν αγαπούν τον σύζυγο-πατέρα. 

Ηοικογένεια είναι πράγματι ένα προπονητήριο για όλους, όπου όλοι μαθαίνουν να αγαπούν ανιδιοτελώς, μη ανταποδοτικά, μη εμπορικά, μη περιμένοντας ανταπόδοση στην αγάπη τους.

«Εσύ, ο άνδρας», διδάσκει ο ιερός Χρυσόστομος, «ακούς τον Παύλο, που συμβουλεύει τη γυναίκα να υποτάσσεται σ’ εσένα, και τον επαινείς και τον θαυμάζεις. Άκου, όμως, τι λέει παρακάτω. Άκου τι ζητάει από σένα:

«Οι άνδρες ν’ αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία και πρόσφερε τη ζωή Του γι’ αυτήν» (Εφ. 5:25).

Είδες προηγουμένως υπερβολή υποταγής; Δές τώρα υπερβολή αγάπης. 

Θέλεις να υπακούει σ’ εσένα η γυναίκα σου, όπως η Εκκλησία υπακούει στο Χριστό; Φρόντιζε κι εσύ γι’ αυτήν, όπως ο Χριστός για την Εκκλησία. Κι αν χρειαστεί τη ζωή σου να θυσιάσεις γι’ αυτήν, κομμάτια να γίνεις χίλιες φορές, τα πάντα να υπομείνεις και να πάθεις, μην αρνηθείς να το κάνεις.

Γιατί ούτε κι έτσι θα έχεις κάνει κάτι ισάξιο μ’ εκείνο που έκανε ο Χριστός για την Εκκλησία, αφού εσύ θα έχεις πάθει γι’ αυτήν με την οποία είσαι ενωμένος, ενώ ο Κύριος έπαθε γι’ αυτήν που Τον αποστρεφόταν και Τον περιφρονούσε. Καθώς, λοιπόν, ο Χριστός όχι με απειλές, όχι με βρισιές, όχι με φοβέρες, αλλά με πολλή αγάπη και στοργή, με φροντίδα και θυσία κατόρθωσε να εμπνεύσει την ευπείθεια σ’ εκείνην που τόσο Τον είχε λυπήσει, έτσι να κάνεις κι εσύ, έτσι να φέρεσαι στη γυναίκα σου. Αν δεν σε προσέχει, αν σε αντιμετωπίζει με υπερηφάνεια, αν σου δείχνει περιφρόνηση, θα μπορέσεις να τη συμμορφώσεις με την πολλή φροντίδα σου, με την αγάπη και την καλοσύνη σου, όχι με την οργή και το φοβέρισμα.

Μόνο έναν υπηρέτη μπορείς να συνετίσεις έτσι, η μάλλον ούτε κι αυτόν, γιατί γρήγορα θα οργιστεί και θα φύγει από τη δούλεψή σου. Στη σύντροφο της ζωής σου, στη μάνα των παιδιών σου, στη βάση κάθε χαράς μέσα στην οικογένειά σου, δεν πρέπει με αγριάδα και απειλές να επιβάλλεσαι, αλλά με την αγάπη και τον καλό τρόπο.

Τι συζυγική ζωή είναι αυτή, όταν η γυναίκα τρέμει τον άνδρα της; Και ποια οικογενειακή θαλπωρή θα απολαύσει ο άνδρας, όταν ζει μαζί με γυναίκα που τη μεταχειρίζεται σαν δούλα; Κι αν πάθεις κάτι για χάρη της, μην της το χτυπήσεις. Ούτε ο Χριστός έκανε κάτι τέτοιο. «Και τη ζωή του», λέει, «πρόσφερε γι’ αυτήν, θέλοντας έτσι να την καθαρίσει και να την αγιάσει» (Εφ. 5:25-26). Επομένως ήταν ακάθαρτη, είχε ελαττώματα, ήταν άσχημη και ποταπή»[1].

Παρ’ όλα αυτά ο Χριστός Την αγάπησε και Την καθάρισε με το Τίμιο Αίμα Του. Τέτοια αγάπη θα πρέπει να δείχνει και ο άνδρας προς την γυναίκα του. Ακόμη και αν εκείνη δεν είναι καλή, ακόμη και αν είναι εχθρική απέναντί του. Δεν θα πρέπει να αναζητάει την σαρκική ομορφιά και τα πλούτη στη γυναίκα του. Δεν θα πρέπει να την αγαπά γι’αυτά, αλλά γιατί είναι ένα μαζί της.

«Μη ζητάς» λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος «από τη γυναίκα αυτά που δεν είναι δικά της. Βλέπεις, ότι όλα από τον Κύριο τα πήρε η Εκκλησία. Απ’ αυτόν έγινε ένδοξη και λαμπρή. Μη νιώσεις αποστροφή για τη γυναίκα, επειδή έτυχε να μην είναι όμορφη. Άκουσε τι λέει η Γραφή: «Η μέλισσα είναι τόσο μικρή ανάμεσα στα φτερωτά, μα ο καρπός των κόπων της είναι τόσο γλυκός!» (Σοφ. Σειρ. 11:3).

Θεού πλάσμα είναι η γυναίκα. Με την αποστροφή σου δεν προσβάλλεις εκείνην, αλλά το Δημιουργό της. Τι δικό της έχει; Ο Κύριος δεν της τα έδωσε όλα;

Μα και την όμορφη γυναίκα μην την παινέψεις, μην τη θαυμάσεις. Ο θαυμασμός της μιας και η περιφρόνηση της άλλης δείχνουν άνθρωπο ακόλαστο. Την ομορφιά της ψυχής να ζητάς και το Νυμφίο της Εκκλησίας να μιμείσαι. Η σωματική ομορφιά, πέρα από το ότι είναι γεμάτη αλαζονεία, προκαλεί ζήλεια, πολλές φορές μάλιστα και αβάσιμες υποψίες. Δεν χαρίζει, όμως, ηδονή; Για λίγο, ναι· για ένα μήνα η δύο, η το πολύ για ένα χρόνο· υστέρα, όχι πια. Γιατί, λόγω της συνήθειας, δεν σου κάνει πια αίσθηση η ομορφιά, η οποία όμως διατηρεί την αλαζονεία της.

Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην περίπτωση μίας γυναίκας που δεν έχει εξωτερική ομορφιά, έχει όμως εσωτερική. Εκεί είναι φυσικό η ηδονή και η αγάπη του συζύγου να παραμένουν απ’ την αρχή ως το τέλος αμείωτες, γιατί προέρχονται από ομορφιά ψυχής και όχι σώματος.

