Η ζήλια ποτέ δεν είναι αγάπη αλλά φιλαυτία.

Συνήθως όμως λέμε ότι αγαπούμε τον άλλον και γι’αυτό ζηλεύουμε. Όμως εάν δούμε την κατάσταση της ζήλιας στο βάθος της θα διαπιστώσουμε ότι δεν προέρχεται από την αγάπη μας αλλά από την κτητικότητά μας. Ιδίωμα της αγάπης μας προς τον άλλον άνθρωπο είναι η ελευθερία και όχι ο έλεγχος του άλλου. Ιδίωμα της ζήλιας είναι ο έλεγχος του άλλου· σε ποιον μιλά, πόσο μιλά, τί λέγει, γιατί πήγε εκεί, με ποιους πήγε εκεί, κτλ.
Η ζήλια προέρχεται λοιπόν από την λάθος τοποθέτησή μας μέσα σε μία σχέση, είτε φιλική, είτε ερωτική. Το αποτέλεσμα είναι ο άνθρωπος να υποφέρει, να δημιουργεί φανταστικές καταστάσεις που δημιουργούν λύπη στην καρδιά του με αποκορύφωμα την σύγκρουση με τον άλλον άνθρωπο. Η ζήλια ζητά τον λόγο από τον άλλον άνθρωπο. 

Είναι φοβερό το ποσοστό των άρρωστων σχέσεων που ωφείλονται στην ζήλια. Ουσιαστικά κάποιος ζηλεύει διότι ο ίδιος έχει χαμήλη αυτοεκτίμηση (γι'αυτό και σκέφτεται φίλαυτα). Η κατάσταση λοιπόν αυτή εκφράζεται με μία επιθετικότητα προς τον άλλον. Δεν βλέπει τον άλλον άνθρωπο ως έναν ηγαπημένο αλλά ως έναν υποψήφιο προδότη.
Και είναι τραγικό το ότι ο άνθρωπος μόνος του καταστρέφει τις σχέσεις του λόγο της ζήλιας του, λόγο της κτητικότητάς του, λόγο του εγωισμού του. Όλα από τον εγωισμό ξεκινούν. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να δεχθεί ότι ο/η ηγαπημένος του μπορεί να κάνει παρέα και με άλλους, να μιλά με άλλους ανθρώπους, να αγαπιέται από άλλους ανθρώπους, να χαμογελά σε άλλους ανθρώπους...

Για να εξαλειφθεί η ζήλια θα πρέπει να αρχίσουμε στο πως βλέπουμε τον εαυτό μας. Για να δούμε τον άλλον άνθρωπο αγαπητικά θα πρέπει πρώτα να πλησιάσουμε τον εαυτό μας αγαπητικά. Αγαπητικά και όχι φίλαυτα. 
Γιατί συνδέομαι λοιπόν με τον άλλον άνθρωπο; Συνδέομαι μαζί του για να κατακτηθώ ή να κατακτήσω, για να δοθώ ή να πάρω. Βεβαίως κάθε σχέση έχει ένα «πάρε δώσε». Όμως στην κατάσταση της ζήλιας οι απαιτήσεις ξεφεύγουν από τα φυσιολογικά πλαίσια. 

Η ζήλια αδελφοί μου είναι ένα πνευματικό σκάλωμα. Εάν δεν ξεκολλήσουμε απ’αυτό δύσκολα θα προοδεύσουμε πνευματικά. Δεν είναι τυχαίο ότι η ζήλια έχει χαρακτηριστεί από πολλούς η αιτία της δυστυχίας. Και όντως εάν δούμε την αρχή της ιστορίας θα διαπιστώσουμε ότι ο Εωσφόρος ζήλεψε τον Θεό, ο Αδάμ και η Εύα από ζήλια κινήθηκαν να γευτούν τον «απαγορευμένο καρπό», ο Κάιν από ζήλια σκότωσε τον Άβελ. Το κακό δηλαδή εισήλθε στον κόσμο από την ζήλια και σε ένα μεγάλο ποσοστό από την ζήλια διατηρείται.
Ο φόβος μην χάσουμε τον άλλον γεννά την ζήλια, έτσι λέμε. Όμως τελικά ο φόβος μην μείνουμε μόνοι, να μην θικτεί ο εγωισμός μας (μας προσβάλει το γεγονός ότι δεν μας προσδίδεται η ανάλογη σημασία). Η διαφορά ίσως είναι δυσδιάκριτη. Ο άνθρωπος που ζηλεύει δεν βλέπει τον άλλον ως πρόσωπο αλλά ως κτήμα του, δεν προσεγγίζει τον άλλον θυσιαστικά αλλά εγωιστικά. Μπορεί να λέγει ότι τον αγαπά, όμως δεν τον αγαπά· τον θέλει δικό του, υποχείριό του. 

Ηδονίζεται ο ζηλιάρης όταν ο άλλος άνθρωπος τον έχει κέντρο της ζωής του. Ο ζηλιάρης άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για τον άλλον, το μόνο που τον νοιάζει είναι να έχει ο άλλος τον ίδιο στο κέντρο της ζωής του. Και γι’αυτό φτάνει στο σημείο να μισεί τον άλλον εάν για κάποιο λόγο φύγει από το κέντρο της ζωής του. Είναι αυτό που αναφέραμε πιο πάνω. Η ζήλια θέλει όλα τα φώτα πάνω της, όλη την προσοχή. 
Η ζήλια καταστρέφει τον ζηλιάρη. Τον απομακρύνει από τους άλλους ανθρώπους· δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν. Ζηλεύει και εγκλωβίζεται σ’αυτή την στεναχώρια. Τα γεγονότα διαστρέφονται διότι οι σκέψεις του έχουν
Η ζήλια φέρνει διεκδικήσεις και οι διεκδικήσεις συνήθως φέρνουν συγκρούσεις και οι συγκρούσεις φέρνουν κούραση και η κούραση τον χωρισμό.
«Η ζήλια είναι ένα τέρας που γεννιέται από τον εαυτό του και τρέφεται από τον εαυτό του» αναφέρει κάπου στον "Οθέλλο" ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ. 

Όντως η ζήλια μπορεί να κάνει τον πιο γλυκή άνθρωπο σκληρό, τον βολικό δύστροπο, τον αγαθό πονηρό, τον πράο οξύθυμο.
Μεγάλο κακό λοιπόν η ζήλια. Αμαρτία μεγάλη. Και είναι αμαρτία διότι αφήνουμε τον Θεό και προσπαθούμε να περισώσουμε το εγώ μας. Κι αν θυμηθούμε τον Θεό το κάνουμε για να μας βοηθήσει ώστε ο άλλος να ξάναγινει το δικό μας “σκυλάκι”. Και είναι η πτώση μας ακόμα μεγαλύτερη.
Ζηλεύουμε λοιπόν αυτούς με τους οποίους συνδεόμαστε. Το παράδοξο είναι ότι η ζήλια μας κάνει να τους βλέπουμε ως αντιπάλους που πρέπει να νικήσουμε. Και είναι η νίκη μας η μεγαλύτερή μας ήττα. Γιατί τελικά στην ζήλεια δεν υπάρχει νικητής και ηττημένος, υπάρχει μόνο ο άνθρωπος που υποφέρει (επειδή ζηλεύει) και προκαλεί πόνο και στον άλλον με την συμπεριφορά του.
Αδικείς τον εαυτό σου ζηλεύοντας...και εν συνεχεία αδικείς και τους άλλους.

