«Ὑπήκουσε τῆς Ἄννης Θεός τούς στεναγμούς καί προσέσχε Κύριος, δεήσει τῇ αὐτῆς»

 Η ατεκνία λοιπόν ενός ζεύγους εξαρτάται και από το θέλημα του Θεού, που σημαίνει λειτουργεί εν προκειμένω κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο του Ίδιου, το οποίο συνήθως το ζεύγος αδυνατεί να το κατανοήσει παρά μόνον μετά από μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα. 

 Η επίγνωση όμως της συνεργείας αυτής, Θεού και ανθρώπου, για ένα τόσο μεγάλο έργο: τον ερχομό στον κόσμο ενός παιδιού, μπορεί να ενεργοποιήσει την προσευχή του ανθρώπου, την εκζήτηση από Αυτόν της χάρης Του, ώστε να «μεταβάλει» ακόμη και αυτό το σχέδιό Του. Και πράγματι, όχι λίγες φορές, ο Θεός μεταστρέφεται, υπακούοντας στο αίτημα των ανθρώπων, και δίνει τη χάρη της καρποφορίας στη γυναίκα και την υπέρβαση επομένως της ατεκνίας της.

 Τον προβληματισμό αυτό τον βλέπουμε, όπως είπαμε, έντονα και στη συγκεκριμένη εορτή της συλλήψεως της αγίας Άννης. Άτεκνο το άγιο ζεύγος του Ιωακείμ και της Άννης, δεν χάνει όμως την ελπίδα του στον Θεό. Και μάλιστα σε εποχή για τους Ιουδαίους, που η ατεκνία θεωρείτο μέγα όνειδος, ντροπή, αφού αποδείκνυε ότι το συγκεκριμένο ζεύγος δεν μπορούσε να θεωρηθεί μέσον ερχομού του Μεσσία στον κόσμο. Και γι’ αυτό αποδύεται σε προσευχή. 

Η δραματική ένταση των ύμνων εν προκειμένω φτάνει στο απώγειό της: «Ἀδωναῒ Σαβαώθ, τὸ τῆς ἀπαιδίας οἶδας ὄνειδος· αὐτὸς τὴν ὀδύνην μου, τῆς καρδίας διάλυσον, καὶ τοὺς τῆς μήτρας, καταρράκτας διάνοιξον, καὶ τὴν ἄκαρπον, καρποφόρον ἀνάδειξον». (Κύριε των Δυνάμεων, γνωρίζεις την ντροπή της απαιδίας. Συ λοιπόν διάλυσε την οδύνη της καρδιάς μου και διάνοιξε τους καταρράκτες της μήτρας και ανάδειξέ με, εμένα που είμαι άκαρπη, καρποφόρο). Και η προσευχή της εισακούεται. Ο Θεός επιβλέπει επί το άγιο ζεύγος.

 «Πάλαι προσευχομένη πιστῶς, Ἄννα ἡ σώφρων, καὶ Θεῷ ἱκετεύουσα, Ἀγγέλου φωνῆς ἀκούει, προσβεβαιοῦντος αὐτῇ, τὴν τῶν αἰτουμένων θείαν ἔκβασιν». (Παλαιά καθώς προσευχόταν με πίστη η Άννα η σώφρων και ικέτευε τον Θεό, ακούει φωνή Αγγέλου, που την βεβαίωνε ότι ο Θεός θα πραγματοποιήσει τις προσευχές της).

 «Ὑπήκουσε τῆς Ἄννης Θεὸς τοὺς στεναγμοὺς καὶ προσέσχε Κύριος, δεήσει τῇ αὐτῆς». (Υπάκουσε ο Θεός τους στεναγμούς της Άννας και πρόσεξε ο Κύριος τη δέησή της).

Το γεγονός της επέμβασης του Θεού, που τη στείρωση την κάνει καρπογονία, το προσλαμβάνει ο υμνογράφος για να το διευρύνει και επί πνευματικού επιπέδου: πέρα από το ότι κάνει αναδρομή στο παρελθόν για να δείξει αντίστοιχες καταστάσεις της Παλαιάς Διαθήκης – « Σὺ ὁ τῇ Σάρρᾳ δοὺς ποτὲ ἐν γήρᾳ βαθυτάτῳ… υἱὸν τὸν μέγαν Ἰσαὰκ· σὺ ὁ διανοίξας τὴν στειρεύουσαν νηδὺν τῆς Ἄννης, Παντοδύναμε, μητρὸς Σαμουὴλ τοῦ προφήτου σου» (Συ, παντοδύναμε, που έδωσες κάποτε σε βαθύτατο γήρας στη Σάρρα υιό, τον μέγα Ισαάκ, συ που διάνοιξες τη στείρα κοιλιά της Άννας, της μητέρας του προφήτου σου Σαμουήλ) – θεωρεί ότι ο Θεός, όπως παλιά, όπως τώρα με την Άννα, κατεξοχήν όμως μετά τον ερχομό Του στον κόσμο, μπορεί την άνυδρη και χωρίς χάρη ανθρώπινη φύση να την μεταβάλει και να της δώσει τη δροσιά που πρέπει, ώστε να καρποφορήσει. 

«Ἡ τοῦ κόσμου σήμερον χαρά, λόγῳ προκηρύττεται, καὶ μητρικὰς ὀδύνας εἰς εὐφρόσυνον, χαρμονὴν μεθίστησι, καὶ πολύτεκνον τὴν τῆς φύσεως στείρωσιν, ἔσεσθαι μηνύει, ἔργοις τοῖς τῆς χάριτος πληθύνουσαν». (Η χαρά του κόσμου σήμερα προκηρύσσεται με λόγο και αλλάζει τις μητρικές οδύνες σε χαρά ευφροσύνης, και φανερώνει ότι η στείρωση της φύσης θα γίνει καρποφόρα, που πληθαίνει με τα έργα της χάρης). Κι αυτό σημαίνει ότι εμείς που ζούμε πια μετά Χριστόν, σε οποιαδήποτε κατάσταση ξηρασίας και αν βρισκόμαστε, πνευματική ή ηθική, αν στραφούμε με πίστη στον Θεό, θα δούμε τη θαυματουργική επέμβασή Του. Ο Θεός θα διανοίξει τις πόρτες της καρδιάς μας, ώστε να πλημμυρίσουμε από την παρουσία της χάρης Του. Αρκεί να υπομένουμε και να επιμένουμε.

