Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2017

Το βαρύ έργο των γονέων,χρηστός ζυγός με το Χριστό


Γερόντισσα Φιλοθέη

Η κάθε γυναίκα που με τη χάρη του Θεού προορίζεται να γίνει μητέρα, μαζί με τη μεγάλη ευλογία και τιμή που της γίνεται από τον Κύριο να φέρει καινούργιους ανθρώπους, καινούργιες εικόνες του Χριστού στον κόσμο, θα περάσει και πόνο πολύ. Θα πονέσει πολύ· γιατί δεν είναι μόνο οι στιγμιαίες ωδίνες της φυσικής γέννας που περνάει η μητέρα, προκειμένου να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, αλλά εξίσου μεγάλες –ίσως και μεγαλύτερες– είναι και οι ωδίνες της πνευματικής γέννας του παιδιού, μέχρις ότου φθάσει «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4:13). Είναι οι ωδίνες δηλαδή που καλείται να βιώνει, η μητέρα περισσότερο, αλλά και ο πατέρας, ανά πάσα στιγμή, προκειμένου να διαπαιδαγωγούν το τέκνο τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφ. 6:4). Το έργο αυτό το οδυνηρό της μητέρας αρχίζει από την κυοφορία ή και ενωρίτερα από αυτή, και συνεχίζεται μέχρι να έρθει η ώρα που θα κάνει και το παιδί δική του οικογένεια. Αλλά και μετά ο ρόλος της μητέρας δεν σταματά, γιατί και η γιαγιά –όπως και ο παππούς– γίνονται δυό φορές μητέρα και πατέρας. Γίνονται δυό φορές γονείς.

Όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι, είναι πολύ βαριά και εξαιρετικά υπεύθυνη η αποστολή των γονέων, γιατί σ’ αυτούς, και πρωτίστως στη μητέρα, πέφτει το βάρος της σωστής διάπλασης και ανάπλασης της προσωπικότητας του παιδιού και κατ’ επέκτασιν ολόκληρης της ανθρωπότητας· δεδομένου μάλιστα ότι το παιδί –όπως αποφαίνονται οι ειδικοί– όχι απλώς, αφού γεννηθεί και μεγαλώσει λίγο, επηρεάζεται από τη συμπεριφορά των γονέων του, αλλά ακόμη και όταν κυοφορείται, και τότε ακόμη ο νέος άνθρωπος, καθώς δημιουργείται, επηρεάζεται από την όλη κατάσταση της μητέρας του. Αλλά ακόμη πιο βαθιά πάει το πράγμα: το παιδί επηρεάζεται από τον άλφα ή βήτα τρόπο ζωής που έκανε αυτός ο πατέρας ή αυτή η μητέρα, όταν ήταν δέκα, δεκαπέντε, είκοσι ετών, πριν δηλαδή έρθουν εις γάμου κοινωνίαν και γεννήσουν παιδιά.

Ωστόσο όμως, όσο βαρύς κι αν είναι ο ζυγός των γονέων, η Εκκλησία, ο ίδιος ο Κύριος μας διαβεβαιώνει ότι «ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστι» (Ματθ. 11:30). Επομένως –τηρουμένων των αναλογιών– και ο ζυγός των γονέων γίνεται χρηστός και το φορτίο τους ελαφρύ. Πότε όμως; Όταν συνειδητοποιήσουν ότι το έργο που καλούνται να κάνουν δεν είναι όλο δικό τους, αλλά αυτοί είναι απλώς οι συνεργοί και οι βοηθοί στο έργο του Θεού. Αυτοί είναι απλώς οι υπηρέτες στο σχέδιο του Θεού. Γι’ αυτό και καλούνται να αντέξουν, διότι αντέχει ο Χριστός ο ίδιος γι’ αυτούς!

Για τις ωδίνες της εν Χριστώ αναγεννήσεως των ψυχών μπορούμε να πάρουμε μια εικόνα, μια ιδέα από το ανάλογο χωρίο της προς Γαλάτας επιστολής, όπου εκεί ο απόστολος Παύλος εκφράζει πολύ χαρακτηριστικά τον προσωπικό του ψυχικό πόνο για την αναγέννηση των πνευματικών του τέκνων: «Τεκνία μου, ους πάλιν ωδίνω, άχρις ου μορφωθή Χριστός εν υμίν» (Γαλ. 4:19).

Θα πονέσει πολύ η μητέρα. Όχι αστεία. Ρομφαία –μαχαιριά– θα διέλθει την ψυχή της, όμοια με εκείνη που επρόκειτο να διαπεράσει την καρδιά της Παναγίας μας, όπως είπε ο δίκαιος Συμεών, όταν πήγε στον ναό η Παναγία για να σαραντίσει. Και όντως πέρασε ρομφαία την Παναγία. Πολύ πόνεσε, πολύ λυπήθηκε, ακριβώς διότι έγινε μητέρα του Χριστού. Δεν είναι τα πράγματα όπως τα παίρνουμε εμείς. Η Παναγία πονάει, περνάει από την καρδιά της δίκοπο μαχαίρι. Δεν είναι μητέρα του Θεού για να απαλλαγεί και να ξεγλιτώσει από αυτά, αλλά ακριβώς επειδή είναι μητέρα του Θεού, επιτρέπει ο Θεός, οικονομεί ο Υιός να περάσει από αυτόν τον πόνο η μητέρα του.

Διότι αν το δούμε και γενικά από πνευματικής απόψεως το θέμα, αν δεν περάσει πραγματικά μέσα από την ψυχή σου ρομφαία, αν επιτρέπεται να πούμε, αν δεν σουβλιστεί η ψυχή σου, αν δεν πονέσεις και δεν ματώσεις, πολλά μη καλά πράγματα που υπάρχουν μέσα στην ψυχή, δεν θα τα πάρεις είδηση καθόλου ότι υπάρχουν και θα μείνουν εκεί· δεν θα μετανοήσεις γι’ αυτά και θα φύγεις από αυτόν τον κόσμο αμετανόητος, ατακτοποίητος. Έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να γνωρίσουμε καλά-καλά τον εαυτό μας, να μετανοούμε ανάλογα και να ζητούμε συγχώρηση από τον Θεό και από τους ανθρώπους για όλα τα λάθη μας και τα ατοπήματά μας, για όλη την αμαρτωλότητά μας, ώστε να καθαριστούμε και να σωθεί η ψυχή μας.

Και αν αυτό το έργο δεν είναι μια πολυτέλεια αλλά η πρώτη ανάγκη όλων ημών των χριστιανών, πολύ περισσότερο είναι άφευκτη ανάγκη για τους χριστιανούς γονείς, που καλούνται να επιτελέσουν το βαρύτατο έργο τους μέσα στη σύγχρονη κοινωνία μας, όπου το μίασμα του κοσμικού φρονήματος ισοπέδωσε τα πάντα και την έχει μετατρέψει σε μια απέραντη και απαράκλητη έρημο.

Μέσα σ’ αυτή την απαράκλητη έρημο οι ταλαίπωροι άνθρωποι υπερύψωσαν και μια σύγχρονη Βαβέλ και γι’ αυτό δεν υπάρχουν περιθώρια συνεννόησης μεταξύ τους, και ιδιαίτερα μεταξύ γονέων και παιδιών. Σε άλλη γλώσσα μιλούν τα παιδιά και σε άλλη απαντούν οι γονείς. Άλλα τα ενδιαφέροντα και οι επιδιώξεις των μεν και άλλα των δε. Άλλη η τακτική και νοοτροπία των παιδιών και άλλη των γονέων. Ωστόσο, μέσα στη σύγχρονη χριστιανική οικογένεια είναι ανάγκη να βρεθεί ένας τρόπος, ένα μέσο, ένας κρίκος που θα ενώσει τα διεστώτα, μια γλώσσα με την οποία θα μπορέσουν να συνεννοηθούν και, όπως λέγεται, να τα βρουν μεταξύ τους οι άνθρωποι, τα μέλη της οικογένειας.

Όλοι, νομίζω, καταλαβαίνουμε πως η γλώσσα αυτή είναι η γλώσσα της αληθινής αγάπης, στην οποία οφείλουμε να μαθητεύσουμε όλοι οι χριστιανοί και πρώτοι πάλι οι γονείς, γιατί το βασικό στοιχείο στη χριστιανική οικογένεια μεταξύ των γονέων και μεταξύ γονέων και παιδιών είναι η αγάπη. Η αγάπη η αληθινή, η θυσιαστική, η οποία βγάζει τον άνθρωπο από τον εαυτό του και τον κάνει να δίνεται στον άλλο.
Αυτή την αγάπη οφείλουν να δίνουν στο παιδί τους οι χριστιανοί γονείς και όχι εκείνη που αποβλέπει στην προσωπική τους ευχαρίστηση και στην ικανοποίηση των οποιωνδήποτε ιδιοτελών επιδιώξεών τους και σκοπών τους. Αυτή η αληθινή αγάπη θα κάνει τους γονείς πρώτα και κύρια να δείχνουν, όσο το δυνατόν, μεγαλύτερη στοργή στα παιδιά τους, γιατί αυτή είναι η καλύτερη τροφή τους. Πιο πολύ το τρέφει το παιδί η αγάπη και η στοργή, το γλυκό και τρυφερό χαμόγελο της μάνας, παρά το γάλα που πίνει.


Απόσπασμα ομιλίας με θέμα «Η οικογένεια στον 21ο αιώνα» της Γερόντισσας Φιλοθέης του Ι. Γυν. Ησυχαστηρίου «Το Γενέσιον της Θεοτόκου» Πανοράματος Θεσσαλονίκης. Σ’ αυτή η Γερόντισσα είχε, όπως είπε, ως οδηγό τη διδαχή τού μακαριστού π. Συμεών Κραγιοπούλου, ο οποίος υπήρξε μέχρι την κοίμησή του (30.9.2015) ο πνευματικός πατέρας του Ι. Ησυχαστηρίου.
πηγή

Το παιδί σου και ο άνθρωπός σου δεν είναι κτήματά σου

Αποτέλεσμα εικόνας για женщина мужчина, ребенок хорошие отношения
«Άσε το παιδί σου, άσε τον άντρα σου, άσε τη γυναίκα σου, άσ’ τους όλους ήσυχους να κάνουν τις επιλογές τους, να πάρουν τις αποφάσεις τους.

Μην πιέζεις κανέναν. Μην ενοχλείς τους άλλους. Το μεγάλο πρόβλημά σου είναι ακριβώς αυτό. Έχεις μεταθέσει το πρόβλημά σου στους άλλους και δεν κοιτάς μέσα σου. Δεν σου φταίει κανένας για την ευτυχία που δεν έχεις.

Δεν σου φταίει κανένας για τη μιζέρια που κουβαλάς. Δεν σου φταίει κανένας για το κενό που υπάρχει στην ψυχή σου. Διαρκώς λες: "Μου φταίει το ένα, μου φταίει το άλλο". Αν είναι δυνατόν να σου φταίει ο ένας κι ο άλλος. Εσύ σου φταις.

Μου φταίω εγώ. Το πρόβλημα είναι δικό μου. Κάτι δικό μου έχω, που με βασανίζει.

Αν είναι δυνατόν, η ευτυχία η δική μου να εξαρτάται από το τι θα κάνει το παιδί μου ή η γυναίκα μου ή ο άντρας μου ή ο γείτονάς μου. Δηλαδή, για να γίνω εγώ ευτυχισμένος, θα πρέπει ν' αλλάξουν οι άλλοι; Πιστεύω να καταλαβαίνεις τον παραλογισμό αυτής της απαίτησης.

Καθένας παίρνει τις δικές του αποφάσεις, κάνει τις δικές του επιλογές, έχει τη δική του ωριμότητα, τη δική του ώρα. Εσύ να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου και να το παραδέχεσαι. Να πεις: "Δεν φταίει το παιδί μου. Δεν φταίει ο άντρας μου. Δεν φταίει η γυναίκα μου. Εγώ φταίω που δεν έχω καλή σχέση με τον εαυτό μου, με την ψυχή μου, με τον Θεό μου".

Δεν έχω καλή σχέση με τον Θεό. Και έπειτα, για να 'μαι εγώ ευτυχισμένος, ζητώ απ' τους άλλους να αλλάξουν. 
"Κάνε αυτό, να σε δω να χαρώ". Θα χαρείς αν με δεις να αλλάζω με το ζόρι; Και τι θες να 'χεις δίπλα σου; Τι είναι ο άλλος; Ένα μπιμπελό; Ένα παιχνιδάκι που το παίρνεις από δω και το βάζεις εκεί, κι ευχαριστιέσαι; Μα το παιδί σου και ο άνθρωπός σου δεν είναι κτήματά σου. Έχουν τη δικής του προσωπικότητα, την ψυχή τους ανεξάρτητη και ζητούν τον δικό τους ζωτικό χώρο. Και ελευθερία.

Πάρ’ το απόφαση: δεν μπορείς να ελέγχεις τους άλλους. Και μη γυρίσεις να μου πεις: «Ναι, εσύ τα λες αυτά επειδή δεν έχεις δικές σου τέτοιες υποχρεώσεις και γι' αυτό είσαι χαλαρός».
 Όχι, δεν το λέω γι' αυτό. Το λέω επειδή έχω δει πολλούς έγγαμους ανθρώπους, παντρεμένους, που ζουν φυσιολογικά. Έχω δει μάνες και πατέρες οι οποίοι αγαπούν πολύ τα παιδιά τους, θέλουν πολύ τη διόρθωσή τους, την επιστροφή κι αλλαγή τους. Μα σέβονται απεριόριστα τα παιδιά τους. Κι έχουν καταλάβει αυτοί οι γονείς ότι δεν μπορείς ν' αλλάξεις τον άλλον με φωνές. Πάρ' το απόφαση: δεν αλλάζει ο άλλος με τις φωνές σου. Αλλά και αν τον αλλάξεις, αυτή η αλλαγή θα 'ναι πρόσκαιρη και θα 'χει μέσα της κάτι το πιεστικό. Και η πίεση αυτή θα βγει κάπου αλλού. Δεν αλλάζει έτσι ο κόσμος.

Άσε το παιδί σου ήσυχο. Πες του το σωστό. Εννοείται. Θα το πεις μία, θα το πεις δύο, θα το πεις τρεις. Μετά; Τι θα κάνεις. "Όχι, εγώ θέλω να τον δω ν' αλλάζει τώρα". Αυτό είναι μια δική σου ανάγκη. Παραδέξου το. Είναι δική σου ανάγκη να κάνεις τον κόσμο όπως εσύ τον θέλεις. Αρά έχεις δικό σου θέμα».

Του π. Ανδρέα Κονάνου

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

Τα Χριστούγεννα μιας μοναχικής γυναίκας (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, επίσκοπος Αχρίδος)

Τα Χριστούγεννα της Ιωάννας.
Αποτέλεσμα εικόνας για χριστουγεννα μοναξια
«Παραπονιέσαι για τη μοναξιά στη μέση μεγάλης πόλης. Τόσος λαός γύρω σου κοχλάζει σαν μυρμηγκοφωλιά, και εσύ και πάλι αισθάνεσαι σαν στην έρημο. Στις μεγάλες γιορτές η κατάσταση είναι ανυπόφορη. Παντού πλημμυρίζει η χαρά, ενώ εσένα σε πιέζει η λύπη. Οι εορταστικές ημέρες των Χριστουγέννων και της Ανάστασης σου φαίνονται σαν κάποια άδεια δοχεία, τα οποία εσύ γεμίζεις με δάκρυα. Όταν αυτές οι άγιες γιορτές βρίσκονται μακριά πίσω ή μπροστά σου, αισθάνεσαι πιο ήρεμη. Αλλά όταν πλησιάσουν και έρθουν, η θλίψη και η ερημιά κυριεύουν την ψυχή σου.
Τί να σου κάνω; Θα σου διηγηθώ την ιστορία για τα Χριστούγεννα της Ιωάννας διότι ίσως σε ωφελήσει. Θα αφήσω όμως να σου διηγείται εκείνη όπως τα είχε διηγηθεί σε μένα.

 

«Σαράντα και κάτι χρόνια βλέπω εγώ αυτό τον κόσμο σαν γυναίκα. Ποτέ καμιά χαρά, εκτός από λίγη σαν παιδί στο σπίτι των γονέων μου. Αλλά μπροστά στον κόσμο δεν έδειχνα λυπημένη. Μπροστά στους ανθρώπους υποδυόμουν τη χαρούμενη, και στη μοναξιά έκλαιγα. Όλοι με θεωρούσαν ένα ευτυχισμένο πλάσμα, αφού ως τέτοια έδειχνα. Ακούω, όλοι γύρω μου παραπονούνται, και οι έγγαμοι και οι άγαμοι, και οι πλούσιοι και οι φτωχοί, όλοι. Και σκέφτομαι, γιατί κι εγώ να παραπονιέμαι στους δυστυχισμένους για τη δική μου δυστυχία, και μόνο να αυξάνω τη λύπη γύρω μου;

 Θεέ, να δείχνω χαρούμενη έτσι θα είμαι πιο χρήσιμη στον δυστυχισμένο κόσμο, ενώ το μυστικό μου θα το κρύβω μεσα μου και θα κλαίω στη μοναξιά μου. Προσευχόμουν στον Θεό, για να μου εμφανισθεί με κάποιο τρόπο, τουλάχιστον μόνο ένα δάχτυλό Του να αισθανθώ. Προσευχόμουν έτσι, για να μην σβήσω από την κρυμμένη λύπη. Από κάθε έσοδο έκανα ελεημοσύνη οπουδήποτε είχα ευκαιρία. Επισκεπτόμουν αρρώστους και ορφανούς, και έφερνα χαρά με τη δική μου φαινομενική χαρά. Πιστεύω σε Σένα, αγαθέ μου Θεέ, έλεγα συχνά, αλλά Σε παρακαλώ, εμφανίσου μου με κάποιο τρόπο, για να Σε πιστεύω ακόμα περισσότερο. «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τη απιστία» (Μάρκ. 9, 24). Επαναλάμβανα αυτά τα λόγια από το Ευαγγέλιο. Και πράγματι, βίωσα να μου εμφανιστεί ο Κύριος. Δυσκολότατες για μένα ήταν οι μεγάλες γιορτές. Μετά από τη Λειτουργία κλεινόμουν στο δωμάτιο και έκλαιγα ολόκληρα τα Χριστούγεννα και την Ανάσταση.

 Όμως τα προηγούμενα Χριστούγεννα εμφανίστηκε ο Θεός. Αυτό έγινε ως εξής. Πλησίαζε αυτή η μεγάλη μέρα. Εγώ αποφάσισα να ετοιμάσω όλα έτσι όπως η μητέρα μου ετοίμαζε: και κρέας, και ζυμαρικά, και γλυκά, και όλα τ’άλλα. Άπλωσα σανό στο σπίτι, πέταξα από τρία καρύδια σε κάθε γωνιά του δωματίου. Ας είναι η Αγία Τριάδα ελεήμων σε όλες και τις τέσσερις πλευρές του κόσμου. Και κάνοντας όλα αυτά ασταμάτητα προσευχόμουν: Κύριε, στείλε μου επισκέπτες αλλά εντελώς πεινασμένους και φτωχούς! Σε παρακαλώ, εμφανίσου μ’αυτόν τον τρόπο! Που και που μου ερχόταν η σκέψη: τρελή Ιωάννα, τι επισκέψεις περιμένεις τα Χριστούγεννα! Αυτή την άγια μέρα ο καθένας βρίσκεται στο σπίτι του ποιος θα μπορούσε να έρθει ως επισκέπτης σε σένα; Κι εγώ έκλαιγα και έκλαιγα… Όμως και πάλι επαναλάμβανα εκείνη την προσευχή και ετοίμαζα.
Όταν τα Χριστούγεννα γύρισα από την Εκκλησία, άναψα το κερί, έστρωσα το τραπέζι, έβαλα όλα τα φαγητά, και τότε άρχισα να περπατώ από δω κι από κει στο δωμάτιο. Θεέ μου, μην με εγκαταλείψεις! Πάλι προσευχόμουν. Στο δρόμο λίγοι περνούσαν. Είναι Χριστούγεννα, αλλά και ο δρόμος μας είναι απόμερος. Όμως μόλις το χιόνι έτριζε κάτω από τα πόδια κάποιου, εγώ πεταγόμουν στην πόρτα! Άραγε είναι ο επισκέπτης μου; Δεν είναι. Να, προσπέρασε. Το μεσημέρι ήρθε και πέρασε, και εγώ μόνη. Άρχισα να κλαίω και κραύγασα: τώρα βλέπω, Κύριε, ότι με εγκατέλειψες εντελώς! Έκλαιγα έτσι και σιγοέκλαιγα συνεχώς! Ξαφνικά χτύπησε κάποιος την πόρτα, και εγώ άκουσα φωνές: δώσε αδελφέ, δώσε αδελφή! Γρήγορα έτρεξα και άνοιξα την πόρτα. Μπροστά μου ένας τυφλός και ο οδηγός του, και οι δυο σκυμμένοι, κουρελιασμένοι, παγωμένοι.


 Ο Χριστός γεννήθηκε, κύριοί μου! φώναξα εγώ χαρούμενα. Αληθώς γεννήθηκε! κροτάλιζαν με τα δόντια εκείνοι τρέμοντας. Έλεος, αδελφή, ελέησέ μας! Δεν σου ζητάμε χρήματα. Από το πρωί κανένας δεν μας πρόσφερε ψωμί, λίγα λεφτά ή από ένα ποτήρι με ρακί. Πεινάμε πολύ. Εγώ πέταξα από τη χαρά μου ως τον τρίτο ουρανό. Τους οδήγησα στο σπίτι και τους έβαλα στο γεμάτο τραπέζι. Τους σέρβιρα κλαίγοντας από χαρά.
 Εκείνοι με ρώτησαν παραξενεμένοι: «Γιατί κλαις, κυρία;». Από χαρά, κύριοί μου, από καθαρή και φωτεινή χαρά! Εκείνο για το οποίο προσευχόμουν στον Θεό ο Θεός μου το έδωσε. Μερικές μέρες εγώ Του προσεύχομαι, να μου στείλει ακριβώς τέτοιους επισκέπτες όπως είσαστε εσείς, και να, Αυτός μου έστειλε. Δεν ήρθατε εσείς έτσι τυχαία, αλλά σας έστειλε ο αγαθός μου Κύριος. Αυτός σήμερα μου φανερώθηκε μέσα από σας. Αυτά είναι τα πλέον χαρούμενα Χριστούγεννα στη ζωή μου. Τώρα ξέρω, ότι είναι ζωντανός ο Θεός μας. Δόξα σ’ Εκείνον και ευχαριστία! «Αμήν», απάντησαν οι αγαπητοί μου επισκέπτες. Τους κράτησα έως το βράδυ, τους γέμισα τις τσάντες και τους αποχαιρέτησα».
Τέτοια ήταν τα προηγούμενα Χριστούγεννα της Ιωάννας. Δώσε Θεέ, να είναι φέτος ακόμα πιο χαρούμενα. Προσευχήσου κι εσύ, κόρη, να σου φανερωθεί ο ουράνιος Πατέρας με κάποιο τρόπο -και στον Θεό οι τρόποι είναι πολλοί- και θα ζήσεις θαύμα. Μην ετοιμάζεσαι για λύπη σε τούτη τη μεγάλη μέρα, αλλά να ετοιμάζεσαι για χαρά. Και ο Πανορατικός, ο Παντελεήμων, θα σε κάνει χαρούμενη.

ΠΗΓΗ/αντιγραφή

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2017

Το ωραιότερο πράγμα στη γη

Ρώτησε έναν Ιερέα, ποιο ήταν το καλύτερο πράγμα στην γη.
-Η πίστη, του απάντησε εκείνος. Είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο δυναμικού στη ζωή.

Ρώτησε έναν γεωργό.
-Η ελπίδα, του απάντησε. Αν λείψη αυτή, έλειψε κάθε δημιουργία για την ζωή.

Ρώτησε και μια φτωχή εργάτρια.
-Η αγάπη, του είπε. Μ’ αυτήν ξεπερνώ κάθε μου καημό.

Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη σκέφθηκε ο καλλιτέχνης. Πώς όμως μπορώ να ζωγραφίσω μαζί αυτά τα τρία;

Την ώρα που έμπαινε στο σπίτι του, στάθηκε με έκσταση μπροστά σ’ένα ζωντανό πίνακα: Τους γονείς του, την γυναίκα του, τα παιδιά του!
Στο μέτωπο των γονέων του είδε την πίστη.
Στο χαμόγελο των παιδιών του την ελπίδα.
Στα μάτια της γυναίκας του λαμποκοπούσε η αγάπη.

Η καρδιά του σκίρτησε.
Να το ωραιότερο πράγμα στην γη! Αυτό θα ζωγραφίσω.
Και αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά η οικογενειακή του εστία.
Ένα απλό χαρούμενο σπιτάκι, που το κυβερνούσε, η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη!


πηγή