Τα πρότυπα των καιρών μας είναι συνήθως ατομοκεντρικά. Ένας που ξεχώρισε για κάποια καλή πράξη ή για επιδόσεις στον αθλητισμό, ο επιστήμονας που έκανε μία ξεχωριστή ανακάλυψη, ένα μοντέλο, μία διασημότητα των ΜΜΕ, ένα ίνδαλμα ηθοποιΐας.
Ως συλλογικά πρότυπα παρουσιάζονται αθλητικές ομάδες που κατακτούν ένα πρωτάθλημα ή διασώστες άλλων ανθρώπων σε περιόδους κρίσης.
Στην εκκλησιαστική μας παράδοση όμως διαβλέπουμε και πρότυπα που έχουν να κάνουν με έναν θεσμό συλλογικό, όχι όμως πρώτης προτεραιότητας για τα δεδομένα του πολιτισμού μας. Υπάρχουν οικογένειες που δείχνουν ότι όταν η πίστη στον Χριστό είναι το κέντρο της ύπαρξης, τότε όλα τα μέλη γίνονται ένα και σφυρηλατούν σχέσεις που δεν νικιούνται από τον χρόνο και τις δοκιμασίες της ζωής. Τέτοια οικογένεια ήταν αυτή του Αγίου μεγαλομάρτυρος Ευσταθίου. Την μνήμη του, της συζύγου του Θεοπίστης και των γιών τους Αγαπίου και Θεοπίστου γιορτάζουμε στις 20 Σεπτεμβρίου.
Το συναξάρι τους μας δείχνει ότι όταν ο σύζυγος βρήκε την αλήθεια της πίστης, η σύζυγος και τα παιδιά τον εμπιστεύθηκαν. Τον ακολούθησαν στην φτώχεια και τις δοκιμασίες. Δεν έπαψαν να στηρίζονται στον Χριστό, ακόμη κι αν χωρίστηκαν εξαιτίας των περιστάσεων της ζωής. Και όταν βρέθηκαν ξανά, η ωριμότητα της αγάπης του αγίου οδήγησε στην σταδιακή αποκάλυψη της ταυτότητας όλων. Κι ενώ θα μπορούσαν να απολαύσουν την προτέρα δόξα, προτίμησαν να παραμείνουν πιστοί στον Χριστό και να μαρτυρήσουν στα χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού (117-138 μ.Χ.), όντας αγκαλιασμένοι στην πυρά! Δεν είναι μία ρομαντική ιστορία η ζωή της οικογένειας του αγίου Ευσταθίου. Είναι και ένα σημάδι για το πώς η σύγχρονη οικογένεια μπορεί να βρει ταυτότητα και προσανατολισμό.
Η πίστη στον Χριστό δεν θεωρείται κλειδί σήμερα για να υπάρξει μία σχέση που θα διαρκέσει ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα. Τα χρήματα, η ηδονή, τα κοινά συμφέροντα, η αίσθηση ότι η οικογένεια υπάρχει ως θεσμός για να αποφύγουμε την μοναξιά και να κάνουμε παιδιά ή για την κοινωνική αποδοχή οδηγούν τους ανθρώπους στο να καθυστερούν όσο περισσότερο γίνεται τον γάμο.
Η ανασφάλεια ότι ο άλλος δεν θα μπορέσει να καλύψει τις ανάγκες του «εγώ» μας, όπως επίσης και το αίσθημα ότι ο γάμος είναι πλήξη, διότι μας στερεί την ελευθερία, ενώ η πίστη στον Χριστό περιορίζεται στην συνήθεια της παράδοσης, χωρίς να συμβάλλει στην καθημερινή μεταμόρφωση των προσώπων, στερούν από την προσωπικότητά μας την αποφασιστικότητα να κρατήσει ζωντανή την ομορφιά της σχέσης και να μην παρασυρθεί από πειρασμούς.
Παραδείγματα όπως αυτά της οικογένειας του αγίου Ευσταθίου μας δείχνουν ότι η πίστη ανατροφοδοτεί τις καρδιές των μελών της οικογένειας όχι με το αίσθημα του καθήκοντος, του «πρέπει», αλλά με την δύναμη της αγάπης η οποία κάνει τον άνθρωπο να αναπνέει. Να μην φοβάται σταυρούς. Να ξεκινά από την αρχή κάθε μέρα για να βρει την χαρά και την ενότητα. Να αφήνει πίσω τον γογγυσμό για την αμαρτία του άλλου και να βλέπει με καθαρά μάτια τις δικές του ανεπάρκειες, ζητώντας συγγνώμη και συγχωρώντας. Και η πίστη καθιστά τον Χριστό παρόντα τόσο στην ζωή του ζευγαριού όσο και στην σχέση με τα παιδιά, δίνοντας τις αρχές και το βίωμα της εκκλησιαστικής ζωής, στην οποία η οικογένεια βρίσκει αληθινό στήριγμα. Πρότυπα συλλογικότητας που δίνουν νόημα αιωνιότητας, αυτά χρειαζόμαστε!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» στο φύλλο της Τετάρτης 19 Σεπτεμβρίου 2018
Η Σούζαν αγόρασε στον 6χρονο γιο της ένα iPad όταν πήγαινε πρώτη Δημοτικού. «Σκέφτηκα «Γιατί να μην δοκιμάσει;», μου είπε κατά τη διάρκεια μια συνεδρίας μας. Το σχολείο του Τζον είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί τις συσκευές σε όλο και μικρότερες τάξεις, ο δάσκαλος τεχνολογίας εκθείαζε τα εκπαιδευτικά τους ωφέλη, οπότε η Σούζαν θέλησε να κάνει ότι ήταν καλύτερο για το ξανθό της αγοράκι που λάτρευε να διαβάζει και να παίζει μπέιζμπολ.
