ΥΠΟΜΟΝΗ: ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ

 Καθετί που χτίζεται θέλει κόπο και υπομονή: οι ανθρώπινες σχέσεις, η είσοδος στο Πανεπιστήμιο, το πτυχίο, η οικογένεια. Στους καιρούς μας και οι δύο αυτές αρετές συνδέονται με την απουσία ευχαρίστησης. Ο άνθρωπος του πολιτισμού μας ποθεί την ευκολία και την αυτόματη αποδοχή. Προς τα εκεί μας καθοδηγεί η κουλτούρα που μετέτρεψε τον έρωτα από κατάσταση εξόδου από το εγώ και μοιράσματος ψυχών και σωμάτων σε κίνηση απόλαυσης, συχνά απρόσωπη, στιγμιαία. Αυτή που μετέτρεψε την εργασία σε «δουλειά», δηλαδή σε υποδούλωση στο χρήμα, και άφησε κατά μέρος την ομορφιά μέσα από αυτό που κάνεις να προσφέρεις, να μαθαίνεις, να δίνεις χαρά και στον εαυτό σου και στους άλλους.

Δεν αρκεί ο κόπος. Χρειάζεται και η υπομονή. Χρειάζεται μια αλλιώτικη αίσθηση της αξίας του χρόνου, όπου δεν θα δεσπόζει η ταχύτητα τού «εδώ και τώρα», αλλά θα πρυτανεύει η απόφαση της αναμονής, εφόσον αυτό που θέλουμε να ζήσουμε ή να πραγματώσουμε έχει για μας αξία. Εφόσον το πρόσωπο με το οποίο σχετιζόμαστε ή θέλουμε να σχετιστούμε είναι για μας πολύτιμο. Η υπομονή συνδέεται με την ωριμότητα. Συνδέεται με την αίσθηση ότι καλούμαστε να νικήσουμε και την βιασύνη που ο καιρός μάς υποβάλλει, αλλά και την απαίτηση του εγώ μας ο άλλος να είναι όπως τον θέλουμε, τα πράγματα να είναι όπως τα θέλουμε, οι στόχοι μας να εκπληρωθούν διότι εμείς τους δικαιούμαστε.

Η υπομονή είναι ένα είδος ημερώματος του ανθρώπινου χαρακτήρα. Δεν αρκεί όμως από μόνη της αν δεν συνοδεύεται από την αγάπη. Η αμοιβαιότητα είναι προϋπόθεση στις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν μπορεί μόνο ο ένας να αγαπά και να υπομένει. Τότε η υπομονή γίνεται παγίδα, διότι μας κάνει να ελπίζουμε, πέρα όμως από την πραγματικότητα, ότι ο άλλος θα γίνει, με κάποιον μαγικό τρόπο ή εξαιτίας των περιστάσεων, όπως εμείς τον επιθυμούμε, κάτι όμως που σπάνια έρχεται. Από την άλλη η πίστη συνδέει την υπομονή με την πρόνοια και το θέλημα του Θεού, κάνοντάς μας όμως κάποτε να αφήνουμε κατά μέρος τις δικές μας ευθύνες για τις όποιες επιλογές μας και σε πρόσωπα και σε αποφάσεις ζωής.
Κάποτε η υπομονή είναι αναγκαστική. Εύκολα τότε γίνεται παγίδα. Γι’ αυτό αν δεν μπορώ να απομακρυνθώ από τον άλλο, ας μην δηλητηριάζω την ζωή μου με την ιδέα ότι η υπομονή μου θα ανταμειφθεί, ενώ μέσα μου βράζω και ταλαιπωριέμαι από λογισμούς, οι οποίοι με κατατροπώνουν. Θέλει πνευματικό αγώνα να συγχωρήσεις αυτόν που αναγκαστικά καλείσαι να υπομείνεις και μέσα από την προσευχή να προσφέρεις αγάπη, εκεί όπου δεν περιμένεις να λάβεις κάτι.

Η Εκκλησία λέει ΝΑΙ και στον κόπο και στην υπομονή. Τις θεωρεί αρετές, που συνδέονται όμως με την συνειδητή επιλογή της αγάπης. Υπομένω γιατί αγαπώ. Τότε δεν ποντάρω στην αλλαγή του άλλου, αλλά στην αποδοχή τού πώς είναι αληθινά. Η επιλογή δεν μπορεί να στηρίζεται στο ψέμα. Νέοι και μεγαλύτεροι χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι η αληθινή πρόοδος έρχεται όταν η ψυχή μας είναι αποφασισμένη να κοπιάσει και να υπομείνει. Με νίκη εναντίον των λογισμών. Και ελπίδα στον Θεό ότι θα μας ενισχύει να λειτουργούμε προς την δική Του κατεύθυνση: της αγάπης για όποιον θέλουμε να είμαστε μαζί και για ό,τι θέλουμε να χτίσουμε!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 4 Οκτωβρίου 2017
πηγή

Ἅγιος Πορφύριος: «Ὁ σαρκικός ἔρωτας δέν εἶναι μόνο γιά τήν τεκνογονία. Βοηθάει στόν πνευματικό ἔρωτα»

Ἡ ἐγκράτεια μέσα στόν γάμο κατά τόν Ἅγιο Πορφύριο

Ἕνα ζεῦγος εὐσεβές καί πολύ ἀγαπημένο καί μονοιασμένο, που ἤδη εἶχε ἔξι παιδιά, μάλιστα σέ μικρή χρονική ἀπόσταση μεταξύ τους, ἡ σύζυγος - μητέρα πρότεινε στό σύζυγο νά μείνουν στά ἔξι παιδιά ἀσκώντας ἐγκράτεια. "Μᾶς φθάνουν", εἶπε, "ἔξι παιδιά καί στό ἑξῆς νά ζοῦμε ἐγκρατευμένοι". Ὁ σύζυγος μέ ἠρεμία καί ψυχραιμία ἄκουσε τή σεμνή σύζυγό του, ἀλλ' ἐπιφυλάχθηκε νά μή συμφωνήσει ἀμέσως. Πίστευε πώς, γιά ἕνα τέτοιο θέμα, σοβαρό καί λεπτό, τόν πρῶτο λόγο εἶχε ὁ Πνευματικός τους, που εὐτυχῶς ἦταν ὁ Γέρων Πορφύριος. "Πρίν ἀπό κάθε συζήτηση καί μάλιστα ἀπόφαση γιά τό θέμα αὐτό", εἶπε ὁ σύζυγος στή σύντροφό του, "θά πρέπει νά συμβουλευθοῦμε τό Γέροντα".
Ἐπισκέφθηκαν λοιπόν τό Γέροντα καί τό θέμα ἔθεσε πρῶτα ἡ σύζυγος λέγοντας ἐπί λέξει:
- Ὅπως ξέρετε, Γέροντα, ἔχουμε ἔξι παιδιά καί εἴπαμε νά μείνουμε σ' αὐτά ἀσκώντας ἀπό ἐδῶ καί πέρα ἐγκράτεια.

Τότε ζήτησε τό λόγο ὁ σύζυγος, που εἶναι καί....
εὐγενής καί διακριτικός, γιά νά ἐξηγήσει ἀρχικά μόνο τή λέξη "εἴπαμε".
- Μέ τήν εὐλογία σας, Γέροντα, νά κάμω μίαν ἐξήγηση.

Καί στρεφόμενος στή σύζυγό του εἶπε:
- Μέ συγχωρεῖς, ἄλλα εἶπες "εἴπαμε", ἐνῶ ἔπρεπε νά εἰπεῖς "εἶπα". Δική σου γνώμη εἶναι, ἀφοῦ ἐγώ δέν εἶπα ἀκόμη τή γνώμη μου καί πρότεινα αὐτή τή συνάντηση καί συζήτηση μέ τό Γέροντα.

Ὁ Γέροντας μειδίασε καί εἶπε στό πολύτεκνο καί ἀγαπημένο ζεῦγος:
- «Τό πρόβλημα δέν εἶναι ἡ ἐγκράτεια. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι θά πληγώσετε τήν ἀγάπη σας. Ὁ διάβολος θά ρίξει τόση γκρίνια μεταξύ σας, που γιά τό παραμικρό θά ἐκνευρίζεστε καί θά μαλώνετε, πράγμα που θά ἐπηρεάσει καί τά παιδιά σας. Γι' αὐτό καλό εἶναι νά τό σκεφθεῖτε περισσότερο τό θέμα αὐτό καί νά προσευχηθεῖτε καί θά σᾶς δείξει ὁ Θεός τό θέλημά Του. Ὁ σαρκικός ἔρωτας μέσα στόν γάμο βοηθάει στόν πνευματικό. Εἶναι δύσκολο νά σού τό ἐξηγήσω. Ἀλλά μέσα στόν γάμο ὁ σαρκικός ἔρωτας γίνεται πνευματικός, μεταβάλλεται. Δέν μπορῶ νά σού τό διατυπώσω. Σιγά- σιγά τό ζευγάρι ἑνώνεται πολύ μέ τόν σαρκικό ἔρωτα καί μέ τόν πνευματικό· προχωρεῖ πρός τόν πνευματικό καί στό τέλος μένει αὐτός, ὁ πνευματικός, καί δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τόν σωματικό. Γιά νά γίνει ὅμως αὐτό, πρέπει νά προχωρήσει πολύ στόν πνευματικό. Ὁ σαρκικός ἔρωτας δέν εἶναι μόνο γιά τήν τεκνογονία. Βοηθάει στόν πνευματικό ἔρωτα. Ἀλλά μέσα στόν γάμο, μέ τήν εὐλογία καί τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἔξω ἀπό τόν γάμο σχέση ἀλλάζει σέ λίγο καί γίνεται βάσανο. Μπερδεύει καί βασανίζει τούς ἀνθρώπους.[…] Καθώς φτιάνουν ὁ καθένας τήν προσωπικότητά του, προχωροῦν, ἐργάζονται, δημιουργοῦν καί ἑνώνονται. Καί τρελαίνεται ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον χωρίς νά μιλοῦν. Κάπως ἔτσι, ἄς ποῦμε, γίνεται καί μέ τόν Θεό. Ἀλλά πολύ λίγο μοιάζει.»

