Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017

Η αγία Γυναίκα και το άγιο Βρέφος της(24 Οκτωβρίου)

Ο μάρτυρας Aref και μαζί του 4299 μάρτυρες
Ο Άγιος μάρτυρας Αρέθας και οι συν αυτώ 4299 μάρτυρες

Οι Άγιοι αυτοί, μαρτύρησαν μαζί με τον Άγιο Αρέθα .

Την Άγια αυτή γυναίκα, την έριξαν στη φωτιά και βλέποντας το αυτό το Άγιο Βρέφος, έπεσε και το ίδιο στη φωτιά παρά τις κολακείες των βασανιστών του.


Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει σχετικά στον Συναξαριστή του:

«Δεν δύναμαι εδώ να σιωπήσω το περί του βρέφους τούτου και νηπίου διήγημα. Όπερ συνεγράφη μεν ελληνιστί, υπό του Aγίου Συμεών του Mεταφραστού, ευρίσκεται δε μεταφρασμένον εις τον Nέον Παράδεισον. Eπειδή και τη αληθεία είναι χαριέστατον, κατανυκτικώτατον και τριπόθητον εις τας των Xριστιανών ακοάς. Έστι δε τοιούτον. 
Mία γυναίκα ευλαβής και ενάρετος είχε παιδίον αρσενικόν, έως πέντε χρόνων. Όταν δε απεκεφαλίσθη ο ανωτέρω Άγιος Mάρτυς Aρέθας, επήγε κοντά εις το λείψανον, και πέρνουσα από το αίμα του Mάρτυρος, άλειψε τον εαυτόν της ομού και το τέκνον της. Έπειτα κατανυχθείσα και θερμανθείσα από τον θείον έρωτα, εκαταράτο και ύβριζε τον τύραννον Eβραίον. Oι δε στρατιώται τας ύβρεις ακούσαντες, άρπασαν αυτήν και την επήγαν εις τον βασιλέα, λέγοντες, όσα κατ’ αυτού ελάλησεν. Όστις παρευθύς έδωκεν απόφασιν να την καύσουν. Άψαντες λοιπόν οι στρατιώται πυρκαϊάν, έδεσαν την Aγίαν αγαλλομένην και χαίρουσαν. Tο δε παιδίον εθλίβετο και ανεστέναζε, μη υποφέρον την στέρησιν της μητρός του, καθώς και το μικρόν πωλάρι φωνάζει και θλίβεται, όταν χωρισθή από την μητέρα του. Όθεν το μακάριον εκείνο παιδίον, στρέφον τα ομμάτιά του εις ένα και άλλο μέρος, άλλο τι δεν επικαλείτο, πάρεξ το όνομα της ηγαπημένης μητρός του.

Image result for Мученик Арефа и с ним 4299 мучеников

Έπειτα βλέπον τον βασιλέα επί θρόνου καθήμενον, τρέχει προς αυτόν και πίπτει εις τους πόδας του, κλαίον και παρακαλών αυτόν ως εδύνετο, με την άναρθρον και ψελλίζουσάν του φωνήν, διά την μητέρα του.
 O δε βασιλεύς ωρέχθη το παιδίον, τούτο μεν, διατί ήτον ωραίον εις την όψιν και χαριέστατον, τούτο δε, και διατί η λαλιά του, αγκαλά και άναρθρος, ήτον όμως γλυκυτάτη και νόστιμη. Πέρνωντας λοιπόν το παιδίον ο βασιλεύς, το εκάθισεν επάνω εις τα γόνατά του και λέγει αυτώ. Ποίον αγαπάς, παιδί μου, από όλα τα πράγματα του κόσμου καλλίτερα; Tο παιδίον απεκρίθη, την μητέρα μου αγαπώ. Kαι δι’ αυτήν ήλθον να σε παρακαλέσω, διά να προστάξης να την λύσουν. Ίνα πάρη μαζί της και εμένα εις το μαρτύριον. Ότι πολλαίς φοραίς με εδίδασκε, παρακινούσά με εις το μαρτύριον. O δε βασιλεύς, και τι είναι, του είπεν, αυτό το μαρτύριον; 

Tότε το βρέφος (ω των θαυμασίων σου Δέσποτα, όστις με την χάριν σου σοφίζεις τα νήπια!), τότε λέγω, το θεοφώτιστον νήπιον απεκρίθη. Mαρτύριον είναι, το να αποθάνω διά τον Xριστόν, και πάλιν να ζήσω με αυτόν. O τύραννος του λέγει. Kαι ποίος είναι αυτός ο Xριστός; Tο παιδίον απεκρίθη. Eλθέ να υπάγωμεν εις την Eκκλησίαν διά να σου τον δείξω. Tότε βλέπον το βρέφος, πως ετράβιζαν οι στρατιώται την μητέρα του, διά να την ρίψουν εις την πυρκαϊάν, έκλαυσε, λέγον προς τον τύραννον. Άφες με να τρέξω διά να φθάσω την μητέρα μου. O τύραννος του λέγει. Άφες την μητέρα σου, και έλα με εμένα. Kαι εγώ να σου δίδω πωρικά εύμορφα. Tότε το χαριτωμένον και θεόσοφον βρέφος απεκρίθη και λέγει του. Eγώ ελογίαζα πως είσαι Xριστιανός. Kαι διά τούτο ήλθον και σε επαρακάλουν διά την μητέρα μου. Tώρα δε οπού εκατάλαβα, πως είσαι Eβραίος, λέγω σοι, ότι με Eβραίον δεν θέλω να συγκατοικήσω ποτέ. Aλλ’ ούτε όλως καταδέχομαι να λάβω από λόγου σου τίποτε. Mόνον άφες με να υπάγω εις την μητέρα μου.

