Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Γιατί δυσκολεύονται οι νέοι να πλησιάσουν την εκκλησία;(Αρχιμανδρίτου Γεωργίου Καψάνη)


Υπάρχουν μερικές δυσκολίες στα σημερινά μας παιδιά να πλησιάσουν το μυστήριο της Μετανοίας. Οι σημερινοί νέοι δυσκολεύονται να πλησιάσουν γενικά την Εκκλησία και τους κληρικούς γιατί καλλιεργείται μία προκατάληψη κατά της Εκκλησίας. Η Εκκλησία σήμερα χλευάζεται, συκοφαντείται, διαβάλλεται, εξευτελίζεται στα μάτια του κόσμου και της νεολαίας και όποιοι νέοι θα εκδηλώσουν την πίστη τους, θα γίνουν αντικείμενο ειρωνείας.

Έπειτα η σημερινή αγωγή- ψυχολογία, φιλοσοφία, πολιτική- καλλιεργούν ένα ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα στους ανθρώπους που δημιουργεί την ψευδαίσθηση της αυτοσωτηρίας. Καλλιεργούν την αυτάρκεια, τη φιλαυτία, τον εγωκεντρισμό. Όλα αυτά είναι αντίθετα στο πνεύμα της μετανοίας και της εξομολογήσεως. Τονίζεται μάλιστα από ορισμένα συστήματα, όπως είναι ο υπαρξισμός, ότι η αμαρτωλότητα έγκειται στις αμαρτωλές καταστάσεις και όχι στα πρόσωπα και έτσι μεταθέτουν το θέμα της προσωπικής ευθύνης από τα πρόσωπα στις καταστάσεις. Οπότε ο άνθρωπος τείνει να θεωρεί τον εαυτό του ανεύθυνο για ό,τι κακό γίνεται.
Κατά τη φροϋδική πάλι θεώρηση, αμαρτία είναι όχι η εκπλήρωση των κακών επιθυμιών του ανθρώπου, αλλά η μη εκπλήρωσή τους. Η αμαρτία ακόμη εμφανίζεται σήμερα ως δικαίωμα του ανθρώπου και ως απελευθέρωσή του, όπως στο θέμα των αμβλώσεων. Οι αμβλώσεις είναι η πιο φρικτή αμαρτία και όμως βλέπουμε τις φεμινίστριες να διαδηλώνουν στους δρόμους και αυτό που είναι έγκλημα να το απαιτούν ως απελευθέρωσή τους: «Το σώμα μας, μας ανήκει, φωνάζουν, δεν θέλουμε χριστιανικό σώμα». Σκεφθείτε λοιπόν τί διαστροφή των πραγμάτων έχει γίνει, όταν το έγκλημα θεωρείται ως απελευθέρωση του ανθρώπου, ενώ είναι η χειρότερη υποδούλωσή του.
 Πώς τώρα τα παιδιά που από τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, τα βίντεο κλπ. ποτίζονται απ’ αυτό το αρρωστημένο, εγωκεντρικό και φίλαυτο πνεύμα, θα μπορέσουν να μπουν στο πνεύμα της Εκκλησίας που είναι τελείως αντίθετο;
Καλλιεργείται επίσης η ψυχολογία της μάζας εις βάρος του προσώπου και της προσωπικής ευθύνης. Η υπερβολική χρήση της λέξεως μάζα και των παραγώγων της (π.χ. μαζικός αθλητισμός, μαζικοί αγώνες κ.λπ.) για να ορισθεί ένα σύνολο ανθρώπων, υποδηλώνει προσπάθεια ν’ απορροφηθεί το ανθρώπινο πρόσωπο από τη μάζα. Ο μαζοποιημένος άνθρωπος δεν σκέπτεται, αποφασίζει, ενεργεί προσωπικά και γι’ αυτό δεν αισθάνεται ότι ευθύνεται προσωπικά. Άλλοι τον κατευθύνουν.
Έπειτα το γενικότερο κλίμα και η προβολή της διαφθοράς αμβλύνει την ηθική συνείδηση. Όταν τα παιδιά βλέπουν από μικρά αυτά που βλέπουν, η συνείδησή τους αμβλύνεται. Παύουν να θεωρούν το κακό ως κακό ή όσο είναι κακό. Γι’ αυτό με πόνο διαπιστώνουμε ότι έχει αυξηθεί η εγκληματικότητα και ιδίως τα εγκλήματα κατά της ζωής των ανθρώπων. Φοβερά εγκλήματα δημοσιεύονται καθημερινά στις εφημερίδες. Και μετά την νομιμοποίηση των αμβλώσεων θα αυξηθούν περισσότερο τα εγκλήματα. Το ίδιο το κράτος δείχνει τώρα περιφρόνηση στη ζωή του ανθρώπου, (του υπό κατασκευή), αλλά πάντως ανθρώπου. Και οι νέοι που σήμερα δέχονται αυτή την αγωγή και κατεύθυνση από την πολιτεία και με τις εκτρώσεις εγκληματούν, γιατί να μη εγκληματήσουν αργότερα εναντίον και ενός άλλου ανθρώπου, όταν η φιλαυτία τους το απαιτεί;
 Μία άλλη δυσκολία να πλησιάσουν οι νέοι την Εκκλησία είναι η αδυναμία των ενοριών, των μεγάλων κυρίως ενοριών, που αριθμούν σήμερα πολλές χιλιάδες ενοριτών, να φανερώσουν την ευχαριστιακή και εκκλησιολογική συγκρότηση της ενορίας. Δηλαδή κάποιος να πάει στην ενορία του, να αισθανθεί την ευχαριστιακή σύναξή της και να πει ότι, «εδώ είναι η οικογένειά μου, η οικογένεια του Θεού· εδώ είναι το σπίτι του Θεού και Πατέρα μου. Εδώ είμαστε όλοι μέλη του Σώματος του Χριστού, είμαστε η εν Χριστώ αδελφότητα και κοινωνία. Εδώ ο ιερέας είναι ο πνευματικός μου πατέρας και εγώ για να μπορώ να συμμετέχω σ’ αυτή την ευχαριστιακή σύναξη του λαού του Θεού, δεν πρέπει να χωρίζομαι με την αμαρτία ούτε από το Θεό ούτε από την Εκκλησία. Και έχω την ευχέρεια, όταν αμαρτήσω, να πάω στον ιερέα, στον πατέρα και Πνευματικό μου να του πω την αμαρτία μου. Αυτός να με συγχωρέσει και εγώ να μπορώ να συμμετέχω στην εν Χριστώ σύναξη της αδελφότητας και οικογένειάς μας που είναι η ενορία μου και να μετέχω των Άχραντων Μυστηρίων».
 Η λειτουργία της Εκκλησίας, ως ευχαριστιακής συνάξεως του λαού και πραγματοποιήσεως της κοινωνίας του Σώματος του Χριστού ήταν κάτι το αυτονόητο για την αρχαία Εκκλησία. Γι’ αυτό υπήρχε η δημοσία εξομολόγηση των αμαρτησάντων ενώπιον του Επισκόπου, ο οποίος και έδιδε την παρά Θεού άφεση ως προϊστάμενος της Τοπικής Εκκλησίας. Μετά την δημοσία εξομολόγηση και άφεση, μπορούσαν οι μετανοούντες ν’ αποκατασταθούν στο Σώμα του Χριστού και να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων.
Ο εκκλησιολογικός και ευχαριστιακός επαναπροσανατολισμός της ενορίας θα βοηθήσει τα νιάτα να γυρίσουν στην Εκκλησία και να συνδεθούν με το μυστήριο της εξομολογήσεως.
Πού θα μπορούσαμε να βασισθούμε, ποιά σημεία επαφής να βρούμε για να βοηθήσουμε τους νέους να προσεγγίσουν το μυστήριο της Μετανοίας; Νομίζω στην επίκληση των οδυνηρών υπαρξιακών προβλημάτων των νέων. Οι νέοι σήμερα από μικρή ηλικία δεν ζουν παραδοσιακή ζωή, εκτός εξαιρέσεων· ζουν την εκκοσμίκευση και έχουν προχωρημένες εμπειρίες στο κακό. Οι περισσότερες είναι εμπειρίες απογοητεύσεως. Μετά από πολλές αναζητήσεις, δοκιμές και απογοητεύσεις έχουν μία πίκρα μέσα τους. Εκείνη την ώρα λοιπόν που αρχίζουν να βιώνουν αυτή την πίκρα, μπορεί να τους συναντήσει ο θεολόγος ή ο ιερέας ή ο πιστός χριστιανός και να τους πει: «Κοίταξε, αδελφέ, όλα αυτά που δοκίμασες είναι μία απελπισία, μία αποτυχία, όμως υπάρχει κάτι που δεν το δοκίμασες και αυτό μπορεί να σου δώσει την όντως, την αληθινή, χαρά».
 Έχουμε πολλά παραδείγματα νέων ανθρώπων που απογοητευμένοι απ’ όλα, στρέφονται προς το Χριστό ως την τελευταία και μοναδική λύση του αδιεξόδου τους. Πολλοί νέοι που έχουν καταφύγει στα ναρκωτικά και είναι από καλές οικογένειες, μου είπαν: «Πάτερ, δεν πήραμε ναρκωτικά γιατί είμαστε αλήτες, αλλά γιατί είμαστε από όλα απογοητευμένοι και ζητάμε κάποια διέξοδο». Τους πλανά ο διάβολος και νομίζουν ότι στα ναρκωτικά θα βρουν αυτό το βαθύ που λαχταρά η ανθρώπινη ψυχή.
 Κάτι άλλο που μπορεί εκ πείρας να καταλάβει ο νέος είναι ότι κάθε αμαρτία κατά βάθος είναι φιλαυτία, δηλαδή αρρωστημένη, εγωιστική αγάπη του εαυτού μας και ότι η φιλαυτία μας οδηγεί στη μοναξιά και το αδιέξοδο. Δεν μπορεί ο άνθρωπος με τη φιλαυτία να αποκαταστήσει πραγματική κοινωνία με το Θεό και τον συνάνθρωπό του, και τελικά ζει σε μία αφόρητη μοναξιά. Και αυτή η μοναξιά είναι κόλαση πριν από την κόλαση. Την έλλειψη κάθε μεταξύ τους κοινωνίας βιώνουν οι κολασμένοι, κατά την απάντηση που έδωσε το κρανίο ενός ιερέως των ειδώλων. Όταν δηλαδή ρωτήθηκε από τον Μέγα Μακάριο, πώς περνούν στον άδη, εκείνο απήντησε ότι δεν μπορεί ο ένας να δει τον άλλον. Ενώ εμείς μέσα στην Εκκλησία μπορούμε να δούμε ο ένας τον άλλον εν Χριστώ Ιησού.
 Ο άνθρωπος ως κατ’ εικόνα Θεού πλασμένος είναι ον θεολογικό. Καμία αυτονομία δεν μπορεί να του δώσει αυτό που τον ολοκληρώνει, τον ερμηνεύει, τον αναπαύει βαθειά μέσα στη ψυχή του, παρά μόνο εάν επιστρέψει στο πρωτότυπο της εικόνας του που είναι ο Χριστός.
Ο άνθρωπος στην Εκκλησία μπορεί να πραγματοποιήσει αληθινά το πρόσωπο του σε κοινωνία με το Θεό και τους ανθρώπους και να φθάσει την ύψιστη δυνατότητα της υπάρξεώς του, τη θέωση. Η Εκκλησία του δίνει τη δυνατότητα του αληθινού ανθρωπισμού.
Ο Θεός και η Εκκλησία αγαπούν τον άνθρωπο όπως είναι, όταν πολλές φορές ακόμη και οι γονείς του τον απορρίπτουν. Η Εκκλησία δέχεται τον άνθρωπο όσο αμαρτωλός και αν είναι και όπως είναι, για να του δώσει όμως τη δυνατότητα να γίνει, όπως θέλει ο Θεός. Και πόσο τον βοηθά αυτή η αποδοχή! Είναι γνωστή η φιλανθρωπία των άγιων Πατέρων και Γερόντων της έρημου. Μέχρι σήμερα βλέπουμε στους διακριτικούς Πατέρας του Αγίου Όρους, που στον εαυτό τους είναι αυστηροί, να δείχνουν άκρα φιλανθρωπία και κατανόηση στον πεσόντα άνθρωπο, και στην αρρωστημένη και φθαρμένη ανθρώπινη φύση. Αλλά και το θάρρος και τη βοήθεια που δίνουν στον άνθρωπο για να τον πάρουν από εκεί που είναι, από την κόλασή του μέσα, και να τον οδηγήσουν με πολλή αγάπη και διάκριση στον Θεό.
Στην Εκκλησία υπάρχει η δυνατότητα της μυστικής εμπειρίας του Θεού. Δεν μπορεί ο άνθρωπος ν’ αναπαυθεί μόνο με μια εξωτερική σχέση με το Θεό. Είναι πλασμένος να είναι ερωτευμένος με το Θεό. Ο θειος έρως, λέγουν οι Πατέρες, είναι ανάγκη της ψυχής του ανθρώπου. Λοιπόν η ερωτική σχέση με το Θεό είναι εκείνη που τελικά αναπαύει τον άνθρωπο. Και αυτή η ερωτική σχέση και μυστική ζωή και εμπειρία του Θεού τροφοδοτείται από την μυστηριακή ζωή, την αδιάλειπτη προσευχή και όλη την ασκητική πρακτική της Ορθοδόξου Εκκλησίας, την οποία η Φιλοκαλία και οι άγιοι Πατέρες μας παραδίδουν.
Ουράνιες εμπειρίες προσφέρει η χάρη του Χριστού στους ορθοδόξους χριστιανούς που καλώς αγωνίζονται. Έτσι δεν χρειάζεται να αναζητούμε αλλού λυτρωτικές εμπειρίες και να ματαιοπονούμε.
Αυτές είναι μερικές δυνατότητες, σημεία επαφής, που έχουμε να μιλήσουμε στο βάθος της ψυχής των παιδιών μας, στον πυρήνα της υπάρξεώς τους, της αγωνίας τους και της αναζητήσεως τους, πάντοτε με μία θετική στάση αγάπης και στοργής απέναντι τους. Βέβαια για όλα αυτά χρειαζόμαστε φωτισμένους δασκάλους και χαρισματούχους Πνευματικούς. Γι’ αυτό πρέπει να ζητούμε από το Θεό να μας τους δίνει. Αυτοί είναι το φως του κόσμου.
πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com/2010/09/12/
 http://www.zoiforos.gr/

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Γιατί θα πρέπει να παντρευτεί κάποιος για να έχει σαρκικές σχέσεις;


Μια εύλογη απορία που έχουν πολλοί, είναι: Γιατί δηλαδή θα πρέπει να παντρευτεί κάποιος για να έχει σαρκικές σχέσεις; Το να έχει πολλές σχέσεις με πολλούς συντρόφους είναι κατανοητό, αποτελούν παραβίαση του φυσιολογικού δεσμού μεταξύ δύο ανθρώπων. Γιατί άραγε όμως, ο γάμος (και μάλιστα ο θρησκευτικός γάμος), να είναι αναγκαίος για δύο ανθρώπους που αγαπιούνται και θέλουν να ζήσουν μαζί,  και να μην αρκεί η συναισθηματική και σαρκική τους ένωση χωρίς γάμο; Δεν είναι το ίδιο; Ποια η διαφορά;
Γιατί λοιπόν στην Εκκλησία θέλουμε να "τελέσουμε γάμο", εννοώντας την τελετή;
Εδώ το κλειδί για να το κατανοήσουμε, είναι η λέξη: "ΜΥΣΤΗΡΙΟ". Γι' αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν αναγνωρίζει τις τελετές γάμου αλλοδόξων. Αλλά οφείλουν να την επαναλάβουν Ορθόδοξα οι Χριστιανοί για να αναγνωρίζονται στην Εκκλησία ως ζευγάρι, έστω και αν ήταν παντρεμένοι για δεκαετίες πριν γίνουν Χριστιανοί!

