Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Στην άτεκνη γυναίκα για τα παιδιά

Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 Πικρά παραπονιέσαι πως δεν έχεις παιδιά. Παραπονιέσαι για τον άνδρα σου, που τον θεωρείς υπαίτιο. Και ακόμα τολμάς να παραπονεθείς και για τον Δημιουργό σου. Μην αμαρτάνεις φορτώνοντας την ψυχή σου, αλλά υποτάξου στο θέλημα του Θεού. Διότι ο Θεός είναι η αιτία των παιδιών, ενώ οι γαμήλιοι σύντροφοι είναι μόνο τα κανάλια μέσω των οποίων εμφανίζονται τα παιδιά στον κόσμο, κατά την πρόνοια του Θεού και κατά το στοργικό θέλημά Του.

Στη Βίβλο της ζωής είναι γραμμένη η εξής περίπτωση: η Ραχήλ, η γυναίκα του Ιακώβ, δεν είχε παιδιά. Και στην πίκρα της η Ραχήλ μάλωσε τον άνδρα της τον Ιακώβ και του είπε: 
«Δός μοι τέκνα, ει δε μη, τελευτήσω εγώ» (Γέν. 30, 1). Παραξενεύθηκε ο Ιακώβ με την αφροσύνη της γυναίκας του: «Θυματωθείς δε Ιακώβ τη Ραχήλ είπεν αυτή: μη αντί Θεού εγώ ειμί, ός εστέρησέ σε καρπόν κοιλίας;» (Γεν. 30, 2). 

Συμβαίνει, να μην δίνει ο Δημιουργός καμιά φορά παιδιά ούτε στους δικαιότατους συζύγους, όπως ήταν η περίπτωση με τον Αβραάμ και τη Σάρα, ή με τον δίκαιο Ιωακείμ και την Άννα. Αλλά συμβαίνει, Αυτός να μην δίνει παιδιά λόγω αμαρτίας της μιας ή της άλλης γαμήλιας πλευράς. 
Για παράδειγμα η περίπτωση με τη Μελχόλ, τη γυναίκα του Δαβίδ. Η νεαρή γυναίκα του Δαβίδ Μελχόλ, κόρη του βασιλιά Σαούλ, κοιτούσε μια φορά από το παράθυρο και είδε τον άνδρα της πάνω στον θρησκευτικό ενθουσιασμό του να πηδά και να χορεύει γύρω από την κιβωτό της διαθήκης, «και εξουδένωσεν αυτόν εν τη καρδία αυτής» (Β’ Βασ. 6, 16). Τούτο τον χλευασμό στην καρδιά της κανένας στον κόσμο δεν γνώριζε εκτός από τον Θεό που βλέπει τα πάντα. Γι’ αυτό ο Ύψιστος τιμώρησε την Μελχόλ την γυναίκα του Δαβίδ «και τη Μελχόλ θυγατρί Σαούλ ούκ εγένετο παιδίον, έως της ημέρας του αποθανείν αυτήν» (Β’ Βασ. 6, 23).

Εξερεύνησε λοιπόν κι εσύ την καρδιά σου και την καρδιά του άνδρα σου, και κοιτάξτε και οι δύο, εάν σε κάτι αμαρτήσατε μπροστά στον Κύριο. Εάν δεν βρείτε κανένα φταίξιμο σ’ εσάς, τότε αναμφίβολα είναι το θέλημα του Θεού, να μην έχετε παιδιά δικά σας, ώστε να αγκαλιάσετε ξένα ορφανά σαν να ήταν δικά σας παιδιά, πράγμα που είναι μεγάλο έργο μπροστά στον Κύριο.

Ακόμα ζει ανάμεσά μας μία σημαντική κυρία, η οποία δεν έχει δικά της παιδιά, αλλά η οποία από την αρχή του πολέμου μάζευε εκατοντάδες ορφανά χωρίς πατέρα και μητέρα και τα φρόντιζε και τα σπούδαζε σαν να ήταν δικά της παιδιά. Κάποια φορά μου ομολόγησε:
 «Στη ζωή μου ποτέ δεν αγαπούσα τίποτα τόσο πολύ όσο τα παιδιά. Όταν ήμουν μικρό κορίτσι επιθυμούσα να παντρευτώ γρήγορα, μόνο και μόνο για να αποκτήσω παιδιά, και μάλιστα όσα περισσότερα μπορούσα. Όμως αυτό δεν μου δόθηκε. Δύο φορές παντρεύτηκα, όμως δικά μου παιδιά δεν απέκτησα. Αλλά ο Θεός εκατό φορές παραπάνω εκπλήρωσε την επιθυμία μου για παιδιά. Μου δώρισε έως τώρα περίπου χίλια παιδιά. Και τώρα στα γεράματά μου αμέριστα χαίρομαι, επειδή ο Δημιουργός δεν μου έδωσε παιδιά εκ της κοιλίας μου. Αφού, εάν είχα δύο, τρία ακόμα και δέκα δικά μου παιδιά, θα ασχολιόμουν μ’ αυτά μια ζωή ολόκληρη, οπότε θα έχανα την ικανοποίηση και την ευτυχία, να ονομάσω χίλια παιδιά άλλων δικά μου. Δόξα στον αγαπημένο Θεό γι’ αυτό!».

Να προσεύχεσαι κι εσύ στον Θεό καθαρά και από καρδιάς, όπως προσεύχονταν ο Ιωακείμ και η Άννα. Είναι ανείπωτα ελεήμων και μπορεί να σου δώσει παιδιά. Αλλά και εάν δεν σου δώσει, μην θυμώνεις. Δώρισε τότε την αγάπη σου στα παιδιά των νεκρών μητέρων, και θα ονομαστείς μητέρα και όχι άτεκνη στο Βασίλειο της αιώνιας δικαιοσύνης και ομορφιάς.

(Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνον η πίστη…». Ιεραποστολικές επιστολές Β’, Εκδόσεις «Εν πλω», 2008. Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη)

Πηγή ηλ. κειμένου:www.alopsis.gr

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Ζήσε το τώρα-π Ανδρέας Κονάνος

 'Εύχομαι να είσαι καλά, εύχομαι να ζεις, και να μην ταλαιπωρείσαι απο αυτά τα παιχνίδια του μυαλού μας , που μας βασανίζει με πολλές σκέψεις, με πολλούς λογισμούς, με πολλή μεγάλη ταλαιπωρία, με αποτέλεσμα πολλά απο αυτά που μας συγχύζουν και μας αναστατώνουν να μην είναι τώρα μπροστά μας , αλλα να είναι παλιά, να έχουν φύγει, να έχουν περάσει.. 
 Ελα ομως που ο νους δεν το καταλαβαίνει αυτό..! Έλα που ο νους μας δεν μπορεί να σταθεί στο ''εδώ και τωρα'' , αλλα θελει να πηγαίνει στο ''εκεί και τότε''..! 
 Ζήσε το τώρα. Δώσε στο Θεό την ευκαιρία να σου δώσει τα δικά του καινούργια δώρα. Ζήσε την ζωή σου με ελπίδα, με προσμονή μιας καλύτερης κατάστασης.. Ανέβα λίγο! 
 Γιατι το να'σαι πεσμένος, το να'σαι απογοητευμένος, το να'σαι μπλοκαρισμένος, μελαγχολικός, είναι κατα κάποιον τρόπο και επιλογή σου. Το θέλεις κι εσύ, το επιλέγεις, το αποφασίζεις. Εσύ δέχεσαι να βουλιάξεις, να στενοχωρηθείς..''
π Ανδρέας Κονάνος

Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκης:Τιμάμε την υπέροχη Γυναίκα, γιατί την τίμησε ο ουρανός (video).

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου 
Με κατάνυξη τελέσθηκε η 2η Ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Παρασκευή 27 Μαρτίου. Στην ιερά ακολουθία μίλησε ο Αρχιμανδρίτης π. Δανιήλ Αεράκης. 

Η συμμετοχή του π. Δανιήλ εντάσσεται στο πλαίσιο της εορταστικής περιόδου «Ευαγγελίστρια 2015», που βρίσκεται σε εξέλιξη και θα ολοκληρωθεί την Κυριακή 29 Μαρτίου.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ακολουθίας, οι πιστοί που συμμετείχαν, είχαν την μεγάλη ευλογία να προσκυνήσουν την θαυματουργή ιερά Εικόνα της Παναγίας της Αρμενιώτισσας, από το χωριό Αρμένιο της Λάρισας και το ιερό λείψανο του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος, από την Ιερά Μονή Προφήτου Ηλιού Θήρας, που φιλοξενούνται και θα παραμείνουν στον Ναό μέχρι την ολοκλήρωση των εορταστικών εκδηλώσεων.
Ο π. Δανιήλ, αναφερόμενος στην τιμή που αποδίδουν οι Χαιρετισμοί στο πρόσωπο της Παναγίας, τόνισε ότι τιμάμε την υπέροχη Γυναίκα γιατί την τίμησε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. Γιατί την τίμησε ο ουρανός που την διάλεξε και την επέλεξε ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους.
Αυτό το ένα «χαίρε» που είπε ο Αρχάγγελος στην Παρθένο Μαρία, μεταμορφώθηκε σε 144 «χαίρε». Μα δεν υπάρχει καταπληκτική εικόνα στη φύση, ανέφερε, δεν υπάρχει παραβολική εικόνα στην Παλαιά Διαθήκη, δεν υπάρχει σημείο της λατρείας της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, δεν υπάρχει καμιά ωραία εικόνα στο σύμπαν, που δεν αξιοποιείται για να δημιουργηθούν θεολογικές παραστάσεις, για το υπέροχο πρόσωπο της Παναγίας.
Όμως, ποιο είναι εκείνο το «χαίρε» που έχει περισσότερο σημασία, γιατί έχει καινοδιαθηκική στήριξη και θεμελίωση, αναρωτήθηκε ο π. Δανιήλ. Και δίνει την απάντηση με τον στίχο «Χαίρε σκηνή του Θεού και Λόγου». Η Παναγία είναι η σκηνή, όπου κατασκήνωσε ο Θεός Λόγος, όταν «επεδήμησε δι' Εαυτού προς τους αποδήμους της Αυτού χάριτος».
daniil
Και συνέχισε:
«Ποια είναι η καρδιά του Θεού; Είναι η αγάπη. Που χτυπάει δυνατά η αγάπη του Θεού; Στην σάρκωση και την σταύρωση. Το χωρίο εκείνο της Καινής Διαθήκης που αποτελεί την καρδιά της θεοπνευστίας για την αγάπη του Θεού, είναι ο λόγος του Ιωάννη «ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». 
Πήρε σάρκα ο Υιός του Θεού. Τι θα πει σάρκα και γιατί πήρε σάρκα; Η λέξη «σαρξ» στην Καινή Διαθήκη, σημαίνει άνθρωπος. Ο Ιησούς Χριστός έγινε ο τέλειος άνθρωπος μέσα στα αγνά αίματα της Παρθένου Μαρίας. Τέλειος άνθρωπος με σώμα και ψυχή, γιατί ο άνθρωπος που έπρεπε να σωθεί, έχει σώμα και ψυχή. Και διότι ο Χριστός σταυρώθηκε πάνω στον Σταυρό με την σάρκα που πήρε απ’ την Παρθένο.»
Και σαρκώθηκε, πήρε την σάρκα μόνο από πολύ αγάπη σε εμάς. Πάνω στον Σταυρό, ο Χριστός με την σάρκα που πήρε απ’ την Παναγία, ανοίγει τα χέρια Του, ματωμένα, καρφωμένα, τρυπημένα, γιατί «τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο».
Άρα ο Χριστός εσαρκώθη, σημαίνει έγινε τέλειος άνθρωπος. Επειδή ο άνθρωπος έπρεπε να σωθεί και στο σώμα και στο πνεύμα, γι’ αυτό ο Θεός πήρε σάρκα και ψυχή, για να σωθεί η ψυχή του ανθρώπου στην Βασιλεία του Θεού, αλλά και το σώμα του που θα αναστηθεί στην κοινή Ανάσταση.
Για να αναρωτηθεί στην συνέχεια ο π. Δανιήλ, ποιος είναι εκείνος ο οποίος τελικά απολαμβάνει την σωτηρία του Ιησού Χριστού; Εκείνος μας προσέλαβε, μας αγάπησε, μας αγκάλιασε, έχυσε το Πανάγιο Αίμα Του. Ποιος θα σωθεί όμως;
Και η απάντηση που δίνει, είναι ότι θα σωθεί εκείνος που γίνεται σκηνή του Θεού και Λόγου. Η πρώτη σκηνή που κατασκήνωσε ο Θεός όταν κατέβηκε στη γη, είναι η Παναγία. Πεντακάθαρη σκηνή, μέσα στην ύπαρξη Της, στο ζυμωτήρι της υπάρξεώς Της, όπως είπε χαρακτηριστικά, ζυμώθηκε το φύραμα της ανθρώπινης φύσεως με την ζύμη της θείας φύσεως και παράχθηκε εν Αγίω Πνεύματι, ο Άρτος της Ζωής.
Η δεύτερη σκηνή, είναι το Σώμα Του, η αχειροποίητος σκηνή. Γιατί δεν έγινε σύμφωνα με τους νόμους της φύσεως, αλλά γεννήθηκε εκ Παρθένου. 
Και συνεχίζοντας ανέφερε:
«Τρίτη σκηνή, που κατοικεί η θεότητα, είναι η Εκκλησία. Είναι η σκηνή του Θεού «μετά των ανθρώπων». Μέσα στην Εκκλησία κατασκηνώνουν όλα τα δώρα του Θεού, η αλήθεια, το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Κατασκηνώνει μέσα στο Άγιο Ποτήριο, στην θ. Κοινωνία, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου.
Τέταρτη σκηνή, είναι η ύπαρξη μας, εάν αφήσουμε την καρδιά μας να κατασκηνώσει ο Λόγος. Και τέλος η ωραιότερη σκηνή του Θεού, που θα κατασκηνώσουμε αιώνια, είναι η Βασιλεία του Θεού.»
Ολοκληρώνοντας τον λόγο του, ο π. Δανιήλ ευχήθηκε να γίνει και δική μας σκηνή και όλοι να χωρέσουμε στη σκηνή της Βασιλείας του Θεού, όπου υμνείται αενάως το όνομα Του.