Κι είναι περιττό βεβαίως και να σημειώσουμε ότι η σύλληψη της αγίας Άννης αποτελεί εορτή της Εκκλησίας μας όχι πρωτίστως για να δείξει το αποτέλεσμα της υπομονής και της επιμονής στη δέηση του Θεού, αλλά διότι με τη σύλληψή της αυτή μπαίνουν οι βάσεις για τη γέννηση Εκείνης, η οποία σαν νέος ουρανός θα έφερνε τον κόσμο τον ήλιο Χριστό, τον Σωτήρα του κόσμου. Με την προοπτική του ερχομού του Κυρίου φωτίζεται και αυτή η εορτή, συνεπώς είναι μία ακόμη αφορμή δοξολογίας του αγίου ονόματός Του. «Ὁ νέος οὐρανός, ἐν κοιλίᾳ τῆς Ἄννης τεκταίνεται Θεοῦ παντουργοῦ ἐπινεύσει· ἐξ οὗ καὶ ἐπέλαμψεν ὁ ἀνέσπερος ἥλιος, κόσμον ἅπαντα φωταγωγῶν ταῖς ἀκτῖσι, τῆς Θεότητος» (Ο νέος ουρανός, δηλαδή η Παναγία, με τη θέληση του παντουργού Θεού φτιάχνεται στην κοιλιά της Άννας. Από αυτόν τον ουρανό έλαμψε δυνατά και ο ανέσπερος ήλιος, δηλαδή ο Χριστός, που δίνει φως σε όλον τον κόσμο με τις ακτίνες της θεότητας).

Γεώργιος Δορμπαράκης, Ω πανύμνητε Μήτερ!: Πεζό “Θεοτοκάριον”, 1η έκδ., Αθήνα, Δομή – Αρχονταρίκι

πηγή

Θετικές και αρνητικές εμπειρίες στα πρώτα χρόνια του παιδιού

 Η φωτογραφία δείχνει τις συνάψεις που έχει κάνει ο εγκέφαλος ενός παιδιού ανά ηλικία. Δείτε πόσες είναι στη γέννηση και πόσες περισσότερες στους 6 μήνες. Δείτε πόσο πυκνές είναι στα 2 έτη.

Η ανάπτυξη του εγκεφάλου και νευρικού συστήματος του μωρού ξεκινάει πριν τη γέννηση του. Πριν και, κυριώς μετά, τη γέννησή του, το μωρό βιώνει καλές ή λιγότερο καλές εμπειρίες.

Ο εγκέφαλος του καταγράφει κάθε εμπειρία τα πρώτα περίπου 2 χρόνια της ζωής του, φτιάχνοντας συνάψεις (συνδέσεις) μεταξύ νευρικών κυττάρων. Αν το μωρό έχει περισσότερες παρόμοιες εμπειρίες, τότε οι συνάψεις αυτές γίνονται πιο ισχυρές. Μετά τα 2 χρόνια, ο εγκέφαλος κάνει ένα "ξεσκαρτάρισμα" και κρατάει τις πιο ισχυρές συνάψεις.

Στην έκθεση "Rethinking the Brain" που παρουσιάστηκε στον Λευκό Οίκο στις ΗΠΑ το 1997, σε μια εκδήλωση για την ανάπτυξη του παιδιού η έκθεση με τίτλο: "White House Conference on Early Childhood Development and Learning: What New Research on the Brain Tells Us About Our Youngest Children."

 Παρευρέθηκαν διάφοροι ειδικοί και μεταξύ τους αρκετοί νευροεπιστήμονες και ειπώθηκε, μεταξύ άλλων (μας μεταφέρει ο John Bruer σε ένα βιβλίο του), ότι οι συνάψεις του εγκεφάλου ενός δίχρονου παιδιού, είναι περισσότερες από αυτές που έχει ο παιδίατρος που το εξετάζει. Το επιχείρημά των εισηγητών ήταν ότι αξίζει να αναλογιστούμε τι εμπειρίες έχει ένα παιδί στο ξεκίνημα της ζωής του και πώς μπορούμε να προστατεύσουμε ΟΛΑ τα παιδιά να έχουν θετικές εμπειρίες στην παιδική τους ηλικία.

Δείτε τέλος στα 4 και 6 έτη πως ενισχύονται συγκεκριμένα "μονοπάτια" και χάνονται όσες συνάψεις κρίνει ο εγκέφαλος ότι δεν χρειάζεται.

Τι σημαίνει αυτό για εμάς τους γονείς;
  Σημαίνει ότι τα πρώτα έτη της ζωής του παιδιού υπάρχει αυτό το παράθυρο όπου οι συμπεριφορές μας και οι εμπειρίες που έχει ένα παιδί, μπορούν να επηρεάσουν την παιδική του ηλικία και την ενήλικη ζωή του. Όταν το μωρό έχει περισσότερες θετικές εμπειρίες, ο εγκέφαλός του καταγράφει ότι ο κόσμος μας είναι ασφαλής και ότι οι ενήλικοι φροντιστές του είναι άτομα εμπιστοσύνης.
  Αντίθετα, αν είχε περισσότερες αρνητικές εμπειρίες (φωνές, βίαια ξεσπάσματα, βίαιες κινήσεις, παραμέληση κτλ), τότε ο εγκέφαλός του καταγράφει ότι ο κόσμος μας είναι απειλητικός και ότι οι ενήλικοι φροντιστές του δεν είναι άτομα εμπιστοσύνης.

Έτσι όταν έρθει η στιγμή να κρατήσει τις συνάψεις που χρειάζεται, θα κρατήσει όσες είναι πιο "ισχυρές". Γι' αυτό θέλουμε περισσότερες από τις θετικές εμπειρίες.
Ακόμα όμως και αν το παιδί εκτεθεί σε αρνητικές εμπειρίες, τότε η παρουσία ή όχι ενός ήρεμου ενήλικα είναι καθοριστικής σημασίας. Η παρουσία του μπορεί να μειώσει το τοξικό στρες και να απαλύνει την ένταση αυτής της εμπειρίας.
Σε μια κοινωνία που μας λέει με κάθε τρόπο ότι τα παιδιά θα πρέπει να είναι ανεξάρτητα, να μην μας είναι βάρος, να μπορούν να καθίσουν σε ένα ριλάξ χωρίς να κάνουν φασαρία, να κοιμούνται όλο το βράδυ μόνα τους στο δωμάτιο τους, να πηγαίνουν στον παιδικό σταθμό χωρίς κλάματα, αξίζει να πάρουμε λίγο χρόνο και να αναλογιστούμε αν οι προσδοκίες αυτές είναι ρεαλιστικές με την ανάπτυξη του παιδιού.