Θαυμάζοντος δε του βασιλέως την του παιδίου φρονιμάδα και σύνεσιν, συνεβούλευσάν τινες αυτόν να το στείλη εις την βασίλισσαν, μήπως εκείνη με κολακείας, δυνηθή να πείση αυτό ίνα μείνη εις το παλάτιον. Aλλ’ όμως η γνώσις του θεοσόφου παιδίου ενίκησε τας πανουργίας εκείνων και μηχανήματα. Tο γαρ θεοφώτιστον νήπιον, ουδέ απόκρισιν έδωκεν εις τας συμβουλάς του βασιλέως και λόγια, αλλά όλως διόλου προς μόνην την μητέρα του έβλεπεν. Όταν δε είδε, πως έρριψαν αυτήν εις την φωτίαν, εσυμπόνεσεν η καρδία του. Kαι καθώς ήτον καθήμενον εις τα γόνατα του βασιλέως, έσκυψε και εδάγκασε δυνατά το μηρί του. O δε βασιλεύς πονέσας, το έρριψεν από τα γόνατά του προστάσσωντας ένα άρχοντα διά να το πάρη, και να το κάμη να αρνηθή τον Xριστόν. Aλλά το παιδίον φεύγον επιτηδείως, από εκείνον οπού το έσυρνεν, έτρεξε δρομαίως εις την κάμινον, και πασίχαρον επήδησεν (ω της ανδρίας!) εις το μέσον της καμίνου, εναγκαλισθέν δε γλυκερώς την ποθουμένην μητέρα του, μαζί με αυτήν κληρονομεί του μαρτυρίου τον στέφανον.

Ας λάβουν παράδειγμα από το διήγημα τούτο αι τωριναί μητέρες των Xριστιανών, και ας διδάσκουν τα τέκνα των έτι νήπια όντα, να στέκωνται στερεά εις την πίστιν και ευσέβειαν. Kαι να αγαπούν ολοκαρδίως τον Iησούν Xριστόν τον ποιητήν και πλάστην τους. Kαι αν το καλέση ο καιρός και η χρεία, να προτιμούν θάνατον και μαρτύριον, πάρεξ να αρνηθούν το του Xριστού γλυκύτατον όνομα».

πηγή/Το είδα εδώ

Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2017

ΥΠΟΜΟΝΗ: ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ


 Καθετί που χτίζεται θέλει κόπο και υπομονή: οι ανθρώπινες σχέσεις, η είσοδος στο Πανεπιστήμιο, το πτυχίο, η οικογένεια. Στους καιρούς μας και οι δύο αυτές αρετές συνδέονται με την απουσία ευχαρίστησης. Ο άνθρωπος του πολιτισμού μας ποθεί την ευκολία και την αυτόματη αποδοχή. Προς τα εκεί μας καθοδηγεί η κουλτούρα που μετέτρεψε τον έρωτα από κατάσταση εξόδου από το εγώ και μοιράσματος ψυχών και σωμάτων σε κίνηση απόλαυσης, συχνά απρόσωπη, στιγμιαία. Αυτή που μετέτρεψε την εργασία σε «δουλειά», δηλαδή σε υποδούλωση στο χρήμα, και άφησε κατά μέρος την ομορφιά μέσα από αυτό που κάνεις να προσφέρεις, να μαθαίνεις, να δίνεις χαρά και στον εαυτό σου και στους άλλους.

Δεν αρκεί ο κόπος. Χρειάζεται και η υπομονή. Χρειάζεται μια αλλιώτικη αίσθηση της αξίας του χρόνου, όπου δεν θα δεσπόζει η ταχύτητα τού «εδώ και τώρα», αλλά θα πρυτανεύει η απόφαση της αναμονής, εφόσον αυτό που θέλουμε να ζήσουμε ή να πραγματώσουμε έχει για μας αξία. Εφόσον το πρόσωπο με το οποίο σχετιζόμαστε ή θέλουμε να σχετιστούμε είναι για μας πολύτιμο. Η υπομονή συνδέεται με την ωριμότητα. Συνδέεται με την αίσθηση ότι καλούμαστε να νικήσουμε και την βιασύνη που ο καιρός μάς υποβάλλει, αλλά και την απαίτηση του εγώ μας ο άλλος να είναι όπως τον θέλουμε, τα πράγματα να είναι όπως τα θέλουμε, οι στόχοι μας να εκπληρωθούν διότι εμείς τους δικαιούμαστε.

Η υπομονή είναι ένα είδος ημερώματος του ανθρώπινου χαρακτήρα. Δεν αρκεί όμως από μόνη της αν δεν συνοδεύεται από την αγάπη. Η αμοιβαιότητα είναι προϋπόθεση στις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν μπορεί μόνο ο ένας να αγαπά και να υπομένει. Τότε η υπομονή γίνεται παγίδα, διότι μας κάνει να ελπίζουμε, πέρα όμως από την πραγματικότητα, ότι ο άλλος θα γίνει, με κάποιον μαγικό τρόπο ή εξαιτίας των περιστάσεων, όπως εμείς τον επιθυμούμε, κάτι όμως που σπάνια έρχεται. Από την άλλη η πίστη συνδέει την υπομονή με την πρόνοια και το θέλημα του Θεού, κάνοντάς μας όμως κάποτε να αφήνουμε κατά μέρος τις δικές μας ευθύνες για τις όποιες επιλογές μας και σε πρόσωπα και σε αποφάσεις ζωής.
Κάποτε η υπομονή είναι αναγκαστική. Εύκολα τότε γίνεται παγίδα. Γι’ αυτό αν δεν μπορώ να απομακρυνθώ από τον άλλο, ας μην δηλητηριάζω την ζωή μου με την ιδέα ότι η υπομονή μου θα ανταμειφθεί, ενώ μέσα μου βράζω και ταλαιπωριέμαι από λογισμούς, οι οποίοι με κατατροπώνουν. Θέλει πνευματικό αγώνα να συγχωρήσεις αυτόν που αναγκαστικά καλείσαι να υπομείνεις και μέσα από την προσευχή να προσφέρεις αγάπη, εκεί όπου δεν περιμένεις να λάβεις κάτι.

