Αλύγιστη μάνα

Με αφορμή την ανάρτηση Οικογένεια στη δίνη της κρίσης αναζήτησα μετά από χρόνια στα ράφια της βιβλιοθήκης μου Τα σταφύλια της οργής του νομπελίστα συγγραφέα Τζων Στάινμπεκ. Το άνοιξα για να βρω ένα απόσπασμα και κατέληξα να το διαβάσω μονορούφι, όλη τη νύχτα, γιατί δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Είναι ένα έργο τραγικά επίκαιρο και ζωντανό, γραμμένο με ασύλληπτη μαεστρία και ρεαλισμό, με χαρακτήρες που μοιάζουν να σου μιλούν μέσα από τις πυκνογραμμένες σελίδες. Αυτή τη φορά (η πρώτη φορά που το διάβασα ήταν πριν από δέκα χρόνια και δεν είχα ακόμα παιδιά), με συγκλόνισε ο αγώνας της αρχετυπικής ηρωίδας μητέρας, που λυσσαλέα κάνει τα πάντα, μέσα στις αντιξοότητες, για να οδηγήσει την οικογένειά της ενωμένη σ΄ένα καλύτερο αύριο.

Σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα, στο οποίο ο Στάινμπεκ σκιαγραφεί αριστοτεχνικά το πορτραίτο της αλύγιστης –  μα και τόσο ανθρώπινης – ηρωίδας. Προσωπικά υποκλίνομαι στο μεγάλο αυτό συγγραφέα  που – μόλις μέσα σε μια σελίδα – χώρεσε τη διαδρομή μιας ανθρώπινης ζωής και την αντανάκλασή της στην προσωπικότητα της γυναίκας αυτής, που αυτόματα μέσα μου ταυτίστηκε με τη μάνα της Μικρασιατικής καταστροφής, τη μάνα της Κατοχής, τη μάνα του εμφυλίου, τη μάνα της προσφυγιάς, τημάνα σύμβολο που μένει όρθια ακόμα κι όταν όλα γύρω της έχουν γκρεμιστεί. Οι φωτογραφίες που πλαισιώνουν την ανάρτηση είναι του σπουδαίου Κώστα Μπαλάφα:

O Toμ στεκόταν και κοίταζε. Η μητέρα ήταν βαριά, μα όχι παχιά. Είχε βαρύνει απ΄ τη δουλειά κι από τις γέννες. Φορούσε μια φαρδιά ρόμπα από γκρίζο ύφασμα, που ήταν κάποτε σταμπαρισμένο με χρωματιστά λουλούδια, με το χρώμα να έχει ξεθωριάσει πια, κι έτσι τ΄ ανθουλάκια ξεχώριζαν μονάχα σαν ένα σχέδιο πιο ανοιχτόγκριζο από το σκούρο φόντο. Η ρόμπα τής ερχότανε ως τους αστραγάλους, και τα ξυπόλητα πόδια της, φαρδιά και γερά, μετακινιότανε πάνω στο πάτωμα γρήγορα και μ΄ευκινησία. Τα λεπτά της ατσαλόγκριζα μαλλιά ήταν μαζεμένα σ΄έναν αραιό κότσο που έπεφτε σαν φούντα πίσω απ΄ το κεφάλι. Δυνατά μπράτσα, όλο φακίδες, γυμνά ως τους αγκώνες, και χέρια ντελικάτα και παχουλά, ίδια τα χέρια στρουμπούλικου κοριτσιού.

Κοίταζε έξω τον ήλιο. Το γεμάτο πρόσωπό της δεν είχε τρυφερή έκφραση, είχε μια συγκρατημένη καλοσύνη. Τα φουντουκιά της μάτια φανέρωναν πως δοκίμασε όλες τις τραγωδίες της ζωής , και πως ανέβηκε σκαλί σκαλί τον πόνο και τα βάσανα, για να φτάσει σε μια υπέρτατα ήρεμη και υπεράνθρωπη κατανόηση. Φαινότανε να’χε κατανοήσει και δεχτεί τη θέση της μέσα στην οικογένεια – η ακρόπολη της οικογένειας, το άπαρτο οχυρό. Και όπως ο άντρας της και τα παιδιά της δεν έβλεπε τον κίνδυνο παρά μονάχα όπου τον έβλεπε η ίδια, συνήθιζε ν΄αρνιέται μέσα της κάθε κίνδυνο. Και όπως, όταν τύχαινε κάτι ευχάριστο, κοίταζαν να δουν αν ήταν χαρούμενη και η ίδια, πήρε τη συνήθεια να δημιουργεί χαρά και από ακατάλληλα περιστατικά.

Η ηρεμία όμως άξιζε περισσότερο από τη χαρά. Η αταραξία εξαρτιόταν από κείνη. Και από την υπέροχη και ταπεινή της θέση μέσα στην οικογένεια είχε αντλήσει αξιοπρέπεια και μια ήρεμη ολοκάθαρη ομορφιά. Σα θεράπαινα που ήταν, τα χέρια της απόχτησαν μια σίγουρη και ψύχραιμη ηρεμία’ και, σα διαιτητής που ήταν, είχε γίνει μια ύπαρξη απόμακρη κι αλάθευτη σε κρίση, όπως μια θεότητα. Φαινόταν να’χει τη συναίσθηση πωςαν εκείνη λύγιζε, θα κλονιζόταν η οικογένεια, και πώς, αν έχανε πραγματικά την πεποίθησή της ή αν απελπιζότανε, η οικογένεια θα διαλυόταν.

Πηγή αποσπάσματος: Τζων Στάινμπεκ, Τα σταφύλια της οργής, σε μετάφραση Κοσμά Πολίτη, εκδόσεις Γράμματα. Δείτε εδώ τη δικτυακή πύλη με κάθε είδους πληροφορίες για το κλασικό αυτό έργο  και  εδώ  ένα πορτραίτο του μεγάλου συγγραφέα όπως τον παρουσιάζει ο γιος του Τομ, που περιγράφει πώς ο πατέρας του έβρισκε χρόνο για να γράφει με πάθος και πώς τον άγγιζαν βαθιά τα βάσανα και οι ευαισθησίες των ανθρώπων. Ακόμα εδώ δείτε πώς περιγράφει ο Κώστας Μπαλάφας τη σχέση του με τη φωτογραφία και τη ζωή.

ΠΗΓΗ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ

Ἐξυψώνει τή γυναῖκα ὁ Χριστιανισμός

Ἡ Οἰκογένεια, κοινωνία θείας Χάριτος.

Ὁ πάνσοφος Δημιουργός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον «κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν Αὐτοῦ»(Γενέσ. α΄26).
Καί εἶπεν ὁ Θεός· «Οὐ καλόν εἶναι τόν ἄνθρωπον μόνον· ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθόν κατ' αὐτόν»(Γενέσ. β΄18), καί ἔπλασε τήν γυναῖκα ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων καί σάρκα ἐκ τῆς σαρκός τοῦ Ἀδάμ.
«Ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, κατ' εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. Καί εὐλόγησεν αὐτούς» (Γενέσ. α΄ 27-28) καί πάντα ὅσα ἐδημιούργησε, τά ἔθεσε ὑπό τήν ἐξουσίαν τοῦ ἀνθρώπου (παρβλ. Γενέσ. β΄18 ἑξ.). Τίμησε ὁ Θεός τά πλάσματά Του. Καί εὐλόγησε τόν θεσμόν τῆς Οἰκογενείας, ὥστε νά εἶναι κοντά στόν Δημιουργό καί Εὐεργέτη, νά ἀπολαμβάνει τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ καί νά ζῇ ὡς κοινωνία Θείας Χάριτος.

Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ προσφέρεται στόν ἄνδρα καί στή γυναῖκα μαζί, δηλαδή στόν ἄνθρωπον. Ἡ θέσι τῆς γυναικός μπροστά στό Θεό δέν διαφέρει ἀπό τή θέσι τοῦ ἀνδρός. Ὁ Θεός ἔταξε τή γυναῖκα δίπλα στόν ἄνδρα, σάν ἀγαθή, πιστή, ἀφοσιωμένη καί πολύτιμη σύντροφο. Χαρά τῆς ζωῆς.
Ἀναλογισθήκαμε ἄραγε ποτέ, ποιά θά ἦταν ἡ μορφή τῆς ζωῆς χωρίς τήν πολύτιμη καί ἀνεκτίμητη καί ἀπερίγραπτη παρουσία τῆς γυναικός; Θά ἦταν πράγματι ἡ ζωή μας ἕνα ἀπύθμενο κενό, πυκνό, βαθύ σκοτάδι.
Ἡ γυναῖκα σύντροφος, ἀδελφή καί πάνω ἀπό ὅλαμητέρα εἶναι «δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον ἄνωθεν καταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν φώτων» (Ἰακ. α΄ 17). Ἡ ἐνάρετη γυναῖκα εἶναι τό δῶρον τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, πού νοηματίζει τή ζωή μας. Δίνει περιεχόμενο καί σκοπό. Εἶναι ζωντανή εὐλογία τοῦ κόσμου.

Ἡ συμβολή της στήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων εἶναι εὐεργετική ἀπό κάθε ἄποψι. Ὁ σοφός Σειράχ λέγει: «Γυνή ἀγαθή, μερίς ἀγαθή» (Σοφ. Σειρ.κστ΄ 3). Ἡ ἐνάρετη γυναῖκα εἶναι ἕνας ἐπίγειος Ἄγγελος, εἶναι εὐτυχία, εἰρήνη καί γλυκύτητα, δῶρον τοῦ Θεοῦ σέ κείνους, πού Τόν σέβονται καί Τόν λατρεύουν. Ὅπως ὁ Ἥλιος, πού ἀνατέλλει καί ἀνεβαίνει στά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ τοῦ Κυρίου, ἔτσι καί τό κάλλος τῆς ψυχῆς, τῆς ἀγαθῆς καί ἐνάρετης γυναίκας λάμπει στό τακτοποιημένο καλά σπιτικό της καί στό χῶρο τῆς δραστηριότητός της (πρβλ. Σ. Σειρ.κστ΄ 16).

Ὁ Χριστός ὕψωσε τή γυναῖκα.

Ὁ Χριστιανισμός ὑπερύψωσε τή γυναῖκα καί τήν κοινωνική της θέσι. Πρίν ἀπό τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ περιφρονήθηκε, κατάντησε δούλη στόν ἄνδρα. Ὁ Χριστός τήν τοποθετεῖ ψηλά, στή θέσι πού τῆς ἀνήκει. Διακηρύττει τήν ἰσότητα ἀνάμεσα στόν ἄνδρα καί τή γυναῖκα: «Οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ἡμεῖς εἷς ἐσμέν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (πρβλ. Γαλάτ. γ΄ 28).
Ἡ γυναῖκα πλάσθηκε «κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν Θεοῦ», ὅπως καί ὁ ἄνδρας. «Κρίθηκε δέ ἀναγκαία ἡ παρουσία της στή ζωή μας, σύμφωνα μέ τή διακήρυξι τοῦ Δημιουργοῦ «ὅτι οὐ καλόν εἶναι τόν ἄνθρωπον μόνον».
Ὁ Χριστός, ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, διαλύει τόν σκοταδισμό μας καί προσδιορίζει τή θέσι τῆς γυναικός στή ζωή τῆς ἀνθρωπότητος. Τονίζει ὅτι στά μάτια τοῦ Θεοῦ ἡ γυναῖκα ἀξίζει τό ἴδιο, ὅσο καί ὁ ἄνδρας. Ὅλοι εἴμαστε ἴσοι μπροστά στό Θεό. Καί ὁ καθένας θά κριθῇ καί θά πάρῃ τή θέσι του, ἀνάλογα μέ τά ἔργα του.
Ἡ γυναῖκα δέν εἶναι κατώτερη ἀπό τόν ἄνδρα. Οἱ διαφορές, πού ὑπάρχουν ἀνάμεσα στόν ἄνδρα καί τή γυναῖκα εἶναι βιολογικές. Καί δέν ἐπιτρέπεται οὔτε νά παραβλέπωνται οὔτε νά παραβλάπτωνται. Οἱ βιολογικές ὅμως αὐτές διαφορές δέν εἶναι ἐμπόδιο στήν ἠθική ἰσότητα τῆς γυναίκας μέ τόν ἄνδρα καί στήν πνευματική της τελείωσι.