 Α. Κωστάκου, «Συνομιλώντας μέ τόν γέροντα Πορφύριο»(σέλ. 118- 119)

ΠΗΓΗ

Η ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΑΓΙΟΣΥΝΗ ΤΗΣ «ΚΑΤ΄ ΟΙΚΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

Οδεύοντας κατά τα μέρη Καισάρειας του Φιλίππου ο Ιησούς, ρώτησε τους Μαθητές του. «Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι;». Εκείνοι του απάντησαν. «Λένε ότι είσαι … ένας από τους προφήτες». Ο Ιησούς συνέχισε. «Εσείς, ποιος λέτε ότι είμαι», Και ο Σίμων εκ μέρους όλων του είπε: «Συ ει ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος» - «Εσύ είσαι ο Μεσσίας, ο Υιός του αληθινού Θεού! Ο Κύριος τον μακάρισε, λέγοντας ότι η ομολογία του είναι τιμητική αποκάλυψη του ουράνιου Πατέρα του σ’ αυτόν, τον μετονόμασε από Σίμωνα, Πέτρο, και επισήμανε ότι, «σε τέτοια πίστη πέτρα-βράχο πρέπει να θεμελιωθεί η Εκκλησία, για να μείνει ακλόνητη και να φέρει καρπό» -Μάρκ,8,27, Ματθ.16,16 κε.
Κατόπιν τους μίλησε για το επερχόμενο πάθος του, το θάνατο και την ανάστασή του. Για την ανάσταση, θαρρείς δεν άκουσαν, ή δεν κατάλαβαν, έμειναν στα του θανάτου του, και πάγωσαν, έπαθαν μεγάλο κλονισμό. Τέτοιο, που ο Πέτρος τον πήρε πιο πέρα, τον μάλωσε, συνάμα και τον παρακάλεσε. «Ίλεώς σοι Κύριε. Ου μη έσται σοι τούτο» -«Θεός φυλάξει, Κύριε, να μη σου συμβεί αυτό». Αλλά πάραυτα δέχτηκε από το Χριστό κεραυνό.

«Ύπαγε οπίσω μου, σατανά, σκάνδαλόν μου ει, ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων» -«Φύγε από μπροστά μου «σατανά». Εσύ μου γίνεσαι εμπόδιο, γιατί δε σκέφτεσαι όπως θέλει ο Θεός, αλλά όπως θέλουν οι άνθρωποι» -Ματθ.16,21-23. Ο τιμημένος από το Χριστό, του ζητούσε να μη σταυρωθεί !


«Μεθ’ ημέρας εξ παραλαμβάνει ο Ιησούς τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννην τον αδελφόν αυτού και αναφέρει εις όρος υψηλόν κατ’ ιδίαν-Θαβώρ-17,1κε. Εκεί ζουν ένα συγκλονιστικό γεγονός. Ο Ιησούς μεταμορφώνεται μπρος στα έκπληκτα μάτια τους. Το πρόσωπό του λάμπει σαν τον ήλιο, τα ρούχα του γίνονται κάτασπρα σαν το φως.Εμφανίζονται και συνομιλούν μαζί του ο Μωυσής και ο Ηλίας. Το αντίδοτο του Χριστού στο μεγάλο κλονισμό τους ήταν πολύ ισχυρό!

Έκθαμβος ο Πέτρος, γοητευμένος από την αστραπιαία αποκάλυψη του μεγαλείου της Θεότητάς του Ιησού, παρών και λαλών, προτείνει. «Κύριε, είναι ωραία να μείνουμε εδώ ψηλά στο βουνό ! Να κάνουμε αν θέλεις τρεις σκηνές, μία για σένα, μία για το Μωυσή και μία για τον Ηλία». Επαναφέρει την πιο πάνω πρόταση από άλλη οδό. Ώσπου ν’ αποσώσει τη φράση του, παίρνει απάντηση από τον ουρανό. Νέφος φωτεινό τους σκεπάζει, κι ακούγεται βροντερή του Πατέρα η φωνή. «Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Υιός, ο εκλεκτός μου, αυτόν να ακούτε» ! Τρέμουν απ’ το φόβο, πέφτουν καταγής. Σε λίγα λεπτά ένα χέρι τους αγγίζει, είναι ο Χριστός, όμως όπως πριν απλός. Κατεβαίνοντας από το βουνό, τους ζητεί, πριν την ανάστασή να μην πουν σε κανένα το θαυμαστό γεγονός-Ματθ.17, 1κε.
«Είναι ωραία να μείνουμε εδώ ψηλά στο βουνό» ! Στην ησυχία, τη γαλήνη, την απόλαυση του εκθαμβωτικού κάλλους Σου». είπε ο Πέτρος. Ο κεραυνός τώρα ήρθε από τον ουρανό αλλιώς ! Και, ο Χριστός κατέβηκε από το βουνό! «Ου μετά πολλάς ταύτας ημέρας» ανέβηκε στο Σταυρό ! Έμεινε στον Τάφο ένα τριήμερο ! Ανέστη εκ νεκρών νικητής, «θανάτω, θάνατον πατήσας»!

Μετά την Πεντηκοστή, ο Πέτρος και οι άλλοι Μαθητές δεν πήγαν στο βουνό, στην ησυχία, τη γαλήνη, την κοινωνία ή αναπόληση της θαυμάσιας ζωής τους κοντά στο Χριστό. Ανοίχτηκαν στην ίδια αιμάτινη σταυρό-αναστάσιμη οδό ! Και τι παράξενο, τι παράδοξο, τι αξιοθαύμαστο!Ήταν όλοι τους, της «κατ’ οίκον εκκλησίαν»! Αυτό υποδηλώνει έμμεσα, πλην ευδιάκριτα ο εκτός αυτής ως άγαμος Απ. Παύλος όταν γράφει: «Μη ουκ έχομεν εξουσίαν αδελφήν γυναίκα περιάγειν, ως και οι λοιποί απόστολοι, και οι αδελφοί του Κυρίου, και Κηφάς;» -«Μήπως δεν έχω δικαίωμα να έχω μαζί μου στα ταξίδια μου αδερφή χριστιανή ως σύζυγο, όπως κάνουν και οι άλλοι απόστολοι, και τα αδέρφια του Κυρίου, και ο Κηφάς-Πέτρος;» -1Κορ.9,3.


Η θεμελίωση και η εξάπλωση Χριστιανισμού-Εκκλησίας, λοιπόν, ευλογείται να γίνει με την αιμάτινη καταβολή των Μαθητών και Απόστολων του Χριστού, που ήταν όλοι τους, «της κατ’ οίκον εκκλησίας»! Στα ακόλουθα οδυνηρά χρόνια των απηνών διωγμών, ως δείχνουν τα Μαρτυρολόγια, δεν υπήρξε μικρή η αιμάτινη κατάθεση της «κατ’ οίκον εκκλησίας» !
 Οικογένειες ολόκληρες, ενίοτε ολόκληρες γενιές ξεκληρίστηκαν. Υπέμειναν καρτερικά μαρτύρια φρικτά, βασανιστήρια δαιμονικής επινόησης κλιμακωτά. Φυλάκιση, εξορία, αποκεφαλισμό, σταύρωση, κατασπάραξη από θηρία, καύση στη φωτιά, οβελισμό, βρασμό σε λέβητα με πίσσα ή ασβέστη, τηγάνισμα σε πυρακτωμένη σχάρα … Κρέμασμα από το ένα χέρι, με τα άκρα να απέχουν 15-20 πόντους από τη γη, από τη ζωή, για να είναι το Μαρτύριο οδυνηρό εκτός από σωματικά, και ψυχικά! Ευλογήθηκαν κι ευτύχησαν να είναι κοντά στο Θεό, εκεί «όπου ήχος καθαρός εορταζόντων και βοώντων απαύστως, Κύριε δόξα σοι»!

Έμειναν «πιστές άχρι θανάτου», «λίαν την κλήσιν επί των έργων δεικνύουσαι»! Είναι μεγαλειώδης η από μέρους τους περιφρόνηση του θανάτου, ο εμπαιγμός του διαβόλου, εξηγεί θεολογικά ο Μ. Αθανάσιος.«Πριν πιστεύσουσιν οι άνθρωποι τω Χριστώ φοβερόν τον θάνατον ορώσι και δειλιώσιν αυτόν. Επειδάν δε εις την εκείνου πίστιν και διδασκαλίαν μετέλθωσι, τοσούτον καταφρονούσι του θανάτου, ως-ώστε- και προθύμως επ’ αυτόν ορμάν, και μάρτυρας γίνεσθαι της κατ’ αυτού παρά του Σωτήρος γενομένης αναστάσεως. Και γαρ έτι νήπιοι όντες την ηλικίαν σπεύδουσι αποθνήσκειν … ου μόνον άνδρες, αλλά και γυναίκες. Ούτως ασθενής γέγονεν, ως και γυναίκας τας απατηθείσας το πριν παρ’ αυτού, νυν παίζειν αυτόν ως νεκρόν και παρειμένον»-«Τόσο αδύνατος, έγινε στην ψυχή των πιστών ο φόβος του θανάτου, που από αυτή τη νηπιακή ηλικία, οι άνδρες, ακόμα κι αυτές οι γυναίκες, που στο πρόσωπο της Εύας απατήθηκαν από το διάβολο, δεν τον φοβούνται, ορμούν στο μαρτύριο, και τον περιπαίζουν, θεωρώντας τον νεκρό και ξεπεσμένο»-«Περί Ενανθρωπήσεως», 27.


