Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

ΣΟΚ!ΕΜΒΡΥΟ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΕΠΕΖΗΣΕ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΤΡΩΣΗ

Ενα σοκαριστικό γεγονός έγινε στην Ιταλία.Ένα αγοράκι επέζησε δυο μέρες μετά την έκτρωση.Τη στιγμή της έκτρωσης η γυναίκα βρισκόνταν στην 22η εβδομάδα κύησης.Οι γιατροί αποφάσισαν να διακόψουν την κύηση επειδή παρουσιάστηκαν στο έμβρυο κάποιες ανωμαλίες,αναφέρει η Telegraph.

Είκοσι ώρες μετά την έκτρωση το παιδί ο πατέρας διαπίστωσε ότι ζούσε.''Ανέπνεε και κινούνταν''ανέφερε ο Antonio Martello
Mετά τη χειρουργική επέμβαση το παιδί εζησε δυο ημέρες.Το εισήγαγαν στην μονάδα εντατικής θεραπείας στην πόλη Ροσσέτο και το άφησαν να πεθάνει.
Η Eugenia Roccela,εκπρόσωπος του υπουργείου υγείας της Ιταλίας ζητησε από τις αρχές τη διενέργεια ανάκρισης επειδή ένας νόμος στην Ιταλία υποχρεώνει να κρατήσεις το παιδί στη ζωή εαν επιζήσει μετά από μία έκτρωση.
Μια παρόμοια περίπτωση έλαβε μέρος στη Μεγ.Βρετανία το 2005.Ένα παιδί στο Μάντσεστερ επέζησε μετά από τρεις αποπειρες έκτρωσης.Σήμερα το παιδί είναι πέντε χρονών και είναι υγειέστατο.

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Η απάτη του ωροσκοπίου

Το ωροσκόπιο είναι μια μεγάλη απάτη. Άνθρωποι που δεν θέλουν να επωμιστούν την ευθύνη των πράξεών τους, θέλουν να ρίξουν ένα μέρος της ευθύνης στους πλανήτες. “Ω, ερωτεύτηκα επειδή ο Κρόνος ήταν σε συζυγία με τον Άρη!” Ή “ερωτεύτηκα επειδή έτσι έγραφε το ωροσκόπιό μου, ότι εγώ σήμερα έπρεπε να ερωτευτώ!”. “Ω, κοιμήθηκα με τη γειτόνισσά μου επειδή έτσι λένε τα’ άστρα, ότι βρίσκομαι σε μια ερωτική ανύψωση ξεχωριστή”.


Είναι ενδιαφέρον πως μια χρονιά οι συντάκτες ενός περιοδικού θέλοντας να κάνουν οικονομία, δημοσίευσαν κάποιες προβλέψεις που είχαν εμφανιστεί στο ίδιο περιοδικό πολλά χρόνια πριν. Κανένας αναγνώστης όμως δεν παρατήρησε ότι δεν του ταιριάζουν οι συγκεκριμένες προφητείες.

Επίσης, κάποτε, για να δοκιμάσουν τον κόσμο, έδωσαν σε κάποια συγκέντρωση σ’ όλους τους παρευρισκόμενους τις ίδιες προβλέψεις. Ο καθένας βρήκε τον εαυτό του σ’ αυτές, παρότι ήταν ο καθένας βέβαια κάποιο διαφορετικό ζώδιο.

Αυτό το γεγονός δείχνει τη διάθεση της πλειοψηφίας να πιστεύει στις προβλέψεις επειδή οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στο Θεό δε ξέρουν τι τους περιμένει και μη έχοντας ελπίδα στο Θεό και στην πρόνοιά Του προσπαθούν να μεταβιβάσουν την ευθύνη σ’ άλλα πράγματα.



ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΦΤΩΧΟΙ

Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Οπως ήμασταν πάντα. Οπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Οπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθήσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους. Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου. Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ. Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Εθνους. Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «μαλ...» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας. Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας. Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βοϊδόπουτσες, βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας.




Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών.



Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.



Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον. Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια. ΠΟΤΕ κανένας Ελληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; ΠΟΙΟΣ θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις.




Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους τριτοκοσμικούς.



Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει, τώρα μάλιστα που ξεκινά και το Τριώδιο. ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας.

Του Γιάννη Ξανθούλη-δημοσιεύτηκε στην ''Ελευθεροτυπία''





Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Ο πολιτισμός άρχισε όταν πρωτοχαμογέλασε ο άνθρωπος...

Λέγεται ότι «ό πολιτισμός άρχισε στον κόσμο όταν πρωτοχαμογέλασε ό άνθρωπος». Όχι όταν γέλασε, γιατί το γέλιο διαφέρει από το χαμόγελο. Το γέλιο έχει διαφορετικές αίτιες. Γελά ό καλόκαρδος και ό καλωσυνάτος, γελά και ό κακός, για πράγματα και γεγονότα ευχάριστα ή και δυσάρεστα».


Το χαμόγελο είναι κάτι υψηλότερο από το γέλιο, κάτι άβρότερο, κάτι εύγενικότερο, κάτι λεπτότερο και πνευματικότερο. Είναι καρπός της καλωσύνης, της αρμονίας και της γαλήνης του εσωτερικού πνευματικού κόσμου του ανθρώπου. Είναι ακόμη μια προσφορά αγάπης και πραότητας στο γύρω κόσμο πού μας περιβάλλει.


Όταν τα χείλη μας είναι μισάνοικτα και το πρόσωπο μας διαστέλλεται, τα μάτια μας χωρίς να το καταλάβουμε, αλλάζουν. Παίρνουν αμέσως το νόημα και τη οημασία του χαμόγελου πού ανθίζει στο στόμα μας. Γίνονται φωτεινά, σπινθηροβόλα, εκφραστικά. Ζωγραφίζεται μέσα τους ένας κόσμος όμορφος, ιδανικός.


Το χαμόγελο είναι ή ταυτότητα της καρδιάς. Καί όταν το χαμόγελο είναι πνευματικό, γίνεται μία σπουδαία δύναμη πολιτισμού οτόν κόσμο αυτό, σύνδεσμος των ανθρώπων και αποκάλυψη του ενός στον άλλο.
Ένα απροσποίητο, φωτεινό, πλατύ, εκφραστικό χαμόγελο, μας συμφιλιώνει με όλα γύρω μας καί μας προετοιμάζει να αγαπήσουμε, όλα τα ζηλευτά πράγματα του κόσμου τούτου, τη φιλία, τη συνεργασία, την εμπιστοσύνη. Ποτέ όμως δεν μπορεί να μας ενθουσιάσει καί να μας σαγηνεύσει ένας σκυθρωπός καί συνοφρυωμένος άνθρωπος. Μπορεί να τον σεβώμεθα καί να τον εκτιμούμε για τον ακέραιο χαρακτήρα του, για την εργατικότητα του καί για πολλά άλλα προσόντα, αλλά ποτέ δεν θα τον αισθανθούμε να έχει μια ξέχωρη θέση στην καρδιά μας, να μπαίνει μέσα στη ζωή μας καί να την αλλοιώνει, να γίνεται απαραίτητος στην πορεία του εσωτερικού μας κόσμου.


Υπάρχουν όμως καί άσχημα χαμόγελα. Υπάρχουν χαμόγελα ειρωνικά πού προκαλούν αηδία καί κρύβουν πολλά υπονοούμενα. Υπάρχουν χαμόγελα χαιρεκακίας, χαμόγελα πονηρίας, χαμόγελα προσβλητικά, χαμόγελα προσποιητά. Όλα αυτά τα χαμόγελα κρύβουν πίσω τους την εσωτερική ακαθαρσία του ανθρώπου, γιατί το χαμόγελο δεν εκδηλώνει μόνον το χαρακτήρα του ανθρώπου, αλλά φανερώνει καί τη διάθεση καί τις εσωτερικές σκέψεις πού τον κατέχουν τη στιγμή πού χαμογελά.