Ὑγιής φεμινισμός

Εἶναι ἀναμφισβήτητη ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστιανισμόςὕψωσε τή γυναῖκα σέ ὑψηλό θρόνο τιμῆς καί διεκήρυξε τήν ἰσότητά της μέ τόν ἄνδρα. Πῆρε τή θέσι, πού δικαιωματικά τῆς ἀνῆκε μέσα στή ζωή.
Ὁ ὑγιής φεμινισμός δέν ἀπομακρύνεται ἀπό τήν χριστιανική πίστι καί συνεπῶς δέν ἐπιτρέπει νά προδίδωνται καί νά περιφρονοῦνται οἱ ἰδιότητες τοῦ φύλου, ὅπως ἐπίσης καί ἡ ὑψηλή καί ἀνεκτίμητη ἀποστολή τῆς γυναικός, κυρίως ὡς μητέρας καί πιστῆς καί ἀφοσιωμένης συντρόφου.
Ὁ ὑγιής «φεμινισμός» (feminismus) δέν λησμονεῖ ὅτι στήν Καινή Διαθήκη, σάν ὕψιστο παράδειγμα ἀρετῆς προβάλλεται ἡ Θεοτόκος, πού, χάρις στό κάλλος τῆς ψυχῆς της, καταξιώθηκε νά γίνῃ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἀναδείχθηκε «ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καί καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν», «τῶν φιλοθέων φιλοθεοτέρα καί τῶν Ἁγίων ἁγιωτέρα» Παναγία. Καί δίκαια ἐξυμνεῖται καί εἶναι «κλῖμαξ ἐπουράνιος δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός», «γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν» καί «αἰτία τῆς τῶν πάντων θεώσεως».
Ὁ ὑγιής φεμινισμός γνωρίζει ὅτι ὁ Χριστιανισμός ὁδηγεῖ τή γυναῖκα στή δόξα, τήν κάνει μέλος τοῦ μυστικοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἠθικά ἰσότιμη πρός τόν ἄνδρα, ναόν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀδελφή καίΝύμφη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, θυγατέρα τοῦ οὐρανίου Πατρός καί Μητέρα τῶν τέκνων Του.

Ἀντιφεμινιστικός Φεμινισμός

Μολονότι ὁ Χριστιανισμός ὕψωσε τή γυναῖκα, ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτίας δέν ἄφησε νά πάρῃ τή θέσι, πού διακαιωματικά τῆς ἀνήκει. Ἡ ἰσότητά της καθυστέρησε ἤ καί ἐμποδίσθηκε σέ διάφορες ἐποχές ἐξ αἰτίας τῶν συνθηκῶν καί τῶν ἐξελίξεων τῆς κοινωνίας, πού κατεπάτησε, μεταξύ ἄλλων, καί αὐτήν τήν ἀρχή τοῦ Χριστιανισμοῦ περί τῆς θέσεως τῆς γυναικός.
Κατά τά μέσα ὅμως τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος, δίκαια, ξέσπασε μιά Φεμινιστική Κίνησις, μέ σκοπό τή χειραφέτησι τῆς γυναίκας καί τήν ἐξίσωσί της μέ τόν ἄνδρα, σέ ὅ,τι ἀφορᾷ τά δικαιώματά της, ἀστικά, κοινωνικά, πολιτικά καί οἰκονομικά.
Χωρίς ἀμφιβολία «ὁ φεμινισμός», πού ἐμφανίστηκε, κατά τά νεώτερα αὐτά χρόνια, εἶχε πολλές ὑγιεῖς ἐπιδιώξεις. Ἀπέβλεπε στήν κατοχύρωσι τῶν δικαιωμάτων τῆς γυναικός, πού πρῶτος ὁ Χριστιανισμός τῆς ἀνεγνώρισε, ὅπως εἶναι π.χ. ἡ πνευματική καί ἠθική ἰσότητα μέ τόν ἄνδρα, ἡ ἐξασφάλισι τῆς συμμετοχῆς τῆς γυναικός στήν οἰκονομική καί ἐπαγγελματική ζωή, στήν ἐπιστήμη καί τόν πολιτισμό καί ἡ ἀνάλογη προπαρασκευή καί μόρφωσί της, γι' αὐτό τό σκοπό, κλπ.
Μέ τόν καιρό ὅμως, δυστυχῶς, μέσα στόφεμινιστικό κίνημα γεννήθηκε ἕνας ἄσχετος, ἀνεξάρτητος, κακόβουλος, «ἕνας ἀρρωστημένος, ἄθεος Φεμινισμός», πού χωρίσθηκε ἀπό τό Χριστιανισμό. Ἀρνήθηκε τήν Πίστι καί ἔπληξεθανάσιμα τό γνήσιο «φεμινιστικό ἰδεῶδες».
Ἡ κίνησι πῆρε καθαρά ὑλιστική καί ἀντιχριστιανική μορφή. Ὁ δῆθεν πολιτισμός παρουσίασε καί παρουσιάζει τήν γυναῖκα σάν ἕνα εἶδος πολυτελείας ἤ σάν κάποιο οἰκιακό κόσμημα, ἤ ἀκόμη χειρότερα, χρησιμοποιεῖ τή γυναῖκα, τήνἐμπορεύεται, τήν ξεγυμνώνει, τήν ἐξευτελίζει καί τήν «πλασάρει» ἤ τή χρησιμοποιεῖ σάν μέσον διαφημίσεως διαφόρων προϊόντων.
Μέ θεωρητικές καί πρακτικές ὑπερβολές καί ἀκρότητες ἡ φεμινιστική κίνησις ἔφθασε στό ἀξιολύπητο φαινόμενο παρανοήσεως καί παρεξηγήσεως τῶν λέξεων καί τῶν ἐννοιῶν καί ξέφυγε ἀπό τόν ἀληθινό της προορισμό.
Ὁ ἐκφυλισμένος αὐτός φεμινισμός, πολεμεῖτούς Οἰκογενειακούς καί ἠθικούς θεσμούς, κηρύττειτό δικαίωμα τῆς ἀπόλυτης, ἐλεύθερης ζωῆς τῶν γυναικῶν, χωρίς ἀπολύτως κανέναν ἠθικό φραγμό.Διδάσκει τόν ἐλεύθερο ἔρωτα καί τίς ἐλεύθερες ἐξωγαμικές γενετήσιες σχέσεις, ἐπιτρέπει τίς, χωρίς λόγο, ἐκτρώσεις, διασαλπίζει ὅτι τό αὐτόματο διαζύγιο εἶναι δικαίωμα τῆς «μοντέρνας» γυναίκας.Λησμονεῖ ὅτι κάλλιστον χρῶμα εἶναι τό τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα. Εἰρωνεύεται καί ἐμπαίζει τήν σεμνότητα καί τίς ἄλλες χριστιανικές ἀρετές, πού ἀποτελοῦν τόν πραγματικό στολισμό τῆς γυναίκας.
Ὅπως εἶναι φανερόν, «ὁ ἀρρωστημένος αὐτός φεμινισμός» βλάπτει θανάσιμα τή γυναῖκα, εἶναι, οὐσιαστικά, ἀντιφεμινιστικός.
Δέν ἐξυψώνει , ἀλλά εὐτελίζει τή γυναῖκα.
Ἀντίθετα μάλιστα τήν ὁδηγεῖ στήν ἄβυσσο τοῦ ἐξευτελισμοῦ τῆς προσωπικότητός της. Τήν ἀποπροσανατολίζει. Τήν ἀπομακρύνει ἀπό τήν ὑψηλή της ἀποστολή καί καθιστᾶ τή συμβολή της ἐπιβλαβῆ. Ὁ ἀρρωστημένος φεμινισμός ἐξαφανίζειτή γαλήνη καί κυριολεκτικά διαλύει τήν Οἰκογένεια, καί γενικώτερα τήν κοινωνία.
Εἶναι εὔκολο νά καταλάβουν οἱ σύγχρονες γυναῖκες καί μάλιστα οἱ Νέες, τή δολιότητα, πού κρύπτεται στίς ψυχές ὅλων ἐκείνων τῶν δῆθενὑποστηρικτῶν τῆς φεμινιστικῆς κινήσεως. Καί εἶναι καιρός νά καταλάβουν ὅτι «κρύπτεται Ὄφις ὑπό τόν χόρτον» («Latet anguis in herba»).


Ὁ «Φεμινισμός», ὅπως τόν διδάσκει ὁ Χριστιανισμός εἶναι ἰδανικό. Δέν ἐπιτρέπεται νά γίνεται μέσον ἐκμεταλλεύσεως τῆς γυναικός, παιχνίδι στά χέρια δημοκόπων καί δημαγωγῶν.
Ἡ προσπάθεια ἀνδροποιήσεως τῆς γυναικός παραβλέπει τά δεδομένα τῆς φυσιολογίας καί τῆς βιολογίας καί δέν ὠφελεῖ. Βλάπτει τή γυναῖκα καί τό κοινωνικό σύνολο. Πρέπει ἐπίσης νά καταλάβουν οἱ γυναῖκες, ὅτι ἡ γυμνότητα καί ἡ ἐλευθεριότητά τους, μέ τήν πρόφασι τοῦ Φεμινισμοῦ, δέν τίς ἀνεβάζει πνευματικά, ἀλλά τίς ὑποβιβάζει, τίς ὑποτιμᾶ. Δέν τίς ἀπελευθερώνει, ἀλλά τίς ὑποδουλώνει.
Ἡ φιλοδοξία μερικῶν γυναικῶν νά καπνίζουνπερισσότερα τσιγάρα ἀπό τόν ἄνδρα, νά χορεύουν
περισσότερους χορούς, νά πίνουν περισσότερα ποτά, νά χαρτοπαίζουν καί νά γυρίζουν τό βράδυ πιό ἀργά ἀπό τόν ἄνδρα στό σπίτι, δέν εἶναι ἐλευθερία, εἶναι ἀσυδοσία καί ὑποδούλωσι. Εἶναι ὑπερβολές καί ἀκρότητες, πού δέν τίς ἀνυψώνουν, ἀλλά τίς κηλιδώνουν. Εἶναι «ἀρρωστημένος φεμινισμός», πούἐπιφέρει θανάσιμο πλῆγμα στήν Οἰκογένεια. Τήν διαλύει καί τήν ξεριζώνει σάν ἱερό, ἠθικό,οἰκονομικό καί νομικό θεσμό.
Ὁ ὑλιστικός καί ἀντιχριστιανικός φεμινισμός εἶναι ὀλέθριος γιά τή γυναῖκα. Οἱ Διακηρύξεις, γιά δῆθενἐλευθερίες καί τά κηρύγματα π.χ. γιά τό λεγόμενο «Αὐτόματο Διαζύγιο», γιά τόν «Πολιτικό Γάμο», γιά τό «Σύμφωνο συμβίωσεως» καί πολλά ἄλλα, βλάπτουν περισσότερο τήν γυναῖκα καί λιγότερο τόν ἄνδρα. Μᾶλλον ὠφελοῦν τόν ἄνδρα.
Ἡ χειραφέτησι τῆς γυναίκας, ὅπως παρουσιάζεται σήμερα στήν πρᾶξι, κάτω ἀπό τήν ἐπίδρασι τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ, τοῦ ὑλιστικοῦ Φεμινισμοῦ, καταρρακώνει τήν ἀξιοπρέπεια καί τήν προσωπικότητά της, τήν κάνει ψυχικόν ράκος, παιγνίδι στίς χαμηλές ὀρέξεις τοῦ ἀνδρός, τήν προάγει στήν πορνεία, τήν καθιστᾶ δούλη στόν ἀλκοολισμό καί τήν τοξικομανία. Πολλά κορίτσια ξεγελάστηκαν ἀπό αὐτές τίς «ψευτοφεμινιστικές» ἰδέες καί βρέθηκαν σύντομα στό περιθώριο τῆς ζωῆς,σωστά κουρέλια, ἀξιοθρήνητα.

Μόνον ὁ Χριστός τιμᾶ καί ἐξυψώνει τή γυναῖκα.

