Παρασκευή 22 Μαρτίου 2019

Η κατ’οίκον Εκκλησία εάλω… ( χρόνια τώρα )

Image result for televizor rau
Θα ρθη καιρός, που ο διάβολος θα μπει μέσα σ’ ένα κουτί και θα φωνάζει. Και τα κέρατά του θα’ ναι στα κεραμίδια.
Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός 

Θ. Σιμοπούλου, Π.Β. Πάσχου

Το σπίτι ήταν πάντα ένα ιερό καταφύγιο αγάπης, ησυχίας και σωφροσύνης και, για τους χριστιανούς, μια δεύτερη μικρή εκκλησία.

Πριν χρόνια όμως οι πόρτες των σπιτιών άνοιξαν και μπήκε μέσα ένας δούρειος ίππος, ένα πολύ διασκεδαστικό κουτί, που σε πάει όπου θέλει και σού δείχνει περισσότερα και μακρινότερα πράγματα απ΄ όσα οι μαγικοί καθρέφτες των παραμυθιών, δώρο ακριβό των Δαναών της Τεχνολογίας.

Μέσα απ’ αυτό το κουτί, μπήκε στα σπίτια μας ο δρόμος, θορυβώδης και πολύφωτος, με όλα όσα έχουν οι δρόμοι, όχι μόνον οι δικοί μας αλλά του κόσμου ολόκληρου πια.

Μπήκαν μέσα στη μέχρι τότε ήσυχη γωνιά μας, οι φωνές των δρόμων, οι μηχανές τους, τα τραγούδια τους, οι γυναίκες του δρόμου, οι άνδρες του δρόμου, οι θεατρίνοι, οι πολιτικοί, τα σύγχρονα κολοσσαία, οι θηριώδεις φωνές των οπαδών, το αληθοφανές ψέμα, τα πυροτεχνήματα της πολυποίκιλης «γνώσης», όλα όσα γοητεύουν τις αισθήσεις του συνηθισμένου ανθρώπου και τεριάζουν στη μέτρια νοημοσύνη του.
Βάλαμε τη φωτοχυσία του δρόμου δίπλα στο ιλαρό φως του καντηλιού, και ο συμπυκνωμένος κόσμος εκτόπισε τις αχνές μορφές των εικόνων, τις έσβησε μέσα στην ίδια μας την ψυχή. Από εκκλησία το σπίτι μας έγινε κόσμος, και ο κόσμος έδιωξε τον Θεό και την χάρη Του.

Μαράθηκε η στοργή στην οικογένεια. Δεν κοιτάζει πια η μάνα το παιδί, ο σύζυγος τη σύζυγο, ο αδελφός τον αδελφό, το εγγόνι τη γιαγιά, όλοι κοιτάζουν το κουτί.
Αυτό είναι η εστία των σημερινών σπιτιών, το «εικονοστάσι» τους, το ιερό τους, το επίκεντρο της καθημερινής πολύωρης λατρείας τους. Το σπίτι έγινε κοιτώνας, εστιατόριο, αίθουσα κινηματογράφου.
Η τηλεόραση έκανε και το σπίτι δρόμο, για να μην έχει πια ο άνθρωπος που να επιστρέψει όταν κουραστεί απ’ τους δρόμους. Κάθονται οι άνθρωποι μαζί δίπλα-δίπλα και όμως πόσο ξένοι και αδιάφοροι γίνονται, μέρα με τη μέρα, ο ένας για τον άλλον!
Δεν συνομιλούν πια, μιλάει μόνο το κουτί και όλοι ακούν. Οι καρδιές κρυώνουν, οι ευκαιρίες επαφής των ψυχών λιγοστεύουν ακόμα και οι φίλοι που έρχονται να μας δουν και να μιλήσουν μαζί μας, πιάνονται όπως κι εμείς στην παγίδα. Η νέα γενιά βέβαια, που είναι και το μεγάλο θύμα, δεν καταλαβαίνει τι έχασαν οι άνθρωποι, γιατί δεν γνώρισε ποιες ήταν πριν οι ανθρώπινες σχέσεις.
Δέχεται την ψυχρή φωτοχυσία σαν το φυσιολογικό πεπρωμένο της. Τα βάζει με όλους, και με όλα χωρίς να ξέρει ότι αυτό που της λείπει, και τόσο βίαια αναζητά, είναι η θέρμη της αγάπης που ποτέ δεν γεύθηκε..

Και οι χριστιανοί τι κάνουν μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση; Αυστηροί νηστευτές, ικανοί να κεραυνοβολήσουν όποιον τολμήσει να γευθεί λάδι σε νηστήσιμη μέρα, κάθονται μπροστά στην τηλεόραση και τρώνε με τα μάτια και τ’ αυτιά ο,τι τους προσφέρει χωρίς να τους περνάει από το μυαλό ότι αυτό είναι κατάλυση μιας άλλης νηστείας πολύ σπουδαιότερης και παντοτινής.
Και το χειρότερο γίνεται όταν απαγορεύουν στα παιδιά τους να δουν αυτό που βλέπουν αυτοί.
Τα παιδιά πονηρεύονται, εκνευρίζονται, αγανακτούν για την αδικία, δεν καταλαβαίνουν πώς είναι δυνατόν κάτι να είναι καλό για τους γονείς αλλά κακό γι’ αυτά, χάνουν λίγο-λίγο κάθε εκτίμηση προς τους γονείς τους και φυσικά, αναζητούν το απαγορευμένο θέαμα στο κουτί της γιαγιάς ή του φίλου.

Ύστερα απορούμε γιατί από τα παιδιά, χάθηκε ο σεβασμός, γιατί είναι εκνευρισμένα, ευέξαπτα, σκληρά, γιατί έχουν τη νύχτα εφιάλτες.

Πώς ν’ αντέξει το νευρικό σύστημα των παιδιών σ’ αυτή τη δοκιμασία των θεαμάτων της βίας, της πονηρίας, της κακίας, της έντονης εντύπωσης και της δυνατής συγκίνησης;

Μα, άραγε, κι μείς οι μεγάλοι έχουμε μήπως καλύτερον ύπνο με όλες αυτές τις εικόνες να στριφογυρίζουν στο μυαλό μας; Ή, παθαίνουμε λιγότερο αυτό που παρατηρούμε στα παιδιά μας;
Κι ας μη μιλήσουμε για την ποιότητα της προσευχής μας, μόνον να συνεχίσουμε να διδάσκουμε τους άλλους περί νήψεως, φυλακής των αισθήσεων και καθαρότητος καρδίας..!

https://www.askitikon.eu

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2019

Μην ζητάς αγάπη,γίνε


π.Σπυρίδων Σκουτής
  Μας κυνηγούν δυστυχώς οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες και οι προσδοκίες που έχουμε για τους άλλους με αποτέλεσμα όταν αυτές δεν ικανοποιούνται μας έρχεται θλίψη και απογοήτευση.

  Κάνουμε παράπονα και ζητιανεύουμε αγάπη, φιλία, και καλοσύνη από τους άλλους και δυστυχώς απογοητευόμαστε. Η λαχτάρα να ξεδιψάσουμε από τους ανθρώπους βρίσκει τελικά την πηγή χωρίς νερό και εμάς τραυματισμένους και πονεμένους.
Προσπαθούμε στην έρημο της ζωής να φυτεύουμε προσδοκίες και επιθυμίες αλλά τελικά αντί αυτή η έρημος να βγάλει καρπούς μετατρέπεται σε ναρκοπέδιο. Όλα αυτά διότι έχουμε στρέψει την ύπαρξη μας σε λάθος κατεύθυνση. Αντί να στραφούμε στην ανατολή και να αναζητήσουμε τον ήλιο της δικαιοσύνης Χριστό επιλέγουμε την δυτική κατεύθυνση και τρικλίζουμε στα μονοπάτια του σκότους και του θανάτου.

  Ο γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης θέτει τις βάσεις στις σχέσεις μας με τους άλλους :
«Όταν θέλεις να οπλισθείς, για να ξεπεράσεις τις δυσκολίες σου στην συνεργασία σου με τους άλλους, κάνε τούτο : Μη χαρίζεσαι ποτέ στον εαυτό σου και του επιτρέπεις να έχει έστω και την ελάχιστη επιθυμία, διότι κάθε επιθυμία οπωσδήποτε θα σε φέρει σε αντίθεση, ακόμη και σε σύγκρουση με τους ανθρώπους και η σύγκρουση αυτή θα σου λεηλατήσει κάθε εσωτερική προσπάθεια και θα σου καταστρέψει την προσευχή».


  Δεν υπάρχει λόγος να έχουμε ανάγκες και συναλλαγές με τους άλλους πόσο μάλλον με τον Χριστό. Από το τι θέλω θα εξαρτηθεί το τι θα γίνει. Αν το θέλω πάσχει, το αποτέλεσμα θα είναι μια αρρωστημένη κατάσταση. Η μόνη σφοδρή επιθυμία και θέληση που οφείλουμε να έχουμε είναι Εκείνος και η Βασιλεία Του. Οι υπόλοιπες προσδοκίες και επιθυμίες κινούνται στη φθορά του θανάτου γι’ αυτό μάταια κοπιάζουμε.
  Μην ψάχνουμε λοιπόν την πληρότητα σε ανθρώπινες σχέσεις και σε υλιστικό επίπεδο γιατί δεν θα την βρούμε. Εξάλλου ο Κύριος μας έχει ξεκαθαρίσει τα πράγματα «ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἐστί μου ἄξιος» (Ματθ. 1, 37)». Εκείνος είναι η υπέρτατη σχέση, η πλήρωση όλων των σχέσεων, το θεμέλιο των πάντων. Εκείνος είναι το Α και το Ω , η αρχή και το τέλος, η αιωνιότητα και ο Παράδεισος.

  Μόνο από τη σχέση με τον Χριστό θα μπορέσει να ξεδιψάσει η ψυχούλα μας που χτυπιέται καθημερινά σε ανόητα θέλω χωρίς αντίκρισμα.

  Αγάπα, πρόσφερε, δώσε, αγκάλιασε και μην σε νοιάζει…Γίνε λύχνος Αγιότητος και μην σε απασχολούν οι άλλοι….Μην περιμένεις τίποτα από κανέναν, κάνε την κίνηση εσύ και μην σε νοιάζει…
Γίνε Άγιος ώστε να αναπαύονται στην παρουσία σου καρδιές τραυματισμένες και να βρίσκουν ίαση και γιατρειά. Η Αγιότητα είναι ο προορισμός μας «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί...» (Λευϊτ. 20,7,26· Α΄ Πέτρ. 1,16)
Να σε κυνηγούν οι άλλοι και να σε ρωτούν «Πες μου τι ζεις να το ζήσω και εγώ» και εσύ να απαντάς «Έρχου και ίδε» (Ιωάν. 1, 47)».

  Μην ψάχνεις άνθρωπε ψεύτικες αγάπες ηδονικές, διότι δεν θα βρείς ποτέ ανάπαυση….Στην αγκαλιά του Κυρίου βρίσκεται το πλήρωμα όλων των αναγκών , των επιθυμιών και των προσδοκιών της ψυχής μας….Να γίνει η Χριστοκεντρική μας αγάπη Αγιασμός , να αγιάζουμε όλον τον κόσμο για να εξαπλωθεί ο παράδεισος σε όλη την οικουμένη…Μην ζητάς ποτέ αγάπη, ΓΙΝΕ αγάπη και αυτό αρκεί για να αλλάξει ο κόσμος.
Ξεκίνα τώρα ! Καλή πορεία με την ευχή του Κυρίου μας.

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2019

π.Μάρκος Τζανακάκης: Η αγάπη του Θεού, δέσμευση ή ελευθερία;

Image result for parinti,copii,risipitor
Ομιλία που έγινε στη Χριστιανική Εστία Πατρών στις 24 Φεβρουαρίου 2019. 
Ο π. Μάρκος Τζανακάκης είναι ιεροκήρυκας της Ι. Μ. Πατρών.

Αποσπάσματα από την ομιλία:Ο πατέρας στην παραβολή του Ασώτου δε μιλά καθόλου ... 

Ούτε (δεν αναφέρεται στην παραβολή, αλλά σίγουρα έγινε) όταν κάποιοι γνωστοί ρώτησαν «Το παιδί σου πού είναι; Κάτι ακούσαμε, κάτι μάθαμε ... ότι δεν ζει σωστά ...»
Θα μπορούσε να του πει «Από πού κι ως πού θέλεις; Δεν σου δίνω τίποτα!
Κάτσε λίγο να το συζητήσουμε ... Πώς θα τα διαχειριστείς; Άπειρος είσαι ... άβγαλτος»

Να αντιπαραβάλουμε τη στάση του πατέρα με τη δική μας συμπεριφορά: ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί ...
Πολλά πράγματα λέμε στα παιδιά μας.
Μήπως θα έπρεπε κάποια στιγμή να σιωπήσουμε;
Μήπως ο λόγος μας είναι περισσός, επειδή αντιλαμβανόμαστε ότι η σχέση μας δεν είναι τόσο βαθιά με τους άλλους;

Ο πατέρας σέβεται το παιδί του.
Η αγάπη του δεν είναι συρματόπλεγμα ...

«Συναναγών άπαντα».
Τι να πήρε άραγε μαζί του;
Το μυαλό μας πάει στα χρήματα, τίτλους ιδιοκτησίας, στα προσωπικά του αντικείμενα...
Το πιο σημαντικό όμως, που πήρε (χωρίς να το συνειδητοποιεί) ήταν η αγάπη του πατέρα!

Δεν ενδιαφέρει τον πατέρα ότι χάνει το κύρος του.
Ότι κατά 50% έχει αποτύχει ως πατέρας.

Πολλές φορές η αγάπη μας για τα παιδιά μας δεν είναι πραγματική αγάπη, είναι αγάπη στον εαυτό μας.
Τρέμουμε για το τι θα φορέσει το παιδί μας ή πώς θα συμπεριφερθεί, γιατί μας ενδιαφέρει πώς η κοινωνία θα κρίνει τι θα φορέσει το παιδί μας ή πώς θα συμπεριφερθεί ...Και αυτή η κρίση θα είναι απέναντι στο πρόσωπό μας.
Φοβόμαστε ότι οι επιλογές του παιδιού μας δεν θα περισώσουν το δικό μας κύρος.
Και τα παιδιά μας το ξέρουν αυτό ...
Μερικές φορές είναι τελείως προκλητικά και ανατρεπτικά μέσα στην έξαρση της νεότητάς τους, γιατί καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει πραγματική αγάπη.Θέλουμε να τα κατευθύνουμε έτσι, ώστε εμείς να δρέπουμε τους επαίνους.

Κάθε λεπτομέρεια στην παραβολή του Ασώτου έχει πολύ μεγάλη σημασία: «Δραμών» ο πατέρας ...
Αν ήμασταν εμείς, δεν θα κουνάγαμε ρούπι!
Θα στεκόμασταν εκεί αγέρωχοι ...Θα περιμέναμε να έλθει ...

Και θα του λέγαμε «Δε νομίζω! Λάθος κάνω! Μη μου πεις ότι είσαι ο γιος μου! Αν είναι δυνατόν! Έτσι κατάντησες; Με ‘κουστούμι΄ έφυγες, κουρελής γύρισες!»
Είναι η ώρα να ‘πάρουμε το αίμα μας πίσω’, να πούμε ό,τι δεν έχουμε πει ως τώρα. Να τον παιδαγωγήσουμε ή να τον «παιδαγωγήσουμε».

Θα μπορούσα να πω ότι τα ’χουμε πρήξει τα παιδιά μας
«Πρόσεχε! Στο ’λεγα εγώ! Τα είδες; Πώς τα ’κανες έτσι;»
Δεν είναι αγάπη αυτή ... Η αγάπη λέει ο Απόστολος Παύλος «οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται ...»

Όλοι μας είμαστε άσωτοι ...
Ίσως κάποτε να φτάσαμε και στην αποκτήνωση ...
Νομίζω όμως, ότι σε τέτοιου είδους περιβάλλοντα μάς αγγίζει η στάση του πρεσβύτερου ... που δε χωρά ο αδελφός μέσα στην καρδιά μας.

Δεν χαιρόμαστε την επιστροφή των ανθρώπων ...
Τους ζηλεύουμε κάποτε.
Υπάρχει μια υποδόρια κρυφή ζήλεια ...
Αυτοί αμάρτησαν, γλέντησαν ασώτευσαν κι έρχονται τώρα πρώτοι - πρώτοι και κοινωνούν ...
Και τους δέχεται η Εκκλησία έτσι;
Και μεις που δεν κάναμε τίποτα;
Που τηρήσαμε τόσα χρόνια το Ευαγγέλιο;
Με τόσο αγώνα ... με τόσο αίμα ...
Πίσω απ’ αυτούς;
Δεν τους θεωρούμε ισότιμους ...

Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον Πατέρα.
Το λέμε στα πηγαδάκια μας σήμερα
«Τώρα ήρθε στην Εκκλησία. Ήταν άσχετος. Είναι χωρισμένος ...»
Έτσι κολλάμε ετικέτες στους ανθρώπους.
Και το λέμε μερικές φορές και στον ίδιο το Θεό ...
Σαν να λέμε «Δεν είσαι καλός Θεός»

Πολλές φορές είμαστε μέσα στο σπίτι του Πατέρα, μέσα στην εκκλησία και αισθανόμαστε αφόρητη τη σχέση μας με το Θεό.
Το κάνουμε από φόβο. Από ψυχαναγκασμό.Και η καρδιά μας είναι έξω από το σπίτι.

Έχει διαφορά το ερίφιο από το πρόβατο ...
Πού ζητά λίγη χαρά ο πρεσβύτερος;
Να βγει έξω με τους φίλους του και να φάει ένα κατσίκι.
Είναι αυτό που μας πιάνει μέσα στο χώρο της Εκκλησίας:
Να πάμε λίγο έξω ...
Να το ρίξουμε λίγο έξω ...
Να γλεντήσουμε λίγο έξω ...
Να ξεφύγουμε λίγο, να ξεδώσουμε ...
amfoterodexios