Η Εκκλησία λέει ΝΑΙ και στον κόπο και στην υπομονή. Τις θεωρεί αρετές, που συνδέονται όμως με την συνειδητή επιλογή της αγάπης. Υπομένω γιατί αγαπώ. Τότε δεν ποντάρω στην αλλαγή του άλλου, αλλά στην αποδοχή τού πώς είναι αληθινά. Η επιλογή δεν μπορεί να στηρίζεται στο ψέμα. Νέοι και μεγαλύτεροι χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι η αληθινή πρόοδος έρχεται όταν η ψυχή μας είναι αποφασισμένη να κοπιάσει και να υπομείνει. Με νίκη εναντίον των λογισμών. Και ελπίδα στον Θεό ότι θα μας ενισχύει να λειτουργούμε προς την δική Του κατεύθυνση: της αγάπης για όποιον θέλουμε να είμαστε μαζί και για ό,τι θέλουμε να χτίσουμε!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 4 Οκτωβρίου 2017
πηγή

Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017

Ἅγιος Πορφύριος: «Ὁ σαρκικός ἔρωτας δέν εἶναι μόνο γιά τήν τεκνογονία. Βοηθάει στόν πνευματικό ἔρωτα»


Ἡ ἐγκράτεια μέσα στόν γάμο κατά τόν Ἅγιο Πορφύριο
Ἕνα ζεῦγος εὐσεβές καί πολύ ἀγαπημένο καί μονοιασμένο, που ἤδη εἶχε ἔξι παιδιά, μάλιστα σέ μικρή χρονική ἀπόσταση μεταξύ τους, ἡ σύζυγος - μητέρα πρότεινε στό σύζυγο νά μείνουν στά ἔξι παιδιά ἀσκώντας ἐγκράτεια. "Μᾶς φθάνουν", εἶπε, "ἔξι παιδιά καί στό ἑξῆς νά ζοῦμε ἐγκρατευμένοι". Ὁ σύζυγος μέ ἠρεμία καί ψυχραιμία ἄκουσε τή σεμνή σύζυγό του, ἀλλ' ἐπιφυλάχθηκε νά μή συμφωνήσει ἀμέσως. Πίστευε πώς, γιά ἕνα τέτοιο θέμα, σοβαρό καί λεπτό, τόν πρῶτο λόγο εἶχε ὁ Πνευματικός τους, που εὐτυχῶς ἦταν ὁ Γέρων Πορφύριος. "Πρίν ἀπό κάθε συζήτηση καί μάλιστα ἀπόφαση γιά τό θέμα αὐτό", εἶπε ὁ σύζυγος στή σύντροφό του, "θά πρέπει νά συμβουλευθοῦμε τό Γέροντα".
Ἐπισκέφθηκαν λοιπόν τό Γέροντα καί τό θέμα ἔθεσε πρῶτα ἡ σύζυγος λέγοντας ἐπί λέξει:
- Ὅπως ξέρετε, Γέροντα, ἔχουμε ἔξι παιδιά καί εἴπαμε νά μείνουμε σ' αὐτά ἀσκώντας ἀπό ἐδῶ καί πέρα ἐγκράτεια.

Τότε ζήτησε τό λόγο ὁ σύζυγος, που εἶναι καί....
εὐγενής καί διακριτικός, γιά νά ἐξηγήσει ἀρχικά μόνο τή λέξη "εἴπαμε".
- Μέ τήν εὐλογία σας, Γέροντα, νά κάμω μίαν ἐξήγηση.

Καί στρεφόμενος στή σύζυγό του εἶπε:
- Μέ συγχωρεῖς, ἄλλα εἶπες "εἴπαμε", ἐνῶ ἔπρεπε νά εἰπεῖς "εἶπα". Δική σου γνώμη εἶναι, ἀφοῦ ἐγώ δέν εἶπα ἀκόμη τή γνώμη μου καί πρότεινα αὐτή τή συνάντηση καί συζήτηση μέ τό Γέροντα.