Φωτεινά παραδείγματα:
1.- Ἡ Παναγία, ἡ Θεοτόκος, ἡ Μητέρα τοῦ Φωτός.
2.-Οἱ Μυροφόρες γυναῖκες, πού ἀξιώθηκαν, χάρις στή θερμή Πίστι, τήν ἁγνή ἀγάπη τους καί τήν ὁλόψυχη ἀφοσίωσί τους, νά γίνουν «Εὐαγγελίστριες τῶν Εὐαγγελιστῶν» καί «Ἀπόστολοι τῶν Ἀποστόλων»
3.-Καί νέφος ἄλλων ἁγίων γυναικῶν, πού, ἀπό τήν ἀρχή τοῦ κόσμου καί μέχρι σήμερα, ἐγκολπώθησαν τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί ἀξιώθηκαν νά γεννήσουν καί νά ἀναθρέψουν Ἁγίους καί Εὐεργέτες τῆς ἀνθρωπότητος.
Ἅγιες γυναῖκες πού γνώρισαν τόν Κύριο. Τόν λάτρεψαν. Πίστεψαν καί ἀφοσιώθηκαν σ' Αὐτόν. Καί Ἐκεῖνος, δέν τίς ξεχώρισε ἀπό τούς ἄνδρες. Τίς δέχθηκε κοντά Του. Κι' αὐτές παρέμειναν πιστές στή θεία διδασκαλία Του. Οἱ Μυροφόρες, π.χ. ὄχι μόνον Τόν παρηκολούθησαν σέ ὅλη τήν εὐεργετική Του πορεία, ἀλλά ὅπως ἀναφέρει ὀ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, καί «διηκόνουν αὐτῷ ἀπό τῶν ὑπαρχόντων αὐταῖς» (Λουκ. η΄ 3). Ἐνσαρκώνουν τήν ἁγνή ἀγάπη καί σέ ὅλη τή ζωή τους προσφέρουν μῦρα καί δάκρυα εὐγνωμοσύνης στό λυτρωτή, στόν Ἠγαπημένο.
Αὐτές οἱ ἐξαγιασμένες ψυχές, μέ τήν τόλμη, τόν ἠρωϊσμό καί τήν ἁγνή τους ἀγάπη, ἄνοιξαν τό δρόμο, πού ὀφείλει νά ἀκολουθήσῃ κάθε γυναῖκα, πού σέβεται τόν ἑαυτό της, ἐάν θέλῃ νά κατορθώσῃ τήν τελειότητά της καί νά ἐπιτελέσῃ τήν ὑψηλή της ἀποστολή μέσα στόν κόσμο.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι εἶναι σπάνιον τό ἀγαθόν. Καί δίκαια ὁ Σοφός Σολομών(Παροιμ. κθ΄ 28) ἀναρωτιέται: «Γυναῖκα ἀνδρείαν τίς εὑρήσει; Τιμιωτέρα δέ ἐστί λίθων πολυτελῶν ἡ τοιαύτη».
Οἱ εὐσεβεῖς γυναῖκες δέν ἐνδιαφέρονται καί δέν καμαρώνουν, γιά τή φυσική καί ἐπίπλαστη Ὀμορφιά, ἀλλά γιά τήν Ὀμορφιά τῆς ψυχῆς.
Ἡ εὐσεβής γυναῖκα, «ἕν ἐπισταμένη κάλλος, τό τῆς ψυχῆς, καί τό τήν θείαν εἰκόνα ἤ συντηρεῖν ἤ ἀποκαθαίρειν εἰς δύναμιν... Μίαν δέ ἀληθινήν εὐγένειαν γινώσκουσα, τήν εὐσέβειαν, καί τό εἰδέναι πόθεν τε γεγόναμεν, καί ποῖ καταντήσομεν» (Γρηγ.Ναζιανζηνοῦ,Migne P.G. 35,993B).

Ἡ Μητέρα μας εἶναι τό πιό γλυκό, τό πιό ἱερό, τό πιό πολύτιμο καί τιμιώτερο ἀγαθό, πού ἔχουμε ὅλοι μας σ' αὐτό τόν κόσμο.

 Κάθε εὐσεβής γυναῖκα, σάν Μητέρα, ἀδελφή καί πιστή σύντροφος, μέ τή στοργή καί τήν τρυφερότητά της, μέ τήν παρουσία της καί τή θυσιαστικότητά της ρυθμίζει, κανονίζει, τήν εἰρήνη μέσα στήν Οἰκογένεια καί προάγει τήν εὐημερία γενικά τῆς ἀνθρωπότητος. «Ταμεῖον ἀρετῆς ἐστιν ἀνδρεία γυνή».
Ἄν πραγματικά οἱ σύγχρονες γυναῖκες καί μάλιστα οἱ Νέες ἐπιθυμοῦν νά σταθοῦν στό ὕψος, πού τίς ἀνέβασε ὁ Χριστός, ἄς ἔχουν στή ζωή τους Ὑπόδειγμα τήν Παναγία Μητέρα Του. Ἄς πάρουν τό δρόμο πού πῆραν οἱ ἅγιες καί ἁγνές Μυροφόρες, τό δρόμο τῆς ἀφοσιώσεως καί τῆς θυσιαστικῆς Ἀγάπης.
Τότε ἀσφαλῶς θά ἀξιωθοῦν νά δοῦν τόν Κύριο καί νά νοιώσουν τή Χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Καί σάν πιστές, μέ τή θεία συμμαχία, πραγματικά θά δημιουργοῦν ἀξίες καί θά διαμορφώνουν μέ τρυφερότητα καί στοργή τήν κοινωνική ζωή, χωρίς ποτέ νά λησμονοῦν ὅτι τό πιό ὑψηλό, τό πιό ἱερό ἀγαθό στόν κόσμο εἶναι « ἡ Μητέρα».
 Καί δόξα τῷ Θεῷ, ὄχι μόνον ὑπῆρξαν γυναῖκες εὐσεβεῖς, πού ἡ συμβολή τους στόν κόσμο ὑπῆρξε ἀνεκτίμητη, ἀλλά καί σήμερα ὑπάρχουν γυναῖκες πιστές, εὐσεβεῖς, πού εἶναι πάντοτε ἕτοιμες νά θυσιασθοῦν στό βωμό τῆς Χριστιανικῆς Ἀγάπης. Ἕτοιμες νά σπογγίσουν τά δάκρυά μας, νά ἁπαλύνουν τόν πόνο μας, νά παρασταθοῦν στίς δύσκολες ὧρες, νά θεραπεύσουν τήν ψυχή μας. Καί αὐτές δίνουν νόημα στή ζωή μας, ὀμορφαίνουν τόν κόσμο μας.

πηγή

ΠΕΘΕΡΑ Η ΠΟΛΥΩΝΥΜΟΣ.

Άρθρο του Καθηγουμένου της Ι.Μ. Δοχειαρίου Γέροντα Γρηγορίου
Ἡ πεθερὰ ξεκινάει τὴν ζωή της ἀπὸ μάννα. Μετὰ γίνεται καὶ δεύτερη μάννα. Μετὰ γίνεται μάμμη, γιαγιά, γλυκειὰ ὅπως τὴν ἀποκαλοῦνε στὰ νησιά. Κι ὅλες αὐτὲς οἱ προσφωνήσεις πραγματικὰ ἀξίζει νὰ ἀκούγωνται. Εἶναι ἀντάξιες τοῦ προορισμοῦ της καὶ τῆς προσφορᾶς της μέσα στὴν οἰκογένεια. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλες προσφωνήσεις δυσάρεστες, ποὺ καθόλου δὲν ἀκούγονται εὐχάριστα καὶ ἔχουν μάλιστα μελοποιηθῆ ἀπὸ τὸν λαό. Κακοῦργα, ἀνακατώστρα, διαλύστρα τοῦ γάμου, σκύλα καὶ ἄλλα πολλά, ποὺ ἴσως δὲν πρέπει νὰ ἀκούγωνται.

Ρώτησα μία πεθερά:
– Πῶς περνᾶς μὲ τὴν νύφη ποὺ ἔβαλες μέσα στὸ σπίτι σου;
– Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ μπῆκε, Γέροντα, στὸ σπίτι μου μέσα καὶ ἄλλο πρόσωπο, εἶπα μέσα μου: «Ἂν θέλης νὰ περάσης καλά, ἀπὸ τοῦδε καὶ στὸ ἑξῆς δὲν θὰ ἔχης μάτια, δὲν θὰ ἔχης αὐτιά, δὲν θὰ ἔχης στόμα· θὰ ἔχης μόνον χέρια καὶ πόδια νὰ διακονῆς. Καὶ ὅλα αὐτὰ θὰ τὰ κάνης μὲ πνεῦμα ἀπολύτου ὑπακοῆς. Τὸ πρωὶ ποὺ ξυπνᾶς νὰ νίψης τὸ πρόσωπό σου καὶ τὰ χέρια σου, θὰ σταθῆς σὲ στάση παρακλητικὴ καὶ θὰ πῆς στὸ ζευγάρι: “Στὴν διάθεσή σας. Ὅ,τι θέλετε καὶ ὅπως τὸ θέλετε.”» Ἰδίως ἡ γλῶσσα, Γέροντα, πρέπει νὰ εἶναι τελείως ἀφανισμένη. Καὶ ἄρχισε ἔτσι ἡ ζωή μου καὶ παρακάλα τὸν Θεὸ ἔτσι νὰ τελειώσω, νὰ μὴ προσκρούσω οὔτε σὲ γιὸ οὔτε σὲ νύφη οὔτε σὲ ἐγγόνι. Ὄχι μόνον ἅλατι ἠρτυμένος ὁ λόγος, ἀλλὰ μᾶλλον πάντῃ κομμένος. Ἔτσι θὰ σταθῆ ἡ οἰκογένεια.
Ἀλλὰ καὶ ἡ μάμμη μου αὐτὰ μὲ δίδαξε. Ἐρχόταν ἡ γειτόνισσα:
– Κυρα-Ζαχαρώ, μοῦ δίνεις τὸν πετρόμυλο νὰ κόψω φάβα;
– Δὲν εἶμαι, παιδί μου, πιὰ νοικοκυρά. Ὅλα τὰ παρέδωσα. Νά ᾽ρθη ἡ νοικοκυρὰ καὶ ζήτα τον.
– Μά, κυρα-Ζαχαρώ, ἐσὺ μ᾽ αὐτὰ δουλεύεις ὅλη μέρα.
– Ἀλήθεια τὰ δουλεύω, ἀλλὰ δὲν τὰ διαφεντεύω.
Καὶ στὰ κακοφερσίματα τοῦ γαμπροῦ, πάντοτε ἔλεγε: «Καὶ τὰ καλὰ δεχούμενα καὶ τὰ κακὰ δεχούμενα. Ἐδῶ μία φύσις, ἕνας ὁλόκληρος κόσμος ποὺ κυβερνᾶται ἀπὸ τὸν Θεό, δὲν μᾶς προσφέρει πάντοτε αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀρέσουν, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ μᾶς ὠφελοῦν. Καὶ κουβέντες νὰ μὴ γίνωνται.»

 Διακονεῖ καὶ δὲν στοχάζεται ἂν ἀπὸ αὐτὰ ποὺ προσφέρει θὰ φάγη ἢ δὲν θὰ φάγη, ἂν τῆς ἀξίζη νὰ καθίση στὴν γωνιὰ τοῦ τραπεζιοῦ, σὰν τὴν παραδουλεύτρα τοῦ φαραώ. Ἔτσι, γεμίζει καὶ ὀμορφαίνει τὴν γωνιά της. Εἶναι ἡ στοργικὴ καὶ ἀγαπητὴ γωνιὰ τῆς γιαγιᾶς. Ἀτάραχη, σὰν τὴν θάλασσα ποὺ δὲν σηκώνει κύματα, βρίσκεται μέσα στὴν οἰκογένεια. Ὅλοι παίρνουν ἀπὸ αὐτὴν καὶ τὸν καλὸ λόγο καὶ τὸ ὄμορφο φαγητό, τὸ ἐπιμελημένο, καὶ τὰ καθαρὰ νοικοκυριὰ καὶ κατάλευκα ροῦχα. Εἶναι πραγματικὰ θησαυρὸς ἀναντικατάστατος, πρόσωπο ἀγαπητό, βράχος στὸν ὁποῖον ὅλοι στηριζόμαστε, ὅλοι ἀγαποῦμε, ὅλοι δεχόμαστε. Ἡ παλιὰ αὐτὴ γωνιὰ εἶναι γεμάτη ἀναμνήσεις. Ὅλοι θυμόμαστε αὐτὸ τὸ φιλντισένιο μπαοῦλο στὴν γωνιὰ τοῦ σπιτιοῦ, ποὺ εἶναι πάντα γεμᾶτο, ἀλλὰ καὶ ἄδειο νὰ εἶναι, τὸ ἀγαποῦμε: ἡ κασέλα τῆς γιαγιᾶς. Αὐτὴ εἶναι πιὰ κατάσταση, ἀλλὰ καλὴ κατάσταση μέσα στοῦ σπιτιοῦ τὰ ὑποστατικά. Καὶ φτωχειὰ νὰ εἶναι, ἀφοῦ ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, θησαυρὸς ἀνεκτίμητος θὰ μένη. Αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ κειμηλιαρχεῖο τοῦ σπιτιοῦ.