Κοντά εκατό χρόνια πριν, ο Απολογητής Τερτυλλιανός είχε επισημάνει ότι, το αίμα των χριστιανών Μαρτύρων απετέλεσε το σπόρο ανάπτυξης και εξάπλωσης της Εκκλησίας-“Semen estsanguis Christianorum”. Όλη αυτή η στάση τους, «δεν καθωρίζετο από πολιτικά, αλλάαπό εσχατολογικά κίνητρα, εχθρόν δεν εθεώρουν την πολιτείαν, αλλά τον διάβολον. Δια τούτο συνέχιζον να εύχωνται υπέρ των διωκτών αρχόντων και ήσαν πεπεισμένοι δια την τελικήν νίκην της πίστεώς των» -Π. Κ. Χρήστου, «Τα Μαρτύρια των αρχαίων χριστιανών», σ.18.

***** *** *****
Ως ελάχιστα ελάχιστη, λοιπόν, ευλάβεια και τιμή στη μνήμη της χρυσής αλυσίδας των Μαρτύρων της Εκκλησίας, επί του προκειμένου εκείνων της «κατ’ οίκον εκκλησίαν», ακολουθεί ενδεικτικά αναφορά σε μερικά το πιο πολύ ανώνυμα διαμάντια μαρτυρικά ! Με συμβολική απαρχή στην «ανώνυμη μητέρα και τα δυο της παιδιά», που «πυρί τελειούνται», και η Εκκλησία τιμά στις 3 Ιανουαρίου. Καταφρονούν το θάνατο και λαμπαδιάζουν με μια ψυχή και μια καρδιά, παρέχοντας ad hocμαρτυρία «της κατ’ αυτού -του θανάτου- παρά του Σωτήρος γενομένης αναστάσεως». Αυτό το πνεύμα απηχεί το υμνογραφικό δίστιχο, που θέλει, «μόλις άρπαξε η μάνα φω τιά, σαν άλλα σπουργιτάκια τα δυο της παιδιά, να σπεύδουν να φρυγανίζονται κάτω από τις φλόγες των φτερών και του καιόμενου κορμιού της»- «Μητρός φλεγείσης και τα τέκνα προς φλόγα- τετρυγότα τρέχουσιν, ως στρουθού τέκνα».


Στις 28 Ιανουαρίου, «Αγία μήτηρ και θυγάτηρ ξίφει τελειούνται». Προσέξτε ότι εδώ ο στίχος του υμνογράφου επισημαίνει την ομοφροσύνη μάνας και κόρης. Έσκυψαν την κεφαλή, και άφησαν την ίδια με τον αποκεφαλισμό στιγμή την τελευταία τους πνοή στην αγάπη του Θεού. -«Τη παιδί συγκλίνασα μήτηρ την κάραν-ξίφει συνεξέπνευσε τω θυγατρίω».Και, από εκείνα τα «συν» -«συγκλίνασα, συνεξέπνευσε»- προσπαθήστε να συλλάβετε την αξία της ομοφροσύνης μάνας και κόρης την κορυφαία ώρα ! Και, για να μην ταράξετε τη μέσα σας ευφορία, μην κάνετε αναγωγή στα σημερινά. Θυμηθείτε την ανάλογη ομοφροσύνη των πρώτων χριστιανών. «Του δε πλήθους των πιστευσάντων ην η ψυχή και η καρδία μία» -Πραξ.4,32.Αναλογιστείτε ποια ακαταγώνιστη δυναμική προκαλεί η ομοφροσύνη σε οριακές στιγμές της ζωής!

Φεβρουαρίου, 13 «ανώνυμος πατήρ και υιός σταυρωθέντες τελειούνται». Περίπτωση αξιοζήλευτη, ιδιαίτερης ευλογίας και τιμής, το μαρτυρικό πέρασμα στη Βασιλεία του Θεού αυτού του πατέρα και γιου, με θάνατο σταυρικό ! Με μαρτύριο σαν του Χριστού το λυτρωτικό ! Αυτό επισημαίνει το σχετικό δίστιχο, αγγίζοντας και τη θεολογία του Ιωάννη της αγάπης. «Πατήρ συν υιώ σταυρικόν πάσχει πάθος.-Υπέρ Πατρός του δόντος τον Υιόν εις πάθος» -«Πατέρας και γιος υπομένουν μαρτύριο σταυρικό- Στο Όνομα του Πατέρα που έδωσε σε θυσία τον Υιό του».

Μαΐου 29, ανδρόγυνο θανατώνεται φρικτά. Τους σπάζουν τα κόκαλα, τα συντρίβουν με μανία, τους αποτελειώνουν ποιος ξέρει με τι ρόπαλα ή άγρια ξύλα. «Ανήρ και η τούτου σύζυγος ξύλοις τα οστά συντριβέντες, τελειούνται». Τι πάθος, Θεέ μου, τι αβυσσαλέα κατάπτωση, τι απροσμέτρητη σκληρότητα, τι φοβερή απανθρωπία! Αλλά και τι υπομονή, τι μεγάλη καρτερία! Ιουνίου 2, «Αγία μήτηρ μετά των αγίων τριών τέκνων αυτής ξίφει τελειούνται». Μαρτυρική τελείωση με Ψαλμική «οσμήν ευωδίας πνευματικής». «Ιδού εγώ και τα παιδία α μοι έδωκεν ο Θεός»! Αυτό θέλει ο υμνογράφος να αποπνέει το αναθηματικό δίστιχο του μαρτυρίου τους, όταν γράφει: «Συν παιδίοις τμηθείσα, Μήτερ καλλίπαι»-«Μαζί με τα παιδιά αποκεφαλισμένη, μάνα καλλίπαιδη»- «Ιδού, βοάς, εγώ τε και τα παιδία». Σε ακούω, να κράζεις με στίχο των Ψαλμών. «Να, Κύριε, εγώ και όσα μου χάρισες παιδιά, ερχόμαστε κοντά Σου»!

Στις 9 Ιουνίου αληθινή συστοιχία μαρτυρικής τελείωσης.Απροκάλυπτα φοβερό, όχι σπάνιο ή ασυνήθιστο για την ειδωλολατρική μανία κάποιων κατά της Εκκλησίας, ξεκλήρισμα πατρογονικό, συζυγικό, παιδικό, οικογενειακό. «Παππούς, γιαγιά, πατέρας, μητέρα, εγγόνια αντίστοιχα και παιδιά, θανατώνονται με αποκεφαλισμό», «Πάππος και μάμμη, πατήρ και μήτηρ και δύο τέκνα, ξίφει τελειούνται». Εδώ το αναθηματικό δίστιχο το δίνω αμετάφραστο και ασχολίαστο. Σφραγίζει με ευδιάκριτη ευκρίνεια και λιτή ιερότητα το μαρτύριο μιας ολόκληρης γενιάς. «Δια ξίφους ήθλησε συγγενές γένος». Και συμπυκνώνει με ευρηματική ποιητική χάρη, και πλοκή λόγου χαριτωμένη το πνεύμα αυτού του μαρτυρίου σε μια εύηχη επιγραφή. «Η παππόμαμμος πατρομητροτεκνία».

Στις 29 Ιουλίου, «πατήρ και μήτηρ μετά των δυο τέκνων αυτών πυρί τελειούνται». Ολόκληρη οικογένεια πάλι, πατέρας, μητέρα και τα δυο τους παιδιά στη φωτιά, γίνονται φωτοβόλος λαμπάδα της Αλήθειας του Χριστού, σαν της Θεοτόκου, που είναι η «φωτοβόλος λαμπάδα τοις εν σκότει φανείσα».!

Στις 26 Σεπτεμβρίου. «Μνήμη της αγίας Μάρτυρος χήρας εν μαχαίρα τελειωθείσης». Ανώνυμη χήρα τελειώνεται με αποκεφαλισμό. Αγγελική γραφίδα έχει κρατήσει το όνομά της στο βιβλίο του Ουρανού.Όσοι αξιωθούν να βρεθούν στη Βασιλεία του Θεού, θα τη συναντήσουν. Θα τη δουν στην αιώνια χαρά «των γάμων του αρνίου του εσφαγμένου από καταβολής κόσμου», στο ατελεύτητο πανηγύρι των Αγίων. Ποιος ξέρει γιατί χήρεψε! Ποιος μέτρησε ποτέ τον πόνο που της έφερε της αγάπης της ο χωρισμός! Τον μέτρησε, ο Χριστός, τον αναπλήρωσε, τον αποπλήρωσε! Το δίστιχο θέλει να υπέγραψε μαζί του γαμήλιο συμβόλαιο υψηλής τιμής, με αντίτιμο έκτακτα ακριβό, το μαρτυρικό αίμα της. «Σφαγείσα χήρα σοι νενύμφευται Λόγε-γράψασα συμβόλαιον εκ των αιμάτων». «Σφάχτηκε η ανώνυμη χήρα, και νυμφεύτηκε Εσένα Λόγε του Θεού. Υπέγραψε γαμήλιο συμβόλαιο με τον ουρανό, με το αίμα της το μαρτυρικό».

Κλείνω με δυο επώνυμα Μαρτύρια από τα πολλά γνωστά. Η επιλογή από τον λήξαντα μήνα. Σεπτεμβρίου 17, «Μαρτύριον των Αγίων γυναικών Σοφίας και των θυγατέρων αυτής Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης», χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού 117-138.«Γυνή τις ευσεβής και φιλόθεος τούνομα Σοφία, εκ των επιφανών… χηρείαν υποστάσα ανδρός, θυγατράσιν μόναις τρισίν τον βίον εσάλευεν …» Πώς; «Λίαν την κλήσιν επί των έργων δεικνύουσα, η της άνωθεν όντως σοφίας επώνυμος»!
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ, το «λίαν την κλήσιν επί των έργων δεικνύουσα» της «εκ των επιφανών» ευσεβούς και φιλόθεης μητέρας; Την από το Μαρτύριό τους συναγόμενη μεταλαμπάδευση της ίδιας κλήσης στις τρεις θυγατέρες με τα εκπληκτικής συμβολικής χριστιανικής σημασίας ονόματα, Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη, που έμειναν «πιστές άχρι θανάτου»; Ή το πιο φοβερό και απερίγραπτα οδυνηρό, ότι υποχρεώθηκε η μητέρα να ιδεί το ένα κατόπιν του άλλου το μαρτύριο των τριών φίλτατων μικρών θυγατέρων της; Που, βέβαια, η μια μετά την άλλη απάντησαν αρνητικά στις δελεαστικές υποσχέσεις και αψήφησαν τις απειλές του κριτή. «Ημείς ούτε των επαγγελιών σου τούτων εφιέμεθα, ούτε των απειλών και βασάνων επιτρεφόμεθα. Αφθάρτων γαρ ερώμεν αγαθών και αφθάρτου νυμφίου των ανθρωπίνων πάντων καταφρονήσασαι»-«Γιατί εμείς έχουμε ερωτευτεί άφθαρτα αγαθά και άφθαρτο Νυμφίο, και καταφρονήσαμε όλα τα ανθρώπινα».

