Πόσοι όμως κι από εμάς τους "αμόλυντους" είμαστε εθισμένοι στα πνευματικά ναρκωτικά

Προχθές ήρθε μια κοπέλα, χρήστρια ναρκωτικών ουσιών, σκελετωμένη, με δακρυσμένα μάτια.
Πριν αρκετό καιρό είχε έρθει στο ναό με φωνές και απειλές. Με είχε βρίσει γιατί δεν τις έδωσα το χρηματικό ποσό που θα ήθελε. Έβρισε, χειρονόμησε κι έφυγε. Αυτό έγινε δυο τρεις φορές.

Προχθές όμως ήρθε αλλιώτικη. Χωρίς φωνές. Χωρίς θράσος. Με περίμενε ταπεινά. Περίμενε να ζητήσει συγχώρεση. "Θέλω να με συγχωρέσεις πάτερ για τότε..." μου είπε. Την έτρωγε μέσα της τόσο καιρό αυτή η συμπεριφορά της (μια συμπεριφορά που ήταν απόρροια της εξάρτησης που έχει). Κι όμως τώρα βρήκε το κουράγιο να έρθει να το πει. Αυτό δείχνει άνθρωπο που δεν παραδόθηκε πνευματικά, που ακόμα μάχεται, παλεύει.

Μετά την συγχώρεση όμως ήρθε κι άλλη ομολογία. Η οδύνη των αισθητών ηδονών την λύγισαν, "Δεν μπορώ άλλο..." μου είπε "...δεν αντέχω". Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της ήταν ανέκφραστα. Κατάλαβα ότι έκλαιγε από τα δάκρυα που δραπέτευαν από τα μάτια της.
Ζήτησε να εξομολογηθεί για πρώτη φορά. Ζήτησε να συμφιλιωθεί με τον Θεό μετά από τόσα χρόνια πολέμου. Ενός πολέμου που αντίπαλος τελικά δεν ήταν ο Θεός αλλά ο ίδιος της ο εαυτός.
Το σώμα της ήταν τόσο εύθραυστο, το πρόσωπό της γερασμένο από τις λάθος επιλογές. Κι όμως μέσα στα λίγα λεπτά που μιλήσαμε είδα μια ομορφιά ν' ανατέλει. Μια ομορφιά που την έκρυβε για χρόνια. Την ομορφιά της μετάνοιας, την νιότη της ελπίδος. Δώσαμε ραντεβού για εξομολόγηση. Έφυγε έχοντας ανάμεσα στα λεπτά δαχτυλάκια της ένα μικρό κομποσχοίνι που της έδωσα. Λίγο ειρήνευσε.
Πόσες τέτοιες ανδρείες -πονεμένες- ψυχές υπάρχουν που επιλογές της νιότης τους, τους στοιχειώνουν μα δεν παραδίδονται σ'αυτές, "δεν το βάζουν κάτω". Πίσω από τέτοιους ανθρώπους κρύβονται σίγουρα πάθη και εγωισμοί όμως συγχρόνως κρύβονται και ψυχές που αναζητούσαν λίγη θαλπωρή, αγάπη, ενδιαφέρον... Και ακριβώς επειδή δεν τα βρήκαν, τα αναζήτησαν σε λάθος τόπους, με λάθος τρόπους, από λάθος ανθρώπους.

 Γι'αυτό θα πρέπει πάντα να είμαστε έτοιμοι κι εμείς ν'αγκαλιάσουμε τέτοιους ανθρώπους, να τους ακούσουμε, να ενδιαφερθούμε γι'αυτούς, να μην τους κλείσουμε την πόρτα της καρδιάς μας, να μην τους απαξιώσουμε, να μην τους κοιτάξουμε με "μισό μάτι". Διότι και αυτοί απολωλότα πρόβατα είναι, όπως κι εμείς. Η δική τους ασωτία ίσως φαίνεται πιο πολύ, εξωτερικεύεται πιο έντονα, όμως αυτό δεν τους κάνει πιο αμαρτωλούς από εμάς που μπορεί να κρύβουμε μεγαλύτερα πάθη απ'αυτούς, μεγαλύτερες ανομίες κι αδικίες. Αυτοί μπορεί να παίρνουν ναρκωτικά και αυτό να φαίνεται στο σώμα τους. Πόσοι όμως κι από εμάς τους "αμόλυντους" είμαστε εθισμένοι στα πνευματικά ναρκωτικά που όχι απλά μολύνουν το σώμα αλλά κυρίως οδηγούν στον πνευματικό μας θάνατο; Εθισμένοι στην φιλοχρηματία, στην γαστριμαργία, στη μόδα, στην σαρκικότητα, στην ανθρωπαρέσκεια, στην φιληδονία, στην κατάκριση, στην κακία, στην μνησικακία, στην ιεροκατηγορία, στην συκοφαντία, στο ψέμμα, στην αισχροκέρδια, στην υποκρισία, στην οργή, στην ακηδία, στην απιστία, στη φιλαυτία...