Αρχικά άφηνε τον Τζον να παίζει διάφορα εκπαιδευτικά παιχνίδια στο iPad του. Ώσπου ο μικρός ανακάλυψε το Minecraft, το οποιο ο δάσκαλος τεχνολογίας χαρακτήρισε «ηλεκτρονικό Lego». Θυμόταν πόσο λάτρευε η ίδια ως παιδί να χτίζει και να παίζει με τα τουβλάκια της, οπότε άφησε το γιο της να παίζει Minecraft το απόγευμα. Στην αρχή η Σούζαν ήταν αρκετά ευχαριστημένη. Ο Τζον έμοιαζε να απασχολείται με δημιουργικό παιχνίδι καθώς εξερευνούσε τον κόσμο του ηλεκτρονικού παιχνιδιού. Παρατηρησε μεν οτι το παιχνίδι δεν ηταν ακριβώς όπως τα Lego που θυμόταν -στα παιδικα της χρόνια δεν χρειαζόταν να… σκοτώσει ζώα και να βρει σπάνια στοιχεία για να επιβιώσει και να πάει στο επόμενο επίπεδο. Αλλά ο Τζον έμοιαζε να χαίρεται πολύ, ενώ το σχολείο του είχε μέχρι και όμιλο Minecraft, οποτε… πόσο ασχημο μπορεί να ήταν; Παρ’ ολ’ αυτα, η Σούζαν δεν μπορουσε να αρνηθεί πως έβλεπε αλλαγές στον Τζον. Είχε αρχίσει να απορροφάται όλο και περισσότερο από το παιχνίδι του, είχε χάσει το ενδιαφέρον του για το μπέιζμπολ και το διάβασμα βιβλίων και αρνούταν να βοηθήσει στις δουλειές του σπιτιού. Μερικά πρωινά ξυπνούσε και της έλεγε οτι εβλεπε τετράγωνα στα όνειρά του. Αν και αυτο την απασχολούσε, πίστευε πως ο γιος της μπορεί απλά να είχε ζωηρή φαντασία. Καθώς η συμπεριφορά του συνέχιζε να χειροτερεύει, προσπάθησε να του πάρει το παιχνίδι, αλλά ο Τζον άρχισε να έχει κρίσεις θυμού. Οι εκρήξεις του ήταν τόσο άσχημες που ενέδιδε, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της ξανά και ξανά ότι «ειναι εκπαιδευτικό»
Τότε μια νύχτα συνειδητοποίησε πως κάτι δεν πήγαινε καθόλυ καλά. «Μπήκα στο δωμάτιο του για να τον ελέγξω. Υποτιθεται πως θα κοιμόταν… Και τρόμαξα τόσο!« Tον βρήκε να κάθεται στο κρεβάτι του και να κοιτάζει με τεράστια μάτια στο κενό, ενώ το φωτεινό του iPad βρισκοταν διπλα του. Έμοιαζε να είναι σε έκσταση. Μέσα στον πανικό της, η Σουζαν χρειάστηκε να τον ταρακουνήσει πολλές φορές για να συνέλθει. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως το κάποτε υγιές, χαρούμενο αγοράκι της ειχε εθιστεί τοσο στο παιχνιδι που είχε μεταλλαχτεί σε έναν κατατονικό, ναρκωμένο άνθρωπο.
Αυτος ειναι και ο λογος που οι γονείς που είναι περισσότερο προσεκτικοί με την τεχνολογία ειναι οι σχεδιαστές τεχνολογίας και οι μηχανικοί. Ο Steve Jobs ήταν γνωστός για το πόσο λίγη τεχνολογία επέτρεπε στα παιδιά του. Στελέχη και μηχανικοί της Silicon Valley στελνουν τα παιδιά τους σε σχολεία που δεν χρησιμοποιούν τεχνολογία. Οι ιδρυτές της Google Sergey Brin και Larry Page πήγαν σε μοντεσσοριανά σχολείο, όπως και ο δημιουργός του Αmazon Jeff Bezos και ο δημιουργός της Wikipedia Jimmy Wales. Πολλοί γονείς καταλαβαίνουν ότι οι φωτεινές οθόνες έχουν αρνητική επιρροή στα παιδιά. Βλέπουμε τις επιθετικές εκρήξεις θυμού όταν παίρνουμε τις συσκευές μακριά, καθώς και την ελλειπή ικανότητα συγκέντρωσης όταν τα παιδιά παύουν να δέχονται αδιάκοπα ερεθίσματα από τις συσκευές τους. Ακόμα χειρότερα: βλέπουμε παιδιά που βαριούνται, που είναι απαθή, αδιάφορα και βαρετά όταν δεν έχουν μια συσκευή στα χέρια τους.
Αλλά είναι ακόμα χειρότερο απ’ ότι πιστεύουμε. Τώρα ξέρουμε πως όλα αυτά τα iPads, τα κινητά, τα Xboxes ειναι μια μορφή ψηφιακού ναρκωτικού. Πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι μπορούν να επηρεάσουν το μπροστινό μέρος του εγκεφάλου με τον ίδιο τρόπο που το επηρεάζει η κοκαίνη. Η τεχνολογία είναι τόσο υπερδιεγερτική που ανεβάζει τα επιπεδα ντοπαμίνης όσο τα ανεβάζει το σεξ. Αυτό το εθιστικό αποτελέσμα είναι ο λόγος που ο Dr. Peter Whybrow, διευθυντής του τμήματος νευροεπιστήμης στο UCLA αποκαλεί τις οθόνες «ηλεκτρονική κοκαϊνη», ενώ κινέζοι ερευνητές «ηλεκτρονική ηρωίνη». Ο Dr. Andrew Doan, επικεφαλής του τμήματος έρευνας πάνω στους εθισμούς για το πεντάγωνο και το αμερικάνικο ναυτικό αποκαλεί τα βιντεοπαιχνίδια και την τεχνολογία οθόνης «ψηφιακά ναρκωτικά»
Σωστά καταλάβατε: το μυαλό του παιδιού σας καθώς παίζει Minecraft μοιάζει με έναν εγκέφαλο υπο την επήρεια ναρκωτικών. Για αυτό και ειναι δύσκολο να ξεκολλήσουμε τα παιδιά από τις οθόνες τους και τα βρίσκουμε ιδιαίτερα ευερέθιστα όταν διακόπτεται ο χρόνος τους μπροστά στην οθόνη. Εκατοντάδες πια κλινικές μελέτες δείχνουν ότι οι οθόνες αυξάνουν την κατάθλιψη, το άγχος και την επιθετικότητα και μπορούν να οδηγήσουν σε ψυχωσικά επεισόδια κατά τα οποία ο παίκτης χάνει την επαφή με την πραγματικότητα. Στην κλινική μου μελέτη με πάνω από 1000 εφήβους τα τελευταία 15 χρόνια, βρήκα το παλιό ρητό «Μια ουγκιά πρόληψης αξίζει όσο μια λίβρα θεραπείας» να ταιριάζει απόλυτα όταν μιλάμε για εθισμό στην τεχνολογία. Μόλις το παιδί περάσει τη διαχωριστική γραμμή του αληθινού τεχνολογικού εθισμού, η θεραπεία μπορεί να είναι πολύ δύσκολη. Για την ακρίβεια, βρήκα πολύ ευκολότερο να θεραπεύσω χρήστες ηρωίνης και κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης, παρά χαμένους στο μάτριξ video gamers ή εθισμένους στα social media και το Facebook.