Εντός την Εκκλησίας, ο γάμος εντάσσεται στο σχέδιο της σωτηρίας. Ο στόχος, δεν είναι να ΩΦΕΛΗΘΕΙ κάποιος από τις σεξουαλικές χάρες του άλλου. Ούτε να ζήσουν απλώς μαζί "ευτυχισμένοι" δύο άνθρωποι. Ο στόχος του γάμου ως ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ, (ως "μύησης", για να γίνει κατανοητή η έννοια της λέξης), είναι ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΕΙ Ο ΓΑΜΟΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΘΕΩΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ. Με άλλα λόγια, εκτός από τους δύο, βάζουμε στη ζωή της οικογενείας μας ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ. Δεν ζούμε ερήμην του Θεού, ούτε τεκνοποιούμε χωρίς Αυτόν. Αλλά "εαυτούς και αλλήλους, και ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα". Λέμε δια της μύησης αυτής στον Θεό: "Θεέ μου, η πορεία μας προς τη Θέωση, στα πλαίσια της Εκκλησίας σου, είναι δεδομένη. Παρακαλούμε, να ευλογήσεις αυτή τη νέα κατάσταση της ζωής μας, ώστε πλέον, όχι ένας, αλλά ΔΥΟ μαζί, ενωμένοι ως ανδρόγυνο, να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, που είναι και το κέντρο της ζωής μας, και ο στόχος μας".
Ο στόχος λοιπόν, ΔΕΝ είναι ούτε η "ευτυχία" των δύο, ούτε "η τεκνοποιεία", ούτε "το σεξ". Ο στόχος είναι Η ΘΕΩΣΗ. Ο ίδιος στόχος που είχαν οι δύο (υποτίθεται, εφ' όσον ήταν Χριστιανοί) και πριν! Μόνο που τώρα, ο ίδιος αυτός στόχος, συνεχίζεται συντροφικά, όχι μόνο σε κοινή πορεία ΣΥΖΥΓΩΝ, αλλά ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΩΝ!!! 
Αποζητώντας λοιπόν ο άνθρωπος το σεξ χωρίς τον γάμο, δείχνει τα εξής:
1. Πιθανόν θέλει τα ΗΔΟΝΙΚΑ καλά του γάμου, χωρίς όμως τις ανάλογες ευθύνες. Πρόκειται λοιπόν για ανευθυνότητα!
2. Αφήνει τον Θεό ΑΠ' ΕΞΩ, δείχνοντάς Του, ότι ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΣ στη συζυγική τους ζωή! Συνεπώς και ο Θεός ΔΕΝ ευλογεί τον γάμο ως μέρος της πορείας Θέωσης του ζευγαριού!
3. Δεν έχει ως στόχο την εν Χριστώ ζωή, ούτε τη Θέωση. Με άλλα λόγια, είναι ένα ΣΑΘΡΟ ΘΕΜΕΛΙΟ για τον γάμο, μια σχέση ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ!
Στη Χριστιανική Εκκλησία λοιπόν, η νέα αυτή περίοδος σχέσης του ανθρώπου,
1. συνοδεύεται από ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ, απέναντι στον σύντροφο της ζωής μας, απέναντι στα παιδιά που τυχόν θα γεννηθούν από αυτή την ένωση, και απέναντι στους ανθρώπους που θα επηρεάσει η ένωση αυτή.
2. εντάσσεται στα πλαίσια της Εκκλησιαστικής μας ζωής, όπου η ένωση αυτή αποβαίνει ΑΙΩΝΙΑ, και όχι μόνο παροδική.
3. εντάσσεται στην ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ πορεία δύο πιστών ανθρώπων, που αποφασίζουν να τη συνεχίσουν ως σύζυγοι, βοηθώντας ο ένας τον άλλον στον δύσκολο αυτό αγώνα, όπως και στον κοινό αγώνα της βιοπάλης, πάντα με τη Χάρη του Θεού, ο οποίος δια του Μυστηρίου αυτού, ΠΡΟΣΚΑΛΕΙΤΑΙ, να αναλάβει αυτή την πορεία, και να "τελειώσει" αμφοτέρους τους συντρόφους.
Γι' αυτό και σεξουαλική πράξη έξω από τον γάμο, μαρτυράει πέραν της κοινωνικής ανευθυνότητας, επίσης μια ανευθυνότητα απέναντι στην αγιωτάτη πίστη μας, και στον Δημιουργό μας, που λαχταράει να συμμετέχει κι Εκείνος στη ζωή των πλασμάτων Του ΑΝ ΠΡΟΣΚΛΗΘΕΙ, ώστε να τους οδηγήσει στην Δική Του Ζωή, δια του αγιασμού τους. 
Συνεπώς, οι ΜΟΝΟΓΑΜΙΚΕΣ εξωγαμιαίες σχέσεις, με  τον άνθρωπο που αγαπάμε, ΔΕΝ είναι αυτές καθεαυτές κακές, ως πράξη. Είναι όμως αμαρτία, (αστοχία σημαίνει η λέξη αμαρτία), μόνο και μόνο, επειδή μαρτυράει την ΑΠΟΤΥΧΙΑ του Χριστιανού να εντάξει τον γάμο του στην κατά Θεόν ζωή της Εκκλησίας.
Φυσικά για τους μη Χριστιανούς, δεν τίθεται θέμα. Γάμος είναι! Είτε στα πλαίσια της θρησκείας τους, είτε στα πλαίσια της συμβίωσης, είναι γάμος, μια και ΠΟΤΕ δεν αποτελεί Μυστήριο. 
Αμαρτία, είναι ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΜΑΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ (ή αποτυγχάνει να μας πλησιάσει) ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Και μόνο με αυτή την έννοια, μπορεί να γίνει διάκριση του "τι είναι αμαρτία, και τι όχι". Δεν είναι λοιπόν ούτε θέμα "ενοχής", ούτε θέμα "ανηθικότητας". Είναι θέμα προσωπικής μας αποτυχίας ως Χριστιανών, όσον αφορά την Εκκλησιαστική του διάσταση. 
Τελειώνουμε με μια συμβουλή κάποιου ιερέα:
Για να είναι ο γάμος μας σε σωστές βάσεις, και να διαρκέσει, πρέπει να γίνει αφ' ενός κατά Θεόν, (ως Μυστήριο), αλλά και ΟΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΜΑΣ πρέπει να είναι οι σωστές. ΔΕΝ παντρευόμαστε "για να έχουμε σεξ με τη γυναίκα των ονείρων μας". Δεν παντρευόμαστε "για να έχουμε κάποιον να μας συντηρεί και να μας αγαπάει και να μας φροντίζει". Δεν παντρευόμαστε "για να ΛΑΒΟΥΜΕ" οτιδήποτε από τον μελλοντικό μας σύντροφο!
Δεν παντρευόμαστε με τη σκέψη: "Τι μπορεί να μου προσφέρει ο άνθρωπος αυτός;"
Το αντίθετο πρέπει να συμβαίνει! Η σκέψη μας πρέπει να είναι: "Τι μπορώ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΩ σε αυτόν τον άνθρωπο που αγαπώ;" Καταλαβαίνεις τη διαφορά; Πρόκειται για ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΘΥΣΙΑ, και όχι για ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ. Είναι ΔΟΣΙΜΟ και ΟΧΙ ΑΠΟΛΑΒΗ. Είναι ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ ΜΑΣ, ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟΣΟ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΝΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Ο γάμος όπου ζητάμε να λάβουμε, είναι ΕΓΩΙΣΤΙΚΟΣ, έστω και αν λέμε ότι τον κάναμε "από αγάπη". Αγάπη είναι ΔΟΣΙΜΟ, και όχι "απολαβή". Και όταν ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ από τον σύντροφό μας, (καμία απαίτηση, αλλά αντιθέτως, αυτοπαράδοση), τότε δεν θα έχουμε και απογοητεύσεις! Ούτε καυγάδες, ούτε διαζύγια! Όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία (κατά την Αγία Γραφή), και έδωσε τη ζωή Του για χάρη της, έτσι και εμείς οι άνδρες, "χρωστάμε να αγαπάμε τις γυναίκες μας όπως τα σώματά μας"! Και ακόμα περισσότερο! Ομοίως και οι γυναίκες, να είναι πρόθυμες να θυσιασθούν για το σύζυγό τους, όπως η Εκκλησία έγινε σπονδή στους διωγμούς, χάριν του συζύγου της και Κεφαλής της, του Ιησού Χριστού! 
Λοιπόν, έχοντας κατά νου όλα αυτά, κάτσε και σκέψου: Αν αγαπάω πραγματικά αυτή την κοπέλα, γιατί να μην την οδηγήσω νύφη στην Εκκλησία; Τι με αποτρέπει από αυτό; Μήπως θέλω απλώς να χαρώ τα θέλγητρά της; Μήπως θέλω ΝΑ ΤΗΣ ΠΑΡΩ, και ΟΧΙ ΝΑ ΤΗΣ ΔΩΣΩ; Μήπως τη μεταχειρίζομαι ως "χρηστικό αντικείμενο" των ηδονών μου, και όχι ως ΠΡΟΣΩΠΟ κατ' εικόνα Θεού; (τα ίδια ισχύουν και για τις γυναίκες) 
Και τον Θεό, γιατί θέλω να τον αφήσω έξω από τη ζωή μας;
Να γιατί είναι λάθος ακόμα και οι μονογαμικές σεξουαλικές σχέσεις! Είναι ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ από αυτό που ΟΦΕΙΛΕΙ να κάνει ένας Χριστιανός προς τα δύο πρόσωπα που (υποτίθεται ότι) αγαπάει: Τη γυναίκα ή τον άνδρα της ζωής της/του, και τον Θεό!

Ν. Μ.

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Τιμοκατάλογος....αγάπης και προσφοράς


 Προχθές ο μικρός Γιάννης μπήκε στη κουζίνα την ώρα που η μητέρα του ετοίμαζε το βραδυνό της οικογένειας. Την πλησίασε και της έδωσε μια σελίδα απο το τετράδιο του για να διαβάσει κάποια πράγματα που είχε γράψει. Η μητέρα του σκουπισε τα χέρια της, πήρε το χαρτί και ξεκίνησε να διαβάζει
"Για το συμμαζεμα του δωματίου μου 2 Ευρώ
Για το πέταγμα των σκουπιδιών 2 Ευρώ
Για τους βαθμούς μου 5 Ευρώ
Για το κουβάλημα από το Σουπερ 5 Ευρώ
Σύνολο που μου χρωστάς: 14 Ευρώ.

 Οταν εκείνη τελείωσε το διάβασμα, κοίταξε το γιο της που περίμενε με ανυπονησία και για λίγο ξέφυγε ο νους της στα περασμένα. Υστερα, πήρε ενα άλλο κομμάτι χαρτί, στυλό και έγραψε τα παρακάτω
Για τους εννέα μήνες που σε κουβαλούσα στη κοιλιά μου  Δωρεάν
Για τις ατέλειωτα βράδυα που ξενυχτούσα στο προσκεφάλι σου να σε προσέχω και να σε φροντίζω  Δωρεάν
Για όλα τα δάκρυα και τη κούραση που μου προκάλεσες όλα αυτά τα χρόνια  Δωρέαν
Για τα παιχνίδια, το φαγητό, το σχολείο, τα ρούχα  Δωρεάν
Αν τα προσθέσεις αυτά το κόστος της αγάπης μου είναι Δωρεάν
Οταν ο μικρός τέλειωσε να διαβάζει όσα του είχε γράψει η μητέρα του, γέμισαν δάκρυα τα μάτια του. Την κοίταξε βαθιά στα μάτια και της είπε
"Μαμά στα σίγουρα σ αγαπώ"
Μετά πήρε το στυλό και με μεγάλα γράμματα έγραψε στο δικό του χαρτί τα παρακάτω λόγια
"Ξεπληρώθηκαν στο ακέραιο"

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Πώς επηρεάζουμε τους άλλους με τις σκέψεις μας(Γέροντας Πορφύριος)


Μέσα μας ὑπάρχει ἕνα μέρος τῆς ψυχῆς ποὺ λέγεται “ἠθικολόγος”. 
Αὐτὸς ὁ “ἠθικολόγος”, ὅταν βλέπει κάποιον νὰ παρεκτρέπεται, ἐπαναστατεῖ, ἐνῶ πολλὲς φορὲς αὐτὸς ποὺ κρίνει ἔχει κάνει τὴν ἴδια παρεκτροπή. Δὲν τὰ βάζει, ὅμως, μὲ τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ μὲ τὸν ἄλλο. Κι αὐτὸ δὲν τὸ θέλει ὁ Θεός.
Λέει ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγέλιο: “Ὁ οὖν διδάσκων ἕτερον σεαυτὸν οὐ διδάσκεις; Ὁ κηρύσσων μὴ κλέπτειν, κλέπτεις;”. Μπορεῖ νὰ μὴν κλέπτουμε, ὅμως φονεύουμε, κακίζουμε τὸν ἄλλον καὶ ὄχι τὸν ἑαυτόν μας. Λέμε παραδείγματος χάριν: “Ἔπρεπε νὰ κάνεις αὐτό, δὲν τὸ ἔκανες, νὰ τί ἔπαθες!”. Στὴν πραγματικότητα, ἐπιθυμοῦμε νὰ πάθει ὁ ἄλλος κακό.

Ὅταν σκεπτόμαστε τὸ κακό, τότε μπορεῖ πράγματι νὰ συμβεῖ. Κατὰ ἕνα μυστηριώδη καὶ ἀφανὴ τρόπο μειώνουμε στὸν ἄλλο τὴ δύναμη νὰ πάει στὸ ἀγαθό, τοῦ κάνουμε κακό. 
Μπορεῖ νὰ γίνουμε αἰτία ν’ ἀρρωστήσει, νὰ χάσει τὴ δουλειά του, τὴν περιουσία του κ.λπ. 
Μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο δὲν κάνουμε κακὸ μόνο στὸν πλησίον μας ἀλλὰ καὶ στὸν ἑαυτό μας, γιατὶ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. 
Καὶ τότε προσευχόμεθα καὶ δὲν εἰσακουόμεθα. 
“Αἰτοῦμεν καὶ οὐ λαμβάνομεν”.
Γιατί;
Τὸ σκεφτήκαμε ποτὲ αὐτό; “Διότι κακῶς αἰτούμεθα”. Πρέπει νὰ βροῦμε τρόπο νὰ θεραπεύσουμε τὴν τάση ποὺ ὑπάρχει μέσα μας νὰ αἰσθανόμαστε καὶ νὰ σκεπτόμαστε μὲ κακία γιὰ τὸν ἄλλο.

Εἶναι δυνατὸ νὰ πεῖ κάποιος, “ἔτσι ποὺ φέρεται ὁ τάδε θὰ τιμωρηθεῖ ἀπ’ τὸν Θεό”, καὶ νὰ νομίζει ὅτι τὸ λέει χωρὶς κακία. Εἶναι, ὅμως, πολὺ λεπτὸ πράγμα νὰ διακρίνει κανεὶς ἂν ἔχει ἢ δὲν ἔχει κακία. Δὲν φαίνεται καθαρά. Εἶναι πολὺ μυστικὸ πράγμα τί κρύβει ἡ ψυχή μας καὶ πῶς αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἐπιδράσει σὲ πρόσωπα καὶ πράγματα.

Δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο, ἂν ποῦμε μετὰ φόβου ὅτι ὁ ἄλλος δὲν ζεῖ καλὰ καὶ νὰ προσευχόμαστε νὰ τὸν βοηθήσει ὁ Θεὸς καὶ νὰ τοῦ δώσει μετάνοια, δηλαδὴ οὔτε λέμε οὔτε κατὰ βάθος ἐπιθυμοῦμε νὰ τὸν τιμωρήσει ὁ Θεὸς γι’ αὐτὸ ποὺ κάνει.
Τότε ὄχι μόνο δὲν κάνουμε στὸν πλησίον κακό, ἀλλὰ τοῦ κάνουμε καὶ καλό. 
Ὅταν εὔχεται κανεὶς γιὰ τὸν πλησίον του, μιὰ καλὴ δύναμη βγαίνει ἀπ’ αὐτὸν καὶ πηγαίνει στὸν ἀδελφὸ καὶ τὸν θεραπεύει καὶ τὸν δυναμώνει καὶ τὸν ζωογονεῖ.
Μυστήριο πῶς φεύγει ἀπὸ μᾶς αὐτὴ ἡ δύναμη. 
Ὅμως, πράγματι, αὐτὸς ποὺ ἔχει μέσα του τὸ καλὸ στέλνει τὴν καλὴ αὐτὴ δύναμη στοὺς ἄλλους μυστικὰ καὶ ἁπαλά. 
Στέλνει στὸν πλησίον του φῶς, ποὺ δημιουργεῖ ἕναν κύκλο προστασίας γύρω του καὶ τὸν προφυλάσσει ἀπ’ τὸ κακό. 
Ὅταν ἔχουμε γιὰ τὸν ἄλλον ἀγαθὴ διάθεση καὶ προσευχόμαστε, θεραπεύουμε τὸν ἀδελφὸ καὶ τὸν βοηθοῦμε νὰ πάει πρὸς τὸν Θεό.

Βίος καὶ Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, σελ. 439-441-Πηγή

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

«Τι πας να κάμεις παιδί μου, τι πας να κάμεις;»

Κάποτε, όπως μου διηγείτο στα παιδικά μου χρόνια ο παπα-Θόδωρος, ο ιερεύς που με βάπτισε, κάλεσαν κάποιο βράδυ τον παππού του, που ήταν και αυτός ιερεύς με το όνομα παπα-Γιώργης, για να κοινωνήσει έναν άρρωστο. Ετοιμάστηκε ο παππούς ιερεύς, παίρνοντας μαζί του τον εγγονό του, Θεόδωρο, για να κρατάει το φαναράκι αναμμένο και να πηγαίνει έτσι μπροστά. 
 Πήγε στην εκκλησία, πήρε το Άγιο Ποτήριο με τη Θεία Κοινωνία, αφού προηγουμένως φόρεσε το πετραχήλι του και έβαλε στους ώμους του τον αέρα. Έτσι γινόταν τα παλιά χρόνια. Μπροστά πήγαινε ο μικρός, ο Θοδωρής, με το φαναράκι και ένα μικρό θυμιατό. Ήταν χειμώνας και οι δρόμοι ήσαν έρημοι και το κρύο πολύ. 
 Σε μια στροφή του δρόμου, συναντούν μια σκοτεινή σιλουέτα - μόλις φαινόταν. Ο ιερεύς ούτε καν την πρόσεξε διότι όλη η προσοχή του ήταν στραμμένη στο Άγιον Ποτήριον και στη φύλαξη των Τιμίων Δώρων, του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Εκείνη η σκιά ήταν γυναίκα, σταμάτησε απότομα και έντρομη. Ο παπάς, χωρίς να δώσει σημασία, προχώρησε στο δρόμο του. Πήγε στο σπίτι του αρρώστου και τον κοινώνησε. Σε λίγο γύρισε πίσω από τον ίδιο δρόμο και άρχισε να σιγοβρέχει. Κάτω ο δρόμος ήταν γεμάτος λασπόνερα. Και βλέπει σε μια στιγμή μια γυναίκα, γονατιστή μέσα στις λάσπες και στα νερά, να κλαίει με λυγμούς. Ήταν η ίδια, που είχε συναντήσει πριν.
- Στάσου παπά μου, του λέει, μην προχωρήσεις άλλο.
Σταμάτησε ο ιερεύς έκπληκτος και κείνη άρχισε με λυγμούς να διηγείται τα εξής που τάκουσε και ο μικρός ο Θεόδωρος, ο μετέπειτα παπα-Θόδωρος, που είχε σταματήσει και κείνος.
 - Εγώ προηγουμένως παπά μου πήγαινα να αμαρτήσω. Να λερώσω το στεφάνι μου. Όταν, όμως, έφτασες κοντά μου, βγήκε μια φωνή από τη Θεία Μεταλαβιά, προφανώς βέβαια απ’ το Άγιο Ποτήριο, και μου είπε «Τι πας να κάμεις παιδί μου, τι πας να κάμεις;» Η φωνή ήταν τόσο γλυκειά αλλά και τόσο πονεμένη, που λύγισα, ντράπηκα. Και έπεσα στα γόνατα και άρχισα να κλαίω, να κλαίω και να κλαίω μέχρι τώρα. Παπά μου, συγχώρεσέ με. Συγχώρεσέ με την αμαρτωλή, και συνέχισε να κλαίει με λυγμούς.

