Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΠΙΛΑΤΟΙ...




Υπεύθυνο, καί για τουτο και βασικό, ρόλο στο Πάθος του Κυρίου επαιξεν ό Πόντιος Πιλάτος. Πραίτωρ, αντιπρόσωπος δηλ. του Καίσαρος στην Παλαιστίνη, την εποχή εκείνη, συγκέντρωνε στα χέρια του ολόκληρη τη ρωμαϊκή εξουσία. Βρισκόταν στην κορυφή της πυραμίδας. Στό νεύμα του, έκινουντο Ρωμαίοι καί Ιουδαίοι. Στίς διαταγές του ύπήκουον όλοι. Καί στην κρίσι του υπετάσσοντο άρχοντες καί αρχόμενοι, ξένοι καί εντόπιοι, εχθροί καί φίλοι.

Παρά ταΰτα όμως, στην ύπόθεσι εκείνη πού, κάποιο πρωινό, έφεραν μπροστά του, έδειξε μια ακατανόητη συμπεριφορά. Βρέθηκε μπροστά σ' ένα κατάδικο, καί μάλιστα θανατοποινίτη. Άλλα αυτός δεν έμοιαζε διόλου με όλους τους άλλους, τους τόσους καί τόσους πού συχνά οδηγοϋσαν ενώπιον του. Αυτός είχε κάτι το ηγεμονικό επάνω Του. Το βλέμμα Του ήταν γλυκό καί συμπαθητικό. Το πρόσωπο, κατάστικτο από το αίμα, πρόδιδε αγνό ιδεολόγο. Ή όψις Του, καθημαγμενη καί ταλαιπωρημένη, είχε μία λεπτή ευγένεια, καί μια καλωσύνη. Το σώμα Του δεν είχε τίς αθλητικές διαστάσεις των κακοποιών. Ήταν σώμα λεπτό, αριστοκρατικό. Ενώ ή όλη Του έμφάνισις του έδινε ευθύς αμέσως την έντύπωσι ότι είχε μπροστα του ένα αθώο.

Καί δεν δυσκολεύθηκε πολύ ό Πιλάτος  για να διαπίστωση την αθωότητα του καταδίκου. Εμβριθής αυτός μελετητής του δικαίου της πατρίδος του καί έμπειρος δικαστής όπως ήταν, μετά τίς πρώτες ερωτήσεις καί την πρώτη επαφή, έπείσθη ότι δεν ήταν τυχαίος ό σημερινός δέσμιος. Την εναντίον του κατηγορίαν την βρήκε ασταθή, ποταπή καί χυδαία. Ανεγνώρισε πώς ήταν θύμα των σκληροτράχηλων συμπατριωτών του. Καί ή θανατική Του καταδίκη, αν τελικώς την έπεκύρωνε, έβλεπε πώς θα αποτελούσε καθαρή παρανομία, αδικία,κατάφωρο προσβολή του περί δικαίου συναισθήματος, ατιμία καί περιφρόνησιν εγκληματική του νόμου.


Παρά ταύτα όμως δέν έτόλμησε ν' αντίδραση. Μόλις ή πρώτη του δειλή απόπειρα ν' αθώωση τον Ιησού συνήντησε την πείσμονα άντίδρασι του μαινόμενου όχλου, μόλις έφθασε στ' αυτιά του ή σαφής προειδοποίησι πού έσειε τίς βάσεις του θρόνου του -«ουκ ει φίλος του Καίσαρος»- όταν έφερε στη συγχυσμένη μνήμη του πόσα ή κακουργία των πανούργων φαρισαίων εΐχε στο παρελθόν επιτύχει, τότε καί οι τελευταίοι του δισταγμοί ύπεχώρησαν. Καί ό γενναίος της Ρώμης φάνηκε δειλός. Ό ατρόμητος κατελήφθη από φόβο. Καί σ' αυτόν τον φόβο καί την δειλία καί την σκοπιμότητα, έθυσίασε το δίκαιο, την αλήθεια, την τιμή. Προτίμησε να βράβευση την αδικία, να στραγγαλίση το δίκαιο, να ευλόγηση το ψέμμα, να ύπογράψη την ατιμία, να σπίλωση την τιμή, να προδώση τίς αρχές του, να άτιμάση το λειτούργημα του, προ του ευτελούς συμφέροντος του.

Στούς χρόνους τον Ίησοΰ ζούσε ό Πιλάτος. Μα, όχι! Ζή καί σήμερα. Ζή μέσα στον χαρακτήρα όλων εκείνων πού υπεράνω όλων θέτουν το συμφέρον τους το ωμό. Ζή καί σήμερα ό Πιλάτος, κάτω άπ' τα πρόσωπα όσων δουλεύουν στη σκοπιμότητα, όσων υπηρετούν στην ιδιοτέλεια, όσων γίνονται φίλοι της ανομίας, εχθροί της τιμής.

Ω, ναί! Πιλατοι σύγχρονοι εΐναι  όσοι, κάτω άπ' το βάρος της καθημερινής βιοπάλης, ένοιωσαν ν' άμβλύνωνται μέσα τους οι αξίες της ζωής καί, βλέποντας την πολυποίκιλη κακία να κυβερνά τον κόσμο, συντάχθηκαν με τίς δυνάμεις του κάκου, κι έπρόδωσαν τον μεγάλο τους σκοπό. Εΐναι αυτοί οι ίδιοι δειλοί, κι είναι έτοιμοι καί στους άλλους να κηρύξουν ως σύνθημα της εποχής το «κύττα τή δουλειά σου, μη σε νοιάζη για τους άλλους».

Πιλατοι σύγχρονοι εΐναι όσοι, από λόγους συμφέροντος κι ωφελείας προσωπικής, ανέχονται να ονομάζουν το σκότος φως καί το φως σκότος. Να παραχαράσσουν την αλήθεια, να διαστρεβλώνουν το δίκαιο, να ανατρέπουν την ηθική.

Πιλατοι σύγχρονοι είναι ακόμη όσοι προτιμούν να σιωπούν όταν βλέπουν την αδικία πού προσγίνεται στον άλλο, αρκεί οι ίδιοι να μη θίγωνται, προκειμένου να μη κακοκαρδίσουν τους ισχυρούς της ημέρας.



Πιλατοι σύγχρονοι είναι καί όσοι επαναπαύονται στην ευτυχία καί το χουζοΰρι τους, ενώ δίπλα τους στενάζει ό κόσμος, διαμαρτύρεται ό φτωχός, βασανίζεται ό αδικούμενος.





Πιλατοι σύγχρονοι εΐναι όσοι, ενώ αναγνωρίζουν το δίκαιο του άλλου, δεν το υπερασπίζονται, δεν το ομολογούν, δεν βάζουν το στήθος τους μπροστά στον κίνδυνο, δεν μάχονται για τα ιδανικά. Εΐναι όσοι αποφεύγουν να ελέγξουν τον δυνατό, αν καί εσωτερικώς τον κατακρίνουν, ή τον άρχοντα πού παραβαίνει γραπτούς κι άγραφους νόμους.



Πιλατοι σύγχρονοι εΐναι όσοι μπρος στην θέσι πού κατέχουν θυσιάζουν τα πάντα, προτιμούν ν' αρνηθούν τίς αρχές τους, να τίς καταπατήσουν, να συνθηκολογήσουν με τη συνείόησί τους, να κάνουν αβαρίες, παρά να διακινδυνεύσουν την καριέρα τους, την τακτοποίησί τους, το «βόλεμα» τους.

Πιλατοι σύγχρονοι είναι όσοι δεν χαλοϋν κανενός χατηρι. Με όλους τα έχουνε αυτοί καλά, ενώ κατά βάθος κανέναν δεν συμπαθούν εκτός του εαυτού τους. Είναι όσοι μοιράζουν αφειδώς χαμόγελα με υστεροβουλία. Όσοι μπροστά στον ανώτερο τους σύρονται σαν γλοιώδεις σαλίγγαροι, ενώ μπροστά στους κατωτέρους στέκονται αγέρωχοι, δήθεν άτεγκτοι, αυστηροί.


Πιλατοι σύγχρονοι είναι όσοι κάνουν «στραβά μάτια» στις ηθικές ή άλλες ατασθαλίες των μεγάλων. Όσοι είναι φίλοι των ισχυρών, όσοι άγονται καί φέρονται άπ' τους πολλούς. Εΐναι όσοι μένουν επιφυλακτικοί εμπρός στίς αξίες, πού ενώ κατά βάθος αναγνωρίζουν, εν τούτοις δέν τίς προωθούν καί δεν τίς ανταμείβουν. Είναι όσοι σηκώνουν αδιάφορα τους ώμους καί στρέφουν άλλου το πρόσωπο, μπροστά στο δίκαιο πού βοά, στην αλήθεια πού κράζει, για να άπειλήση να σαλεύση καταστασείς αμαρτωλές στερεωμένες πάνω στην βία καί στην ατιμία.


Όλοι αυτοί εΐναι οι σύγχρονοι Πιλατοι. ""Ανθρωποι χωρίς ηθικό προσανατολισμό, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς τόλμη καί γενναιότητα, χωρίς αρχές, χωρίς πρωτοβουλία. Εΐναι οι φίλοι όλων των καταστάσεων. Μοιάζουν με τον χαμαιλέοντα, πού με τόση ευκολία προσαρμόζεται ευθύς στο περιβάλλον. Σάν τον μυθικό Πρωτέα αλλάζουν κι αυτοί μορφή σύμφωνα με τις υποδείξεις του συμφέροντος. Παίζουν ένα διαρκές θέατρο στη ζωή τους. Τα πάντα μετέρχονται, τα πάντα μιμούνται, τα πάντα υιοθετούν, αρκεί αυτοί να μη θίγουν, να μην ενοχληθούν, να μη κινδυνεύσουν, να μη χάσουν ώρισμένη εύνοια. Είναι ερπετά πού σύρονται στα πόδια των μεγάλων, κολακεύοντας τις αδυναμίες τους καί άνεχόμενοι τις κακίες τους."Ομως όχι. Δεν μας θέλει Πιλάτους ό Χριστός. Με οΐκτο ατένισε τότε τον Πόντιο Πιλάτο στο πραιτώριο. Με οίκτο καί οργή προσβλέπει καί τώρα προς τους σημερινούς Πιλάτους. Δεν μας θέλει ό Κύριος δειλούς, άρνητές, καιροσκόπους, ατομιστές, συμφεροντολόγους, ιδιοτελείς, κόλακες, ερπετά. Μας θέλει γενναίους σαν τον Δαυίδ, ορμητικούς σαν τον Πέτρο. Μας θέλει με την παρρησία ενός Παύλου, με την δικαιοσύνη ενός Σολομώντος, με
τήν αγάπη ενός Ιωάννου, με την άφοσίωσι μιας Μαρίας, με την ειλικρίνεια ενός Θωμά, με την ευθύτητα ενός Μ. Βασιλείου, με το θάρρος ενός Χρυσοστόμου.


Μα ούτε κι ή κοινωνία μας θέλει Πιλάτους. Δεν ανέχεται στους κόλπους της τέτοια στοιχεία αρνητικά. Μας θέλει γόνιμους καί θετικούς, ήρωες της αρετής. Μας θέλει ειλικρινείς με το «ναί» καί με το «ου» μας. Μας θέλει τιμητές του κακού, επαινετές του αγαθού. "Υπερασπιστές του δικαίου, τιμωρούς της αδικίας, άρνητές του τυχοδιωκτισμοΰ, λάτρεις τηςαληθείας, εχθρούς της υποκρισίας. Τέτοιους ανθρώπους λαχταρά ή εποχή μας, τέτοιους ζητεί καί ή κοινωνία μας: ευθείς, τίμιους, σοβαρούς, ειλικρινείς, ευθαρσείς, ιδεολόγους.