Ὁ Γέροντας μειδίασε καί εἶπε στό πολύτεκνο καί ἀγαπημένο ζεῦγος:
- «Τό πρόβλημα δέν εἶναι ἡ ἐγκράτεια. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι θά πληγώσετε τήν ἀγάπη σας. Ὁ διάβολος θά ρίξει τόση γκρίνια μεταξύ σας, που γιά τό παραμικρό θά ἐκνευρίζεστε καί θά μαλώνετε, πράγμα που θά ἐπηρεάσει καί τά παιδιά σας. Γι' αὐτό καλό εἶναι νά τό σκεφθεῖτε περισσότερο τό θέμα αὐτό καί νά προσευχηθεῖτε καί θά σᾶς δείξει ὁ Θεός τό θέλημά Του. Ὁ σαρκικός ἔρωτας μέσα στόν γάμο βοηθάει στόν πνευματικό. Εἶναι δύσκολο νά σού τό ἐξηγήσω. Ἀλλά μέσα στόν γάμο ὁ σαρκικός ἔρωτας γίνεται πνευματικός, μεταβάλλεται. Δέν μπορῶ νά σού τό διατυπώσω. Σιγά- σιγά τό ζευγάρι ἑνώνεται πολύ μέ τόν σαρκικό ἔρωτα καί μέ τόν πνευματικό· προχωρεῖ πρός τόν πνευματικό καί στό τέλος μένει αὐτός, ὁ πνευματικός, καί δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τόν σωματικό. Γιά νά γίνει ὅμως αὐτό, πρέπει νά προχωρήσει πολύ στόν πνευματικό. Ὁ σαρκικός ἔρωτας δέν εἶναι μόνο γιά τήν τεκνογονία. Βοηθάει στόν πνευματικό ἔρωτα. Ἀλλά μέσα στόν γάμο, μέ τήν εὐλογία καί τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἔξω ἀπό τόν γάμο σχέση ἀλλάζει σέ λίγο καί γίνεται βάσανο. Μπερδεύει καί βασανίζει τούς ἀνθρώπους.[…] Καθώς φτιάνουν ὁ καθένας τήν προσωπικότητά του, προχωροῦν, ἐργάζονται, δημιουργοῦν καί ἑνώνονται. Καί τρελαίνεται ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον χωρίς νά μιλοῦν. Κάπως ἔτσι, ἄς ποῦμε, γίνεται καί μέ τόν Θεό. Ἀλλά πολύ λίγο μοιάζει.»

 Α. Κωστάκου, «Συνομιλώντας μέ τόν γέροντα Πορφύριο»
(σέλ. 118- 119)

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017

Η ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΑΓΙΟΣΥΝΗ ΤΗΣ «ΚΑΤ΄ ΟΙΚΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»


ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

Οδεύοντας κατά τα μέρη Καισάρειας του Φιλίππου ο Ιησούς, ρώτησε τους Μαθητές του. «Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι;». Εκείνοι του απάντησαν. «Λένε ότι είσαι … ένας από τους προφήτες». Ο Ιησούς συνέχισε. «Εσείς, ποιος λέτε ότι είμαι», Και ο Σίμων εκ μέρους όλων του είπε: «Συ ει ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος» - «Εσύ είσαι ο Μεσσίας, ο Υιός του αληθινού Θεού! Ο Κύριος τον μακάρισε, λέγοντας ότι η ομολογία του είναι τιμητική αποκάλυψη του ουράνιου Πατέρα του σ’ αυτόν, τον μετονόμασε από Σίμωνα, Πέτρο, και επισήμανε ότι, «σε τέτοια πίστη πέτρα-βράχο πρέπει να θεμελιωθεί η Εκκλησία, για να μείνει ακλόνητη και να φέρει καρπό» -Μάρκ,8,27, Ματθ.16,16 κε.
Κατόπιν τους μίλησε για το επερχόμενο πάθος του, το θάνατο και την ανάστασή του. Για την ανάσταση, θαρρείς δεν άκουσαν, ή δεν κατάλαβαν, έμειναν στα του θανάτου του, και πάγωσαν, έπαθαν μεγάλο κλονισμό. Τέτοιο, που ο Πέτρος τον πήρε πιο πέρα, τον μάλωσε, συνάμα και τον παρακάλεσε. «Ίλεώς σοι Κύριε. Ου μη έσται σοι τούτο» -«Θεός φυλάξει, Κύριε, να μη σου συμβεί αυτό». Αλλά πάραυτα δέχτηκε από το Χριστό κεραυνό.

«Ύπαγε οπίσω μου, σατανά, σκάνδαλόν μου ει, ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων» -«Φύγε από μπροστά μου «σατανά». Εσύ μου γίνεσαι εμπόδιο, γιατί δε σκέφτεσαι όπως θέλει ο Θεός, αλλά όπως θέλουν οι άνθρωποι» -Ματθ.16,21-23. Ο τιμημένος από το Χριστό, του ζητούσε να μη σταυρωθεί !


«Μεθ’ ημέρας εξ παραλαμβάνει ο Ιησούς τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννην τον αδελφόν αυτού και αναφέρει εις όρος υψηλόν κατ’ ιδίαν-Θαβώρ-17,1κε. Εκεί ζουν ένα συγκλονιστικό γεγονός. Ο Ιησούς μεταμορφώνεται μπρος στα έκπληκτα μάτια τους. Το πρόσωπό του λάμπει σαν τον ήλιο, τα ρούχα του γίνονται κάτασπρα σαν το φως.Εμφανίζονται και συνομιλούν μαζί του ο Μωυσής και ο Ηλίας. Το αντίδοτο του Χριστού στο μεγάλο κλονισμό τους ήταν πολύ ισχυρό!

Έκθαμβος ο Πέτρος, γοητευμένος από την αστραπιαία αποκάλυψη του μεγαλείου της Θεότητάς του Ιησού, παρών και λαλών, προτείνει. «Κύριε, είναι ωραία να μείνουμε εδώ ψηλά στο βουνό ! Να κάνουμε αν θέλεις τρεις σκηνές, μία για σένα, μία για το Μωυσή και μία για τον Ηλία». Επαναφέρει την πιο πάνω πρόταση από άλλη οδό. Ώσπου ν’ αποσώσει τη φράση του, παίρνει απάντηση από τον ουρανό. Νέφος φωτεινό τους σκεπάζει, κι ακούγεται βροντερή του Πατέρα η φωνή. «Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Υιός, ο εκλεκτός μου, αυτόν να ακούτε» ! Τρέμουν απ’ το φόβο, πέφτουν καταγής. Σε λίγα λεπτά ένα χέρι τους αγγίζει, είναι ο Χριστός, όμως όπως πριν απλός. Κατεβαίνοντας από το βουνό, τους ζητεί, πριν την ανάστασή να μην πουν σε κανένα το θαυμαστό γεγονός-Ματθ.17, 1κε.
«Είναι ωραία να μείνουμε εδώ ψηλά στο βουνό» ! Στην ησυχία, τη γαλήνη, την απόλαυση του εκθαμβωτικού κάλλους Σου». είπε ο Πέτρος. Ο κεραυνός τώρα ήρθε από τον ουρανό αλλιώς ! Και, ο Χριστός κατέβηκε από το βουνό! «Ου μετά πολλάς ταύτας ημέρας» ανέβηκε στο Σταυρό ! Έμεινε στον Τάφο ένα τριήμερο ! Ανέστη εκ νεκρών νικητής, «θανάτω, θάνατον πατήσας»!

Μετά την Πεντηκοστή, ο Πέτρος και οι άλλοι Μαθητές δεν πήγαν στο βουνό, στην ησυχία, τη γαλήνη, την κοινωνία ή αναπόληση της θαυμάσιας ζωής τους κοντά στο Χριστό. Ανοίχτηκαν στην ίδια αιμάτινη σταυρό-αναστάσιμη οδό ! Και τι παράξενο, τι παράδοξο, τι αξιοθαύμαστο!Ήταν όλοι τους, της «κατ’ οίκον εκκλησίαν»! Αυτό υποδηλώνει έμμεσα, πλην ευδιάκριτα ο εκτός αυτής ως άγαμος Απ. Παύλος όταν γράφει: «Μη ουκ έχομεν εξουσίαν αδελφήν γυναίκα περιάγειν, ως και οι λοιποί απόστολοι, και οι αδελφοί του Κυρίου, και Κηφάς;» -«Μήπως δεν έχω δικαίωμα να έχω μαζί μου στα ταξίδια μου αδερφή χριστιανή ως σύζυγο, όπως κάνουν και οι άλλοι απόστολοι, και τα αδέρφια του Κυρίου, και ο Κηφάς-Πέτρος;» -1Κορ.9,3.


Η θεμελίωση και η εξάπλωση Χριστιανισμού-Εκκλησίας, λοιπόν, ευλογείται να γίνει με την αιμάτινη καταβολή των Μαθητών και Απόστολων του Χριστού, που ήταν όλοι τους, «της κατ’ οίκον εκκλησίας»! Στα ακόλουθα οδυνηρά χρόνια των απηνών διωγμών, ως δείχνουν τα Μαρτυρολόγια, δεν υπήρξε μικρή η αιμάτινη κατάθεση της «κατ’ οίκον εκκλησίας» !
 Οικογένειες ολόκληρες, ενίοτε ολόκληρες γενιές ξεκληρίστηκαν. Υπέμειναν καρτερικά μαρτύρια φρικτά, βασανιστήρια δαιμονικής επινόησης κλιμακωτά. Φυλάκιση, εξορία, αποκεφαλισμό, σταύρωση, κατασπάραξη από θηρία, καύση στη φωτιά, οβελισμό, βρασμό σε λέβητα με πίσσα ή ασβέστη, τηγάνισμα σε πυρακτωμένη σχάρα … Κρέμασμα από το ένα χέρι, με τα άκρα να απέχουν 15-20 πόντους από τη γη, από τη ζωή, για να είναι το Μαρτύριο οδυνηρό εκτός από σωματικά, και ψυχικά! Ευλογήθηκαν κι ευτύχησαν να είναι κοντά στο Θεό, εκεί «όπου ήχος καθαρός εορταζόντων και βοώντων απαύστως, Κύριε δόξα σοι»!

Έμειναν «πιστές άχρι θανάτου», «λίαν την κλήσιν επί των έργων δεικνύουσαι»! Είναι μεγαλειώδης η από μέρους τους περιφρόνηση του θανάτου, ο εμπαιγμός του διαβόλου, εξηγεί θεολογικά ο Μ. Αθανάσιος.«Πριν πιστεύσουσιν οι άνθρωποι τω Χριστώ φοβερόν τον θάνατον ορώσι και δειλιώσιν αυτόν. Επειδάν δε εις την εκείνου πίστιν και διδασκαλίαν μετέλθωσι, τοσούτον καταφρονούσι του θανάτου, ως-ώστε- και προθύμως επ’ αυτόν ορμάν, και μάρτυρας γίνεσθαι της κατ’ αυτού παρά του Σωτήρος γενομένης αναστάσεως. Και γαρ έτι νήπιοι όντες την ηλικίαν σπεύδουσι αποθνήσκειν … ου μόνον άνδρες, αλλά και γυναίκες. Ούτως ασθενής γέγονεν, ως και γυναίκας τας απατηθείσας το πριν παρ’ αυτού, νυν παίζειν αυτόν ως νεκρόν και παρειμένον»-«Τόσο αδύνατος, έγινε στην ψυχή των πιστών ο φόβος του θανάτου, που από αυτή τη νηπιακή ηλικία, οι άνδρες, ακόμα κι αυτές οι γυναίκες, που στο πρόσωπο της Εύας απατήθηκαν από το διάβολο, δεν τον φοβούνται, ορμούν στο μαρτύριο, και τον περιπαίζουν, θεωρώντας τον νεκρό και ξεπεσμένο»-«Περί Ενανθρωπήσεως», 27.


Κοντά εκατό χρόνια πριν, ο Απολογητής Τερτυλλιανός είχε επισημάνει ότι, το αίμα των χριστιανών Μαρτύρων απετέλεσε το σπόρο ανάπτυξης και εξάπλωσης της Εκκλησίας-“Semen estsanguis Christianorum”. Όλη αυτή η στάση τους, «δεν καθωρίζετο από πολιτικά, αλλάαπό εσχατολογικά κίνητρα, εχθρόν δεν εθεώρουν την πολιτείαν, αλλά τον διάβολον. Δια τούτο συνέχιζον να εύχωνται υπέρ των διωκτών αρχόντων και ήσαν πεπεισμένοι δια την τελικήν νίκην της πίστεώς των» -Π. Κ. Χρήστου, «Τα Μαρτύρια των αρχαίων χριστιανών», σ.18.

***** *** *****
Ως ελάχιστα ελάχιστη, λοιπόν, ευλάβεια και τιμή στη μνήμη της χρυσής αλυσίδας των Μαρτύρων της Εκκλησίας, επί του προκειμένου εκείνων της «κατ’ οίκον εκκλησίαν», ακολουθεί ενδεικτικά αναφορά σε μερικά το πιο πολύ ανώνυμα διαμάντια μαρτυρικά ! Με συμβολική απαρχή στην «ανώνυμη μητέρα και τα δυο της παιδιά», που «πυρί τελειούνται», και η Εκκλησία τιμά στις 3 Ιανουαρίου. Καταφρονούν το θάνατο και λαμπαδιάζουν με μια ψυχή και μια καρδιά, παρέχοντας ad hocμαρτυρία «της κατ’ αυτού -του θανάτου- παρά του Σωτήρος γενομένης αναστάσεως». Αυτό το πνεύμα απηχεί το υμνογραφικό δίστιχο, που θέλει, «μόλις άρπαξε η μάνα φω τιά, σαν άλλα σπουργιτάκια τα δυο της παιδιά, να σπεύδουν να φρυγανίζονται κάτω από τις φλόγες των φτερών και του καιόμενου κορμιού της»- «Μητρός φλεγείσης και τα τέκνα προς φλόγα- τετρυγότα τρέχουσιν, ως στρουθού τέκνα».


Στις 28 Ιανουαρίου, «Αγία μήτηρ και θυγάτηρ ξίφει τελειούνται». Προσέξτε ότι εδώ ο στίχος του υμνογράφου επισημαίνει την ομοφροσύνη μάνας και κόρης. Έσκυψαν την κεφαλή, και άφησαν την ίδια με τον αποκεφαλισμό στιγμή την τελευταία τους πνοή στην αγάπη του Θεού. -«Τη παιδί συγκλίνασα μήτηρ την κάραν-ξίφει συνεξέπνευσε τω θυγατρίω».Και, από εκείνα τα «συν» -«συγκλίνασα, συνεξέπνευσε»- προσπαθήστε να συλλάβετε την αξία της ομοφροσύνης μάνας και κόρης την κορυφαία ώρα ! Και, για να μην ταράξετε τη μέσα σας ευφορία, μην κάνετε αναγωγή στα σημερινά. Θυμηθείτε την ανάλογη ομοφροσύνη των πρώτων χριστιανών. «Του δε πλήθους των πιστευσάντων ην η ψυχή και η καρδία μία» -Πραξ.4,32.Αναλογιστείτε ποια ακαταγώνιστη δυναμική προκαλεί η ομοφροσύνη σε οριακές στιγμές της ζωής!

Φεβρουαρίου, 13 «ανώνυμος πατήρ και υιός σταυρωθέντες τελειούνται». Περίπτωση αξιοζήλευτη, ιδιαίτερης ευλογίας και τιμής, το μαρτυρικό πέρασμα στη Βασιλεία του Θεού αυτού του πατέρα και γιου, με θάνατο σταυρικό ! Με μαρτύριο σαν του Χριστού το λυτρωτικό ! Αυτό επισημαίνει το σχετικό δίστιχο, αγγίζοντας και τη θεολογία του Ιωάννη της αγάπης. «Πατήρ συν υιώ σταυρικόν πάσχει πάθος.-Υπέρ Πατρός του δόντος τον Υιόν εις πάθος» -«Πατέρας και γιος υπομένουν μαρτύριο σταυρικό- Στο Όνομα του Πατέρα που έδωσε σε θυσία τον Υιό του».

Μαΐου 29, ανδρόγυνο θανατώνεται φρικτά. Τους σπάζουν τα κόκαλα, τα συντρίβουν με μανία, τους αποτελειώνουν ποιος ξέρει με τι ρόπαλα ή άγρια ξύλα. «Ανήρ και η τούτου σύζυγος ξύλοις τα οστά συντριβέντες, τελειούνται». Τι πάθος, Θεέ μου, τι αβυσσαλέα κατάπτωση, τι απροσμέτρητη σκληρότητα, τι φοβερή απανθρωπία! Αλλά και τι υπομονή, τι μεγάλη καρτερία! Ιουνίου 2, «Αγία μήτηρ μετά των αγίων τριών τέκνων αυτής ξίφει τελειούνται». Μαρτυρική τελείωση με Ψαλμική «οσμήν ευωδίας πνευματικής». «Ιδού εγώ και τα παιδία α μοι έδωκεν ο Θεός»! Αυτό θέλει ο υμνογράφος να αποπνέει το αναθηματικό δίστιχο του μαρτυρίου τους, όταν γράφει: «Συν παιδίοις τμηθείσα, Μήτερ καλλίπαι»-«Μαζί με τα παιδιά αποκεφαλισμένη, μάνα καλλίπαιδη»- «Ιδού, βοάς, εγώ τε και τα παιδία». Σε ακούω, να κράζεις με στίχο των Ψαλμών. «Να, Κύριε, εγώ και όσα μου χάρισες παιδιά, ερχόμαστε κοντά Σου»!

Στις 9 Ιουνίου αληθινή συστοιχία μαρτυρικής τελείωσης.Απροκάλυπτα φοβερό, όχι σπάνιο ή ασυνήθιστο για την ειδωλολατρική μανία κάποιων κατά της Εκκλησίας, ξεκλήρισμα πατρογονικό, συζυγικό, παιδικό, οικογενειακό. «Παππούς, γιαγιά, πατέρας, μητέρα, εγγόνια αντίστοιχα και παιδιά, θανατώνονται με αποκεφαλισμό», «Πάππος και μάμμη, πατήρ και μήτηρ και δύο τέκνα, ξίφει τελειούνται». Εδώ το αναθηματικό δίστιχο το δίνω αμετάφραστο και ασχολίαστο. Σφραγίζει με ευδιάκριτη ευκρίνεια και λιτή ιερότητα το μαρτύριο μιας ολόκληρης γενιάς. «Δια ξίφους ήθλησε συγγενές γένος». Και συμπυκνώνει με ευρηματική ποιητική χάρη, και πλοκή λόγου χαριτωμένη το πνεύμα αυτού του μαρτυρίου σε μια εύηχη επιγραφή. «Η παππόμαμμος πατρομητροτεκνία».

Στις 29 Ιουλίου, «πατήρ και μήτηρ μετά των δυο τέκνων αυτών πυρί τελειούνται». Ολόκληρη οικογένεια πάλι, πατέρας, μητέρα και τα δυο τους παιδιά στη φωτιά, γίνονται φωτοβόλος λαμπάδα της Αλήθειας του Χριστού, σαν της Θεοτόκου, που είναι η «φωτοβόλος λαμπάδα τοις εν σκότει φανείσα».!

Στις 26 Σεπτεμβρίου. «Μνήμη της αγίας Μάρτυρος χήρας εν μαχαίρα τελειωθείσης». Ανώνυμη χήρα τελειώνεται με αποκεφαλισμό. Αγγελική γραφίδα έχει κρατήσει το όνομά της στο βιβλίο του Ουρανού.Όσοι αξιωθούν να βρεθούν στη Βασιλεία του Θεού, θα τη συναντήσουν. Θα τη δουν στην αιώνια χαρά «των γάμων του αρνίου του εσφαγμένου από καταβολής κόσμου», στο ατελεύτητο πανηγύρι των Αγίων. Ποιος ξέρει γιατί χήρεψε! Ποιος μέτρησε ποτέ τον πόνο που της έφερε της αγάπης της ο χωρισμός! Τον μέτρησε, ο Χριστός, τον αναπλήρωσε, τον αποπλήρωσε! Το δίστιχο θέλει να υπέγραψε μαζί του γαμήλιο συμβόλαιο υψηλής τιμής, με αντίτιμο έκτακτα ακριβό, το μαρτυρικό αίμα της. «Σφαγείσα χήρα σοι νενύμφευται Λόγε-γράψασα συμβόλαιον εκ των αιμάτων». «Σφάχτηκε η ανώνυμη χήρα, και νυμφεύτηκε Εσένα Λόγε του Θεού. Υπέγραψε γαμήλιο συμβόλαιο με τον ουρανό, με το αίμα της το μαρτυρικό».



Κλείνω με δυο επώνυμα Μαρτύρια από τα πολλά γνωστά. Η επιλογή από τον λήξαντα μήνα. Σεπτεμβρίου 17, «Μαρτύριον των Αγίων γυναικών Σοφίας και των θυγατέρων αυτής Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης», χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού 117-138.«Γυνή τις ευσεβής και φιλόθεος τούνομα Σοφία, εκ των επιφανών… χηρείαν υποστάσα ανδρός, θυγατράσιν μόναις τρισίν τον βίον εσάλευεν …» Πώς; «Λίαν την κλήσιν επί των έργων δεικνύουσα, η της άνωθεν όντως σοφίας επώνυμος»!
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ, το «λίαν την κλήσιν επί των έργων δεικνύουσα» της «εκ των επιφανών» ευσεβούς και φιλόθεης μητέρας; Την από το Μαρτύριό τους συναγόμενη μεταλαμπάδευση της ίδιας κλήσης στις τρεις θυγατέρες με τα εκπληκτικής συμβολικής χριστιανικής σημασίας ονόματα, Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη, που έμειναν «πιστές άχρι θανάτου»; Ή το πιο φοβερό και απερίγραπτα οδυνηρό, ότι υποχρεώθηκε η μητέρα να ιδεί το ένα κατόπιν του άλλου το μαρτύριο των τριών φίλτατων μικρών θυγατέρων της; Που, βέβαια, η μια μετά την άλλη απάντησαν αρνητικά στις δελεαστικές υποσχέσεις και αψήφησαν τις απειλές του κριτή. «Ημείς ούτε των επαγγελιών σου τούτων εφιέμεθα, ούτε των απειλών και βασάνων επιτρεφόμεθα. Αφθάρτων γαρ ερώμεν αγαθών και αφθάρτου νυμφίου των ανθρωπίνων πάντων καταφρονήσασαι»-«Γιατί εμείς έχουμε ερωτευτεί άφθαρτα αγαθά και άφθαρτο Νυμφίο, και καταφρονήσαμε όλα τα ανθρώπινα».

Σεπτεμβρίου 20, χρόνια αυτοκράτορα Τραϊανού, 98-117, και Αδριανού, 117-138.«Μαρτύριον αγίου Ευσταθίου, της συζύγου αυτού Θεοπίστης, και των τέκνων των Αγαπίου και Θεοπίστου». Ήταν επίλεκτος αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού, αλλά στα χρόνια που απαγορευόταν να είναι χριστιανός ! Και τι δαιμονικής επινόησης και φρικτής μεθόδευσης Μαρτύριο. Τους έκλεισαν σε ένα ειδικής κατασκευής μεγάλο χάλκινο βόδι, έβαλαν φωτιά και το πυράκτωσαν ! Δεν αναφέρεται, αν ο Χριστός τους έστειλε δροσιά σαν εκείνη στους Τρείς νέους της Π. Διαθήκης. Τελειώθηκε ως λέει ο σχετικός ύμνος, «τα πάθη του Χριστού μιμησάμενος», μαζί με τη συμβία και τους δυο καρπούς της αγάπης τους.