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του 2013 της αμερικανικης ακαδημίας παιδιάτρων, τα παιδιά ηλικίας 8-10 ετών ξοδεύουν 8 ώρες τη μέρα σε διάφορα ψηφιακά μέσα, ενώ οι έφηβοι περνούν 11 ώρες μπροστά σε οθόνες. 1 στα 3 παιδιά χρησιμοποιεί τάμπλετς ή κινητά πριν καν μιλήσουν. Σύμφωνα με το βιβλίο “Internet Addiction” της Dr. Kimberly Young, 18% των χρηστών του internet στη φάση του κολλεγίου υποφέρουν από τεχνολογικό εθισμό στις ΗΠΑ. Μόλις ένας άνθρωπος περάσει στον ολοκληρωτικό εθισμό οποιουδήποτε τύπου, πρέπει πρώτα να αποτοξινωθεί ώστε να μπορέσει στη συνέχεια η οποιαδήποτε θεραπεία να έχει αποτέλεσμα. Με την τεχνολογία αυτό σημαίνει ολοκληρωτική αποχή από τα ψηφιακά μέσα: όχι υπολογιστές, όχι κινητά, όχι tablets. Σε προχωρημένα στάδια απαγορεύεται ακόμα και η τηλεόραση. Η συνήθης περίοδος αποχής είναι από 4 εως 6 βδομάδες, αυτός είναι ο χρόνος που χρειάζεται για ένα υπερδιεργεμένο νευρικό σύστημα να κάνει «επανεκκίνηση». Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο στην τωρινή μας κοινωνία όπου οι οθόνες βρίσκονται παντού. Ένα άτομο μπορεί να ζήσει χωρίς ναρκωτικά ή αλκοόλ. Με τον τεχνολογικό εθισμό όμως είναι αδύνατο, υπάρχουν παντού ψηφιακοί πειρασμοί. Οπότε πώς προστατεύουμε τα παιδιά μας από το να ξεπεράσουν το όριο; Δεν είναι εύκολο. Το κλειδί είναι να αποτρέψεις το 4χρονο, 5χρονο ή 8χρονο σου από το να κολλήσει σε οθόνες. Αυτό σημαίνει Lego αντί για Minecraft, βιβλία αντί για iPads, φύση και άθληση αντί για τηλεόραση. Αν χρειαστεί, ζητήστε από το σχολείο του παιδιού σας να μην του δώσει τάμπλετ μέχρι να γινει 10 ετών (άλλοι συστήνουν 12)
Nα κάνετε ειλικρινείς συζητήσεις με το παιδί σας σχετικά με το γιατί του περιορίζετε την πρόσβασή του σε οθόνες. Να τρώτε φαγητό με τα παιδιά σας χωρίς ηλεκτρονικές συσκευές στο τραπέζι -ακριβώς όπως ο Steve Jobs είχε δείπνα με τα παιδιά του χωρίς τεχνολογία. Μην πέφτετε θύματα του «Ο γονιός είναι αφηρημένος», καθώς όπως ξέρουμε τα παιδιά κάνουν ότι βλέπουν. Όταν μιλαω στα 9χρονα διδυμα αγόρια μου, τους εξηγώ με ειλικρίνεια το γιατί δεν θέλουμε να έχουν ταμπλετ ή να παιζουν βιντεοπαιχνίδια. Τους εξηγώ πως κάποια παιδιά παίζουν τόσο πολύ με τις συσκευές τους που δυσκολεύονται να σταματήσουν ή να κοντρολάρουν το πόσο θα παίξουν. Τα έχω βοηθήσει να καταλάβουν ότι αν μπλέξουν με οθόνες και παιχνίδια όπως κάποιοι άλλοι φιλοι τους, θα επηρεαστούν άλλα κομμάτια της ζωής τους: μπορεί να μην θέλουν πια να παίζουν μπέιζμπολ, να μην διαβάζουν συχνά βιβλία, να χάσουν το ενδιαφέρον τους στην επιστήμη και τη φύση και να κόψουν τη σχέση τους με τους αληθινούς τους φίλους. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος να πειστούν, καθώς έχουν δει από πρώτο χέρι τις αλλαγές στη ζωή κάποιων φίλων τους εξαιτίας της προσκόλλησης τους σε μια οθόνη.
Οι ψυχολόγοι καταλαβαίνουν πως η υγιής ανάπτυξη των παιδιών περιλαμβάνει επικοινωνία, δημιουργικό φανταστικό παιχνίδι και επαφή με τον αληθινό, φυσικό κόσμο. Δυστυχώς ο εθιστικός κόσμος της οθόνης θαμπώνει και εμποδίζει αυτές τις διαδικασίες υγιούς ανάπτυξης.
Ξέρουμε επίσης ότι τα παιδιά είναι πιο επιρρεπή σε εθισμούς όταν νιώθουν μόνα, αποξενωμένα και βαριούνται. Για αυτό πρέπει να βοηθάμε τα παιδιά να συνδέονται με αληθινές εμπειρίες ζωής και αληθινούς δεσμούς και σχέσεις. Το παιδί που ασχολείται με δημιουργικές δραστηριότητες και επικοινωνεί με την οικογένειά του έχει λιγότερες πιθανότητες να ξεφύγει στον ψηφιακό κόσμο φαντασίας. Αλλά ακόμα και ένα παιδί που λαμβάνει όλη την αγάπη και την υποστήριξη του κόσμου, κινδυνεύει να πέσει στο Μάτριξ, μόλις έρθει σε επαφή με τις οθόνες και νιώσει την επίδρασή τους. Άλλωστε, 1 στους 10 ανθρώπους έχουν από τη φύση τους έντονες τάσεις εθισμού. Στο τέλος, η Σούζαν πήρε το τάμπλετ από το γιο της, όμως η θεραπεία ήταν μια ανηφόρα με πολλές λακούβες και οπισθοχωρήσεις… Τέσσερα χρόνια αργότερα, με πολλή υποστήριξη, ο Τζον ειναι πολυ καλυτερα. Χρησιμοποιεί έναν υπολογιστή γραφείου και έχει βρει κάποια ισορροπία στη ζωή του: παίζει σε ομάδα και έχει αρκετούς φίλους στο σχολείο. Αλλά η μητέρα του είναι ακόμα σε επιφυλακή ως προς τη χρήση τεχνολογίας από μεριάς του, γιατί όπως κάθε εθισμός μπορεί κανείς εύκολα να ξαναυποκύψει σε κάποια στιγμή αδυναμίας. Το να προσέχει πως έχει υγιείς δραστηριότητες, ότι απουσιάζει ο υπολογιστής από το δωμάτιό του και το βραδινό φαγητό δεν συνοδεύεται από οποιαδήποτε μορφή τεχνολογίας είναι όλα κομμάτι της λύσης του προβλήματος.
«Αυτός, όταν ανοίγει το στόμα του, πετάει κάτι διαμάντια… Αρκεί, να μην σε πάρουν στο κεφάλι!» Άγιος Παΐσιος
Μετά την Κυριακάτικη Λειτουργία, και τις πρώτες θερμές καλημέρες με το αντίδωρο στο χέρι, σαν επιστρέφαμε σπίτι, ο καθείς έμπαινε σιγά-σιγά στους δικούς του κόσμους της κυριακάτικης ρέμβης, άλλος με εφημερίδα, άλλος με μουσική, άλλος με καφέ σε φίλους. Κι η μητέρα, πάντα στην κουζίνα, για το πιο λαμπρό τραπέζι της εβδομάδας. Πότε με κόσμο, συγγενείς, φίλους, πότε μόνοι, πότε με ποικιλία εδεσμάτων, πότε χωρίς, πάντα όμως με το καλό τραπεζομάντιλο στρωμένο στο σαλόνι. Μας ξαναφώναζε το μεσημέρι από τους κόσμους μας, για να γίνουμε πάλι οικογένεια και καθόμασταν τριγύρω με φασαρία «ελληνική», με γέλια, σχόλια και κουβέντες ζωντανές.
Κι εκείνη, με την αιώνια έγνοια: –Φάγατε; Να φέρω κάτι άλλο;
Κάποτε την αποπαίρναμε: –Κάτσε και εσύ να φας να πεις δύο κουβέντες σαν άνθρωπος…
Κάναμε και καμία –προσωρινή πάντοτε– κίνηση καλής θέλησης, σηκωνόμασταν να την βοηθήσουμε, ανοίγαμε καμία βρύση να πλύνουμε, φέρναμε κανένα πιάτο – βέβαια δεν την φτάναμε, ώσπου να κινηθούμε μας είχε ήδη προσπεράσει.
Και έτσι κύλαγε το γεύμα εν μέσω θορύβου καρδιακού και παρατηρήσεων προς την μητέρα: –Κάτσε μία στιγμή, όλο πέρα δώθε είσαι!
Μια φορά μάλιστα κάποιος –φίλος, συγγενής ήταν;– έδωσε και θεολογικό υπόβαθρο στην παρατήρηση: –Αχ, Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾶς καί τυρβάζῃ περί πολλά˙ ἑνός δέ ἐστι χρεία…, είπε με ύφος, και κούνησε το κεφάλι.
Δεν θυμάμαι αν επικροτήσαμε το σχόλιο εξωστρεφώς, ούτε της μητέρας την αντίδραση θυμάμαι σε τούτη την ευαγγελική «κατραπακιά» που της ρίξαμε στα καλά καθούμενα. Πάντως, μας βόλευε εκείνα τα κυριακάτικα γεύματα, τόσο ο λόγος του Κυρίου –και είναι καμιά φορά άσχημο πολύ να σε βολεύει το Ευαγγέλιο–, όσο και η ύπαρξη της Μάρθας… Βλέπεις, πάντα υπάρχει για όλους ένα άλλοθι, κι ακόμα χειρότερο αν είναι και ιερό, για να φεύγουμε εκείνου το «ἑνός» που «ἔστι χρεία».
Εκείνο το ένα χρειαζούμενο, που ακόμα εμείς κυνηγάμε να το μάθουμε, μα που κάποιες «Μάρθες» που μεριμνούν περί πολλά αφανώς, ίσως να το ξέρουν…
Ορφέας από το περιοδικό Η Δράση μας, τεύχ. Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 2018
π. Μιλτιάδης Ζέρβας Σήμερα -μα ίσως και πάντοτε- μοιάζει δύσκολο να συναντηθούν ένας άνδρας και μια γυναίκα. Και πιο δύσκολο ακόμα φαντάζει ένα ζευγάρι να διαφύγει από τη διαβρωτική φθορά της σχέσης, από τις διαλυτικές δυνάμεις του χωρισμού. Τούτο νομίζουμε ότι συμβαίνει, επειδή σήμερα -κι ίσως περισσότερο από οποτεδήποτε στο παρελθόν- ο άνδρας αγνοεί το τι σημαίνει θυσία και η γυναίκα ξεχνά το τι σημαίνει τιμή.
Ο άνδρας δεν θυσιάζεται για τη γυναίκα του, μα την παραμελεί, την χρησιμοποιεί και την εξουσιάζει, καθιστώντας την στείρα κι ανύμπορη να δώσει ζωή και τροφή στη σχέση. Κι η γυναίκα δεν τιμά τον άνδρα της, μα τον υποτιμά, τον μειώνει, και τον αμφισβητεί, καθιστώντας τον αδύναμο και ανίκανο να δώσει σιγουριά και ασφάλεια στη σχέση.
Ας μην μας διαφεύγει πως η τιμή και η θυσία σχετίζονται με τη λατρεία του Θεού. Είναι συστατικά της ιερότητας και του μυστηρίου. Γι' αυτό είναι ικανά, ν' αποκαταστήσουν την ανθρώπινη φύση στην ακεραιότητά της, ενοποιώντας τα διεστώτα (τον άνδρα και τη γυναίκα) σ' αυτό που ο λαός μας καλεί "ανδρόγυνο".
Κάτι σαν υστερόγραφο...
"Μα τι είναι αυτά που μας λες;" θα αντιπούν κάποιοι. "Γιατί η θυσία αφορά τον άνδρα και η τιμή αρμόζει στη γυναίκα; Τέτοιες παρωχημένες ιδέες εδραιώνουν την ανισότητα μεταξύ των δύο φύλων".
Φίλοι καλοί, ακόμα δεν προσέξατε πως η ψυχή του ανθρώπου, όταν ακούει θυσία κι όταν ακούει τιμή τ´ αναγνωρίζει ως συνώνυμα;
Όταν εισέρχεσαι μέσα στο ναό να έχεις την διάκριση να είσαι ευπρεπώς ντυμένος και ντυμένη. Ειδικά όταν θα πάμε στο ναό για να συμμετάσχουμε σε κάποιο Μυστήριο -ένα περισσότερο- θα πρέπει να προσέχουμε την ενδυμασία μας.
Δηλαδή άλλο είναι να είμαι έξω στην αγορά και να πάω στο ναό για να ανάψω ένα κεράκι και άλλο να πάω στο ναό για να λειτουργηθώ ή για να εξομολογηθώ.
Φυσικά και δεν θα σωθούμε από το σεμνό μας ντύσιμο αλλά σίγουρα ακόμα και το ντύσιμό μας δείχνει την πνευματική μας κατάσταση και την συναίσθηση που έχουμε για το που προσερχόμαστε και γιατί προσερχόμαστε. Η ενδυμασία μας θα πρέπει να είναι σεμνή και ευπρεπής όχι μόνο όταν είναι να πάμε στο ναό αλλά πάντοτε, μιας και πάντοτε είμαστε χριστιανοί και όχι μόνο μέσα στους ναούς.
Οι γυναίκες να μην ντύνονται προκλητικά και καλό είναι να φορούν φούστα (ευπρεπή) ειδικά όταν έρχονται στο ναό για να συμμετάσχουν σε κάποιο Μυστήριο αλλά και οι άνδρες να προσέρχονται με μακρύ παντελόνι, με παπούτσια και όχι με σαγιονάρες.
Αυτά ίσως μας φαίνονται λίγο οπισθοδρομικά και ανούσια όμως δεν είναι έτσι ακριβώς. Όταν θα πάω να εξομολογηθώ ακόμα και η εξωτερική μου εμφάνιση θα πρέπει να είναι κατάλληλη για το Μυστήριο. Δεν είναι δυνατόν να έρχονται γυναίκες στην εξομολόγηση προκλητικά ντυμένες ή άνδρες με κοντό παντελονάκι, το ίδιο και στην Θεία Λειτουργία (ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ: να έρχονται κάποιες να κοινωνήσουν και να αφήνουν το μισό τους κραγιόν πάνω στην λαβίδα) ή σε κάποιο Γάμο ή Βάπτιση ή ακόμα και σε μια Παράκληση.
Μην σας φαίνονται -το ξαναλέγω- όλα αυτά οπισθοδρομικά, διότι τελικά αυτό που έχουμε μέσα μας το βγάζουμε και προς τα έξω. Δηλαδή είναι δυνατόν να έχω από τη μία ταπεινό φρόνημα (μέσα μου) και από την άλλη να ντύνομαι προκλητικά, δεν είναι δυνατόν να έχω απλότητα και από την άλλη να ντύνομαι εξεζητημένα, δεν είναι δυνατόν να σέβομαι τον Οίκο του Θεού (που κατ' εξοχήν είναι ο ναός μέσα στον οποίο τελούνται τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας) και από την άλλη να έρχομαι ντυμένος λες και πάω στην παραλία.
Χρειάζεται διάκριση και από την στιγμή που υπάρχει μία παράδοση μέσα στην Εκκλησία στο πώς να προσερχόμαστε στους ναούς καλούμαστε ως μέλη Της να την πράξουμε με φρόνημα υπακοής.
Χαίρομαι ειδικά κάποιους νέους και νέες που έρχονται στο ναό ντυμένοι ευπρεπώς, οι οποίοι όμως ντύνονται έτσι και εκτός ναού και αυτό το πράττουν διότι πρωτίστως κατάλαβαν ότι το ίδιο τους το σώμα είναι ναός του Θεού και γι' αυτό το στολίζουν με ευπρέπεια, σεμνότητα, καθαρότητα. Η ευπρέπεια -όπως και κάθε τι άλλο στην πνευματική μας ζωή- δεν πρέπει να είναι κάτι το έκτακτο αλλά κάτι το μόνιμο και διαχρονικό.
Υ.Γ. Νομίζω ότι εάν έχουμε διάθεση ταπεινή και φρόνημα εκκλησιαστικό όλα τα παραπάνω θα τα αποδεχτούμε, εάν έχουμε εγωισμό και αντιεκκλησιαστικό φρόνημα θα αρχίσουμε τις δικαιολογίες και τα "ναι μεν αλλά..." ή τα "εγώ διαφωνώ..." κτλ. Αυτά τα γράφουμε όχι για υπάρξει συζήτηση· τα γράφουμε ως μια υπενθύμιση που καλούμαστε να εφαρμόσουμε εάν δεν την εφαρμόζουμε ήδη.
Απίστευτα σημαντικό άρθρο για να το προσπεράσουμε... Γιατί για κάποιους από εμάς ίσως να είναι μια καινούρια αρχή στην επικοινωνία με τα παιδιά μας ή και τους μαθητές μας...
**** "Αν και έχουμε εξαντλήσει το ζήτημα των προβλημάτων που προκαλεί στα παιδιά η ολοκληρωτική διάδοση των φορητών ηλεκτρονικών μέσων, το μεγάλο "ψάρι" πίσω από την ιστορία των smartphones και των tablets παραμένει ακόμη ασύλληπτο.
Ελάχιστη προσοχή έχει δοθεί ως τώρα στις συνέπειες που έχει για τους ίδιους τους γονείς ο χρόνος που περνούν μπροστά στις οθόνες. Περισσότερο από 20 χρόνια πριν η ειδικός στην τεχνολογία Linda Stone περιέγραψε κάτι από το οποίο πάσχουν πλέον οι πιο πολλοί γονείς: "τη συνεχή, μερική προσοχή" (continuous partial attention). Η κατάσταση αυτή δεν βλάπτει μόνο εμάς, τους ενήλικες, όπως εξήγησε η Stone, αλλά ζημιώνει και τα παιδιά μας. Το νέο μοντέλο γονικής αλληλεπίδρασης, με το κινητό ή το τάμπλετ κυριολεκτικά ανάμεσά μας, διαταράσσει ένα αρχέγονο σύστημα ανταλλαγής συναισθηματικών σημάτων μεταξύ γονιού και παιδιού. Ακρογωνιαίος λίθος του είναι η άμεση, απαντητική επικοινωνία, που αποτελεί τη βάση της ανθρώπινης μάθησης. Πλέουμε πια σε αχαρτογράφητα νερά. **** Η περιστασιακή γονική απροσεξία δεν είναι καταστροφική (και μπορεί μάλιστα να συμβάλλει στην ανθεκτικότητα), αλλά η χρόνια διάσπαση είναι μια διαφορετική ιστορία. Οι αφηρημένοι, διασπασμένοι γονείς εκνευρίζονται, όταν διακόπτονται από τη χρήση του κινητού τηλεφώνου. Δεν χάνουν απλώς τα συναισθηματικά σήματα, στην πραγματικότητα, τα παρερμηνεύουν κιόλας. Ένας γονιός μη συντονισμένος, που βρίσκεται "αλλού", μπορεί να θυμώσει ευκολότερα σε σχέση με κάποιον άλλο που είναι συγκεντρωμένος στο παιδί του που, ενώ απλά ζητά την προσοχή του γονιού του, εκείνος θεωρεί ότι προσπαθεί να γίνει χειριστικό.
****Οι σύντομοι, εκούσιοι αποχωρισμοί μπορεί, φυσικά, να είναι ακίνδυνοι, ακόμη και υγιείς τόσο για το γονιό, όσο και για το παιδί (ειδικά καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και χρειάζονται περισσότερη, ηλικιακά ανάλογη ανεξαρτησία). Όμως, εδώ πρόκειται για ένα άλλο είδος "αποχωρισμού", που διαφέρει από την απροσεξία και συμβαίνει ενώ ο γονιός βρίσκεται μεν με το παιδί, αλλά μέσω της μη-προσοχής επικοινωνεί στο παιδί ότι είναι λιγότερο σημαντικό από ένα email. Μια μητέρα που λέει στα παιδιά να βγουν να παίξουν, ένας πατέρας που λέει ότι χρειάζεται ησυχία για να συγκεντρωθεί σε μια δουλειά για το επόμενο μισάωρο -αυτές είναι απολύτως λογικές αντιδράσεις στις αλληλοσυγκρουόμενες απαιτήσεις της ενήλικης ζωής. Αυτό όμως που συμβαίνει σήμερα είναι η επικράτηση της απρόβλεπτης γονικής φροντίδας, την οποία κυβερνούν τα "μπιπ" των ειδοποιήσεων και το ξελόγιασμα των smartphones. Φαίνεται ότι έχουμε πέσει κυριολεκτικά πάνω στο χειρότερο μοντέλο γονικότητας που θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε -όπου έχουμε περισσότερο χρόνο για να είμαστε σωματικά παρόντες (και εμποδίζουμε την αυτονομία των παιδιών μας), αλλά η συναισθηματική παρουσία μας είναι ασταθής και απρόβλεπτη... ΠΑΙΔΟΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΣΗΜΕΡΑ
Ελεύθερος είναι εκείνος που φέρει ακεραία την ευθύνη της ελευθερίας του.
Είναι άλλο πράγμα ο έρωτας, άλλο πράγμα η αγάπη και άλλο το σεξ. Οταν αυτά τα τρία τα εξισώσουμε, τότε τα έχουμε συντρίψει.
Και σήμερα αυτό μας συμβαίνει. Δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε. Εχουμε μάθει να βλέπουμε τον άλλο σαν αντικείμενο χρήσης.
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν άλλες τρείς λέξεις, η ανδρεία, η ωραιότητα και η αρετή. Πρέπει να έχεις ανδρεία ψυχής για να μπορέσεις να κάνεις ωραίο τον εαυτό σου. Και αυτός ο αγώνας οδηγεί στην αρετή. Αυτά τα τρία αλληλοπεριχωρούνται.
Στα 4 σχεδόν χρόνια, που ασχολούμαστε με αυτό το ιστολόγιο οφείλουμε να ομολογήσουμε πως σε καμιά από τις 7000 και πλέον αναρτήσεις, που έχουνε περάσει μπροστά από τα μάτια μας, δεν έχουμε συγκλονιστεί τόσο... Τα στοιχεία που βγαίνουν 2 μονάχα μέρες μετά τον (προσωρινό...) αποχαιρετισμό της Μαρίας είναι τόσο απρόσμενα ωφέλιμα για όλους μας... Η "συνέντευξή" της στο τέλος της ανάρτησης, 2 εβδομάδες πριν, θεωρούμε πως είναι μακράν η καλύτερη που έχει περάσει απ΄αυτήν εδώ την "γειτονιά"... Η Μαρία μας (* πλέον είναι και δική μας η Μαρία...) και η οικογένειά της ανέβασε τόσο ψηλά το επίπεδο, που είμαστε πλέον όλοι εμείς οι υπόλοιποι (κυρίως όσοι από εμάς Ο Θεός παραχώρησε οικογένεια...) "υποχρεωμένοι" να τους έχουμε ως υπόδειγμα στην ζωή και στον θάνατο...
~ Πριν μια εβδομάδα συζητώντας η Μαρία με τα παιδιά της τους έλεγε: "Να έχετε διάκριση όταν μιλάτε με τους ανθρώπους για θέματα πίστης, ανάλογα με τα βιώματα που έχουν. Για παράδειγμα, αν μια νταλίκα πέσει πάνω μου και σκοτωθώ τι θα πείτε στα μικρότερα; Ότι η μαμά σκοτώθηκε ή ότι πήγε στον ουρανό;"
~ Παραθέτουμε τον εξής διάλογο μεταξύ μιας κυρίας και του Πορφύριου. για να χαιρόμαστε και να μην απελπιζόμαστε... Λέει η κυρία: "Ο Θεός πήρε τη μαμά σας.." Και απαντά ο Πορφύρης: "Όχι μόνο δεν πήρε τη μαμά μας,αλλά μας έδωσε και τη Δική Του ακόμα!"
~ Μερικές από τις ερωτήσεις μας προς την Μαρία ( πριν από δύο εβδομάδες) σας τις παραθέτω όχι για να καταλάβετε ποια ήταν η Μαρία, αλλά γιατί εμένα με ωφέλησαν (Στην καταγραφή αυτού του διαλόγου κάποιος πολύ κοντινός στην οικογένεια Ιερέας...Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε το όνομά του...): "- Μαρία ανησυχείς για τα παιδιά σου τώρα που μεγάλωσαν; -Δεν υπάρχει καλύτερος πατέρας και παιδαγωγός από τον ίδιο τον Θεό. Κι όμως τα παιδιά του οι πρωτόπλαστοι αποφάσισαν να τον παρακούσουν καθώς και τις εντολές του και να φύγουν μακριά του... Εγώ δεν μπορώ παρά να αγωνίζομαι μόνο για μένα, για τα παιδιά μου απλά προσεύχομαι... -Δεν τα νουθετείς; -Αν το ζευγάρι ζει αγαπημένο δεν χρειάζεται τίποτε παραπάνω. Αυτό από μόνο του αρκεί. Εγώ προχωρώ μέσα στο σπίτι και αισθάνομαι τα παιδιά μου σαν τα παπάκια, παντού με ακολουθούν για να συζητήσουμε...Αφού τους το λέω, παιδιά με κάνετε να αισθάνομαι σαν την πάπια, αφήστε με και λίγο μόνη... - Είσαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η πολυτεκνια σώζει; - Όταν γνώρισα τον Σπύρο αποφασίσαμε να κάνουμε έως 5 παιδιά, το θεωρούμε ιδανικό αριθμό, αλλά πάντα χαιρόμασταν με το κάθε παιδί που θέλαμε άλλο ένα... Για να καταλάβεις πόσο το χαίρομαι που ακόμα και το τελευταίο (το δέκατο) δεν το αφήνω να το αλλάζουν τα παιδιά. Τους λέω αυτό είναι δικό μου παιδί, όταν κάνετε δικό σας, εσείς θα το αλλάζετε.... Τώρα στο έκτο όταν είχα ρωτήσει τον παππού τον Δαμασκηνό σε δική μου αγωνία σε σχέση με τα πνευματικά... αν ο Θεός την πολυτεκνία την προσμετρά και ως αγώνα, γιατί μου είχανε πει ότι πάνω από 6 ότι Ο Θεός το βλέπει ως σταυρό....είχε συμφωνήσει! " Τι να πω, η κάθε λέξη της για μένα, μου μύριζε παράδεισο...!
~ Και λίγα από τα πρώτα κιόλας σχόλια:
* Νώντας ΣκοπετέαςΑυτή είναι μια άκρως ψυχωφελέστατη ανάρτηση ! Με αγάπη το λέω , ας το ξαναεξετάσουν Χριστοκεντρικά όσοι έσπευσαν να υποστηρίξουν το αντίθετο ! Τοις πάσι γέγονα τα πάντα ίνα πάντως τινάς σώσω ...το Παύλειο κέλευσμα ! Προς δόξαν Θεού και παραμυθία αναριθμήτων ψυχών, που ως μη έχοντες Ελπίδα πενθούν γιατί ¨έχασαν" τον άνθρωπό τους , λες και απώλεσαν κάποιο αντικείμενο ... Ναι , δάκρυα πολλά και προσευχή βουβή , σαν τον πόνο των λευκοφορεμένων σπλάχνων της για την αναχώρηση της Μαρίας εκ του θανάτου εις την Ζωήν τούτες τις ώρες ... Ορφανόν και χήραν αναλήψεται Κύριος ... Μα και επιτέλους σε θεοστυγείς μέρες σκοτεινές που έχουμε ξεχάσει σχεδόν το οτι Ένας είναι Ζωής ο Κυριεύων και του Θανάτου , με προβολή και ηρωοποίηση όσων, ταις των δαιμόνων απάταις αποφάσισαν για το αντίθετο , είδαμε και βιώσαμε μια νεκρώσιμη ακολουθία μακάρια και όχι μακάβρια ...με σκεπασμένα φέρετρα , μαύρες "σημαίες" να αποδοκιμάζουν τον Ουρανό και τις απερινόητες αποφάσεις του Θεού ...Ανάσταση σήμανε και πάλι στο Μήλεσι ! Αληθώς Ανέστη αδελφή μας Μαρία ! Σπύρο αδελφέ μου πάντα αγγελικά και αγέρωχα τα φτερά σου ! Ψυχές μας διαλεχτές καλές υπομονές και χαρά Θεού αληθινή πάντα να φωλιάζει στην μνήμη και στις καρδιές σας με τις μεσιτείες της Αγίας Μάνας σας !
* Maria Kone Από την μία είναι συγκλονιστικό, το πως συνέβη και το γεγονός ότι ηταν μια μανα 10 παιδιών! Από την άλλη ξεπερνά κάθε όριο της λογικής η αντιμετώπιση των παιδιών και του συζύγου!
Το Σάββατο καθώς περίμενα για να χαιρετήσω στο τελος, μπροστά μου ήταν ενα κοριτσακι που μιλουσε με εναν κυριο. Μιλουσε τόσο φυσιολογικά, χαρούμενα στον κυριο λες και δεν βρισκόμασταν σε κηδεία, αλλα σε ενα χαρουμενο γεγονος. Βλεποντας σημερα τις φωτογραφίες κατάλαβα οτι είναι ενα απο τα παιδια της. Ενταξει δεν μπορώ να πω κατι αλλο.... Χριστός Ανεστη!!! ΥΓ: Ηξερα μονο την Μαρία, γιατί ήμασταν συμφοιτήτριες στην Θεολογική και είχαμε ορκιστει και μαζι, όχι τα παιδιά και τον σύζυγό της.
* Δαμιανός Τσάγκας Πραγματικά από άλλη διάσταση. Η ουκ εστιν εκ του κόσμου τούτου... Η Πίστη και η αυθεντική εν Χριστώ Ζωή με την οποία γαλούχησε η Μαρία τα τέκνα της είναι τόσο εμφανής, τόσο αξιομιμήτη, τόσο αναστάσιμη... Τα λόγια είναι τόσο περιττά μπροστά σε τέτοιες εικόνες. Οσιακή ζωή, μαρτυρική κοίμηση. Ας πρεσβεύει υπέρ ημών...
* F: έπρεπε να είσαι εκεί να ακούς τις καμπάνες... το Χριστός Ανέστη...
* Αφροδίτη Τσαμπά όντως! Ας ελπίσουμε ότι θα εύχεται για όλους μας στα σκηνώματα του παραδείσου!
Evi Votsi Που βρίσκουν τη δύναμη??? Στον Χριστό εκεί την βρίσκουν τη δύναμη. Αυτό θα πει πίστη στον Σωτήρα μας. Και εκείνος βλέποντας αυτή την πίστη στέλνει τη χάρη Του και σκεπάζει την οικογένεια... Ο Μεγαλοδύναμος να αναπαύσει την ψυχούλα της. Και να ενδυναμώνει την οικογένεια...
* Agathi B-Krd Εμείς οι απλοί..που προσπαθούμε μεν ..ακόμη δακρύζουμε στην εικόνα.. Καλό Παράδεισο!! Καλή Ανάσταση!
* MissionaryMom AtHome Μετά τα έξι παιδιά λογίζεται σταυρός; Πρώτη φορά το ακούω-- Άρα αυτός ο πατέρας μόνος, με τη θεία χάρη- καλείται να σηκώσει δύο σταυρούς ταυτόχρονα. Παιδιών και γυναίκας! Ανυπομονώ για επόμενη ανάρτηση σχετικά! Όντως ωφέλιμη ανάρτηση - συγκλονιστική..
Προχθές ήρθε μια κοπέλα, χρήστρια ναρκωτικών ουσιών, σκελετωμένη, με δακρυσμένα μάτια. Πριν αρκετό καιρό είχε έρθει στο ναό με φωνές και απειλές. Με είχε βρίσει γιατί δεν τις έδωσα το χρηματικό ποσό που θα ήθελε. Έβρισε, χειρονόμησε κι έφυγε. Αυτό έγινε δυο τρεις φορές.
Προχθές όμως ήρθε αλλιώτικη. Χωρίς φωνές. Χωρίς θράσος. Με περίμενε ταπεινά. Περίμενε να ζητήσει συγχώρεση. "Θέλω να με συγχωρέσεις πάτερ για τότε..." μου είπε. Την έτρωγε μέσα της τόσο καιρό αυτή η συμπεριφορά της (μια συμπεριφορά που ήταν απόρροια της εξάρτησης που έχει). Κι όμως τώρα βρήκε το κουράγιο να έρθει να το πει. Αυτό δείχνει άνθρωπο που δεν παραδόθηκε πνευματικά, που ακόμα μάχεται, παλεύει.
Μετά την συγχώρεση όμως ήρθε κι άλλη ομολογία. Η οδύνη των αισθητών ηδονών την λύγισαν, "Δεν μπορώ άλλο..." μου είπε "...δεν αντέχω". Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της ήταν ανέκφραστα. Κατάλαβα ότι έκλαιγε από τα δάκρυα που δραπέτευαν από τα μάτια της. Ζήτησε να εξομολογηθεί για πρώτη φορά. Ζήτησε να συμφιλιωθεί με τον Θεό μετά από τόσα χρόνια πολέμου. Ενός πολέμου που αντίπαλος τελικά δεν ήταν ο Θεός αλλά ο ίδιος της ο εαυτός. Το σώμα της ήταν τόσο εύθραυστο, το πρόσωπό της γερασμένο από τις λάθος επιλογές. Κι όμως μέσα στα λίγα λεπτά που μιλήσαμε είδα μια ομορφιά ν' ανατέλει. Μια ομορφιά που την έκρυβε για χρόνια. Την ομορφιά της μετάνοιας, την νιότη της ελπίδος. Δώσαμε ραντεβού για εξομολόγηση. Έφυγε έχοντας ανάμεσα στα λεπτά δαχτυλάκια της ένα μικρό κομποσχοίνι που της έδωσα. Λίγο ειρήνευσε. Πόσες τέτοιες ανδρείες -πονεμένες- ψυχές υπάρχουν που επιλογές της νιότης τους, τους στοιχειώνουν μα δεν παραδίδονται σ'αυτές, "δεν το βάζουν κάτω". Πίσω από τέτοιους ανθρώπους κρύβονται σίγουρα πάθη και εγωισμοί όμως συγχρόνως κρύβονται και ψυχές που αναζητούσαν λίγη θαλπωρή, αγάπη, ενδιαφέρον... Και ακριβώς επειδή δεν τα βρήκαν, τα αναζήτησαν σε λάθος τόπους, με λάθος τρόπους, από λάθος ανθρώπους.
Γι'αυτό θα πρέπει πάντα να είμαστε έτοιμοι κι εμείς ν'αγκαλιάσουμε τέτοιους ανθρώπους, να τους ακούσουμε, να ενδιαφερθούμε γι'αυτούς, να μην τους κλείσουμε την πόρτα της καρδιάς μας, να μην τους απαξιώσουμε, να μην τους κοιτάξουμε με "μισό μάτι". Διότι και αυτοί απολωλότα πρόβατα είναι, όπως κι εμείς. Η δική τους ασωτία ίσως φαίνεται πιο πολύ, εξωτερικεύεται πιο έντονα, όμως αυτό δεν τους κάνει πιο αμαρτωλούς από εμάς που μπορεί να κρύβουμε μεγαλύτερα πάθη απ'αυτούς, μεγαλύτερες ανομίες κι αδικίες. Αυτοί μπορεί να παίρνουν ναρκωτικά και αυτό να φαίνεται στο σώμα τους. Πόσοι όμως κι από εμάς τους "αμόλυντους" είμαστε εθισμένοι στα πνευματικά ναρκωτικά που όχι απλά μολύνουν το σώμα αλλά κυρίως οδηγούν στον πνευματικό μας θάνατο; Εθισμένοι στην φιλοχρηματία, στην γαστριμαργία, στη μόδα, στην σαρκικότητα, στην ανθρωπαρέσκεια, στην φιληδονία, στην κατάκριση, στην κακία, στην μνησικακία, στην ιεροκατηγορία, στην συκοφαντία, στο ψέμμα, στην αισχροκέρδια, στην υποκρισία, στην οργή, στην ακηδία, στην απιστία, στη φιλαυτία...
Πώς θα κατακρίνουμε λοιπόν αυτούς όταν εμείς ζούμε ακόμα εθισμένοι στη μεγάλη ιδέα για τον εαυτούλη μας; Πώς είναι δυνατόν "ελαφρά τη καρδιά" να ξεγράφουμε αυτούς τους ανθρώπους από την κοινωνία μας όταν εμείς είμαστε χειρότεροι "πρεζάκηδες" παθών; Είμαστε για λύπηση εάν νομίζουμε ότι είμαστε καλύτεροι απ'αυτούς.
Αν είχαμε ταπείνωση τότε θα τους βλέπαμε με συγκατάβαση και κατανόηση, έτοιμοι να τους βοηθήσουμε και όχι έτοιμοι να τους φωνάξουμε, να τους κατακρίνουμε και να τους βάλουμε στο περιθώριο της κοινωνίας, θεωρώντας ότι δεν είναι "άξιοι" να ζούνε ανάμεσά μας... Όντως πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν θέλουν την βοήθειά μας. Δική τους επιλογή (και είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά σ'αυτές τις περιπτώσεις).Όμως ας αναρωτηθούμε, εμείς προσφέρουμε βοήθεια σε όλους; κάνουμε αυτό που μπορούμε ως πρόσωπα και ως κοινωνία; έχουμε την διάκριση, την υπομονή, το ενδιαφέρον και την αγάπη που χρειάζεται ώστε να βοηθήσουμε αυτούς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας; έχουμε την τόλμη να γίνουμε πλησίον τους; έχουμε την ταπείνωση να ασχοληθούμε μαζί τους;
Ο καθένας ας κάνει τον αυτοέλεγχό του. Πάντως εγώ, από προχθές προβληματίστηκα αρκετά και έπιασα τον εαυτό μου να αδιαφορεί γι'αυτούς τους ανθρώπους, έχοντας τον λογισμό ότι είναι "άξιοι των επιλογών τους"... Όμως αυτός είναι ένας αντίχριστος λογισμός. Είναι λογισμός που πηγάζει από την πλάνη ότι είμαι ανώτερός τους, καλύτερός τους, αξιότερός τους... Και ακριβώς αυτός ο λογισμός αποδεικνύει πόσο "λίγος" και εμπαθής είμαι...
Όταν ο άλλος έχει "πιάσει πάτο" χρειάζεται χέρια να τον βοηθήσουν να σηκωθεί, χέρια να τον αγκαλιάσουν και να τον χαϊδέψουν και όχι χέρια που θα κουνιούνται ελεγκτικά προς το μέρος του και θα του υπενθυμίζουν τα λάθη που έχει κάνει· διότι αυτή είναι η πιο απάνθρωπη ενέργεια. Έλεος θέλει να δείξουμε...ώστε να λάβουμε κι εμείς με την σειρά μας, διότι αλλιώς αλοίμονο.
Είναι παλιά η κούραση που κουβαλάω.Δεν έχω άλλες αντοχές. Το μυαλό μου λέει ‘’ συνέχισε’’, το σώμα όμως δεν τραβάει. Κουράστηκε. Και μαζί με το σώμα βάρυνε και η ψυχή.
Αναρωτιέσαι τι μπορεί να φταίει. Τι έγινε και είμαι έτσι. Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Δεν είναι ότι έγινε κάτι σήμερα, χθες, αυτές τις μέρες…Είναι παλιά η κούραση που έχω μαζεμένη. Είναι παλιά κούραση. Απλά τώρα ήρθε και έσκασε. Ξεχείλισε το ποτήρι. Κλάταρα ρε παιδί μου, πως το λένε…
‘’Ξεκουράσου’’, θα μου πεις.Δεν είναι όμως τόσο απλό. Με μια και δυο μέρες, δουλειά δεν γίνεται.Πρέπει, η νοοτροπία να αλλάξει. Ο τρόπος ζωής.
Να σκάω για χαζά πράγματα λιγότερο, να βρίσκω χρόνο λίγο να ξεκουράζομαι, λίγο να παίρνω καμμιά ανάσα, να μην τρελαίνομαι αν δεν γίνονται όλα τέλεια, να αφήνω και κάτι στο Θεό, να αφήνω και τίποτα να πέσει κάτω....
Είναι παλιά η κούραση που έχω μαζεμένη. Είναι παλιά η κούραση που κουβαλάω...Πιστεύω πως με καταλαβαίνεις...Πάνω κάτω, τα ίδια πρέπει να περνάς και εσύ...