Σεπτεμβρίου 20, χρόνια αυτοκράτορα Τραϊανού, 98-117, και Αδριανού, 117-138.«Μαρτύριον αγίου Ευσταθίου, της συζύγου αυτού Θεοπίστης, και των τέκνων των Αγαπίου και Θεοπίστου». Ήταν επίλεκτος αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού, αλλά στα χρόνια που απαγορευόταν να είναι χριστιανός ! Και τι δαιμονικής επινόησης και φρικτής μεθόδευσης Μαρτύριο. Τους έκλεισαν σε ένα ειδικής κατασκευής μεγάλο χάλκινο βόδι, έβαλαν φωτιά και το πυράκτωσαν ! Δεν αναφέρεται, αν ο Χριστός τους έστειλε δροσιά σαν εκείνη στους Τρείς νέους της Π. Διαθήκης. Τελειώθηκε ως λέει ο σχετικός ύμνος, «τα πάθη του Χριστού μιμησάμενος», μαζί με τη συμβία και τους δυο καρπούς της αγάπης τους.


***** *** *****
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ποιος από εμάς τους σημερινούς χριστιανούς, επί του προκειμένου τους ορθόδοξους, λαϊκούς, θεολόγους -πανεπιστημιακούς και κοινούς- υπέρ ασκητές, μοναχούς, και παντός βαθμού κληρικούς, θα τολμούσε να σταθεί μπρος σ’ αυτό το μεγαλειώδη αιμάτινο καθρέφτη, και να κοιταχτεί! Και μέσα του να πει, ότι είναι έτοιμος σε κάποιο από αυτά τα Μαρτύρια ορθός να σταθεί! Ανυποχώρητα, «πιστός άχρι θανάτου», να ομολογήσει αφοσίωση και αγάπη στο Χριστό! Να συνειδητοποιήσει ad hoc, δηλαδή, ποια αβυσσαλέα απόσταση χωρίζει τη σημερινή βολική χριστιανική ζωή μας, από τη«λίαν την κλήσιν επί των έργων δεικνύουσαν» των Μαρτύρων! Να καταλάβει πόσο αυτή, ως θα έλεγε ο Απ. Παύλος «έχει αδειάσει το περιεχόμενο του σταυρικού θανάτου του Ιησού Χριστού» -1Κορ,1,17 -σε υποκατάστατα σταυρικά! ’Η ως γράφει ο έτερος των Τριών Μεγίστων Φωστήρων της Τρισηλίου Θεότητος, Μεγάλος Πατέρας και Οικουμενικός Διδάσκαλος της Εκκλησίας Μ. Βασίλειος, να καταλάβει ότι την έχει περιαγάγει σε μια «αδάπανη ευλάβεια»!
«Οίδα, λέει, πολλούς νηστεύοντας, προσευχομένους, στενάζοντας, πάσαν την αδάπανον ευλάβειαν ενδεικνυμένους, οβολόν δε ένα μη προϊεμένους τοις θλιβομένοις» -«Γνωρίζω πολλούς που νηστεύουν, προσεύχονται, στενάζουν και οδύρονται για τις αμαρτίες τους, δείχνουν όλη αυτή την ανέξοδη ευλάβεια, αλλά ούτε ένα ευρώ δε δίνουν για όσους υποφέρουν». Κοινώς, είναι άδειοι από αγάπη! Και προσθέτει. «Τι το όφελος τούτοις, της λοιπής αρετής»;-«Ποιο το όφελός τους από την υπόλοιπη αρετή»; «Ου γαρ παραδέχεται αυτούς η βασιλεία των ουρανών» !! Οι άδειοι από αγάπη στον «ελάχιστο αδελφό», το Χριστό, δεν περνούν στη βασιλεία των ουρανών» !-«Ομιλία προς Πλουτούντας».
πηγή

Να προσφέρεις στο παιδί το χάδι της προσευχής(Όσιος Πορφύριος)

 Η αγωγή των παιδιών αρχίζει απ' την ώρα της συλ­λήψεως τους. Το έμβρυο ακούει κι αισθάνεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του. Ναι ακούει και βλέπει με τα μάτια της μητέρας. Αντιλαμβάνεται τις κινήσεις και τα συναισθήματά της, παρόλο που ο νους του δεν έχει α­ναπτυχθεί. Σκοτεινιάζει το πρόσωπο της μάνας, σκοτει­νιάζει κι αυτό. Νευριάζει η μάνα, νευριάζει κι αυτό. Ό,τι αισθάνεται η μητέρα, λύπη, πόνο, φόβο, άγχος κλπ. τα ζει κι αυτό. Αν η μάνα δεν το θέλει το έμβρυο αν δεν το αγαπάει, αυτό το αισθάνεται και δημιουργούν­ται τραύματα στην ψυχούλα του, που το συνοδεύουν σ' όλη του τη ζωή.

 Αισθάνεσαι ότι πεινάεις, ότι άμα δεν φάεις, σε πιά­νει μία λιγούρα, μια τρεμούλα. Φοβάσαι ότι θ' αδυνατί­σεις. Είναι κάτι ψυχολογικό, που έχει εξήγηση. Μπορεί ας πούμε να μην εγνώρισες πατέρα, να μην εγνώρισες μητέρα, να είσαι υστερημένος και πεινασμένος, φτωχός κι αδύνατος. Κι αυτό από πνευματικό γεγονός, εκδηλώ­νεται αντανακλαστικώς ως αδυναμία του σώματος.

 Γίνετε άγιοι και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας. Η αγιότητα των γονέων απαλλάσσει τα παιδιά απ' τα προβλήματα.... Κι όταν κάνουν αταξίες να παίρνετε κάποια παιδαγωγικά μέτρα, αλλά να μην τα πιέζετε. Κυρίως να προσεύχεσθε. Το παιδί θέλει κοντά του ανθρώπους θερμής προσευχής. Όχι ν' αρκείται η μητέρα στο αισθητό χάδι για το παιδί της, αλλά να προ­σφέρει συγχρόνως και το χάδι της προσευχής.

Κραυγή ζωής: Σας ικετεύω μη μας σκοτώνετε!

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ

Αντικειμενική ενημέρωση για όσα πρέπει να γνωρίζουμε

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη" 

πηγή

Η ΑΣΥΜΦΩΝΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Ένας από τους λόγους διαζυγίου, παλαιότερα και σήμερα, είναι η «ασυμφωνία χαρακτήρων» μεταξύ του ζευγαριού. Η σχέση βαδίζει προς μία ανεπιστρεπτί φθορά όταν ο καθένας σύζυγος συνειδητοποιεί ότι ο χαρακτήρας του, οι απαιτήσεις του, οι ιδέες του δεν μπορούσαν να ταυτιστούν με τον χαρακτήρα και τις θέσεις του άλλου. Οι άνθρωποι, παίρνοντας ως δεδομένο ότι μία σχέση για να οδηγήσει στη ευτυχία, προϋποθέτει την ταύτιση των χαρακτήρων, δυσκολεύονται όταν διαπιστώνουν ότι αυτό που ζητούν είναι ουτοπικό. Έτσι η σχέση καταρρέει, κάποτε με την απιστία, με τους καυγάδες, με την παρέμβαση τρίτων προσώπων όπως οι γονείς. 
Η «ασυμφωνία χαρακτήρων» είναι η καλύτερη δικαιολογία για την άρνηση των ανθρώπων να αποδεχτούν ότι το «ΜΑΖΙ» δεν συνεπάγεται ταύτιση, αλλά συμπόρευση. Η αγάπη είναι και υποχώρηση και ανοχή. Είναι το να προχωρά κάποιος αφήνοντας πίσω του συμπεριφορές ή στάσεις ζωής οι οποίες δεν είναι τόσο σημαντικές για την ευτυχία του. Η απαίτηση για ταύτιση είναι αποτέλεσμα του εγωκεντρισμού μας, διότι θεωρούμε ότι αν ο άλλος δεν ταυτιστεί μαζί μας, αν δεν πράξει ή δεν σκεφτεί όπως περιμένουμε, τότε δεν μας αγαπά. Θεωρούμε αυτονόητη την δική μας αγάπη και ότι εκείνος δεν μπορεί να την εκτιμήσει. Ότι δεν κατανοεί πως έχουμε δικαίωμα να είμαστε διαφορετικοί και ότι ο σεβασμός στην δική μας διαφορετικότητα είναι προαπαιτούμενο για να περπατήσει η σχέση. Δεν βλέπουμε την ζωή μέσα από τα μάτια του άλλου και γι’ αυτό η «ασυμφωνία χαρακτήρων» θριαμβεύει. 
Η πνευματική παράδοση της πίστης μας μιλά για το «ζητείν του ετέρου και όχι το ίδιον». Η Εκκλησία δεν βλέπει τις σχέσεις στην προοπτική της ταύτισης, αλλά της χαράς να μπορούμε να αγαπούμε τόσο, ώστε να μη μένουμε στο τι μας χωρίζει. Και αυτό ζητά από τους γονείς να μάθουν στα παιδιά. Όχι να προσδοκούν ταύτιση ή αποδοχή επειδή συμμορφώνονται με τον χαρακτήρα του άλλου, αλλά την δυνατότητα να μάθουν να εκτιμούν την ομορφιά στον χαρακτήρα του άλλου, στο χάρισμά του. Διότι ο καθένας κάτι έχει που από εμάς λείπει. Κι αν μάθουμε να χαιρόμαστε με αυτό που μπορεί να μας δώσει, μπορούμε να υπερβούμε ό,τι νομίζουμε πως δεν μας ταιριάζει.
Αυτή η στάση ζωής προϋποθέτει πνευματική ζωή και θέαση του κόσμου και του πλησίον. Όλοι αξίζουμε γιατί είμαστε εικόνες Θεού. Όλοι έχουμε τα χαρίσματά μας. Όταν επιλέγουμε τον σύζυγο ή την σύζυγό μας, όσο κι αν ο έρωτας τυφλώνει, δεν παύουμε να έχουμε κάποιες σταθερές. Είναι στο χέρι μας να παλέψουμε ό,τι μας έφερε κοντά να παραμείνει σημαντικό και να γίνει γίνει πιο δυνατό, με την προσθήκη του αγώνα είτε να αλλάξουμε σημεία του χαρακτήρα μας που προκαλούν απογοήτευση ή να δείξουμε από την καρδιά μας τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει τον άλλο να χαίρεται για μας. 
Μέσα από αυτή την παιδεία διάκρισης μπορούν τα παιδιά να χαρούν την προοπτική του «ΜΑΖΙ» στο σχολείο και στην ζωή. Διότι αν μάθεις να εκτιμάς τα καλά του χαρακτήρα του άλλου, του δίνεις την δυνατότητα να μην έχει ως άλλοθι την όποια ασυμφωνία, αλλά να τονίζει στην καρδιά και στη σκέψη του το ξεχωριστά όμορφο!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 27 Σεπτεμβρίου 2017

πηγή

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

Οι πιο δύσκολες περιστάσεις στην ζωή της οικογένειας είναι ο θάνατος και το διαζύγιο. Απώλεια είναι και ο χωρισμός. Η οικογένεια ζει τον ξεριζωμό της σχέσης με πρωταγωνιστές τους συζύγους. Τα παιδιά βιώνουν μία σειρά από διλήμματα, όταν διαπιστώσουν ότι αυτό που γνώριζαν ως οικογένεια αλλάζει ριζικά.

Δεν θα είναι και οι δύο γονείς στο σπίτι, αλλά θα χρειάζεται τα παιδιά να μοιράζονται τον χρόνο τους ξεχωριστά. Οι γονείς δεν θα είναι άμεσα διαθέσιμοι. Στην παιδική ψυχή, συνειδητά ή ασυνείδητα, θα δεσπόζει το ερώτημα ποιος φταίει περισσότερο. Πιθανόν να χρησιμοποιηθούν είτε από τον ένα γονέα είτε από τον άλλο ως μέσο πίεσης.

 «Ποιον να αγαπώ περισσότερο;». 

«Γιατί να χρειαστεί να επιλέξω τον έναν εις βάρος του άλλου;».

 «Πόσο φταίω εγώ που οι γονείς μου χώρισαν;».
Ακόμη κι αν το διαζύγιο είναι συχνά ανακουφιστικό για την ένταση που έχει συσσωρευτεί στη σχέση του ζευγαριού, το παιδί δεν αισθάνεται άνετα στην νέα κατάσταση. Έχει χάσει, όχι βεβαίως οριστικά, την ελπίδα ότι οι γονείς του θα βρούνε λύση στα προβλήματα της σχέσης τους, ότι θα επιστρέψουν ο ένας στον άλλον, ότι κάποιο θαύμα θα γίνει και η αγάπη θα νικήσει. Ο χρόνος που περνά κάνει το παιδί να συμβιβάζεται με την απώλεια της από κοινού ζωής, ιδίως αν οι γονείς καταφέρουν να βρούνε έναν «βελούδινο» τρόπο επικοινωνίας και συνεννόησης σχετικά με τα θέματα που εκ των πραγμάτων θα προκύψουν για την ζωή των παιδιών. Η εμπειρία της απώλειας και του διχασμού όμως είναι δεδομένη.
«Ούς ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω», δηλώνει η Εκκλησία στο μυστήριο του γάμου. Εμείς συχνά κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διαψεύσουμε τον βιβλικό λόγο. Οι γονείς του ζευγαριού παρεμβαίνουν στην ζωή του. Τρίτοι άνθρωποι δεν διστάζουν να εκμεταλλευτούν τα προβλήματα ή τους πειρασμούς της στιγμής και να καταστήσουν την απιστία αναφαίρετο λόγο διαζυγίου. Το «εγώ» που δεν έχει μάθει να προσφέρει και να ανέχεται, που καθιστά την σχέση δικαίωμα και όχι άθλημα, αλλά και η ευκολία με την οποία η εκκοσμικευμένη πραγματικότητα παρουσιάζει το διαζύγιο περίπου ως φυσική κατάσταση κάνουν τον γάμο επισφαλή. Παράλληλα, τα προβλήματα των καιρών μας, ιδίως η οικονομική κρίση που γεμίζει μελαγχολία και ανασφάλεια τους ανθρώπους, κάνουν την απώλεια της ενότητας στην οικογένεια συνηθισμένη πραγματικότητα.
Η Εκκλησία, μέσα από την συμβουλευτική της εξομολόγησης, προσπαθεί να βοηθήσει τα παιδιά να μην επιλέγουν στρατόπεδο. Να κρατήσουν ζωντανή την αγάπη και για τους δύο γονείς. Να καταλάβουν ότι μπορεί κάποτε το διαζύγιο να είναι η λιγότερο κακή λύση, όμως δεν παύει να είναι ήττα της αγάπης, ήττα της υπομονής και της ανεκτικότητας, ήττα της πίστης. Μπορεί τα παιδιά να πρέπει να μείνουν με τον έναν γονέα. Η προσευχή στον Θεό όμως και για τους δύο να έχουν φώτιση και να μείνουν σε επικοινωνία με αξιοπρέπεια είναι αυτή που προφυλάσσει τα παιδιά από άνευ νοήματος ενοχές και εκλογές. Γιατί είναι βέβαιο ότι τα παιδιά δεν φταίνε.
Ο γάμος προϋποθέτει ωριμότητα, ευθύνη και πίστη στον Θεό, αρχές που η εποχή μας περιφρονεί. Στο χέρι όλων τα παιδιά να τις διδαχθούν και να τις βιώσουν, για να μην φτάσουν, μεγαλώνοντας, να επιλέξουν ανάμεσα στα «εγώ».

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

πηγή

Το μεγαλύτερο κήρυγμα είναι η ζωή μας.

Η ΜΑΝΑ...

Σηκωνόταν κάθε πρωί και πριν κάνει οτιδήποτε άλλο κατευθυνόταν προς το προσκυνητάρι. Έκανε τον σταυρό της, αργά, ευλαβικά. Έπιανε με το δεξί της χέρι το μικρό ποτηράκι που χρησιμοποιούσε για καντήλι το έφερνε στο αριστερό της χέρι και ξανάκανε το σταυρό της.

Το άφηνε απαλά πάνω στο τραπέζι που βρισκόταν εκεί δίπλα, άνοιγε μια μικρή μπιζουτιέρα που μέσα αντί για χρυσαφικά είχε θυμίαμα, καρβουνάκια, φυτιλάκια. Πρόσθετε λίγο λάδι, άλλαζε το φυτιλάκι, το άναβε ψέλνοντας το «Άξιον εστίν», το τοπετούσε και πάλι στο κέντρο του προσκυνηταριού.

Το παλιό φυτιλάκι με την χαρτοπετσέτα δεν τα πετούσε στα σκουπίδια, είχε μια ειδική σακούλα, όταν γέμιζε την έπαιρνε και την έκαιγε σε μια άκρη της αυλής του σπιτιού της.

Κάθε μέρα ο γιος της την πετύχαινε σε κάποιο σημείο αλλαγής του φυτιλιού. Αυτός πήγαινε πάντα βιαστικά στο μπάνιο, να πλυθεί, να ντυθεί να πάει στην δουλειά.
Ο πατέρας του τους είχε αφήσει εδώ και χρόνια, μάλλον καλύτερα που έφυγε μιας και η καημένη του η μάνα τράβηξε πολλά από τα μεθύσια και τις ασωτίες του.

Την παρατηρούσε κάθε μέρα, κάθε πρωί να ψέλνει, να θυμιάζει το σπίτι, να τον αποχαιρετά με το θυμιατό στο χέρι, να τον σταυρώνει καθώς αυτός απομακρυνόταν. Και πάλι την έβλεπε να ανοίγει απαλά τις κουρτίνες του παραθύρου και να τον παρατηρεί καθώς έμπαινε στο αμάξι. Μετά και αυτή ντυνόταν και πήγαινε στο ναό να ακούσει την ισχνή φωνή του ιερέα να ψέλνει τον όρθο της ημέρας. Μέσα στο ναό καθόταν όρθια κάτω από την αγιογραφία της Αγίας Αικατερίνης.

Εκεί στο στασίδι ακουμπούσε λίγο, έκλεινε τα μάτια της και έλεγε την ευχή. Μόλις τελείωνε ο όρθος περίμενε τον πάτερ να πάρει την ευχή του. Έβαζε μετάνοια, φιλούσε το χέρι του και έφευγε.

Το απόγευμα καθώς γυρνούσε κουρασμένος από την δουλειά την έβρισκε είτε να κρατά το συναξάρι είτε το προσευχητάρι. Του έβαζε να φάει, δεν τον ρωτούσε πολλά, μόνο αν ήταν καλά, μόνο αν ήθελε κάτι και μπορούσε να το κάνει. Καθόταν μαζί του και τον έβλεπε να τρώει. Τον έβλεπε και χόρταινε και η ίδια, χαιρόταν όταν έτρωγε όλο το φαγητό στο πιάτο, μα χαιρόταν περισσότερο εάν ζητούσε κι άλλο. Αν σήκωνε τα μάτια του έβλεπε πάντα το χαμόγελό της. Σιωπηλή, ήρεμη, παρόν. Τελείωνε το φαγητό του. Έκανε τον σταυρό της. Σηκωνόντουσαν από το τραπέζι. Πήγαινε στο σαλόνι, άνοιγε την τηλεόραση, έβλεπε είδήσεις ή αθλητικά, μπορεί να τον έπερνε ο ύπνος εκεί. Κατα το βραδάκι, σηκωνόταν ντυνόνταν και καθώς άνοιγε την πόρτα έλεγε «μάνα, θα βγώ…». Η φωνή της ακουγόνταν πίσω από την κλειστή πόρτα του δωματίου της, έκαμε να τον προλάβει μα τις περισσότερες φορές τον λόγο της τον προλάβαινε ο ήχος της εξώπορτας «…να προσέχεις παιδί μου…».

Έμενε στην κλειστή εξώπορτα, όρθια, μόνη, σιωπηλή. Μετά από λίγο γυρνούσε στο δωμάτιό της. Δίπλα στο μονό κρεβάτι της είχε ένα μικρό χαλάκι. Σήκωνε απαλά την φούστα της, τα γονατά της ακουμπούσαν χάμο. Το βλέμμα της έμενε καρφωμένο σε μια εικόνα της Παναγίας που είχε στο κομοδίνο της. Δεν άκουγες τίποτα να βγαίνει από το στόμα της, δεν άκουγες φωνή, μα αν ήσουν παρόν θα έβλεπες τα μάτια της να γεμίζουν δάκρυα, να χαρακώνουν τα μάγουλά της, να κυλάνε στο λαιμό της και να χάνονται στην αλυσίδα του σταυρού της. Οι ώρες περνούσαν, δύο, τρεις και τέσσερις ώρες. Στα γόνατα. Στο μικρό αυτό χαλάκι, στην μικρή αυτή κάμαρα.

Ποτέ της δεν έκανε κύρηγμα στο γιο της. Ποτέ της δεν τον ρωτούσε που πήγαινε, με ποιους ήταν, τί έκανε. Την ανησυχία της την έκανε προσευχή.

Το κλειδί στην πόρτα ακουγόταν. Ήταν ο γιος της. Γύρισε. Έκανε τον σταυρό της. Ακουμπούσε το μέτωπό της χάμο και έμενε εκεί μέχρι ο γιος της να μπει στο δωμάτιό του. Αφού έπεφτε για ύπνο, έκανε αυτή να σηκωθεί. Μα κάποιες φορές ήταν τόσο δύσκολο. Τόση ώρα στα γόνατα δεν αισθανόταν πλέον τα πόδια της. Προσπαθούσε στηριζόμενη στο κρεβάτι της. Κάποιες φορές ίσα ίσα που κατάφερνε να ακουμπήσει το σώμα της στο στρώμα, κάποιες άλλες φορές έμενε χάμο απλώνοντας τα πόδια της περιμένοντας να κυκλοφορήσει και πάλι το αίμα.

Την επόμενη μέρα, η πόρτα του δωματίου του άνοιγε. Καθώς πήγαινε στο μπάνιο την έβλεπε και πάλι να αλλάζει το φυτιλάκι. Και αυτό γινόταν χρόνια. Πάντα διακριτική. Είχανε μεταξύ τους μια συνδέουσα απόσταση, μία σχέση σεβασμού, κατανόησης, αλληλοπεριχώρησης.

Ο καιρός περνούσε. Γνώρισε μια κοπέλα όμορφη, καλοσυνάτη, απλή. Την αγαπούσε πολύ ο γιος της, και αυτή την αγάπησε πολύ. Την έφερε και στο σπίτι. Της είπανε ότι έχουν σκοπό να παντρευτούν. Η μάνα του σηκώθηκε έκανε στο σταυρό της, «να ναι ευλογημένο παιδιά μου», είπε, έπεσα στα γόνατα, έπιασε τα χέρια της κοπέλας και τα φίλησε. Τα φίλησε και τα γέμισε δάκρυα, δάκρυα χαράς.

Πέρασαν μερικές ημέρες. Το πρόγραμμα στο σπίτι δεν άλλαξε. Μέχρι εκείνο το πρωινό.

Ξύπνησε, βγήκε από το δωμάτιό του μα δεν είδε την μάνα του. Κοντοστάθηκε. Έμεινε ακίνητος μερικά δευτερόλεπτα. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Τα χείλη του ψέλλιζαν μια λέξη μα την επαναλάμβαναν αδύναμα, ψιθυριστά. Μα όσο πήγαινε η λέξη δυνάμωνε, μέχρι που η φωνή του έγινε κραυγή… «μάνα μου», έλεγε και ξανάλεγε, έτρεξε στη μικρή της κάμαρα. Άνοιξε την πόρτα. Την είδε γονατιστή πάνω στο μικρό χαλάκι. Ακίνητη, σιωπηλή, ήρεμη, χωρίς πνοή, με μάτια κλειστά, με το κομποσχοίνι στα χέρια της. Είχε γύρει και ακουμπούσε στο πλάι του κρεβατιού. Το μικρό πορτατίφ ήταν ακόμα αναμένο. Μπροστά της η εικονά της Παναγίας.

Γονάτισε δίπλα της. Σταμάτησε να φωνάζει. Σταμάτησε να κινείται κι αυτός. Και οι δυο πλέον ήταν γονατιστοί. Μάνα και γιος. Δίπλα δίπλα.

Μετά από μερικά λεπτά γύρισε, την είδε, της χάιδεψε τα μαλλιά, την πλησίασε και την ασπάστηκε στα μάτια της, σ’αυτά τα μάτια που ήταν ακόμα υγρά από τα δάκρυα της προσευχής της, της νήψης που βίωνε. Τα δικά του μάτια είχαν γίνει κόκκινα από την αλμύρα των δακρύων του. Η όψη του όμως ήταν ειρηνική, όπως της μάνας του.

Σηκώθηκε. Πήγε προς το προσκυνητάρι. Πήρε με το δεξί του χέρι το καντηλάκι. Άλλαξε το φυτιλάκι. Έκανε το σταυρό του.
Μετά ειδοποίησε τους συγγενείς…
Το μεγαλύτερο κήρυγμα είναι η ζωή μας.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

πηγή

Με το Σταυρό βοηθό τι να φοβηθώ! (Πώς να μιλήσουμε στα παιδιά για την σημασία του Σταυρού στη ζωή μας)

*Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού 

*ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ(ερμηνεία)

*ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ για εκτύπωση και χρωμάτισμα

 Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας και Ισαπόστολος, πριν γίνει μονοκράτορας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, βρισκόταν σε πόλεμο με τους συμβασιλείς του. Κάποια φορά, πριν από μια σημαντική μάχη, γνωρίζοντας ότι οι δυνάμεις του είναι ασθενέστερες του αντιπάλου του, συλλογιζόταν τι έπρεπε να πράξει. Τότε, μέρα μεσημέρι, φάνηκε στον ουρανό το σημείο του Σταυρού, σχηματισμένο με αστέρια, και γύρω έγραφε: «Ἐν τούτῳ νίκα», δηλαδή «Μ΄ αυτό θα νικήσεις», με τη δύναμη του Σταυρού, τη θεϊκή, όχι τη δική σου. Μετά από αυτό το θαύμα ο Κωνσταντίνος πήρε θάρρος. Διέταξε μάλιστα να κατασκευασθεί ένας
όμοιος χρυσός σταυρός, ώστε να προπορεύεται πάντοτε του στρατεύματος. Αμέσως όρμησε στη μάχη και νίκησε κατά κράτος τους εχθρούς του.
.
Μετά μάλιστα το θεϊκό όραμα και την ανέλπιστη νίκη του με τη δύναμη του Σταυρού, πίστεψε ολοκληρωτικά στον Χριστό και περίμενε την  κατάλληλη στιγμή για να βαπτισθεί. Τότε έστειλε και τη μητέρα του, την Αγία Ελένη, στα Ιεροσόλυμα, μαζί με κατάλληλους ανθρώπους και πολλά χρήματα, για να αναζητήσει και να βρει το Τίμιο Ξύλο του Σταυρού πάνω στο οποίο είχε καρφωθεί το Πανάγιο Σώμα του Χριστού και χύθηκε το Αίμα Του, για τις αμαρτίες μας. Με τους διωγμούς των χριστιανών σχεδόν για τριακόσια χρόνια ο Σταυρός ήταν χαμένος και θαμμένος κάτω από πλήθος σκουπιδιών.
.
Το έργο ήταν δύσκολο και κοπιαστικό. Η παράδοση λέει πως ευωδιαστά φυτά και πλούσιος βασιλικός οδήγησαν την Αγία Ελένη να σκάψει στο κατάλληλο σημείο. Βρέθηκαν τρεις σταυροί, του Χριστού και των δύο ληστών. Πάλι σύμφωνα με την παράδοση, ο Τίμιος Σταυρός αναγνωρίσθηκε όταν μια πεθαμένη γυναίκα αναστήθηκε, μόλις την ακούμπησαν στο Σταυρό του Κυρίου.
.
H Αγία Ελένη και όλοι οι αξιωματούχοι που ήταν μαζί της με πολλή πίστη και ευλάβεια προσκύνησαν τότε το Σταυρό. Ζήτησε όμως και ο λαός με πολύ πόθο να τον δει και να τον προσκυνήσει. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Μακάριος θεώρησε ότι θα ήταν ευκαιρία να εκτεθεί ο Σταυρός σε προσκύνηση στα εγκαίνια του Ναού της Αναστάσεως που έκτιζε η Αγία Ελένη, για να συμπεριλάβει τον Πανάγιο Τάφο και τον Γολγοθά. Πράγματι, στις 13 Σεπτεμβρίου, ημέρα των εγκαινίων, συγκεντρώθηκε πολύς κόσμος στα Ιεροσόλυμα. Την επομένη, στις 14 Σεπτεμβρίου, ο Πατριάρχης ύψωσε ψηλά τον Σταυρό, για να τον δουν όλοι οι χριστιανοί, οι οποίοι άρχισαν να φωνάζουν για πολλή ώρα το Κύριε ελέησον.
.
Από τότε θεσπίστηκε από τους Πατέρες της Εκκλησίας αυτή η μεγάλη γιορτή, η οποία συμπίπτει και με μια δεύτερη ύψωση που έγινε τριακόσια περίπου χρόνια αργότερα. Το 614 μ.X. οι Πέρσες είχαν καταλάβει τα μέρη εκείνα και άρπαξαν τον Τίμιο Σταυρό. Μερικά χρόνια αργότερα, το 628 μ.X., ο αυτοκράτορας Ηράκλειος τους νίκησε και μπόρεσε να τον επαναφέρει θριαμβευτικά. Λέγεται ότι ο Σταυρός αργότερα χωρίστηκε σε δύο σταυρούς. Ο ένας έμεινε στα Ιεροσόλυμα κι ο άλλος μεταφέρθηκε, μαζί με τους ήλους (τα καρφιά) για ευλογία στην Κωνσταντινούπολη. Χάριν ευλογίας επίσης, όσοι χριστιανοί επισκέπτονταν παλαιότερα τους Αγίους Τόπους, έπαιρναν έστω κι ένα μικρό κομματάκι από τον Τίμιο Σταυρό. Έτσι σήμερα δεν σώζεται ολόκληρος. Τα μεγαλύτερα κομμάτια υπάρχουν στο σκευοφυλάκιο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, που βρίσκεται κάτω από τον Γολγοθά, και στο Άγιο Όρος.
H Ύψωση του Τιμίου Σταυρού είναι πολύ μεγάλη γιορτή, σαν τη Μεγάλη Παρασκευή, γι’ αυτό είναι νηστεία, εκτός αν τύχει Σάββατο ή Κυριακή, οπότε τρώγεται λάδι.
O Σταυρός έχει πολύ μεγάλη δύναμη, γιατί πάνω σ’ αυτόν καρφώθηκε το πανάγιο Σώμα του Χριστού και χύθηκε το Αίμα Tου για τη σωτηρία όλου του κόσμου. Με τον Σταυρό ο Χριστός νίκησε και ντρόπιασε το διάβολο, ο οποίος νόμισε ότι νίκησε, θανάτωσε κι εξαφάνισε τον Χριστό. Γι’ αυτό και δεν αντέχει να βλέπει αυτό το ιερό σύμβολο·  φεύγει μακριά. Ας μη ντρεπόμαστε λοιπόν να κάνουμε τον σταυρό μας σωστά και με ευλάβεια. Ας φοράμε επάνω μας σταυρό, όχι απαραίτητα χρυσό ή ασημένιο. και, κυρίως, ας πιστεύουμε στη δύναμή Tου, στην παντοδυναμία του Χριστού.

“Ο λαμπρός χαρακτήρας των εκκλησιαστικών εορτών, αυτός που τις κάνει αληθινό πανηγύρι για τα παιδιά, διατηρείται όταν συνεχίζεται και στο σπίτι. Μόνο το σπίτι μπορεί να προσφέρει στα παιδιά την αυθεντική εμπειρία ότι “χαίρονται” επειδή σήμερα είναι γιορτή”, γράφει η Σοφία Κουλόμζιν. “Τα Χριστιανικά σύμβολα, οι Χριστιανικές παραδόσεις και γιορτές έχουν χάσει ένα μεγάλο μέρος από την εσωτερική ζωντάνια τους. Είτε έχουν ξεθωριάσει, είτε έχουν γίνει εμπορεύσιμα αντικείμενα, είτε έχουν ταυτιστεί με γαστρονομικές συνήθειες, καταντώντας έτσι να συμπίπτουν με ευκαιρίες για διασκέδαση” . Η συγγραφέας, Ρωσίδα της διασποράς, που ζει στην Αμερική, αναφέρει ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα ευρηματικότητας από μία γιαγιά, η οποία θέλει να μιλήσει στα παιδιά για μία γιορτή της Εκκλησίας μας.
“…η γιαγιά έψαχνε να βρει με ποιον τρόπο θα μεταφέρει στα εγγόνια της, την εορταστική ατμόσφαιρα της Εκκλησίας για τα Γενέθλια της Θεοτόκου. Τα παιδιά ήταν στο σχολείο, οι γονείς στη δουλειά. Κανείς εκτός από τους παππούδες δεν πήγε στην Εκκλησία. Την ώρα που τα παιδιά θα γύριζαν από το σχολείο, η γιαγιά είχε αντικαταστήσει την εικόνα στην κουζίνα με μία μεγάλη εικόνα της Παναγίας, άναψε μπροστά καντηλάκι και έφτιαξε μια μεγάλη τούρτα γενεθλίων και την τοποθέτησε στο μεγάλο τραπέζι της κουζίνας. Έκπληκτα τα παιδιά ρώτησαν ποιος είχε τα γενέθλιά του και το γεγονός κατέληξε σε πραγματική γιορτή.

.Από τις εκδόσεις Άθως Παιδικά, κυκλοφορεί το βιβλίο της Αννέτας Τόλιου που επιγράφεται “Με το Σταυρό βοηθό, τι να φοβηθώ!”, σε εικονογράφηση Αγγελικής Δελεχά. ολόκληρη η παρουσίασή του  εδώ
.

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ – Ερμηνεία
. Αρχικά ενώνουμε τα τρία πρώτα δάκτυλα του δεξιού χεριού, ομολογώντας έτσι την πίστη μας σε ένα Θεό, που είναι ταυτόχρονα και τρεις υποστάσεις, τρία πρόσωπα, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα.
. Τα άλλα δύο δάκτυλα, που ακουμπούν στην παλάμη, συμβολίζουν τις δύο φύσεις, δύο θελήσεις και δύο ενέργειες του Κυρίου μας, τη θεία και την ανθρώπινη. Με αυτό τον τρόπο κάνουμε μια συμβολική ομολογία της ορθόδοξης πίστης μας.
. Μετά φέρνουμε το χέρι στο μέτωπο, τη σωματική περιοχή της διανοητικής λειτουργίας, φανερώνοντας έτσι ότι αγαπούμε τον θεό με όλη τη διάνοια μας, και ότι αφιερώνουμε σε Αυτόν όλες τις σκέψεις μας.
. Το χέρι έρχεται κατόπιν στην κοιλιά. Έτσι δηλώνουμε συμβολικά ότι προσφέρουμε στον Κύριο όλες τις επιθυμίες μας και όλα τα συναισθήματα μας.
. Τέλος, φέρνουμε το χέρι στους ώμους, πρώτα στο δεξιό και μετά στον αριστερό, ομολογώντας έτσι ότι και κάθε σωματική μας δραστηριότητα ανήκει σε Εκείνον.
.
Διασκευή από την έκδοση της Ι.Μ.Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής 2000, Το Σημείο του Σταυρού. πηγή

 pemptousia.gr
Το είδα ΕΔΩ

******************

ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ για εκτύπωση και χρωμάτισμα

ΕΔΩ!

Να ξανακερδίσουμε τα παιδιά μας!

 Αρχίζει το σχολείο. Οι μαθητές, μικρότεροι και μεγαλύτεροι, στέκονται με νοσταλγία για το καλοκαίρι, αναρωτιούνται πώς θα ξυπνούνε πάλι νωρίς και πώς θα ξαναμπούνε στο πρόγραμμα. Χαίρονται για τους φίλους και τους συμμαθητές του που θα είναι και πάλι παρέα και σκέφτονται: μία χρονιά ξεκινά, θα περάσει κι αυτή!
Οι γονείς λύνουν το πρόβλημα του «αργία μήτηρ πάσης κακίας» και ...πληρώνουν! Επενδύουν ελπίδες και περιμένουν από τα βλαστάρια τους να προοδεύσουν! Άλλοι πάλι αισθάνονται ήσυχοι ότι τα παιδιά τους έχουν να κάνουν πράγματα, και οι ίδιοι συνεχίζουν τη ζωή τους!
Οι εκπαιδευτικοί, μετά το καλοκαιρινό διάλειμμα, ετοιμάζονται για 9 μήνες συνύπαρξης, προσπάθειας για γνώση και ύλη και ελπίδας ότι οι μαθητές θα τους δυσκολέψουν λιγότερο και θα ανταποκριθούν καλύτερα!
Το σύστημα ασχολείται με το αν υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές, αν τα βιβλία πήγαν στην ώρα τους, αν τα σχολεία μπορούν να λειτουργήσουν ομαλά!

Το μεγάλο ερώτημα «τι σχολείο θέλουμε;» παραμένει αναπάντητο!
Στην έναρξη λοιπόν της σχολικής χρονιάς σας προτείνουμε να αναζητήσετε και να διαβάσετε το καταπληκτικό βιβλίο της Νατάσα Πολονύ, Γαλλίδας εκπαιδευτικού και δημοσιογράφου, με τίτλο: «Τα χαμένα παιδιά μας» (εκδόσεις ΠΟΛΙΣ). 

Η συγγραφέας εργάστηκε για έναν χρόνο, το 1999-2000, σε ένα Λύκειο με δύσκολες περιπτώσεις μαθητών στα προάστια του Παρισιού. Κατόπιν, παραιτήθηκε και καταγράφει την εμπειρία της, όχι από τα δύσκολα παιδιά, αλλά από το εκπαιδευτικό σύστημα και την μοιράζεται με μας. Όταν διαβάζει κάποιος το βιβλίο αισθάνεται πως ό,τι συνέβαινε στο γαλλικό σχολείο, έχει έρθει στην ελλαδική πραγματικότητα. Η αποτυχία του γαλλικού συστήματος μεταφέρθηκε ως πρόταση και σχέδιο για το ελληνικό σχολείο, με επίκεντρο τα Θρησκευτικά, την Ιστορία, την Λογοτεχνία! Ό,τι οι Γάλλοι θεωρούν προβληματικό και αποπειρώνται να αλλάξουν, εμείς το θεωρούμε θέσφατο και προσπαθούμε να διαμορφώσουμε την ταυτότητα του σύγχρονου σχολείου με βάση αυτό!

Η Πολονύ επιμένει:
1. Το σχολείο δεν μπορεί να κατασκευάζει νεολαία χωρίς μνήμη, γεννημένη από το μηδέν!

2. Το δόγμα «πρώτα ο μαθητής» είναι καταστροφικό! «Πρώτα η γνώση και η μετάδοσή της» είναι το κλειδί για ένα σχολείο που μπορεί να λειτουργήσει με προοπτική! Ο δάσκαλος διδάσκει, ο μαθητής μαθαίνει! Αν ο μαθητής είναι αυταξία, τότε όλα τα άλλα υπονομεύονται!

3. Χρειάζεται το σχολείο να δείχνει μία εθνική ταυτότητα στηριγμένη σε έναν τρόπο ζωής, έργα τέχνης και πνεύματος, γνώση της αρχιτεκτονικής, της χειροτεχνίας, της μαγειρικής, της αγροτικής καλλιέργειας που να φέρνει τα παιδιά σε επαφή με το παρελθόν. Η εθνική ταυτότητα δεν είναι κατ’ ανάγκην κλειστή, περιχαρακωμένη. Για να συναντήσεις τον άλλο, τον ξένο, τον μετανάστη, τον διαφορετικό πρέπει να ξέρεις ποιος είσαι. «τις ει; Είναι το ερώτημα που δεν μπορούμε να αποφύγουμε μέχρι να πεθάνουμε».

4. Οι νέοι έχουν μεγάλα όνειρα για τον εαυτό τους, θεωρούν ότι αξίζουν για τα υψηλά, όμως δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν την ηθική του καθήκοντος, να ξεκινήσουν από κάπου και να είναι συνεπείς! Δεν έχουν πνεύμα μαθητείας! Θέλουν την επιτυχία άκοπα γιατί νομίζουν ότι είναι σπουδαίοι από μόνοι τους!
5. Το σχολείο δεν πρέπει να λειτουργεί στην προοπτική του κόσμου της 

κατανάλωσης, του κόσμου μιας χρήσης. Δεν είναι όλα κινητά τηλέφωνα που τα πετάς και παίρνεις καινούργια. Οι αξίες πηγάζουν από την γνώση και τον κόπο.

6. Το σχολείο ζει την κρίση στην μετάδοση της γνώσης. Η γνώση θεωρείται 

βαρετή και ο μαθητής αντιμετωπίζεται επικοινωνιακά. Πρέπει να βρούμε τρόπους να κάνουμε το μάθημα ευχάριστο και ει δυνατόν άκοπο. Όμως η γνώση δεν μεταδίδεται αν δάσκαλος και μαθητής δεν κοπιάσουν, ο δάσκαλος για να γίνει καλύτερος και ο μαθητής για να μάθει! Ο Αλέξανδρος έγινε Μέγας γιατί είχε δάσκαλο τον Αριστοτέλη!

7. Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι είναι σημαντική πηγή γνώσης και αξιών. Το ίδιο και η χριστιανική παράδοση! Δεν ζούμε μόνο για την στιγμή, αλλά χρειάζεται να αισθανόμαστε ότι είμαστε συνεχιστές γενεών! Κοινή κουλτούρα δεν είναι η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία! Κοινή κουλτούρα που πρέπει να διδάσκεται στο σχολείο είναι η παράδοση και οι αξίες μας!

8. Το σχολείο δεν είναι debate και διασκέδαση! Για να επιχειρηματολογήσεις, πρέπει να ακολουθείς τους κανόνες της Λογικής! Αυτό προϋποθέτει έμφαση στην εκμάθηση της γλώσσας, της γραμματικής, του συντακτικού, της ορθογραφίας, της ποίησης και της λογοτεχνίας, του σχηματισμού προτάσεων που οδηγούν στα κείμενα!

9. Η Αιδώς, το φιλότιμο, ο σεβασμός, η ιεραρχία, οι κανόνες δεν είναι αναχρονισμός, αλλά βάση για να χτίσουμε το καινούργιο! Οικογένεια και σχολείο χρειάζονται επαν-οργάνωση!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

πηγή

Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ

 Εκτός από το γεγονός ότι οι νέοι σήμερα μεταθέτουν χρονικά τον γάμο, διαπιστώνουμε και μία γενικότερη απογοήτευση στο ζήτημα των σχέσεων. Οι ρυθμοί ζωής, η ανάγκη για περισσότερη εργασία και η κούραση που αυτή φέρνει, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια που πηγάζει από τα όσα το «εγώ» ζητά, κάνουν τους νέους να προτιμούν ή περιστασιακές σχέσεις ή παρέες για να ξεφύγουν, χωρίς στόχευση για κοινή ζωή.

     Ο πολιτισμός σήμερα ζητά να βλέπουμε τον κόσμο με κριτήριο τον εαυτό μας. Τι μπορούμε να αντέξουμε. Τι ζητάμε και περιμένουμε από τους άλλους. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να προσφέρουμε. Να παλέψουμε να αντέξουμε την ιδιορρυθμία του άλλου και τη δική μας.  Να λειτουργήσουμε στην προοπτική της αμοιβαιότητας. Και δεν έχουμε χρόνο και δε γνωρίζουμε αν αξίζει. Συνήθως μένουμε στην ασφάλεια των σχέσεων με τους οικείους μας, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς μας ανέχονται, ή στους στόχους που θέτουμε για την πορεία της ζωής μας. Η άνεση της σαρκικότητας έχει μηδενίσει την σωματική πίεση. Όλα πορεύονται στην προοπτική της αναμονής.

    Είναι αλήθεια ότι αυτή η απογοήτευση είναι έκδηλη πιο συχνά στους άντρες. Τους χαρακτηρίζει η ανασφάλεια τόσο εξαιτίας της κρίσης, όσο και εξαιτίας της αίσθησης ότι έχουν μάθει ότι πρέπει να δίνουν αυτοί τον ρυθμό στη σχέση, να είναι  δυναμικοί, να μπορούν να στηρίξουν, να παραμερίζουν τα συναισθήματά τους όταν χρειάζεται, για να χαράξουν δρόμους αλήθειας. Έτσι δεν είναι έτοιμοι να αφιερωθούν. Να προχωρήσουν στην προοπτική της οικογένειας. Μάλλον αναζητούν την αποδοχή της μητέρας από τις γυναίκες τις οποίες γνωρίζουν. Δεν είναι σε θέση να παλέψουν να κερδίσουν, να αντέξουν την αμφισβήτηση, κάποτε και τον δυναμισμό των γυναικών. Ακόμη κι αν ξεκινούν στην προοπτική αυτή, γρήγορα οπισθοχωρούν. Η προοπτική του δεσίματος φοβίζει. Η ελευθερία είναι προτιμότερη.

   Νέοι και νέες σήμερα πηγαίνουν εύκολα στους ψυχολόγους. Το αίσθημα της αυτοεκτίμησης, το οποίο δεν μπορεί να αυξηθεί όταν ο άνθρωπος δεν αναλαμβάνει ευθύνες για να νοηματοδοτήσει τη ζωή του με σχέσεις που θα έχουν διάρκεια, πιστεύεται ότι θα κατακτηθεί μαγικά με τη βοήθεια τρίτων. Δεν είναι όμως εύκολο. Το νόημα έρχεται όχι όταν απλώς γνωρίσουμε τον εαυτό μας, αλλά όταν αποφασίσουμε να κάνουμε έξοδο από την κυριαρχία του εγώ μας.

  Η εποχή μας, μολονότι τραγουδά, υμνεί, ζωγραφίζει, εικονοποιεί τον έρωτα, δεν τον ζει. Κάποιοι εκκλησιαστικοί άνθρωποι ίσως είναι ευχαριστημένοι, καθώς ταυτίζουν τον έρωτα με την σαρκική σχέση. Ο έρωτας όμως έχει να κάνει με τη δίψα για συντροφικότητα,  κοινωνία, δημιουργία.  Και η Εκκλησία, εκτός από τον θείο έρωτα τον οποίο ζει στα πρόσωπα των αγίων της, καλείται να προτείνει στην απογοήτευση των σχέσεων, τον έρωτα που δε βλέπει τον άλλον ως αντικείμενο χρήσης ή απλώς ως παρηγοριά για την μοναξιά, αλλά ως την εικόνα του Θεού που δίνει πληρότητα στη ζωή, όταν η σχέση λειτουργεί στην προοπτική του «εμείς». Η Εκκλησία δείχνει την οδό της αγάπης, η οποία μέσα από την ευλογία του Θεού, στο μυστήριο του γάμου, κάνει το νερό της επιβίωσης κρασί χαράς και ευφροσύνης. Η παρουσία του Χριστού δίνει άλλη προοπτική τόσο εντός μας όσο και στις σχέσεις μας με τους άλλους. Ας Τον αναζητήσουμε!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

πηγή

ΠΡΙΝ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙΣ, ΠΑΝΤΡΕΨΟΥ ΤΗ ΧΑΡΑ!

Νύφη ή γαμπρό θα βρεις,όταν νιώσεις ευτυχής.
Ευτυχής ήδη σήμερα!
Πριν έρθει ο άνθρωπός σου.
Η εισαγωγική αυτή χαρά σου,
θα φέρει κι άλλη χαρά.

Διότι,δεν μπορείς με αφετηρία τα μούτρα,
την πίκρα και τη γκρίνια,να περιμένειςευλογία Θεού.
Πού να κάτσει αυτή η ευλογία;..
Δεν βρίσκει τόπο.

P. Andreas Konanos