πηγή

Να μοιράζεσαι το λίγο που έχεις.Να μη σκέφτεσαι... κι αν πεινάσω...Αν χάσω... Αν κινδυνέψω;

" Να μοιράζεσαι το λίγο που έχεις.Να μη σκέφτεσαι... κι αν πεινάσω...Αν χάσω... Αν κινδυνέψω;
Να μη σκέφτεσαι...να μην τρομάζεις... να μη λυγάς.
Αυτό είναι ΑΓΆΠΗ"!!

ΛΕΟ  ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ

Σύμβουλος γάμου μυρωμένου…(Άγιος Δημήτριος)

   Αν υπάρχει αγάπη αληθινή όλα τα υπόλοιπα έρχονται! 

Αν έχει ομόνοια το ζευγάρι, τότε όλα τα αδύνατα γίνονται μπορετά!

 Κοινότυπα ακούγονται και τα δυο, σαν γνωμικά, αποστάγματα πείρας συνοδοιπόρων και συναθλητών στης συζυγίας το σκάμμα. 

 Τούτοι οι παλευτές οι ευλογημένοι, όλο και λιγοστεύουν στις μέρες μας. Τα κριτήρια μπορεί να τα αλλάξαμε, όχι όμως και του Θεού τις κρίσεις. Εκείνες και χθες και σήμερα και εις τον αιώνα θα είναι οι ίδιες και απαρασάλευτες! Έγινε η ύλη και η ευωχία κριτήριο ένωσης! Αλίμονο! Και εκείνο το …γνωμικό το ανέγνωμο και άσοφο γίνηκε επίκαιρο, θέσφατο χωρίς Θεό. Σαν η φτώχεια μπαίνει από την πόρτα, η αγάπη βγαίνει απ το παράθυρο! Κανείς δεν αρνήθηκε βέβαια την αυτάρκεια και όλα εκείνα τα αγαθά τα επίγεια, που συντηρούν και φροντίζουν το σώμα. Να έχεις για να χρησιμοποιείς, μα κυρίως για να δίνεις σε όσους είναι αναγκεμένοι! Να ζητάς όμως και εκείνα τα ουράνια, που άφθονα μπορεί να χορηγήσει η ευδοκία και η χάρη Του. Γιατί σαν αυτά δεν τα ζητήσεις, θα πτωχεύσεις στ' αλήθεια αδελφέ μου. 

 Και έπειτα θα αναζητάς ψυχολόγους και συμβούλους και θα μιλάς για ασυμφωνία χαρακτήρων και για αταίριαστα που οδήγησαν τελικά σε διάλυση. Ναι, μα τα μυστήρια της Εκκλησίας, δεν διαλύονται κι αυτά εις τον αιώνα αδελφέ μου. Κι ο γάμος (μιλάμε για τον μόνο που ο Ουρανός αναγνωρίζει κι όχι για όλες αυτές τις θλιβερές και άνομες νομικές επινοήσεις) είναι ένα μεγάλο μυστήριο που τον Παράδεισο ανοίγει.

 Θυμήσου λοιπόν εκείνες τις ευχές που διάβαζε ο ιερέας! Και αν τότε δεν τις πρόσεξες αναζήτησέ τις τώρα. Και σαν βρεις ευλογημένους συζύγους, που ζουν αυτόν τον αγαπητικό δεσμό που πόσο μοιάζει στον έρωτα τον Θείο, προσπάθησε να τους μοιάσεις! Ομόνοια ψυχών και σωμάτων δεήθηκε ο παπάς στο γάμο σου! Ειρηνική ζωή, και σωφροσύνη! Σύνδεσμος η ειρήνη, που κρατά άσπιλες και αρυτίδωτες τις ψυχές τους, σαν το σώμα παραδίδεται στου χρόνου τη φθορά! Απολείτουργα τους καμάρωνα δυο τέτοιους χαρούμενους ενωμένους σε ένα.

 Ο Θ. και η Φ., με τα 4 παιδιά τους. Άμπελος ευκληματούσα αυτή η οικογένεια, με κέρασε νάμα απ’ τις υδρίες ψυχές της. Δεν μου μίλησαν καθόλου με τα λόγια! Παρά μόνο με αυτήν την πνευματική λαλιά της αγάπης, που όλες τις γλώσσες των ανθρώπων ξεπερνά σε πλούτο και νοήματα! Ευωδία πνευματική αναδύουν αυτές οι μορφές των ανθρώπων, που παλεύουν με τις βιωτικές δυσκολίες, με τα εμπόδια που συνεχώς ορθώνονται μπροστά τους, από εκείνους που συνεχώς προσπαθούν λάθρα να ανοίξουν το…παράθυρο να διωχθεί η αγάπη…

Δεν είναι ρόδινοι οι δρόμοι! Στρωμένοι από αγκάθια είναι! Φίδια και σκορπιοί στο διάβα τους, των πειρασμών ο κλύδωνας στο λιμανάκι τους…Μα αρκεί μια ματιά στο προσκυνητάρι να φέρει τη γαλήνη! Εκεί φωτοβολά σε μια σπιθίτσα καντηλιού η νύφη Εκκλησία και η δόξα του Νυμφίου Κυρίου, όπως πρωτοφανερώθηκε θαυμαστά κάποτε σε έναν Γάμο, να διώξει κάθε τι πικρό και να ξαναγεμίσει με το πιο γλυκόπιοτο κρασί το κοινό ποτήρι της αγάπης, που πάντοτε αντέχει υπομένει και ελπίζει! Και ένα μικρό κομμάτι από βαμβάκι στο δικό τους προσκυνητάρι. Σφούγγισε κάποτε το μυρόβλητο θαύμα του Αη Δημήτρη! Και από τότε έγινε ο οδηγός τους ο άγρυπνος. Ήταν τα μόνα λόγια που μου είπαν για το δικό τους σκάμμα.-Ξέρεις αδελφέ μου, όποτε φεύγει η ειρήνη και έχουμε μαλώματα και σκοτεινιές αυτό το μπαμπακάκι ξεραίνεται! Μα σαν μονιάσουμε και θυμηθούμε τα όσα κάποτε ευλογηθήκαμε, εκείνο αρχίζει να ευωδιάζει και να στάζει… Μπορείς να το πιστέψεις;
Θυμήθηκα τότε το στεφάνι των αθλητών που δόθηκε σε όλους μας στο γάμο μας, μα σε ελάχιστους ήταν ανθισμένο! Κι όμως ένα δάκρυ μετανοίας το κάνει τώρα δα, αυτοστιγμεί να ξανανθίσει! Έτσι κι εκείνο το μπαμπάκι του Μυροβλήτη Αγίου, σαν αμαράντινος στέφανος δόξης, καρτερά κάποτε να φορεθεί στα κεφάλια των αθλητών. Ως την απονομή εν τη ημέρα της κρίσεως, θα στέκεται εκεί στο μικρό τους προσκυνητάρι, ολοζώντανο θαύμα, σύμβουλος γάμου μυρωμένου…
Νώντας Σκοπετέας
Αληθινό περιστατικό όπως διασκευάστηκε σε διήγημα.
Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο: Ενθάρρυνέ μας Άγιε Δημήτριε!
Οπτικοποιημένη στο κανάλι της αδελφής μας και συνεργάτιδας Στεφανίας Στ. https://www.youtube.com/watch?v=VbNb3_lMqF0&t=41s

ΥΓ: Σε ένα τόσα δα κομμάτι από μπαμπάκι μπορεί να χωρέσει όλο το υπέρ Λόγον του Αγίου Θεού μας! Μόνο όσοι το έχουν οσφρανθεί με της ψυχής την όσφρηση, όπως ο Θ. και η Φ., μπορούν να μιλήσουν για τούτο το μεγάλο θαύμα! Δεν μοιάζει αυτό το μύρο με τίποτα άλλο το υγρό, μα μόνο με τα αληθινά δάκρυα της μετανοίας! Μόνο με εκείνα μπορεί να συγκριθεί και να συμμιχθεί…να μείνει άσωστη τούτη η ευωδία, που λυτρώνει και λευτερώνει απ τα δεσμά των σκοτεινών φυλακών της αμαρτίας. 17 αιώνες αναβλύζει τα της χάριτος μύρα ο Οκτώβριος! Θεοφρούρητες ψυχές τον επικαλούνται μπροστά σε κάθε δαιμονοκίνητη χάρυβδη! Ιδίως σε εκείνην της απελπισίας! Βοήθησέ μας Άγιε Δημήτριε! Ενθάρρυνέ μας! Δαυίδ και Νέστορας εγώ ο ταλαίπωρος!

Κραυγές δολοφόνων σε ἐκκλησιαστικούς χώρους!

Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

Δηλαδή τί θέλουν οἱ ἐν ψυχρῶ δολοφόνοι; Τί ζητοῦν ἀπό τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τῆς ἀγάπης; Νὰ ταχθῆ ὑπέρ τῆς θανατικῆς ποινῆς; Νὰ ταχθῆ μὲ τὸ μέρος σκληρῶν ἀτόμων, πού ὄχι μόνον ἐνεργοῦν ἀλλεπάλληλους φόνους ζωντανῶν παιδιῶν, ἀλλὰ καὶ διακηρύττουν ὡς... πολιτισμὸ τὴν ἐν ψυχρῷ σφαγὴ χιλιάδων ἀγεννήτων ἐμβρύων;

Τί ζητοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Νὰ χειροκροτῆ τὸν ἐκτρωσιολόγο γιατρὸ πού εἰσπράττει τὴν «τιμὴ αἵματος», τὴν ὥρα ποῦ βγαίνει ἀπὸ τὸν τόπο τοῦ ἐγκλήματος; Ὁ σαδισμός του: «Ἐν τάξει! Τὸ σκοτώσαμε. Βέβαια μὲ κούρασε τὸ ἄτιμο! Ὅλο καὶ μαζευόταν στὴν ἄκρη τῆς μήτρας ν᾽ ἀποφύγη τό ἐργαλεῖο. Ἀλλά τελικά τά καταφέραμε. Ἡ ἔκτρωση πέτυχε!».

• Δηλαδὴ τί ζητοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία οἱ φονιάδες καὶ οἱ συνήγοροι τῶν φονιάδων; Νὰ βγῆ καὶ νὰ εὐλόγηση τὸ ἔγκλημα τῆς ἀμβλώσεως;

• Κάνουμε ὅλα αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα, διότι ἀπὸ τὴν ἡμέρα (8 Σεπτεμβρίου-ἑορτή τῆς Γεννήσεως τῆς Παναγίας), πού στοὺς Ναοὺς διαβάστηκε ἡ ἐγκύκλιος τῆς Ἱ. Συνόδου ὑπὲρ τῆς ζωῆς καὶ ἐναντίον τοῦ φόνου τῶν παιδιῶν, ὁμάδες φιλοφονικῶν, ὑποστηρικτὲς τῶν ἐκτρώσεων, βγῆκαν γιά... διαμαρτυρίες! Δηλαδή, μαζεύτηκαν ἔξω ἀπὸ Ναούς, σήκωσαν πανὼ μὲ ὑβριστικὰ συνθήματα κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ φώναζαν συνθήματα ὑπὲρ τῶν δολοφονικῶν ἐκτρώσεων!

• Τὸ μόνο «ἐπιχείρημα», πού λένε καὶ ξαναλένε οἱ σκληροὶ δολοφόνοι τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ, εἶναι: «Ἡ γυναίκα ἔχει δικαίωμα τὸ σῶμα της νὰ τὸ κάνη ὅ,τι θέλει»!

• Τὸ σῶμα, τὸ ἀνθρώπινο σῶμα τοῦ ὁποιουδήποτε, δὲν εἶναι κατασκευὴ καὶ ἰδιοκτησία τοῦ τάδε ἢ τῆς τάδε. Τὸ σῶμα εἶναι ἱερὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ναὸς τοῦ Θεοῦ. Κανένας δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ τὸ φθείρη ἢ νὰ τὸ διαφθείρη. «Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεὸς» (Α' Κορ. γ' 17). Κάτι πού δὲν μπορεῖς νὰ τὸ φτειάξης, ὅλο ἢ μέρος, δὲν ἔχεις δικαίωμα νὰ τὸ καταστρέφης.

• Ἂν ὁ ἄθεος ἐπιμένη, ὅτι ἔχει δικαίωμα νὰ κάνη ὅτι θέλει τὸ σῶμα του, τὸ μόνο πού ἀπομένει εἶναι νά... αὐτοκτονήση! Ἀλλ᾽ αὐτοχειρία ἰσοδυναμεῖ μὲ ἄρνησι ζωῆς καὶ δειλία.

• Κι ἂν στὸν ἑαυτό σου θέλης νὰ κάνη κακό, ποιός σοῦ εἶπε, ὅτι τὸ παιδί, πού ὡς ἔμβρυο μεγαλώνει μέσα σου, εἶναι δικό σου σῶμα; Πρόκειται γιὰ μία νέα ζωή, ἰσότιμη σὲ ἀξία καὶ μὲ τὴ δική σου ζωή.

Τὸ βρέφος πού σκιρτᾶ μέσα σου φωνάζει: «Ἄσε μὲ νὰ ζήσω»! Καὶ σὺ τοῦ ἁπαντάς: «Βούλωσέ το! Σὲ λίγο θὰ σοῦ δώσω τὴν ἀπάντησι»!