Οἱ παλιοὶ λέγαν «ἕνα Τετραβάγγελο ἑφτὰ γενιὲς κρατάει». Ἐγὼ λέγω «μιὰ καλὴ πεθερὰ ὅλες τὶς γενιὲς κρατάει».

Ἂν ὅμως ἡ γιαγιὰ δὲν διαβιώνη μέσα στὸ σπίτι σὰν μάννα φιλόστοργη, ἀλλὰ σὰν ἄνθρωπος ἐξουσιαστικός, «ἐγὼ τὰ ξέρω ὅλα, ἐγὼ τὰ ἔφτιαξα ὅλα, ὅλα εἶναι δικά μου, ὅλα τὰ κουμαντάρω ἐγώ», τότε δὲν φέρει αὐτοὺς τοὺς θησαυροὺς μέσα της. Πάντα περιμένει στὴν γωνιὰ μὲ τὴν καραμπίνα, νὰ τὴν ἀνάψη, ἀκόμα καὶ στὸ ἴδιο τὸ παιδί της! Ὅλα τῆς φαίνονται ἄσχημα, γιὰ ὅλα πονηρεύεται, πάντοτε εἶναι φουρκισμένη, δὲν χωνεύει κανένα. Καὶ τὸ κατοικίδιο ζωάκι εἶναι ἕτοιμη νὰ τὸ πνίξη. Στὰ ἐγγόνια της θὰ διηγηθῆ ὅλα τὰ στραβὰ τοῦ ἄνδρα της, ὅλες τὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ πέρασε. Μιὰ μέρα γι᾽ αὐτὴν δὲν ἦταν καλή! Φυγαδευμένη ἡ εἰρήνη καὶ κυνηγημένη μέχρι τὴν τελευταία της στιγμή, δεικνύει τὴν κακία της, τὴν συμφορὰ μέσα στὸ σπίτι. Πουθενὰ δροσιά, πουθενὰ χαρά, παντοῦ ξεραΐλα, παντοῦ γκρίνια. Καὶ ὅταν ἀκόμα μίλαγε γιὰ τὸν Χριστὸ στὰ ἐγγόνια της, μισητὴ γινότανε, γιατὶ ὁ Χριστὸς ποὺ παρουσίαζε ἦταν ἄδικος, ἄστοργος, ἀναποδιασμένος. Ἂν μάλιστα βασιλεύη μέσα της καὶ ἡ ἀθεΐα, ποιός θὰ πιστέψη ὅτι κάποτε ἀγάπησε τὸν Χριστὸ κι ἔκανε συντροφιὰ μὲ τὴν Παναγία, εἶδε κάποιον Ἅγιο στὴν ζωή της νὰ τὴν βοηθᾶ, κάθισε στὸ τραπέζι νὰ φάη μὲ τὸν Χριστό; Πώ, πώ, μαυρίλα σ᾽ αὐτὸ τὸ σπίτι! Καὶ τὸ ψωμὶ μαῦρο καὶ τὰ ντουβάρια μαῦρα καὶ ὁ παπποῦς κακός.

 Ἔφυγε καὶ σὰν μαγνήτης τράβηξε ἐπάνω της κι ὅλα τὰ κακά. Τὴν οἰκογένεια τὴν διέλυσε. Φούρκα ἔβαλε σὲ ὅλους. Ποιός θὰ ἀναμνησθῆ τοὺς λόγους της, τὶς συμβουλὲς της καὶ τὶς ἅγιες ἡμέρες ποὺ πέρασε μαζί της; Ποῦ νὰ τὴν θυμηθῆς; Στὴν ἐκκλησία; Μπροστὰ στὰ εἰκονίσματα νὰ ἀνάβη τὸ καντήλι; Μὲ τὸ θυμιατὸ νὰ θυμιάζη τὸ σπίτι; Νὰ θυμίζη τὶς νηστεῖες ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ κρατᾶ, γιὰ νὰ ξεχωρίζη ἀπὸ τοὺς ἀλλόθρησκους καὶ τὶς γιορτὲς ποὺ ἔπρεπε νὰ φέρνη μέσα στὸ σπίτι, τὰ παραδοσιακὰ τραγούδια ποὺ ἔπρεπε νὰ τραγουδᾶ καὶ τοὺς παραδοσιακοὺς χοροὺς ποὺ ἔπρεπε νὰ χορεύη; Τὶς μνῆμες τῶν καλῶν ἀνθρώπων, τὶς παρακλήσεις, τὶς ἀγρυπνίες ποὺ ἐπιτελοῦσε στὸ σπίτι της; Αὐτὴ ἡ γυναίκα οὔτε ζύγια βαστοῦσε, οὔτε ἰσορροπίες στὸ σπίτι. Ἦταν αὐτὴ ποὺ πάντρευε καὶ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν διάβολο μαζί. Εἶναι ὁ χαμένος θησαυρός, ποὺ δὲν κράτησε τὴν οἰκογένεια, τὴν κατρακύλισε στὴν ἄβυσσο τοῦ ἀφανισμοῦ.
Ἔχεις κακὴ πεθερὰ στὸ σπίτι; Εἶναι σὰν τὴν αὐγὴ ποὺ δὲν ἔχει φῶτα. Ἀφεγγιὰ καὶ μαύρη σκοτίλα.

 – Γιατί, καλή μου πεθερά, δὲν ζῆς κάτω ἀπὸ τὸ ἄστρο τῆς αὐγῆς; Γιατί δέρνεσαι μέσα στὰ σκοτάδια; Γιατί δὲν φέγγει τὸ ἄστρο σου; Γιατί τὰ βλέπεις ὅλα μαῦρα; Ὅλα σοῦ τά ᾽δωσε ὁ Θεός. Καὶ σύζυγο σοῦ ἔδωσε καὶ παιδιὰ σοῦ ἔδωσε καὶ ἐκκλησιὰ σοῦ ἔδωσε καὶ λυχνάρι ἄσβεστο νὰ φωτίζη τὸν δρόμο σου. Κράτησέ το ἀναμμένο, γιὰ νὰ φέξης. Πολλοὶ περιμένουν νὰ δοῦνε κι ἀπὸ τὸ δικό σου φῶς. Γλυκειὰ σ᾽ ἔφτιαξε ὁ Θεός, μὴ γίνεσαι πικρόχολη. Ἀγωνίσου. Κάτω ἀπ᾽ τὰ φύλλα τοῦ ἀμπελιοῦ σου πολλοὶ νὰ δροσιστοῦνε, πολλοὶ νὰ σκεπαστοῦνε. Ζέστανε τὰ χνότα σου· μὴ τά ᾽χης πάντα παγωμένα. Μὴ ποτίζης τοὺς συντρόφους τῆς ζωῆς σου μὲ χολὴ καὶ ξύδι.

 Παρακάλεσε τὸν Χριστὸ νὰ ὡριμάση μέσα σου τὸ καλό. Μὴν εἶσαι βδελυκτή, μὴν εἶσαι κακοφέρτα, μὴν εἶσαι στυφή. Στάλαξε, στάλαξε τὴν δροσιὰ τοῦ οὐρανοῦ στὶς καρδιὲς τῶν δικῶν σου. Ὄχι κακόμοιτση, ὄχι κακομούτσουνη, ὄχι μόνον σάρκα καὶ κόκκαλα. Στάσου συμπάθεια στοὺς δικούς σου. Ἀγάπησε, θυσίασε, θυσιάσου. Μὴ μουσκεύης τὸ ψωμὶ μόνον γιὰ τὸν ἑαυτό σου, ἀλλὰ γιὰ τὸν ἐγγὺς καὶ τὸν μακρὰν ἀπὸ σοῦ εὑρισκόμενον. Μὴ καταριέσαι. Εὔχου. Δέηση κάνε καὶ γι᾽ αὐτοὺς ποὺ σ᾽ ἀγαποῦνε καὶ γι᾽ αὐτοὺς ποὺ σὲ μισοῦνε. Γίνε μυλωνοῦ, ποὺ μόνον καθάριο σιτάρι θὰ ἀλέθη ὁ μύλος σου. Μὴν ἀγαπᾶς μόνον αὐτοὺς ποὺ σὲ ἀγαποῦνε, μὴ συμπαθῆς αὐτοὺς μόνον ποὺ σὲ συμπαθᾶνε. Μὴ γίνεσαι μαντρόσκυλο στὴν γειτονιά σου, ἀλλὰ τὸ χαϊδεμένο οἰκόσκυλο. Μὴ βάνης κακοὺς λογισμοὺς καὶ γίνεσαι πονηρόμυαλη. Μὴ φορᾶς τὴν μάσκα τοῦ διαβόλου. Μὴ μεταδίδης ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ τὴν κακότητα, τὴν κακομοιριά, τὰ ἄσχημα καὶ τὰ βδελυκτά. Ἂν ζῆς ἔτσι, πόσο ψηλὰ θὰ εἶσαι. Μὴ σβήσης ποτὲ τὸ φῶς τοῦ λυχναριοῦ σου. Ὅλοι θὰ σὲ θυμούμαστε. Ὅλοι θὰ σὲ ἀγαποῦμε. Ὅλοι θὰ εἴμαστε κοντά σου. Ποτὲ δὲν θὰ σ᾽ ἀφήσουμε μόνη σου. Δὲν θὰ γευθῆς ποτὲ τὴν πικρὴ μοναξιά. Σὰν ἐλαία κατάκαρπη θὰ στέκεσαι στὴν καρδιά μας.
Πεθερά, πρόσεχε τὸν ρόλο ποὺ παίζεις μέσα στὴν κοινωνία καὶ μέσα στὴν οἰκογένεια. Οὔτε μάγισσα οὔτε νὰ προτρέπης τὰ παιδιά σου νὰ πᾶνε στοὺς μάντεις. Ἅγιος ἄγγελος νὰ παραμείνης στὸ σπίτι σου. Ὄχι γιὰ σένα τὸ τραγούδι «Καημένε Ἀθανασόπουλε, τί σοῦ ᾽μελλε νὰ πάθης· ἀπὸ κακοῦργα πεθερὰ τὰ νιάτα σου νὰ χάσης». Κορώνα νὰ σ᾽ ἔχη ὁ γαμπρός σου καὶ ἡ νύφη σου καὶ ἡ γειτονιά σου καὶ τὸ σπίτι σου.

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

.pentapostagma.gr

«Η ανύψωση της αξίας της γυναίκας μέσα από τη ζωή της Εκκλησίας μας»

Την Τετάρτη, 28 Φεβρουαρίου 2018, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Μεσαορίας κ. Γρηγόριος, κατόπιν πρόσκλησης, μίλησε στο Απόγευμα Προσφοράς της UNICEF, παρουσία των γυναικών του Οργανισμού, για την αξία της γυναίκας μέσα στην Εκκλησία. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Hilton Park στη Λευκωσία.
Ακολουθεί η ομιλία του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Μεσαορίας κ. Γρηγορίου

Ἡ ἀνύψωση τῆς ἀξίας τῆς γυναίκας μέσα ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας
Στὸ Ἀπόγευμα Προσφορᾶς της Unicef Λευκωσία, Hilton Park, 28 Φεβρουαρίου 2018
Τοῦ Ἐπισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου


Μὲ ἰδιαίτερη χαρὰ δέχθηκα τὴν πρόσκληση, διὰ τῆς Ἐκτελεστικῆς Διευθύντριας κ. Μάρως Παναγιώτου, νὰ εἶμαι ἀπόψε μαζὶ σας. Σᾶς συγχαίρω γιὰ τὸ ἀνθρωπιστκὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελεῖται. Τὸ ἔργο αὐτὸ εἶναι θεάρεστο ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἐπιτελεῖται, ὅπως τὸ ἐπιτελεῖτε ἐσεῖς ἀφιλοκερδῶς καὶ ἀνιδιοτελῶς, μὲ τὴν ἐθελοντικὴ προσφορά σας τεκμηριωμένα, μέσα ἀπὸ τὸν πολιτισμό μας ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο ἀπὸ τὴ γυναῖκα ἐκπορεύονται τὰ κρείττονα, τὰ καλὰ καὶ ἀγαθά, ἡ ἀρχοντιὰ καὶ ἡ ἀγάπη, ἐν γένει ὅλες οἱ μεγάλες ἀξίες τῆς ζωῆς.

