Την εποχή της κρίσης
της μεγάλης,
γεννιέται πάλι ο Χριστός μας.
όχι για να προσθέσει Κρίση
στην ήδη τρομαγμένη μας καρδιά.
Μα για να αλείψει λάδι και κρασί
την κάθε πονεμένη μας πληγή.
Και για να δώσει άφεση.
Σε όλους.
Για όλα.
Δωρεάν.
Έρχεται
κι είναι Παρών
ο Συγχωρών Θεός.
Ο Παρηγορών
και Στηρίζων.
Όλοι
μάς ζητούν διαρκώς λεφτά.
Χρέη, έξοδα,
οικονομία,
σβηστά φώτα
και μαραμένες ελπίδες.
Κι εν μέσω αυτού του χάους,
ο Χριστός.
Ως Μωρό αθώο κι άκακο.
Για να χαμογελάσουμε λιγάκι
στο αντίκρυσμα
των παιδικών ματιών Του.
Άλλωστε,
τα μωρά δεν μαλλώνουν,
δεν τιμωρούν,
δεν ζητούν ούτε απαιτούν.
Μόνο σκορπούν χαρά
διαρκώς.
Πόσο μάλλον
αυτό το Μωρό.
Της Παρθένου.
Που
όταν για πρώτη φορά
άνοιξε τα χειλάκια Του και μίλησε
δεν είπε ¨μαμά¨ ή ¨μπαμπά¨
αλλά, Σ ΑΓΑΠΩ.
Κι είπε η Παρθένος πάλι:
Μυστήριον ξένον τούτο το Παιδί...
συγχαρητήρια πρεσβυτέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είστε καλά.Καλή Χρονιά!!
ΑπάντησηΔιαγραφή