πυρόξανθους τόνους, καφετιούς, χρυσαφένιους.
Τ' άγερακι φυσά κι υποκλίνονται ώσπου να φτάσει ή βροχή καί ο άνεμος πού μ' ένα του σφύριγμα θα τα πλανέψει...
Τότε, θα λικνιστούν για λίγο,
σα λαβωμένα πουλιά
κι απαλά θα πλαγιάσουν
καταγής,
για να βρούνε ανάπαυση.
Εκεί θ' αναπολήσουν τη μικρή τους ζωή... Κείνους πού μέσ' στο λιόκαμα,
βρήκαν δροσιά κάτ' άπ' τη φυλλωσιά τους...
Στο υγρό καταχείμωνο ή σάρκα τους θα φαγωθεϊ κι αραχνοΰφαντη θ' αποκαλυφθεί, ή ραχοκοκκαλιά τους.
Ενώ πέρα, στο βάθος... μακριά... θα φορτώνεται μύρα καί θαύματα μια άνοιξη νέα, κυοφορώντας τη γενιά των καινούργιων φύλλων...
Ναυσικά Ιεσσαί Κασσιμάτη
Ωραία Ιστορία...
ΑπάντησηΔιαγραφή