"Αλλά καί ό αξιοπρεπής εαυτός μας, το ίδιο μας θέλει. "Έχει την άπαίτησι να μας δη προσωπικότητες καί μάλιστα ώλοκληρωμένες. Με το θάρρος της γνώμης μας, με την ντροπή στο πρόσωπο μα καί στο φρόνημα μας. Μας θέλει φίλους της δικαιοσύνης, εχθρούς της αδικίας. Ό εαυτός μας μισεί τους Πιλάτους, απεχθάνεται την τακτική τους.Χριστός, κοινωνία καί εαυτός μας, να ένα τρίπτυχο πού έχει την άπαίτησι να μη γίνωμε Πιλάτοι. Ό πρώτος εκείνος Πιλάτος της Ιερουσαλήμ ένιψε τότε τα χέρια του, νομίζοντας πώς έτσι ξεπλένει καί την μεγάλη του ενοχή. Πόσον όμως απατήθηκε! Ή πράξη του εκείνη, όσονδήποτε κι αν φαίνεται συμβολική, δεν κατώρθωσε να σβήση το στίγμα πού έκτοτε συνοδεύει την απαίσια μνήμη του. Στήν Ιστορία έμεινε ό παλίμβουλος, ό καιροσκόπος, ό συμφεροντολόγος Πιλάτος. Μα καί οι σύγχρονοι Πιλάτοι της ζωής ας μη βαυκαλίζωνται με την «επιτυχημένη» τακτική τους. "Ας  γνωρίζουν, καί αυτοί καί όσοι τους μιμούνται καί τους ακολουθούν, πώς αργά ή γρήγορα θα παύσουν να κρύβωνται πίσω άπ' τη λεοντή της υποκρισίας καί του συμφέροντος. Θα παύσουν να έξαπατοΰν τον κόσμο των φαινομένων. Γιατί θα ελθη στιγμή πού αν δεν θα ύπολογίσουν καί δεν θα ντραπούν τον κόσμο και την κατακραυγή του, θα φοβηθούν έξά παντός την οργή του Θεού, καί θα παράδώσουν τα όπλα νικημένοι καί περιδεεις.

Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Χριστοδούλου












ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ

ΣΤΕΛΙΟΥ ΣΙΙΕΡΑΝΤΣΑ: Κασσιανή


Κύριε, τα κρίματά μου ξέρω, είναι πολλά, Μα ως τόσο εγώ, πριν σ' ενταφιάσουν, Θεέ μου, πήρα.


πήρα και σούφερα το δάκρυο που κυλά και της λατρείας μου ήλιοστάλαχτα τα μύρα.


Το ξέρω αλίμονο, με ζώνει σκοτεινή μια νύχτα κι' έμειν' ή ζωή μου άχαρη, άδεια. Ακολασίας με σέρνει ό οίστρος και πονεί, πονεί ή ψυχή μου μες στ' άφέγγαρα σκοτάδια.


Σύ, πού άπ' το πέλαο τα νερό κι άπ' τις αύγές τις δροσοστάλες ανυψώνεις (σύννεφά σου, δέξου μου, δέξου των δακρύων τις πηγές και της καρδιάς μου το αναστέναγμα άφηγκράσου.


Γονατιστή θα σου γεμίσω με φιλιά


τ' άχραντα πόδια, ή συντριβή μου εϊνε μεγάλη,


και με της κεφαλής μου πάλι τα μαλλιά


ή αμαρτωλή θα σ' τα σκουπίσω άγάλι-άγάλι.


Τα πόδια σου, όταν ή Εύα τ' άκουσεν αργά στη σιγαλιά ν' άντιχτυπούν του Παραδείσου, σαν ξαφνιασμένο ελάφι, κρύφτηκε γοργά, μην άντικρύση, Βασιληά μου, τη μορφή αού.


Τα κρίματά μου, Ψυχοσωστη, εϊνε πολλά κι' άδηλη ή κρίση σου, βαθιά. Τάχα ποια νάναι; Ταπεινωμένη όμως στα δάκρυα τα θολά, σώσε με, κι' άμετρη συμπόνια κι' έλεος κάνε!

Ή απόδοση του Σπεράντζα είναι επηρεασμένη άπ' εκείνη του Κ. Παλαμά (βλ. κατωτέρω). Ή ομοιότητα δεν περιορίζεται μόνο σε λέξεις, όπως «Κύριε», «κρίματά», «ζώνει», «σέρνει» κ.λπ., άλλ' επεκτείνεται και σε φράσεις, όπως:

Παλ.: «οίστρος με σέρνει ακολασίας» Σπερ.: «ακολασίας με δέρνει οίστρος» Παλ.: «Έσΰ πού άπ' τα πέλαα τα νερά...». Σπερ.: «Σύ που άπ' το πέλαο τα νερά...». Παλ.: «Τάκουοε ...ν' άντιχτυπάνε...». Σπερ.: «Τάκουσεν ...ν' άντιχτυποϋν...». Ό ποιητής προσπάθησε να αποδώσει όλα τα νοήματα του πρωτοτύπου. Ή εξωτερική όμως μορφή της ερμηνείας αδικεί πολλές φορές το ποίημα.

ΑΘ. ΚΥΡΙΑΖΗ: Το τροπάρι της Κασσιανής


Κύριε, ή γυναίκα σ' αμαρτίες πολλές όπού ειχα περιπέσει
τώρα, τη θεότη Σου πού νοιώθω, μιας μυροφόρας πήρα θέση. Και με το σπαραγμό, το θρήνο, την πλάση όλη ξυ-




πνόντας γύρα, Σοϋ φέρνω, Κύριε, πριν σε θάψουν, ή πόρνη εγώ, τα


εντάφια μύρα!


Κι' ώϊμέ! Μια νύχτα είναι για μένα μουγγή, βαθειά,


χωρίς φεγγάρι.


Οίστρος ακολασίας! ό έρως της αμαρτίας! Μα κάμε


χάρη"


Και δέξου των δακρύων τις βρύσες, πηγές που ό πόνος μου τις τρέφει,


Σύ, πού άπ' τη θάλασσα ανεβάζεις και το νερό ψηλά


σε νέφη.


Γείρε εδώ πάνω στης καρδιάς μου τους στεναγμούς,


πού Σέ καλούνε,


Σύ, πού έκλεινες στη γη τα Ουράνια και σάρκα πήραν και μιλούνε.


Κι' άσε με τ' άχραντα Σου πόδια να τα γεμίσω άπ'


τα φιλιά μου.


Να τα σφουγγίσω εγώ και πάλι, τα πόδια αυτά, με τα


μαλλιά μου.


Πού στον Παράδεισο ένα δείλι ξάφνιασε, αχός, το


πέρασμα τους


το αυτί της Εύας κι' άπ' το φόβο, πουλάκι κρύφτηκε


στους βάτους.


Τις αμαρτίες μου ποιος —το πλήθος— Κύριε, μπορεί


να τις μέτρηση;


Ποιος θα εξιχνίαση, Ψυχοσωστη, την άβυσσο, δική


Σου κρίση;


Όμως, μη μου καταφρονέψης σκλάβα Σου, Κύριε,


την ψυχή!


Κύριε! που τ' άπειρο έλεος Σου δεν έχει τέλος, μήτε


αρχή!...

Ή απόδοση του τροπαρίου της Κασσιανής από τον Κυριαζή μπορεί να θεωρηθεί επιτυχής. Ό ποιητής αποφεύγει τους πλατειασμούς, ενώ χρησιμοποιεί ικανοποιητική ομοιοκαταληξία. Προσπαθεί με εύστοχο τρόπο να αποδώσει το έντονο συναισθηματικό στοιχείο του ύμνου.

ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΛΚΑΙΟΥ: Κύριε, ή εν πολλαΐς


Κύριε... ή τρισάθλια γώ μες τις άλλες τρισάθλιες μετανιωμένη απόψε, συντριμμένη, μυροκομίοτρα Σου έρχομαι άπ' το μάγο της θεότης Σου λαμπράστρο οδηγημένη...
Κύριε!... Πολλά βαθειά τα κρίματά μου! Άνέσπερος στα στήθεια μου φωλιάζει της αμαρτίας ό έρωτας και μαύρη μαύρη νυχτιά κι άφέγγαρη με σκιάζει...




Μη μ' άρνηθής! Ευδόκησε να φτάσουν


τα δάκρυα μου τα τόσα στην καρδιά Σου!...


Εσύ που το νερό των ποταμιών


και του πελάου ψηλώνεις σύγνεφά Σου...


Κι απλώνοντας τα χέρια, όμοια Πατέρας, στ' άμετρου πάνου πόνου σου το θρήνο και της μετάνοιας, κάνε μου ν' ανθίσει του λυτρωμού μου όλεύωδο το κρίνο...


Κι εγώ... Σκλάβα, σερμένη ωσάν την πόρνη με δάκρυα και φιλιά θα Σοϋ γεμίσω τ' άχραντα πόδια κι υστέρα με τα ίδια με τα ίδια μου μαλλιά θα στα σφουγγίσω...


Τ' άχραντα Πλάστη πόδια Σου, που ή Εύα σαν άκουσε βαρεία στοϋ Παραδείσου τη σιγαλιά ν' αχούνε, φοβισμένη, έκρύφτηκε μακρυά άπ' τη δίκαιη οργή Σου,


Κύριε!... Πολλά βαρεία τα κρίματά μου!... Μη τ' όλα μου τα δάκρυα κι όλοι οί θρήνοι δε φτάνουν να τα πνίξουν μα εινε τόσο τόσο πλατειά ή δικιά Σου ή καλωσύνη!...

Ή μετάφραση του ύμνου της Κασιανής από τον "Αλκαίο δεν είναι αξιώσεων. Τη διακρίνει ή προσήλωση στο πρωτότυπο καϊ ό μέτριος λογοτεχνικός τόνος. Ή έλλειψη άνεσης στην ανάπτυξη του θέματος και ή παράλειψη απόδοσης του τέλους του ύμνου τοποθετούν το ποίημα σε χαμηλή αξιολογική βαθμίδα.

Κ. ΠΑΛΑΜΑ: Κασσιανή


Κύριε, γυναίκα αμαρτωλή, πολλά, πολλά, θολά βαριά τα κρίματά μου. Μα, ω Κύριε, πώς ή θεότης Σου μιλά μέσ' στην καρδιά μου!


Κύριε, προτού Σέ κρύψ' ή εντάφια γη άπ' τη δροσαυγή λουλούδια πήρα κι άπ' της λατρείας την τρίσβαθη πηγή Σοϋ φέρνω μύρα.


Οίστρος με σέρνει ακολασίας... Νυχτιά, σκοτάδι άφέγγαρο, άναστρο με ζώνει, το σκοτάδι της αμαρτίας" φωτιά με καίει, με λιώνει.


Εσύ πού από τα πέλαα τα νερά


τα υψώνεις νέφη, πάρε τα, Έρωτα μου,


κυλάνε, είναι ποτάμια φλογερά


τα δάκρυα μου...


Γύρε σ' έμέ. Ή ψυχή μου πώς πονεϊ!


Δέξου με Εσύ πού δέχτηκες και γείραν άφραστα ως εδώ κάτου οί ουρανοί καϊ σάρκα επήραν.



Στ' άχραντα Σου τα πόδια, Βασιλιά μου Εσύ, θα πέσω καϊ θα στα φιλήσω και με της κεφαλής μου τα μαλλιά


θα στα σφουγγίσω.


Τάκουσεν ή Εύα μέσ' στο άποσπερινό της παράδεισος φως ν' άντιχτυπάνε, κι αλαφιασμένη κρύφτηκε... Πονώ, σώσε, έλεος κάνε.


Ψυχοσώστ' οί αμαρτίες μου λαός' τα ξεδιάλυτα ποιος θα ξεδιαλύση; Αμέτρητο Σου το έλεος, ό Θεός! "Αβυσσο ή κρίση.

Ή ερμηνεία του τροπαρίου της Κασσιανής από τον Κ. Παλαμά είναι ή πλέον λογοτεχνική. Συνδυάζει μεγάλη ποιητικότητα και προσήλωση στο πρωτότυπο. Το ποίημα από αισθητική άποψη είναι άψογο. Ό Παλαμάς πρόσεξε όλα τα συναισθηματικά στοιχεία του κειμένου και τα απέδωσε με τον καλύτερο τρόπο.

ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΟΑΕΜΗ: Το τροπάρι της Κασσιανής

Χριστέ, γυναίκα πού έπεσε σε χίλιαις άμαρτίαις, σαν άκουσε, σαν ένοιωσε τη θεϊκή σου χάρι, με μυροφόρας φόρεμα, καϊ 'ς τα δάκρυα πνιγμένη πριν να Σέ θάψουνε στη γη, μύρα γλυκά σου φέρνει. Ώϊμέ! φωνάζει, ολόγυρα νύκτα είναι νύκτα μαύρη, νύκτα πού ανοίγει και κεντά τους σαρκικούς μου πόθους,


και σκοτεινή κι' άσέληνος, της αμαρτίας Έρως. Δέξαι, Χριστέ, τα δάκρυα πού χύνω, Σύ πού τραβάς τα σύννεφα της θάλασσας το κύμα. Λυγίσου, γύρε την καρδιάς τους αναστεναγμούς μου Σύ..


Τ' ανέγγιχτα τα πόδια σου άφες με να φιλήσω και να σφογγίσω τα φιλιά με τα πλεκτά μαλλιά μου, τα πόδια πού όταν ήκουσε τον κρότον τους ή Εύα το δειλινό μέσ' την Εδέμ έκρύφτηκε από φόβο. Ταις τόσαις άμαρτίαις μου, τη φοβερή σου κρίσι Ποιος να μέτρηση δύναται, Σωτηρ μου ψυχοσώστα, Μη με θωρής αδιάφορος την ταπεινή σου δούλη συ, πού έχεις σαν Θεός αμέτρητη ευσπλαχνία.

Ό Πολέμης στέκεται με σεβασμό στο πρωτότυπο. Αυτό βέβαια δεν τον εμποδίζει να αποδώσει τον ύμνο με λογοτεχνικό τρόπο. Έτσι το ποίημα βρίσκεται οτό μεθόριο της μεταφράσεως και της λογοτεχνικής ερμηνείας.

Παναγιώτη Θ.Παπαθεοδώρου,Λυκειάρχη-Θεολόγου






ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ

Κι αφού,



σείστηκαν τα συθέμελα γης κι ουρανού κι έκρυψε ό ήλιος το άρμα του μπρος στοΰ Σταυρού τη δόξα, όλα, σίγησαν τώρα!... Μάκρυναν οί λυγμοί!... Οι δαρμοί!...


Το θεϊο Νεκρό, δορυφορούν τα χερουβίμ!...


Ώρα,


των Μυροφόρων Μαθητών


να ξεχυθεί ή άμφόρα!...


Του Διδασκάλου τα χλωμά άρρητα κάλλη,


πού αντιφεγγίζουν την Ανάσταση, ποια θα τα έγγίξει αγκάλη!;...


-"Ελα, Ιωσήφ! «Εύσχημων» παρουσία! Δική σου ή τιμή!...


Τα βήματα του φέρνει


ό από Άριμαθαίας,


μ' άγια οδύνη!


Ώ μυστικής λατρείας παρρησία!


Στήν άνομη Συναγωγή ψήφο δεν δίνει!


Το Σώμα το παμφίλητο


«Αιτεί»!...






Όλα για Κείνον!


Στό Βουλευτήριο ή θέση του


κενή μένει!...


Τι τον μέλλει;...
-Ροδόσταγμα ραντίστε μου



το λαξευτό Μνημείο!


-Πώς, Σέ, κηδευσω, Αθάνατη Ζωή!


-Σινδόνη, καθαρά, ακριβή


φέρτε να περιδέσω


το ζωηφόρο ακήρατο κορμί!...


Από κοντά ό Νικόδημος!


-Ώ θελκτική της νύχτας μαθητεία!-


Σμύρνα κι αλόες


ως λίτρα εκατό!


Το πιο ακριβό απόσταγμα ευλάβειας


για το Χριστό!...






Και καθελόντες, έδησαν μετά των αρωμάτων!... Λατρευτικά τα δάκρυα στις θείες πληγές κυλούν!...


Κάποιες Μαρίες κατόδυνες


πιο πέρα


Θείας Αγάπης τις περνά ρομφαία!


Κηδευτικά τον «Λόγο»


θρηνωδοϋν!...


*


Ή Μέρα γέρνει στο δείλι,


δειλά... και στη Σιών, σιγάζει ή βοή


αργά...


-Σφογγίστε τα δάκρυα, φίλοι


πια! Στόν Τάφο, το Θάνατο


ή Ζωή νικά!...

Α. ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ






Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

...ME ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

O Paul Brand ήταν χειρούργος ο οποίος εργαζόνταν


σε μια αποικία λεπρών στην Ινδία.

Τα Χριστούγεννα τον κάλεσαν να μιλήσει στους αρρώστους

Και αυτός, με λίγο φόβο, δέχτηκε .



Τους μίλησε για τα χέρια του Χριστού.

Πρώτα σαν μωρό με μικρά χεράκια,έπειτα σαν ένα παιδί που κρατάει

το μολύβι του.



Για το Χριστό ξυλουργό,με τα χέρια σκληρά και χτυπημένα από την δουλειά

στο ξυλουργείο.

Για τα χέρια του Χριστου που θεράπευαν τους λεπρούς και τους τυφλούς,

αγγίζοντάς τους.Έπειτα ο Paul τους μίλησε για τα χέρια του εσταυρωμένου Χριστού.


Μας θυμίζουν τι υπέφερε ο Χριστός

Πεθαίνοντας μ’αυτόν τον τρόπο,έγινε ένα μ’όλους τους ανάπηρους και παραμορφωμένους του κόσμου.



Οι λεπροί έκαναν απόλυτη ησυχία,βυθισμένοι ο καθένας στις σκέψεις του.

Μετά ο Paul τους μίλησε για τα χέρια του αναστημένου Χριστού.Ο Χριστός

κάλεσε τους μαθητές Του να κοιτάξουν τα χέρια Του και τον Θωμά να αγγίξει τις πληγές των καρφιών.

Ο Ιησούς θέλησε να κράτησει στα χέρια Του αυτές τις πληγές και μετά την Ανάσταση,για να μπορέσει να πάρει στον Πατέρα Του μια αιώνια απόδειξη του πόνου στη γη.

Κράτησε στα χέρια Του αυτές τις πληγές,για να συνεχίσει να καταλαβαίνει

τις ανάγκες αυτών που υποφέρουν

Θέλει να είναι πάντα ένα μ’έμας.

Αφού τελείωσε ο Paul ,κάλεσε τους λεπρούς να σηκώσουν τα χέρια τους

ψηλά.

Σύντομα,τα χέρια όλων ήταν σηκωμένα,δακτυλα λειψά,χέρια κομμένα ,

γεμάτα ουλές

Κανείς δεν προσπαθούσε να τα κρύψει,ήταν σηκωμένα πιο ψηλά από κάθε άλλην φορά.Τα σήκωναν σχεδόν με υπερηφάνεια.



Εκείνος κρατάει τον καθέναν μας μέσα στα χέρια Του.

ORTHODOXIGYNAIKA




Πηγή-www.monicadaniela84.blogspot.com




Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

ΑΛΕΦΑ΄ΝΤΩ-Μια ξεχασμένη ηρωίδα της επανάστασης

Hταν Γαλαξειδιώτισσα ή Άλεφάντω.


Το Μάιο του 1821 έπεσε για την Πατρίδα στην Κυλλήνη ό λεοντόκαρδος σύντροφος της ζωής της, ό Ζανάς. Κι έμεινε χήρα νεώτατη μ' ένα μικρό κοριτσάκι. Πόσο λαχταρούσε τη λευτεριά και πόσο φρόντιζε το σπλάχνο της!...

Μα ή καινούργια συμφορά όέν άργησε να φτάσει. Δεν εiχαν περάσει καλά-καλά τέσσερις μήνες και το Γαλαξείδι ξαφνικά το πυρπόλησε ό Ισμαήλ πασάς με το στόλο του. Οι άνδρες δεν πρόλαβαν να αντισταθούν οι γυναίκες πήραν τα βουνά κι από κει πέρασαν στα Επτάνησα.

Ή Άλεφάντω κατέφυγε στον Κάλαμο, νησάκι μεταξύ της Ιθάκης και της Ακαρνανίας.

Στό Μεσολόγγι βροντούσε το ντουφεκίδι κι ό απόηχος έφτανε στην καρδιά της. Κι αυτή να μένει με σταυρωμένα χέρια; Κι εκείνο το παιδάκι της τι θ" απογίνει; Που να το εμπιστευθεί; Μαζί της θα το πάρει κι έχει ό Θεός...

Στή δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου τη βρίσκουμε εκεί με το καριοφίλι στα χέρια να πολεμάει τον εχθρό. Σ' όλες τις μάχες παρούσα. Γενναία καί ατρόμητη σαν Αμαζόνα. Στά διαλείμματα φρόντιζε τη θυγατέρα της κι «ενθουσίαζε με πολεμικά καί κλέφτικα τραγούδια τους πολεμιστάς»(1).

"Αλλά τα πράγματα όλο καί δυσκόλευαν. Οι επιθέσεις των εχθρών όλο καί πύκνωναν, η πολιορκία εΐχε γίνει ασφυκτική. Δεν μπορούσε πια να φτάσει ό Μιαούλης καί να εφοδιάσει τους πολιορκημένους. Αναγκάστηκαν να φάνε τα ποντίκια, τις γάτες, τους σκύλους, τα σκουλήκια καί τα φύκια ακόμα της λιμνοθάλασσας. Άλλα καμμιά σκέψη για συνθηκολόγηση! Δεν τους απομένει παρά ή "Εξοδος.

Ήταν ή νύχτα της 10ης προς την 11η Απριλίου του 1826. Ανέθεσαν «τάς ελπίδας της σωτηρίας των εις την Θείαν Πρόνοιαν καί την άνδρείαν των»(2) καί ξεκίνησαν...

Μαζί τους ή Άλεφάντω, με το ένα χέρι κρατάει το καριοφίλι καί με τ" άλλο το παιδί της. Του μιλάει στοργικά, το συμβουλεύει. «Πρόσεξε μεσ' την αντάρα μην ξεφύγεις από κοντά μου...».

Άλλοίμονο, σε κάποια στιγμή πιάστηκε αιχμάλωτη καί ή Άλεφάντω καί ή θυγατέρα της. Κι ήταν έτοιμη για άμυνα. Μπορούσε να τους συγυρίσει. Μα σκληρός ό λόγος την καθήλωσε: «Αν αντισταθείς, θα δεις μπροστά στα μάτια σον το παιδί σου να βασανίζεται καί να σκοτώνεται...». Νίκησε ή μητρική καρδιά.


Πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Αιγύπτου. Πικρή σκλαβιά. Ζωή τυραννιομένη. "Επρεπε να κάνει υπομονή- πολλή υπομονή... Καί υπόμενε, γιατί ό ηρωισμός της δεν ήταν μόνο στης μάχης τη φωτιά... Κι ίσως κάποτε θα μπορούσε να ριψοκινδυνεύσει μια απόπειρα... Έχει ό Θεός.

Ό καιρός περνούσε, μα ή νύχτα ατέλειωτη, ή νύχτα της δουλείας!...

Το παιδί της μεγάλωσε. Μια ωραία κόρη λεβεντόκορμη σαν τη μάνα της. Καί την περιέζωναν τόσοι κίνδυνοι...

Ή μάνα μάζευε τον πόνο της καρδίας της κι αγρυπνούσε καί προσευχόταν. "Ομως το κορίτσι είχε πια ξεπεράσει τα όρια της αντοχής του καί... άλλαξοπίστησε, να γλυτώσει από τα φοβερά βάσανα της δουλείας καί την καταφρόνια.

Ή Άλεφάντω ήπιε «μέχρι τρύγος» κι αυτό το κατάπικρο ποτήρι. Ή πίστη την όπλιζε με την υπομονή του Θεού.

"Υστερα από 44 τυραννικά χρόνια, γύρω στο 1870, κατόρθωσε, μόνη καί παντέρημη, να γυρίσει στο Γαλαξείδι. Κανένα δε βρήκε από τους παλιούς κατοίκους, όλοι εΐχαν ξερριζωθεΐ...

Της έμενε με πόνο καί βαθειά συγκίνηση να φιλήσει το ελευθερωμένο κι αγαπημένο χώμα της Πατρίδας της, πρίν φύγει για την αιώνια πατρίδα, τη Βασιλεία του Θεοΰ.

Κατανοούμε άραγε τί σήμαινε τότε ό τουρκικός φανατισμός;... Καί κάτω από τί φοβερά διλήμματα έζησε ό λαός μας τα δύστηχα εκείνα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς;...

Ι. Σωτηρίας Άλιμπέρτη, Αί ηρωίδες της Ελληνικής Επαναστάσεως, σελ. 182-183.


2. Μεσολογγίου μάχαι καί ή ιστορική "Εξοδος, Έγκυκλ. Λεξικόν Ελευθερουδάκη, τ. 9ος, σελ. 332-333.

Η ΔΡΑΣΙΣ ΜΑΣ», Τεύχος 356, ΜΑΡΤΙΟΣ 1998 •79


Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Διαβάζοντας την βυζαντινή εικόνα του Ευαγγελισμού

Τον καιρό που ο εμπνευσμένος υμνογράφος της Εκκλησίας, με τη γλώσσα του, πού έμοιαζε με κάλαμο οξυγράφο, γεμάτος δέος καί κατάπληξη μπροστά στο θαϋμα του Ευαγγελισμού καί το μυστήριο της σωτηρίας μας, αδυνατούσε να βρεϊ λέξεις να ονομάσει την Παναγία Παρθένο, ό ταπεινός αγιογράφος, κρατώντας της τέχνης του τα πινέλα, βρισκόταν σε μεγάλη απορία.


Ήταν βέβαια επιδέξιος τεχνίτης στίς γραμμές καί τα χρώματα. Είχε καί ταλέντο καί φαντασία καί θέληση κι όλα οοα ανθρώπινα χρειάζονται σ' αυτή την τέχνη.

Μα ήταν δύσκολο να συλλάβει «τα δυσανάβατα άνθρωπίνοις λογιομοΐς», να τα μετατρέψει με το πινέλο σε σύμβολα κατανοητά καί να αποδώσει σε μία σκηνή αυτή την υπέροχη καί συγκλονιστική συνάντηση του Θεού, του Αγγέλου καί του ανθρώπου.

Διάβασε καί ξαναδιάβασε απ" τον ευαγγελιστή Λουκά το λιτό καί σύντομο διάλογο του Αγγέλου καί της Παρθένου.

Ήχησε βαθιά μέσα του το «Χαίρε, κεχαριτωμένη» καί του δημιούργησε αλλοίωση θαυμαστή.

—Πώς απεικονίσω Σε, Θεοτόκε Παρθένε; «Απορώ καί εξίσταμαι".

Πώς να ζωγραφίσει, χωρίς λέξεις, μόνο με τα χρώματα, δσο κι αν ήταν φωτεινά, όλες τίς αρετές στο πρόσωπο της Παρθένου;

"Υστερα ήταν κι ό "Αγγελος. Πώς από τον αυλό καί υπερφυσικό κόσμο να του δώσει μορφή καί να τον κάνει προσιτό στίς υλικές αισθήσεις;

Ωστόσο ή αγάπη καί ή πίστη νίκησαν τους φόβους. Ή προσευχή ενεργοποίησε τίς ανθρώπινες δυνάμεις καί έφερε την έμπνευση. Ή καρδιά καί τα χέρια κινήθηκαν εμπνευσμένα καί άπεικό
νισαν την υπέροχη σύνθεση του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.


Στήν όλη σύνθεση πρυτανεύει ή αρμονία των χρωμάτων πού στοχεύει στην αρμονία των αισθήσεων.

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ

Ό Αρχάγγελος, χωρίς υλικό βάρος, για να φανεϊ το αυλό καί


ασώματο, σε στάση δρομέα με τίς φτερούγες ακόμη ανοιχτές, δείχνει πώς μόλις προσγειώθηκε από έναν ύπεραισθητό χώρο. Τα γόνατα κεκλιμένα μπροστά στην «τίμιωτέρα των Χερουβείμ καί ενδοξότερα άσυγκρίτως των Σεραφείμ».


Ή στάση της μορφής του άπ' τη μέση καί πάνω σχεδόν ευθυτενής με ελαφρά κλίση προς τα πίσω, για να φανεί ή κατάπληξη πού ένιωσε από «την ωραιότητα της Παρθενίας καί το ύπέρλαμπρον της άγνείας» της Θεοτόκου. Στό πρόσωπο συνταιριασμένη ή γλυκύτητα ή ηρεμία, το δέος καί ή κατάπληξη. Ό χαιρετισμός «Ευλογημένη συ εν γυναιξί...» εκφράζεται με το χέρι σε στάση ευλογίας. Στό άλλο χέρι κρατεί σκήπτρο, σαν κηρύκειο, κάτι πού φανερώνει την εξουσία καί την υπηρεσία μαζί.


Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ

Ή Παρθένος, το κεντρικό πρόσωπο της σύνθεσης, εικονίζεται «πολλά ωραιότατη» (άγιος Νικόδημος Αγιορείτης). Όρθια ή καθιστή σε θρόνο, σαν Παρθένος μαζί καί βασίλισσα.

Ή όλη στάση του σώματος καί ή έκφραση του προσώπου της δεν έχουν τίποτε το υπερβολικό. Οί κινήσεις της τίποτε το έντονο ή το δραματικό. Είναι όλη χάρι καί ευπρέπεια. Συνοχή, συγκέντρωση καί σοβαρότητα. Ή έκπληξη, ό λογισμός για το «ποταπός είη ό ασπασμός», ή στιγμιαία ανθρώπινη απορία μπροστά στο ακατανόητο του μυστηρίου,« πώς εσται μοι τούτο;», εκφράζονται με την ήρεμη καί ελαφρά κίνηση του δεξιού χεριού, πού υψώνεται από τον αγκώνα καί πάνω, μεταξύ του "Αγγέλου καί του σώματος της.


Το άλλο χέρι, πού συνήθως κρατάει ένα αδράχτι καί άλλοτε ένα βιβλίο, έχει παραμείνει ακίνητο. Το ότι σταμάτησε απότομα την ασχολία της, δείχνει την πνευματική ετοιμότητα της Παρθένου καί την επιθυμία της να συγκεντρωθεί καλύτερα στο μήνυμα πού ακούει.


«Ιδού η δούλη Κυρίου», ή ταπεινή καί ολόψυχη συγκατάθεση στο άγιο θέλημα του Θεού φαίνεται με την ελαφρά κλίση της κεφαλής προς τον "Αγγελο.


Ή κεκλιμένη κεφαλή της Παρθένου δέχεται την επισκίαση του Αγίου Πνεύματος, πού εικονίζεται αάν ακτίνα φωτός καί κατευθύνεται σταθερά προς τη Θεοτόκο.

Ο ΥΛΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ


Τη συμφιλίωση των δύο κόσμων, υλικού καί πνευματικού, τη συγκατάβαση του Θεού καί την επίσκεψη του στα ανθρώπινα καί ταπεινά του έργα, ό αγιογράφος τίς φανερώνει, απεικονίζοντας τα κτίσματα. Κάποτε υπάρχει καί ένα δένδρο ή καί βάζο με ανθισμένα λουλούδια ανάμεσα στον "Αγγελο καί τη Θεοτόκο.


"Ολα μέσα σε πλούσιο φως, με λαμπερά καί φωτεινά χρώματα, μεταμορφώνοντας τα φυσικά στοιχεία καί προβάλλοντας την αίσθηση της παρουσίας του υπερφυσικού.
' Ο εμπνευσμένος αγιογράφος κατόρθωσε να ενώσει Αγγέλους καί ανθρώπους, γη καί ουρανό, αισθητό καί υπερφυσικό χώρο σε μία συγχορδία συντονισμένη στους τόνους του «Εύαγγελίζου Γη χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεοϋ την δόξαν».


Στέφανος

περιοδικό-Η ΔΡΑΣΙΣ ΜΑΣ







Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

ΚΕΡΔΙΖΕΙ Η ΧΑΝΕΙ Η ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΜΗΤΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ;









Μία αγκαλιά γεμάτη παιδιά είναι το όνειρο κάθε μητέρας. "Ομως, τα τελευταία χρόνια, με τίς αρνητικές επιρροές πού δεχτήκαμε από χώρες της Ευρώπης και τίς Η.Π.Α, ό αριθμός των πολύτεκνων οικογενειών μειώθηκε δραματικά! "Ετσι, το δημογραφικό προβάλλει ανάμεσα στα μεγαλύτερα εθνικά μας προβλήματα.

Εν τούτοις, παρότι ζοϋμε σε εποχή πού βασιλεύει ό καταναλωτισμός, ή φιλαυτία, ή εϋζωΐα καί ό υπερτονισμός των «δικαιωμάτων», υπάρχουν οικογένειες πού τολμούν να αγγίξουν το όνειρο καί την ευτυχία της πολυτεκνίας. Αναμφισβήτητα κυρίαρχη μορφή, ή ψυχή πού καθοδηγεί καί σημείο αναφοράς, ειναι ή μάνα.

Ή ελληνίδα μάνα, πού οπλισμένη με θάρρος μπαίνει στον αγώνα καί αποφασίζει να υπηρετήσει την επιστήμη της αλλά, κυρίως, να φέρει στον κόσμο, να μεγαλώσει καί να αναθρέψει όχι μόνο ένα  ή δύο, αλλά τρία, τέσσερα, έξι καί πολλές φορές οκτώ, δέκα καί περισσότερα ακόμα παιδιά.

Ή μάνα δεν φέρνει μόνο στα σπλάχνα της τη νέα ζωή, αλλά επιβαρύνεται με το μεγαλύτερο χρέος της διάπλασης μιας υγιούς προσωπικότητας καί της διαπαιδαγώγησης με αρχές καί ιδανικά.