—Έγώ μιλάω! λέει ἡ γυναίκα. Καὶ ἐγὼ συμφωνῶ! λέει ὁ ἄντρας. Εἶσαι ἕνα (ἐσύ τό ἔμβρυο) κι εἴμαστε δύο. Θὰ γίνη τὸ δικό μας. Θὰ σὲ σκοτώσουμε. Κι ἃς λένε ὅ,τι θέλουνε οἱ... παπάδες!

• Καὶ ὁ θρῆνος ἀκατάπαυστος. Καὶ τὸ αἷμα ποτάμι. Καὶ τὸ ἔγκλημα εἰσπράττει τὸν «ἀκελδαμά». Καὶ μία μεγάλη μάνα σπαράττει· ἡ πατρίδα μας, ἡ Ἑλλάδα.

—Φονιάδες τῶν παιδιῶν! Δὲν σᾶς θέλει ἡ ἡρωικὴ Ἑλλάδα. Περισσότερο δὲν μπορεῖ νὰ συμβαδίση μαζί σας ἡ Ἐκκλησία. Κι ἂν φωνάζετε, κι ἂν λερώνετε τοὺς τοίχους τῶν ναῶν, κι ἂν ἔχετε τὴν προστασία σχεδὸν ὅλων τῶν πολιτικῶν, μὴ ξεχνᾶτε: Ὑπάρχει Θεός! Τὸ αἷμα τῶν ἀδικοσκωτωμένων παιδιῶν βοᾶ!!!

Ἐκτὸς κι ἂν γονατίζουν οἱ λίγοι ἅγιοι πού ἀπέμειναν στὸν τόπο μας καὶ ἱκετεύσουν:

—Κύριε, ὄχι ἄλλη γενοκτονία!

Οι πρώτες φορές - Βασιλική Νευροκοπλή

Το πρώτο παιχνίδι

Βρέφος στην κούνια μου έπαιζα με τους αγγέλους μήλα μ’ ένα τόπι από φως. Με χάιδευαν με τα φτερά τους. Γαργαλιόμουν και γελούσα. Έπαιζαν μαζί μου κρυφτό κι εγώ τους αποζητούσα κλαίγοντας μέχρι που ξετρύπωναν και πάλι πίσω απ’ τις ντουλάπες και μέσα απ’ τις συρταριέρες. Φτεροκοπούσαν αδιάκοπα πάνω απ’ το κεφάλι μου κι όταν ήταν πια ώρα να κοιμηθώ, ένας ξάπλωνε δίπλα μου, άλλος με σκέπαζε, άλλος με νανούριζε με τα πιο απαλά τραγούδια κι άλλος ψιθύριζε στ’ αφτί μου τα παραμύθια του ουρανού…

Το πρώτο ψέμα

Όταν η μαμά έλειπε απ’ το σπίτι έψαχνα τα συρτάρια της αναζητώντας απαγορευμένους θησαυρούς. Μια μέρα βρήκα ένα λαμπερό μονόπετρο δαχτυλίδι. Είχα ακούσει πως για να βεβαιωθείς πως ένα κόσμημα είναι αληθινό το βάζεις στο στόμα σου και το δαγκώνεις. Αν είναι αληθινό δεν παθαίνει τίποτα, αν όμως είναι ψεύτικο λυγίζει σαν σύρμα. Το δάγκωσα, λοιπόν, και αυτό λύγισε. Φοβήθηκα πως ίσως η θεωρία για τα αληθινά και τα ψεύτικα κοσμήματα δεν ίσχυε. Προσπάθησα να το επαναφέρω όπως ήταν, αλλά στάθηκε αδύνατον. Τότε, για να μη στεναχωρηθεί η μαμά, το πέταξα απ’ το μπαλκόνι…

Λίγες μέρες αργότερα η μαμά το αντιλήφθηκε και μας ρώτησε όλους, πέντε αδέρφια ήμασταν, αν είδαμε κάπου το δαχτυλίδι του γάμου της. Κατάλαβα πως είχα κάνει κάτι φριχτό. Είπα όμως ψέματα πως κι εγώ δεν είχα ιδέα για την τύχη του όπως και τ’ αδέρφια μου. Αλλά δεν μπόρεσα να το κρατήσω για πολύ μέσα μου. Το ψέμα μού κατέτρωγε την ψυχή. Μετά από μια δυο μέρες της εξομολογήθηκα την αλήθεια. Λυπήθηκε πολύ αλλά δε με μάλωσε καθόλου. Κατέβηκε η καημένη να το ψάξει στον δρόμο, αλλά το δαχτυλίδι δε βρέθηκε ποτέ…

Το πρώτο παραμύθι

Το πρώτο παραμύθι που άκουσα ήταν η πρώτη αγρυπνία στην εκκλησία του μπαμπά που ήταν ιερέας. Θυμάμαι εκείνη τη νύχτα σαν την πιο γλυκιά της ζωής μου. Και ήταν ένα μουσικό παραμύθι, ένα αρωματικό παραμύθι, ένα παραμύθι που άκουγα με τ’ αδέρφια μου ξαπλωμένοι καταγής πάνω σε μια κουβέρτα που είχε φέρει η μαμά για να ξαπλώσουμε και να κοιμηθούμε πάνω στα κρύα μάρμαρα του ναού των Δώδεκα Αποστόλων. Δεν κατάλαβα τίποτα από τις λέξεις των ψαλτάδων και των ιερέων, αλλά ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα το ωραιότερο παραμύθι της ζωής μου…

Η πρώτη μέρα στο σχολείο

Πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο. Είμαι πολύ χαρούμενη που βρίσκομαι εκεί. Η τάξη έχει μια ωραία μυρωδιά καραμέλας και η νηπιαγωγός είναι χαμογελαστή. Μας βάζει να καθίσουμε ανά δύο στα θρανία, τα οποία όμως είναι ενωμένα με τον πάγκο που είχαν για κάθισμα. Θυμάμαι μέχρι σήμερα τη μεγάλη δυσαρέσκεια που μου προκάλεσε το γεγονός ότι δεν χωρούσα να καθίσω. Ήμουν ένα ψηλό παιδί και τα γόνατά μου χτυπούσαν στο κάτω μέρος του θρανίου. Έπρεπε να έχω συνεχώς τεντωμένα τα πόδια μου, πράγμα πολύ άβολο κι είχα να περάσω μια ολόκληρη χρονιά σ’ αυτή τη θέση, πράγμα που ίσως και να στάθηκε η βασική αιτία γέννησης ενός αγωνιώδους αισθήματος που με ακολούθησε για χρόνια… ότι δεν χωράω…