΄Αν θελήσει κανείς να γνωρίσει τις ανθρώπινες φυσιογνωμίες, μπορεί θαυμάσια να το επιτύχει από το χαμόγελο τους. Έτσι πίσω από χαμόγελο διακρίνει τον πονηρό, τον απλό, τον είρωνα, τον ειλικρινή, τον επιπόλαιο, το συνετό, το χαιρέκακο, τον καλοκάγαθο, τον ύπουλο, τον αφελή, το ματαιόδοξο, τον έντιμο. Ό άνθρωπος πολλές φορές αγωνίζεται να προσποιηθεί, το χαμόγελο του όμως τον διαψεύδει, γιατί έκείνο μαρτυρεί την αλήθεια.
Ένα προσποιητό καί ανέκφραστο χαμόγελο μας μεταδίδει μια παγωνιά στην καρδιά καί μας κόβει το θάρρος για συνεργασία καί εμπιστοσύνη. Μας βάζει σε καλούπια καί δημιουργεί στην ψυχή μας άγχος καί αμφιβολία. Μας ραγίζει δεσμούς μακροχρόνιους καί μας αναγκάζει να περιμανδρωθούμε στον εαυτό μας.
Υπάρχουν άνθρωποι πού πιστεύουν καί ομολογούν πώς εκείνοι πού χαμογελούν είναι όλιγώτερο σοβαροί από τους συνοφριωμένους. Μα σοβαρός δεν είναι εκείνος πού δεν χαμογελά, αλλά εκείνος πού σοβαρά αντιμετωπίζει τη ζωή καί τα προβλήματα της.


Είναι βέβαια αλήθεια πώς στην ορθόδοξη αγιογραφία μας δεν εμφανίζεται ό Χριστός μας, οι άγγελοι καί οι άγιοι να χαμογελούν. Εδώ όμως παρουσιάζεται ή σοβαρότητα καί γλυκύτητα του θείου καί επομένως εξυπηρετείται άλλος σκοπός.
Καί όμως πρέπει να πιστεύουμε, ότι ό καλός Θεός τότε μόνον ευχαριστείται καί χαίρεται, όταν με καλωσύνη καί αγαθότητα χαμογελούμε στους αδελφούς μας καί όταν ακόμη παιδικά χαμογελούμε καί σ' Αυτόν. Το χαμόγελο δεν κουράζει ούτε βλάπτει, αντιθέτως ξεκουράζει καί χαροποιεί. Μια οικογένεια καί μια κοινωνία πού οί άνθρωποι της έπαψαν να χαμογελούν, είναι δυστυχισμένη καί άρρωστη.


Ό κόσμος της εποχής μας καί ιδιαίτερα πολλοί από τους νέους μας, είναι καί στο χαμόγελο τους παράδοξοι. Ή νέα γενεά πού αγωνίζεται να ανεβεί καί να προκόψει με τα άφθονα μέσα πού διαθέτει σήμερα ή ζωή, δυστυχώς δεν ξέρει να χαμογελά.


Συνήθως παρουσιάζει ένα άψυχο καί ανέκφραστο πρόσωπο πού φέρνει ανατριχίλα. Ή μπορεί να χρησιμοποιεί «το χαμόγελο της έτικέττας». Αυτό όμως δεν είναι χαμόγελο αλλά παραποίηση του πραγματικού. Κάτω από αυτό το χαμόγελο, κρύβεται πολλές φορές ένα πρόσωπο δυστυχισμένο, μια μορφή σακατεμένη από την πίκρα καί την απόγνωση πού φορεί ένα χαμόγελο, για να κρυφτεί καί να ζήοει μοναχή τη θλίψη της. Καί έτσι ψευτίζει το μέγα δώρο του χαμόγελου.
Καί 'μείς κουρασμένοι από το φόρτο της αγωνίας, του άγχους καί της βιοτικής μέριμνας, αναζητούμε καί γυρεύουμε το γνήσιο, το ειλικρινές, το πηγαίο, το αυθόρμητο, το πλατύ καλοσυνάτο χαμόγελο. Γιατί αυτό είναι μια δύναμη γλυκύτητας καί ακτινοβολίας πού ευεργετεί διαρκώς. Αυτό το χαμόγελο έχει τη χάρη καί την ομορφιά της πρωινής δροσοσταλίδας. Καί είναι τότε μόνον όμορφο καί εκφραστικό, Οταν χαμογελά πρώτα ή καρδιά ή γεμάτη καλωσύνη καί αγάπη.
"Ενα χαμόγελο καλωσυνάτο έχει τη δύναμη να παρηγορήσει τον πονεμένο, τον άρρωστο, το δοκιμασμένο, τον έγκαταλελειμένο, τον περιφρονημένο. Είναι το βάλσαμο πού σταλάζει γαλήνη καί ηρεμία καί μαλακώνει ακόμη καί την πιο σκληρή ανθρώπινη καρδιά.



Είναι γνώρισμα του δυνατού ανθρώπου, να χαμογελά γλυκά, απλά, απαλά, όχι μόνον όταν χαίρεται αλλά καί όταν πονά καί δοκιμάζεται. Καί ϊσως αυτό το πονεμένο, ευγενικό χαμόγελο, να εϊναι το πιο εκφραστικό καί περισσότερον περιεκτικό άπ' όλα τ' άλλα. Γιατί αυτό είναι το χαμόγελο της ψυχικής ωριμότητας


Γεωργίας Κουνάβη
''Νεανικοί Προβληματισμοί''

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Οι μάρτυρες γονείς του Αγίου Γεωργίου -Συγκλονιστικά παραδείγματα πίστεως και θάρρους

H μητέρα του Αγίου όλες αυτές τίς ήμερες πού βασανιζόταν προσπαθούσε όχι μόνο να τον ενδυναμώνει, να του δίνει θάρρος καί να του υπενθυμίζει τον παράδεισο πού θα κερδίσει αν μείνει σταθερός στην πίστη του, αλλά προσευχόταν, νήστευε καί καθημερινά του πήγαινε τα Άχραντα Μυστήρια.


Μια μέρα τη συνάντησε στη φυλακή ό Διοκλητιανός.Όταν την είδε να είναι κοντά στο Γεώργιο καί να μιλά μαζί του, την ρώτησε: «Ποια είσαι συ πού μιλάς με το στρατιώτη;»

Ή μητέρα του μάρτυρα με θάρρος του άπαντα: «Με λένε Πολυχρόνια καί είμαι χριστιανή, όπως κι ό γιος μου, πού τόσες μέρες τώρα τον βασανίζεις. Να ξέρεις βασιλιά ότι με όσα υποφέρει του ετοιμάζεις στεφάνι αμάραντο στον ουρανό καί μια θέση αξιοζήλευτη κοντά στο θρόνο του Θεού».


Όταν ακούσε τα παραπάνω ό Διοκλητιανός, της λέγει: « Εσύ τον δίδαξες να μη σέβεται τους αθάνατους καί δοξασμένους Θεούς μας; Εσύ τον συμβουλεύεις να μην θυσιάζει σ' αυτούς;» Ή του Χριστού αθλήτρια του απαντά άφοβα: «Μάθε, βασιλιά, Οτι έμείς γεννηθήκαμε χριστιανοί. Την πίστη στο Χριστό μας την δίδαξαν οι γονείς μας. Ό Θεός μας πού είναι καί ό μόνος αληθινός καί παντοδύναμος ποτέ δεν μας αρνήθηκε ό,τι κι αν του ζητήσαμε, γι' αυτό κι εμείς δεν θα τον αρνηθούμε ποτέ. Μύρια βασανιστήρια κι αν υποφέρουμε θα τα υπομείνουμε με καρτερία για χάρη Του».

Ό Διοκλητιανός, όταν άκουσε τα θαρραλέα λόγια της Πολυχρόνιας, οργίστηκε καί προστάζει να την κτυπήσουν καί στη συνέχεια να την κατακάψουν με αναμμένες λαμπάδες. Μεγάλος ό πόνος μα ή πίστη καί ή γλυκιά προσμονή του παραδείσου τον εξαφάνιζαν. Κάποια στιγμή ή μάρτυς ανάφωνεί: «Κύριε Ίησοϋ Χριστέ, δέξου το πνεύμα της δούλης Σου».

"Ετσι ή πιστή καί ταπεινή δούλη του Κυρίου παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια φωτεινών αγγέλων οι όποιοι την έφεραν χαρούμενοι μπροστά στο θρόνο του Κυρίου από τον όποιο έλαβε τον στέφανο της αιωνίου δόξης.
Το βράδυ οι χριστιανοί παρέλαβαν κρυφά το τίμιο λείψανο της καί το ένταφίασαν δοξάζοντας καί αίνουντες τον Θεόν.


Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ- Στα χρόνια αυτά αυτοκράτορας στη Ρώμη ήταν ό Διοκλητιανός, φοβερός πολέμιος του Χριστιανισμού. Ό Διοκλητιανός, βλέποντας πόσο γρήγορα διαδιδόταν ή θρησκεία του Ναζωραίου, αποφάσισε να κηρύξει για μια ακόμα φορά διωγμό ένατίον των χριστιανών.

Απεσταλμένοι του μετέφεραν σε όλη την αχανή αυτοκρατορία την επείγουσα διαταγή. Όλοι οί διοικητές, μόλις την έλαβαν, προσπάθησαν με περισσό ζήλο να την εφαρμόσουν.

Το ίδιο έγινε καί στην επαρχία της Καππαδοκίας. Από τους πρώτους χριστιανούς πού συνελήφθησαν ήταν καί ό πατέρας του Γεωργίου. Ό δεκάχρονος Γεώργιος μαζί με τη μητέρα του παρακολούθησε την δίκη καί την ομολογία του πατέρα του ότι είναι χριστιανός καί ότι την πίστη του δεν την αλλάζει με τίποτε. Άκουσε δε τον πατέρα του να άπαντα στον έπαρχο: «προτιμώ να πεθάνω για την πίστη του Χρίστου παρά να τον αρνηθώ, έστω κι αν μου προσφέρεις, δλα όσα μου έταξες». "Ακουσε ακόμα από το στόμα του έπαρχου την απόφαση ότι καταδικάζεται σε θάνατο, διότι περιφρόνησε τους Θεούς της Ρώμης.Στή συνέχεια είδε βάρβαρους στρατιώτες να τον σέρνουν στον τόπο οπού εκτελούνταν οί θανατικές καταδίκες. Εκεί μπροστά στα μάτια εκατοντάδων ειδωλολατρών που φώναζαν, είδε τον πατέρα του να παραδίδει την αγία του ψυχή στα χέρια φωτεινών αγγέλων, οί όποιοι την μετέφεραν στο θρόνο του Θεού.


«Ό πατέρας σου, παιδάκι μου, του είπε ή αγία του μητέρα, πήγε κοντά στο θρόνο του Θεού, έκεϊ πού τόσο πολύ ποθούσε να ζήσει. Εμείς μπορεί να μην τον βλέπουμε, αλλά αυτός όμως είναι κοντά μας καί μας φυλάγει από κάθε κακό. Το σπίτι μας απέκτησε έναν μεγάλο καί ισχυρό προστάτη. Μακάρι να μας αξιώσει ό Θεός να ομολογήσουμε την πίστη μας καί να προσφέρουμε τη ζωή μας θυσία σ' Αυτόν. Δεν πρέπει, παιδί μου, να λυπάσαι. γιατί έχασες τον πατέρα σου, μια μέρα καί πάλι θα συναντηθούμε. Έμεΐς οι χριστιανοί πιστεύουμε, όπως γνωρίζεις, ότι έχουμε ψυχή αθάνατη καί ότι κάποια μέρα θα αναστηθούμε καί θα ζοϋμε ατελεύτητα κοντά στο θρόνο του Θεού».



Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Ειρήνη,αγάπη,θάρρος.Οι λέξεις που καθημερινά παρερμηνεύονται...

Είναι εκπληκτικό πως οι άνθρωποι αλλάζουν αξίες από γενιά σε γενιά. Όλες οι λέξεις- κλειδί έχουν παρερμηνευτεί. Ειρήνη, αγάπη, θάρρος. Η λέξη θυσία δε χρησιμοποιείται πια, επειδή η θυσία δε μπορεί να παρερμηνευτεί. Γι’ αυτό είναι καλύτερα να μη μιλάς γι’ αυτή. Όλα κερδίζονται με την ¨ειρήνη¨ και την ¨ανεκτικότητα¨. Έτσι είναι. Με την ¨ ανεκτικότητα¨ τη δική μας και το αίμα των άλλων. Το αίμα αυτών που δεν ξέρουμε και ούτε θέλουμε να γνωρίσουμε. Επειδή γίναμε τέκνα του αιώνος τούτου που κυριαρχείται από τον πατέρα του ψεύδους, τον διάβολο.


Οι άνθρωποι πεθαίνουν σήμερα όπως στα βιβλία της ιστορίας, σκοτωμένοι από τύραννους, αφανισμένοι από την πείνα και τις αρρώστιες. Μόνο που σήμερα σπάνια ακούγεται μια φωνή να τους παρηγορήσει στο όνομα του Χριστού. Οι Χριστιανοί έφτασαν να φοβούνται να πάρουν το μέρος κάποιου και αυτό μας δείχνει ότι μας καθοδηγεί τα βήματα ο φόβος και όχι η αγάπη.

Τουλάχιστον, πριν από έναν αιώνα μπρος στην κομμουνιστική τρομοκρατία ξεσηκώθηκαν 200.000 κληρικοί μόνο στη Ρωσία και οι οποίοι δολοφονήθηκαν.

Σήμερα οι επίσκοποι και οι ιερείς κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τον τύραννο και τους εγκωμιάζουν δημόσια επί πινάκι φακής. Άλλοι, πιο μικροί ακόμη τρώνε τα σκουπίδια που πέφτουν κάτω από αυτά τα τραπέζια, άλλα μιλούν στους ανθρώπους με στίχους από την Αγ. Γραφή. Ο Χριστός είπε. ¨ Να επισκέπτεστε τους φυλακισμένους, τους αρρώστους¨. Ενώ οι σημερινοί χριστιανοί όχι μόνο δεν το κάνουν, αλλά ούτε δεν υποφέρουν να ακούν ότι υπάρχουν φυλακισμένοι και άρρωστοι. Όταν τους λες ότι άνθρωποι ξένοι θέλουν να μας υποδουλώσουν με τα δαιμονικά μικροτσίπ, πολλοί πεισμώνουν, γιατί σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους. Όταν τους λες ότι ένας τύραννος χτυπάει, βασανίζει και σκοτώνει στ’ όνομα του νόμου και ότι αυτό δεν είναι δίκαιο αυτοί δε βιάζονται να πάρουν το μέρος αυτών που υποφέρουν αλλά του τύραννου. Αυτός είναι ο χριστιανισμός προς τον οποίο οδεύουμε. Ο Χριστός όμως και χθες και σήμερα και εις τον αιώνα είναι ίδιος.









Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

ΟΙ ΕΛΙΕΣ ΕΒΓΑΛΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΕΝΑΝ ΛΥΓΜΟ...

Tην ίδια μέρα πού ξεκίνησαν να πάν' οί Μυροφόρες μύρα να ρίξουν στο σώμα του Δάσκαλου, την ίδια μέρα εκεί προς το σπερνό, δυο μαθητές πηγαίνανε στους Έμμαούς, σ' ένα χωριό πιο 'κεϊ από την πόλη την ιερή, τα Ιεροσόλυμα.


Ήταν ή ώρα πού σωπαίνουν οί ελιές,την ώρα πού το σούρουπο τίς αγκαλιάζει, και αυτές κρατώντας την ανάσα τους ακίνητες θεωρούν το θαύμα της νυχτιάς πού φτάνει. Άλαφροπάτητο, γλυκό το δειλινό. Μα τούτοι οί δυο, μολύβι έχουν στην καρδιά, μαχαίρι κοφτερό, πληγή έχει ανοίξει μες στα σπλάχνα τους. Και προχωράν στο δειλινό πού πέφτει αχνό καί τον καημό τους λένε.

Τι θ' άκουσαν κείνο το βράδυ οί ελιές!

Τον τρίτο που 'ρθε στην παρέα τους οϋτε τον πρόσεξαν, θολά τα μάτια άπ' τα δάκρυα τα καυτά.

Καί ξαφνικά:

«Τί είναι αυτό πού κουβεντιάζετε καί γιατί είστε σκυθρωποί;» ρώτησ' αυτός πού στην παρέα αναπάντεχα είχε 'ρθεί.

Παραξενεύτηκαν κι οι δυο μαθητές κι ό ένας με μια κατηγόρια στη φωνή είπε: «Θα 'σαι ό μόνος στην πόλη την ιερή, πού δε θα έμαθες τί έγινε εκεί, τούτες τίς μέρες».

«Τί έγινε εκεί;»

Κι αυτοί απάντησαν καί δίναν εξηγήσεις:

«Να, για τον Ιησού από τη Ναζαρέτ. Πού είχε δύναμη άπ' το Θεό παρμένη καί ήταν δυνατός καί σ' έργα καί σε λόγια καί τον έθαύμασ' ό λαός, τον πίστευε καί τον ακολουθούσε. Μα οί άρχοντες καί οί αρχιερείς τον παραδώσανε να δικαστεί. Καί τον καταδικάσανε να σταυρωθεί καί τον σταύρωσαν».

Οί ελιές σα να ζωντάνεψαν, βγάλαν κι αυτές έναν λυγμό. Ίσως δεν ήταν όμως οί ελιές πού βόγγηξαν, μα οί μαθητές.

«Κι εμείς πού ελπίζαμε σ' Αυτόν!». Πιστέψαμε πώς τον Ισραήλ αυτός θα τον λυτρώσει! Σήμερα, ήμερες τρεις πού γίνηκαν αυτά, κι εμείς, σε σύγχιση βρισκόμαστε μεγάλη, γιατί κάτι γυναίκες πήγανε στον τάφο του αξημέρωτα, μα το σώμα του Δάσκαλου δεν ήταν εκεί. Καί στην επιστροφή, μας είπανε πώς ήτανε στο μνήμα ένας "Αγγελος. Καί πώς τους είπε ό άγγελος ότι ό Ναζωραίος ζεί!

Επήγαν τότε μερικοί από τους μαθητές εκεί

στο μνήμα. Όλα, τα σάβανα, το περιτύλιγμα της

κεφαλής ήταν εκεί, όπως το είχαν οί γυναίκες

δει. Μα εκείνος δεν ήτανε εκεί!!!»

Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη
''Πειραική Εκκλησία''

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ ΖΗΛΕΥΟΥΜΕ ΤΑ ''ΜΥΡΑ'' ΣΑΣ!

Τρία χρόνια έζησαν στον ϊσκιο Του...



Δεν έλαβαν ιαματικά χαρίσματα.


Δεν είδαν το Φως της Μεταμόρφωσης.


Δεν γεύτηκαν το Σώμα καί το Αίμα Του λίγο πριν το Πάθος.


Έζησαν ταπεινές στην αφάνεια... Δε του έδωσαν μεγαλόστομες υποσχέσεις σαν τον Πέτρο.


Έζησαν ταπεινές στη σιωπή...
Έκαναν όμως πράξη τα λόγια του Πέτρου: «Κύριε, μετά σου έτοιμος ειμί καί εις φυλακήν καί εις θάνατον πορεύεσθαι». Πορεύτηκαν μαζί Του...


Όταν οί άντρες, οι χαρισματούχοι, οι εκλεκτοί διασκορπίστηκαν, εκείνες πήραν μαζί Του κλαίγοντας τον ανήφορο του Γολγοθά.
Το αποκορύφωμα της αγάπης...
Όταν οί άντρες, οί χαρισματοϋχοι, οί εκλεκτοί έτρεμαν «δια τον φόβον των Ιουδαίων», εκείνες ξεκίνησαν για τον Τάφο Του. Το αποκορύφωμα της ανδρείας...


Ξεκίνησαν νύχτα για να πάνε στο Φως.


Πήραν το δρόμο πού οδηγεί στην Όδό.


Αψήφησαν τη ζωή τους πορευόμενες προς τη Ζωή.


Όλα τα εμπόδια έσβησαν μπροστά στον πόθο να πάνε κοντά Του, να εκπληρώσουν τα καθήκοντα τους απέναντι Του. Το αποκορύφωμα της αφοσίωσης...Η νύχτα,ο φόβος των Ιουδαίων.οι στρατιώτες...όλα παραμερίστηκαν
 Ό νους τους καρφωμένος στο τέρμα. Στόν Τάφο. Καί μόνο ό λίθος πού τον έφραζε πλάκωνε καί τις δικές τους ψυχές, «ην γαρ μέγας σφόδρα». «Τις άποκυλίσει ήμϊν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;».
"Ηταν άραγε εκεί όταν ό Κύριος είπε: «εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, έρείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν έκεϊ, καί μεταβήσεται...»: Το άκουσαν ή το διαισθάνονταν με τη γυναικεία τους διαίσθηση; Πάντως είχαν πίστιν ως κόκκον σινάπεως γιατί ούτε ό λίθος τους φράζει τελικά το δρόμο. Προχωρούν...
Προχωρούν και αξιώνονται να ακούσουν πρώτες το πιο θαυμαστό, το πιο μεγαλειώδες, το πιο χαρούμενο μήνυμα πού ακούστηκε ποτέ πάνω στη γη καί μάλιστα από χείλη αγγελικά: «Ήγέρθη, ουκ εστίν ώδε». Αξιώνονται να γίνουν ευαγγελίστριες της Αναστάσεως.


Δε ζητούν να δουν Τον Αναστημένο Κύριο. Δε ζητούν να βάλουν το δάκτυλο «επί τον τύπον των ήλων. Δε ζητοϋν να πιάσουν στα χέρια τους τα όθόνια. Δεν μπαίνουν καν στον Τάφο.


Τους αρκούν τα λόγια του Άγνωστου καί το «ότι άποκεκύλισται ό λίθος».
Το αποκορύφωμα της πίστης...
Γι' αυτό αξιώνονται πρώτες να δουν τον Κύριο τους καί τον Θεό τους καί ν' ακούσουν τον πιο γλυκό χαιρετισμό από χείλη θεϊκά: «Χαίρετε».
"Ανοιξη... Όλα γύρω πλημμυρισμένα από το άρωμα της γαρδένιας, των τριαντάφυλλων, της βιολέτας, της πασχαλιάς... ευλαβική προσφορά της φύσης στον Αναστημένο Κύριο.
Δεύτερη Κυριακή μετά το Πάσχα... Όλα γύρω πλημμυρισμένα από το άρωμα της αγάπης, της ανδρείας, της αφοσίωσης, της πίστης... ευλαβική προσφορά της γυναικείας ψυχής στον Αναστημένο Κύριο.


Μυροφόρες, ζηλεύουμε τα «μύρα» σας!


Σοφίας Βαλμά-Γιαννίση
Πρεσβυτέρας-Εκπαιδευτικού
΄΄Πειραική Εκκλησία''(Μάιος 2000)

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Ο δεκάλογος των συζύγων-Το μυστικό της οικογενειακής γαλήνης είναι η συγχώρεση

Μην κάνετε το δάσκαλο στο σύντροφο σας: Ό καλύτερος τρόπος να τον διδάξετε είναι να τον αγαπάτε.




 Ό γάμος είναι μία διαρκής — αλλά ωραία— περιπέτεια, πού βοηθάει να ανακαλύπτουμε τον αληθινό εαυτό μας, τον ψυχικό κόσμο του συντρόφου μας και να γνωρίζουμε τον Θεό.


 Τον σύντροφο μας τον αποδεχόμαστε όπως είναι, με τίς αδυναμίες καί τίς ιδιοτροπίες του, καί όχι όπως εμείς θα θέλαμε να είναι. Ή οικογένεια είναι παλαίστρα καί γυμναστήριο.


 Προσπαθείστε να καταλάβετε τον σύζυγο σας. Μη λησμονείτε ότι ό άντρας σκέφτεται με τη στεγνή λογική, ένώ ή γυναίκα με την καρδιά.


Μη προσπαθείτε να επιβάλλετε τη γνώμη σας και νά διορθώσετε τον σύντροφο σας. Φροντίστε καλύτερα να διορθώσετε τον εαυτό σας. «Ή αγάπη ζεί με την αρμονία των αντιθέσεων».


 Με την πίστη, την υπομονή καί την αγάπη αντιμετωπίζονται νικηφόρα όλες οί δυσκολίες της ζωής.


 Ό μεγαλύτερος εχθρός της συζυγικής ζωής είναι ό εγωισμός. Δεν μας σώζει ή επίθεση κατά του συντρόφου μας, άλλά ή επίθεση κατά του εγώ μας.


 Το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας είναι να άγαπάη ό πατέρας τη μητέρα τους καί ή μητέρα τον πατέρα τους.


 Το μυστικό της οικογενειακής γαλήνης είναι να μπορεί κανείς να συγχωρεί.






Ό γάμος είναι «Μυστήριο μέγα», πού αρχίζει μέσα στην Εκκλησία καί ανανεώνεται με τη Θεία Λειτουργία καί τα Μυστήρια Της.

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Εΐπε ό Γέροντας: «Προσέχετε τα μικρά παιδιά τί αθωότητα εχουν στη σκέψη. Με τίς προσευχές των μικρών παιδιών μπορούμε να κάνουμε θαύματα, γιατί ό Κύριος ακούει τίς αθώες τους προσευχες».(Γέροντας Παίσιος)



Επίσης και ή προσευχή βοηθα στην καλή ανατροφή των παιδιών. Ό γονιός είναι συνεργάτης του Θεου, στη δημιουργία του νέου ανθρώπου προσφέρει την ύλη,το σώμα,ενώ ο Θεός προσθέτει την ψυχή. Σάν συνδημιουργός του Θεού ό γονιός έχει το δικαίωμα καί καθήκον να προσεύχεται για το παιδί του, καί ο Θεός τον εισακούει περισσότερο από κάθε άλλον στα υπερ του παιδιού του αιτήματα του γονιού.



Στίς 24 ώρες πού έχει το 24ωρο, μέσα στίς όποιες φροντίζουμε για όλες τίς βιοτικές μας έγνοιες, έπιβάλλεται να αφιερώνουμε λίγη - τουλάχιστον - ώρα στην προσευχή, στη συνομιλία με το Θεό για χάρη εαυτών καί των δίκων μας. Είναι μία καλή καί αποτελεσματική συνήθεια ή προσευχή να γίνεται σε σταθερή ώρα. Ή δε προσευχή για τα παιδιά να γίνεται επί αδιάλειπτου βάσεως.
(Γέρων Ιωσήφ)


Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Δικαστική απόφαση-Το ''In God We Trust μένει στα αμερικανικά χαρτονομίσματα

Την υπόθεση έφερε στο δικαστήριο ο Michael Newdow,ο οποιος θεώρησε ότι η αναφορά στο Θεό κατά την ορκωμοσία μπροστά στην αμερικανική σημαία και η αναφορά στο Θεό(In God we trust)στα χαρτονομίσματα,είναι αντίθετα με το Αμερικανικό Σύνταγμα.




Την 11η Μαρτίου 2010 το εφετείο του Σαν Φραντσίσκο αποφάσισε ότι ο όρκος που δίνεται πριν την έναρξη των μαθημάτων αναφέρεται στις Η.Π.Α.ως εθνος ευρισκόμενο υπό την προστασία του Θεού.

Αυτή η αναφορά στο Θεό προστέθηκε στον όρκο 1954 από τον πρόεδρο Αιζενχάουερ.

Επίσης αποφάσισε ότι η αναφορά του ‘’In God we trust ‘’ στα χαρτονομίσματα είναι συνταγματική.

Η απόφαση αυτή ισχύει για εννιά πολιτείες των δυτικών Η.Π.Α.

Η απόφαση επίσης λέει ότι’’ο όρκος εκφράζει την ενότητα του αμερικανικού έθνους,το οποίο είναι υπερήφανο όταν εκφωνει τα ιδεώδη που αποτελούν τη βάση της δημοκρατίας μας,για τα οποία θα συνεχίσουμε να παλεύουμε’’




Πηγή-LifeSiteNews

ΑΓΙΑ ΕΡΜΙΟΝΗ-Πρωτοπόρος σκαπανεύς του θεσμού των πανδοχείων -νοσοκομείων

Όσοι μελετούν προσεκτικώς και λεπτομερώς το ιεραποστολικό και ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας κατά τις πρώτες (αποστολικές και μεταποστολικές) χριστιανικές δεκαετίες, μένουν έκπληκτοι από τη —σε πολλούς τομείς ρηξικέλευθη- δράσι διακεκριμένων χριστιανών γυναικών. Ανάμεσα σ' αυτές ξεχωριστή θέσι κατέχει αναμφιβόλως ή άνάργυρος ιατρός και ιαματική αγία Ερμιόνη, της οποίας τη μνήμη εορτάζει ή Εκκλησία μας την 4η Σεπτεμβρίου.


Ή αγία Ερμιόνη ήταν μία από τις τέσσαρες θυγατέρες του διακόνου και εύαγγελιστοΰ Φιλίππου, οι όποιες, κατά το βιβλίο των Πράξεων των Άποστόλων, ήσαν «παρθένοι και προφητεύουσαι» (Πράξ. κα' 9), δηλαδή ήσαν αφιερωμένες στον Θεό και είχαν το χάρισμα της προφητείας, πού τις καθιστούσε ικανές να προλέγουν μέλλοντα και να απευθύνουν λόγους διδασκαλίας, προτροπής, παραινέσεως και παρακλήσεως. Επί πλέον είχαν την ευτυχία να ανατραφούν στην Καισαρεία της Παλαιστίνης μέσα στη θαλπωρή μιας οικογενείας, πού φιλοξενούσε τον Απόστολο Παύλο (Πράξ. κα' 8) και ήταν φυτώριο διακονικής αγάπης και ορμητήριο ευαγγελισμού. Το σπίτι της εύλογημέ-
νης αυτής οικογενείας εμψυχωνόταν από τον άγιο Φίλιππο, ό όποιος ήταν ένας των πρώτων «επτά διακόνων» (Πράξ. οτ' 3-5* κα' 8), πού εξελέγησαν για την άσκηση του έργου της οργανωμένης χριστιανικής αλληλεγγύης στην πρώτη Εκκλησία, και στη συνέχεια απέκτησε και τον τιμητικό τίτλο του «εύαγγελιστού» (Πράξ. κα' 8), διότι «εύηγγελίζετο τάς πόλεις πάσας» των γειτονικών περιοχών (Πράξ. η' 40). Ασκώντας το έργο του «εύαγγελιστοϋ», «έποίει σημεία» και διάφορα θαύματα (Πράξ. η' 6), βάπτισε Σίμωνα τον Μάγον (Πράξ. η' 13) και τον Αιθίοπα εύνοϋχον αύλικόν και άνώτερον άξιωματικόν Κανδάκης της βασιλίσσης των Αιθιόπων (Πράξ. η' 26-39). Ό Εύσέβιος τονίζει ότι οί φέροντες τον τίτλο του «εύαγγελιστοϋ» στην αρχαία Εκκλησία έρχονται πρώτοι στη διαδοχή των Αποστόλων.Ό διάκονος και «ευαγγελιστής» Φίλιππος αναφέρεται και ως «απόστολος», δηλαδή ως ανήκων στον ευρύτερο κύκλο των Αποστόλων, αλλά δεν πρέπει να συγχέεται με τον εκ των Δώδεκα Απόστολο Φίλιππο. Είναι λάθος να θεωρούνται οί 4 θυγατέρες του ως «θυγατέρες του (εκ των Δώδεκα) Φιλίππου του Αποστόλου» (το λάθος αυτό π.χ. έγινε από κάποιον Γάϊον: Εύσεβίου, Έκκλ. Ίστ. 3, 31).


Ανάμεσα στις τέσσαρες προφήτιδες αυτές θυγατέρες του διακόνου Φιλίππου ξεχώριζε ή αγία Ερμιόνη, πού σπούδασε Ίατρικήν και Φιλοσοφίαν καί, καθώς ήταν εμποτισμένη από το ιεραποστολικό πνεύμα του εκλεκτού πατέρα της, είχε στην Καισαρεία άκτινοβόλο δράση, συνδυάζοντας τις ιατρικές γνώσεις με το θεοδώρητο προφητικό - διδακτικό, αλλά και ιαματικό χάρισμα, ασκώντας δωρεάν Ψυχοσωματικήν Ίατρική, θεραπεύοντας — με πίστιν και προσευχήν — ασθένειες ψυχών και σωμάτων καί συντελώντας στη διάδοση και στερέωση του Χριστιανισμού. Πιθανώς επάνω της ασκούσε κάποιαν έπίδραση και το φωτεινό παράδειγμα των άναργύρων ιατρών και ιαματικών γυναικών Ζηναΐδος και Φιλονίλλας, οί όποιες ήσαν συγγενείς του 'Απ. Παύλου από την περιοχή της Ταρσού της Κιλικίας.

Σέ κάπως προχωρημένη ηλικία ή αγία Ερμιόνη θέλησε να έπισκεφθή στην Έφεσο τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, άλλα δεν τον πρόλαβε. Είχεν έκδημήσει προς Κύριον. 'Αλλά στην πόλη αυτή δρούσε ίεραποστολικώς ό εξαίρετος μαθητής του Ιωάννου Πετρώνιος, ό οποίος έπεισε την Ερμιόνη και την συνοδεύουσαν αυτήν άδελφήν της προφήτιδα Εύτυχίδα να διέλθουν τα τελευταία έτη της ζωής των στην Έφεσο και να συνεχίσουν το ανακαινιστικό έργο τους οδηγώντας τους ανθρώπους στον Χριστό. "Ανοιγαν τίς καρδιές όλων, προ πάντων με το κλειδί της αγάπης, πού την σκορπούσαν αφειδώς στο πρώτο (οργανωμένο πανδοχείο - νοσοκομείο, που ίδρυσε ή αγία Ερμιόνη).
Γι' αυτό, το 1996 στο 35ο Διεθνές Συνέδριο Ιστορίας της Ιατρικής, πού έγινε στην Κω, με οργανωτή τον Καθηγητή κ. Σπυρο Μαρκέτο, κατόπιν σχετικής εισηγήσεως του Έπικ. Καθηγητού κ. Αρ. Εύτυχιάδου, αναγνωρίσθηκε από όλους τους συνέδρους ως πρωτοπόρος σκαπανεύς του θεσμού των πανδοχείων - νοσοκομείων, τα οποία πολλαπλασιάσθηκαν και όργανώθηκαν συστηματικώτερον στους βυζαντινούς χρόνους. Στό νοσοκομείο της ή αγία Ερμιόνη «έθεράπευε δωρεάν κάθε ασθενή με την επίκληση του ονόματος του Χριστού καί την ιατρική της τέχνη» (Αριστοτέλους Εύτυχιάδου, Γυναίκες ιατροί άγιες άνάργυρες προστάτιδες της Ιατρικής, περ. «Εκκλησία», 15 Νοεμβρίου 1996, σ. 784).


Σε καποιες εικόνες  παρουσιάζεται η αγία να κράτη στα χέρια της ιατρικά εργαλεία καί φάρμακα, εικονίζεται ή πόλη της Εφέσου, ενώ πίσω από της αγία προς τα αριστερά εικονίζεται το οικοδόμημα του πανδοχείου - νοσοκομείου αυτής.


Ευαγγελου Θεοδώρου
''ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ''.





Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Η ΥΠΟΜΟΝΗ



.

Ή υπομονή δεν είναι μια απόμερη αποθήκη μέσα στην οποία στοιβάζεται καθετί πού δυσκολεύει και παραμένει εκεί μέχρι να ξεχασθεί, αλλά αντιστοιχεί στη μαγική διεργασία της αλκοολικής ζύμωσης, στα υπόγεια κελάρια, πού μεταμορφώνει το μούστο οέ κρασί.

Επομένως ή υπομονή δε σημαίνει τη μη αντίδραση, αλλά την επεξεργασμένη στάση που αποφεύγει την παρορμητική αυθόρμητη αντίδραση. Δεν οδηγεί στη θυματοποίηση από τις άδικες συμπεριφορές των άλλων, αλλά επιζητά να καταστεί ό δημιουργός ενός λειτουργικού τρόπου σχετίζεσθαι.
Ή διαστρεβλωτική αντίληψη περί υπομονής δεν άφορα κάποια επουσιώδη κεφάλαια της φιλοσοφίας ή της θεολογίας, με τα οποία ασχολούνται κάποιοι ειδικοί, αλλά διαβρώνει επικίνδυνα την καθημερινή ζωή.


 Ως παράδειγμα, ή σύζυγος πού προσέρχεται σε ένα πνευματικό σύμβουλο καί αναφέρεται στη βιαιότητα ή στην έλλειψη αγάπης εκ μέρους του συντρόφου της. Ακούγοντας την προτροπή «υπομονή», αισθάνεται αφενός μεν δικαιωμένη, ως προς το ότι της αναγνωρίστηκε το φταίξιμο του συζύγου της καί αφετέρου αδικημένη ως προς το ότι θα πρέπει να συνεχίσει να τον ανέχεται. Μια τέτοια αντίληψη θα την οδηγήσει στο να ξεσπάσει κάποια στιγμή, αφού καί «ή υπομονή έχει τα όρια της». Νιώθοντας εξάλλου το σύντροφο της ως τύραννο, τον ωθεί να της συμπεριφέρεται με τον τρόπο πού την δυσαρεστεί.

Στήν περίπτωση αυτή, ή υπομονή θα ήταν πραγματικά ή αναλογούσα στάση καθώς θα σήμαινε: «Μη βιάζεσαι να θεωρήσεις ότι ή κατάσταση είναι όπως την αντιλαμβάνεσαι με την πρώτη ματιά. Αναζήτησε τη δική σου συμμετοχή: Στίς έπιλογές σου.Στους όρους με τους οποίους σχετίζεσαι.Στη σταθερότητα της σχέσης σου.Στη δική σου συμπεριφορά που δρα σαν εκλυτικό αίτιο».


Ανάλογο παράδειγμα στις σχέσεις γονιών-παιδιών. Οι γονείς πού θα ακούσουν την προτροπή να δείξουν υπομονή στη συμπεριφορά του έφηβου παιδιοϋ τους, κινδυνεύουν να συμπεράνουν ότι όντως το παιδί τους έχει το πρόβλημα καί αυτοί απλώς πρέπει να το «υπομένουν». Τότε όμως δε θα κατανοήσουν ότι ή θεωρούμενη από αυτούς ως προβληματική συμπεριφορά του παιδιού τους μπορεί να είναι ή φυσιολογική αναμενόμενη ανάπτυξη της δικής του προσωπικότητας. Δε θα κατανοήσουν ότι ή δυσλειτουργική στάση του παιδιού μπορεί να αποτελεί το εξαγόμενο των δυσλειτουργικών οικογενειακών σχέσεων. Ή διαστρεβλωτική αντίληψη της υπομονής θα ενισχύσει τη λανθασμένη συμπεριφορά των γονιών, θα οδηγήσει με τα συνεχή παράπονα, τη γκρίνια, τις επικρίσεις καί τίς τιμωρίες στην επιδείνωση της όποιας δυσλειτουργικής συμπεριφοράς του παιδιού.

Ή υπομονή όμως θα μπορούσε πραγματικά να είναι ή προτεινόμενη θεραπεία, αν αυτό σήμαινε την ώριμη επεξεργασία καί κατανόηση της συμπεριφοράς του παιδιού εκ μέρους των γονιών. Ή υπομονή εν προκειμένω δε θα εκφραζόταν με βλέμματα πόνου, απογοήτευσης καί κατηγορίας, αλλά με βλέμμα πού περιβάλλει με εμπιστοσύνη, φροντίδα, τρυφερότητα, σταθερότητα καί αυθεντική ελπίδα. Ή υπομονή δε θα ήταν μια πληγωμένη έγκαρτέρηση, αλλά μια ευκαιρία ανίχνευσης της προσωπικής πορείας των γονιών καί της γνησιότητας της πίστης τους. Μια αυθεντική αντίληψη της όποιας αποτυχίας θα μπορούσε να οδηγήσει στην έμπρακτη αναζήτηση νέων προσωπικών στόχων καί νέων λειτουργικών οικογενειακών σχέσεων.

Υπάρχουν καί εκείνες οι σκληρές καταστάσεις της απώλειας αγαπημένου προσώπου. Ή παρότρυνση για άσκηση της υπομονής δύναται, ανάλογα με τον τρόπο πού παρέχεται, να αποτελεί βάλσαμο ή κακοποίηση. Δηλαδή έκπηγάζοντας από την αδυναμία ουσιαστικής συμμετοχής στο πένθος του άλλου, οδηγείται στην αποστασιοποιημένη θέση πού εκφέρεται με την κοινότυπη έκφραση: «Υπομονή»! Ως αποτέλεσμα, τα συναισθήματα άρνησης, λύπης καί οργής πού ενυπάρχουν στο φυσιολογικό πένθος, να γιγαντώνονται καί ό θυμός θα κατευθυνθεί σ' αυτόν πού ψευδώς συμπαραστέκεται ή στο Θεό πού στέλνει το θάνατο.

Ή παρότρυνση για υπομονή, μέσα στα πλαίσια μιας έμπρακτης συμπαράστασης, μπορεί να αποτελεί καί τη μόνη γνήσια έκφραση συμμετοχής στο πένθος. Μπορεί να σημαίνει την αποδοχή των όποιων αρνητικών συναισθημάτων του πενθοϋντος. Την αναγνώριση της αδυναμίας σε μια ολοκληρωτική συμπαράσταση, πού θα οδηγούσε στην εξαφάνιση του πόνου. Το συγκλονισμό από την παρουσία του θανάτου. Ή υπομονή στο πένθος είναι ή δυνατότητα πού ενυπάρχει πέρα από το δικαιολογημένο πόνο καί τη δικαιολογημένη θλίψη. Είναι ό χώρος πού επιτρέπει την κατανόηση του μυστηρίου της

Δ.Καραγιάννη-Παιδοψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής
περιοδικό΄΄Πειραική Εκκλησία΄΄




Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΟΥ


Aσε με να σε σεργιανίσω στην ιστορία, στο περιβόλι πιο σωστά να πω, της γυναίκας του τόπου μου. Θα αρχίσω μετά την κραυγή «Έάλω η Πόλις», τότε πού «όλα τα ' σκίαζε ή φοβέρα καί τα πλάκωνε ή σκλαβιά». Τότε πού «σβυσμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μέσ' στη χώρα», μια γυναίκα έλαμψε, ή Ρηγούλα Μπενιζέλου, ή Φιλοθέη. Πρίν υπάρξει Κοσμάς Αιτωλός, οϊ δάσκαλοι του Γένους, πρώτα μια γυναίκα κατάλαβε πώς οποίος χαθεί για την Όρθοδοξία, εΐναι χαμένος για το Γένος. Στήν Τουρκοκρατούμενη Αθήνα μαζεύει τα σκλαβωμένα Ελληνόπουλα να τους μάθει Τέχνη, Γράμματα. Φτιάχνει Νοσοκομείο, Γηροκομείο- μαζεύει τίς ανύπαντρες μητέρες, κρατά τα μωρά τους- ξενοδοχείο κάνει, για τους γυρολόγους• πηγάδι να πίνουνε νερό οί διψασμένοι, το Ψυχικό, Οπως ονομάστηκε. Στά Κάλαντα της Πρωτοχρονιάς, το Γένος μου δίνει ιδιαίτερη τιμή στη μάνα. Στά Κάλαντα της Πρωτοχρονιάς «κάτσε να φας, κάτσε να πιεις» παρακαλάμε τον "Αγιο Βασίλη. Μα αυτός βιάζεται. «Που πάς;» τον ρωτάμε. «"Από τη μάνα μου έρχομαι, στο δάσκαλο πηγαίνω» απαντά ό Άη-Βασίλης, το Γένος μου δηλαδή. Βραβεύεται παγκόσμια ό ποιητής μας Σεφέρης με Νόμπελ. Στό τέλος πρέπει να ευχαριστήσει. Το κοινό -ή αφρόκρεμα της υφηλίου. Καί αρχίζει: «Προέρχομαι από ένα Γένος πού ξέρει πώς καρπός της μάνας μας είμαστε. Για νανούρισμα λέει «Κοιμήσου καί σου κέντησα άητούς στο μαξιλάρι. Άγια Σοφιά καί Παναγιά νάχεις για προσκεφάλι».


Ή γυναίκα του τόπου μου νανούριζε το σκλαβωμένο Ελληνόπουλο με το: «Πέφτω κάνω το Σταυρό μου, άγγελο έχω στο πλευρό μου• δούλος του Θεόυ λογιοϋ
μαι καί κανέναν δε φοβούμαι».


Ή γυναίκα του τόπου μου δεν ήξερε πολλά γράμματα Μάθαινε όμως μια μοναδική πρόσθεση στα παιδιά καί στα εγγόνια της, πρόσθεση ολο δόγμα καί στέριωμα για τη ζωή: Ένας εΐν' ό Κύριος, δεύ τερη ή Παναγιά, τρίτος εΐναι ο Πρόδρομος, τέσσερα τα Εύαγγέλια, πέντε ή πεντάτευχος, εξι τα έξαπτέρυγα, εφτά είν' τα Μυστήρια οχτώ το όχταήχι εννιά είναι τα τάγματα, δέκα είν' οί εντολές, έντεκα τα έωθινα, δώδεκα οί "Απόστολοι».

Χριστό καί Ελλάδα ή γυναίκα του τόπου μου έδινε με το γάλα της στο μωρό. Γυναίκες πού, όπως λέει ό ποιητής, «με το Ψαλτήρι έθέριεψαν, καί το χρυσό στεφάνι τη; Υπερμάχου έφίλησαν καί παλι στο μακελιό!!!» Γιατί εγνοια τους -ή λευτεριά του τόπου τους. Ή Λενιώ Μπότσαρη ήταν ή σημαιοφόρος στο Σουλιώτικο σώμα, ήταν ή «Μπαϊρακτάραινα». Καί ή ήρωϊκή μάνα των Λαζαίων έλεγε στα παιδιά της: «Κατάρα ναχετε παιδιά, μη λυγισουν τα κορμιά σας, όσο να ζείτε, τη Τουρκιά να μη την προσκυνάτε!!». Ήταν αυτή ή Γυναίκα πού έδωσε 30.000 νεομάρτυρες πού δεν έπρεπε να ξεχάσουν πώς εΐναι Χριστιανοί καί "Ελληνες. Στόν ένοπλο Μακεδόνικο αγώνα, όπως τονίζει ό Ακαδημαϊκός Βαφόπουλος, έντονη ή παρουσία της. «Όποιος ξεχάσει τη Μακεδονία μας, γιος μου δε λογιαριάζεται, καταραμένος ναναι!!», έλεγε στα παιδιά της. Μετέφεραν όπλα, τρόφιμα, πληροφορίες, κρύβοντας στα σπίτια τους αγωνιστές, νοσηλεύοντας τραυματίες καί αρρώστους. Πολλές φορές καί φυσέκια έκρυβαν ανάμεσα στις πλούσιες πλεξούδες τους καί όπλα κάτω από τίς κάπες τους. Οι γεροντότερες έπλεκαν ακάματα μάλλινα για τους αγωνιστές καί κεντούσαν τα διακριτικά στα πηλίκιά τους.


Το Παρθεναγωγείο της Θεσσαλονίκης ετοίμαζε δασκάλες πού πήγαιναν στα σχολειά της Μακεδονίας πού αναστέναζαν κάτω από τον Βούλγαρο κομιτατζή να μάθει το Ελληνόπουλο ελληνικά. Πυρπολούσαν το σχολειό οι Βούλγαροι, καιγότανε μαζί καί ή δασκάλα, άφοϋ προλάβαινε να χτυπήσει τον εχτρό. Το λάβαρο της Αγίας Λαύρας πού ό Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός το έβγαλε άπ' την ωραία πύλη καί κηρύττει την έναρξη του αγώνα, το κέντησαν γυναίκες στη Σμύρνη. Προτού να αρχίσουν το κέντημα τα κορίτσια, άναβαν το καντήλι, έκαναν το σταυρό τους καί καθώς κεντούσαν έλεγαν προσευχές καί έψελναν σιγά τροπάρια. Στό τέλος δε του κάθε κεντήματος θύμιαζαν το ιερό αυτό εργόχειρο. Ό συγγραφέας Θανάσης Βαλτινός στο βιβλίο του «Συναξάρι "Ανδρέα Κορδοπάτη» γράφει: «...καί πέθανε ή μάνα... Το είχε καταλάβει. Μας πήρε κοντά της. Την Πίστη σας, μας είπε, να μην την αλλάξετε. Αυτό θυμάμαι...».


Δασκάλα 18 χρονών, μόνη της μέσα στην καταστροφή της Σμύρνης, διέσωσε 100 παιδιά του ορφανοτροφείου Σμύρνης. Τα πήγε στη Θεσσσαλονίπη με καράβια, παρακαλώντας, καί περίμενε να τελειώσουν δλα, να μάθουν μια τέχνη, καί μετά παντρεύτηκε.

Τί να σου πω για τις γυναίκες της Πίνδου! Σκαρφάλωσαν εκεΐ πού τα μουλάρια δεν μπόραγαν να σκαρφαλώσουν, ζαλωμένες με πολεμοφόδια, γιατί οι φαντάροι μας είχαν απομείνει σε ένα οχυρό χωρίς πολεμοφόδια. Να, κι άλλο θα σου πω. Οί νικητές της Πίνδου προχωρούσαν. Καθώς έφτασαν στον ποταμό Βογιούσα τρόμαξαν. Το απότομο ρέμα εμπόδιζε τους σκαπανείς. Οί γυναίκες μπήκαν οι ίδιες μέσα στα νερά καί πιασμένες οφιχτά από τους ώμους, σχημάτισαν πρόχωμα πού άνάκοπτε την ορμή του πόταμου καί ευκόλυνε τους γεφυροποιούς.
Ό Νικηφόρος Βρεττάκος θα τραγουδήσει τη γυναίκα της Πίνδου: «Στής ιστορίας το διάσελο όρθιος ό / γιος πολέμαγε κι ή μάνα κράταε τα / βουνά, όρθιος να στέκει ό μπροΰντζος, χιόνι καί σύννεφο. Κι άχολόγαγε ή Π ίνόος. Τα φαράγγια κατέβαζαν / τραγούδια κι άναπήδαγαν τα έλατα / καί χόρευαν οι πέτρες. Κι δλα φώναζαν «ϊτε παίδες Ελλήνων...». Κι οι μάνες τα κοφτά γκρεμνά σαν / Παναγιές τις ανέβαιναν. Με την ευχή στον ώμο τους κατά το /γιο πήγαιναν...»


"Η Ιωάννα Τσάτσου γράφει για μια νοσοκόμα Ελληνίδα, πού κρατούσε στην αγκαλιά της έναν Ιταλό στρατιώτη πού ήταν σε αφασία. Στό ένα της χέρι είχε ένα ιταλικό λεξικό καί ψιθύριζε Ιταλικά «γιε μου... γιε μου». «Με νομίζει για μάνα του», είπε στην έκθαμβη Τσάτσου.


Επί 40 χρόνια ή Δέσποινα Άχλαδιώτη ύψωνε στο μικρό νησί της Ρω την Ελληνική σημαία. Ή "Ακαδημία (1975) Αθηνών τίμησε την Κυρά της Ρω, τη γυναίκα με τη σημαία.

Ή Γυναίκα του τόπου μου στεριώνει τα γιοφύρια. Μη ξεχνάς το γιοφύρι της "Αρτας «"Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν». Μα ή γυναίκα του πρωτομάστορα θεληματικά δέχεται να στεριώσει, με το θάνατο της, το γιοφύρι.

Καί το Γένος μου, μια γυναίκα -τη Γοργόνα- έβαλε φρουρό στο Αιγαίο, καί να σε ρωτάει με αγωνία μήπως καί πέθανε ό Μεγαλέξανδρος στη μνήμη σου. Καί τελειώνει το σεργιάνι με το ποίημα του Κωστή Παλαμά: «Χαίρε Γυναίκα, / εσύ Αθήνα, Μαρία, Ελένη, Εύα, / να ή ώρα σου! / Τα ωραία φτερά δοκίμασε κι άνέα/ καί καθώς είσαι ανάλαφρη / καί πια δεν είσαι σκλάβα / προς τη μελλόμενη "Αγια Γη πρωτύτερα / εσύ τράβα / κι ετοίμασε τη Νέα Ζωή, μιας Νέας Χαράς / Υφάντρα, / κι υστέρα αγκάλιασε, ύψωσε καί φέρε εκεί / τον άντρα / Καί πλάσε τον Πρωτοπλάστη».

΄Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη
περιοδικό ''ΤΟΛΜΗ''










.

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

ΕΙΚΟΝΑ ΦΤΙΑΓΜΕΝΗ ΑΠΟ 15000 ΞΥΛΙΝΑ ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΑΥΓΑ

Η διάσημη Ουκρανή καλλιτέχνης Oksana Maks έχει δημιουργήσει μια καταπληκτική εικόνα της Παναγίας από ζωγραφισμένα ξύλινα αυγά του Πάσχα.
















Η εικόνα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στον Ιερό Ναό της Αγίας Σοφίας στο Κίεβο.







Αυτό το μωσαικό αυγών πήρε 9 μήνες για να ολοκληρωθεί με τη συμμετοχή 70 καλλιτέχνών , μεταξύ των οποίων και μαθητές του τοπικού σχολείου τέχνης, μια καλόγρια και πολλά μικρά παιδιά.













Τέλος, το αριστούργημα φτάνει τα 7 μέτρα ύψος, ζυγίζει περίπου 2,5 τόνους, και η αξία του ανέρχεται στα 80.000 δολάρια περίπου

πηγή-www.proskynitis.blogspot.com

Η Ανάσταση στο ποιητικό έργο του Δ.Σολωμου

Η Ανάσταση του Χριστού,


η πιο"θεμελιωμένη καί ελπιδοφόρα από τις χριστιανικές αλήθειες, αποτελεί, ξέχωρα για μας τους Έλληνες, το πρώτο και πιο σπουδαίο, χωρίς άλλο, γεγονός της Χριστιανοσύνης καί άπ' αυτήν ακόμα τη Γέννηση του Χριστού, πού με τόσο κοσμική λαμπρότητα γιορτάζεται από τη Δύση.

Ή Ελληνική ψυχή, με την ευαισθησία πού τη διακρίνει καί πού πάντα χαρούμενα σκιρτούσε μπροστά στην όμορφη Ελληνική φύση καί υμνούσε με λυρικά δημιουργήματα, φεγγαρόφωτες νύχτες καί ανθοστόλιστες πλαγιές, έτσι καί τώρα φτερουγίζει χαρούμενα κι ελπιδοφόρα την ήμερα τούτη καί γιορτάζει τη δική της Ανάσταση από τη χειμωνιάτικη νάρκη της, την αμαρτία.

Αυτή τη γιορταστική ατμόσφαιρα, πού υπάρχει στην Αναστάσιμη ήμερα, τη συμπληρώνουν Εκκλησιαστικοί ποιητές καί μελωδοί -πανηγυρικοί αυλητές- με ανεπανάληπτα δημιουργήματα σαν το διθυραμβικό «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών...» ή το «Αναστάσεως ήμερα καί λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει καί αλλήλους περιπτυξώμεθα», πανανθρώπινο στοχασμό αγάπης, πού απετέλεσε πηγή για έμπνευση σ' όλους τους Έλληνες ποιητές, καλλιτέχνες καί συγγραφείς.


Άλλα εκείνος πού κυριολεκτικά συγκλονίζεται από το περιστατικό της ημέρας αυτής, πού φαίνεται σ' όλη του την ποιητική δημιουργία, είναι ό εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, πού συνεπαρμένος από την ύπέρλαμπρη καί θριαμβευτική έξοδο του Χρίστου «εκ του τάφου», οραματίζεται, προκαλεί, προτρέπει, διασαλπίζει σ' Ανατολή καί Δύση την ανάσταση του σκλαβωμένου Γένους.

Έτσι στην «'Ωδή εις Μοναχήν» χειρίζεται τόσο όμορφα την ποιητική του λύρα, πού στο διάβα της πέννας του δεν συναντά καμιά δυσκολία ούτε στη χρησιμοποίηση θρησκευτικών στοιχείων, ούτε στην έστω καί συμβολική αναφορά του (στ. 8-9) στην Ανάσταση του Χριστού.

Μα καί σ' αυτό του τον Εθνικό Ύμνο με άνεση καί ξέχωρη πλαστικότητα αναφέρεται στο θρησκευτικό πεδίο, χωρίς προβληματισμό, γράφοντας:

Πήγες εις το Μεσολόγγι την ήμερα του Χριστού, μέρα πού άνθισαν οι λόγγοι για το τέκνο του Θεού.


Σούλθε εμπρός λαμποκοπώντας ή θρησκεία μ' ένα σταυρό, καί το δάκτυλο κινώντας, οπού αινεί τον ουρανό.


«Σ αυτό έφώναξε, το χώμα στάσου ολόρθη, Έλευθεριά καί φιλώντας σου το στόμα μπαίνει μες στην Εκκλησιά.
Εκεί όμως πού ή θρησκευτική ποίηση του Σολωμοϋ κορυφώνεται, είναι στο ποίημα «Ή Ήμερα της Λαμπρής», χαρούμενος παιάνας στο σωτηριολογικό πανανθρώπινο γεγονός, πού μοναδικά ϊσως ζωγραφίζει, δημιουργεί, παρουσιάζει καί διατρανώνει την πίστη του σ' αυτό με ανεπανάληπτες γιορταστικές, ανθρώπινες καί βαθυστόχαστες στροφές.


Καθαρώτατον ήλιο έπρομηνούσε της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι, σύγνεφο, καταχνιά, δεν άπερνοϋσε τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη καί από κει κινημένο άργοφυσούσε τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι, πού λες καί μέσ' της καρδιάς τα φύλλα-γλυκεία ή ζωή καί ό θάνατος μαυρίλα.


Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι καί κόρες, όλοι, μικροί μεγάλοι έτοιμασθήτε, μέσα στές εκκλησιές τές δαφνοφόρες με το φως της χαράς συμμαζωχθήτε-ανοίξετε αγκαλιές είρηνοφόρες όμπροστά στους Αγίους καί φιληθήτε• φιληθήτε γλυκά χείλη με χείλη, πότε Χριστός ανέστη εχθροί καί φίλοι.


Δάφνες εις πλάκα έχουν οι τάφοι, καί βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες•


γλυκόφωνο, κοιτώντας τές ζωφραφισμένες εικόνες ψάλλουνε οί ψαλτάδες-λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι από το φως, πού χύνουνε οι λαμπάδες, κάθε πρόσωπο λάμπει, άπ' τ' άγιοκέρι οπού κρατούνε οί χριστιανοί στο χέρι.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ-''Νεανικοί Προβληματισμοί''





ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !


Ανάσταση στην Κέρκυρα





ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!