Υπάρχει τίποτα ωραιότερο από τ’ αστέρια τ’ ουρανού; Σώμα τόσο λευκό δεν μπορείς να μου βρείς. Μάτια τόσο λαμπερά δεν μπορείς να μου δείξεις. Όταν δημιούργησε ο Θεός τ’ αστέρια, οι άγγελοι τα θαύμασαν γεμάτοι έκπληξη. Κι εμείς τώρα τα θαυμάζουμε, όχι όμως τόσο πολύ, όσο όταν τα πρωτοείδαμε. Αυτό κάνει η συνήθεια. Ελαττώνει την έκπληξη, επομένως και το θαυμασμό και την έλξη. Σκεφτείτε τώρα πόσο περισσότερο ισχύει αυτό στην περίπτωση της γυναίκας. Αν μάλιστα τύχει να τη βρει και κάποια αρρώστια, αμέσως χάθηκαν όλα. Να γιατί από τη γυναίκα πρέπει να ζητάμε καλοσύνη, μετριοφροσύνη, ευθύτητα και ειλικρίνεια. Αυτά είναι τα γνωρίσματα της ψυχικής ομορφιάς. Σωματική ομορφιά να μη ζητάμε. Δεν βλέπετε τόσους και τόσους, που πήραν ωραίες γυναίκες, πως κατέστρεψαν τη ζωή τους αξιοθρήνητα; Και δεν βλέπετε άλλους, που, χωρίς να έχουν ωραίες γυναίκες, έζησαν πολύ ευτυχισμένα;

Ούτε, όμως, και για πλούσια γυναίκα να ψάχνουμε. Κανένας ας μην περιμένει να γίνει πλούσιος με το γάμο. Αισχρός και αξιοκαταφρόνητος είναι ένας τέτοιος πλουτισμός. Επιπλέον, όπως λέει ο απόστολος, «όσοι θέλουν να πλουτίσουν, πέφτουν σε πειρασμό, σε παγίδα του διαβόλου και σε πολλές επιθυμίες ανόητες και βλαβερές, που βυθίζουν τους ανθρώπους στην καταστροφή και στο χαμό» (Α΄ Τιμ. 6:9).

Από τη γυναίκα, λοιπόν, μη ζητάς λεφτά, αλλά αρετές. Είναι δυνατό ν’ αδιαφορείς για τα σπουδαιότερα και να φροντίζεις για τα ασήμαντα; Δυστυχώς, όμως, σε όλα αυτό κάνουμε. Αν αποκτήσουμε παιδί, νοιαζόμαστε όχι για το πως θα γίνει καλός άνθρωπος, αλλά για το πως θα του εξασφαλίσουμε πλούτη· όχι για το πως θ’ αποκτήσει καλούς τρόπους, αλλά για το πως θα έχει πολλούς πόρους. Στο επάγγελμά μας, πάλι, δεν κοιτάμε πως θα το ασκήσουμε τίμια, αλλά πως θα μας φέρει μεγάλα κέρδη. Όλα, λοιπόν, γίνονται για τα λεφτά. Μας έχει κυριέψει ο έρωτας του χρήματος, γι’ αυτό οδηγούμαστε στην καταστροφή.

«Έτσι», συνεχίζει ο απόστολος, «και οι άνδρες οφείλουν ν’ αγαπούν τις γυναίκες τους, όπως αγαπούν το ίδιο τους το σώμα. Όποιος αγαπάει τη γυναίκα του, αγαπάει τον εαυτό του. Κανείς ποτέ δεν μίσησε το ίδιο του το σώμα, αλλ’ αντίθετα το τρέφει και το φροντίζει· έτσι κάνει και ο Κύριος για την Εκκλησία, γιατί όλοι είμαστε μέλη του σώματός Του από τη σάρκα Του και τα οστά Του» (Εφ. 5:28-30).…Όση, λοιπόν, αγάπη έχεις στον εαυτό σου, τόση αγάπη θέλει ο Θεός να έχεις και στη γυναίκα σου. Δεν βλέπεις ότι και στο σώμα μας πολλές ατέλειες η ελλείψεις έχουμε; Ο ένας έχει τα πόδια στραβά, ο άλλος τα χέρια παράλυτα, ο τρίτος κάποιο άλλο μέλος άρρωστο κ.ο.κ. Και όμως, δεν το κακομεταχειρίζεται ούτε το κόβει· απεναντίας μάλιστα, το φροντίζει και το περιποιείται περισσότερο απ’ όσο τα υγιή μέλη του, και ο λόγος είναι ευνόητος.

Όσο αγαπάς, λοιπόν, τον εαυτό σου, τόσο ν’ αγαπάς και τη γυναίκα σου. Όχι μόνο γιατί ο άνδρας και η γυναίκα έχουν την ίδια φύση, αλλά και για μίαν άλλη σπουδαιότερη αιτία: Γιατί δεν είναι πια δύο ξεχωριστά σώματα, αλλά ένα»[2].

Μπορεί κάποτε η γυναίκα να παραφερθεί, ή να αυθαδιάσει, ή να δείξει δυσαρέσκεια, ή να παραπονεθεί. Ο άνδρας θα πρέπει να την συγχωρήσει και να της μιλήσει με αγάπη και καλωσύνη. Να τι συμβουλεύει ο ιερός Χρυσόστομος το σύζυγο:«Λόγια αγάπης να της λες…Να της λες: από όλα τη δική σου αγάπη προτιμώ και τίποτε δεν μου είναι τόσο βασανιστικό ή δυσάρεστο, όσο το να βρεθώ κάποτε σε διάσταση μαζί σου. Κι αν όλα χρειασθεί να τα χάσω, κι αν γίνω φτωχότερος από τον Ίρο, κι αν βρεθώ στους εσχάτους κινδύνους, ο,τιδήποτε κι αν πάθω, όλα μου είναι ανεκτά και υποφερτά, όσο εσύ μου είσαι καλά. Και τα παιδιά τότε θα μου είναι περιπόθητα, εφόσον εσύ μας συμπαθείς…».

Ίσως κάποτε σου πει: Ποτέ ως τώρα δεν ξόδεψα από τα δικά σου, έχω ακόμη τα δικά μου, που μου έδωσαν οι γονείς μου.

Τότε πες της: Τι λες καλή μου; Έχεις ακόμη τα δικά σου; Ποια λέξη μπορεί να είναι χειρότερη από αυτή; Σώμα δεν έχεις πια δικό σου κι έχεις χρήματα; Δεν είμαστε δύο σώματα μετά το γάμο, αλλά γίναμε ένα. Δεν έχουμε δύο περιουσίες, αλλά μία… Όλα δικά σου είναι, κι εγώ δικός σου είμαι, κορίτσι μου. Αυτό με συμβουλεύει ο Παύλος, λέγοντας ότι ο άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του, αλλά η γυναίκα.

Κι αν δεν έχω εγώ εξουσία στο σώμα μου, αλλά εσύ, πόσο μάλλον δικά σου είναι τα χρήματα… Ποτέ να μην της μιλάς με πεζό τρόπο, αλλά με φιλοφροσύνη, με τιμή, με αγάπη πολλή. Να την τιμάς και δεν θα βρεθεί στην ανάγκη να ζητήσει επαίνους αλλού, αν έχει τους δικούς σου. Να την προτιμάς από όλους για όλα, για την ομορφιά, για τη σωφροσύνη της, και να την εγκωμιάζεις. Να κάνεις φανερό ότι σου αρέσει η συντροφιά της κι ότι προτιμάς να μένεις στο σπίτι για να είσαι μαζί της, από το να βγαίνεις στην αγορά. Από όλους τους φίλους να την προτιμάς, και από τα παιδιά που σου χάρισε, κι αυτά εξαιτίας της να τα αγαπάς.»[3]

[1] Αποσπάσματα από το κεφάλαιο «Η χριστιανική συζυγία» του βιβλίου «Θέματα ζωής». Κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου. Η επεξεργασία και μετάφραση των κειμένων καθώς και η έκδοση των βιβλίων έχουν γίνει από τους πατέρες της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, Τόμος Α’, σέλ. 125-126, 128-130, 131-132, 137-138. http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=print&sid=1265

[2] Αποσπάσματα από το κεφάλαιο «Η χριστιανική συζυγία» του βιβλίου «Θέματα ζωής». Κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου. Η επεξεργασία και μετάφραση των κειμένων καθώς και η έκδοση των βιβλίων έχουν γίνει από τους πατέρες της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, Τόμος Α’, σέλ. 125-126, 128-130, 131-132, 137-138. http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=print&sid=1265

[3] Άγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου – Συμβουλές προς τον σύζυγον,  Προς Εφεσίους, Ομιλία 20, PG 62, 147. http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/iwannhs_xrysostomos_pros_ton_syzygon.htm

ΠΗΓΗ:hristospanagia3.blogspot.com

Read more:http://www.egolpion.com/933983D3.el.aspx#ixzz4EhICl4bi

«Γιατί δεν λες ρε ότι ζεις μόνο με τη μάνα σου»;

Γράφει: Φαίη Μαυραγάνη

Υπάρχει μια απίστευτη αγριότητα, μια βία έτοιμη να σκάσει σαν μπαλόνι με κρότο, τόσο σε μεγάλους, όσο και σε μικρούς.
Βία στα λόγια, στις κινήσεις, στις πράξεις. Δεν θα πω για τη βία του κράτους, στην ψυχή και στο μυαλό των πολιτών του. Τη βία να μην έχεις τα βασικά και να σου κόβουν και από αυτό που δεν έχεις. Τον βίαιο τρόπο με τον οποίο χάνονται δεδομένα, τα οποία προσφέρονται με φυσικότητα σε έναν κόσμο κανονικό και τα οποία με έναν τρόπο φυσικό απαλείφονται από τη δική μας ελληνική πραγματικότητα.

Δεν θα πω για τις εντατικές που κινδυνεύουν να κλείσουν, κλείνοντας κόσμο έξω από την ευκαιρία της ζωής, από αυτή τη σχισμή της ευκαιρίας να το παλέψει ο άλλος και αν του δοθεί, να ζήσει. Δεν θα πω για τους καθηγητές των ειδικών σχολείων που με βία ξεκόβονται και αυτοί από ό,τι ήξεραν σαν χώρο εργασίας και για αυτά τα παιδιά και τους γονείς, που με βία ξεκόβονται από ό,τι είχαν σαν πέρασμα σε μια κοινωνία κανονικότητας. Από μια αίθουσα ειδικού σχολείου που αδειάζει για λίγο τα χέρια του γονιού από το «βάρος» και γεμίζει την ψυχή του παιδιού από κάτι κανονικό για τα δεδομένα του.

Μου είπε κάποτε μια Eλληνίδα μάνα παιδιού με ειδικές ανάγκες στη Γερμανία: «θα πάρω σύνταξη και θέλω να γυρίσω στην πατρίδα, αλλά δεν θα μπορέσω να επιστρέψω ποτέ, διότι εκεί δεν θα έχω τι να κάνω το παιδί μου! Εδώ δουλεύει, ζει μόνο του σε οργανωμένο χώρο, συνυπάρχει με άλλα παιδιά με παρόμοια προβλήματα και έχουν γιατρούς 24 ώρες το 24ωρο! Έχει μια αίσθηση φυσιολογικότητας και αυτό και εμείς. Μοιράζομαι το βάρος»!
Αυτά στην Γερμανία, στην Ελλάδα άλλα…

Δεν θα πω για τα «γαλλικά» του προέδρου της ΝΔ, για τα διαδικαστικά της εκλογής, για τον πιθανώς«βρώμικο» ρόλο κάποιων μέσα στο κόμμα του! Αργά ή γρήγορα θα τα βρουν, νομοτελειακά. Οι πολιτικοί έχουν πάντα τον τρόπο να τα βρίσκουν είτε έτσι είτε αλλιώς.
Και δεν θα πω για τη βία των νέων μέτρων, για τον τρόπο ευέλικτου διαρρήκτη με τον οποίο εισβάλλουν και αφανίζουν τα πάντα.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι με πάγωσε η βία που τρύπωσε με τόση ευκολία στα μυαλά του πιτσιρικά. Ενός πιτσιρικά ο οποίος είναι μόλις 10 χρονών. Μαθητής μιας τάξης, όπου ανοίχτηκε κουβέντα για τη δομή της οικογένειας. Εξήγησε η δασκάλα ποια οικογένεια λέγεται πυρηνική, ποια μονογονεική, ποια διευρυμένη.

Ρώτησε η δασκάλα σε ποια μορφή οικογένειας ανήκουν τα παιδιά της. Παρακινδυνευμένη ερώτηση, καλό θα ήταν να είχε αποφευχθεί… Στην πρώτη, την εύκολη, απάντησαν αρκετά παιδάκια. Στη δεύτερη, για τις μονογονεικές, ήταν δύσκολα τα πράγματα… Σηκώθηκαν μόνο δύο χεράκια από τα 7-8 που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να σηκωθούν. Άλλαξαν οι εποχές, πολλά τα διαζύγια!  Και τότε ο πιτσιρικάς ορθώθηκε πήρε το χέρι του κολλητού του και του φώναξε «γιατί δε λες ρε ότι ζεις μόνο με τη μάνα σου, γιατί δε λες ότι κλαις επειδή ο πατέρα σου ξαναπαντρεύτηκε…». Και το αγοράκι που «θα έπρεπε» να πει απλώς έβαλε τα κλάματα, και άνοιξε μέσα στην τάξη μια τρύπα…Μια τρύπα ψυχής , μπροστά στα μάτια όλων! Αυτή η βία με τάραξε και με συγκλόνισε. Η βίαιη αντίδραση του πιτσιρικά που «άδειασε» τον κολλητό του μπροστά σε όλη την τάξη. Που άδειασε μπροστά σε όλους όσα του είχε «ακουμπήσει» ο φίλος του.

Με κυρίευσε μια αίσθηση ότι όσα συμβαίνουν στο πολιτικό-κοινωνικό μας σκηνικό με κάποιο τρόπο τα ξέρουμε και τα παλεύουμε ή τουλάχιστον προσπαθούμε, αλλά αυτά που συμβαίνουν μέσα στα σπίτια, και ωθούν παιδιά σε τέτοιου είδους αγριότητες, αυτά γεννούν άλλους κινδύνους. Σα να έχει συντελεστεί μια μετατόπιση σε βάθη που δεν αντιλαμβανόμαστε σήμερα και θα μας δοθεί στο μέλλον με έναν τρόπο που δεν θα έχει περιθώρια για αντίδραση.

ΠΗΓΗ

Ο Άγιος Σιλουανός συνομιλεί με τα Παιδιά

 Τα αγαπημένα παιδιά τρέχουν στα λιβάδια, κόβουν λουλούδια , τραγουδούν και χαίρονται , γιατί τα κάνει και χαίρονται η χάρη του Θεού. Αλλά, να, είδαν τα παιδιά κάποιον μοναχό και του λένε…

-Κοίτα, ο Κύριος στόλισε τον ουρανό με αστέρια και την γη με ποτάμια και κήπους. Οι αετοί πετούν πάνω στα σύννεφα και απολαμβάνουν το κάλλος της φύσεως. Τα πουλιά κελαηδούν εύθυμα στα δάση και στις πεδιάδες και εσύ, μοναχέ, κάθεσαι στο κελλί σου και δεν βλέπεις όλη την ωραιότητα του Θεού. Κάθεσαι και κλαις. Γιατί κλαις στο μικρό κελλί σου, όταν ο ήλιος λάμπει και ο κόσμος όλος στολίζεται με ομορφιά , και όλοι πάνω στη γη χαίρονται;

Έτσι ρωτούσαν τα παιδιά τον μοναχό και αυτός αποκρίθηκε:

-Παιδιά, εσείς δεν καταλαβαίνετε τον θρήνο μου. Η ψυχή μου κλαίει για εσάς, γιατί δεν γνωρίζετε τον Θεό , που δημιούργησε αυτή την ωραιότητα. Η ψυχή μου τον γνωρίζει και ποθώ αυτή την γνώση για όλους σας, και γι΄αυτό  θλίβομαι και παρακαλώ τον Θεό για εσάς ώστε και εσείς να γνωρίσετε τον Κύριο εν Πνεύματι Αγίω.

-Τι σημαίνει να γνωρίσουμε τον Κύριο εν Πνεύματι Αγίω;

-Με τον νου, παιδιά, είναι αδύνατο να γνωρίσετε τον Κύριο, αλλά διαβάστε την θεία Γραφή. Σε αυτή ζει η χάρη που θα σας γλυκάνει και έτσι θα γνωρίσετε τον Κύριο και με χαρά θα Τον υπηρετείτε ημέρα και νύχτα. Και όταν γνωρίσετε τον Κύριο, τότε θα σας φύγει η επιθυμία να βλέπετε αυτόν τον
κόσμο , αλλά η ψυχή σας θα ορμά να βλέπει την δόξα του Κυρίου στους ουρανούς.

-Μας αρέσουν, όμως, τα λουλούδια, μας αρέσει να περπατούμε και να χαιρόμαστε.

-Σας  αρέσει να περπατάτε στους αγρούς και να μαζεύετε λουλούδια, σας αρέσει να τραγουδάτε και να ακούτε το κελάηδημα των πουλιών, αλλά υπάρχει στον ουρανό κάτι πιο ευχάριστο απ΄αυτά, ο Παράδεισος, όπου ζει ο Κύριος με τους Αγγέλους και τους Αγίους. Εκεί υπάρχει αγαλλίαση και ψάλλουν ύμνους, αλλά άλλους καλύτερους. Και όταν η ψυχή ακούει τους ύμνους αυτούς, δεν μπορεί ποτέ να τους ξεχάσει, και οι ύμνοι της γης δεν την ελκύουν πλέον.

-Αλλά μας αρέσει να τραγουδάμε.

-Ψάλλατε, παιδιά, στον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα, ψάλτε με ταπείνωση και αγάπη.

-Εσύ, όμως, γιατί θρηνείς; Δεν καταλαβαίνουμε.

–Θρηνώ, για εσάς, μικρά παιδιά. Σας βλέπω, σας αγαπώ και προσεύχομαι στον Κύριο να  σας φυλάξει, ώστε να γνωρίσετε τον Δημιουργό και Κύριό σας. Σας βλέπω και, να, είστε όμοιοι με το Παιδί Ιησού, και θέλω, να μην χάσετε την χάρη του Θεού και γίνετε, όταν μεγαλώσετε στην ηλικία, σαν τον εχθρό εξαιτίας των κακών λογισμών. Θέλω πάντα να μοιάζετε με τον Υιό της Πανάγνου Θεομήτορος. Αυτό εύχεται η ψυχή μου για εσάς. Γι΄αυτό προσεύχομαι. Λυπάμαι όλα τα παιδιά της γης και γι΄αυτό θρηνώ για όλα τα αθώα παιδιά και τα ορφανά. Πενθώ, παιδιά, για τον κόσμο, και θρηνώ για όλο τον λαό του Θεού.

“Κύριε, εξαπόστειλε το έλεός Σου στα παιδιά της γης , που εσύ αγαπάς, και ΄δώσε σε αυτά να Σε γνωρίσουν με το Άγιο Πνεύμα,και δίδαξέ τα να σε δοξάζουν.Με δάκρυα σε ικετεύω, άκουσε την προσευχή μου και δώσε σε όλα αυτά να γνωρίσουν την δόξα Σου με το Άγιο Πνεύμα.

-Παιδιά, αγαπάτε τον Θεό, όπως Τον αγαπούν οι Άγγελοι στον ουρανό.

-Ποτέ δεν είδαμε τον Θεό. Πώς μπορούμε να Τον αγαπάμε;

-Αγαπημένα μου παιδιά, να σκέφτεστε για τον Θεό πάντα ότι Αυτός  σας αγαπά και έδωσε σε σας ζωή, ώστε να ζείτε αιώνια μαζί Του και να ευφραίνεσθε με την αγάπη Του.

-Πώς μπορούμε να γνωρίσουμε ότι μας αγαπά ο Θεός;

-Από τους καρπούς, παιδιά, γνωρίζετε την αγάπη.Όταν μένουμε στην αγάπη του Θεού, τότε φοβόμαστε την αμαρτία και έχουμε στην ψυχή χαρά και ειρήνη, και θέλουμε συνέχεια να θυμόμαστε τον Θεό και να προσευχόμαστε αδιάλειπτα, και τότε στην ψυχή θα υπάρχουν αγαθοί λογισμοί.

-Πώς θα γνωρίσουμε ποιοι λογισμοί ζουν μέσα μας και ποιοι απ΄αυτούς είναι καλοί και κακοί;

– Για να διακρίνετε τους καλούς λογισμούς από τους κακούς, πρέπει να διατηρείτε το νου σας καθαρό εν τω Θεώ.

-Δεν καταλαβαίνουμε με ποιο τρόπο μπορούμε να κρατούμε το νου σπο Θεό, αφού δεν είδαμε τον Θεό και δεν Τον γνωρίσαμε. Και τι σημαίνει “καθαρός νους”;

-Παιδιά, να σκέφτεστε ότι ο Θεός σας βλέπει, παρ΄όλο που εσείς δεν Τον βλέπετε. Έτσι πάντοτε θα βαδίζετε ενώπιον του προσώπου του Κυρίου. Αν και αυτό είναι μικρή αγάπη, εν τούτοις, αν ακούσετε το λόγο μου, τότε αυτός θα σας οδηγήσει σε μεγαλύτερη  αγάπη, και τότε με το Άγιο Πνεύμα θα γνωρίσετε όλα  όσα σας είπα, και που τώρα ακόμα δεν καταλαβαίνετε.

Σημείωση: ο άγιος διηγούνταν τις πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις του από τις συνομιλίες και την συναναστροφή του με τα
παιδιά, όταν κατά την διάρκεια του Ρωσοϊαπωνικού πολέμου, κλήθηκε να υπηρετήσει στην οπισθοφυλακή και έζησε για κάποιο διάστημα στο χωριό του. Έλεγε ότι η ψυχή του ανθρώπου, από την παιδική ηλικία, μπορεί να προσδιορισθεί στην σχέση της με τον θεό.

Οι συνομιλίες που αναφέρονται εδώ, αποτελούν επεξεργασία εκείνων, που είχε αυτός με τα παιδιά. Ενδέχεται στις αγνές ψυχές των παιδιών να  αντικατοπρίζεται η φωτεινή εικόνα του “αγαπώντος” μοναχού, αλλά είναι αδύνατον να μην παρατηρήσουμε ότι ,κατά το περιεχόμενό τους, οι λόγοι του Γέροντα είναι προσιτοί μόνο σε ενήλικες.

Πηγή: ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, αρχ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, εκδόσεις Ι. Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, σ. 575-577 – εικόνες από: Διακόνημα και Συναξαριστή

  Αντέχουμε

Ρωμανός ο Μελωδός, τ΄ αηδόνι της Ορθοδοξίας

Ήτανε στα παλιά τα χρόνια ένα παιδί μεγαλωμένο μες στην εκκλησιά. Των ιερέων δεξί χέρι. Πρόφταινε σ΄ όλες τις δουλειές και στις ακολουθίες πάντα πρώτο. Ήξερε πια απ΄ έξω κι ανακατωτά ψαλμούς και προσευχές κι ευλαβικά διακονούσε στο ιερό σε κάθε λειτουργία.

Πόσο του άρεσε η ψαλτική! Καμια φορά χωνόταν στο αναλόγι ανάμεσα σε ψάλτες και ψαλτάκια κι όλο ήθελε κάτι να ψάλει στον Θεό.

Μα τον διώχνανε οι άλλοι. Ήτανε, βλέπεις, πολύ παράφωνο το παιδί. Τόσο, που δεν καταλάβαινε κανείς τις έψελνε. Δεν ήθελαν να τον ακούν. Του λέγαν:  «Όλα, μα όλα να τα κάνεις, Ρωμανέ – αυτό ήταν τ΄ όνομά του – μονάχα στο ψαλτήρι μην ανέβεις».

Ένα βραδάκι, εκεί, στην εκκλησιά της Παναγιάς, όπου βρισκόταν η θαυματουργή εικόνα της Κυρίας Θεοτόκου, έπεσε ο Ρωμανός στα γόνατα. Με δάκρυα ικέτευε τη Δέσποινα των Ουρανών να του χαρίσει της καλλιφωνίας το δώρο.

Παραμονή Χριστούγεννα. Κατάμεστη της Παναγιάς η εκκλησία. Κι εκεί, κοντά στο αναλόγι, μένει άφωνος ο ταπεινός ο Ρωμανός. Πού να τολμήσει ν΄ ανοίξει για ψαλμωδία το στόμα. Όλοι θα τον κοίταζαν περιπαικτικά, θα τον κορόιδευαν και θα του έλεγαν να πάψει. Στρέφει τα μάτια στην εικόνα. Δέεται βουβά… Κι εκεί που προσευχόταν το παιδόπουλο, το παίρνει αλαφριά ο ύπνος και βλέπει όνειρο θαυμαστό: Βγήκε, λέει, απ΄ την κορνίζα της εικόνας η ίδια η Παναγιά κι ήρθε κοντά του. Κρατούσε στο δεξί κοντάκιο – εκείνο το κοντό, ελαφρύ ξύλο όπου τύλιγαν τα χαρτιά όπου είχανε γραμμένους τους ψαλμούς και τα τροπάρια. Το  ΄δωσε λέει, στον Ρωμανό και του  ΄πε να το φάει. Κι αυτός το πήρε, το  ΄φαγε και ξύπνησε αμέσως.

Με θάρρος στάθηκε κοντά στον πρωτοψάλτη, που είχε ανοίξει τα χαρτιά στον ύμνο της Παρθένου. Βγάζει φωνή ο Ρωμανός κι από τα στήθη του βαθιά ψάλλει, όπως λαχταρούσε, με μελωδία θαυμαστή: «Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει…».

Αντιλαλούνε της εκκλησιάς οι θόλοι. Αντιβουίζουν τα καμπαναριά κι ο Ρωμανός ο μελωδός, το μέχρι λίγο πριν παράφωνο παιδόπουλο, δοξάζει την Κυρία Θεοτόκο για το δώρο.

Χίλια και περισσότερα τα ψάλματα που έγραψε ο Ρωμανός για τους αγίους και την Παναγιά.

Κοντάκια τα ονόμασε η Εκκλησία, για να θυμόμαστε το θαύμα με το άμουσο παιδί, τον Ρωμανό τον Μελωδό, τ΄ αηδόνι της Ορθοδοξίας, που τιμούμε σήμερα, 1 Οκτωβρίου.

Σ.Γ.Α.

pemptousia.gr

Συγγνώμη παιδάκι...

Μου είπαν κάποτε πώς ένα βράδυ με καθαρό ουρανό αν κοιταξω ψηλά στα αστέρια θα δω χιλιάδες ματάκια να με κοιτάνε. Κι είναι τα φωτάκια αυτά χιλιάδες παιδικές ψυχούλες που δεν πρόλαβαν να φωτίσουν σ' αυτό τον κόσμο κι έμειναν να μας κοιτάζουν από ΄κει πάνω με παράπονο.

Παράπονο βουβό αλλά όχι κατηγορηματικό, κι ας έχουν κάθε δικαίωμα να μας κατηγορήσουν. Να μας ανακηρύξουν φταίχτες που δεν τους δώσαμε την ευκαιρία να δουν το ήλιο μες τα μάτια, να τρέξουν σε καταπράσινα λειβάδια, να αναντέψουν τη θάλασσα, να γελάσουν, να κλάψουν, να χτυπήσουν. Να ζήσουν....

Συγγνώμη παιδάκι...

Είναι η αναπαραγωγή ο κύριος σκοπός του γάμου;

Του πρωτοπρεσβύτερου Δημήτριου Θεοφίλου, M.D, PhD Student ΕΚΠΑ

Η Εκκλησία καλείται να επανεξετάσει το ζήτημα της αγαμίας των Επισκόπων

Αν ανατρέξει κάποιος στην ακολουθία του γάμου, θα διαπιστώσει πως ο σημαντικότερος λόγος που δύο άνθρωποι νυμφεύονται δεν είναι άλλος από την κατά Χάρη θέωσή τους. Ο γάμος αποτελεί ασκητικό μονοπάτι διαρκούς αυταπάρνησης του εγώ και θυσιών για το εσύ. Το ζήτημα της τεκνοποιίας δεν είναι το βασικό, αλλά το αποτέλεσμα της συζυγικής αγάπης, αλληλοπεριχώρησης και αλτρουιστικής αυταπάρνησης, που καλούνται να επιδεικνύουν οι δύο σύζυγοι. Ο γάμος δεν είναι χώρος αυτο-δικαιωτισμού και απαιτητικών «θέλω», αλλά προσφοράς και θυσίας. Δυστυχώς, η υποτίμηση και η διαστρέβλωση του νοήματός του δεν προέρχεται μόνο από τον «κόσμο» αλλά και από την ίδια τη γήινη συστημική Εκκλησία.

Τη σημερινή εποχή κανείς δεν είναι διατεθειμένος, ούτε προετοιμασμένος από την πατρική του οικογένεια, για θυσίες και προσφορά. Έτσι αρχίζουν οι ανταγωνισμοί και οι διεκδικήσεις, ξεκινούν λίστες δικαιωμάτων και απαιτήσεων, που συχνά-πυκνά οδηγούν με μαθηματικό τρόπο σε ναυάγια. Η Εκκλησία ευλογεί, μεν, τον γάμο, αλλά τον αντιμετωπίζει μονοδιάστατα, θεωρώντας τον σαφώς κατώτερο από την άγαμη επιλογή ζωής και, ούτε λίγο ούτε πολύ, μια κατ’ οικονομία παραχώρηση, για να μην πορνεύουν οι άνθρωποι. Αυτή είναι μια ξεκάθαρα σωματική αντιμετώπιση του γάμου, όπου με βιολογικές προϋποθέσεις ιεραρχείται αξιακά η σχέση του ανθρώπου με την Εκκλησία και, πέρα απ’ αυτό, δημιουργείται μια ταξική πυραμιδοειδής Εκκλησία με όρους σωματικών σχέσεων.

Ο γάμος θαρρώ πως είναι ίσως το πιο παρεξηγημένο μυστήριο της Εκκλησίας, γι’ αυτό και δεν μπορεί να διασωθεί από επαγγελματικές ακατανόητες ερμηνευτικά ιερολογήσεις, ούτε από παγανιστικά ξόρκια, που έχουν αφεθεί να υπάρχουν και να δρουν ανεξέλεγκτα, προερχόμενα από το ειδωλολατρικό παρελθόν. 

Η τεκνογονία ποτέ δεν υπήρξε αυτοσκοπός του γάμου, κατά την ίδια έννοια ούτε η πολυτεκνία, γι’ αυτό και οι ευχές της ακολουθίας του επικεντρώνουν στο νόημα της καλλιτεκνίας και της ευτεκνίας. Παρόλο που και σήμερα υπάρχουν πολλοί που επικεντρώνουν, με στρεβλό τρόπο, σε λάθος στόχο. Η πελώρια αποτυχία του θρησκευτικού γάμου δεν απασχολεί κανέναν, αφού όλοι ασχολούνται με τα σύμφωνα συμβίωσης, με τον πολιτικό γάμο, την ελεύθερη συμβίωση και διάφορες υπεκφυγές, για να μην κοιταχθεί κατάματα μια τραγική πραγματικότητα. 

Ακόμα στην ελληνική κοινωνία ο θρησκευτικός γάμος ποσοστιαία κυριαρχεί, αυτό όμως δεν συγκινεί κανέναν ώστε να σκύψει επάνω από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει και να φροντίσει για την πνευματική και ποιοτική αναβάθμισή του. Τα διαζύγια στατιστικά σε ετήσια βάση έχουν αρχίσει να ξεπερνούν τους γάμους, που είναι πλέον λιγοστοί, ιδίως στις επαρχιακές μητροπόλεις. Συχνά αρκετοί επίσκοποι, με την άνεση που υπογράφουν απρόσωπα τις άδειες γάμου, υπογράφουν εξίσου απρόσωπα και τα διαζευκτήρια, εκτός κάποιων λιγοστών φωτεινών εξαιρέσεων, που δυστυχώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αρκετοί ιερείς το ίδιο απρόσωπα παντρεύουν ζευγάρια με μια χυδαία προχειρότητα και έναν στυγνό επαγγελματισμό, ακόμα και σε επίπεδο ιερολογίας του μυστηρίου, σε ένα πλαίσιο ανυπαρξίας πνευματικών προϋποθέσεων και σχεσιακών δομών. Ο γάμος σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μια αναπαραγωγική διαδικασία, τίποτε από όλα αυτά δεν αναφέρεται στα Ευαγγέλια, ο μηχανισμός παραγωγής σεξουαλικών ενοχών στήθηκε μετά.

Ο Αυγουστίνος προτού ασπαστεί τον Χριστιανισμό ζούσε έκλυτο βίο, και όμως έγινε ο πρώτος μεγάλος «θεολόγος» που διατύπωσε την άποψη ότι το σεξ αποτελεί «θεϊκή κατάρα» ακόμα και μεταξύ συζύγων! Αυτή η θέση, η οποία αποτελεί μεταχρονολογημένο μανιχαϊκό παραλήρημα, επικράτησε τόσο την ανατολική όσο και τη δυτική χριστιανική ζωή και έγινε αφορμή να στοιχειώσουν οι σχέσεις εκατομμυρίων βαπτισμένων Χριστιανών με τις Εκκλησίες τους. Δημιουργήθηκε πληθώρα ποινικών καταλόγων γενετήσιων σωματικών παρεκτροπών, όπου κλήθηκε κάθε ιερωμένος υψηλόβαθμος ή χαμηλόβαθμος να επιβάλλει στους ανθρώπους ποικίλες ποινές και επιτίμια, με αποτέλεσμα να προκύψει πλήθος ψυχικών αναπηριών και πνευματικών καταστροφών. Ο π. Thomas Hopko (γαμπρός από κόρη του μακαριστού π. Α. Schmemann) ομολογεί πως το πρόβλημα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας αποτελεί καίριο ζήτημα που επηρεάζει αποφασιστικά τη σύγχρονη θεώρηση όλων των μεγάλων θεολογικών θεμάτων. Η ερωτική λειτουργία είναι μια από τις βασικότερες λειτουργίες του ανθρώπου, είναι μια από τις μεγάλες δωρεές που έχει χαρίσει ο Θεός στον άνθρωπο, αλλά χρειάζεται διάκριση και προσοχή, ώστε να μη μαραθεί, διαστραφεί ή στοιχειώσει και καταστραφεί. Το ότι η εξομολογητική μέχρι τώρα είχε επικεντρώσει το ενδιαφέρον της στη σεξουαλικότητα του γάμου και στις όποιες παρεκτροπές της πρέπει να μας ανησυχεί, αφού ο ίδιος ο Χριστός αναφώνησε το περίφημο «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω».

Η εμμονή τόσο της Ανατολικής όσο και της Δυτικής Εκκλησίας να κρατήσουν τον ανώτερο κλήρο έξω και μακριά από τον γάμο, σε αντιδιαστολή με την Αγία Γραφή, όπου όλοι οι πατριάρχες υπήρξαν έγγαμοι (για να μη θυμίσω σε κάποιους ότι μερικοί και πολύγαμοι), επίσης ο προφητάναξ (βασιλιάς των προφητών) Δαβίδ υπήρξε έγγαμος και μοιχός, ενώ ο Απόστολος Πέτρος, που αναδείχθηκε ως πρωτοκορυφαίος και ένας από τους θεμέλιους λίθους της νεοσύστατης χριστιανικής Εκκλησίας, ήταν έγγαμος και αυτόν επέλεξε ο Χριστός για να του πει τη γνωστή ρήση: «Καγώ δε σοι λέγω ότι συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής και δώσω σοι τας κλεις της βασιλείας των ουρανών, και ο εάν δήσης επί της γης, έσται δεδεμένον εν τοις ουρανοίς, και ο εάν λύσης επί της γης, έσται λελυμένον εν τοις ουρανοίς».

Να μην αποφασίζουν οι άγαμοι

Στη χριστιανική Εκκλησία υπήρξαν πολλά παραδείγματα εγγάμων επισκόπων, με χαρακτηριστικά εκείνα του Αγίου Σπυρίδωνα και του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονα. Δεν είναι δυνατόν μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, στη χριστιανική πίστη της ελευθερίας και του αυτεξούσιου, για τις ζωές της πλειονότητας των εγγάμων να συνεχίζουν να αποφασίζουν λιγοστοί άγαμοι. Η αγαμία στον χριστιανικό κλήρο θα πρέπει να είναι επιλεγόμενη και όχι υποχρεωτική για όλους τους βαθμούς της ιεροσύνης, όπως συνέβαινε στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. Να εκλέγονται επίσκοποι και από τις τάξεις των εγγάμων ιερέων. Η αγαμία των επισκόπων δεν ίσχυε ανέκαθεν στην Ανατολική Εκκλησία (μέχρι και τον 5ο αι. οι περιπτώσεις εγγάμων επισκόπων δεν είναι σπάνιες), νομοθετήθηκε από τον Ιουστινιανό τον 6ο αι., επικυρώθηκε με τον ιβ’ κανόνα οικονομίας της Πενθέκτης (691-692) και είναι καιρός πλέον να αρθεί. Σήμερα δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα υπέρ της. Κανένα απολύτως. Τουναντίον, μάλιστα, η τραγική έλλειψη ικανών και άξιων εκκλησιαστικών ανδρών επιβάλλει, κατά στοιχειώδη λογική, να διευρυνθεί το πεδίο επιλογής των επισκόπων, να συμπεριλάβει κατ’ ανάγκην και τους εγγάμους. Ο γάμος αποτελεί ευλογία και όχι κατάρα, είναι ασκητικός δρόμος θυσίας, είναι η προϋπόθεση της οικογένειας, η οποία με τη σειρά της θα αποτελέσει το πρωτόζωο κύτταρο, που από την υγεία ή τη παθολογία του εξαρτάται η ισορροπία και η συνέχεια τόσο της κοινωνίας όσο και της επίγειας Εκκλησίας.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΙΒΩΤΟΣ

πηγή

Το αγκάλιασμα της αγάπης

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ

Το πλέον σημαντικό είναι το μόνιμο αγκάλιασμα δύο ανθρώπων που αγαπιούνται. Όταν έχομε αυτήν την πίστη μέσα μας και σκεφτόμαστε έτσι για τον γάμο και όχι με την κοσμική έννοια, τότε ο καθένας μας, ο πατέρας, η μάνα, και τα παιδιά ακόμη, θα ζουν αυτήν την θαυμάσια ατμόσφαιρα και θα λένε: "Τίς ἡμᾶς χωρήσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;" Διότι, αφού είμαστε τόσο δυνατοί και αγαπημένοι και χαρούμενοι, οπωσδήποτε εδώ μέσα είναι ο Θεός.

Θερμή προσευχή απομακρύνει φιλενάδα

Μέσα σε γαληνεμένο λιμάνι βουλιάζει, κινδυνεύει κανένα καράβι; Αν μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον επικρατεί μπονάτσα, δύσκολα συμβαίνουν ναυάγια!

Κάποτε ένας Κρητικός, παντρεμένος με πέντε «κοπέλια» (=παιδιά) , όλα του Δημοτικού, μπλέκει με μια ωραία ύπαρξη. Ο Πέτρος Βασιλάκης αγαπά πολύ την οικογένειά του και την προσέχει σαν τα μάτια του. Επειδή είναι πολύ πλούσιος, έχει τέσσερα θερμοκήπια, θέλει να περάσει μια όμορφη περιπέτεια. Θέλει να γλεντήσει λίγο με τη Λιλίκα και μετά να την παρατήσει. Μα η Λιλίκα είναι διάολος! Πιέζει αφόρητα τον Πέτρο.

- Πετράκη τι γίνεται; Θα μείνουμε «αστεφάνωτοι»; Ίντα δα κάμεις; Σκέφτεσαι να με παντρευτείς;
- Θα σε παντρευτώ!
- Πότε;
- Σύντομα! Θέλω να τσακωθώ με τη Μάρω, τη γυναίκα μου! Να βρω μια αφορμή να φύγω. Να περιμένεις λίγο καιρό.
- Πόσο;
- Τουλάχιστο ένα χρόνο!
- Όϊ, όϊ! Πολύ ‘ναι! Χωρίζομε! Εγώ φεύγω!
- Στάσου! Να το συζητήσουμε…
- Αν σ’ έξι μήνες δεν φύγεις από το σπίτι σου, εγώ ούτε σε ξέρω, ούτε με ξέρεις!
Ο Πέτρος βρίσκεται ανάμεσα σε δύο μυλόπετρες. Μια κρητική μαντινάδα τριβελίζει το μυαλό του:
Καινούρια αγάπη με παλιά με βάλανε στη μέση,
γυρίζω, βλέπω προς τη νια, μα η παλιά
μ’ αρέσει!
Η σάρκα όμως ουρλιάζει, θολώνει την ορθή σκέψη. Τώρα αρχίζει να πιλατεύει (να ενοχλεί) ποικιλότροπα, χωρίς λόγο, τη γυναίκα του. Ξύνει τα νύχια του, «σέρνει» το ζωνάρι του, για να γίνει κανένα καυγαδάκι!
- Αμάν, γυναίκα! Είναι πουκάμισο αυτό; Ασιδέρωτο!
- Πωπώ! Έκαψες πάλι τις πατάτες! Σαλαμούρα έκαμες το φαγητό! Κρίμα το κατσίκι! Πέτα το! Να το φας αμοναχή σου! Να μη δώσεις στα κοπέλια!
Μια μέρα λέει στη Μάρω:
- Μάρω, μου κάνεις έναν καφέ;
- Αμέ; Αμέσως!
Η γυναίκα ετοιμάζει γρήγορα ένα περιποιημένο καφεδάκι, βάζει και μερικά μπισκοτάκια, δίπλα στο δίσκο.
- Ορίστε, το καφεδάκι σας!
Ο Πέτρος πίνει μια ρουφηξιά .
- Είναι καφές αυτός, Μάρω; Νεροζούμι σκέτο! Ούτ’ έναν καφέ δεν κατέεις να κάνεις.
Αρπάζει το φλιτζάνι και το πετά στα ρούχα της.
- Φτιάξε άλλο, τεμπέλα, καϊμακλίδικο! Άστον να βράσει αρκετά!
Η ανυποψίαστη , καλόκαρδη Μαρία, «κοιμάται» με τα τσαρούχια. Δεν βάζει κακό στο νου της. Οι τελευταίες αδικαιολόγητες επικρίσεις την προβληματίζουν όμως λίγο. Ρωτά μια φίλη της , εκείνη ρωτά έναν φίλο του Πέτρου και μαθαίνει την αλήθεια.
- Ο Πέτρος έχει φιλενάδα κάποια όμορφη εργάτριά του!
Κεραυνός στο κεφάλι της πιστής, καλής συζύγου. Τρέχει φουρτουνιασμένη στον πνευματικό της, τον παπά-Μανώλη.
- Πάτερ μου, χάθηκα! Ο άνδρας μου έχει φιλενάδα! Τι κάνω τώρα; Τον χωρίζω; Και τα πέντε μικρά παιδιά μας;
- Γόνατα κόρη μου! Γόνατα! Ο τρισκατάρατος έχει κάτσει πάνω στον άνθρωπό σου και θέλει να σας χωρίσει!
- Το βλέπω! Κάθε μέρα με βρίζει μπροστά στα παιδιά μας, με προσβάλει, μου πετά στα ρούχα καφέδες, νερό, κάνει τα πάντα για να νευριάσω, να φωνάξω κι εγώ!
- Κι εσύ τι κάνεις;
- Υπομονή! Κλείνω το στόμα μου και προσεύχομαι!
- Άκου, κυρά Μαρία. Αν κρατάς σταθερά γαλήνη στο σπίτι σου, αν δεν δημιουργείς φουρτούνες ζηλοτυπίας, αν προσεύχεσαι θερμά για τον άνθρωπό σου, γρήγορα θα δεις θαύμα στη ζωή σου.
Αναχωρεί αρκετά ανακουφισμένη η κυρά Μαρία από την εξομολόγηση. Μόλις φτάνει στο σπίτι της, γονατίζει ευλαβικά μπροστά στο εικονοστάσι.
- Ω! Κύριε, ο διάβολος θέλει να μου διαλύσει το σπίτι μου. Χριστέ μου, φώτισέ με τι να κάνω.
Το βράδυ επιστρέφει «μουτρωμένος» ο Πέτρος.
- Καλώς τον! Τι έχεις Πέτρο;
- Πράμα! Εσύ ίντα κάμεις;
- Εγώ προσεύχομαι για σένα!
- Γιάντα;
- Για να μη διαλύσεις, χρυσέ μου, το σπίτι μας, το δικό σου το σπίτι, για να μην ορφανέψεις τα παιδιά μας!
Η Μαρία σιωπά, κλαίει απαρηγόρητα.
- Σώπα! Όλα τελειώσανε με τη Λιλίκα. Όλα!
- Πώς έγινε αυτό;
- Επέμενε να τη στεφανωθώ! Εγώ δεν ήθελα και χωρίσαμε.
- Δόξα τω Θεώ! Ο παπα-Μανώλης είχε απόλυτο δίκιο! Η προσευχή υπήρξε κεραυνοβόλα!

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΤΡΕΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ»
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ
ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ
Αθήνα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΥΧΝΙΑ»

πηγή

Η επανάληψη στην προσευχή

– Πάτερ, η προσευχή με κομποσχοίνι είναι πολύ βαρετή ….

Επαναλαμβάνεις συνεχώςτα ίδια και τα ίδια λόγια.
Όποιος επαναλαμβάνει τα ίδια λόγια είναι βαρετός και ίσως δεν είναι και ειλικρινής. Ποτέ δεν θα πίστευα έναν τέτοιο άνθρωπο.

Ο παππούλης την κοίταξε με πολλή καλοσύνη και τηρώτησε ποιος είναι ο νέος που τη συνόδευε.
Η κοπέλα απάντησε ότι είναι ο αρραβωνιαστικός της.
– Σε αγαπάει; Ρώτησε ο παππούλης ….
– Ασφαλώς! απάντησε εκείνη.

– Και πώς το ξέρεις;
– Μου το είπε.
– Τι σου είπε δηλαδή;
– « Σ’ αγαπώ! »
– Πότε σου το είπε;

– Μου το είπε πριν από καμιά ώρα.
– Σου το έχει ξαναπεί ;
– Ναι, χτες βράδυ.
– Τι σου είπε;

– « Σ’ αγαπώ! »
– Άλλες φορές;
– Κάθε βράδυ !
– Σουλέει δηλαδή πολλές φορές ότι σ΄ αγαπά; ….

– Ναι …
– Εε , ” μην τον πιστεύεις ” , τα ίδια και τα ίδια λέει .
Δεν είναι ειλικρινής. Είναι πολύ βαρετός …
Όλο τα ίδια λόγια λέει !!!…
– Μα πάτερ …
– Εσύ δεν μούπες αυτό το συμπέρασμα πιο πριν, για την προσευχή με κομποσχοίνι;

πηγή

Οι άνθρωποι...δεν χρειάζονται πάντα συμβουλές...

Οι άνθρωποι...δεν χρειάζονται πάντα συμβουλές...

Μερικές φορές...το μόνο που χρειάζονται είναι...

ένα χέρι για να κρατηθούν...ένα αυτί...να τους ακούσει...και μιά καρδιά...που να μπορεί...να τους καταλάβει...

...Μικρός Πρίγκιπας...

Στὴν ψυχὴ τοῦ ἀγοριοῦ ἢ τοῦ κοριτσιοῦ ποὺ ἔχει λάβει εὐλογημένη ἀγωγὴ ἀπὸ τοὺς γονεῖς του, ποτὲ δὲν θὰ θριαμβεύσει τὸ κακό.

«Στὴν ψυχὴ τοῦ ἀγοριοῦ ἢ τοῦ κοριτσιοῦ ποὺ ἔχει λάβει εὐλογημένη ἀγωγὴ ἀπὸ τοὺς γονεῖς του, ποτὲ δὲν θὰ θριαμβεύσει τὸ κακό.
Μπορεῖ πρὸς στιγμήν, ὁ ἄνθρωπος ν᾿ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸ σωστὸ δρόμο. Ὅμως οἱ ἱεροὶ σπόροι ποὺ ἔχουν φυτευθεῖ ἀπὸ τοὺς γονεῖς καὶ τὸν πνευματικὸ μέσα του, θὰ τὸν ἀφυπνίσουν ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλότητα καὶ θὰ τὸν ἐπαναφέρουν στὸν παράδεισο ποὺ ἔχασε».

Στάρετς Ἀλέξιος Μετσώφ