Η πρώτη φωτογραφία

Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία μου μέσα σ’ έναν αχνό κύκλο στην πάνω αριστερή γωνία του προσκλητηρίου της βάφτισής μου που απεικονίζει ένα στρουμπουλό προσωπάκι –καθόλου όμορφο! Ευτυχώς η μαμά πολύ νωρίς μου έμαθε μια πολύ παρηγορητική παροιμία που έλεγαν στο χωριό τους: άσχημο στην κούνια, όμορφο στη ρούγα…

Το πρώτο βιβλίο που διάβασα

Η τεράστια και ασήκωτη εικονογραφημένη Βίβλος για παιδιά από τις εκδόσεις Σιδέρη. Μέχρι σήμερα πιστεύω πως είναι η ωραιότερη Βίβλος! Ήταν το βιβλίο που με ξεκούραζε, με συνάρπαζε και κυρίως με παρηγορούσε πως δεν είμαι μόνη και αβοήθητη στη ζωή, αλλά συγγενεύοντας με τους βιβλικούς προγόνους μου μπορούσα κι εγώ να ξεπερνώ τις δυσκολίες με θάρρος και με τη βοήθεια του Ουράνιου Πατέρα μας.

Η πρώτη τιμωρία

Ήταν από τον δάσκαλο που είχα στην πρώτη δημοτικού, έναν δυστυχισμένο, αγέλαστο και σκληρό άνθρωπο. Καθόμασταν με τη διπλανή μου, ως πιο ψηλές, στο τελευταίο θρανίο και είχαμε και οι δυο τα μαλλιά μας πλεγμένα σε δύο κοτσιδάκια. Εγώ δεν καταλάβαινα καθόλου γιατί δεν πρέπει να μιλάμε μεταξύ μας όταν έκανε μάθημα ο δάσκαλος. Μου φαινόταν πολύ φυσικό να μιλάμε κι εμείς. Κι έτσι επειδή μιλούσαμε, μας σήκωσε και τις δυο στον πίνακα και μας έβαλε να σταθούμε απέναντι στα υπόλοιπα παιδιά. Πήρε τη δική μου αριστερή πλεξούδα και τη δεξιά της φίλης μου και τραβώντας τες χτύπησε δυνατά μερικές φορές τα κεφάλια μας. Ευτυχώς μόλις το είπα στους γονείς μου, με άλλαξαν σχολείο…

Το πρώτο κατοικίδιο

Ζώντας σε διαμέρισμα της Θεσσαλονίκης και μάλιστα ως πολύτεκνη οικογένεια δεν είχαμε ποτέ κατοικίδιο. Εξάλλου τότε δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο. Κατοικίδια είχαν μόνο στα χωριά και στις αυλές των σπιτιών.

Η πρώτη απογοήτευση

Εκτός από το πρόβλημα με το θρανίο στο νηπιαγωγείο που προανέφερα, ήταν και η μέρα που η κυρία είχε στήσει στην αυλή ένα γαϊτανάκι λέγοντάς μας γεμάτη ενθουσιασμό πως σήμερα έχουμε γιορτή και θα χαρούμε όλοι πολύ. Μας έβγαλε στην αυλή και μας ζήτησε να πιάσουμε όλοι από μία κορδέλα και όταν άρχισε η μουσική αρχίσαμε να χορεύουμε γύρω γύρω. Το γεγονός ότι τα παιδιά δεν μπορούσαν να κρατήσουν τον ρυθμό και άλλα πήγαιναν γρήγορα και άλλα αργά δημιούργησε έναν πανδαιμόνιο όπου το ένα παιδί τσαλαπατούσε το άλλο. Ήμουν το μόνο παιδί που βγήκα πολύ γρήγορα έξω απ’ το χορό και ακόμα κι όταν η νηπιαγωγός μου είπε να ξαναμπώ αρνήθηκα σθεναρά. Δε μου άρεσε καθόλου το τσαλαπάτημα και την ίδια ώρα αναρωτιόμουν γιατί χαίρονται τα άλλα παιδιά δεμένα σε μια κορδέλα και υποχρεωμένα να χοροπηδούν; Τι νόημα είχε; Ήταν η πρώτη μου απογοήτευση για το τι νομίζουν οι μεγάλοι ευχάριστο και διασκεδαστικό για τα παιδιά, αλλά και η πρώτη φορά που διαχώρισα τη θέση μου πως τέτοιου είδους διασκέδαση δε μ’ ενδιαφέρει καθόλου…

Ο πρώτος έρωτας

Ήταν ένας σχεδόν ακατανόητος έρωτας. Ήμουν στην έκτη δημοτικού και η κολλητή μου φίλη ήταν ερωτευμένη με ένα αγόρι της τάξης μας. Κάποια στιγμή με παρότρυνε να ερωτευτώ τον φίλο του για να είμαστε παρέα οι τέσσερις. Γιατί όχι, της είπα. Κι έτσι ερωτεύτηκα ένα αγόρι που δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν ήταν όμορφο, δεν ήταν έξυπνο και το κυριότερο: δε μιλούσε ποτέ. Ίσως να ερωτεύτηκα την απουσία όλων αυτών που δεν υπήρχαν σ’ αυτό το αγόρι και το έκαναν να ξεχωρίζει από άλλα. Πολύ γρήγορα όμως κατάλαβα πως δεν είχα καμιά δουλειά μαζί του. Ήταν σαν ένα εφτασφράγιστο κουτί κι εγώ δεν είχα το κλειδί να το ξεκλειδώσω.

Το πρώτο βιβλίο που έγραψα

Ήταν Το μοναδικό φιλί, που έμελλε να εκδοθεί από τις εκδόσεις Λιβάνη μετά από άλλα μου τρία βιβλία που η συγγραφή τους έπεται. Γράφτηκε τον πρώτο καιρό του μεγάλου έρωτα με τον άντρα μου, λίγο μετά τον γάμο μας, όταν ακόμα δεν είχα ιδέα πως είμαι συγγραφέας. Ερωτευτήκαμε το 1986, παντρευτήκαμε τρία χρόνια αργότερα, άρα κάπου το 2000 γράφτηκε, και ενώ το πρώτο βιβλίο μου εκδίδεται το 2007, Το μοναδικό φιλίεκδίδεται το 2010 και μάλιστα μετά από παρακίνηση φίλων που το είχαν διαβάσει σε χειρόγραφο. Πέρασαν χρόνια για να κατάλαβα πως αυτή η ιστορία ήταν σαν μια προβολή της ζωής μας στο μέλλον, σαν μια ευχή για το πώς θα ήθελα να γεράσουμε μαζί. Σήμερα μοιάζει να μην έπεσα ευτυχώς και πολύ έξω…

Η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι κάτι πρέπει ν’ αλλάξει στην παιδική / εφηβική λογοτεχνία

Άρχισα να διαβάζω πολλά παραμύθια από τον καιρό που σπούδαζα στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δασκάλων και δε σταμάτησα από τότε. Ποτέ όμως δε σκέφτηκα πως κάτι πρέπει να αλλάξει στην παιδική/εφηβική λογοτεχνία. Αυτό όμως που πολλές φορές μου προκαλούσε μεγάλη δυσαρέσκεια σε πολλά τέτοια βιβλία –ακόμα και πολύ πριν ξεκινήσω να γράφω– ήταν το γεγονός ότι υποτιμούσαν τα παιδιά σαν να απευθύνονταν σε ηλίθιους αναγνώστες και συχνά ήταν προχειρογραμμένα και κακογραμμένα.

