Το χαστούκι του Αγ.Νικολάου και οι «αγάπες» των οικουμενιστών
Έψαχνα πολύ καιρό μια «λογική» απαντηση στο επιχείρημα των οικουμένιστων να εχουμε αγάπη για τους ετερόδοξους και να μην τους στενοχωρουμε.Ακουσα επίσης να λένε «καλύτερα μια ειρήνη στραβή παρά ένας σωστός πόλεμος»Και προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι ανώτερο ,η αγάπη ή η αλήθεια
Την απάντηση μου την έδωσε ο Αγιος Νικόλαος.Παρότι δεν έχει γράψει τίποτα,μια χειρονομία του έχει «φυτευθεί» στο υποσυνείδητο των χριστιανών ’’Αγαπώ τον Άρειο ως μέλος της Εκκλησιας …αλλά παρολα αυτά του δίνω ένα χαστούκι επειδή αρνήθηκε την ΑΛΗΘΕΙΑ.’’
Ένα χαρακτηριστικό της εικόνας του Αγίου Νικολάου είναι ότι μας κοιτάει προσεχτικά,με μάτια ορθάνοιχτα,με μία περίσκεψη που πηγάζει από κάποια παλιά ανάμνηση που δεν θέλει και δεν μπορεί να την ξεχάσει.Την ανάμνηση ενός ΧΑΣΤΟΥΚΙΟΥ.
Χριστιανικά η χειρονομία του παραμένει απαράδεκτη.
Η εικονογραφική μορφή του Αγίου μας εξηγεί ότι δεν πρόκειται για μια εμπαθής χειρονομία,αλλα για αποτέλεσμα της θεολογικής ακρίβειας,συνοδευόμενης όμως από ένα ΕΣΩΤΕΡΙΚΌ ΒΙΩΜΑ,αντιστοιχο του οποίου μπορούμε να βρούμε μόνο στην αγιογραφική διήγηση της απομάκρυνσης των εμπόρων από τον ναό.από τον Υιό του Θεού.
Το πόσο σημαντικό ήταν αυτό που έγινε το 325 στη Νικαία,φάνηκε δυο αιώνες αργοτερα όταν οι βησιτγόθοι αρειανοί΄΄υιοθετήθηκαν’’ από τη δυτική εκκλησία,αρχίζοντας τους δογματικούς συμβιβασμούς που ως αποτέλεσμα είχαν το σχίσμα
Η εικονογραφική απεικονιση του Αγίου Νικολάου λοιπόν,με το μέτωπο χαρακωμένο από τις ρυτίδες,μας μιλάει για την βαρυτητα όσων έγιναν τότε και όσων ακολούθησαν.Το τεράστιο μέτωπο του,φωλιά πνευματικής δύναμης και σοφίας,αχώριστα από την αγαπη και ρυτιδωμένο από τις έγνοιες του πράου επισκόπου από τα Μύρα της Λυκίας,μας λέει ότι και η πραότητα έχει τα όρια της και ότι οι εκτροπές από την ορθή πίστη ξεπληρώνονται και με άλλον τρόπο,εκτος απ΄αυτά τα γλυκανάλατα που βλέπουμε και ακούμε στις μέρες μας
Ο Άγιος Νικόλαος σφραγίζει την ακεραιότητα του μυστηρίου της ενανθρωπήσεως του Κύριου ημών Ιησού Χριστου,τον Υιόν του Θεού,τον μονογενή,τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων.Φως εκ Φωτός,Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού,γεννηθέντα ου ποιηθέντα,ομοουσιον τω Πατρί ,δι ού τα πάντα εγένετο
π.Γεώργιος
http://proskynitis.blogspot.com/2009/12/blog-post_05.html
Όταν στην παραβολή του ασώτου ο άσωτος ζήτησε το χωρισμός της περιουσίας και πήρε το μερίδιό του και έφυγε, ο πατέρας δεν προσπάθησε να τον μεταπείσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό για μένα είναι ένα χαστούκι στο γιο του.
Ο πατέρας που χτυπάει το γιο του πονάει.
Χαστούκι στο γιο είναι επίσης η αποκλήρωσή του από τον πατέρα, εξαιτίας της άστοργης συμπεριφοράς του γιου προς τον πατέρα του.
Η αποκλήρωση είναι χαστούκι στο γιο που δίνεται
όχι χωρίς πόνο.
Στην παραβολή του ασώτου πάλι. Όταν πατέρας δεν πήγε να παρακαλέσει το γιο του να γυρίσει στο σπίτι τους,κι αυτό είναι επίσης ένα χαστούκι του πατέρα προς το γιο.
Το χαστούκι στους νεωτεριστές και στους άθεους δεν είναι από έλλειψη αγάπης ή ακόμα χειρότερο από μίσος. Κανένας άνθρωπος που ένιωσε πραγματική αγάπη μέσα στην ψυχή του δεν θα κάνει ποτέ κάποιον να πονέσει χωρίς να πονέσει κι ο ίδιος.
Το να χαϊδεύεις το γιο σου που σφάλλει, τον καταστρέφεις. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα του μυθιστορήματος "Αβεσαλώμ" που κυκλοφόρησε στα Ελληνικά με τον τίτλο "Υιέ μου, υιέ μου".
Η εικόνα του Αγίου Νικολάου που χαστουκίζει τον Άρειο, έχει μια διδακτική έκφραση. Η στάση του αγίου έχει τη θέση του δασκάλου που τιμωρεί τον αδιόρθωτο μαθητή.
Είναι σαν ένα πρότυπο, του πως πρέπει να γίνεται η διδασκαλία, όταν ο δάσκαλος ενδιαφέρεται για τη μόρφωση του μαθητή και όχι μόνο για την μετάδοση πληροφοριών.
Τί έπρεπε να κάνει ο Άγιος; Να υποκρίνεται ότι δεν βλέπει ότι ο Άρειος είναι πλέον αδιόρθωτος και με επιδεκτικός μορφώσεως, λόγω του εγωϊσμού του.
Η έκφραση των ματιών και του προσώπου του Αγίου είναι έκφραση πατρικού πόνου. Το χέρι του το αριστερό έτσι όπως κρατάει το χέρι του Αρείου, δείχνει την καλοσύνη του Αγίου ο οποίος είναι έτοιμος να τον δεχτεί στους κόλπους της Εκκλησίας , αν μετανοήσει πραγματικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά ο Άρειος μόνο λεκτικά έδειχνε ότι μετανοεί,ενώ στο βάθος της καρδιάς του έμενε αμετανόητος.
Τέλειο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημερα,επιτρεψε μου να σου μεταφερω την σκεψη μου και μπορει να ειναι λαθος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Αγιος Νικολαος,ηταν, ειναι ο Αγιος Νικολαος,εγω δεν μπορω να τον μιμηθω ουτε για μια ημερα,την ζωη του ,την πιστι του,τις αρετες του,την αγαπη του στον Θεο..............τι να προτωγραψω....
Για εμενα προσπαθω,μην κρινεται,ινα μην κριθειτε.....αγαπατε τους εχθρους υμων........τις εισαι εσυ που βλεπεις το καρφος του αδελφου σου και δεν παρατηρεις το δοκαρι......Πατερ αφες αυτοις ου γαρ οιδασι τι ποιουσι........
Ο Αγιος Νικολαος,οι Αγιοι ηταν αυτοι που ηταν,ξερουμε εμεις τι εξουσια,τι εντολες καθε λεπτο, λαμβαναν απο Εκεινον που ολοι οι ανθρωποι ειναι δικοι Του???
Το χαρακτηριστικό του πατέρα στην παραβολή του ασώτου υιου είναι ότι ξέρει πότε να μιλήσει και πότε όχι.Ούτε τον άσωτο ρωτά που θα πάει,ουτε τον μεγάλο γιο ρωτά τι απόφαση πήρε μετά την πατρική συμβουλή που του έδωσε.Η συζήτηση κόβεται κάπως απότομα.Δεν κλείνει.Αιωρείται.Κι αυτό επειδή οι συζητήσεις σε τέτοια θέματα δεν τελειώνουν ποτέ.Οι προτροπές και τα λόγια σε ανθρώπους γεμάτους μίσος, αυτοδικαίωση και κατάκριση δεν πολυέχουν αποτέλεσμα.Πόσα δεν λένε πόσα δεν κάνουν για να καταστρέψουν τον πλησίον τους,αλλά γνώμη δεν αλλάζουν.Δεν μπορούν να αγαπήσουν και να μετανοήσουν..Πως μπορείς να αγαπήσεις κάποιον που δεν αγαπάει;Είναι ένας μεγάλος σταυρός.Και μια μεγάλη τιμωρία για εκείνους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πατέρας περνάει πάνω από τα επιχειρήματα του μεγάλου γιου.Δεν τον κριτικάρει.Κανεις δεν μπορει ν'αμφισβητήσει τις καλές του προθέσεις.Το κακό είναι ότι ο μεγάλος γιος δεν καταλαβαίνει ότι και αυτός είναι άσωτος.
@vangelos naxios
ΑπάντησηΔιαγραφήTo κακό είνα ι ότι προσπαθουμε να μιμηθούμε τον Άγιο χωρίς να έχουμε αγάπη.Τότε αρχίζουμε να πετροβολούμε τους άλλους...χριστιανικά,όπως έλεγε και ο γέροντας Παίσιος
Καλησπερα,περιμενα ηθελα το σχολιο σου,μου αρεσε πολυ,συμφωνω!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πατέρας του ασώτου είναι κατά τη γνώμη μου η προσωποποίηση της αγάπης του Θεού. Πουθενά δεν υπάρχει το παραμικρό ίχνος εγωισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Πατέρας του ασώτου είναι ένα ζωντανό παράδειγμα για όλους. Η αγάπη υπαγορεύει στον καθένα από μάς να φερόμαστε προς όλους "ως πατήρ προς τέκνα".
Θα φερόμαστε έτσι, αν όταν πονάμε κάθε φορά που προκαλούμε πόνο στους άλλους.
Γνωρίζω κάποιον που πονούσε όταν προκαλούσε πόνο ή λύπη στον άλλον. Συνέχιζε να το κάνει ώσπου να συνειδητοποιήσει ότι αυτό ήταν καθαρή βλακεία.
Ο Ρενέ Ζιράρ γράφει στο βιβλίο του Η οδός των ασεβών, πως δεν υπάρχει καλό που κάνουμε στους άλλους και δεν το κάνουμε και στον εαυτό μας και δεν υπάρχει κακό που κάνουμε στους άλλους που δε γίνεται και στον Ιησού.
Δεν ξέρω γιατί δε λέει, "και δεν υπάρχει κακό που κάνουμε στους άλλους, που δεν το κάνουμε και στον εαυτό μας."
Το κακό επιστρέφει σε μας όπως και το καλό.
Ένα περιστατικό απ΄ το βίο του Αγίου Σιλουανού του Αγιορείτη συμπληρώνει την εικόνα του πατέρα.
Ο πατέρας του Αγίου κρατήθηκε ένα ολόκληρο χρόνο και μετά διόρθωσε το γιο του σε κάτι που έσφαλε.
Και το έκανε με τόσο ήπιο και τρυφερό τρόπο, που ήταν πιο πολύ ένδειξη αγάπης, παρά έλεγχος.
Κάποια στιγμή του είπε με τρυφερότητα: "Και συ καϋμένε, μας έδωσες να φάμε κρέας την Παρασκευή."
Ήταν αγροτική οικογένεια. Δούλευαν όλοι στα χωράφια και φαίνεται πως όλα τα μέλη με τη σειρά αναλάμβαναν το μαγείρεμα.
Που εμείς που δεν αφήνουμε δευτερόλεπτο απ΄ το σφάλμα του παιδιού μας να μην το ελέγξουμε και μάλιστα με πάθος.
ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΟΤΕΣ ΝΑ ΤΑ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΑΔΙΑΜΑΡΤΗΡΗΤΑ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ
ΘΕΛΕΙ -ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