Paulos Papadopoulos

Να αγαπάς καθαρά το παιδί σου ή θες να'ναι μια αντανάκλαση δική σου;

Η μάνα πιάνει το μωρό, το ταΐζει, το φροντίζει. Το κοιτάει συνέχεια. Στην κυριολεξία συνέχεια. Και δεν υπολογίζει ξενύχτια, αϋπνίες, κόπους, πόνους. Πολλές φορές ματώνει το στήθος της όταν το θηλάζει. Και πονά. Είναι αυτή που κλαίει όταν αρρωσταίνει το μικρό της. Πληρώνει για χάρη του. Βασανίζεται. Κρυώνει, αν χρειαστεί, για χάρη του. Ολα τα περνάει για το παιδί της.

 Οταν όμως μεγαλώσει το παιδί και μεγαλώσει και η μάνα περισσότερο, τότε η αγάπη της μάνας θέλει κάθαρση. Για να πεις ότι η αγάπη σου είναι ανιδιοτελής, θα χρειαστούν δύσκολες αποδείξεις. «Αγαπώ» θα πει «σ' αφήνω ν' ανθίσεις και να πάρεις τον δρόμο σου. Σ' αφήνω ν' ανοίξεις τα φτερά σου! Και χαίρομαι με την οικογένεια που κάνεις. Χαίρομαι για σένα. Οχι για μένα, μα κυρίως για σένα. Είναι δύσκολο αυτό». Το παιδί θέλει να πάρει άλλη γυναίκα, όχι αυτή που θες εσύ. Ο γιος σου αγάπησε άλλη. Πώς να το κάνουμε τώρα; Εσύ, η μάνα, δεν θέλεις αυτή την άλλη. Κάποτε ήσουν σκέτη θυσία για το παιδί σου. Γιατί ήσουν θυσία; Γιατί το παιδί ήταν δικό σου. Ησασταν μόνο οι δυο σας. Τώρα που το παιδί πάει να μοιραστεί, να σου φύγει και να χάσεις την αποκλειστικότητα και την αξία σου, αντιδράς. Και βλέπεις κάθε άλλο πρόσωπο σαν αντίζηλο.

«Μου έκλεψαν το παιδί». «Ποιοι;» «Μια ξένη γυναίκα μού πήρε τον γιο». «Το μοναστήρι μού πήρε τον γιο ή την κόρη μου. Εχασα το παιδί μου. Μου το έκλεψαν. Μου το πήραν».
Μα όντως σ' το πήραν; Τι θέλεις τελικά; Να αγαπάς καθαρά το παιδί σου ή να 'ναι το παιδί σου μια αντανάκλαση δική σου και να βλέπεις πάνω του τη δική σου προβολή, τη δική σου επιτυχία και καταξίωση;

Μερικοί γονείς έχουν όνειρο να έρθει η ημέρα που θα πουν με καμάρι: «Τώρα που το παιδί μου έγινε αυτό που ήθελα εγώ, ησύχασα». 

Δεν ησύχασες όμως στ' αλήθεια. Γιατί ξέρεις κατά βάθος, μες στην καρδιά σου, ότι το παιδί δεν έκανε αυτό που ήταν γεννημένο να κάνει. Το καταπίεσες, το έπνιξες ψυχικά, το έσκασες και δεν το άφησες να πάρει τον δρόμο που ήταν απ' τον Θεό να πάρει. Παράδειγμα: Εγώ είμαι παπάς. Αν είχα εγώ ένα παιδί, ένα αγόρι, θα χαιρόμουν να γίνει κι αυτό ιερέας. Ο γιος μου όμως μπορεί να 'θελε να γίνει ποδοσφαιριστής ή οτιδήποτε άλλο. 

«Αγαπώ» θα πει να λέω: «Παιδί μου, θέλω το δικό σου το καλό. Αν συμπίπτουν οι δύο προτιμήσεις -η δική μου και η δική σου-, θα χαρώ και θα δοξάσω σίγουρα τον Θεό με μεγαλύτερη ευκολία. Αλλά αν δεν συμπίπτουν τα θελήματά μας, ας γίνει το δικό σου! Διότι η ευτυχία σου προηγείται. Εγώ θα σου πω τη γνώμη μου, θα σου πω την άποψή μου, τα υπέρ και τα κατά. Αλλά από κει και ύστερα δεν θα μπω εγώ εμπόδιο στη ζωή σου». Ποιος το κάνει αυτό; Ελάχιστοι.

Από τον P. Andreas Konanos

Ο Γιάννης ο αλήτης

Ήταν ο απόλυτος αλήτης. Αναρχοαυτόνομος που λένε. Δεν είχε μόνιμη δουλειά, γυρνούσε από δω και από κει. Κάθε βράδυ έβγαινε, ποτέ του δεν είχε σταθερή σχέση. Τα ρούχα του, το βλέμμα του, ο τρόπος που περπατούσε. Γεμάτα αντίδραση. Όλα το έδειχναν όμως. Κάτι ζητούσε διαφορετικό, μα το έψαχνε σε λάθος δρόμο.
Έμενε στη γειτονιά μου και τον είχα δει πολλές φορές. Στην αρχή δε μιλούσαμε, αλλά μια φορά στην εξώπορτα της εισόδου της πολυκατοικίας μας μιλήσαμε και από τότε λέγαμε ένα "γεια".


Κάποιο απόγευμα, γυρνώντας κατάκοπος απ'τη δουλειά, τον είδα να κάθεται στο μικρό πάρκο της γειτονιάς μας. Σκυφτός σε μια κούνια. Προβληματισμένος. Συννεφιασμένο πρόσωπο....
Ο δρόμος μου με πήγαινε προς τα εκεί. Δίστασα να τον προσεγγίσω. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί πολλές φορές είναι καλύτερα να αφήνεις κάποιον μόνο του τέτοιες στιγμές. Τελικά, πλησίασα. Στάθηκα για λίγο ακίνητος δίπλα του. Δε σάλεψε.
- Τι έχεις, Γιάννη; Όλα καλά, αδερφέ;
Αργοσήκωσε το πρόσωπό του και είδα τα κόκκινα (μάλλον είχε κλάψει πιο πριν) μάτια του να'χουν κάτι το πρωτόγνωρο.
- Ρε, δεν πάει άλλο ρε φίλε, μου λέει. Δε μπορώ άλλο έτσι ρε...
- Τι έγινε;
- Εσύ που'χεις σχέση με εκκλησίες και τέτοια για πες μου... Ο Θεός είναι σαν το τσιγάρο; Τον ευχαριστιέσαι;
- Αυτό δε μπορώ να στο αποδείξω, του απαντώ. Πρέπει να το ψάξεις μόνος σου. Γιατί ρωτάς;
- Ρε, μου έχουν συμβεί περίεργα πράματα τον τελευταίο μήνα που δε μπορώ να στα πω. Μόνο πες μου... Ξέρεις καναν παπά που να'ναι καλός; Δηλαδή να γουστάρεις να μιλήσεις μαζί του;
- Ναι, αδερφέ. Ξέρω κάποιους.
- Θέλω να πάω, ρε.
- Να πας. Έχεις όρεξη να πας Άγιο Όρος; Εκεί θα σε στείλω.


Του σύστησα κάποιον γνωστό μου γέροντα σε μια μονή του Αγίου Όρους. Του κανόνισα διαμονητήριο, καραβάκι κλπ και πήγε.
Οι μέρες πέρασαν. Κάθε φορά που γυρνούσα κοιτούσα δεξιά-αριστερά το δρόμο μπας και τον πετύχω πουθενά. Μάταια όμως. Πέρασε ένας μήνας περίπου. Ώσπου κάποιο πρωινό τον πέτυχα. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα μπροστά μου. Λες και έβλεπα άλλον άνθρωπο.
- Πού χάθηκες ρε φίλε; του λέω.
- Άγιο Όρος ήμουν. Εκεί έκατσα στον παπα-Διονύση.
- Όλο αυτό τον μήνα ήσουν μέσα στο Όρος;
- Ναι, αδερφέ.
- Και;
- Αδερφέ, θα ξαναπάω πάλι. Σε λίγες μέρες. Το μέρος εκείνο έχει κάτι το μαγικό. Έκοψα το κάπνισμα!
- Άντε ρε!
- Ναι. Ρε, ο Θεός με αγαπάει ρε. Ακόμα και μένα τον αλήτη. Δε το πίστευα ρε, αλλά να'ναι καλά και ο παπα-Διονύσης. Άγιος άνθρωπος. Σαν πατέρας μου ήταν. Με βοήθησε να τα ξεπεράσω όλα....

(...)

Ο Γιάννης από τότε άλλαξε ριζικά. Το καταλάβαινες. Φαινόταν. Τα μάτια του πλέον έδειχναν ξεκάθαρα μια απίστευτη αλλαγή. Τον έβλεπα και δεν το πίστευα. Για να μη σας κουράζω, απλά να σας πω ότι ο Γιάννης βρήκε δουλειά και γνώρισε και μια καλή κοπέλα. Κάποια μέρα χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού μου. Ήταν ο αποχαιρετισμός. Θα μετακόμιζε αλλού. Θα παντρευόταν.
Από τότε έχασα τα ίχνη του. Όμως, είμαι σίγουρος ότι όπου και να'ναι θα με θυμάται και μένα στην προσευχή του. Τέτοιοι άνθρωποι σαν τον Γιάννη έχουν σπουδαίες δυνατότητες. Κρύβουν μια τεράστια δυναμική μέσα τους. Και, άμα γνωρίσουν το Χριστό, άμα διοχετεύσουν εκεί την αγάπη τους, γίνονται πολύ σπουδαίοι. Μπήκε μέσα στην βασανισμένη καρδιά του ο Χριστός και έκανε τα πάντα καινούρια... Έκανε τον Γιάννη καινούριο. Έκανε το Γιάννη ευτυχισμένο...

Τροποποίησα ελάχιστα την ιστορία, η οποία όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή. Επίσης, για ευνόητους λόγους άλλαξα και τα ονόματα.

πηγή

ΤΟ ΧΑΛΑΣΜΕΝΟ ΚΛΙΜΑΤΙΣΤΙΚΟ..!

Μου λέει ένας χωρισμένος φίλος:

Κάτι έπαθε το κλιματιστικό του σαλονιού
αυτές τις μέρες και κάνει θόρυβο.

Παλιότερα, θα το διόρθωνα.Τώρα τ’ αφήνω όπως είναι.

Να σπάει λίγο τη μονοτονία της καλοκαιρινής μοναξιάς…
Λείπει κι αυτή.Λείπουν και τα παιδιά.Και η πεθερά.
Καλά, αυτή έκανε για δέκα κλιματιστικά.
Πλήττω…

P. Andreas Konanos

Ένα παιδί από παλιά κι από βαθιά βγαίνει κι αποφασίζει στις εσχατιές της ζωής μας.

 «Τα μικρά παιδιά δεν φτιάχνουν μύθους γιατί τα παιδιά ζουν απ’ ευθείας χωρίς διερμηνείς και μεσάζοντες. 
Η πραγματικότητα των παιδιών είναι τα παραμύθια μας και η παραμυθία μας για το χαμένο παράδεισο στην εξορία μας.

 Τα παιδιά από μόνα τους ξέρουν. Μπορούν ν’ αποκρυπτογραφούν τα μαγικά σημάδια του κόσμου γιατί την έχουν την καθαρή όραση που συλλαμβάνει τα άφαντα, ενώ εμείς τη χάσαμε με τα χρόνια και με τις γνώσεις.

 Τα παιδιά είναι σοβαρότερα και συνεπέστερα απ’ τους μεγάλους γι’ αυτό κι εγώ στο παλιό ζαρωμένο παιδί που απέμεινε μέσα μου προστρέχω όταν είναι να αισθανθώ τα πιο σπουδαία. Ένα παιδί από παλιά κι από βαθιά βγαίνει κι αποφασίζει στις εσχατιές της ζωής μας. Υπάρχει ένα παιδί μέσα μου που ξέμεινε, δεν την ξεχνά την ποίηση των πραγμάτων που χρόνια πριν αντίκρυσε και ζει με την αόριστη νοσταλγία της ανικανοποίητο πια και λυπημένο. 

Γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται με την ποίηση των πράγματων στην παιδική ματιά, όλα είναι κατώτερά της από δω κι ύστερα.»

Μάρω Βαμβουνάκη
Η μοναξιά είναι από χώμα

Ποιοι είναι οι “εχθροί του ζευγαριού'';

Ποιοι είναι οι “εχθροί του ζευγαριού” και πώς μπορεί το ζευγάρι να τους νικήσει, ώστε να βιώσει την ευτυχία μέσα στον γάμο;… 
Γράφει ο Κωνσταντίνος Γανωτής 

 Η πιο τρυφερή και ευαίσθητη σχέση στη ζωή είναι η σχέση του ζευγαριού. Κι αυτή η σχέση έχει ένα στόχο που μπορεί κανείς να τον πει και προορισμό· ο προορισμός του είναι να γίνουν ένα σώμα με δύο πρόσωπα, δηλαδή να πραγματώσουν την τέλεια ψυχική και σωματική οντότητα“ασυγχύτως και αδιαιρέτως”, όπως λέμε για τα τρία πρόσωπα-υποστάσεις της Αγίας Τριάδας. Και όσο τρυφερή, μεγαλειώδη, κεφαλαιώδους σημασίας για την πραγμάτωση του προορισμού για την ευτυχία του ανθρώπου είναι αυτή η σχέση, τόσο ευαίσθητη είναι σε εξωτερικούς αλλά και σε εσωτερικούς πειρασμούς. 

 Βλέπομε άλλωστε πόσες αποτυχημένες απόπειρες κάνουν οι νέοι, για να πετύχουν μία καλή σχέση, πόσο βασανίζονται και πληγώνονται συχνά από τις αποτυχίες και διαψεύσεις· και η σχέση κινδυνεύει να διαφθαρεί και διαλύεται πολύ συχνά. Όλες αυτές τις δυσκολίες, εμπόδια, αντιπάλους του ζευγαριού στην πραγμάτωση του προορισμού του ας τα ονομάσουμε εχθρούς του ζευγαριού και πρώτα ας τους επισημάνουμε αυτούς τους εχθρούς. 

 Ο πρώτος εχθρός του ζευγαριού είναι η ίδια η σφοδρότητα του συναισθήματος που τους κυριεύει. Αυτή η σφοδρότητα τους κάνει τολμηρούς και συχνά καυχιώνται γι’ αυτό. Στην πράξη όμως αυτή η σφοδρότητα αποδεικνύεται συνήθως σεξουαλική και αυτό ξεστολίζει τον έρωτα από τα ψυχολογικά και ηθικά του στολίδια και κατεβάζει τον έρωτα στους τρόπους της πορνείας. Το μεγαλείο του έρωτα αντιμάχεται την πορνεία. Η επιτυχία του ζευγαριού να ελέγξει τις έντονες επιθυμίες είναι η δόξα και η αλληλοεκτίμησή τους. Η ανεξέλεγκτη ερωτική ορμή πριν από τον γάμο κυρίως, αλλά και μετά τον γάμο αποτελεί ένδειξη τουλάχιστον της πορνικής εμπειρίας των νέων πριν να γνωριστούν. Έτσι με τον αγώνα να συντηρήσουν οι δυο νέοι το υψηλό επίπεδο της σχέσης τους τούς γεμίζει αξιοπρέπεια και βαθαίνει τον έρωτά τους.

 Ο άλλος εχθρός του ζευγαριού μπορεί να είναι οι συγγενείς τους, κυρίως οι γονείς.Μπορεί να φέρνουν εμπόδια στη σχέση του ζευγαριού, επειδή φοβούνται για την ανωριμότητά τους, που δεν βοηθάει στη σωστή επιλογή. Οι γονείς συνήθως λογαριάζουν τη σχέση των παιδιών τους με κριτήρια οικονομικά και επαγγελματικά. Δεν μπορούν ή και δεν θέλουν να εκτιμήσουν τη δυναμική του έρωτα, επειδή πολύ συχνά ο δικός του νεανικός έρωτας έχει ήδη υποβιβαστεί σε μία πεζή συμβίωση.Άλλοτε πάλι κάποιοι ενήλικοι συγγενείς φθονούν τη νεανικότητα του ζευγαριού, επειδή οι ίδιοι την έχουν χάσει. 

 Ο επόμενος εχθρός του ζευγαριού είναι η ματαιοδοξία. Η ματαιοδοξία που χαρακτηρίζει κυρίως τη σχέση του ζευγαριού για τον γύρω κόσμο τους, συχνά όμως και μεταξύ τους. Προσπαθούν να δείξουν στους γύρω την αλαζονεία του πλούτου, την εξωτερική τους εμφάνιση και μεταξύ τους τα σωματικά και ψυχολογικά τους προτερήματα ή και την οικονομική τους επιφάνεια. Όλ’ αυτά γίνονται εις βάρος του έρωτα, αποτελούν έναν άλλον έρωτα, που τραβάει το ζευγάρι τον έναν μακριά από τον άλλον.

 Ο άλλος εχθρός του ζευγαριού, ο πιο μεγάλος απ’ όλους, είναι η έλλειψη ερωτικής κατήχησης. Δεν έχουν κατηχηθεί οι νέοι μας ότι τον έρωτα και τη σχέση τους τα δημιούργησε ο Θεός κατά τη δημιουργία του κόσμου ή μάλλον κατά την πλάση του ανθρώπου. Άρα μόνο με την ευλογία του Δημιουργού τους λειτουργούν σωστά και συντηρούνται. Τότε μόνο δίνουν τη μέγιστη ευτυχία στο ζευγάρι (εκκλησιαστικά αυτό λέγεται ανάπαυση) και συγχρόνως συντηρεί και βελτιώνει τις σχέσεις του ζευγαριού με όλα τα άλλα κεφάλαια της ζωής. Τέτοια κεφάλαια είναι η στοργή προς τους γονείς και τα δικά τους τέκνα, η εκκλησιαστική ζωή, η φιλανθρωπία, ο πατριωτισμός, η καλλιέργεια του πολιτισμού και άλλα τέτοια. 
Είναι βαθιά συγκινητικό το συχνά τότε επαναλαμβανόμενο γεγονός, που αναφέρει ο Σολτζενίτσιν στο μνημειώδες έργο του “Αρχιπέλαγος Γκουλάκ” με τις γυναίκες των φυλακισμένων στις Σταλινικές φυλακές της Σοβιετικής Ένωσης. Είχαν επισκεπτήριο μία φορά τον χρόνο για 15 λεπτά κι εμάζευαν οι γυναίκες με χίλια βάσανα καπίκι-καπίκι τα λεφτά για το εισιτήριο, για να πάνε χιλιάδες λεύγες μακριά, για να ιδούν τον άνθρωπό τους μία φορά τον χρόνο. Κι ετοίμαζαν τα λόγια που θα τους έλεγαν και τις πληροφορίες για τη ζωή της οικογένειάς τους. Κι όταν έφτανε η συνάντηση των 15 λεπτών και αντίκριζαν το πρόσωπο του αγαπημένου τους πίσω από μία χοντρή σίτα, δεν έβρισκαν τα λόγια που είχαν ετοιμάσει, για να πουν, και κοιτάζονταν οι αγαπημένοι σύζυγοι αμίλητοι για 15 λεπτά. Αυτή ήταν μία πολύ δυνατή ερωτική συνάντηση. 