Η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πως κάτι έχει αλλάξει ήταν όταν διάβασα το παραμύθι του Χρήστου Μπουλώτη Η παράξενη αγάπη του αλόγου και της λεύκας. Για μένα αυτό το βιβλίο αποτελεί μια τομή στην ιστορία της παιδικής λογοτεχνίας. Όταν το 2007 εκδόθηκε το πρώτο μου παραμύθι, το Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται, κάποιοι είπαν πως κι αυτό το βιβλίο συνιστά μια άλλη τομή. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να το πω εγώ αυτό. Μα όταν διάβασα Το δέντρο που έδινε του Σελ Σιλβερστάιν, ένιωσα πως η λογοτεχνία παίρνει οριστικά έναν άλλο δρόμο που κι εμένα μου ταίριαζε περισσότερο.

Τις αλλαγές όμως δεν τις αποφασίζει κανείς. Ούτε τις προβλέπει ούτε και μπορεί να τις εκβιάσει. Αρκεί ένα μεγάλο ταλέντο για να αλλάξει τον ρου της ιστορίας. Ένα ταλέντο που θα αφουγκραστεί την εποχή του, θα μιλήσει στη γλώσσα της, χωρίς όμως και να υποταχθεί μίζερα ή χρησιμοθηρικά στις ανάγκες της. Ο λόγος της τέχνης είναι κάτι πολύ περισσότερο από εξυπηρέτηση κοινωνικών αναγκών, αναβίωση ζητημάτων της καθημερινότητας, υποταγή σε μόδες και ιδεολογήματα κάθε εποχής. Αν ο λόγος της τέχνης δεν κυοφορείται από υπαρξιακή και μεταφυσική πνοή που σηκώνει τον αναγνώστη λίγο ψηλότερα, είναι καταδικασμένος στη θνησιμότητα…

https://mag.frear.gr/oi-protes-fores-vasiliki-nevrokopli/

Η ΑΓΑΠΗ ΑΠΟ ΤΟ Α- Ω

 

Αγαθοποιεί

Βοηθάει

Γαληνεύει

Δημιουργεί

Ενθαρρύνει

Ζωογονεί

Ηρεμεί

Θυσιάζει

Ικανοποιεί

Καλλιεργεί

Λαμπρύνει

Μακροθυμεί

Νουθετεί

Ξεκουράζει

Ομορφαίνει

Παρηγορεί

Ραφινάρει

Συγχωρεί

Τιμάει

Υποστηρίζει

Φροντίζει

Χαροποιεί

Ψυχαγωγεί

Ωφελεί

πηγή

Μια πολύ ασυνήθιστη ιδιότητα - Ν’ ακούν πραγματικά ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν μονάχα.

Επιμελείται η Καλλιόπη Παπαμιχαήλ

«Πήγαινε λοιπόν στη Μόμο!» Γιατί τάχα; Ήταν τόσο έξυπνη η Μόμο που μπορούσε να δώσει μια καλή συμβουλή στον καθένα ή έβρισκε πάντοτε τις κατάλληλες λέξεις όταν κάποιος είχε ανάγκη από παρηγοριά; Ή έβγαζε πάντοτε σοφές και δίκαιες αποφάσεις; Όχι, η Μόμο δεν ήξερε να κάνει τίποτ’ απ’ αυτά, ήταν ίδια όπως κάθε άλλο παιδί.


Μήπως μπορούσε τότε η Μόμο να κάνει κάτι που έφτιαχνε τα κέφια των ανθρώπων; Μήπως, λόγου χάρη, τραγουδούσε εξαιρετικά ωραία, έπαιζε κάποιο μουσικό όργανο; Ή μήπως μπορούσε, μια κι όσο να ’ναι καθόταν σ’ ένα είδος τσίρκου, να χορεύει ή να κάνει τίποτε ακροβατικά; Όχι, δεν ήταν ούτε κι αυτός ο λόγος!

Μήπως μπορούσε να κάνει μαγικά; Ήξερε κανένα μυστικό ξόρκι που έδιωχνε όλες τις στεναχώριες και τις φροντίδες; Ή μήπως ήξερε να διαβάζει το χέρι και να προφητεύει το μέλλον με κάποιον άλλον τρόπο; Τίποτε απ’ αυτά.

Εκείνο που η μικρή Μόμο ήξερε να κάνει, όπως κανένας άλλος, ήταν ν’ ακούει.

Σπουδαία τα λάχανα, ίσως πουν μερικοί από τους αναγνώστες. Ν’ ακούει μπορεί ο καθένας. Εδώ όμως κάνουν ένα μεγάλο λάθος. Ν’ ακούν πραγματικά ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν μονάχα. Κι ο τρόπος που ήξερε ν’ ακούει η Μόμο είχε κάτι το μοναδικό.

Η Μόμο μπορούσε κι άκουγε έτσι που σε κουτούς ανθρώπους έρχονταν στα ξαφνικά πολύ έξυπνες σκέψεις. Κι όχι γιατί έλεγε τίποτα ή ρωτούσε κάτι που οδηγούσε τους άλλους σε τέτοιες σκέψεις, όχι. Το μόνο που έκανε ήταν να κάθεται εκεί και ν’ ακούει με όλη την προσοχή της κι όλη της τη συμπάθεια. Κι εκείνη την ώρα κοίταζε τον άλλο με τα μεγάλα μαύρα μάτια της κι εκείνος ένιωθε ξαφνικά ν’ αναδύονται από μέσα του σκέψεις που ούτε καν υποψιαζόταν πως υπήρχαν.


Μπορούσε κι άκουγε έτσι που άνθρωποι που τα είχαν χαμένα ή δεν παίρνανε μιαν απόφαση ξέρανε ξαφνικά πολύ καλά τι ήταν αυτό που θέλανε.

 Ή έτσι που ένας δειλός ένιωθε ξαφνικά τον εαυτό του ελεύθερο και γενναίο. 

Ή κι έτσι που ένας δυστυχισμένος και καταπιεσμένος αποκτούσε πάλι ελπίδες και γινόταν χαρούμενος.

Κι αν κάποιος πίστευε πως η ζωή του ήταν αποτυχημένη και δίχως νόημα και πως αυτός ο ίδιος δεν ήταν παρά ένα ασήμαντο ανθρωπάκι ανάμεσα σε εκατομμύρια ανθρώπους και πως μπορούσε ν’ αντικατασταθεί το ίδιο γρήγορα όσο μια σπασμένη γλάστρα και πήγαινε κι έλεγε όλα αυτά στη μικρούλα τη Μόμο, τότε, την ώρα ακόμα που της τα διηγότανε, ξαφνικά στο μυαλό του ξεκαθάριζε μ’ έναν τρόπο μυστηριώδη πως είχε άδικο, πως αυτός, έτσι ακριβώς όπως ήταν φτιαγμένος, ήταν μοναδικός ανάμεσα σ’ όλους τους ανθρώπους και πως γι’ αυτό είχε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο σημασία για τον κόσμο.

Έτσι λοιπόν μπορούσε κι άκουγε η Μόμο.

Η Μόμο - 1973 - Michael Ende. Μετάφραση Κίρα Σίνου. Εκδόσεις Ψυχογιός

πηγή

Πέσαμε θύματα μιας πανσεξουαλιστικής νοοτροπίας...

 Πέσαμε θύματα μιας πανσεξουαλιστικής νοοτροπίας. Και το χειρότερο ακόμα, είναι ότι την ίδια αυτή νοοτροπία και στα παιδιά μας, απλόχερα τη διδάξαμε. Καταλήξαμε, να φοβόμαστε την συνάντηση με τον άλλον, το άνοιγμα των συναισθημάτων μας στο πρόσωπο, και να θεωρούμε πιο δόκιμο, πιο υγιές και αποδεκτό, ένα σεξ, που πάντοτε πρέπει να προηγείται.

Το ίδιο το σεξ όμως, τον ίδιο τον έρωτα, με αυτόν τον τρόπο αλλοιώσαμε. Και κάτι το οποίο ψυχή τε και σώματι, ένωση εκφράζει, το πλασάραμε ως έναν απλό πρόδρομο, ως ένα μέσο ευχαρίστησης και ηδονής, που με ένα «σε αγαπώ», πολλά μάλλον απέχει. Πήραμε κάτι τόσο υψηλό, και το καταντήσαμε μέσον ψυχολογικής εκπόρνευσης.

Αναρωτιέται κανείς, το γιατί… Γιατί όλο αυτό;
Καθαρά λόγω εγωισμού. Γιατί φοβηθήκαμε να ανοιχτούμε στον άλλον. Φοβηθήκαμε να μη σπάσει η εικόνα μας, να μην γίνουμε «ευάλωτοι» απέναντι του. Για αυτό σταματήσαμε να λέμε «σε αγαπώ». Επειδή όμως μετά κενό μεγάλο νιώσαμε, έπρεπε κάπως να το αναπληρώσουμε. Και προωθήσαμε το σεξ. Όχι όμως ως μέσον. Όχι ως όλον. Αλλά ως αυτοσκοπό προσωπικής και μόνον ευχαρίστησης.

Και κάπως έτσι Άνθρωπε, μέσα σε τόσες σχέσεις, μόνοι καταλήξαμε να νιώθουμε…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.

Το μυστικό του οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή για νόστιμα φαγητά!

Ένας αδελφός ρώτησε (τον Γέροντα Αρσένιο τον Σπηλαιώτη τον συνασκητή του οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή):

Παππού, όταν υπηρετούμε στο διακόνημα, πρέπει να λέμε και την ευχήν;
– Βεβαίως· η ευχή δεν πρέπει να σταματά.

Προσπαθούμε να λέμε συνέχεια την ευχήν, αλλά ο νους μας περισπάται.
– Όταν λέμε την ευχήν όσο μπορούμε, ζορίζουμε και το μυαλό να καταλαβαίνουμε τι λέμε. Αυτό όμως για να το πετύχουμε θέλει πολλήν βίαν. Όμως όταν δουλεύης, λέγε συνέχεια με το στόμα «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Ο νους σίγουρα φεύγει· πάει στην δουλειά ταξιδεύει εδώ ή εκεί· όμως το αυτί ακούει κάτι πιάνει· και σιγά – σιγά το κατεβάζει στην καρδιάν. Αλλά και να μην καταλαβαίνεις εσύ την ευχήν, όμως ο σατανάς καταλαβαίνει πολύ καλά και τρέμει μόνο που ακούει τ’ όνομα του Χριστού.

Εχθές μου λέγει ο μάγειρας: «Ευλόγησον, μου κόλλησεν το φαΐ». 

«Σίγουρα είχες μέσα σου κάποιον κακόν λογισμόν», του απαντώ.

 «Δεν θυμάμαι, Γέροντα». 

Τότε λέω: «Ο νους σου κάπου ρέμβαζε και ευχήν γιόκ» (δεν έλεγες). 

«Μα έχουν αυτά σχέσιν;». 

«Και μεγάλην σχέσιν· παρατήρησε να δης, όσες φορές λες συνέχεια ευχήν, αν σου κολλήσει ποτέ φαγητό, και να δης και τι γλυκά φαγητά θα κάμνης!».

Ο Γέροντάς μας (Ιωσήφ) [νυν ο όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής] συνήθιζε να μας μαγειρεύη. Τον έβλεπα όσην ώραν μαγείρευε, τα μάτια του δεν στέγνωναν από τα δάκρυα. Εκείνην την ώραν που βρισκόταν ο νους του;

Και να ‘ξερες τι νόστιμα φαγητά έφτιαχνε! Μέχρι σε πανηγύρια τα καλύβια τον καλούσαν να τους μαγειρεύη.

Από το βιβλίο του Μοναχού Ιωσήφ, ο «Γέρων Αρσένιος ο Σπηλαιώτης, (1886-1983), Συνασκητής του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού».

πηγή

«Εχθές το βράδυ ήσουν με τον διάβολο και τώρα ήρθες εδώ;»

Μία γυναίκα από το Λιβαδερό από βραδύς ήθελε να δει στο φλυτζάνι του καφέ, πώς θα την δεχθεί την επαύριο ο όσιος. 

Την άλλη ημέρα που πήγε στο μοναστήρι ο όσιος αυστηρά της είπε: 

«Εχθές το βράδυ ήσουν με τον διάβολο και τώρα ήρθες εδώ;»

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης.