Ο Θεός κρύβεται στα απλά,τα ελάχιστα,τα μικρά,τα καθημερινά

Όσο εμείς θα ψάχνουμε κάπου μακριά,σε τόμους υψηλής θεολογίας,
σε δυσπρόσιτους ουρανούς,και φιλοσοφικούς στοχασμούς
τόσο ο Θεός θα κρύβεται στα απλά,
τα ελάχιστα,τα μικρά,τα καθημερινά.

Στο πρωινό χαμόγελο,στο παιδικό το πρόσωπο,
στο βιβλίο που διαβάζεις,στον άνθρωπο σου π' αγκαλιάζεις.

 Στη ματιά ενθάρρυνσης που ανταλλάζεις με τον αδερφό σου
και η κουβέντα από καρδιάς με τη συνάδελφο σου.
 Στο αηδόνι της αυλής που κελαηδά,στη μουσική στο ράδιο που παίζει,
και σ' όλη την ύπαρξη σουμε τρόπο μυστήριο μιλά.
 Στο ευωδιαστό λουλούδι που μυρίζεις
και στο βρεφικό χεράκι που με συγκίνηση και δέος, αγγίζεις.

Ας μη ψάχνουμε λοιπόν στον ουρανό τον μυστήριο Άλλο,
γιατί έχει ήδη φανερωθεί
σε όλη την πλάση,μέσα απ' τον πλησίον,
τον ελάχιστο αδερφό,τον άλλον.

Ο Θεός είναι τόσο κοντά μας που πολύ συχνά
σκοντάφτουμε επάνω Του.
Μια ανάσα μακριά μας κι εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι.

Όπως πολύ χαριτωμένα έλεγε ο π.Δημήτριος Στανιλοάε,
πολλές φορές ο Θεός κοιμάται στο ίδιο το κρεββάτι μας.

Αλέξης Αλεξάνδρου 

πηγή

ΜΑΝΑ Η ΤΑΠΕΙΝΗ…

ΜΑΝΑ Η ΤΑΠΕΙΝΗ…

1.-«Είπαν του ήλιου “γιορτάζει η μάνα”

κι εκείνος βάλθηκε με φως τη γη να ντύνει.

Είπαν της θάλασσας “γιορτάζει η μάνα”

κι αμέσως έγινε η φουρτούνα γαλήνη.

Το ‘μαθαν τα πουλιά, “γιορτάζει η μάνα”

και το τραγούδι τους ξεχείλισε πλημμύρα.

Το ‘μαθαν τα άνθη, “γιορτάζει η μάνα”

και μοσχοβόλησε η πλάση χίλια μύρα.

Τ’ άκουσε η βροχή, αλλά δεν έκλαψε

δάκρυ δεν κάνει να κυλήσει αυτή τη μέρα.

Τ’ άκουσε ο ουρανός κι άνοιξε διάπλατα

πείτε ευχές, μύριες ευχές για τη μητέρα»

[ “Η Μάνα”, Γεώργιος Μαρτινέλλης]

ΑΝΔΡΟΓΥΝΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ
Ἑβδομαδιαῖο φυλλάδιο, Ἀριθμ. 6

ΑΝΔΡΟΓΥΝΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ

  1. Σέ σᾶς ἀπευθύνομαι τώρα, ὦ ἀνδρόγυνα, καί σᾶς εὔχομαι νά εἶστε εὐτυχισμένα. Καί τήν εὐτυχία στό ἀνδρόγυνο δέν τήν δίνουν οὔτε τά ἔπιπλα πολυτελείας οὔτε τά πλούσια φαγητά, ἀλλά ἡ ἀγάπη τῶν συζύγων μεταξύ τους. Καί πρέπει βέβαια τό ἀνδρόγυνο νά συνδέεται μέ τήν ἀγάπη, γιατί τό ἔχουν ὑποσχεθεῖ καί τό ἔχουν ὁρκιστεῖ οἱ σύζυγοι αὐτό. Ὅταν στεφανώθηκαν ἀπό τόν ἱερέα καί ἔγινε τό ἱερό Μυστήριο τοῦ γάμους τους, τότε πού ἦταν πιασμένοι χέρι-χέρι, τότε ἔγινε ἕνα ἱερό συμβόλαιο μεταξύ τους ὅτι θά εἶναι ἀγαπημένοι καί ἑνωμένοι καί δέν θά ἐπιτρέπουν τίποτε νά τούς χωρίσει. Τίποτε! Ὅπως ἔλεγαν οἱ παλαιοί, «οὔτε τό φτυάρι τοῦ νεκροθάφτη, δέν χωρίζει τό ἀνδρόγυνο»!

 2. Νά ἀποφεύγετε, ὦ ἀνδρόγυνα, τίς μεταξύ σας συγκρούσεις. Ὅταν καταλαβαίνετε ὅτι κάποιος λόγος ἤ ἕνα θέμα, θά ἐνοχλήσει καί θά πειράξει τό ταῖρι σας, μή τόν πεῖτε αὐτόν τόν λόγο καί μή θίγετε αὐτό τό θέμα. Ἀλλά καί ὅταν χρειάζεται νά πεῖτε κάτι, στό ὁποῖο οἱ δυό σας ἔχετε ἀντίθετη γνώμη, νά τά λέτε μέ καλό τρόπο καί μέ ἥσυχη κουβέντα. Ὄχι μέ φωνές καί μαλώματα καί ὄχι μέ πικρές καί προσβλητικές κουβέντες. Μερικά ἀνδρόγυνα ἔχουν ξεχάσει νά μιλᾶνε γλυκά μεταξύ τους. Καί ἐνῶ μέ ἄλλους, μέ ἀνθρώπους ἔξω ἀπό τό σπίτι, μιλᾶνε μέ γλυκές ἐκφράσεις, ὅμως μεταξύ τους μερικά ἀνδρόγυνα μιλᾶνε λές καί εἶναι ἐχθροί. Ἄκουσα μέ τά αὐτιά μου «καυγᾶ» ἀνδρογύνου περπατῶντας σέ δρόμο καί πικράθηκα πολύ. 

Πικράθηκα μέ τόν ἄνδρα πού μίλαγε σκληρά στήν γυναίκα του, πικράθηκα ὅμως περισσότερο καί μέ τήν γυναίκα, γιατί καί αὐτή δέν «πήγαινε πίσω», ἀλλά ἔλεγε σκληρότερα λόγια καί μάλιστα αὐτή ἔλεγε καί ἀπειλές. Φανταστεῖτε τώρα καί τό πλήγωμα τῶν παιδιῶν στήν ψυχούλα τους νά ἀκοῦνε τέτοιο καυγᾶ τῶν ἀγαπημένων τους γονέων. Ξέρετε ποιά εἶναι ἡ ζημιά τῶν παιδιῶν αὐτῶν; Ὅτι θά μισήσουν τόν γάμο. Φτάνει αὐτό καί δέν χρειάζεται χειρότερο. Ἀλλά, ἐπειδή ὁ γάμος εἶναι καί μία ἀνάγκη στήν φύση τοῦ ἀνθρώπου, τά παιδιά τοιούτων γονέων, γονέων πού γκρινιάζουν καί γλυκό ψωμί δέν τρῶνε, θά ζοῦν τόν γάμο τους χωρίς νόμιμο γάμο!

3. Χριστιανοί μου! Δέν ὑπάρχει τίποτε τό καλύτερο ἀπό ἕνα ἀγαπημένο ἀνδρόγυνο. Φροντίστε λοιπόν, ὦ σύζυγοι, σεῖς πού ἔχετε συνάψει γάμο, φροντίστε νά εἶστε ἀγαπημένα ἀνδρόγυνα. Ξαναλέγω: Νά ἀποφεύγετε νά λέτε πικρά καί προσβλητικά λόγια. Ἀπό τά λόγια ἀρχίζει τό κακό. Ἀλλά, ἄν τέλος πάντων, νικηθήκατε ἀπό τόν θυμό καί εἴπατε ἄπρεπα λόγια, ἐσύ ὁ ἄνδρας στήν γυναίκα σου ἤ ἐσύ ἡ γυναίκα στόν ἄνδρα σου, γρήγορα νά ζητᾶτε συγγνώμη, εἰλικρινῆ συγγνώμη. Εἶναι ὡραῖο ἡ γυναίκα νά λέει, «συγχώρησέ με, ἄνδρα μου, γιά τά λόγια πού σοῦ εἶπα. Δέν τά πίστευα. Μετανοῶ». Καί εἶναι τό ἴδιο ὡραῖο καί πιό ὡραῖο ἀκόμη νά λέει καί ὁ ἄνδρας τό ἴδιο στήν γυναίκα του. Μέ τήν συγγνώμη σβήνονται ὅλα. Σᾶς εὔχομαι, καλοί μου, νά εἶστε ἀγαπημένα καί εὐτυχισμένα ἀνδρόγυνα. Νά κάνετε τήν προσευχή σας καί νά βρεῖτε ἕνα καλό πνευματικό καί γιά σᾶς καί γιά τά παιδιά σας. Εὔχομαι ἡ Παναγία μας νά σᾶς προστατεύει.

Μέ πολλές εὐχές
† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας
πηγή

Ποιμαντική του γάμου και της οικογένειας

Πρωτοπρ. Χαρίλαου Παπαγεωργίου, Εφημέριου Ι.Ν. Αγ. Νικολάου Βόλου
Β. Ποιμαντική του γάμου και της οικογένειας.

  Ο Γέροντας (Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης) διακρινόταν για τον απόλυτο σεβασμό στην επιλογή τρόπου ζωής και την πραγμάτωση της προσωπικής κλήσης καθενός πνευματικού του τέκνου. Περιέβαλε με εκτίμηση την προτίμηση των περισσοτέρων -αριθμητικά- τέκνων του να αναδεχθούν τον χρηστό ζυγό του γάμου, διότι επιθυμούσε να δημιουργεί κλίμα ανέσεως και χαράς στην κάθε ψυχή, η οποία έδινε διέξοδο στις εφέσεις της. Με τη διορατικότητα και την εμπειρία του μπορούσε από νωρίς να διακρίνει εάν οι επιθυμίες καθενός ήταν σταθερές και βέβαιες, ώστε στην κατάλληλη στιγμή να ενθαρρύνει τις αποφάσεις ζωής. Δεν κατηύθυνε τυφλά και προπαγανδιστικά τους πάντες στη μοναχική ζωή , την οποία υπεραγαπούσε και υπερτιμούσε, αλλά με τις νουθεσίες του βοηθούσε να καταλάβει εάν κανείς μπορεί να «χωρήση τον λόγον τούτον , αλλ’ (ει τούτω) δέδοται»[463].

 Εξυψώνει στα κηρύγματά του και τα κείμενά του το μυστήριο του γάμου εις ύψος νοητόν και υπογραμμίζει το θεολογικό βάθος του , ώστε οι έγγαμοι να πολιτεύονται αξίως της κλήσεως [464], που έλαβαν από το Θεό. Θεωρεί τον μυστηριακό[465] και θεοσύστατο γάμο μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ανθρώπινης ζωής ως απαρχή πνευματικών αγώνων. Κάθε αποτυχία στο γάμο σημαίνει και αποτυχία της πνευματικής ζωής.
 Οι έγγαμοι δεν συνυπάρχουν ούτε απλώς συμβιώνουν, δεν αποφασίζουν να «γλεντήσουν» έτσι τη ζωή τους, μετατρέποντας το σπίτι σε ξενοδοχείο πολλαπλασιάζοντας το υπαρξιακό τους κενό και δολοφονώντας την πνευματική τους ζωή. Με βαθιά επίγνωση της αξίας της αγωγής περί γάμου , ο Γέροντας συνιστά την έναρξη μιας τέτοιας προπαιδείας από την παιδική ζωή του ανθρώπου, κατά την οποία προετοιμάζει το μέλλον του λαμβάνοντας πλήθος επιπόλαιων γνώσεων , συχνά για ανούσια και επουσιώδη. Το παιδί μαθαίνει καταρχήν να αγαπά , να δίνει, να στερείται, να υπακούει, να έχει αγνότητα ψυχής και σώματος, τιμιότητα, γενναιότητα, αποφασιστικότητα, ειλικρίνεια, χαρά, επιστήμη η τέχνη, νοικοκυρωσύνη .
 Μιλά από το 1971 επαναστατικά και πρωτοποριακά σε μια τοπική κοινωνία κλειστή κι αυστηρή εξαίροντας τη δυνατότητα της καλής γνωριμίας η ακόμη και της διάλυσης του αρραβώνα , εάν το ζευγάρι είναι αταίριαστο. Προβάλλει τη σπουδαιότητα της έγκαιρης και υπεύθυνης εκλογής συζύγου , – γεγονός εξαιρετικά επίκαιρο στις μέρες μας ως αιτία πλείστων διαζυγίων – η οποία οφείλει να διεξάγεται ελεύθερα και αβίαστα , μακρυά από επιρροές φιλικών προσώπων η κυρίως των γονέων , λαμβανομένης όμως υπόψιν και της γνώμης των άλλων ενίοτε .

 Σημαντικά στοιχεία της επιλογής συζύγου θεωρεί ο Γέροντας την προσήλωση στην οικογενειακή ζωή , την προσκόλληση στο (στη) σύζυγο, τον ανοικτό χαρακτήρα, την έλλειψη μεμψιμοιρίας, θρησκοληψίας, ψευδοευλαβείας[466], ψευδοτελειότητας. Με την πλούσια εμπειρία ως πνευματικού και μια εμπεριστατωμένη πρακτικότητα, ο Γέροντας μιλά ακόμη και για τη σημασία της κληρονομικότητας , αλλά επιμένει ιδιαίτερα στο στοιχείο της πίστεως ανάλογης με την πίστη των αγίων που παρέθεταν τα πάντα στο θέλημα του Θεού ζητώντας δύναμη και φωτισμό στις επιλογές τους. Το στάδιο της εκλογής ολοκληρώνει η επιλογή κοινού πνευματικού πατέρα – γέροντα , που θα είναι συμβοηθός της κοινής πορείας. Η ζωή του γάμου περιλαμβάνει και δυσκολίες , οι οποίες αποτελούν μεν απαραίτητο στοιχείο για τον πνευματικό αγώνα , αλλά αυξάνουν το πνευματικό φιλότιμο [467].

 Οι σκοποί του γάμου είναι μεν πολλοί και επιμέρους, αλλά συμπυκνώνονται σε τρεις[468] από το Γέροντα :
 Πρώτα ο γάμος είναι μια πορεία πόνου, μια ζωή που την ομορφαίνει η ελπίδα αλλά την ενδυναμώνει η δυστυχία, μια συγκλήρωση -συμπόρευση δια πολλών θλίψεων, που προϋποθέτει την άρση ενός κοινού σταυρού δια της χάριτος του Θεού και της ευλογίας της Εκκλησίας . Ο Χριστός , το Άγιον Πνεύμα δε μένουν αμέτοχοι κι ασυγκίνητοι στην πορεία αυτή αλλά «υπερεντυγχάνουν στεναγμοίς αλαλήτοις»[469] υπερ των εγγάμων.

 Δεύτερον, θεωρεί το γάμο ως μία πορεία αγάπης δύο ανθρώπων που δια του συγχρονισμού, της ισοτιμίας και της συναρμονίας προχωρούν στη συνδημιουργία με το Θεό νέων ανθρώπινων υπάρξεων. Τρίτον , ο γάμος είναι πορεία στον ουρανό και τούτο συμβολίζεται εκτενώς κατά την ιερολόγησή του, ώστε να κατανοηθεί ευθύς εξαρχής ότι μεταξύ των εγγάμων εισέρχεται ως ενοποιός και οδηγός προς τα άνω ο ίδιος ο Χριστός, τον Οποίο καλούνται να αγαπήσουν υπέρ εαυτούς, και στον Οποίο καλούνται να σκλαβωθούν [470].
 Ο Γέροντας δεν παρενέβαινε στα θέματα της οικογενειακής καθημερινότητας · αναζητούσε πάντοτε την υπέρβαση των προβλημάτων θέτοντας υψηλούς σκοπούς στην οικογενειακή συμβίωση. Η σχέση του με τα παιδιά και την ανατροφή τους ήταν αγαπητική, γνήσια, ειλικρινής εφόσον ήθελε πάντοτε να εξοικειώνονται με τα προστάγματα της Εκκλησίας [471], το πνεύμα της θυσίας και την αποφυγή των παράλογων απαιτήσεων. Για να εξάρει θεολογικές έννοιες , όπως η Εκκλησία , η αγάπη του Θεού η η σωτηρία , χρησιμοποιούσε εικόνες της οικογενειακής ζωής [472]. 
Σκοπός του ήταν – με πρότυπο και κατ’ αναλογία προς τη μοναστική ζωή – η απόκτηση της χαράς μέσα στο κάθε σπίτι με τον αλληλοσεβασμό, τη συναντίληψη και την προσφορά τιμής του ενός συζύγου προς τον άλλο[473]. Τόνιζε πως η οικογενειακή ζωή καταυγάζεται από τη χάρη του Θεού, όταν προάγει τη λατρευτική – λειτουργική ζωή των μελών της , τη μελέτη, τον πνευματικό αγώνα , την υπακοή, την άσκηση των αρετών, την εν Χριστώ τελείωση. Γι’ αυτό ο γάμος δεν είναι θέμα σωματικότητος, αλλά προαγωγός εις Χριστον, βασιλεία, παράδεισος [474]. Ο Γέροντας, όπως και σε άλλες πτυχές της ποιμαντικής του διακονίας, ήταν μεταδότης μιας υγιούς, ισορροπημένης πνευματικότητας που δεν «κατακυρίευε των κλήρων» αλλά οδηγούσε στην ελευθερία των τέκνων του Θεού [475].


Παραπομπές


463. Μτθ. 19,11
Εφ. 4,1 και Φιλ. 1, 27
Αρχιμ.Αιμιλιανού, οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 5, σ. 174-194.
Β Τιμ. 3,5 και Μρκ. 12,40
Γέροντος Παϊσίου ,Διδαχαί και Λόγοι, τ. Δ Ἔκδ. Ι.Μ.Αγ. Ιω. Θεολόγου Σουρωτής 2001 , σ. 147-190
Αρχιμ. Αιμιλιανού, οπ.παρ. , Κατηχήσεις τ. 5, σ. 183 κ.ε
Ρωμ. 8,26
Αρχιμ. Αιμιλιανού , οπ.παρ. , Κατηχήσεις τ. 4, σ. 193-4
Αρχιμ.Αιμιλιανού , οπ.παρ., Κατηχήσεις τ.5, σ. 49-50 , 99-100
Οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 4, σ. 163, τ.2 σ.155 , 88 , τ. 5 σ. 46, 48-53 , 54
Οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 5, σ. 225-231
Οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 2, σ. 409 και 412 – 3
Α Πέτρ.5,3 και Ρωμ. 8,21  Πεμπτουσία

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
(Μιά συζήτηση μέ τόν μακαριστό Μητροπολίτη Σισανίου καί Σιατίστης Παῦλο)

HΛ. ΛΙΑΜΗΣ: Νομίζω Γέροντα πώς κάνουμε τό λάθος νά ἀντιμετωπίζουμε τά παιδιά καί τούς ἔφηβους μόνον ὡς ἀποδέκτες πληροφοριῶν. Δέν τά ἑτοιμάσαμε γιά φορεῖς μίας ἐμπειρίας πού θά τούς δώσει μία διαφορετική ταυτότητα σέ ἕναν καινούργιο κόσμο. Νομίζω πώς πρέπει νά προτείνουμε στά παιδιά νά ἀναλάβουν ρόλο ἐνεργό, μία νέου τύπου μαρτυρία.
Μέ ἄλλα λόγια στό ἐπίπεδο τῶν ἐφήβων, δηλαδή πρώτη, δευτέρα Λυκείου καί πάνω, δέν εἶναι μόνο ζητούμενο τό «μάθε»· τό ζητούμενο εἶναι ὅτι βγαίνεις ἐκεῖ ἔξω καί εἶσαι κάτι διαφορετικό, συγχρόνως ὅμως δέν μπορεῖς νά ἀπομονωθεῖς. Τί θά πεῖς, πῶς θά τό πεῖς; Ἡ κοπέλα σου, πού ἐγώ σᾶς λέω πώς θά εἶναι καλοπροαίρετη, πῶς θά ἀντιδράσει; Κρατῶ τώρα στά χέρια μου μία πρόχειρη σημείωση ἀπό περιγραφή ἑνός διαλόγου πού μοῦ μετέφερε ἕνας μαθητής Γ΄ Λυκείου:
– Τί εἶσαι;
– Ὀρθόδοξος Χριστιανός.
– Καί ἐγώ, ἀλλά τά ἔχω παρατήσει. Ἐσύ;
– Ὄχι, ἐγώ τό ζῶ λιγάκι.
– Δηλαδή, γιά πές μου τά βασικά. Πές μου μέ δύο λόγια, τί ζεῖς δηλαδή, αὐτή ἡ ὀρθόδοξη πίστη σου τί εἶναι;

Θυμᾶμαι ὁ Ἐπίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ, ὅταν τόν εἶχα ρωτήσει ἄν θά μποροῦσε νά περιγράψει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ μία πρόταση, μοῦ εἶχε ἀπαντήσει:
«Γιά ἐμένα, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι, πρῶτον, ἡ πίστη ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί δεύτερον, ἡ ἀπόλυτη μίμηση τῆς ζωῆς τῶν ἁγίων. Ἀπό αὐτά τά δύο κρέμεται ὅλη ἡ Ὀρθόδοξη δογματική».

ΜΗΤΡ. ΣΙΣΑΝΙΟΥ: Νομίζω ὅτι ὁ Κάλλιστος Γουέαρ ἔχει δίκιο. Στέκομαι ἰδιαίτερα στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Κοίταξε κάτι, τά παιδιά πολλές φορές προσπαθοῦν νά ξεπεράσουν τό θέμα τοῦ θανάτου, ἀλλά γιά τόν κάθε ἄνθρωπο ὑπάρχει ἕνα ἐρώτημα: Τί νόημα ἔχει μιά ζωή πού τελειώνει στόν θάνατο; Ἐμένα μέ ἀπασχόλησε αὐτό στά δεκαπέντε μου χρόνια, ὅταν πῆγα στό Νεκροταφεῖο νά ἀνάψω τό καντήλι τῆς γιαγιᾶς μου. Ὅταν πέθανε, τό νεκροταφεῖο εἶχε πέντε-ἔξι τάφους. Σέ λίγο διάστημα εἶχε γεμίσει. Ποῦ εἶναι ὅλοι αὐτοί; Καί ἄν ὄντως ὁ θάνατος εἶναι τό τέρμα τῆς ζωῆς, τότε τί νόημα ἔχει μιά τέτοια ζωή;
Βέβαια, σήμερα ἀρνοῦνται νά τό σκεφτοῦν, κανείς δέν τούς μιλάει γιά τό γεγονός αὐτό. Προτιμοῦν τό «ἁπλά περνάω καλά», τίποτα ἄλλο. Ὅταν ὅμως συμβεῖ αὐτό…

 Τό ἔζησα ἐγώ πέρσι: Πέθανε ἕνα παλικάρι δεκαεφτά ἐτῶν ξαφνικά. Πάγωσαν ὅλοι καί πιό πολύ ἀπ’ ὅλους ἡ τάξη του.
Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση, ὅτι στό τέλος τῆς κηδείας κάποιος συγγενής μέ παρακάλεσε νά ἀφήσω λίγο τόν πατέρα καί τή μάνα μόνους μέ τό παιδί. Καμία ἀντίρρηση. Ὅμως ἤμουν καί ἐγώ ἐκεῖ. Στάθηκα παράμερα καί ἄκουσα τή μάνα πού τοῦ εἶπε:
«Παιδί μου, πρίν ἀπό δεκαεφτά χρόνια ὁ Θεός σέ ἔφερε στόν κόσμο μέσα ἀπό ἐμένα. Σήμερα ἐγώ σέ παραδίδω σέ Ἐκεῖνον».
Δέν θυμᾶμαι τί ἄλλο τοῦ εἶπε. Αὐτός ὁ λόγος ὅμως μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση.
Ἐν τῷ μεταξύ, θέλησα νά δῶ τούς γονεῖς. Προτίμησαν νά ἔρθουν ἐκεῖνοι, διότι στό σπίτι μπαινόβγαινε διαρκῶς κόσμος καί δέν θά βρίσκαμε ἡσυχία. Μοῦ εἶπαν, λοιπόν, μερικά χαρακτηριστικά αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ πού «δέν θά τοῦ τό εἶχες». Ποιό; Πρῶτον, τούς εἶχε πεῖ:
«Πατέρα καί μάνα, σᾶς ἀγαπάω, ἀλλά ὄχι πάνω ἀπό τόν Χριστό».
Τό δεύτερον:
«Ἄν κάποια φορά φύγω ἀπό αὐτήν τή ζωή, νά μήν λυπηθεῖτε γιατί τότε γιά ἐμένα ἀρχίζει ἡ πραγματική ζωή».
Καί τό τρίτο καί τελευταῖο, πού τό διάβασα μέ τά μάτια μου γραμμένο ἀπ’ τό χέρι του, ἦταν:
«Ἄν κάποια στιγμή ὑπάρχει περίπτωση νά ἀρνηθῶ τόν Χριστό, προτιμῶ νά πεθάνω». 

Πάω στό σχολεῖο καί μπαίνω στήν τάξη. Λέω:
«Παιδιά, ἔγινε κάτι πού δέν ἔχει ξαναγίνει;»
Μέ κοιτάζανε:
«Τί σᾶς ξάφνιασε πιό πολύ; Ὅτι πέθανε ὁ συμμαθητής καί ὁ φίλος σας ἤ ὅτι εἴδατε πόσο πολύ κοντά καί σέ ἐσᾶς μπορεῖ νά εἶναι ὁ θάνατος, ὁπότε ξαφνιαστήκατε; Τί εἶναι ὁ θάνατος; Τό σκεφτήκατε ποτέ σας; Ἐγώ τό ρώτησα στά δεκαπέντε μου χρόνια. Καί τί νόημα μπορεῖ νά ἔχει μία ζωή πού τελειώνει στόν θάνατο χωρίς νά ξέρεις πότε θά γίνει αὐτό τό πράγμα; Γιατί προσπαθεῖτε τώρα νά διαβάσετε; Νά γίνετε τί; Καί τί νόημα ἔχει αὐτό; Θά τό προλάβετε;»
Τά παιδιά παρακολουθοῦσαν μέ πολύ μεγάλη προσοχή. Καί λέω:
«Ὅμως δέν θά χρειαστεῖ νά σᾶς πῶ ἐγώ, θ’ ἀφήσω τόν συμμαθητή σας νά σᾶς μιλήσει μέσα ἀπό τρία πράγματα. Αὐτά τά δύο εἶπε ὁ συμμαθητής σας στούς γονεῖς του –ἦταν χωρισμένοι ἐν τῷ μεταξύ οἱ γονεῖς του–, γιά τό ἐνδεχόμενο νά πεθάνει νωρίς, σάν νά τό ἤξερε. Καί τό τρίτο τό ἔγραψε καί τό κρατῶ τώρα στό χέρι μου.
Ξέρετε, ὁ συμμαθητής σας ἦταν ἕνας σάν καί ἐσᾶς, συμμετεῖχε στή ζωή σας. Αὐτό πού δέν μπορέσατε ἴσως νά καταλάβετε εἶναι ὅτι ἦταν καί ἀρκετά διαφορετικός ἀπό ἐσᾶς. Δηλαδή, σκεπτόταν βαθύτερα ἴσως, προβληματιζόταν σέ οὐσιώδη πράγματα, χωρίς ὅμως νά πάψει νά βρίσκεται σέ αὐτό τόν κόσμο καί νά εἶναι μαζί σας. Δέν εἶχε κάποιο ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό, νά εἶναι τό καλό παιδί, ἄς ποῦμε, ἤ κάτι πού νά θυμίζει ὑπερβολική εὐσέβεια ἤ θρησκοληψία. Καί νομίζω ὅτι, ἐάν προσέξετε αὐτές τίς τρεῖς του σκέψεις, τότε θά ἔχετε κερδίσει πάρα πολλά πράγματα».
Ἡ μητέρα τοῦ παιδιοῦ, λίγες ἡμέρες ἀργότερα, μοῦ λέει:
«Καλά κάνατε, πάτερ, καί πήγατε στό σχολεῖο, γιατί πρίν ἀπό ἐσᾶς εἶχε πάει μία ψυχολόγος καί τά μπέρδεψε περισσότερο».
Ὁπότε, μερικές φορές ἴσως, τά παιδιά καθώς ζοῦν σέ μία κοινωνία πού τούς κρύβει τήν ἀλήθεια, ἴσως χρειάζεται κανείς νά τά βοηθήσει ἤ ἀκόμα καί νά τά σοκάρει λίγο παραπάνω γιά ἐκεῖνα πού τά σοκάρουν ἔτσι κι ἀλλιῶς. Εἶναι ἕνα λυτρωτικό σόκ.
Γιατί, κοιτάξτε νά δεῖτε, ἐάν ὁ θάνατος εἶναι τό τέρμα, δέν ὑπάρχει τίποτα, τότε πρέπει νά σκύψουμε τό κεφάλι ὅλοι μας. Τί νόημα ἔχει νά τά βάλουμε μέ τόν Θεό; Ἀφοῦ δέν ὑπάρχει ὁ Θεός. Δέν εἶναι χαζό αὐτό τό πράγμα; Λές «Δέν ὑπάρχει ὁ Θεός». Γιατί; Ἐπειδή πέθανε αὐτός;

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «ΑΚΟΥΣΕ ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ, ἀπαντήσεις σέ νέους ἀπό ἕναν Ἐπίσκοπο ἀγάπης», ἀπό τίς ἐκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ»

πηγή

Πότισε τον γάμο σου με Χριστό και το λουλούδι που θα βγει θα έχει την καλύτερη θέση στον Παράδεισο

Αν δεν έχεις αγκαλιάσει τον άνθρωπο σου χωρίς λόγο,αν δεν του έχεις πάρει ένα λουλούδι απλά γιατί έτσι το ένιωσες χωρίς να σε ωθεί κάποια συγκεριμένη ημερομηνία, αν δεν έχεις αγκαλιάσει το άλλο σου μισό απλά γιατί το χρειάστηκες σαν να σου λείπει ένα κομμάτι, αν δεν έχεις ζητήσει συγγνώμη για κάποιο σφάλμα σου και δεν έχεις δεχτεί τη συγγνώμη του άλλου τότε δεν έχεις καν καταλάβει γιατί παντρεύτηκες. 

Ο γάμος σου έχει μείνει απλά στο άλμπουμ….Άνοιξε το άλμπουμ της καρδιάς σου και βγάλε να μοιραστείς τα κομμάτια της με τον άνθρωπο που υποσχέθηκες αιώνια αγαπητικά δεσμά.. Τότε θα νιώσεις τη χαρά της γαμήλιας μελωδίας.

Ο Χριστός δεν ήταν μόνο στις ευχές της ακολουθίας, κρύβεται στις μικρές στιγμές αγάπης και ένωσης με τον άνθρωπο σου. Όπως κρύβεται ένα όμορφο άνθος σε έναν σπόρο και περιμένει να τον ποτίσεις ώστε να αντικρύσεις και να γευτείς τους χυμούς του άνθους που γεννήθηκε με την έξοδο της δικής σου αγάπης….
Πότισε τον γάμο σου με Χριστό και το λουλούδι που θα βγει θα έχει την καλύτερη θέση στον Παράδεισο.
Ας προσέξουμε αδερφοί μου , μην περάσουν τα χρόνια και ξεχάσουμε να τα ζήσουμε

π.Σπυρίδων Σκουτής

πηγή

Η κατ’οίκον Εκκλησία εάλω… ( χρόνια τώρα )

Θα ρθη καιρός, που ο διάβολος θα μπει μέσα σ’ ένα κουτί και θα φωνάζει. Και τα κέρατά του θα’ ναι στα κεραμίδια.
Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός 

Θ. Σιμοπούλου, Π.Β. Πάσχου

Το σπίτι ήταν πάντα ένα ιερό καταφύγιο αγάπης, ησυχίας και σωφροσύνης και, για τους χριστιανούς, μια δεύτερη μικρή εκκλησία.

Πριν χρόνια όμως οι πόρτες των σπιτιών άνοιξαν και μπήκε μέσα ένας δούρειος ίππος, ένα πολύ διασκεδαστικό κουτί, που σε πάει όπου θέλει και σού δείχνει περισσότερα και μακρινότερα πράγματα απ΄ όσα οι μαγικοί καθρέφτες των παραμυθιών, δώρο ακριβό των Δαναών της Τεχνολογίας.

Μέσα απ’ αυτό το κουτί, μπήκε στα σπίτια μας ο δρόμος, θορυβώδης και πολύφωτος, με όλα όσα έχουν οι δρόμοι, όχι μόνον οι δικοί μας αλλά του κόσμου ολόκληρου πια.

Μπήκαν μέσα στη μέχρι τότε ήσυχη γωνιά μας, οι φωνές των δρόμων, οι μηχανές τους, τα τραγούδια τους, οι γυναίκες του δρόμου, οι άνδρες του δρόμου, οι θεατρίνοι, οι πολιτικοί, τα σύγχρονα κολοσσαία, οι θηριώδεις φωνές των οπαδών, το αληθοφανές ψέμα, τα πυροτεχνήματα της πολυποίκιλης «γνώσης», όλα όσα γοητεύουν τις αισθήσεις του συνηθισμένου ανθρώπου και τεριάζουν στη μέτρια νοημοσύνη του.
Βάλαμε τη φωτοχυσία του δρόμου δίπλα στο ιλαρό φως του καντηλιού, και ο συμπυκνωμένος κόσμος εκτόπισε τις αχνές μορφές των εικόνων, τις έσβησε μέσα στην ίδια μας την ψυχή. Από εκκλησία το σπίτι μας έγινε κόσμος, και ο κόσμος έδιωξε τον Θεό και την χάρη Του.

Μαράθηκε η στοργή στην οικογένεια. Δεν κοιτάζει πια η μάνα το παιδί, ο σύζυγος τη σύζυγο, ο αδελφός τον αδελφό, το εγγόνι τη γιαγιά, όλοι κοιτάζουν το κουτί.
Αυτό είναι η εστία των σημερινών σπιτιών, το «εικονοστάσι» τους, το ιερό τους, το επίκεντρο της καθημερινής πολύωρης λατρείας τους. Το σπίτι έγινε κοιτώνας, εστιατόριο, αίθουσα κινηματογράφου.
Η τηλεόραση έκανε και το σπίτι δρόμο, για να μην έχει πια ο άνθρωπος που να επιστρέψει όταν κουραστεί απ’ τους δρόμους. Κάθονται οι άνθρωποι μαζί δίπλα-δίπλα και όμως πόσο ξένοι και αδιάφοροι γίνονται, μέρα με τη μέρα, ο ένας για τον άλλον!
Δεν συνομιλούν πια, μιλάει μόνο το κουτί και όλοι ακούν. Οι καρδιές κρυώνουν, οι ευκαιρίες επαφής των ψυχών λιγοστεύουν ακόμα και οι φίλοι που έρχονται να μας δουν και να μιλήσουν μαζί μας, πιάνονται όπως κι εμείς στην παγίδα. Η νέα γενιά βέβαια, που είναι και το μεγάλο θύμα, δεν καταλαβαίνει τι έχασαν οι άνθρωποι, γιατί δεν γνώρισε ποιες ήταν πριν οι ανθρώπινες σχέσεις.
Δέχεται την ψυχρή φωτοχυσία σαν το φυσιολογικό πεπρωμένο της. Τα βάζει με όλους, και με όλα χωρίς να ξέρει ότι αυτό που της λείπει, και τόσο βίαια αναζητά, είναι η θέρμη της αγάπης που ποτέ δεν γεύθηκε..

Και οι χριστιανοί τι κάνουν μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση; Αυστηροί νηστευτές, ικανοί να κεραυνοβολήσουν όποιον τολμήσει να γευθεί λάδι σε νηστήσιμη μέρα, κάθονται μπροστά στην τηλεόραση και τρώνε με τα μάτια και τ’ αυτιά ο,τι τους προσφέρει χωρίς να τους περνάει από το μυαλό ότι αυτό είναι κατάλυση μιας άλλης νηστείας πολύ σπουδαιότερης και παντοτινής.
Και το χειρότερο γίνεται όταν απαγορεύουν στα παιδιά τους να δουν αυτό που βλέπουν αυτοί.
Τα παιδιά πονηρεύονται, εκνευρίζονται, αγανακτούν για την αδικία, δεν καταλαβαίνουν πώς είναι δυνατόν κάτι να είναι καλό για τους γονείς αλλά κακό γι’ αυτά, χάνουν λίγο-λίγο κάθε εκτίμηση προς τους γονείς τους και φυσικά, αναζητούν το απαγορευμένο θέαμα στο κουτί της γιαγιάς ή του φίλου.
Ύστερα απορούμε γιατί από τα παιδιά, χάθηκε ο σεβασμός, γιατί είναι εκνευρισμένα, ευέξαπτα, σκληρά, γιατί έχουν τη νύχτα εφιάλτες.

Πώς ν’ αντέξει το νευρικό σύστημα των παιδιών σ’ αυτή τη δοκιμασία των θεαμάτων της βίας, της πονηρίας, της κακίας, της έντονης εντύπωσης και της δυνατής συγκίνησης;

Μα, άραγε, κι μείς οι μεγάλοι έχουμε μήπως καλύτερον ύπνο με όλες αυτές τις εικόνες να στριφογυρίζουν στο μυαλό μας; Ή, παθαίνουμε λιγότερο αυτό που παρατηρούμε στα παιδιά μας;
Κι ας μη μιλήσουμε για την ποιότητα της προσευχής μας, μόνον να συνεχίσουμε να διδάσκουμε τους άλλους περί νήψεως, φυλακής των αισθήσεων και καθαρότητος καρδίας..!

https://www.askitikon.eu

Μην ζητάς αγάπη,γίνε

π.Σπυρίδων Σκουτής
  Μας κυνηγούν δυστυχώς οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες και οι προσδοκίες που έχουμε για τους άλλους με αποτέλεσμα όταν αυτές δεν ικανοποιούνται μας έρχεται θλίψη και απογοήτευση.

  Κάνουμε παράπονα και ζητιανεύουμε αγάπη, φιλία, και καλοσύνη από τους άλλους και δυστυχώς απογοητευόμαστε. Η λαχτάρα να ξεδιψάσουμε από τους ανθρώπους βρίσκει τελικά την πηγή χωρίς νερό και εμάς τραυματισμένους και πονεμένους.
Προσπαθούμε στην έρημο της ζωής να φυτεύουμε προσδοκίες και επιθυμίες αλλά τελικά αντί αυτή η έρημος να βγάλει καρπούς μετατρέπεται σε ναρκοπέδιο. Όλα αυτά διότι έχουμε στρέψει την ύπαρξη μας σε λάθος κατεύθυνση. Αντί να στραφούμε στην ανατολή και να αναζητήσουμε τον ήλιο της δικαιοσύνης Χριστό επιλέγουμε την δυτική κατεύθυνση και τρικλίζουμε στα μονοπάτια του σκότους και του θανάτου.

  Ο γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης θέτει τις βάσεις στις σχέσεις μας με τους άλλους :
«Όταν θέλεις να οπλισθείς, για να ξεπεράσεις τις δυσκολίες σου στην συνεργασία σου με τους άλλους, κάνε τούτο : Μη χαρίζεσαι ποτέ στον εαυτό σου και του επιτρέπεις να έχει έστω και την ελάχιστη επιθυμία, διότι κάθε επιθυμία οπωσδήποτε θα σε φέρει σε αντίθεση, ακόμη και σε σύγκρουση με τους ανθρώπους και η σύγκρουση αυτή θα σου λεηλατήσει κάθε εσωτερική προσπάθεια και θα σου καταστρέψει την προσευχή».

  Δεν υπάρχει λόγος να έχουμε ανάγκες και συναλλαγές με τους άλλους πόσο μάλλον με τον Χριστό. Από το τι θέλω θα εξαρτηθεί το τι θα γίνει. Αν το θέλω πάσχει, το αποτέλεσμα θα είναι μια αρρωστημένη κατάσταση. Η μόνη σφοδρή επιθυμία και θέληση που οφείλουμε να έχουμε είναι Εκείνος και η Βασιλεία Του. Οι υπόλοιπες προσδοκίες και επιθυμίες κινούνται στη φθορά του θανάτου γι’ αυτό μάταια κοπιάζουμε.
  Μην ψάχνουμε λοιπόν την πληρότητα σε ανθρώπινες σχέσεις και σε υλιστικό επίπεδο γιατί δεν θα την βρούμε. Εξάλλου ο Κύριος μας έχει ξεκαθαρίσει τα πράγματα «ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἐστί μου ἄξιος» (Ματθ. 1, 37)». Εκείνος είναι η υπέρτατη σχέση, η πλήρωση όλων των σχέσεων, το θεμέλιο των πάντων. Εκείνος είναι το Α και το Ω , η αρχή και το τέλος, η αιωνιότητα και ο Παράδεισος.

  Μόνο από τη σχέση με τον Χριστό θα μπορέσει να ξεδιψάσει η ψυχούλα μας που χτυπιέται καθημερινά σε ανόητα θέλω χωρίς αντίκρισμα.

  Αγάπα, πρόσφερε, δώσε, αγκάλιασε και μην σε νοιάζει…Γίνε λύχνος Αγιότητος και μην σε απασχολούν οι άλλοι….Μην περιμένεις τίποτα από κανέναν, κάνε την κίνηση εσύ και μην σε νοιάζει…
Γίνε Άγιος ώστε να αναπαύονται στην παρουσία σου καρδιές τραυματισμένες και να βρίσκουν ίαση και γιατρειά. Η Αγιότητα είναι ο προορισμός μας «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί...» (Λευϊτ. 20,7,26· Α΄ Πέτρ. 1,16)
Να σε κυνηγούν οι άλλοι και να σε ρωτούν «Πες μου τι ζεις να το ζήσω και εγώ» και εσύ να απαντάς «Έρχου και ίδε» (Ιωάν. 1, 47)».

  Μην ψάχνεις άνθρωπε ψεύτικες αγάπες ηδονικές, διότι δεν θα βρείς ποτέ ανάπαυση….Στην αγκαλιά του Κυρίου βρίσκεται το πλήρωμα όλων των αναγκών , των επιθυμιών και των προσδοκιών της ψυχής μας….Να γίνει η Χριστοκεντρική μας αγάπη Αγιασμός , να αγιάζουμε όλον τον κόσμο για να εξαπλωθεί ο παράδεισος σε όλη την οικουμένη…Μην ζητάς ποτέ αγάπη, ΓΙΝΕ αγάπη και αυτό αρκεί για να αλλάξει ο κόσμος.
Ξεκίνα τώρα ! Καλή πορεία με την ευχή του Κυρίου μας.

ΠΗΓΗ

π.Μάρκος Τζανακάκης: Η αγάπη του Θεού, δέσμευση ή ελευθερία;

Ομιλία που έγινε στη Χριστιανική Εστία Πατρών στις 24 Φεβρουαρίου 2019. 

Ο π. Μάρκος Τζανακάκης είναι ιεροκήρυκας της Ι. Μ. Πατρών.

Αποσπάσματα από την ομιλία:Ο πατέρας στην παραβολή του Ασώτου δε μιλά καθόλου ... 

Ούτε (δεν αναφέρεται στην παραβολή, αλλά σίγουρα έγινε) όταν κάποιοι γνωστοί ρώτησαν «Το παιδί σου πού είναι; Κάτι ακούσαμε, κάτι μάθαμε ... ότι δεν ζει σωστά ...»
Θα μπορούσε να του πει «Από πού κι ως πού θέλεις; Δεν σου δίνω τίποτα!
Κάτσε λίγο να το συζητήσουμε ... Πώς θα τα διαχειριστείς; Άπειρος είσαι ... άβγαλτος»

Να αντιπαραβάλουμε τη στάση του πατέρα με τη δική μας συμπεριφορά: ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί ...
Πολλά πράγματα λέμε στα παιδιά μας.
Μήπως θα έπρεπε κάποια στιγμή να σιωπήσουμε;
Μήπως ο λόγος μας είναι περισσός, επειδή αντιλαμβανόμαστε ότι η σχέση μας δεν είναι τόσο βαθιά με τους άλλους;

Ο πατέρας σέβεται το παιδί του.
Η αγάπη του δεν είναι συρματόπλεγμα ...

«Συναναγών άπαντα».
Τι να πήρε άραγε μαζί του;
Το μυαλό μας πάει στα χρήματα, τίτλους ιδιοκτησίας, στα προσωπικά του αντικείμενα...
Το πιο σημαντικό όμως, που πήρε (χωρίς να το συνειδητοποιεί) ήταν η αγάπη του πατέρα!

Δεν ενδιαφέρει τον πατέρα ότι χάνει το κύρος του.
Ότι κατά 50% έχει αποτύχει ως πατέρας.

Πολλές φορές η αγάπη μας για τα παιδιά μας δεν είναι πραγματική αγάπη, είναι αγάπη στον εαυτό μας.
Τρέμουμε για το τι θα φορέσει το παιδί μας ή πώς θα συμπεριφερθεί, γιατί μας ενδιαφέρει πώς η κοινωνία θα κρίνει τι θα φορέσει το παιδί μας ή πώς θα συμπεριφερθεί ...Και αυτή η κρίση θα είναι απέναντι στο πρόσωπό μας.
Φοβόμαστε ότι οι επιλογές του παιδιού μας δεν θα περισώσουν το δικό μας κύρος.
Και τα παιδιά μας το ξέρουν αυτό ...
Μερικές φορές είναι τελείως προκλητικά και ανατρεπτικά μέσα στην έξαρση της νεότητάς τους, γιατί καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει πραγματική αγάπη.Θέλουμε να τα κατευθύνουμε έτσι, ώστε εμείς να δρέπουμε τους επαίνους.

Κάθε λεπτομέρεια στην παραβολή του Ασώτου έχει πολύ μεγάλη σημασία: «Δραμών» ο πατέρας ...
Αν ήμασταν εμείς, δεν θα κουνάγαμε ρούπι!
Θα στεκόμασταν εκεί αγέρωχοι ...Θα περιμέναμε να έλθει ...
Και θα του λέγαμε «Δε νομίζω! Λάθος κάνω! Μη μου πεις ότι είσαι ο γιος μου! Αν είναι δυνατόν! Έτσι κατάντησες; Με ‘κουστούμι΄ έφυγες, κουρελής γύρισες!»
Είναι η ώρα να ‘πάρουμε το αίμα μας πίσω’, να πούμε ό,τι δεν έχουμε πει ως τώρα. Να τον παιδαγωγήσουμε ή να τον «παιδαγωγήσουμε».

Θα μπορούσα να πω ότι τα ’χουμε πρήξει τα παιδιά μας
«Πρόσεχε! Στο ’λεγα εγώ! Τα είδες; Πώς τα ’κανες έτσι;»
Δεν είναι αγάπη αυτή ... Η αγάπη λέει ο Απόστολος Παύλος «οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται ...»

Όλοι μας είμαστε άσωτοι ...
Ίσως κάποτε να φτάσαμε και στην αποκτήνωση ...
Νομίζω όμως, ότι σε τέτοιου είδους περιβάλλοντα μάς αγγίζει η στάση του πρεσβύτερου ... που δε χωρά ο αδελφός μέσα στην καρδιά μας.

Δεν χαιρόμαστε την επιστροφή των ανθρώπων ...
Τους ζηλεύουμε κάποτε.
Υπάρχει μια υποδόρια κρυφή ζήλεια ...
Αυτοί αμάρτησαν, γλέντησαν ασώτευσαν κι έρχονται τώρα πρώτοι - πρώτοι και κοινωνούν ...
Και τους δέχεται η Εκκλησία έτσι;
Και μεις που δεν κάναμε τίποτα;
Που τηρήσαμε τόσα χρόνια το Ευαγγέλιο;
Με τόσο αγώνα ... με τόσο αίμα ...
Πίσω απ’ αυτούς;
Δεν τους θεωρούμε ισότιμους ...

Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον Πατέρα.
Το λέμε στα πηγαδάκια μας σήμερα
«Τώρα ήρθε στην Εκκλησία. Ήταν άσχετος. Είναι χωρισμένος ...»
Έτσι κολλάμε ετικέτες στους ανθρώπους.
Και το λέμε μερικές φορές και στον ίδιο το Θεό ...
Σαν να λέμε «Δεν είσαι καλός Θεός»

Πολλές φορές είμαστε μέσα στο σπίτι του Πατέρα, μέσα στην εκκλησία και αισθανόμαστε αφόρητη τη σχέση μας με το Θεό.
Το κάνουμε από φόβο. Από ψυχαναγκασμό.Και η καρδιά μας είναι έξω από το σπίτι.

Έχει διαφορά το ερίφιο από το πρόβατο ...
Πού ζητά λίγη χαρά ο πρεσβύτερος;
Να βγει έξω με τους φίλους του και να φάει ένα κατσίκι.
Είναι αυτό που μας πιάνει μέσα στο χώρο της Εκκλησίας:
Να πάμε λίγο έξω ...
Να το ρίξουμε λίγο έξω ...
Να γλεντήσουμε λίγο έξω ...
Να ξεφύγουμε λίγο, να ξεδώσουμε ...

amfoterodexios

Σαρακοστή,ξεσαρακοστή-Το ίδιο απόμακροι στο ίδιο μας το σπίτι

  Θυμάμαι που είχε έρθει μια ημέρα ένας σύζυγος και μου είχε πει: 

«Εντάξει, ρε πάτερ! Τώρα λέει ότι είναι Σαρακοστή! Την είδα όμως και τις άλλες ημέρες! Τότε που δεν ήταν ούτε νηστεία ούτε Σαρακοστή ούτε τίποτε! Και τότε το ίδιο απόμακρη ήταν!» 

 Οπότε κατάλαβα και δεν συνεχίσαμε τη συζήτηση. Διότι, όταν φανεί η αλήθεια, τα χείλη σιωπούν και οι δικαιολογίες παύουν. Δεν είμαστε αληθινοί. Δεν λέμε την αλήθεια. Ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό μερικές φορές. Βρίσκουμε ποικίλα προσχήματα για να κρυφτούμε. Και μπόλικες υπεκφυγές για να μη δούμε κατάματα τον εαυτό μας. Και την πληρώνει πάλι ο καλός Θεός. Διότι Αυτόν βάζουμε μπροστά. Αυτόν, που είναι η μεγάλη Αγάπη και ο «Ερωτας ο πρώτος», επικαλούμαστε για να δικαιολογήσουμε το ανέραστο ήθος και τη νοσηρή ψυχή μας.

  Πιστεύω να καταλαβαίνεις ότι ο Θεός δεν έχει καμία σχέση με αυτή την αρρωστημένη ψυχική και σωματική κατάσταση. Παρόλο που πολλοί άντρες και γυναίκες Τον επικαλούνται για να εξηγήσουν την ερωτική ψυχρότητα κι αδιαφορία. Ολα αρχίζουν από αυτό: Δεν έχουμε αγαπήσει τον εαυτό μας. Εχουμε μια τόσο λανθασμένη εντύπωση για το σώμα και τις λειτουργίες του, για την αγάπη και τη συζυγία. Είναι τόσο ενοχικές οι αντιλήψεις μας για τη λειτουργία του έρωτα. Κυρίως γι' αυτόν. Ολα αυτά όμως είναι δώρα! Δώρα δοσμένα από τον Θεό, για να ανεβεί η ζωή μας σε ένα άλλο επίπεδο και να αποκτήσει ποιότητα. Δόθηκαν ως αφορμές ξεκούρασης, ηρεμίας, χαλάρωσης και δοξολογίας του Θεού κι άπειρης ευγνωμοσύνης στον Χριστό.

  Εμείς όμως τα βιώνουμε τόσο παράξενα. Και αντί να τα χαρούμε, βασανιζόμαστε απίστευτα. Στη συνέχεια όλη αυτή η κατάσταση έχει αντίκτυπο στην υπόλοιπη οικογένεια. Διότι και τα παιδιά καταλαβαίνουν το κλίμα αυτό στο σπίτι. Βλέπουν, δηλαδή, δύο γονείς ανέραστους, ανικανοποίητους, μη ευχαριστημένους, μη ικανοποιημένους. Μονίμως εκνευρισμένους. Κάθε λίγο πικραμένους. Και καταλαβαίνουν ότι το ζευγάρι αυτό δεν περνάει καλά. Καταλαβαίνουν τα πάντα για το ζευγάρι αυτό, διότι είναι οι γονείς τους! Και ξέρουν πολύ καλά τα παιδιά ότι ένας βασικός λόγος που δεν περνούν καλά οι γονείς τους είναι ακριβώς η συζυγική απόσταση. Δεν θα σ' το πει ποτέ, μα το ξέρει το παιδί σε μεγάλο βαθμό. Το διαισθάνεται. Είναι ανάγκη να σκεφτούμε όλα αυτά αν θέλουμε να δούμε τη ζωή κατάματα. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να δεις και να παραδεχθείς την αλήθεια αυτή. Είναι αγώνας ισόβιος να υπερβεί κανείς τις ενοχές του, που 'ναι σχεδόν σύμφυτες με το «εγώ» μας.

  Θυμάμαι, μου 'πε ένας φίλος μου κληρικός ότι η ενοχή δεν γεννήθηκε από την Εκκλησία. Δεν είναι η Εκκλησία αυτή που δημιούργησε την ενοχή στον άνθρωπο. Υπήρχε ήδη. Υπάρχει μέσα στην ύπαρξή μας η ενοχή. Τη νιώθουμε για πολλά δώρα που μας έχει δώσει ο Θεός. Δεν είναι σπάνιο να νιώθουμε ένοχοι με οτιδήποτε προκαλεί απόλαυση, χαρά και ηδονή στη ζωή μας. 

π.Ανδρέας Κονάνος

Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο μου, Όλα του Γάμου Δύσκολα, των εκδόσεων Eκδόσεις Άθως - Athos Publications στην εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια

Μόνο ὁ Θεός γνωρίζει, ποιός εἶναι ὁ Ἀδαμ καί ποιά εἶναι ἡ Εὔα τοῦ καθενός

Γιά δύο λόγους σήμερα οἱ γάμοι ἀποτυγχάνουν:
α) διότι δέν εἶναι ὅλοι γιά γάμο, καί·
β) διότι δέν ρωτήθηκε ὁ Θεός, ἄν αὐτός ἤ αὔτή, πού πᾶμε νά παντρευτοῦμε, εἶναι ὁ κατάλληλος ἄνθρωπος γιά ἐμᾶς. 

Γιατί μόνο ὁ Θεός γνωρίζει, ποιός εἶναι ὁ Ἀδαμ καί ποιά εἶναι ἡ Εὔα τοῦ καθενός. Καί βλέπεις ζευγάρια πού συμβίωναν 10 χρόνια μαζί, καί ὅταν παντρευτοῦν, νά χωρίζουν σέ 10 μέρες. Ἀσυμφωνία χαρακτῆρα, ἀναφέρεται ὡς αἰτία τοῦ διαζυγίου! Καλά στά χρόνια πού ἦταν μαζί, δέν τήν κατάλαβαν τήν ἀσυμφωνία καί τήν κατάλαβαν σέ 10 μέρες; Νά ὅμως πού στά 10 χρόνια συμβίωσης, τούς τρύγαγε ὁ διάβολος καί ὅταν στεφανώθηκαν μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, εἴχαμε ἀσυμφωνία χαρακτῆρα. Γιατί; Γιατί δέν ρωτήθηκε ὁ Θεός ἀπό τό ζευγάρι, γιά τό ἄν ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον, εἶναι ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ἀντίστοιχα. Ἔτσι ἐξηγοῦνται τά πολλά ναυάγια στό γάμο...


Ιεροκήρυκος Δημητρίου Παναγοπούλου

πηγή