Πώς θα κατακρίνουμε λοιπόν αυτούς όταν εμείς ζούμε ακόμα εθισμένοι στη μεγάλη ιδέα για τον εαυτούλη μας;
Πώς είναι δυνατόν "ελαφρά τη καρδιά" να ξεγράφουμε αυτούς τους ανθρώπους από την κοινωνία μας όταν εμείς είμαστε χειρότεροι "πρεζάκηδες" παθών;
Είμαστε για λύπηση εάν νομίζουμε ότι είμαστε καλύτεροι απ'αυτούς.

Αν είχαμε ταπείνωση τότε θα τους βλέπαμε με συγκατάβαση και κατανόηση, έτοιμοι να τους βοηθήσουμε και όχι έτοιμοι να τους φωνάξουμε, να τους κατακρίνουμε και να τους βάλουμε στο περιθώριο της κοινωνίας, θεωρώντας ότι δεν είναι "άξιοι" να ζούνε ανάμεσά μας...
Όντως πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν θέλουν την βοήθειά μας. Δική τους επιλογή (και είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά σ'αυτές τις περιπτώσεις).Όμως ας αναρωτηθούμε, εμείς προσφέρουμε βοήθεια σε όλους; κάνουμε αυτό που μπορούμε ως πρόσωπα και ως κοινωνία; έχουμε την διάκριση, την υπομονή, το ενδιαφέρον και την αγάπη που χρειάζεται ώστε να βοηθήσουμε αυτούς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας; έχουμε την τόλμη να γίνουμε πλησίον τους; έχουμε την ταπείνωση να ασχοληθούμε μαζί τους;

Ο καθένας ας κάνει τον αυτοέλεγχό του. Πάντως εγώ, από προχθές προβληματίστηκα αρκετά και έπιασα τον εαυτό μου να αδιαφορεί γι'αυτούς τους ανθρώπους, έχοντας τον λογισμό ότι είναι "άξιοι των επιλογών τους"...
Όμως αυτός είναι ένας αντίχριστος λογισμός. Είναι λογισμός που πηγάζει από την πλάνη ότι είμαι ανώτερός τους, καλύτερός τους, αξιότερός τους...
Και ακριβώς αυτός ο λογισμός αποδεικνύει πόσο "λίγος" και εμπαθής είμαι...

Όταν ο άλλος έχει "πιάσει πάτο" χρειάζεται χέρια να τον βοηθήσουν να σηκωθεί, χέρια να τον αγκαλιάσουν και να τον χαϊδέψουν και όχι χέρια που θα κουνιούνται ελεγκτικά προς το μέρος του και θα του υπενθυμίζουν τα λάθη που έχει κάνει· διότι αυτή είναι η πιο απάνθρωπη ενέργεια.
Έλεος θέλει να δείξουμε...ώστε να λάβουμε κι εμείς με την σειρά μας, διότι αλλιώς αλοίμονο.

π.Παύλος Παπαδόπουλος/Facebook

Δουλεία στην αμαρτία και δουλεία στην αρετή-Αγ.Λουκάς Κριμαίας

...Θα προσπαθήσω κατά τη δύναμή μου να σας εξηγήσω αυτά τα λόγια του μεγάλου αποστόλου. Η ουσία του πράγματος, εδώ, βρίσκεται στην άποψη του για τη δουλεία στην αμαρτία και τη δουλεία στη δικαιοσύνη.