Η ιερότητα της συζυγικής σχέσης είναι αυτό που κάνει τη συζυγία εικονισμό της Αγίας Τριάδος. Στην εποχή μας με το σπάσιμο όλων των τρόπων της ιερότητας ο έρωτας και η συζυγία μοιάζουν πολύ με την πορνεία κι έτσι ατονούν οι άλλες ανθρώπινες οικογενειακές και κοινωνικές λειτουργίες και τότε η ζωή γίνεται μονοδιάστατη σεξουαλική και αφόρητα πληκτική.
 Οι άντρες κυρίως αλλά και πολλές γυναίκες βρίσκουν ανούσιο το νόημα του έρωτα και τη νομική έγγαμη σχέση και επιδίδονται στις μοιχείες και στις πορνείες, για να έχει η ερωτική σχέση κάτι το περίεργο και κάτι που να χρωματίζεται από την αίσθηση της αμαρτίας, γιατί έτσι λένε ότι πολεμείται η πληκτικότητα της νόμιμης σχέσης. 

Από μικρά παιδιά, βλέπετε, συνήθισαν οι άνθρωποι να συνδυάζουν τον έρωτα με την πορνεία και να αγνοούν την ευλογία του Θεού· και κουβαλούν ύστερα αυτήν την προκατάληψη στη ζωή τους. Άλλο κακό που βλάπτει τη σχέση του ζευγαριού είναι η δικαιοσύνη,ενώ είναι το κυριότερο αίτιο που επικαλούνται στα διαζύγια οι άνθρωποι, δεν αφήνει υποψία πως είναι κακό πράγμα η δικαιοσύνη, όπως την κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας. Αυτή η κοσμικού τύπου δικαιοσύνη, που πρυτάνευε στους προ Χριστού προγόνους μας και πρυτανεύει στους χωρίς Χριστό συνανθρώπους μας, δεν διαφέρει από την εκδίκηση. Και το πρώτο που θυσιάζουμε μπροστά στο βωμό της “Θείας Δίκης” είναι η αγάπη. 

Ο πολιτισμός με την αλαζονεία του φθείρει τις προσωπικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, ο καθένας στην προσπάθειά του να αποσπάσει όσο γίνεται μεγαλύτερο κομμάτι ωφέλειας από το προσόντα του πολιτισμού, βλέπει τους άλλους σαν άτομα και μάλιστα άτομα αντίπαλα και πολεμάει με οποιονδήποτε θα σταθεί μπροστά του, για να του στερήσει κάτι. Με αυτήν την αλαζονεία οι νέοι, που φτάνουν στο ζευγάρωμα, δεν μπορούν να ιδούν το πρόσωπο του άλλου. Έτσι επιδιώκουν απλώς και μόνο να αντλήσουν κάποια ηδονή από τη σχέση τους και ο “άλλος” μας ενδιαφέρει τόσο χρόνο, όσο διαρκεί η προσφερόμενη ηδονή. Πέραν απ’ αυτήν την ηδονή υπάρχουν μόνο οι δυναμικές σχέσεις, οι διαξιφισμοί των συμφερόντων. Η εκδίκηση και η διεκδίκηση, όταν μπαίνουν στις σχέσεις του ζευγαριού, πράγματι σκοτώνουν τον έρωτα και κάνουν τη σχέση τους αβίωτη. 

Και πάλι το αίτιο είναι η απουσία κατήχησης και μάλιστα Ορθόδοξης κατήχησης. Μόνο η Ορθόδοξη κατήχηση ονομάζει τη δικαιοσύνη συγχώρηση και εναρμονίζει τη σχέση του ζευγαριού με την συγκατάβαση του Θεού στις αμαρτίες των ανθρώπων. Για να ζήσει το ζευγάρι μέσα στην ευτυχισμένη σχέση του γάμου, πρέπει να γίνει ο καθένας απέναντι τον άλλον ένα μηδέν. Τότε ο γάμος γίνεται άθλημα, μαρτυρικό άθλημα, και τότε καταλαβαίνουμε γιατί στον χορό του Ησαΐα ακούγεται εκείνο το ανεξήγητο: “Άγιοι Μάρτυρες οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες…”. 

Πολλές φορές μέσα στη ζωή του ζευγαριού κυριαρχεί η ιδέα της δικαιοσύνης όπως τη διαπίστωσαν με σαφήνεια οι αρχαίοι μας πρόγονοι, “ου αν κρατή τις άρχει” δηλαδή όπου υπερισχύει κανείς με τη δύναμή του, εκεί ασκεί εξουσία. Κι έλεγαν οι αρχαίοι Αθηναίοι, που έκαναν αυτό το λόγο, ότι αυτό είναι πανάρχαιος νόμος που κι αυτοί τον βρήκαν να ισχύει στις ανθρώπινες σχέσεις. Ήταν δηλαδή το φυσικό αυτονόητο. Βέβαια μέσα στον Παράδεισο πρωτοακούστηκε ο λόγος του Θεού προς τη γυναίκα “προς τον άνδρα σου η αποστροφή σου και αυτός σου κυριεύσει”, αυτό όμως ήταν η ποινή για την παρακοή της· δεν έπλασε ο Θεός τη γυναίκα εξαρτημένη από τον άντρα της, η αμαρτία έφερε αυτή τη συνέπεια και η Ορθόδοξη κατήχηση ξέρει ότι οδεύουμε με την τελική λύτρωση στην κατάργηση κάθε “αρχής” εκτός από την “αρχή” της αγάπης. Άρα και κάθε ζευγάρι οφείλει να κάνει τις “πρόβες” του για την τελική του κατάληξη στους λειμώνες της βασιλείας του Θεού. 

Πολύ συχνά οι περιπτώσεις διαζυγίων που εμπλέκονται και παιδιά, οι μητέρες μαυρίζουν την εικόνα του πατέρα στις καρδιές τους και επικαλούνται γι’ αυτό βέβαια τη δικαιοσύνη, που αποδεικνύεται μάλιστα αυταπόδεικτη εις βάρος του πατέρα με την απουσία του. Έτσι τραυματίζεται βαριά η εικόνα του πατέρα στις καρδιές των παιδιών και οι μητέρες δεν ξέρουν ή δεν λογαριάζουν τι κακό τους κάνουν. Τα παιδιά αναζητούν πάντοτε τον πατέρα τους μέσα στα βάθη της ψυχής τους, όποιος κι αν είναι στη συμπεριφορά του. Παρόμοια βέβαια αναζητούν και την εικόνα της μάνας τους. Η δικαιοσύνη όμως κάνει αυτό το έγκλημα να γίνεται πραγματικότητα.

 Ο διάβολος ζηλεύει τις γυναίκες, φοβάται τη χάρη που τους έδωσε ο Θεός να γεννούνε και μάλιστα από τότε που η μάνα έγινε Θεοτόκος, και γι’ αυτό ο διάβολος καλλιεργεί τα “άνθη” του κακού, που λέγονται εκτρώσεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις πάνω στην απόφαση της έκτρωσης συμφωνεί το ζευγάρι -ίσως για πρώτη φορά στη σχέση τους- αλλά τι συμφωνία είναι αυτή! Συμφωνία μίας ισόβιας κόλασης.
 Από τότε οι χαρές του έρωτα είναι άχαρες και νευρωτικές. Όλα τα εφηβικά όνειρα για τον ποιητικό έρωτα τσαλακώνονται. Η διάλυση της σχέσης γίνεται εύκολη και ανακουφιστική. Φορτώνεται και ο ένας και ο άλλος τις ενοχές του, κρύβει την πίκρα του, μεγιστοποιεί την απαξίωση του άλλου και χωρίζουν τα βήματά τους. Αυτό κι αν είναι εμπόδιο στη σχέση του ζευγαριού! Και γι’ αυτό το δυστύχημα επιστρατεύει το ζευγάρι το επιχείρημα της δικαιοσύνης. Δικό μου το σώμα μαζί με το έμβρυο, δική μου υπόθεση, δικαίωμά μου. Και η λογική είναι εχθρός του ζευγαριού, η λογική που μάχεται την πίστη στην πρόνοια του Θεού. Με το εισόδημά μας περνάμε ίσα-ίσα, λένε· με ένα παιδί πεθαίνουμε από την πείνα.
 Η απόδειξη έρχεται με την πρακτική αριθμητική λες; Απαντάει ο λογισμός της τετραγωνικής λογικής, που κάνει τον γάμο οικιακή πορνεία. Όταν πρωταντικρίζονται ένας νέος με μία νέα κι αιχμαλωτίζονται ο ένας από τη φυσιογνωμία του άλλου, όλο το σύμπαν αναστατώνεται. Ο Θεός γεμίζει μπαούλα με προικιά και βάζει εκατομμύρια καταθέσεις στις Τράπεζες του μέλλοντος για την επιβίωσή τους στους αιώνες των αιώνων. Την ίδια ώρα ο διάβολος βγάζει περιπόλους στα μονοπάτια και ναρκοθετεί τα περάσματα. Οι ερωτευμένοι τρέχουν σαν χαζοί ανέμελοι στους δρόμους. Οι εχθροί παραμονεύουν. Ως καλοί οικονόμοι όμως πρέπει να φυλάξουν τα γαμήλια δώρα του Θεού και να οργανώσουν την άμυνά τους με σοφία. Γι’ αυτό λέμε ότι η ευλογία της Εκκλησίας με τον γάμο γεννάει τον έρωτα στο ζευγάρι. Τον γεννάει και τον ασφαλίζει.

ΠΗΓΗ

Σχέση των δύο...

Εκείνος που αγαπά τον Θεό επιζητά να είναι μόνος. Όπως οι νιόπαντροι θέλουν να είναι μόνοι τους και να μη διαταράσσεται η εγγύτητα τους από άλλους, έτσι κι εκείνοι πού ένιωσαν την αγάπη του Θεού αποσύρονται στην σιωπή και την μόνωση. 
Η ψυχή δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την αγάπη. Εκείνος που δεν αγαπά τον Θεό αγαπά άλλα πράγματα. Η αγάπη που αισθανόμαστε για τον Θεό είναι ίδια με την αγάπη που νιώθαμε πριν για άλλα πράγματα. Και εκείνος που αγαπά μόνο τον Θεό, Τον αγαπά με την αγάπη που αισθανόταν παλιά για χιλιάδες πράγματα, και τώρα αγαπά με την δύναμη κάποιου που αγαπά μόνο ένα πράγμα σ΄ολόκληρο τον κόσμο, με μια απόλυτη και οικουμενική αγάπη.

Αγάπη είναι η ενοίκηση κάποιου άλλου εντός του δικού μας προσώπου. Αγάπη είναι μια παρουσία. Είναι ένα αίσθημα ότι ανήκουμε σε κάποιον άλλο και κάποιος άλλος ανήκει σε μάς. 
Αγάπη είναι η αίσθηση πως είμαστε δύο, αλλά και πως οι δύο είναι ένας. 
Αγάπη είναι η γνώση πως είμαστε αντικείμενο αγάπης, είναι η αίσθηση της παρουσίας τού άλλου που μάς αγαπά και μας χαμογελά. 
Αγάπη είναι η θέληση να γίνουμε κάποιος άλλος (το αγαπημένο μας πρόσωπο) και η γνώση πως είμαστε κάποιος άλλος κι ακόμα είναι κάποιος άλλος που θέλει να είναι ό,τι είμαστε εμείς και είναι ό,τι είμαστε εμείς. 
Αγάπη σημαίνει κένωση τού εαυτού μας και πλήρωσή του με τον άλλο. Όταν κοιτάζουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο, στο βλέμμα μας έχει ανέβει ολόκληρη η ψυχή μας. Όταν αναστενάζουμε ολόκληρη η ψυχή μας ανεβαίνει στον αναστεναγμό. 
Αγάπη είναι η γνώση πως αποτελούμε ζευγάρι και η αίσθηση πως είμαστε ένα με κάθε ζευγάρι που βλέπουμε -δυο εραστές, δύο σύννεφα, δύο περιστέρια που πετούν στον ουρανό, δύο αστέρια.

Το αίσθημα μοναξιάς και ο αναστεναγμός μου καταμεσής της νύχτας παλιά δεν έβγαζε ηχώ. Έπεφτε πάνω στο κενό.Ήμουν μόνος. Όμως τώρα ο αναστεναγμός μου βρήκε ηχώ, φτάνει σε κάποιον που τον ακούει, κάποιον που δε μπορώ ούτε να δώ, ούτε να ακούσω μέσα στο σκοτάδι. Κοντά μου, μέσα μου, βαθύτερα και από τον ίδιο μου τον εαυτό, σχεδόν ακούω τον αναστεναγμό του να αποκρίνεται.
Και αυτός ο κάποιος είναι ο Θεός. Καταλαβαίνω την αγάπη Σου και το πώς μού συγχωρείς τα πάντα, διότι παλιά όταν κι εγώ αγαπούσα όσο πολύ αγαπάς Εσύ τώρα, συγχωρούσα τα πάντα, «εβδομηκοντάκις επτά» φορές, και γνωρίζω το πώς αντιδράς, επειδή γνωρίζω τι σημαίνει να αγαπάς. Οι παλιές μου αγάπες με δίδαξαν τι σημαίνει να αγαπάς. Γνωρίζω πόσο με αγαπάς επειδή κι εγώ έχω αγαπήσει, και γνωρίζω πόσο παθιασμένη μπορεί να είναι η αγάπη, και τι σημαίνει να είναι κανείς τρελά ερωτευμένος με κάποιον.
Και ο Θεός είναι τρελός για μένα.
Με αγαπά με όλες μου τις αδυναμίες, με όλα μου τα κληρονομημένα και συσσωρευμένα μου ελαττώματα, με αγαπά όπως είμαι, με τις ιδιαιτερότητες και την ιδιοσυγκρασία μου, με τις συνήθειες και τα συμπλέγματα μου. Ακριβώς όπως είμαι.
Η ψυχή μου είναι ανοιχτή. Κάποιος άλλος κι όχι εγώ, έχει το κλειδί. Έρχεται και φεύγει όπως και όποτε θέλει

Απόσπασμα από το: Αγάπη, η χαραμάδα της αιωνιότητας
Ερνεστο Καρντενάλ

πηγή

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

Πώς θα ήταν ο κόσμος αύριο, αν σταματούσε σήμερα να ανατέλλει ο ήλιος; Δεν θα γινόταν μόνο σκοτεινός, αλλά θα έχανε σιγά-σιγά και κάθε ζωή. Φυτά και ζώα θα γίνονταν αναιμικά, θα ζούσαν για λίγο μια σκιώδη ζωή, φάντασμα της προηγούμενης ζωντάνιας τους και τελικά θα έσβηναν στην παγωνιά ενός ανήλιαγου κόσμου. Αν πάλι κάποιος ζούσε διαρκώς όχι στο φως και στον αέρα, αλλά στο σκοτεινό κελλί μιας φυλακής, για ποιά ποιότητα ζωής θα μπορούσε να καυχηθεί; Πηγή ζωής είναι το φως, η ζωογόνα ζεστασιά του ήλιου.
Μα απουσία ζωής και παγωνιά δεν φέρνει μόνο η σκοτεινή φυλακή, η μόνιμη έκλειψη του ήλιου η το σκοτάδι της νύχτας. 

Γράφει ο Γάλλος συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ:

«Το βράδυ ήρθε η Μαρί και με ρώτησε αν ήθελα να παντρευτούμε. Της είπα ότι το ίδιο μού έκανε κι ότι θα μπορούσαμε να παντρευτούμε αν το ήθελε. Τότε ζήτησε να μάθει αν την αγαπούσα. Απάντησα, όπως το ’χα κάνει κιόλας μια φορά, ότι αυτό δε σήμαινε τίποτα, μα ότι σίγουρα δεν την αγαπούσα. “Τότε λοιπόν γιατί να με παντρευτείς;” είπε. Της εξήγησα πως αυτό δεν είχε καμιά σημασία και πως, αν το επιθυμούσε πολύ, μπορούσαμε να παντρευτούμε. Άλλωστε, εκείνη το ζητούσε κι εμένα μου αρκούσε να πω το ναι. Παρατήρησε τότε πως ο γάμος ήταν κάτι σοβαρό. Αποκρίθηκα: “Όχι”.

Σώπασε για λίγο και με κοίταξε σιωπηλή. Ύστερα μίλησε. Ήθελε απλώς να ξέρει αν θα αποδεχόμουν την ίδια πρόταση από μια άλλη γυναίκα που θα είχα μαζί της παρόμοιο δεσμό. Είπα: “Φυσικά”. Τότε αναρωτήθηκε αν μ' αγαπούσε, κι εγώ δεν είχα καμιά γνώμη πάνω σ' αυτό. Μετά από μια καινούργια σιωπή, μουρμούρισε ότι ήμουν παράξενος, ότι σίγουρα μ' αγαπούσε ακριβώς γι' αυτό, μα ότι ίσως μια μέρα να με σιχαινόταν για τον ίδιο λόγο. Καθώς σιωπούσα, μια και δεν είχα τίποτα να προσθέσω, μου ’πιασε χαμογελώντας το χέρι και δήλωσε ότι ήθελε να με παντρευτεί. Απάντησα ότι θα παντρευόμασταν όποτε ήθελε» (Αλμπέρ Καμύ, Ο ξένος).

Να, λοιπόν, μια σχέση, όπου η αγάπη δεν έχει καμμιά σημασία, δεν έχει να διαδραματίσει σ’ αυτήν κανένα απολύτως ρόλο. Δεν είναι ζοφερό και αποτρόπαιο αυτό; Ένα σύγκρυο μάς διατρέχει στην τρομακτική αίσθηση, ότι μπορεί να μας τυλίξει κάποτε η παγωνιά μιας τέτοιας προοπτικής. Όπου οι άνθρωποι θα περιέλθουν σε μια σχέση τελείως μηχανιστική, πέτρινη, χωρίς συναίσθημα, σαν τα ρομπότ. Τί θα διέφερε η χωρίς αγάπη ζωή από έναν κόσμο δίχως ήλιο; Πόση δυστυχία θα σωρευόταν σ’ έναν κόσμο ψυχρών μόνο σχέσεων, όπου η αγάπη δεν θα σήμαινε τίποτα; Τί κόλαση μοναξιάς θα εισορμούσε μέσα μας; Τί ομορφιά θα μπορούσε να έχει οποιοδήποτε έργο μας, αν δεν είχε κίνητρο την αγάπη;

Πώς όμως γίνεται να μη χαθεί ποτέ ο ήλιος αυτός, η αγάπη που ζεσταίνει, φωτίζει και νοστιμίζει τη ζωή; Μα γι’ αυτό ακριβώς υπάρχει ο Χριστός, «ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης», «το φως του κόσμου», «η εξ ύψους ανατολή». Αυτός ανέτειλε στη ζωή μας ως αγάπη. Ό,τι έκαμε, ήταν για να μας διδάξει ότι η αγάπη είναι το παν. Και ότι, χωρίς αυτήν, η ζωή μας είναι ένας κόσμος γεμάτος σκοτάδι. Ο Χριστός θυσιάσθηκε, προσφέρθηκε σε μας από αγάπη, μας τίμησε κάνοντάς μας φίλους του αγαπητούς. Έδειξε τον τρόπο της αληθινής αγάπης, διδάσκοντάς μας με το τέλειο παράδειγμά του πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη, απ’ το να ζεις και να πεθαίνεις για τον άλλο.

Αυτή και μόνο η αγάπη αποτελεί την ανυπέρβλητη καταξίωσή μας. Διότι «πλήρης ων της αγάπης» ο άνθρωπος, αγγίζει την τελειότητα, γίνεται όμοιος με τον Πατέρα του τον «εν τοις ουρανοίς» (Λουκ. 6, 36). Και βαθιά μέσα μας, στη δική μας καρδιά, αυτός ο Θεός έβαλε την αγάπη, Αυτός την τροφοδοτεί, Αυτός την αναζωπυρώνει αδιάκοπα, αρκεί εμείς να ζούμε κατά τις εντολές του (Ιω. 14, 21· 15, 13-15).

Καιρός να πλησιάσουμε αυτή τη θεϊκή φωτιά της αγάπης του, πριν η δική μας καταντήσει μια μικρή, αδύναμη σπίθα, έτοιμη να σβήσει απ’ την παγωνιά του κακού. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, «πώς θα ζεσταθεί με μια σπίθα εκείνος που άφησε τη φωτιά πίσω του;» (Άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς).

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 396, Ιούλ. 2016)

Μην κάνετε τον πνευματικό σας νομοθέτη του γάμου σας.

π.Παύλος Παπαδόπουλος
Δεν είναι ο ρόλος του πνευματικού να καθορίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των συζύγων. Όταν το ανδρόγυνο χρειάζεται κάποιον «διαιτητή», τότε δεν υπάρχει ανδρόγυνο αλλά υφίσταται ακόμα άνδρας και γυναίκα.

Όταν ο γάμος γίνει ζήτημα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, τότε ο γάμος έχει χάσει κάθε νόημά του. Αν πηγαίνω στον πνευματικό για να με δικαιώσει ή να κατανείμει τα συζυγικά «καθήκοντα» σημαίνει ότι δεν υπάρχει συζυγία, δηλαδή δεν υπάρχει μεταξύ του ζευγαριού συγχώρεση, αλληλοπεριχώρηση και αγάπη.

Δεν λύνεται το πρόβλημα με τον «διαιτητή-πνευματικό». Το πρόβλημα λύνεται όταν το ζευγάρι δει τον γάμο ως δρόμο προς την θέωση. Όταν το ζευγάρι αντιμετωπίζει τον γάμο ως δρόμο προς την αυτοδικαίωση τότε ο πνευματικός δεν μπορεί να προσφέρει κάτι ουσιαστικό.

Μην προσπαθείτε να κάνετε συνένοχο τον πνευματικό σας στην κατάσταση αυτή. Ο ρόλος του πνευματικού είναι να συμβουλέψει, όχι να νομοθετήσει. Ρόλος του πνευματικού είναι να σας οδηγήσει στον Χριστό και όχι να σας δικαιώσει. Μην υποβιβάζουμε τον ρόλο του πνευματικού πατρός. Δεν είναι ρόλος του πνευματικού να κατανείμει τις δουλειές του σπιτιού ή τα έξοδα που δικαιούται ο καθένας να κάνει ή τί αναρτήσεις "επιτρέπονται" στο fb ή όχι. Αυτά θα πρέπει το ζευγάρι να τα συζητήσει και να αποφασίσει μόνο του. Εάν ούτε αυτά μπορούνε να συζητήσουνε τότε...τί να πει ο πνευματικός;

Η συμβουλή του πνευματικού για να καρποφορήσει χρειάζεται γόνιμο έδαφος, δηλαδή ταπείνωση. Εάν ο πνευματικός έχει μπροστά του ανθρώπους που δεν θέλουν να ταπεινωθούν, αλλά ψάχνουν «μαγική λύση» χωρίς να ματώσει ο εγωισμός τους, τότε ο πνευματικός απλά θα παίζει την «γλάστρα» σε ένα θέατρο το παραλόγου.

Υ.Γ.: Προβλήματα και διαφωνίες σίγουρα υπάρχουν σε κάθε σχέση. Καμία σχέση δεν είναι "τέλεια", όμως οι διαφωνίες δεν θεραπεύονται με νόμους-καθήκοντα, αλλά με την ταπείνωση και την αγάπη. Καλόν αγώνα

Ο Άγιος μεγαλομάρτυς Προκόπιος και ο γάμος...

..''Ο Άγιος Προκόπιος δεν έρχεται στο προσκήνιο της Εκκλησιαστικής μας ζωής μόνο κατά την ημέρα της μνήμης του στις 8 Ιουλίου. Το όνομά του ακούγεται και μνημονεύεται στην ιερολογία του Μυστηρίου του Γάμου, συνδεόμενο με το γεγονός της προκοπής, την οποία η Εκκλησία μας εύχεται στους νεονύμφους, στην κοινή, πλέον, ζωή τους. 
Ο Άγιος παρουσιάζεται, τρόπον τινά, ως η ενσάρκωση της προκοπής και ευχή για προκοπή. Στην τελευταία ευχή του Μυστηρίου ο Ιερεύς ευλογεί το ζευγάρι, ευχόμενος η Αγία Τριάδα να τού παράσχει προκοπήν βίου και πίστεως, ενώ και στην απόλυση της Ακολουθίας το όνομά του δεσπόζει, καθιστώντας την παρουσία του Αγίου κομβική στην λογική του Μυστηρίου του Γάμου. Η σύνδεση του Αγίου Προκοπίου με την ευχή της Εκκλησίας για την προκοπή των ανθρώπων επισφραγίζεται και από την υμνογραφία που περιβάλει το πρόσωπό του.

Ας ευχηθούμε ο Άγιος Προκόπιος να πρεσβεύει για όλους μας, ώστε να προκόπτουμε στην ζωή του Χριστού, καλλιεργώντας μέσα μας τον κόσμο των αρετών, κυρίως της αγάπης και της μετανοίας, οι οποίες είναι ικανές να μορφώσουν εντός μας τον Ίδιο τον Χριστό, τη δόξα και το καύχημά μας, την λύτρωση και την σωτηρία μας...."
facebook

Πάτερ, αγαπώ πολύ μια κοπέλα. Μα δεν με ελκύει καθόλου ερωτικά.

- Πάτερ, αγαπώ πολύ μια κοπέλα. Μα δεν με ελκύει καθόλου ερωτικά.

- Ε, σταμάτα τότε.
- Μου είπαν ότι τα ερωτικά δεν παίζουν μεγάλη σημασία. Πάνω απ’ όλα ο καλός χαρακτήρας.
- Γιατί δεν παίρνεις, τότε, τη θεία μου την Ασπασία στο χωριό, που’ ναι σκέτο διαμάντι, εκατό χρονών, κι έχει και δόντια φυτευτά που δε χαλάν ποτέ; Κι από χαρακτήρα, άψογη!
- Μα τώρα, λέτε αστεία για να γελάσω.

- Εννοείται. Η θεία μου δεν παντρεύεται! Θέλω όμως να σου πω, ότι τα διαζύγια, φίλε μου, μα και τα κρυφά ισόβια δράματα των χιλιάδων συμβατικών γάμων, τα ζουν καλές ψυχές που, όμως, δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Κι όταν λέμε ταιριάζουν, δεν αναφερόμαστε αλλού, μα σ’ αυτό που τόσο πρόχειρα προσπερνάς και κάνεις πως δεν βλέπεις. Την ερωτική έλξη. Ειλικρινά, εύχομαι να πετύχει η σχέση σου κι ο γάμος σου. Μα χωρίς αληθινή αγάπη κι έρωτα, θέλει, όντως, ίσως μόνο πολλές ευχές και προσευχές!!.. Αυτό βέβαια δεν θα είναι ακριβώς γάμος, μα κάτι σαν αργό μαρτύριο. Δεν λέω περισσότερα, διότι θέλουμε ώρες πολλές να μιλάμε με αποδείξεις για όλα αυτά. Με γεγονότα και ονόματα. Όχι με παραπομπές σε συγγράμματα.
Όχι τι λένε τα βιβλία και οι θεωρίες, μα τι δείχνει η αδιάψευστη ζωή, οι κρυφές εξομολογήσεις, τα φαρμακεία και τα ψυχιατρεία με το πλούσιο πελατολόγιο καλών μα αταίριαστων ανθρώπων !!

P. Andreas Konanos