Και κείνος ο απλοϊκός αλλά αγιασμένος λευΐτης του χωριού, ακούμπησε στο κεφάλι της το Άγιο Ποτήριο, ναι, πάνω στο κεφάλι της, και της είπε:
- «Λελυμένη και συγκεχωρημένη, και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι. Μόνον μηκέτι αμάρτανε».
Επανέλαβε τους λόγους του Κυρίου που είπε προς την μοιχαλίδα γυναίκα, που την είχαν πιάσει επ’ αυτοφόρω, όπως μας διηγείται ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, τα ίδια εκείνα λόγια: «Μηκέτι αμάρτανε». Και κίνησε να φύγει. Φεύγοντας, την άφησε γονατιστή και την άκουσε βέβαια να λέγει εκεί όπως ήταν γονατιστή, «Θεέ μου, συγχώρεσέ με». «Θεέ μου, συγχώρεσέ με την αμαρτωλή, Χριστέ μου, ελέησέ με, Θεέ μου συγχώρεσέ με, ντρέπομαι», και άλλα πολλά τέτοια όμοια. «Και σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που με συγχώρεσες, δεν θα το ξανακάμω».
Αλήθεια τι θαύματα μπορεί να κάμει ο Θεός, για να σώσει, έστω και μια ψυχή. Τι θαύματα… Μετά την απόθεση της Θείας Κοινωνίας στην Αγία Πρόθεση, λέγει ο παπα-Γιώργης στον εγγονό του:
- Έως ότου πεθάνουμε, και εγώ και αυτή δυστυχισμένη γυναίκα, δε θα μιλήσεις ποτέ, παιδί μου.
Και συνέχισε ο παπα-Θόδωρος:
- Στέφανε, παιδί μου, η αληθινή μετάνοια και η πίστις κάνουν θαύματα. Και τα κάνουν πάντοτε, και σήμερα! Tα πιο πολλά δεν τα ξέρουμε.
Άραγε, τι μάθημα ήθελε να μου δώσει εμένα; Το μικρό παπαδάκι, που βρισκόμουν μέσα στο Άγιο Βήμα. Τι μάθημα; Το θαύμα; Την πρόνοια του Θεού για το πεσμένο πλάσμα του; Τη δύναμη της μετανοίας; Το ευόλιστον της ανθρώπινης αδυναμίας; Τι απ’ όλα αυτά; Ή όλα μαζί; 


Απομαγνητοφωνημένα κηρύγματα του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου/ΠΗΓΗ

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Πώς παντρεύτηκαν... Κάνει θαύματα η προσευχή!

Έβαλε ο π.Πορφύριος μια κοπέλα που αγαπούσε κάποιον και δεν ήξερε αν αυτός την ήθελε, λέει: "Πάτερ, θέλω να τον παντρευτώ. Και της είπε: "Θα κάνεις προσευχή και συ και θα κάνω και γω την τάδε ώρα. Θα κάνουμε και οι δυο προσευχή γι'αυτόν. Και άμα θέλει ο Θεός, θα τον φωτίσει". (Για να δείτε που είναι πρακτικό.Δεν είναι θεωρία). Και έκανε πολύ προσευχή και αυτή και ο π.Πορφύριος. Και αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο άντρας εκείνη την ώρα κάτι ένιωθε στην καρδιά του. Ένιωθε μια θερμότητα, ένα κύμα αγάπης, μια χαρά, κάτι, κάτι... Και πάει στον π.Πορφύριο (γιατί και αυτός τον ήξερε) και του λέει: "Πάτερ, κάτι γίνεται τον τελευταίο καιρό. Την τάδε ώρα κάθε μέρα, κάτι γίνεται και με πιάνει κάτι στην καρδιά μου".
Του λέει:
-Τι σε πιάνει;
-Ένα μούδιασμα, μια θερμότητα, μια γλυκύτητα. Κάτι γίνεται. Και θέλω να σας πω και κάτι άλλο πάτερ. Τώρα που ήρθα,έξω από εδώ που ήρθα να εξομολογηθώ, είδα μια κοπέλα που κάθεται. Αυτή η κοπέλα πάτερ είναι ελεύθερη; Μου'κανε πολύ καλή εντύπωση.
- Θα δούμε, λέει ο π.Πορφύριος. Θα τη γνωρίσεις και θα δεις.
Και τελικά, όπως καταλαβαίνετε, παντρευτήκανε. Πώς τα καταφέρανε αυτά; Δεν του μίλησε ούτε έβαλε τη λογική της ούτε την εξυπνάδα της... Δηλαδή εξυπνάδα έβαλε, αλλά εξυπνάδα πνευματικού τύπου. Δεν κινήθηκε ανθρώπινα. Δεν κινήθηκε με την μαεστρία την εγκόσμια, αλλά δια της προσευχής. Πρακτικά πράγματα ε; Έγινε μια ωραία οικογένεια με την προσευχή του π.Πορφυρίου και της κοπέλας που πήγε να εξομολογηθεί στον π.Πορφύριο.
Κάνει θαύματα η προσευχή!

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου από Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasma/ΠΗΓΗ

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Ο άββάς Σιλουανός καί ό επισκέπτης του

Ένας μοναχός επισκέφθηκε τον άββά Σιλουανό. Και βλέπο­ντας τον να εργάζεται είπε τα ευαγγελικά λόγια:
- «Μη εργάζεσθε την βρώσιν την άπολλυμένην... Μαρία γαρ
την άγαθή μερίδα έξελέξατο».
Άκούοντάς τον ό γέροντας λέει στον μαθητή του:
Ζαχαρία, δώσε στον αδελφό ένα βιβλίο καί βάλε τον σ' ένα άδειο κελλί.
Όταν έφθασε ή ενάτη, δηλ. στις τρεις το μεσημέρι, ό επισκέ­πτης είχε τα μάτια του στην πόρτα του κελλιού περιμένοντας να τον καλέσουν στο φαγητό. Καί επειδή κανείς δεν τον έκάλεσε, σηκώθηκε καί πήγε στο γέροντα.
- Δεν έφαγαν οι αδελφοί σήμερα; ρώτησε.
-Έφαγαν, απήντησε ό άββάς.
- Καί γιατί δεν με καλέσατε κι εμένα;
- Μα εσύ είσαι άνθρωπος πνευματικός καί δεν έχεις ανάγκη
υλικής τροφής. Ενώ εμείς είμαστε σαρκικοί, θέλουμε να φάμε καί γι' αυτό εργαζόμαστε. Εσύ όμως την «άγαθήν μερίδα» διά­λεξες. Διάβαζες λοιπόν όλη την ήμερα καί δεν θέλεις άλλη τροφή.
(Γεροντικόν)-πηγή

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Διάσπαρτες ελληνικές ονομασίες σε όλο τον πλανήτη!

[Mykines.png]
Όχι δεν είναι στην Ελλάδα!Που είναι;Στα νησιά Φερόες,πάνω από την Αλβιώνα(Αγγλία)!Ναι,αλλά από εκεί είχε περάσει ο Πυθεύς,στο ταξίδι του προς τον Βόρειο Πόλο!Ναι,αλλά μόνο αυτός;
Στο ταξίδι του ο Πυθεύς,ξεκινώντας από τη Μασσαλία το 347 π.χ.χ.,έφτασε και στη Θούλη!
Που είναι;Στη Γροιλανδία και συγκεκριμένα:στις 76 μοίρες, 32' 15.98" Βόρεια και στις 68 μοίρες,50' 32.46" Δυτικά!


Για να δούμε και κάποια άλλα ονόματα νησιών πάνω στον πλανήτη!
-Νήσος Ζευς(Jupiter)(ΗΠΑ)στις 27 μοίρες,01' 52.60" Βόρεια και 80 μοίρες,06' 04.83" Δυτικά.
-Νήσος Βασιλάκι ή Βασιλική(Παπούα),10 μοίρες,37' 49.22" Νότια,150 μοίρες,58' 38.01" Ανατ.
-Νήσος Σιδεία(Παπούα),10 μοίρες,34' 48.75" Νότια,150 μοίρες,54' 06.66" Ανατ.
-Νήσος Ανάκουσα(Παπούα),10 μοίρες,43' 01.12" Νότια,151 μοίρες,14' 31.72" Ανατ.
-Νήσος Αμυχή(πάνω από τις Μαλδίβες),11 μοίρες,06' 27.09" Β.,72 μοίρες,44' 03.34" Ανατ.
-Νήσος Ανδροτή;(Androth)========),10 μοίρες,49' 31.83" Β.,73 μοίρες,40' 17.73" Ανατ.
-Νήσος Πάχη(Ειρηνικός),2 μοίρες,05' 30.30" Νότια,146 μοίρες,25' 47.58" Ανατ.
-Επί της νήσου Upolou(Σαμόα),ίσως παραφθορά του ονόματος Απόλλων,
πόλις Απία,13 μοίρες,49' 51.46" Νότια,171 μοίρες,45' 07.31" Δυτικά και
χωριό Λοτοφάγο,14 μοίρες,02' 32.07" Νότια,171 μοίρες,34' 05.85" Δυτικά
-Νήσος Καναθέα(Φίτζι),17 μοίρες,16' 08.62" Νότια,179 μοίρες,08' 38.49" Δυτικά
-Νησιά Διομήδη(Βερίγγειος),65 μοίρες,47' 10.33" Βόρεια,169 μοίρες,03' 49.97" Δυτικά
-Νήσος Τρίτων(Πάρασελ,Φιλιππίνες),15 μοίρες,45' 52.69" Βόρεια,111 μοίρες,13' 24.54" Ανατ.
-Νήσος Μήνις(Φιλιππίνες),6 μοίρες,12' 07.63" Βόρεια,121 μοίρες,03' 14.78" Ανατ.
-Νήσος Λαμινούσα(Φιλιππίνες),5 μοίρες,32' 51.80" Βόρεια,120 μοίρες,55' 02.69" Ανατ.
-Νήσοι Αντίποδες(Τσάθαμ,Ν/Ανατολικά της Ν.Ζηλανδίας,που δυστυχώς το όνομά τους παραμένει στην ιστορία και στη γεωγραφία γραμμένο πάνω στον τοίχο μιας εκκλησίας!
Δείτε στη φωτογραφία!44° 14' 33.97 S 176° 14' 13.39 W

Και βέβαια να μη περνούν απαρατήρητα τα ονόματα Πολυνησία,Μελανησία,Μικρονησία,Φιλιππίνες,που είναι καθαρά ελληνικά!
Τι να μας πουν και για τις ονομασίες...Αρκτική και Ανταρκτική!
Αυτά είναι μόνο κάποια ενδεικτικά στοιχεία...
Άραγε,γιατί να έχουν ονόματα που θυμίζουν Ελλάδα;
http://alfeiospotamos.blogspot.com/Greek Alert

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Γέροντας Παΐσιος - Απομακρύνουν τα παιδιά από την Εκκλησία

  Μικρό παιδάκι, πόσο με βοηθούσε που πήγαινα στην Εκκλησία! Είχαμε καλό δάσκαλο στο Δημοτικό και μας βοηθούσε και αυτός. Μας μάθαινε εθνικά άσματα και εκκλησιαστικούς ύμνους. 
Στην Εκκλησία τις Κυριακές ψάλλαμε την Δοξολογία, «Ταις πρεσβείες....», «Άγιος ο Θεός», το Χερουβικό.


- Και τα κοριτσάκια ψάλλανε;
- Ναι, όλα μαζί τα παιδιά. Παλιά, η Εκκλησία ήταν δίπλα στο σχολείο και παίζαμε γύρω από την Εκκλησία, στην αυλή της. Μας πήγαιναν στην Εκκλησία οι δάσκαλοι στις γιορτές, και ας χάναμε κανένα μάθημα.
Προτιμούσε ο δάσκαλος να χάση μια ώρα, για να λειτουργηθούν τα παιδιά. Έτσι τα παιδιά διδάσκονταν, αγιάζονταν, γίνονταν αρνάκια. Είχαμε και έναν δάσκαλο Εβραίο, αλλά θρησκευτικά δεν μας δίδασκε,ερχόταν μια δασκάλα και μας έκανε θρησκευτικά. Παρ’ όλο όμως που ήταν Εβραίος, μας πήγαινε μέχρι την Εκκλησία. Και στην Εκκλησία όλα τα παιδιά στεκόμασταν όρθια, ήσυχα.
  Και βλέπω σήμερα που απομακρύνουν τα παιδιά από την Εκκλησία, πως έχουν αγριέψει! Ενώ στην Εκκλησία το παιδάκι θα ηρεμήσει, θα γίνει καλό παιδί, γιατί δέχεται την ευλογία του Θεού, αγιάζεται. Δεν τα αφήνουν να πηγαίνουν στην Εκκλησία, για να μην επηρεασθούν από τα πνευματικά! Από τις άλλες ανοησίες όχι μόνον δεν τα απομακρύνουν, αλλά τους τις διδάσκουν κιόλας! Μα δεν καταλαβαίνουν ότι ταπαιδάκια, αν επηρεασθούν, ας υποθέσουμε, από την Εκκλησία, από την θρησκεία, στο κάτω-κάτω δεν θα κάνουν αταξίες, θα είναι φρόνιμα, θα έχουν επιμέλεια στα μαθήματά τους, δεν θα είναι ζαλισμένα
όπως τώρα. Μέχρι να μεγαλώσουν, και στα θέματα τα εθνικά θα είναι σωστά τοποθετημένα, δεν θα μπλέξουν με παρέες, με ναρκωτικά, να αχρηστευθούν. Όλα αυτά δεν θα είναι μια προϋπόθεση να γίνουνκαλοί άνθρωποι; Αυτό τουλάχιστον δεν το αναγνωρίζουν; Δεν το σέβονται;
 Αλλά σκοπός τους τώρα είναι να απομακρύνουν τα παιδιά από την Εκκλησία. Τα δηλητηριάζουν, τα μολύνουν με διάφορες θεωρίες, κλονίζουν την πίστη τους. Τα εμποδίζουν από το καλό, για να τα αχρηστέψουν. Τα καταστρέφουν από μικρά. Και τα παιδάκια, φυσικά, από αρνάκια γίνονται κατσικάκια. Αρχίζουν μετά να χτυπούν άσχημα και τους γονείς τους και τους δασκάλους και αυτούς που τα
κυβερνούν. Τα κάνουν όλα άνω-κάτω συλλαλητήρια, καταλήψεις, αποχή από τα μαθήματα. Και τελικά, όταν φθάνουν να ξεκοιλιάσουν αυτούς που τα κυβερνούν, τότε θα βάλουν και αυτοί μυαλό.
Πηγή: Από το βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» Γέροντος Παΐσιου Αγιορείτου Λόγοι Α’/Πηγή

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Τι έχουν πει για την αγάπη;

"Εάν ταίς γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμά μου ίνα καυθήσωμαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τή αδικία, συγχαίρει δε τή αληθεία· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται· είτε γλώσσαι, παύσονται· είτε γνώσις, καταργηθήσεται". (Α΄Κορ. 13, 1-8)
• Αγάπη είναι να ζεις με την καρδιά, με το μέρος το πιο ζωντανό και το πιο παρηγορητικό του είναι σου. ΛΑΚΟΡΝΤΑΙΡ
• Αγάπη! Συ μόνη γεμίζεις χαρά και ηδονή την ψυχή μας, συ μόνη είσαι όλων των αγαθών η πηγή, εφ’ όσων είναι μαζί σου η αρετή και η σφρωσύνη. ΤΥΜΦΡΗΣΤΟΣ
• Αν κρίνεις την αγάπη από τις πράξεις της, είναι περισσότερο σαν να μισείς παρά σαν ν' αγαπάς. ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΛΑ ΡΟΣΦΟΥΚΟ 
• Αυτό που αγαπά, πρέπει να καταλυθεί απ' τη φωτιά της αγάπης του. ΜΙΧΑΗΛ ΑΓΓΕΛΟΣ
• Δεν υπάρχει τίποτα γλυκότερο στη ζωή απ' το νεανικό όνειρο της αγάπης. ΤΟΜΑΣ ΜΟΥΡ
• Ε, Θεοί! Αναχαιτίστε το διάστημα και το χρόνο, για να κάνετε δυο που αγαπιούνται ευτυχισμένους. ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΠΟΟΥΠ
• Είναι τιμητικό για την ανθρώπινη φύση το ότι αγαπάει περισσότερο ειλικρινά απ' όσο μισεί. ΝΑΘΑΝΙΕΛ ΧΟΘΟΡΝ
• Ευτυχισμένοι αυτοί που αγαπήθηκαν και δυστυχισμένοι εκείνοι που δεν γνώρισαν ποτέ την αγάπη. ΑΛΦΡΕΝΤ ΛΟΡΝΤ ΤΕΝΙΣΟΝ
• Η αγάπη δε φτάνει πάντα τη δικαιοσύνη. Ζ. ΡΑΚΙΝΑΣ
• Η αγάπη δεν είναι φωτιά που κρύβουμε στην ψυχή μας. Όλα μας προδίδουν, η φωνή, η σιγή, τα μάτια. Κι οι φωτιές που είναι κακά κρυμμένες λάμπουνε καλύτερα. Ζ. ΡΑΚΙΝΑΣ
• Η αγάπη είν’ ένα μέρος της ανθρώπινης ζωής, της γυναίκας όμως ολόκληρη η ύπαρξη της. ΒΥΡΩΝ
• Η αγάπη είναι ένα μέρος της ανθρώπινης ζωής, της γυναίκας όμως ολόκληρη η ύπαρξή της. ΛΟΡΔΟΣ ΒΥΡΩΝ
• Η αγάπη είναι η πιο γλυκεία τυραννία, γιατί τα μαρτύρια της τα υποφέρουμε πρόθυμα. ΛΑΙΚΗ ΠΑΡΟΙΜΙΑ
• Η αγάπη είναι κάτι το σπάνιο, ενώ το συνηθισμένο είναι η πλάνη που βρισκόμαστε, νομίζοντας πως αγαπάμε. ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΣ
• Η αγάπη είναι μια τέχνη και μάλιστα η μεγαλύτερη απ' όλες τις Καλές Τέχνες. ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΚΑΡΠΕΝΤΕΡ
• Η αγάπη είναι ο υπηρέτης, και τ’ αφεντικό ο γάμος. ΧΑΓΚΕΡ
• Η αγάπη είναι πάντοτε η αρχή κάθε γνώσης, καθώς η φωτιά είναι η αρχή του φωτός. ΤΟΜΑΣ ΚΑΡΛΑΫΛ
• Η αγάπη είναι πόλεμος, ανακωχή, ειρήνη, θάνατος και ζωή, που βασιλεύουν εκ περιτροπής. ΖΟΡΖ ΝΤ’ ΑΜΠΟΥΑΖ
• Η αγάπη είναι φλόγα που φλογίζει τις ανθρώπινες θελήσεις. Η αγάπη είναι μια φλόγα που κατακαίει τους ανθρώπους πόθους. Η αγάπη είναι μια φλόγα που σπρώχνει τον άνθρωπο στο βόρβορο. Μια, από τις τρεις καθένας μας θα κάνει δική του αγάπη. Όποια αυτός διαλέξει. ΜΑΖΕΦΙΛΝΤ
• Η αγάπη είναι φωτεινή σαν την αυγή και σιωπηλή σαν τον τάφο. ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ
• Η αγάπη εμπνέει την αφοσίωση και όσο τρομερός κι αν είναι ο θάνατος, μας εμπνέει το θάρρος να τον αψηφούμε και να πεθαίνουμε για 'κείνο που αγαπούμε. ΑΝΡΙ ΛΑΚΟΡΝΤΕΡ
• Η αγάπη έρχεται χωρίς ποτέ να τη δούμε, τη βλέπουμε μόνο όταν φεύγει.
• Η αγάπη ευφραίνει, όπως ο ήλιος μετά την καταιγίδα. ΟΥΪΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ
• Η αγάπη και η παιδεία βοηθάνε πολύ στην ανύψωση της ψυχής. ΜΟΖΕ
• Η αγάπη και ο θάνατος εξισώνουν όλες τις τάξεις. ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΜΠΑΛΓΟΥΕΡ ΛΙΤΟΝ
• Η αγάπη και ο πόλεμος είναι το ίδιο πράγμα... Και η στρατηγική και η τακτική το ίδιο εφαρμόσιμες και στα δύο. ΜΙΓΚΕΛ ΝΤΕ ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ
• Η αγάπη κι ο πόλεμος είναι το ίδιο πράγμα, και η στρατηγική και ταχτική το ίδιο εφαρμόσιμες και στα δυο. ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ
• Η αγάπη φέρνει ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους, γαλήνη στην ταραγμένη θάλασσα, ύφεση στους ανέμους, και γλυκών ύπνο στους δυστυχείς. Είναι αυτή που διώχνει από μας το αίσθημα της εχθρότητας και μας γεμίζει με κείνο της φιλίας. Αυτή οργανώνει τις φιλικές συγκεντρώσεις, τις γιορτές, τους χορούς και τις θυσίες, μπαίνοντας επικεφαλής τους. Δίνει πραότητα και μαλακώνει την τραχύτητα του χαρακτήρα. Χαρίζει την καλή θέληση και απομακρύνει την εχθρότητα αγαπητή στον αγαθό, θαυμαζόμενη κι απ’ τους σοφούς κι από τους θεούς, φθονούμενη απ’ όσους ατύχησαν, και κτήμα μετάνοιας στοργική στους καλούς κι αποστρεφόμενη τους κακούς στη δουλειά, στο φόβο, στην επιθυμία, οδηγός στο λόγω, συμπαραστάτης, υποστηριχτής κι άριστος σωτήρας το στολίδι και των θεών και των ανθρώπων ο καλύτερος και πιο όμορφος ηγέτης, που έπρεπε ν’ ακολουθεί κάθε άνθρωπος υμνώντας τις αρετές της και τραγουδώντας το μελωδικό της τραγούδι, που καταπραύνει το πνεύμα όλων και των θεών και των ανθρώπων. (ΠΛΑΤΩΝ)
• Η αγάπη φέρνει ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους, γαλήνη στην ταραγμένη θάλασσα, ύφεση στους ανέμους και γλυκό ύπνο στους δυστυχείς. ΠΛΑΤΩΝ
• Η αγνότητα είναι τι ιδανικό της αγάπης. ΜΑΛΕΡΜΠ
• Η αληθινή αγάπη είναι πιστή αποφεύγει την αμφιβολία γιατί δε μπορεί να την υποφέρει. ΜΑΝΤΑΜ ΝΤΕ ΖΙΡΑΡΝΤΕΝ
• Η αμοιβαιότητα είναι ο νόμος της αγάπης. ΑΝΡΙ ΛΑΚΟΡΝΤΕΡ
• Η δόξα κι η χαρά, η ντροπή και τα βάσανα, όλα πρέπει να ναι κοινά ανάμεσα σε κείνους που αγαπιούνται αληθινά! Π. ΚΟΡΝΕΙΓ
• Η φιλία είναι το τέρμα κι η υπέρτατη ανταμοιβή της συζυγικής αγάπης. ΛΑΚΟΡΝΤΑΙΡ
• Κάθε σκέψη, κάθε πάθος, κάθε απόλαυση, καθετί που ταράσσει αυτό το θνητό κορμί, όλα δεν είναι τίποτε άλλο από ιέρειες της Αγάπης, που την ιερή της φλόγα τροφοδοτούν. ΚΟΛΕΡΙΟΖ
• Και αν έχω όλη την πίστη ώστε να μπορώ και βουνά να μετακινώ, μα δεν έχω αγάπη, είμαι ένα μηδενικό. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ
• Κανένα φάρμακο δεν υπάρχει για την αγάπη, εκτός απ’ την ίδια την αγάπη. ΘΟΡΕΥ
• Κανένας δεν αγαπάει πραγματικά εκείνον που φοβάται. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ 
• Κι αν έχω όλη την πίστη ώστε να μπορώ και βουνά να μετακινώ, μα δεν έχω αγάπη, είμαι ένα μηδενικό. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ
• Λίγο βαστάει ο θυμός όσων αγαπούν πραγματικά. ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ
• Λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο, γιατί η αγάπη δεν γνωρίζει νόμους. ΛΥΛΥ
• Μη ρωτάς ποτέ να σου πουν, γιατί σ’ αγαπούνε. ΜΠΛΕΙΚ
• Μην αφήνεις τον εαυτό σου σ’ αχαλίνωτες αγάπες. Όχι, η Αγάπη δεν είναι θεός: Είναι το πιο επικίνδυνο και το πιο ολέθριο απ’ τα πάθη. Αλλά πολύ προσφιλής η συντροφιά της τύχης της. ΦΟΚΥΛΙΝΤ
• Μίλα ψιθυριστά, αν μου μιλάς για αγάπη. ΟΥΪΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ
• Να αμφιβάλεις, αν τ' άστρα είναι φωτεινά. Να αμφιβάλεις, αν ο ήλιος κινείται. Να αμφιβάλεις, αν η αλήθεια είναι αλήθεια ή ψέμα. Μα ποτέ μην αμφιβάλεις για την αγάπη μου. ΟΥΪΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ
• Ο πεθερός αγαπάει το γαμπρό του, αγαπάει τη νύφη του. Η πεθερά αγαπάει το γαμπρό της, όμως δεν αγαπάει καθόλου τη νύφη της. Όλα είναι αμοιβαία. ΛΑ ΜΠΡΥΓΙΕΡ
• Οι μέρες της ρομαντικής αγάπης πέρασαν για πάντα. Το επιστημονικό πνεύμα έβαλε τέλος σ’ αυτό το είδος της αυταπάτης. ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΓΟΥΩΛΚΝΕΡ
• Οι πόνοι της αγάπης είναι γλυκύτεροι απ' όλες τις άλλες απολαύσεις. ΤΖΟΝ ΝΤΡΑΪΝΤΕΝ
• Όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους οι μεγαλύτεροι των θνητών, μα κι οι πιο μικροί αγαπάνε τα παιδιά τους άνισοι κοινωνικά, άλλοι είναι πλούσιοι κι άλλοι φτωχοί αλλά ολόκληρο το ανθρώπινο γένος αγαπάει τα παιδιά του. ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
• Όταν κανένας αγαπάει και δεν τον πιστεύουν, τραυματίζεται από το καθετί, και κάθε στιγμή της ζωής του είν’ ένας πόνος και σχεδόν μια ταπείνωση. ΜΑΝΤΑΜ ΝΤΕ ΣΤΑΕΛ
• Όταν χάνεις αυτούς που αγαπάς, τότε νοιώθεις πόσο τους αγαπούσες. ΑΝΑΤΟΛ ΦΡΑΝΣ
• Όταν χάνεις αυτούς που αγαπάς, τότε νοιώθεις πόσο τους αγαπούσες. (Τη φράση αυτή  την αποδίδουν και στον ΑΛΦΡΕΝΤ ΝΤΕ ΜΙΣΕ)
• Ούτε οι κατακλυσμοί μπορούν να πνίξουνε την αγάπη, ούτε οι πλημμύρες να την σβήσουν. ΒΙΒΛΟΣ – ΨΑΛΜΟΙ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ
• Πάνω απ' όλα, η αληθινή αγάπη ζει στη μνήμη. ΟΝΟΡΕ ΝΤΕ ΜΠΑΛΖΑΚ 
• Πιστέψτε με, πρέπει ν’ αγαπάτε τους ομοίους σας να τους αγαπάτε με όλες σας τις δυνάμεις η ευτυχία δεν βρίσκεται παρά εκεί! ΣΑΙΝΤΙΝ
• Ποτέ δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει τίποτα που να μπορεί να συκγρατήσει την αγάπη, όσο στον κόσμο θα υπάρχει ομορφιά κι όσο τα μάτια θαν ελεύθερα να βλέπουν. ΛΟΝΓΚΥΣ
• Στο πρώτο τους πάθος, οι γυναίκες αγαπούνε τον εραστή τους, σ’ όλα τ’ άλλα αγαπούν τον έρωτα. ΛΑ ΡΟΣΦΟΥΚΩ
• Στον πόλεμο της αγάπης, αυτός που το βάζει στο πόδια είναι ο νικητής. ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΟΙΜΙΑ
• Τι τεράστια μνήμη έχεις Αγάπη. ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΠΟΟΥΠ
• Τίποτα δεν υπάρχει γλυκότερο στη ζωή απ’ το νεανικό όνειρο της αγάπης. ΘΩΜΑΣ ΜΟΡ
• Το μίσος δημιουργεί φιλονικείες, μα η αγάπη καλύπτει τα σφάλματα. ΣΟΛΟΜΩΝ
• Το μίσος μέσα μου πάει να φυτρώσει; Να γελάσω; Ή να βλαστημήσω; Κι ο ήχος μου απαντά: Ν’ αγαπάς!.. ΤΕΟΝΤΟΡ ΜΠΟΤ
• Τόσο πολύ τον αγαπώ, που μαζί του κάθε μορφή θανάτου μπορώ να υποφέρω. ΜΙΛΤΩΝ
• Υπάρχουν λίγοι άνθρωποι που μπορούν να μην ντρέπονται, γιατί, ενώ αγαπήθηκαν κάποτε, τώρα δεν αγαπιούνται πια. ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΝΤΕ ΛΑ ΡΟΣΦΟΥΚΟ 
• Ω, ανθρώπινη αγάπη! Μας δίνεις στη Γη αυτό που περιμένουμε στον Ουρανό. ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΑΝ ΠΟΕ
• Ω, η αγάπη μου είναι σαν ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο, που μόλις άνοιξε μιαν αυγή του Ιούνη. Ω, η αγάπη μου είναι σα μια μελωδία, που η μουσική της είναι μια γλυκύτατη αρμονία. ΜΠΑΡΝΕΣ

πηγή

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Γιαπωνέζα Μοναχή στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος


rasoforia_monaxis_3
Μία νέα Μοναχή, Ιαπωνικής καταγωγής, προστέθηκε στο Μοναχολόγιο της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Ανατολής Αγιάς, ύστερα από την Ακολουθία της Ρασοφορίας της που τέλεσε το Σάββατο 7 Ιανουαρίου ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος.
Η νέα Μοναχή Θεοξένη ενσωματώθηκε και επίσημα στην αδελφότητα της Μονής, η οποία αριθμεί, από ετών, ικανό αριθμό Μοναχών από διάφορα μέρη του κόσμου.
Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος χαρακτήρισε «θαύμα» την ρασοφορία της νέας Μοναχής, γιατί, όπως τόνισε, «ένα άνθος από τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου καρποφορεί και ανθίζει εδώ στο δικό μας τόπο, στην τοπική μας Εκκλησία.
Γιατί γευόμαστε τη χαρά μιας ψυχής που αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στο Χριστό και στην Εκκλησία Του.
Μια ψυχή που γνώρισε την Ορθοδοξία, εμπιστεύθηκε την αληθινή πίστη και ιδού σήμερα χαίρεται να αφιερώνεται ψυχή τε και σώματι στο Νυμφίο Χριστό, για να αποδειχθεί άλλη μια φορά ότι ο Χριστός ενηνθρώπησε για όλους τους ανθρώπους, από όπου κι αν κατάγονται, όποια κι αν είναι η παράδοσή τους ή η γλώσσα τους...»
Στη συνέχεια ο κ. Ιγνάτιος αναφέρθηκε στις Μοναχικές αρετές της ακτημοσύνης, της υπακοής και της παρθενίας, που θεραπεύονται στον Ορθόδοξο Μοναχισμό, κατά το πρότυπο του πρώτου Μοναχού και Ασκητού της Εκκλησίας, του Τιμίου Προδρόμου και αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε η Γιαπωνέζα νέα Μοναχή, ώσπου να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα της ζωής της, εντελώς διαφορετική από την παράδοση και τον πολιτισμό της χώρας της.
rasoforia_monaxis_2
Μεταξύ άλλων, σημείωσε χαρακτηριστικά: «Ξέρω πόσο δυσκολεύτηκε να ταιριάξει, να εξοικειωθεί με νοοτροπίες που είναι διαφορετικές από τη δική της κουλτούρα και τον πολιτισμό. Δεν είναι εύκολο πράγμα.
Όποιος έχει μικρή εμπειρία της χώρας από την οποία προέρχεται, την Ιαπωνία, μπορεί να καταλάβει πόσο έχει αγωνισθεί για να δεχθεί αυτό που βιώνει, αλλά και οι αδελφές και η Γερόντισσα είμαι βέβαιος ότι και αυτές έκαναν το δικό τους αγώνισμα, που καρποφόρησε με τη Χάρη του Θεού.
Και χαίρομαι να βλέπω σε αυτό το μοναστήρι από διάφορα μέρη του κόσμου να συμπορεύονται και να συναγωνίζονται αδελφές και μοναχές, που φέρνει η καθεμιά τη δική της πολιτιστική παράδοση και εμπειρία, αλλά μέσα στο Ορθόδοξο βίωμα του μοναχισμού μετασχηματίζεται με τη Χάρη του Θεού και έτσι βιώνουμε όλοι μας τούτο το θαύμα σε αυτό το μοναστήρι...
Γι αυτό συγχαίρω την αδελφή και εύχομαι από καρδιάς και προσεύχομαι ο Θεός να τής δίνει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη.
Γιατί θα είναι μία γέφυρα που θα μεταλαμπαδεύει προς εκεί στην Άπω Ανατολή το βίωμα της Ορθοδοξίας, την χαρά του Ορθοδόξου Μοναχισμού. Δεν ξέρει κανείς τί μάς περιμένει στο μέλλον.
Μη βιαστείτε να πείτε τί συμβαίνει με τον Χριστιανισμό στη Δύση.
Αν ρίξουμε μια ματιά σήμερα στα γεγονότα και στις καταστάσεις του κόσμου θα διαπιστώσουμε ότι πολλά πράγματα στρέφονται προς την Άπω Ανατολή, προς χώρες που μάς φαίνονται μακρινές, αλλά που ίσως περιμένουν τον σπόρο του Χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας να φτάσει για να καρποφορήσει.
Δεν ξέρουμε τί μυστήριο τελεσιουργείται τούτη την στιγμή. Δεν ξέρουμε τί ο Θεός μάς επιφυλάσσει για το μέλλον. Αυτός έχει το δικό του σχέδιο και φροντίζει πάντοτε για την σωτηρία των ανθρώπων...»