Το πρωί τελέστηκε ιερατικό συλλείτουργο και ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων κήρυξε το θείο λόγο και αμέσως μετά αναχώρησε για την Αλεξανδρούπολη προκειμένου να μετέχει στην εξόδιο ακολουθία του μακαριστού π. Πολυκάρπου.
Το χαιρετισμό του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου κ. Παντελεήμονος, προς τις συμμετέχοντες πρεσβυτέρες μετέφερε ο πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας π. Γεώργιος Χρυσοστόμου.
Συγκεκριμένα ο σεβαστός ποιμενάρχης συνδύασε το γενικότερο θέμα των Παυλείων, που είναι η εκατόχρονη επέτειος της απελευθέρωσης της πόλης των Βεροιέων, με την ελευθερία σε πλαίσιο σφαιρικό, την ευθύνη που απορρέει από αυτήν καθώς και τη σοβαρότητα με την οποία πρέπει να προσεγγισθεί το όλο θέμα.
Η αναφορά στο μυστήριο του γάμου, που κατά τον Απ. Παύλο χαρακτηρίζεται ως μέγιστο και ο παραλληλισμός του γάμου, με τη σχέση Χριστού και Εκκλησίας, έδωσε την ευκαιρία του χαρακτηρισμού της κοινής συζυγικής πορείας ως αγώνα μαραθωνίου δρόμου. Η προσωπική ελευθερία του ατόμου σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου, αν και ο παλαιός άνθρωπος μέσα μας, θέλει να δρα ανεξέλεγκτα, όμως η ελευθερία και η ευθύνη αφορούν τον περιορισμό στα πλαίσια της οικογένειας και συγκεκριμένα την ευθύνη των πρεσβυτερών στα πλαίσια της οικογένειας και της ενορίας, όπως τονίστηκε.
Η ιερατική οικογένεια λειτουργεί ως πρότυπο και εύκολα στοχοποιείται στα όρια της ενορίας, αλλά και της κοινωνίας. Δεν θα πρέπει λοιπόν να δίδονται αφορμές για σχόλια, διότι το ζεύγος και ιδιαίτερα η πρεσβυτέρα θα πρέπει να προσαρμοστεί όσο το δυνατό περισσότερο όχι μόνο στο γάμο, μα και στις απαιτήσεις του λειτουργήματος, με περιορισμό των προνομίων που άλλα ζευγάρια κατέχουν, αλλά και περιορισμό της ελευθερίας τους.
Επιπλέον η χάρη της ιεροσύνης, έχει περιορισμούς προς τα μέλη της οικογένειας καθώς η ζωή τους και η συμπεριφορά τους θα πρέπει να εναρμονίζονται με το λειτούργημα.
Τέλος αναφορά έγινε στην πνευματική πρόοδο των μελών της ιερατικής οικογένειας, ακόμη και με θυσία ενός μέρους της ελευθερίας τους, γιατί τούτο σημαίνει ευθύνη.
Στη συνέχεια ο π. Στυλιανός Μακρής, δρ. Θεολογίας, παρουσίασε την εισήγηση του, τονίζοντας πως οι συνάξεις αυτές πρέπει να έχουν κοινό χαρακτήρα για το ιερατικό ζεύγος καθώς οι πρεσβυτέρες είναι συνεργάτες του ιερέα στην ενορία αλλά και στη οικογένεια. Με ένα λογοπαίγνιο σχετικά με την ελευθερία της ευθύνης και την ευθύνη της ελευθερίας, ασχολήθηκε με την συνύπαρξη των όρων αυτών μέσα στη ζωή της ιερατικής οικογένειας και στο ρόλο που καλείται να διαδραματίσει η πρεσβυτέρα. Η οποία μπορεί να επιλέξει να ιδιωτεύσει ή να αναλάβει τις ευθύνες που απορρέουν από το λειτούργημα του συζύγου της. Όμως η πρεσβυτέρα δεν μπορεί να ιδιωτεύσει, ανήκει στην εκκλησία, σε ένα σώμα όπου όλα είναι κοινά. Κοινές ευθύνες, αμαρτίες, χαρές. Όποιος δε, δεν ασχολείται με την ενορία και τους αδερφούς χαρακτηρίζεται ως πεπτοκυάς ατομικότητα. Αν η πρεσβυτέρα επιλέξει να είναι μητέρα τιμής και όχι ουσίας, τότε λειτουργεί πεπτοκώς ατομικά. Αυτή που θυσιάζει το χρόνο της, τον εαυτό της, στοχεύει στην ευθύνη της ελευθερίας Η όντως ελευθερία είναι απελευθέρωση από τα δεσμά των όντων, είναι προσπάθεια ολοκλήρωσης. Σκοπός μας είναι να γίνουμε Άγιοι για να ενεργήσουμε στον αγιασμό του συνόλου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Παναγία, που ελεύθερα δέχθηκε να γεννήσει Τον μόνο ανεύθυνο, που κατέβηκε στον Άδη για να σώσει τους υπεύθυνους. Χάριν του Αγίου Πνεύματος λειτουργούν και συνεργάζονται τα μέλη της ιερατικής οικογένειας, για το καλό και της φυσικής και της πνευματικής οικογένειας.
