Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Το νοικοκυριό και η χριστιανική ανατροφή του παιδιού(Γέροντας Παίσιος)

-Γέροντα , πώς μπορεί μια νοικοκυρά να ρυθμίση τις δουλειές της , ώστε να έχη χρόνο και για προσευχή; Τι αναλογία δηλαδή πρέπει να υπάρχη ανάμεσα στην εργασία και στην προσευχή;
-Οι γυναίκες συνήθως δεν έχουν μέτρο στις δουλειές τους .Θέλουν συνέχεια να ανοίγουν δουλειές. Ενώ έχουν πολλή καρδιά και θα μπορούσαν να κάνουν πολύ καλό νοικοκυριό στην ψυχή τους
, ξοδεύουν την καρδιά τους σε ασήμαντα πράγματα. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα ποτήρι με ωραία σχέδια, με γραμμές κ.λ.π. Και αν δεν είχε γραμμές , την δουλειά του πάλι θα την έκανε. Εκείνες όμως πάνε στο κατάστημα και αρχίζουν: « Όχι, τις θέλω μέχρι εκεί τις γραμμές, όχι έτσι, όχι αλλιώς». Και αν έχη και κανένα λουλούδι, ε, τότε είναι που σκιρτά η καρδιά! Έτσι η γυναίκα καταστρέφει όλη τη δυναμικότητά της. Σπάνια θα βρης κανέναν άνδρα να δώση προσοχή σε κάτι τέτοια. Και αν ένα πορτατίφ είναι λ.χ. είναι καφέ η μαύρο, ούτε που το προσέχουν οι άνδρες. Αλλά η γυναίκα θέλει κάτι όμορφο, χαίρεται, δίνει ένα κομμάτι της καρδιάς της σε αυτό, άλλο κομμάτι σε κάτι άλλο,
οπότε τι μένει για τον Χριστό; Τα χασμουρητά από την κούρασή της στην ώρα της προσευχής


  Όσο απομακρύνεται η καρδιά της γυναίκας από τα όμορφα, τόσο πλησιάζει τον Χριστό. Και όταν η καρδιά δοθή στον Χριστό, τότε έχει μεγάλη δύναμη! Είδα μια ψυχή αυτές τις μέρες που έχει αφεθή τελείως στον Θεό. Βλέπεις να καίη μέσα της μια γλυκιά φλόγα! Τα πάιρνη όλα στα ζεστά. Ήταν τελείως κοσμική, αλλά είχε καλή διάθεση και κάποια στιγμή τινάχθηκε η σπίθα μέσα της. Χρυσαφικά, λούσα,όλα τα πέταξε.Τώρα ζη με μια απλότητα! Αγωνίζεται, κάνει δουλειά πνευματική. Με τι θυσία κινείται! Ζήλεψε τους Αγίους με την καλή έννοια. Τι κομποσχοίνι, τι νηστείες κάνει, τι Ψαλτήρι διαβάζει!...Φοβερό! Αυτή τρέφεται με την άσκηση τώρα.
- Γέροντα, μία μητέρα μου είπε: «Είμαι αδύναμη σωματικά και κουράζομαι πολύ. Ούτε τις δουλειές προλαβαίνω να κάνω, ούτε μου μένει χρόνος για προσευχή».- -Να απλοποιήση την ζωή της, για να της μένη χρόνος και για προσευχή. Με την απλότητα μια μητέρα μπορεί να κάνη πολλή προκοπή. Αν μια μάνα έχει απλοποιήσει τη ζωή της, αλλά κοπιάζει, γιατί έχει πολλά παιδιά, δικαιούται να πη «κουράζομαι».Αν όμως χάνη το χρόνο της κοιτάζοντας πώς θα παρουσιάση τακτοποιημένο το σπίτι της στους ξένους , τότε τι να πη κανείς; Μερικές μητέρες , για να τα έχουν όλα τακτοποιημένα στο σπίτι, περιορίζουν ασφυκτικά τα παιδάκια και δεν τα αφήνουν να μετακινήσουν μια καρέκλα ή ένα μαξιλάρι. Τους επιβάλουν στρατιωτική πειθαρχία, και έτσι τα παιδιά , ενώ γεννιούνται κανονικά, μεγαλώνουν δυστυχώς βλαμμένα. Ένας μυαλωμένος άνθρωπος , αν δη σε ένα σπίτι που έχει πολλά παιδιά όλα τα πράγματα στην θέση τους, θα βγάλη συμπέρασμα ότι ή τα παιδιά είναι βλαμμένα ή η μάνα είναι βάρβαρη και επιβάλλει στρατιωτική πειθαρχία . Υπάρχει φόβος στην ψυχή των παιδιών , γιʼ αυτό πειθαρχούν. 
 Μια φορά είχα πάει σε ένα σπίτι με πολλά παιδιά. Πόση χαρά μου έδωσαν αυτά τα παιδάκια με τις παιδικές αταξίες τους , που χαλούσαν την κοσμική τάξη-το κάθε πράγμα στην θέση του. Αυτό είναι η μεγαλύτερη αταξία, που κουράζει πολύ τον σημερινό άνθρωπο.Παλιά δεν υπήρχαν πνευματικά βιβλία , για να βοηθηθούν οι μητέρες με την μελέτη. Τώρα υπάρχουν ένα σωρό Πατερικά, ένα σωρό μεταφράσεις, αλλά δυστυχώς οι περισσότερες μητέρες ή ασχολούνται με κάτι χαζά ή εργάζονται, για να τα βγάλουν πέρα.Η μάνα καλύτερα είναι να ασχολήται με την ανατροφή των παιδιών , παρά να καταπιάνεται σχολαστικά με το νοικοκυριό, με τα άψυχα πράγματα. Να τους μιλάη για τον Χριστό, να τους διαβάζη βίους Αγίων. Παράλληλα να ασχολήται και με το ξεσκόνισμα της ψυχής της , για να λαμποκοπάη πνευματικά. Η πνευματική ζωή της μητέρας θα βοηθήση αθόρυβα και τις ψυχές των παιδιών της .Έτσι και τα παιδιά θα ζουν χαρούμενα, και εκείνη θα είναι ευτυχισμένη ,γιατί μέσα της θα έχη τον Χριστό. Αν η μάνα δεν ευκαιρή ούτε ένα «Τρισάγιο» να πη, πώς θα αγιασθούν τα παιδιά της;
- Και όταν, Γέροντα, μια μάνα έχη πολλά παιδιά και πολλές δουλειές;
- Όταν κάνη τις δουλειές στο σπίτι, δεν μπορεί συγχρόνως να προσεύχεται; Εμένα η μητέρα μου μου έμαθε να λέω την ευχή. Όταν σαν παιδιά κάναμε καμμιά αταξία και πήγαινε να θυμώση, την άκουγα που έλεγε: « Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν έβαζε το ψωμί στο φούρνο έλεγε: « Εις το όνομα του Χριστού και της Παναγίας». Και όταν ζύμωνε και όταν μαγείρευε, πάλι έλεγε συνέχεια την ευχή. Έτσι αγιαζόταν και το ψωμί και το φαγητό που έκανε, αγιάζονταν και αυτοί που το έτρωγαν. Πόσες μητέρες που είχαν αγία ζωή είχαν και αγιασμένα παιδιά! Να, η μητέρα του Γέροντα Χατζη-Γεώργη. Ακόμα και το γάλα αυτής της ευλογημένης μάνας, που θήλαζε ο Γαβριήλ –το κατά κόσμον όνομα του Γέροντα Χατζη-Γεώργη ήταν ασκητικό! Είχε αποκτήσει δύο παιδιά και ύστερα ζούσαν με το σύζυγό της εν παρθενία, αγαπημένοι σαν αδέλφια. Είχε ασκητικό πνεύμα από μικρή, γιατί είχε αδελφή μοναχή ,ασκήτρια,την οποία επισκεπτόταν και αργότερα με τα παιδιά της . Ο πατέρας του Γαβριήλ ήταν και αυτός ευλαβής και ασχολούνταν με το εμπόριο, γι αυτό τον περισσότερο καιρό τον περνούσε στα ταξίδια. Αυτό έδινε την ευκαιρία στην μητέρα του να ζη απλά, να μη «μεριμνά και τυρβάζη περί πολλά», να τον παίρνη μαζί της και να αγρυπνή με άλλες γυναίκες πότε στις σπηλιές και πότε στα εξωκκλήσια. Γι αυτό μετά έφτασε σε τέτοια μέτρα αγιότητος.Η ευλάβεια της μητέρας έχει μεγάλη σημασία. Αν η μητέρα έχει ταπείνωση, φόβο Θεού, τα πράγματα μέσα στο σπίτι πάνε κανονικά. Γνωρίζω νέες μητέρες που λάμπει το πρόσωπό τους , αν και δεν έχουν από πουθενά βοήθεια. Από τα παιδιά καταλαβαίνω σε τι κατάσταση βρίσκονται οι μητέρες.

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Η τέχνη μπορεί να ανατρέψει την πολιτική

