Πόσοι όμως κι από εμάς τους "αμόλυντους" είμαστε εθισμένοι στα πνευματικά ναρκωτικά

Προχθές ήρθε μια κοπέλα, χρήστρια ναρκωτικών ουσιών, σκελετωμένη, με δακρυσμένα μάτια.
Πριν αρκετό καιρό είχε έρθει στο ναό με φωνές και απειλές. Με είχε βρίσει γιατί δεν τις έδωσα το χρηματικό ποσό που θα ήθελε. Έβρισε, χειρονόμησε κι έφυγε. Αυτό έγινε δυο τρεις φορές.

Προχθές όμως ήρθε αλλιώτικη. Χωρίς φωνές. Χωρίς θράσος. Με περίμενε ταπεινά. Περίμενε να ζητήσει συγχώρεση. "Θέλω να με συγχωρέσεις πάτερ για τότε..." μου είπε. Την έτρωγε μέσα της τόσο καιρό αυτή η συμπεριφορά της (μια συμπεριφορά που ήταν απόρροια της εξάρτησης που έχει). Κι όμως τώρα βρήκε το κουράγιο να έρθει να το πει. Αυτό δείχνει άνθρωπο που δεν παραδόθηκε πνευματικά, που ακόμα μάχεται, παλεύει.

Μετά την συγχώρεση όμως ήρθε κι άλλη ομολογία. Η οδύνη των αισθητών ηδονών την λύγισαν, "Δεν μπορώ άλλο..." μου είπε "...δεν αντέχω". Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της ήταν ανέκφραστα. Κατάλαβα ότι έκλαιγε από τα δάκρυα που δραπέτευαν από τα μάτια της.
Ζήτησε να εξομολογηθεί για πρώτη φορά. Ζήτησε να συμφιλιωθεί με τον Θεό μετά από τόσα χρόνια πολέμου. Ενός πολέμου που αντίπαλος τελικά δεν ήταν ο Θεός αλλά ο ίδιος της ο εαυτός.
Το σώμα της ήταν τόσο εύθραυστο, το πρόσωπό της γερασμένο από τις λάθος επιλογές. Κι όμως μέσα στα λίγα λεπτά που μιλήσαμε είδα μια ομορφιά ν' ανατέλει. Μια ομορφιά που την έκρυβε για χρόνια. Την ομορφιά της μετάνοιας, την νιότη της ελπίδος. Δώσαμε ραντεβού για εξομολόγηση. Έφυγε έχοντας ανάμεσα στα λεπτά δαχτυλάκια της ένα μικρό κομποσχοίνι που της έδωσα. Λίγο ειρήνευσε.
Πόσες τέτοιες ανδρείες -πονεμένες- ψυχές υπάρχουν που επιλογές της νιότης τους, τους στοιχειώνουν μα δεν παραδίδονται σ'αυτές, "δεν το βάζουν κάτω". Πίσω από τέτοιους ανθρώπους κρύβονται σίγουρα πάθη και εγωισμοί όμως συγχρόνως κρύβονται και ψυχές που αναζητούσαν λίγη θαλπωρή, αγάπη, ενδιαφέρον... Και ακριβώς επειδή δεν τα βρήκαν, τα αναζήτησαν σε λάθος τόπους, με λάθος τρόπους, από λάθος ανθρώπους.

 Γι'αυτό θα πρέπει πάντα να είμαστε έτοιμοι κι εμείς ν'αγκαλιάσουμε τέτοιους ανθρώπους, να τους ακούσουμε, να ενδιαφερθούμε γι'αυτούς, να μην τους κλείσουμε την πόρτα της καρδιάς μας, να μην τους απαξιώσουμε, να μην τους κοιτάξουμε με "μισό μάτι". Διότι και αυτοί απολωλότα πρόβατα είναι, όπως κι εμείς. Η δική τους ασωτία ίσως φαίνεται πιο πολύ, εξωτερικεύεται πιο έντονα, όμως αυτό δεν τους κάνει πιο αμαρτωλούς από εμάς που μπορεί να κρύβουμε μεγαλύτερα πάθη απ'αυτούς, μεγαλύτερες ανομίες κι αδικίες. Αυτοί μπορεί να παίρνουν ναρκωτικά και αυτό να φαίνεται στο σώμα τους. Πόσοι όμως κι από εμάς τους "αμόλυντους" είμαστε εθισμένοι στα πνευματικά ναρκωτικά που όχι απλά μολύνουν το σώμα αλλά κυρίως οδηγούν στον πνευματικό μας θάνατο; Εθισμένοι στην φιλοχρηματία, στην γαστριμαργία, στη μόδα, στην σαρκικότητα, στην ανθρωπαρέσκεια, στην φιληδονία, στην κατάκριση, στην κακία, στην μνησικακία, στην ιεροκατηγορία, στην συκοφαντία, στο ψέμμα, στην αισχροκέρδια, στην υποκρισία, στην οργή, στην ακηδία, στην απιστία, στη φιλαυτία...

Πώς θα κατακρίνουμε λοιπόν αυτούς όταν εμείς ζούμε ακόμα εθισμένοι στη μεγάλη ιδέα για τον εαυτούλη μας;
Πώς είναι δυνατόν "ελαφρά τη καρδιά" να ξεγράφουμε αυτούς τους ανθρώπους από την κοινωνία μας όταν εμείς είμαστε χειρότεροι "πρεζάκηδες" παθών;
Είμαστε για λύπηση εάν νομίζουμε ότι είμαστε καλύτεροι απ'αυτούς.

Αν είχαμε ταπείνωση τότε θα τους βλέπαμε με συγκατάβαση και κατανόηση, έτοιμοι να τους βοηθήσουμε και όχι έτοιμοι να τους φωνάξουμε, να τους κατακρίνουμε και να τους βάλουμε στο περιθώριο της κοινωνίας, θεωρώντας ότι δεν είναι "άξιοι" να ζούνε ανάμεσά μας...
Όντως πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν θέλουν την βοήθειά μας. Δική τους επιλογή (και είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά σ'αυτές τις περιπτώσεις).Όμως ας αναρωτηθούμε, εμείς προσφέρουμε βοήθεια σε όλους; κάνουμε αυτό που μπορούμε ως πρόσωπα και ως κοινωνία; έχουμε την διάκριση, την υπομονή, το ενδιαφέρον και την αγάπη που χρειάζεται ώστε να βοηθήσουμε αυτούς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας; έχουμε την τόλμη να γίνουμε πλησίον τους; έχουμε την ταπείνωση να ασχοληθούμε μαζί τους;

Ο καθένας ας κάνει τον αυτοέλεγχό του. Πάντως εγώ, από προχθές προβληματίστηκα αρκετά και έπιασα τον εαυτό μου να αδιαφορεί γι'αυτούς τους ανθρώπους, έχοντας τον λογισμό ότι είναι "άξιοι των επιλογών τους"...
Όμως αυτός είναι ένας αντίχριστος λογισμός. Είναι λογισμός που πηγάζει από την πλάνη ότι είμαι ανώτερός τους, καλύτερός τους, αξιότερός τους...
Και ακριβώς αυτός ο λογισμός αποδεικνύει πόσο "λίγος" και εμπαθής είμαι...

Όταν ο άλλος έχει "πιάσει πάτο" χρειάζεται χέρια να τον βοηθήσουν να σηκωθεί, χέρια να τον αγκαλιάσουν και να τον χαϊδέψουν και όχι χέρια που θα κουνιούνται ελεγκτικά προς το μέρος του και θα του υπενθυμίζουν τα λάθη που έχει κάνει· διότι αυτή είναι η πιο απάνθρωπη ενέργεια.
Έλεος θέλει να δείξουμε...ώστε να λάβουμε κι εμείς με την σειρά μας, διότι αλλιώς αλοίμονο.

π.Παύλος Παπαδόπουλος/Facebook

Είναι παλιά η κούραση που κουβαλάω

Είναι παλιά η κούραση που κουβαλάω.Δεν έχω άλλες αντοχές.
Το μυαλό μου λέει ‘’ συνέχισε’’, το σώμα όμως δεν τραβάει. Κουράστηκε. Και μαζί με το σώμα βάρυνε και η ψυχή.

Αναρωτιέσαι τι μπορεί να φταίει. Τι έγινε και είμαι έτσι.
Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Δεν είναι ότι έγινε κάτι σήμερα, χθες, αυτές τις μέρες…Είναι παλιά η κούραση που έχω μαζεμένη. Είναι παλιά κούραση.
Απλά τώρα ήρθε και έσκασε. Ξεχείλισε το ποτήρι. Κλάταρα ρε παιδί μου, πως το λένε…

‘’Ξεκουράσου’’, θα μου πεις.Δεν είναι όμως τόσο απλό. Με μια και δυο μέρες, δουλειά δεν γίνεται.Πρέπει, η νοοτροπία να αλλάξει. Ο τρόπος ζωής.

Να σκάω για χαζά πράγματα λιγότερο, να βρίσκω χρόνο λίγο να ξεκουράζομαι, λίγο να παίρνω καμμιά ανάσα, να μην τρελαίνομαι αν δεν γίνονται όλα τέλεια, να αφήνω και κάτι στο Θεό, να αφήνω και τίποτα να πέσει κάτω....

Είναι παλιά η κούραση που έχω μαζεμένη. Είναι παλιά η κούραση που κουβαλάω...Πιστεύω πως με καταλαβαίνεις...Πάνω κάτω, τα ίδια πρέπει να περνάς και εσύ...

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.
ΠΗΓΗ

Τή μία παιδοκτόνο σημαδέψαμε!

Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη,

Σκότωσε τὸ νεογέννητο βρέφος της μιὰ 22χρονη φοιτήτρια. Τὸ γέννησε μόνη της καὶ τὸ πέταξε στὸν ἀκάλυπτο χῶρο τῆς πολυκατοικίας πού διέμενε. Τῆς ἐπετέθησαν ἐπὶ πολλὲς ἡμέρες (τελευταῖο δεκαήμερο τοῦ Ἀπριλίου) ὅλα τά τηλεοπτικὰ κανάλια, ὅλοι οἱ δημοσιογράφοι καὶ ὅλοι οἱ κοινωνικοὶ φορεῖς. Ἀπεκάλεσαν φρικιαστικὴ καὶ ἐγκληματικὴ τὴν πρᾶξι της. Ἐναντίον της ἀσκήθηκε δίωξις μὲ τὴν κατηγορία τῆς ἀνθρωποκτονίας ἐκ προθέσεως.

• Διαφωνεῖ κανείς, ὅτι ἦταν φρικιαστικό τό ἔγκλημά της;
• Νὰ ρωτήσουμε ὅμως κάτι: Ἂν τὸ ἔγκλημα αὐτὸ τὸ διέπραττε μερικοὺς μῆνες νωρίτερα, θὰ τὴν κατηγοροῦσε κανείς; Θὰ τὸ σκότωνε τὸ παιδί της μὲ συνεργὸ ἐγκληματία γιατρό, πού σκοτώνει ζωντανά τά βρέφη, μόνο ποῦ δέν τά ρίχνει στὸν ἀκάλυπτο πολυκατοικίας, ἀλλὰ πολτοποιημένα στὸν ὑπόνομό τῆς κλινικῆς του!

• Ἄν σκότωνε ζωντανό το παιδί της ἡ 22χρονη μὲ τὴ διαδικασία τῆςἐκτρώσεως, θὰ ἔφευγε ἀπὸ τὴν κλινικὴ σὰν κὰλή... κυρία καὶ θὰ πήγαινε στὸ σπίτι της, χωρὶς κανεὶς νὰ τὴν καταδιώκη! Βέβαια, ἂν λειτουργοῦσε ἡ συνείδησίς της, θὰ τῆς φώναζε: «Εἶσαι φόνισσα»! Καί τό σφαγιασθὲν βρέφος θὰ τὴν κυνηγοῦσε σ᾽ ὅλη της τὴ ζωὴ καὶ θὰ τῆς βοοῦσε: «Γιατί μὲ σκότωσες;».
• Ὑποκριτικὴ κοινωνία! Καταδικάζεις μιὰ κοπέλλα, πού ὁ ἄτιμος πού τὴν κατέστησε ἔγκυο τὴν ἔγκατελειψε. Καὶ χειροκροτεῖς τοὺς φονιάδες γονεῖς καὶ γιατρούς, πού σκοτώνουν 300.000 παιδιὰ κάθε χρόνο στὴν Ἑλλάδα!
Ἔνοχη φόνου ἀσφαλῶς ἡ 22χρονη φοιτήτρια. Μὰ μυριάδες φορὲς πιὸ ἔνοχοι οἱ αὐτουργοὶ τῶν ἀμβλώσεων (ἐκτρώσεων). Ἑκατομμύρια φορὲς πιὸ ἔνοχο εἶναι τὸ Ἑλληνικὸ κράτος, πού μὲ νόμο του ἐπευλογεῖ τὸ φόνο ἀθώων παιδιῶν καὶ χρηματοδοτεῖ τοὺς φυσικοὺς αὐτουργοὺς τῆς βρεφικῆς μαζικῆς δολοφονίας.

πηγή

Οι τρεις γυναίκες και η Ευτυχία

Ταξίδευαν τρεις γυναίκες και, ξαφνικά, βλέπουν μες στο δρόμο ένα μεγάλο λάκκο και ανακαλύπτουν πως μέσα βρίσκεται παγιδευμένη η Ευτυχία.

Τότε η πρώτη γυναίκα λέει:
– Ευτυχία, θέλω να με κάνεις όμορφη.
Αμέσως, μεταμορφώθηκε σε μια καλλονή κι ευτυχισμένη έφυγε.

Η δεύτερη γυναίκα ζήτησε:
– Ευτυχία, θέλω να με κάνεις πλούσια.
Αμέσως, εμφανίσθηκε μπροστά της ένα σακούλι γεμάτο χρυσαφικά και διαμάντια, η γυναίκα το αρπάζει κι ευτυχισμένη φεύγει.

Μόνο η τρίτη γυναίκα δεν έλεγε τίποτα και τότε η Ευτυχία της είπε μεσ’ από τον λάκκο:
– Πες μου κι εσύ τι θέλεις να σου δώσω;

Και τότε η γυναίκα έσκυψε, άπλωσε το χέρι της και είπε:
-”Δώσε μου το χέρι σου” κι έβγαλε την Ευτυχία από το λάκκο.

Μετά συνέχισε το δρόμο της…..
Η Ευτυχία χαμογέλασε και την ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ!

πηγή

“Μαμά, δεν θα σου πάρω λουλούδια γιατί…”

Ρομίνα Ξύδα

 Θυμάμαι το βλέμμα της, την πρώτη φορά που στάθηκα απέναντί της με μία ανθοδέσμη γεμάτη κατακόκκινα τριαντάφυλλα να πνίγουν την αγκαλιά και το μπόι μου. Βλέμμα γεμάτο παράπονο. Θα' μουν δεν θα μουν δέκα χρονών.

 Εκείνη, να μαζεύει από το πάτωμα τα κομμάτια του σπασμένου μου κουμπαρά απ' όπου είχα εκταμιεύσει εκατό ολόκληρες δραχμές για να τις “καταθέσω” στο πλησιέστερο ανθοπωλείο της γειτονιάς και στο όνομα της “γιορτής της μητέρας”, εγώ να κοιτάζω τα μάτια της, μάτια βυθισμένα στο παράπονο:

 “Γιατί κορίτσι μου το έκανες αυτό; Είναι πολύ όμορφα τα λουλούδια που μου αγόρασες, αλλά γιατί; Μπορούσες να κόψεις μια μαργαρίτα, να μου δώσεις ένα φιλί! Ξέρεις πόσο πολύτιμο, πόσο ακριβό είναι για μένα ένα σου μόνο φιλί; Σε παρακαλώ, δεν θέλω ποτέ να μου ξαναγοράσεις λουλούδια. Όλα αυτά είναι ανοησίες και γίνονται μόνο και μόνο για να μας παίρνουν τα λεφτά. Εγώ, από τότε που σε αντίκρισα, γιορτάζω κάθε μέρα καρδιά μου. Θέλω να μου υποσχεθείς, αυτήν εδώ την στιγμή, ότι δεν θα ξαναχαλάσεις τα λεφτά σου σε ανόητες γιορτές όπως αυτή της μητέρας. Οι μανούλες, παιδί μου, δεν έχουν ανάγκη από γιορτές. Οι μανούλες γιορτάζουν πάντα…”


Δεν την άκουσα ποτέ. Πάντα, κάθε χρόνο στην γιορτή της μητέρας, έσπαγα κουμπαράδες και υποσχέσεις όντας ανίκανη να κατανοήσω από την θέση της κόρης το βαθύτερο νόημα της λέξης “μάνα”. Πάντα, μέχρι την στιγμή που ο πεντάχρονος γιος μου με πλησίασε με τον δικό του κουμπαρά στα μικροσκοπικά του χεράκια λέγοντάς μου: 

“Μαμά, σου δίνω τα λεφτά μου, για να πάρεις λουλούδια που γιορτάζεις! Εγώ, θα μαζέψω καινούρια λεφτά για παιχνίδια…” Εκείνη κιόλας την στιγμή αισθάνθηκα να τον κοιτάζω με βλέμμα ξεπατικωμένο απ' το παράπονο της μάνας μου, να νιώθω το δίκιο της, να παπαγαλίζω τα λόγια της: “…

Όλα αυτά είναι ανοησίες και γίνονται μόνο για να μας παίρνουν τα λεφτά, αγόρι μου. Εγώ, από την στιγμή που σε αντίκρισα, γιορτάζω κάθε μέρα…Οι μανούλες δεν έχουν ανάγκη από γιορτές. Οι μανούλες γιορτάζουν πάντα…”

Κι αυτή είναι η αλήθεια. Τώρα πλέον, από το ακριβό πόστο της μάνας, μπορώ να συνειδητοποιήσω πόσο φτηνοί είναι όλοι εκείνοι που “εμπορεύονται” την ιδιότητά αυτή πουλώντας λουλουδάκια με φιόγκους και γλάστρες με πούπουλα. Πόσο τραγικό είναι να σε μαθαίνουν από τα γεννοφάσκια σου ότι για μια μέρα το χρόνο οφείλεις στην μαμά σου περίτεχνες ανθοδέσμες και τριαντάφυλλα σε σχήμα καρδιάς. Και το κυριότερο: πόσο λυπηρό είναι να μετατρέπουν την δυνατότερη αγάπη όλων, αυτή μεταξύ μάνας και παιδιού, σε πληρωμένο υποκατάστατο συμβολικής αγάπης.

 “Όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να' χαν τα χέρια της μια καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινή ανάγκη. Μπορεί και να ‘ναι η νεράιδα συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά…”, γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης για την μητέρα του, στην μυθιστορηματική αυτοβιογραφία του “Αναφορά στο Γκρέκο”. Αυτή είναι η μάνα: Μια νεραϊδένια μορφή με χέρια μαγικά που όλα τα μπορεί, όλα τα προφταίνει, όλα τα καταφέρνει αδιαφορώντας για το αντίτιμο. Αυτή είναι η μάνα: Ένα μικρό κορίτσι που μεγαλώνει, ωριμάζει και γίνεται γυναίκα μέσα από την άδολη αγάπη των παιδιών της. Αυτή είναι η μάνα: Κάποια ορθάνοιχτη καρδιά που χτυπάει μόνο αν δίνει, αδιάφορη να λάβει το παραμικρό. Αυτή είναι μάνα: Ένα φαρδύ χαμόγελο στα χείλη που πλαταίνει μπρος στα μεγάλωμα των καρπών της. Αυτή είναι η μάνα: Ένα πλάσμα που γιορτάζει κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή, κλείνοντας βλέφαρα, αυτιά και… ημερολόγια σε εκείνους που επιμένουν ότι η “γιορτή” της “πέφτει” _ μετά του παρά _ κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη...

πηγή

Λόγια του πατρός Αθανασίου Μπελιάεφ, ο οποίος εξομολόγησε τα παιδιά το Πάσχα του 1917, όταν η Τσαρική Οικογένεια βρισκόταν υπό κράτηση

 Είθε ο Θεός να δώσει ώστε όλα τα παιδιά να είναι τέτοιας ηθικής ακεραιότητας, όπως τα παιδιά του πρώην Τσάρου.

 Με εξέπληξε η τόση γλυκύτητα, ταπείνωση και υποταγή στο θέλημα των γονιών τους, η απόλυτη παράδοση στο Θέλημα του Θεού, η αγνότητα της σκέψης τους και η τέλεια άγνοια της εμπαθούς και εφάμαρτης κοσμικής ακαθαρσίας. Ήμουν κατάπληκτος και τελείως αμήχανος: έπρεπε άραγε, ως Εξομολόγος τους, να τους ρωτήσω για αμαρτίες οι οποίες πιθανώς να τους ήταν άγνωστες;

π. Αθανάσιος Μπελιάεφ.

(λόγια του πατρός Αθανασίου Μπελιάεφ, ο οποίος εξομολόγησε τα παιδιά το Πάσχα του 1917, όταν η Τσαρική Οικογένεια βρισκόταν υπό κράτηση στα Ανάκτορα του Αλεξάνδρου, στο Τσάρσκογιε Σελό.)

ΠΗΓΗ

Η ευλάβεια των παιδιών της Τσαρικής Οικογένειας...

.." Έγραφε για τα παιδιά της κάποτε η Αλεξάνδρα στον αγγλικανό επίσκοπο και οικογενειακό σύμβουλο των παιδικών της χρόνων δρα Μποϊντ Κάρπεντερ:

" Είθε ο Θεός να μας βοηθήση να τους δώσουμε μια ορθή και στέρεη μόρφωση και να τους καταστήσουμε πάνω από όλα καλούς χριστιανούς στρατιώτες, ώστε να αγωνίζονται για τον Σωτήρα μας".
Ήταν αρκετό να μπή κανείς στα δωμάτια των παιδιών για να αντιληφθή την πνευματική τους κατάσταση. Αντί των συνηθισμένων αντικειμένων που συναντά κανείς στα παιδικά και εφηβικά δωμάτια, τα κορίτσια είχαν δίπλα από τα κρεβάτια τους Καινές Διαθήκες, προσευχητάρια, σταυρούς και κεριά. Όσο για τους τοίχους των δωματίων τους, όπως και σε αυτό των γονιών τους, δεν υπήρχε σχεδόν ούτε ένα σημείο ακάλυπτο από τις πολυάριθμες εικόνες που κρέμονταν πάνω σε αυτούς.
Από πολύ νωρίς, η Αλεξάνδρα φρόντισε να εμφυτεύση στις ψυχές των παιδιών της την αγάπη για την προσευχή. Σχεδόν καθημερινά τα έπαιρνε μαζί της σε κάποιον ναό για να ανάψουν το κερακι τους και να προσευχηθούν ήσυχα σε μια γωνιά. Κάθε βράδυ πήγαινε στα δωμάτια τους για να συμπροσευχηθούν και όταν η ίδια δεν ήταν καλά στην υγεία της -κάτι που συνέβαινε πολύ συχνά- συνήθιζε να τους στέλνη γραπτά σημειώματα από το δωμάτιό της, τα οποία περιείχαν πνευματικές συμβουλές και υπενθυμίσεις για προσευχή".

Από το βιβλίο ΟΙ ΆΓΙΟΙ ΒΑΣΙΛΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΡΟΜΑΝΟΦ
(ΌΣΑ ΔΕΝ ΜΠΌΡΕΣΕ ΝΑ ΚΡΥΨΗ Η ΣΙΩΠΉ)
(Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Μέσα Ποταμού)

πηγή

Άλλαξε την εικόνα της ζωής σου και όχι του προφίλ σου

Βλέπω κάτι φωτογραφίες εδώ στο Facebook και σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα, από διάφορες γυναίκες που σε κάνουν να διερωτάσαι για το IQ , την ψυχολογική τους κατάσταση, τον αυτοσεβασμό, την αξιοπρέπεια, και την θέση τους σ' αυτή την κοινωνία..

Όταν, αυτές οι ίδιες, προωθούν με τέτοιο αισχρό τρόπο τον εαυτό τους, πως περιμένουν από τους άλλους να τις εκτιμήσει πόσο μάλλον να τους δώσει σημασία ή να τις πάρει στα σοβαρά..!

Ανεβάζουν φωτογραφίες με τα χείλη σαν πάπιες - τι γελοιότητα Θεέ μου! , με τις γλώσσες έξω, τι αηδία! φωτογραφίες που φαίνονται όλα τα επίμαχα σημεία ξεκινώντας από στήθος, πισινό και δεν ξέρω και γω τι άλλο, φωτογραφίες γεμάτες πρόκληση και δήθεν νάζι, ενώ στην πραγματικότητα φωνάζει από μακριά, η ανασφάλεια, η μοναξιά, η χαμηλή αυτοπεποίθηση, και είναι φως φανάρι πως ψάχνονται και είναι γυναίκες έτοιμες για όλα, αφού το μήνυμα που εκπέμπουν είναι ολοφάνερο..

Φυσικά, αν τις ρωτήσεις ουδέποτε θα παραδεχτούν την ωμή πραγματικότητα που εκπέμπει η όλη τους στάση, αλλά μπορεί να σου πουν ό,τι όλο αυτό είναι νάζι, και σέξι πόζες χωρίς κάποιο κρυφό μήνυμα και σίγουρα το ζητούμενο σε όλο αυτό το καρναβάλι χαμένου εαυτού και στημένης ποζας, είναι ό,τι ψάχνουν για αγάπη και τον έρωτα της ζωής τους, χωρίς να εξαιρούνται φυσικά οι παντρεμένες που έχουν γίνει χειρότερες από τις ελεύθερες.
Εδώ γελάμε και κλαίμε μαζί.

Εσύ φυσικά μετά από το πρώτο σοκ, γιατί μια γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της ουδέποτε δεν θα τον εκθέσει με τέτοιο τρόπο, δηλαδή του ξεπουλήματος, διερωτάσαι όλα οσα έχω αναφέρει πιο πάνω..

Που πας κουκλίτσα μου με τέτοια μυαλά;
Πώς είναι δυνατόν να πιστέψεις πώς υπάρχει άνδρας με μυαλό και καρδιά που θα γυρίσει να δει αυτή την κατάντια που συνειδητά εσύ προβάλεις με τόση άνεση και χωρίς ίχνος ντροπής ;
Γιατί το γελοίον της υπόθεσης είναι πως ολ' αυτά γίνονται εν γνώση σου, και όχι εν αγνοία σου, και αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε όλο αυτό το χάος και τον κυκεώνα των κοινωνικών δικτύων.

Αν εσύ η ίδια, προβάλεις αυτό τον εαυτό, κι άλλος που θα σε δει, αυτό ακριβώς θα δει!
Το να ζεις με την πεποίθηση, πως ο άλλος θα κάτσει να ασχοληθεί ό,τι πίσω από αυτό το χάλι κρύβεται η αδελφή ψυχή του και ο έρωτας της ζωής του, πλανάσαι πλάνη οικτράν! Το πολύ πολύ να κάνει το κέφι του, να περάσει τον καιρό του φλομώνοντας σε στα ψέματα, και μετά μην τον είδατε μην τον απαντήσατε, αφού ακόμη κι ο πιο χυδαιος άντρας, κάποτε θα αηδιάσει από αυτό που βλέπει, και δεν θα έχει κι άδικο..και μετά κλαίνε για δήθεν χαμένους έρωτες και η κατάθλιψη βαράει κόκκινο..

Κυρίες μου, μήπως ήρθε ο καιρός να ξαναβρείτε τη χαμένη και σωστή σας θηλυκότητα;
Μήπως επιτέλους ήρθε ο καιρός να ξαναβρείτε τον εαυτό σας, την αξιοπρέπεια και τον χαμένο αυτοσεβασμο σας;
Μήπως ήρθε ο καιρός να αλλάξετε πρότυπα αφού και αυτά έχουν το μερίδιο τους στην όλη κατάντια;
Γιατί, χωρίς αυτά, και συγνώμη που θα το θέσω ωμά, είστε οτιδήποτε άλλο εκτός από γυναίκες, και αυτό το λέω σηνειδητά σαν γυναίκα, που βλέπει και ξέρει και στεναχωριέται με όλο αυτό το καρναβάλι..

Μια σωστή γυναίκα δεν χρειάζεται τίποτα απ' όλα αυτά για να προσελκύσει και να ελκύσει έναν σωστό άνδρα.
Μια σωστή γυναίκα που προβάλλει με τον σωστό τρόπο τα χαρίσματα της με ευγένεια και συστολή αμέσως γίνεται αγαπητή και σεβαστή. Αν όμως προβάλλεται με λάθος τρόπο μην περιμένει σεβασμό από κανέναν αφού εσύ πρώτη δεν σέβεσαι τον εαυτό σου..!

Μήπως ήρθε ο καιρός της αλλαγής για να πάρει επιτέλους η γυναίκα τη θέση που της αναλογεί στη κοινωνία;
Μήπως ήρθε η ώρα για την ανατροπή των στερεότυπων που σας θέλουν ένα κομμάτι κρέας;
Μήπως είναι η ώρα της αξιοπρέπειας;

Φιλιώ Ροτσίδου
30•04•2018

ΠΗΓΗ

Αλύγιστη μάνα

Με αφορμή την ανάρτηση Οικογένεια στη δίνη της κρίσης αναζήτησα μετά από χρόνια στα ράφια της βιβλιοθήκης μου Τα σταφύλια της οργής του νομπελίστα συγγραφέα Τζων Στάινμπεκ. Το άνοιξα για να βρω ένα απόσπασμα και κατέληξα να το διαβάσω μονορούφι, όλη τη νύχτα, γιατί δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Είναι ένα έργο τραγικά επίκαιρο και ζωντανό, γραμμένο με ασύλληπτη μαεστρία και ρεαλισμό, με χαρακτήρες που μοιάζουν να σου μιλούν μέσα από τις πυκνογραμμένες σελίδες. Αυτή τη φορά (η πρώτη φορά που το διάβασα ήταν πριν από δέκα χρόνια και δεν είχα ακόμα παιδιά), με συγκλόνισε ο αγώνας της αρχετυπικής ηρωίδας μητέρας, που λυσσαλέα κάνει τα πάντα, μέσα στις αντιξοότητες, για να οδηγήσει την οικογένειά της ενωμένη σ΄ένα καλύτερο αύριο.

Σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα, στο οποίο ο Στάινμπεκ σκιαγραφεί αριστοτεχνικά το πορτραίτο της αλύγιστης –  μα και τόσο ανθρώπινης – ηρωίδας. Προσωπικά υποκλίνομαι στο μεγάλο αυτό συγγραφέα  που – μόλις μέσα σε μια σελίδα – χώρεσε τη διαδρομή μιας ανθρώπινης ζωής και την αντανάκλασή της στην προσωπικότητα της γυναίκας αυτής, που αυτόματα μέσα μου ταυτίστηκε με τη μάνα της Μικρασιατικής καταστροφής, τη μάνα της Κατοχής, τη μάνα του εμφυλίου, τη μάνα της προσφυγιάς, τημάνα σύμβολο που μένει όρθια ακόμα κι όταν όλα γύρω της έχουν γκρεμιστεί. Οι φωτογραφίες που πλαισιώνουν την ανάρτηση είναι του σπουδαίου Κώστα Μπαλάφα:

O Toμ στεκόταν και κοίταζε. Η μητέρα ήταν βαριά, μα όχι παχιά. Είχε βαρύνει απ΄ τη δουλειά κι από τις γέννες. Φορούσε μια φαρδιά ρόμπα από γκρίζο ύφασμα, που ήταν κάποτε σταμπαρισμένο με χρωματιστά λουλούδια, με το χρώμα να έχει ξεθωριάσει πια, κι έτσι τ΄ ανθουλάκια ξεχώριζαν μονάχα σαν ένα σχέδιο πιο ανοιχτόγκριζο από το σκούρο φόντο. Η ρόμπα τής ερχότανε ως τους αστραγάλους, και τα ξυπόλητα πόδια της, φαρδιά και γερά, μετακινιότανε πάνω στο πάτωμα γρήγορα και μ΄ευκινησία. Τα λεπτά της ατσαλόγκριζα μαλλιά ήταν μαζεμένα σ΄έναν αραιό κότσο που έπεφτε σαν φούντα πίσω απ΄ το κεφάλι. Δυνατά μπράτσα, όλο φακίδες, γυμνά ως τους αγκώνες, και χέρια ντελικάτα και παχουλά, ίδια τα χέρια στρουμπούλικου κοριτσιού.

Κοίταζε έξω τον ήλιο. Το γεμάτο πρόσωπό της δεν είχε τρυφερή έκφραση, είχε μια συγκρατημένη καλοσύνη. Τα φουντουκιά της μάτια φανέρωναν πως δοκίμασε όλες τις τραγωδίες της ζωής , και πως ανέβηκε σκαλί σκαλί τον πόνο και τα βάσανα, για να φτάσει σε μια υπέρτατα ήρεμη και υπεράνθρωπη κατανόηση. Φαινότανε να’χε κατανοήσει και δεχτεί τη θέση της μέσα στην οικογένεια – η ακρόπολη της οικογένειας, το άπαρτο οχυρό. Και όπως ο άντρας της και τα παιδιά της δεν έβλεπε τον κίνδυνο παρά μονάχα όπου τον έβλεπε η ίδια, συνήθιζε ν΄αρνιέται μέσα της κάθε κίνδυνο. Και όπως, όταν τύχαινε κάτι ευχάριστο, κοίταζαν να δουν αν ήταν χαρούμενη και η ίδια, πήρε τη συνήθεια να δημιουργεί χαρά και από ακατάλληλα περιστατικά.

Η ηρεμία όμως άξιζε περισσότερο από τη χαρά. Η αταραξία εξαρτιόταν από κείνη. Και από την υπέροχη και ταπεινή της θέση μέσα στην οικογένεια είχε αντλήσει αξιοπρέπεια και μια ήρεμη ολοκάθαρη ομορφιά. Σα θεράπαινα που ήταν, τα χέρια της απόχτησαν μια σίγουρη και ψύχραιμη ηρεμία’ και, σα διαιτητής που ήταν, είχε γίνει μια ύπαρξη απόμακρη κι αλάθευτη σε κρίση, όπως μια θεότητα. Φαινόταν να’χει τη συναίσθηση πωςαν εκείνη λύγιζε, θα κλονιζόταν η οικογένεια, και πώς, αν έχανε πραγματικά την πεποίθησή της ή αν απελπιζότανε, η οικογένεια θα διαλυόταν.

Πηγή αποσπάσματος: Τζων Στάινμπεκ, Τα σταφύλια της οργής, σε μετάφραση Κοσμά Πολίτη, εκδόσεις Γράμματα. Δείτε εδώ τη δικτυακή πύλη με κάθε είδους πληροφορίες για το κλασικό αυτό έργο  και  εδώ  ένα πορτραίτο του μεγάλου συγγραφέα όπως τον παρουσιάζει ο γιος του Τομ, που περιγράφει πώς ο πατέρας του έβρισκε χρόνο για να γράφει με πάθος και πώς τον άγγιζαν βαθιά τα βάσανα και οι ευαισθησίες των ανθρώπων. Ακόμα εδώ δείτε πώς περιγράφει ο Κώστας Μπαλάφας τη σχέση του με τη φωτογραφία και τη ζωή.

ΠΗΓΗ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ

Ἐξυψώνει τή γυναῖκα ὁ Χριστιανισμός

Ἡ Οἰκογένεια, κοινωνία θείας Χάριτος.

Ὁ πάνσοφος Δημιουργός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον «κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν Αὐτοῦ»(Γενέσ. α΄26).
Καί εἶπεν ὁ Θεός· «Οὐ καλόν εἶναι τόν ἄνθρωπον μόνον· ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθόν κατ' αὐτόν»(Γενέσ. β΄18), καί ἔπλασε τήν γυναῖκα ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων καί σάρκα ἐκ τῆς σαρκός τοῦ Ἀδάμ.
«Ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, κατ' εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. Καί εὐλόγησεν αὐτούς» (Γενέσ. α΄ 27-28) καί πάντα ὅσα ἐδημιούργησε, τά ἔθεσε ὑπό τήν ἐξουσίαν τοῦ ἀνθρώπου (παρβλ. Γενέσ. β΄18 ἑξ.). Τίμησε ὁ Θεός τά πλάσματά Του. Καί εὐλόγησε τόν θεσμόν τῆς Οἰκογενείας, ὥστε νά εἶναι κοντά στόν Δημιουργό καί Εὐεργέτη, νά ἀπολαμβάνει τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ καί νά ζῇ ὡς κοινωνία Θείας Χάριτος.

Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ προσφέρεται στόν ἄνδρα καί στή γυναῖκα μαζί, δηλαδή στόν ἄνθρωπον. Ἡ θέσι τῆς γυναικός μπροστά στό Θεό δέν διαφέρει ἀπό τή θέσι τοῦ ἀνδρός. Ὁ Θεός ἔταξε τή γυναῖκα δίπλα στόν ἄνδρα, σάν ἀγαθή, πιστή, ἀφοσιωμένη καί πολύτιμη σύντροφο. Χαρά τῆς ζωῆς.
Ἀναλογισθήκαμε ἄραγε ποτέ, ποιά θά ἦταν ἡ μορφή τῆς ζωῆς χωρίς τήν πολύτιμη καί ἀνεκτίμητη καί ἀπερίγραπτη παρουσία τῆς γυναικός; Θά ἦταν πράγματι ἡ ζωή μας ἕνα ἀπύθμενο κενό, πυκνό, βαθύ σκοτάδι.
Ἡ γυναῖκα σύντροφος, ἀδελφή καί πάνω ἀπό ὅλαμητέρα εἶναι «δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον ἄνωθεν καταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν φώτων» (Ἰακ. α΄ 17). Ἡ ἐνάρετη γυναῖκα εἶναι τό δῶρον τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, πού νοηματίζει τή ζωή μας. Δίνει περιεχόμενο καί σκοπό. Εἶναι ζωντανή εὐλογία τοῦ κόσμου.

Ἡ συμβολή της στήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων εἶναι εὐεργετική ἀπό κάθε ἄποψι. Ὁ σοφός Σειράχ λέγει: «Γυνή ἀγαθή, μερίς ἀγαθή» (Σοφ. Σειρ.κστ΄ 3). Ἡ ἐνάρετη γυναῖκα εἶναι ἕνας ἐπίγειος Ἄγγελος, εἶναι εὐτυχία, εἰρήνη καί γλυκύτητα, δῶρον τοῦ Θεοῦ σέ κείνους, πού Τόν σέβονται καί Τόν λατρεύουν. Ὅπως ὁ Ἥλιος, πού ἀνατέλλει καί ἀνεβαίνει στά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ τοῦ Κυρίου, ἔτσι καί τό κάλλος τῆς ψυχῆς, τῆς ἀγαθῆς καί ἐνάρετης γυναίκας λάμπει στό τακτοποιημένο καλά σπιτικό της καί στό χῶρο τῆς δραστηριότητός της (πρβλ. Σ. Σειρ.κστ΄ 16).

Ὁ Χριστός ὕψωσε τή γυναῖκα.

Ὁ Χριστιανισμός ὑπερύψωσε τή γυναῖκα καί τήν κοινωνική της θέσι. Πρίν ἀπό τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ περιφρονήθηκε, κατάντησε δούλη στόν ἄνδρα. Ὁ Χριστός τήν τοποθετεῖ ψηλά, στή θέσι πού τῆς ἀνήκει. Διακηρύττει τήν ἰσότητα ἀνάμεσα στόν ἄνδρα καί τή γυναῖκα: «Οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ἡμεῖς εἷς ἐσμέν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (πρβλ. Γαλάτ. γ΄ 28).
Ἡ γυναῖκα πλάσθηκε «κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν Θεοῦ», ὅπως καί ὁ ἄνδρας. «Κρίθηκε δέ ἀναγκαία ἡ παρουσία της στή ζωή μας, σύμφωνα μέ τή διακήρυξι τοῦ Δημιουργοῦ «ὅτι οὐ καλόν εἶναι τόν ἄνθρωπον μόνον».
Ὁ Χριστός, ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, διαλύει τόν σκοταδισμό μας καί προσδιορίζει τή θέσι τῆς γυναικός στή ζωή τῆς ἀνθρωπότητος. Τονίζει ὅτι στά μάτια τοῦ Θεοῦ ἡ γυναῖκα ἀξίζει τό ἴδιο, ὅσο καί ὁ ἄνδρας. Ὅλοι εἴμαστε ἴσοι μπροστά στό Θεό. Καί ὁ καθένας θά κριθῇ καί θά πάρῃ τή θέσι του, ἀνάλογα μέ τά ἔργα του.
Ἡ γυναῖκα δέν εἶναι κατώτερη ἀπό τόν ἄνδρα. Οἱ διαφορές, πού ὑπάρχουν ἀνάμεσα στόν ἄνδρα καί τή γυναῖκα εἶναι βιολογικές. Καί δέν ἐπιτρέπεται οὔτε νά παραβλέπωνται οὔτε νά παραβλάπτωνται. Οἱ βιολογικές ὅμως αὐτές διαφορές δέν εἶναι ἐμπόδιο στήν ἠθική ἰσότητα τῆς γυναίκας μέ τόν ἄνδρα καί στήν πνευματική της τελείωσι.


Ὑγιής φεμινισμός

Εἶναι ἀναμφισβήτητη ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστιανισμόςὕψωσε τή γυναῖκα σέ ὑψηλό θρόνο τιμῆς καί διεκήρυξε τήν ἰσότητά της μέ τόν ἄνδρα. Πῆρε τή θέσι, πού δικαιωματικά τῆς ἀνῆκε μέσα στή ζωή.
Ὁ ὑγιής φεμινισμός δέν ἀπομακρύνεται ἀπό τήν χριστιανική πίστι καί συνεπῶς δέν ἐπιτρέπει νά προδίδωνται καί νά περιφρονοῦνται οἱ ἰδιότητες τοῦ φύλου, ὅπως ἐπίσης καί ἡ ὑψηλή καί ἀνεκτίμητη ἀποστολή τῆς γυναικός, κυρίως ὡς μητέρας καί πιστῆς καί ἀφοσιωμένης συντρόφου.
Ὁ ὑγιής «φεμινισμός» (feminismus) δέν λησμονεῖ ὅτι στήν Καινή Διαθήκη, σάν ὕψιστο παράδειγμα ἀρετῆς προβάλλεται ἡ Θεοτόκος, πού, χάρις στό κάλλος τῆς ψυχῆς της, καταξιώθηκε νά γίνῃ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἀναδείχθηκε «ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καί καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν», «τῶν φιλοθέων φιλοθεοτέρα καί τῶν Ἁγίων ἁγιωτέρα» Παναγία. Καί δίκαια ἐξυμνεῖται καί εἶναι «κλῖμαξ ἐπουράνιος δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός», «γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν» καί «αἰτία τῆς τῶν πάντων θεώσεως».
Ὁ ὑγιής φεμινισμός γνωρίζει ὅτι ὁ Χριστιανισμός ὁδηγεῖ τή γυναῖκα στή δόξα, τήν κάνει μέλος τοῦ μυστικοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἠθικά ἰσότιμη πρός τόν ἄνδρα, ναόν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀδελφή καίΝύμφη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, θυγατέρα τοῦ οὐρανίου Πατρός καί Μητέρα τῶν τέκνων Του.

Ἀντιφεμινιστικός Φεμινισμός

Μολονότι ὁ Χριστιανισμός ὕψωσε τή γυναῖκα, ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτίας δέν ἄφησε νά πάρῃ τή θέσι, πού διακαιωματικά τῆς ἀνήκει. Ἡ ἰσότητά της καθυστέρησε ἤ καί ἐμποδίσθηκε σέ διάφορες ἐποχές ἐξ αἰτίας τῶν συνθηκῶν καί τῶν ἐξελίξεων τῆς κοινωνίας, πού κατεπάτησε, μεταξύ ἄλλων, καί αὐτήν τήν ἀρχή τοῦ Χριστιανισμοῦ περί τῆς θέσεως τῆς γυναικός.
Κατά τά μέσα ὅμως τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος, δίκαια, ξέσπασε μιά Φεμινιστική Κίνησις, μέ σκοπό τή χειραφέτησι τῆς γυναίκας καί τήν ἐξίσωσί της μέ τόν ἄνδρα, σέ ὅ,τι ἀφορᾷ τά δικαιώματά της, ἀστικά, κοινωνικά, πολιτικά καί οἰκονομικά.
Χωρίς ἀμφιβολία «ὁ φεμινισμός», πού ἐμφανίστηκε, κατά τά νεώτερα αὐτά χρόνια, εἶχε πολλές ὑγιεῖς ἐπιδιώξεις. Ἀπέβλεπε στήν κατοχύρωσι τῶν δικαιωμάτων τῆς γυναικός, πού πρῶτος ὁ Χριστιανισμός τῆς ἀνεγνώρισε, ὅπως εἶναι π.χ. ἡ πνευματική καί ἠθική ἰσότητα μέ τόν ἄνδρα, ἡ ἐξασφάλισι τῆς συμμετοχῆς τῆς γυναικός στήν οἰκονομική καί ἐπαγγελματική ζωή, στήν ἐπιστήμη καί τόν πολιτισμό καί ἡ ἀνάλογη προπαρασκευή καί μόρφωσί της, γι' αὐτό τό σκοπό, κλπ.
Μέ τόν καιρό ὅμως, δυστυχῶς, μέσα στόφεμινιστικό κίνημα γεννήθηκε ἕνας ἄσχετος, ἀνεξάρτητος, κακόβουλος, «ἕνας ἀρρωστημένος, ἄθεος Φεμινισμός», πού χωρίσθηκε ἀπό τό Χριστιανισμό. Ἀρνήθηκε τήν Πίστι καί ἔπληξεθανάσιμα τό γνήσιο «φεμινιστικό ἰδεῶδες».
Ἡ κίνησι πῆρε καθαρά ὑλιστική καί ἀντιχριστιανική μορφή. Ὁ δῆθεν πολιτισμός παρουσίασε καί παρουσιάζει τήν γυναῖκα σάν ἕνα εἶδος πολυτελείας ἤ σάν κάποιο οἰκιακό κόσμημα, ἤ ἀκόμη χειρότερα, χρησιμοποιεῖ τή γυναῖκα, τήνἐμπορεύεται, τήν ξεγυμνώνει, τήν ἐξευτελίζει καί τήν «πλασάρει» ἤ τή χρησιμοποιεῖ σάν μέσον διαφημίσεως διαφόρων προϊόντων.
Μέ θεωρητικές καί πρακτικές ὑπερβολές καί ἀκρότητες ἡ φεμινιστική κίνησις ἔφθασε στό ἀξιολύπητο φαινόμενο παρανοήσεως καί παρεξηγήσεως τῶν λέξεων καί τῶν ἐννοιῶν καί ξέφυγε ἀπό τόν ἀληθινό της προορισμό.
Ὁ ἐκφυλισμένος αὐτός φεμινισμός, πολεμεῖτούς Οἰκογενειακούς καί ἠθικούς θεσμούς, κηρύττειτό δικαίωμα τῆς ἀπόλυτης, ἐλεύθερης ζωῆς τῶν γυναικῶν, χωρίς ἀπολύτως κανέναν ἠθικό φραγμό.Διδάσκει τόν ἐλεύθερο ἔρωτα καί τίς ἐλεύθερες ἐξωγαμικές γενετήσιες σχέσεις, ἐπιτρέπει τίς, χωρίς λόγο, ἐκτρώσεις, διασαλπίζει ὅτι τό αὐτόματο διαζύγιο εἶναι δικαίωμα τῆς «μοντέρνας» γυναίκας.Λησμονεῖ ὅτι κάλλιστον χρῶμα εἶναι τό τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα. Εἰρωνεύεται καί ἐμπαίζει τήν σεμνότητα καί τίς ἄλλες χριστιανικές ἀρετές, πού ἀποτελοῦν τόν πραγματικό στολισμό τῆς γυναίκας.
Ὅπως εἶναι φανερόν, «ὁ ἀρρωστημένος αὐτός φεμινισμός» βλάπτει θανάσιμα τή γυναῖκα, εἶναι, οὐσιαστικά, ἀντιφεμινιστικός.
Δέν ἐξυψώνει , ἀλλά εὐτελίζει τή γυναῖκα.
Ἀντίθετα μάλιστα τήν ὁδηγεῖ στήν ἄβυσσο τοῦ ἐξευτελισμοῦ τῆς προσωπικότητός της. Τήν ἀποπροσανατολίζει. Τήν ἀπομακρύνει ἀπό τήν ὑψηλή της ἀποστολή καί καθιστᾶ τή συμβολή της ἐπιβλαβῆ. Ὁ ἀρρωστημένος φεμινισμός ἐξαφανίζειτή γαλήνη καί κυριολεκτικά διαλύει τήν Οἰκογένεια, καί γενικώτερα τήν κοινωνία.
Εἶναι εὔκολο νά καταλάβουν οἱ σύγχρονες γυναῖκες καί μάλιστα οἱ Νέες, τή δολιότητα, πού κρύπτεται στίς ψυχές ὅλων ἐκείνων τῶν δῆθενὑποστηρικτῶν τῆς φεμινιστικῆς κινήσεως. Καί εἶναι καιρός νά καταλάβουν ὅτι «κρύπτεται Ὄφις ὑπό τόν χόρτον» («Latet anguis in herba»).


Ὁ «Φεμινισμός», ὅπως τόν διδάσκει ὁ Χριστιανισμός εἶναι ἰδανικό. Δέν ἐπιτρέπεται νά γίνεται μέσον ἐκμεταλλεύσεως τῆς γυναικός, παιχνίδι στά χέρια δημοκόπων καί δημαγωγῶν.
Ἡ προσπάθεια ἀνδροποιήσεως τῆς γυναικός παραβλέπει τά δεδομένα τῆς φυσιολογίας καί τῆς βιολογίας καί δέν ὠφελεῖ. Βλάπτει τή γυναῖκα καί τό κοινωνικό σύνολο. Πρέπει ἐπίσης νά καταλάβουν οἱ γυναῖκες, ὅτι ἡ γυμνότητα καί ἡ ἐλευθεριότητά τους, μέ τήν πρόφασι τοῦ Φεμινισμοῦ, δέν τίς ἀνεβάζει πνευματικά, ἀλλά τίς ὑποβιβάζει, τίς ὑποτιμᾶ. Δέν τίς ἀπελευθερώνει, ἀλλά τίς ὑποδουλώνει.
Ἡ φιλοδοξία μερικῶν γυναικῶν νά καπνίζουνπερισσότερα τσιγάρα ἀπό τόν ἄνδρα, νά χορεύουν
περισσότερους χορούς, νά πίνουν περισσότερα ποτά, νά χαρτοπαίζουν καί νά γυρίζουν τό βράδυ πιό ἀργά ἀπό τόν ἄνδρα στό σπίτι, δέν εἶναι ἐλευθερία, εἶναι ἀσυδοσία καί ὑποδούλωσι. Εἶναι ὑπερβολές καί ἀκρότητες, πού δέν τίς ἀνυψώνουν, ἀλλά τίς κηλιδώνουν. Εἶναι «ἀρρωστημένος φεμινισμός», πούἐπιφέρει θανάσιμο πλῆγμα στήν Οἰκογένεια. Τήν διαλύει καί τήν ξεριζώνει σάν ἱερό, ἠθικό,οἰκονομικό καί νομικό θεσμό.
Ὁ ὑλιστικός καί ἀντιχριστιανικός φεμινισμός εἶναι ὀλέθριος γιά τή γυναῖκα. Οἱ Διακηρύξεις, γιά δῆθενἐλευθερίες καί τά κηρύγματα π.χ. γιά τό λεγόμενο «Αὐτόματο Διαζύγιο», γιά τόν «Πολιτικό Γάμο», γιά τό «Σύμφωνο συμβίωσεως» καί πολλά ἄλλα, βλάπτουν περισσότερο τήν γυναῖκα καί λιγότερο τόν ἄνδρα. Μᾶλλον ὠφελοῦν τόν ἄνδρα.
Ἡ χειραφέτησι τῆς γυναίκας, ὅπως παρουσιάζεται σήμερα στήν πρᾶξι, κάτω ἀπό τήν ἐπίδρασι τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ, τοῦ ὑλιστικοῦ Φεμινισμοῦ, καταρρακώνει τήν ἀξιοπρέπεια καί τήν προσωπικότητά της, τήν κάνει ψυχικόν ράκος, παιγνίδι στίς χαμηλές ὀρέξεις τοῦ ἀνδρός, τήν προάγει στήν πορνεία, τήν καθιστᾶ δούλη στόν ἀλκοολισμό καί τήν τοξικομανία. Πολλά κορίτσια ξεγελάστηκαν ἀπό αὐτές τίς «ψευτοφεμινιστικές» ἰδέες καί βρέθηκαν σύντομα στό περιθώριο τῆς ζωῆς,σωστά κουρέλια, ἀξιοθρήνητα.

Μόνον ὁ Χριστός τιμᾶ καί ἐξυψώνει τή γυναῖκα.

Φωτεινά παραδείγματα:
1.- Ἡ Παναγία, ἡ Θεοτόκος, ἡ Μητέρα τοῦ Φωτός.
2.-Οἱ Μυροφόρες γυναῖκες, πού ἀξιώθηκαν, χάρις στή θερμή Πίστι, τήν ἁγνή ἀγάπη τους καί τήν ὁλόψυχη ἀφοσίωσί τους, νά γίνουν «Εὐαγγελίστριες τῶν Εὐαγγελιστῶν» καί «Ἀπόστολοι τῶν Ἀποστόλων»
3.-Καί νέφος ἄλλων ἁγίων γυναικῶν, πού, ἀπό τήν ἀρχή τοῦ κόσμου καί μέχρι σήμερα, ἐγκολπώθησαν τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί ἀξιώθηκαν νά γεννήσουν καί νά ἀναθρέψουν Ἁγίους καί Εὐεργέτες τῆς ἀνθρωπότητος.
Ἅγιες γυναῖκες πού γνώρισαν τόν Κύριο. Τόν λάτρεψαν. Πίστεψαν καί ἀφοσιώθηκαν σ' Αὐτόν. Καί Ἐκεῖνος, δέν τίς ξεχώρισε ἀπό τούς ἄνδρες. Τίς δέχθηκε κοντά Του. Κι' αὐτές παρέμειναν πιστές στή θεία διδασκαλία Του. Οἱ Μυροφόρες, π.χ. ὄχι μόνον Τόν παρηκολούθησαν σέ ὅλη τήν εὐεργετική Του πορεία, ἀλλά ὅπως ἀναφέρει ὀ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, καί «διηκόνουν αὐτῷ ἀπό τῶν ὑπαρχόντων αὐταῖς» (Λουκ. η΄ 3). Ἐνσαρκώνουν τήν ἁγνή ἀγάπη καί σέ ὅλη τή ζωή τους προσφέρουν μῦρα καί δάκρυα εὐγνωμοσύνης στό λυτρωτή, στόν Ἠγαπημένο.
Αὐτές οἱ ἐξαγιασμένες ψυχές, μέ τήν τόλμη, τόν ἠρωϊσμό καί τήν ἁγνή τους ἀγάπη, ἄνοιξαν τό δρόμο, πού ὀφείλει νά ἀκολουθήσῃ κάθε γυναῖκα, πού σέβεται τόν ἑαυτό της, ἐάν θέλῃ νά κατορθώσῃ τήν τελειότητά της καί νά ἐπιτελέσῃ τήν ὑψηλή της ἀποστολή μέσα στόν κόσμο.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι εἶναι σπάνιον τό ἀγαθόν. Καί δίκαια ὁ Σοφός Σολομών(Παροιμ. κθ΄ 28) ἀναρωτιέται: «Γυναῖκα ἀνδρείαν τίς εὑρήσει; Τιμιωτέρα δέ ἐστί λίθων πολυτελῶν ἡ τοιαύτη».
Οἱ εὐσεβεῖς γυναῖκες δέν ἐνδιαφέρονται καί δέν καμαρώνουν, γιά τή φυσική καί ἐπίπλαστη Ὀμορφιά, ἀλλά γιά τήν Ὀμορφιά τῆς ψυχῆς.
Ἡ εὐσεβής γυναῖκα, «ἕν ἐπισταμένη κάλλος, τό τῆς ψυχῆς, καί τό τήν θείαν εἰκόνα ἤ συντηρεῖν ἤ ἀποκαθαίρειν εἰς δύναμιν... Μίαν δέ ἀληθινήν εὐγένειαν γινώσκουσα, τήν εὐσέβειαν, καί τό εἰδέναι πόθεν τε γεγόναμεν, καί ποῖ καταντήσομεν» (Γρηγ.Ναζιανζηνοῦ,Migne P.G. 35,993B).

Ἡ Μητέρα μας εἶναι τό πιό γλυκό, τό πιό ἱερό, τό πιό πολύτιμο καί τιμιώτερο ἀγαθό, πού ἔχουμε ὅλοι μας σ' αὐτό τόν κόσμο.

 Κάθε εὐσεβής γυναῖκα, σάν Μητέρα, ἀδελφή καί πιστή σύντροφος, μέ τή στοργή καί τήν τρυφερότητά της, μέ τήν παρουσία της καί τή θυσιαστικότητά της ρυθμίζει, κανονίζει, τήν εἰρήνη μέσα στήν Οἰκογένεια καί προάγει τήν εὐημερία γενικά τῆς ἀνθρωπότητος. «Ταμεῖον ἀρετῆς ἐστιν ἀνδρεία γυνή».
Ἄν πραγματικά οἱ σύγχρονες γυναῖκες καί μάλιστα οἱ Νέες ἐπιθυμοῦν νά σταθοῦν στό ὕψος, πού τίς ἀνέβασε ὁ Χριστός, ἄς ἔχουν στή ζωή τους Ὑπόδειγμα τήν Παναγία Μητέρα Του. Ἄς πάρουν τό δρόμο πού πῆραν οἱ ἅγιες καί ἁγνές Μυροφόρες, τό δρόμο τῆς ἀφοσιώσεως καί τῆς θυσιαστικῆς Ἀγάπης.
Τότε ἀσφαλῶς θά ἀξιωθοῦν νά δοῦν τόν Κύριο καί νά νοιώσουν τή Χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Καί σάν πιστές, μέ τή θεία συμμαχία, πραγματικά θά δημιουργοῦν ἀξίες καί θά διαμορφώνουν μέ τρυφερότητα καί στοργή τήν κοινωνική ζωή, χωρίς ποτέ νά λησμονοῦν ὅτι τό πιό ὑψηλό, τό πιό ἱερό ἀγαθό στόν κόσμο εἶναι « ἡ Μητέρα».
 Καί δόξα τῷ Θεῷ, ὄχι μόνον ὑπῆρξαν γυναῖκες εὐσεβεῖς, πού ἡ συμβολή τους στόν κόσμο ὑπῆρξε ἀνεκτίμητη, ἀλλά καί σήμερα ὑπάρχουν γυναῖκες πιστές, εὐσεβεῖς, πού εἶναι πάντοτε ἕτοιμες νά θυσιασθοῦν στό βωμό τῆς Χριστιανικῆς Ἀγάπης. Ἕτοιμες νά σπογγίσουν τά δάκρυά μας, νά ἁπαλύνουν τόν πόνο μας, νά παρασταθοῦν στίς δύσκολες ὧρες, νά θεραπεύσουν τήν ψυχή μας. Καί αὐτές δίνουν νόημα στή ζωή μας, ὀμορφαίνουν τόν κόσμο μας.

πηγή

ΠΕΘΕΡΑ Η ΠΟΛΥΩΝΥΜΟΣ.

Άρθρο του Καθηγουμένου της Ι.Μ. Δοχειαρίου Γέροντα Γρηγορίου
Ἡ πεθερὰ ξεκινάει τὴν ζωή της ἀπὸ μάννα. Μετὰ γίνεται καὶ δεύτερη μάννα. Μετὰ γίνεται μάμμη, γιαγιά, γλυκειὰ ὅπως τὴν ἀποκαλοῦνε στὰ νησιά. Κι ὅλες αὐτὲς οἱ προσφωνήσεις πραγματικὰ ἀξίζει νὰ ἀκούγωνται. Εἶναι ἀντάξιες τοῦ προορισμοῦ της καὶ τῆς προσφορᾶς της μέσα στὴν οἰκογένεια. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλες προσφωνήσεις δυσάρεστες, ποὺ καθόλου δὲν ἀκούγονται εὐχάριστα καὶ ἔχουν μάλιστα μελοποιηθῆ ἀπὸ τὸν λαό. Κακοῦργα, ἀνακατώστρα, διαλύστρα τοῦ γάμου, σκύλα καὶ ἄλλα πολλά, ποὺ ἴσως δὲν πρέπει νὰ ἀκούγωνται.

Ρώτησα μία πεθερά:
– Πῶς περνᾶς μὲ τὴν νύφη ποὺ ἔβαλες μέσα στὸ σπίτι σου;
– Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ μπῆκε, Γέροντα, στὸ σπίτι μου μέσα καὶ ἄλλο πρόσωπο, εἶπα μέσα μου: «Ἂν θέλης νὰ περάσης καλά, ἀπὸ τοῦδε καὶ στὸ ἑξῆς δὲν θὰ ἔχης μάτια, δὲν θὰ ἔχης αὐτιά, δὲν θὰ ἔχης στόμα· θὰ ἔχης μόνον χέρια καὶ πόδια νὰ διακονῆς. Καὶ ὅλα αὐτὰ θὰ τὰ κάνης μὲ πνεῦμα ἀπολύτου ὑπακοῆς. Τὸ πρωὶ ποὺ ξυπνᾶς νὰ νίψης τὸ πρόσωπό σου καὶ τὰ χέρια σου, θὰ σταθῆς σὲ στάση παρακλητικὴ καὶ θὰ πῆς στὸ ζευγάρι: “Στὴν διάθεσή σας. Ὅ,τι θέλετε καὶ ὅπως τὸ θέλετε.”» Ἰδίως ἡ γλῶσσα, Γέροντα, πρέπει νὰ εἶναι τελείως ἀφανισμένη. Καὶ ἄρχισε ἔτσι ἡ ζωή μου καὶ παρακάλα τὸν Θεὸ ἔτσι νὰ τελειώσω, νὰ μὴ προσκρούσω οὔτε σὲ γιὸ οὔτε σὲ νύφη οὔτε σὲ ἐγγόνι. Ὄχι μόνον ἅλατι ἠρτυμένος ὁ λόγος, ἀλλὰ μᾶλλον πάντῃ κομμένος. Ἔτσι θὰ σταθῆ ἡ οἰκογένεια.
Ἀλλὰ καὶ ἡ μάμμη μου αὐτὰ μὲ δίδαξε. Ἐρχόταν ἡ γειτόνισσα:
– Κυρα-Ζαχαρώ, μοῦ δίνεις τὸν πετρόμυλο νὰ κόψω φάβα;
– Δὲν εἶμαι, παιδί μου, πιὰ νοικοκυρά. Ὅλα τὰ παρέδωσα. Νά ᾽ρθη ἡ νοικοκυρὰ καὶ ζήτα τον.
– Μά, κυρα-Ζαχαρώ, ἐσὺ μ᾽ αὐτὰ δουλεύεις ὅλη μέρα.
– Ἀλήθεια τὰ δουλεύω, ἀλλὰ δὲν τὰ διαφεντεύω.
Καὶ στὰ κακοφερσίματα τοῦ γαμπροῦ, πάντοτε ἔλεγε: «Καὶ τὰ καλὰ δεχούμενα καὶ τὰ κακὰ δεχούμενα. Ἐδῶ μία φύσις, ἕνας ὁλόκληρος κόσμος ποὺ κυβερνᾶται ἀπὸ τὸν Θεό, δὲν μᾶς προσφέρει πάντοτε αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀρέσουν, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ μᾶς ὠφελοῦν. Καὶ κουβέντες νὰ μὴ γίνωνται.»

 Διακονεῖ καὶ δὲν στοχάζεται ἂν ἀπὸ αὐτὰ ποὺ προσφέρει θὰ φάγη ἢ δὲν θὰ φάγη, ἂν τῆς ἀξίζη νὰ καθίση στὴν γωνιὰ τοῦ τραπεζιοῦ, σὰν τὴν παραδουλεύτρα τοῦ φαραώ. Ἔτσι, γεμίζει καὶ ὀμορφαίνει τὴν γωνιά της. Εἶναι ἡ στοργικὴ καὶ ἀγαπητὴ γωνιὰ τῆς γιαγιᾶς. Ἀτάραχη, σὰν τὴν θάλασσα ποὺ δὲν σηκώνει κύματα, βρίσκεται μέσα στὴν οἰκογένεια. Ὅλοι παίρνουν ἀπὸ αὐτὴν καὶ τὸν καλὸ λόγο καὶ τὸ ὄμορφο φαγητό, τὸ ἐπιμελημένο, καὶ τὰ καθαρὰ νοικοκυριὰ καὶ κατάλευκα ροῦχα. Εἶναι πραγματικὰ θησαυρὸς ἀναντικατάστατος, πρόσωπο ἀγαπητό, βράχος στὸν ὁποῖον ὅλοι στηριζόμαστε, ὅλοι ἀγαποῦμε, ὅλοι δεχόμαστε. Ἡ παλιὰ αὐτὴ γωνιὰ εἶναι γεμάτη ἀναμνήσεις. Ὅλοι θυμόμαστε αὐτὸ τὸ φιλντισένιο μπαοῦλο στὴν γωνιὰ τοῦ σπιτιοῦ, ποὺ εἶναι πάντα γεμᾶτο, ἀλλὰ καὶ ἄδειο νὰ εἶναι, τὸ ἀγαποῦμε: ἡ κασέλα τῆς γιαγιᾶς. Αὐτὴ εἶναι πιὰ κατάσταση, ἀλλὰ καλὴ κατάσταση μέσα στοῦ σπιτιοῦ τὰ ὑποστατικά. Καὶ φτωχειὰ νὰ εἶναι, ἀφοῦ ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, θησαυρὸς ἀνεκτίμητος θὰ μένη. Αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ κειμηλιαρχεῖο τοῦ σπιτιοῦ.

Οἱ παλιοὶ λέγαν «ἕνα Τετραβάγγελο ἑφτὰ γενιὲς κρατάει». Ἐγὼ λέγω «μιὰ καλὴ πεθερὰ ὅλες τὶς γενιὲς κρατάει».

Ἂν ὅμως ἡ γιαγιὰ δὲν διαβιώνη μέσα στὸ σπίτι σὰν μάννα φιλόστοργη, ἀλλὰ σὰν ἄνθρωπος ἐξουσιαστικός, «ἐγὼ τὰ ξέρω ὅλα, ἐγὼ τὰ ἔφτιαξα ὅλα, ὅλα εἶναι δικά μου, ὅλα τὰ κουμαντάρω ἐγώ», τότε δὲν φέρει αὐτοὺς τοὺς θησαυροὺς μέσα της. Πάντα περιμένει στὴν γωνιὰ μὲ τὴν καραμπίνα, νὰ τὴν ἀνάψη, ἀκόμα καὶ στὸ ἴδιο τὸ παιδί της! Ὅλα τῆς φαίνονται ἄσχημα, γιὰ ὅλα πονηρεύεται, πάντοτε εἶναι φουρκισμένη, δὲν χωνεύει κανένα. Καὶ τὸ κατοικίδιο ζωάκι εἶναι ἕτοιμη νὰ τὸ πνίξη. Στὰ ἐγγόνια της θὰ διηγηθῆ ὅλα τὰ στραβὰ τοῦ ἄνδρα της, ὅλες τὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ πέρασε. Μιὰ μέρα γι᾽ αὐτὴν δὲν ἦταν καλή! Φυγαδευμένη ἡ εἰρήνη καὶ κυνηγημένη μέχρι τὴν τελευταία της στιγμή, δεικνύει τὴν κακία της, τὴν συμφορὰ μέσα στὸ σπίτι. Πουθενὰ δροσιά, πουθενὰ χαρά, παντοῦ ξεραΐλα, παντοῦ γκρίνια. Καὶ ὅταν ἀκόμα μίλαγε γιὰ τὸν Χριστὸ στὰ ἐγγόνια της, μισητὴ γινότανε, γιατὶ ὁ Χριστὸς ποὺ παρουσίαζε ἦταν ἄδικος, ἄστοργος, ἀναποδιασμένος. Ἂν μάλιστα βασιλεύη μέσα της καὶ ἡ ἀθεΐα, ποιός θὰ πιστέψη ὅτι κάποτε ἀγάπησε τὸν Χριστὸ κι ἔκανε συντροφιὰ μὲ τὴν Παναγία, εἶδε κάποιον Ἅγιο στὴν ζωή της νὰ τὴν βοηθᾶ, κάθισε στὸ τραπέζι νὰ φάη μὲ τὸν Χριστό; Πώ, πώ, μαυρίλα σ᾽ αὐτὸ τὸ σπίτι! Καὶ τὸ ψωμὶ μαῦρο καὶ τὰ ντουβάρια μαῦρα καὶ ὁ παπποῦς κακός.

 Ἔφυγε καὶ σὰν μαγνήτης τράβηξε ἐπάνω της κι ὅλα τὰ κακά. Τὴν οἰκογένεια τὴν διέλυσε. Φούρκα ἔβαλε σὲ ὅλους. Ποιός θὰ ἀναμνησθῆ τοὺς λόγους της, τὶς συμβουλὲς της καὶ τὶς ἅγιες ἡμέρες ποὺ πέρασε μαζί της; Ποῦ νὰ τὴν θυμηθῆς; Στὴν ἐκκλησία; Μπροστὰ στὰ εἰκονίσματα νὰ ἀνάβη τὸ καντήλι; Μὲ τὸ θυμιατὸ νὰ θυμιάζη τὸ σπίτι; Νὰ θυμίζη τὶς νηστεῖες ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ κρατᾶ, γιὰ νὰ ξεχωρίζη ἀπὸ τοὺς ἀλλόθρησκους καὶ τὶς γιορτὲς ποὺ ἔπρεπε νὰ φέρνη μέσα στὸ σπίτι, τὰ παραδοσιακὰ τραγούδια ποὺ ἔπρεπε νὰ τραγουδᾶ καὶ τοὺς παραδοσιακοὺς χοροὺς ποὺ ἔπρεπε νὰ χορεύη; Τὶς μνῆμες τῶν καλῶν ἀνθρώπων, τὶς παρακλήσεις, τὶς ἀγρυπνίες ποὺ ἐπιτελοῦσε στὸ σπίτι της; Αὐτὴ ἡ γυναίκα οὔτε ζύγια βαστοῦσε, οὔτε ἰσορροπίες στὸ σπίτι. Ἦταν αὐτὴ ποὺ πάντρευε καὶ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν διάβολο μαζί. Εἶναι ὁ χαμένος θησαυρός, ποὺ δὲν κράτησε τὴν οἰκογένεια, τὴν κατρακύλισε στὴν ἄβυσσο τοῦ ἀφανισμοῦ.
Ἔχεις κακὴ πεθερὰ στὸ σπίτι; Εἶναι σὰν τὴν αὐγὴ ποὺ δὲν ἔχει φῶτα. Ἀφεγγιὰ καὶ μαύρη σκοτίλα.

 – Γιατί, καλή μου πεθερά, δὲν ζῆς κάτω ἀπὸ τὸ ἄστρο τῆς αὐγῆς; Γιατί δέρνεσαι μέσα στὰ σκοτάδια; Γιατί δὲν φέγγει τὸ ἄστρο σου; Γιατί τὰ βλέπεις ὅλα μαῦρα; Ὅλα σοῦ τά ᾽δωσε ὁ Θεός. Καὶ σύζυγο σοῦ ἔδωσε καὶ παιδιὰ σοῦ ἔδωσε καὶ ἐκκλησιὰ σοῦ ἔδωσε καὶ λυχνάρι ἄσβεστο νὰ φωτίζη τὸν δρόμο σου. Κράτησέ το ἀναμμένο, γιὰ νὰ φέξης. Πολλοὶ περιμένουν νὰ δοῦνε κι ἀπὸ τὸ δικό σου φῶς. Γλυκειὰ σ᾽ ἔφτιαξε ὁ Θεός, μὴ γίνεσαι πικρόχολη. Ἀγωνίσου. Κάτω ἀπ᾽ τὰ φύλλα τοῦ ἀμπελιοῦ σου πολλοὶ νὰ δροσιστοῦνε, πολλοὶ νὰ σκεπαστοῦνε. Ζέστανε τὰ χνότα σου· μὴ τά ᾽χης πάντα παγωμένα. Μὴ ποτίζης τοὺς συντρόφους τῆς ζωῆς σου μὲ χολὴ καὶ ξύδι.

 Παρακάλεσε τὸν Χριστὸ νὰ ὡριμάση μέσα σου τὸ καλό. Μὴν εἶσαι βδελυκτή, μὴν εἶσαι κακοφέρτα, μὴν εἶσαι στυφή. Στάλαξε, στάλαξε τὴν δροσιὰ τοῦ οὐρανοῦ στὶς καρδιὲς τῶν δικῶν σου. Ὄχι κακόμοιτση, ὄχι κακομούτσουνη, ὄχι μόνον σάρκα καὶ κόκκαλα. Στάσου συμπάθεια στοὺς δικούς σου. Ἀγάπησε, θυσίασε, θυσιάσου. Μὴ μουσκεύης τὸ ψωμὶ μόνον γιὰ τὸν ἑαυτό σου, ἀλλὰ γιὰ τὸν ἐγγὺς καὶ τὸν μακρὰν ἀπὸ σοῦ εὑρισκόμενον. Μὴ καταριέσαι. Εὔχου. Δέηση κάνε καὶ γι᾽ αὐτοὺς ποὺ σ᾽ ἀγαποῦνε καὶ γι᾽ αὐτοὺς ποὺ σὲ μισοῦνε. Γίνε μυλωνοῦ, ποὺ μόνον καθάριο σιτάρι θὰ ἀλέθη ὁ μύλος σου. Μὴν ἀγαπᾶς μόνον αὐτοὺς ποὺ σὲ ἀγαποῦνε, μὴ συμπαθῆς αὐτοὺς μόνον ποὺ σὲ συμπαθᾶνε. Μὴ γίνεσαι μαντρόσκυλο στὴν γειτονιά σου, ἀλλὰ τὸ χαϊδεμένο οἰκόσκυλο. Μὴ βάνης κακοὺς λογισμοὺς καὶ γίνεσαι πονηρόμυαλη. Μὴ φορᾶς τὴν μάσκα τοῦ διαβόλου. Μὴ μεταδίδης ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ τὴν κακότητα, τὴν κακομοιριά, τὰ ἄσχημα καὶ τὰ βδελυκτά. Ἂν ζῆς ἔτσι, πόσο ψηλὰ θὰ εἶσαι. Μὴ σβήσης ποτὲ τὸ φῶς τοῦ λυχναριοῦ σου. Ὅλοι θὰ σὲ θυμούμαστε. Ὅλοι θὰ σὲ ἀγαποῦμε. Ὅλοι θὰ εἴμαστε κοντά σου. Ποτὲ δὲν θὰ σ᾽ ἀφήσουμε μόνη σου. Δὲν θὰ γευθῆς ποτὲ τὴν πικρὴ μοναξιά. Σὰν ἐλαία κατάκαρπη θὰ στέκεσαι στὴν καρδιά μας.
Πεθερά, πρόσεχε τὸν ρόλο ποὺ παίζεις μέσα στὴν κοινωνία καὶ μέσα στὴν οἰκογένεια. Οὔτε μάγισσα οὔτε νὰ προτρέπης τὰ παιδιά σου νὰ πᾶνε στοὺς μάντεις. Ἅγιος ἄγγελος νὰ παραμείνης στὸ σπίτι σου. Ὄχι γιὰ σένα τὸ τραγούδι «Καημένε Ἀθανασόπουλε, τί σοῦ ᾽μελλε νὰ πάθης· ἀπὸ κακοῦργα πεθερὰ τὰ νιάτα σου νὰ χάσης». Κορώνα νὰ σ᾽ ἔχη ὁ γαμπρός σου καὶ ἡ νύφη σου καὶ ἡ γειτονιά σου καὶ τὸ σπίτι σου.

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

.pentapostagma.gr