ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ...

Περνώντας από μια υπόγεια διάβαση, διάβασα γραμμένο στους τοίχους της:
«Απαγορεύονται οι απαγορεύσεις».
Σίγουρα οι αποδέκτες είναι πολλοί. Μένω στους γονείς.
Όχι υπερασπίζοντας αυτούς αλλά καταθέτοντας κάποιες σκέψεις για την αποκατάσταση της αλήθειας στα μάτια καί στις καρδιές των νέων ανθρώπων. Μου ήρθε στο νου ή παρακάτω ιστορία: «Ένας φυσιολόγος επιστήμονας μελετούσε μία μέρα ένα μικρό κουκούλι, όπου μία πεταλουδίτσα ακουγότανε μέσα να αγωνίζεται να τρυπήσει το κουκούλι, για να βγει έξω, να πετάξει ελεύθερη. Ό άνθρωπος την λυπήθηκε. Παίρνει ένα σουγιαδάκι, τρυπάει το κουκούλι καί ελευθερώνει τη φυλακισμένη πεταλουδίτσα. Την βάζει στο τραπέζι του, αλλά πού να κινηθεί ή να πετάξει; Που τα φτερά της; Τίποτε. Όλα τα μέλη της ήταν αδύναμα, ανέτοιμα. Ήταν ανάπηρη. Την είχε βγάλει πρίν την ώρα της ό άνθρωπος, άλλ' αντί να την ελευθερώσει την αχρήστευσε. Τα δεσμά της ήταν για το καλό της. Με τον αγώνα της να τρυπήσει τη φυλακή της (το κουκούλι της δηλαδή) τα όργανα του σώματος της γυμναζόταν, δυνάμωναν καί θα 'ρχόταν καιρός να βγει έξω καί να πετάξει καί να χαρεί τα λουλούδια».
Το ίδιο συμβαίνει καί με μας. Οι περιορισμοί, οι «απαγορεύσεις», τα εμπόδια είναι για το καλό μας. Μας δυναμώνουν στην πίστη καί στην αρετή. Μας συγκρατούν στη μικρή ηλικία μέχρι να δυναμώσουν τα φτερά μας καί να πάρουμε το δρόμο μας. Σίγουρα υπάρχουν καί υπερβολές. Δίκαια στις υπερβολές αυτές της υπερπροστασίας των γονιών αντιδρούν καί επαναστατούν οί νέοι.

Σέ αυτό το σημείο είναι επίκαιρος κι ένας διάλογος πού επιγράφεται: ό γλύπτης καί το άγαλμα.
-Τί έχεις λοιπόν; Γιατί γογγύζεις; (έλεγε διάσημος γλύπτης στον ακατέργαστο πέτρινο όγκο πού λάξευε για να σχηματίσει άγαλμα αντάξιο να κοσμήσει τον Παρθενώνα).
- Γογγύζω, γιατί με κτυπάς χωρίς οίκτο, απάντησε το μελλοντικό αριστούργημα. Κοίταξε τα συντρίμματά μου,σκορπισμένα καταγής.
- Κι όμως δεν ξέρεις ότι αν δε σε κατεργαστώ, δε θα λάβεις θέση στο ναό καί δε θα ελκύσεις τα βλέμματα των μεταγενεστέρων;


Στόν παράδεισο υπήρχε μία «απαγορευτική» εντολή στους πρωτόπλαστους από το Θεό-Πατέρα. Να μη φάνε από τους καρπούς του δέντρου πού βρισκόταν στο μέσον του Παραδείσου. Με αυτή την εντολή, έδειχνε ό Θεός στον άνθρωπο πώς όχι μόνον τον αγαπά αλλά καί τον εμπιστεύεται. Ήθελε ή σχέση μαζί του να είναι καρπός αγάπης καί ελευθερίας, όχι αποτέλεσμα συμφέροντος καί καταναγκασμού.
Είναι γνωστό ότι αυτή ή όμορφη σχέση με ευθύνη του ανθρώπου διαταράχθηκε. Οί «απαγορεύσεις» καλλιεργούν την αγάπη καί την ελευθερία, το σεβασμό καί την εμπιστοσύνη ανθρώπου καί συνανθρώπων, Θεού καί ανθρώπων.

του θεολόγου Άγγελου Γκούνη