Του Χρήστου Μιχαηλίδη mich@enet.gr, www.filoftero.blogspot.com
Ελευθεροτυπία (11/9/11)
Πώς ένας σπουδαίος μαέστρος και ένας πολιτισμένος λαός απέτρεψαν την ιταλική κυβέρνηση να μειώσει τις δαπάνες για τον πολιτισμό κατά 30%
ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ Μάρτιο, 12 του μηνός, η Οπερα της Ρώμης έζησε μια συγκλονιστική βραδιά. Μια βραδιά που, στον βαθμό που η τέχνη το μπορεί, άλλαξε, έστω και με μια μικρή ανατροπή, την ιστορία της χώρας. Ηταν το έργο. Το «Ναμπούκο» του Βέρντι. Ηταν η μαγική στιγμή, που επί σκηνής ήταν όλος ο χορός των σκλαβωμένων Εβραίων. Ηταν ο μαέστρος, ο Ρικάρντο Μούτι. Και ήταν, προπαντός, ο κόσμος.
Είμαστε στην 3η πράξη της όπερας του Βέρντι. Το έργο διηγείται, με την απαράμιλλη μουσική και το λιμπρέτο του, τον αγώνα των σκλαβωμένων Εβραίων στη Βαβυλωνία του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα (Ναμπούκο). Το περίφημο Va Pensiero, που ετοιμάζεται να πλημμυρίσει το κατάμεστο θέατρο, και που είναι επίσης γνωστό ως το χορωδιακό των Εβραίων Σκλάβων, είναι για τους Ιταλούς ένας ύμνος-σύμβολο της αναζήτησης της ελευθερίας του λαού, ο οποίος στα 1840 -όταν και γράφτηκε η όπερα- ήταν υπό την κυριαρχία της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων, και πάλευε μέχρι τη δημιουργία της ενωμένης Ιταλίας, κάτι που επετεύχθη τελικά το 1861.
Λίγο πριν αρχίσει η παράσταση, ο δήμαρχος της Ρώμης, Τζιάνι Αλεμάνο, πήρε τον λόγο και, μολονότι είναι μέλος του κυβερνώντος κόμματος και πρώην υπουργός του Μπερλουσκόνι, επέκρινε έντονα την κυβέρνηση για δραματικές, όπως τις χαρακτήρισε, περικοπές κρατικών δαπανών για τον πολιτισμό κατά 30%. Από τα πρώτα «θύματα» αυτής της πολιτικής ήταν οι 14 λυρικές σκηνές της χώρας, ανάμεσά τους και η περίφημη Σκάλα του Μιλάνου.
«Η όπερα είναι μια μορφή τέχνης που αντιπροσωπεύει απόλυτα την Ιταλία σε όλο τον κόσμο που δοκιμάζεται αυτή την περίοδο από τις αποφάσεις των γραφειοκρατών» σημείωνε σε ανοιχτή επιστολή του προς τον υπουργό Πολιτισμού, Σάντρο Μπόντι, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της όπερας της Ρώμης Τζιανλουίτζι Τζελμέτι. Οπως και στη χώρα μας, οι πλείστοι πολιτικοί λατρεύουν να λένε πόσο αγαπούν τον πολιτισμό, αλλά στην πράξη σπανιότατα το αποδεικνύουν. Το πολιτικό κόστος από το να σταματήσεις να χρηματοδοτείς, π.χ. την Ορχήστρα των Χρωμάτων, δυστυχώς είναι πολύ μικρότερο από το να κλείσεις μια άχρηστη δημόσια υπηρεσία και να στείλεις σπίτι τους τους υπαλλήλους που απλώς πληρώνονται.
Επιστρέφοντας στην Οπερα της Ρώμης, βρίσκουμε τους θεατές να έχουν επηρεαστεί έντονα από τα λόγια του δημάρχου. Για τον κάθε Ιταλό, η όπερα είναι μέρος της ζωής και της παράδοσής του. Ο μαέστρος Ρικάρντο Μούτι, 69 ετών, που έναν μήνα πριν είχε πέσει από το πόντιουμ της Συμφωνικής Ορχήστρας του Σικάγου (όπου είναι καλλιτεχνικός διευθυντής) και είχε σπάσει το σαγόνι του, οι γιατροί διέγνωσαν ότι η πτώση προήλθε από καρδιακή αρρυθμία και του τοποθετήθηκε βηματοδότης, αγνόησε τις συμβουλές τους και δέχτηκε να διευθύνει αυτό το έργο, με αφορμή τους επίσημους εορτασμούς για τα 150 χρόνια από την απόσχιση από τους Αψβούργους και την ίδρυση του σύγχρονου κράτους της Ιταλίας.
«Ο κόσμος χειροκρότησε θερμά τον δήμαρχο. Αρχίσαμε την όπερα, και το έργο κύλησε ωραία. Μέχρι που φτάσαμε στο Va Pensiero, και ένιωσα αμέσως ένταση στην ατμόσφαιρα. Υπάρχει κάτι που θέλεις να περιγράψεις, αλλά δεν μπορείς. Το αισθάνεσαι μόνο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, υπήρχε άκρα σιωπή στο ακροατήριο. Οταν κατάλαβε, όμως, ο κόσμος ότι θα άρχιζε το χορωδιακό των Εβραίων Σκλάβων, η σιωπή σαν να γέμισε από πάθος» είπε, μιλώντας στην «Τάιμς του Λονδίνου», λίγες μέρες μετά.
Ηταν περίπου 1.300 θεατές εκεί. Και όλοι τραγουδούσαν μαζί με τη χορωδία. Εκείνο που συγκλόνισε τον Ρικάρντο Μούτι, ήταν ότι 80% των θεατών ήξεραν απέξω τα λόγια. «Αυτό, λέει πολλά για το τι σημαίνει όπερα για τους Ιταλούς». Οταν άρχισε να ακούγεται το Va Pensiero, ο μαέστρος αισθάνθηκε, λέει, «τη σπαλχνική αντίδραση του κόσμου» στον θρήνο των εβραίων σκλάβων, που λέει Oh mia patria si bella e perduta! («Ω πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη»). «Είμαι σίγουρος ότι ο κόσμος θα σκεφτόταν ότι: κάθε τι που έκανε τη χώρα μας σπουδαία στο παρελθόν, τώρα έχει χαθεί».
Το χορωδιακό τέλειωσε, αλλά τότε ακριβώς άρχισε ή άλλη, η πιο συγκλονιστική «παράσταση» απ’ όλες. Ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος, και έβλεπες ότι οι περισσότεροι έκλαιγαν. «Μπιζ, μπιζ», άρχισαν να φωνάζουν, και αμέσως μετά «Viva Italia!» και «Viva Verdi!». Ταυτόχρονα, από τα θεωρεία ψηλά άρχισε να πέφτει βροχή από μικρά χαρτάκια, επάνω στα οποία αναγράφονταν πατριωτικά συνθήματα, και σε κάποια άλλα το αίτημα «Μούτι, γερουσιαστής για πάντα».
Ο μαέστρος ήταν σαφώς σε αμηχανία. Η κραυγή «μπιζ, μπιζ» τρυπούσε τα αφτιά του και δεν ήξερε τι να κάνει. Παρόλο που το 1986, σε άλλη παράσταση του «Ναμπούκο» στη Σκάλα του Μιλάνου, είχε δεχτεί να επαναλάβει το Va Pensiero μόλις αυτό τελείωσε, υποκύπτοντας και τότε στην επιθυμία των θεατών, ετούτη τη φορά κάτι τον κρατούσε.
«Η όπερα δεν πρέπει να διακόπτεται ποτέ. Δεν ήθελα λοιπόν να επαναλάβουμε το χορωδιακό, έτσι χάριν επανάληψης μόνο. Εάν το έκανα, θα έπρεπε να είχα ειδικό λόγο, και να τον εξηγούσα επαρκώς».
Αυτό, ακριβώς, έκανε! Γύρισε προς τον κόσμο, και είπε: «Το “Ναμπούκο”, στις 9 Μαρτίου του 1842, ήταν η όπερα που ώθησε τους Ιταλούς να ξεκινήσουν την επανάσταση εναντίων των Αυστριακών, για να κερδίσουν την ελευθερία και ανεξαρτησία τους. Ελπίζω ότι τώρα, γιορτάζοντας τα 150 χρόνια εκείνου του ξεσηκωμού, το “Ναμπούκο” να μην αποδειχθεί το επικήδειο εμβατήριο του πολιτισμού μας».
Και κάλεσε, τότε, τους θεατές να τραγουδήσουν όλοι μαζί, με τους χορωδούς, το Va Pensiero. «Είδα τους θεατές, ομάδες-ομάδες, να σηκώνονται όρθιοι, μέχρι που στο τέλος δεν έμεινε ούτε ένας καθήμενος. Ορθιοι, στη σκηνή, ήταν και οι καλλιτέχνες. Ηταν μία μαγική στιγμή για το θέατρο. Μία μαγική στιγμή για την Ιταλία» είπε ο Μούτι.
Σύμφωνα με την αγγλική «Τάιμς», δύο μέρες μετά την παράσταση ο ιταλός υπουργός Οικονομικών και πιθανός διάδοχος του Μπερλουσκόνι Τζούλιο Τρεμόντι επισκέφθηκε τον Μούτι. Ο μαέστρος τον περιέγραψε ως «πολύ καλλιεργημένο άτομο».
«Ηλθε και συζητήσαμε. Μετά από μία ώρα μού έδωσε τον λόγο του ότι θα λύσει το πρόβλημα και θα δώσει τα αναγκαία χρήματα για τον πολιτισμό. Με αποχαιρέτησε με την παράφραση του γνωστού αποφθέγματος του Ιουλίου Καίσαρα: Veni, vidi, capii» (Ηλθα, είδα, έμαθα).
Στις 18 Μαρτίου ο Μούτι διηύθυνε πάλι τον «Ναμπούκο» ενώπιον της πολιτικής ελίτ της χώρας. Μετά την παράσταση ο Μπερλουσκόνι πήγε στα παρασκήνια για να τον συγχαρεί. Οι δύο άνδρες γνωρίζονταν από παλιά, όταν ο Μπερλουσκόνι ήταν ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας στο Μιλάνο και ο Μούτι μαέστρος και καλλιτεχνικός διευθυντής της Σκάλας του Μιλάνου.
Μετά από τα συγχαρητήρια, ο Μπερλουσκόνι μου είπε: «Θα δω τι μπορώ να κάνω». «Κύριε πρωθυπουργέ», του είπα, «είναι καιρός να πείτε θα το κάνω και όχι θα δω τι μπορώ να κάνω». Αυτός χαμογέλασε με θετικό τρόπο. Λίγες ημέρες αργότερα, ο Τρεμόντι ανακοίνωσε ότι τα αναγκαία κονδύλια για τον πολιτισμό θα εξερευθούν από την αύξηση της φορολογίας της βενζίνης.
* Ολη αυτήν την ιστορία την «διηγείται» πολύ καλύτερα, ασφαλώς, η «ζωντανή εικόνα», στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.youtube.com/ watch?v=G_gmtO6JnRs:
Αρχίζει με τον κόσμο να φωνάζει «Viva Italia», να ζητά «bis», και τον Μούτι να αποκρίνεται: «Σαν Ιταλός που έχει γυρίσει τον κόσμο, ντρέπομαι για όσα συμβαίνουν στη χώρα μου. Για αυτό συναινώ με το αίτημά σας για bis για το Va pensiero. Δεν είναι μόνο για την πατριωτική χαρά που αισθάνομαι, αλλά γιατί απόψε, και ενώ διεύθυνα τη χορωδία που τραγουδούσε «Ω πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη», σκέφτηκα ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα σκοτώσουμε τον πολιτισμό πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε η ιστορία της Ιταλίας. Και σε αυτή την περίπτωση, εμείς, η πατρίδα μας, θα είναι πραγματικά «όμορφη και χαμένη» (επευφημίες, συμπεριλαμβανομένων και των καλλιτεχνών πάνω στη σκηνή). Και ακολουθεί το Va Pensiero.
Πηγή/Αντέγραψα από...

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Βγάζουν το σταυρό από τους τρούλους, αφελληνίζουν τα παιδιά μας!

Tο καλοκαιρινό τεύχος του περιοδικού «ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ», στο θεατρικό που αναφέρεται στην Πάρο και στην Σαντορίνη, η εικονογράφος Μαρία Σαββίδου δεν τοποθέτησε τον σταυρό στους τρούλους των εκκλησιών! Ε, να μην ενοχληθούν... κιόλας οι αριστεριστές εκπαιδευτικοί που υποστηρίζουν την πολυπολιτισμικότητα και οι διάφορες ΜΚΟ που προωθούν με το αζημίωτο την υπόθεση της μετατροπής της χώρας μας σε άθρησκο καιπολυπολιτισμικό σκουπιδοτενεκέ... Να μιλήσουμε εδώ για «χριστοφοβία»;
Η κοινωνική μηχανική του συστήματος συνεχίζεται απρόσκοπτα, με στόχο πάντα τα μικρά παιδιά, από τους λίγους αλλά υπέρμετρα δραστήριους θιασώτες της κοινωνικής μηχανικής. Φυσικά, ανακύπτει πάντα το παρακάτω ερώτημα: θα τολμούσαν ποτέ όλοι αυτοί να απεικονίσουν ένα τέμενος λειψό, χωρίς το μισοφέγγαρο πάνω του; Η απάντηση είναι όχι. Πρώτον, γιατί ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ να το κάνουν και δεύτερον, γιατί βλέπουν στους μουσουλμάνους μετανάστες τον ιδανικό βραχίονα για τη διάλυση στη χώρα μας αλλά και αλλού, του εθνικού κορμού. Εξάλλου, στο πλαίσιο των λεγόμενων θετικών διακρίσεων, προωθούν όλοι αυτοί ό,τι αντιμάχεται το εθνικό και το χριστιανικό...

elkosmos.gr

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Η αγιότητα των γονέων είναι η καλύτερη εν Κυρίω αγωγή(π. Πορφύριος)


 Να βλέπομε τον Θεό στο πρόσωπο των παιδιών και να δώσομε την αγάπη   του Θεού στα παιδιά. Να μάθουν και τα παιδιά να προσεύχονται. Για να προσεύχονται τα παιδιά, πρέπει να έχουν αίμα προσευχομένων γονέων. Εδώ πέφτουν έξω μερικοί και λένε: «Εφόσον οι γονείς προσεύχονται, είναι ευσεβείς, μελετούν την Αγία Γραφή και τα παιδιά τα ανάθρεψαν ''εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου'', επόμενο είναι να γίνουν καλά παιδιά». 

Ορίστε, όμως, που βλέπομε αντίθετα αποτελέσματα λόγω της καταπιέσεως. Δεν είναι αρκετό να είναι οι γονείς ευσεβείς. Πρέπει να μην καταπιέζουν τα παιδιά, για να τα κάνουν καλά με τη βία. Είναι δυνατό να διώξομε τα παιδιά απ' τον Χριστό, όταν ακολουθούμε τα της θρησκείας με εγωισμό. Τα παιδιά δεν θέλουν καταπίεση. Μην τα εξαναγκάζετε να σας ακολουθήσουν στην εκκλησία. Μπορείτε να πείτε: «Όποιος θέλει, μπορεί να έλθει τώρα μαζί μου ή αργότερα». Αφήστε να μιλήσει στις ψυχές τους ο Θεός. Η αιτία που μερικών ευσεβών γονέων τα παιδιά, όταν μεγαλώσουν, γίνονται ατίθασα κι αφήνουν και την Εκκλησία κι όλα και τρέχουν αλλού να ικανοποιηθούν είναι αυτή η καταπίεση που τους ασκούν οι «καλοί» γονείς. Οι τάχα «ευσεβείς» γονείς, που είχαν τη φροντίδα να κάνουν τα παιδιά τους «καλούς χριστιανούς», μ' αυτή την αγάπη τους, την ανθρώπινη, τα καταπίεσαν κι έγινε το αντίθετο. Πιέζονται, δηλαδή, όταν είναι μικρά τα παιδιά κι όταν γίνουν δεκάξι χρονώ, δεκαεφτά ή δεκαοχτώ, φθάνουν στο αντίθετο αποτέλεσμα. Αρχίζουν από αντίδραση να πηγαίνουν με παλιοπαρέες και να λένε παλιόλογα.
Ενώ, όταν αναπτύσσονται μέσα στην ελευθερία, βλέποντας συγχρόνως το καλό παράδειγμα των μεγάλων, χαιρόμαστε να τα βλέπομε. Αυτό είναι το μυστικό, να είσαι καλός, να είσαι άγιος, για να εμπνέεις, να ακτινοβολείς. Η ζωή των παιδιών φαίνεται να επηρεάζεται απ' την ακτινοβολία των γονέων. Επιμένουν οι γονείς: «Άντε να εξομολογηθείς, άντε να μεταλάβεις, άντε να κάνεις εκείνο....». Τίποτα δεν γίνεται. Ενώ βλέπει εσένανε; Αυτό που ζεις, αυτό και να ακτινοβολείς. Ακτινοβολεί ο Χριστός μέσα σου; Αυτό πηγαίνει στο παιδί σου. Εκεί βρίσκεται το μυστικό. Κι αν γίνει αυτό, όταν το παιδί είναι μικρό στην ηλικία, δεν θα χρειασθεί να κοπιάσει πολύ, όταν μεγαλώσει. Πάνω σ' αυτό το θέμα ακριβώς ο σοφός Σολομών χρησιμοποιεί μια ωραιότατη εικόνα, τονίζοντας τη σημασία που έχει το καλό ξεκίνημα, η καλή αρχή, το καλό θεμέλιο. Λέγει σ' ένα σημείο: «Ο ορθρίσας προς αυτήν (την σοφίαν) ου κοπιάσει· πάρεδρον γαρ ευρήσει των πυλών αυτού». Ο «όρθρος προς αυτήν» είναι η πιο νεαρά ηλικία απασχόλησις με αυτή, τη σοφία. Σοφία είναι ο Χριστός. Η λέξη «πάρεδρος» σημαίνει «βρίσκεται πλησίον».

Όταν οι γονείς είναι άγιοι και το μεταδώσουν αυτό στο παιδί και του δώσουν αγωγή εν Κυρίω, τότε το παιδί, ό,τι επιδράσεις κακές κι αν έχει απ' το περιβάλλον του, δεν επηρεάζεται, διότι έξω απ' την πόρτα του θα βρίσκεται η Σοφία, ο Χριστός. Δεν θα κοπιάσει, για να την αποκτήσει. Φαίνεται πολύ δύσκολο να γίνεις καλός, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ εύκολο, όταν από μικρός ξεκινήσεις με καλά βιώματα. Μεγαλώνοντας δεν χρειάζεται κόπος, το έχεις μέσα σου το καλό, το ζεις. Δεν κοπιάζεις, το έχεις ζήσει, είναι περιουσία σου, που τη διατηρείς, αν προσέξεις, σε όλη σου τη ζωή.   

ΠΗΓΗ

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Η θλιμμένη Παναγιά


 
Στή μνήμη ἀπομένει πάντα ἡ Μορφή μιᾶς θλιμμένης, βουρκωμένης Παναγίας, τήν ὁποία συναντοῦσα κάθε Κυριακή ἤ καί γιορτή στήν παλιά μας τήν ἐκκλησία, στό Κάτω Χωριό. Ἡ εἰκόνα αὐτή, πού βρισκεται μέχρι σήμερα στό Τέμπλο, εἶναι μεγάλων διαστάσεων, ἁγιογραφημένη στό Ἅγιον Ὄρος, ὄχι μέ τή γνωστή βυζαντινή τεχνοτροπία, ἀλλά μέ πολλά δυτικότροπα στοιχεῖα, στά ὁποῖα ὡστόσο, πρέπει νά τό ποῦμε ἀπερίφραστα, ὁ εὐλαβής ἁγιογράφος προσπάθησε νά βάλει τή δική του τἠ σφραγίδα, ἔτσι ὥστε νά μήν ἀπομακρύνει καί τήν παράδοση καί τήν κληρονομιά τόσων αἰώνων.
  Καθε Κυριακή, λοιπόν, στή Θεία Λειτουργία, ἐκεῖνος ὀ ταπεινός καί ἁπλός λευΐτης, ὁ παπα-Βαγγέλης, τήν ὥρα πού ἐπρόκειρο νά εἰπωθεῖ ἡ Κυριακή Προσευχή, ἔκανε νεῦμα, ὥστε τό παιδί πού θά ἔλεγε τό "Πάτερ ἠμῶν", νά πάει καί νά σταθεῖ μπροστά στήν ὡραία Πύλη, στό σολέα, καί νά περιμένει ἐκεῖ, μέχρι ν᾿ ἀπαγγείλει ὁ ἱερέας τό, " Καί καταξίωσον ἡμᾶς Δέσποτα.......", γιά νά πεῖ στή συνέχεια τήν Προσευχή .
   Δέν ἦταν καί λίγες οἰ Κυριακές καί οἰ γιορτές, κατά τίς ὁποῖες βρέθηκα σ᾿ αὐτή τή θέση. Μάλιστα, γιά νά πῶ τήν ἀλήθεια, τήν περίμενα μέ ἀγωνία αὐτή τή στιγμή, ἀλλά καί στεναχωριόμουν πάρα πολύ ὅταν τή θέση μου τήν καταλάμβανε ἄλλος. Ὄμως ἐκείνη ἡ λιγόλεπτη ἀναμονή, μέχρι νά πεῖ ὁ ἱερέας τό, " Καί καταξίωσον ἡμᾶς Δέσποτα" ἀπομένουν στήν ψυχή ὡς στιγμές βιωματικά κορυφαῖες, γιατί τόσο στά δεξιά μου, ὄσο καί στ᾿ ἀριστερά οἱ Εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας μέ συγκινούσανε ὐπερβολικά μέ τό γαλήνιο ἐκεῖνο τους βλέμμα, πού παράλληλα εἶχε ἔνα βούρκωμα, μιά θλίψη κι ἔναν πόνο πού μαγνήτιζε, κατένυσσε καί φυσικά ἄνοιγε στήν παιδική ψυχή τούς δρόμους τῆς Μητρικῆς συμπόνιας, τῆς γενναίας ἀγάπης, τῆς γαλήνιας συμπάθειας. Διάβαζα στήν Εἰκόνα τῆς Παναγίας τότε τήν εὐλάβαια τῶν προγόνων μου, τίς συνεχεῖς ἐκκλήσεις πρός τήν Χάρη Της τῶν χαροκαμένων γυναικῶν καί μανάδων τοῦ χωριοῦ μου, πού σέ ὦρες πυνκοῦ χιονιᾶ καί θλίψεων, στίς ὀποῖες ξετρυπώνει ἠ ἀρρώστεια κι ὁ θάνατος, τή θερμοπαρακαλοῦσαν νά σταθεῖ σιμά τους παρηγοριά, ἐλπίδα, διέξοδος καί θεία συνδρομή στούς τρομερούς ἐκείνους κλειστούς καιρούς. Γι᾿ αὐτό, ὅταν σέ ὧρες φονικῆς θύελλας καί θαλασσοταραχῆς ἄκουγα τἠ Μάνα καί τή γιαγιά νά λένε, " Παναϊά μ᾿ στό πέλαγος!", Ἐκείνη τή Μορφή εἶχα μπροστά μου. Εἶχα δέ τήν ἐντύπωση, πώς ἐκεῖνες τίς σκληρές στιγμές πρόφθανε ἠ Χάρη Της καί καταλάγιαζε τόν καιρό ἀνακουφίζοντας ἀνθρώπους καί πλοῖα ἀπό τή μανιασμένη θάλασσα.
   Τό ἰδιο βουρκωμένη ἦταν καί ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, πού εἶχε ἀγιογραφηθεῖ στό Ἅγιον ὄρος σύμφωνα μέ τήν ἐπιγραφή. Μάλιστα, στά μάτια τοῦ Χριστοῦ διέκρινα κι ἐκείνη τήν κοκκινίλα, τό αἷμα πού ἀνεβαίνει στά μάτια ἀπό τόν ἀβάσταχτο πόνο καί πολλές φορές σκεφτόμουν, ἐκεῖνο τό λόγο τοῦ Εὐαγελιστῆ Ἰωάννη πού τόν ἀκοῦμε μιά μέρα σημαδιακή : τό Σάββατο τοῦ Λαζάρου. " Ἐδακρυσεν ὁ Ἰησοῦς" (Ἰω. 11, 35-36).
   Πᾶνε χρόνια ἀπό τ ότε πού σιμώνουν τό μισό αἰῶνα. Ἔχω δεῖ πολλές εἰκόνες τῆς Παναγίας καί τοῦ Κυρίου μας, εἰκόνες ἱστορημένες ἀπό τρανούς ἁγιογράφους.Ὅμως στήν ψυχή ἔχει ἐκτυπωθεῖ μόνο ἡ Μορφή ἐκείνηης τῆς Εἰκόνας, τήν ὁποία πρωτοαντίκρυσα παιδί καί τήν πῆρα μαζί μου, ὅπως πῆρα καί τή Μορφή τῆς Μανας μου νά μέ συνοδεύουν καί νά μέ συντρέχουν σέ ὧρες φαρμακωμένες:ἡ μιά μέ τή μεσιτεία Της κι ἡ ἄλλη μέ τήν παραμυθία της.... 

