Κοιτάζει τα χέρια της. Πώς έγιναν έτσι; Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα κοιτάξει..

Κοιτάζει τα χέρια της. Πώς έγιναν έτσι;
Πού βρέθηκαν τόσες φλέβες, τόσες ελιές και σημάδια, τόσες ρυτίδες στα χέρια της;Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα κοιτάξει.
Ούτε τότε που ήταν χλωρά, ούτε που μέστωσαν, ούτε που μαράθηκαν, ώσπου ξεράθηκαν.

Όλα αυτά τα χρόνια η έγνοια της ήταν αλλού, όχι στα χέρια της: μην κοπεί, μην καεί, μην τρυπηθεί, μην το παρακάνει το βράδυ με τον άντρα της –όποτε τύχαινε, μια στις τόσες– κι ακούσει πάλι τα λόγια του, καρφί στην καρδιά της “πού τα ‘μαθες αυτά μω γυναίκα;”
Κοιτάζει τα χέρια της σαν να τα βλέπει πρώτη φορά.
Ξένα της φαίνονται, καθώς κάθονται άνεργα πάνω στη μαύρη ποδιά της, σαν προσφυγάκια.
Έτσι της έρχεται να τα χαϊδέψει.

Και τι δεν τράβηξαν αυτά τα χεράκια, στα κρύα και στα λιοπύρια, στη φωτιά, στα νερά, στα χώματα, στα κάτουρα και στα σκατά.
Πέντε χρόνια κατάκοιτη η πεθερά της, αλύχτησε ώσπου να της βγει η ψυχή.

Κοιτάζει πάλι τα χέρια της.
Τι θα τα κάνει;
Να τα κρύψει κάτω από την ποδιά της να μην τα βλέπει, να τα χώσει στην περούκα της διπλανής, που κοιμάται με το κεφάλι γουλί, να τα βάλει στις μάλλινες κάλτσες που της έφερε ο γιος της μόλις του ‘πε ότι κρυώνει εδώ στο γηροκομείο που την έριξε η μοίρα της;
Τόσα χρόνια δεν γύρισε να τα κοιτάξει και τώρα δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από πάνω τους.
Κι όταν δεν τα κοιτάει ή κάνει πως δεν τα κοιτάει, την κοιτάνε αυτά.

Άνεργα χέρια, τι περιμένεις, αφού δεν έχουν δουλειά κάθονται και κοιτάνε.
Δεν είναι που κοιτάνε, άσ’ τα να κοιτάνε, είναι που κοιτάνε σαν να θέλουνε κάτι.
Ξέρει τι θέλουν: να τα χαϊδέψει.
Δεν θα τους κάνει τη χάρη.
Ντρέπεται, γριά γυναίκα, να χαϊδεύεται στα καλά καθούμενα.
Τα κοιτάζει κλεφτά και βλέπει μια σκουριά από καφέ στο δεξί.
Σηκώνεται και πάει στο μπάνιο, πιάνει το μοσχοσάπουνο και πλένει τα χέρια της.
Τα πλένει, τα ξαναπλένει, δεν λέει ν’ αφήσει το σαπούνι, της αρέσει έτσι που γλιστρούν απαλά, το ένα μέσα στο άλλο, “κοίτα”, λέει, “που μ’ έβαλαν να τα χαϊδέψω θέλοντας και μη, τα σκασμένα” και γελάει από μέσα της που δεν την κοιτάνε τώρα όπως πριν, χαμένα μέσα στους αφρούς και τα χάδια, σαν να ‘χουν κλείσει τα μάτια, μην τους πάει σαπούνι και τα πάρουν τα δάκρυα.”

Μιχάλης Γκανάς, "Τα χέρια"
πηγή

Εκκλησία, Μητρότητα και Έκτρωση

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

Κατά καιρούς ακούμε φωνές (δυστυχισμένων πλασμάτων, κατά τη γνώμη μου, ισοπεδωμένων από τον οδοστρωτήρα της αλλοτρίωσης), που διεκδικούν οργισμένα το «δικαίωμα των γυναικών» να τερματίζουν την εγκυμοσύνη τους, κάνοντας έκτρωση στα έμβρυα που έχουν μέσα τους. Φωνές ανθρώπων, ακόμη και γυναικών, που πρόσφατα (Μάρτιος 2017), σε πόλη της ελληνικής επαρχίας, επιτέθηκαν «επαναστατημένες» να εμποδίσουν εκείνους που θα εξέφραζαν την αντίθετη άποψη, έστω κι αν ήταν επίσης γυναίκες.
«Γιατί να έχουμε παιδιά και όχι αυτοκίνητο;» ρωτούσε σε εποχές αναβρασμού η Margaret Sanger (1879 – 1966), Αμερικανίδα ιστορική ακτιβίστρια υπέρ των εκτρώσεων.
Ας διεκδικήσω κι εγώ το δικαίωμα να αφήσω την ησυχία μου και να γράψω δυο λόγια για το θέμα, αν ακόμη σε αυτό τον τόπο μπορεί κάποιος να λέει τη γνώμη του (προπαντός αν είναι χριστιανός, τραβάει τις επιθέσεις ορισμένων σαν μαγνήτης).

Το έμβρυο είναι άνθρωπος;

Η ιδέα ότι η έκτρωση είναι δικαίωμα της γυναίκα βασίζεται στην άποψη ότι το ασχημάτιστο έμβρυο δεν είναι άνθρωπος, συνεπώς η καταστροφή του δεν είναι φόνος. Η άποψη της Εκκλησίας ότι η έκτρωση είναι φόνος, βασίζεται ακριβώς στην πεποίθηση ότι ακόμη και το ασχημάτιστο έμβρυο είναι άνθρωπος, δηλαδή πλάσμα άγιο και ιερό, πιο ιερό από κάθε ζώο (πολλοί και πολλές υπερασπίζονται και φροντίζουν τα σκυλάκια τους με αφοσίωση, αλλά διεκδικούν την ελεύθερη θανάτωση των αγέννητων ανθρώπων σαν να τους μισούν), άνθρωπος καλεσμένος από το Θεό να γίνει άγιος, όπως και οι γονείς του.

Συνεπώς, η άποψη της Εκκλησίας πηγάζει από σεβασμό στον άνθρωπο και είναι αισχρό – συγχωρέστε με – να λιθοβολείται η Εκκλησία ακριβώς γι’ αυτό το λόγο από υποτιθέμενους «ανθρωπιστές». Ό,τι κι αν έχει ο καθένας ενάντια σε σκληροπυρηνικούς ή ακόμη και διεφθαρμένους σημερινούς κληρικούς (που είναι βέβαια πολύ λιγότεροι απ’ όσο φαντάζεται, ή θέλει να φαντάζεται, ο μέσος άνθρωπος), δεν πρέπει να παραβλέπει ότι αυτά θεμελιώθηκαν από σοφούς (και αγίου) ανθρώπους, που έδωσαν μεγάλο αγώνα για το συνάνθρωπο. Τέτοιο αγώνα μάλιστα δίνουν ακόμη και σήμερα αναρίθμητοι ορθόδοξοι ιερείς, και στην Ελλάδα, αλλά και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Αγώνα δεν δίνουν μόνο οι Μ.Κ.Ο., αλλά και οι Ορθόδοξοι Ιεραπόστολοι. Αλλά αυτούς δεν τους λογαριάζουμε, επειδή είναι χριστιανοί ιερείς, άρα, στη σκέψη κάποιων, «άξιοι για κρέμασμα»…

Η αλήθεια ποια είναι; Το ανθρώπινο έμβρυο είναι άνθρωπος ή όχι;

Εδώ δεν θα σταθούμε στην αναφορά του κατά Λουκάν ευαγγελίου (κεφ. 1) για την πρώιμη συνάντηση Ιησού Χριστού και αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, ως εμβρύων, κατά την επίσκεψη της Θεοτόκου στην Ελισάβετ (βλ. εικόνα στην αρχή του άρθρου). Το περιστατικό αυτό, που σημαίνει πολλά για τους χριστιανούς, ασφαλώς δεν σημαίνει τίποτε απολύτως για τους εκτός Εκκλησίας.

Για να συμπεράνουμε, ωστόσο, αν το έμβρυο είναι άνθρωπος, πρέπει πρώτα να καθορίσουμε τι σημαίνει άνθρωπος.
Η άποψη κάποιων γιατρών ή βιολόγων, ότι το ασχημάτιστο έμβρυο δεν είναι άνθρωπος, βασίζεται στην πεποίθησή τους ότι δεν υπάρχει ψυχή. Αν υπάρχει ψυχή, τότε δεν μπορεί παρά ο άνθρωπος να έχει ψυχή από την αρχή της σύλληψής του στη μήτρα της μητέρας του. Αλλιώς πρέπει να δεχτούμε ότι αρχίζει τη βιολογική ζωή του ως άψυχο πλάσμα και «εμψυχώνεται» στην πορεία, πράγμα αυθαίρετο και άτοπο.
Αν ο άνθρωπος δεν έχει ψυχή, τότε δεν διαφέρει από τα ζώα, συνεπώς και η αξία του είναι σχετική. Αν έχουμε ζώα ως κατοικίδια, γιατί να μην έχουμε και ανθρώπους (και όχι μόνο κατοικίδια)…

Η ύπαρξη της ψυχής τεκμηριώνεται από αναρίθμητες περιπτώσεις εμπειριών της ζωής μετά το θάνατο, κυρίως περιπτώσεις επικοινωνίας νεκρών με ζωντανούς. Οι εμπειρίες αυτές είναι τέτοιας κλίμακας και έντασης (προσωπικά γνωρίζω αρκετές από πρώτο χέρι), ώστε δεν είναι συνετό να τις περιφρονούμε και να λέμε ότι «δεν ξέρουμε» αν υπάρχει ψυχή, χωρίς να έχουν μελετηθεί και καταρριφθεί με προσοχή και σοβαρότητα όλα αυτά.

Επίσης, είναι αναμφισβήτητο ότι ο άνθρωπος μπορεί να ενωθεί με το Θεό και να φτάσει σε κατάσταση θέωσης. Όποιος διαφωνεί, ας μελετήσει με σοβαρότητα τις περιπτώσεις των σύγχρονων αγίων, για κάποιους από τους οποίους έχουν γράψει ακόμη και καθηγητές Ιατρικής (όπως ο Γεώργιος Παπαζάχος για τον άγιο Πορφύριο) ή ήταν οι ίδιοι καθηγητές Ιατρικής, όπως ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός (της Ουκρανίας). Χωρίς σοβαρή μελέτη αυτών των περιπτώσεων, είναι μη επιστημονικό να λέει κάποιος ότι «δεν υπάρχει Θεός» ή «δεν υπάρχουν άγιοι» κ.τ.λ.
Συνεπώς, όταν η Εκκλησία λέει κάτι για το τι είναι άνθρωπος, τι είναι το ανθρώπινο έμβρυο, ποια η πνευματική κατάσταση του ανθρώπου κοντά ή μακριά στο Θεό κ.τ.λ., δεν εξαπολύει αυθαίρετα δόγματα σε αφελείς πιστούς, αλλά μιλάει με κύρος ανάλογο με αυτό που έχει ένας φυσικός, όταν μιλάει για ζητήματα Φυσικής.



Τα Α.με.Α. είναι άνθρωποι;

Αν παραβλέψουμε την άποψη των αγίων για το τι είναι άνθρωπος (άποψη που προέρχεται από την εμπειρία και τη σοφία τους), αυτό που μένει ως ιατρική ή βιολογική άποψη (αντιμετωπίζοντας τον άνθρωπο μόνο ως υλικό ον με υπερανεπτυγμένο εγκέφαλο) μπορεί να τροποποιηθεί κατά βούλησιν (και μάλιστα ανάλογα με τα οικονομικά συμφέροντα ισχυρών παραγόντων) και να βγουν ακόμη και συμπεράσματα τερατώδη, όπως π.χ. ότι κάποιος με διανοητική ή σωματική αναπηρία δεν είναι άνθρωπος.

Αλλά μην ξεχνάμε ότι ο σύγχρονος πολιτισμός (ένας απάνθρωπος και δολοφονικός πολιτισμός) έχει πείσει τα περισσότερα ζευγάρια να εξετάζουν το έμβρυο που κυοφορεί η μητέρα, ώστε να εντοπίσουν αν πάσχει από κάποια αναπηρία και να το θανατώσουν πριν γεννηθεί!... Το επιχείρημα; «Να μη ζήσει δυστυχισμένο» και φυσικά να μην υποφέρουν οι γονείς φροντίζοντας ένα παιδί με ειδικές ανάγκες…
Δηλαδή, αφού γεννηθεί ένα παιδί με ειδικές ανάγκες το κοινωνικό σύστημα υποκρίνεται ότι νοιάζεται γι’ αυτό, αλλά πριν γεννηθεί, καλεί τους γονείς του να το εξολοθρεύσουν. Παιδιά με ειδικές ανάγκες γεννιούνται πλέον μόνο όσα έχουν αποφύγει την προγεννητική εκτέλεση. Μήπως «δεν ήταν ακόμα άνθρωποι» τότε;
Και τι είναι αυτό που τα κάνει να είναι άνθρωποι μετά τη γέννησή τους;

Μόνον η εξωτερική τους μορφή;

Όχι. Η αθάνατη ψυχή τους, λέει η Εκκλησία. Αυτά τα παιδιά μπορεί να γίνουν άγιοι, αν οι γονείς τους τα φέρουν κοντά στο Χριστό, και οι γονείς τους επίσης θα γίνουν άγιοι, μεγαλώνοντας και φροντίζοντάς τα με υπομονή και αγάπη. Και την υπομονή αυτή, συγχωρέστε με που θα το πω, τη δίνει ο Χριστός μέσα στην Εκκλησία.
Ό,τι κι αν έχετε στο μυαλό σας για την Εκκλησία, ακούστε και αυτή την άποψη. Ας ξεπεράσουμε τις προκαταλήψεις και το ρατσισμό κατά της Εκκλησίας, που μας επιβάλλουν εκείνοι που ελέγχουν τη ζωή μας, για να μας εκμεταλλεύονται.

Χριστιανοί και ρατσισμός

Όταν η Εκκλησία τονίζει την αξία της μητρότητας, συκοφαντείται ότι θέλει να μετατρέψει τις γυναίκες σε εξαρτημένες «μηχανές παραγωγής ανθρώπων». Αν την αξία της μητρότητας την πρόβαλλε κάποια «οικολογική» ειδωλολατρική θρησκεία της «Θεάς Γης» (απ’ αυτές που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στην εποχή μας), θα χαιρετιζόταν ως κάτι αξιοσέβαστο και συναρπαστικό.

Ομοίως, αν ένας νέος ή μια νέα δεν παντρεύεται, γιατί θέλει να γίνει μοναχός ή μοναχή (ή ακόμη και να διαφυλάξει αγνότητα μέχρι το γάμο, επειδή είναι ορθόδοξος χριστιανός ή χριστιανή), η στάση αυτή περιφρονείται από την κοινωνία και συχνά εκβιάζεται απάνθρωπα από την οικογένειά του / της. Αν δεν παντρεύεται, επειδή θέλει να σταδιοδρομήσει (να αφοσιωθεί στην καριέρα του / της) ή να δοθεί ολόψυχα σε μια ασχολία που αγαπά, π.χ. στην επιστήμη, την τέχνη, τον αθλητισμό, το σκάκι κ.τ.λ., αυτό θεωρείται αξιοσέβαστο και συναρπαστικό.

Αν νηστεύει, περιφρονείται. Αν είναι χορτοφάγος, επειδή πιστεύει στη μετενσάρκωση π.χ., θεωρείται αξιοσέβαστος. Αν προσεύχεται στο Χριστό, περιφρονείται. Αν κάνει «γιόγκα του ήλιου», τον σέβονται…

Μήπως τελικά οι χριστιανοί είμαστε θύματα ρατσισμού και «σεξισμού»;
Καλύτερα πάντως να είμαστε θύματα, παρά θύτες. Όταν κάποιοι από εμάς γίνονται θύτες, χάνουν το νόημα της διδασκαλίας του Χριστού και των αγίων.

Εκκλησία και μητρότητα

Η Εκκλησία θεωρεί πολύ σημαντική τη μητρότητα (όπως και την πατρότητα και γενικά τη δημιουργία οικογένειας), επειδή γεννά στον άνθρωπο συναισθήματα μεγάλης αγάπης και διάθεση αυτοπροσφοράς και αυτοθυσίας. Έτσι, ο άνθρωπος θέλει να ζει και να δραστηριοποιείται για κάποιους άλλους και όχι μόνο για τον εαυτό του. Αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα του Ιησού Χριστού και αυτή η αγάπη και η αυτοπροσφορά τον φέρνει κοντά στο Θεό, με κατάληξη ακόμη και την αγιότητα.

Το ίδιο ισχύει και για το γάμο, την οικογένεια, τη συζυγία. Και φυσικά ισχύει και για τον άντρα, τον σύζυγο, τον πατέρα (καθώς και τον πεθερό και την πεθερά, τον γιο και την κόρη, το γαμπρό και τη νύφη) και όχι μόνο για τις γυναίκες. Ο άντρας καλείται να ζει και να εργάζεται πλέον με αυτοθυσία για τη σύζυγό του και τα παιδιά του, όχι για τον εαυτό του.
Είναι φανερό ότι τη σκληρότητα πολλών γυναικών κατά του γάμου και της οικογένειας την έχει προκαλέσει διαχρονικά η απαράδεκτη, σκληρή, ανεύθυνη και εγωιστική στάση των αντρών.
Ωστόσο, οι φωνές υπέρ του «δικαιώματος στην έκτρωση» εκφράζουν ακριβώς αυτή την ιδέα: η γυναίκα να ζει για τον εαυτό της και όχι για κάποιον άλλο.
Αυτό είναι το δόγμα του σύγχρονου κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού συστήματος: ο καθένας για τον εαυτό του. Έτσι, ο άνθρωπος (άντρας ή γυναίκα) θα είναι ή ένα εγωιστικό κτήνος ή ένα απομονωμένο έντομο, χωρίς δεσμούς, χωρίς αληθινή αγάπη, ανυπεράσπιστο, εύκολο θύμα στα κρυφά και φανερά κέντρα εξουσίας που ελέγχουν τη σκέψη και τη ζωή μας.

Γάμος και Μοναχισμός

Ότι η Εκκλησία δεν απολυτοποιεί τη μητρότητα και το γάμο, φαίνεται από το ότι θεωρεί ως ανώτερη πνευματική κατάσταση την παρθενία (αγγελική κατάσταση) και ως τελειότερη μορφή χριστιανικής ζωής το μοναχισμό, δηλαδή το να είναι ο άνθρωπος μοναχός ή μοναχή (καλόγερος, κατά το κοινώς λεγόμενον).

Όμως, ποια παρθενία και ποιο μοναχισμό; Αυτά, που προέρχονται από αγάπη στο Χριστό και στα οποία ο άνθρωπος (άντρας ή γυναίκα) αγωνίζεται να ελευθερωθεί από τα πάθη του (τον εγωισμό, την κακία, την ιδιοτέλεια κ.τ.λ.) και να εγκαταστήσει μέσα του την ανιδιοτελή αγάπη προς κάθε άνθρωπο και κάθε πλάσμα, αγάπη που οπωσδήποτε είναι ταπεινή και πηγάζει από την αγάπη προς τον Ιησού Χριστού. Ο ορθόδοξος χριστιανός μοναχός (άντρας ή γυναίκα), όταν και αν προοδεύσει σε αυτό τον τρόπο ζωής, γίνεται παγκόσμιος άνθρωπος και ενώνεται με το Θεό διά του Χριστού.
Είναι αλήθεια αυτό; Υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις. Ας διερευνηθούν.

Άρα το ζητούμενο και πάλι είναι η αγάπη.

Οι μοναχοί προσφέρουν στην κοινωνία ακριβώς όσα και οι «κοσμικοί» (δηλ. εμείς που ζούμε στον κόσμο). Υπήρξαν και υπάρχουν μοναχοί, που είναι γιατροί, μαθηματικοί, δάσκαλοι, καθηγητές πανεπιστημίου, ποιητές, μουσικοί, ζωγράφοι κ.τ.λ. Υπάρχουν μοναστήρια με τεράστιο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο – μοναχοί και μοναχές που φροντίζουν περισσότερα παιδιά από κάθε πολύτεκνο. Επίσης, στα μοναστήρια ζουν μοναχοί που είναι τεχνίτες, γεωργοί, αμπελουργοί, κτηνοτρόφοι, μάγειροι κ.τ.λ.

Και μάλιστα, οι μοναχοί, μη έχοντας οικογενειακές υποχρεώσεις, εργάζονται κυρίως για τους άλλους. Ενώ εμείς, όταν διαλέγαμε επάγγελμα, δεν μας κατεύθυνε κανείς στο τι θα προσφέρουμε, αλλά στο τι θα κερδίσουμε. Ποιοι λοιπόν προσφέρουν περισσότερο, οι μοναχοί ή οι κοσμικοί;

Όμως ο μοναχισμός δεν είναι για όλους, ούτε όλοι οι μοναχοί τελειοποιούνται. Ενώ επίσης και μέσα στο γάμο (που είναι ο κατάλληλος για τους περισσότερους τρόπος ζωής) έχουμε αγίους, και μάλιστα και ζευγάρια αγίων συζύγων, αλλά και οικογένειες, όπου γονείς και παιδιά είναι άγιοι, όπως οι οικογένειες των Τριών Ιεραρχών, οι οικογένειες των αγίων Ξενοφώντος και Μαρίας, Ευστάθιου και Θεοπίστης, Έσπερου και Ζωής κ.π.ά. Αυτοί μεγάλωσαν παιδιά, που έγιναν επίσης άγιοι. Δεν είναι σπουδαίο κίνητρο αυτό για τη δημιουργία οικογένειας; Σημαντικότερο από το να γίνουν τα παιδιά μας πλούσιοι ή διάσημοι άνθρωποι;

Τέλος, επειδή και η οικογένεια μπορεί να καταπνίξει και να ακρωτηριάσει πνευματικά και ηθικά τον άνθρωπο, ο Χριστός είπε κάποτε ότι όποιος αγαπά τους γονείς του ή τα παιδιά του περισσότερο απ’ όσο αγαπά Εκείνον, δεν είναι άξιος να λέγεται μαθητής Του (κατά Ματθαίον, 10, 37)! Αυτό συμβαίνει, επειδή, αν αγαπώ το Χριστό, αγαπώ και την οικογένειά μου, αλλά και όλο τον κόσμο. Αν όμως αγαπώ πάνω απ’ όλα την οικογένειά μου, είναι πιθανόν να μην αγαπώ τον υπόλοιπο κόσμο ή ακόμη και να με καταστρέψει η οικογένειά μου. Ας μην ξεχνάμε ότι και το φαινόμενο της βεντέτας, καθώς και η ιταλική Μαφία βασίζονται στους οικογενειακούς δεσμούς…

Μητρότητα χωρίς πατέρα
Στην εποχή μας έχει προωθηθεί και ένα άλλο είδος μητρότητας, στο οποίο ο πατέρας θεωρείται περιττός.
Έτσι, βλέπουμε γυναίκες ν’ αποφασίζουν να γίνουν μητέρες, επιλέγοντας να μην έχουν σύζυγο. Συλλαμβάνουν με εξωσωματική γονιμοποίηση ή με ευκαιριακή ερωτική συνεύρεση, γεννούν και μεγαλώνουν μόνες τους το παιδί τους.
Μήπως να αναρωτηθούμε αν τελικά είναι περιττός ο πατέρας για να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί;
Βλέπουμε επίσης άντρες και γυναίκες να αποκτούν παιδιά με προσωρινούς ερωτικούς «συντρόφους», τους οποίους στη συνέχεια εγκαταλείπουν και συνάπτουν σχέσεις με άλλους, με τους οποίους πιθανόν αποκτούν άλλα παιδιά κ.τ.λ.
Να αναρωτηθούμε αν αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον; Ή μήπως δε χρειάζεται καν το οικογενειακό περιβάλλον για την ανατροφή ενός παιδιού;
Και δεν λέω τυχαία «ενός» παιδιού, γιατί συχνά οι γονείς παραμένουν στο ένα παιδί, από επιλογή τους και όχι για αστάθμητους παράγοντες. Μια μητέρα – ένα παιδί, αγόρι ή κορίτσι: νέα κοινωνική μονάδα (από επιλογή, το ξαναλέω). Έχει να πει τίποτα ο Φρόυντ;
Φυσικά, αφού οι άντρες πλέον γίνονται περιττοί για τις γυναίκες, μπορούν να απαλλαγούν απ’ αυτές και να γίνουν gay, δηλ. ομοφυλόφιλοι. Και οι γυναίκες, αφού οι άντρες είναι περιττοί, και επιπλέον τις πληγώνουν, μπορούν να έχουν ερωτικούς δεσμούς με άλλες γυναίκες. Κι έτσι η κοινωνία μας (ας το πω ειρωνικά) θα γίνει τέλεια, φυσιολογική και οργανωμένη κατά τις επιθυμίες ορισμένων…

Κράτος, μητρότητα, οικογένεια…
Και τώρα το κράτος, για το οποίο γράφτηκε πως «μαζί με την Εκκλησία» πολεμά την έκτρωση για να εκμεταλλεύεται τις γυναίκες…
Το κράτος νομίζω πως δεν ενδιαφέρεται για τη μητρότητα και την οικογένεια. Μάλλον την πολεμά και προωθεί το μοντέλο του «χωρίς οικογένεια» απομονωμένου ατόμου, εύκολου θύματος των πολυεθνικών εταιριών.
  Γι’ αυτό και ευνοεί το εύκολο διαζύγιο, ευνοεί τις ευκαιριακές ερωτικές σχέσεις χωρίς γάμο, δεν ευνοεί το γάμο, δεν αγωνίζεται να διασώζει τα έμβρυα από τις εύκολες και επιπόλαιες εκτρώσεις, δεν μεριμνά για τις γυναίκες που μένουν έγκυοι υπό δύσκολες συνθήκες (τις αφήνει έκθετες να «ρίχνουν» τα παιδιά τους, χωρίς έστω μια διαφημιστική εκστρατεία, ένα τηλεοπτικό μήνυμα, μια τηλεφωνική γραμμή συμβουλών για να κρατήσουν τα παιδιά τους!!) και φυσικά έχει εγκαταλείψει τους πολύτεκνους να βουλοπλέουν στην οικονομική κρίση…
Τα αδέσποτα σκυλιά δεν τα εγκαταλείπει. Τα παιδιά των πολυτέκνων τα εγκαταλείπει (και ολόκληρη την εφηβεία βέβαια, που σύρεται σε μια ζωή απόλυτα εξαρτημένη από τις εταιρίες).
Το κράτος θέλει γυναίκες μόνες, χωρίς οικογένεια, για να είναι εύκολα εκμεταλλεύσιμες.

Κλείνοντας αυτό το άρθρο, προτρέπω κάθε αναγνώστη, και κυρίως κάθε αναγνώστρια, να γνωρίσει το Σύλλογο Προστασίας Αγέννητου Παιδιού «Η Αγκαλιά», που εδώ και χρόνια αγωνίζεται με εντιμότητα και σοβαρότητα υπέρ της Μητέρας και του Παιδιού. Η ιστοσελίδα του είναι http://www.agalia.org.gr και το τηλέφωνό του 210 8828788. Μη διστάσετε να τους τηλεφωνήσετε, αν χρειαστεί.
πηγή

Για τη γυναῖκα ἂς μην ὑπάρχει τίποτε πιο πολύτιμο ἀπό τον ἄνδρα της, για τον ἄνδρα τίποτε πιο ἐπιθυμητό ἀπό τη γυναῖκα του.

 Γιὰ τὴ γυναῖκα ἂς μὴν ὑπάρχει τίποτε πιὸ πολύτιμο ἀπὸ τὸν ἄνδρα της, γιὰ τὸν ἄνδρα τίποτε πιὸ ἐπιθυμητὸ ἀπὸ τὴ γυναῖκα του. Ἡ ὁμόνοια ἀνάμεσα στὴ γυναῖκα καὶ στὸν ἄνδρα συγκρατεῖ τὴ ζωὴ καὶ συνέχει τὸν κόσμο ὁλόκληρο..Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς πλοῦτος, αὐτὴ ἡ πιὸ μεγάλη περιουσία, τὸ νὰ μὴν ὑπάρχει διχόνοια ἀνάμεσα στὸν ἄνδρα καὶ στὴ γυναῖκα, ἀλλὰ νὰ εἶναι οἱ δυό τους ἑνωμένοι σὰν ἕνα σῶμα.. Ὅταν ὑπάρχει ὁμόνοια καὶ εἰρήνη καὶ σύνδεσμος ἀγάπης μεταξὺ γυναικὸς καὶ ἀνδρός, ἐκεῖ συρρέουν ὅλα τὰ ἀγαθά, καὶ τὸ ἀνδρόγυνο δὲν κινδυνεύει ἀπὸ καμμιὰ ἐπιβουλή, γιατί περιβάλλεται ἀπὸ ἕνα μεγάλο καὶ ἀκατανίκητο τεῖχος, ποὺ εἶναι ἡ κατὰ Θεὸν ὁμόνοια.''

Ἅγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΑ

Γεννήθηκε το 1893 στο χωριό Ζαμπλότσε της επαρχίας Χελμ, από την οικογένεια Σβάϊκοφ. Μετά το πέρας των εγκυκλίων σπουδών του, εισήλθε στην Ιερατική Σχολή της Αικατερινοσλάβ (σημερινή Ρωσσία) και το 1918, όταν αποφοίτησε, επέστρεψε στην γενέτειρά του.

Σε ηλικία 30 ετών νυμφεύθηκε την 24 ετών Ιωάννα Λοτότσκα στο χωριό Γκάγιε Λεβιατίνσκιε, νομού Κρεμιενιέτσκ, στο ναό του Αγίου Νικολάου, απ' όπου δηλαδή κατήγετο και η σύζυγός του. Αυτή ήταν, για κείνον τον καιρό, σχετικώς μορφωμένη, είχε σπουδάσει σε μία σχολή Οικονομικής και Εμπορικής επιχειρήσεως. Εδημιούργησαν, ενωμένοι με το μυστήριο του Γάμου, μία παραδειγματική χριστιανική οικογένεια, μία «κατ' οίκον Εκκλησία» και βάσταζαν τα βάρη της οικογενειακής ζωής, αλληλοβοηθούμενοι.

Μετά το γάμο τους, αφιερώθηκαν στην υπηρεσία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. και το 1924 χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος στο ναό του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στο Χελμ, υπό του Αρχιεπισκόπου Βαρσοβίας Διονυσίου. Η πρεσβυτέρα του τον ακολουθούσε και τον βοηθούσε στο πνευματικό του έργο. Η πρώτη ενορία του πατρός Παύλου ήταν στην πόλη Ποτόκ Γκούρνι, του νομού Μπιλγκόραϊ.

Κατά τα τέλη του 1927 η προϊσταμένη του αρχή, τον έστειλε στα νοτιώτερα της Πολωνίας, στην επαρχία Λεμκοβστσίζνα. Εκεί συνέχισε με τον ίδιο ζήλο το ποιμαντικό του έργο και πολλούς πρώην Ουνίτες μεταξύ των Λέμκονβ επέστρεψε στην προγονική τους πίστη, την Ορθοδοξία. Στην επαρχία αυτή λειτουργούσε στα χωριά Σβιοτκόβα και Ντεσνίτσα, του νομού Γιάσλο.

Όταν επεκτάθηκε ο διωγμός των Ορθοδόξων στην επαρχία του Χελμ, το 1938, τότε ο πατήρ Παύλος μαζί με την πρεσβυτέρα του -ήταν τότε 44 ετών- εστάλη εκεί και ανέλαβε την ενορία της πόλεως Σιεντλίσκι, του νομού Ζάμοστς. Στους δύσκολους εκείνους καιρούς, όταν οι Ρωμαιοκαθολικοί ανάγκαζαν με κάθε τρόπο τους Ορθοδόξους να προσχωρήσουν στον παπισμό, ο πατήρ Παύλος τους ενίσχυε για να παραμείνουν πιστοί στην Ορθοδοξία.

Κατά τα έτη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, συνέχισε να λειτουργεί στην ίδια επαρχία και εξυπηρετούσε διάφορες ενορίες. τότε κατοικούσε στο χωριό Σνιατίτσε. Το περιβάλλον ήταν εχθρικό προς την Ορθοδοξία και ο ίδιος με την πρεσβυτέρα του υπέστησαν πολλές φορές διωγμούς, δαρμούς, κλοπές των υπαρχόντων τους και απειλές. παρ' όλα αυτά, έμεινε στερεός στην διακονία του.

Τέλος, το 1943, εστάλη υπό της εκκλησιαστικής του αρχής στο χωριό Γκραμπόβιετς της ίδιας επαρχίας, όπου όμως η εχθρότητα των ετεροδόξων έφθασε στο αποκορύφωμά της, λόγω του ενθέου ζήλου του. και έτσι οι παπικοί αντάρτες, την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, συνέλαβαν τον ίδιο και την πρεσβυτέρα του και τους υπέβαλλαν σε φρικτά βασανιστήρια και τέλος τους εθανάτωσαν, διότι δεν ανέχονταν την σταθερή εμμονή τους στην πατροπαράδοτη πίστη τους.

Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη
πηγή-www.impantokratoros.gr

Πρόσωπο, αμβλώσεις, βρεφοκτονίες

Πρωτοπρεσβύτερος Θωμάς Βαμβίνης

 Ἡ συζήτηση γιά τίς ἀντιλήψεις ὁρισμένων σύγχρονων θεολόγων γιά τό πρόσωπο στόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο, πιό συγκεκριμένα, γιά τήν ὀντολογία τοῦ προσώπου, μπορεῖ ἀπό ὁρισμένους νά θεωρεῖται ἀπαξιωτικά ὡς ἀνούσια «θεολογική γυμναστική», δηλαδή ὡς συζήτηση χωρίς ποιμαντικό ἀντίκρισμα, δυστυχῶς ὅμως οἱ ἀπόψεις γιά τίς ὁποῖες γίνεται λόγος ἔχουν στενή σχέση μέ τραγικές πτυχές τῆς καθημερινότητας.

Γιά παράδειγμα: ἡ σύνδεση τῆς θέλησης μέ τό πρόσωπο καί ὄχι μέ τήν φύση, μπορεῖ γιά τόν πολύ κόσμο νά εἶναι μιά ἄσχετη μέ τήν ζωή του καί ἀκατανόητη διανοητική κατασκευή, ὅμως ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι ἕνα πολύ ἰσχυρό ὑπερασπιστικό μέσο γιά τούς αὐτουργούς καί συνεργούς πράξεων ἐναντίον τῆς ζωῆς, πού ἐνεργοῦνται, κάτω ἀπό τό προστατευτικό πέπλο τῶν ἀπόρρητων προσωπικῶν δεδομένων, σέ κάποιες κλινικές πού ἔχουν ὡς ἔργο τήν διακονία τῆς ζωῆς.

Τίθενται ἐρωτήματα τοῦ τύπου: Τό ἔμβρυο εἶναι πρόσωπο; Γιά νά εἶναι πρόσωπο πρέπει νά ἔχη δική του θέληση, ὁπότε καί «δικαιώματα καί συμφέροντα». Δικαιώματα καί συμφέροντα δέν μποροῦν νά ὑπάρχουν, ἄν δέν ὑπάρχη θέληση.
 Δέν εἶναι ὑπερβολή. Τά θέματα αὐτά συζητιοῦνται μέ σοκαριστική ρεαλιστικότητα σέ κοσμικά βιοηθικά κείμενα, χωρίς θεολογικές ἀναφορές, χωρίς ἐνδιαφέρον γιά τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἤ τίς δύο φύσεις καί τίς δύο θελήσεις στήν μία ὑπόσταση τοῦ Λόγου Χριστοῦ, δηλαδή, χωρίς φόβους ἄν ἡ θεώρηση τῆς θέλησης ὡς ἐνέργειας τοῦ προσώπου διασπᾶ τό ἑνιαῖο τῆς Τριαδικῆς Θεότητας καί ὁδηγεῖ τήν Χριστολογία στόν Μονοενεργητισμό καί τόν Μονοφυσιτισμό. 
Στίς συζητήσεις αὐτές, τῆς κοσμικῆς Βιοηθικῆς, γιά ὁρισμένους, τά ἔμβρυα, ἀλλά καί τά βρέφη, δέν θεωροῦνται «πρόσωπα», ὁπότε χωρίς τύψεις καί ἐνοχές μπορεῖ νά καταδικάζονται σέ θάνατο, εἴτε πρίν προλάβουν νά γεννηθοῦν, εἴτε ἀφοῦ γεννηθοῦν. Γι’ αὐτούς δικαίωμα στήν ζωή ἔχουν μόνον τά «πρόσωπα». Γιά τά «ἀθροίσματα τῶν κυττάρων» πού ἀναπτύσσονται κυοφορούμενα, ἀλλά δέν ἐκδηλώνουν (κατά τήν ἄποψή τους) θέληση καί ἐπιθυμίες, ὅπως καί τά νεογέννητα βρέφη, ὑπόκεινται στήν θέληση τῶν «προσώπων» τῆς μητέρας καί τοῦ πατέρα, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πάνω τους τήν ἐξουσία πού εἶχαν οἱ κύριοι στόν καιρό τῆς σκληρῆς δουλείας, δηλαδή ἐξουσία στήν ζωή καί τόν θάνατο. Ἔτσι, τώρα γίνεται λόγος γιά ἄμβλωση πρίν ἀπό τήν γέννηση καί ἄμβλωση μετά ἀπό αὐτήν. Χρησιμοποιεῖται αὐτή ἡ ὁρολογία γιά νά μήν λέγεται ὁ σκληρός λόγος ὅτι ἔχουμε, στήν δεύτερη περίπτωση, βρεφοκτονία.

 Ἔχουμε ἀναφερθῇ καί παλαιότερα σ’ αὐτά τά θέματα, ἀλλά τώρα μᾶς δίνει ἀφορμή νά ξαναμιλήσουμε γι’ αὐτά ἡ ἔκδοση τῶν πρακτικῶν μιᾶς ἡμερίδας πού πραγματοποιήθηκε στήν Ἀθήνα, στό Πολιτιστικό κέντρο τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, ἀπό τόν Σύλλογο θεολόγων «Μέθεξις», μέ τίτλο: 
«Τά προσωπεῖα τοῦ προσώπου. Κριτικές θεολογικές τοποθετήσεις στήν ὀντολογία τοῦ προσώπου»(σχετικό ρεπορτάζ στήν Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση, τ. 267). Στήν Ἡμερίδα αὐτή εἰσήγηση, μεταξύ ἄλλων, εἶχε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Ἱερόθεος. Στήν συζήτηση πού ἀκολούθησε τήν πρώτη συνεδρία τῆς Ἡμερίδας τέθηκε τό ἐρώτημα ἄν ἡ κριτική στήν «ὀντολογία τοῦ προσώπου» εἶναι «θεολογική γυμναστική» ἤ ἄν ἔχη ποιμαντικό ἀντίκρισμα. Ἐκεῖ ἐκδιπλώθηκαν ὅλες οἱ συνέπειες τῆς σύνδεσης τῆς φύσεως μέ τό «ἐξ ἀνάγκης» καί τοῦ προσώπου μέ τήν ἐλευθερία. Περιγράφηκαν οἱ θεολογικές καί χριστολογικές συνέπειες τῆς σύνδεσης τῆς θέλησης μέ τό πρόσωπο, ἀλλά καί οἱ ἀσκητικές καί ἐκκλησιολογικές συνέπειές τους, μέ τήν παραθεώρηση τῶν ἱερῶν κανόνων, τήν διαβολή ὡς ἀτομικιστικοῦ τοῦ φιλοκαλικοῦ ἤθους καί τῆς ἀκολουθίας τῆς Θ. Μεταλήψεως.

Φαίνεται ὅτι ἡ θεολογική συζήτηση περί προσώπου δέν ἔχει ρίζες στήν ἁγιογραφική καί πατερική γραμματεία, ἀλλά σέ σύγχρονες φιλοσοφικές ἀπόψεις, δείχνοντας ἔντονες ὁμοιότητες μέ τίς ἀπόψεις τοῦ ὑπαρξιστῆ Σάρτρ, γιά τόν ὁποῖο ἡ ὕπαρξη προηγεῖται τῆς φύσης.
Ὅμως εἰσάγοντας φιλοσοφικές ἀπόψεις στήν θεολογία ὄχι μόνον κινδυνεύουμε νά βρεθοῦμε στήν αἵρεση, ἀλλά ἀνοίγουμε δρόμους σέ παραβιάσεις τοῦ θείου θελήματος, δίνοντας ἐπιχειρήματα σέ ἐπεμβάσεις πού ἀντιστρατεύονται στό δημιουργικό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἄς μείνουμε λίγο σ’ αὐτό τό θέμα.
 Δέν μπορεῖ νά ἀγνοήσῃ κανείς τά πιεστικά προβλήματα πού ὁδηγοῦν κάποιες γυναῖκες, μόνες τους, στό νά φθάσουν στήν ἔκτρωση, ἀκόμη καί στήν βρεφοκτονία. Ἄν εἶχαν κατάλληλη στήριξη, ἴσως νά μήν ἔφθαναν ἐκεῖ. Στήριξη ὅμως δέν μπορεῖ νά εἶναι ἡ δικαιολόγηση τῆς ἔκτρωσης ἤ τοῦ φόνου καί ἡ προβολή τοῦ αἰτήματος γιά νομιμοποίησή τους. Οὔτε ἡ φιλοσοφική θεμελίωση τῆς πράξης στήν ἄποψη ὅτι τό βρέφος δέν εἶναι «πρόσωπο».

Διαβάζουμε σέ ρεπορτάζ γιά μιά βρεφοκτονία:

«Αὐτή ἡ ἱστορία […] θά ἔπρεπε νά μᾶς προβληματίζει […]. Ὑπάρχουν ἐκεῖ ἔξω γυναῖκες πού δέν γνωρίζουν τήν ἀξία τῆς ἔκτρωσης καί τῆς προφύλαξης. […] Μέ τό νά ποινικοποιεῖται δικαστικά ἡ ἔκτρωση, μέ τό νά συνδέεται τόσο ἀβίαστα μέ τήν παιδοκτονία ἁπλῶς ἐγκλωβίζουμε τίς γυναῖκες πού ἀντιμετωπίζουν ἀνεπιθύμητες ἐγκυμοσύνες σέ ἀκόμη ἕνα πρόβλημα».

 Αὐτή ἡ ὑπεράσπιση τῆς ἔκτρωσης καί ἡ προβολή τῆς ἀποποινικοποίησής της ἔχει, δυστυχῶς, πολλούς θιασῶτες. Σχετικά πρόσφατα ἕνας Ἕλληνας Εὐρωβουλευτής ἔγραψε στό twitter: «Μεγάλη μέρα γιά την Ἰρλανδία και τη δημοκρατία. Εὐρεῖα ἐπικράτηση τοῦ “Ναί” στο δημοψήφισμα γιά νομιμοποίηση ἀμβλώσεων. Μεγάλη νίκη γιά τις προοδευτικες δυνάμεις, τα δικαιώματα τῶν γυναικῶν και την ἐλευθερία τῆς ἐπιλογῆς». Ἡ ἐλευθερία τῆς ἐπιλογῆς τοποθετεῖται πάνω ἀπό τήν ἀξία τῆς ζωῆς τοῦ ἐμβρύου. Χαρακτηρίζει τό «πρόσωπο». Θεωρεῖται μέγιστο ἀγαθό τοῦ ἀνθρώπου. Τό ἔμβρυο δέν ἔχει αὐτήν τήν ἐλευθερία, ὁπότε δέν θεωρεῖται «πρόσωπο», ἄρα δέν ἔχει τήν ἀξία μιᾶς ἀνθρώπινης ζωῆς. Ἄποψη πού μᾶς καθιστᾶ «προοδευτική» ζούγκλα, μᾶς ἐπιστρέφει στήν ἀγριότητα τῆς ἐποχῆς τῶν σπηλαίων.

Κάποιοι ὅμως προχωροῦν ἀκόμη παραπέρα. Στήν «Journal of Medical Ethics», (Ἐφημερίδα τῆς Ἰατρικῆς Ἠθικῆς» δημοσιεύθηκε ἄρθρο μέ τίτλο: «Ἡ ἄμβλωση μετά τή γέννηση: Γιατί θά πρέπει νά ζήσῃ τό μωρό;», μέ συγγραφεῖς τόν Alberto Giubilini καί τήν Francesca Minerva. Αὐτοί ὀνόμασαν τόν φόνο ἑνός γεννημένου παιδιοῦ «ἄμβλωση μετά τήν γέννηση». Ἐκμεταλλεύτηκαν τήν ἀποφόρτιση τῆς ἄμβλωσης ἀπό τίς ἐνοχές τοῦ φόνου, γιά νά ἁπλώσουν τά βιοηθικά κριτήρια σέ βαρβαρικότερα ὅρια.

Ἰσχυρίζονται ὅτι: «Ἡ ἠθική ὑπόσταση ἑνός βρέφους εἶναι ἰσοδύναμη μέ ἐκείνη ἑνός ἐμβρύου, ὑπό τήν ἔννοια ὅτι καί στά δύο λείπουν αὐτές οἱ ἰδιότητες πού δικαιολογοῦν τήν ἀπόδοση τοῦ δικαιώματος στή ζωή σέ ἕνα ἄτομο». Ἰσχυρίζονται δηλαδή, ὅτι τά νεογέννητα δέν εἶναι «πραγματικά πρόσωπα», εἶναι «ἐν δυνάμει πρόσωπα». Ἐξήγησαν: «Τόσο τό ἔμβρυο ὅσο καί τό νεογέννητο μωρό σίγουρα εἶναι ἀνθρώπινα ὄντα καί ἐν δυνάμει πρόσωπα, ἀλλά δέν ἀποτελοῦν “πρόσωπο” κατά τήν ἔννοια τοῦ “ἀντικειμένου ἑνός ἠθικοῦ δικαιώματος στή ζωή”».

Σέ συζητήσεις πού γίνονται στήν Ἀμερική, σχετικά μέ τόν νόμο πού ἐπιτρέπει (ὑπό προϋποθέσεις) τίς ἀμβλώσεις, ἀποκαλύπτονται τά φιλοσοφικά θεμέλια τῶν διαλεγομένων. Αὐτοί πού εἶναι ἐναντίον τῶν ἀμβλώσεων ἔχουν σαφῆ, ἁπλά καί ἰσχυρά ἐπιχειρήματα. Γι’ αὐτούς «τό ἔμβρυο εἶναι ἕνας πλήρης ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἁπλῶς τυχαίνει νά βρίσκεται στό πρῶτο στάδιο τῆς βιολογικῆς του ἀνάπτυξης. Τοῦτο δέν συνεπάγεται ὅμως ὅτι δέν ἀπολαμβάνει, ὅπως ὅλοι, τό θεμελιῶδες δικαίωμα στή ζωή».(Κριτική παρουσίαση τοῦ βιβλίου τοῦ Ρ. Ντουόρκιν, Ἡ Ἐπικράτεια τῆς Ζωῆς, περ. Book’s Journal, τ. 33).

Οἱ ὑποστηρικτές τῆς ἄμβλωσης, ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἰσχυρίζονται: «τό γυναικεῖο δικαίωμα στήν ἄμβλωση εἶναι ἡ εἰδικότερη ἔκφανση ἑνός πιό γενικοῦ δικαιώματος σωματικῆς αὐτοδιάθεσης. Κατ’ αὐτούς, τό δικαίωμα στή σωματική αὐτοδιάθεση [τῆς γυναίκας] σαφῶς ἐπιτρέπει τήν διακοπή τῆς βιολογικῆς ἀνάπτυξης μιᾶς ἀνθρώπινης ζωῆς, ἡ ὁποία, στά πρῶτα της τοὐλάχιστον στάδια, δέν εἶναι ἡ ζωή μιᾶς ὀντότητας μέ δικαιώματα καί συμφέροντα. Δεδομένου ὅτι τό ἔμβρυο δέν ἔχει δικαίωμα στή ζωή, δέν βλάπτεται ἀπό τήν ἄμβλωση, οὔτε μπορεῖ, ἐξάλλου, νά δικαιολογηθῇ περιορισμός στήν αὐτοδιάθεση τοῦ γυναικείου σώματος. Ὑπό τίς συνθῆκες αὐτές, ἡ διαμάχη μεταξύ τῶν ὑπέρ τῆς ζωῆς καί τῶν ὑπέρ τῆς ἐπιλογῆς φαίνεται νά ἐπικεντρώνεται στό ἐρώτημα ἄν τό ἔμβρυο εἶναι πρόσωπο μέ δικαιώματα καί συμφέροντα». (ὅ.π.)

Ἐλπίζουμε μέ αὐτά τά ὀλίγα νά ἔγινε ἀντιληπτό ὅτι ἡ κριτική στήν «ὀντολογία τοῦ προσώπου» δέν εἶναι μιά «θεολογική γυμναστική», ἀλλά ἔχει νά ἀντιπαλέψῃ τραγικές ἐφαρμογές τῆς σύνδεσης τοῦ προσώπου μέ δικαιώματα καί συμφέροντα, δηλαδή μέ θέληση καί ἐλευθερία, οἱ ὁποῖες δέν διαπιστώνονται στά ἔμβρυα καί τά βρέφη.
https://orthodoxia.online

«ΠΑΡΑΛΟΓΑ» ΑΙΤΗΜΑΤΑ

 

Έρχονται στιγμές στην επικοινωνία γονέων και παιδιών που οι μεγαλύτεροι αισθάνονται ότι τα αιτήματα που λαμβάνουν από τους νεώτερους, ιδίως τους εφήβους, είναι παράλογα. Δεν είναι μόνο το χάσμα των γενεών και η διαφορά κουλτούρας. Είναι κι ένα αίσθημα φόβου ότι με την εκπλήρωση τέτοιων «παράλογων» αιτημάτων τα όρια χάνονται.

 Πώς αντιδρά, για παράδειγμα, ο γονέας όταν το παιδί του ζητά να βγει μέχρι πολύ αργά έξω; Όταν θέλει να πάει σε μαγαζιά της νύχτας, που για την αντίληψη του γονέα δεν αρμόζουν στην ηλικία του παιδιού του, αλλά για κείνο και τους συνομηλίκους του τέτοιες επιλογές φαίνονται αυτονόητα αποδεκτές, καθώς «όλοι πηγαίνουν εκεί»; Πώς αντιδρά ο χριστιανός γονέας όταν το παιδί δεν θέλει να έρθει στην εκκλησία την Κυριακή; Πώς όταν έρχεται ο πρώτος έρωτας, σε γυμνασιακή ηλικία;

 Αυτά τα «παράλογα» αιτήματα γίνονται αφορμή για φιλονικίες στο σπίτι. Δηλητηριάζουν την οικογενειακή ατμόσφαιρα, διότι τόσο γονείς όσο και παιδιά νιώθουν πικρία. Οι γονείς για το ακατανόητο ή το αταίριαστο του αιτήματος, τα παιδιά για την σκληρότητα και την έλλειψη κατανόησης των γονέων. Οι δυσκολίες επιτείνονται όταν οι γονείς δεν έχουν από κοινού στάση έναντι του παιδιού τους. Όταν ο ένας λέει «δεν πειράζει» και ο άλλος επιμένει στην μη εκπλήρωση του αιτήματος. Τότε η ρήξη είναι αναπόφευκτη και συμπεριλαμβάνει και την σχέση των γονέων μεταξύ τους.
Τα περισσότερα αιτήματα έχουν να κάνουν με τις παρέες των παιδιών. Συχνά οι γονείς αισθάνονται ότι τα παιδιά τους δεν τους ακούνε διότι παρασύρονται. Η μη ικανοποίηση από την πλευρά τους των αιτημάτων έχει και τον χαρακτήρα υπενθύμισης ότι το παιδί δεν μπορεί να μην ακούει τους γονείς και να προτιμά τους φίλους. Αυτό όμως δεν είναι επιχείρημα.

  Ο γονέας καλείται να εστιάσει στο ίδιο το αίτημα, ανεξαρτήτως αν εκκινεί από τον χαρακτήρα του παιδιού του ή από το περιβάλλον του. Καλείται να εξηγήσει στο παιδί τους λόγους απόρριψης με πειστικό τρόπο, αφού όμως πρώτα το ακούσει, τι έχει να πει. Διότι αν μόνο απαγορεύει ή αρνείται, δεν δίνει στο παιδί την δυνατότητα να εκφραστεί από την καρδιά του, καθώς και δεν μπορεί ο ίδιος να ανασκευάσει τα επιχειρήματα που συνοδεύουν το αίτημα. Ο γονέας οφείλει να είναι αποφασιστικός και συνεπής στα όρια που χαράζει, όχι όμως και να μην λαμβάνει υπόψιν του την ηλικία του παιδιού, τον χαρακτήρα του και την δυνατότητα να αντιληφθεί με ψυχραιμία τα «γιατί» της άρνησης. Οι γονείς καλούνται σε ενιαία στάση, σε αλληλοϋποστήριξη, για να μην υπάρχει σύγχυση στο παιδί! Τη ίδια στιγμή, ο αξιακός κώδικας της οικογένειας είναι μια υπενθύμιση στο παιδί ότι δεν κάνουμε όσα καταλαβαίνουμε ή μας αρέσουν μόνο, αλλά και αυτά που δείχνουν την από κοινού πορεία της οικογένειας!
Το παιδί, πάλι, οφείλει να προσπαθήσει, χωρίς εκνευρισμό, να μην θέτει μόνο αιτήματα, αλλά να δείχνει ότι κατανοεί τόσο το περιεχόμενό τους, όσο και την θέση του γονέα. Υπάρχει διαφορά νοοτροπίας. Δεν μπορεί όμως αυτή να γίνεται αφορμή για μόνιμο παράπονο, αλλά η επιμονή και η υπομονή, όταν το αίτημα είναι εύλογο, βοηθά. Το παιδί όμως οφείλει να σκεφτεί και το ότι δεν είναι πάντα καιρός για όλα.
Εδώ μπορεί να βοηθήσει η παρουσία ενός πνευματικού πατέρα! Ας τον αναζητήσει η οικογένεια!


π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην “Ορθόδοξη Αλήθεια”
Στο φύλλο της Τετάρτης 28 Αυγούστου 2019

πηγή

Η προσευχή της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα σε αυτό τον κόσμο.

  Η προσευχή της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα σε αυτό τον κόσμο. Στον κόπο των μητέρων βρίσκεται το παρόν και το μέλλον ενός λαού. Πέρα από ό,τι προσφέρει η κοινωνία στον άνθρωπο, η μάνα που μεγαλώνει το παιδί φυτεύει τον σπόρο στην ψυχή του.

 Αυτή πρέπει να είναι ισορροπημένη, να έχει τον Άγιο της εικόνας στην καρδιά,τον Σταυρό στο μυαλό και να ξέρει τον δρόμο της Εκκλησίας. Μόνο έτσι θα μπορέσει να προετοιμάσει το παιδί για την ζωή. Αυτό που μας λείπει τώρα είναι ακριβώς αυτό.

 Μας λείπουν οι άγιες μητέρες, οι οποίες μας χαρίζουν αγίους ήρωες, μάρτυρες, διανοουμένους ή να μας δώσουν τις ιδιοφυΐες,που θα αναδείξουν ό,τι καλύτερο έχει αυτός ο λαός της Ορθοδοξίας.

π. Ιουστίνος Parvu

Μια ζεστή κουβέντα

Της ΝΑΥΣΙΚΑΣ ΙΕΣΣΑΙ – ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Πόσο καιρό έχω να σε δω…Μου ‘λειψες…το ξέρεις; Μου ‘πε, κοιτώντας με στα μάτια, η γειτόνισσα μου, καθώς απαντηθήκαμε στον δρόμο. Και να σας πω…ξαφνιάστηκα. Είμαστε πια μαθημένοι στις βιαστικές φράσεις-κλισέ:
 «Τι κάνεις; Τι κάνεις; Καλά; Χαίρομαι…». Με την τελευταία λέξη, ν’ ακούγεται από απόσταση συνήθως. Γιατί εκείνος που την είπε, είχε κιόλας εξαφανιστεί. Ήταν ακόμα τόσο τρυφερός ο τρόπος που το είπε που δε σ’ άφησε υποψία, πως μπορεί να ήταν μια απλή φιλοφρόνηση. Το βράδυ, πριν κλείσω τα μάτια, καθώς γυροφέρνω τα περιστατικά της ημέρας στο νου μου, διαπίστωσα πως εκείνο το «μου ‘λειψες», είχε περάσει από τα αυτιά μου στην καρδιά μου κατευθείαν και την κράτησε ζεστή, όλες τις ώρες. Μου χε δώσει ένα ξέχωρο κέφι. Ναι, αυτή η ζεστή κουβέντα, είχε μια δυναμική, που με ενεργοποίησε ιδιαίτερα εκείνη την ημέρα. Για σκέψου…ψιθύρισα κι είναι τόσο απλό.

  Την Τρίτη, τρέχαμε στη φαρδιά λεωφόρο, μέσα στο αυτοκίνητο μιας ξαδέλφης, μας σταμάτησε το κόκκινο φανάρι. Η ξαδέλφη μου κατέβασε γρήγορα το τζάμι της. είχε δει το μικρό που ερχόταν βολίδα προς τα μας με τα χαρτομάντιλα που πουλούσε μέσα σε ένα ρηχό πανέρι. Έβγαλε το χέρι της, ακούμπησε ένα κέρμα ανάμεσα στα πακετάκια, ύστερα χάιδεψε – με μητρική θα ‘λεγα στοργή – το κεφαλάκι του μικρού και του είπε: «Άκουσε με…να προσέχεις… να προσέχεις πολύ σε παρακαλώ…έτσι;», και του ‘κλεισε το μάτι. Το παιδί χαμογέλασε. Να ‘χε άραγε εισπράξει άλλη παρόμοια ανησυχία για την «ασήμαντη» ζωούλα του; για σκέψου…συλλογιστικά κι είναι τόσο απλό…

 Στο σούπερ-μάρκετ, το Σάββατο, κάτι παρόμοιο. Ουρά στο ταμείο 5. Ένας – δύο ζητούσαν να περάσουν μπρός, για τι είχαν μόνο ένα κουτί γάλα στο χέρι ή ένα πακέτο ζάχαρη. Εμείς οι άλλοι υπερασπιζόμασταν με φωνές διαμαρτυρίας την πολύτιμη προτεραιότητα μας. Η ταμίας ανεβοκατέβαζε σβέλτα τα δάκτυλα πάνω στα πλήκτρα της ταμειακής, γεμάτη ένταση, προσπαθώντας να μας εξυπηρετήσει. «Τι είσαι εσύ κορίτσι μου, τι είσαι εσύ…αετός…δεν πιάνεσαι…είσαι το πιο γρήγορο ταμείο του σούπερ-μάρκετ…» είπε ο κύριος μπροστά από μένα, χαριτολογώντας. Η ταμίας κοκκίνισε ελαφρά και χαμογέλασε με ανακούφιση. Να που κάποιος πρόσεξε την προσπάθεια της. για σκέψου…και ήταν τόσο απλό…

«Μου αρέσει η επιλογή σου…έχεις φίνο γούστο…». «Με πόση δεξιοτεχνία το κάνεις αυτό….». «Τι έξυπνα το χειρίστηκες το θέμα…Πως τα κατάφερες; Δεν ήταν εύκολο…». «Καλό δρόμο να έχεις…Η Παναγιά μαζί σου…». Είναι λίγες ζεστές κουβέντες, που άρπαξε το αυτί μου και τις περιμάζεψα, στις μέρες που πέρασαν….Εγκλωβισμένοι στα δικά μας, δεν σηκώνουμε τα μάτια, να ανταμώσουμε τα μάτια του άλλου…Δεν νοιαζόμαστε για πέρα από τις δικές μας υποθέσεις. Παγιδευμένοι για καλά, στα γρανάζια της βιασύνης και του άγχους, βιαστικοί στο τηλέφωνο, βιαστικοί στο δρόμο, βιαστικοί στην κάθε συνάντηση με το άλλο πρόσωπο. Κι όμως είναι τόσο απλό. Να θυμίζουμε στον άλλον με μια μας ζεστή κουβέντα, πως είναι κάτι σπουδαίο. Μοναδικό και πολύτιμο. Το ‘χουμε ανάγκη όλοι. «Γεια σου χαρά μου…Πως σου πάει αυτό το χρώμα…».


*Δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Δεκέμβριο του 2004
Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός

πηγή

Όσο και εάν σήμερα φαίνεται παράδοξο υπάρχουν ακόμα τέτοια ζευγάρια(μία μικρή ζύμη)που ''ανάμεσα'' τους έχουν τον Χριστό!

Και καθώς ο ιεροψάλτης  καταλήγει τον απόστολο του Γάμου με την γνωστή φράση«η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα» βλέπεις στα πρόσωπα των καλεσμένων(ναι, δυστυχώς σαν καλεσμένοι σε ένα κοινωνικό γεγονός εκφράζονται μιας και ελάχιστοι είναι οι εν προσευχή σιωπούντες) μια λυσσασμένη αδημονία να πατήσει η νύφη το γαμπρό και εάν μάλιστα επιτευχθεί
απλώνεται διάχυτα στο εκκλησίασμα ένα χαιρέκακο χαμόγελο βγαλμένο από την ταινία ''Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα''(με το Αντωνάκη.....χωρίς το ''μου'' πλέον)......
  Το αποκορύφωμα φυσικά της εκκοσμίκευσης του μυστηρίου τούτου είναι το ρύζι (όχι δεν είναι παράδοση της Εκκλησία μας), είναι απίστευτη η αβυσσαλέα μανία μερικών που τεντώνονται για να βρουν καλύτερο ''στόχο''.....

Όλα όμως ξεκινούν από πριν...
Βλέπεις η Δύση έχει τα bachelor  η Ορθόδοξη Ανατολή (μας τον λέγει ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος) παρότρυνε τους μελλόνυμφους να περάσουν λίγο διάστημα ο άνδρας σε ανδρικό και η γυναίκα σε γυναικείο μοναστήρι (να δοκιμαστούν λίγο  στην υπακοή, στην κοπή του θελήματος-εγώ)

Όσο και εάν σήμερα φαίνεται παράδοξο υπάρχουν ακόμα τέτοια ζευγάρια(μία μικρή ζύμη)που ''ανάμεσα'' τους έχουν τον Χριστό!


Η φώτο  είναι μία δεύτερη εκκλησιολογική απάντηση στην κοσμική οπτική  του μυστηρίου του γάμου (η Πρώτη, όταν κάποτετο μυστήριο του Γάμου  γινόταν μέσα στην Θεία Λειτουργία!)

Ioannis Papadimitriou

«Φέρτε τα παιδιά στην εκκλησία κι ας κάνουν φασαρία !»

 Όταν την περασμένη Παρασκευή, ο 34χρονος ελληνορθόδοξος ιερέας, πατέρας Μιχαήλ, έκανε ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με την οποία έστελνε μήνυμα προς τους νεαρούς γονείς, παρακινώντας τους να πηγαίνουν τα «φασαριόζικα» παιδιά τους στην εκκλησία, ούτε ο ίδιος φανταζόταν ότι τα λόγια του θα γίνονταν viral και θα χτυπούσαν μια τόσο «ευαίσθητη χορδή» για εκατοντάδες ελληνορθόδοξους γονείς, οι οποίοι αμέσως άρχισαν να μοιράζονται μαζί του τις εμπειρίες και τους φόβους τους που, τελικά, τους αποθαρρύνουν από το να φέρνουν τα παιδιά τους στην εκκλησία, γράφει σε εκτενές του άρθρο το neoskosmos.com.
 «Θέλω να ξέρετε ότι και παρατηρώ και βλέπω και νιώθω την αγωνία σας όταν τα παιδιά σας αρχίζουν να κάνουν φασαρία ή γίνονται ανυπόμονα μέσα στην εκκλησία και νιώθω την ανάγκη να σας εκφράσω τον σεβασμό και τον θαυμασμό μου για το θάρρος σας και την προσπάθεια που κάνετε να τα έχετε υπό έλεγχο κατά τη διάρκεια της λειτουργίας» λέει ο ιερέας, ο οποίος είναι σήμερα ένας από τους πιο δημοφιλείς και αγαπητούς ιερείς στην Αδελαΐδα. «Θαυμάζω το γεγονός πως κάνετε ό,τι περνά από το χέρι σας για να τα απασχολείτε και μην νομίζετε ότι κατά τη διάρκεια της λειτουργίας δεν βλέπω και εγώ τα βλέμματα που στέφονται προς το μέρος σας, αποδοκιμάζοντας τη συμπεριφορά των παιδιών σας και τα κεφάλια που γυρνούν επιδεικτικά και σας κάνουν να νιώθετε ντροπή όταν εσείς οι ίδιοι έχετε το θάρρος να έρθετε κοντά μας με τα παιδιά σας και, ταυτόχρονα, προσπαθείτε να συγκεντρωθείτε και να συμμετέχετε στο μυστήριο και την λειτουργία» λέει ο πατέρας Μιχαήλ.

Με αυτό το τρόπο στέλνει συνάμα το δικό του μήνυμα και σε εκείνους που πολλές φορές χάνουν την υπομονή τους όταν τα μικρά παιδιά δεν «κάθονται ήσυχα» μέσα στην εκκλησία καλώντας τους να έχουν περισσότερη υπομονή και να μην παθαίνουν «αμνησία» αλλά να έχουν πάντα στο μυαλό τους τα δικά τους παιδικά χρόνια και την εποχή που εκείνοι ήταν νεαροί γονείς και αντιμετώπιζαν παρόμοια προβλήματα.

«Τα παιδιά είναι ευλογία από το Θεό και δεν θα μπορούσα να νιώθω μεγαλύτερη περηφάνια από αυτή που νιώθω όταν τα βλέπω διστακτικά να μπαίνουν στον οίκο του Θεού την ίδια στιγμή που οι γονείς προσπαθούν να τα βοηθήσουν να καταλάβουν το νόημα της λειτουργίας» λέει ο πάτερ Μιχαήλ ο οποίος είναι γιος ενός από τους πρώτους ιερείς της Ελληνορθόδοξης εκκλησίας στη Νότια Αυστραλία.

«Ως ιερέας δεν υπάρχει μεγαλύτερη εσωτερική ευτυχία από το να δίνω στα μικρά παιδιά, την Θεία Κοινωνία, την οποία τελικά εκείνα αξίζουν περισσότερο από τον καθένα μας. Τα παιδιά σας με την αθωότητα τους μας διδάσκουν πώς ακριβώς πρέπει όλοι εμείς αν θέλουμε να εξασφαλίσουμε μια θέση στο Βασίλειο του Θεού και είναι δική μας η χαρά και η τιμή να τα έχουμε κοντά μας γι’ αυτό πρέπει να στηρίζουμε τους νέους γονείς που παρά τις δυσκολίες και το άγχος που βιώνουν εκείνη την ώρα, επιλέγουν να φέρουν τα παιδιά τους στην εκκλησία και ας μοιάζει πολλές φορές ότι όλη αυτή η προσπάθεια είναι εν πολλοίς μάταιη».

Στο μήνυμά του ο ιερέας κάνει ιδιαίτερη μνεία σε εκείνους τους πιστούς που κατά την διάρκεια της λειτουργίας προσπαθούν, είτε με ένα χαμόγελο είτε με ένα νεύμα επιδοκιμασίας, να δώσουν θάρρος στους νέους γονείς και τους καλεί να συνεχίσουν να δείχνουν την καλοσύνη και την υποστήριξη τους σε εκείνους που την δεδομένη στιγμή τη χρειάζονται.

«Πολλοί είναι αυτοί που επιθυμούν διακαώς να σας βοηθήσουν, απλώς δεν ξέρουν τον τρόπο και να είστε σίγουροι ότι εκείνη την ώρα προσεύχονται για σας και τα παιδιά σας. Δεν είστε μόνοι και είμαστε όλοι εδώ μαζί σας. Να θυμάστε ότι χωρίς τα μικρά παιδιά, η εκκλησία μας θα χαθεί» καταλήγει ο κ. Μιχαήλ.

«Εγώ πρώτη παραδέχομαι ότι δεν φέρνω τον μικρότερο γιο μου στην εκκλησία γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Ντρέπομαι να αντικρύσω τα βλέμματα αποδοκιμασίας και τα σχόλια, αλλά πλέον νιώθω ανακούφιση διαβάζοντας αυτά τα λόγια και σίγουρα θα προσπαθήσω και πάλι να φέρω τα παιδιά μου στην εκκλησία» έγραψε μια χρήστης, μητέρα τριών ανήλικων παιδιών.

«Πριν ασπαστώ την ορθοδοξία, όταν έμπαινα σε μια εκκλησία συχνά αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν ένα παιδί να θέλει να έρθει μέσα στον οίκο του Θεού όταν νιώθει ότι δεν είναι ευπρόσδεκτο. Αν το απορρίψουμε από μικρό πώς περιμένουμε να θέλει να συμμετέχει όταν γίνει ενήλικας» λέει ακόμα ένας χρήστης που πρόσφατα αποφάσισε να γίνει χριστιανός ορθόδοξος.

«Τα παιδιά είναι πραγματική ευλογία. Εμείς οι ενήλικες γεμάτοι πάθη, κακίες και αμαρτίες είμαστε εκείνοι πρέπει να μιμηθούμε την αγνότητα και την αθωότητα των παιδιών και να είμαστε υπομονετικοί όταν μπορεί εκείνα να κουράζονται και να κάνουν φασαρία, να κλαίνε ή να μην κάθονται φρόνιμα μέσα στην εκκλησία. Όταν οι γονείς τα φέρνουν με ευλάβεια και ειλικρίνεια να λάβουν την θεία κοινωνία, εκεί καταλαβαίνουμε το μεγαλείο της ύπαρξης τους», έγραψε ένας άλλος χρήσης».

«Είχα ανάγκη να ακούσω αυτά τα λόγια. Ως μητέρα ενός δίχρονου αγοριού, το να έρθω στην εκκλησία την Κυριακή δεν είναι πάντα ό,τι πιο εύκολο. Σας παρακαλώ μη μας κρίνετε. Απλά και εμείς προσπαθούμε» έγραψε μια νεαρή μητέρα.
«Είμαστε πολύ τυχεροί που σας έχουμε κοντά μας πάτερ και ευχαριστούμε που μας υποδέχεστε στην εκκλησία με τόση αγάπη και κατανόηση. Ειδικά για εμάς που έχουμε παιδιά στο φάσμα του αυτισμού και κάποιες φορές η παρουσία τους μπορεί να διακόπτει τη ροή της λειτουργίας, αυτά τα λόγια είναι βάλσαμο» έγραψε ο πατέρας ενός μικρού αγοριού.

https://www.orthodoxianewsagency.gr

Η υπεράσπιση της ζωής του αγέννητου παιδιού σκοταδιστικός μεσαίωνας ή ύψιστη έκφραση πολιτισμού και ανθρωπισμού; (Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 29η Ιουλίου 2019

Όταν σκοτώσεις ένα ζώο (κακώς αν το κάνεις) πας φυλακή και πληρώνεις υπέρογκο πρόστιμο, ενώ αν σκοτώσεις ένα παιδί, το οποίο δεν είχε την τύχη να γεννηθεί, παίρνεις εύσημα και θεωρείσαι«ανθρωπιστής», «δημοκράτης» και «υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»! Αυτή είναι η τραγική πραγματικότητα της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία βιώνει προφανώς την χειρότερη πνευματική και ηθική κατάπτωση της ανθρώπινης ιστορίας, όπου η ανθρώπινη ζωή κατάντησε απίστευτα «φθηνή», τόσο φθηνή, η οποία υστερεί σε σχέση με τη ζωή των ζώων!

 Θέμα της παρούσας ανακοίνωσής μας είναι ο, ακατανόητος από υγιείς νόες, θόρυβος για την πρόσφατη καθιέρωση, από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας μας, «ΗΜΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΓΕΝΗΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ» και η οποία θα «εορτάζεται», σύμφωνα με την ανακοίνωσή της, την πρώτη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα. 

Η αγία μας Εκκλησία αντιμετωπίζοντας με τρόμο, φρίκη και δέος την ανελέητη σφαγή χιλιάδων αθώων παιδιών στις μήτρες των «μανάδων» τους από δολοφονικά χέρια επαγγελματιών μαιευτήρων, με έξοδα των (αδειανών) ασφαλιστικών ταμείων, θέσπισε να θυμόμαστε μια μέρα του χρόνου αυτές τις τραγικές υπάρξεις και να προβληματιζόμαστε για το ανείπωτο αυτό έγκλημα. Η Εκκλησία μας ακόμη, θέσπισε αυτή την ημέρα μνήμης και για έναν άλλο σοβαρότατο λόγο, να μας κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για τον διαφαινόμενο αφανισμό του Γένους μας, καθ’ ότι, από τη μια μεριά οι περισσότερες από 300.000εκτρώσεις το χρόνο και η δραματική αποφυγή της τεκνογονίας κατέστησαν την πατρίδα μας «χώρα γερόντων», και μάλιστα σε ένα τρομακτικό και επικίνδυνο γεωστρατηγικό σημείο της γης.

 Επίσημες στατιστικές βεβαιώνουν ότι οι θάνατοι υπερβαίνουν κατά πολύ τις γεννήσεις. Ο πληθυσμός της Ελλάδος μειώνεται και γερνά με γοργούς ρυθμούς, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την διαιώνιση του Έθνους μας, την άμυνα της χώρας, την κοινωνική ασφάλεια, την αποτροπή εποικισμού από αλλοεθνείς, κλπ.!
Για να δείξουμε το φοβερό μέγεθος του προβλήματος των εκτρώσεων στην πατρίδα μας, μόνο ετούτο θα αναφέρουμε: από την μεταπολίτευση και δώθε, κατακρεουργήθηκαν και πετάχτηκαν στους υπονόμους, περισσότερα από 13.000.000 αγέννητα ελληνόπουλα! Μια Ελλάδα και πλέον, αφανίστηκε μέσα σε 45 χρόνια! Τέτοια ανείπωτη τραγωδία, εν καιρώ ειρήνης, δεν βίωσε ποτέ στο μακραίωνο παρελθόν της η Πατρίδα μας!

Αυτό λοιπόν το εφιαλτικό σκηνικό ώθησε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδοςκ. Ιερώνυμο και τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας μας να πάρουν τέτοια απόφαση, πραγματικά ιστορικής σημασίας, τους οποίους συγχαίρουμε δημοσίως. Η ανακοίνωσή της χαροποίησε τους πιστούς, όχι όμως και τους απίστους και εκκλησιομάχους, οι οποίοι «φρόντισαν» να κάμουν βαρύγδουπα «διαβήματα» για την «οπισθοδρομικότητα» αυτή, όπως την χαρακτήρισαν. Η κριτική και η όποια αντίδραση στον ειδεχθή φόνο, στη κατακρεούργηση του ανυπεράσπιστου αγέννητου παιδιού, χαρακτηρίστηκε ως «καταπάτηση των δημοκρατικών κατακτήσεων», ως «καταστρατήγηση των δικαιωμάτων των γυναικών να αυτοδιαθέτουν το σώμα τους», ως «επιστροφή στην ακροδεξιά», λες και η υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής είναι «προνόμιο» πολιτικής επιλογής!

Η πρώτη και άμεση ανακοίνωση μας ήρθε από τον πολιτικό σχηματισμό ΚΙΝΑΛ,