Επόμενη ομιλήτρια της ημερίδας, η Καθηγ. της Ιεράς Μονής Οσίου Εφραίμ, Κονταριώτισσας, μοναχή Αικατερίνα, αναφέρθηκε στη εισήγησή της στη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, μια σχέση κοινωνίας, όπου ο Θεός είναι ο ενεργών και ο άνθρωπος ο συνεργός κατά χάρη, η άσκηση αυτής της σχέσης οφείλεται στις δύο θελήσεις, την θεϊκή και την ανθρώπινη. Ο Θεός δεν εξαναγκάζει και μια τέτοιου είδους ενέργεια είναι η ελεύθερη κλίση του μοναχικού ή ιερατικού βίου, όπου ο άνθρωπος ταπεινώνεται στην κενωθείσα αγάπη του Χριστού και αφιερώνεται. Τόνισε η γερόντισσα τις τρείς γεννήσεις στη διάρκεια της ζωής κατά τον Γρηγόριο τον Θεολόγο: την κατά σάρκα και αίμα, της βαπτίσεως και την κλήση του Θεού. Η τελευταία, η κλίση του Θεού, ακολουθείται ελεύθερα από όσους μπορούν να βαστάξουν τον ονειδισμό. Δεν δίνεται σε όλους και δεν είναι όλοι προορισμένοι, έχει δε υπερφυσικό χαρακτήρα καθώς τελείται στη γη, αλλά έχει αξία επουράνια.
Ο άνθρωπος είναι απόλυτα ελεύθερος και απόλυτα υπεύθυνος, η γνώση της ευθύνης οδηγεί στην υπευθυνότητα. Όποιος παραχωρεί σε άλλους τις ευθύνες του, παραχωρεί την ελευθερία του και καταντά δούλος της φιλαυτίας. Οι απαγορεύσεις της χριστιανικής ζωής δε δεσμεύουν, αλλά ελευθερώνουν τον άνθρωπο. Στη χριστιανική ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Χαρακτήρισε την ιεροσύνη και τη συζυγία, ως κοινή πορεία για τη σωτηρία της ψυχής, όπου ενώνονται Τριαδικά, με το Χριστό, ο πρεσβύτερος και η πρεσβυτέρα. Η πρεσβυτέρα είναι ελεύθερη να επιλέξει ότι είναι θεάρεστο, χωρίς νευρωσικά συμπτώματα, αλλά με δύναμη. Χωρίς επίγνωση της αληθινής πορείας, η πρεσβυτέρα θα είναι διχασμένη και προσανατολισμένη στα κοινωνικά και όχι στα πνευματικά. Μπορεί να αποτελέσει το σύνδεσμο εμπιστοσύνης με την ενορία, μέσα από την ενάρετη, καταδεκτική και ειλικρινή συμπεριφορά της. Η ευπρέπεια της οικογένειας της θα αποτελέσει τύπο για τις άλλες οικογένειες καθώς και η κατανόηση των παιδιών για το λειτούργημα του πατέρα τους, που είναι δική της ευθύνη. Θα πρέπει να μυήσει τα παιδιά στη μυστηριακή και πνευματική ζωή, με υπόδειγμα αγωνιστικής διάθεσης
Και κατέληξε η γερόντισσα, πως ο ιερέας καλείται να συνδυάσει τη ζωή του ανάμεσα στις δύο οικογένειες του, τη φυσική και τη πνευματική, δεν θα πρέπει λοιπόν να θυσιάσει καμία από τις δύο και σε αυτή την προσπάθεια ισότιμα εισέρχεται η πρεσβυτέρα, που είναι η ζωή αυτής, ως μύρο επί της γής.
Τελευταία εισηγήτρια της ημερίδας ήταν η πρεσβυτέρα, Θεοδούλη Καραμπατάκη, που παρουσίασε με γλαφυρό τρόπο το θέμα: «Δράση ή Δέηση;».
Η πρεσβυτέρα στάθηκε σε δύο χαρακτήρες, τη Μάρθα και την Μαρία τις αδερφές του Λαζάρου. Μετά την έκθεση του σχετικού χωρίου από την φιλοξενία του Κυρίου στην οικία τους, ασχολήθηκε διεξοδικά με τις πτυχές της ζωής τους έτσι όπως ανάγλυφα ξεπηδούν από το σχετικό χωρίο. Η Μάρθα άνθρωπος της κίνησης, της διακονίας και της προφοράς, λειτουργεί με τρόπο πρακτικό απέναντι στον Κύριο, ο οποίος την γλυκομαλώνει και την νουθετεί. Η Μαρία χαρακτήρας της ησυχίας, υποδέχεται πνευματικά τον Κύριο και τον ακούει προσεκτικά, εσωτερικά, αποφεύγοντας τις περιττές κινήσεις και ασχολίες. Μάλιστα η Μαρία ταπεινώνεται σκουπίζοντας τα πόδια Του με τα μαλλιά της. Και οι δύο χαρακτήρες-ρόλοι είναι σημαντικοί. Στο Ναό τόνισε η πρεσβυτέρα, προηγούνται οι Μάρθες για τον ευπρεπισμό και ακολουθούν οι Μαρίες για τη προσευχή.
Χαρακτηριστικά επισήμανε πως οι ασχολίες δεν εμποδίζουν την πνευματική ζωή, οι αμαρτίες είναι εκείνες που την εμποδίζουν. Σε όλες τις ασχολίες οι πρεσβυτέρες πρέπει να περάσουν το πνευματικό στοιχείο, έτσι ώστε να υπάρχει ολοκλήρωση, όπως ακριβώς η Μάρθα συμπληρώνει τη Μαρία και η Μαρία την Μάρθα.
Οι δύο γυναικείοι χαρακτήρες λειτουργούν ως ορόσημα, γιατί και οι δύο αγάπησαν και διακόνησαν τον Κύριο. Αποτελούν έναν άριστο συνδυασμό και οι δύο αυτές Αγίες ας εύχονται για τις νέες πρεσβυτέρες, στην επιτέλεση της διακονίας τους, ευχήθηκε στο τέλος η ομιλήτρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου