Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

Είναι εύκολο να κερδίζεις την μάχη στον πνευματικό πόλεμο που γίνεται μέσα στο σπίτι σου;

Αποτέλεσμα εικόνας για orthodox family church
Ήταν ένα ήσυχο απόγευμα όταν με συμβούλεψε η γερόντισσα κοιτώντας με βαθιά στα μάτια να κάνω έναν χριστιανικό γάμο με έναν πιστό χριστιανό και όχι με κάποιον κοσμικό.
Όταν ένας κοσμικός παντρεύεται έναν πνευματικό άνθρωπο συνήθως νικάει το κοσμικό μου είπε. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο.

Παρατηρώντας τα ζευγάρια γύρω μας με θλίψη θα διαπιστώσουμε πως πολύ λίγα ζουν χριστιανικά. Από αυτά τα χριστιανικά ζευγάρια ο ένας από τους δύο ζει λίγο πιο κοσμικά. Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε πως ο Θεός φροντίζει στα ζευγάρια ο ένας να είναι πιο κοντά στον Θεό από τον άλλον, για να τραβήξει τον σύντροφό του στον δρόμο της σωτηρίας με το παράδειγμα και την αγάπη του. Δοξάζουμε τον Θεό που υπάρχουν και τα ζευγάρια που ζουν από κοινού πνευματική ζωή και βοηθάει ο ένας τον άλλον σε αυτόν τον δύσκολο, αλλά αληθινό δρόμο.

Πόσο εύκολο είναι όμως να κερδίζεις συνεχώς την μάχη από τον πνευματικό πόλεμο που γίνεται μέσα στο σπίτι σου; Τα πάντα γύρω σου πολεμιούνται. Η θρησκεία σου, η πίστη σου, η ιστορία σου, ο πολιτισμός σου. Βλέπεις έναν ασταμάτητο αόρατο πνευματικό πόλεμο που όλο και δυναμώνει. Ο εσωτερικός, όμως, πόλεμος που δέχεσαι μέσα στο ίδιο σου το σπίτι είναι πολύ χειρότερος.

Πόσα ζευγάρια δεν έχουμε δει να χωρίζουν χωρίς δεύτερη σκέψη από τον εγωισμό τους; Να μαλώνουν, γιατί ένας από τους δύο ζει πνευματικά και ο σύντροφός του τον θεωρεί υπερβολικό. Να δέχονται κριτική και άσχημα λόγια για τον αγώνα που δίνουν. Ο ένας να θέλει να πηγαίνει σε μοναστήρια και αγρυπνίες, για να αναπαυτεί κοντά στον Πατέρα του και ο άλλος να θέλει να βρεθεί σε κέντρα διασκέδασης. Ο ένας να αναζητά τα υλικά με πλούσια και γεμάτη δόξα ζωή και ο άλλος να προσεύχεται για την ταπείνωση και την απλότητα... Πόσοι γονείς δεν διαφωνούν με την ανατροφή των παιδιών τους για το αν θα ζουν κοντά στην εκκλησία ή όχι;Πόσες μόνες μαμάδες βλέπουμε να παλεύουν με τρία ή τέσσερα παιδιά να κρατήσουν το σπίτι τους όρθιο; Πόσοι μόνοι πατεράδες εκκλησιάζονται και κοινωνούν τα παιδιά τους, ενώ η μάνα κοιμάται;

Τί αγώνα δίνουν όλες αυτές οι ψυχές που εκτός από τις δυσκολίες της κοινωνίας και των εξωτερικών παραγόντων έχουν να δώσουν κι έναν ακόμη αόρατο πνευματικό πόλεμο μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Ο Άγιος Χρυσόστομος λέει πως τον παντρεμένο δεν τον πολεμάει πολύ ο διάβολος, γιατί ό,τι κι αν κάνει θα γυρίσει σπίτι του και θα σωθεί.

Την απάντηση την ξέρουμε. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να οπλιστούμε με υπομονή και να δεχτούμε το Θέλημα του Θεού. Για να το επιτρέπει ο Θεός να το ζούμε κάτι σημαίνει που θα το καταλάβουμε πολύ αργότερα. Εκείνος σταυρώθηκε για΄μας. Εμείς παραπονιόμαστε για ένα τόσο δα μικρό σταυρό που σίγουρα θα μας ανταμείψει και θα μας βοηθήσει να ταπεινωθούμε με πόνο ή χωρίς.
Εύχομαι να δημιουργούνται όλο και περισσότερες χριστιανικές οικογένειες με πολλά χριστιανόπουλα, που θα κυλάει στο αίμα τους η αγάπη για τον Χριστό και την Ελλάδα και αυτά τα νέα χριστιανόπουλα να σώσουν το Ελληνορθόδοξο Έθνος μας και με την δύναμη του Σταυρού να νικούν κάθε πνευματικό πόλεμο είτε μέσα στο σπίτι τους είτε εκτός.

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου 
Πηγή/Το είδα ΕΔΩ

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017

Για σας τους παντρεμένους κομποσχοίνια και μετάνοιες είναι τα παιδιά σας.

Αποτέλεσμα εικόνας για matanii si copii si parinti

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Ήταν κάποιο ανδρόγυνο ευλαβές και είχαν εννιά παιδιά. Ο σύζυγος ήταν πάρα πολύ ευλαβής και ολίγον τι ζηλωτής στα πνευματικά.
Κατά γράμμα ήθελε να τα κάνει όλα σαν καλόγερος. Η γυναίκα παραπονιόταν στο Γέροντα ότι κουράζεται και θέλει βοήθεια. Όταν ερχόταν στη Μονή το βράδυ μόνη της η σύζυγος με τα παιδιά κλαίγανε, φώναζαν αυτά, έκλαιγε και αυτή γιατί κουραζόταν...
Αυτός πήγαινε σ’ ενα παρεκκλήσι των Αγίων Aναργύρων έκανε μετάνοιες, κομποσχοίνι και αγρυπνούσε.
Η σύζυγος παραπονιόταν και έκλαιγε στον Γέροντα και είχε δίκιο.
Την άλλη μέρα ο Γέροντας μόλις τους είδε στην αυλή μαζί κατάλαβε ότι κάτι συμβαίνει και ότι είχαν έλθει σε καυγά μεταξύ τους.
Ο Γέροντας μιλάει με γλυκά λόγια και διάκριση για να παρηγορήσει την πονεμένη μητέρα και κουρασμένη και διακριτικά με το χαμόγελο λέει στον πατέρα: «Σε χάρηκα, απόψε. Έψαλλες όλη τη νύκτα και προσευχόσουν. Καλά έκανες! Αλλά θα είχε μεγαλύτερη ευλογία και μισθό, αν καθόσουν μισή ώρα και όχι τρεις ώρες και ήσουν κοντά στη γυναίκα και τη βοηθούσες για τα παιδιά να φάνε και να κοιμηθούν.
Γιατί για σας τους παντρεμένους κομποσχοίνια και μετάνοιες είναι τα παιδιά σας. Όταν μεγαλώσουν θάχετε καιρό να κάνετε… «αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος». Να γίνεται πάντα κάτι εν κοινή συναινέσει.

Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

Ὅταν ἀνησύχει ὁ πατέρας ἢ ἡ μητέρα ἐπειδὴ ἁμαρτάνει το παιδί!


Τοῦ Γέροντος Αἰμιλιανοῦ τοῦ Σιμωνοπετρίτη
Τό σκοτάδι, ὡς συνέπεια τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου, δέν βγάζει ποτέ στό φῶς. Το φῶς διαλύει τό σκοτάδι, διότι τό σκοτάδι εἶναι ἀνυπόστατο, δέν ἔχει οὐσία. Ὑπάρχει ὅμως μία περίπτωσις τήν ὁποία πανσόφως ἐκμεταλλεύεται ὁ παντουργός Θεός γιά τό καλό μας, βγάζοντας καί ἀπό τό κακό καλό, ἀπό τό σκοτάδι φῶς. Πῶς; Δία τῆς μετανοίας.
Βλέπω τήν κακία μου, τήν ἁμαρτία μου, μετανοῶ, κλαίω, θρηνῶ, ὁδηγοῦμαι στόν Θεόν, ἀναλαμβάνω τίς εὐθύνες μου, νήφω, καρτερῶ, καί μέσα μου καλλιεργεῖται ὁ καινούργιος ἄνθρωπος πού βγαίνειἀπό τήν μετάνοια. Ἄρα, τό καλό δέν βγαίνει ἀπό τό κακό...ἀλλά ἀπό τήν μετάνοια, πού εἶναι ἄλλος νοῦς, ὁ νοῦς πού τόν παρέχει ὁ Θεός μέσα στήν καρδιά.
Ὅταν ἀνησυχεῖ, λόγου χάριν, ὁ πατέρας ἤ ἡ μητέρα, ἐπειδή ἁμαρτάνει τό παιδί, καί τό κτυπᾶ, ὁπωσδήποτε θά βγάλει ἀντίθετο ἀποτέλεσμα. Διότι, ἐάν τό παιδί κάνη ἁμαρτίες, σημαίνει ὅτι ζητάει τήν ἁμαρτία καί θά τά βάλει μέ σένα, πού γίνεσαι κῆρυξ τῆς ἀρετῆς. Καί τώρα μέν φοβᾶται νά ἁμαρτήσει, ἀλλά μόλις ἀπελευθερωθεῖ ἀπό σένα, θά ὁδηγηθεῖ ἀμέσως στό κακό. Ἡ βία, τό κακό, δέν μπορεῖ νά....βγάλει καλό.

Πές λοιπόν στό παιδάκι σου τό καλό, μάθε τοῦ τί εἶναι ὁ Θεός. 

Μίλησέ του ἀπό τό πλήρωμα τῆς δικῆς σου καρδιᾶς, φώτισέ του λίγο τήν συνείδηση μέ τήν δική σου λαχτάρα καί θεία ἐμπειρία, καί μπαίνοντας μέσα τοῦ ὁ Θεός, θά τόν ἀγαπήσει. 

Μπορεῖνά βρίζει, μπορεῖ νά κάνη ἁμαρτίες, ἀλλά ἔχοντας τά σπέρματα τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι τόσο ἰσχυρά, ὁ Θεός τά καλλιεργεῖ καί βγαίνει ἡ καινούργια φύτρα, τό καινούργιο βλαστάρι, τό ὁποῖο δίδει καινούργια ζωή. Αὐτή εἶναι ἡ μετάνοια.

Τό παιδί δηλαδή αὐτό, ἐπειδή τό ἀφήνεις ἐλεύθερο, ἐπειδή τό σέβεσαι, ἐπειδή τοῦ εἶπες τήν ἀλήθεια, ἐπειδή τοῦ ἀπεκάλυψες τί ἔχει ἡ καρδούλα σου καί τί κόσμοι ὑπάρχουν μέσα σέ αὐτήν, λέγει μετά: Μά, τί φρικτή ζωή πού κάνω! Τί εἶναι αὐτή ἡ ἁμαρτία! «Ἀναστήσομαι καί ἐπιστρέψω εἰς τόν Πατέρα» (Λούκ. 15, 18). Καί ὁ βλαστός τῆς μετανοίας βγάζει τόν καρπό τῆς καινῆς ζωῆς. Ἔτσι τά καταφέρνει ὁ Θεός νά βγάζει καί ἀπό τό στόμα τοῦ λύκου τήν σωτηρία.

Ὁ Ἰώβ, ἀπό τήν κατάρα στήν ὁποία εἶχε πέσει, ἔβγαλε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί ἀνεκαινίσθη. Ὁ Μωυσῆς ὁ Αἰθίοψ, ἀπό τά ἐγκλήματα καί τίς ληστεῖες, ἔβγαλε τήν καινούργια ἀσκητικώτατη ζωή καί ἔγινε ἀγνώριστος. Δέν τόν γνώρισαν καν οἱ παλαιοί σύντροφοί του καί οἱ ἄλλοι ληστές΄ τόσο «ἀνεκαινίσθη ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης τοῦ» (Ψάλμ. 102, 5), ἔγινε καινούργια ἡ ζωή του.

Ἑπομένως, μποροῦμε νά ποῦμε: Ὅποιος εἶναι θυμώδης, ἄς στρέψη ὅλον τόν θυμό, ὅλη τήν ἐσωτερική ἔντασή του πρός τή ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πρός τήν εἰρήνη, πρός τά σωτήρια λόγια, πρός τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μέ, τόν ἁμαρτωλόν», χρησιμοποιώντας ὅποιον τρόπο τόν βοηθεῖ.

 Κάποιος τό ἔλεγε, κτυπώντας τά χέρια του. Τόν εἶδα καί τόν ρώτησα: Τί κάνεις ἐκεῖ; Καί μοῦ ἀπήντησε: Εἶχα μάθει μέ τά μηχανήματα νά κουνῶ τά χέρια μου καί δέν μπορῶ τώρα νά κάνω ἀλλοιῶς. Μπράβο, τοῦ λέγω, συγχαρητήρια. Βλέπετε πώς τό κακό, ὁ θόρυβος, πού εἶναι τό χειρότερο κακό, μπορεῖ νά βγάλει καί καλό; Κάποιος θαλασσινός τό ἔλεγε, ἔχοντας τήν ἐντύπωση ὅτι ἐπίανε τά κουπιά, γι' αὐτό καί κουνοῦσε τά χέρια του. Πραγματικά ἐπίανε τό κουπί, τόν Χριστόν.
Ἄρα, τό πᾶν μποροῦμε νά χρησιμοποιήσουμε. Ὅ,τι μᾶς δίνει ὁ Θεός, ὅτι μᾶς κάνουν οἱ ἄλλοι, ὅτι παθαίνουμε μέσα μας καί γύρω μας, ὅλα εἶναι μεταγωγικά πρός τόν Θεόν. Τόσο ἀπέραντη εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μόνον τά ἀποβράσματα τοῦ ἐγώ μας δέν εἶναι σωτήρια. Αὐτά μας ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεόν.
 «Λόγος περί νήψεως»
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Ο Τρελός του Χωριού - Νέο παραμύθι της Βασιλικής Νευροκοπλή


ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Αν το να ονειρεύεσαι είναι τρέλα, τότε ο ήρωας της ιστορίας μας ίσως να είναι πράγματι τρελός.
Αν το να πραγματοποιείς το όνειρό σου είναι μια τρέλα ακόμα μεγαλύτερη, τότε ο ήρωάς μας πιθανόν να είναι πιο τρελός κι απ’ τους τρελούς.
Μα αν θυσιάζεις τον εαυτό σου για να πραγματοποιήσεις ένα όνειρο που θα κάνει καλύτερη τη ζωή των άλλων δίχως να περιμένεις αντάλλαγμα, τότε είσαι από κείνους που ο κόσμος τούς χαρακτηρίζει «Τρελούς» επειδή δεν τους καταλαβαίνει.
Αυτοί, όχι μόνο δε νοιάζονται για το πώς τους χαρακτηρίζουν, αλλά και συνήθως φροντίζουν να κρατούν μυστικό το όνομά τους. Είναι οι ενάρετοι και τολμηροί της ζωής που ταπεινά και αθόρυβα οδηγούν τον κόσμο, ανοίγοντας δρόμους μέσα από σιδερόφρακτα τείχη, βουνά γιγάντια και θεόρατα θεριά.
Ο ήρωας της ιστορίας μας είναι ένας απ’ αυτούς τους εκλεκτούς και είναι αποφασισμένος να τα βάλει με το φοβερό Θεριό…

Σημείωμα της συγγραφέως

 Το παραμύθι βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Ντασράτ Μαντζί (Dashrath Manjhi) από το Μπιχάρ της Ινδίας. Για χρόνια τον αποκαλούσαν “ο τρελός που ήθελε να περάσει τα βράχια”.

 Όμως ο Μαντζί δεν ήταν τρελός. Η προσπάθειά του να ανοίξει ένα μονοπάτι μέσα από ένα βουνό για να ωφεληθεί ολόκληρο το χωριό του είναι πλέον θρυλική. Ξεκίνησε το 1960, όταν η σύζυγός του τραυματίστηκε περπατώντας στα βραχώδη μονοπάτια. Για να την πάει στο πλησιέστερο νοσοκομείο έπρεπε να περπατήσει εβδομήντα χιλιόμετρα. 
Τότε αποφάσισε να ανοίξει τον δρόμο που δεν έφτιαχνε το κράτος. Πούλησε τις τρεις του κατσίκες και αγόρασε ένα σφυρί, μια σμίλη και μερικές σφήνες, και αναπτύσσοντας μια δική του τεχνική για να σπάει τις πέτρες, εργάστηκε σκληρά επί εικοσιδύο χρόνια.
 Κάθε βράδυ μετά τη δουλειά του ως εργάτης στα χωράφια, ανέβαινε στο βουνό, έκαιγε καυσόξυλα πάνω στα βράχια κι έπειτα έριχνε νερό επάνω στη θερμαινόμενη επιφάνεια. Έτσι τα μεγάλα κομμάτια του βράχου θρυμματίζονταν σε μικρότερα και μετά τα καθάριζε και έβαζε σφήνες. Ο δρόμος ολοκληρώθηκε το 1982 μειώνοντας την απόσταση των εβδομήντα χιλιομέτων σε μόλις ένα χιλιόμετρο και οι συγχωριανοί του Μαντζί απέκτησαν εύκολη και ασφαλή πρόσβαση σε σχολεία, νοσοκομεία και υπηρεσίες. Στο τέλος τον ονόμασαν “Άνθρωπο- Βουνό”.

Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017

Το «πρόβλημα του σεξ» και η ευλογία του γάμου (Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 9η Οκτωβρίου  2017
    Αποτελεί πλέον κοινή διαπίστωση ότι η εποχή μας είναι εποχή έσχατης ηθικής αποστασίας, η οποία, αξιολογούμενη μέσα από τα προφητικά κείμενα της Εκκλησίας μας, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η εποχή της αποστασίας των εσχάτων καιρών. Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία, που αναφέρει ο βιβλικός και πατερικός λόγος, για να θεωρηθεί ως η τραγική εποχή της έσχατης καταπτώσεως όλων των αξιών, οι οποίες στήριξαν το ανθρώπινο γένος και το διαφοροποίησαν από το αγελαίο ζωικό βασίλειο, όπου δεν υπάρχει ηθική, αλλά κυριαρχούν τυφλά ένστικτα, απλά και μόνο για τη διαιώνιση των ζωικών ειδών.
Μια από τις κύριες εκφάνσεις της σύγχρονης ηθικής αποστασίας είναι η πλήρης απελευθέρωση των γενετησίων ορμών από κάθε ηθικό φραγμό και η ακόρεστη δίψα για ηδονή. Είναι αυτό που πολλοί ονόμασαν «σεξουαλική απελευθέρωση» από κάθε ηθική δεοντολογία, από κάθε σεβασμό προς τον«άλλο», ο οποίος ανήχθη σε σεξουαλικό αντικείμενο. Η σάρκα έγινε αντικείμενο λατρείας και η ηδονή το ύψιστο ζητούμενο. Από τη νηπιακή ηλικία μέχρι τη γεροντική, η αναζήτηση της ηδονής κατέστη το νόημα της ζωής. Δυστυχώς η επικούρεια φιλοσοφία και οι φροϋδικές θεωρίες κυριάρχησαν στην ανθρωπότητα στις τραγικές μέρες μας και ανήγαγαν τον ενστικτώδη ερωτισμό με όλες τις παρεκτροπές του, σε ύψιστο «ιδανικό» και τρόπο ζωής του σύγχρονου ανθρώπου! Η αγνότητα, η αιδώς, η τιμιότητα, η συζυγική πίστη, η σεμνότητα, η εγκράτεια, έχουν τεθεί στο περιθώριο και χαρακτηρίζονται ως«αναχρονιστικά κατάλοιπα» του παρελθόντος.
  Κοιτίδα βεβαίως όλων αυτών των δαιμονικών διεκδικήσεων ο απόλυτα παρηκμασμένος δυτικός κόσμος, ο οποίος κατά τις τελευταίες δεκαετίες, μέσω των εκάστοτε κυβερνήσεων των χωρών της δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής, έδωσε νομική εγκυρότητα σε κάθε είδους σεξουαλική απόκλιση. Καθιερώνει το«γάμο» των ομοφυλοφίλων και δίνει την δυνατότητα «αλλαγής φύλου» με μια απλή δήλωση, χωρίς καμιά επιστημονική τεκμηρίωση. Έτσι σήμερα φθάσαμε στο έσχατο κατάντημα να θεωρείται πλέον ο γάμος των ομοφυλοφίλων, με τις «ευλογίες» της πολιτείας ως «φυσιολογικός γάμος», απόλυτα ισότιμος με τον θεόσδοτο γάμο άρρενος και θήλεος, στις χώρες της παπικής και προτεσταντικής έκπτωσης. Παράλληλα γίνεται μια γιγαντιαία προσπάθεια, σε παγκόσμιο επίπεδο, να θεωρηθούν οι ακραίες μορφές σεξουαλικών διαστροφών, όπως η αιμομιξία, η παιδεραστία, η κτηνοβασία, η νεκροφιλία, κ.α. ως ανεκτές«σεξουαλικές επιλογές» και ακόμη χειρότερο: ισότιμες με την φυσική ένωση του ανδρογύνου με πλήρη νομική κάλυψη. Υπάρχουν βεβαίως ακόμη αντιστάσεις σ’ αυτόν τον ηθικό κατήφορο. Αλλά αυτές καταγγέλλονται ως «οπισθοδρομικότητα», την οποία αποδίδουν στη θρησκεία και κυρίως στον Χριστιανισμό.
Αφορμή για το παρόν σχόλιό μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα στην εφημερίδα «The AthensReview» (1-9-2017), με τίτλο «Το πρόβλημά μας με το σεξ είναι τελικά μια υπόθεση του Χριστιανισμού;». Πρόκειται για αναδημοσίευση με μετάφραση του κ. Ι. Πολέμη από την εφημερίδα «The New York Review of Books», με συντάκτρια την  Άνετ Γκόρντον –Ριντ. Σ’ αυτό αναλύει το βιβλίο του αμερικανού συγγραφέα G.R.Stone«Σεξ και Σύνταγμα: Σεξ, Θρησκεία και Νόμος από την πρώτη περίοδο της αμερικανικής ιστορίας μέχρι τις μέρες μας». Κάνει εκτενή λόγο για το «πρόβλημα του σεξ», στην αμερικανική κοινωνία, όπως ορίζονται οι ατομικές ελευθερίες στο Αμερικανικό Σύνταγμα και όπως υφίσταται σήμερα.
  Διαβάσαμε με προσοχή το δημοσίευμα και προσπαθήσαμε να αναζητήσουμε το λόγο που ώθησε την συντάκτρια να το γράψει. Νομίζουμε ότι από τον τίτλο κιόλας του άρθρου διαφαίνεται ο στόχος της. Η φράση: «Το πρόβλημά μας με το σεξ» προδίδει και τις προθέσεις της. Για τη συντάκτρια, στη σύγχρονη τραγική πραγματικότητα, το σεξ έγινε όντως πρόβλημα, του οποίου τις αιτίες έχει ερευνήσει και επισημάνει ο G.R.Stone στο ως άνω βιβλίο του. Κατά τον Stone και τη συντάκτρια το πρόβλημα οφείλεται στον χριστιανισμό, ο οποίος με την ηθική νομοθεσία και τους ηθικούς φραγμούς του, κατόρθωσε επί σειρά αιώνων να επιδράσει βαθιά στην αμερικανική κοινωνία, και να επηρεάσει καθοριστικά την κρατική νομοθεσία του αμερικανικού έθνους. Κατ’ αρχήν ο Stone «κάνοντας μια σύντομη ανασκόπιση των αντιλήψεων για το σεξ στον αρχαίο κόσμο, κατηγορεί τους πρώτους χριστιανούς για το ότι αφαίρεσαν από το σεξ κάθε έννοια ηδονής. Στην προχριστιανική περίοδο το σεξ θεωρούνταν μια φυσική και απόλυτα θετική πλευρά της εμπειρίας του ανθρώπου, χωρίς να συνδέεται κατά κύριο λόγο με θέματα αμαρτίας, αιδούς η θρησκείας»Ισχυρίζεται ακόμη ότι, σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό, ο Ιουδαϊσμός ήταν πολύ πιο ανεκτικός στο σεξ. Κύριος υπεύθυνος επομένως για το «πρόβλημα του σεξ» θεωρείται ο Χριστιανισμός και ιδιαίτερα ο Απόστολος Παύλος «ο οποίος έφερε στον Χριστιανισμό αντιλήψεις για τη γυναίκα και το σεξ παρμένες από τον Ιουδαϊσμό, που ο ίδιος είχε εγκαταλείψει». Στη συνέχεια αναφέρεται στον Ιερό Αυγουστίνοστον οποίο «κάθε σεξουαλική πράξη προέρχεται από το διάβολο και κάθε παιδί που γεννιέται από το σεξ γεννιέται μέσα στην αμαρτία. Μέσω του σεξ η αμαρτία περνά έτσι από τη μία ανθρώπινη γενιά στην άλλη».Τέλος καταλογίζει στον Θωμά Ακινάτη, ο οποίος ανέπτυξε τις θεωρίες του Αυγουστίνου, ότι συνέβαλλε στην «δαιμονοποίηση του σεξ» και ιδιαίτερα των σεξουαλικών διαστροφών και ο οποίος διαμόρφωσε τις μετέπειτα αντιλήψεις για το σεξ στο δυτικό κόσμο.
  Κατ’ αρχήν τόσο ο συγγραφέας GStone όσο και η συντάκτρια του άρθρου, όταν ομιλούν για τη διδασκαλία του Χριστιανισμού, γύρω από το σεξ, έχουν υπ’ όψιν τους αιρετικές θέσεις και αντιλήψεις παρμένες από τον παραφθαρμένο και παραχαραγμένο Χριστιανισμό του  Παπισμού και του Προτεσταντισμού. Η αιτία της σύγχρονης πνευματικής και ηθικής κατάπτωσης του δυτικού κόσμου είναι οι παπικές και προτεσταντικές κακοδοξίες οι οποίες, (μοιραία), επεκτείνονται από το επίπεδο του δόγματος στο επίπεδο του ήθους και των γενετησίων σχέσεων. Και τούτο διότι δόγμα και ήθος είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους ώστε παραχάραξη του πρώτου να επιφέρει αναπόφευκτα παραχάραξη και του δευτέρου. Είναι αλήθεια ότι οι θεωρίες του Ιερού Αυγουστίνου, στις οποίες όντως στηρίχτηκε ο μεσαιωνικός σχολαστικισμός, αποτέλεσαν την απαρχή για τη διαμόρφωση των πνευματικών, κοινωνικών και πολιτικών ιδεών και αντιλήψεων του δυτικού κόσμου. Δυστυχώς όμως οι δοξασίες του Αυγουστίνου περιείχαν λάθη και μάλιστα σοβαρά, τα οποία έγιναν χειρότερα από την «ανάπτυξη» των αρχών του από τους σχολαστικούς παπικούς θεολόγους. Η γερμανίδα ρωμαιοκαθολική θεολόγος Uta Ranke Heinemman αναφέρει σχετικά, ότι «το άτομο που συνέβαλε στην έχθρα του Χριστιανισμού για τις  σεξουαλικές σχέσεις και τη σεξουαλική ικανοποίηση, και μάλιστα δημιουργώντας ένα συγκροτημένο θεολογικό σύστημα, ήταν ο μέγιστος των πατέρων της εκκλησίας, ο άγιος Αυγουστίνος… Ο Αυγουστίνος υπήρξε ο πατέρας μιας δεκαπέντε ολοκλήρων αιώνων αγωνίας για το βαθύτερο νόημα της σεξουαλικής πράξεως και της διαρκούς εχθρότητας προς αυτήν». Ειδικά στο «πρόβλημα του σεξ» ο Αυγουστίνος έφερε μαζί του τις πνευματικές καταβολές του από τον Μανιχαϊσμό, στον οποίο είχε θητεύσει νέος, όπου κυριαρχούσε ο δυισμός. Το σεξ προέρχονταν από τον «κακό Θεό» και άρα ήταν κακό! Αυτή τη λαθεμένη αντίληψη τη συναντούμε μέχρι σήμερα, τόσο στον παπικό «κλήρο», ο οποίος πρέπει να είναι άγαμος και στον προτεσταντικό ευσεβισμό, όπου η ένωση των δύο φύλων είναι ανεκτή υπό όρους και μόνο για την τεκνοποίηση. Ο καθηγητής G. Gabriel διευκρινίζει ότι: «Για τον Αυγουστίνο τότε, και για την Παποσύνη σήμερα, το σεξουαλικό ένστικτο είναι μέρος μίας πονηρής επιθυμίας, και η σεξουαλική ευχαρίστηση είναι κατακριτέα. Στην Λατινική ηθική θεολογία, η συζυγική μίξη, άρα, είναι αποδεκτή μόνο όταν συνοδεύεται από την επαινετή πρόθεση της τεκνογονίας. Πράγματι, ο ίδιος ο γάμος καθ’ εαυτόν υπάρχει και ορίζεται από την τεκνογονία» (https://philalethe00.wordpress.com). Αυτές οι αντιλήψεις όπως ήταν επόμενο βρήκαν σε πλήρη αντίθεση τον άνθρωπο του «Διαφωτισμού» και τον σύγχρονο άνθρωπο του«μεταμοντερνισμού». Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί ο «Διαφωτισμός» έφτασε σήμερα, όχι μόνον να «αποκαταστήσει» τη γενετήσια λειτουργία, αλλά να φτάσει και στον πανσεξουαλισμό. Και μπορούμε να πούμε ότι από αυτή την άποψη έχουν δίκιο ο συγγραφέας και η συντάκτρια του άρθρου.
  Η Ορθόδοξη Πίστη μας είναι εντελώς αντίθετη με όλες αυτές τις θεωρίες. Βεβαίως ο συγγραφέας και η συντάκτρια προφανώς αγνοούν την ορθόδοξη διδασκαλία και γι’ αυτό και δεν την επικαλούνται. Εδώ τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα. Η γενετήσια σχέση και ο έρωτας ουδέποτε υπήρξε «πρόβλημα» στην Ορθόδοξη Ανατολή. Όπως και άλλοτε έχουμε τονίσει,  ο έρωτας, η αγαπητική ορμή του ανθρώπου προς το άλλο φύλο δεν αποτελεί δαιμονικό στοιχείο, που πρέπει να καταπολεμηθεί και να νεκρωθεί. Μια τέτοια αντίληψη δεν αποτελεί διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Όπως εύστοχα παρατηρεί ο καθηγητής κ. Γ. Μαντζαρίδης, (Χριστιανική Ηθική, σελ.322-330), ο έρωτας, σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας, είναι η ενοποιός εκείνη δύναμη, που συντελεί στην ανασύνδεση της διασπασμένης ανθρωπίνης φύσεως και στην επαναφορά της σε κοινωνία με τον Θεό.  Κατά τον άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη: «τον έρωτα, είτε θείον, είτε αγγελικόν, είτε νοερόν, είτε ψυχικόν, είτε φυσικόν είποιμεν, ενωτικήν τινα και συγκρατικήν εννοήσωμεν δύναμιν…», (Περί θείων ονομάτων 4,15,PG 3,713 Α). Ο έρωτας κινείται σε δύο κατευθύνσεις, την κατακόρυφη και την οριζόντια και εκφράζεται, είτε ως θείος έρωτας, είτε ως φυσική έλξη και ένωση ανδρός και γυναικός μέσα στα πλαίσια του γάμου. Και στις δύο περιπτώσεις ο έρωτας οδηγεί σε προσωπική ανάκραση με το αγαπώμενο πρόσωπο, σε υπέρβαση του εγώ και κοινωνία με το εσύ. Ο θείος έρωτας, αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο στη ζωή της Εκκλησίας, διότι στην αντίθετη περίπτωση, θα είχε καταλυθεί η ίδια η Εκκλησία, αφού από τη φύση της είναι «ερωτική» και ο σκοπός της υπάρξεώς της είναι η αγαπητική ένωση του ανθρώπου με τον Θεό. Δεν είναι τυχαίο ότι κατά την ιερότερη και κατανυκτικότερη εορτολογική περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η κεφαλή Της, ο Χριστός, λατρεύεται ως Νυμφίος, ως μανικά ερωτευμένος Γαμπρός, με την ψυχή του κάθε ανθρώπου: «Ο έχων την νύμφην νυμφίος εστίν· ο δε φίλος του νυμφίου, ο εστηκώς και ακούων αυτού, χαρά χαίρει δια την φωνήν του νυμφίου», (Ιω.3,29) σημειώνει ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος.
 Στο ανθρώπινο επίπεδο η φυσική ένωση ανδρός και γυναικός αποτελεί «μέγα μυστήριο», το μυστήριο του γάμου, που ανάγεται στο μυστήριο της ενώσεως του Χριστού με την Εκκλησία, (βλ.Εφ.5,32). Η αντίληψη ότι μοναδικός σκοπός της συζυγικής σεξουαλικότητας είναι η τεκνογονία και η σωφροσύνη και όχι η ηδονική κοινωνία, ο έρωτας, δεν αποτελεί διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σημειώνει, ότι ο γάμος δόθηκε στον άνθρωπο και για την παιδοποιΐα, «πολλώ δε πλέον υπέρ του σβέσαι την της φύσεως πύρωσιν», (Περί παρθενίας,19, PG 48,547). Για να στηρίξει την θέση του αυτή επικαλείται τον απόστολο Παύλο: «Και μάρτυς μου ο Παύλος λέγων ‘διά δε τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω. Ου δια τας παιδοποιΐας. Και πάλιν επί το αυτό συνέρχεσθαι κελεύει, ουχ ίνα πατέρες γένονται παίδων πολλών, αλλά τι; ‘Ίνα μη πειράζει υμάς ο σατανάς’», (Περί παρθενίας,19, PG 48,547). Βέβαια είναι γεγονός ότι μέσα στον χώρο της Εκκλησίας εμφανίστηκαν εκρατητικές τάσεις και ακραίες θέσεις, όμως αυτές δεν αποτέλεσαν διδασκαλία της Εκκλησίας μας.
Πέραν αυτών ο γάμος δεν δόθηκε μόνον για την παιδοποιΐα και την κατάσβεση της πυρώσεως, αλλά και για την εν Χριστώ τελείωση των συζύγων. Για την ανύψωσή των από το κατά φύσιν στο υπέρ φύσιν, που είναι ο κοινός στόχος όλων, και των εγγάμων και των αγάμων. Οι σύζυγοι οφείλουν να προχωρούν διαρκώς από τα σωματικά προς τα πνευματικά και να προκόπτουν στην αρετή, μέχρις ότου γευθούν το θείον έρωτα με τον επουράνιο νυμφίο Χριστό, ο οποίος είναι ασυγκρίτως ανώτερος από τον σαρκικό. Οπότε αν γευθούν τον θείον έρωτα, εύκολα μετά θα καταφρονήσουν και τον επίγειο, ο οποίος εξ’ άλλου με την πάροδο του χρόνου σιγά - σιγά μαραίνεται και σβήνει.
Ενώ όμως το μυστήριο του γάμου αποτελεί «μέγα μυστήριο», δεν συμβαίνει το ίδιο με την πορνεία και την μοιχεία. Η πορνεία ως εκούσια σωματική ένωση ανδρός και γυναικός, χωρίς την προϋπόθεση του μυστηρίου του γάμου, μεταβάλλει τις πιο προσωπικές σχέσεις των δύο φύλων σε απλό μέσο αισθησιακής απολαύσεως, ενώ στη μοιχεία έχουμε επί πλέον καταπάτηση και βεβήλωση του ιερού μυστηρίου του γάμου, (βλ. Ιω. Χρυσοστόμου, Ομιλία εις την Α  Κορινθίους, 19,3 PG 61,154-5). Και στις δύο περιπτώσεις προσβάλλεται η αγαπητική δύναμη του ανθρώπου και διαστρέφεται σε παρά φύσιν ενέργεια. Παράλληλα η Εκκλησία ενώ τονίζει ότι το μυστήριο του γάμου αποτελεί «μέγα μυστήριο», δεν παύει να επισημαίνει και την υπεροχή της παρθενίας απέναντι στο γάμο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μειώνει την αξία του γάμου. Η αναγνώριση της αξίας του γάμου εξαίρει την υπεροχή της παρθενίας, ενώ αντίθετα η περιφρόνηση του γάμου προσβάλλει και το μεγαλείο της παρθενίας. Σχετικά με το θέμα αυτό παρατηρεί ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Ουδέ γαρ αν ην τι μέγα η παρθενία, μη καλού καλλίων τυγχάνουσα»,(Λόγος 37,10, PG36,293BC). Επίσης ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει: «Καλόν ο γάμος και δια τούτο η παρθενία θαυμαστόν, ότι καλού κρείττον εστίν», (Περί παρθενίας,10, PG 48,540). 
  Αναφέρει η αρθρογράφος, ότι δεν είναι σωστό να υποστηρίζουμε ότι οι προχριστιανικές κοινωνίες κατέρρευσαν λόγω της ανηθικότητας και της σεξουαλικής ασυδοσίας. Κάνει σοβαρό λάθος. Κοινωνίες χωρίς ιδανικά και ηθικά στηρίγματα είναι καταδικασμένες. Δεν ήταν δυνατόν η διεφθαρμένη ρωμαϊκή κοινωνία των πρωτοχριστιανικών χρόνων να μην καταρρεύσει, διότι απουσίαζαν από αυτή οι ηθικές αρχές. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο τότε παρακμασμένος κόσμος αγκάλιασε τον Χριστιανισμό και σώθηκε. Δεν είναι άνευ νοήματος και αλήθειας τα λόγια του μεγάλου Γάλλου φιλοσόφου και στοχαστήΣατωβριάνδου, πως «αν ο Χριστός ερχόταν λίγα χρόνια αργότερα, θα έβρισκε το πτώμα της ανθρωπότητας»!
   Όσον αφορά την παραφθαρμένη γενετήσια σχέση του αρχαίου κόσμου, αυτή βρήκε τη σωστή της θέση και λειτουργία μέσα στο χώρο της Εκκλησίας. Η γυναίκα έπαψε να είναι σκεύος ηδονής και έγινε ισότιμο μέλος της νέας εν Χριστώ κοινωνίας. Τη σχέση των χριστιανών συζύγων δεν την κανόνιζε η ηδονή, όπως στους εκτός της Εκκλησίας, αλλά η αγάπη, η οποία δεν αφήνει περιθώρια για γενετήσια σχέση εκτός του γάμου. Η χριστιανική οικογένεια κατέστη η «κατ’ οίκον Εκκλησία», το πρωτογενές κύτταρο της εκκλησιαστικής ζωής, όπου τελεσιουργούνταν το μυστήριο της ζωής και της σωτηρίας, τα δε σώματα των συζύγων καθίστανται «ναοί του Αγίου Πνεύματος» (Α΄Κορ.6,12-20) και ως εκ τούτου απαιτείται απόλυτος σεβασμός εκατέρωθεν. Η ηδονή μέσα στο γάμο, όχι μόνο δεν είναι βδελυρή και αμαρτωλή, αλλά ευλογημένο συναίσθημα, το οποίο ενώνει έτι περισσότερο το ανδρόγυνο. Ο ευλογημένος από τον Θεό γάμος είναι κατά τον Ιερό Χρυσόστομο: «ομού και ηδονή και ασφάλεια και άνεσις και τιμή και κόσμος και συνειδός αγαθόν» (Εις το ρητόν «Δια δε τας πορνείας», 5, ΕΠΕ 27, 120). Αυτό μαρτυρούν και οι περίφημες ευχές στο Ιερό Μυστήριο του Γάμου, οι οποίες ομιλούν για «ευφροσύνη» των νεονύμφων. Η ηδονή της γενετήσιας ένωσης δεν εξαιρείται από αυτή την ευφροσύνη. Ωστόσο η Εκκλησία μας έθεσε και το «αντίβαρο» στην ασυδοσία της γενετήσιας σχέσης, το οποίο είναι η εγκράτεια, η οποία συνδέθηκε με τη νηστεία. Ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει: «μη αποστερείτε αλλήλους, ει μη τι αν εκ συμφώνου προς καιρόν, ίνα σχολάζητε τη νηστεία και τη προσευχή και πάλιν επί το αυτό συνέρχησθε, ίνα μη πειράζη υμάς ο σατανάς δια την ακρασίαν υμών», (Α΄ Κορ.7,5). Δηλαδή μη αποστερείτε δε ο ένας τον άλλον, εκτός εάν αυτό το κάνετε κατόπιν κοινής συμφωνίας και για ορισμένο χρονικό διάστημα, δια να επιδίδεστε απερίσπαστοι, με μεγαλύτερη προθυμία και αφοσίωση, στη νηστεία και στην προσευχή. Και πάλιν να επανέρχεσθε στις συζυγικές σας σχέσεις, για να μη δίδετε αφορμή και ευκαιρία, λόγω της ακράτειάς σας, να σας πειράζει ο σατανάς. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός θεωρεί «φάρμακον την συνουσίαν, ίνα μη πειράση υμάς ο Σατανάς» (PG 96, 257). Αυτή είναι η υγιής ερωτική ζωή! Δεν είναι τυχαίο πως η Εκκλησία μας όρισε να διαβάζεται κατά τη Μ. Τεσσαρακοστή το γνωστό «ερωτικό» βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης «Άσμα Ασμάτων», ένας υπέροχος ερωτικός ύμνος, ο οποίος βεβαίως υποδηλώνει τον θείο έρωτα.
   Βεβαίως η ευλογημένη ένωση του ανδρογύνου συνεχίζει, να διαστρέφεται δυστυχώς με ιλιγγιώδεις ρυθμούς στην εποχή μας. Να γίνεται πορνεία, μοιχεία, σεξουαλικές διαστροφές. Και η μεγάλη τραγωδία του σύγχρονου ανθρώπου είναι ότι τώρα πλέον δεν τις θεωρεί ως παρεκτροπές, αλλά ως «πρόοδο», ως«δικαίωμα», ως «σεξουαλική επιλογή»! Ιδού το αίτιο, που στις μέρες μας η θεόσδοτη γενετήσια σχέση έγινε πρόβλημα και μάλιστα τόσο σοβαρό, ώστε να τείνει να ξεθεμελιώσει την σύγχρονη κοινωνία, να οδηγήσει τον άνθρωπο σε κτηνώδεις συμπεριφορές και να τον γεμίσει με σοβαρά και ανίατα ψυχοπαθολογικά τραύματα και συμπλέγματα. Μάρτυς η καθημερινή ειδησεογραφία, με τα αμέτρητα διαζύγια, τις εκτρώσεις, τα ερωτικά εγκλήματα, τα ατομικά και κοινωνικά δράματα, τα οποία δημιουργούν οι εκτός του ευλογημένου μυστηρίου του γάμου σεξουαλικές σχέσεις!  
  Περαίνοντας, θα θέλαμε να τονίσουμε για πολλοστή φορά ότι η Ορθόδοξη Πίστη μας δεν είναι μια φιλοσοφική κοσμοθεωρία, ή ένα θεωρητικό σύστημα «θρησκευτικών εντολών», αλλά πορεία προς τη  θέωση. Οι ηθικοί φραγμοί του ευαγγελίου δεν αποσκοπούν να  περιορίσουν την ελευθερία μας, αλλά να μας απελευθερώσουν από τα δεσμά των παθών και να μας καταστήσουν θείας φύσεως κοινωνούς. Η εκκλησιαστική ζωή οφείλει να διαποτίζει ολόκληρη τη ζωή μας, έτσι ώστε τίποτε να μη μένει εκτός αυτής, αλλά τα πάντα να εντάσσονται στο έργο της σωτηρίας μας και στη δοξολογία του Θεού. «Είτε εθίετε, είτε πίνετε, ει τι ποείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε» (Α΄Κορ.10,31) τονίζει ο Απόστολος. Επομένως και η θεόσδοτη γενετήσια λειτουργία οφείλει και αυτή να είναι εντεταγμένη στο σχέδιο της σωτηρίας μας.
 Ο πιστός λαός του Θεού καλείται σήμερα στην εποχή της ηθικής αποστασίας στην οποία ζούμε, να γίνει το «άλας της γης», που θα προφυλάξει την κοινωνία μας από την ηθική σήψη και αποσύνθεση. Καλείται να ζήσει τη γνήσια χριστιανική ζωή. Να αρνηθεί την σεξουαλικοποίηση της θεόσδοτης γενετήσιας λειτουργίας. Να γίνει φωτεινό ορόσημο στο σύγχρονο ηθικό και πνευματικό σκότος. Και τέλος να δείξει και να αποδείξει στη σύγχρονη αποχριστιανισμένη και αποπροσανατολισμένη κοινωνία, ότι το«πρόβλημα του σεξ» δεν είναι πρόβλημα του Χριστιανισμού, αλλά σοβαρό νόσημα δικό της!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

«Θέλω τα παιδιά μου να γίνουν καλοί άνθρωποι και καλοί χριστιανοί!»

Η ηθοποιός Δήμητρα Στογιάννη μιλάει για τη σημασία της πίστης, τη σχέση που έχει η υποκριτική τέχνη με τις θρησκευτικές αξίες, και για την οικογένεια, που, όπως τονίζει, είναι μέσο ταπείνωσης

Μία από τις πλέον αγαπημένες ηθοποιούς είναι η Δήμητρα Στογιάννη, η οποία έχει κερδίσει την αγάπη και τον θαυμασμό του κοινού μέσα από την επιτυχημένη παρουσία της στην τηλεόραση και στο θέατρο. Γλυκιά, προσηνής και αισιόδοξη ως άνθρωπος, μιλά στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» για τη σημασία της θρησκευτικής πίστης, τη σχέση της υποκριτικής τέχνης με τις θρησκευτικές αξίες, αλλά και τη σημασία που έχει να είναι κάποιος γονέας.
Αποτέλεσμα εικόνας για ηθοποιός Δήμητρα Στογιάννη

Επιστρέφοντας στο παρελθόν και κατά τα παιδικά σας χρόνια, με ποιον τρόπο αναπτύχθηκαν η σχέση και η αγάπη σας προς την Εκκλησία;
Ο παππούς μου ήταν επίτροπος στον Ναό της Αγίας Παρασκευής στο ομώνυμο χωριό της Κοζάνης, από όπου κατάγεται η μητέρα μου. Πάντα θυμάμαι ότι πήγαινα μαζί με τον παππού και τη γιαγιά στην εκκλησία. Θυμάμαι, ακόμη, ότι μου έδιναν χρήματα για ν' ανάψω ένα κεράκι ή, επίσης, τις νηστείες, που τις τηρούσαμε τακτικά στην οικογένειά μας. Είναι αυτό μέρος της παράδοσής μας και πιστεύω ότι στα περισσότερα σπίτια στην Ελλάδα ακολουθήθηκε αυτό το πρότυπο διαπαιδαγώγησης. Αλλά και οι φίλοι, οι συμμαθητές μου μεγάλωσαν με αυτές τις αρχές σεβασμού των θρησκευτικών αρχών. Αργότερα, στην εφηβεία μου, περιόρισα κάπως τις επισκέψεις μου στην εκκλησία, αλλά και πάλι βρισκόμουν κοντά στο περιβάλλον της. Οταν πήγα για να σπουδάσω στη Θεσσαλονίκη, η ενορία μου ήταν η Αγία Τριάδα, όπου εκεί γνώρισα τον π. Κωνσταντίνο, έναν πολύ δραστήριο ιερέα, αλλά και μια ομάδα ανθρώπων που δίδασκαν στο κατηχητικό. Επρόκειτο για πολύ γλυκούς ανθρώπους και η συναναστροφή μου με αυτούς με βοήθησε πολύ εκείνη την περίοδο των σπουδών μου. 

Αυτή, λοιπόν, η συνύπαρξη με τη θρησκευτική πίστη έθετε τις βάσεις ώστε ν' αποκτήσετε ηρεμία και ισορροπία στη ζωή σας...
Τώρα το νιώθω πιο πολύ! Επειδή έχουμε μια αντίδραση στις διδαχές που δεχόμαστε γενικά ως έφηβοι από τους γονείς μας, ήθελα από μόνη μου ν' ανακαλύψω κάποια πράγματα. Και τότε ήταν η στιγμή που θα μπορούσα ν' αρχίσω να μαθαίνω τους λόγους για τους οποίους με κάλυπτε η συναναστροφή με την Εκκλησία.

Είναι απαραίτητο να προηγηθεί μια μορφή αμφισβήτησης, προκειμένου να μεταλαμπαδευτεί πιο ουσιαστικά μέσα μας ο θρησκευτικός λόγος;
Σ' εμένα έτσι λειτούργησαν τα πράγματα! Μερικές φορές σου δίνεται αυτό πολύ απλόχερα, κάτι σαν «μασημένη τροφή», αλλά εσύ έχεις ανάγκη να το βρεις από μόνος σου! Η αναζήτηση όμως εξελίχθηκε με έναν πολύ ομαλό τρόπο και ως φυσική συνέπεια του τρόπου ζωής μου.

Σήμερα είστε περισσότερο συνειδητοποιημένη στο θέμα της θρησκευτικής πίστης ή αυτό συνέβη στο παρελθόν;
Παλαιότερα, πιο πολύ είχε να κάνει αυτό με το ένστικτο, ενώ σήμερα είναι πιο συνειδητοποιημένη η στάση μου! Και ασφαλώς πιο συνειδητοποιημένη η ανάγκη μου ως προς αυτό. Οταν εγκαταστάθηκα στην Αθήνα και ζούσα στο ίδιο σπίτι με τον αδελφό μου -ο οποίος δεν είχε γίνει ακόμα ιερέας-, είχα την ευκαιρία να συναναστραφώ ανθρώπους της Εκκλησίας και να παρακολουθήσω κάποιες ομιλίες. Επίσης, υπήρξαν κάποιοι πνευματικοί που καθόρισαν τη στάση μου απέναντι στη ζωή - ακόμα και το γεγονός ότι παρέμεινα στον χώρο του θεάτρου! Οταν πρωτοήρθα στην Αθήνα, γνώρισα κάποιον ιερέα-πνευματικό που με είχε συμβουλεύσει να κάνω, για παράδειγμα, παιδικό θέατρο, αλλά να μην κάνω τηλεόραση, επειδή πρόκειται για αισχρό πράγμα. Εάν δεχόμουν τις συμβουλές αυτού του ιερέα -ο οποίος ήταν, κατά τα άλλα, χρυσός άνθρωπος-, δεν θα ένιωθα ψυχικά καλυμμένη. Αναζήτησα, λοιπόν, κάτι άλλο όπου εκεί θα μπορούσα ν' αναπαυθώ - όχι απαραίτητα με το να μου λέει ένας ιερέας όσα εγώ ήθελα ν' ακούσω, αλλά με το να βοηθηθώ μέσα από τη συναναστροφή και τις συμβουλές του πνευματικού μου, ώστε να απελευθερωθώ από τα ενοχικά συμπλέγματά μου! Ο πνευματικός μου αυτός με βοήθησε να βγάλω εκείνο που είχα πραγματικά μέσα μου. Να είμαι πιο πολύ ο εαυτός μου και ν' αποδεχθώ το ταλέντο μου!

Η επαφή με τους ανθρώπους της Εκκλησίας μάς βοηθά ν' ανακαλύψουμε τον εαυτό μας ή μας γεμίζει πιο συχνά με ενοχές;
Αναζήτησα πολλούς πνευματικούς, ώσπου να βρεθώ εκεί όπου κατέληξα. Επειδή κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστή περίπτωση και χρειάζεται αυτόν που θα τον απελευθερώσει και θα τον απενοχοποιήσει από εκείνο που είναι και θέλει.

Μέσω της υποκριτικής τέχνης μεταδίδεται πιο άμεσα ο λόγος του Θεού;
Ναι, το πιστεύω αυτό! Θεϊκός λόγος δεν σημαίνει απαραίτητα να πεις, να υποδείξεις στον άλλον ποιο είναι το καλό και ποιο είναι το κακό. Οπωσδήποτε συμβαίνει αυτό που λέτε είτε μέσα από τους ρόλους που ενσαρκώνει ο ηθοποιός είτε από τον ίδιο τον άνθρωπο πάνω στη σκηνή. Στη σκηνή ο άνθρωπος «ξεγυμνώνεται» από όσα πράγματα κρύβει στην πραγματική ζωή. Εκτίθεται ολόκληρος. Ακόμη και όταν παίζει έναν ρόλο, πάλι τον εαυτό του βγάζει! Εχει τύχει να υποδύομαι έναν ρόλο επί τέσσερα συνεχή χρόνια και είναι λογικό να σκέφτομαι πώς θ' ανεβώ και θα παίξω πάλι τον ίδιο χαρακτήρα. Σε αυτές τις περιπτώσεις οφείλω να κάνω το καλύτερο για να χαρεί ένας άνθρωπος! Επειδή κάποιοι από αυτούς στερήθηκαν κάτι και έκοψαν από αλλού τα χρήματα, για να έρθουν στην παράσταση. Σε αυτό το σημείο βρίσκεται και εκείνο που με ρωτήσατε, πώς περνά ο θεϊκός λόγος μέσα από την παράσταση. Ακόμη και αν συμβάλλω ώστε να παραμερίσουν για λίγο τα προβλήματά τους, αυτό είναι θείο έργο! Αντιμετωπίζω πραγματικά ως λειτούργημα αυτό που κάνω. Νιώθω σαν να μοιράζω τα κομματάκια της ψυχής μου και ότι μέσα από αυτά μεταλαμβάνει ο κόσμος αυτό που υπάρχει στη σκέψη και την ψυχή μου! Εχει ανάγκη ο κόσμος από όλο αυτό.

«Ο στόχος μου είναι να γίνουν τα παιδιά μου καλοί άνθρωποι,να γίνουν καλοί χριστιανοί. Γιατί από κει αρχίζουν όλα»

Πόσο δύσκολο είναι να υποδυθεί ένας ηθοποιός έναν χαρακτήρα εκ διαμέτρου αντίθετο από αυτό που ορίζει η φύση του; Να παίξει, δηλαδή, έναν κακό χαρακτήρα;
Ποιος είναι όμως ο καλός άνθρωπος; Πώς ορίζεται αυτός; Ο π. Ανανίας Κουστένης έχει γράψει ότι ο άνθρωπος είναι από κατασκευής ένθεος. Είμαστε ένθεοι όλοι, και ο κακός ένθεος είναι. Απλώς, μερικές φορές από έλλειψη πίστης ή υπερβολική ευαισθησία οι άνθρωποι γίνονται κακοί. Στους ρόλους, λοιπόν, που υποτίθεται ότι έχουν κακή χροιά εγώ -αν και δεν έχω παίξει ποτέ κάτι τέτοιο- σκέφτομαι και φαντάζομαι ποια πράγματα, ποια γεγονότα τούς οδήγησαν εκεί.

Η έννοια του ηθικού διλήμματος υπάρχει στην τέχνη; Υπάρχουν στιγμές που έχετε αναρωτηθεί κατά πόσο έχετε υπερβεί ένα όριο ως προς τη σχέση σας με τον Θεό;
Ναι, υπάρχουν όρια ως προς αυτό. Για παράδειγμα, ο αδελφός μου, όταν ήταν ηθοποιός -και προτού γίνει ιερέας-, έπαιζε μόνο σε έργα του παιδικού θεάτρου, επειδή ένιωθε ότι δεν ήθελε να έρθει αντιμέτωπος με αυτή την έννοια του κακού. Εγώ όμως είμαι κάπως πιο τολμηρή ως προς αυτό. Και πάλι σας λέω ότι πρόκειται για ρόλους, δεν έχουν απαραίτητα σχέση με το «εγώ» όλα αυτά!

Μέσα από την ταπείνωση ανακαλύπτουμε το μεγαλείο του εαυτού μας;
Μερικές φορές, για να πάμε προς τα πάνω, πρέπει να πάρουμε φόρα από κάτω! Σπρώχνουμε από τον πάτο και ανεβαίνουμε. Είναι στάδια της ζωής μας αυτά και το ιδανικό θα ήταν να έχουμε πάντα τη Θεία Χάρη! Αυτή να μας σκεπάζει και να νιώθουμε κάθε φορά την ψυχική ευφορία.

Ζητάτε συχνά συγγνώμη;
Το πράττω συνέχεια και στην καθημερινή ζωή! Και από το παιδί μου ζητώ συγγνώμη όταν αντιλαμβάνομαι ότι έχω κάνει κάποιο λάθος.

Με ποιες αξίες πρέπει να μεγαλώνει ένα παιδί; Με αυτές που ισχύουν εντός της οικογένειας ή με εκείνες που αποδέχεται ως λειτουργικές η κοινωνία;
Αυτό με απασχολεί έντονα. Το θέμα είναι να βρεθεί η χρυσή τομή. Αυτό σημαίνει ότι το παιδί θα πρέπει να ξέρει να αμύνεται. Στόχος μου είναι τα παιδιά μου να γίνουν καλοί άνθρωποι και καλοί χριστιανοί! Από κει αρχίζουν όλα. Δεν σημαίνει όμως αυτό ότι θα πρέπει να δέχονται τις σφαλιάρες από τα υπόλοιπα παιδιά!

Η ανατροφή ενός παιδιού είναι μια πράξη που εξευγενίζει και αλλάζει τον ψυχικό κόσμο ενός ενήλικα;
Είναι μεγαλούργημα το γεγονός ότι δύο άνθρωποι έχουν την τεράστια τιμή να γίνουν συνδημιουργοί με τον Θεό και να δημιουργήσουν άνθρωπο! Δεν είναι τότε προτεραιότητα το «εγώ», αλλά η οικογένεια. Ολα αυτά είναι ένα μέσο για να ταπεινωθούμε!

Ποια είναι η αγαπημένη σας ρήση από τα εκκλησιαστικά κείμενα;
Με έχει επηρεάσει πιο πολύ ό,τι έχει σχέση με την αγάπη. Το να κάνεις με αγάπη τη δουλειά σου ή να αντιμετωπίζεις με αγάπη το κακό, τον άνθρωπο που σου βγάζει κακό. Πολλές φορές με βοηθά να λέω την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Το έλεος περιλαμβάνει τα πάντα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ρήση από αυτήν!

«Ζήτησα συγγνώμη από έναν κληρικό που παρακολούθησε μια παράστασή μου!»

Το επάγγελμα του ηθοποιού έχει αρκετούς πειρασμούς οι οποίοι σχετίζονται με τη δόξα, την επιτυχία, τα χρήματα, αλλά και την έπαρση που καταλαμβάνει πολλούς ανθρώπους. Σας έχει απασχολήσει αυτό το θέμα;
Η ματαιοδοξία είναι ένα κομμάτι που εμπεριέχεται στη δουλειά μας και με έχουν απασχολήσει όλα αυτά. Πιο πολύ όμως με απασχολούσαν προτού μπω στον χώρο αυτό. Σκεφτόμουν εάν θα καταφέρω να είμαι πειθαρχημένη και να μην πέσω σε τέτοιες παγίδες. Βιώνοντάς το όμως διαπιστώνεις κατά πόσο -και ειδικά στην Ελλάδα- δεν υφίσταται το λεγόμενο «σταρ σίστεμ». Οπότε καταλαβαίνεις ότι πηγαίνεις να κάνεις μια εργασία ως προς το οικονομικό κομμάτι. Από κει και πέρα, καθένας βρίσκει άλλες διεξόδους. Και επανέρχομαι σε αυτό που σας έλεγα προηγουμένως: Θέτω κάποια ερωτήματα στον εαυτό μου και καταλήγω στο πώς θα κάνω ένα λειτούργημα, λαμβάνοντας υπόψη τους ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται από κάτω και με παρακολουθούν.

Ερχονται ιερείς να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις σας;
Ναι, και μάλιστα θυμάμαι και συγκεκριμένο περιστατικό: Είχε έρθει ένας ιερέας να κάνει τον αγιασμό στην πρεμιέρα και κάθισε να δει και το έργο. Πριν από την παράσταση μιλήσαμε και του είπα: «Συγγνώμη, πάτερ! Δεν ξέρω εάν είναι σωστό να δείτε αυτό...» Οταν τέλειωσε η παράσταση, μιλήσαμε και μου είπε: «Αυτά όλα είναι στη ζωή. Οσα συμβαίνουν στην παράσταση, ακόμη και μια βωμολοχία. Αν το αποκρύβεις, είναι σαν να μην αποδέχεσαι ότι υπάρχει! Σαν να λες ότι είναι ένας άλλος κόσμος και όχι αυτός που νομίζεις». Αυτό που άκουσα με βοήθησε να αισθανθώ ηρεμία, επειδή και εγώ πολλές φορές δεν θέλω να έρχονται οι άνθρωποι και να επηρεάζονται αρνητικά.

Με αφορμή κάποια παράσταση, νιώσατε ότι δεν έγιναν τα πράγματα όπως επιθυμούσατε, ότι κάτι σας στενοχώρησε, και όλο αυτό θα θέλατε να το μοιραστείτε με έναν ιερέα;
Επρόκειτο να ενσαρκώσω έναν ρόλο για τον οποίο διατηρούσα ενδοιασμούς και σκεφτόμουν να μην το κάνω. Επειτα όμως αναρωτήθηκα για ποιο λόγο δεν ήθελα να το κάνω. Επειδή θα με χαρακτήριζαν οι υπόλοιποι έναν μη ηθικό άνθρωπο. Και γιατί πρέπει να λένε ότι είμαι ηθική; Πού ξέρουν οι άλλοι ότι είμαι πραγματικά ηθική; Ισα ίσα, προς ταπείνωσή μου γίνεται αυτό! Λοιπόν, ερμήνευσα αυτό τον ρόλο και μπορεί και να ταπεινώθηκα, τελικά, μέσα από αυτόν!


Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017

Συμβουλές για την οικογένεια(π.Χρυσόστομος ο Σταυρονικητιανός)

geronXRYSORST Stavronikita

«Το αντρόγυνο, όταν πηγαίνη με τον νόμο του Θεού, δεν χρειάζεται να λέει πολλά…. Συνεννοείται ακόμη και με τα νοήματα, πού λέει ο λόγος…. Γυρίζει ο άντρας βλέπει την γυναίκα, η γυναίκα καταλαβαίνει τι θέλει να πη ο άντρας. Γυρίζει η γυναίκα βλέπει τον άντρα, ο άντρας καταλαβαίνει τι θέλει να πη η γυναίκα. Αλλά και τα παιδιά το ίδιο.
Γυρίζει η μάννα ή ο πατέρας βλέπει το παιδί και το παιδί, χωρίς να του μιλήσουν οι γονείς, καταλαβαίνει τι θέλουν να του πούνε…


«Όταν το αντρόγυνο ζη εν Χριστώ, τότε και τα παιδιά ακολουθούν χωρίς φωνές και νεύρα. Είναι και αυτά καλόγνωμα και υπάκουα. Όταν το αντρόγυνο δεν ζη κατά Θεόν, τότε και αυτά είναι άγρια, ατίθασα και ανυπάκουα. Και τα ίδια βασανίζονται, αλλά και τους γονείς τους βασανίζουν».


«Τι σημαίνει συζυγία; Ομού κάτω από τον ίδιο ζυγό. Δεν γίνεται ο ένας να ζη εις βάρος του άλλου και μάλιστα και να τον κακομεταχειρίζεται.
Η γυναίκα, παιδί μου, είναι αδύνατο πλάσμα. Η καημενούλα, τι τραβάει για να γεννήση και να μεγαλώση ένα παιδί! Και μόνο να αναλογιστούμε τους πόνους της γέννας είναι αρκετό. Είναι τόσο δυνατοί που πετάγονται τα μάτια της έξω...

Στα μέρη μας, παιδί μου, μια γυναίκα πήγε να φέρη ξύλα. Μάζεψε τα ξύλα, έβαλε το δεμάτι στην ράχη, όπως το είχε δεμένο δεν μπορούσε να το λύση, γέννησε, έβαλε το παιδί στην ποδιά και όπως ήταν με τα ξύλα στην ράχη και το παιδί στην ποδιά ήρθε στο χωριό. Πώς γίνεται τώρα αυτό το πλάσμα να το κακομεταχειρίζεσαι;».


«Η γυναίκα, όταν είναι έγκυος, πρέπει να κινήται σε ένα περιβάλλον ευχάριστο. Το έμβρυο αντιλαμβάνεται το κάθε τι και η ψυχολογία και ο χαρακτήρας του πλάθεται». «Η γυναίκα σαν λεχώνα, χρειάζεται για σαράντα μέρες έναν άνθρωπο δίπλα της. Η ψυχολογία της γυναίκας για σαράντα μέρες είναι μπερδεμένη. Είναι, πότε κάτω και πότε πάνω. Η λεχώνα μέχρι και τάσεις αυτοκτονίας έχει.
Ο παλαιός κόσμος από την πείρα του το ήξερε αυτό και πάντα για σαράντα μέρες είχε ένα πρόσωπο κοντά στην λεχώνα. Επίσης το περιβάλλον πρέπει να είναι ευχάριστο. Αλλά και τα άτομα γύρω της ευδιάθετα». Η γυναίκα ενόσω θηλάζει, δεν πρέπει να στενοχωρήται, γιατί το γάλα της αλλοιώνεται και το παιδί κάνει εμετό».


«Κανείς δεν μας ανέθεσε να σώσωμε τον κόσμο. Την οικογένειά μας μόνο και επτά-οκτώ ανθρώπους γύρω μας».


«Να μην ποτίζωμε ξένη αυλή και αφήνωμε να ξεραίνεται η δική μας».


«Ό,τι κλείνει η πόρτα σου. Τον σύζυγο και τα παιδιά σου. Μην σκορπίζεσαι αλλού...».


«Τι διασκέδαση, παιδάκι μου, θα έχης το Σάββατο το βράδυ; Κοίταζε μία εικόνα της Θεοτόκου. Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτή;».


«Να μην μάθουν τα παιδιά με τις φωνές και το ξύλο. Δεν κάνει. Μετά δεν θα ακούνε».


«Όταν παίζουν τα παιδιά να μην τους φωνάζης. Να κάθεσαι ήρεμη και να παρακαλάς την Θεοτόκο να σου τα φυλάη».


«Τα παιδιά, και κυρίως τα αγόρια, δεν τα χαϊδεύομε συνέχεια. Δεν πρέπει τα παιδιά να μαθαίνουν στα πολλά χάδια. Αν μάθουν από τους γονείς, θα κάθωνται μετά εύκολα και στους ξένους. Μόνο στο κεφαλάκι, στην κορυφή τα φιλάμε».


«Πρώτα από όλα τα παιδιά. Τι να την κάνης την καριέρα, αν δεν ωφελούνται τα παιδιά σου; Και να μην γογγύζης. Θέλεις να δη ο Θεός ότι δεν τα θέλεις, και να στα πάρη πίσω;».


«Το κοκκινάδι που βάζουν οι γυναίκες στα χείλη είναι ακάθαρτο πράγμα… Δεν κάνει οι γυναίκες να κοινωνούν με κοκκινάδι. Δεν τις κοινωνώ. Να το βγάλουν και να έρθουν να τις κοινωνήσω. Αυτό βγαίνει πάνω στην λαβίδα, και όταν μπη η λαβίδα στην θεία Κοινωνία, μπαίνει κι αυτό μέσα στην θεία Κοινωνία. Είναι ακάθαρτο πράγμα».


Για το κάπνισμα, έλεγε:
«Ο καλός Θεός δεν έπλασε τον άνθρωπο να βγάζη καπνό από το στόμα ( καί από τα μάτια του ) , μόνο ο «έξω από ‘δώ» βγάζει καπνό...».

Το μυριζόταν από πολύ μακριά, από την πόρτα του ναού όποιος έμπαινε.
Έλεγε σε κάποιον που σταμάτησε το κάπνισμα:
«Αν σου έρθη να καπνίσης, να προτιμήσης να πεθάνης παρά να καπνίσης».
Μία χήρα κυρία η οποία κάπνιζε και επέμενε ο Γέροντας να σταματήση, του είπε: «Το κάπνισμα είναι ο άντρας μου». «Όχι και ο άντρας σου! να παραδεχθείς ότι είναι η αδυναμία σου το καταλαβαίνω...».


«Ο άνθρωπος πορνεύει με τρεις τρόπους...
Είτε με την καθ’ εαυτή πράξη, είτε δια της οράσεως, είτε δια της ακοής. Όταν είναι νέος με την πράξη. Όταν γεράση δια της οράσεως και δια της ακοής. Γι’ αυτό, παιδί μου, και οι Πνευματικοί πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Να μην δεχώμαστε λεπτομερείς αχρείαστες διηγήσεις εκεί που δεν χρειάζεται. Και για δική μας προστασία, αλλά και για δική του, του εξομολογουμένου. Διότι υπάρχει ο κίνδυνος να πορνεύη δια της ακοής ακόμη και μέσα στο Μυστήριο της εξομολογήσεως».


«Τι είναι αυτός ο πανσεξουαλισμός, παιδί μου; Έχουν πείσει τον άνθρωπο ότι δεν μπορεί να ζήση χωρίς αυτόν. Πώς μας έχουν καταντήσει; Πού θα μας βγάλη αυτή η κατάσταση; Πόσο θα πάρη άραγε αυτό; Ζούμε πλέον στα έσχατα...».


«Στους κοσμικούς δεν πρέπει να μπαίνη κανόνας. Τόση προσευχή, τόσες μετάνοιες.
Με τις μέριμνες που έχει ο κοσμικός, ο σατανάς θα κάνη ό,τι μπορεί, για να του χαλάση τον κανόνα του (το πρόγραμμα) και μετά θα είναι υπόλογος στον Θεό και ο κοσμικός, αλλά και ο Πνευματικός που του όρισε τον κανόνα. Όση προσευχή και να κάνωμε, είναι λίγη. Πολύ λίγη». (Πάντα ενεθάρρυνε για περισσότερη προσευχή, είτε με το κομποσχοίνι, είτε αυτοσχέδια. Πολλές φορές μας έλεγε και τα λόγια, κλαίγοντας ο ίδιος).

Από το βιβλίο: Θεοδοσίου ιερέως, «Ο Γέρων Χρυσόστομος ο Σταυρονικητιανός». Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», 2017, σελ. 173, Διδαχές (αποσπάσματα).
kivotoshelp.g
r 

Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017

Προγεννητική αγωγή-Η αγωγή του παιδιού αρχίζει από την σύλληψη

Image result for προγεννητικη αγωγη
Αὐτὸ δέχεται ἡ ἐπιστήμη,τὸ ἴδιο πίστευαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ αὐτὸ πιστεύουν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας
Προετοιμασία τοῦ ζευγαριοῦ γιὰ νὰ συνδημιουργήσει ὑγιῆ παιδιὰ στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα
Μὲ τὸ Ὀρθόδοξο Ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ εὐλογεῖ τὴν ἀγάπη τοῦ ζεύγους

Περισσότερα στο

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

Τι πρέπει να έχουμε κατά νου πριν παντρευτούμε;


Αρχ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Η εκλογή του συντρόφου της ζωής είναι μία υπόθεσις η οποία, όταν έλθωμε σε κατάλληλη ηλικία, δεν πρέπει να αναβάλλεται.

Οπωσδήποτε ο άνθρωπος δεν πρέπει να βιάζεται, διότι «γρήγορος γάμος, γρήγορη απελπισία», αλλά ούτε και να αναβάλλη την υπόθεσι αυτή της ζωής του. Δεν πρέπει να καθυστερή, διότι η καθυστέρησις είναι θανάσιμος κίνδυνος για την ψυχή του. Κατά κανόνα ο κανονικός ρυθμός της πνευματικής ζωής του ανθρώπου αρχίζει με τον γάμο. Ο ανύπανδρος άνθρωπος είναι σαν να ζη στον διάδρομο• δεν έχει προχωρήσει ακόμη στα δωμάτια.

Οι γονείς ας ενδιαφέρωνται να έχη το παιδί κοινωνική συμπεριφορά, αλλά και να προσεύχεται, ώστε η ευλογημένη εκείνη ώρα να έρθη ως δώρο που θα στείλη ο Θεός. Φυσικά, όταν φθάση στην εκλογή του συζύγου, θα λάβη υπ’ όψιν του και την γνώμη των γονέων του. Πόσες φορές εσείς που είσθε γονείς δεν νοιώσατε μαχαιριές να τρυπούν την καρδιά σας, όταν τα παιδιά σας δεν σας ρώτησαν για εκείνον που θα τα συντρόφευε στην ζωή τους. Η μητρική καρδιά είναι ευαίσθητη και δεν αντέχει τέτοιο πλήγωμα. Το παιδί πρέπει να ρωτήση τους γονείς, διότι έχουν μίαν ιδιαίτερη διαίσθηση να αντιλαμβάνονται τα πράγματα που τους αφορούν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο πατέρας και η μητέρα θα πιέζουν το παιδί τους. Ας το αφήσουν να κάνη τελικώς ελεύθερα την εκλογή του.

Αν εξαναγκάσης το παιδί σου στο θέμα του γάμου του, θα θεώρηση εσένα υπεύθυνο, εάν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Με την πίεση δεν βγαίνει ποτέ καλό. Θα το βοηθήσης, αλλά θα το αφήσης να διαλέξη εκείνον που θα προτιμήση ή εκείνον προς τον οποίον θα νοιώση αγάπη• αγάπη, όχι λύπη ή οίκτο. Αν το παιδί σου μετά από μία γνωριμία σου λέγη, τον λυπάμαι τον κακόμοιρο, θα τον παντρευθώ, τότε να ξέρετε ότι είμαστε στα πρόθυρα ενός αποτυχημένου γάμου. Μόνον ο άνθρωπος, τον οποίον θα προτιμήση ή θα αγαπήση, μπορεί να σταθή στο πλευρό του παιδιού μας. θα πρέπει και οι δύο, ο άνδρας και η γυναίκα, να θέλουν τον γάμο τους, να ελκύεται ο ένας από τον άλλον, να θέλουν να ζήσουν μαζί αληθινά, εσωτερικά, αβίαστα. Στο θέμα αυτό δεν είναι δυνατόν να πιέζωμε τα παιδιά μας. Μερικές φορές, από την αγάπη μας, νομίζομε ότι είναι κτήματά μας, ότι είναι περιουσία μας και ότι μπορούμε να τα κάνωμε ό,τι θέλομε. Έτσι το παιδί μας γίνεται ένα πλάσμα ανίκανο να ζήση στην ζωή είτε ως άγαμο είτε ως έ’γγαμο.Οπωσδήποτε θα προηγηθή του γάμου η γνωριμία που είναι ένα τόσο λεπτό ζήτημα, και όμως το ξεχνάμε. Η γνωριμία δεν θα πρέπει ποτέ να μας επαναπαύη, εάν δεν είμεθα βέβαιοι πως είναι αντικειμενική.
Η αγάπη δεν τυφλώνει τον άνθρωπο. Η αγάπη του ανοίγει τα μάτια, για να βλέπη τον άλλον όπως είναι, με τα ελαττώματά του. «Παπούτσι από τον τόπο σου και ας είναι μπαλωμένο», λέει ο λαός. Δηλαδή πάρε άνθρωπο που τον γνώρισες. Και η γνωριμία πρέπει να είναι πάντοτε συνδεδεμένη με την μνηστεία, δηλαδή τον αρραβώνα που είναι ένα εξ ίσου δύσκολο θέμα.Όταν πρότεινα σε μία κοπέλλα να σκεφθή σοβαρά εάν έπρεπε να συνέχιση τον αρραβώνα της, μου απήντησε: Εάν διακόψω, θα με σφάξη η μητέρα μου. Αλλά αραββώνας δεν υπάρχει, όταν δεν υπάρχη η δυνατότης να διαλυθή. Αρραβωνιάζομαι δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε θα παντρευθώ. Σημαίνει ότι δοκιμάζω εάν πρέπει να παντρευθώ τον άνθρωπο που αρραβωνιάζομαι. Αν μια κοπέλλα δεν είναι σε θέσι να διαλύση τον αρραβώνα της, δεν πρέπει να αρραβωνιασθή• ή καλύτερα, ας μην προχώρηση στον γάμο. Στο στάδιο του αρραβώνος πρέπει να είμεθα πολύ προσεκτικοί, διότι έτσι θα έχωμε πολύ λιγώτερες συγκρούσεις και δυστυχίες μετά τον γάμο. Ακόμη, στο διάστημα της γνωριμίας, όπως λέγει κάποιος, να κρατάς την καρδιά σου μέσα και στα δυο σου χέρια σαν να έχης μία αρκούδα.

Γιατί ξεύρετε πόσο επικίνδυνη είναι η καρδιά, η οποία μπορεί αντί να σε οδηγήση στον γάμο, να σε οδήγηση στην αμαρτία. Υπάρχει ενδεχόμενο ο άνθρωπος, τον οποίον διάλεξες, να σε βλέπη σαν παιχνίδι ή σαν οδοντόβουρτσα για δοκιμή. Και μετά εσύ θα υπομένης την θλίψη και το κλάμα. Θα είναι πλέον πολύ αργά, διότι ο άγγελός σου θα έχη αποδειχθή ότι ήταν φτιαγμένος από λάσπη.
– Μη διάλεξης άνθρωπο που σπαταλά τις ώρες του στις λέσχες, στις διασκεδάσεις, στα ταξίδια και στις πολυτέλειες.
– Ούτε αυτόν που θα ανακάλυψης ότι κάτω από τα λόγια της αγάπης του κρύβει εγωισμό.
– Μη διάλεξης ως γυναίκα σου εκείνη που μοιάζει με μπαρούτι και, μόλις της πης κάτι, αρπάζει φωτιά. Δεν κάνει για σύζυγός σου.

– Ακόμη, όταν θέλης να κάνης έναν πραγματικά επιτυχημένο γάμο, μην πλησιάζης εκείνη την νέα ή τον νέο, που δεν μπορεί να εγκαταλείψη τους γονείς του.
Είναι σαφής η εντολή του Χριστού: «Δια τούτο καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού»(Μάρκ. 10, 7). 
Όταν βλέπης τον άλλον προσκολλημένο στην μάννα ή στον πατέρα, όταν βλέπης ότι τους ακούει με το στόμα ανοικτό και ότι είναι έτοιμος να κάνη ό,τι πη ο πατέρας και η μάννα, φύγε μακριά. Είναι ένας άρρωστος συναισθηματικά, ένας ανώριμος ψυχικά άνθρωπος και δεν θα μπόρεσης να κάνης μαζί του οικογένεια, θα πρέπη να έχη λεβεντιά αυτός τον οποίον θα κάνης σύζυγό σου. Αλλά πώς μπορεί να έχη λεβεντιά, εάν ακόμη δεν έμαθε, δεν κατάλαβε, δεν χώνεψε ότι το σπίτι του ήταν η γλάστρα στην οποία τον έβαλαν, για να τον βγάλουν κατόπιν και να τον φυτέψουν κάπου άλλου;

– Επίσης, όταν πρόκειται να διαλέξης τον άνθρωπο της ζωής σου, πρόσεξε μήπως είναι κλειστός τύπος, οπότε δεν έχει φίλους. Αν σήμερα δεν έχη φίλους, αύριο θα δυσκολευθή πολύ να έχη εσένα ως φίλο και σύζυγο.
– Πρόσεξε τους γκρινιάρηδες, τους παραπονιάρηδες, τους μελαγχολικούς που μοιάζουν με κλαψοπούλια. Πρόσεξε εκείνους που συνεχώς παραπονούνται: Δεν με αγαπάς, δεν με καταλαβαίνεις.
Κάτι σε αυτά τα πλάσματα του Θεού δεν πηγαίνει καλά.

– Πρόσεξε ακόμη τους φανατικούς και τους θρησκόληπτους. Όχι τους θρησκευόμενους αλλά τους θρησκόληπτους, οι οποίοι ταράσσονται για ασήμαντα πράγματα, όλα τους φταίνε και είναι υπερευαίσθητοι. Πώς θα μπόρεσης να ζήσης με έναν τέτοιον άνθρωπο; Θα είναι σαν να κάθεσαι πάνω σε αγκάθια.
– Ακόμη πρόσεξε εκείνους που βλέπουν τον γάμο σαν κάτι το κακό, σαν μια φυλακή. Εκείνους που λένε: Μα, δεν σκέφθηκα ποτέ στην ζωή μου τον γάμο.
– Πρόσεξε και κάτι ψευτοχριστιανούς, που βλέπουν τον γάμο σαν κάτι το χαμηλό, σαν αμαρτία, που χαμηλώνουν αμέσως τα μάτια τους, όταν ακούσουν κάτι σχετικό με τον γάμο(ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, «Εις Κολοσσαείς ομιλία» 12, 6, PG62). Εάν παντρευθής έναν τέτοιο, θα είναι αγκάθι για σένα, φόρτωμα για το μοναστήρι του, αν καλογερέψη.
– Πρόσεξε όσους νομίζουν ότι είναι τέλειοι και δεν βρίσκουν στον εαυτό τους κανένα ελάττωμα, ενώ στους άλλους βρίσκουν συνεχώς ελαττώματα.
– Πρόσεξε όσους νομίζουν ότι είναι «οι εκλεκτοί του Θεοϋ»(Ρωμ. 8, 33 κ.ά.) και μπορούν να αναμορφώσουν όλον τον κόσμο.
– Να προσέξης και ένα σοβαρό θέμα, το κληρονομικό. Να γνωρίσης καλά τον πατέρα, την μάννα, τον παππού, την γιαγιά, τον θείο. Ακόμη να υπάρχουν οι στοιχειώδεις υλικές προϋποθέσεις.
Προ πάντων όμως να προσέξης την πίστι του ανθρώπου. Έχει πίστι; Έχει ιδανικά ο άνθρωπος, τον οποίον σκέπτεσαι να κάνης σύντροφο της ζωής σου;

Αν ο Χριστός γι’ αυτόν δεν σημαίνη τίποτε, πώς θα μπόρεσης να μπης εσύ στην καρδιά του; Εάν δεν μπόρεσε να εκτιμήση τον Χριστόν, έχεις την εντύπωσι πως θα εκτιμήση εσένα; 
Λέγει στον άνδρα η Αγία Γραφή, η γυναίκα σου να είναι «γυνή διαθήκης σου»(Μαλ. 2, 14), δηλαδή της πίστεώς σου. της θρησκείας σου, να είναι αυτή που θα σε συνδέη με τον Θεόν. Τότε μόνον μπορείς να κάνης, όπως λέγουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, έναν γάμο «μετά γνώμης του επισκόπου»(ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ, «Προς Πολύκαρπον 5, PG5, 724Β), δηλαδή με έγκρισι εκκλησιαστική και όχι με τυπική άδεια.

Προηγουμένως
συζήτησε με τον πνευματικό σου. Εξέτασε μαζί του το κάθε τι και εκείνος θα σταθή πλάι σου σαν πραγματικός φίλος και, όταν φθάσετε στο ποθούμενο τέρμα, τότε πλέον ο γάμος θα είναι για σένα ένα δώρο του Θεού. θα είναι ένα χάρισμα, διότι «έκαστος ίδιον χάρισμα έχει»(Α’ Κορ. 7, 7). Στον καθένα μας ο Θεός δίνει το δικό του χάρισμα. Στέλνει τον έναν στον γάμο και τον άλλον στην παρθενία.

Όχι ότι ο Θεός κάνει την εκλογή λέγοντας εσείς να πάτε από εδώ και εσείς από εκεί, αλλά εκείνο που διαλέγει η καρδιά μιας, για εκείνο μας δίνει ο Θεός το θάρρος, το κουράγιο, την δύναμι, για να το φέρωμε εις πέρας.Αν έτσι διαλέξετε τον άνθρωπό σας, τότε ευχαριστήσατε τον Θεόν. Συνδέστε τον με τον πνευματικό σας. Αν δεν έχετε, διαλέξτε και οι δυο έναν πνευματικό, ο οποίος θα είναι ο Γέροντάς σας, ο πατέρας σας, εκείνος που θα σας θυμίζη και θα σας δείχνη τον Θεόν.