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Κύριε, αξίωσέ με να μιμηθώ την Μητέρα Σου


Ιησού Χριστέ, ακούω καθημερινώς δια μέσου των γεγονότων επιτακτικό το αίτημα δια καλούς καὶ ευσεβείς ιερείς.
Kαὶ εγώ, Κύριε, έχω ικετεύσει πολλές φορές δι’αυτό. «Δώσε μας ιερείς εμφορούμενους από θείον ζήλον».

Καὶ  σήμερα, Χριστέ μου, δια το ίδιο ζήτημα θα Σε παρακαλέσω. Σήμερα, που βλέπω την Μητέρα Σου να οδηγή τον Μονογενή Της Υιόν εις τον ναόν του Θεού και να τον αφιερώνη, να τον προσφέρη εκεί, κάπως διαφορετικά θα Σε ικετεύσω δια το θέμα αυτό.

Κύριε, Σε παρακαλώ, αξίωσέ με να προσφέρω το παιδί μου εις τον ναός Σου, δια να γίνη ισόβιος διάκονός Σου.
Θέλω Ιησού μου, το παιδί μου αυτό να σου το αφιερώσω, να σου το ετοιμάσω δια την μεγάλη καὶ μοναδικήν διακονίαν.
Σε ικετεύω, φύλαξε το Ιησού Χριστέ, αγίασέ το περισσότερον, καλλιέργησε το κρίνο της αγνότητος επιμελέστερον, μέσα εις την ψυχήν του.


Αξίωσέ με, Σωτήρα μου, να πάρω από τα χέρια του τον θησαυρό των αχράντων Μυστηρίων Σου καὶ να αγιασθώ, όπως η μητρική αγκάλη της Θεοτόκου ηγιάσθη από την παρουσίαν Σου.
Αμήν. 

Αντιγραφή για το «Σπιτάκι της Μέλιας» από το βιβλίο της μητέρας μου «Θησαυρός Προσευχών», έκδοση της Αδελφότητος Θεολόγων η «Ζωή» 1976, σελ. 17-18

Από Εδώ

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Από ποια ηλικία να προσφέρουμε στα παιδιά μας την Αγία Γραφή προς ανάγνωση;

Ο Παύλος έλεγε στον Τιμόθεο.«Από βρέφουςτα ιερά γράμματα οίδας τα δυνάμενά σε σοφίσαι εις σωτηρίαν» (Β' Τιμ. Γ' 15). Από πού τα έμαθε; Από τη μάνα του την Ευνίκηκαι τη γιαγιά του τηΛωΐδα. Και συνεχίζει ο απ. Παύλος: «Όλη η Γραφή έχει εμπνευσθεί από τον Θεό και έχει συγγραφεί κάτω από τον άμεσο φωτισμό και την καθοδηγία του Αγίου Πνεύματος. Γι' αυτό είναι και ωφέλιμη για να διδάσκει την αλήθεια, για να ελέγχει τις πλάνες και παρεκτροπές, για να διορθώνει εκείνους που αμαρτάνουν, για να παιδαγωγεί στην καθόλου αρετή. Και έτσι ο άνθρωπος να είναι τέλειος, καταρτισμένος σε κάθε έργο αγαθό» (Β' Τιμ. Γ' 16-17).

