Ο Χριστός βρίσκεται μέσα μου πάντοτε(Γέροντας Ιάκωβος)

Όταν κοινωνώ τους ανθρώπους, διηγιόταν χαρακτηριστικά άλλοτε ο μακαριστός γέροντας Ιάκωβος, ποτέ δεν κοιτάζω τα πρόσωπά τους.
Μερικές φορές όμως μου λέει ο λογισμός να τα κοιτάξω.
Τότε βλέπω μερικά πρόσωπα να έχουν μορφή σκύλου, πιθήκου ή άλλων ζώων.
Είναι φοβερή η μορφή τους. Βλέπω όμως και μερικά ήρεμα και ιλαρά που μετά τη θεία μετάληψη λάμπουν σαν τον ήλιο.
Μία φορά του είπε κάποιος συλλειτουργός του: Μ’ έκαψε η θεία Κοινωνία!…
Εγώ, απάντησε ο γέροντας, δεν αισθάνθηκα να με καίει.
Αντίθετα, ζούσε τόσο έντονα τη μέθεξη του δεσποτικού Σώματος, ώστε ανακαινιζόταν ψυχικά και σωματικά.
Σήμερα που κοινώνησες, είπε σ’ ένα πνευματικό του παιδί, βλέπεις πώς αισθάνεσαι; Εγώ αισθάνομαι έτσι πάντοτε. Ο Χριστός βρίσκεται μέσα μου πάντα.

 Ένας άγιος Γέροντας, ο μακαριστός π. Ιάκωβος», εκδ. Ι.Μ.Οσίου Δαβίδ, Ευβοίας 
πηγή

Από την Πίστη στην Αγάπη

του Θεολόγου Παπαδόπουλου, Βιολόγος  

Σ’ ένα πολύ όμορφο κήρυγμα, άκουσα πως δεν αρκεί ο χριστιανός να μείνει στην Πίστη του και να αναπαυθεί σε αυτήν. Οφείλει και πρέπει να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα, να κάνει ίσως το δυσκολότερο μα σημαντικότερο βήμα για τη σωτηρία του, να φτάσει στην Αγάπη. Αναρωτήθηκα λοιπόν πως μπορεί να καταφέρει κάτι τέτοιο, ποια είναι τα μέσα να το επιτύχει. Λίαν συντόμως βρήκα την απάντηση που αναζητούσα στον ίδιο το Λόγο του Θεού. Μα φυσικά διαμέσου της ελπίδος: νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲτούτων ἡ άγάπη (Α’ Κορ, 13,13).

Και η ελπίδα, ως ο ενδιάμεσος κρίκος μεταξύ πίστεως και αγάπης, προσφέρεται θυσιαστικά μέσω των Αγίων Μυστηρίων της Εκκλησίας, η ελπίδα διεκδικείται και χαρίζεται μέσω της προσευχής και της ταπείνωσης, η ελπίδα ελκύεται και βιάζεται από την ψυχή εκείνη που κατοικεί σε σώμα που βιώνει την εκούσια κατά κόσμο ανυπαρξία, όπως σωστά ένας σύγχρονος θεολόγος επισημαίνει, από τον άνθρωπο που θυσιαστικά ο ίδιος θα δίδει και θα δίδεται στον πλησίον, ακατακρίτως, δίχως ιδιοτέλεια, δίχως υστεροβουλία, χωρίς ανταπόδοση και δικαίωμα επ’ αυτού.

Κι όλα αυτά για να έρθει το ποθούμενο, το οποίο ασυνειδήτως και ανεπαισθήτως θα προσφερθεί στο είναι μας από Τον όντως είναι. Η στιγμή όπου θα έλθη το τέλειο και τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται (Α’ Κορ, 13,10). Τότε που δε θα χρειάζεται η ψυχή καμιά άλλη απάντηση γιατί απλά τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην (Α’ Κορ, 13,12).

Πηγή

Τηλεόραση: ένα θηρίο στο σαλόνι μας

Η τηλεοπτική εικόνα και πληροφορία (μαζί με αυτές των περιοδικών, εφημερίδων, κινηματογράφου και των νεώτερων ηλεκτρονικών μέσων) επιμένουν επί χρόνια στην προβολή του «μοντέρνου» και του «προοδευτικού» σε αντιδιαστολή με το παραδοσιακό. 

Ταυτόχρονα κάθε μόδα ταυτίστηκε με την απελευθέρωση από αξίες και μέτρα που στήριζαν επί αιώνες τις ανθρώπινες κοινωνίες. 

Η τηλεόραση παραλύει επί χρόνια τη βούληση των τηλεθεατών, εξοικειώνοντάς τον με τις ερωτικές σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, προβάλλοντας πρότυπα θράσους, αγένειας, κακίας, χυδαιότητας, χαρακτηρίζοντας τη θρησκευτική πίστη ως φανατισμό, τον πατριωτισμό ως φασισμό, καθοδηγώντας τους νέους πώς να ντύνονται (ή πώς να γδύνονται), πώς να διασκεδάζουν, τι να τρώνε, ποιους να θαυμάζουν και να λατρεύουν, τι να πιστεύουν, τι να σκέφτονται! 

Η ουσία είναι ότι όλοι μας έχουμε δεχθεί, ως ένα βαθμό, την τρομερή επίδραση αυτού του μέσου που μας υποδεικνύει πώς θα ζούμε και διαμορφώνει με κακό τρόπο τις πεποιθήσεις μας!! Η τηλεόραση δεν είναι το μόνο μέσο που ευθύνεται για τη διαστροφή της κοινωνίας μας, είναι όμως σίγουρα το πιο ισχυρό. Γι’ αυτό το λόγο ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός προείδε, πριν από 250 χρόνια περίπου (!), την εποχή που «θα μπει ο Σατανάς σε όλα τα σπίτια και θα έχει τα κέρατά του στα κεραμίδια»!

Οι νόμοι της ηθικής μας κατάπτωσης

Πώς φθάσαμε μέσα σε λίγα χρόνια σε τόσο φοβερές αλλαγές στους νόμους και τα ήθη; Υποχωρώντας σε μια σταδιακή, κλιμακωτή επιβολή στο όνομα της «προόδου» και του κέρδους, υποβοηθούμενη από την τηλεοπτική μας αποχαύνωση, οδηγηθήκαμε εδώ χωρίς καν να το αντιληφθούμε! 

Έτσι φθάσαμε να επιβραβεύουμε το κακό, να στεφανώνουμε την αμαρτία, ν’ αντινομοθετούμε έναντι στο Νομοθέτη Θεό. Για πολλούς ίσως αυτή ήταν μια φυσιολογική «προοδευτική» πορεία. Όμως, οι αληθινά πιστοί του Χριστού αναγνωρίζουν σ’ αυτές τις εξελίξεις που δρομολογήθηκαν, τα σημεία των καιρών που εκπληρώνονται. [...]  

Απόσπασμα από το βιβλίο "Κόκκινο χαλί για τον Αντίχριστο"
ΠΗΓΗ

Προγαμιαίες σχέσεις (ομιλ.Σεβ μητρ.Λεμεσού Αθανασίου)

Ὁ Πύρινος Ἅγιος. Ἠλίας ὁ Θεσβίτης(του Φώτη Κόντογλου)

Ὁ Πύρινος Ἅγιος. Ἠλίας ὁ Θεσβίτης(του Φώτη Κόντογλου)

(ἀπὸ τὸ Ἀσάλευτο Θεμέλιο, Ἀκρίτας 1996)

Προχθὲς τὴν Παρασκευὴ ἤτανε ἡ μνήμη τοῦ προφήτη Ἠλία. Αὐτὸς ὁ ἅγιος ξεχωρίζει ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους, καὶ μὲ ὅλο ποὺ ἤτανε ἄνθρωπος, φαίνεται σὰν κάποιο ὑπερφυσικὸ καὶ μυστηριῶδες πλάσμα, ποὺ ἔρχεται καὶ ξανάρχεται στὸν κόσμο.

Οἱ Ἰουδαῖοι περιμένανε νὰ ξανἄρθει στὸν κόσμο, γιὰ τοῦτο θαρρούσανε πὼς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἤτανε ὁ Ἠλίας. Καὶ τότε ποὺ ρώτησε ὁ Χριστὸς τοὺς μαθητὲς τοῦ «Ποιός, λένε, πὼς εἶμαι, οἱ ἄνθρωποι;», τοῦ ἀπαντήσανε πὼς λέγανε πὼς ἤτανε ὁ Ἠλίας ἢ κάποιος ἄλλος ἀπὸ τοὺς προφῆτες.

Ὁ προφήτης Μαλαχίας, ποὺ ἔζησε πολὺ ὑστερώτερα ἀπὸ τὸν Ἠλία, λέγει: «Τάδε λέγει Κύριος Παντοκράτωρ. Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστελῶ ὑμῖν Ἠλίαν τὸν Θεσβίτην, πρὶν ἢ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ», καὶ πολλοὶ τὸ ἐξηγήσανε πὼς ὁ Ἠλίας θἄρθη πάλι στὸν κόσμο πρὶν ἀπὸ τὴ Δευτέρα Παρουσία καὶ θὰ μαρτυρήσει.
Σὲ ὅλα μοιάζει μ᾿ αὐτὸν ὁ Πρόδρομος, γι᾿ αὐτὸ οἱ ἀπόστολοι κ᾿ οἱ ἄλλοι Ἑβραῖοι ὑποπτευόντανε μήπως ἤτανε ὁ Ἠλίας ξαναγεννημένος. Ὕστερα ἀπὸ τὴ Μεταμόρφωση, σὰν κατεβήκανε ἀπὸ τὸ βουνὸ οἱ τρεῖς μαθητάδες μὲ τὸν Χριστό, τὸν ρωτήσανε: «Οἱ γραμματεῖς λένε πὼς ὁ Ἠλίας πρέπει νἄρθει πρῶτα. Ἐσὺ τί λές;» Κι᾿ ὁ Χριστὸς τοὺς ἀποκρίθηκε: «Ὁ Ἠλίας ἔρχεται πρῶτα καὶ θὰ τ᾿ ἀποκαταστήσει ὅλα· ἀλλὰ σᾶς λέγω πὼς ὁ Ἠλίας ἦρθε κιόλας, καὶ δὲν τὸν γνωρίσανε, ἀλλὰ τοῦ κάνανε ὅσα θελήσανε· τὰ ἴδια μέλλεται νὰ πάθει καὶ ὁ γυιὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀπ᾿ αὐτούς».
Τότε καταλάβανε οἱ μαθητὲς πὼς γιὰ τὸν Ἰωάννη τὸν Βαπτιστὴ τοὺς εἶπε (Ματθ. ιστ´, 10). Ρωτήσανε οἱ μαθητὲς τὸν Χριστὸ γιὰ τὸν Ἠλία, ἐπειδὴ τὸν εἴχανε δεῖ πρὶν ἀπὸ λίγο, ἀπάνω στὸ Θαβώρ, νὰ φανερώνεται μαζὶ μὲ τὸν Μωυσῆ, τὴν ὥρα ποὺ μεταμορφώθηκε ὁ Χριστός, καὶ νὰ μιλᾶ μαζί του, μὲ ὅλο ποὺ εἶχε ζήσει σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο πρὶν ἀπὸ 800 χρόνια. Ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴ Σταύρωση, σὰν φώναξε ὁ Χριστὸς «Ἠλὶ ἠλί, λαμὰ σαβαχθανί», κάποιοι ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους ποὺ στεκόντανε κοντὰ στὸ σταυρὸ λέγανε πὼς θὰ φώναζε τὸν Ἠλία νὰ τὸν βοηθήσει: «Τινὲς δὲ τῶν ἐκεῖ ἐστώτων ἀκούσαντες ἔλεγον ὅτι Ἠλίαν φωνεῖ οὗτος» (Ματθ. κζ´, 46). Παντοῦ πλανιέται ὁ ἴσκιος του.
Ὁ προφήτης Ἠλίας γεννήθηκε πρὸ 2767 χρόνια. Πατρίδα τοῦ ἤτανε ἕνας τόπος ποὺ τὸν λέγανε Θέσβη, στὰ σύνορά της Ἀραβίας, κι᾿ ἀπὸ τοῦτο λέγεται Θεσβίτης. Τὸν πατέρα τοῦ τὸν λέγανε Σωβάκ, ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Ἀαρῶν.
Τὴ νύχτα ποὺ γεννήθηκε εἶδε ὁ πατέρας του πὼς πήγανε νὰ τὸν χαιρετήσουνε κάποιοι ἄνθρωποι μὲ ἄσπρα ροῦχα καὶ πὼς φασκιώσανε μὲ φωτιὰ τὸ νήπιο καὶ τοῦ δίνανε νὰ φάγει φωτιά. Σὰν μεγάλωσε, ἔγινε ἕνας ἄντρας τρομερὸς κ᾿ ἔτρεχε παντοῦ καὶ ξόρκιζε τοὺς Ἑβραίους νὰ γυρίσουνε στὸν ἀληθινὸ Θεὸ ποὺ τὸν εἴχανε ἀρνηθεῖ καὶ προσκυνούσανε τὸν Βάαλ.
Φωτιὰ ἔβγαινε ἀπὸ τὸ στόμα του καὶ δὲν στεκότανε μέρα-νύχτα, ἀλλὰ ὁλοένα μιλοῦσε γιὰ τὴν πίστη τ᾿ ἀληθινοῦ Θεοῦ, γιὰ τοῦτο ὀνομάσθηκε «ζηλωτής»: «Καὶ ἀνέστη Ἠλίας προφήτης ὡς πῦρ, καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ ὡς λαμπὰς ἐκαίετο» (Σοφ. Σειρὰχ μη´, 1). Φωτιὰ ἔτρωγε νήπιο, μὲ φασκιὲς ἀπὸ φωτιὰ ἤτανε τυλιγμένος, φωτιὰ ἔβγαινε ἀπὸ τὸ στόμα του, φωτιὰ ἔπεσε στὸ θυσιαστήριο μὲ τὴν προσευχή του, φωτιὰ ἔκαψε τὴ γῆ ἀπὸ τὴν ἀνεβροχιὰ ἐπειδὴ τὸ ζήτησε ἀπὸ τὸ Θεό, φωτιὰ ἤτανε τ᾿ ἁμάξι ποὺ τὸν ἅρπαξε στὸν οὐρανό.
Τὸν καιρὸ ἐκεῖνον ἤτανε βασιλιὰς τῶν Ἑβραίων ὁ Ἀχαάβ, ἄνθρωπος ἀσεβῆς, ποὺ προσκυνοῦσε τὸν Βάαλ, κ᾿ εἶχε γυναίκα τὴν Ἰεζάβελ, μιὰ τίγρη αἱμοβόρα ποὺ κυνηγοῦσε τὸν Ἠλία νὰ τὸν σκοτώσει, ἐπειδὴ δὲν ἔπαυε ἐλέγχοντας τὴν γιὰ τὴν ἀπιστία της καὶ γιὰ τὰ κακουργήματα ποὺ ἔκανε. Καὶ σὲ τοῦτο μοιάζει ὁ Ἠλίας μὲ τὸν Πρόδρομο, ποὺ τὸν κατάτρεχε ἡ Ἡρωδιάδα. Γιὰ νὰ φανεῖ ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ, τὸν παρακάλεσε ὁ Ἠλίας νὰ μὴ βρέξει.
Καὶ σφαλίσθηκε ὁ οὐρανὸς καὶ δὲν ἔπεσε σταλαγματιὰ στὴ γῆ. Κ᾿ ἔγινε λόγος Κυρίου στὸν Ἠλία νὰ πάγει νὰ κρυφθεῖ σ᾿ ἕνα ξεροπόταμο ποὺ τὸ λέγανε Χοράθ. Κι᾿ ὁ Ἠλίας πῆγε στὸ ξεροπόταμο, καὶ τὰ κοράκια τοῦ πηγαίνανε ψωμὶ καὶ κρέας κι᾿ ἔτρωγε, κ᾿ ἔπινε ἀπὸ τὸ νερὸ ποὺ στεκότανε στὶς λακκοῦβες τοῦ ξεροπόταμου. Ὕστερα ἀπὸ λίγες μέρες ξεράθηκε ὁλότελα τὸ ξεροπόταμο καὶ τοῦ λέγει ὁ Θεός: «Σήκω καὶ σύρε σὲ μία πολιτεία ποὺ τὴ λένε Σάρεφθα κοντὰ στὴ Σιδώνα, κ᾿ ἐγὼ θὰ προστάξω μία χήρα γυναίκα νὰ σὲ θρέφει».
Πῆγε λοιπὸν καὶ στάθηκε ἔξω ἀπὸ τὴν καστρόπορτα, καὶ βλέπει μία γυναίκα ποὺ μάζευε λίγα ξυλαράκια, κ᾿ ἔκραξε ὁ προφήτης καὶ τῆς εἶπε: «Σύρε καὶ φέρε μου μιὰ στάλα νερὸ νὰ πιῶ». Καὶ πηγαινάμενη ἡ γυναίκα νὰ φέρει τὸ νερό, τῆς φώναξε ὁ Ἠλίας: «Φέρε μου καὶ λίγο ψωμὶ νὰ φάγω».
Τοῦ λέγει ἡ γυναίκα: «Ὁ Θεὸς ξέρει πὼς δὲν ἔχω ἄλλο τίποτα παρὰ μονάχα μιὰ δράκα (μονοχεριά) ἀλεύρι στὴν κρήνα (σεντουκάκι) καὶ λίγο λάδι στὸ λαδικό, καὶ μαζεύω τώρα λίγα ξύλα νὰ κάνω μία μικρὴ πίτα νὰ φάγω ἐγὼ καὶ τὰ παιδιά μου κ᾿ ὕστερα νὰ πεθάνουμε».

Τότε τῆς λέγει ὁ Ἠλίας: «Μὴ φοβᾶσαι, μόνο σύρε καὶ κᾶνε καθὼς εἶπα, ἀλλὰ φέρε μου πρῶτα ἕνα κομμάτι πίτα, κ᾿ ὕστερα νὰ φᾶς ἐσὺ καὶ τὰ παιδιὰ σοὺ· γιατί, νὰ τί λέγει ὁ Κύριος: «Ἀπὸ τὸν κουβά σου δὲν θὰ λείψει τ᾿ ἀλεύρι κι᾿ ἀπὸ τὸ λαδόμπρικό σου δὲν θὰ λιγοστέψει τὸ λάδι, ὡς τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ στείλω βροχὴ ἀπάνω στὴ γῆ».
Πῆγε λοιπὸν ἡ γυναίκα κ᾿ ἔκανε ὅπως τῆς παράγγειλε ὁ Ἠλίας, καὶ τὸν πῆρε στὸ σπίτι της, κι᾿ ἀπὸ κείνη τὴ μέρα δὲ λιγόστεψε τ᾿ ἀλεύρι μήτε τὸ λάδι σώθηκε, κατὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ πέρασε καιρός, ἀρρώστησε βαρειὰ ὁ γυιὸς τῆς χήρας καὶ πέθανε. Κ᾿ ἡ μάνα του ἡ καημένη, ἀπὸ τὴν πίκρα της, εἶπε στὸν Ἠλία: «Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ἦρθες στὸ σπίτι μου γιὰ νὰ τοῦ θυμίσεις τὶς ἁμαρτίες μου καὶ νὰ πάρει τὸ παιδί μου;»
Τῆς λέγει ὁ Ἠλίας: «Δῶσε μου τὸ γυιό σου». Τὸν πῆρε λοιπὸν στὴν ἀγκαλιά του καὶ τὸν ἀνέβασε στ᾿ ἀνώγι ποὺ κοιμότανε, καὶ τὸν ἔβαλε ἀπάνω στὸ στρωσίδι ποὺ κοιμότανε ὁ ἴδιος καὶ φύσηξε τρεῖς φορὲς στὸ πρόσωπό του κ᾿ ἔκραξε στὸ Θεὸ κ᾿ εἶπε: «Ἂς γυρίσει πίσω ἡ ψυχὴ σὲ τοῦτο τὸ παιδάριο». Κ᾿ ἔγινε καθὼς εἶπε, καὶ ζωντάνεψε τὸ παιδάριο. Τότε φώναξε τὴ μητέρα του καὶ τῆς τόδωσε, λέγοντάς της: «Νά, ζεῖ πάλι ὁ γυιός σου». Κ᾿ εἶπε ἡ γυναίκα: «Τώρα κατάλαβα πὼς εἶσαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, κι᾿ ὁ λόγος του εἶναι ἀληθινὸς στὸ στόμα σου».
Σὰν περάσανε τρία χρόνια, εἶπε ὁ Θεὸς στὸν Ἠλία: «Πήγαινε στὸν Ἀχαὰβ καὶ παρουσιάσου μπροστά του, καὶ θὰ δώσω βροχὴ στὸ πρόσωπο τῆς γῆς». Τράβηξε λοιπὸν ὁ Ἠλίας καὶ πῆγε στὰ μέρη τῆς Σαμάρειας, κ᾿ ἤτανε μεγάλη πείνα.
Ὁ Ἀχαὰβ εἶχε ἕναν οἰκονόμο τοῦ παλατιοῦ του ποὺ τὸν λέγανε Ἀβδιού, ἄνθρωπο ποὺ πίστευε στὸ Θεὸ καὶ ποὺ προστάτευε τοὺς λίγους ποὺ προσκυνούσανε τὸν ἀληθινὸ Θεό, κ᾿ εἶχε κρύψει ἑκατὸ παπάδες σὲ δυὸ σπηλιὲς καὶ τοὺς ἔθρεφε κρυφά.
Εἶπε λοιπὸν μία μέρα ὁ βασιλιὰς στὸν Ἀβδιοὺ νὰ βγοῦνε μαζὶ στὸν κάμπο ἴσως βροῦνε λίγο χορτάρι γιὰ τ᾿ ἄλογά τους νὰ μὴν ψοφήσουνε. Ὁ Ἀχαὰβ τράβηξε ἀλλοῦ, κι᾿ ὁ Ἀβδιοὺ τράβηξε σ᾿ ἄλλο μέρος. Καὶ κεῖ ποὺ περπατοῦσε ὁ Ἀβδιού, βλέπει τὸν Ἠλία, καὶ σὰν τὸν εἶδε τὸν γνώρισε κ᾿ ἔπεσε χάμω καὶ τὸν προσκύνησε κ᾿ εἶπε: «Ἐσὺ εἶσαι, ἀφέντη μου, ὁ Ἠλίας;»
Τοῦ λέγει ὁ προφήτης: «Ἐγὼ εἶμαι· μόνο σύρε καὶ πὲς στὸν ἀφέντη σου τὸν Ἀχαὰβ πὼς θέλω νὰ τὸν ἀνταμώσω». Κι᾿ ὁ καημένος ὁ Ἀβδιοὺ στενοχωρέθηκε καὶ τοῦ λέγει: «Ἀφέντη μου, τόσο ἀψηφᾶς τὴ ζωή σου καὶ θέλεις νὰ δεῖς τὸν Ἀχαάβ; Αὐτὸς δὲν ἄφησε τόπο ποὺ νὰ μὴ στείλει νὰ σὲ ζητήσει. Καὶ καλὰ νὰ πάγω νὰ τοῦ πῶ πὼς τὸν θέλεις, μὰ ἂν ἔρθει τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καὶ σὲ ἁρπάξει καὶ δὲν σὲ βρεῖ ὁ Ἀχαὰβ καὶ πεῖ πὼς τοῦ εἶπα ψέματα, θὰ μὲ σκοτώσει».
Τοῦ λέγει ὁ Ἠλίας: «Στ᾿ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, πήγαινε νὰ κάνεις ὅπως σοῦ εἶπα καὶ μὴ φοβᾶσαι». Κι᾿ ὁ Ἀβδιοὺ πῆγε νὰ βρεῖ τὸν Ἀχαάβ. Καὶ σὰν εἶδε ὁ βασιλιὰς ἀπὸ μακριὰ τὸν Ἠλία, τοῦ φώναξε: «Ἐσὺ εἶσαι ποὺ παραπλανᾶς τὸ λαό;»
Τοῦ λέγει ὁ Ἠλίας: «Δὲν εἶμαι ἐγὼ ποὺ παραπλανῶ τὸ λαό, ἀλλὰ ἐσὺ κ᾿ οἱ δικοί σου ποὺ ἀρνηθήκατε τὸν Κύριο καὶ προσκυνᾶτε τὸν Βάαλ. Λοιπὸν στεῖλε τώρα καὶ σύναξε ὅλους τοὺς παπᾶδες τῶν εἰδώλων, τοὺς παπάδες τῆς ντροπῆς, νἄρθουνε στὸ βουνὸ Καρμήλι».
Κι᾿ ὁ βασιλιὰς ἔκανε ὅπως τοῦπε ὁ Ἠλίας. Καὶ σὰν μαζευθήκανε οἱ ἀλλαξόπιστοι, γυρίζει καὶ τοὺς λέγει ὁ Ἠλίας: «Ὡς πότε θὰ κουτσαίνετε πότε ἀπάνω στόνα ποδάρι καὶ πότε ἀπάνω στάλλο; Ἂν εἶναι θεὸς ὁ Κύριος, πηγαίνετε ξοπίσω του, κι᾿ ἂν εἶναι θεὸς ὁ Βάαλ, πηγαίνετε μαζί του». Κι᾿ ὁ λαὸς δὲν εἶπε τίποτα.
Τοὺς λέγει πάλι ὁ Ἠλίας: «Ἐγὼ ἀπόμεινα ὁλομόναχος προφήτης τοῦ Θεοῦ, κ᾿ οἱ παπάδες ποὺ προσκυνᾶνε τὸν Βάαλ εἶναι χίλιοι διακόσοι. Φέρτε λοιπὸν δυὸ μοσχάρια, κι᾿ ἂς πάρουμε ἀπὸ ἕνα κι᾿ ἂς τὰ σφάξουμε κι᾿ ἂς κάνουμε προσευχή, ὁ καθένας στὸ θεό του, κι᾿ ὅποιος θεὸς ρίξει φωτιὰ καὶ κάψει τὸ βόδι, ἐκεῖνος εἶναι ὁ ἀληθινὸς θεός».
Κι᾿ ὁ λαὸς φώναξε: «Σωστὸς εἶναι ὁ λόγος σου».
Πήρανε λοιπὸν τὸ ἕνα τὸ βόδι οἱ χοτζάδες τοῦ Βάαλ καὶ κάνανε θυσιαστήριο καὶ τὸ σφάξανε καὶ τριγυρίζανε γύρω ἀπὸ τὸ θυσιαστήριο ἀπὸ τὸ πρωὶ ὡς τὸ μεσημέρι καὶ βγάζανε μεγάλες φωνὲς καὶ
λέγανε: «Ἄκουσέ μας, Βάαλ, ἄκουσέ μας καὶ ρίξε φωτιά». Μὰ ἀδιαφόρετα.
Τότε τοὺς λέγει ὁ Ἠλίας: «Φωνάξετε πιὸ δυνατά, γιατὶ μπορεῖ ὁ θεός σας νὰ κοιμᾶται ἢ νἄχει πιάσει κουβέντα». Καὶ κεῖνοι κράξανε καὶ ἱδρώνανε καὶ κόβανε τὰ κρέατά τους μὲ τὰ μαχαίρια καὶ μὲ τὰ χαντζάρια, ὡς τὴν ὥρα ποὺ κόντευε νὰ βασιλέψει ὁ ἥλιος.
Τότε τοὺς λέγει ὁ Ἠλίας: «Παραμερίσατε νὰ κάνω κ᾿ ἐγὼ τὴν προσευχή μου». Πῆρε δώδεκα πέτρες, κατὰ τὶς δώδεκα φυλὲς τοῦ Ἰσραήλ, κ᾿ ἔχτισε θυσιαστήριο, κ᾿ ἔσκαψε λάκκο βαθὺν ὁλόγυρα, καὶ λιάνισε τ᾿ ἄλλο βόδι καὶ τὄβαλε ἀπάνω στὰ ξύλα καὶ λέγει στὸ λαό: «Πάρετε τέσσερες καρδάρες νερὸ καὶ χύσετέ τις ἀπάνω στὸ βόδι καὶ στὶς σχίζες τὰ ξύλα». Καὶ τὸ κάνανε.
Κ᾿ εἶπε: «Δευτερώσατε!» καὶ δευτερώσανε. Κ᾿ εἶπε: «Τριτέψετε» καὶ τριτέψανε.
Καὶ γέμισε νερὸ ὁ λάκκος καὶ ξεχείλισε. Καὶ τότε γύρισε ὁ Ἠλίας κατὰ τὸν οὐρανὸ κ᾿ εἶπε: «Κύριε, ὁ Θεὸς τοῦ Ἀβραὰμ καὶ τοῦ Ἰσαὰκ καὶ τοῦ Ἰακώβ, ἄκουσέ με σήμερα καὶ ρίξε φωτιά, γιὰ νὰ γνωρίσει ἐτοῦτος ὁ λαὸς πὼς ἐσὺ εἶσαι Κύριος ὁ ἀληθινὸς Θεός, καὶ πὼς ἐγὼ εἶμαι δοῦλος δικός σου, καὶ πὼς γιὰ σένα ἔκανα ὅ,τι ἔκανα. Ἄκουσέ με, Κύριε, ἄκουσέ με καὶ ρίξε φωτιά, γιὰ νὰ καταλάβει ὁ λαὸς ὅτι εἶσαι ὁ Θεὸς ὁ ἀληθινὸς καὶ πὼς ἐσὺ γύρισες τὴν καρδιὰ τοῦ πρὸς ἐσένα».
Καὶ παρευθὺς ἔπεσε φωτιὰ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ κατάφαγε τὸ βόδι, τὰ ξύλα καὶ τὸ νερὸ καὶ τὶς πέτρες, ἀκόμα καὶ τὸ χῶμα ἔγλειψε ἡ φωτιά. Τότε ὁ λαὸς ἔπεσε καὶ προσκύνησε καὶ φώναξε: «Ἀληθινὰ αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός».
Κι᾿ ὁ Ἠλίας ἔφυγε ἀπὸ κεῖ, ἐπειδὴ ἡ Ἰεζάβελ ἔστειλε νὰ τὸν σκοτώσουνε, καὶ τράβηξε μέσα ἀπὸ βουνὰ καὶ πέτρες νὰ πάγει στὸ βουνὸ Χωρήβ, ποὺ εἶναι κολλημένο μὲ τὸ Σινᾶ. Κι᾿ ἀπὸ τὴν κούραση ἔπεσε μισοπεθαμένος καὶ κοιμήθηκε κάτω ἀπὸ ἕνα δεντρὶ ποὺ τὸ λέγανε οἱ ντόπιοι ραθμᾶν κ᾿ οἱ Ἕλληνες τὸ λέγανε ἄρκευθο, κ᾿ εἶναι σὰν τὸ κέδρο.
Καὶ πῆγε ἕνας ἄγγελος καὶ τοῦ εἶπε: «Σήκω καὶ φάγε, γιατὶ ἔχεις πολὺν δρόμο νὰ πάρης». Καὶ σὰν σηκώθηκε, εἶδε κοντὰ στὸ μέρος ποὖχε βάλει τὸ κεφάλι του, ἕνα κριθαρόψωμο κ᾿ ἕνα λαγήνι νερό, κ᾿ ἔφαγε κι᾿ ἀποκοιμήθηκε πάλι.
Τρεῖς φορὲς τὸν σήκωσε ὁ ἄγγελος. Καὶ φτάνοντας στὸ Χωρήβ, βρῆκε ἕνα σπήλαιο κοντὰ στὸ μέρος ποὺ εἶχε δεῖ τὸν βάτο ὁ Μωυσῆς ὁποὺ ἄναβε χωρὶς νὰ καίγεται, καὶ μπῆκε μέσα. Κι᾿ ἄκουσε φωνὴ νὰ τοῦ λέγει: «Τί κάθεσαι αὐτοῦ, Ἠλία;»
Κ᾿ εἶπε ὁ Ἠλίας: «Ἀγάπησε ἡ ψυχή μου τὸν Κύριο Παντοκράτορα, γιατὶ σὲ ἀφήσανε οἱ γυιοὶ τοῦ Ἰσραήλ, γκρεμνίσανε τὶς ἐκκλησίες σου, σκοτώσανε τοὺς παπάδες σου, κ᾿ ἐγὼ ἀπόμεινα καταμόναχος καὶ ζητᾶνε νὰ πάρουνε τὴ ζωή μου».
Τοῦ λέγει ὁ Κύριος: «Αὔριο θἄβγεις νὰ σταθεῖς μπροστά μου στὸ βουνὸ ἐτοῦτο καὶ θὰ σηκωθεῖ ἄνεμος δυνατός, ποὺ θὰ χαλᾶ τὰ βουνὰ καὶ τὶς πέτρες, ἀλλὰ δὲν θἆμαι ἐκεῖ μέσα· ὕστερα θὰ γίνει σεισμός, μὰ κ᾿ ἐκεῖ δὲν θάμαι· κ᾿ ὕστερα θὰ γίνει φωτιά, κι᾿ οὔτε ἐκεῖ θἆμαι· κ᾿ ὕστερα θὰ σφυρίξει ἕνα λεπτὸ ἀγέρι, κ᾿ ἐκεῖ θἆμαι».
Καὶ σὰν τἄκουσε αὐτὰ ὁ Ἠλίας, βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὴ σπηλιὰ καὶ σκέπασε τὸ πρόσωπό του μὲ τὴν προβιὰ ποὺ φοροῦσε. Κι᾿ ἄκουσε πάλι τὴ φωνὴ καὶ τὸν πρόσταξε νὰ γυρίσει πίσω καὶ νὰ πάγει στὴ Δαμασκό. Κ᾿ ἔπιασε νὰ περπατᾶ στὴν ἔρημο σὰν ἀγρίμι.
Καὶ φτάνοντας στὴν Παλαιστίνη, εἶδε ἕνα ζευγολάτη ποὺ ὄργωνε τὸ χωράφι του, κι᾿ ὁ Ἠλίας ἔρριξε τὴ γούνα τοῦ ἀπάνω του. Κι᾿ ὁ ξοχάρης ἄφησε τ᾿ ἀλέτρι καὶ τὰ βόδια καὶ πῆγε μαζὶ μὲ τὸν Ἠλία. Αὐτὸς ἤτανε ὁ Ἐλισσαῖος ποὺ γίνηκε μαθητής του, καὶ καταστάθηκε μέγας προφήτης, καὶ δὲν ἀποχωρισθήκανε ὡς τὴ μέρα ποὺ ἅρπαξε τὸ δάσκαλό του ἕνα πύρινο ἁμάξι, καὶ τοὔριξε τὴ γούνα του μὲ τὴν ὁποία χτύπησε τὸν Ἰορδάνη καὶ πέρασε χωρὶς νὰ βραχεῖ.
Ὁ προφήτης Ἠλίας εἶναι πολὺ τιμημένος ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες. Ὅπου νὰ πᾶς θὰ δεῖς ρημοκλήσια του ἀπάνω στὶς κορφὲς τῶν βουνῶν, ἀπὸ τὰ μικρὰ ὡς τὰ μεγάλα. Ὁ ἅγιος Νικόλας φυλάγει τὴ θάλασσα κι᾿ ὁ προφήτης Ἠλίας τὰ βουνά.
Μέσα στὰ ρημοκλήσια τοῦ εἶναι ζωγραφισμένος ἀπὸ κείνους τοὺς παληοὺς μαστόρους σὰν τσομπάνος μὲ τὴ φλοκάτα, μὲ μαλλιὰ καὶ γένια ἀνακατεμένα καὶ στριφτὰ σὰν ἀγριόπρινος, γερακομύτης σὰν ἀητός, μὲ μάτια φλογερά.
Κάθεται ἀπάνω σὲ μιὰ πέτρα, μπροστὰ σὲ μιὰ σπηλιά, σὰν τὸ ὄρνιο στὴ φωλιά του. Ἔχει ἀκουμπισμένο τὸ κεφάλι του στὴν ἀπαλάμη του, καὶ κοιτάζει κατὰ πίσω, σὰν νὰ ἀκούγει τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ τοῦ μιλᾶ μέσα σὲ κεῖνα τὰ ἄσπλαχνα κράκουρα. Ἀπὸ πάνω του πετᾶ ὁ κόρακας μ᾿ ἕνα κομμάτι κρέας, καὶ χυμίζει κατὰ κάτω νὰ τοῦ τὸ δώσει. Ὅπως εἶναι ζωγραφισμένος μέσα στὸ ρημοκλήσι του, θαρρεῖς πὼς βρίσκεσαι ἀληθινὰ μέσα στὴ σπηλιά του, καὶ ἀκοῦς τὸν ἀγέρα ποὺ βουΐζει στὰ χορτάρια καὶ τὰ ὄρνια ποὺ κράζουνε κόβοντας γύρους ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὸ βουνό. Κανένα παμπάλαιο θυμιατήρι εἶναι κρεμασμένο δίπλα τοῦ ἀπάνω στὸν καπνισμένον τοῖχο, κανένα κερὶ σβηστὸ στέκεται μπηγμένο στὸν ἄμμο σ᾿ ἕνα μανουάλι βουνίσιο σὰν τὸν ἅγιο ποὺ εἶναι ὁ νοικοκύρης ἐκείνου τοῦ ρημοκλησιοῦ.

Κάθε χρόνο, στὶς 20 Ἰουλίου, ἔρχουνται ἀποβραδὺς οἱ χριστιανοὶ ἀπὸ τὸ χωριὸ μὲ τὸν παπά, καὶ τὸν προσκυνᾶνε τὸν προφήτη Ἠλία, ἀνάβουνε τὰ καντήλια, θυμιάζουνε, καὶ ψέλνει κανένας γέρος καὶ λέγει τὰ στιχηρὰ τῆς μνήμης του, καὶ κεῖνος ἀκούγει μὲ τὸ ἄγριο κεφάλι του ἀκουμπισμένο στὸ χέρι του, κι᾿ ὁ κόρακας βαστᾶ τὸ ἴσιο μὲ τὴ βραχνὴ φωνή του: «Χαίροις ἐπίγειε Ἄγγελε καὶ οὐράνιε ἄνθρωπε, Ἠλία μεγαλώνυμε. Χαίροις Ἠλία ζηλωτά, τῶν παθῶν αὐτοκράτωρ. Ὢ τοῦ θαύματος!
Ὁ πήλινος ἄνθρωπος, οὐρανοὺς τοῦ βρέχειν ὑετὸν οὐκ ἔδωκεν, καὶ οὐρανοὺς ἀνατρέχει ἐν πυρίνῳ ἄρματι». Καὶ τὴν ἄλλη μέρα, ἅμα τελειώσει ἡ λειτουργία, φεύγουνε οἱ ἄνθρωποι, κι᾿ ὁ Ἠλίας κάθεται πάλι ὁλομόναχος «μονώτατος», βουβός, τυλιγμένος στὴν προβιά του, σὰν ἀγιούπας κουρνιασμένος. Χιλιάδες χρόνια κάθεται ἔτσι, ἄλλες πολλὲς θὰ κάθεται, «ἕως τοῦ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανή».

πηγή  nektarios.gr/anavaseis

Στις ΗΠΑ δημιούργησαν site για να προωθήσουν τον αθεϊσμό στα παιδιά!

Η Αμερικανική Ανθρωπιστική Οργάνωση (AHA) δημιούργησε ένα website αφιερωμένο στην παροχή βοήθειας στα παιδιά και τους εφήβους διαφόρων ηλικιών που δεν πιστεύουν στο Θεό ή που δεν έχουν ακόμη σχηματίσει ολοκληρωμένη άποψη , στο δρόμο τους προς τον αθεϊσμό.

Η ιστοσελίδα KidsWithoutGod.com («Παιδιά χωρίς Θεό»), που προωθείται από την ΑΗΑ στα τέλη Νοεμβρίου, μεταξύ άλλων θεμάτων, παρέχει πληροφορίες σχετικά με τη θρησκεία, την επιστήμη, τη σεξουαλικότητα και τις διακρίσεις.
Όπως ανακοινώνεται στην αρχική σελίδα, με την φράση-καλωσόρισμα «Παιδιά χωρίς Θεό» είναι ένα site για τα εκατομμύρια των νέων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο που «επέλεξαν την γνώση» και «εγκατέλειψαν τις προκαταλήψεις»(!).
« Παιδιά χωρίς Θεό » θα είναι μια φιλική κοινότητα για τα παιδιά που ίσως να είναι πολύ ντροπαλά για να ρωτήσουν ευθέως έναν ενήλικο πώς μπορεί ένας καλός άνθρωπος, να μην έχει την ανάγκη για έναν Θεό», λέει ο διευθυντής της AHA, Roy Speckhardt.
Η Αμερικανική Οργάνωση λέει ότι ξόδεψε περισσότερα από 30.000 (!!!)δολάρια σε διαφήμιση «για να βεβαιωθούν ότι τα παιδιά γνωρίζουν το νέο μέσο». Εκτός από τις διαφημίσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς, η εκστρατεία προώθησης περιλαμβάνει online διαφημίσεις που εμφανίζονται σε διάφορες τοποθεσίες, συμπεριλαμβανομένων των Facebook, Google και το YouTube, ενώ το National Geographic Kids και το Disney.com αρνήθηκαν να τις δημοσιεύσουν, ομολογεί η Οργάνωση..

«Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι υπάρχει ένας άλλος τρόπος για να μάθουν τις ηθικές αξίες που δεν προέρχονται αναγκαστικά από τη θρησκεία» διακηρύσσει ο Speckhardt.

πηγή

Πολύ βίαια τα … «παιδικά» προγράμματα του Nickelodeon

Μείζον ζήτημα για τη ψυχική υγεία των παιδιών αποτελεί  η μετάδοση εξαιρετικά βίαιων κινούμενων σχεδίων, από τον τηλεοπτικό σταθμό Nickelodeon, το οποίο έχει άδεια περιφερειακού σταθμού στην Αττική και μέσω της Nova, αναμεταδίδεται σε όλη την Ελλάδα. 

Το Nickelodeon είναι ο μοναδικός ελεύθερος σταθμός που μεταδίδει παιδικό πρόγραμμα, μετά και το κλείσιμο του Alter, και το λουκέτο στην ΕΡΤ και αναπόφευκτα συγκεντρώνει  τον παιδικό πληθυσμό. 
Κάθε βράδυ το κανάλι μεταδίδει κινούμενα σχέδια με πολύ βία, με μεταλλαγμένα τέρατα, έντονη επιθετικότητα και ελάχιστο λεξιλόγιο. 
Πρόκειται επίσης για ξένο πρόγραμμα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο όμως «συνδέεται» με την παράλληλη διάθεση βιβλίων και  DVD. 
Οι ώρες μετάδοσης των βίαιων κινούμενων σχεδίων, έχουν υψηλή θεαματικότητα, καθώς είναι φορτωμένες» με διαφημίσεις. 
Στο ΕΣΡ, αν και υπάρχουν πολλές καταγγελίες δεν έχει ακόμη διαταχθεί η διεξαγωγή έρευνας για την ποιότητα του προγράμματος αν και αυτά που συμβαίνουν είναι εξόφθαλμα. 
Δηλαδή ασχολείται με το αν  η νεότητα απειλείται από τις αναφορές του Γ. Τράγκα ή της «Ελληνοφρένειας» στο Real FM και  όχι με το σταθμό που κατά κύριο λόγο μεταδίδει απίστευτης βιαιότητας προγράμματα.  
Η Ραδιοτηλεοπτική Αρχή περιορίστηκε την περασμένη βδομάδα, στην οικονομική διάσταση του φαινομένου,  επιβάλλοντας δύο πρόστιμα συνολικού ύψους 35.000 ευρώ για διαφήμιση παιδικών παιχνιδιών, ενώ για τη σήμανση του προγράμματος περιορίστηκε σε σύσταση. 
Πηγή

Κύριε, έλα νωρίτερα απ'αυτούς....

Η Βαγγελιώ η φουρνάρισσα έχει πελάτες που ζητούν προχθεσινό ψωμί, γιατί το δίνει τζάμπα.
Τον Μένιο δεν τον έβαζαν στο λεωφορειάκι του εργοστασίου, γιατί μύριζε ιδρώτα (είχε μια βδομάδα να πλυθεί - τους έκοψαν το νερό στο σπίτι).

Ο Μήτσος είχε μήνες να φάει φρούτο και όταν του χάρισαν ένα πορτοκάλι, άφησε τα ζουμιά να πασαλείβουν τα χείλη του για να κρατήσει πολύ το...όνειρο.
Το ζευγάρι των ανέργων υποκρίνεται πως δεν πεινάει και τρώει κάθε δυο μέρες, για να φτάσει το φαγητό για τους παππούδες και τα παιδιά.

Η Δέσποινα η παραδουλεύτρα ταΐζει και τις οικογένειες των άνεργων παιδιών της, με τα εβδομαδιαία 30 ευρώ των στραβωμένων χεριών της.
Άλλη μία αυτοκτόνησε -λίγο πιο πάνω από την γειτονιά μας-.

Το ξερό ψωμί είναι νόστιμο.
Ο φίλος μου μπήκε σε πρόγραμμα σίτισης.

Ολοένα και περισσότερο θυμάμαι το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας και του κακού λύκου.
Οι λύκοι πληθαίνουν γύρω μας και τώρα πια λέγονται σωτήρες.
Ένας λαός ολόκληρος έχει βγει στο δάσος να βρει την γιαγιά......Κύριε φύλαγε εμάς τις μικρές Κοκκινοσκουφίτσες από τους λύκους με τα μεγάλα δόντια και τα απειλητικά στόματα.
Κύριε, έλα νωρίτερα απ'αυτούς....
πηγή

ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΜΑΡΙΝΑ

Η Αγία Μαρίνα γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ,. από γονείς ειδωλολάτρες. Η μητέρας της πέθανε όταν η Μαρίνα ήταν πολύ μικρή και ο πατέρας της ανέθεσε την ανατροφή της σε μια εξαιρετική γυναίκα, η οποία ήταν κρυφή Χριστιανή. Έτσι η Μαρίνα από την νηπιακή της ηλικία βρέθηκε σε περιβάλλον Χριστιανικό.

Σε ηλικία 15 ετών, αποκάλυψε στον πατέρα της ότι είναι Χριστιανή και εκείνος συγκλονισμένος και μη ξέροντας τι να κάνει για να την συνετίσει, πήρε την απόφαση να την καταγγείλει στον Έπαρχο Ολύμβριο.

Αυτός διέταξε να την συλλάβουν για ανάκριση. Όταν παρουσιάστηκε μπροστά του, η Μαρίνα άφοβα ομολόγησε ότι είναι Χριστιανή. Αυτός προσπάθησε να την μεταπείσει, αλλά μάταια. Τότε διέταξε να την φυλακίσουν. Τα μαρτύρια που ακολούθησαν ήταν τρομερά. Το καθένα πιο σκληρό από το άλλο. Η Αγία όμως δεν λύγισε. Κανένα κακό δεν στάθηκε ικανό να της κάμψει την θέληση και να την κάνει να αρνηθεί την πίστη της.

Όταν ο Ολύμβριος την κάλεσε για δεύτερη φορά και διαπίστωσε ότι η πίστη της ήταν αμετακίνητη στο Χριστό, την έκαψε με αναμμένες λαμπάδες. Αλλά οι πληγές της ως εκ θαύματος, έκλεισαν και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, πολλοί παρευρισκόμενοι να ασπαστούν τον Χριστιανισμό.

Μπροστά σε αυτό τον «κίνδυνο» ο Έπαρχος Ολύμβριος, τελικά την αποκεφάλισε. Η εκκλησία μας τιμά την μνήμη της στις 17 Ιουλίου.

Το θαύμα της Αγίας Μαρίνας στις Η.Π.Α.

Ο ευλαβέστατος ιερέας και η θυγατέρα του..

   Σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.

Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ’ ένα νοικοκυρεμένο παληκάρι. Έφτασε, λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της. Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.

Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.

   Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Είχε δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του. Δυστυχώς όμως ήταν σχεδόν άπιστος, παρ’ όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βραδάκια, όταν μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία, έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα και του είπε:

- Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!

Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν’ αποβάλει την απιστία,   γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη θανατερή παγωνιά της. Εκείνος όμως δε φάνηκε να επηρεάζεται.

Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει: “Πατέρα, σ’ ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που μούστειλε!”.

Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, τόνειρο έσβησε…

 Ο ιερέας , όταν σηκώθηκε το πρωί, αισθανόταν μεγάλη χαρά και συγκίνηση.

Το βράδυ διηγήθηκε τόνειρο στη συντροφιά. Όλοι συγκινήθηκαν, μόνο ο καπετάνιος κοιτούσε δύσπιστα τον αδελφό του. Όταν όμως του είπε ότι η ανιψιά του τον ευχαριστεί για το ψάρι που της έστειλε, κι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα λόγια της, ο καπετάνιος τινάχθηκε όρθιος. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Απ’ το στόμα του βγήκε η κρυφή Πίστη της καρδιάς του:

- “Θεέ μου!”, ψιθύρισε και μια κοίταζε τον ένα και μια τον άλλον σαστισμένος.

Όλοι τον ρώτησαν τι συνέβαινε. Γιατί τόση ταραχή, γιατί τόση συγκίνηση; Εκείνος, όταν συνήλθε κάπως, ξανακάθησε στην καρέκλα του και χωρίς να εμποδίζει τα δάκρυά του να τρέχουν στο ηλιοψημένο πρόσωπό του, τους είπε με ταπεινή φωνή:

- “Ναι, είναι αλήθεια, ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν! Ανήμερα στην κηδεία της ετοιμαζόμουν να κατέβω στην εκκλησία, όπου θα την διαβάζατε. Είχα πολύ πόνο μέσα μου. Το ξέρεις, παπά, πόσο αγαπούσα αυτή τη θυγατέρα σου. Ήταν πάντα άγγελος…

Εκείνη τη στιγμή έφθασε ένας φίλος μου ψαράς κάτω απ’ τον πέρα γιαλό. Τούχα πει πως, όταν έπιανε καλό ψάρι να μου τόφερνε κι εγώ θα το πλήρωνα όσο-όσο. Εκείνη όμως τη στιγμή με νευρίασε η παρουσία του, καθώς κρατούσε το ροφό κρεμασμένο στο πλάι του. Του είπα λοιπόν απότομα:

- Δε θέλω ψάρια σήμερα, δεν θέλω τίποτε. Σήμερα κηδεύω την ανηψιά μου!

Ο άνθρωπος όταν τάκουσε πάγωσε και με κοίταζε αμίλητος. Τον λυπήθηκα και του είπα:

- Όμως, να, στο πληρώνω και συ δώστο σε κανένα φτωχό για την ψυχή της!

Εκείνος πήρε τα χρήματα, με συλλυπήθηκε κι έφυγε γρήγορα. Το περιστατικό αυτό δεν τόπα σε κανέναν και το είχα ξεχάσει. Αλλά η ψυχούλα της δεν το ξέχασε και μούστειλε τις ευχαριστίες της”, είπε και σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα δάκρυά του. Μετά χαμογέλασε γλυκά, μα τόσο γλυκά! Μέσα σ’ αυτό το χαριτωμένο χαμόγελο ο ιερέας διέκρινε το γλυκοχάραμα της αναγεννημένης Πίστεώς του. Η νύχτα της απιστίας έφυγε…

- “Δοξασμένο τόνομά Σου Πολυέλεε Κύριε”,

ψιθύρισε ο ιερέας κα τον αγκάλιασε με το βλέμμα του…

Από το βιβλίο: «Μηνύματα από τον Ουρανό»

Έκδοσις Ι. Μονής Παναγίας Βαρνάκοβας
ΠΗΓΗ

ΑΛΙΚΗ ΧΡΥΣΟΧΟΟΥ-Η ελληνίδα με την αγγελική φωνή...

Η νέα Μαρία Καλλας. Η κοπέλα που λίγα χρόνια πριν διαγνώστηκε με εγκεφαλίτιδα και οι γιατροί δεν της έδιναν την παραμικρή ελπίδα για να περπατήσει ή να μπορέσει να φάει μόνη της ξανά... Σήμερα, κάνει περήφανη την Ελλάδα

πηγη

Σκανδαλισμός από την τήρηση της νηστείας;!

Το θέμα του σκανδαλισμού είναι παρεξηγημένο. Λένε πολλοί: «Έφαγα κρέας ή γλυκό παρ’ όλο πού ήταν Παρασκευή για να μην σκανδαλίσω τους άλλους»!!! 
Το ότι πρέπει να προσέχουμε το σκανδαλισμό δεν υπάρχει αμφιβολία και πρέπει. Αλλά ο σκανδαλισμός που πρέπει να αποφεύγουμε και να προσέχουμε, είναι ο σκανδαλισμός που προέρχεται από την παράβαση των Νόμων του Θεού ή των εντολών της Εκκλησίας. 
Σκανδαλισμός που προέρχεται από την τήρηση των Νόμων του Θεού, (αν πράγματι υπάρχει και τοιούτος σκανδαλισμός), πρέπει να μας αφήνει τελείως αδιάφορους!
Αν υπάρχουν, (και βεβαίως υπάρχουν), άνθρωποι που σκανδαλίζονται διότι βλασφημούμε, ψευδόμεθα ή δεν τηρούμε (καταλύομε) τις νηστείες κ.λπ., τότε ή ένοχη μας είναι διπλή: Και εμείς αμαρτάνουμε και τούς αδελφούς μας σκανδαλίζουμε.
Αλλά αν υπάρχουν άνθρωποι που… σκανδαλίζονται(!), διότι ημείς προσευχόμαστε, κοινωνούμε, τηρούμε τις νηστείες κ.λπ., ας σκανδαλίζονται και ας λέγουν ό,τι θέλουν! 
Πρέπει να εννοήσουμε ότι άλλο πράγμα είναι ή επίδειξη και άλλο πράγμα είναι η ομολογία. Μπρος λοιπόν στα πασχαλινά φαγητά, ο Χριστιανός, την ημέρα της νηστείας, χωρίς φαρισαϊσμούς και καυχησιολογίες αρνείται να φάγει. Έτσι αποδεικνύεται συνεπής στις αρχές του, ομολογητής της πίστεως του και πειθαρχικό παιδί της Εκκλησίας μας. Εάν φάγει, εμπράκτως διδάσκει και τούς άλλους να πράττουν το ίδιο, χωρίς μάλιστα τύψεις, αφού κι’ αυτός που θρησκεύει, τρώει…
πηγή

Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΕΥΛΑΜΠΙΑ ΡΩΜΑΝΙΔΟΥ

του Πρεσβ. π. Λαμπρου Φωτοπούλου

 (απόσπασμα - αναδημοσίευση από το Περιοδικό “Εφημέριος”)

Η καταγωγή

Η Ευλαμπία Ρωμανίδου, μητέρα του πατρός Ιωάννη Ρωμανίδη, κατήγετο από την Αραβισσό της Καππαδοκίας, μια περιοχή που ποτέ δεν έπαυσε να συζητάη θεολογικά, ακόμα και μετά τούς μεγάλους Καππαδόκες Πατέρες (Βασίλειο το Μεγα και Γρηγόριο Νυσσης).

Γεννημένη πριν από την καταστροφή (το 1895), μεγάλωσε σε ένα χώρο βαθειάς πίστης. Στο χώρο αυτό η Ορθοδοξία ήταν πρώτη αξία, η γλώσσα και η καταγωγή το δευτερεύον. Ανήκε σ΄εκείνον τον μεγαλειώδη λαο των Καραμανλήδων, που με την δική του ελληνική γραφή, τα σημαντικά μνημεία του, τα μοναδικά ήθη και έθιμά του μετέφρασε το ορθόδοξο βίωμα των ασκητών και των αγίων σε καθημερινή πράξη.

Το θεολογικό πρότυπο των Καππαδοκών είναι η μίμηση των αυστηρών ησυχαστών, όπως των στηλιτών αγίων Συμεών και Δανιήλ, του αγίου Αλεξίου του Ανθρώπου του Θεού, κ.α. Η προσωπικότητα του αγίου Αλεξίου, ειδικότερα, τόσο μεγάλη εντύπωση είχε κάνει στούς Καππαδόκες, λόγω της υπερβολικής νηστείας, της ξενιτείας και της σκληρής άσκησης, ώστε πολλά τραγούδια γράφτηκαν γι αυτόν που τραγουδιώνται ακόμη. Καθε σαρακοστή στην Καππαδοκία επικρατούσε περισυλλογή, μνήμη θανάτου, προσευχή και άσκηση. Το κέντρο της κοινωνικής ζωής του Καππαδόκη ήταν ο Ναός και πνευματικό κατόρθωμα ήταν η άσκηση στη νοερά προσευχή. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η αναπνοή της Καππαδοκίας ήταν στο ρυθμό της Ευχής “Κυριε Ιησού Χριστέ (εισπνοή), ελέησόν με (εκπνοή)!”

Μεσα σε αυτό το πνευματικό περιβάλλον μεγάλωσε η Ευλαμπία Ρωμανίδου.

Τα παιδικά χρόνια

Τα παιδικά χρόνια της Γερόντισσας Ευλαμπίας ήσαν μέσα στον πόνο. Πονος βαθύς, αλλά σωτήριος. Δωδεκάχρονο κοριτσάκι γνώρισε την φοβερή σφαγή των γονέων της, ένα γεγονός που τα παιδικά μάτια το τύπωσαν βαθειά μέσα στην ψυχή της. Εν τούτοις η εμπειρία αυτή, αντί να αποβή καταστρεπτική για την Ευλαμπία, ήταν το ουράνιο μήνυμα να πάρη την καλή στροφή, να αγαπήση τον Χριστό και την Εκκλησία.

Κοινωνικά η Ευλαμπία έμεινε ορφανή, αλλά πνευματικά απέκτησε μια παντοδύναμη προστασία. Η Βασίλισσα των Ουρανών, η των ορφανών βοηθός, την πήρε κάτω από τη δική της σκέπη. Με θαυμαστή απλότητα για τόσο μεγαλειώδεις εμπειρίες μιλούσε αργότερα στις μοναχές η γερόντισσα και έλεγε πως της παρουσιαζόταν η Παναγία, πως την έπαιρνε από το χέρι και την έσωζε από διαφόρους ψυχικούς κινδύνους. Από γλέντια που γίνονταν γύρω της την εμπόδιζε, την απομάκρυνε. Μετά ερχόταν πολλή διάθεση για προσευχή. Ετσι από μικρό παιδί επικοινωνούσε δια της προσευχής με το Θεο!

Άραγε, τι είδους προσευχή να έκανε η μικρή ορφανή Ευλαμπία; Σε μια έγγραφη εξομολόγηση που άφησε, λέει τα εξής: “Δωδεκα χρονών που ήμουν, προσευχή που έκανα αυτή ήταν. Παράκληση, Εξάψαλμος, Απόδειπνο, Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Ετσι περνούσα το χρόνο μου. Αυτούς τούς λόγους δεν τούς άφηνα από το μυαλό μου νύχτα και μέρα. Κυριε Αγαθέ, τα αγαθά σου μη μου στερήσης, από κάθε τι, να ακούω τα λόγια σου. Από απρεπή πράγματα με την βοήθειά Σου, Κυριε μου, φύλαξέ με. Κυριε, κατά την εντολή Σου, όπως ξέρεις εσύ, Κυριε, ο λάρυγγάς μου, ο,τι λέει δικός Σου είναι. Η Βασίλισσα η Παναγία μας, με τις πρεσβείες Της και των αγίων... Και από όλους αυτούς ευλογητός είσαι εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν”.

Στην προσφυγιά

Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή έρχεται στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στον Πειραιά. Παντρεύεται τον συμπατριώτη της Σαββα Ρωμανίδη και αποκτά το πρώτο της παιδί, αγόρι. Το έχει ταμένο στον επίσης πρόσφυγα, άγιο Ιωάννη το Ρώσσο. Αξιώνεται, όταν το παιδί έγινε 2 ετών, να πραγματοποιήση το τάμα της και να το βαπτίση, τον μετέπειτα ιερέα Ιωάννη, στο Προκόπι Ευβοίας, όπου είχε εναποτεθή το ιερό Λείψανο.

Η ζωη στην Ελλάδα είναι δύσκολη και η οικογένεια Ρωμανίδη μεταναστεύει το 1927 στην Αμερική.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής η Ευλαμπία Ρωμανίδου βοηθά τον σύζυγό της στη ραπτική, ένα επάγγελμα που τούς έδωσε τη δυνατότητα να μεγαλώσουν τα δύο παιδιά τους. Η πολυπολιτισμική κοινωνία, με την ποικιλόχρωμη θρησκευτικότητα και τις διαφορετικές αξίες, δεν την επηρέασαν, αντίθετα της έδωσαν την πρόκληση για ιεραποστολή. Πολεμάει με τις όποιες δυνάμεις διαθέτει τον προτεσταντικό περίγυρο. Η θερμότητα της πίστης της κάνει εντύπωση. Οι αιρετικοί διαβλέπουν ότι θα είναι μεγάλη επιτυχία γι αυτούς αν προσηλυτίσουν στις ιδέες τους αυτήν την Καπαδόκισσα με την πολλή πίστη. Δεν παραγνωρίζουν και το αξιόμαχο της αντιπάλου. Οργανώνουν έτσι πραγματική “επιχείρηση” για τον προσηλυτισμό της, στην οποία συμμετέχουν 10-15 άτομα. Την επισκέπτονται και προσπαθούν μέσα από την αγία Γραφή, με τα γνωστά τους επιχειρήματα, να την κλονίσουν. Η Ευλαμπία έχει άλλα, μεγαλύτερα και ακαταμάχητα επιχειρήματα. Τούς αφήνει για λίγο μόνους και καταφεύγει στούς αγίους, που έχει στο “εικονοστάσι” του δωματίου της. Προσεύχεται με θέρμη να την φωτίση ο Θεός. Και, ω! του θαύματος! Μια δυνατή βοη βγαίνει από τις εικόνες. Την ακούν και οι Προτεστάντες και τρέπονται σε άτακτη φυγή. Εκτοτε δεν την ξαναενόχλησαν.

Ιεραπόστολος

Η γερόντισσα Ευλαμπία είχε βεβαιωθεί ότι η μόνη αλήθεια είναι η Ορθόδοξη Πιστη και δεν υπάρχει άλλος τρόπος σωτηρίας από το Ορθόδοξο Άγιο Βαπτισμα. Ετσι, όταν έμαθε ότι η κόρη της παντρεύτηκε στην Ν. Ζηλανδία έναν ετερόδοξο, τον Malcolm, ανώτερο κρατικό υπάλληλο, κατάλαβε ποιο είναι ακριβώς το καθήκον της. Πηγαίνει στην Ν. Ζηλανδία και μένει εκεί μέχρις ότου να κατηχήση σωστά τον γαμπρό της και να τον βαπτίση ορθόδοξο με το όνομα Μάρκος. Δεν εγκαταλείπει την Νεα Ζηλανδία πριν να εκπληρώση και τον άλλο ιερό σκοπό της: Να ιδρύση Ορθόδοξη Εκκλησία στο Christchurch, τη δεύτερη μεγάλη πόλη της χώρας αυτής.

Μια προσφυγοπούλα ράφτρα από την Αμερική, χωρίς συνδρομή ιεραποστολικών κλιμακίων και οικονομική υποστήριξη, μόνη με μόνο το Θεο στην καρδιά της, γίνεται ισαπόστολος και ιδρύει Ορθόδοξη Εκκλησία στις εσχατιές της Γης...

Η μοναχή

Μετά το θάνατο του συζύγου της προσφέρει τις υπηρεσίες ως ράπτρια στο αντρικό μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στη Βοστώνη και συγχρόνως αρχίζει μόνη της να ασκήται στην μοναχική ζωη. Παίρνει έτσι σταθερά την απόφαση να γίνη μοναχή. Η ευκαιρία δεν άργησε να δοθή. Ο γιός της, ο π. Ιωάννης, επιστρέφει οικογενειακώς στην Ελλάδα και η γερόντισσα τον ακολουθεί ενημερώνοντάς τον συγχρόνως για τις προθέσεις της.

Με την μεσολάβηση του π. Ιωάννη και την συνδρομή του (νυν) Επισκόπου Τυρολόης και Σερεντίου κ. Παντελεήμονος Ροδοπούλου ο π. Πολύκαρπος Μαντζάρογλου τη συνιστά στο Ιερό Ησυχαστήριο “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτής Θεσσαλονίκης, όπου γίνεται δεκτή ως δόκιμη στις 17/1/1971. Στις 4/5/1973 γίνεται η κουρά της σε μεγαλόσχημη, χωρίς να αλλάξη το βαπτιστικό της όνομα, κατά παράκληση του π. Ιω?ννη.

Ως μοναχή ουδέποτε παρέλειπε τον κανόνα της. Τα μεσάνυχτα προσευχόταν ανελλιπώς με τον τρόπο που είχε συνηθίσει από νέα. Εξηγούσε δε με τον ακόλουθο χαρακτηριστικό τρόπο την συνήθειά της αυτή: “τότε, παιδί μου, ανοίγει ο ουρανός”, έλεγε.

Στο μοναστήρι έζησε μέχρι το 1980, οπότε κοιμήθηκε εν Κυρίω οσιακά, όπως το ζητούσε αδιάκοπα από το Θεο: “Το όνομά μου εν βίβλω ζωής να περάση. Ειρηνικά χριστιανικά τα τέλη της ζωής μου δος μου...”

Προγνώριζε το θάνατό της και το έλεγε (το 1980) στις αδελφές που την υπηρετούσαν, όταν της μιλούσαν για γεγονότα που θα γίνονταν αργότερα (κτίσιμο ναού αγίων Αρχαγγέλων). Άλλωστε, το γεγονός του θανάτου ήταν η μελέτη της καρδίας της από ηλικίας 12 χρονών· “τον θάνατο να μην βγάλω από το νου μου Κυριε δος μου”, έλεγε. Ο Θεός της έδωσε τούς τελευταίους μήνες της ζωής της όλες τις αναγκαίες πληροφορίες για να προετοιμαστή για το μεγάλο πέρασμα.

“Εις μνημόσυνον αιώνιον”

Ποσο διαφορετική είναι αυτή η γερόντισσα από όλα εκείνα τα τεχνητά μοντέλα που “λανσάρει” το θρησκευτικό “star system” της εποχής μας.

Εχοντας την χάρη του “ταπεινού και ησυχίου” Αγίου Πνεύματος υποτάχθηκε στο θέλημα του Τριαδικού Θεού. Υπ?μεινε την ορφάνια και την προσφυγιά με πίστη στο Θεο και αδιάλειπτη Προσευχή. Εζησε μέσα στον κόσμο αφοσιωμένη στα καθήκοντά της ως σύζυγος και μητέρα και, όταν αποφάσισε να μονάση, προέκρινε ταπεινά την υπακοή σε ένα Ορθόδοξο Μοναστήρι.-

πηγή

Το γράμμα ενός 12χρονου και η μάχη του με τον καρκίνο

My name is Charlie Williams. I could have died by now. I recently found out I was not going to die. At Addenbrooke's Hospital I had to endure medical treatments that included radiotherapy, which involved me going into a cylindrical tunnel for about half an hour, which is quite scary for a 6 year old, as I was at the time.

I also had several MRI scans, also in a cylindrical tunnel, with all kinds of noises while you are inside. The chemotherapy was through a drip which was inserted into my body, in my upper chest, like a transfusion, and went on for a few hours at a time every month. I also had to have lots of blood transfusions. Needles aren't the nicest thing in the world, and I used to be petrified of them, so you can imagine what it felt like for me to have them inserted into me so often as a child. But I'm used to them now.

Do you think you could cope with all that medical treatment? How do you think it would change you as a person? Being ill, and knowing that there may be a chance that you will lose the things that make up your life, makes you value those things. For instance, material things like computers and calculators, even pens and pencils, become special things in a way, because you realise that without them you would not have the tools for your education. A simple pencil may mean nothing to a child in my school, but to a child in, say, a poor village in Uganda, it may just be the start of a lifetime of education. I think about these kinds of things now after being ill for so long. In most classes in this school, there will always be one child (sometimes more, sometimes even three) who will distract the rest of the children by doing something daft or ~. It happens so often, maybe every five minutes, sometimes every minute. The person doing it seems to want to be the centre of attention he uses the whole class as his stage, to do his performance. He doesn't really care that there are other people there who really want to learn the subject the teacher is teaching. He just wants to distract anyone else who, like him, doesn't care about learning. He is basically being selfish. I just look at people like him and think, 'why'? Once in a blue moon, I will also misbehave, don't we all, whether we are children or adults, it's part of growing up, and part of life. But like I said, it's once in a blue moon, not every minute of the day.

Being seriously ill makes you think about these sorts of things, because you think about what is important and what's not. I wonder if those children, who don't care and don't behave, all had cancer one day, like me. Would it change them? For all you children, food is not just vital, you love good food, think about all those things you love to eat: chocolate, cheeseburgers, fries, sweets, cakes, sausages, roast dinner, and loads of other things. But imagine several days of not being able to put anything, even a drop of water, in your mouth. When you have to have so many operations and medicines, you just can't keep anything down. While in hospital, I would go to the canteen and watch people eating, but not be able to eat anything myself. Just think if you were that person dying for something to eat and all you can think about is food, but you have to fast for so many hours. Since I couldn't eat much, I was fitted with a tube up my nose (sounds horrible but you have to have what you need or die). It was a little machine fitted with a glass bottle which gave me everything I needed for nourishment. All that time I couldn't eat like a normal child, made me fussy about my food; now I know what I am safe with and what I like. I have sausages every night! Parents may seem unfair or not let you do things you want, but they will always help you. They feed you, they clothe you and they give you a home, but most of all they help you when you are hurt. My mum and dad sat with me day after day in the hospital, and watched me being pulled about, having all kinds of medical treatment I couldn't stand. I know first hand what parents go through when they see their child in pain. I'm sure that when I was diagnosed with the brain tumour, they thought I would not get through it. Can you imagine if your parents thought you were going to die?

Now you have heard from a real life cancer survivor, I hope my story has shocked you in some way into thinking about your own lives. Here I am a normal child but one who has had an awful journey in the start of his childhood. But I have also had something positive from it all in that I am more serious and thoughtful about life. It makes me behave better at school and work harder. Cancer has made me take a step back and look through the window of life at what is ahead of me.

ΠΗΓΗ

ΙΕΡΕΑΣ ΜΕ 10 ΠΑΙΔΙΑ! ΠΩΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΝΘΛΙΒΕΙ ΤΙΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ

Συνέντευξη στον Μάκη Βραχιολίδη

Πατήρ Σταύρος Τρικαλιώτης. Εφημέριος του ιερού ναού Αγίας Παρασκευής στην ομώνυμη πόλη και υπεύθυνος στο παρεκκλήσι «Άγιοι Ανάργυροι» (στην περιοχή Πευκάκια) που υπάγεται στον ίδιο ιερό ναό.  Ο ιερέας είναι πατέρας 10 παιδιών. Ζει με την πρεσβυτέρα στην Αγία Παρασκευή. Έχουν έξι (6) αγόρια και τέσσερα (4) κορίτσια. To μικρότερο 9 ετών και το μεγαλύτερο 27. Η οικογένεια του πατρός Σταύρου στέλνει στην Πατρίδα 6 φαντάρους για την υπεράσπιση των συνόρων της χώρας. Τι κάνει όμως η Πατρίδα;

Ο ένας γιος τους, σπουδάζει στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Ο άλλος, έδωσε πρόσφατα Πανελλήνιες εξετάσεις και πήγε πολύ καλά. Οι δύο κόρες έχουν πάρει πτυχίο Φιλολογίας αλλά είναι άνεργες. Άλλος γιος παίρνει πτυχίο από την Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών, ο άλλος είναι απόφοιτος της ΑΣΠΕΤΕ (της παλαιάς ΣΕΛΕΤΕ) στο τμήμα Δομικών Έργων κι ένας ακόμη, είναι φοιτητής στο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας. Τα άλλα τρία παιδιά είναι στη Μέση εκπαίδευση η μία κόρη και τα άλλα δύο παιδιά , στο δημοτικό.

Η παπαδιά είναι καθηγήτρια-φιλόλογος και διδάσκει σε εσπερινό Λύκειο Ν. Ιωνίας. Το πρωί φροντίζει το νοικοκυριό στο σπίτι, διορθώνει τα γραπτά των μαθητών της και το βράδυ διδάσκει στο σχολείο! Μάνα-ηρωίδα.

Φίλες και φίλοι διαβάστε πώς επιβιώνει μια 11μελής, υπερ-πολύτεκνη οικογένεια ενός ιερέα, κάτω από τα φρικτά μνημόνια και τις συνεχείς περικοπές μισθών κι επιδομάτων!

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Δεν υπάρχουν πολλές οικογένειες με 10 παιδιά στην Ελλάδα.

πατήρ Σταύρος: Μας δίνει δύναμη ο Θεός.

Εδώ και 3 χρόνια η χώρα ζει κάτω από το ζυγό των μνημονίων και του ελέγχου της τρόικας. Εσείς γέροντα, ως οικογενειάρχης έχετε υποστεί μεγάλες μειώσεις.

πατήρ Σταύρος: Όπως όλος ο κόσμος έτσι και ο κλάδος των πολυτέκνων στον οποίο ανήκω, έχει υποστεί ακόμη περισσότερα βάρη διότι επλήγη και στα κοινωνικά επιδόματα που δίνονταν, τα οποία κόπηκαν και σε άλλες παροχές που είχαμε και δεν έχουμε πλέον.

Αναρωτιέται ο κόσμος,  πώς μπορεί να επιβιώσει σήμερα στην Ελλάδα μια 10μελής-πολύτεκνη οικογένεια, την ώρα μάλιστα που κάθε επιπλέον παιδί θεωρείται επιπρόσθετο τεκμήριο;

πατήρ Σταύρος:  Πάρα πολύ δύσκολα. Προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να εξοικονομήσουμε χρήματα, τα οποία δεν εξοικονομούνται.

Από στερήσεις, προφανώς.

πατήρ Σταύρος: Από πολλές στερήσεις. Κοιτάμε συνεχώς τις τιμές στο Super Market, έχουμε μειώσει κατά πολύ τις δαπάνες μας. Κάνουμε αιματηρές οικονομίες και στα παιδιά αλλά και έχουμε περιορίσει στο ελάχιστο τις μετακινήσεις μας με το αυτοκίνητο.

Θα ήμουν αγενής αν ρωτούσα με πόσα χρήματα τα βγάζετε πέρα;

πατήρ Σταύρος: Με δυο μισθούς κουτσουρεμένους. Οι αποδοχές μας, οι δικές μου και της πρεσβυτέρας, έχουν μειωθεί περισσότερο από το 1/3 και με αυτά που μας μένουν αναγκαζόμαστε να πληρώσουμε και τα χαράτσια και να ζήσουμε ως πολύτεκνη οικογένεια.

Βρεθήκατε κι εσείς σε δύσκολη θέση, όπως πολύς κόσμος που απευθύνεται σε ενεχυροδανειστήρια για να εξαργυρώσει τα τιμαλφή του προκειμένου να μπορέσει ν' ανταπεξέλθει;

πατήρ Σταύρος: Είναι γεγονός. Είχαμε κάτι λίρες τις οποίες τις δώσαμε όσο-όσο για να μπορέσουμε ν' αντέξουμε στα έξοδα και τα χαράτσια.

Αυτό όμως κάποια στιγμή θα τελειώσει, έτσι δεν είναι;

πατήρ Σταύρος: Ήδη έχει τελειώσει. Δεν υπάρχει τίποτε.

Δεν αισθάνεστε ότι αυτή η κατάσταση θα οδηγήσει στο να χάσει ο κόσμος τα σπίτια του;

πατήρ Σταύρος:  Όλα αυτά οδηγούν σε αδιέξοδο και το μόνο που μας κρατά είναι η πίστη στο Θεό, η ελπίδα σε ένα καλύτερο αύριο. Σαν λαός έχουμε βρει διεξόδους και έχουμε περάσει πολύ δύσκολες περιόδους, αλλά όπως στην κατοχή υπήρχαν οι μαυραγορίτες που εκμεταλλεύτηκαν τις καταστάσεις  το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Υπάρχουν κάποιοι που επωφελούνται για τον εαυτό τους σε βάρος του συνόλου.

Ως ενεργός πολίτης, αισθάνεστε οργή και αγανάκτηση;

πατήρ Σταύρος:  Όχι, δεν θα έλεγα οργή, διότι και από την ιδιότητά μου δεν πρέπει να έχω τέτοια αισθήματα. Απορία, έκπληξη και νηφάλιο προβληματισμό εκφράζω, πώς οι ελπίδες και τα όνειρα των Ελλήνων καταστρέφονται μέσα σε λίγα χρόνια. Προσπαθώ να συνθέσω το παζλ πώς φτάσαμε ως εδώ, αλλά δεν βγαίνει. Και σε μια φάση που τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς και η ίδια η οικογένεια χρειάζεται τους γονείς, γίνονται όλα αυτά που συνθλίβουν πολλές οικογένειες.

Ένας Έλληνας πατριώτης θα μπορούσε να κάνει αυτά που πράττουν τα τελευταία χρόνια οι πολιτικοί μας ηγέτες, θέτοντας σε κίνδυνο την Πατρίδα και τον ελληνικό λαό;

πατήρ Σταύρος:  Δεν θέλω να υπεισέλθω σε λεπτομερή κριτική της πολιτικής. Νομίζω πάντως ότι το βασικότερο πρόβλημα είναι η εθνική μας ανεξαρτησία η οποία βάλλεται από τα μνημόνια που υπογράφονται και από τη γενικότερη  κατάσταση που επικρατεί. Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος έχει προβληματιστεί και τα έχει πει δημόσια και προσπαθεί με τους χαμηλούς τόνους που τον διακρίνουν, να συμπαρασταθεί όσο γίνεται στον ελληνικό λαό που πένεται. Και η βοήθεια της Εκκλησίας αυτή την εποχή με τα συσσίτια,  προσφέρει στήριγμα και ανακούφιση στον κόσμο.

Τα παιδιά σας,  εκφράζουν οργή και αγανάκτηση μέσα στο σπίτι;

πατήρ Σταύρος:  Όχι. Θα έλεγα μάλιστα ότι έχουν μια αισιοδοξία. Παρ'  τα όσα υφίστανται τα παιδιά, δέχονται να υποστούν μειώσεις σε όσες παροχές τους δίνουμε ως γονείς και εκφράζουν την ελπίδα ότι κάτι καλύτερο θα ανατείλει στη ζωή τους. Πέραν από τις αυτοκτονίες που βλέπουμε, πιστεύω ότι γενικά η νεολαία έχει ελπίδα, δεν την έχει χάσει. Η ελληνική κοινωνία έχει την οικογένεια που στηρίζει πολύ τα παιδιά. Γι' αυτό αντέχει ακόμη ο λαός, διότι έχει το στήριγμα της οικογένειας. Κι εκεί πρέπει να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του ο Έλληνας: στην οικογένειά του, διότι η κρίση πλήττει τον θεσμό της οικογένειας.

Νομίζω  πάτερ ότι αυτοί που θέλουν να πλήξουν τους Έλληνες, λένε ότι «εάν πλήξουμε την οικογένεια, τον πολιτισμό, τη θρησκεία και την ιστορία των Ελλήνων, τότε καταστρέψαμε το έθνος τους». Και αυτό επιδιώκουν, πάτερ.

πατήρ Σταύρος:  Είναι αλήθεια ότι εάν οι οικογένειες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα χαράτσια και βγει στον πλειστηριασμό η περιουσία και τα σπίτια τους, τότε θα έχουμε πολύ άσχημα πράγματα.

Τότε διαλύονται και οι οικογένειες!

πατήρ Σταύρος:  Απεύχομαι να έχουμε κοινωνικές εκρήξεις  και κοινωνικές επαναστάσεις άσχημες. Ακόμη δεν έχουν φανεί τόσο πολύ οι επιπτώσεις της κρίσης, τώρα αρχίζουν να φαίνονται.

Στα Κυριακάτικα κηρύγματά σας ή στους ανθρώπους που έρχονται και εξομολογούνται σε σας, τι διεξόδους τους δίνετε; Έχετε δυσκολία σε σχέση με προηγούμενες χρονιές; Ο λόγος σας πώς γίνεται περισσότερο πιστευτός;

πατήρ Σταύρος:  Ο λόγος της Εκκλησίας είναι πάντα παρηγορητικός και παραμυθητικός. Συμβουλεύουμε, ο κόσμος να κάνει περισσότερο υπομονή, ότι θα έρθουν καλές μέρες και προσπαθούμε να καταλαγιάσουμε το θυμό, τη θλίψη και το αδιέξοδο που έχει ο κόσμος, προσπαθώντας να αποτρέψουμε αρνητικές συμπεριφορές και αυτοκτονίες, που σε τελική ανάλυση πλήττουν την δομή της κοινωνίας μας.

Γίνεστε συχνά κοινωνός τέτοιων δύσκολων περιπτώσεων; Ανθρώπων δηλαδή που έρχονται κοντά σας γιατί φτάνουν στην απόγνωση και στα όρια της αυτοκτονίας;

πατήρ Σταύρος:  Βεβαίως. Και στον ιερό ναό Αγίας Παρασκευής που υπηρετώ, εκεί είναι γεμάτο επαίτες, απελπισμένοι άνθρωποι, αλλοδαποί και Έλληνες αξιοπρεπείς που χτυπάνε την πόρτα της Εκκλησίας και ζητάνε μια βοήθεια. Η Εκκλησία βέβαια φροντίζει να δίνει σε όλους τους ανθρώπους αλλά δεν μπορεί να ανταποκριθεί όπως παλαιότερα, διότι αυτά που έχει επιμερίζονται σε περισσότερα κομμάτια σε όλο τον κόσμο.

Η κοινωνική αλληλεγγύη της Εκκλησίας δηλαδή μπορεί να υποχωρήσει ακόμη περισσότερο;

πατήρ Σταύρος: Η Εκκλησία αυτό που μπορεί, δίνει. Μην ξεχνάτε όμως ότι και τα έσοδα της Εκκλησίας έχουν μειωθεί πάρα πολύ, είτε από τα ενοίκια που εισπράττει, είτε από τα παγκάρια τα οποία σύμφωνα με έρευνες έχουν υποστεί μείωση 30%-40%.

«Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ»
Και την ίδια ώρα η Κυβέρνηση ζητεί περισσότερη φορολόγηση της Εκκλησίας.

πατήρ Σταύρος:  Είναι ευχής έργο ότι στο τιμόνι της Εκκλησίας βρίσκεται ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος ο οποίος στάθηκε και στέκεται πάρα πολύ στο πλευρό του ελληνικού λαού. Η Εκκλησία είναι ο μόνος φορέας που στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και θα ήταν άστοχο να πληγεί η Εκκλησία και να φερθεί η Πολιτεία ως κακιά μητριά απέναντί της.

Ωστόσο υπάρχουν πολλοί που λένε ότι ο λόγος του Αρχιεπισκόπου θα έπρεπε να ήταν πιο δυναμικός. Μάλιστα τον αντιπαραβάλλουν με τον λόγο του μακαριστού Χριστοδούλου αναπολώντας σε πολλές περιπτώσεις τον λόγου του τελευταίου.

πατήρ Σταύρος:  Δεν υιοθετώ αυτή την άποψη. Νομίζω ότι ο Αρχιεπίσκοπος είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να διαχειριστεί αυτή την κρίση. Βρέθηκε στο τιμόνι της Εκκλησίας σε μια δύσκολη συγκυρία και όπως λέει ο λαός μας « ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται». Ο Αρχιεπίσκοπος μιλάει όταν πρέπει να μιλήσει, ο λόγος του χωρίς να είναι διχαστικός, είναι καίριος,  δεν λαϊκίζει και ούτε είναι για το «φαίνεσθε και τα πυροτεχνήματα». Είναι αγαπητός απ όλο τον λαό κι έχει τεράστιο κοινωνικό έργο. Ναι μεν ο μακαριστός Χριστόδουλος υπήρξε μια φωνή διαμαρτυρίας για την εποχή του, αλλά δεν νομίζω ότι μια τέτοια φωνή κάτω από τις παρούσες συνθήκες θα μπορούσε να βοηθήσει τον λαό μας. Ο λόγος του Αρχιεπισκόπου, νηφάλιος, συνετός και βλέπει τα πράγματα με διορατικότητα, είναι ο πλέον κατάλληλος στην εποχή αυτή της κρίσεως.

Με όσα έχετε δει να διαδραματίζονται στον τόπο μας τα τελευταία τρία χρόνια, φοβάστε για το μέλλον της Πατρίδας μας;

πατήρ Σταύρος:  Ανησυχώ, δεν φοβάμαι. Εάν όμως ο ελληνικός λαός είναι κοντά στην Εκκλησία και ακούει τον λόγο που εκπέμπει η Εκκλησία, εάν επανέλθει εν μετανοία στη ζωή που πρεσβεύει η Εκκλησία, τότε δεν έχω να φοβάμαι τίποτε. Η ζωή που επαγγέλλεται η Εκκλησία δίνει λύση σε αυτά τα αδιέξοδα, ενισχύει την αλληλεγγύη και καλλιεργεί την πραγματική αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Και σε άλλους χώρους βλέπουμε να γίνονται προσπάθειες κοινωνικής συμπαραστάσεως αλλά όταν λείπει ο Χριστός όλα αυτά περιορίζονται σ' έναν στείρο ανθρωπισμό και στέκουν μακριά από την αληθινή χριστιανική αγάπη της Εκκλησίας μας.

Η κρίση έφερε τον κόσμο πιο κοντά στην Εκκλησία;

πατήρ Σταύρος:  Οπωσδήποτε και το βλέπουμε καθημερινά. Ο λόγος των ιερέων πιάνει τόπο στις ψυχές των ανθρώπων. Η Εκκλησία μαζί με το στρατό και τη Δικαιοσύνη, είναι οι φορείς που εμπιστεύεται περισσότερο ο κόσμος εν αντιθέσει με τους πολιτικούς τους οποίους απαξιώνει.

Θεωρείτε ότι είναι δοκιμασία από το Χριστό αυτό που βιώνει ο Έλληνας;

πατήρ Σταύρος:  Είναι ένα είδος δοκιμασίας διότι μην ξεχνάτε ότι την περίοδο της ευμάρειας ήμασταν πολύ απομακρυσμένοι από τον Θεό, ήταν γεμάτα τα κέντρα διασκεδάσεως και ο κόσμος είχε επιδοθεί σ' έναν πλουτισμό. Δυστυχώς, όταν ο άνθρωπος έχει όλα τα καλά κάπου ξεχνάει το Θεό και η κρίση που βιώνει σήμερα ο Έλληνας βοηθά στον επαναπροσδιορισμό των πνευματικών του κριτηρίων.

Δεν θα θέλατε οι πολιτικοί να επικαλούνται το όνομα του Χριστού; Δεν γίνεται όμως αυτό...

πατήρ Σταύρος:  Ευχής έργο θα ήταν να γίνεται αυτό. Υπάρχουν πολιτικοί που ενστερνίζονται τις ιδέες και τις αξίες του χριστιανισμού, παρ' όλα αυτά όμως, όπως ο κόσμος κείται εν τω πονηρώ και οι άρχοντες του κόσμους τούτου διολισθαίνουν σε καταστάσεις που δείχνουν ότι δεν έχουν πραγματική αγάπη στο Θεό. Ενώ στα λόγια δείχνουν ότι είναι κοντά στην Εκκλησία με τις ενέργειές τους αποδεικνύουν ότι είναι μακριά από την Εκκλησία μας.

Ελπίζετε στην παρούσα πολιτική ηγεσία για ένα καλύτερο αύριο;

πατήρ Σταύρος:  Η ελπίδα μας είναι ο Χριστός.

Απευθύνετε όμως ένα μήνυμα προς τους πολιτικούς μας ηγέτες.

πατήρ Σταύρος:  Θα ήθελα να τους προβληματίσω: ν' ανοίξουν την Αγία Γραφή για να καταλάβουν ότι δεν είναι παντοτινοί επί της γης και ότι έχουν ημερομηνία λήξεως. Θέλω δε να τους θυμίσω ένα αρχαίο ρητό του Αγάθωνα (450-400 π.Χ.) ''Τον άρχοντα τριών δει μεμνήσθαι∙ πρώτον μεν ότι ανθρώπων άρχει∙ δεύτερον κατά νόμους άρχει∙ τρίτον ότι ουκ αεί άρχει''. Σε ελεύθερη μετάφραση, πάει να πει: Ο άρχων πρέπει να έχει κατά νουν τρία πράγματα: πρώτον, ότι διοικεί ανθρώπους (με τις ατέλειες και τις αδυναμίες τους, με παράπονα δίκαια ή και παράλογα, αλλά πάντως πνευματικά όντα και όχι ζώα), δεύτερον, ότι διοικεί σύμφωνα με τους υφιστάμενους νόμους της Πολιτείας (γραπτούς και άγραφους) και συνεπώς είναι απαράδεκτο να εκτρέπεται σε υπερβασίες, αυθαιρεσίες και αδικίες και, τρίτον, ότι δεν είναι αιώνιος άρχων, κάποτε θα εκπέσει της αρχής και πρέπει ως εκ τούτου, να είναι πολύ προσεκτικός, ώστε όταν απομακρυνθεί από την εξουσία να έχει αφήσει αγαθές εντυπώσεις, τόσο για τις ικανότητές του, όσο και για τις αρετές του.

vrachiolidis@yahoo.gr  

http://indobserver.blogspot.gr/