Στό πρόσωπο της συγκεντρώνονται οι ιδιότητες εκείνες πού την εξυψώνουν σε σύμβολο ζωής καί ελπίδας. Αυτή ενσταλάζει οτίς ψυχές των παιδιών της τίς πανανθρώπινες αξίες της ειρήνης, της δικαιοσύνης καί της αλληλεγγύης, μέσα από την αγάπη για τον άνθρωπο, τη ζωή, τη δημιουργία, το ωραίο. Διπλός ό ρόλος της εργαζόμενης πολύτεκνης μητέρας, διπλές οι δυσκολίες, διπλές όμως καί οι χαρές.


Ή μητέρα -μας αναφέρει σε ομιλία του ό ιερός Χρυσόστομος- όταν πονάει για το παιδί της, ευχαριστείται άπ' αυτόν τον πόνο, φροντίζει για τα παιδιά που γέννησε καί ευφραίνεται γι' αυτές τίς φροντίδες, παρόλο πού ή φροντίδα αυτή καθ' έαυτήν εΐναι βεβαίως κουραστική καί πικρή,όταν όμως καταβάλλεται για τα παιδιά, συνοδεύεται από πολλή ευχαρίστηση.

^Σέ μία εποχή που σωοτά τή χαρακτηρίζουν ''εποχή χρηματιστηρίου''. με νέους καί μεγάλους να περιμένουν εύκολα, πολλά καί σύντομα κέρδη, οι έννοιες της θυσίας, της προσφοράς καί της ϋπομονετικής αναμονής της καρποφορίας μοιάζουν ντεμοντέ καί ξεπερασμένες. Ή επένδυση σε πολλά χαρούμενα παιδικά κεφαλάκια θεωρείται μη αποδοτική καί ή κοινωνία πολλές φορές αποθαρρύνει καί ειρωνεύεται την πολύτεκνη, γιατί έχει σαν σύνθημα: ή γυναίκα στην παραγωγή καί όχι στην αναπαραγωγή.

"Ακόμα, ή πλειοψηφία των πετυχημένων προτύπων των γυναικών της 7ης τέχνης καί της πολιτικής, παρασύρουν τίς νέες μητέρες να τελειώνουν όσο γίνεται νωρίτερα, με ένα το πολύ δύο παιδιά, να επαναφέρουν την προσεγμένη τους εμφάνιση καί να βγουν στο κυνήγι της καριέρας. "Ετσι τα παιδικά χαμόγελα γύρω μας λιγοστεύουν, τα σχολεία μας αδειάζουν καί οι γειτονιές χάνουν το χρώμα τους καί την ομορφιά τους.


Σέ πείσμα όμως αυτής της νοοτροπίας υπάρχουν οικογένειες με μητέρες πού γίνονται όδοδείκτες καί φωτεινά παραδείγματα για τις νέες κοπέλες, ορόσημα καί φάροι για τις επερχόμενες γενεές, υποδείγματα ανιδιοτελούς προσφοράς, ηρωισμού καί αποφασιστικότητας.

Αυτές καταφέρνουν να συνδυάσουν το παιδικό νανούρισμα με το ωράριο της τράπεζας, τις ωτίτιδες, τις ιώσεις καί τους κωλικούς με την ερευνά καί τις εφημερίες στα νοσοκομεία, το ατελείωτο πλύσιμο καί σίδερο με τη ζωντανή διδασκαλία, το διάβασμα των παιδιών με τις υποθέσεις του δικαστηρίου καί, ακόμα την αφοσίωση καί συμπαράσταση στο σύζυγο τους με την ευχάριστη συναναστροφή στο χώρο της εργασίας τους. "Έτσι κερδίζουν σε ωριμότητα καί ικανότητα αξιολόγησης των καταστάσεων καί προτεραιότητας των προβλημάτων. Όπως καί να το δούμε, πρόκειται για... μεταπτυχιακές σπουδές υψηλού επιπέδου.


Μην περιμένετε να τίς δείτε σε κάποιο κανάλι, ούτε στα παράθυρα των ειδήσεων. Σήμερα ή θυσία, ή προσφορά καί ή αυταπάρνηση δεν πουλάνε- δεν είναι βλέπετε ούτε τηλεοπτικό παιχνίδι, ούτε σήριαλ.


Μην περιμένετε να τίς δείτε σε επίσημες δεξιώσεις της Προεδρίας της Δημοκρατίας, της Κυβέρνησης ή άλλων επίσημων φορέων.

Κινούνται αθόρυβα ανάμεσα μας καί ανάμεσα σας χωρίς να ζητούν την προβολή τους. "Αν όμως θέλουμε ή κοινωνία μας να έχει ποιότητα ζωής καί να υπάρξει ελπίδα για συνέχεια της φυλής μας, πρέπει να τιμώνται, να βραβεύονται, να αναδεικνύονται, αλλά καί να στηρίζονται ηθικά καί υλικά από την Πολιτεία.
"Έτσι κι αλλιώς, έμείς οι πολύτεκνες μητέρες άντιπροσωπεύουμε το πιο αισιόδοξο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού


Μαζί με τους συζύγους μας τολμάμε να φέρουμε τα παιδιά πού ό Θεός μας χαρίζει. Δεν φοβόμαστε τις στατιστικές, δεν κοντοστεκόμαστε μπροστά στα αποθαρρυντικά γκάλοπ και ανησυχούμε για το αύριο καί το μεθαύριο. Δεν μας άπογοητεύει ή αδιαφορία της Πολιτείας καί ή απουσία της από τα  προβλήματα μας. "Αντιμετωπίζουμε τη ζωή καί το μέλλον με πίστη καί χαμόγελο. Αυτό προσπαθούμε να το μεταδώσουμε και  στα παιδιά μας. Αυτά τα μικρά φυτώρια, πού πρέπει, θεωρούν τον εαυτό τους προνομιούχο πού ανήκει σε μία μεγάλη οικογένεια.

Ξεχνάμε την κούραση στο πρώτο τους χαμόγελο.

Προοσπερνάμε τίς ρυτίδες με ψυχραιμία. ^Αδιαφορούμε πού ό μισθός εξαφανίζεται πριν καλά-καλά τον δούμε. "Εχουμε συνηθήσει τα γέλια, τα κλάματα, τίς πολλές φωνές καί την ισοπέδωση  κινητής καί ...ακίνητης μας περιουσίας.


Αγαπάμε την πατρίδα μας, χαιρόμαστε πού μποροϋμε να τη
στηρίζουμε. Με καμάρι γράφουμε κάθε νέο μας παιδί στο δημοτολόγιο της πόλης μας

Καί επειδή ή αγάπη για τη ζωή καί τη δημιουργία διδασκεται αλλά εμπνέεται, ελπίδα μας καί ευχή μας είναι να εμπνεύσουμε κι άλλες μητέρες να μας ακολουθήσουν, κάνοντας πραγματικότητα την ευχή της Εκκλησίας μας στο μυστήριο του Γάμου, να είναι τα παιδιά «ώς_νεόφυτα ελαίων κύκλφ της τραπεζής» των γονέων τους.

Όλγας Σκαρλάτου-χημικού
πηγή-περιοδικό ''ΤΟΛΜΗ''-Φεβρ.2004







Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Πως πρέπει να είναι ή να φαίνεται ότι είναι ενας χριστιανός ηγέτης

H σύζυγος του Ρώσου προέδρου Σβετλάνα Μεντβέντεβα,γιόρτασε στις 15 Μαρτίου τα γενέθλιά της ,προσφέροντας νηστίσιμα εδέσματα στους προσκεκλημένους της,σύμφωνα με την εφημερίδα Μοσκόβσκι Κομσομολέτς.




Άνθρωποι από τον κύκλο της δήλωσαν πως η πρώτη κυρία της Ρωσίας πιστεύει ότι ‘’μεγαλύτερη σημασία δεν έχει η τυπική τήρηση κάποιων θρησκευτικών κανόνων,αλλά οι καθαρότητα των σκέψεων μας και η συνειδητοποίηση της πνευματικής σημασίας της νηστείας της Μεγ.Τεσσαρακοστής’’



Η Σβετλάνα έχει παρασημοφορηθεί με το παράσημο της Ορθοδόξου εκκλησίας ‘’Πριγκήπισσα Ολγα ΙΙΙ’’ και συμμετέχει τακτικά στις ακολουθίες αλλά και σ’όλα τα γεγονότα που αφορούν στην Ορθόδοξη Εκκλησία.



Η κ.Μεντβέντεβα προήδρευσε της επιτροπής του προγράμματος για την’’Πνευματική και ηθική κουλτουρα της ρωσικής νεολαίας’’η οποία ξεκίνησε πριν από τρια χρόνια με την ευλογία του πατριάρχου Αλεξίου του ΙΙΙ.Με δική της πρωτοβουλία η ημέρα μνήμης των αγίων Πέτρου και Φεβρωνίας καθιερώθηκε ως-Ημέρα της οικογένειας,της αγάπης και της αφοσίωση

orthodoxigynaika.blogspot.com

Πηγή-www.lacasuriortodoxe.ro

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

UNBORN-'Ενα όμορφο τραγούδι-Ένας ύμνος στο δικαίωμα στη ζωή

‘’Αγέννητο’’(Unborn) ένα τραγούδι με ξεχωριστή ομορφιά και ευαισθησία,ένα τραγούδι που ήδη σώζει ζωές


Το αγέννητο ειναι ένα τραγούδι της χριστιανής καλλιτέχνιδος Caitlin Jane ,το οποίο εμπνεύστηκε μετά την απρογραμμάτιστη εγκυμοσυνη μιας φίλης της και μεταδίδει ένα μήνυμα ελπίδας αλλά και μια δυνατή εικόνα του αγέννητου ακόμα ανθρώπου.



Το βιντεοκλίπ δείχνει μια νεαρή γυναίκα έτοιμη να ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ όταν ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος.Το βίντεο κλίπ δίνει φωνή σ΄αυτόν που δεν μπορεί…ακόμη να μιλήσει.’’Εγώ είμαι αγέννητος/Εγώ δεν μπορώ να μιλήσω τότε όταν…/…φοβάμαι’’

Η γυναίκα όλο και πιο πολύ παραιτειται

από την ιδέα της εκτρωσης στο μέτρο που συζητάει

συνεχώς με το αγέννητο ακόμη παιδί της

Στη συνέχεια λέει:

‘’Eίμαι ζωντανός/η καρδιά μου χτυπάει…κάποια μέρα θα μεγαλώσω/Κι αυτό επειδή/εσύ δεν ήσουν αδιάφορη και μ΄αγάπησες’’Η γυναίκα αποφασίζει να εγκαταλείψει την κλινική’’προγραμματισμού’’γεννήσεων.Οι επόμενες σκηνές μας δείχνουν παιδιά στο πάρκο να παίζουν.Στο τέλος βλέπουμε το παιδί… γεννημένο.



Σύμφωνα με την Τζέιν ,εμπνεύστηκε αυτό το τραγούδι όταν έμαθε ότι μία πρωήν συμφοιτήτριά της αντιμετώπιζε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη.Όταν το έμαθα σοκαρίστηκα στην αρχή-δήλωσε στο LSN,αλλά άλλαξε την απόφασή της με θάρρος και κράτησε το παιδί.

Η μελωδία και οι στίχοι του τραγουδιού άνοιξαν τα μάτια σε πολλές γυναίκες που βρισκόνταν σε παρόμοια κατάσταση.



Μόλις έγραψα το τραγούδι και άρχισα να το τραγουδάω,ήμουν πολύ αγχωμένη επειδή δεν ήξερα τι ανταπόκριση θα έχει’’Μερικές θέσεις του τραγουδιού δεν είναι χριστιανικές…Είναι αγχωτικό να περνάς μέσα από αυτές’’

Παρ’όλα αυτά –είπε η Τζέην-το τραγούδι είχε μεγάλη επιτυχία και άγγιξε πολλές γυναίκες.

Πολλές γυναικές-συμπλήρωσε η Τζέιν-ήρθαν να με βρούν και να μου πουν την ιστορία τους,είτε κράτησαν το παιδί,είτε έκαναν έκτρωση, είτε υιοθεσία.Πολλές γυναικες μου μίλησαν για την παρουσία της χάρης του Θεού στη ζωή τους



‘’Μερικές φορές οι άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα’’(στο σταμάτημα μιας έκτρωσης)είπε’’.Εγώ πιστευώ ότι οι γυναίκες επιθυμούν να έχουν και μία άλλη επιλογή’’-αναφερόμενη στα κέντρα που προορίζονται σε εγκυμονούσες γυναίκες .’’Εάν φτάσουν μέχρι εδώ ήδη έχουν την δυνατότητα και μιας άλλης επιλογής''

Μετάφραση-www.orthodoxigynaika.blogspot.com

Πηγή-www.LifeSiteNews.com





Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Δε συγκρίνεται ένα μετάλλιο με το να έχεις ένα παιδί!

Δε συγκρίνεται ένα μετάλλιο με το να έχεις ένα παιδί!


δήλωσε η ομάδα του διάθλου της Ρωσίας μετά την αποκτηση του χρυσού μεταλλίου στους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Βανκούβερ,πριν δυό εβδομάδες.

Αποκτήστε παιδιά και θα έχετε καλύτερες αθλητικές επιδόσεις! δήλωσε η ρωσίδα Ολγα Ζαιτεβα,31 ετών-απευθυνόμενη στις ομάδες της Γαλλίας και της Γερμανίας-οι οποίες κατέκτησαν το ασημένιο και το χάλκινο μετάλλιο αντίστοιχα.



Η Ζαίτεβα δήλωσε στο AFP ότι η γέννηση του γιού της Αλεξάνδρου το 2007,την βοήθησε να γίνει καλύτερη αθλήτρια.’’Το παιδί μου είναι η μεγαλύτερη ευτυχία για μένα και αυτό είναι το μεγαλύτερο χρυσό μετάλλιο που έχω αποκτήσει’’δήλωσε.’’Με ηρέμησε’’

Τρία από τα τέσσερα μέλη της ρωσικής ομάδας είναι μητέρες

’Δεν συγκρίνεται με κανένα μετάλλιο το να έχεις ένα παιδί,δήλωσε η Άννα Μπουλίγκινα,30 ετών.’’Πιστεύω ότι τα παιδιά είναι το σημαντικότερο πράγμα απ’’οσα μια γυναίκα έχει φτιαχτεί για να κάνει.Το να έχω μια οικογένεια με βοηθάει και με στηρίζει στο να έχω καλά αποτελέσματα’’

Η Όλγα Μεντβέντσεβα,34 ετών,δήλωσε ότι’’ οι αθλητές που στοχεύουν ένα ολυμπιακό μετάλλιο,δεν πρέπει να φοβούνται ότι η γέννηση ενός μωρού θα μειώσει τις πιθανότητές τους.Προτείνω ένα παιδί ως το καλύτερο διεργετικό και όσο πιο νέα είναι η αθλήτρια τόσο καλύτερη γίνεται’’.

Το δίαθλο συνδιάζει το σκι με την σκοποβολή.Οι γυναίκες διανύουν έξι χιλιόμετρα και για κάθε στόχο που αποτυχαίνουν,προστίθενται 150 μέτρα

ORTHODOXIGYNAIKA

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΑΡΤΗΣ-Όταν η συζυγία κλονιζεται...

Μία από τις πλέον εμβληματικές φυσιογνωμίες της Άρτας είναι η Θεοδώρα, βασίλισσα του Δεσποτάτου της Ηπείρου και κατοπινή Αγία και πολιούχος της πόλης. .




Η Θεοδώρα καταγόταν από την περίφημη οικογένεια των Πετραλίφα, η οποία σύμφωνα με τις πηγές ήταν ιταλικής καταγωγής και κατάγονταν από την πόλη Alife, στη νότια Ιταλία κοντά στην Caserta. Ο πρόγονος της Πέτρος di Alife αναφέρεται ανάμεσα στους Σταυροφόρους που πήραν μέρος στην Α’ Σταυροφορία τον 11ο αιώνα.



Ο πατέρας της ήταν ο Ιωάννης Πετραλίφας, σεβαστοκράτορας και διοικητής της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας ενώ η μητέρα της Ελένη ανήκε σε αριστοκρατική οικογένεια της Κωνσταντινούπολης.



Η Αγία Θεοδώρα γεννήθηκε το 1210 στα Σέρβια της Κοζάνης. Όταν πέθανε ο πατέρας της μεταξύ του 1224-1230 αναλαμβάνει προσωρινά την προστασία της ο ηγέτης του Δεσποτάτου της Ηπείρου Θεόδωρος Άγγελος Κομνηνός-Δούκας. Μετά την ήττα του από τους Βουλγάρους το 1230 ο Θεόδωρος παραδίδει την εξουσία στον ανιψιό του Μιχαήλ Β’ γιο του Μιχαήλ Α’, ιδρυτή του Δεσποτάτου της Ηπείρου με έδρα την Άρτα. Οι Κομνηνοδούκες έφτασαν στην Ήπειρο από την Κωνσταντινούπολη μετά την πρώτη Άλωση της Πόλης από τους Σταυροφόρους το 1204.



Ο Μιχαήλ Β’ γνωρίζει τη νεαρή Θεοδώρα, εντυπωσιάζεται από το κάλλος και το χαρακτήρα της και τη ζητάει σε γάμο. Μετά από λίγο παντρεύονται και τη φέρνει στην Άρτα όπου και την ανεβάζει στο θρόνο του Δεσποτάτου.



Οι δύο αυτοί άνθρωποι ήταν εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες μεταξύ τους. Όσο ενάρετη και αφοσιωμένη στα θεία είναι η Θεοδώρα τόσο αποκλίνει προς τις σαρκικές απολαύσεις και τις διασκεδάσεις ο Μιχαήλ. Η Θεοδώρα δεν μπορεί να ακολουθήσει τους ρυθμούς της κοσμικής ζωή του Μιχαήλ και το ρήγμα βαθαίνει ανάμεσα στο αντρόγυνο. Τότε, όπως συμβαίνει και τώρα και μάλλον θα συμβαίνει πάντα, ένα τρίτο πρόσωπο μπαίνει ανάμεσα τους. Πρόκειται για την Αρτινή αρχόντισσα Γαγγρινή την οποία ο Μιχαήλ εγκαθιστά στο παλάτι και ανεβάζει στο θρόνο του δεσποτάτου, αποκτώντας μάλιστα μαζί της δύο νόθους γιους. Ταπεινωμένη η Θεοδώρα εγκαταλείπει τη βασιλική αυλή στα χέρια της βασιλικής ερωμένης και καταφεύγει στα όρη Τζουμέρκα.



Σύμφωνα με το βιογράφο της Θεοδώρας, το λόγιο μοναχό Ιώβ που έζησε το 17ο αιώνα, η κατοπινή Αγία τριγυρνούσε σε πλήρη ένδεια στα βουνά και στα λαγκάδια επί πέντε χρόνια, μαζί με τον πρωτότοκο γιο της Νικηφόρο και τρεφόταν αποκλειστικά με χόρτα, καθώς ο μοναχός Ιώβ την αποκαλεί «λαχανευομένη». Παρά τις δοκιμασίες και τις κακουχίες ποτέ δεν έχασε την πίστη της στο Θεό. Μετά από πέντε χρόνια περιπλανήσεων τη Θεοδώρα λυπήθηκε και περιμάζεψε ένας ιερέας από την Πρένιστα, το σημερινό Κορφοβούνι, ένα ορεινό χωριό της Άρτας.




Η Θεοδώρα όμως ήταν πάρα πολύ αγαπητή στους Αρτινούς για την ευσέβεια και τη γλυκύτητα του χαρακτήρας της. Μόλις λοιπόν μαθαίνουν ότι ξαναβρέθηκαν τα ίχνη της και εξαγριωμένοι από την έκλυτη ζωή του Μιχαήλ οι Αρτινοί με προεξέχοντες τους άρχοντες της Άρτας απαιτούν την επιστροφή της. Κατόπιν αυτής τη λαϊκής απαίτησης και μη μπορώντας προφανώς να κάνει αλλιώς ο Μιχαήλ Β’ Κομνηνός-Δούκας «εξαναγκάζεται» να επαναφέρει στο παλάτι τη Θεοδώρα, την αποκαθιστά στο θρόνο ενώ η αρχόντισσα Γαγγρινή εκδιώκεται από τους Αρτινούς και εγκαταλείπει με τη σειρά της τη βασιλική αυλή.



Η βασίλισσα Θεοδώρα συνεχίζει και μάλιστα με μεγαλύτερο από πριν ζήλο το θεάρεστο έργο της και στις φιλανθρωπίες της ενώ αποκτά με το Μιχαήλ τέσσερα ακόμα παιδιά: τον Ιωάννη, το Δημήτριο, την Ελένη και την Άννα. Αυτή τη φορά όμως την ακολουθεί κατά πόδας και ο Μιχαήλ, ο οποίος προκειμένου να εξιλεωθεί για τη συζυγική του απιστία επιδίδεται σε πράξεις μετάνοιας. Οι πράξεις του αυτές είναι που γέμισαν την Άρτα με τα λαμπρά βυζαντινά μνημεία που θαυμάζουμε σήμερα. Ιδρύει τη Μονή της Κάτω Παναγιάς, κτήτορας της οποία φέρεται η Θεοδώρα, τη μονή της Παναγίας των Βλαχερνών στο ομώνυμο χωριό των Τζουμέρκων και τη μονή του Αγίου Γεωργίου στην παλιά κάτω πόλη της Άρτας. Σ’ αυτήν την τελευταία θα μονάσει η βασίλισσα Θεοδώρα μετά το θάνατο του Μιχαήλ το 1270 κι επί 10 χρόνια μέχρι την κοίμηση της το 1280 ή το 1281 κατά άλλους μελετητές.



Η ανακήρυξή της ως Αγία έγινε από τους ίδιους τους Αρτινούς τιμώντας την αφοσίωση της στο Θεό αλλά και το μεγάλο φιλανθρωπικό της έργο. Ο τάφος της ήταν στο νάρθηκα του ναού του Αγίου Γεωργίου ο οποίος πήρε στη συνέχεια το όνομα της.



Η μνήμη της τιμάται στις 11 Μαρτίου και είναι η πολιούχος – προστάτης Αγία της Άρτας. Το λείψανο της βρίσκεται ακόμα και σήμερα μέσα στο ναό σε μία κόγχη δεξιά του ιερού μέσα σε μία ασημένια λάρνακα, η οποία με μεγαλοπρεπή λιτανεία περιφέρεται στους δρόμους της πόλεως τη μέρα της εορτής της. Επίσης, η Αγία παριστάνεται και σε τοιχογραφία αριστερά της πύλης της προσκομιδής στο καθολικό της μονής της Κάτω Παναγιάς.

Σήμερα τα διαζύγια πληθύνονται. Υπάρχουν τάχα «αντικειμενικοί λόγοι», «ανεπανόρθωτοι κλονισμοί», «ασυμφωνία χαρακτήρων», «καταστάσεις ανυπόφοροι»; Κυρίως υπάρχει ό εγωισμός καί ή εύθιξία, ένω λείπει ή πίστη στον Θεό, ή υπομονή καί το πνεύμα θυσίας.



Μήπως όμως γι' αυτό καί σπανίζουν οί Άγιοι;



Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Περί ''κολλημένων'' και ''μοντέρνων'' γονέων.

MΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΕΡΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗΣ


Κάποιες μητέρες συζητούσαν σ΄ ένα φόρουμ για τη σεξουαλική ζωή των εφήβων. Απ’ τη συζήτηση διάλεξα δύο απόψεις οι οποίες με λύπησαν: «αργά ή γρήγορα αυτά τα πράγματα συμβαίνουν και είναι πραγματικά ένα μεγάλο γεγονός στη ζωή των εφήβων. Πιστεύω ότι ένα τέτοιο γεγονός δεν πρέπει να το επισκιάσουμε με λύπη όσο τα παιδιά ξέρουν να προστατεύονται, να κατανοούν το ένα το άλλο και να αισθάνονται ευτυχισμένα ..»

«Εγώ είμαι η μητέρα μιας δεσποινίδας 12 ετών. Να σας πω πως βλέπω εγώ τα πράγματα με τη σεξουαλική ζωή.. Πρώτα απ’ όλα εγώ συζητώ τα πάντα μαζί της … Ήδη έχουμε καλύψει τα προβλήματα που αφορούν στο σεξ, τις στάσεις, τα αντισυλληπτικά, τη γέννηση, τον αυνανισμό, τους ομοφυλόφιλους… Αυτό γιατί δεν θέλω να συζητάει αυτά τα θέματα με άλλα παιδιά και να σχηματίζει λανθασμένες απόψεις.. Οι συζητήσεις μας είναι πάντοτε σοβαρές αλλά με έναν τρόπο εύθυμο, σαν δύο φίλες έτσι ώστε να μην αισθάνεται ντροπή… Πάντοτε όταν συζητάμε της λέω ότι η απόφαση για το πότε θ’ αρχίσει τη σεξουαλική της ζωή είναι δικής της, αλλά και η ανάληψη των ευθυνών».

Τι ¨ σούπερ γονείς¨ θα πουν κάποιοι αναγνώστες, σκεφτόμενοι πόσο ηθικολόγοι και «κολλημένοι» είναι οι δικοί τους γονείς, οι οποίοι αν ήξεραν με τι ασχολούνται τα βλαστάρια τους, θα έκαναν τρομερή φασαρία.

Πριν μιλήσουμε γι’ αυτούς τους «σούπερ γονείς»να μιλήσουμε πρωτα για τους <<κολλημενους γονεις>>… Λίγοι απ’ αυτούς ήταν πιστοί στα νιάτα τους. Οι πιο πολλοί έζησαν μια ζωή στην αμαρτία και στην ακολασία και τώρα έχουν μοναδικό σκοπό πώς να προστατεύσουν τα παιδιά από τις αμαρτίες τις οποίοι οι ίδιοι έκαναν στα νιάτα τους. Αλλά ακριβώς επειδή δεν έζησαν μια χριστιανική ζωή στα νιάτα τους δεν ξέρουν πώς να μάθουν τα παιδιά τους να κρατήσουν μια ισορροπία στη ζωή τους δηλ. πώς να βοηθήσουν τα παιδία να ζήσουν μια ωραία εφηβεία. Τους εκνευρίζουν με μία σειρά από όχι τα οποία φέρνουν τα’ αντίθετα αποτελέσματα. Επειδή με τη συνεχή επανάληψη αυτών των όχι, οι γονείς δεν τους βοηθούν να γνωρίσουν το Θεό. Σαν να ακούω μερικές φορές να αμύνονται « πως δε βοηθήσαμε τα παιδιά μας; Από μικρά τα παίρναμε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία, κάναμε προσευχή πρωί και βράδυ … Κάναμε ότι μπορούσαμε».

«Σημαίνει ότι κάνατε κάπως λίγα..» θα τους απαντούσαν τα παιδία με λύπη στην ψυχή… Τα παιδία έχουν ανάγκη να δουν στους γονείς τους μοντέλα. Να δουν ότι οι γονείς τους είναι πιο όμορφοι ψυχικά από άλλους γονείς οι οποίοι ποτέ δεν εκκλησιάζονται, να αισθανθούν μια αγάπη που λείπει από άλλες οικογένειες. Πως θα έπρεπε να είναι ο τέλειος γονέας; Αυτό δεν το ξέρω ούτε εγώ ακόμα, ψάχνω. Και αυτό που έμαθα είναι ότι δεν πρέπει να είναι ούτε εντελώς ανεκτικός ούτε πολύ αυστηρός. Έχω ακούσει ότι μεγάλο κακό κάνουν οι γονείς οι οποίοι επιθυμούν να έχουν παιδιά όσο πιο πιστά, θέλοντας να τα κάνουν ιερείς, καλόγερους, οι καλόγριες και επιβάλλουν στα παιδιά μι α θρησκευτική ζωή πολύ αυστηρή. Συνήθως όταν μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά και ξεφεύγουν από την επιρροή των γονιών τους, πέφτουν με τα μούτρα στην αμαρτία.


Αν έχετε τέτοιους γονείς οι οποίοι πήραν το ρόλο του οικιακού ιεροεξεταστή, θα είναι κάπως δύσκολο να ξεπεράσετε τη μπάρα που έχουν βάλει ανάμεσα σε εσάς και το Χριστό.. Αλλά πάρτε τη ζωή στα σοβαρά. Μπορείτε να ξεπεράσετε αυτή τη μπάρα.. Κι αν η ζωή σας είναι καθαρή ίσως βαρεθούν να σας βάζουν χειροπέδες και να καταλάβουν ότι χρειάζεστε και ελευθερία. Και αναφέρθηκα πρώτα στους γονείς ιεροεξεταστές για να καταπραΰνω τη λύπη που μου προξένησαν οι «μοντέρνες» ιδέες που ανάφερα στην αρχή του άρθρου. Τα λόγια της μητέρας της 12χρονης με άφησαν άφωνο. Κι αν συζητούν για όλα αυτά από τώρα σε δέκα χρόνια τι θα έχει να της πει; Θα ζητήσει από την κόρη της να παραβρίσκεται και αυτή σε ομαδικά όργια στα οποία συμμετέχει για να διαπιστώσει αν όλα διεξάγονται σύμφωνα με τους κανόνες υγιεινής και τα ειδικά εγχειρίδια;

Έχω ακούσει για πολλούς παράξενους γονείς, παράξενους από τη χριστιανική οπτική, μιας και για το σύγχρονο ειδωλολατρικό κόσμο είναι φυσιολογικοί. Εφόσον λοιπόν υπάρχουν πολλοί γονιοί οι οποίοι δεν είναι ικανοί θα δώσουν μία ηθική αγωγή στα παιδία τους, εγώ θα παρακαλέσω αυτούς τους νέους

«Μην ακούτε αυτά που σας λένε οι γονείς σας αναφορικά με αυτά τα θέματα . Αν τους ακούσετε θα χάσετε την ψυχή σας …» Τέτοιοι άνθρωποι φέρουν ανάξια το όνομα του γονιού….Αγοράζουν στα παιδία τους τα πάντα, αλλά τους στερούν το πιο σημαντικό την ψυχική ομορφιά…

Και τον καιρό που ήμουν καθηγητής Θεολόγος και δίδασκα έβλεπα γονιούς να πλησιάζουν την Εκκλησία χάριν στα παιδιά τους… Αυτοί οι γονιοί αναγνώρισαν τις ψυχικές τους ελλείψεις και δεν ντράπηκαν να τους καθοδηγήσουν τα παιδία τους στην Εκκλησία … Αλλά είδα και πολλούς (γονιούς) εντελώς αρνητικούς σε ότι έχει σχέση με την Εκκλησία. Γονείς οι οποίοι αφήνουν τα παιδιά τους να κάνουν του κεφαλιού τους, σε μια ηλικία όπου η ηθική διαπαιδαγώγηση αφήνει βαθιά τα ίχνη της

Ένας από τους λόγους είναι ότι οι ίδιοι κάνουν μια ανήθικη ζωήΜια από τις πιο έντονες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων είναι η εικόνα δυο αδελφιών – το αγόρι ήταν τεσσάρων ετών και το κορίτσι μερικά χρόνια πιο μεγάλο – τα οποία προσπαθούσαν να κάνουν σεξ κοντά σ΄ ένα θάμνο στο πάρκο. Επειδή ήταν μικροί δεν κατάφερναν κάτι σπουδαίο. Εγώ και η παρέα μαζευτήκαμε γύρω τους και αυτοί δυσαρεστημένοι που τους χαλάσαμε το παιχνίδι σηκώθηκαν. Τι κάνετε εκεί; Τους ρωτήσαμε. Παίζουμε το γιατρό απάντησαν. Και που ξέρετε πως έτσι παίζετε; Το ξέρω – είπε το κορίτσι – επειδή όταν φεύγει ο μπαμπάς έρχεται σπίτι ο γιατρός και έτσι κάνει με τη μαμά. Και τώρα βγήκαμε έξω γιατί είναι στο σπίτι ο γιατρός…

Θέλησαν και άλλα παιδιά να παίξουν το γιατρό με το κορίτσι αλλά εκείνο δεν ήθελε. Μάλλον η συνείδησή της τής έλεγε ότι αυτό που κάνει δεν είναι και τόσο καλό. Δε νομίζω ότι χρειάζονται πολλά επιχειρήματα για να δείξω ότι όταν οι γονείς κάνουν μία ανήθικη ζωή τα παιδιά δεν πρέπει ν’ ακούν τις συμβουλές τους. Ακόμη κι αν το κάνουν με «αγάπη».

Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου οι γονείς δίνουν στα παιδιά τους απόλυτη ελευθερία να κάνουν ότι θέλουν επειδή ως παιδιά έζησαν απόλυτη τραυματικές εμπειρίες από γονείς πολύ αυστηρούς. Και γι’ αυτό τώρα λένε στα παιδιά τους: «Κάντε ότι θέλετε, εμείς δεν σας στερούμε την ελευθερία».

Κανείς δε λέγει ότι πρέπει να στερήσουμε την ελευθερία στους νέους. Αλλά οι νέοι έχουν ανάγκη από διαπαιδαγώγηση. Αλλιώς ακολουθούν λάθος δρόμους. Και τότε οι γονείς τραβούν τα μαλλιά τους που δεν τα διαπαιδαγώγησαν όπως έπρεπε. Οι γονείς πρέπει να βρουν τη ¨μέση οδό¨ Ούτε συνέχεια ¨ όχι¨ ούτε όμως να κάνουν του κεφαλιού τους… Δυστυχώς ο διάβολος προτρέπει τους γονείς όλο και πιο επίμονα να μην ανακατεύονται στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. Ναι ο διάβολος, ο μεγάλος χειραγωγός ενός μέρους των Μ.Μ.Ε.

Και τελειώνω με την ερώτηση :Πρέπει οι χριστιανοί γονείς να δίνουν χριστιανική αγωγή στα παιδιά τους;

Δύσκολη απάντηση σε μια τόσο σημαντική ερώτηση. Βέβαια την απάντηση μπορούν να τη δώσουν οι έμπειροι πνευματικοί μας. Και εγώ θα επαναλάβω την απάντηση που άκουσα από γονείς και πνευματικούς.

«Η σεξουαλική αγωγή πρέπει να γίνεται στη Χριστιανική οικογένεια με πολλή διάκριση. Τα παιδιά μας δε ζουν σε μια γυάλα. Μόνο που το περιβάλλον που ζουν τα παιδιά και ο ψυχικός χαρακτήρας του κάθε παιδιού είναι διαφορετικός. Με καθένα από τα παιδιά θα πρέπει οι Χριστιανοί γονείς να εφαρμόσουν διαφορετική μέθοδο, αφού συμβουλευτούν τον πνευματικό τους… Να καταλάβουν ότι αν λένε πολλά στα παιδιά θα εξάψουν τη φαντασία τους, ενώ αν δε μιλούν καθόλου στα παιδιά θα ψάξουν αλλού τις απαντήσεις. Σ’ αυτούς που θεωρούν της αμαρτία αρετή.
πηγη:http://proskynitis.blogspot.com/2009/09/blog-post_29.html
Μετάφραση από το βιβλίο του Danion Vasile΄Αμαρτίες νέες, αμαρτίες παλιές΄

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ-Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΕΓΓΑΜΩΝ ΖΕΥΓΑΡΙΩΝ

Την 1η Σεπτεμβρίου 1992, ή Ιερά Σύναξη των Αρχιερέων  του Οικουμενικού Πατριαρχείου, υπό την επιστασία του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, έλαβε την ακόλουθη δίκαιη απόφαση άγιονυμίας καί άγιοκατάταξης του παπα - Πλανά, ή οποία και άνηγγέλθη κατά την Θεία Λειτουργία στον Καθεδρικό Ναό της Αθήνας.


«Το Οΐκουμενικόν Πατριαρχεΐον, άνταποκρίνομενον εις πρότασιν της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, γενομένη μετά εισηγήσεως του συμπολίτου του οσίου ιερέως Νικολάου Πλανά Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών Νικόδημου Βαλληνδρά εκ Καλοξύλου Νάξου έλκοντος την καταγωγήν του άνεκήρυξεν άγιον τον σεπτόν πρεσβύτην ιερέα Νικόλαον Πλανάν, ως υπό πάντων άνωμολογήθη, ότε εν ζωή ύπήρχεν, άνεκήρυξεν τούτον " ήγιασμένον" καί ή μνήμη του να τιμάται εις τάς 2 Μαρτίου εκάστου έτους μέχρι της ενδόξου παρουσίας, όπως ταύτα αναμένοντο από τους ένορίτας του ήδη από την ιεράν ήμέραν της κοιμήσεως του 2/3/1932».

* * *

Τον παπα - Νικόλαο Πλανά, άσκητήν «ου τον τόπον αλλά τον τρόπον», τον συναντάμε από τον περασμένο ήδη αιώνα να κινείται μεταξύ του "Αη Παντελεήμονα'', του "Αη Γιάννη'', καί του μικρού ναού του προφήτη Έλισσαίου, στην Πλάκα, όπου λειτουργούσε έχοντας στο δεξιό ψαλτήρι τον άγιο των ελληνικών γραμμάτων, τον κυρ - Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, καί στο αριστερό, τον κυρ - Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, πού αργότερα έγινε μοναχός «εν όρεσι καί σπηλαίοις καί εν ταίς όπαΐς της γης».

«Πτηνά της έρημου οί μοναχοί», φτωχοσπουργίτης της Αθήνας ό παπα - Πλανάς, έδήλωσε κάποτε ότι θα επιθυμούσε, όταν αποδημήσει εις Κύριον, να περιτριγυρίζεται «άπ' όλα τα φτωχαδάκια καί τους απόκληρους της Αθήνας, όπου, στους δρόμους μιας ακοίμητης λειτουργικής ζωής καί καθημερινής διακονίας αγωνιζόταν «ν' αναγγείλει το λυτρωτικό του Κυρίου μήνυμα» στους φτωχούς, τους υπόδουλους, τους φυλακισμένους, τους τυφλούς, τους αρρώστους, στους κάθε λογής ανθρώπους του κοινωνικού περιθωρίου.

Παπαδιαμαντικό Συναξάρι παπα - Πλανά

Γράφει, λοιπόν, ό άγιος των νεοελληνικών γραμμάτων κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης για τον έξομολόγο καί γέροντα του.

«Μεταξύ των υπαρχόντων ιερέων ύπάρχουσιν ακόμη πολλοί ενάρετοι καί αγαθοί, εις τάς πόλεις καί εις τα χωρία. Είναι τύποι λαϊκοί, ωφέλιμοι, σεβάσμιοι. "Ας μην έκφωνούσι λόγους, Ήξεύρουσιν αυτοί άλλον τρόπον πώς να διδάσκωσι το ποίμνιον. Γνωρίζω ένα ιερέα εις τάς Αθήνας. Είναι ό ταπεινότερος των ιερέων καί ό άπλοίκώτερος των ανθρώπων. Δια πάσαν ίεροπραξίαν αν του δώσης μίαν δραχμήν, ή πενήντα λεπτά, ή μίαν δεκάραν, τα παίρνει. Αν δεν του δώσης τίποτε, δεν ζητεί. Δια τρεις δραχμάς εκτελεί παννύχιον Άκολουθίαν, Αειτουργίαν, Άπόδειπνον, Έσπερινόν, "Ορθρον, "Ωρας- το όλον διαρκεί εννέα ώρας. "Αν του δώσης μόνον δύο δραχμάς, δεν παραπονείται. Κάθε ψυχοχάρτι, φέρον τα μνημονευτέα ονόματα των τεθνεώτων, αφού άπαξ του το δώσης, το κρατεί δια πάντοτε. Επί δύο, τρία έτη εξακολουθεί να μνημονεύει τα ονόματα. Εϊς κάθε προσκομιδήν μνημονεύει δύο ή τρεις χιλιάδες ονόματα. Δεν βαρύνεται ποτέ. Ή προσκομιδή παρ' αύτω διαρκεί δύο ώρας. Ή Λειτουργία αλλάς δύο. Είς την όπόλυσιν της Λειτουργίας, όσα κομμάτια έχει εντός του ιερού, από πρόσφορα ή άρτοκλασίαν, τα μοιράζει όλα είς όσους τύχουν. Δεν κρατεί σχεδόν τίποτε.



»Μίαν φοράν έτυχε να χρεώστη μικρόν χρηματικόν ποσόν, καί ήθελε να το πλήρωση. Είχε δέκα ή δεκαπέντε δραχμάς, όλα είς χαλκόν. Επί δύο ώρας έμετροϋσεν, έμετρούσεν, έμετροϋσε, καί δεν ημπορούσε να τα εύρη πόσα ήσαν. Τέλος είς άλλος χριστιανός έλαβε τον κόπον και του τα έμέ-τρησεν. Είναι ολίγον τί βραδύγλωσσος καί περισσότερον αγράμματος. Εις τάς ευχάς, τάς περισσότερος λέξεις τάς λέει όρθάς, είς το Εύαγγέλιον, τάς περισσότερος έσφαλμένας. Θα εϊπητε, διατί ή άντίθεσις αύτη; 'Αλλά τάς εΰχάς τάς ιδίας άπαγγέλει καθ' έκάστην, ενώ την δείνα περικοπήν του Ευαγγελίου θα την ανάγνωση άπαξ ή δίς ή, το πολύ, τρίς του έτους, εξαιρέσει ώρισμένων περικοπών συχνά, αλλ' ατάκτως επανερχομένων, ως είς τους Αγιασμούς, είς τάς Παρακλήσεις. Τα λάθη όσα κάμνει είς την άνάγνωσιν, είναι πολλάκις κωμικά. Καί όμως εξ όλων των ακροατών του, εξ όλου του εκκλησιάσματος, κανείς μας δεν γελά. Διατί; Τον έσυνηθίσαμεν καί μας αρέσει. Είναι αξιαγάπητος. Είναι απλοϊκός καί ενάρετος. Είναι άξιος του πρώτου Μακαρισμού του Σωτήρος».

Τελειώνοντας τον περί οσίου παπα - Πλανά άγιονοσταλγικό στοχασμό βιάζομαι να υπογραμμίσω την αυτοσυνειδησία πού διέκρινε αυτόν τον ολιγογράμματο, αλλά όχι αμόρφωτο χαρισματοϋχο λευΐτη, Ή αυτοσυνειδησία του διατρανώνεται στην απάντηση πού έδωσε σε ακόλουθο του.

Του υποβλήθηκε ύπερζηλωτική ερώτηση, γιατί δεν έγινε μοναχός.

Ή απάντηση τσεκουράτη, ομοούσια με εκείνη του «στάρετς» Αμβρόσιου, πού έδωσε στον γίγαντα της ρωσικής λογοτεχνίας Λέοντα Τολστόι, όταν τον επισκέφθηκε για συζήτηση πάνω στα πνευματικά προβλήματα καί τον ρώτησε στα 1870 με κρυψίνοια την οποία ό έχων προορατικό καί χάρισμα διακρίσεως «στάρετς» Αμβρόσιος, με τρυφερή σκληρότητα απεκάλυψε.

Πάτερ, γιατί έχετε μεταβάλει την ερημική Όπτινα σε πυκνοκατοικημένο καταυλισμό θαυμαστών σας.

Μάρτυς ό Κύριος, παιδί μου Λέοντα, ότι δεν διαθέτω γιατί δεν το επιθυμώ να με ακολουθούν οπαδοί. Οί πολιτικοί καί τα κόμματα κατασκευάζουν οπαδούς... Προσωπικά θέλω έξομολογούμενους, φίλους καί συνακόλουθους να γεμίζουν το μοναστήρι μας.

Ή απάντηση του παπα - Πλανά σε παρόμοιο ερώτημα.


«Διάλεξα την κοινωνία των ανθρώπων για να ζήσω, να τεκνοτροφήσω, να σπείρω τη σπορά του Θείου Λόγου καί συγγνώμης κι όταν ή χάρι Του με καλέσει μέσα ατή κοινωνία των ανθρώπων θα πεθάνω», γιατί σύμφωνα με τον ορθό λόγο του Αριστοτέλη ό άνθρωπος πού ζει "κατά μονάς ή Θεός ή θηρίον εστί"».

πηγή-περιοδικό ''Νεανικοί Προβληματισμοί''


AΝ ΔΕ ΜΟΥ'ΔΙΝΕΣ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΚΥΡΙΕ...

EAN ΔΕΝ ΜΟΥ’ΔΙΝΕΣ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΚΥΡΙΕ


"Αν δε μούδινες την ποίηση. Κύριε,


δε θάχα τίποτα για να ζήσω.


Αυτά τα χωράφια δε θάταν δικά μου.


Ενώ τώρα ευτύχησα να'χω μηλιές.


να πετάξουνε κλώνους οί πέτρες μου,


να γιομίσουν οι φούχτες μου ήλιο,


η έρημος μου λαό,


τα περιβόλια μου αηδόνια.


Λοιπόν: Πώς σου φαίνονται: Είδες


τα στάχυα μου. Κύριε; Είδες τ' αμπέλια μου;


Είδες τι όμορφα πού πέφτει το φως


στίς γαλήνιες κοιλάδες μου;


Κι έχω ακόμη καιρό!


Δεν ξεχέρσωσα όλο το χώρο μου, Κύριε.


Μ'ανασκάφτει ό πόνος μου κι'ο κλήρος μου μεγαλώνει.


Ασωτεύω το γέλιο μου σαν ψωμί που μοιράζεται.


'Ομως,


δεν ξοδεύω τον ήλιο σου άδικα. Δεν πετώ ούτε ψίχουλο άπ'ό,τι μου δίνεις, Γιατί σκέφτομαι την ερμιά καί τίς κατεβασιές


του χειμώνα.


Γιατί θάρθει τό βράδι μου. Γιατί φτάνει όπου νάναι το βράδι μου, Κύριε, καί πρέπει νάχω κάμει πριν φύγω την καλύβα μου εκκλησιά για τους τσοπάνηδες της αγάπης.


(Ό χρόνος καί το ποτάμι) Νικηφόρου Βρετάκου