Αλήθεια, πόσα έχει να προσφέρει στους γονείς η Αγία Γραφή για την ανατροφή των παιδιών! Στους Ισραηλίτες έδωσε και ειδική εντολή ο Θεός περί αυτού: «Και έσται τα ρήματα ταύτα όσα εγώ εντέλλομαί σοι σήμερον, εν τη καρδία σου και εν τη ψυχή σου. Και προβιβάσεις αυτά τους υιούς σου, και λαλήσεις εν αυτοίς καθήμενος εν οίκω και πορευόμενος εν οδώ και κοιταζόμενος και διανιστάμενος»(Δευτ. Στ' 6-7).

Να το καθήκον των γονέων. Αλλά πόσοι γονείς το κάνουν αυτό; Πόσοι συμβουλεύουν τα παιδιά τους; Γνωρίζουν αυτοί να διδάξουν και τους άλλους; Τι να πει η μάνα εκείνη στο παιδί που δεν έπιασε Αγία Γραφή στο χέρι, που δεν άκουσε κήρυγμα, που δεν άνοιξε βιβλίο θρησκευτικό, αλλά από μικρή μέχρι μεγάλη κρατά στα χέρια της περιοδικά που μολύνουν τον άνθρωπο;
Τι να πει ο πατέρας εκείνος στο παιδί, που στο στόμα του δεν έμαθε τίποτε άλλο να λέει παρά βρώμικες κουβέντες; Που να καθίσουν οι γονείς να ασχοληθούν με τέτοια πράγματα; Να φάει, να ντυθεί το παιδί, να μάθει αγγλικά. Μάλιστα! Αλλά να συμβουλεύσουν;Έχουν καιρό;
Αφήνει το καφενείο, το χαρτί, η μοδίστρα, οι χοροί τους γονείς να ασχοληθούν με τα παιδιά; Να τα μάθουν, να τα διδάξουν να τους ψάλλουν;
Είναι το σχολείο, λένε μερικοί. Μα αν ο πατέρας και η μητέρα που έχουν 2 ή 3 παιδιά βαριούνται και δεν το κάνουν αυτό, το σχολείο θα το κάνει που έχει 25 και 30 παιδιά; Όχι, το πρώτο έργο των γονέων και απ' αυτήν την τροφή ακόμα είναι να διδάξουν στα παιδιά τους το καλό και το κακό.

Τώρα μάλιστα που είναι μικρά. Αν μεγαλώνουν τότε «πέταξε το πουλάκι». Θα βλέπουν την κακή εξέλιξη του παιδιού και θα λένε:«Που ακούνε σήμερα τα παιδιά!».Σήμερα δεν ακούνε. Άκουγαν όμως μικρά, που ήταν ζυμάρι στα χέρια τους και κηρός. Αλλά τότε δεν είχαν καιρό. Δεν άφηναν καιρό οι χοροί και τα χαρτιά, και τα κουτσομπολιά της γειτονίας. Τώρα τα πληρώνουν ακριβά!


 «Το Μυστήριο του Στεφανώματος», Αρχιμ. Καλλιστράτου Λυράκη (+), Αθήνα 2005
πηγή

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Οι «ξεματιάχτρες» σχετίζονται με το διάβολο;

Αποτέλεσμα εικόνας για ξεματιαστρες

Μερικοί άνθρωποι ματιάζουν. Αυτό γίνεται, γιατί έχουν κρυφή ή φανερή ζήλια για τα κατορθώματα και τα φυσικά ή επίκτητα χαρίσματα των άλλων. Η ζήλια δίνει δικαίωμα στον πονηρό, τον πατέρα του μίσους και της ζήλιας, να κάνει κακό σ' αυτόν που είναι αντικείμενο ζήλιας.

Οι προσευχές του ξεματιάσματος, που κάνουν οι ξεματιάστρες,καθώς είναι μυστικές και μεταφέρονται στις επόμενες γενεές από στόμα σε στόμα, κρύβουν κάτι πονηρό. Αν ήταν ευεργετικές, γιατί να μην τις γνωρίζουν και οι άλλοι για να βοηθούν τους συνανθρώπους τους; Γιατί η δύναμή τους χάνεται, όταν δε μεταδοθούν σωστά, ή όταν δημοσιοποιηθούν; Εδώ μιλάμε για μια μορφή μαγείας. Πολλές απ' αυτές είναι αθώες, οι περισσότερες όμως που είναι κι άγνωστες, είναι επιλήψιμες. Μερικές καλούν μαζί με το Χριστό και αερικά! Μερικές έχουν αποτελέσματα, όταν γίνονται σε τρίστρατα! Κάποιες έχουν κατάρες! Μαζί με τις ευχές υπάρχει και τελετουργία με αντικείμενα, όπως φύλλα ελιάς και νερό, που σ' αυτό στάζουν λάδι.
Η δύναμη της ευχής δημιουργεί ακόμη εγωισμό στη γνώστριά της. Συνήθως οι γυναίκες ξεματιάζουν. Μήπως αυτό είναι υπόλειμμα της εποχής της ειδωλολατρίας με τις ιέρειες;
Η Εκκλησία μας δέχεται την ευχή της βασκανίας, που τη διαβάζει ο ιερέας. Χωρίς ιερέα επιτρέπεται μόνο γνωστή προσευχή, όπως το «Πάτερ ημών» χωρίς τελετουργικά.
 
Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α' Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ. 189), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Μαγειρική: Η κοσμική ασκητική της αγάπης

Της Βασιλικής Νευροκοπλή

 Η μαγειρική αποτελεί την εφαρμοσμένη ποιητική διάθεση του ανθρώπου μέσα στην καθημερινότητα. Είναι η γευστική έκφραση της ψυχής και του νου του. Φορέας παραδόσεων και συλλογικής μνήμης, αλλά και κράμα αλληλοεπιρροών με ξένες παραδόσεις, η μαγειρική είναι ένας σιωπηλός καθημερινός διάλογος του εγώ με τα υλικά, αλλά παράλληλα κι ένας διάλογος του εγω με τον άλλο, που αν δεν εμπίπτει στα υπαρξιακά ζητήματα, ωστόσο τα στηρίζει και τα υποστηρίζει με τρόπο αδιόρατο, πλην όμως καίριο. 

Η μαγειρική ικανότητα αποτελεί ένα τάλαντο και συνάμα μια καρδιακή πρόθεση προσφροάς και αγάπης προς τον πλησίον. Σπάνια κάποιος μαγειρεύει για τον εαυτό του κάτι στο οποίο να ενσταλάζει όλο το μεράκι και το κέφι του, όπως αν μαγειρεύει για τους άλλους. Και ακόμη απανιότερα μπορεί να μαγειρεύει κάποιος πολύ καλά, αν δεν έχει προγευθεί κατά την παιδική του ηλικία υψηλής ποιότητας γεύσεις που καθορίζουν τη γευστική του μνήμη. 

Η παιδική γευστική μνήμη διαμορφώνει ένα "μαγειρικό ένστικτο" που όσο κι αν καταχωνιαστεί, μεγαλώνοντας μπορείς να το ανακαλέσεις σαν ένα λησμονημένο νανούρισμα, να το καλλιεργήσεις σαν ένα φυτό που αφού αναπτύχθηκε αποζητά μεγαλύτερη γλάστρα, και μαγειρεύοντας, διαβάζοντας, αλλά κυρίως κάνοντας πειραματισμούς, να το εξελίξεις. Έτσι φτάνεις κάποτε στο σημείο να σε οδηγούν οι μυρωδιές που σε ανάθρεψαν, ξεπηδούν από μέσα σου εικόνες λησμονημένες της μητέρας σου στην κουζίνα, το χέρι σου γνωρίζει τόσο ασυνείδητα τις δοσολογίες όσο τα δάχτυλά του. 
Η αγάπη προς τη μαγειρική είναι συνήθως κληρονομική, όχι βέβαια με την γονιδιακή έννοια του όρου, αλλά με την έννοια της στοργικής και δοτικής μητέρας που στηρίζοντας με τα φαγητά της όλες τις στιγμές της ανήλικης ζωής μας, μάς κληρονόμησε, ως παράδειγμα, αυτή την ολοζώνανη πρακτική της αγάπης. Η μαγειρική αποτελεί την καθημερινή έμπρακτη αγάπη προς τους δικούς μας, αλλά και τους άλλους, φίλους ή ξένους. 
Η ελληνική κοινωνία δομήθηκε γύρω από το κοινό τραπέζι που αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της οικογένειας και μέχρι σήμερα ακόμη ανθίσταται σε μεγάλο βαθμό, σε σχέση με άλλες κοινωνίες, στην εύκολη επιλογή του έτοιμου και αγορασμένου φαγητού, αλλά και στην κατά μόνας διατροφική διεκπεραίωση. 
Δεν είναι τυχαίο ότι σε πολλές οικογένειες, σχεδόν όλα συμβαίνουν στο τραπέζι της κουζίνας. Εκεί, μικροί και μεγάλοι, όχι μόνον τρώνε, αλλα διαβάζουν, παίζουν, ζωγραφίζουν, πίνουν τον καφέ τους, εναποθέτουν τους λογαριασμούς, τα βιβλία ή τους δίσκους, τα κάθε λογής σημειώματα, τους τηλεφωνικούς καταλολόγους, εκεί πολλές φορές βρίσκεται και το εικονοστάσι. 
Το κοινό τραπέζι αποτελεί τον πιο στέρεο πυρήνα της οικογένειας. Οι μυρωδιές, τα αρώματα, οι καπνοί, η ανεβασμένη θερμοκρασία, τα χρώματα των υλικών, όλα δημιουργούν μια θαλπωρή στους ανθρώπους που καθώς βρίσκονται εκεί συναγμένοι και ευχαριστιούνται ένα φαγητό, ή το προσδοκούν ανυπόμονα,  ξεκλειδώνονται κι αρχίζουν να μιλούν, να γελούν, να συζητούν ή και να τσακώνονται. Το τραπέζι της κουζίνας είναι ένα ολοζώντανο πεδίο, όπου τα μέλη της οικογένειας συνυπάρχουν δυναμικά χτίζοντας τη σχέση τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το καλομαγειρεμένο και νόστιμο φαγητό μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά σ' αυτή τη σχέση. Είναι σε θέση να μαλακώσει τις καρδιές, να απαλύνει τις αντιθέσεις, να κάνει το πικραμένο χείλι να χαμογελάσει, να ενώσει τους μαλωμένους και να εξομαλύνει ακόμα και πολύ δύσκολες καταστάσεις. Ακόμα κι αν φύγουμε από το οικογενειακό περιβάλον και πάμε σε χώρους όπου οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να συμβιώνουν για πολύ καιρό, ο καλός μάγειρας αποτελεί ένα σταθερό συνδετικό κρίκο της ομάδας. Από τα ποντοπόρα πλοία μέχρι τα μοναστήρια, ο μάγειρας είναι ο καταλύτης των σχέσεων της ομάδας. Μπορεί να την ενώσει ή να τη διαλύσει.

