Κακοποιημένα παιδιά-Οι νάνοι πρέπει να γίνουν γίγαντες

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κοριτσάκι πού το έλεγαν Χιονάτη. Ζούσε ευτυχισμένη στο παλάτι της παιδιάστικης ομορφιάς, έτσι όπως πρέπει να ζουν όλα τα παιδιά σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο. Δυστυχώς ή ευτυχία της δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ, γιατί κηδεμόνας της, ήταν μια κακιά μάγισσα, πού ποιος ξέρει το λόγο, ζήλεψε την αθωότητα καί την ομορφιά της καί θέλησε να της κάνει κακό. Τρελή από φθόνο ή μάγισσα άφησε μονάχη τη Χιονάτη σε ένα σκοτεινό δάσος, μακριά από την ασφάλεια καί τη στοργή, καταδικάζοντας την σε μια ζωή γεμάτη φόβο καί δάκρυα. Μάταια προσπαθούσε το παιδί να ξεφύγει από τον εφιάλτη του,μάταια αναζήτησε καταφύγιο στη γειτονιά των νάνων. Τί να έκαναν έξι ή επτά ή καί εκατό νάνοι μπροστά στην οργή μιας μάγισσας, πού είχε νύχια σουβλερά καί μπορούσε με μια κίνηση να δηλητηριάσει το κορμάκι καί την ψυχή της μικρής;
"Αχ, καλέ μου παραμυθά, δεν ήξερες πώς όταν ή βία μολύνει τη ζωή ενός παιδιού, ό σωτήρας του πρέπει να είναι τουλάχιστον γίγαντας; Καλό το σκηνικό με τους νάνους, γλυκό κι όμορφο στίς σελίδες ενός βιβλίου, μα στην πραγματικότητα ή Χιονάτη έχει ανάγκη από τεράστια δύναμη για να ξεφύγει από το βασανιστή της, καί δυστυχώς ή Χιονάτη δεν είναι μοναχά μία. Πόσα νανόσπιτα να φτιάξουμε στο δάσος, για να προστατευτούν οι Χιονάτες της ζούγκλας μας, όταν οι κηδεμόνες τους είναι μάγισσες πού ξέρουν να παραπλανούν καί να κρύβονται; Το ξέρεις δα κι εσύ πώς παιδιά σαν την ηρωίδα σου δεν σώζονται με νανοσυμβουλές του τύπου «κλείσε καλά την πόρτα» καί «μην ανοίγεις σε κανέναν», γιατί για το κακοποιημένο παιδί το κακό κατοικεί στο σπίτι καί δυναμώνει πίσω από κλειστές πόρτες καί σιωπή.

"Αχ, καί τί δεν θα έδινα για να έμεινε ή Χιονάτη στη φαντασία καί για να άκουγα την ιστορία της ως παραμύθι καί όχι ως είδηση; Καί τί δεν θα έδινα για να βεβαιωθώ πώς οι Χιονάτες μου, ήταν όλες ασφαλείς, καί πώς ή κοινωνία, εγώ κι εσύ δηλαδή, τίς νοιαζόμαστε πραγματικά; Θα ήθελα να ήμουν γίγαντας καί όχι νάνος μπροστά σ' ένα βασανισμένο παιδί, να καλέσω βοήθεια, επώνυμα καί σθενα¬ρά, χωρίς να φοβάμαι για τίς επιπτώσεις πού θα είχε αυτό στη δική του ζωή. Θα ήθελα να είχα τη δύναμη να φωνάξω σε κάθε Χιονάτη πώς δεν είναι μοναχή της μέσα στο σκοτάδι, να της υποσχεθώ πώς θα την προστατέψω καί να τηρήσω την υπόσχεση μου ως το τέλος.
Γι' αυτό, καλέ μου κυρ-παραμυθά, γράψε ξανά το παραμύθι σου, μα βάλε γίγαντες να προστατεύουν το παιδί από τέτοιους κηδεμόνες. Βάλε γίγαντες με δύναμη καί καλοσύνη, πού να μη φοβούνται να τα βάλουν με τη μάγισσα, μα πού να χαμογελούν στο μικρούλι, για να διώχνουν το φόβο του. Βάλε γίγαντες σε σώμα καί ψυχή, πού να γίνουν μια αγκαλιά για το τρομαγμένο πλασματάκι, για να αισθάνεται μονάχα ασφάλεια καί ζεστασιά. Καί στο τέλος, κυρ-παραμυθά μου, μη γράψεις το ψεύτικο «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» για τούτη την ιστορία, μόνο γράψε οργισμένο μήνυμα προς όλους μας: «Σέ σας μιλάω, βρε ηλίθιοι νάνοι! Γίνετε γίγαντες για χάρη της Χιονάτης καί μην αφήσετε μια μάγισσα να τη θεωρήσει κτήμα της καί να την βασανίσει! Σηκωθεΐτε καί ακούστε το κλάμα της, γιατί κι αν ό Θεός δεν της χάρισε γονιούς πού να αξίζουν, της χάρισε εσάς να την προστατέψετε! Για κάθε Χιονάτη πού πονά μονάχη σ' ένα δάσος, εκτός από το βασανιστή γονιό της, θα λογοδοτήσετε κι εσείς πού με την αδιαφορία σας αφήνετε τίς μάγισσες να αλωνίζουν καί τίς Χιονάτες να πονούνε.
«Φοβάμαι, δεν αισθάνομαι ασφαλής» έγραψε πρίν από μερικά χρόνια ένας μαθητής σε μια έκθεση. «Δεν ανέλυσες επαρκώς το θέμα», ήταν ή παρατήρηση του άγνωστου εκπαιδευτικού. Ή παρατήρηση αυτή με έκανε να σκεφτώ τα περί νάνων καί γιγάντων, μα δεν μπορώ να πω ευχαριστώ για την
έμπνευση. Μπορώ μόνο να ντραπώ!
της Μάρως Σιδέρη
Θεολόγου-Παιδαγωγού
''Πειραική Εκκλησία''