Τα τραγούδια του Θεού-Ο Αλεξ.Παπαδιαμάντη για τον Αγ.Νικολάο Πλανά

Σπύρου Καρδαμάκη Άπό Πειραική Εκκλησία

Εκτοτε απουσίασα από τάς Άθήνας.Είχα ένθυμηθη τούς πτωχούς οΐκείους, είς την μικράν πατρίδα μου, μακράν της όποίας είχα ζήσει, εκ μικρών διαλειμμάτων, υπέρ το ήμισυ τής ζωής μου.Όταν τέλος με είχον βαρυνθη κ' έκεό, έτόλμησα, μετά τρία έτη να επανέλθω είς την πρωτεύουσαν, με την άμυδράν ελπίδα όιι δεν θα έγενόμην και πάλιν βαρετός ε'ΐδ τούς φίλους μου.

Άφοϋ έκρύβην επί εβδομάδα είς ταπεινόν τίνα ξενώνα, επήγα λάθρα μίαν πρωίαν να ανταμώσω τον φίλον μου Νικόλαν τον Μπούκην. Φευ! τί έμαθα;Ή μικρά Κούλα, ήτΐς ήγε τώρα το ένδέκατον έτος τής ήλικίας τη, ήτον άρρωστη βαριά! Είχε δέκα ήμέρας στο κρεβάτι, κι ό ΐατρός είπεν ότι ήτο κακός πυρετός, ίσως τυφοειδοϋς φύσεως.

Επήγα  κατ' εύθείαν από το όπωροπωλείον, όπως με προέτρεψεν ό Νικό­λαε, δια να βοηθήσω με λόγια και ενθαρ­ρύνω την μητέρα. Ή πτωχή, ήτις την ήγάπα ώς να ήτο γέννημα των σπλάγχνων της, ϊσως και περισσότερον, έχάρη άμα με εϊδεν, είτα μου έδειξε την κλίνην. Ή μικρά Κούλα ήτο ισχνή, κάτωχρος, πυρέσσουσα, κ' εκείτο σχεδόν αναίσθητος επί τής κλίνης. Είπα εϊς την μητέρα τα συνήθη λόγια της παρηγορίας και της ένθαρρύνσεως, έμεινα δύο ώρας έκεί, είτα επανήλθα πάλιν το δειλινόν, και την νύκτα, καΐ την άλλην πρωίαν.Ή Κούλα έβαινε χειρότερα. Είτα, την τρίτην ήμέραν, έφάνη να είχε βελτιωθη κάπως, και ησθάνετο.Ή μητέρα της μου είπε να πλησιάσω καΐ να της ομιλήσω.

— Περαστικά, Κούλα. Δεν έχείς τίποτα, κορίτσι μου.

—Ά! μπάρμπ'Αλέξανδρε, έψέλλισεν άσθενώς. Πότε θα μου πής πάλι τα θεία... τραγούδια;

—Όποτε θέλεΐς. Κούλα μου. "Αμα γίνη αγρυπνία εΐς τον "Αγιον Έλισσαίον να έλθης, να σου τα πω.

Να μου τα πής. Μα θα τ' ακούσω;

"Αμα προσέχης, θα τ' άκούσης... "Ωχ!

Έστέναξεν, έκλεισε τα όμματα, και δεν μου ώμίλησε πλέον. Έφαίνετο ότι είχε πολΰ κουρασθη (έφερεν άσθενώς την ΐσχνήν χείρα πρός το ούς ενώ έψέλλιζε.

Φαίνεται ότι είχε πάθει βαρυηκοΐαν ένεκα της νόσου). Της έφεραν χρίσμα, έλαιον από την κανδήλαν.Αύτη ανέλαβε προς στιγμήν τάς αίσθήσεΐς της, κ' έψιθύρισε:

Μοσχοβολά ή ψυχή μου. Λάδι, γαλήνη, ηρεμία, θα πλέψω καλά.

Μετά τρεις ήμέρας την προεπέμπομεν εϊς τον τάφον. Οί επαγγελματικοί ίερεΪς κ' οί ψάλται έψαλλον τα κατά συνθήκην, από την «Άμωμον όδόν» έως τον «Τελευταίον άοπασμόν». Μόνος ό παπα-Νικόλας άπ' τον ΆιΓιάννη του Άγροϋ, ό Ναξιώτης, έφαίνετο ότι έκανε χωριστήν άκολουθίαν, έμορμύριζε μέσα του, και τα όμματα του έφαίνοντο δακρυσμένα.

Τί μουρμουρίζεις, παπά; του είπα, από το όπισθεν του στασιδίου, οπού είχεν άκουμβήσει.

;Λέγω την άκολουθίαν των Νηπίων μέσα μου, είπεν ό παπα-Νικόλας. Εΐς αυτό το άκακον αρμόζει ή κηδεία των νηπίων.

Τω όντι κ' εγώ, με όλον τον πόνον και τα δάκρυα μου,είχα άναλσγισθη έκείνην την στιγμήν την άκολουθίαν των Νη­πίων. Και άκουσίως έλεγα μέσα μου τα τραγούδια του Θεοϋ: «Των του κόσμου ηδέων άναρπασθέν άγευστον» και «ώς καθαρόν. Δέσποτα, στρουθίον πρός καλιάς έπουρανίους εσωσας» και «του Αβραάμ, εν κόλποΐς, εν τόποις άνέσεως,

ένθα το ΰδωρ εστί το ζών, τάξαι σε Χριστός ό δι' ήμας νηπιάσας» και «οΐδ άριθμοίς το πλάσμα σου,νήπιον φοιτήσαν τανΰν πρός σε».

Και αντί του «Δεύτε τελευταϊον», «Ω τΐς μη θρηνήσει, τέκνον μου, ότι βρέφος άωρον εκ μητρικών άγκαλών νυν, ώσπερ στρουθίον τάχος έπέτασας». Και άκροτελεύτιον,ύστερον από τόσα και τόσα τραγούδια του Θεού, τα όποία προ τριών ήμερων είχε προφητεύσει ότι δεν θα ήδύνατο να τ' άκούση, το: «Άλγος τω Αδάμ έχρημάτισεν, ή του ξύλου άπόγευσίς πάλαι έν Έδέμ, ότε όφις ιόν έξηρεύξατο». Αλλά τα ήκουε τάχα ή αγνή ψυχή, αν ό άγγελός της της επέτρεπε να περιίπταται έκεί γύρω; ·

Από το βιβλίο «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης-Άπαντα''(τόμος Δ)εκδ.Δομός