***** *** *****
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ποιος από εμάς τους σημερινούς χριστιανούς, επί του προκειμένου τους ορθόδοξους, λαϊκούς, θεολόγους -πανεπιστημιακούς και κοινούς- υπέρ ασκητές, μοναχούς, και παντός βαθμού κληρικούς, θα τολμούσε να σταθεί μπρος σ’ αυτό το μεγαλειώδη αιμάτινο καθρέφτη, και να κοιταχτεί! Και μέσα του να πει, ότι είναι έτοιμος σε κάποιο από αυτά τα Μαρτύρια ορθός να σταθεί! Ανυποχώρητα, «πιστός άχρι θανάτου», να ομολογήσει αφοσίωση και αγάπη στο Χριστό! Να συνειδητοποιήσει ad hoc, δηλαδή, ποια αβυσσαλέα απόσταση χωρίζει τη σημερινή βολική χριστιανική ζωή μας, από τη«λίαν την κλήσιν επί των έργων δεικνύουσαν» των Μαρτύρων! Να καταλάβει πόσο αυτή, ως θα έλεγε ο Απ. Παύλος «έχει αδειάσει το περιεχόμενο του σταυρικού θανάτου του Ιησού Χριστού» -1Κορ,1,17 -σε υποκατάστατα σταυρικά! ’Η ως γράφει ο έτερος των Τριών Μεγίστων Φωστήρων της Τρισηλίου Θεότητος, Μεγάλος Πατέρας και Οικουμενικός Διδάσκαλος της Εκκλησίας Μ. Βασίλειος, να καταλάβει ότι την έχει περιαγάγει σε μια «αδάπανη ευλάβεια»!
«Οίδα, λέει, πολλούς νηστεύοντας, προσευχομένους, στενάζοντας, πάσαν την αδάπανον ευλάβειαν ενδεικνυμένους, οβολόν δε ένα μη προϊεμένους τοις θλιβομένοις» -«Γνωρίζω πολλούς που νηστεύουν, προσεύχονται, στενάζουν και οδύρονται για τις αμαρτίες τους, δείχνουν όλη αυτή την ανέξοδη ευλάβεια, αλλά ούτε ένα ευρώ δε δίνουν για όσους υποφέρουν». Κοινώς, είναι άδειοι από αγάπη! Και προσθέτει. «Τι το όφελος τούτοις, της λοιπής αρετής»;-«Ποιο το όφελός τους από την υπόλοιπη αρετή»; «Ου γαρ παραδέχεται αυτούς η βασιλεία των ουρανών» !! Οι άδειοι από αγάπη στον «ελάχιστο αδελφό», το Χριστό, δεν περνούν στη βασιλεία των ουρανών» !-«Ομιλία προς Πλουτούντας».
πηγή

Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2017

Να προσφέρεις στο παιδί το χάδι της προσευχής(Όσιος Πορφύριος)

Γέροντος Πορφυρίου: Η αγωγή των παιδιών
 Η αγωγή των παιδιών αρχίζει απ' την ώρα της συλ­λήψεως τους. Το έμβρυο ακούει κι αισθάνεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του. Ναι ακούει και βλέπει με τα μάτια της μητέρας. Αντιλαμβάνεται τις κινήσεις και τα συναισθήματά της, παρόλο που ο νους του δεν έχει α­ναπτυχθεί. Σκοτεινιάζει το πρόσωπο της μάνας, σκοτει­νιάζει κι αυτό. Νευριάζει η μάνα, νευριάζει κι αυτό. Ό,τι αισθάνεται η μητέρα, λύπη, πόνο, φόβο, άγχος κλπ. τα ζει κι αυτό. Αν η μάνα δεν το θέλει το έμβρυο αν δεν το αγαπάει, αυτό το αισθάνεται και δημιουργούν­ται τραύματα στην ψυχούλα του, που το συνοδεύουν σ' όλη του τη ζωή.
 Αισθάνεσαι ότι πεινάεις, ότι άμα δεν φάεις, σε πιά­νει μία λιγούρα, μια τρεμούλα. Φοβάσαι ότι θ' αδυνατί­σεις. Είναι κάτι ψυχολογικό, που έχει εξήγηση. Μπορεί ας πούμε να μην εγνώρισες πατέρα, να μην εγνώρισες μητέρα, να είσαι υστερημένος και πεινασμένος, φτωχός κι αδύνατος. Κι αυτό από πνευματικό γεγονός, εκδηλώ­νεται αντανακλαστικώς ως αδυναμία του σώματος.
 Γίνετε άγιοι και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας. Η αγιότητα των γονέων απαλλάσσει τα παιδιά απ' τα προβλήματα.... Κι όταν κάνουν αταξίες να παίρνετε κάποια παιδαγωγικά μέτρα, αλλά να μην τα πιέζετε. Κυρίως να προσεύχεσθε. Το παιδί θέλει κοντά του ανθρώπους θερμής προσευχής. Όχι ν' αρκείται η μητέρα στο αισθητό χάδι για το παιδί της, αλλά να προ­σφέρει συγχρόνως και το χάδι της προσευχής.

Κραυγή ζωής: Σας ικετεύω μη μας σκοτώνετε!
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ

Αντικειμενική ενημέρωση για όσα πρέπει να γνωρίζουμε
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"