Η χαρά που προσφέρει ένα ωραίο φαγητό είναι μια χαρά που προσφέρεται απλόχερα και γενναιόδωρα και μπορείς να της αντισταθείς όσο μπορείς να αντισταθείς και στο χάδι του ήλιου. Εάν δε, το νόστιμο φαγητό συνοδεύεται και από ένα καλό κρασί, τότε η ευφροσύνη κατακλύζει όλους τους συνδαιτημόνες. Άνθρωποι που δεν τρώνε καλά, γίνονται πολλές φορές γκρινιάρηδες, εριστικοί ή μίζεροι. Όσοι πεινούν, μπορεί να γίνουν πολύ ευκολότερα επιθετικοί από τους χορτασμένους. 

Ακόμα και τον Θεό, τον τρώμε. Η Θεία Ευχαριστία αποτελεί το κέντρο της λατρείας μας. Το ψωμί και το κρασί μετουσιώνονται σε Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας που θα στηρίξουν το σώμα μας και την ψυχή μας. Το Κοινωνικό της Προηγιασμένης Θείας Λειτουργίας, μάς προτρέπει: "Γεύσασθε και ίδετε ότι Χριστός ο Κύριος".
Πότε, όμως, είναι ωραίο κι επιτυχημένο ένα φαγητό; Κατά τη γνωμη μου, είναι με τρόπο ανάλογο μ' αυτόν κατά τον οποίο είναι ωραίο κι επιτυχημένο ένα ποίημα. Τα βασικά του χαρακτηριστικά είναι, η κατασκευή του να διέπεται από ειλικρινή πρόσθεση χωρίς διάθεση επίδειξης, να έχει λιτότητα στη χρήση των υλικών, έμπνευση, μέτρο, αρμονία και ισορροπία, αίσθηση του ρυθμού, καθώς και της θερμοκραασίας της φωτιάς, αλλά και άρτια εικόνα της παρουσίασής του στο πιάτο. Αυτό που στην ποίηση καλείται ποιητική φόρμα, στη μαγειρική είναι το πιάτο που επιλέγουμε και ο τρόπος με τον οποίο καταλαμβάνει το φαγηρό θέση σ' αυτό. Τα δυσκολότερα φαγητά είναι και τα απλούστερα, όπως τα χάι κου στην ποίηση.

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015

Υπάρχουν άνθρωποι αναντικατάστατοι;

π.Θεμιστοκλή Μουρτζανού
Συχνά στη ζωή μας πιστεύουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι αναντικατάστατοι.Προσκολλόμαστε σε κάποια πρόσωπα, είτε συγγενικά είτε πολιτικά είτε στην εργασία μας είτε σε άλλες καταστάσεις της ζωής και θεωρούμε πως η ζωή αρχίζει και τελειώνει με αυτά. 

Μία τέτοια στάση, η οποία πηγάζει από τη συναισθηματική εξάρτηση, δεν μας επιτρέπει να προχωρήσουμε στην πορεία μας, αλλά αισθανόμαστε να κολλάμε στις στιγμές που αυτά τα πρόσωπα ήταν παρόντα στη ζωή μας. Αισθανόμαστε ακαθοδήγητοι, χωρίς να μπορούμε να ενηλικιωθούμε, δηλαδή παιδιά που έχουν ανάγκη τα στηρίγματά τους για να μην αισθανθούνε ορφανά και ανήμπορα. Με αυτό τον τρόπο όμως στην πράξη αρνούμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες για την ζωή μας τόσο έναντι του εαυτού μας όσο και έναντι της κοινωνίας, με αποτέλεσμα όντας ανώριμοι και εξαρτημένοι να μην μπορούμε να προοδεύσουμε αληθινά.

    Αυτό συμβαίνει και στην πνευματική ζωή. Το συναίσθημα είναι μία πολύ δυνατή κατάσταση στην ανθρώπινη ύπαρξη, δώρο Θεού. Όμως  πολλές φορές μας καθιστά ανελεύθερους. Αγαπούμε τους πνευματικούς πατέρες, τους διδασκάλους μας, τα στηρίγματά μας και αισθανόμαστε πως σ’ αυτούς οφείλουμε ό,τι είμαστε, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη για την δική μας πορεία. Προσωποληπτούμε. Ενίοτε φανατιζόμαστε έχοντας την αίσθηση ότι ανήκουμε σε κάποιον ή κάποιους που είναι ανώτεροι, πιο πνευματικοί, πιο άγιοι από κάποιους άλλους. Και έτσι γινόμαστε δούλοι θεσφάτων. Την ίδια στιγμή, αν για κάποιο λόγο τα στηρίγματά μας εκλείψουν, δυσκολευόμαστε πάρα πολύ να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες και διαπιστώνουμε ότι τελικά ο Χριστός και η πίστη σ’ Αυτόν δεν είναι το κλειδί, αλλά το πρόσωπο το οποίο μας καθοδηγεί.

        Δεν είναι κακό να στεκόμαστε, να αναπτύσσουμε σχέσεις με πρόσωπα που έχουν την δυνατότητα να μας στηρίξουν, να μας βοηθήσουν να βρούμε δρόμους. Είναι νόμος της ζωής οι ψυχές μας να χρειάζονται «σηματωρούς και κήρυκες», εκείνους που θα μας βοηθήσουν να έχουμε αγωγή πνευματική αλλά και κοινωνική και επαγγελματική. Όταν κάποιος θέλει να μάθει μια τέχνη, μαθητεύει σε κάποιον μάστορα. Έρχεται όμως η ώρα που θα πρέπει να αποφασίσει αν θα παραμείνει μαθητευόμενος ή θα προχωρήσει στο να αναλάβει την ευθύνη για τη δική του τη ζωή. Το ίδιο συμβαίνει και στην πνευματική ζωή. Ο υποτακτικός, ο μαθητής μαθαίνει από τον πνευματικό του πατέρα ό,τι του χρειάζεται για να μπορεί να προχωρήσει στο μεγάλο βήμα: να βρει ο ίδιος το Χριστό στη ζωή του. Να αναλάβει την ευθύνη να καλλιεργήσει την ύπαρξή του στο αγαθό και στον τρόπο του Θεού. Να προοδεύσει αληθινά, για να δώσει χαρά όχι μόνο στο Θεό, αλλά και στην Εκκλησία, μέλος της οποίας είναι τόσο ο ίδιος όσο και το πνευματικό του στήριγμα. Η προσκόλληση όμως, πολλές φορές, αποπροσανατολίζει τον άνθρωπο. Είναι ευκολότερο κάποιος άλλος να αποφασίζει για μας. Όμως αυτό δεν είναι υγιής υπακοή. Διότι έτσι η σχέση γίνεται εξάρτηση. Καλλιεργείται και από κάποιους πνευματικούς πατέρες. Όμως το αληθινό νόημα της πνευματικής σχέσης έγκειται στην ωρίμανση και των δύο μερών της, τόσο του πνευματικού τέκνου, όσο και του πνευματικού πατέρα. Το παιδί να αναλάβει την ευθύνη για την πορεία της ζωής του και να αγωνιστεί για το Χριστό και ο πατέρας να χαίρεται διότι πλάθει ώριμους ανθρώπους, προσωπικότητες ελεύθερες, ακόμη κι αν αυτές φύγουν από κοντά του.
            Αυτό δεν συνεπάγεται αγνωμοσύνη, αχαριστία και περιφρόνηση έναντι όσων μας προσφέρουν τον εαυτό τους, τον κόπο τους, την αγάπη τους. Ο Μέγας Βασίλειος μιλά για την «αντιπελάργωσι», την οποία οι νεώτεροι οφείλουν να δείχνουν προς τους μεγαλύτερους. Όπως οι νέοι πελαργοί κατά την αποδημία του φθινοπώρου σε πιο εύκρατα κλίματα ξεκουράζουν στα φτερά τους τους γερασμένους πατέρες τους προκειμένου να φτάσουν όλοι στον προορισμό τους, έτσι και στην πνευματική ζωή οι μανθάνοντες οφείλουν να δείχνουν ευγνωμοσύνη και σεβασμό έναντι των όσων τους προσφέρουν νόημα και αρχές ζωής και τους στηρίζουν. Με αυτό τον τρόπο οι μανθάνοντες τιμούν τον ίδιο τους τον εαυτό πρωτίστως και λαμβάνουν ευλογία στη ζωή τους, όπως και τα παιδιά τους φυσικούς γονείς τους.
         Η αληθινή ελευθερία σε μία σχέση έγκειται όταν υπάρχει από την μία πνεύμα μαθητείας, αγάπη, σεβασμός και ευγνωμοσύνη, αλλά και προετοιμασία για την ανάληψη της ευθύνης με ελευθερία να πορευτούμε στη ζωή μας, και από την άλλη η αποφυγή της δημιουργίας εξαρτήσεων, οπαδισμού, φιλαυτίας και η διακράτηση με κάθε τρόπο των ανθρώπων ωσάν να είμαστε αναντικατάστατοι.  Ο Χριστός είναι το Πρόσωπο στο οποίο στοχεύει η πνευματική σχέση και η ζωή της Εκκλησίας είναι ο τρόπος. Γι’ αυτό και για να μην προκύψει εξάρτηση και κατάρρευση χρειάζεται η κατά Χριστόν σχέση να στηρίζεταιστην παιδεία, δηλαδή στην προσφορά βιωμάτων και γνώσεων, εμπειρίας καρδιάς και νου, στην ανάληψη της προσωπικής ευθύνης και όχι στην συντήρηση ανώριμων προσωπικοτήτων και στην συσσωμάτωση στη ζωή του Χριστού.
           Η κοινωνία μας θέλει στην ουσία εξαρτητικές σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Μέσω των ΜΜΕ και του μαζοποιημένου τρόπου του πολιτισμού ζητά ανθρώπους που θα λατρεύουν πρόσωπα ή θα επενδύουν σε αυτά χωρίς να βλέπουν την αλήθεια.
 Ανθρώπους που θα λειτουργούν συναισθηματικά και με ανωριμότητα, χωρίς επίγνωση της προσωπικής τους ευθύνης για την πορεία του κόσμου. Ανθρώπους που θα μένουν στη λογική του προσωπικού οφέλους και δεν θα έχουν κανένα σεβασμό σε όσους προσπαθούν να τους βοηθήσουν να προχωρήσουν πιο πέρα
Ο Χριστός, αμέσως μετά την Βάπτισή Του στον Ιορδάνη και τους τρεις πειρασμούς στην έρημο (Ματθ. 4, 1-11), άκουσε ότι  «Ιωάννης παρεδόθη» (Ματθ. 4,12), ο Ιωάννης ο Πρόδρομος συνελήφθη από τον Ηρώδη, εξαιτίας του ελέγχου τον οποίο ασκούσε σ’ αυτόν για την αμαρτωλή του ζωή. Αμέσως τότε ο Κύριος ξεκίνησε το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων, συνεχίζοντας από εκεί που άφησε τον λόγο ο Ιωάννης, από το «Μετανοείτε». Έδειξε σε όλους ότι «ο λόγος του Θεού ου δέδεται» (Β’ Τιμ. 2,9), αλλά εν Αγίω Πνεύματι το μήνυμα της Βασιλείας του Θεού θα διαδίδεται και ο κάθε άνθρωπος θα καλείται να λάβει θέση έναντί Του. Ακόμη κι όταν Εκείνος θα σταυρωθεί και μολονότι θα είναι Παρών στη ζωή του κόσμου εν τη Εκκλησία, θα συνεχίσει να εκλέγει σκεύη Του, τα οποία θα δίδουν την μαρτυρία της πίστης, δείχνοντας τελικά ότι ο καθένας μας καλείται να αναλάβει την προσωπική του ευθύνη έναντί Του και να μην μένει προσκολλημένος σε πρόσωπα. Μόνο μέσα από τη σχέση μας μαζί Του τελικά θα μπορέσουμε να αναζητούμε την Αλήθεια και τις αλήθειες στη ζωή μας και να υπερβαίνουμε συναισθηματικές ή νοητικές εξαρτήσεις, έργο δύσκολο και με πολλές παγίδες και πειρασμούς. Έργο όμως ελεύθερων και ώριμων προσωπικοτήτων. Αυτό που Εκείνος θέλει και εργάζεται γι’ αυτό. 

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

Η μητρότητα ως διακονία της γυναίκας… ( Γ. Σωφρονίου Σαχάρωφ)

Η θέση της γυναίκας κατά τους περασμένους αιώνες ήταν εξαιρετικά δύσκολη, ενώ ακόμη ως τις ημέρες μας δεν έχει πλήρως τακτοποιηθεί. Πολλά έχουν αλλάξει κατά τις τελευταίες δεκαετίες· από πολλές απόψεις η γυναίκα απέκτησε θέση ασύγκριτα καλύτερη από την προηγούμενη, αλλά ωστόσο δεν έχει βρει τη θέση της στην κοινωνία· δεν έχει βρεθεί πραγματικά το σωστό μέτρο για την αξιολόγησή της.

Πραγματικά, όλα αυτά έτσι είναι. Αλλά μπορούμε άραγε να θεωρήσουμε λυμένα τα προβλήματα όχι μόνο της εργασίας της γυναίκας, αλλά ακόμη και της οικογενειακής θέσεώς της; Η πείρα της ιστορίας έδειξε ότι το τεράστιο σώμα τηςανθρωπότητας αποτελείται από κύτταρα, και ένα τέτοιο κύτταρο είναι η οικογένεια. Στο μέτρο που τα κύτταρα είναι υγιή υγιαίνει και το σώμα.

Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Παναγία, η ωραιότερη γυναίκα του κόσμου

Γράφει ο Μοναχός Μωϋσής, αγιορείτης

Η Παναγία, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τον μεγαλύτερο δογματικό πατέρα της Εκκλησίας μας, “κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος”.

Δηλαδή εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί μετά την Αγία Τριάδα τιμάμε την Παναγία. Μεγάλη όντως τιμή. Στο πρόσωπο της Παναγίας τιμάται το γυναικείο φύλο. Ο πιστός ελληνικός λαός τιμά ιδιαίτερα κι ευλαβείται πολύ την Παναγία.
Αυτό φαίνεται και στο ότι από τις 30.000 εκκλησίες, παρεκκλήσια κι εξωκλήσια όλης της Ελλάδος οι 6.000 είναι αφιερωμένες σε εορτές της Παναγίας και οι περισσότερες στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Μάλιστα από τα 1.000 μοναστήρια της Ελλάδος τα 300 τιμώνται σ’ εορτές της Παναγίας· Γέννηση, Ευαγγελισμός, Ζωοδόχος Πηγή, Τιμία Ζώνη, Κοίμηση. Τα στοιχεία αυτά λαμβάνουμε από τα επίσημα Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος του 2008.


Στο Άγιον Όρος, τα ωραία προσωνυμούμενο “Περιβόλι της Παναγίας”, από τον πολύπλαγκτο Σκοπελίτη Ξηροποταμηνό μοναχό Καισάριο Δαπόντε, ονομασία που επεκράτησε, η τιμή της Παναγίας πλησιάζει τα όρια της λατρείας. Από τις 20 μονές οι 5 τιμώνται στην Παναγία. Από τις 12 σκήτες οι 3 είναι αφιερωμένες στην Παναγία. Από τα 300 κελιά περίπου τα 50 πανηγυρίζουν σ’ εορτές της Παναγίας.
Κέντρο του θεομητορικού εορτασμού τον Αύγουστο στον ιερό Άθωνα είναι ο πάνσεπτος ναός του Πρωτάτου στις Καρυές. Αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου
. Η πολυπρόσωπη και κατανυκτική μεγάλη εικόνα του τέμπλου παρουσιάζει κατά τη βυζαντινή παράδοση τη σύνταξη των αποστόλων και πρώτων επισκόπων γύρω από τη νεκρική κλίνη της Θεοτόκου. Ο Χριστός ψηλά μετά αγγέλων να παραλαμβάνει την ψυχή της. Η ίδια εικόνα σε μικρό μέγεθος στο προσκυνητάρι. Μεγάλη και ωραιότατη ίδια παράσταση σε τοιχογραφία από τον χρωστήρα του Θεσσαλονικέως Πανσέληνου και της συνοδείας του στα τέλη του 13ου αιώνος.


Η θαυματουργή εικόνα του Άξιον Εστί δεσπόζει και λάμπει στο προσκυνητάρι της, με την κεντητή ποδιά, τα’ ασημένια καντήλια, τα άνθη, τα θυμιάματα, τα’ αφιερώματα, τις λαμπάδες, τις μετάνοιες, τους μύριους ασπασμούς. 15 Αυγούστου 2008 και όλο το Άγιον Όρος αγρυπνεί εκ βαθέων ψάλλοντας: “Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν μη μου ελέγξη τας πράξεις ενώπιον των αγγέλων· παρακαλώ σε Παρθένε βοήθησόν μοι εν τάχει”.
Η θεοτοκοφιλία μοναχών και λαϊκών είναι δικαιολογημένη, δίκαιη, πηγαία, αυθόρμητη και ειλικρινής. Η Παναγία είναι το καλύτερο που είχε να δώσει όλη η ανθρωπότητα στη θεότητα. Είναι η ωραιότερη, σεμνότερη, ταπεινότερη και ιερότερη γυναίκα του κόσμου.

πηγή