 Ας διαβάσουμε προσεκτικά αυτά τα λόγια: «Παλιότερα είχατε υποδουλώσει όλο το είναι σας σε πάθη και πράξεις αντίθετες στο θεϊκό θέλημα, με αποτέλεσμα να ζείτε αντίθετα προς τις εντολές του Θεού. Έτσι πρέπει και τώρα να υποδουλώσετε όλο το είναι σας στο θεϊκό θέλημα, νια να βρεθείτε κοντά στο Θεό.» (Ρωμ. 6, 19).

Τον κυβερνήτη νου, που μας ξεχωρίζει από τα άλογα ζώα, μπορούμε να τον κάνουμε και δούλο της αμαρτίας, αν θα τον χρησιμοποιήσουμε όχι για να γνωρίσουμε το θέλημα του Θεού και το νόμο του αλλά για να επινοούμε οδούς αδικίας, δολιότητας και εχθρότητας εναντίον του πλησίον μας.
Αν το βλέμμα μας το στρέψουμε σε ηδονικά θεάματα, αν συμπεριφερόμαστε με μίσος και περιφρόνηση προς τον πλησίον μας, τότε τα μάτια μας θα γίνουν, ασφαλώς, όργανο της αμαρτίας. 

Αν κατευθύνουμε την ακοή μας στο να ακούμε κουτσομπολιά, κατακρίσεις, φλυαρίες, ματαιολογίες και κολακείες, τότε και τα αυτιά μας θα τα κάνουμε όργανα της αμαρτίας.

 Αν τη γλώσσα μας την κάνουμε όργανο κατακρίσεως, κατάρας, ψεύδους, συκοφαντίας και κατακρίσεως, τότε και αυτή θα γίνει όργανο της αμαρτίας.

Και τί να πούμε για τα χέρια μας… Πόσες φορές αυτά δεν απλώνονται με σκοπό να απατήσουμε κάποιον, να κλέψουμε κάτι ή, φοβάμαι και να το πω, να σκοτώσουμε κάποιον. 

Και για τα πόδια…Τα πόδια πολλών δυστυχισμένων ανθρώπων, τόσο συχνά οδηγούνται στη ληστεία ή τρέχουν «σε συγκεντρώσεις ασεβών». Τα γυμνά πόδια προκαλούν την σαρκική επιθυμία. Για το κυρίως όργανο της αμαρτίας και της ακαθαρσίας ντρέπομαι και να μιλήσω.

Ακόμα και τα μαλλιά, τα δόντια και τα νύχια μας, τα κάνουμε όργανα της αμαρτίας. Τα πολύπλοκα χτενίσματα και τη διακόσμηση των μαλλιών οι γυναίκες τα χρησιμοποιούν για να προκαλούν και να θέλγουν τους άνδρες. Με τα νύχια τους οι άνθρωποι μπορεί, όταν μαλώνουν, να γρατζουνίζουν και με τα δόντια τους ίσως δαγκώνουν ο ένας τον άλλον. Έτσι τα μέλη του σώματός μας γίνονται όλα όργανα της αμαρτίας και καταστρέφουμε τις ψυχές μας με την κακή τους χρήση. Μπορούμε όμως, όλα τα μέλη μας να τα χρησιμοποιήσουμε όχι για κακό αλλά για καλό.
Ας στρέψουμε το νου μας στο να γνωρίσουμε το θέλημα του Θεού και το Νόμο του Χριστού, να διδαχθούμε την ευσέβεια και τη δικαιοσύνη, μελετώντας τα έργα των Οσίων Πατέρων και των μεγάλων Ιεραρχών και να μάθουμε απ’ αυτούς τους δρόμους των Δικαίων.
 Τα μάτια μας ας είναι πάντα στραμμένα νοερώς στον πανσεβάσμιο Σταυρό του Χριστού, στην θεωρία του Θείου κάλλους στην κτίση, και ας συγκινούνται οι καρδιές μας βλέποντας τους αγαθούς και αγωνιζόμενους αδελφούς μας, που ακολουθούν την οδό του αγαθού και του ελέους.
Τα χέρια μας, αν αυτά μοιράζουν άφθονα την ελεημοσύνη στους φτωχούς και αδύνατους αδελφούς μας, δεν θα γίνουν τότε αυτά ένα φυσικό όργανο της δικαιοσύνης; 
Και τα πόδια μας μπορούν να γίνουν όμορφα, σύμφωνα με το λόγο του Αποστόλου Παύλου: ''πόσο ωραία είναι τα πόδια, δηλ. ο ερχομός, αυτών που φέρνουν την χαρμόσυνη είδηση της ειρήνης και των αγαθών'' (Ρωμ. 10, 15).

Άγιος Λουκάς Κριμαίας.
«Λόγοι και ομιλίες», τ. Α΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σ. 155-158)
πηγή

Ο πόλεμος κατά των παθών-Γέροντος Εφραίμ Φιλοθείτου

ΟΜΙΛΙΑ Ι΄
Ο πόλεμος κατά των παθών
Ευλογημένα μου παιδιά,
Λέγουν οι πατέρες ότι η καρδιά του ανθρώπου είναι μπλεγμένη με τις ρίζες των παθών, που είναι ακανθώδεις, και την έχουν «γαντζώσει» για τα καλά. Μόλις, λοιπόν, επιχειρήση ο άνθρωπος με την φώτιση του Θεού να ξερριζώση ένα πάθος (ουσιαστικά να μεταμορφώση ένα πάθος) , να αρχίση να βγάζη τα ριζίδια ,να τα πιάνη με την τσιμπίδα και να τα τραβάη, ξερριζώνοντας το πάθος σκίζει και την καρδιά! Σχιζομένη δε η καρδιά βγάζει αίμα και πονάει. Αν δεν κάνη ο άνθρωπος υπομονή στον πόνο, σταματάει εκεί και εγκαταλείπει τον αγώνα και μένει εμπαθής και αμαρτωλός. Αν όμως κάνη υπομονή στον πόνο, την βγάζει τη ρίζα του πάθους και απαλλάσσεται.
Γι’ αυτό και οι άγιοι πατέρες με την άσκησί τους, με την φώτιση του Θεού, με την προσευχή κ.λ.π. αγωνίστηκαν και πίεσαν τον εαυτό τους και ξερρίζωσαν σιγά-σιγά τις ριζίτσες των παθών∙ μία-μία τις έβγαλαν και έφθασαν στην απάθεια. Και μετά δεν επολεμούντο ούτε από υπερηφάνεια, ούτε από κενοδοξία, ούτε από φθόνο, ούτε από λογισμούς βρώμικους, ούτε από μίσος κ.α.
Βλέπουμε τους αγίους να κάνουνε θαύματα και να μην υπερηφανεύωνται καθόλου. Και λες: «Μα, πως δεν υπερηφανεύοντο αυτοί οι άνθρωποι∙ εμείς το παραμικρό κάνουμε και αμέσως φουντώνει το κερατάκι και μου λέγει: “ Ω, είσαι μεγάλος, είσαι τρανός, εσύ έκανες αυτό το έργο, που άλλος δεν το κάνει∙ εσύ είσαι πιο φωτισμένος, εσύ έχεις πιο πολλή αγωνιστικότητα” κ.λ.π.». Και σου φουσκώνει τώρα το «εγώ» και προσπαθεί ο διάβολος αυτός να σου κλέψη το κέρδος της προσπάθειας που έκανες. Όταν κενοδοξή ο άνθρωπος για το έργο που κάνει, χάνει το μισθό του. Μένει η εξωτερική πράξι. Αν μετανοιώση, ξαναπαίρνει το κέρδος . Αλλά πώς θα πάρη το κέρδος; Με την αυτομεμψία, με την αυτοκατηγορία.
Ένας Πατριάρχης Αλεξανδρείας, Θεόφιλος λεγόμενος, πήγε στο όρος της Νιτρίας στην Αίγυπτο, όπου ήταν οι πιο διάσημοι ασκητές. Ω φημισμένο όρος της Νιτρίας! Πήγε στον Πρώτο του όρους, στον πιο πνευματικό και προοδευμένο γέροντα και του λέει:
«Πάτερ, τι περισσότερο βρήκες εσύ γενόμενος μοναχός και κατοικώντας σ’ αυτό εδώ το όρος; Ποια είναι η μεγαλύτερη αρετή που βρήκες και ποια είναι αυτή που αξίζει πάνω απ’ όλες τις αρετές;».
Απάντησε εκείνος: «Βρήκα την αυτομεμψία, δηλαδή το να κατηγορώ τον εαυτό μου και να ρίχνω το βάρος επάνω μου ότι εγώ φταίω “ Το μέμφεσθαι εαυτόν”.
Ο Μέγας Αντώνιος λέγει: «Αν ο άνθρωπος ρίξη το βάρος επάνω του, βρίσκει ανάπαυσι. Την στιγμή που θα το ρίξη στον άλλον, θα βρη ταραχή μέσα του».
Δοκιμάστε το σε μία περίπτωσι, σ’ έναν πειρασμό. Πέστε ότι έφταιξε εκείνος, ο άλλος… Αισθάνεσθε ταραχή, ανακατωσούρα μέσα σας, στενοχώρια! Άπαξ και πης: «Δεν φταίει ο άλλος, εγώ φταίω∙ τι μιλάω τώρα γι’ άλλον, ξέχασα ποιος είμαι εγώ; Εγώ έκανα εκείνο, εκείνο, εκείνο… επομένως να μη μιλάω καθόλου». Ωπ! Σαν να προσγειώνεσαι σε στέρεο έδαφος και δεν φοβάσαι μην πέσης. Ενώ προηγουμένως ήσουν ψηλά και έλεγες: «Από δω θα πέσω, από κει θα πέσω» και είχες φόβο και ταραχή. Άπαξ και έπεσες χαμηλά και πάτησες σε στέρεο έδαφος, δεν φοβάσαι.
Όταν έρχωμαι σε μία διένεξι μ’ έναν άνθρωπο και ο εαυτός μου μου φέρνει αντίσταση, μου λέει ο λογισμός : «Αυτός έφταιξε, αυτός θύμωσε, αυτός μου μίλησε , αυτός πρέπει να ταπεινωθή. Αν μου μιλούσε τέλος πάντων πιο οικονομικά και πιο απαλά, εγώ θα έκανα υπομονή και δεν θα σκανδαλιζόμουν. Άρα φταίει αυτός». Να το πάθος του εγωισμού. Πρέπει να αντισταθούμε και να πούμε: «Όχι, όχι∙ αν εγώ δεν είχα εγωισμό ,δεν θα πειραζόμουν . Άρα εγώ φταίω, δεν φταίει ο αδελφός. Αν είχα ταπείνωσι, θα σκεπτόμουν ότι στεφάνι μου προξενείται κι ότι ο καυστήρας του Ιησού είναι αυτός ο άνθρωπος , γιατί καυτηριάζει το πάθος μου, για να γίνω υγιής! Άρα με ευεργετεί τώρα καυτηριάζοντας το πάθος μου. Είναι ευεργέτης μου! Πρέπει να τον αγκαλιάσω, πρέπει να τον αγαπώ, πρέπει να του κάνω και προσευχή που μου έκανε αυτό το καλό, που μου φανέρωσε τι έχω! Διότι αν δεν μου έλεγε αυτόν τον λόγο, κι αν δεν γινόταν ο πειρασμός, εγώ δεν θα ήξερα πόσο εγωισμό είχα μέσα μου και δεν θα έκανα και τον ανάλογο αγώνα να τον χτυπήσω. Επομένως με την νύξι του πειρασμού φανερώθηκε η ασθένειά μου και τώρα αφού την είδα, θα φροντίσω να βάλω φάρμακο και να γίνω καλά». 
Πρέπει ,λοιπόν, ο άνθρωπος αφού πιάση το θέμα με την θεωρία, να αγωνισθή τώρα εσωτερικά. Πρέπει να κατέβη, να εντοπίση το κακό στην καρδιά, και να πολεμήση το πάθος, την πικρία, την δυσκολία, την πίεσι του δαίμονος, ο οποίος πιέζει την κατάστασι και λέει: «Μην υποχωρήσης! Μην το κάνης αυτό!»Και τότε πρέπει να δεηθή του Θεού ο άνθρωπος, να παρακαλέση τον Θεό, να πάρη δύναμι, να «στραμπουλήξη» το εγώ, να πη∙ «σώπα, κάτσε στην θέσι σου, κι εγώ πρέπει να κάνω το καθήκον μου τώρα». Να πάη στον άλλον, να βάλη μετάνοια. Εμείς οι μοναχοί, φερ’ ειπείν, βάζομε μετάνοια. Ο κατά κόσμον άνθρωπος φέρεται διαφορετικά∙ θα πη «καλημέρα, χρόνια πολλά, συγχώρεσέ με, θα κοινωνήσουμε, άγια μέρα ήρθε κ.λ.π.» κι έτσι γίνεται αγάπη.
Όταν το κάνη αυτό το πράγμα, αμέσως νοιώθει μια χαρά, μια ξεκούραση, μια ελάφρυνσι. Γιατί; Γιατί ήταν το βάρος το προηγούμενο, ήταν ο δαίμονας που πίεζε περισσότερο, γιατί ήθελε να γίνη το δικό του, το μίσος, η έχθρα, ο χωρισμός, η διάστασις. Ενώ ο Θεός είναι αγάπη και ταπείνωσι. Εμείς όμως όλοι οι άνθρωποι, και πρώτος εγώ, την «πατάμε» από τον εγωισμό μας, με το να θέλουμε να στήσουμε το δικό μας θέλημα, θεωρώντας ότι έχουμε δίκαιο, ότι είμαστε καλοί κι ότι ο άλλος φταίει. Το ότι κατακρίνουμε τι σημαίνει; Ότι θεωρούμε τον εαυτό μας μη σφάλλοντα σε οποιονδήποτε αμάρτημα. Γι’ αυτό λέγει ο Κύριος : «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε, και, εν ω κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε»( Ματθ. 7,1 ) . Είναι τόσο σοβαρή βέβαια η κατάκρισι, παρ’ ότι εμείς την έχουμε για «ψωμοτύρι» και σαν εμπερίστατη αμαρτία. Εμπερίστατος αμαρτία είναι αυτή , που γίνεται σε κάθε περίστασι και κάθε ώρα…
… Πόσοι και πόσοι άνθρωποι , που εμείς τους έχουμε για τιποτένιους και για αμαρτωλούς , μία μέρα μπορεί να βρεθούνε στην Βασιλεία του Θεού∙ κι εμείς που παίρνουμε την καθέδρα του δικαστού και κρίνουμε, να βρεθούμε κατακριτέοι και να περάσουμε στην κόλασι!
Γι’ αυτό , λοιπόν, χρειάζεται πάρα πολλή προσοχή στα έργα μας και να αγωνιζώμεθα να ξερριζώσουμε τον εγωισμό, αυτό το φοβερό θηρίο, που μας τρώγει τα σωθικά. Το «εγώ»! Αυτό φουντώνει μέσα μας και θυμώνουμε και οργιζόμεθα και κατακρίνουμε και απαιτούμε το ένα , απαιτούμε το άλλο και βρίζουμε και χλευάζουμε τον έναν και ταπεινώνουμε τον άλλον. Θηρίο! Αυτό βοηθάει στην κατάκρισι, αυτό φουσκώνει τον λογισμό ότι κάτι φτιάχνουμε, ότι είμαστε καλοί, ότι έχουμε αρετές, και χίλια δύο άλλα.
Η αφετηρία των καλών είναι η ταπεινοφροσύνη και η αφετηρία των κακών ο εγωισμός…
… Και σε μας τους πνευματικούς καμμιά φορά έρχονται να ζητήσουν συμβουλή σε κάτι δύσκολα θέματα! Πως το σκέπτεσαι να μετρήσης την κάθε λέξι! Λες μια λέξη παραπάνω και την παίρνουν στραβά. Και ύστερα «τρέχα γύρευε». Πάρα πολλή προσοχή χρειάζεται σε όλους μας.
Πρέπει ακόμα να προσέξουμε στην καλή εκμετάλλευσι του χρόνου, για να μας πλουτίζη κατά Χριστόν για την αιώνια ζωή. Όταν τον χρόνο τον σπαταλήσουμε έτσι άσκοπα και χωρίς κέρδος πνευματικό, θα φύγουμε από την ζωή χωρίς τίποτε. Και βλέπεις τον αδελφό σου να αγωνίζεται, να εκμεταλλεύεται τον χρόνο και να πλουτίζη , κι εσύ ο ταλαίπωρος να μην κινήσαι, ώστε να κάνης κάτι καλό. Κι έρχεται εις αμφοτέρους ο θάνατος∙ ο μεν ένας πάει φορτωμένος επάνω, γεμάτος οφέλη, ενώ ο άλλος, εσύ, πας με άδειο «ντουρβά», γεμάτος κακίες και αμαρτίες! Γι’ αυτό στον χρόνο που μας έδωσε ο Χριστός να προσπαθήσουμε κάθε μέρα να κάνουμε κάτι καλό. Φερ’ ειπείν, πόσο ευεργετικό είναι , όταν εφαρμόζουμε τις παραγγελίες του πνευματικού, που μας λέει: «Παιδί μου, κοίταξε να κάνης το πρωί την προσευχή σου, να κάνης τις μετάνοιες, να διαβάζης το Ευαγγελιάκι σου∙ το απόγευμα να κάνης την Παράκλησί σου, το βράδυ πάλι την προσευχή σου, τις μετάνοιές σου∙ να σκέπτεσαι τον Θεό, να κάνης εκείνο, το άλλο, να λες την ευχή και να διώχνης τους κακούς λογισμούς». Όταν κάνης υπακοή σ’ αυτά, την σελίδα τα κάθε ημέρας την γεμίζεις με οφέλη. Αν όμως δεν πας σε πνευματικό και δεν σε βάλη σε μία τάξι, μαζεύεται το «κουβάρι», φθάνει το τέλος και δεν έχεις πολλά πράγματα να παρουσιάσης. Γι’ αυτό η υπακοή στον πνευματικό γεμίζει του ανθρώπου την ζωή, την οποία θα παρουσιάση κατόπιν ενώπιον του Θεού κατάφορτη από αρετή, όπως ένα δένδρο που έχει λυγισμένα τα κλωνάρια του, γιατί είναι κατάφορτα από τον πολύ καρπό.
Κι εμείς ,βέβαια , οι πνευματικοί έχουμε ευθύνη μεγάλη γι’ αυτό το πνευματικό εμπόριο που εργαζόμεθα, για να βοηθήσουμε τους άλλους. Το θέμα είναι ότι το έργο μας είναι πάρα πολύ κοπιαστικό, πάρα πολύ επίμοχθο και γεμάτο θλίψεις και στενοχώριες, όπως λέει κι ο Ιερός Χρυσόστομος: «Το άρχειν ψυχών επιπονώτερον πάντων». Είμαστε σαν τους εμπόρους τους μεγάλους, που αλωνίζουν τις ηπείρους, για να μπορέσουν να βρούνε θησαυρούς και άλλοτε γυρίζουν με κατάφορτα τα πλοία. Καμμιά φορά όμως πέφτουν σε ληστές , τους τα κλέβουν όλα και τους σκοτώνουν κιόλας. Κι έτσι, ενώ πήγαν για τα πολλά, έχασαν και τα λίγα.
Πάμε κι εμείς να εμπορευθούμε ψυχές, προσπαθούμε να ωφελήσουμε, να πάρουμε κέρδη και οφέλη, αλλά καμμιά φορά ο διάβολος προκαλεί ναυάγιο, κι εκεί που θα ωφελούσαμε τους άλλους, τους σκανδαλίζουμε. Όπως λέει ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος∙ «Είστε σαν τα ναυαγοσωστικά, που πάνε και σώζουν τους ναυαγούς∙ πηγαίνουν, έρχονται, αλλά καμμιά φορά βουλιάζουν».
Γι’ αυτό να εύχεσθε και για μας, να μας βοηθάη ο Θεός, να μας σκεπάζη, για να μπορέσουμε μέχρι τέλους της ζωής μας να βοηθούμε και να σώζουμε, για να μας ελεήση κι εμάς ο Θεός, να συγχωρέση τις αμαρτίες μας και να μας σώση.
Από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ
Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ»
ΤΟΜΟΣ Α΄ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
2005