π. Κων. Ν. Καλλιανός-ΠΗΓΗ

Η Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη


Οι Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού (117 – 138 μ.Χ.). Οι τρεις θυγατέρες της Αγίας Σοφίας, πήραν τα ονόματα τους από το χωρίο της Καινής Διαθήκης: «νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.» ( Α’ Κορινθίους. 13:13).
Η Αγία Σοφία, τίμια και θεοσεβής γυναίκα, γρήγορα χήρεψε και με τις τρεις κόρες της ήλθε στη Ρώμη. Εκεί καταγγέλθηκαν ως φημισμένες χριστιανές. Τότε ο αυτοκράτορας πληροφορήθηκε ότι οι τέσσερις γυναίκες ήταν χριστιανές και διέταξε να τις συλλάβουν.
Αφού απομόνωσαν τη μητέρα, άρχισαν να ανακρίνουν τις κόρες. Πρώτη παρουσιάστηκε στο βασιλιά η δωδεκάχρονη Πίστη. Με δελεαστικούς λόγους ο Ανδριανός προσπάθησε να πείσει την Πίστη να αρνηθεί το Χριστό και θα της χορηγούσε τα πάντα, για να ζήσει ευτυχισμένη ζωή, αλλά αντιμετώπισε το άκαμπτο φρόνημα της νεαρής. Τα λόγια της Αγίας Γραφής αποτέλεσαν δυναμική απάντηση της Πίστης: «ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ» (Γαλ. 2: 20) δηλαδή «ζω εμπνεόμενη από την πίστη μου στον Χριστό, που με αγάπησε και έδωσε τον εαυτό Του για τη σωτηρία μου». Τότε, μετά από βασανιστήρια, την αποκεφάλισαν.
Επίσης με τα λόγια της Αγίας Γραφής απάντησε και η δεκάχρονη Ελπίδα, όταν τη ρώτησαν αν αξίζει να υποβληθεί σε τέτοια βασανιστήρια: «ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν» (Α΄ Τιμοθ. 4:10). Δηλαδή, «ναι, διότι έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας στον ζωντανό Θεό, που είναι σωτήρ όλων των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των πιστών». Αμέσως τότε και αυτή αποκεφαλίστηκε.
Αλλά δεν υστέρησε σε απάντηση και η εννιάχρονη Αγάπη. Είπε ότι η ύπαρξή της είναι στραμμένη «εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καὶ εἰς τὴν ὑπομονὴν τοῦ Χριστοῦ» (Β’ Θεσσαλ. 3: 5). Βέβαια δεν άργησαν να αποκεφαλίσουν και αυτή.
Περήφανη για τα παιδιά της η Σοφία, ενταφίασε με τιμές τις κόρες της και παρέμεινε για τρεις μέρες στους τάφους τους, παρακαλώντας το Θεό να την πάρει κοντά του. Ο Θεός άκουσε την προσευχή της και η Σοφία παρέδωσε το πνεύμα της δίπλα στους τάφους των παιδιών της.
Πηγή:www.saint.gr

Κυριακή μετά την Ύψωσιν-Α κατέλυσα ταύτα πάλιν οικοδομώ

Εικόνα 31 από 136 000

 Πόσες φορές στη ζωή μας αυτά που έχουμε πάρει απόφαση να γκρεμίσουμε τα ξαναβάζουμε στη θέση τους, τα οικοδομούμε και πάλι (Γαλ. 2, 18). Ο άνθρωπος δύσκολα αποχωρίζεται σημεία του χαρακτήρα του, επιλογές του, σχέσεις του. Ακόμη και αν διαπιστώνει ότι τον οδηγούν σε αδιέξοδα στη ζωή του, του είναι δύσκολο να αλλάξει. Οι εμμονές αυτές έχουν ως αιτία τους το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι εγωιστής. Ότι δεν θέλει να παραδεχθεί τα όποια σφάλματα ή αδυναμίες του και πάντοτε προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αρνητικά που του συμβαίνουν αποδίδοντάς τα όχι στον εαυτό του, αλλά στους άλλους. Κι αυτό διότι ο άνθρωπος φοβάται, φανερά ή αφανώς, ότι αν αποχωριστεί τις αδυναμίες του, τις συμπεριφορές που πληγώνουν τους άλλους, τις σχέσεις του, αν αρνηθεί τις επιλογές που έκανε, τότε θα καταρρεύσει, δεν θα μπορεί να διαχειριστεί την πορεία του εαυτού του, με αποτέλεσμα να μην έχει νόημα η ζωή του

Αυτό συμβαίνει ιδιαιτέρως και στην πνευματική ζωή. Ο άνθρωπος γλυκαίνεται από την όποια αμαρτωλή κατάσταση βιώνει, με αποτέλεσμα να του είναι δύσκολο να την αποχωριστεί
. Ο άνθρωπος γλυκαίνεται από την συνήθειά του, από τις πεποιθήσεις του, από αυτά που θεωρεί ως δεδομένα, με αποτέλεσμα να προχωρεί στη ζωή του κρίνοντας τον εαυτό του και τον κόσμο όχι μέσα από το πρίσμα της σχέσης με το Θεό και το φρόνημα της Εκκλησίας, αλλά με βάση το πώς ο ίδιος βλέπει τη ζωή, με βάση κυρίως τα πάθη του. Έτσι, όταν κάποιος ή κάποιοι εξυπηρετούν τα πάθη του ανθρώπου, τότε εκείνος προσκολλάται σ’ αυτούς. Όταν ταυτίζεται με τα πάθη του, ενώ μπορεί να βλέπει ότι του κάνουν κακό, αρνείται να παραιτηθεί από αυτά. Ακόμη και αν ακούει λόγους και κηρύγματα περί μετανοίας, περιορίζει την κίνηση αυτή σε απλή εξαγόρευση των όποιων αμαρτιών, χωρίς να αποφασίζει και να υλοποιεί την ριζική αλλαγή της ζωής του



.Υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι ενώ αποφασίζουν να γκρεμίσουν το οικοδόμημα των παθών τους, γρήγορα επιστρέφουν σ’ αυτό, γιατί θεωρούν δύσκολο στη ζωή τους να ζήσουν χωρίς αυτά. Είναι στενή και τεθλιμμένη η οδός της Βασιλείας, ενώ πλατειά η πύλη των παθών. 
Ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους ο άνθρωπος, ενώ φτάνει στο σημείο να γκρεμίσει ό,τι τον χωρίζει από τον Θεό και την γνήσια σχέση μαζί Του, ενώ φτάνει στο σημείο να παίρνει αποφάσεις για μεγάλες αλλαγές και στην κατά κόσμον ζωή του, ευκολότερα επιστρέφει σ’ εκείνο που τον κρατά προσκολλημένο στα πάθη του;
Πρωτίστως είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στην παρουσία της χάριτος του Θεού.
Ο άνθρωπος θεωρεί πως οι όποιες αλλαγές γίνονται στη ζωή του έχουν να κάνουν με τον προσωπικό του δυναμισμό, με το «εγώ» του και τις ικανότητές του να αποφασίσει και να υλοποιήσει τις αποφάσεις του. Αγνοεί όμως ότι τα πάντα στη ζωή μας γίνονται χάρις στην παρουσία της χάριτος του Θεού. Η προαίρεσή μας είναι η βάση για να κοινωνήσουμε με το Θεό. Η προαίρεση όμως αυτή είναι που συναντιέται με τη χάρη του Θεού και γεννά μετάνοια εντός μας, γεννά επιστροφή στο Θεό, γεννά αλλαγές. Όταν ο άνθρωπος προχωρά με γνώμονα μόνο το εγώ του, δεν μπορεί να οπλιστεί πνευματικά, με αποτέλεσμα, ακόμη κι αν βλέπει τα λάθη του, να μην μπορεί να τα υπερβεί, ακόμη κι αν υπάρχει η απόφαση μέσα του. «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάν. 15,5), λέει ο Χριστός. Αυτήν την αποδοχή, δεν είμαστε σε θέση να την οικειωθούμε στη ζωή μας.
Είναι η παρουσία του παλαιού ανθρώπου εντός μας. Όταν, κατά το βάπτισμά μας, απεκδυθήκαμε τον χιτώνα και εισήλθαμε γυμνοί στην κολυμβήθρα, απεκδυθήκαμε τον παλαιό άνθρωπο, «φθειρόμενον κατά τας επιθυμίας της απάτης» (Εφεσ. 4,22). Εισήλθαμε στην κολυμβήθρα και μετάσχαμε στην σταύρωση, την ταφή και την ανάσταση του Χριστού μέσα από την τρισσή κατάδυση στο νερό, για να ξεκινήσουμε την ζωή του νέου, του καινού ανθρώπου, ο οποίος, πλήρης Πνεύματος Αγίου, αποφασίζει να ζήσει εν αγάπη προς το Θεό και τον πλησίον, φωτισμένος, χαιρόμενος με την ευλογία των μυστηρίων, επιλέγοντας το θέλημα του Θεού, όπως αυτό αποτυπώνεται στο Ευαγγέλιο, με αποτέλεσμα, ακόμη κι αν δέχεται ο άνθρωπος τις επιθέσεις του πειρασμού, αλλά και την πίεση του κόσμου, όπως επίσης και τα διλήμματα που η προαίρεσή του καλείται ελεύθερα να επιλέξει –ζωή και πράξεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού ή πορεία μακριά από Αυτόν-, θα αντέξει.
 
Είναι η νοοτροπία του συμβιβασμού, της ευκολίας, η απουσία τόλμης να προχωρήσουμε σε αλλαγές. Κυριαρχεί στην ύπαρξή μας αυτή η ψυχολογική φοβία για το τι θα πάθουμε όταν εξέλθουμε από την πορεία των παθών μας ή των σχέσεων που έχουμε ή της αποδοχής εξ αιτίας αυτού που είμαστε. Μας είναι δύσκολο να προχωρήσουμε διαφορετικά στη ζωή μας, γιατί θα πρέπει να σηκώσουμε Σταυρό. Να πάψουμε να είμαστε όπως μας έχουν συνηθίσει και όπως έχουμε συνηθίσει τον εαυτό μας είναι ίσως ο πιο βαρύς σταυρός που καλείται ο άνθρωπος να επιλέξει. Μέσα όμως από αυτήν την τόλμη της μετάνοιας και της αλλαγής έρχεται η αληθινή υπέρβαση και ανάσταση.


Ο Απόστολος Παύλος μας υποδεικνύει την απάντηση στους ενδοιασμούς μας. «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20).
Εάν αφήσουμε το Χριστό να ζήσει εντός μας, τότε θα αποκτήσουμε και την εμπιστοσύνη στο Θεό, ενισχύοντας την προαίρεσή μας, ανανεώνοντας τον καινό τρόπο του Βαπτίσματος και τολμώντας να έλθουμε σε ρήξη με ό,τι μας βολεύει, αλλά και μας καταστρέφει, γιατί μας κάνει να μην μπορούμε να προχωρήσουμε σύμφωνα με το θέλημα της αγάπης. Ο Σταυρός αποτέλεσε την μεγαλύτερη ρήξη που δίδαξε ο Θεός στον άνθρωπο, ρήξη με τον εγωκεντρισμό και την δύναμη, ρήξη με τον παλαιό άνθρωπο, ρήξη με τον συμβιβασμό. Και ο σταυρός συνοδεύεται πάντοτε με την Ανάσταση. Ας οικειωθούμε αυτόν τον δρόμο σε μια εποχή δύσκολη πνευματικά. Εδώ όμως έγκειται και το νόημα και η πορεία της σωτηρίας εν τη Εκκλησία. 



themistoklismourtzanos.blogspot

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Σεβόμενοι την ελευθερία του άλλου(Γέροντος Παισίου)


- Γέροντα, είναι δυνατόν κανείς συνειδητά να κρύβη μια πτώση του από τον πνευματικό του;
- Ναι, αλλά, και αν ξέρη ο πνευματικός την πτώση του ή κάτι καταλαβαίνη, δεν συμφέρει, ούτε θα τον ωφελήση, να του το πη. Πολλές φορές βλέπω στον αγώνα του άλλου, κάτι καταλαβαίνω ή ξέρω τι έχει κάνει, όμως από σεβασμό  δεν του λέω τίποτε, αν δεν μου το πη ο ίδιος. Το θεωρώ εκβιασμό, ατιμία, να του το πω, την στιγμή που εκείνος δεν θέλει μόνος του να το φανερώση. Είναι λεπτό το θέμα, γιατί θα τον ρεζιλέψης. Πώς να βιάσης τον άλλον; Υπάρχει ελευθερία. Εκτός αν δω ότι κινδυνεύει και δεν πρόκειται να βοηθηθή από αλλού ή ότι έχει άγνοια και θα σπάση τα μούτρα του, θα καταστραφή, τότε θα κοιτάξω με τρόπο να του πω κάτι.
Είναι καλύτερα να δίνης στον άλλον να καταλαβαίνη που φταίει, εφόσον το ζητήση, και να χτυπά μόνος του τον παλαιό του άνθρωπο, γιατί έτσι πονά λιγώτερο. Βλέπεις, κι ένα παιδάκι, όταν πέση μόνο του και χτυπήση, κλαίει λιγώτερο απ’ ό,τι κλαίει, αν πέση, γιατί το έσπρωξε ένα άλλο παιδί. Για να πη κανείς στον άλλον να κάνη κάτι, πρέπει αυτός που θα το ακούση να είναι ταπεινός και αυτός που θα το πη να είναι δέκα φορές πιο ταπεινός και να προσπαθή να το εφαρμόζη αυτό που θα πη. Θα κάνω ενάμισι εγώ, για να πω στον άλλον να κάνη ένα, και πάλι θα σκεφθώ αν το πω.
Βέβαια, ο έλεγχος γίνεται πάντοτε σε άνθρωπο που είναι δικός σου ή γνωστός. Ο πνευματικός θα δη τι δικαιώματα του έδωσε ο άλλος και τι ευθύνη έχει γι’ αυτόν και ανάλογα θα φερθή. Όταν έχη αναλάβει την ευθύνη της ψυχής, τότε επιβάλλεται ο έλεγχος, φυσικά με διάκριση. Δεν βοηθάει όμως να κάνης στον άλλον τον δάσκαλο και να τον ελέγχης για τις συνήθειές του, αν εκείνος δεν σου δώση το δικαίωμα. Είναι σαν να μπη κάποιος στο κελλί μου και να μου αλλάξη τα πράγματα, να μου βάλη το κανδήλι εδώ, το κρεββάτι εκεί, να κρεμάση το κομποσχοίνι αλλού, χωρίς να με ρωτήση.
Από το βιβλίο''Γέροντος Παισίου λόγοι''Τόμος Γ

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Οι γυναίκες της εποχής μας… (Γέροντος Σωφρόνιου του Έσσεξ)


- Τά παιδιά μας ἔγιναν ἀνίκανα γιά τήν πίστη ἐξ αἰτίας τῶν γονέων
- Πώς ή γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
[...]Επειδή οι γυναίκες της εποχής μας έχασαν την υψηλή αυτή συνείδηση, άρχισαν να γεννούν προπαντός κατά σάρκα. Τα παιδιά μας έγιναν ανίκανα για την πίστη. Συχνά αδυνατούν να πιστέψουν ότι είναι εικόνα του Αιωνίου Θεού. Η μεγαλύτερη αμαρτία στις ήμερες μας έγκειται στο ότι οι άνθρωποι βυθίστηκαν στην απόγνωση και δεν πιστεύουν πια στην Ανάσταση. Ο θάνατος του ανθρώπου εκλαμβάνεται από αυτούς ως τελειωτικός θάνατος, ως εκμηδένιση, ενώ πρέπει να θεωρείται ως στιγμή αλλαγής της μορφής της υπάρξεώς μας ως ημέρα γεννήσεώς μας στην ανώτερη ζωή, σε ολόκληρο πλέον το πλήρωμα της ζωής που ανήκει στο Θεό. Αλήθεια, το Ευαγγέλιο λέει: «Ο πιστεύων εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον ο δε απειθών τω Υιώ ουκ όψεται ζωήν» (Ιωάν. 3,36). «Αμήν, αμήν λέγω υμίν ότι… ο πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν. 5,24). «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, εάν τις τον λόγον τον εμόν τηρήση, θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα» (Ιωάν. 8,51). Παρόμοιες λοιπόν εκφράσεις μπορούμε να αναφέρουμε πολλές.Συχνά ακούω από τους ανθρώπους: Πώς ή γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων έχασε την ικανότητα να πιστεύει; Δεν είναι άραγε η νέα απιστία συνέπεια της ευρύτερης μορφώσεως, όταν αυτό που λέει η Γραφή γίνεται μύθος, απραγματοποίητο όνειρο;
Η πίστη, η ικανότητα για την πίστη, δεν εξαρτάται πρωτίστως από τον βαθμό μορφώσεως του ανθρώπου. Πράγματι παρατηρούμε ότι στην εποχή μας, κατά την οποία διαδίδεται η μόρφωση, η πίστη ελαττώνεται, ενώ θα έπρεπε ουσιαστικά να συμβαίνει το αντίθετο όσο δηλαδή πλατύτερες γίνονται οι γνώσεις του ανθρώπου, τόσο περισσότερες αφορμές έχει για να αναγνωρίζει τη μεγάλη σοφία της δημιουργίας του κόσμου. Σε τί λοιπόν συνίσταται η ρίζα της απιστίας;
Πριν απ’ όλα οφείλουμε να πούμε ότι το θέμα αυτό είναι πρωτίστως έργο των γονέων, των πατέρων και των μητέρων. Αν οι γονείς φέρονται προς την πράξη της γεννήσεως του νέου άνθρωπου με σοβαρότητα, με τη συνείδηση ότι το γεννώμενο βρέφος μπορεί να είναι αληθινά «υιός άνθρωπου» κατ’ εικόνα του Υιού του Ανθρώπου, δηλαδή του Χριστού, τότε προετοιμάζονται για την πράξη αυτή όχι όπως συνήθως γίνεται αυτό. Να ένα υπέροχο παράδειγμα ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ προσεύχονταν για πολύ καιρό να τους χαρισθεί τέκνο… Και τί συνέβη λοιπόν; «Ώφθη δε αιτώ (τω Ζαχαρία) άγγελος Κυρίου εστώς εκ δεξιών του θυσιαστηρίου του θυμιάματος. Και εταράχθη Ζαχαρίας ιδών, και φόβος επέπεσεν επ’ αυτόν. Είπε δε προς αυτόν ο άγγελος μη φοβού, Ζαχαρία διότι εισηκούσθη η δέησίς σου, και η γυνή σου Ελισάβετ γεννήσει υιόν σοι, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιωάννην και έσται χαρά σοι και αγγαλίασις, και πολλοί επί τη γεννήσει αυτού χαρήσονται. Έσται γαρ μέγας ενώπιον του Κυρίου… και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας μητρός αυτού, και πολλούς των υιών Ισραήλ επιστρέψει έπι Κύριον τον Θεόν αυτών» (Λουκ. 1,11-16).
Βλέπουμε μάλιστα στη συνέχεια ότι ο Ιωάννης, ευρισκόμενος ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του, αναγνώρισε την επίσκεψη της μητέρας του Χριστού, σκίρτησε από χαρά και η χαρά του μεταδόθηκε στη μητέρα του. Τότε εκείνη γέμισε με προφητικό πνεύμα. Άλλο παράδειγμα είναι η προφήτιδα Άννα.
Έτσι και τώρα αν οι πατέρες και οι μητέρες θα γεννούν παιδιά συναισθανόμενοι την άκρα σπουδαιότητα του έργου αυτού, τότε τα παιδιά τους θα γεμίζουν από Πνεύμα Άγιο, ήδη από την κοιλιά της μητέρας και η πίστη στον Θεό, τον Δημιουργό των απάντων, ως προς τον Πατέρα τους, θα γίνει γι’ αυτά φυσική, και καμία επιστήμη δεν θα μπορέσει να κλονίσει την πίστη αυτή, γιατί «το γεννώμενον εκ Πνεύματος πνεύμα έστιν». Η ύπαρξη λοιπόν του Θεού και η εγγύτητά του σε μας είναι για μια τέτοια ψυχή οφθαλμοφανές γεγονός. Και η απιστία των πολυμαθών ή των αμαθών στα μάτια των τέκνων αυτών του Θεού θα είναι απλώς απόδειξη ότι οι άνθρωποι εκείνοι δεν γεννήθηκαν ακόμη Άνωθεν, και ακριβώς εξαιτίας του γεγονό¬τος αυτού δεν πιστεύουν στον Θεό, διότι είναι εξολοκλήρου σάρκα, γεννημένοι από σάρκα.
Εκείνο όμως που αποτελεί πραγματικό πρόβλημα για την Εκκλησία, τον προορισμό της, είναι το πώς να πείσει τους ανθρώπους ότι είναι αληθινά τέκνα και θυγατέρες του αιωνίου Πατρός πώς να δείξει στον κόσμο τη δυνατότητα μιας άλλης ζωής, όμοιας προς τη ζωή του ιδίου του Χριστού, ή τη ζωή των προφητών και των αγίων. Η Εκκλησία οφείλει να φέρει στον κόσμο όχι μόνο την πίστη στην ανάσταση, αλλά και τη βεβαιότητα γι’ αυτήν. Τότε περιττεύει η απαίτηση για οποιεσδήποτε άλλες ηθικιστικές διδασκαλίες.
αποσπάσματα από το βιβλίο του (†)Αρχιμ. Σωφρονίου ,Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής», Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ 2010 Πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2010/11/blog-post_5607.html

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ-Η Παναγιά του ρωσικού λαού

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Βλαδιμήρου(Vladimir)μια από τις πιο γνωστές εικόνες της Ρωσίας συνδέεται με τον ρωσικό λαό από τις απαρχές του ακόμα.Ο πιστός λαος την ευλαβείται πολύ ενώ η ιστορία της χάνεται στα βαθη των αιώνων.
Σύμφωνα με μια παράδοση πρόκειται για μια από τις εικόνες του ευαγγελιστου Λουκά η οποία βρίσκονταν στην Ιερουσαλήμ μέχρι το 450, όταν μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ότι ο πατριάρχης Λουκάς Χρυσοβέργης(1157-1169)την δωρησε στον κνέζη Γιούρι Βλαντιμίροβιτς Ντολγκορούκι ο οποίος την τοποθέτησε στο γυναικείο μοναστήρι του Βισεγκόροντ

Άλλοι λένε ότι η εικόνα ήρθε από την Κωνσταντινούπολη το 1130.
Αυτό πάντως που είναι βέβαιο είναι ότι το 1155 ο πρίγκηπας Αντρέι Βογκομπουλίσκι την μετέφερε στο Βλαντιμίρ όπου έχτισε έναν μεγαλόπρεπο ναό αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου για να τοποθετήσει την πολύτιμη αυτήν εικόνα,η οποία έμεινε στο Βλαντιμίρ τρεις αιώνες.
Σ'όλο αυτό το διάστημα η Παναγία δε σταμάτησε να ελεεί και να βοηθεί όσους επικαλούνταν τη βοήθειά της.Το ότι γλύτωσε ανέγγιχτη από μια φώτια που έκαψε τον καθεδρικό ναό,μετ’ότι γλύτωσε από την λεηλασία των Τατάρων,με τ’ότι συνόδευσε τον πρίγκιπα Ανδρέα στις μάχες που έδωσε κοντά στο Βόλγα με τους Βούλγαρους,αλλά και πολλά άλλα θαύματά, της έδωσαν τη φήμη της θαυματουργής εικόνας.
‘Όταν ο τρομερός Τιμούρ Λένκ επιτέθηκε στη Μόσχα το 1395,ο πρίγκηπας Βασίλειος Ντιμιτρίεβιτς και ο μητροπολίτης Κυπριανός,λιτάνευσαν την εικόνα για να σώσουν την πόλη.Η λειτανία κράτησε 10 ημέρες και στις 26 Αυγούστου 1395,χιλιάδες λαού την υποδέχθηκαν και την τοποθέτησαν στον καθεδρικό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.Εκέινη τη στιγμή ο Ταμερλάνος κοιμόνταν στη σκηνή του και είδε ένα τρομερό όνειρο
Κατέβαιναν λέει από ένα ψηλό βουνό πολλοί αρχιερείς κρατώντας χρυσές ποιμαντορικές ράβδους και από πάνω τους στέκονταν μια γυναίκα μέσα σε μία λάμψη.Γύρω της αμέτρητοι άγγελοι κρατούσαν πύρινα σπαθιά.Ξαφνικά όρμησαν κατά πάνω του.Ξυπνώντας τρομαγμένος ρώτησε τους συμβούλους περί τίνος πρόκειται.Εκεινοι του είπαν πως ήταν η προστάτρια των Ρώσων,η Παναγία των χριστιανών.Ο Ταμερλάνος αποφάσισε υποχώρηση.
H Παναγια του Βλαδιμήρου(Γκαλερί Τρετιακώφ)
Το Χρονικό που αναφέρει το γεγονός κλείνει λέγοντας:«Και έφυγε ο Ταμερλάνος διώχνωντάς τον η δύναμη της Παναγίας.»Στο μέρος που ο λαός υποδέχηκε την εικόνα της Παναγίας του Βλαδιμήρου,χτίστηκε η Ιερά Μονή Σρετένσκι..Επίσης σ’αυτήν την εικόνα αποδίδονται οι νίκες των Ρώσων κατά των Τατάρων το 1408,1451,1459.Διάσημη είναι και η μάχη στον ποταμό Ugra,όταν στις 23 Ιουνίου 1480 ο Αχμέτ Χαν υποχώρησε μπροστά στον κνέζη Ιωάννη τον Γ,χωρίς μάχη.Όλος ο στρατός του κατελήφθη από έναν ανεξήγητο φόβο.
Ο Ναός της Κοιμήσεως στο Vladimir
Το 1480 η εικόνα μεταφέρθηκε οριστικά στη Μόσχα
Μετά τη συντήρηση της εικόνας από τη Σοβιετική κυβέρνηση το 1918 καθαρίστηκαν τα τεσσερα επιστρώματα που είχαν επιζωγραφιστεί και εμφανίστηκε η αρχική της μορφή.Έπειτα μεταφέρθηκε στο Μουσείο Ιστορίας της Μόσχας και από εκεί στην Γκαλερύ Τρετιακώφ,όπου βρίσκεται και σήμερα σ’ένα παρεκκλήσι.

proskynitis.blogspot.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Αββά Δωροθέου-Μαθήματα κολύμβησης

Πολλοί άνθρωποι,για πολλούς λόγους κολυμπούν στη θάλασσα. Μερικοί άπ' αυτούς ξέρουν πραγματικά καλό κολύμπι και όταν έρχεται καταπάνω τους το κύμα, σκύβουν και λουφάζουν από κάτω του μέχρι να περάσει. Έτσι εξακολουθούν να κολυμπούν ακίνδυνα. "Αν όμως θελήσουν ν' αντισταθούν, το κύμα τους σπρώχνει έξω και τους εκσφενδονίζει πολύ μακριά. Πάλι, μόλις αρχίσουν να κολυμπούν έρχεται καταπάνω τους άλλο κύμα. "Αν πάλι αντισταθούν, πάλι το κύμα θα τους σπρώξει και θα τους -πετάξει έξω και το μόνο ττού κατορθώνουν είναι να συντρίβονται, χωρίς καθόλου να προχωρούν. "Αν όμως, όπως είπα, σκύψουν και ταπεινωθουν κάτω άπό το κύμα, αυτό περνάει χωρίς να τους κάνει κακό. Εξακολουθούν τότε να κολυμπούν όσο θέλουν και τελειώνουν τη δουλειά τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πειρασμούς. "Αν κανείς βαστάσει τον πειρασμό με υπομονή και ταπείνωση, τον ξεπερνάει χωρίς να πάθει κακό. Αν όμως παραμείνει με την καρδιά γεμάτη λύπη και ταραχή και θεωρώντας καθέναν αίτιο του κάκου που του συμβαίνει, κολάζει τον εαυτόν του, φορτώνοντας πάνω του τον πειρασμό. Έτσι όχι μόνο δεν ωφελείται άπ' αυτόν, αλλά και βλάπτεται.
proskynitis.blogspot

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Στην κόλαση του πολέμου Ανδρέας Σαμουήλ: Η κατάθεση μιας συγκλονιστικής μαρτυρίας για την τουρκική εισβολή


ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΑΝΙΖΕΛΟΥ
Φωτογραφία
Μια μαρτυρία, είναι κατάθεση στην ιστορία. Μια ιστορία πολέμου, αποτελεί μια κραυγή γεμάτη απόγνωση και αγωνία. Ο πόλεμος γεννά τον θάνατο, την καταστροφή, τις τραγωδίες, εθνικές και προσωπικές. Οι ιστορίες του καθενός που έζησε την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974, συνθέτουν όλες μαζί το παζλ της στυγνής πραγματικότητας. Η προδοσία της χούντας και της ΕΟΚΑ Β, η τουρκική εισβολή που ακολούθησε, η κατοχή μέχρι και σήμερα, δεν αποτελούν μόνο την ιστορία, αλλά και τη στυγνή πραγματικότητα. Ο Ανδρέας Σαμουήλ, νεαρός τότε δικηγόρος, βλέποντας τα τουρκικά αεροπλάνα να «σκεπάζουν» την Κύπρο, τις βόμβες να πέφτουν μοιράζοντας καταστροφή και θάνατο, τους αλεξιπτωτιστές ανενόχλητα να «προσγειώνονται» στην κυπριακή γη, έκανε αυτό που επέβαλαν οι στιγμές.
 
Αποχαιρέτησε τη σύζυγό του, τον οκτάμηνο γιο του, και έσπευσε στο πεδίο των μαχών. Δεν ήταν ούτε κι αυτό εύκολο. Δηλαδή, το αυτονόητο, της διάθεσης για προσφορά και υπεράσπιση της πατρίδας. 
 
Πρώτα χρειαζόταν κάποιος να καταταχθεί. Πού όμως; Ταλαιπωρία μέχρι να βρεθεί κάποιος «αρμόδιος» για να δώσει οδηγίες και κατευθύνσεις. Και μετά ο πρώτος γολγοθάς μέχρι να βρεθούν στο πεδίο της μάχης. Με τα στρατιωτικά φορτηγά να κινούνται χωρίς πυξίδα και προσανατολισμό. Και μετά, ο δεύτερος γολγοθάς, πριν από τη σταύρωση, όταν βρέθηκαν απέναντι στους εισβολείς. Χωρίς σχέδιο δράσης και σχέδιο αντίστασης. Ο καθένας αναλάμβανε την ευθύνη έναντι της πατρίδας και της οικογένειάς του, της ζωής του εν γένει.
 
Ο Ανδρέας Σαμουήλ, όπως καταγράφει τη μαρτυρία του στο βιβλίο που πρόσφατα κυκλοφόρησε με τίτλο «Καλημέρα Ήλιε, ο χαμένος πόλεμος», ήταν ένας από τους πολίτες που επιστρατεύθηκαν και ρίχτηκαν στη δίνη του πολέμου.
 
Η μαρτυρία του ξυπνά θύμησες για πολλούς. Ο Ανδρέας Σαμουήλ φέρνει στο νου, εικόνες του 1974. Παντού η καταστροφή, η απόγνωση από την εγκατάλειψη των σπιτιών, οι εγκλωβισμένοι, όπως και ο ίδιος στο ξενοδοχείο Ντόουμ, και τα μηνύματα κάθε μεσημέρι από το ραδιόφωνο του ΡΙΚ, μετά το δελτίο ειδήσεων των 1.30. ( «Ο… από την Κερύνεια πληροφορεί τους δικούς του, ότι είναι καλά και σύντομα ελπίζει να βρεθεί κοντά τους...» κ.λπ. κ.λπ.).
 
Ο Ανδρέας Σαμουήλ, έγραψε τη δική του εμπειρία χρόνια μετά τον πόλεμο. Εκείνες οι εμπειρίες σημαδεύουν άλλωστε μια ολόκληρη ζωή. Είναι το μαρτύριο που κουβαλούμε όλοι. Διαβάζοντας το βιβλίο του είναι ως να ζωντανεύει ο πόλεμος, η εισβολή. Περιγράφει τις δικές του εμπειρίες και τις εμπειρίες ανθρώπων που έζησε μαζί τους την αγωνία του πολέμου. Όπως ο συστρατιώτης του, Χρίστος, που μαζί ανέβηκαν τον γολγοθά, πήγαν και ήλθαν πολλές φορές στον θάνατο. Κέρδισαν, όμως, τη μάχη της ζωής. Στο βιβλίο μεταφέρει και τις εμπειρίες στο Ντόουμ. Αναφορές στον αείμνηστο γιατρό Ξάνθο Χαραλαμπίδη, όπως και στην Έλλη Σταύρου και τον Μιχάλη Λαμπράκη, που ήταν εγκλωβισμένοι- φυλακισμένοι στην Κερύνεια τους. Δυο άνθρωποι που μέχρι σήμερα κουβαλούν τον σταυρό της κατοχής και δίνουν μάχες στα οδοφράγματα. Ακόμη και στα χρόνια της λήθης. 

ΞΕΝΩΝΑΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΓΑΜΩΝ ΜΗΤΕΡΩΝ

ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ
ΞΕΝΩΝΑΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΓΑΜΩΝ ΜΗΤΕΡΩΝ
" ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ " (τηλ. 2310-462744)



Το «Σπίτι της Μαρίας», για άγαμες, εγκυμονούσες, και ανύπαντρες μητέρες...

Τη δική τους «Κιβωτό» βρίσκουν οι άγαμες εγκυμονούσες κοπέλες και οι ανύπαντρες μητέρες, που θέλουν να επανακάμψουν από την προδοσία και την εγκατάλειψη των συντρόφων τους, στον ξενώνα υποδοχής και προστασίας του Ορθόδοξου Εκκλησιαστικού Ιδρύματος «Ο Ευαγγελιστής Μάρκος», που βρίσκεται στην περιοχή της Θέρμης, στη Θεσσαλονίκη.

Ο ιερέας Κωνσταντίνος Πλευράκης, και η σύζυγος του, Στέλλα, εδώ και χρόνια, απλώνουν προστατευτικά τις «φτερούγες» τους γύρω από γυναίκες που είναι μόνες και αναζητούν ένα σπίτι για να γεννήσουν τα παιδιά τους, σ' αυτές που θέλουν ένα πιάτο φαγητό, αλλά και ψυχολογική υποστήριξη.
Όλα ξεκίνησαν το 1984, όταν δύο άγαμες μητέρες ζήτησαν τη βοήθεια του ιερέα, καθώς δεν είχαν πού αλλού να απευθυνθούν.

Τότε, αυτός αποφάσισε να τις φιλοξενήσει, μαζί με τα παιδιά τους, στο σπίτι του: σ' ένα σαλόνι κι ένα δωμάτιο.

Επειδή, όμως, η ανάγκη για βοήθεια ήταν μεγαλύτερη, πήρε την απόφαση να πουλήσει το σπίτι, στο οποίο έμενε με την πρεσβυτέρα, στη Θεσσαλονίκη, και να φτιάξουν τον εκκλησιαστικό αυτό ξενώνα, στη Θέρμη.
Το «Σπίτι της Μαρίας», όπως ονομάζεται, μπορεί να φιλοξενήσει έως εφτά ( 7 ) γυναίκες, για όσο χρονικό διάστημα χρειαστεί, ώσπου να γεννήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.

«Ο χριστιανισμός είναι αγάπη. Δεν μπορείς να μιλάς για χριστιανισμό και να νοιάζεσαι για τα αγαθά. Γι' αυτό κι εμείς, με δικά μας χρήματα και για να εκπληρώσουμε ένα παλιό μας τάμα, φτιάξαμε την εκκλησία και τον ξενώνα, τα οποία και ανήκουν στην Ιερά Μητρόπολη Κασσανδρείας», δήλωσε στο ΑΠΕ- ΜΠΕ ο πατέρας Πλευράκης.

Όλα αυτά τα χρόνια, από το συγκεκριμένο χώρο έχουν περάσει και έχουν ζητήσει βοήθεια περίπου 250 γυναίκες, από 16 έως 50 ετών, ορισμένες μαζί με τα παιδιά τους. Στέγη βρήκαν όχι μόνο Ελληνίδες, αλλά και αλλοδαπές:
«Δεν μας ενδιαφέρει- μας είπε ο ιερέας- από ποια χώρα είναι και σε ποιον Θεό πιστεύει η κάθε γυναίκα. Εμείς θέλουμε να τις βοηθήσουμε. Έχουμε στηρίξει και μουσουλμάνες και καθολικές. Για εμάς, όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι».

Εκτός όμως από την κατοικία, την τροφή, την ιατροφαρμακευτική και νοσηλευτική περίθαλψη, ο πατέρας Πλευράκης και η πρεσβυτέρα παρέχουν στις κοπέλες πνευματική και ψυχολογική υποστήριξη. Βοηθούν κάθε γυναίκα να ξεπεράσει το φόβο και την ταραχή που ζει εξαιτίας της εγκυμοσύνης της, αλλά και της εγκατάλειψης από τον άνθρωπο που αγάπησε και πίστεψε. Τη βοηθάνε να ηρεμήσει, να βρει την πίστη της, και να γεννήσει με χαρά κι ελπίδα το παιδί της.

«Παρ' όλο που η εκκλησία δεν εγκρίνει προγαμιαίες σχέσεις, εμείς στηρίζουμε αυτές τις γυναίκες. Ο Χριστός την αμαρτία την καταδίκασε, τον αμαρτωλό τον αγάπησε. Η έκτρωση είναι έγκλημα. Και δεν πρέπει ένα λάθος, όπως είναι η εγκυμοσύνη εκτός γάμου, να το συμπληρώνουμε με μια δολοφονία παιδιού», προσθέτει από την πλευρά της η παπαδιά.

Σε αρκετές περιπτώσεις, ο ιερέας και η σύζυγός του προσπαθούν να συμφιλιώσουν τη γυναίκα με τον πατέρα του παιδιού της και εάν είναι δυνατόν, να τελέσουν το γάμο τους, ώστε το παιδί που θα γεννηθεί να μεγαλώσει με τη φροντίδα των γονιών του, μέσα στη ζεστασιά ενός οικογενειακού περιβάλλοντος.

«Σπάνια το καταφέρνουμε, αν και εμείς κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας. Έχουμε φτάσει έως το Λονδίνο για να βρούμε τον πατέρα και να τον πείσουμε να παντρευτεί την κοπέλα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, τα ζευγάρια δεν τα βρίσκουν και δεν τελείται γάμος», αναφέρουν.

Αντίθετα, όταν η μητέρα είναι αναγκασμένη να μείνει μόνη της, το ίδρυμα προσπαθεί να την ενισχύσει ώστε να αντιμετωπίσει με αξιοπρέπεια τις υποχρεώσεις της, να βρει εργασία και να αναθρέψει σωστά το παιδί της.

Όλες οι υποχρεώσεις και τα έξοδα του ξενώνα και των γυναικών που φιλοξενούνται καλύπτονται, αποκλειστικά και μόνο, από την οικονομική ενίσχυση των φίλων, των συνδρομητών και των συνεργατών του έργου.

Τη Δευτέρα, 1 Φεβρουαρίου 2010, το Ορθόδοξο Εκκλησιαστικό Ίδρυμα «Ο Ευαγγελιστής Μάρκος» τιμώντας τη γιορτή της Υπαπαντής, διοργανώνει δείπνο στο ξενοδοχείο «Καψής» της Θεσσαλονίκης.
Τα έσοδα της εκδήλωσης, που τελεί υπό την αιγίδα των δήμων Θέρμης και Ελευθερίου - Κορδελιού και της Επιτροπής Κοινωνικής Πολιτικής του ΑΠΘ, θα διατεθούν για την ενίσχυση του ξενώνα του ιδρύματος στη Θέρμη.
http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4144:-l-r-&catid=25:2009-12-18-08-37-46&Itemid=123
Με τήν λειτουργία τού ξενώνα αυτού, τό Εκκλησιαστικό Ιδρυμα «Ο Ευαγγελιστής Μάρκος» παίρνει θέση στόν αγώνα εναντίον των εκτρώσεων, πού είναι η πιό φοβερή καί επείγουσα απειλή γιά τόν Ελληνισμό σήμερα!

ΓΙΑΤΙ Ο ΞΕΝΩΝΑΣ ΟΝΟΜΑΣΤΗΚΕ «ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ»
Πολλοί νομίζουν, ότι τό όνομα « Σπίτι τής Μαρίας» δόθηκε στόν ξενώνα εξ αιτίας τής Παναγίας μας. Δέν πρόκειται όμως γιά το ονομα τής Μητέρας τού Κυρίου. Τό όνομα Μαρία, τό ειχε καί μιά αλλη γυναίκα, η μητέρα τού Ευαγγελιστού Μάρκου, χήρα ευκατάστατη από τά Ιεροσόλυμα, πού επαιξε σπουδαίο, αλλά αφανή διακονικό ρόλο στά χρόνια τού Χριστού καί τών μαθητών του.
Καί έτσι, όπως τό σπίτι τής Μαρίας στά Ιεροσόλυμα υποδέχθηκε τόν μελλοθάνατο, αναστάντα αλλά καί πάντοτε ζώντα Κύριο Ιησού Χριστό, έτσι καί τό «Σπίτι τής Μαρίας», στην Θέρμη Θεσσαλονίκης, σάν σύγχρονος Εκκλησιαστικός Ξενώνας, είναι ετοιμος νά υποδεχθεί κάθε μελλοθάνατο αγέννητο παιδί πού κρύβεται στά σπλάγχνα κάθε γυναίκας πού ψάχνει απεγνωσμένα γιά ένα καταφύγιο, γι΄ αυτήν καί τό παιδί της...

ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΓΚΥΜΟΝΟΥΣΑ Ή, ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ:
Από τήν ώρα πού μιά κοπέλα θά καταφύγει στόν ξενώνα τού Αγίου Μάρκου, δέν εχει αναγκη να νοιαστεί γιά τίποτε. Ο,τι και αν χρειαστεί, ωσπου να γεννήση τό παιδί της, θά τής τό προσφέρει δωρεάν τό Ιδρυμα.

Προσφέρουμε :
1. Κατοικία, τροφή, ιατροφαρμακευτική καί νοσηλευτική περίθαλψη καί ότι αλλο θά χρειαστεί, χωρίς καμιά απαίτηση υποβολής δικαιολογητικών καί χωρίς να μεσολαβεί καμμιά χρονοβόρα διαδικασία.
2. Πνευματική καί ψυχολογική υποστήριξη στόν Εκκλησιαστικό ξενώνα τής γαλήνης καί τής στοργής. Βοηθάμε κάθε κοπέλα νά συνέλθη από τό φόβο καί την ταραχή πού ζεί εξαίτιας τής εγκυμοσύνης, τής προδοσίας, αλλά καί της εγκατάλειψης από τον ανθρωπο πού αγάπησε καί πίστεψε. Τή βοηθάμε νά ηρεμήσει, να βρεί τόν εαυτό της καί τήν πίστη της, καί νά γεννήσει με χαρά καί ελπίδα τό παιδί της.
3. Συμφιλιωτική μεσολάβηση καί ειρηνική επαφή μέ τόν πατέρα τού παιδιού της. Αμέσως μόλις η κοπέλα ηρεμήσει καί εμπιστευθεί στόν Πνευματικό τού Ιδρύματος το πρόβλημα της, τό Ιδρυμα προσπαθεί να ελθη σέ επαφή μέ τον πατέρα τού παιδιού της, νά τόν συμφιλιώση μαζί της καί, αν ειναι δυνατόν, νά τελέση τον γάμο τους, ωστε τό παιδί τους να γεννηθεί καί νά μεγαλώση με την φροντίδα τών γονιων του, μέσα στην ζεστασιά ενός οικογενειακού περιβάλλοντος . 4. Γενική συμπαράσταση, ωσπου να λύση οριστικά τό πρόβλημα της. Στην περίπτωση πού δεν κατορθώσει το Ιδρυμα να οδηγήση στον γάμο τούς δύο νέους, οπότε η μητέρα ειναι αναγκασμένη νά μείνη τελικά μόνη της, τό Ιδρυμα προσπαθεί νά ενισχύση την κοπέλα νά αντιμετωπίση μέ αξιοπρέπεια τίς υποχρεώσεις της, να της βρεί εργασία και να τή βοηθήσει νά αναθρέψη σωστά τό παιδί της.
Το έργο του Ιδρύματος στηρίζεται: Στην αγάπη και τις προσευχές, στις ελεημοσύνες και στην οικονομική ενίσχυση των φίλων, των συνδρομητών και των συνεργατών του.

ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΕκκλησιαστικό ίδρυμα Παιδαγωγικών και Κοινωνικών εφαρμογών Ι.Μ. Κασσανδρείας «Ο Ευαγγελιστής Μάρκος»
"Το σπίτι της Μαρίας" - ό ξενώνας του Αγίου Μάρκου
Για κάθε άγαμη γυναίκα που εγκυμονεί, για κάθε αγέννητο παιδί που κινδυνεύει...
Τηλ. 2310-462744, 2310-461145.
57001 Θέρμη Θεσσαλονίκης

-------------------------------------------------------------------
Επίσης και η Εκκλησία της Ελλάδος έχει φροντίσει για τις άγαμες μητέρες καθώς και για τις κακοποιημένες γυναίκες. Πληροφορίες σχετικά μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω,
Ξενώνας "Στέγη Μητέρας"
(Λέρου 6, Kυψέλη, 113 64 AΘHNA
τηλ.: 210 - 8641300, 210 -8615700, τηλ & fax: 210 - 3811959)

Eίναι ξενώνας φιλοξενίας αγάμων μητέρων και κακοποιημένων γυναικών με τα παιδιά τους. O ξενώνας λειτουργεί με Eσωτερικό Kανονισμό υπό την εποπτεία του KE.Σ.O., με μόνιμο προσωπικό (αμειβόμενο και εθελοντικό).

Στη Στέγη Mητέρας φιλοξενούνται:
- Άγαμες μητέρες ― εγκυμονούσες εκτός γάμου μαζί μέ τα παιδιά τους
― Kακοποιημένες γυναίκες μαζί μέ τα παιδιά τους
― Γυναίκες θύματα του trafficking (δουλεμπόριο)

Στην Στέγη Mητέρας προσφέρονται:
1) Διαμονή και διατροφή
2) Kοινωνική και ψυχολογική στήριξη. Στις άγαμες μητέρες εξασφαλίζεται η παρακολούθηση και ο τοκετός σε Δημόσιο Nοσοκομείο καθώς και σε ιδιωτικά Νοσοκομεία που προσφέρονται εθελοντικά (IAΣΩ)
3) Iατροφαρμακευτική φροντίδα
4) Nομική στήριξη
5) Eκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση
6) Διασύνδεση με την αγορά εργασίας για επαγγελματική επανένταξη
7) Σεμινάρια επιμόρφωσης σε θέματα προγεννητικής αγωγής, θηλασμού, ανατροφής παιδιών, αγωγής υγείας, πρώτων βοηθειών κ.λπ.
Cool Ψυχαγωγία και παρακολούθηση πολιτιστικών εκδηλώσεων.
H διάρκεια παραμονής κάθε περιστατικού είναι τρεις (3) μήνες και κατά περίπτωση ένα (1) έτος, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν φεύγει γυναίκα εάν δεν αποκατασταθεί (εργασία και κατοικία με εξασφάλιση οικοσυσκευής κ.λπ.)

H Kοινωνική και Nομική Yπηρεσία σε συνεργασία με το Kέντρο Yποδοχής και Eνημέρωσης του KE.Σ.O. φροντίζουν για την επανασύνδεση των φιλοξενουμένων με τις οικογένειές τους, είτε έχουμε περιπτώσεις κακοποίησης, είτε εξωγάμου κυήσεως.

O Tομέας Kοινωνικής Eπανένταξης σε συνεργασία με τις Yπηρεσίες της I. Aρχιεπισκοπής Aθηνών, Kρατικούς, MKO και άλλους φορείς, φροντίζει για την επαγγελματική αποκατάσταση των φιλοξενουμένων, όταν αποχωρούν από την Στέγη και μεριμνά για την εξεύρεση κατοικίας, εξασφάλιση προκαταβολής ενοικίου και οικιακού εξοπλισμού.

Oι εθελόντριες του Kοινωνικού Tομέα του KE.Σ.O. και της Στέγης:
Συνοδεύουν τις φιλοξενούμενες σε υπηρεσίες για την τακτοποίηση εκκρεμών διοικητικών υποθέσεων, παιδιάτρους ή νοσηλευτικά ιδρύματα για εξετάσεις των παιδιών και σε τακτά χρονικά διαστήματα σε ψυχαγωγικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Φροντίζουν σε καθημερινή βάση τη φύλαξη των παιδιών στον παιδότοπο της Στέγης.
Παρέχουν φιλοξενία στις μητέρες και τα παιδιά τους κατά τις ημέρες των εορτών.

NOMIKH YΠOΣTHPIΞH
(Mετσόβου 4, 1ος Όροφος, 106 82 AΘHNA)
τηλ.: 210 3811274, 210 8239597, τηλ & fax: 210 3811959, 210 8239851

― Στις φιλοξενούμενες στη Στέγη Mητέρας παρέχεται νομική στήριξη (ασφαλιστικά για την επιμέλεια των παιδιών, νομικός σύμβουλος κ.λπ.) καθώς και προσπάθεια επανασυνδέσεως με το οικογενειακό περιβάλλον. (Yπεύθυνος: Παναγιώτης Δικαίος, δικηγόρος)

― Eπεξεργασία νόμων για την οικογένεια και πίεση προς την Kυβέρνηση. (Yπεύθυνος: Iωάννης Kυμιωνής, δικηγόρος)
http://www.kivotoshelp.gr/pages/Mariahou
se.htm