Στὸν ἀρχαῖο κόσμο, ὁ ὁποῖος ἦταν πάνω ἀπὸ ὅλα πατριαρχικός, ὁ ἄνδρας, μὲ τὴ λογική του, προσπάθησε νὰ ἐξορθολογήσει ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξη καὶ ἔτσι ἔχασε τὴ σχέση του μὲ τὴ γυναῖκα ὡς μυστήριο ποὺ συμπληρώνει τὴν ἴδια του τὴν ὕπαρξη. Τὸ ἔνστικτο τῆς αὐτοάμυνας ἔκανε τὸν ἄνδρα νὰ ἁλυσοδέσει τὴν γυναῖκα, ὡς μιὰ μόνιμη ἀπειλὴ στὴ λογικὴ καὶ τὴν ἐλευθερία του. Ἐπιφανειακά, ὁ ἄνδρας παραχώρησε στὴ γυναῖκα πολλὲς τιμές, ὅμως τὴν ἔβαλε σὲ μιὰ κατάσταση ἀπὸ τὴν ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ κάνει κακό. Ὁ ἄνδρας τὴν κατεῖχε, ἔτσι ὅπως κατεῖχε κομμάτια γῆς καὶ ἄλλα ἀγαθά.

Στοὺς νόμους τοῦ ἰνδουϊστῆ Μανοῦ, τοῦ Σόλωνος, στὸν Λευιτικό, στὸ Ρωμαϊκὸ Δίκαιο ἢ στὸ Κοράνι ἡ γυναῖκα θεωρεῖται μιὰ κατώτερη ὕπαρξη καὶ χωρὶς δικαιώματα. Ὁ Πυθαγόρας ἔλεγε: «Τὸ καλὸ δημιουργεῖ τὴν τάξη, τὸ φῶς, τὸν ἄνδρα… ἐνῶ τὸ κακὸ δημιουργεῖ τὸ χάος, τὸ σκοτάδι καὶ τὴ γυναῖκα»[1]. Οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι πίστευαν ὅτι οἱ θεοὶ δημιούργησαν τὴ γυναῖκα, γιὰ νὰ τιμωρήσουν τοὺς ἄνδρες. Σύμφωνα μὲ τὴν ἑλληνικὴ μυθολογία, ἡ Πανδώρα εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐξαπέλυσε στὸν κόσμο ὅλα τὰ κακὰ, καὶ ἔτσι διείσδυσαν στὴ ζωὴ ἡ ὕλη καὶ τὸ χάος. Ὁ μεγάλος φιλόσοφος Ἀριστοτέλης ἔγραφε στὸ ἔργο του «Πολιτικὰ» ὅτι «γυναικὶ κόσμον ἡ σιγὴ φέρει»[2] (δηλ. τὸ κόσμημα τῆς γυναίκας εἶναι ἡ σιωπή).

Στὸν ἑβραϊκὸ λαὸ ἡ θέση τῆς γυναίκας ἦταν πιὸ ψηλὰ ἀπ΄ ὅ,τι στοὺς ἄλλους λαούς. Στὸ Δευτερονόμιο βλέπουμε ποιὰ ἦταν ἡ τιμωρία τοῦ ἄνδρα ποὺ ἐξευτέλιζε κάποια γυναῖκα: λιθοβολισμὸς ἢ ἐξαναγκασμὸς νὰ τὴν παντρευτεῖ, χωρὶς νὰ ἔχει ποτὲ τὸ δικαίωμα νὰ τὴν ἐγκαταλείψει[3]. Παρόλα αὐτά, ἡ ἀξιοπρέπειά της δὲν ἦταν ἀκόμη στὴ θέση ποὺ τῆς ἅρμοζε. Ἀναφέρουμε μόνο τὴν προσευχὴ τῶν Ἰουδαίων, μὲ τὴν ὁποία εὐχαριστοῦσαν τὸν Θεὸ ποὺ δὲν τοὺς ἔκανε εἰδωλολάτρες, σκλάβους ἢ γυναῖκες. Ἔτσι, ἐνῶ στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ σύζυγο, κάποιος εἶχε τὸ δικαίωμα νὰ ἔχει καὶ δευτέρας κατηγορίας συζύγους (παλλακίδες) καὶ στὸν Ἰουδαϊσμὸ καὶ τὸ Ἰσλὰμ ἡ γυναῖκα ἦταν ἕνα εἶδος ἐπάθλου, δηλαδή ἕνας ἄνδρας μποροῦσε, ἀνάλογα μὲ τὴν οἰκονομική του κατάσταση, νὰ ἔχει περισσότερες ἀπὸ μιὰ συζύγους, ἔρχεται ἡ χάρις τοῦ Χριστιανισμοῦ νὰ ἀνατρέψει τὶς προηγούμενες συνήθειες. 

Ὁ Χριστιανισμὸς, σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς νοοτροπίες καὶ τὶς πρακτικὲς τοῦ ἀνδροκρατικοῦ περιβάλλοντος τῆς ἐμφάνισής του, ἀνατίμησε τὴ θέση καὶ τὸ ρόλο τῆς γυναίκας.
Σύμφωνα μὲ τὴ Χριστιανικὴ διδασκαλία, ὁ ἄνθρωπος -ἄνδρας καὶ γυναῖκα- δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ «κατ΄ εἰκόνα καὶ καθ΄ ὁμοίωσιν». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι καὶ ἡ γυναῖκα δημιουργήθηκε ἐξ ἀρχῆς προικισμένη μὲ ἐλεύθερη βούληση καὶ μὲ τὴν προοπτικὴ τῆς σωτηρίας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τονίζει πολλὲς φορὲς ὅτι μέσα στὴν Ἐκκλησία «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῶ ᾿Ἰησοῦ»[4]. Ἔτσι λοιπόν, ὁ Χριστιανισμὸς ἀνέβασε τὴ γυναῖκα ἀπὸ τὴν ἐξευτελιστικὴ θέση στὴν ὁποία ἦταν πρὶν καὶ τὴν τοποθέτησε στὴν ἀξιοπρέπεια ποὺ τῆς ἅρμοζε, ὡς δημιούργημα κατ΄ εἰκόνα Θεοῦ. Ἂν οἱ ἀρχαῖοι νόμοι, οἱ παραδόσεις, ἡ νοοτροπία καὶ γενικὰ ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας χαρακτηρίζονται ἀπὸ διαιρέσεις καὶ ἐχθρότητες, μέσα στὴν Ἐκκλησία καταργοῦνται ὅλες αὐτὲς οἱ διαιρέσεις, γιὰ νὰ ἐπικρατήσουν ἡ ἑνότητα καὶ ἡ εἰρήνευση. Στὴν Ἐκκλησία ὁ πιστὸς ἀντιμετωπίζει τὸν ἄλλο ἄνθρωπο ὄχι ὡς Ἰουδαῖο ἢ ἀλλοεθνῆ, ὡς μορφωμένο ἢ ἀμόρφωτο, ὡς δοῦλο ἢ ἐλεύθερο, ὡς ἄνδρα ἢ γυναῖκα, ἀλλὰ ὡς μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὅπου μόνη κεφαλὴ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός[5].
Ἔτσι λοιπόν, ὁ Χριστιανισμὸς ἐμφανίστηκε στὴν ἱστορία, γιὰ νὰ ἀπαγγείλει τὴν ἐπικείμενη ἔλευση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἑνὸς καινούργιου κόσμου ἀγάπης, ἰσότητας, ἐλευθερίας ποὺ θὰ ἔφερνε ὄχι μόνο τὴν ἀνακαίνιση τοῦ κόσμου ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνθρώπινων καὶ διαπροσωπικῶν σχέσεων, ἄρα καὶ τῶν σχέσεων ἀνδρὸς καὶ γυναικός.

Ἑρμηνεύοντας τὸ παραπάνω χωρίο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἕνας Μεγάλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, θὰ χαρακτηρίσει κάθε εἴδους διάκρισης ἐξαιτίας τοῦ φύλου, τῆς φυλῆς ἢ τῆς κοινωνικῆς τάξης ὡς «γνωρίσματα τῆς σαρκὸς» ποὺ ἀμαυρώνουν τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο: «Τοῦτο ἡμῖν τὸ μέγα μυστήριον βούλεται· τοῦτο ἡμῖν ὁ ἐνανθρωπήσας δι’ ἡμᾶς καὶ πτωχεύσας Θεός, ἵνα ἀναστήσῃ τὴν σάρκα καὶ ἀνασώσηται τὴν εἰκόνα καὶ ἀναπλάσῃ τὸν ἄνθρωπον, ἵνα γενώμεθα οἱ πάντες ἓν ἐν Χριστῷ, γενομένῳ τὰ πάντα ἐν πᾶσιν ἡμῖν τελείως ὅσαπέρ ἐστιν αὐτός, ἵνα μηκέτι ὦμεν ἄρρεν καὶ θῆλυ, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, τὰ τῆς σαρκὸς γνωρίσματα, μόνον δὲ φέρωμεν ἐν ἡμῖν αὐτοῖς τὸν θεῖον χαρακτῆρα, παρ’ οὗ καὶ εἰς ὃν γεγόναμεν, τοσοῦτον ἀπ’ αὐτοῦ μορφωθέντες καὶ τυπωθέντες ὥστε καὶ ἀπὸ μόνου γινώσκεσθαι[6]».

Μην ασχολείσαι με το πώς σου φέρονται οι άλλοι, διότι θα αρρωστήσεις

Να λες στον άνθρωπό σου, «Σ’ ευχαριστώ για όσα έχεις κάνει για μένα. Που υπάρχεις,που με βασανίζεις. Με βοηθάς να μαθαίνω να σε συγχωρώ»

Η αγάπη είναι το επιστέγασμα και η βάση. Αυτή σκεπάζει όλες τις αρετές. Είναι η ασφάλεια και η σιγουριά ότι πας καλά. Διότι, αν όλα αυτά τα κάνεις χωρίς αγάπη, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, δεν έχει νόημα. Διότι όλα αυτά τα βρίσκεις κι αλλού: σε αρχαίους φιλοσόφους, ρήτορες, ιδρυτές διάφορων φιλοσοφικών συστημάτων. Είχαν τιθασεύσει, ίσως, το «εγώ» τους, δεν έπιναν πολύ, δεν έτρωγαν, δεν κοιμούνταν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είχαν κι αγάπη.

Αγάπη να ‘χεις. Αγάπη να βγάζεις. Αγάπη ν’ αφήσεις. Κι όσοι θα έρχονται έπειτα από χρόνια κοντά στον τάφο σου και θα σε θυμούνται και θα σε φέρνουν στη σκέψη και στο μυαλό τους, θα λένε: «Α, αυτός ο άνθρωπος είχε αγάπη. Είχε καλοσύνη. Σε κανέναν δεν είπε κάτι κακό ούτε κράτησε σε κάποιον κακία. Λόγο για κάποιον δεν είπε. Δεν τον θυμάμαι να κατηγόρησε, να κατέκρινε. Ποτέ. Τα χέρια του, συνέχεια ελεημοσύνες. Το στόμα του έσταζε μέλι. Τα μάτια του, πάντα γεμάτα δάκρυα απ’ τον πόνο των ανθρώπων. Τα πόδια του πήγαιναν συνέχεια εδώ κι εκεί, σε αρρώστους και βασανισμένους».

Αυτό μ’ αρέσει πολύ. Είναι κάτι που ζηλεύω. Είναι το ανώτερο χάρισμα. Ετσι δεν λέει και η Αγία Γραφή; «Πίστη, ελπίδα κι αγάπη. Μείζων δε τούτων, η αγάπη». Το ανώτερο. Σήμερα μιλήσαμε για τα ανώτερα. Καλή δύναμη σου εύχομαι. Κάνε ένα βήμα ν’ αγαπήσεις, να χαρείς, να νιώσεις τον πλούτο αυτής της ομορφιάς μες στην ψυχή σου. Και μην πληγώνεσαι αν δεν σ’ αγαπούν. Δεν αξίζει να στενοχωριέσαι αν δεν σε αγαπούν.

Μην ασχολείσαι με το πώς σου φέρονται οι άλλοι, διότι θα αρρωστήσεις. Μάθε εσύ ν’ αγαπάς. Ανεξαρτήτως του τι κάνουν οι άλλοι. Μάθε εσύ -σαν τον Θεό- να δίνεις. Σαν τον ήλιο να λάμπεις. Ασε τους άλλους. Αν δεν σ’ αγαπούν, δεν πειράζει. Γιατί ούτε κι εσύ αγαπάς πάντα. Αν μάθεις την τέλεια αγάπη, τότε θ’ αγαπάς. Ωσπου να μάθεις, κάνεις λάθη. Ετσι είναι οι άνθρωποι. Μην περιμένεις πολλά απ’ τους ανθρώπους.

Μην απαιτείς και λες: «Εγώ σ’ αγάπησα. Τώρα θέλω κι εσύ να μ’ αγαπάς». Μην κινείσαι έτσι. Εσύ θα τρέφεσαι απ’ αυτή την πηγή, που θα βγαίνει από μέσα σου. Κι αν οι άλλοι σου ανταποδώσουν την αγάπη, θα ‘ναι ωραία. Αν δεν σου την ανταποδώσουν, δεν πειράζει. Μην γκρινιάζεις, γιατί μετά χάνεις αυτό το καλό που κάνεις και είναι μισό. Εσύ θ’ αγαπάς. Αγάπη, αγάπη, αγάπη. Ωραία λέξη. Καλή δύναμη.

Και γράψε αυτή τη λέξη στην καρδιά σου. Λέγε τη και με το στόμα σου. Και πες τη και σήμερα σε κάποιον. Πες τη στο παιδί σου, στη γυναίκα σου, στον άντρα σου, πες τη στα αδέλφια σου. Σε παρακαλώ, σήμερα βρες κάποιον και πες του τη λέξη «σ’ αγαπώ». Σ’ εμένα μην την πεις πάλι. Διότι εγώ το ξέρω. Μου την έχεις ξαναπεί τόσες φορές. Πες την όμως και σε κάποιους που δεν την έχεις πει, γιατί δυσκολεύεσαι. Εκεί θέλω να το πεις. Κι αν σε κοροϊδέψουν και λίγο, δεν πειράζει.

Συνέχισε να τη λες έπειτα από μέσα σου. Μην τη λες με τρόπο που να προκαλείς. Να λες στον άνθρωπό σου: «Σ’ αγαπώ και σ’ ευχαριστώ για όλα όσα έχεις κάνει για μένα. Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις. Που με βοηθάς. Που με στηρίζεις. Που με βασανίζεις. Και με βοηθάς και με τον τρόπο αυτό να μαθαίνω. Και με βοηθάς να σε υπομένω, να σε συγχωρώ».

Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος»

orthodoxia.online

Είτε είσαι άντρας είτε είσαι γυναίκα, κάνε αυτή την απλή ερώτηση στον εαυτό σου

Όταν ακούς για μια απιστία, μια αταξία συζυγική, ότι μια γυναίκα θέλει κάποιον άλλον ή ότι ο άντρας σκέφτεται κάποια άλλη γυναίκα, το πρώτο που σου έρχεται να πεις είναι: «Ντροπή τους».
Είναι εύκολες οι γενικεύσεις και τα αφοριστικά συμπεράσματα.Όμως τι οδήγησε τους ανθρώπους εκεί;Αυτό είναι δύσκολο να κατανοήσεις.
Γιατί ένας άντρας να κάνει κάτι τέτοιο;

Είτε είσαι άντρας είτε είσαι γυναίκα, κάνε αυτή την απλή ερώτηση στον εαυτό σου:
«Εγώ, ως σύζυγος -άντρας ή γυναίκα-, τον σύντροφό μου τον ταΐζω;Του δίνω αυτό που ζητά;Τον χορταίνω;Τον ηρεμώ;Τον καλύπτω;Του δίνω ευχαρίστηση;»
Ώστε, όταν ο άλλος πάει να του προσφέρει το όποιο ξένο «γλύκισμα», να πει:
«Ευχαριστώ πολύ, είμαι χορτάτος. Είμαι πλήρης. Στο σπίτι μου περνάω καλά.Με τη σύζυγό μου και τα παιδιά μου χαιρόμαστε την οικογένειά μας.Δεν μου λείπει κάτι για να μου το δώσεις εσύ.Όχι. Είμαι καλά».

Αν έχω φάει στο σπίτι μου και μου δώσεις κάτι, θα πω:
«Όχι, ευχαριστώ. Έχω φάει».
Αν όμως πεινάω, εύκολα θα υποκύψω.
Γι’ αυτό, δεν είναι σπάνιο ο άντρας να οδηγεί με τον τρόπο του τη γυναίκα ώστε να ζητήσει ξένη ζεστασιά.Και η γυναίκα οδηγεί τον άντρα της σε ξένη αγκαλιά.
Ας ψάξει καθένας μας μήπως γίνεται αιτία ο άνθρωπός του να μη χορταίνει στο σπίτι και αναγκάζεται να «τρώει έξω».

Η Εκκλησία μπορεί να σε βοηθήσει να σώσεις τον γάμο σου.
Η ίδια η Εκκλησία όμως, αν τη βιώσεις με τρόπο αρρωστημένο και κρυφτείς πίσω της, και κρύψεις τα προβλήματά σου κάτω απ’ το χαλί, χωρίς να κάνεις δουλειά μέσα σου, μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία πολλών σοβαρών οικογενειακών προβλημάτων.
Δεν φταίει ο Χριστός, εννοείται!Ούτε οι Άγιοι.Τα μυαλά μας φταίνε μόνο, που ερμηνεύουν νοσηρά το πνεύμα του Χριστού!
Δεν αρκεί να λες: «Πάω εκκλησία, άρα όλα πάνε καλά. Κι εφόσον πάω εκκλησία, αυτομάτως είμαι ο αθώος στο σπίτι».Λυπάμαι αν σε στενοχωρώ, μα αυτό δεν ισχύει.
Μπορεί να πηγαίνεις εκκλησία, αλλά η ψυχή σου να μη μαλακώνει.Ίσως πηγαίνεις εκκλησία, αλλά η θηλυκότητά σου ή ο ανδρισμός σου να μην καλλιεργούνται σωστά.
Δεν γίνεται να λες: «Πηγαίνω εκκλησία» και στον άντρα σου να έχεις ένα πρόσωπο ξινισμένο και να βγάζεις αδιαφορία, λες κι είναι εχθρός σου ή κάποιος ξένος!Είναι αυτό πνευματική ζωή και καλλιέργεια;Πώς θα κρατήσεις τον γάμο σου έτσι;Πώς θα ζεστάνεις τη σχέση σου έτσι;

Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Όλα του γάμου δύσκολα…» 

Επιστολή διαμαρτυρίας για τα βιβλία των θρησκευτικών προς το Υπουργείο Παιδείας

 Συνεχώς θλίβομαι εδώ και χρόνια συνειδητοποιώντας την ασταμάτητη σφαγή αναρίθμητων εμβρύων πριν εξέλθουν από την κοιλιά της μητέρας τους, η οποία συντελείται παγκοσμίως και δη και στην πατρίδα μας Ελλάδα με την βούλα του νόμου του κράτους. Σαν πυκνό χιόνι πέφτουν οι ψυχές των σφαγμένων εμβρύων στον άδη βαρύνοντας την ανθρωπότητα όλη με την ευθύνη για αμέτρητα εγκλήματα· «και επλάτυνεν ο άδης την ψυχήν αυτού και διήνοιξε το στόμα αυτού του μη διαλιπείν».

 Σαν να μην έφθανε όμως αυτή η συμφορά και τόσες άλλες που βιώνουμε καθημερινά στην γενεά ταύτη την μοιχαλίδα και αμαρτωλό , και προστέθηκε ένα πρόσφατο μεγάλο κακό αναφορικά με τα παιδιά και τους νέους μας. Τα θρησκευτικά που δόθηκαν φέτος προς διδασκαλίαν στα σχολεία της χώρας μας, αντί να κατηχούν τους ορθοδόξους νέους την ορθόδοξη πίστη και ζωή, τους παρουσιάζουν λεπτομερώς μαζί με την ορθόδοξη διδασκαλία ένα τεράστιο μωσαϊκό δοξασιών, αντιλήψεων και θρησκειών.

 Η ιδέα που πλανάται σ’ αυτά τα βιβλία των θρησκευτικών είναι ότι όλες οι θρησκείες και ιδεολογίες και δοξασίες λίγο πολύ έχουν τους ίδιους πόθους και αναζητήσεις και διδασκαλίες· επομένως είναι φανατισμός και μισαλλοδοξία να απαιτεί κάποια από τις θρησκείες την μοναδικότητα και αποκλειστικότητα της αλήθειας για τον εαυτό της. Κατά την αντίληψη των βιβλίων αυτών, είναι έλλειψη αγάπης να θεωρεί κάποιος ότι οι άλλες θρησκείες δεν σώζουν και ότι έξω από την ορθόδοξη χριστιανική πίστη όλοι είναι αιρετικοί και άπιστοι. Επίσης, σύμφωνα με το φρόνημα όσων έγραψαν τα βιβλία αυτά και όσων τα προωθούν, τότε είναι ελεύθερο το παιδί και ο έφηβος να διαλέξει όποια θρησκεία και ιδεολογία θέλει, όταν του παρουσιάζονται προς μελέτη τουλάχιστον οι βασικότερες που υπάρχουν στην υφήλιο.

 Όλες αυτές οι αντιλήψεις, καθώς και το περιεχόμενο των βιβλίων έτσι όπως έχει στηθεί (η ορθόδοξη αλήθεια μαζί με όλες τις άλλες πλάνες και αιρέσεις σαν μια ενότητα αξιάγαστη μέσα στον πολυπολιτισμικό κόσμο) είναι απαράδεκτες για την Εκκλησία. Ο Χριστός στα Ευαγγέλια δεν κηρύττει απλώς ότι διδάσκει την μοναδική αλήθεια, αλλά ότι η αλήθεια είναι Αυτός ο ίδιος: «Εγώ ειμι η αλήθεια και η οδός και η ζωή. Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δι’ εμού». Η αλήθεια είναι ο Χριστός και χωρίς τον Χριστό και τις εντολές Του είναι αδύνατο να ζήσει κανείς αιώνια και να γνωρίσει τον αληθινό Θεό. Γι’ αυτό και οι απόστολοι διακηρύττουν:

 «Δεν υπάρχει άλλο όνομα που να έχει δοθεί στην υφήλιο δια του οποίου να μπορεί κάποιος να βρει την σωτηρία, παρά μόνο το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού». Το ίδιο διακηρύττουν και όλοι οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας σε όλους τους αιώνες μέχρι και σήμερα. Μάλιστα τονίζουν στους γονείς και τους παιδαγωγούς να μεταδώσουν την ορθόδοξη χριστιανική πίστη και ζωή όσο γίνεται πιο νωρίς. Ο άγιος Πορφύριος για παράδειγμα διδάσκει τις μητέρες όταν κυοφορούν το παιδί τους να μελετούν την Αγία Γραφή, να προσεύχονται, να εκκλησιάζονται, να βρίσκονται σε γαλήνη, δίχως μαλώματα και εξάρσεις, προκειμένου να του μεταδώσουν τα άγια βιώματά τους ήδη από τότε.

 Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος παροτρύνει ενθέρμως και επιτακτικά τους γονείς να βαπτίζουν τα παιδιά λίγες μέρες μετά την γέννα τους, για να τους διασφαλίσουν την χάρη του Θεού και την σωτηρία τους. Ομοίως ο ιερός Χρυσόστομος διδάσκει τους γονείς να εκμεταλλευτούν το εύπλαστο της ηλικίας του παιδιού τους, προκειμένου να του μεταδώσουν την χριστιανική πίστη και την εν Χριστώ και κατά Χριστόν μόρφωση. Τους εφιστά μάλιστα την προσοχή να βρουν τέτοιους διδασκάλους και παιδαγωγούς, οι οποίοι θα τους καλλιεργήσουν την ευσέβεια και θα τους παιδαγωγήσουν εν Χριστώ Ιησού. Τονίζει μάλιστα ο άγιος ότι θα πρέπει να απομακρύνουν τα παιδιά τους από δασκάλους και γενικά ανθρώπους που προσπαθούν να κλονίσουν την πίστη τους και την ηθική ζωή τους.
 Το καλό δεν έχει ανάγκη από το κακό για να σταθεί στα πόδια του. Αναφορικά με την ηθική ζωή, δεν είναι ανάγκη να δώσουν οι γονείς στο παιδί τους βρώμικα περιοδικά και έργα, για να διαλέξει ανάμεσα στην αγνότητα και την πορνεία. Αν το κάνουν αυτό, θα διαστρέψουν το παιδί τους. Η αγνότητα δεν έχει ανάγκη από την γνώση της πορνείας και κάθε ηθικής διαστροφής για να διατηρηθεί στον άνθρωπο. Όποιος και όσο κάποιος αλληθωρίζει ανάμεσα στην αγνότητα και την διαστροφή, τόσο τραυματίζει την αγνότητά του και διαστρέφεται. Περιφρονώντας το πνεύμα και το φρόνημα των πόρνων ανθρώπων ο νέος παραμένει αγνός και είναι αληθινά και καθ’ ολοκληρίαν αγνός.

Ομοίως και στην ορθόδοξη πίστη. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν έχει ανάγκη από την γνώση -και μάλιστα εξωραϊσμένη και λαμπικαρισμένη, όπως γίνεται στα νυν βιβλία των θρησκευτικών, τα οποία κάνουν μάρκετιν για τις άλλες θρησκείες αποκρύπτοντας όλα τα σκοτεινά τους σημεία- αιρέσεων και θρησκειών, για να σταθεροποιηθεί στον πιστό νέο. Αλλά όσο περισσότερο γαλουχείται από μικρός κάποιος και δέχεται τα νάματα της ορθοδόξου διαδασκαλίας και τα εφαρμόζει, τόσο πιο ξεκάθαρα γνωρίζει την αλήθεια του Χριστού και καθαρίζεται από την αμαρτία και βιώνει από εδώ την πρόγευση της αιωνίου ζωής.

 Αν όμως αρχίσει να αλληθωρίζει και προς άλλες θρησκείες και δοξασίες, ελαττώνεται η πίστη του, φεύγει η χάρη του Θεού, μπερδεύεται η σκέψη του και τελικά καταλήγει εύκολα σε σοβαρές αμαρτίες, οι οποίες σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό τον καθιστούν δούλο τους. Και τότε θα απαλλαχθεί από όλα αυτά και θα γίνει πάλι ελεύθερος, όταν σιχαθεί τον εαυτό του για την απομάκρυνσή του από τον Χριστό και το φλερτάρισμά του με τις δαιμονικές δοξασίες και αντιλήψεις και δεν θέλει άλλο να ακούσει γι’ αυτές, καθ’ όμοιο τρόπο με την μετανοημένη πόρνη που δεν θέλει πλέον να σκέφτεται καθόλου την πρώην ζωή της, διότι και μόνο η ανάμνηση την πληγώνει. Επειδή λοιπόν ο Χριστός και οι άγιοι της Εκκλησίας μας μας θέλουν καθαρούς και καθόλου να μην ατιμασθούμε ούτε στο ηθικό επίπεδο, ούτε στο επίπεδο της πίστεως, διακηρύττουν συνεχώς για τον νηπιοβαπτισμό και την εν Χριστώ και κατά Χριστόν αγωγή και προφύλαξη των παιδιών και των νέων από τους γονείς και τους παιδαγωγούς τους.

 Δυστυχώς όμως σήμερα εσείς οι κρατούντες έχετε αντίθετη γνώμη από τους  Αγίους της Εκκλησίας μας και θεωρείτε τους εαυτούς σας πιο σοφούς και συνετούς στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών από εκείνους! Καταπατείτε το κατοχυρωμένο παγκοσμίως ακόμη και από κοσμικούς φορείς δικαίωμα των γονέων να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά σύμφωνα με την δική τους πίστη. Βέβαια για τους μουσουλμάνους, Εβραίους, αθέους, χιλιαστές στην χώρα μας αναγνωρίζετε αυτό το δικαίωμα. Για τα ορθόδοξα όμως παιδιά και νέους επιβάλλονται βιβλία θρησκευτικών και τρόπος διδασκαλίας ξένος και αντίθετος προς την ορθόδοξη πίστη και ζωή. Αυτό συνιστά ξακάθαρο διωγμό κατά της ορθοδόξου πίστεως.

 Τα σχολεία πλέον έχουν μετατραπεί σε νέα στρατόπεδα παιδομαζώματος, στα οποία τα παιδιά δια της επιβολής του νόμου μπροστά στα μάτια των γονέων τους μετατρέπονται σε γενίτσαρους. Το κράτος πλέον μιμούμενο τους πάλαι ποτέ Τούρκους κατακτητές θεωρεί τα παιδιά και τους νέους κτήμα του, τα οποία δικαιούται, περιφρονώντας την πίστη και ελευθερία των γονέων τους, να χρωματίσει όπως θέλει. Έτσι, βλέπουμε πάλι ενώπιόν μας τον βάρβαρο δυνάστη να αρπάζει τα παιδιά από την αγκαλιά της μητέρας τους και με κάθε βία και μεθοδεία να τους αλλάζει την πίστη.

 Πραγματικά, έξω από τον Χριστό δεν νοείται ελευθερία.
Η λεγόμενη ελευθερία στους απομακρυσμένους από το ορθόδοξο χριστιανικό πνεύμα άρχοντες μεταπίπτει είτε σε ασυδοσία και αμοραλισμό νομιμοποιώντας κάθε ανηθικότητα και διαστροφή, είτε σε στυγνή τυραννία αδιαφορώντας για την ελεύθερη επιλογή των πολιτών τους και καταπατώντας βάναυσα τα πιστεύω τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ποικίλοι «εταίροι» της χώρας μας μας πήραν όλων τις περιουσίες και μας κατέστησαν φόρου υποτελείς. Τώρα με τα βιβλία των θρησκευτικών που χρηματοδότησαν την έκδοσή τους επιχειρούν να μας πάρουν επίσης τον Χριστό και την ψυχή μας, φέρνοντας στην μνήμη μας τα προφητικά λόγια του αγίου Κοσμά του Αιτωλού:

«Το κορμί σας ας το καύσουν, ας το τηγανίσουν· τα πράγματά σας ας σας τα πάρουν· μη σας μέλλει· δώσατέ τα· δεν είναι ιδικά σας. Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται. Αυτά τα δύο όλος ο κόσμος να πέση, δεν ημπορεί να σας τα πάρη, εκτός και τα δώσετε με το θέλημά σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μη τα χάσετε». Αυτά τα δύο έμειναν στα παιδιά ημών των ορθοδόξων χριστιανών. Γιατί επιχειρείτε με βία και δόλο να τους τα αφαιρέσετε; Στο τέλος ο Θεός βέβαια θα φέρει τα πράγματα στην θέση τους, αλλά ο κάθε ένας μας θα δώσει λόγο για το τι έπραξε σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια. Θα δώσει λόγο ενώπιον του Θεού και ενώπιον της ανθρώπινης ιστορίας.

Κλείνω με μια πολύ ελπιδοφόρο αναφορά του αγίου Παϊσίου, η οποία θα πρέπει να σας προβληματίσει πολύ.
«Ο Θεός ο,τι δεν είναι σωστό θα το πετάξη πέρα, όπως το μάτι πετάει το σκουπιδάκι. Δουλεύει ο διάβολος, αλλά δουλεύει και ο Θεός και αξιοποιεί το κακό, ώστε να προκύψη από αυτό καλό. Σπάζουν λ.χ. τα πλακάκια και ο Θεός τα παίρνει και φτιάχνει ωραίο μωσαϊκό. Γι’ αυτό μη στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, που κυβερνά τα πάντα και θα καθίση τον καθέναν στο σκαμνί, για να απολογηθή για το τι έπραξε, οπότε και θα τον ανταμείψη ανάλογα.

Θα αμειφθούν αυτοί που θα βοηθήσουν μια κατάσταση και θα τιμωρηθή αυτός που κάνει το κακό. Τελικά ο Θεός θα βάλη τα πράγματα στην θέση τους, αλλά ο καθένας μας θα δώση λόγο για το τι έκανε σ᾿ αυτά τα δύσκολα χρόνια με την προσευχή, με την καλωσύνη».

Μολονότι είμαι απογοητευμένος από σας και δεν περιμένω τίποτε το πραγματικά θετικό εκ μέρους σας, ωστόσο ολόψυχα σας εύχομαι καλή μετάνοια και σωτηρία και να αποσύρετε όλους τους αντίθεους νόμους και διατάξεις και βιβλία και να εργασθείτε εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών για την διαφύλαξη των ορθοδόξων νέων μας στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη και ζωή και στην αγάπη για την επίγειο πατρίδα μας Ελλάδα, προ πάντων όμως την επουράνιο και μόνιμη πατρίδα μας, την Βασιλεία των Ουρανών.

Με πολύ πόνο, αγάπη και συνοχή καρδίας
Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων Καραλάζος, Δρ. Θεολογίας
Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας

πηγή

Γιόγκα για εγκύους; Γιόγκα για παιδιά;

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

Στην Ελλάδα (με το συγκεκριμένο πολιτισμό και την πνευματική μας παράδοση), μια έγκυος γυναίκα πώς θα χαλαρώσει το σώμα και την ψυχή της, θ’ αποχτήσει γαλήνη και σιγουριά και θα ξεπεράσει τους όποιους δισταγμούς και την ανασφάλεια, που πιθανόν αισθάνεται λόγω της εγκυμοσύνης της;

Κάνοντας διαλογισμό, καθισμένη στη στάση του λωτού και ψάλλοντας «ομ»;
Ή μήπως:
Κρατώντας στα δάχτυλά της ένα κομποσκοίνι και λέγοντας σε κάθε κόμπο «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» ή «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς» ή «άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών» (ή «αγία του Θεού» – για όποιον άγιο ή αγία έχει στο νου της);

Αφιερώνοντας πέντε δέκα λεπτά κάθε βράδυ για ν’ ανάψει το καντήλι στα εικονίσματα του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων που έχει στο σπίτι της και λέγοντας μια σύντομη προσευχή για την ίδια, για το μωρό της, για το σύζυγό της και για όλο τον κόσμο;
Αφιερώνοντας δέκα λεπτά κάποιο απόγευμα (π.χ. του Σαββάτου, την ώρα που χτυπάει η καμπάνα του εσπερινού – έστω κι αν δεν την ακούει απ’ το σπίτι της) για ν’ ανάψει το θυμιατό και να θυμιάσει τα εικονίσματα που λέγαμε πριν; (Μήπως την «πειράζει το λιβάνι»; Ας ρωτήσει στο κατάστημα και σίγουρα θα βρει θυμίαμα που δεν την πειράζει, γιατί υπάρχει μεγάλη ποικιλία θυμιαμάτων, δηλ. λιβανιών, όπως λέμε).
Αφιερώνοντας μισή ώρα το απόγευμα του Σαββάτου για να πάει στην εκκλησία και να συμμετάσχει στον εσπερινό και μία ή μιάμιση ώρα το πρωί της Κυριακής για να συμμετάσχει στη θεία λειτουργία;

Αφιερώνοντας μισή ώρα κάποια βράδια (ή κάθε βράδυ – όπως θέλει εκείνη) για να διαβάσει τους Χαιρετισμούς της Παναγίας ή την Παράκληση της Παναγίας ή του αγίου ή αγίας που έχει το όνομά του ή το όνομά της, ή του αγίου που σκοπεύει να δώσει το όνομά του στο παιδάκι που θα γεννήσει; (Ψάξτε στο Διαδίκτυο και επισκεφτείτε το ορθόδοξο χριστιανικό βιβλιοπωλείο της πόλης σας και θα τα βρείτε όλα αυτά. Δεν καταλαβαίνετε τι λένε; Μα μήπως τα ινδουιστικά «μάντρας» που ψάλλει όποιος κάνει γιόγκα, καταλαβαίνει τι σημαίνουν;).
Επισκεπτόμενη τα όμορφα ορθόδοξα μοναστήρια του τόπου της, όχι μόνο για να κάνει μια προσευχή στους αγίους, αλλά και για να μιλήσει με τους μοναχούς (και ιδίως τις μοναχές), πράγμα που θα της προσφέρει μεγάλη πνευματική ανάταση και αναβάθμιση…

Περί γιόγκα

Όλα τα παραπάνω (και δεν έχω μιλήσει ώς τώρα για τα πιο προωθημένα, όπως η εξομολόγηση και η θεία μετάληψη) είναι ο δικός μας τρόπος απόκτησης ψυχοσωματικής υγείας, γαλήνης και ισορροπίας, ενώ η γιόγκα είναι μια θρησκευτική τεχνική, με την οποία οι πιστοί του ινδουισμού (της αρχαίας θρησκείας της Ινδίας) προσπαθούν να αποκοπούν από τον κόσμο και να ενωθούν με τους θεούς τους, που είναι ειδωλολατρικές θεότητες.

Ο ινδουιστής, ασκώντας τη γιόγκα, μένει ακίνητος και αποσύρει το νου του από τον εξωτερικό κόσμο, για να διακόψει κάθε δεσμό με τον κόσμο, επειδή ο ινδουισμός διδάσκει ότι ο κόσμος είναι μια ψευδαίσθηση, που πρέπει να την αρνηθούμε, για να μη γεννιόμαστε ξανά και ξανά μέσα σ’ αυτήν. Κάθε στάση γιόγκα συνδέεται με συγκεκριμένες ινδουιστικές θεότητες, γι’ αυτό δεν υπάρχει γιόγκα που να είναι «άσχετη με τη θρησκεία».
Επίσης, ο άνθρωπος που ασκεί τη γιόγκα προφέρει μια ινδουιστική φράση (ένα «μάντρα»), που δεν είναι απλώς ένας ήχος, αλλά το όνομα μίας ή περισσότερων ινδουιστικών θεοτήτων. Το πασίγνωστο μάντρα ομ, π.χ., εμπεριέχει το όνομα του «θεού» Κρίσνα ή, κατά άλλη ερμηνεία (πάλι ινδουιστική), τα ονόματα των τριών κυριότερων ινδουιστικών θεών, Μπράχμα, Βίσνου και Σίβα.
Συνεπώς, ο άνθρωπος που ασκεί τη γιόγκα πραγματοποιεί μια πράξη επίκλησης ειδωλολατρικών θεών, γι’ αυτό η γιόγκα δεν μπορεί να ασκείται ή να διδάσκεται από έναν χριστιανό, ούτε είναι κατάλληλη για τα παιδιά μας, που επιθυμούμε να τα συνδέσουμε με το Χριστό και την Παναγία και όχι με ψεύτικες θεότητες ή με τον μυθικό «ποταμό των υπάρξεων» (το Μπράχμαν), που, κατά τους ινδουιστές, είναι πάνω απ’ τους θεούς ή ταυτίζεται με ορισμένους θεούς και με το οποίο, όπως πιστεύουν οι ινδουιστές, αφομοιώνεται το τελειοποιημένο πνεύμα και χάνεται όπως μια σταγόνα στον ωκεανό.

Και τα παιδιά;

Και θα κλείσω αυτή την αναφορά, ρωτώντας ακόμη:
Πώς θα διδάξουμε τα παιδιά μας να έχουν γαλήνη και ψυχοσωματική ισορροπία και αρμονία και να αναπτύσσονται πνευματικά χωρίς αίσθημα ανταγωνισμού με τους άλλους, αλλά με αγάπη, καλοσύνη και συγχωρητικότητα για όλους τους ανθρώπους και όλα τα πλάσματα του κόσμου;

Οδηγώντας τα σε έναν δάσκαλο ή δασκάλα γιόγκα, για να μάθουν να αυτοσυγκεντρώνονται και να στρέφονται προς τον εαυτό τους ή προς το «σύμπαν» ή προς τις ινδικές θεότητες; Ή μήπως:

Πηγαίνοντας μαζί τους στην εκκλησία, μαθαίνοντάς τα (πρώτα με το παράδειγμά μας και μετά με λόγια) να αγαπούν το Χριστό και την Παναγία και τον άγιο του ονόματός τους και όλους τους αγίους, που είναι αστείρευτη πηγή αγάπης, καλοσύνης και συγχωρητικότητας προς όλους και προς όλα;

Πηγαίνοντας μαζί τους στα όμορφα μοναστήρια μας και στις γιορτές των αγίων μας (στην εκκλησία που γιορτάζει εννοώ), όχι καταπιεστικά, αλλά την αγάπη και τον ενθουσιασμό που προκαλεί αυτή η πράξη σε όλους, όσοι έχουν μέσα τους αυτή τη σοφή και σπουδαία πνευματική κληρονομιά εδώ και πολλούς αιώνες και πολλές γενιές;

Μαθαίνοντάς τους να προσεύχονται, να νηστεύουν κάθε Τετάρτη και Παρασκευή (ανάλογα με την ηλικία τους), να κοινωνούν (δηλ. να μεταλαβαίνουν) και εξηγώντας τους τι είναι η εξομολόγηση, ώστε να ξέρουν πού θ’ απευθυνθούν στη ζωή τους για πνευματική καθοδήγηση και αναβάθμιση (όχι σε γκουρού, αλλά στον ορθόδοξο ιερέα μας, τον τόσο υποτιμημένο και συκοφαντημένο);

Όλα αυτά επιτρέψτε μου να πω ότι μεγαλώνουν γερά παιδιά, που ξέρουν πού πηγαίνουν και πώς θα φέρονται στο συνάνθρωπο, στο περιβάλλον και στον εαυτό τους. Παιδιά που ξέρουν ν’ αντιστέκονται στις παγίδες και τις εξαρτήσεις (ψυχικές, σωματικές και ηθικές), που βάζουν στο δρόμο τους οι επιτήδειοι και στα οποία, δυστυχώς, είναι παγιδευμένα τα περισσότερα παιδιά και οι περισσότερες οικογένειες στην εποχή μας.
Παιδιά που ξεχωρίζουν απ’ όλο τον κόσμο, ακριβώς επειδή αγαπάνε όλο τον κόσμο. Και αγαπάνε όλο τον κόσμο, επειδή ο Χριστός και η Παναγία είναι η παγκόσμια αγάπη και η ζωή.
Ευχαριστώ.

euxh

Βίκτωρ Ουγκό - Άνδρας και γυναίκα.

Ο άνδρας είναι το πιο εξυψωμένο των πλασμάτων.
Η γυναίκα είναι το ύψιστο των ιδανικών.
Ο Θεός έκανε για τον άνδρα ένα θρόνο. Για τη γυναίκα ένα βωμό.
Ο θρόνος εκθειάζει, ο βωμός αγιάζει.
Ο άνδρας είναι ο εγκέφαλος, η γυναίκα η καρδιά.
Ο εγκέφαλος κατασκευάζει το φως, η καρδιά παράγει την αγάπη.
Το φως γονιμοποιεί. Η αγάπη ανασταίνει.
Ο άνδρας είναι δυνατός με τη λογική. Η γυναίκα είναι ανίκητη με τα δάκρυα.
Η λογική πείθει. Τα δάκρυα συγκινούν.
Ο άνδρας είναι ικανός για όλους τους ηρωισμούς. Η γυναίκα για όλα τα μαρτύρια.
Ο ηρωισμός εξευγενίζει, το μαρτύριο ανυψώνει.
Ο άνδρας έχει την ανωτερότητα. Η γυναίκα την προτεραιότητα.
Η ανωτερότητα σημαίνει τη δύναμη, η προτεραιότητα αντιπροσωπεύει το δικαίωμα.
Ο άνδρας είναι ένας μεγαλοφυής, η γυναίκα ένας άγγελος.
Ο μεγαλοφυής είναι άπειρος. Ο άγγελος είναι ακαθόριστος.
Ο πόθος του άντρα είναι η ανώτατη δόξα. Ο πόθος της γυναίκας είναι η άκρα αρετή.
Η δόξα κάνει όλο το μεγάλο. Η αρετή κάνει όλο το θεϊκό.
Ο άνδρας είναι ένας κώδικας, η γυναίκα ένα ευαγγέλιο.
Ο κώδικας διορθώνει. Το ευαγγέλιο τελειοποιεί.
Ο άνδρας σκέπτεται. Η γυναίκα ονειρεύεται.
Το να σκέπτεται κανείς σημαίνει να έχει μια νύμφη στο κρανίο. Το να ονειρεύεσαι σημαίνει να έχεις ένα φωτοστέφανο στο μέτωπο.
Ο άνδρας είναι ένας ωκεανός. Η γυναίκα είναι μια λίμνη.
Ο ωκεανός έχει το μαργαριτάρι που στολίζει, η λίμνη το ποίημα που θαμπώνει.
Ο άνδρας είναι ο αετός που πετάει. Η γυναίκα είναι το αηδόνι που τραγουδάει.
Το να πετάς σημαίνει να κυριαρχείς στο διάστημα. Το να τραγουδάς σημαίνει να κατακτήσεις την ψυχή.
Ο άνδρας είναι ένας ναός, η γυναίκα είναι το ιερό.
Μπροστά στο ναό αποκαλυπτόμαστε. Μπροστά στο ιερό γονατίζουμε.
Τελικά: ο άνδρας είναι τοποθετημένος εκεί που τελειώνει η γη. Η γυναίκα εκεί που αρχίζει ο ουρανός.

Victor Hugo

πηγή

Το μετεκτρωτικό τραύμα: Θυσίασα το πρώτο μου μωρό

'Εχω ήδη περάσει κάποια καταθλιπτικά επεισόδια στη διάρκεια των οποίων δε σταματώ να σκέπτομαι το μωρό εκείνο που θυσίασα εγώ η ίδια, εδώ και έντεκα χρόνια.
 Κατηγορώ τον εαυτό μου ότι δε στάθηκα πιο δυνατή. Νομίζω ότι τότε έπρεπε να ζητήσω διαζύγιο και να φύγω με το μωρό μου...
 Θυσίασα το πρώτο μου μωρό, για να κρατήσω έναν άντρα σκληρό και ανεκδιήγητο, που τώρα πια δεν έχω.Και για να κρατήσω μια οικονομική κατάσταση που επίσης τώρα πια δεν έχω. Το πρώτο μου μωρό θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου.

  Η ζωή μου δεν είναι πάντα εύκολη και πολλές φορές στο τέλος του μήνα τα φέρνω δύσκολα βόλτα.Αλλά κανένα όμορφο φόρεμα, κανένα ταξίδι, καμιά κοσμική επιτυχία δεν μπορεί να συγκριθεί με τη χαρά και την ευτυχία που μου φέρνουν τα χαμόγελα των άλλων μου παιδιών...
Και, επειδή πιστεύω, παρακαλώ τον Θεό να συγχωρήσει την αδυναμία μου.

   Λένε ότι ο Θεός όλα τα συγχωρεί, αλλά εγώ έχω την εντύπωση ότι Του ζητώ να συγχωρήσει το ασυγχώρητο.Τελειώνω τις γραμμές αυτές μ' έναν κόμπο στο λαιμό και πνιγμένη στα δάκρυα, αλλά σας λέω ότι μια γυναίκα δε συνέρχεται ποτέ ψυχολογικά μετά από μια άμβλωση.
 Αναρωτιέμαι, υπάρχει στη φύση άλλο πλάσμα που να διαπράπει τέτοια βαρβαρότητα;Ελπίζω η μαρτυρία μου να μπορέσει να σώσει κάποια μέρα τουλάχιστον μια δυο μητέρες και τα μωρά τους.

  Τότε η οδύνη μου και η οδύνη του πρώτου μου παιδιού δε θα έχουν πάει χαμένες κι αυτό με παρηγορεί λιγάκι.

Από το βιβλίο: Το μετεκτρωτικό τραύμα. Ψυχοσωματικές συνέπειες των εκτρώσεων

ΠΗΓΗ

Η ΣΥΖΥΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

 Ομιλία που εκφωνήθηκε από τόν Διάκονο Παύλο Καλλίκα στο Πνευματικο Κέντρο Κεραμωτού Κυθήρων (Λεοντσίνειο) στις 12.3.2017 στα πλαίσια της Σχολής Γονέων της Ι. Μητροπόλεως Κυθήρων και Αντικυθήρων.